Szlak transportowy

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[15/30]

Po krótkiej przerwie ruszyli w dalszą drogę. Kupiec nadal milczał, wpatrzony w trakt przed sobą, od czasu do czasu uderzając lekko konie - raczej z przyzwyczajenia niż chęci przyśpieszenia podróży. Nie spodziewał się chyba, że prostym pytaniem może wywołać w Czerwonym falę prawie zapieczętowanego już bólu. Kilka kolejnych godzin było spokojne - słoneczko świeciło, wiatr chłodził ale nie wychładzał ciała, a ptaszki na drzewach ćwierkały. Idealne warunki by podróżować przed siebie na wygodnej ławie z jedzeniem pod ręką.
Wóz wyjeżdżał wtedy z kolejnego zakrętu, promienie zachodzącego słońca tworzyły długie cienie. Strzała wbiła się pomiędzy Yoshimitsu, a Shiutsiego - lotki drgały jeszcze przez chwilę, by w końcu umilknąć. Sądząc po kącie wbicia się w drewno, wypuszczono ją z góry. Strzelec na drzewie? Cholera wie, liście, gałęzie, nigdzie w pobliżu nie było widać. Ale jednocześnie z pociskiem stało się coś jeszcze. Ziemia lekko zadrżała a kilka metrów przed wozem wyrosła niewielka ściana z ziemi. - Jesteście otoczeni, poddajcie się! - zagrzmiał głos gdzieś z tyłu wozu. Tylko ile było w nim prawdy? No i oddawanie bandytom broni to co najmniej nierozsądne zagranie, ne? Szubrawcy z dzidami i nożami to zagrożenie, co dopireo gdy w ich łapy wpadną zbroje, katany, notki wybuchowe i cała reszta tego asortymentu. Tylko jak zaatakować kogoś, kogo nie widać?

[Masaru]

Kisho Misja rangi D 5/15
Bohater nie lubił jak zabijano w jego obecności w jego mniemaniu niewinne osoby. Zdecydował że nie będzie mieć dla nich litości i obmyślił całkiem ale to całkiem dobry plan. Jedyną jego wadą było to że nie do końca wziął poprawkę na to czy tylko on obserwuje zajście. Co do całego szlaku który miał kilkadziesiąt kilometrów to gdzieś na tym samym szlaku rozgrywały się inne wydarzenia o których chłopak i bandyci nie mieli pojęcia. Mianowicie pewien człowiek ( Yoshi) przechodził trudny okres w życiu ale nie dawał po sobie tego poznać. Przecież jego ukochana zginęła całkiem nie dawno. Ale nie ważne to nie o nich historia tylko o młodym Doko który ma dobre serce i broni niewinnych. Senbon poleciały i celnie trafiły w rękę kata. Ból spowodował upuszczenie katany, niestety shinobi nie przemyślał tego i broń lecąc w ziemię rozwaliła głowę kobiecie która był dokładnie pod nią. Trafiony złapał się za rękę i skoczył na wóz chowając się za jedną ze skrzyń na nim. Co do techniki Doton to kolce przebiły nogi jednego z bandytów a raczej po prostu tak ładnie trafiły że mu jedna oderwało a druga naderwało. Wrzasnął z bólu i chyba zemdlał. Pozostałą dwójka odskoczyła do tyłu i złapała mocniej pałki. Pewne bystre oczy przyglądały się całemu wydarzeniu które miało miejsce, chłopak ich nie zauważył bo były w pewnej odległości za jego plecami. Ale teraz to nie ważne bo był już pod ziemią.

[Yoshimitsu]

