[Event] - Grupa Medyczna

Post autor: **Tanaka Misaki** » 22 sie 2023, o 15:51

Misaki wzięła głębszy oddech, po raz pierwszy, odkąd trafiła pod opieką medyków, mogła to zrobić w miarę swobodnie. Możliwości Iryojutsu jak i doświadczenie osób, które opiekowały się rannymi wywołały u dziewczyny duży podziw, na tyle duży by rozważyć samodzielną naukę technik medycznych w przyszłości. Niestety, ból nie dawał o sobie zapomnieć, a operacja przeprowadza na nogach ciągnęła się strasznie, każda chwila zaś okupiona była dalszym cierpieniem. Dziewczyna robiła co mogła by utrzymać się samą w miejscu i nie krzyczeć, jednak nie była dość silna by powstrzymać się przed próbą wierzgania, czy wyrywania się. Całe jej ciało chciało po prostu stąd uciec. Z oczu ciekły jej łzy, a ona sama cicho łkała, próbując chociaż nie krzyczeć. W końcu jednak, ból zaczął stopniowo uspokajać, wyzwalając Misaki od dodatkowych cierpień. Nie było idealnie, ale bez wątpienia było lepiej. Tanaka odetchnęła, gdy operacja na jej nogach została zakończona.
-Dziękuję.. - szepnęła, dziękując zarówno za leczenie, jak i informacje o towarzyszach. Przymknęła oczy, czując narastające zmęczenie, które teraz, gdy ból się uspokoił, dawało o sobie znać ze zdwojoną mocą. Starała się uspokoić wewnętrznie, by chociaż na moment odciąć się od wojny i odpocząć psychicznie. Uchyliła powiekę, gdy ktoś się do niej zwrócił. Wpierw wypiła wodę i delikatnie poprawiła się na szpitalnym łóżku.
-Z takimi nogami ciężko byłoby uciekać... - spróbowała zażartować, mimowolnie wywołując u siebie grymas bólu.

Post autor: **Shinsu** » 22 sie 2023, o 16:12

Leczenie Shinsu'a przebiegało sprawie i całkiem szybko, choć na początku nie obyło się bez odrobiny bólu, który zaczął przebijać się przez słabnący efekt hormonów, które do tej pory trzymały go w stanie gotowości i jakiej takiej sprawności. Nie minęło wiele czasu i nie tylko ból, ale i inne efekty rany osłabły, a potem kompletnie ustąpiły, dzięki czemu Douhito był w stanie przestać dziwacznie skręcać się, by cokolwiek słyszeć. Pod koniec procesu leczenia siedział już całkiem wyprostowany i znowu w dobrej formie. Gotowy do dalszej akcji. Przynajmniej fizycznie, bo mentalnie ciągle pogrążony był defetyzmie dotyczącym jego użyteczności na polu bitwy.

Rozmowa z Keionem nie polepszyła humoru Shinsu'owi. Chłopak wyraźnie chciał go podnieść na duchu, ale takie zagrywki wpędzały Shinsu'a w jeszcze gorszy humor - "Chciałbym, żeby tak było" - westchnął kończąc swój komentarz na tej krótkiej wypowiedzi. Nie mógł się zgodzić z Keionem, ale też nie chciał użalać się nad sobą. Postanowił, że na tym zakończy swój udział w rozmowie na ten temat. Istotnie pomogło mu w tym to, że jego leczenie dobiegło końca. Wstał więc i skłonił się lekko w podziękowaniu.

Douhito nie zdążył nic powiedzieć, by podziękować medykowi, a do namiotu wleciał czarny kruk relacjonujący wieści z frontu. Złe wieści należy podkreślić. Pierwszy odcinek w obronie Zjednoczonych Sił został właśnie przełamany i dzicy dotarli do murów. Niechybnie za niedługo będzie trzeba opuścić całą pierwszą linię. Już na samym początku Shinsu przewidywał, że załamanie obrony w jednym miejscu będzie niechybnie prowadziło do załamania całej linii, pewnym więc był, że jego kolejny przydział będzie już na murze, by asekurować odwrót wysuniętych oddziałów.

Shinsu zaczął szykować się już do dalszych działań. Jego kompani leżeli jeszcze mocno niedyspozycyjni, a Kuroi chyba planował zostać tutaj, jednak nie znaczyło to, że on sam nie zostanie gdzieś oddelegowany. Szczególnie, jeśli jego domysły okażą się spełniać, wtedy każdy sprawny człowiek będzie na wagę złota. Każdy ninja może być tym, bez którego obrona się załamie. Trzeba więc być gotowym do walki, nawet jeśli pozostali jeszcze nie są.

Choć Shinsu szykował się na to, co może nastąpić, to nie spodziewał się - nie mógł się spodziewać, że coś walnie w sufit namiotu i rozplaszczy jednego z pacjentów na miazgę. Z materiału, który owinął się wokół tego czegoś zaczęła wypływać krew martwego. Douhito w pierwszej chwili nie wiedział jak zareagować, ale dosyć szybko się otrząsnął - "Nie podchodźcie tam sami. Cholera wie, co wysłali. W głazach, którymi nas bombardowali było ukrytych dziesiątki notek wybuchowych" - powiedział głośno. Na tyle głośno, by wszyscy go słyszeli - "Niech ktoś podeśle tam klona, ale do cholery, sami trzymajcie dystans!" - Shinsu obawiał się, jakąś to niespodziankę przyszykowali teraz. Ku nieznanemu obiektowi posłał jednego ze swoich kolibrów - tak w razie czego. Jeśli czai się tam jakiś wróg, to może go to zaskoczyć. Tylko lepiej, żeby nikt nie stał za blisko - lepiej by było nie ranić medyków, im nie będzie miał kto pomóc.

INFO. Zgodnie z #pytania-i-odpowiedzi na dsc promień wybuchu moich figur wynosi 2m. Obecnie w mechanice tego nie ma nigdzie wpisanego.

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
8 robaczków w rękawach Shinsu'a (po 4 w lewym i prawym)
2 kolibry (C2: Shī Wan) - jeden przy Shinsu'ie, drugi leci ku nieznanemu obiektowi

Podsumowanie:
1. Shinsu rozmawia z Keionem
2. Po zleceniu kamienia (czy co to za licho zleciało) Shinsu wysyła jednego z kolibrów ku obiektowi, ostrzega innych by osobiście się nie zbliżali, tylko podesłali klona

Ukryty tekst

Post autor: **Anzou** » 22 sie 2023, o 21:09

Do Białowłosego jakby docierało więcej, nie miał pewności czy tylko słyszy głosy, których nie ma, czy może faktycznie, gdzieś jego organizm nadal walczy i utrzymuje kontakt z rzeczywistością. Chłopak miał niewielki wpływ na to co aktualnie się działo, nie mógł nikomu pomóc, nie mógł też jednak nikomu przeszkadzać. Czuł co chwila różny ból, nacinanie, usuwanie różnego rodzaju rzeczy, potem delikatnie ukojenie i tak ciągle. Jego ciało się wierzgało i dawało znak dla pracujących nad nim medyków, dawało im sygnał, że się nie poddaje i walczy. Nastolatek ma w sobie ogromną wolę życia, życia w normalnym świecie - pokazania jeszcze wszystkim na co go stać. W końcu... opanował technikę na mistrzowskim poziomie i nadal jej nie użył. Musi pokazać i udowodnić Chino na co go stać! Nastolatek nie widzi już różnych obrazów, skupia się na każdym możliwym dźwięku i doznania z ciała tylko i wyłącznie po to, aby utrzymywać swoją świadomość i zwyczajnie... czuć, że żyje. Tylko to mógł teraz robić. Sprawić, żeby starania medyków nie poszły na marne i się nie poddawać. Niezależnie jaki ból to za sobą niesie i jak ciężkie jest to zadanie.

