Główna droga

[Natari]

Nagle ujrzałam znajomą mi twarz, wiedziałam już że szykuje się rozmowa..... Oczywiste jest to że nie narzekałam na to że spotkałam ją, chociaż się nie będę nudzić. Gdy tak sobie spokojnie rozmawiałyśmy, nagle usłyszałyśmy głośny przeraźliwy krzyk kobiety a po nim jeszcze tylko szepty innych. Heiji w jednej chwili spojrzała w tamtą stronę, gdzie powstawało obecnie zbiorowisko przechodnich, po czym coś do mnie powiedziała i zaczęła się zbliżać w tamto miejsce."Czy ją to na serio interesuję? No cóż, chciał nie będę się nudziła.....". Z takimi myślami, podążyłam spokojnym jednak czujnym krokiem za Heiji. Przecież gdy ktoś zabił jedną osobę, może skorzystać z okazji i zabić kogoś jeszcze lub zaatakować..... Zabójca, mógł dosłownie czaić się pośród nas. A my, o tym nie wiemy. Co gorsza, Heiji chce zaryzykować i podejść do trupa by go zobaczyć z bliska. Jednak zanim to zrobiła, powiedziała mi po cichu żebym ją osłaniała. Miałam taki zamiar, przecież jak by się coś stało to idealnie pasuje tutaj ja by odeprzeć atak wroga. Powoli przecięłam się przez tłum, tylko w ten sposób bym nie zwracała na siebie niczyjej uwagi i oglądała rozwój wydarzeń. Oczywiste jest to że nie chciałam by coś się stało mojej..... Koleżance? Przyjaciółce? A no tak. Na te pytania, nie znałam odpowiedzi. Nie wiedziałam czy jesteśmy z Heiji przyjaciółkami, czy tylko koleżankami. Lecz długo tym sobie, nie zaprzątałam głowy. W obecnej chwili, najważniejsze było skryte i uważne obserwowanie otoczenia. Wytężyłam swoje zmysły do maximum, by być czujną na każdy atak i obronę Heiji moimi nićmi.

•Klanowe-B
•Szybkość-50|60
•Percepcja-1|11
•Szybkość nici-36
•Wytrzymałość nici-30,1
•KC-C

Nazwa:Jiongu:Reberu Bi (B)
Opis:Trzeci z poziomów tego Hijutsu. Następują kolejne modyfikacje ciała. Przede wszystkim, pozostają tylko trzy narządy: serce, mózg i płuca. Dodatkowo wzmacniają się możliwości nici. Są one o wiele dłuższe niż wcześniej, a także można nimi wykonywać lepsze manewry. Daje to pole do popisu wszystkim użytkownikom Jiongu. Warto dodać, że od tego momentu zostają wzmocnione czynności życiowe Kakuzu. Do czego to potrzebne? Dowiemy się tego na następnej randze.
Chakra:KC E - 15%, KC D - 12%, KC C - 8%, KC B - 5%, KC A - 4%, KC S - 2%, KC S+ - 1% (na turę)

[Yoshimitsu]

Spoglądając z zapytaniem w ślepiach na zleceniodawcę, w oczekiwaniu na odpowiedź patrzył na otaczające go miejsce, ostatnio był tutaj chyba w momencie kiedy zaczął poszukiwania Rudowłosej ukochanej. Po długich i uciążliwych poszukiwaniach udało mu się wtedy ją uratować, właściwie to po prostu zdążył na czas, a jej przeciwnik uciekł z wiedzą, że ktoś nadciąga... A później po długim odpoczynku zaczął się koszmar, trwający po dziś.
Czerwony Król otrzymał odpowiedź od zleceniodawcy i w zasadzie to był już wolny, więc można było iść dalej, z nadzieją że znajdzie się dal niego kolejna misja by znów przysłużyć się Katsumi. Cóż, nagrody co prawda nie odebrał dla siebie, ale pewnie wioska otrzymała swoje, jak i dzięki jego skuteczności być może ten mężczyzna znów się do nich zgłosi.
-Nie, nie potrzebuje pomocy. W zasadzie... A mniejsza. -odwrócił się plecami do grubasa, wyciągnął rękę z kieszeni i uniósł nad łeb w geście pożegnania. Ruszył gdzieś przed siebie... Czy Katsumi na dla niego jakąś kolejną misję i zaraz nie przybiegnie do niego posłaniec z kartką papieru i treścią zadania?