Cisza słowna rozbrzmiewała w około Czerwonowłosego i jego zleceniodawcy, z jakże nietrafionym tematem wydobytym z głębi myśli musiał zażegnać wszelką konwersację. Nie chciał już szukać niczego innego w drodze do poprawnej rozmowy, zaniechał zbędnych myśli i skupił się na drodze, a czas biegł dłużąc się tym dwoje nieubłaganie. Otoczenia zdawało się niezwykle przyjazne i spokojnie, bowiem w lekkim chórze szumiących drzew, w głównym wykonaniu świergot przeróżnych ptaków... W myślach młodego Uchihy gromadziły się niechciane myśli. Bowiem w takim otoczeniu była nie raz, lecz w towarzystwie swej ukochanej... Zagubiony między tęsknotą, a smutkiem został zaskoczony przez strzałę, która wbiła się pomiędzy jego jak i Shiutsiego. Niczym strzała, która przecięła ich spokojną podróż, takowa przeszyła jego myśli. Wszelakie obrazy zachowane w jego pamięci, te związane z Rudowłosą niewiastą natychmiast zniknęły, a pojawiła się przed oczyma rzeczywistość zwiastująca ciekawą przyszłość. Czerwona bestia pociągnęła mocniej nosem, jakby poszukując zapachu swojej ofiary, choć bezowocnie, to niedługo będzie tutaj w około czuć zapach krwi i w niedalekiej przyszłości smród rozkładających się ciał. Co prawda stwór jeszcze nie szczerzył swych kłów, to już szykował swe pazury, kiedy to kilka metrów przed wozem wyrosłą niewielka ściana z ziemi. By po sekundzie rozbrzmiały słowa, a tym samym nakreśliła się ich sytuacja.
-Wreszcie zaczyna się coś dziać! Gdzie jesteś... gdzie jesteście, pokarzcie mi się... Ukażcie się żebym mógł was pożreć!-oswobodzona bestia domagała się pierwszej krwi... Ale takową trzeba było najpierw wywabić, sprawić by stała się ufna i spokojniejsza.
-Dobra, dobra! Nie chcę tracić życia dla głupich kawałków metalu... -zaczął powoli schodzić z przyczepy, najpierw podnosząc swoje ciało do pionu, na równe nogi, rozglądając się cały czas, w razie potrzeby aktywując Sharingana by dostrzec lepiej trajektorię lotu strzały i uniknąć jej lub też sparować przy pomocy tanto. Schodząc z skrzyń doglądał bardziej koron drzew, choć wiedział, że pozostanie w miejscu po zdradzeniu swojego potencjalnego położenia było głupie, to bardziej chciał skupić się na ewentualnych słowach, które to padły, bowiem to był ostatni punkt zaczepienia gdzie był ów napastnik, a były dwie możliwości... Prawa strona lasu lub lewa... Za nimi droga, przed nimi droga. Być może pojawi się kolejny szelest czy świst strzały przeszywającej powietrze.
-Tylko musisz wiedzieć jedną rzecz... Niedaleko nas jest drugi transport, jeśli zobaczy nas stojących zacznie się rozpierdol, a ja nie chce się w to bawić... Bierz ten towar i zostaw nas w spokoju albo raczej mnie... -stał nieopodal kupca, tak by ewentualnie sparować nadciągający strzał w jego stronę. Nie był pewny, czy ten gruby człek da sobie radę choćby z czymś takim. Mimo, że ręce trzymał na widoku (w zdłuż ciała), niezbyt ciężko jest mu sięgnąć po tanto i zrobić co trzeba.

[Kisho]

Nic nie poszło po myśli Kisho. Cały plan, który według zamysłu miał ocalić życie wędrowcom, już na samym początku doprowadził do katastrofy. Chłopak chciał ocalić kobietę przed wiszącym nad jej głową zagrożeniem w postaci katany, ale swym działaniem jedynie sprowadził na nią śmierć. Mógł wszystko przemyśleć, dokładniej przeanalizować skutki swych poczynań, ale nie miał na to czasu. Był zmuszony do szybkiego działania. Zbyt szybkiego. Reagował instynktownie, rzucając senbonami nawet nie zdając sobie sprawę do czego może to doprowadzić.
Zabił kobietę. To był fakt nie do podważenia. Owszem, nie wykonał ostatecznego cięcia ani też nie działał z taką premedytacją, ale to jego wina. Swymi senbonami przypieczętował jej los, a jeśli dodatkowo była matką siedzących obok dzieci, to teraz były one sierotami. Jak się z tym wszystkim czół? Cóż, tego chyba nie da ubrać się w słowa. Była to bowiem mieszanka złości, bólu, smutku i żalu. Gdyby tylko mógł, najchętniej zostałby pod ziemią, z dala od wszystkich. Odciąłby się od świata i tego, co się w nim kotłuje. W takich chwilach jak te żałuje, że jest taki, jaki jest. Mógłby przecież być jak ten kat. Bez problemów i wyrzutów patrzyłby na śmierć i nie przejmował się kłopotami innych. Miałby najzwyklejszą znieczulicę. Matka Kisho wychowała go jednak inaczej, na prawego i nieumiejącego przejść obok krzywd obojętnie.
- Weź się w garść - pokrzepił się nieco słowami. Bądź co bądź nie pozbył się wszystkich bandytów, a i ma jeszcze kogo bronić. Tym razem jednak nie chciał ryzykować. Dzięki swym oczom widział, gdzie znajduje się kat, który myślał, że znalazł idealną kryjówkę. Kisho postanowił zająć się nim za pomocą bombki wybuchowej. Przemieścił się pod ziemią za jego plecy, po cichu wysunął z ziemi rękę z bombką i rzucił w górę. Celował tak, by wybuch nastąpił w powietrzu, a zasięg obejmował jedynie kata. Jeśli mu się poszczęści, to porządnie uszkodzi go od pasa w górę. W najgorszym wypadku rozerwie go na kawałki. Pozostałych, jeśli tylko mu się uda, wciągnie pod ziemię. Nie zostało mu wiele chakry, a im bardziej wydłuża się ta walka, tym mniejsze ma szanse na pozytywne jej zakończenie.