Ukryty tekst

Post autor: **Shigemi** » 23 sie 2023, o 00:05

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Nadejście chwili, gdy moje wysiłki i skoncentrowana praca wreszcie przyniosły widoczne rezultaty, było momentem, na który czekałem. Gdy moje ręce przykładały się do uleczenia tych potężnych złamań i zranień wewnętrznych za pomocą chakry, ogarnęła mnie mieszanka ulgi i zdumienia. Było to jak wyrzucenie wielkiego ciężaru z moich barków, który przez chwilę wydawał się nie do udźwignięcia. Widok, jak ciała wracają do poprawności, jak powoli znikają siniaki i skóra zaczyna się zasklepiać, dawał mi uczucie spełnienia, które trudno opisać słowami. To było jakby ocalanie życia nie tylko rannych, ale i mnie samego, pozwalając mi zrozumieć, że moje wysiłki nie poszły na marne. Zmęczenie, które mnie ogarniało, nie przypominało już tej przytłaczającej pustki z przeszłości. Było ono teraz satysfakcją, owocem pracy i poświęcenia. Odczuwałem, jak moje ciało opada, jakbym zwolnił tempo po intensywnym biegu. Jednak to zmęczenie było teraz inaczej postrzegane - nie jako coś, co mnie osłabia, lecz jako dowód na to, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, aby pomóc. To był cenny dowód, że uczyniłem postępy i stałem się lepszym w tym, co robiłem. Emocje, które mi towarzyszyły, były jak opadający kurz po burzy. Odczuwałem ulgę, że w końcu udało mi się osiągnąć sukces, że moje wysiłki znalazły sens i przyniosły widoczne efekty. Widok tych ludzi, którym pomagałem, odzyskujących nadzieję na życie i zdrowie, wypełniał mnie poczuciem spełnienia. Wiedziałem, że to, co robię, ma sens, że to ma wpływ na innych ludzi, że to ma znaczenie. Gdy spojrzałem na wyleczoną dziewczynę, odczułem, że mój los z nią i innymi, którym pomogłem się splata. Moje ręce, moja chakra, moje umiejętności - stały się częścią tego procesu, częścią ich uzdrowienia. To był moment, który przypominał mi, że nie jestem samotny, że moje wysiłki nie są bez znaczenia, że nawet w obliczu ogromu złamanych ciał i wewnętrznego bólu, jestem w stanie przynieść odrobinę ulgi i nadziei. Następny pacjent został do mnie wprowadzony, moje oczy natychmiast spoczęły na jego ciele, a serce wzbudziło się do życia szybszym tętnem. Jego ręka, czy raczej to, co z niej pozostało, była drastycznie okaleczona. Odcięli mu ją, jak wydawało się, w jednym z niewyobrażalnych aktów przemocy. Ocalały tylko postrzępione resztki kości i zniszczona tkanka. Ujrzenie tego okrucieństwa wywołało we mnie mieszankę przerażenia i współczucia. Widok zdeformowanej kończyny przypomniał mi o istniejących w świecie ninja zagrożeniach oraz skali brutalności, której niektórzy ludzie byli zdolni do podjęcia. Czułem dreszcze na myśl o bólu, jaki musiał on odczuwać podczas tej makabrycznej amputacji. Jej ciało zdawało się być pulsem ognia i żądzy zemsty, a moje wnętrze rozbijało się od wewnętrznej walki. Emocje płynęły jak strumienie o przeciwnych kierunkach - współczucie i gniew mieszały się z poczuciem bezsilności. Byłem tylko medykiem, nie miałem zdolności cofnięcia czasu ani zmaterializowania nowej kończyny. Jednak w tych emocjonalnych podmuchach był też iskierka nadziei. Wiedziałem, że mogę pomóc złagodzić cierpienie tej kobiety. Choć nie mogłem przywrócić jej ręki, to mogłem zapewnić jej opiekę, złagodzić ból, a może nawet pomóc jej odzyskać część zdolności ruchowych. To było moje powołanie jako medyka - pomóc w niemożliwych sytuacjach, znaleźć drogę ku przezwyciężeniu cierpienia. W miarę jak zaczynałem pracować, moje ręce działały mechanicznie, kierowane wiedzą i doświadczeniem. Chociaż mój umysł był osadzony w technikach medycznych, moje serce nadal biło w rytmie współczucia. Byłem tu, by pomóc, by znaleźć chociaż małe światełko nadziei w ciemności okrucieństwa.

Walka z czasem trwała, wiedziałem, że muszę obmyć ranę, podać środki przeciwbólowe oraz pigułkę z krwią. Oczywiście wszystko wykonałem, a następnie rozpocząłem proces szycia. W "ciszy" szpitala polowego, kiedy żarło mnie zmęczenie, a emocje wciąż drżały pod powierzchnią, skupiłem się na zadaniu, które przed sobą miałem. Mój wzrok spoczął na zdeformowanej ręce pacjenta, a moje dłonie delikatnie sięgnęły po igłę i nić. Choć byłem zmęczony, wiedziałem, że to była ostatnia faza, ostatni krok ku ukojeniu bólu tej kobiety. Mój oddech stał się spokojniejszy, a ręce nabrały precyzji. Delikatnie włożyłem igłę w skórę, czując opór, który wskazywał na głębokość rany. Moje ruchy były pewne, choć moje serce wciąż wahało się pomiędzy lękiem a opanowaniem. Poczułem, jak nitka przenika skórę, łącząc podarte fragmenty razem. Moje ruchy były dokładne, czasem lekko drżące, ale precyzyjne. Podczas gdy igła przecinała skórę, myśli krążyły wokół tego, co towarzyszyło tej ręce. Czyje to było dzieło? Czy osoba, która dokonała tej okrutnej amputacji, odczuwała choćby cień wyrzutów sumienia? To był wstrząsający przypomnienie o mrocznej stronie świata ninja, gdzie przemoc i brutalność były często na porządku dziennym.
Moje ręce pracowały dalej, z każdym przeszywającym ruchem zbliżając rany do siebie. Wiedziałem, że proces gojenia będzie długi i bolesny, ale dawałem temu człowiekowi szansę na powrót do zdrowia, na to, by mógł zacząć odbudowywać swoje życie po tej traumie. Moje dłonie poruszały się w tempie narastającej pewności, z każdym szwem przywracając nadzieję. Gdy ostatni szew został zakończony, poczułem ulgę. Patrząc na zszycie rany, wiedziałem, że choć nie mogę cofnąć tego, co się stało, mogę pomóc w procesie powrotu do zdrowia. Wiedziałem, że to tylko mały krok w całej drodze, ale to była droga, którą razem z pacjentem mogliśmy pokonać. Głęboko w sercu czułem się wypełniony sensem tego, co robię - byłem medykiem, który starał się przywrócić normalność w świecie, gdzie okrucieństwo było na porządku dziennym.

Młody medyk ninja spojrzał w górę, gdy nagle usłyszał stłumiony huk. Serce zamarło mu w miejscu, gdy coś ciężkiego spadło na płachtę dachu szpitala polowego. W kolejnej chwili zobaczył, jak krew zaczęła się przesączać przez tkaninę. Wewnętrzny szok ogarnął go, a jego myśli zamarły w miejscu. To, co jeszcze przed chwilą wydawało się względnie spokojnym miejscem, teraz zmieniło się w arenę chaosu. Czuł, jak pulsujące uderzenia krwi wypełniają jego uszy. Wszystko działo się tak szybko, że miał trudności z nadążeniem. Widok krwi przesączającej się przez dach sprawił, że jego dłonie lekko się zatrzęsły, a poczucie bezsilności gryzło go w głębi serca. Wiedział, że to oznaczało, że ktoś na zewnątrz był w bardzo poważnym stanie. Wewnętrzny niepokój przeplatał się z adrenaliną, a jego umysł pracował na pełnych obrotach, próbując zrozumieć, co się stało. To była sytuacja zupełnie nowa, nieprzewidziana, która wywołała w nim uczucie chaosu. Wszystko, co dotąd wydawało się pewne, nagle stało się kruche i niebezpieczne. Nie podejmowałem żadnych akcji poza takimi, które były konieczne do wykonania, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo, w miarę możliwości staram się opatrzeć do konca moją pacjentkę i czekam na rozkazy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Emocje podczas leczenia
2. Nastawianie i leczenie kończyn
3. Leczenie reszty rany ciężkiej
4.Skupienie się na ugryzieniu, aby zrozumieć, czy z tej strony coś jej zagraża.

STAN CHAKRY: 56%

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

[/spoiler]

Post autor: **Tetsurō** » 23 sie 2023, o 01:07

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT
Misae zadecydowała, że to jej pacjent dostanie antidotum. Ona tutaj dowodziła, więc Tetsuro przyjął jej deyczję i nie planował się z nią kłócić, po pierwsze, nie wiedział w jakim stanie jest jej pacjent, a po drugie, nie było czasu na takie rzeczy. Ledwo co mieli jak pić wodę, gdyż pacjenci byli znoszeni cały czas. Co chwilę ktoś nowy przemykał przez ich sektory i powoli zaczynał robić się chaos. Ewidentnie pacjentów było zbyt dużo, bądź personel odpowiedzialny za wstępną opiekę nad pacjentami nie był odpowiednio przeszkolony. Sytuacja była trudna, więc oni musieli dawać z siebie jeszcze więcej, aby jak najszybciej zwalniać łóżka.

Asugi była w coraz lepszej sytuacji, jej najpoważniejsza rana została ustabilizowana, atak wstrząsowy ustał, a ona sama trochę się uspokoiła. Nie był to koniec walki z tą pacjentką, gdyż pozostała jeszcze jedna, poważna rana. Dziewczyna od ran nabawiła się krwotoku wewnętrznego, który trzeba było załatać i opanować. Na szczęście nie był on aż tak poważny, aby jej życie było zagrożone. Jeden z klonów miał przygotować dla dziewczyny odpowiednie leki na wzmocnienie, tak aby można było ją na chwilę odłożyć i przejść na innych pacjentów, którzy są w stanie równie ciężkim.

- Jak wygracie bitwę, to jeszcze będzie znaleźć twoje okulary. - uśmiechnął się do swojej pacjentki, chcąc ją podnieść na duchu. Wziął też wtedy łyk wody przyniesionej przez drugiego klona.

- Musisz jeszcze chwilę odpocząć, nim będziesz mogła wrócić do walki. Nie wszystkie twoje rany są do końca wyleczone, więc zrelaksuj się i skup na regeneracji. - Zielonowłosy udzielił swojej pacjentce szybkiego oglądu na jej stan. Była stabilna, choć jeszcze trzeba trzeba trochę nad nią popracować, nim będzie w pełni zdrowa.