z/t

[Uno]

Chłopak powoli się przebudził z powodu dziwnego hałasu, powoli otworzył oczy, rozglądając się do Okola. Jednak nikogo nie zauważył. Powoli się rozciągnął, po czym wstał z ziemi.
-Ach. Spanie w taki sposób nie było najlepszym pomysłem, jeszcze ten dziwny huk. Ciekawe co to było będę musiał się rozejrzeć i przy okazji poszukać czegoś do jedzenia.
Mówiąc to podniósł się z ziemi, po czym wytrzepał swój płaszcz z ziemi i poprawił swoje włosy. W trakcie wykonywania tych czynności zaburczało mu w brzuchu. Minęło kilka minut, a Uno bez celu spacerował w okolicy drzewa aż znalazł truchło gołębia.
-Ciekawe. Jeszcze ciepły, ale na obiad średnio się nadaje, zwłaszcza, że nie mam jak rozpalić ogniska, a co to.
Ciemnowłosy podniósł gołębia z ziemi i odpiął mu od szyi pojemnik z wiadomością i ją przeczytał.
-Oj ptaszku dzięki Tobie, chociaż wiem gdzie się znajduje, a ta wiadomości może być dość ważna dla osoby, do której miałeś ją dostarczyć i może zarobię trochę na jedzenie. Ale najpierw wypadałoby się zająć tobą skrzydlaty przyjacielu.
Mówiąc to młodzieniec klęknął na kolanach i zaczął rozgrzebywać wilgotną ziemie by pochować w niej gołębia. Po dokonaniu symbolicznego pochowku chłopak wyruszył w drogę, rozglądając się w poszukiwaniu jakiejś drogi i ludzi.
-Jeżeli ktoś ma coś wiedzieć na temat tej osoby to raczej osoby mieszkające w okolicach.
Po około 30minutach Uno dotarł do szerokiej drogi, która prowadziła prawdopodobnie do miasta.
-Jeżeli mam zdobyć jakieś informacje na temat tego faceta łatwiej będzie mi to zrobić podróżując wzdłuż tej drogi.
Uno powoli podróżował wzdłuż drogi wypytując się osoby, które mijał o niejakiego Hiroshie’go z Ryuzaku no taki.

[Josaiji]