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[17/30]

W końcu! Okazja do mordu! A nie, zaraz... Najpierw trzeba znaleźć przeciwnika, inaczej można co najwyżej zabijać we własnej głowie. Nie żeby Czerwonemu naprawdę robiło różnicę, gdzie toczy się bój, ne? Genjutsu jest przecież sztuką niszczenia umysłu oponenta, a nie jego ciała. Przechodząc do wydarzeń - Uchiha posłusznie zszedł z wozu, jednocześnie rozglądając się za bandytami. Nie nadleciały żadne kolejne strzały, a strzelec nie ruszył się ze swojej pozycji - albo zrobił to bardzo cicho. - I w ten sposób bronisz moich towarów? - mruknął pod nosem kupiec, gramoląc się ze swojego miejsca. W dłoni nadal trzymał bat (drewniana rączka ze skórzanymi rzemieniami) ale raczej nie miał zamiaru się stawiać. Ryzykować życie dla żelastwa, skoro przydzielony mu shinobi nie miał zamiaru walczyć? Nie miał zamiaru ryzykować, najwyżej w stolicy Uchiha zapłacą za straty. Srogo zapłacą, a i rodzinę zdoła zobaczyć.
Głos zza wozu należał do mężczyzny około czterdziestki, mocno zarośniętego i ubranego w znoszony strój podróżnika. Całkiem nieźle wtapiał się w tło, podobnie pewnie jak reszta jego kompani. Przyjrzał się dwójce która wpadła w jego ręce i uśmiechnął się szeroko. - Dobrze, że współpracujecie. To wiele ułatwia. I nie kłam mi tu, że podróżujecie z drugim taborem - wiedziałbym. - powiedział z pewnością w głosie. Czyżby zwiad? Sensor w bandyckiej bandzie? Co by to nie było, plan Yoshiego nie wyszedł najlepiej. No i pozostaje kwestia zabrania towaru. Wjechać w las wozem? Nie ma szans, drzewa, powalone kłody, krzaki - pozostaje ręczny rozładunek. I wtedy pojawiła się reszta bandy - wychodzili powoli z ukrycia - uzbrojeni w miecze, włócznie i takie tam. Około dziesięciu chłopa z każdej strony.

[Yoshimitsu]

Plan był prosty i take miał być skuteczny. Pierwszym jego etapem było wywabienie ów bandytów z ukrycia by nie walczyć na ślepo, zwłaszcza że była możliwość posiadania przez nich większej ilości łuków, co mogło być irytujące w przypadku kiedy z prawej jak i lewej strony człek otoczony jest lasem. Być może gdyby była obok niego jego ukochana, wtem bez zastanowienia rzuciłby się na nich, gdyż ta wściekłą bestia bez problemu zmiotła by jedną część, a on zajął by się drugą. Nie było jej, a trzeba było sobie radzić i tak czy inaczej ochraniać Inu. Bo przecież ta cały czas żyje...
Słysząc komentarz kupca nie wzruszył nawet ramionami. Jego zdanie było tyle ważne, co stopniały już śnieg. A tym samym, z racji że ten wydawał się być skory również do oddania swych towarów mógł spokojnie bawić się w zwabianie ofiar prosto do zasięgu jego kłów. Nie trzeba było długo czekać nim pierwsza osoba wyjdzie z ukrycia i ukarze się Czerwonemu Królowi. Mężczyzna mający na karku sporą ilość lat jak na dzisiejszy świat, ubrany niemal idealnie w strój pozwalający mu na wtopienie się w cień koron drzew. Jego szeroki uśmiech powiedział Yoshiemu dobre kilka słów, o charakterze ów prawdopodobnego przywódcy. Mógł wywnioskować, że ma zdolności sensoryczne lub dobrze rozwinięty słuch i starał się nasłuchać dudniącej ziemi, która być może wyszeptała mu całą prawdę. To nie było w ogóle ważne, z racji, że szczerzący się mężczyzna jest zadowolony z triumfu lub jest zbyt pewny siebie, w tym przypadku liczył na obydwa elementy.
Choć jedna część tego wielkiego planu zawiodła, to teraz dobrze wiedział ilu ich jest, a także miał na widoku człowieka, który był jego celem. Teraz przyszła pora na przetestowania jego umiejętności.
Uchiha na widok wychodzącej bandy zaczął się rozglądać, a kiedy wszyscy stali już na widoku, gwizdną jak gdyby zrobili na nim nieziemskie wrażenie. Jednocześnie aktywując technikę iluzji, która tworzy sporą ilość pali z mokutonu, te obezwładniają go obwiązując jego dłonie, nogi i szyję, tak by nie mógł się w ogóle ruszyć, a kolejne przebijają mu na wylot klatkę piersiową, tak by zginął w ów iluzji (jeśli technika zadziała, to Yoshi to zauważy oczywiście pierwszy, wtedy proszę o zatrzymanie akcji i podejmę dalsze działania).
-Sporo Was... Widzisz, jak mam bronić tych towarów, jak jest tutaj ewidentna przewaga liczebna. -skierował słowa w stronę kupca. Był gotowy cały czas aktywować Sharingana, uniknąć ewentualnego ataku czy sparować lub dodatkowo aktywować po raz kolejny tą technikę, gdyby nie udało mu się uniknąć jakiegoś nadciągającego ataku od przeciwnika.