Marionetkarz cały czas podtrzymywał swoją technikę leczącą, przykładając swoje ręce do brzucha dziewczyny, gdzie doszło do krwotoku wewnętrznego.Chciał on zakończyć jej proces leczenia, aby mogła niedługo, po chwili regeneracji, wrócić do walki. Nagle przyniesiono mu kolejnego pacjenta. Była to młoda Kunoichi z urazem ręki oraz głowy, nie wyglądała na kogoś wymagającego bardzo pilnej pomocy, więc mógł on dokończyć z Asugi, nim zabierze się za kolejnego pacjenta. Tetsuro przeniósł wzrok na Midori i wtedy też zobaczył, że z pacjentem nie jest dobrze. Młody chłopak dostał ataku wywołanego poparzeniami. Nie mieli jak usunąć mu martwej tkanki, nie było czasu na dokładnie oczyszczenie rany i usunięcie czynnika powodującego uszkodzenia, więc można było się spodziewać, że to właśnie tak się skończy.

Tetsuro wiedział, że trzeba było działać szybko, niestety sam był zbyt zajęty przy Asugi, a nie chciał przerywać procesu leczenia, który był już przy końcu. Rozpoczęcie go ponownie zakosztuje go dużo więcej sił. Uratowanie Kunoichi było priorytetem, przynajmniej w jego głowie, bo to użytkownicy chakry mieli największy wpływ na bitwę. Tetsuro posłał w stronę młodego żołnierza dwa swoje klony. Ich zadanie było proste, jeden z nich miał swoimi dłońmi unieruchomić pacjenta, tak aby nie wierzgał zbyt mocno, a drugi miał zająć się wymianą opatrunków na ranach. Skoro stan się pogarszał, to znaczyło, że Aloesowe okłady nie spełniały swojego zadania i trzeba było je wymienić na świeże.

- Midori! Musimy zastosować płynoterapię. Musisz jak najszybciej przygotować około litra wody, najlepiej rozpuść w niej składniki odżywcze oraz środki przeciwbólowe i mu podać doustnie, starając się go przy tym pojeniu nie utopić. Moje klony pomogą ci w tym, oraz pryz zmianie opatrunków. Już kończę z Asugi, więc zaraz do Ciebie dołączę!- Młoda Kunoichi była już bliska wyleczenia, więc zaraz będzie mógł ruszyć z kolejnym pacjentem.

Kiedy tylko udało się wyleczyć krwotok wewnętrzny Asugi, Tetsuro podał jej naczynie z wodą, aby mogła uzupełnić płyny i chwilę odpocząć na łóżku, a następnie pobiegł do Midori i swoich klonów. Od tego na jakim etapie byli i jak ciężki był stan pacjenta, zależało jego zachowanie, dlatego też chciał dostosować się do tego, co zauważy. Korzystał ze swojej wiedzy i chciał dobrać metodę leczenia do tego co zastania, starając się jednakże nie używać chakry. Była to nieprzyjemna decyzja, jednakże słuszna, w kontekście dobra ogółu. Zielonowłosemu zależało, aby młody żołnierz przeżył, jednakże był pewien jednego, na pewno nie wróci on dzisiejszego dnia na pole bitwy...

Dopiero kiedy uda się ustabilizować stan chłopaka, Tetsuro podchodzi do łóżka, na którym leżała jego kolejna pacjentka. Midori i swoim klonom pozostawił instrukcje, w jaki sposób mają się obchodzić z młodzieńcem, tak aby postawić go na nogi, samemu biorąc kolejnego rannego. Rannych będzie spływało coraz więcej, więc powoli muszą zacząć dzielić się robotą. Miał nadzieję, że ziemne klony oraz Midori poradzą sobie z podstawowymi zadaniami, które im zlecił.

- Niech słońce pustyni ma Cię w swej opiece, Jestem Tetsuro, z samotnych wydm. Będę twoim lekarzem. - przywitał dziewczynę tradycyjnym powitaniem swoich rodaków, a następnie uśmiechnął się do niej i delikatnie skłonił. Po szybkim powitaniu, zabrał się za oględziny jej ran.

- Jak sytuacja w bitwie? - Zielonowłosy zadał pierwsze pytanie swojej pacjentce, chcąc tak jak przy poprzednim przytomnym pacjencie, skupić jej uwagę na czymś innym niż bólu. W tym czasie rozpoczął jej oględziny tak, aby w jak najlepszy sposób móc przygotować metody lecznicze.

TL DR :

Kontynuowanie leczenia Asugi z użyciem chakry i krótka rozmowa z nią

W momencie rozpoczęcia ataku chłopaka, wysłanie do niego ziemnych klonów i przekazanie im oraz Midori instrukcji

W momencie zakończenia leczenia Asugi, przejście do chłopaka w celu ustabilizowania jego stanu

Po ustabilizowaniu chłopaka, przejście do nowej pacjentki i przeprowadzenie wstępnego wywiadu medycznego oraz oględzin

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

Ukryty tekst

Staty
Ukryty tekst

Itemki

Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu

Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
Ukryty tekst

Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
Ukryty tekst

Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
Ukryty tekst

Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
Ukryty tekst

Marionetki

Ukryty tekst

Staty marionetek

Ukryty tekst

Post autor: **Kuroi Kuma** » 23 sie 2023, o 09:27

-Szturmowa... Takeru - odpowiedział kobiecie niezbyt zadowolony, bo była uparta, ale może ktoś od niej tego wymagał i potrzebne jej to było do wpisania w papierek. A z CAŁĄ PEWNOŚCIĄ wiedział, że Takeru raczej go nie przyjmie z powrotem i z miłą chęcią wypierdoli go z jego Ligi Samobójców. Ale hej! Może im się tam dobrze wiodło i Kuroi miał tylko złe myśli o tej grupie, a tak naprawdę to byli na całej szerokości frontu i dla walczących był jak zbawcy pojawiający się w idealnym momencie i idealnej chwili. Nigdy nie wiesz. Potem cóż... historia znana - poszedł do Misae i tak dalej, to już znamy, więc nie było sensu się rozwodzić nad tym drugi raz.
-Rok? A na co aż tyle? - zdziwił się patrząc na nią tak jakby oszalała. ROK, ponad trzysta dni czekać w jednym miejscu i po co, skoro otrzymała... albo nie otrzymała wiadomości? Kuroi popatrzył na nią dziwnie, ale wolał obecnie nie kontynuować tego wątku
-Porozmawiamy później, teraz za bardzo nie ma czasu - powiedział do dziewczyny i wziął się do roboty nie chcąc zajmować więcej czasu dziewczyny, bo faktycznie miała ręce pełne roboty. W tym samym czasie pojawił się też i chłopaczek o zielonych włosach.
-Już wystarczy, że ty przeszkadzasz, mogę wam razem poprzeszkadzać - rzucił krótko, lecz na wieść o grupie szturmowej Kuroi lekko się rozbawił. Na pewno nie wyglądał na zasmuconego. Powiem więcej - wyglądał jakby bardzo się cieszył, że jest w tym miejscu, gdzie się znalazł obecnie, a nie tam gdzie był dużo wcześniej. -Nie wiem czy nazwałbym ich towarzyszami... Powiedzmy że tam pasowałem jak pięść do nosa. Niby okej, ale jednak trochę boli i średnia z tego przyjemność. Nie chce wdawać się w szczegóły, ale no nie czułbym się tam bezpiecznie nawet w najmniejszym stopniu i nie chodzi tutaj o wroga. - potem jednak zbył chłopaczka ręką i poszedł zająć się tym, czym powinien - czyli rannymi.
-Biorę ją - odezwali się szybko do Misae, przyjmując rozkaz i idąc prosto do dziewczyny, która nie wyglądała najlepiej. Poparzona twarz, skóra dopiero zaczynała pękać. Wyglądało to trochę jakby dotarła tutaj bardzo szybko, bo takie rzeczy dzieją się wręcz natychmiastowo. Dobra organizacja. Nie czekając długo Shiro przyłożył dłonie do jej rany, zaczął proces leczenia początkowo chcąc złagodzić ból, by zaraz później skupić się na odtwarzaniu martwej tkanki i wymuszaniu na skórze do replikowania nowych i zastępowania tego, co był uprzednio. Na pewno pozostanie blizna lub przynajmniej widoczna nowa skóra - bez opalenizny, bez znaczeń, odróżniająca się bo bez znaczeń świata zewnętrznego. Kuroi za to w tym czasie zadbał o własną organizację. Dla Shiro wziął kawałek białego materiału, zawiązał mu na głowie tak by ludzie nie musieli się zastanawiać kto to, tylko mogli zawołać - BIAŁY CZEPEK - i wszystko byłoby jasne. Jeśli nie było czarnej tkaniny albo zwykłego czepka pod ręką, to Kuroi odciął kawałek swojego ubrania nożem i zawiązał sobie na głowie. Teraz było wszystko jasne - czarny i biały. Widząc że wszystko idzie w dobrą stronę, Shiro doskonale sobie radzi i może się w pełni skupić na pacjentce, a oparzenia wyglądały coraz lepiej, Kuroi chciał zająć się zabandażowanym chłopakiem, ale wtem coś spadło i zerwało tkaninę. Huk był straszny, lecz Kuroi działał bo to nie była pierwsza rzecz, a wolał nie sprawdzać, czy w tym cholerstwie nie ma notek.
Zaraz zaangażował do tego swój piasek, zabrał kamień z tego miejsca - posłał po niego swój piasek, który miał otoczyć się wokół tego, co zesłało im niebo i wyniósł go na zewnątrz tak szybko, jak to tylko możliwe. Chciał go wyrzucić poza obóz, najlepiej w jakąś dziurę. Musiał chwilę poczekać trzymając piasek na tworze, by nie wybuchł i nie ranił nikogo dookoła, a po jakimś czasie gdy był pewien, że będzie okej, to wrócił do medyków. Popatrzył na sytuację - Shiro dalej robił swoje, ludzie zabrali się za łatanie materiału - więc tutaj nie był potrzebny. Usłyszał wołanie o pomoc.
-Idę! - krzyknął do Boheia, chociaż nie wiedział jak ma na imię i kim w ogóle jest, przybiegł do niego i przytrzymał żuchwę tak jak prosił. Dostosowywał się do jego poleceń, bowiem nie chciał mu przeszkadzać. Miał swój plan, wiedział co robić. Kuroi też to sobie obserwował, ale jeżeli widział, że Bohei dobrze postępuje, to nie miał zamiaru mu przeszkadzać.
-Spokojnie, już niedługo będzie dobrze - Shiro mówił do dziewczyny, czekając aż ból minie i będzie świadoma, żeby powiedzieć co się stało.