Kurier
D 3/15 Spanie w takiej pozycji było dość męczące dla pleców chłopaka. Zaraz po podniesieniu się z ziemi, poczuł w plecach lekki ból i musiało minąć kilka chwil, kiedy ten ustąpił. Obudził go trzask, a mimo wszystko przez pewien czas nie mógł zlokalizować przyczyny tego hałasu. Kręcił się w jedną, to w drugą stronę, aż w końcu dostrzegł leżącego gołębia, trupa. Pierwsza myśl młodzieńca była tylko jedna - zjeść go. Był głodny, dawno nic nie jadł, nie wiedział gdzie jest, ale jedynym problem było brak możliwości rozpalenia ogniska. Prawdopodobnie zajęłoby się pół lasu, a mieszkańcy okolicy nie byliby tym faktem zadowoleni. Uno odszedł od tego pomysłu. Zechciał jednak pochować ptaka, tym czynem chciał mu podziękować za to, że wiedział gdzie się obecnie znajduje i być może uda mu się zdobyć trochę pożywienia. Zakopał gołębia i ruszył w drogę. W miarę szybko udało mu się odnaleźć jedną z głównych dróg, rozpoznał ją po wydeptanej dość szerokiej ścieżce. Ludzie musieli chodzić tędy bardzo często. Przez dobre trzydzieści minut marszu nie spotkał na swojej drodze żywej duszy. Nikogo, kto mógłby cokolwiek wiedzieć o tajemniczym Hiroshim z Ryuzaku. Będąc bliżej osady spotkał spacerującą parę. Trzymali się za rączki, patrzeli na siebie zakochanym wzrokiem. Uno zapytał o mężczyznę, ale obywatele tylko przecząco pokręcili głowami i ruszyli dalej - Uno również. Mijał kolejne osoby, ale nikt nic nie wiedział. Dotarł do pewnego bazaru. Zapewne zaciekawiły go wystawione owoce i warzywa. Kto wie, może warto zapytać choć o jedno jabłko? Można je też ukraść, ale po co się narażać w obcej osadzie? Młodzieniec spytał również o Hiroshiego.
-Szukasz Hiroshiego? Tego Hiroshiego? Ten skurwiel, ten pierdolony oszust naciąga każdego wyglądającego na głupka. Robi ludzi w konia, bierze pożyczki, potem nie oddaje pieniędzy. Nie dziwię się, że go poszukujesz! Co drugi dzień ktoś się mnie o niego pyta, ale gnój jest nieuchwytny. Zawsze jakoś się wymyka, a prowadzi przecież sklep z bronią! Przydałoby mu się obić mordę! Mnie swego czasu też oszukał, ale jakoś sobie z nim poradziłem. - ciągnął kupiec, wyraźnie zdenerwowany. Widać, poszukiwany mężczyzna mocno zaszedł mu za skórę. Facet wyciągnął z kieszeni kawałek papieru i wcisnął go chłopakowi w dłoń.
- Trzymaj! To jego parszywy ryj! Bardzo często przesiaduje w karczmie. Jak już go znajdziesz, to bij go z myślą o mnie. Ścierwo. - rzucił chłodnym głosem mężczyzna akcentując ostatnie słowo. Przy okazji splunął na bok z pogardą. Hiroshi wyglądał mniej więcej tak - klik. Teraz pozostaje jedynie pytanie, czy handlarz mówił prawdę i czy chodzi o tego samego Hiroshiego. Może warto popytać kogoś jeszcze i mieć pewność, że to o tego mężczyznę chodzi? Na pewno jakaś wskazówka znajdowała się w liście.

[Uno]

Uno z trudem skupiał się na słowach kupca, jego całą uwagę pochłaniam jego towar. Już zbyt dużo czasu nic nie jadł, ale usłyszał najważniejsze, sklep z bronią oraz karczma.
Nawet, jeżeli ten mężczyzna nie jest tym, którego poszukuje może posiadać informacje na temat osoby, której szukam, albo ktoś inny, kto przebywa w karczmie, ale jeżeli to jest on. To, czym mogła być ta przesyłka, którą miał wysłać nadawcy tej wiadomości. Po krótkim myśleniu chłopak uświadomił sobie, że kupiec dał mu zdjęcie tego sklepikarza.
Cóż, na pewno jego zarost jest godzin podziwu i sprawia, że wyróżnia z tłumu – pomyślał
Ciemnowłosy powoli poruszał się po bazarze zapatrując się na stoiska z żywnością, prawie nie mógł powstrzymać cieknącej śliny na widok tych wszystkich pyszności.
Po 10minutach Uno dotarł pod lokalną karczmę, gdy do niej wszedł ciężko było mu zlokalizować poszukiwanego przez niego dziadygę, powoli podszedł do baru
-Poproszę porcje Sushi – powiedział i usiadł przy barze oraz poprawił swoje włosy.
-Widziałeś może tego mężczyznę? *Uno pokazuje zdjęcie właścicielowi karczmy* Poszukuje go, mam mu do przekazania wiadomość, że niejaki Genkaku czeka na jego przesyłkę, a On nazywa się Hiroshi.
Chłopak postanowił opowiedzieć karczmarzowi, w jaki sposób wszedł w posiadanie tej wiadomości i w trakcie rozmowy zdążył doczekać się na przepyszny posiłek, którym zaczął się delektować.
Dawno nie jadłem nic lepszego. Pomyślał młodzieniec i zaczął rozglądać się po karczmie w poszukiwaniu osoby ze zdjęcia.