NazwaKogi-jutsu
DziedzinaGenjutsu
Ranga B
PieczęciBrak
ZasięgTak jak niesie się dźwięk.
KosztE: 25% | D: 20% | C: 15% | B: 10% | A: 5% | S: 3% | S+: 1%
DodatkoweWyjście z Genjutsu za pomocą Kai. | Użytkownik musi znać "używaną" technikę. | Łapiemy za pomocą gwizdnięcia (ofiara musi usłyszeć dźwięk).
Opis Technika iluzji mająca na celu stworzenia genjutsu odpowiedniej techniki... Prosty przykład: użytkownik chce wyprowadzić przeciwnika w pole i tworzy iluzję ataku pali Mokutonu, te obwiązują go i obezwładniają. Wtedy przeciwnik nie może się ruszyć, czuje ucisk itp. Jednak po dezaktywacji techniki np siniaki czy ból spowodowany przez silne zaciśnięcie się tej iluzji Mokutonu znika. Dla podania większego zrozumienia. Użytkownik używa kuli ognia, która perfekcyjnie trafia. Oparzenia (iluzja ich), pojawia się na ciele. Oponent czuje smród spalonego ciała, odczuwa dany ból itp. Wychodzi z techniki i jedyne co pozostaje po technice to wspomnienie. Efekt kuli ognia jak podpalona trawa przez którą leciała ognista technika również jest towarzyszem, jak i inne zmiany w otoczeniu. Oczywiście jedynie ofiara to wszystko widzi, jak i również przestaje widzieć po wyjściu z techniki.
Jest też inny efekt uboczny można powiedzieć, ponieważ jak wiemy iluzje mogą doprowadzić do różnych rzeczy, zmiany w psychice omdlenia itp. W tym wypadku, jeśli oponent w rzeczywistości nie przeżyłby ów użytej techniki w iluzji, straci on przytomność.
Efekt omdlenia możliwy jedynie jeśli przeciwnik posiada mniej konsekwencji od psychiki użytkownika o 60. Czyli użytkownik posiada 60 psychiki, natomiast przeciwnik 0 konsekwencji = omdlenie. Jeśli natomiast posiadałby 1 konsekwencji, wtedy takowego efektu nie ma.

[Masaru]

Kisho Misja rangi D 7/15
Jak to się mówi raz pod wozem raz nad wozem. No chyba że ma się takiego przeciwnika jak nasz bohater to wtedy jest raz w wozie a raz bez nóg. Bo właśnie taki efekt wywołała bomba wybuchowa. Biedny kat stał pod epicentrum wybuchu, poza tym nie dosyć że jego nogi go opuściły to odłamki drewna wbiły się w jego ręce. Co tu się długo rozwodzić, facet zginął na miejscu. Jego ofiary były bezpieczne, przynajmniej na razie. Co do dwójki pozostałych przeciwników jeden z nich obrócił się na pięcie i strategicznie się wycofał. Porzucając swoją pałę i drąc się pomocy. Drugi zaś widząc śmierć lidera, lub towarzysza. Mocniej stanął na nogach rozejrzał się i pobiegł do najbliższego drzewa. Rzucił w bok pałę, podskoczył złapał się gałęzi i z trudem ponieważ miał lekki brzuszek podciągnął się i usiadła na niej rozkrokiem. po twarzy można wnioskować że nie do końca mu odpowiada ten stan rzeczy. Co do dzieci to dziewczyna naglę obróciła się i zaczęła uciekać prosto w las ! A chłopiec rycząc położył się na ziemi i szlochał. Ogólnie to rozgrabiasz straszny, ale co poradzi na to shinobi ? W sumie orientował się że bandyci to za sprawni fizycznie nie są i mógł ich rozwalić po prostu rzucając do każdego kunaiem, ale jak kto woli. Ale jak zaczął używać technik, a potem robić wybuchy i rozwalać wóz który był niewątpliwie ich łupem, to co się dziwić że panika udzieliła się każdemu. I oprawcą i ofiarą.