Chakra i Statystyki

Ukryty tekst

Techniki

Ukryty tekst

Ekwipunek

Ukryty tekst

TLDR:
1. Info dla Yamanaki
2. Bla bla z Misae i Tetsuro - tylko parę słów, bo nie ma czasu
3. Shiro zajmuje się dziewczyną
4. Kuroi zakłada biały czepek Shiro, Czarny sobie
5. Kuroi wynosi coś co wpadło na zewnątrz
6. Kuroi wraca i pomaga Boheiowi.

Post autor: **Papyrus** » 24 sie 2023, o 23:46

Grupa Medyczna

Kuroi wprowadzał coraz więcej zamieszania. Zamienienie słowa z Misae i Tetsuro wcale nie było takie złe znowu zamieszaniogenne, ale zakładanie białego i czarnego czepka na głowy bliźniaczo podobnych ludzi, kiedy było już dwóch bliźniaków i czarnym i białym czepku, na których wołano Shiro i Kuro… Cóż, Kuroi tego nie wiedział, nie był w stanie się domyślić w tym zamieszaniu, prawda. Dotychczasowi medycy mogli to obserwować za to z pewnym rozbawieniem.

- On żartuje, prawda? - mruknęła cichutko Aka z lekkim uśmiechem na twarzy, zwracając się do Boheia. - Mam nadzieję, że się nam naprawdę nie pomylą.

Ale to by było na tyle, jeżeli chodziło o zabawne sceny.

Bo poza tym - były kryzysy. Kiedy już cos się udawało, coś innego albo się pieprzyło, albo po prostu się pojawiało. Nowi pacjenci, starzy pacjenci, zaczynało być naprawdę gorąco - mimo deszczu i chłodu nadmorskiej, letniej nocy. Tutaj, pod płachtą zrobiło się w sumie naprawdę gorąco.

Misae zdecydowała w końcu komu podać dawkę antidotum - otrzymał je Anzou. Bohei je podał podskórnie. Anzou, już przytomny, poczuł jak płyn rozlewał się mu pod skórą. Nie był nawet zimny - nie zdążył całkowicie wystygnąć po tym, jak zostało przygotowane.

Musiała minąć chwila, zanim substancja rozeszła się po jego ciele i zaczęła wiązać toksynę, nie pozwalając jej reagować już więcej z ciałem chłopaka. Objawy zatrucia zostały zredukowane, zapobiegło to dalszym uszkodzeniom tkanek i narządów. Była duża szansa, że zapobiegnie się powikłaniom. Nie groziła chłopakowi niewydolność wielonarządowa.

Chakra, która go leczyła, w połączeniu z antidotum - postawiła go na nogi. Jeszcze nie na sto procent, oczywiście. Musiał się wzmocnić. Zjeść coś. Napić się. Jego organizm zużył bardzo dużo energii na walkę. Jego ciało wypociło mnóstwo wody przez gorączkę.

Aka, kobieta w średnim wieku oraz czerwonym czepku uśmiechnęła się do Anzou i podła mu wodę oraz wodę z jakąś słodko-słoną substancją, którą musiał popić. Czuł nadal zmęczenie i ból w swoim ciele.

Jednak przeżył i kiedy się pozbiera, zmieni ubranie (były tutaj dodatkowe ubrania) - mógłby wrócić na front. Pewnie nikt by go nie skrzyczał, gdyby jednak on akurat zdecydował się zostać i odpocząć już poza tą sekcją. Ale mógł też powoli zacząć się zbierać, żeby wrócić na front.

Misae sama mogła przestać leczyć Anzou i przenieść się do następnej osoby. Sprytnie też wykorzystała obecność Kuroia i pozwalała mu leczyć. Pewnie ktoś, kto go nie znał, przegoniłby go, ale cóż, znała go. Dlatego na razie mógł pomagać i przejął jednego z pacjentów. Ona sama dała zadanie Boheiowi i Ace oraz przystąpiła do kolejnego leczenia.

Misae znała swoje ciało doskonale. Dokładnie znała swoją chakrę, dokładnie wiedziała jak ją kontrolować i jak używać technik z jak największą efektywnością. Jak najmniej chakry, jak najwięcej efektów. Nie było tak łatwo w przypadku innych członków jej zespołu, ale po rozejrzeniu się, widziała, że na razie było dobrze.

Bohei był bohaterem, który podał Anzou odtrutkę, ale musiał ruszyć dalej, do pomocy innym. Był młodym, silnym chłopakiem. Pełnym energii. Dlatego ruszył szybko do Uchiha z raną na szyi. Może i rany, które były mu zadane były średnie, to jednak w tym momencie były niezwykle niebezpiecznie umiejscowione. Szczególnie ta na szyi.

Bohei działał szybko, może trochę nerwowo. Rana krwawiła mocno, ale szczęśliwie główne naczynia krwionośne były nietknięte. Jednak stan pacjenta był ciężki i Aka zaczęła się przy nim kręcić, kiedy wołał i prosił o pomoc. Środki pobudzające - to jedno. Krew - drugie, musiała pobiec po to do składziku, ponieważ tutaj powoli zaczynało brakować tutaj, w tym sektorze. Leki przeciwbólowe też przyniosła. Trwało to jednak chwilę.

Udrożnił drogi oddechowe mężczyzny i stabilizował żuchwę. Potrzebował jednak dalszej pomocy, o co poprosił Misae, żeby ta podjęła decyzję.

- Trochę to głupie, że Hyuuga potrzebuje okularów, prawda? Dla mnie w tej chwili naprawdę niefortunne w tym momencie. Masz naprawdę przyjemny głos- stwierdziła Asugi i uśmiechnęła się do Tetsuro. - To co, kiedy dojdę do siebie, a to wszystko tutaj się skończy, może poszukamy moich okularów razem?

Nie było dużo czasu na dalsze flirty (a Anzou jak najbardziej mógł usłyszeć to, co słabym głosem do Tetsuro mówiła Asugi). Nie widział jednak jak wodziła za nim nieco nieskupionym wzrokiem, jakby niemal widziała coś (lub kogoś), kto się jej podoba. Jej rany na tą chwilę były wyleczone na tyle, na ile wyleczone być mogły, ale nie dostała takiego zastrzyku energii jak Anzou. Faktycznie potrzebowała jakiegoś czasu, żeby móc wstać i dalej walczyć za Uchihów.

Tetsuro skończył z Asugi, ale w międzyczasie zrobił się problem z poprzednim pacjentem. Chociaż zrobił wszystko, co mógł w tym czasie, który dostał (poza użyciem chakry), chłopak teraz był w bardzo złym stanie. Midori w tym czasie robiło wszystko, co się dało, żeby utrzymać go przy życiu, dodatkowo posłał tam swoje klony, żeby ten nie ruszał się i nie zrobił sobie większej krzywdy, oraz aby zmienić opatrunki. Rzucił też kilka dokładnych instrukcji dla Midori, która próbowała utrzymać chłopaka przy życiu, robiąc masaż serca i wdychając w jego usta powietrze. Zawołała Ao do pomocy, żeby ten przygotował płyny. Nie mogła przerwać masażu serca.

Robili wszystko, co się dało. Tetsuro, wydając swoje polecenia, nie popełnił jakiegoś błędu. Poza jednym. Kiedy dotarł do młodzieńca, po zakończeniu leczenia Asugi, Midori miała łzy w oczach, wciąż naciskając jego klatkę piersiową, klony pracowały ciężko nad zmianą opatrunków, a Ao miał płyny, kręcił jednak głową i położył dłoń na ramieniu Midori. Było widać, że teraz nic już się nie dało zrobić.

- Przepraszam, Tetsuro, ja… - zaczęła dziewczyna, ale nie potrafiła zbyt dużo powiedzieć, przejmując się sytuacją.

To jednak Tetsuro podjął taką a nie inną decyzję o nie użyciu chakry. Dlatego chłopak nie przeżył. Nie była to jednak pierwsza ofiara tej wojny. To nie była nawet pierwsza ofiara tutaj. Co chwile noszono kogoś od kostnicy.