[Josaiji]

Kurier
D 5/15 Chłopak wpuszczał informacje jednym uchem, wypuszczał drugim. Cóż, myśli o jedzeniu wygrywały walkę z jakimikolwiek innymi myślami. Ciężko się skupić na czymś, skoro brzuch daje o sobie znać co dwie minuty, wydając z siebie charakterystyczny dźwięk. Burczało i to dość porządnie. Nawet sprzedawca to usłyszał, dzięki czemu wyciągnął dłoń z jabłkiem i bananem w stronę Uno. Niech sobie wrzuci cokolwiek na ząb. Pewnie za darmo by tego nie otrzymał, ale sam fakt, że poszukuje nielubianego faceta działał na jego korzyść. Młodzieniec nie miał zamiaru pytać o Hiroshiego już nikogo. Ruszył prosto w stronę karczmy, mijając stoiska z jedzeniem. Wszedł do środka niczym kowboj w westernach, szybkie spojrzenie dookoła w poszukiwaniu brodatego starca. Niestety ze wszystkich obecnych tutaj, nikt nie pasował do rysopisu. Rozsądnym wyborem było więc podejście do baru i zamówienie jedzenia. Gdy da zarobić karczmarzowi, być może uzyska jakieś informacje na temat poszukiwanego. Po zamówieniu Sushi, od razu zadał pytanie na temat Hiroshiego. Sprzedawca popatrzył na Uno z politowaniem, nawet brew mu nie drgnęła, odwrócił się bez słowa i wyszedł do kuchni, przygotować posiłek. Chłopak został więc przez chwilę sam, czekając na zamówienie. Miał więc sporo czasu na zastanowienie się, o jaki rodzaj przesyłki mogło chodzić, jak cenna jest i dlaczego ludzie adresujący list, tyle na nią czekają.
Po siedmiu minutach Sushi było przygotowane, Uno dostał talerz pod nos, obok pałeczki, marynowany imbir, sos sojowy i wasabi.
- Dwadzieścia pięć ryo. - rzucił sprzedawca, wciąż mierząc wzrokiem chłopaka od góry do dołu. Wyglądało to dosyć podejrzanie, być może starszy pan zna Hiroshiego, ale... Skąd pewność? Jak wyciągnąć informację? Jak dowiedzieć się, czy wszystko co powie facet będzie prawdą? O ile w ogóle coś powie. Dopiero teraz zaczynają się schody i Uno musi coś wymyślić, inaczej będzie musiał szukać dalej.

[Uno]

Chłopak po pysznym posiłku jedynie mógł się oblizać, dawno nie jadł niczego równie pysznego.
-Dziękuje za posiłek. Oto zapłata za niego.
Uno wyciągnął z saszetki przy pasku 25 ryo i położył na ladzie.
-Znajdzie się tu dla mnie może jakaś praca? Podróżuje tutaj od Prastarego Lasu z regionu Kaigan i nie znam zupełnie tego miejsca, a szukam tego dziadka tylko, dlatego bo może mu grozić niebezpieczeństwo nie wiem ile dni temu ta wiadomość została nadana, a jeżeli minęły już dwa dni jej nadawca też może gdzieś tutaj być i go szukać z niezbyt pokojowym nastawieniem.
Mówiąc to młodzieniec poprawił swoje włosy oraz okulary, oraz pokazał list, który znalazł przy martwym gołębiu, po czym usiadł wygodnie przy barze czekając na reakcje karczmarza, myśląc również nad zamówieniem kolejnego posiłku, bo sam nie wiedział, kiedy nadarzy się następną okazja do zjedzenia jakiegoś ciepłego posiłku.
-On przypomina mi dziadka, który mnie przygarnął po śmierci mojego ojca i nie chce by ktoś musiał niepotrzebnie cierpieć.
Dodał Uno, zastanawiając się co zrobi dalej jeżeli oberżysta mu nie pomoże, może powinienem wykorzystać swoje umiejętności.