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[19/30]

Yoshimitsu był grzeczny. Nie pyskował do pracodawcy, pomógł sierotom z własnej kieszeni, a teraz jeszcze nie stawiał się przeważającym liczebnie (choć pewnie nie jakościowo) bandytom. Po prostu wzór do naśladowania dla całego klanu ogarniętego żądzą walki ze znienawidzonymi Senju. Choć nie, to było za rządów poprzedniego lidera, teraz Uchiha są dobrym, nie wojującym rodem. Złodzieje nie wiedzieli, że uśpiona bestia tylko czeka na moment do ataku - ale i tak byli gotowi do ataku, broń pewnie dzierżona w dłoni. Nie mieli jednak pojęcia, że stoi przed nimi człowiek którego nie da się zranić. O ile tylko zechce użyć swoich oczu na grupę bandytów. Ale Yoshi miał inny plan. Zgodnie z zasadą - jak utniesz wężowi głowę to reszta śmiesznie drga na ziemi - postanowił wyeliminować przywódcę. To znaczy tego który nawoływał do bezkrwawego rozwiązania sprawy. Gwizdnięcie, aktywacja genjutsu i zamknięcie w niej mężczyzny. Nic się nie zmieniło, a po chwili złodziej padł na trakt bez życia, jak marionetka której ucięto sznurki. Pełne powodzenie akcji, w końcu kto by się spodziewał ataku ukrytego w dźwięku?
Póki co sługusy powalonego mężczyzny byli w szoku, niezdolni do reakcji. Kwestią sekund było jednak otrząśnięcie się z tego stanu i podjęcie działania. A póki było ich więcej to raczej nie mieli zamiaru uciekać. Tym bardziej, że jeśli naprawdę mieli w drużynie sensora to być może wiedzą już, co konkretnie przewozi Shiutsi. Wiadomo, nie warto ryzykować swojego życia za katanę, ale plecy nielubianego członka grupy już owszem.

[Yoshimitsu]

Zaczęła się zabawa, gwizdnięcie rozdarło wszystkie inne dźwięki dostając się prosto do celu, efektem czego był upadek jednego z bandytów, lidera. Tak przynajmniej się mogło zdawać, gdyż to on jako pierwszy zabrał głos i wyszedł z ukrycia będąc pewnym swoich umiejętności i sytuacji. Zapewne gdyby trafili na normalnych kupców czy po prostu ludzi, skończyło by się to z triumfem totalnym dla szajki napastników, ale tym razem zostali rzuceni przez bogów prosto w paszczę ich bestii... Bezwładne ciało uderzyło prosto w ziemię, twardo jakby będąc martwe. Głuchy huk i uskok lekkiej chmury piachu czy kurzu w około ciała mężczyzny. Jak się okazało nie był kimś wybitnym i nie był to raczej człek zdolny wykonywać techniki pokroju ściany z dotonu. Czerwony Król myślał, że znajdzie takową silniejsza jednostkę bez użycia Sharingana, jednak nie było na to najwidoczniej szansy. Wzrok bany spoczął na "martwym" koledze, wtem Yoshi zacząć mógł wreszcie szaleć.
-Ta... Jeden na dziesięciu, ewidentnie mam przewagę... -sięgnął po tanto jednocześnie aktywując Sharingana. Za cel obrał sobie najpierw osoby najbliżej zleceniodawcy, bo przecież musiał go chronić. Tym miał zamiar po prostu odciąć łby, najprostsza i najszybsza metoda na zabicie kogokolwiek. Wykonując ten atak, wolną dłonią sięgał po shurikeny by w wolnej chwili rzucić w oddalonych oponentów. Szeroki uśmiech rozpościerał się tuż pod jego nosem, bestia zrzuciła wreszcie z siebie cień i mogła szaleć, nikt... Nikt nie mógł jej teraz powstrzymać, dopóki ta nie nasyci swego pragnienia i głodu, krwią i ciałem swych ofiar. Starał się doglądać też podczas całej tej akcji czy przypadkiem ktoś nie składa pieczęci, choć przy pomocy Sharingana uda mu się wykryć raczej osobę odpowiedzialną za ów ścianę. On spośród nich wszystkich mógł być jedyną osobą, która ma choć cień szansy na draśnięcie go czymkolwiek... Starał się chronić więc kupca i zabijać, zważając na swą obronę oczywiście.