- Zajmijcie się kolejnym, ja posprzątam tutaj - powiedział Ao i zasłonił twarz młodzieńca oraz zaczął przygotowywać go do bycia wyniesionym oraz posprzątać stanowisko, żeby można było przyprowadzić kogoś nowego. Nie było chwilowo czasu na smutek.

Midori i klony byli przy nim, gotowi do wykonywania kolejnych rozkazów.

Trzynastoletnia dziewczynka, do której podszedł, trzymała się nieźle - mimo odniesionych ran. Przy oględzinach łatwo rozpoznał wstrząs mózgu, którego nabawiła się przy urazie głowy. Jej źrenice były nierówne. Przy bliższym spojrzeniu na nią widział po części spłukane już wymiociny. Krzywiła się z bólu, ale nie płakała. Chyba próbowała pokazać, jaka jest dzielna.

- Mina ze szczepu Gazo - odpowiedziała dziewczynka. - Stąd. Zjebałam się z ptaka, bo mi ktoś w niego kamieniem przypierdolił. Jebłam w ziemię, porzygałam się, złapałam rękę. Miałam całą twarz we krwi, ale deszcz zmył. Spadłam prawie na samego Shirei-kana! - dodała dumnie. - Nawet mnie podniósł i kazał przynieść tutaj. To mnie przynieśli.

Dziewczynka starała się wyglądać rezolutnie, kiedy Tetsuro są oglądał. Pęknięcie czaszki, wstrząs, ramię wystawione z barku. Leczenie - najlepiej chakra i nastawienie ręki. Dziewczynka powinna być w stanie wrócić na front.

- W ogóle jakiś to koszmar tamo. Kamienie latały, jakie stwory są, węże i takie inne. W życiu czegoś takiego nie widziałam. Ale są dokładnie takie, jak mama opowiadała! Myślę, że wygrywamy.

Shigemi, poradził sobie z Misaki bardzo dobrze. Jeszcze próbował ją doleczyć, mieć pewność, że wszystkie kości w jej ciele, wszystkie mięśnie i narządy będą miały się dobrze i zostaną zaleczone leczniczą chakrą. I to zadziałało. Urazy całkowicie się cofnęły, no, na tyle na ile mogły i Misaki była… cóż, gotowa. Gotowa na wszystko inne, co miał przynieść jej los w ciągu najbliższych kilku godzin.

Ona może rozumiała, że uleczył ją chłopak z klanu Uchiha, on nie miał w tej chwili pojęcia, że emocje rozpierały przez dziewczynę Juugo.

Po leczeniu dziewczyny, która głęboko go poruszyła, Shigemi nie stracił jednak zimnej krwi, mimo emocji. Przeniósł się sprawnie do następnej pacjentki, który stracił rękę. Chociaż Shigemi się przeraził, rana była cięta dość czysto. Wiadomo, katana czy inna broń cięta nie były tak dokładne jak skalpel, ale zawsze mogło mu tą rękę coś urwać. Spalić. Jeżeli miało się w pamięci psy Inuzuka i fakt, że takie stwory są na całym świecie - to nawet odgryźć. Dlatego teraz nie było tak źle.

Nie znaczyło, że to nie bolało mężczyzny, bo na pewno bolało.

Nie rozmawiali tak naprawdę. Shigemi zajął się raną. Nie było co, tak naprawdę, zajmować się nią za pomocą chakry. Podał pigułkę z krwią, obmył ranę, odetchnął i zaczął szyć. Kobieta miała swoje lata, ale była bardzo spokojna, jej oddech nawet trochę się uspokoił po podaniu pigułki. Igła Shigemiego pracowała spokojnie, przebijając się przez jej tkanki i zszywając razem, tworząc kikut i tamując krew. Kobieta spokojnie miała przeżyć. Nie miała też jak wrócić na front. Nie była kunoichi. Co miała zrobić bez jednej ręki.

- Ja wiem, że Shirei-kan też stracił rękę, ale ma ją z powrotem. Czy da się coś zrobić? - zapytała cicho.

Misaki została już porzucona przez Shigemiego, który poszedł do kolejnego pacjenta, a postawny mężczyzna - Shiro, który mu pomagał - teraz się uśmiechał lekko do dziewczyny. Chwilę się pokręcił, a następnie podał jej nowe, niezniszczone ubranie, które mogła na siebie założyć i przygotować się do wyruszenia.

Ból nadal gdzieś był, jej kości na pewno o wiele łatwiej by się pokruszyły, jeżeli przyszłoby co do czego, ale Misaki była gotowa działać dalej i wrócić na front. Wszystko wydawało się w jak najlepszym porządku, jeżeli chodziło o powrót na front. Co cię nie zabije - to cię wzmocni. Albo da traumę na resztę życia. Szczęśliwie to nie była pierwsza trauma Misaki.

Swoją drogą jej ciało wytrzymało kolejne ciężkie przeżycie. Nie pierwszy raz była zatruta. Szczęśliwie, tym razem nie był to grzyb przyniesiony przez Ario, ale trucizna od wroga.

Mogła się brać za wyjście.

Shinsu - cóż, Shinsu też mógł się już szykować. Keion go wyleczył, ale zalecił mu odczekać jakiś czas, zanim nie wróci na front. Cóż, były to słowa, które można było skierować do wszystkich dookoła, nawet tych z drobnymi ranami. W końcu w ogóle ciężko było kogoś wysyłać do walki, tak naprawdę, wiedząc, że ten ktoś miał szansę zginąć. Shinsu tak naprawdę mu nie odpowiedział, już myśląc nad tym, co mu powiedziano i nad tym, że ogłoszono, że dzicy byli na murze twierdzy. Wyraźnie to młodego mężczyznę zdenerwowało.

Sam Keion zwrócił uwagę, że już było cicho. Bardzo cicho. Kamienie nie uderzały już o mur twierdzy, więc wydawało się, że zaczęło się robić dość bezpiecznie. Dzicy jednak dotarli na mur. Kto wie w jaki sposób. Na pewno nie był to łatwy wyczyn, ale może latali? Może potrafili być niewidzialni? Może mieli najróżniejsze zdolności, które im na to pozwalały i powodem mogło wcale nie być to, że linia została przerwana.

Shiro Kuroi zajął się leczeniem oparzeń na twarzy kobiety, która - zdawało się - oberwała wrzątkiem. Szło dobrze, ale nie była to teraz największa atrakcja.

Bo wtedy jebło z nieba.

Tetsuro, Misaki, Bohei i Anzou chyba jedyni nie zwrócili uwagi na to, co się stało. A może zwrócili i zignorowali. Mieli do tego prawo - Tetsuro był zajęty małą dziewczynką i na pewno przeżywał coś w związku ze śmiercią pacjenta. Misaki przygotowywała się do ogarnięcia się, a Anzou… w sumie też. Bohei właśnie stabilizował żuchwę i oczekiwał pomocy od Misae lub jej informacji, żeby skierować kogoś innego. Oczywiście, każde z nich zauważyło zamieszanie, było to oczywiste.

Misae, Keion, Shigemi, Kuroi (ten czarny), Shinsu - zareagowali na zamieszanie. Tak samo, jak połowa szpitala. Ktoś krzyknął, Hazama przeklinał, kiedy, odskoczywszy w tył, zbierał się z błota, cały brudny (witamy w Sogen, Hazama-san). Kilka osób miało wyciągniętą broń, kilka miało po pachy ręce ubrudzone we wnętrznościach pacjentów. Część próbowała się wygrzebać spod tkaniny, a biedny pacjent, na którego spadło "to coś"… cóż, nie miał prawa przeżyć.

Tkanina była na tyle naruszona, że może trzeba było zrobić nowy fragment lub poprzesuwać łóżka stamtąd. Misae sprawnie wezwała swoje jaszczurki, niemal w chwili kiedy spadło. Bohei ją też wołał w tym samym momencie. Kuro, po dostaniu od niej rozkazu, ruszył w tamtą stronę.

Shigemi skupiał się na swoim zadaniu, mimo zamieszania. Zachował zimną krew.

Shinsu, Kuroi i Keion byli z grupki - co prawda niezbyt dużej, która próbowała coś zrobić w sprawie tego, że coś właśnie narobiło szkód. Keion próbował zajrzeć, co było pod płachtą (w sumie to oni, cokolwiek tam leżało, było na wierzchu technicznie), odkrywając delikatnie materiał. Kilka osób innych też próbowało zobaczyć co i jak. Shinsu był ostrożny, ostrzegł nawet innych, gotowy do "wybuchnięcia" tego czegoś. Sprawiłoby to, oczywiście, mnóstwo problemów, bo jednak wybuch w szpitalu, wśród sprzętu - to nienajlepszy pomysł. Dobrze, że był ostrożny.

Kuroi, pewny siebie, chciał użyć swojego piasku, żeby pozbyć się "kamienia"

To nie był kamień.

Było naturalne, że Kuroi tak pomyślał. Widział te kamienie więc reakcja była naturalna. Jednak fakt, że to-to było na płachcie (oni byli pod spodem), było mniejsze, było za dużo ludzi wokół i jeszcze nie wiadomo co to było - to miało szansę powstrzymać Kuroia od wynoszenia "kamienia". Szczególnie, kiedy Keion odpowiednio rozchylił płachtę, a za nią był…

Dziki.