[Yoshimitsu]

~Dwie dziewczynki, to będą kłopoty!
~7/68 Misja B (Natari i Heiji)

---

Misja, przygoda? Czymże można nazwać to co aktualnie się dzieje, a no jeszcze niczym, jak na teraz ludzką ciekawością. Obydwie zdecydowały przedrzeć się przez tłum, choć jedna z nich miała zamiar dokładnie przebadać ciało, zaś druga być oczyma, które otoczą ochroną swą przyjaciółkę. Plan był dość dobry, choć w obrębie takiego tłumu raczej nikt nie byłby na tyle odważny czy szalony oddać atak w ich stronę.
Heiji podeszła spokojnym krokiem do truchła, spojrzała najpierw od góry, starając się najpierw spojrzeć na to wszystko w postaci wyobrażenia co się też tutaj mogło stać. Spojrzała najpierw na dziewczynkę otoczoną krwią i wspomnianymi wcześniej ranami. Wzdłuż uliczki ciągnęły się krwiste ślady butów, wyglądały na stawiane iście chaotycznie, to znaczy w nieregularnych odstępach, co mogło wskazywać na ucieczkę z miejsca zdarzenia jakiejś osoby. Poza tym sama uliczka miała kilka walających się śmieci, które nie miały z tą sprawą nic wspólnego. Dziewczę postanowiło kucnąć i spojrzeć na ciało z bliska. Najpierw zaczęła doglądać rany, która wywołała jej śmierć, co nie było zbytnio trudnym zadaniem kiedy to spojrzała pod jej lewą rękę. Unosząc ją dostrzegła dziurę w lewym boku, jak gdyby ktoś wbił w jej ciało sporej wielkości gwóźdź i później wyjął jakby nigdy nic. Idąc ciężko było coś charakterystycznego znaleźć, gdyż ciało było blade i od rany w dół pokryte krwią. Choć kiedy ślepia spoczęły na szyi, a twoja twarz niemal nie zetknęła się z zimnym ciałem dziewczynki zobaczyłaś ukłucie. Najwidoczniej ktoś jej coś podał? Albo było to coś zupełnie innego, wiele wniosków mogło napływać z głupiego ukłucia, bo przecież mogło być to nawet jakieś lekarstwo. Ale zainteresowałaś się kroplami szkarłatu, które wydobywają się z kącików oczu, ciecz wyryła już kilka szarpnięć na policzkach ofiary. Nie było widać nic, ale złapałaś delikatnie za głowę i odchyliłaś do tyłu, niczym sprawny patolog czy medyk chciałaś delikatnie otworzyć jej powieki, a kiedy to się stało poczułaś lekkie zawirowanie w głowie. Widok był iście przerażający. Brak oczu, które zostały wyrwane lub bardziej trafnym określeniem byłoby brutalnie i precyzyjnie wycięte. Można było dostrzec mózg... Do drugiego już nie miałaś zamiaru spoglądać, gdyż wiedziałaś co Cie tam czeka. Tłum zrobił wtem po widoku lekki szum, co mniej wytrzymali zwrócili śniadanie, a Ci bardziej odwrócili wzrok.
-Ktoś powiadomił straż? -rzuciła jakaś persona.
-Tak, zaraz powinni się tutaj zjawić. -odparł również ktoś z tłumu. Ale co teraz zrobią dwie znajome? Opcje są dwie, bowiem można iść za śladami lub czekać na straż, choć zawsze można też starać się nie mieszać w taką dziwną sprawę.

[Heiji]

Nasza młoda bohaterka po krótkim czasie oględzin mogła wywnioskować, że dziewczyna nie była przypadkową ofiarą. Ślady butów prowadziły wzdłuż uliczki wskazując drogę ucieczki "kogoś". Tylko kogo? Prawdopodobnie był to morderca. O ile Heiji dobrze oceniła zwłoki to mogła wywnioskować, że tym kimś był medyk. Oczy zostały usunięte, zaś ślad po strzykawce mógł jedynie potwierdzić fakt, że wykonał to typowy medyk. Tylko do czego mu mogą być potrzebne oczy ofiary. Czyżby jakiś przeszczep? Kilka sekund po wykonaniu rozpoznania ktoś z tłumu zadał pytanie, na które inna osoba odpowiedziała potwierdzająco. Heiji nie zamierzała czekać na jakiś głupich strażników, tym bardziej, że chciała zobaczyć Natari w akcji. W każdym bądź razie dziewczyna postanowiła powiedzieć kilka słów w stronę tłumu mówiąc.
-Ruszamy za mordercą, przekażcie strażnikom by dołączyli do nas...-powiedziała, następnie dała wyraźny znak Natari by i ta ruszyła. Chwilę po tym szybkim ruchem zaczęła biedz wzdłuż śladów, Heiji biegła tak aby Natari mogła jej dotrzymać kroku. Dziewczyna biegnąc starała się jak najmniej wydawać odgłosów, zaś kiedy coś pójdzie nie po jej myśli wykona jakiś unik czy coś w tym stylu. Kunoichi biegnąc stara się zwracać uwagę na jak najwięcej punktów by nie popełnić jakiegoś błedu lub po prostu nie przeoczyć czegoś. Prawda?