Shar lvl 3 aktywny

[Kagura]

//Nie zwracajcie na mnie uwagi, ja tu tylko przechodzę XD A tak na poważnie, to można uznać, że idę jakąś inną drogą, albo w zupełnie innym czasie //

W siedzibie władzy Sogen Kagura dowiedziała się wreszcie, że po kilkudniowej obławie, w końcu złapano szaleńca, którego kryjówkę odkryła w spalonej tawernie w porcie. Trwała teraz identyfikacja zwłok, które rozkładały się w piwnicy budynku, aby przekazać rodzinom smutne wieści, o ile ci ludzie mieli jakieś rodziny i ktoś zgłaszał ich zaginięcie. Zwyrol był teraz zamknięty w lochu i pilnie strzeżony, czekając na swoją karę, zaś Rudowłosa mogła wreszcie spokojnie opuścić tą cholerną osadę. Nie umywała się do Ryuzaku no Taki i bardziej się tu wynudziła, niż zrobiła coś pożytecznego. Miała jeszcze dwa miesiące, zanim spotka się ponownie z Yoshimitsu i Inoue, więc mogła w spokoju wrócić do kupieckiego miasta i rozejrzeć się za kolejnymi zleceniami. Może odwiedzi gorące źródła, żeby się trochę wygrzać w ciepłej wodzie? Dobrze by było jeszcze zapolować na coś większego, żeby sprzedać jakieś karczmie dziczyznę w zamian za kilka posiłków. Teraz, kiedy wreszcie wyszła na prostą, mogła spokojnie sobie poradzić i jakoś funkcjonować w tym wielkim mieście. Przede wszystkim miała swoją misję. Teraz, kiedy już wiedziała, że pochodzi z klanu Ranmaru i czego konkretnie ma szukać, może łatwiej jej będzie się dowiedzieć, gdzie ów klan mieszka. Tak bardzo chciała się dowiedzieć, kim naprawdę jest i jak się znalazła w Kaigan z dala od swoich. Trzeba będzie uważnie nadstawiać uszy w karczmach, bo tam przebywa największe skupisko shinobich różnego pochodzenia i zawsze może na coś trafić, łącznie z ciekawymi plotkami na różne tematy ze świata. No ale do Ryuzaku no Taki miała jeszcze kawał drogi do przejścia w śniegu, więc lepiej się sprężyć i przyspieszyć kroku, żeby podróż nie zajęła zbyt dużo czasu. Mając aktywowane swoje czerwone oczy, Kagura ruszyła szlakiem w drogę powrotną, monitorując sytuację i unikając wszelkich innych ludzi. Jeszcze tego brakuje, żeby dała się napaść jakimś bandytom. Nie miała na to ani czasu, ani ochoty. Unikała też kupców i innych podróżnych, żeby zwyczajnie nie pokazywać się na oczy, bo za każdym razem nie chciało jej się używać Hange no Jutsu. Zanim dotrze do kupieckiego miasta, czeka ją kilka postojów po drodze, a obozowanie w lesie w zimie było najgorszą z możliwych możliwości. Nic na to jednak nie można było poradzić, więc im szybciej przekroczy bramę Ryuzaku no Taki, tym lepiej.

Skąd: Sogen
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 30 min
Czas przybycia: 22:40
Środek transportu: Pieszo

[Kisho]

Niezamierzone skutki. Tylko tak można było określić następstwa działań Kisho. Celem przez cały czas był kat, którego śmierć nie była konieczna, ale o dziwo dzięki niej niejako pozbył się reszty bandytów. Przynajmniej teoretycznie. Jeden uciekł w las, a drugi niezdarnie wdrapał się na drzewo. Nie uczynił tego, jak zwyczajny shinobi używając Kinobori no Waza, więc z domysłów chłopaka był to najzwyczajniejszy człeczyna. Innymi słowy, stanowił minimalne zagrożenie.
Co do dzieciaków. Tutaj sprawa się skomplikowała. Liczył, że dwójka zorientuje się, że przyszedł im na ratunek i nie zrobi im krzywdy, ale po użyciu bombki wybuchowej najwyraźniej ostro ich wystraszył. Choć może przestraszyły się widoku rozerwanego ciała kata? Kto wie. Tak czy owak, są bezpieczni. Spanikowani i bez matki, ale jednak cali i zdrowi.
Kisho wyskoczył z ziemi i pomknął za uciekającą dziewczyną. Bóg jeden wie gdzie mogłaby pobiedz i w co się wpakować. Musi po prostu ją złapać, wyjaśnić, że jest tym dobrym i wrócić czym prędzej na szlak, by uspokoić chłopca. Pozostał jeszcze siedzący na drzewie bandyty. Początkowo myślał, że uformuje kilka ziemnych włóczni, by ani myślał o zejściu i ucieczce, ale zważywszy na niewielką ilość chakry, wolał nie ryzykować. Lepiej pozostawić sobie choćby małe rezerwy energii niźli bezsensownie się jej pozbywać. Dlatego też w czasie biegu za dziewczynką rzucił w kierunku bandyty dwa kunaie. Za cel obrał sobie jego nogi. Za zabijaniem nie przepadał, a musiał jakoś zagwarantować sobie, że ów człowiek nie ucieknie w międzyczasie, więc lekkie okaleczenie go mieściło się w granicach przyzwoitości. Poza tym, jak małym będzie jego cierpienie (wbite w kończyny kunaie) w porównaniu do tego, co wraz ze swoją zgrają robił innym?