Dzika, żeby być precyzyjnym.

Miała dziwne, gadzie rysy, jakby się wydawało, a grupa regularna łatwo rozpoznała w niej jedną z tych "wężowych". Nie było jednak nigdzie węży.

Jej ciało było powyginane w najróżniejsze strony, krwawiła, ciało było zmiażdżone upadkiem, a jedna z podpór zamiast się złamać, przebiła jej ciało na wylot. Krwawiła wszędzie, chociaż ciężko było powiedzieć, która krew była jej, bo jej upadek zmiażdżył pacjenta, którym zajmował się Hazama. Padał na nią ogromny deszcz, oczywisty teraz, kiedy była dziura w płachcie, którą rozchylał Keion.

Mimo wszystko, dzika żyła. Ale trzymała się na granicy.

W tej chwili musiała nastąpić decyzja, co należało zrobić.

Czy ją uratować czy dobić czy może po prostu pozwolić umrzeć tam.

To jednak nie było wszystko. Dowódca oddziału medycznego Meduki, zdenerwowana - coś jej w końcu spadło na szpital! - szybkim krokiem podeszła do grupy zarządzanej przez Misae, głośno wydając rozkazy grupie z Ryuzaku, żeby "wyciągnęli ją stamtąd jak najszybciej i zaczęli stawiać podpory ponownie, a jaszczurki zajmą się płachtą" oraz "przesunęli łóżka bardziej na środek, ale żeby zachować drogi ewakuacyjne". Kiedy dotarła do grupy - najbliżej było jej Misae, Tetsuro, Boheia i Kuroia (tego białego) - zwróciła się do najstarszego z nich.

- Okłamałeś mnie, przekazano cię na front. Tam twoje umiejętności bardziej się przydadzą niż tutaj - powiedziała poważnie, patrząc na mężczyznę. Ta kobieta wyglądała bardzo delikatnie, ale teraz, kiedy była poważna, wydawała się nie do ruszenia. - Taki jest rozkaz dla ciebie. Ja nie będę cię zmuszać jednak, mamy tutaj za dużo na głowach. Jeżeli nie spełnisz rozkazu… - tutaj spojrzała na Misae poważnie. - Jeżeli nie spełni rozkazu i nie wróci na front, wybierz kogoś ze swojej grupy, żeby go zastąpił, skoro już tutaj dołączył.

Nikt nie dał rady zaprotestować, bo Meduki odwróciła się i składając pieczęć komunikowała się z kimś innym już telepatycznie. Chyba, że ktoś zaczął ją gonić.

Zespół:
Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou
Shinsu - wyleczony
Misaki - wyleczona, obolała
Anzou - wyleczony
Asugi - wyleczona, musi odpocząć

Jeżeli uda się wam odpisać szybciej, to spróbuję nadrobić.
+ 51h spóźnienia do wykorzystania
Czas na odpis Grupa Medyczna : 0:01 26.08.2023
Czas na odpis Grupa Regularna: 00:01 27.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 28.08.2023

Post autor: **Shigemi** » 25 sie 2023, o 17:12

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ CO jest kurwa?! - przeszło mi przez myśl. Czułem, jakby cały świat się zawalił wokół mnie, gdy zrozumiałem, co właśnie się stało. W pierwszej chwili myślałem, że to tylko zwykły przedmiot, który spadł na dach szpitala. Ale widok wężowych rysów twarzy, które pojawiały się spomiędzy zniszczonej płachty, wstrząsnął mną głęboko.
Szok i dezorientacja ogarnęły mnie całkowicie. Nie mogłem uwierzyć, że ta dziewczyna, ta obca osoba, mogła spowodować taką tragedię. Moje myśli kręciły się w chaosie, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło. Poczułem wewnętrzną pustkę, która ogarnęła mnie na myśl o utracie życia pacjenta. To uczucie było przewiązane z poczuciem winy, choć wiedziałem, że nie mogłem tego przewidzieć. Wciąż jednak obwiniałem siebie za to, że nie zdołałem ochronić tego człowieka, że nie byłem wystarczająco przygotowany, że nie zareagowałem wystarczająco szybko. To, co się stało, wydawało się niemożliwe do zaakceptowania, jakbym tkwił w koszmarze. Była to chwila, która utkwiła we mnie na zawsze. To uczucie szoku, bezsilności i przewijającej się w myślach pytającej się, dlaczego to się stało, towarzyszyło mi przez wiele dni i nocy. Byłem uwięziony w tym kręgu myśli i emocji, próbując zrozumieć, jak to się mogło wydarzyć, i radzić sobie z sensem straty. Ten incydent na zawsze pozostanie we mnie jako przypomnienie, że życie jest ulotne i nieprzewidywalne. Czułem się jakby moje dotychczasowe przekonania i pewności runęły, pozostawiając mnie z poczuciem ogromnej niepewności wobec przyszłości. Gdy [section][/section]spojrzałem na twarz dziewczyny, z dala wiedziałem, że to już jest koniec. Jej wężowe rysy twarzy wydawały się być zdeformowane i spękane, a oczy pełne bólu i cierpienia były skierowane w niebo. Była blada, a skóra wyglądała jakby była zimna i wilgotna, co świadczyło o zbliżającym się końcu. Jej oddech był płytki i nieregularny, słychać było tylko stłumione westchnienia, które przerywały ciszę w okolicy. Widok tej dziewczyny wzbudził we mnie mieszankę uczuć. Byłem zdziwiony i zszokowany, że to właśnie ona była wrogiem. Jej wygląd nie wskazywał na to, żeby była tak niebezpieczna. Z jednej strony czułem współczucie, patrząc na jej cierpienie. Była tak młoda, a już teraz stała się ofiarą przemocy wojennej. Ale w głębi duszy, muszę przyznać, że pojawiła się także nutka ulgi. Była to ulga związana z faktem, że przeciwnik, który mógłby być zagrożeniem, niedługo przestanie istnieć. To uczucie było jednak skomplikowane, mieszało się z poczuciem smutku i niepewności co do tego, co przyniesie przyszłość. Wiedziałem, że choć to wydawało się być rozwiązaniem sytuacji, to wojna i śmierć zawsze niosą ze sobą gorzkie skutki dla wszystkich zaangażowanych stron. Z trudem utrzymywałem wzrok na dziewczynie, nie mogąc oderwać go od jej wędrujących ku niebu oczu. To była chwila, która zostanie ze mną na długo - spojrzenie w obliczu umierającej osoby, zderzenie się życia i śmierci, które przypominało mi o tym, jak krucha jest ludzka egzystencja. Podobnie jak niewielka iskierka nadziei, również uczucia towarzyszące mi w obliczu tej sytuacji były skomplikowane i trudne do opisania. Były to chwile, w których wiele emocji splatało się ze sobą, tworząc niepowtarzalny obraz tego, co znaczy być świadkiem i uczestnikiem ludzkiego dramatu wojennego. A propos dramatów wojennych, spojrzałem na dziewczynę, którą zaopatrzyłem medycznie:
- Ciężki temat, podobno jest to możliwe, ale nie tutaj, nie teraz. Jeśli nie istnieją jeszcze protezy, podobno są świetni mistrzowie tego fachu na pustyni. Przepraszam, że tylko tyle mogę dla Ciebie zrobić. - trudy tej nocy zaczynały mi doskwierać, zmęczenie nie tylko fizyczne, ale i psychiczne atakowało mnie coraz mocniej. Już nie byłem taki twardy, moja psychika była coraz chwiejniejsza.
Dezerter Tak wywnioskowałem słysząc informacje, które mówiła głównodowodząca, moje serce zaczęło bić szybciej, a wzburzenie powoli rosło we mnie. Dezerterujący z frontu i ukrywający się w szpitalu? To było coś, czego się nie spodziewałem. Wewnętrznie kłębili się we mnie mieszane emocje, od złości i frustracji po zdziwienie i dezorientację. Mój umysł był przesiąknięty pytaniami. Dlaczego zdezerterował? Czy można mu zaufać? Czy jego obecność może zagrażać pacjentom i całemu zespołowi medycznemu? To, że przybywający z frontu ninja miał ukrywać się w naszym szpitalu, rzucało na całą sytuację nowe, niepokojące światło. Wzburzenie wzbierało we mnie w miarę jakieś fragmenty układanki zaczęły się układać. To było jakby naruszenie spokoju i bezpieczeństwa tego miejsca, które miało służyć ochronie i ratowaniu życia. To, że ktoś zdecydował się zdezerterować i schronić tu, podważało cały sens tego, co robiliśmy.
Jednocześnie czułem się zdezorientowany i niepewny, jak mam zareagować na tę sytuację. Czy powinniśmy go zatrzymać? Moje myśli kręciły się wokół tego, jak najlepiej postąpić w obliczu takiej nieoczekiwanej informacji. Wewnętrzny konflikt powodował, że moje emocje były w ciągłym ruchu. Z jednej strony obawiałem się, że ta sytuacja może zaostrzyć już i tak trudne warunki, w jakich pracowaliśmy. Z drugiej strony czułem pewną nutę współczucia i zrozumienia, że może ten ninja ma swoje powody, by postąpić w ten sposób.Wzburzenie towarzyszyło mi przez dłuższą chwilę, a każde nowe myśli i informacje, które napływały, tylko je wzmacniały. To był moment, który poruszył mną głęboko i pozostawił mnie z wieloma pytaniami i emocjami do przepracowania.