[Josaiji]

Kurier
D 7/15 Uno zjadł pożywny posiłek, pierwszy od dłuższego czasu. Uzupełnił potrzebne wartości odżywcze, odzyskał utraconą energię przez podróż, brzuch już mu nie dokuczał, zamilkł.
- Mam nadzieję, że smakowało. Zapraszam częściej. - odpowiedział karczmarz z grobową miną, odbierając od chłopaka zapłatę. Wsunął pieniądze pod ladę i ponownie przeniósł wzrok na Uno. Dokładnie słuchał co miał do powiedzenia młodzieniec. W między czasie do baru podszedł starszy człowiek z blizną na twarzy. Jego twarz sugerowała tylko jedno - w swoim życiu przeszedł sporo, na pewno nie było usłane różami. Gdzie się podziała jego lewa ręka? Nie było, kikut. Mężczyzna stracił dłoń walcząc o życie z dwoma rozdrażnionymi wilkami, ale skąd Uno mógł o tym wiedzieć? Skupił się tylko na karczmarzu próbując wytłumaczyć mu, przekonać do udzielenia jakiejkolwiek informacji o poszukiwanym. Od starucha nie pachniało za dobrze - pot zmieszany z wonią alkoholu uderzał w nozdrza młodzieńca i karczmarza. Mężczyzna kątem oka spojrzał na portret, który Uno ukazał karczmarzowi.
- Ha ha ha, poszukujesz tego starucha? Nie Ty jeden. - śmiech był zachrypnięty, tak samo jak wypowiedź starucha. Lustrował przerażającym spojrzeniem młodzieńca. Dopiero teraz Uno mógł dostrzec, że mężczyzna nie posiada prawego oka. Zamiast tego wstawiony implant, który nie miał żadnych zastosowań. Nosił go żeby zachować symetrię.
- Tak się składa, że wiem gdzie go szukać. Powiem Ci wszystko, ale za odpowiednią opłatą. Litrowa butelka rumu załatwi sprawę. - mówił do chłopaka, chuchając mu prosto w twarz. Nieprzyjemny oddech, braki w uzębieniu, niczym żul. Karczmarz spojrzał z niedowierzaniem, następnie uderzając solidnie pięścią w bar.
- NIE! Uspokój się Matashi, Ty pieprzony alkoholiku! Masz mu niczego nie mówić. Spróbuj coś wygadać, a osobiście utnę Ci drugą łapę. - oburzył się karczmarz. Cała sytuacja stawała się bardziej napięta. Co miał zrobić Uno? Wciąż próbować dogadać sie z karczmarzem, czy może wyciągnąć informację od żula, narażając go na utratę drugiej ręki? Ciężka decyzja, a pieniążki trzeba zarobić.

[Uno]

Oddech mężczyzny nie przypadł chłopakowi do gustu zwłaszcza, że niedawno skończył jeść posiłek.
-Możecie się uspokoić, średnio widzi mi się słuchanie kłótni dwóch zramolałych tetryków i jeżeli spróbujesz odciąć mu drugą rękę najpierw będziesz musiał się pozbyć mnie, a teraz podaj mu coś do jedzenia, a ty zapomnij o rumie.
Po minie Uno było widać, że niezbyt podoba mu się zaistniała sytuacja, ale nie planował kupować butelki rumu, przecież musi być jakieś lepsze wyjście. Dało się również zauważyć, że przez względu na emocje dookoła chłopaka zaczynały latać, Kikaichū, które wyszły z jego ciała.
-Jeżeli macie mi coś do powiedzenia na jego temat to zróbcie to teraz, a jak nie to znajdę tego dziadka w taki czy inny sposób.
Powiedział z oburzeniem ciemnowłosy wstają z krzesła przy barze i zaczął spoglądać na karczmarza i Matashiego, przy okazji odsłaniając bliznę na swojej twarzy i czekał z zniecierpliwieniem na rozwój tej rozmowy.