  Ukryty tekst

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[21/30]

Grzeczny Uchiha odszedł do legend, jego miejsce zajęła czerwona bestia żądna krwi. Zanim pozostali bandyci zdołali otrząsnąć się z szoku, Yoshi przystąpił już do siania mordu. Tanto nie było może najpotężniejszą bronią, a sam doko nie był mistrzem walki w zwarciu, tak jego umiejętności w starciu z tym pospólstwem były całkiem wystarczające. Co prawda nikogo głowy nie zdołał pozbawić, ale już poderżnąć gardło czy unieszkodliwić kogoś shurikenami potrafił. I robił to całkiem skutecznie, pokonując najbliższych bandytów.
Yoshi w chwilę zdołał osiągnąć naprawdę imponujący wynik. Sześć trupów - znaczy, jeszcze żyli, ale za kilka minut najpewniej będą już martwi - wykrwawienie i taki tam dokończą dzieła. Kupiec nie zdecydował się jeszcze na pomoc Czerwonemu - choć samemu nie dał się zranić przeciwnikom, a to był już sukces sam w sobie. Pozostało jeszcze czterech żywych i przytomnych, którzy najpewniej rzucą się do ucieczki. Tym bardziej, ze w oczach Yoshiego świecił sharingan pragnący krwi. To jak? Rzeź tchórzy? Puszczenie ich wolno?

#jest późno, jestem zmęczony, post leży i kwiczy

[Yoshimitsu]

Bój rozpoczął się, Czerwona Bestia rozpoczęła swoją ucztę, w której wzięli udział wszyscy obecni. Yoshi rzucał się raz po raz za kolejną ofiarą, ciął ostrzem zgrabnie i precyzyjnie bez krzty zgrzytnięcia czy krzywego cięcia. Jego precyzja była niezwykła, a kiedy aktywował swe czerwone ślepia, wszystko stawało się jeszcze bardziej prostsze, widział więcej, czuł się pewniej, a świat klęczał u jego stóp. Krew tryskała, jak gdyby padał teraz obfity deszcz obijający się o całe ciało Uchihy, ciała padały wraz z rytmem krzyków, a on sam z uśmiechem od ucha do ucha, w szaleństwie rozrysowanym w ślepiach... Mordował, aż do momentu kiedy naprzeciw niego została ostatnia czwórka. Gdyby liczyć dobrze, to można by nawet powiedzieć, że piątka. Gdyż jeden leżał dalej na ziemi, nieprzytomny, wyglądający na martwego. Między nimi wszystkimi tylko on sam wiedział, że ten człek jeszcze żyje... Mimo, że zaraz i tak zostanie mu odebrane życie.
Spojrzał na kupca, który najwyraźniej miał już o nim inne zdanie. Czyżby ten człek stwierdził iż Czerwony Król da sobie radę sam i nie będzie przyłączać się do tejże jatki. Choć mogło też być inaczej i zleceniodawca chcąc posiąść w swe ręce Sharingana zastawił swego rodzaju pułapkę, wynajmując ochroniarza z Sogen, licząc na zdobycie jakiegoś. To przeszło przez myśl już nie raz, ale w tym momencie nie było przed jego oczyma żadnego innego obrazu poza śmiercią, którą sam rozsiewał.
Wyprostowany, z głową lekko zgiętą ku prawemu ramieniu, na twarzy cieknące krople krwi, a on wpatrzony w pozostałą bandę.
-Wypierdalać... -mruknął ciszej pod nosem, jakby mówiąc do siebie samego. -WYPIERDALAĆ, ŚCIERWA! -krzyknął rozwścieczony. Bowiem między myślami nagle pojawiła mu się chwila zwątpienia, kiedy to okazać się mogło, iż ktoś jest ojcem czy kochankiem, mężem lub synem... A mimo to zabił ich sporo, czemu teraz się zatrzymał... Któż to wie, pewnie nawet on sam nie ma pojęcia. Zrobił kilka kroków w stronę złapanego w genjutsu wcześniej oponenta i wbił mu w łeb tanto. Był przekonany, że jeszcze gdzieś znajduje się tutaj ten, który wytworzył ziemną ścianę.
-Wychodzisz? CZY MAM CIE KURWA SZUKAĆ!? -ostatnie słowa padły jak ryk bestii, drzewa zadrżały, a ptaki uniosły się ku niebu. Był przygotowany na atak pozostałych bandytów, jak i pozostałego człeka, który zdolny był wykonywać jakieś proste techniki, ewentualny unik, odskok czy sparowanie ataku...