Nie przepracowałem tego, spojrzałem na tego chłopaka, który przyszedł nam tutaj "pomagać" okłamał Meduki, to czemu miałby nas nie okłamać?
-Dezerterze, spieprzaj do swojego przydziału, szpital to nie miejsce dla Ciebie! - - spojrzałem na niego wkurzony - - Ignorując rozkazy gardzisz śmiercią i ranami tych na FRONCIE! - byłem wkurwiony, każdy miał swoje miejsce w tej batalii. Każda kropla krwi miała znaczenie, a przyzwalanie na jego obecność tutaj dawało furtkę do tego, aby więcej jemu podobnych się tutaj pałętało. Jeszcze daltonista nie potrafi wziąć innego czepka niż już zajęte. Gdyby nie to, że musiałem chakrę oszczędzać wypłaciłbym mu należną nagrodę za dezercję. Krew się we mnie gotowała.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Odkrycie, że to wężowa dziewczyna
2. Reakcja na jej stan
3.Odpowiedź NPC>
4. Wewnętrzna rozterka
5.Zjebka w kierunku

STAN CHAKRY: 56%

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

[/spoiler]

Post autor: **Bohei Imoto** » 26 sie 2023, o 11:36

Bitwa o Kotei dalej trwała, tak samo jak walka o ludzkie życie w szpitalu polowym. Na twarzy Bohei'ego pojawił się uśmiech widząc dynamicznie poprawiający się stan Anzou, co było namacalnym dowodem na to, że anatoksyna działa. Nie można było zabrać zasług drużynie Miase, ponieważ dzięki ich skoordynowanemu działaniu chłopiec przeżył, jednakże brawa należały się Mujinowi i Keionowi. Nie było żadną tajemnicą, że gdyby nie ich geniusz i nietuzinkowe zdolności w dziedzinie Dokutsukuru, to niezależnie od zaangażowania Miase, Bohei'ego i Aki, pacjent nie miał by szans na przeżycie. Stan Anzou się poprawiał, jednakże czasu na chwilę odpoczynku dalej nie było widać, natomiast kolejnych pacjentów jak najbardziej.

- Ale że kto, Aka-sama? - zapytał zdezorientowany, nie wiedząc co dzieje się wokół niego.

W izbie działo się wiele, jednakże nastoletni Iryonin był na tyle zaaferowany stanem pacjenta, że nie reagował na bodźce wokół niego. Skupiony był maksymalnie i analogicznie zaangażowany już kolejnym pacjentem, jakim był Uchiha. W szpitalu działo się dużo, coś spadło z nieba na wymyślną konstrukcje Tetsuro, jednakże wszystko wydawało się umknąć nastolatkowi, który zaaferowany był właśnie stanem nowego pacjenta. Trzymał kurczowo jego żuchwę, aby jedynie na chwile oderwać wzrok na stojącą obok zniszczonej płachty grupkę przyjaciół, po czym znów skupił się na poszkodowanym. Drogi oddechowe Uchihy były zagrożone, były priorytetem przez co młody medyk nie mógł zająć się raną na szyi i zmiażdżonym goleniem. Całe szczęście po chwili obok niego pojawił się mężczyzna, o kruczoczarnych rozczochranych włosach i charakterystycznie zawiniętym na szyi bandażem, częściowo zasłaniającym jego twarz. Był dużo starzy od Bohei'ego i dużo większy, jednakże nie miało to w tej chwili większego znaczenia, chciał pomóc medykowi.

- Dziękuję. - rzucił do Kuroia, przekazując mu stabilizację żuchwy.

Dzięki pomocy shinobiego, Bohei mógł w końcu zając się ranami Uchihy, w tym samym czasie dołączyła do trójki Aka, wyposażona w krew, leki i wszystko inne co mogły by być za chwilę potrzebne.

- Aka-sama, nawet nie wiesz jak się cieszę, że tu jesteś. Podłącz krew, leki przeciwbólowe, pobudzające. Działamy! - rzucił z entuzjazmem to pozostałych, oglądając ranę na szyi. - Ja zajmę się szyciem. Aka-sama, będziesz mi asystować, w między czasie jak będziesz miała chwilę, proszę zorganizuj Miase-sama lub Tetsuro-sama, ta noga nie wygląda za dobrze, chyba będzie do amputacji... - tłumaczył. - Pan jak się nazywa? Jestem Bohei, to jest Aka. - zapytał Kuroia. - Wygląda Pan na obeznanego w Iryojutsu, mógłby Pan kontrolować parametry pacjenta, gdy będę szył? - zapytał nie oczekując odpowiedzi, jakby liczył że zgodzi się bez wahania.

Priorytetem była noga z rozległymi obrażeniami, jednakże młody medyk oceniając goleń, miał świadomość że jedyne co mógłby z nią zrobić to ją amputować. Dlatego też wolał ,aby ocenił ją ktoś bardziej doświadczony z nadzieją, iż być może uda się ja uratować. Chłopiec dobrze znał zasady segregacji medycznej i dobrze wiedział, że zgodnie z procedurą powinna być szybko urżnięta a siły rozłożone na bardziej rokujących pacjentów, jednakże nie chciał podejmować pochopnych decyzji. Drugorzędnym problemem, okazywała się rana szyi na pierwszy rzut oka groźna dla układu oddechowego, jednakże po szybkich oględzinach młodego medyka, okazało się że wcale nie była taka groźna. Bohei oczyszczając ranę płynem oraz gazą był w stanie ocenić, że żadne duże naczynie nie zostały uszkodzone. Tętnice szyjne były całe, tak samo tchawica oraz przełyk co cieszyło nastolatka, jednakże rana obficie krwawiła ze względu na umiejscowienie.

- Trzyma się Pan, wyjdzie Pan z tego, zrobimy co w naszej mocy. - powiedział do Uchihy, nie wiedząc czy go słyszy.

Niewiele myśląc Bohei chwyciwszy automatycznie za igłę z nicą, zabrał się za szycie rany na szyi. Jego dłoń poruszała się sprawnie i precyzyjnie, bez dwóch zdań było widać w jego ruchach coraz większą wprawę i pewność, której nabywał z każdym pacjentem. Całe szczęście rana nie był głęboka, jej brzegi były równe i łatwe do szycia, toteż szybkość w jakim była zaopatrywana wzrastała. Nie minęło kilka minut a Bohei uporawszy się z raną, zabandażował ją uprzednio dezynfekując miejsce zaszycia. Szyja była zaopatrzona, toteż nie drogi oddechowe były bezpieczne i nie wymagały stabilizacji żuchwy.

- Dziękuję za pomoc, była nieoceniona. - podziękował Kuroiowi.

Stan Uchihy dalej był nieciekawy, jego parametry życiowe były stabilne, krew toczona i podawane leki przecibólowe, pozostawało nieciekawe zmiażdżenie kończyny. Bohei ponownie oceniając ranę, tym razem na spokojnie, szybko się zorientował że bez pomocy chakry nogi nie da się uratować. Zaopatrzenie kończyny bez dwóch zdań wykraczało po za jego umiejętności, dlatego też musiał szybko zorganizować dla pacjenta bardziej fachową pomoc. Wtedy też spojrzał na Akę i Kuroia, zaś w jego głowie pojawił się pewien plan.

- Posługuje się Pan może Iryojutsu? Być może da radę ją uratować. - zapytał Kuroi'a.

Jeżeli Kuroi tylko wyraził chęć pomocy, to Bohei zamierzał wyciągnąć lekko kończynę i nastawić ją, aby ten mógł ją zespolić za pomocą chakry. Jednakże gdyby nowy pomocnik nie wyrażał chęci lub nie miał odpowiednich umiejętności, to zamierzał poprosić Akę o sprawdzenie kogoś do pomocy.

1. Bohei korzysta z pomocy Kuroi'a.
2. Iryonin zaopatruje ranę na szyi.
3. Jeżeli Kuroi wyrazi chęci, to wspólnie z nastolatkiem zaopatrują zmiażdżoną kończynę.