[Josaiji]

Kurier
D 9/15
Matashi również uderzył prawą pięścią w stół, wyraźnie niezadowolony.
- Spróbuj szczęścia, Riku! Musiałbyś być tak potężny jak te wilki. Nie masz żadnych szans, stara ruro, ha, ha. - ponownie rozbrzmiał zachrypnięty głos starucha, który chłodnym wzrokiem spoglądał na karczmarza. Wpatrzony jak we wroga, delikatnie przygryzł poniszczoną, popękaną od zimna dolną wargę. Czekał na odpowiedź sprzedawcy, lecz wtedy wtrącił się młody człowiek. Nie był ucieszony obecną sytuacją i kłótnią dwóch panów, dlatego starał się ich uspokoić, ale raczej się nie wysilił. Ograniczył się do słownych gróźb i rozkazów, Matashiemu się to nie spodobało. Odpuścił staruchowi i przeniósł wzrok na Uno. Rzucił na niego piorunujące spojrzenie.
- Myślę, że miałbym z Tobą mniejsze problemy, niż z tym jednorękim brudasem. Po drugie nie będziesz mi rozkazywać. - zagrzmiał karczmarz, po czym zaczął zgrzytać zębami. Cmoknął dwa razy nie odrywając wzroku od młodzieńca. Kątem oka zauważył, że w powietrzu zaczęły unosić się owady.
- Cholerny Aburame. - powiedział pod nosem sprzedawca, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Nie minęły dwie sekundy, a wszystkie robaki zostały pokryte kryształem i poupadały bezwładnie na podłogę.
- Pozbieraj swoich towarzyszy jak ziarenka grochu i WYPIERDALAJ Z MOJEJ KARCZMY! - wrzasnął na samym końcu i wskazał palcem na drzwi wejściowe.
Jednoręki zaczął się śmiać, o mało co się nie udusił. Puścił oko w stronę Uno, powoli podniósł się z krzesła i pewnym krokiem ruszył w stronę wyjścia. Przeszedł dość blisko młodzieńca.
- A ja wciąż udzielę Ci informacji za butelkę rumu. - szepnął do chłopaka i opuścił lokal. Skręcił w lewo i wszedł w uliczkę za karczmą. Miał tam kartony, na których odpoczywał - wiadomo, był bezdomny.

[Uno]

Uno po chwili zrozumiał, że nie potrzebnie tak zareagował tak burzliwie, ale cóż, jego kontakt z ludźmi był ubogi, nie przewidział do końca, co może się wydarzyć.
-Przepraszam Cię za to zamieszanie, czy mógłbyś mi podać jeszcze butelkę rumu? Przyda mi się na rozgrzanie w mej wędrówce.
Zapytał się z zwątpieniem chłopak, było widać po nim, że żałował swojego zachowania.
Zaraz potem klęknął na ziemi i zaczął zbierał swoje owady w kryształkach, ale napawało go nadzieją to, że jednak Matashi chce mu udzielić informacji. Może jednak uda mu się dotrzeć do adresata tej wiadomości.
-Dziękuje Ci za ciepły posiłek i gościnę.
Dodał ciemnowłosy, po czym powoli zaczął kierować się w stronę wyjścia, trzymając rękę na saszetce z ryo. Liczył na to, że karczmarz sprzeda mu ten alkohol i będzie mógł go dać dziadkowi w alejce, a jak nie będzie musiał poszukać jakiegoś sklepu i ją kupić, a potem skierować się do Matashiego.
Myśli chłopaka przepełniały wątpliwości dlaczego właściciel loku nie chciał nic mu powiedzieć i czym może być ta przesyłka na, którą czeka nadawca już martwego gołębia.
Nie zawiodę Cię mój skrzydlaty przyjacielu i dostarczę twoją wiadomość.