Shar lvl 3 aktywny

[Sarutobi Kazumi]

Wróciłeś?

[23/30]

Czerwona bestia zatrzymała się nagle w swoim tańcu śmierci. Jasne, obok nie było nikogo do zabicia - wszak ręki na pracodawcę nie podniesie bez powodu, a cień podejrzenia powodem wystarczającym nie był. Nic nie stało na przeszkodzie by pogonić za uciekającymi bandytami. Ale nie zrobił tego. Darował im ich nędzne żywota. Czyżby w Yoshim zostało trochę dobra? Czy raczej, poprawniej rzecz ujmując, pojawiła się nagle odrobina człowieczeństwa? To dopiero przypadek do badań dla filozofów i ezoteryków. Przywódca bandytów zginął od ciosa tanto. Shiutsiego nie ruszał chyba widok zwłok, ani świeżo przelanej krwi. Jakby nic rozglądał się dookoła, poszukując kolejnych wyrzutków społeczeństwa. Ale nie pojawił choćby jeden.
Nikt nie odpowiedział na wezwanie Yoshimitsu, a jego niezwykłe oczy nie były w stanie dostrzec żadnych shinobi w pobliżu. Nie pozostawało więc chyba nic innego, jak założyć, że tchórze uciekli jak tylko mogli, a jeden z nich - używający dotonu, zdezerterował pierwszy gdy sprawy potoczyły się źle. Oczywiście, istniał mikroskopijny cień szansy na to, że całe spotkanie to intryga Shiutsiego, by pozyskać sharingana... Ale szczerze, kupiec nie wyglądał na faceta zdolnego do czegoś takiego. Do ciepła rodzinnego paleniska nie potrzebne mu czarne płomienie. - No no... Poradziłeś sobie. Tylko co ze ścianą? Nie zjedziemy. I nie chcesz przeszukać trupów? - ostatnie słowa wypowiedział jakby wbrew sobie. Wiadomo, okradanie zmarłych nie jest czymś, co przychodzi łatwo samo z siebie. Zwłaszcza, gdy trup był jeszcze ciepły - choć z drugiej strony, ułatwiało to zdjęcie ubrań i przeszukanie kieszeni niż przy ruszaniu zgnilca.

[Yoshimitsu]

Jego ślepia wędrowały po wszystkich zakamarkach otoczenia, szukając ostatniego napastnika. Tak przynajmniej mu się zdawało, że gdzieś powinien tutaj się znajdować, ale kto wie... Bo przecież po lekkim popisie umiejętności zdał sobie sprawę, że nie ma szans z stojącym naprzeciw niego Czerwonym Królem. Bowiem ta bestia, mimo iż darowała życie pozostałym, co było zasługą Rudowłosej spoglądającej przez jego ślepia, to bardzo chciał dorwać człowieka odpowiedzialnego za tę ścianę. Jego charakter był teraz niestabilny... Chyba jeszcze bardziej niż wcześniej. Jednych zabijał, innym oddawał jedzenie i pieniądze, a jeszcze co poniektórym darował życie, wszak może to być efekt szoku emocjonalnego, to minie chwila nim się z niego obudzi.
Kiedy tak stał lustrując oddalających się zbirów, do jego uszów dotarły słowa kupca, które brzmiały jak swego rodzaju pretensje. Czuł w nich być może strach czy zniechęcenie po zobaczeniu tego mordu. Yoshi wzruszył ramionami, jakby ignorując to co przyszło mu do łba, odwrócił się na pięcie chowając w pokrowcu tanto. Cały czas miał włączonego Sharingana i nie ma zamiaru go dezaktywować nim nie dotrą do celu, jak i swojej czujności... Zrobił kilka kroków w stronę ściany i położył na niej dłoń, ta rozwarła się jakby delikatnie gładząc ów twór.
-Gdybyś tutaj była... -wyszeptał głucho pod nosem. A palce zaczęły jakby wbijać się odruchowo w twardą ścianę. Wrzynały się, zdawać by się mogło że zwierz ten zalany jest smutkiem, tak też przecież było, choć po chwili otrząsnął się z transu i spojrzał na kupca.
-Odjedź trochę, a ja wysadzę ścianę za pomocą kilku notek. -miał zamiar kłaść po jednej wybuchowej notce, aż do momentu zniszczenia ściany, choć gdyby ta okazała się twardsza niż wygląda, lepiej będzie zniszczyć drzewa obok i przejechać przy pomocy identycznego sposobu.

Shar lvl 3