[Josaiji]

Kurier
D 11/15 Ludzie zgromadzeni w karczmie, jak jeden mąż odwrócili głowy w stronę wrzasku. Doskonale znali głoś Riku, byli stałymi bywalcami, ale każdy z nich zrobił wielkie oczy. Nigdy nie widzieli tak wściekłego właściciela lokalu. Zawsze sympatyczny, uśmiechnięty, czasami doradził w trudnych sprawach, gdy przychodzili do niego zalani w trupa mężczyźni, których odrzuciła kobieta, albo tracili pracę. Można było usłyszeć szepty "ale wkurzony", "jak jakiś szatan" z głębi sali, w której się znajdowali. Karczmarz po chwili zrozumiał, że wszyscy się na niego patrzą i powoli opuścił rękę. Zaczął głęboko oddychać, starając się uspokoić. Spojrzał na młodego Uno, który zamiast grzecznie posłuchać i wyjść, chciał jeszcze kupić rum. Głupota z jego strony, facet na pewno mu nie sprzeda, wiadomo dlaczego. Chłopak chce iść i wręczyć rum starcowi w zamian za wiadomość. Czemu karczmarz nie chciał udzielić informacji o Hiroshim? To akurat proste, był dobrze opłacony i pary z ust nie mógł puścić. Co innego Matashi, który nie wiedział nic o spisku i jak na starego żula przystało - oddałby wszystko za flaszkę wysokoprocentowego trunku.
- Jesteś niepełnoletni. Nic Ci nie sprzedam. Wyjdź i masz zakaz powrotu do mojej karczmy. Nie pozwolę na żadną burdę. Ty chciałeś ją wzniecić, pobudzając do życia swoje ohydne robaki. Wynoś się, szczurze. - mówił z grobową miną, patrząc na Uno spod byka. W środku targały nim emocje, adrenalina skoczyła prawie do maksimum. Miał ochotę sprzedać chłopakowi porządnego liścia na ochłodę i nauczkę na przyszłość, ale musiał się powstrzymać. To nielegalne i mógłby zostać posądzony o bezpodstawne użycie przemocy wobec innego obywatela, a za to czeka sroga kara w postaci więzienia. Raz siedział trzy lata i wiedział czym to grozi. Od tamtej pory stara się utrzymywać nerwy na wodzy. Z butelki rumu nici.
Uno podziękował i wyszedł z budynku. Karczmarz tylko skinął głową i odetchnął, gdy młodzieniec opuścił pomieszczenie.
Może wystarczy po prostu odszukać Matashiego i zaproponować mu pieniądze zamiast rumu? Jemu na pewno sprzedadzą.

[Uno]

Ta kłótnia byłą zbędna. Czemu do niej doprowadziłem, dlaczego zainteresowałem się tą wiadomością? To nie moja sprawa. Mogłem ruszyć dalej i nie przejmować się tym. Ach, dlaczego zawsze sprowadzam nieszczęście na siebie i innych, ale za dużo przeszedłem już przez tą przygodę.
Matshi on jedynie może mi pomóc, ale nie mam dla niego rumu, lecz co mam do stracenia. Być może pieniądze mu wystarczą.
Wiele myśli przewijało się w głowie Uno i coraz bardziej przekonywał sam siebie, że dobrze postąpił wybierając los samotnika i wyrzutka. Po paru minutach roztrzęsiony chłopak znalazł się już w alejce przy karczmie, gdzie miał znajdować się starzec.
-Matashi! Gdzie jesteś? Nie mam dla Ciebie rumu, ale mogę dać Ci ryo za informacje na temat adresata listu.
Ciemnowłosy rozglądał się dokoła w poszukiwaniu alkoholika, ale nie potrafił go zauważyć, jeszcze ten smród był okropny, nie rozumiał jak ktoś może żyć w takich warunkach. Jednak musiał jakoś wytrzymać.
Chce jedynie dostarczyć tą wiadomość, nie musze robić nic więcej, mam już wystarczająco problemów przez to.