STATYSTYKI:

Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Ukryty tekst

Post autor: **Misae** » 26 sie 2023, o 14:32

Praca przebiegała bardzo sprawnie. Grupa z grupy regularnej została postawiona na nogi mimo tego, że trafili w mocno zróżnicowanym stanie - jedni w lekkim, a inni w śmiertelnie ciężkim. Najważniejsze było to, że każdy - nawet jeżeli po chwili odpoczynku był gotowy aby wrócić. Świadczyło to o niesamowitym poziomie umiejętności medycznych grupy… teraz czternastu, a licząc obu Kuroi’ów to nawet szesnastu. Może to stąd brała się ich niesamowitość? Było ich więcej, więc mogli zrobić więcej.
Misae wezwała swoje jaszczury i te zostały już nawet dostrzezone przez Meduki, która wplotła je w dobry plan szybkiego reagowania na powstałe zniszczenie dachu. Delta Szwadron Super Cool Komando Jaszczurów Alfa bez zawahania ruszył wykonywać swoje zadanie. Lubili czuć się potrzebni i użyteczni, a ratowanie ludzi tylko pokazywało jak wielkimi bohaterami ludzkości są.
Co lub kto wleciał przez dziurę Misae jeszcze nie wiedziała, czekała aż Kuro lub Shiro złożą raport. Miała swoje problemy na głowie i nie zastanawiała się teraz. Zwłaszcza, że jeżeli chodziło o samą decyzję co zrobić z dziką, ta należała do dowódcy - Meduki i tak długo póki nie pytała o rady czy opinię, pozostawało robić to co polecała.
W koncu doszło do wybuchu między Meduki i Kuroi’em. Nie sądziła, że będzie tak duże zamieszanie, sama nie znała całej sytuacji i nim zdążyła podejść i się odezwać do dyskusji wtrącił się Shigemi. Biedny nie wiedział, że Kuroi nie był osobą obojętną i atak w niego, praktycznie od razu wywołał reakcję u Misae, która niczym lwica broniąca swoich młodych była gotowa do ataku. Jak on śmiał.
-Shigemi zamilcz natymiast! - warknęła, a żyłka na czole Misae zapulsowała -Kim jesteś aby na podstawie urywek rozmów oceniać czyjąś wartość? Sam również popisujesz się samowolką decydując kogo i kiedy leczysz nie czekając na instrukcje od swojego obecnie przełożonego, którym jestem ja. Wtrącanie się w taki sposób do dyskusji nic nie wnosi. Napij się wody. Ochłoń. Wróć do pracy. - czy ona naprawdę musiała wyjaśniać dorosłemu mężczyźnie, że zachowuje się niczym dziecko? Kolejna osoba nie umiała wytrzymać z napięciem. Panowała wojna i Misae rozumiała, że dla niektórych może być to przytłaczające, jednakże dawanie się ponieść nie rozwiązywało problemów, wręcz tworząc kolejne. Mieli mało czasu, dużo roboty.
-A co do niego- wskazała głową Kuroi’a i zaczęła przekazywać to, co chodzilo jej po głowie -Jeden medyk wart jest dziesięciu, jeśli nie więcej ludzi walczących, bo to on może ich postawić na nogi i sprawić, że szybciej wrócą na front. Zwłaszcza, jeżeli ten jest w stanie leczyć za dwóch co teraz robi. Ocali więcej osób, lecząc walczących niż będąc jednym z nich. Bardzo złą kalkulacją jest założenie, że jedna osoba na froncie oznacza jedną osobę tutaj, gdy nie mamy w co rąk włożyć, bo rannych ciągle dochodzi. Decyzja kogo wysłać również oznacza czyjąś śmierć. Jeśli pójdę ja lub Tetsuro - z założenia osoby najsilniejsze ofensywnie… o ile Tetsuro jest tak silny jak mogę zakładać wiedząc co umie jego klan; oznacza to, że odejda najlepsi lekarze i najcięższe przypadki zostaną skazane na śmierć bo nie będzie osoby, która się nimi zajmie, lub zostanie przekazana do pozostałych drużyn, co każe im poświęcić więcej czasu na kolejne śmiertelne przypadki co sprawi, że te lżejsze, które mogłyby szybciej wrócić będą czekać i płynność powrotu na front okaże się zatrzymana. Mogę wysłać osoby o niższych umiejętnościach - Shigemi’ego, który jest w stanie leczyć na podobnym poziomie ale mniej pacjentów, albo Bohei’a albo Keion’a, ale oni nie są wojownikami, co będzie oznaczało skazanie ich na śmierć, oraz ponownie zmniejszy płynność leczenia lzejszych przypadków, które mogą zaraz wrócić na front - miała nadzieję, że sensowność jej argumentów jest zrozumiała. Jej matka była mądrą kobietą i powinna podejmować mądre, przemyślane decyzje podyktowane dobrem jak największej ilości osób. Odetchnęła głęboko. Było pewne wyjście, które mogło zapewnić, że wilk byłby syty a owca cała… zwłaszcza, że chodziło tutaj o prawie całe stado owiec.
-Jeżeli moje poręczenie za niego, nie będzie wystarczające mogę wezwać kolejne wsparcie na jego miejsce. Będzie to oznaczało odczuwalny uszczerbek na mojej energii, ale jest to kompromis by zostawić go tutaj i nie zmniejszać zespołu skazując jednocześnie kogoś na śmierć - pacjenta albo kogoś z nas. - oczekiwała na ostateczną decyzję Meduki - to ona tutaj dowodziła. Misae mogła jedynie podać konkretne opcje… no i jeszcze sam zainteresowany musiał się odezwać.
Zostało im czekać na opinię Meduki. Dobrze, że w tym momencie Bohei wraz z Kuroi’em zabrali się za pozostałych w tym momencie pacjentów co dało przestrzeń do wymiany zdań, niestety czas naglił i zapewne zaraz ta przestrzeń zostanie wypełniona kolejnymi rannymi więc tu musiała już działać Meduki - od niej zależało kiedy wrócą do pracy.

1. Zwrocenie uwagi Shigemi’emu
2. Przedstawienie punktu widzenia
3. Oczekiwanie na informacje co wleciało i decyzję Meduki co dalej

Ukryty tekst

Koszt

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

Ukryty tekst

Koszt

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

Ukryty tekst

Karta:

Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

Ukryty tekst

Post autor: **Kuroi Kuma** » 26 sie 2023, o 16:43

Cóż, medycy byli zajęci swoimi pacjentami, utrzymywaniem ich przy życiu i wysyłaniem z powrotem na front, więc niekoniecznie musieli się przejmować tym, kto jest kto. Raczej nie mieli ustawiać się przed wielkim lustrem i wskazywać podejrzanego o zbrodnię, lecz w razie POTRZEBY po prostu wezwać kogoś, kogo trzeba. Bezmyślnym było szukać kogoś pomiędzy pacjentami, którzy się przecież zmieniali, a sami lekarze nie stali w miejscu i nie robili wykładów, tylko latali od miejsca do miejsca. Gdzie tu więc mowa o pomyłce, skoro każdy był zajęty swoimi rzeczami? Ale może w innych rejonach niż Pustynia ludzie na to zwracali uwagę i mieli silną potrzebę WIEDZY kto jest kim nawet jeśli to ta sama osoba. Przecież na polu bitwy nie rozpoznawali nikogo wzrokiem w razie potrzeby, tylko go po prostu wołali, ale co osada to obyczaj. Zabawne sceny miały jednak dopiero nadejść.
Shiro zajmował się kobietą, której mina robiła się coraz mniej bolesna, ale raczej minie jeszcze trochę czasu, nim wróci na front. Była obolała, nawet mimo leczenia i Shiro, który krzątał się przy niej i widząc że ma chwilę spokoju postanowił zrobić jej okład na twarzy jeśli aloes był gdzieś w pobliżu. Chciał wezwać Kuroia, ale nie widział tego w zasięgu wzroku, inni za to byli zajęci - musisz sobie radzić sam. Nie pierwszy i nie ostatni raz, więc odchodząc od pacjenta tylko na krótki moment, by ból nie wrócił, lub też korzystając z drugiej wolnej ręki, Shiro składał powoli opatrunek pozwalając kobiecie dojść do siebie.
Kuroi miał za to dużo ciekawiej. Myślał że to co rozwaliło płachtę to był kamień, jednak grubo się mylił i widząc ludzi z bronią - swoją drogą skoro mogli trzymać broń, to bardziej mogli się przydać na froncie, ale kto by takich rzeczy tam pilnował. Była jednak kobieta, która... krwawiła, a jej ciało było przebite na wylot. Wyglądała bardzo źle, nawet tragicznie możnaby powiedzieć. Jakiś chłopak (Keion) odchylał płachtę, dziewczyna potrzebowała pomocy teraz. Usłyszał jednak wtedy Boheia i pobiegł do niego od razu - najpierw Ci, którzy są na łóżkach, oni walczą po naszej stronie
-Nie ma za co, uciekam dalej - kiwnął głową do Boheia, by zaraz szybkim pędem ruszyć w stronę dziewczyny i sprawdzić czy ktoś coś zrobił. Czuł w sobie jakąś taką potrzebę. Był przy tym, był trochę odpowiedzialny za jej los, skoro mógł pomóc. To niby wróg, niby powinni go zarżnąć, ale nie miała złych intencji obecnie, nie atakowała, była bezbronna, a to trochę jakby zarżnąć bezbronnego psa. Zatrzymał się jednak. Bohei zapytał o iryo, tutaj był bardziej potrzebny.
-Pomóż mi, damy radę sobie we dwójkę - powiedział krótko do Boheia, wracając do niego i patrząc pobieżnie na sytuację z nogą. Chłopak nastawił nogę, Kuroi dokładnie się przyjrzał gdzie leży problem i co mógłby zrobić w pierwszej kolejności.
-Włóż jej szmatkę do ust, to może boleć - poczekał aż chłopak wykona instrukcje, po czym przelał chakrę do swoich rąk, by skierować ją do kości dziewczyny, pobudzając ją tym samym do regeneracji i do usuwania niepotrzebnych kawałków z rany. Zmiażdżenie zawsze było paskudną raną, bo odłamki były destrukcyjne wbijając się w mięśnie i skórę. Potrzeba było jednak stabilnego łącznika, by Bohei mógł puścić nogę i zszyć ranę, gdy Kuroi zajmie się jej mięśniami. Wyglądało to niezbyt ciekawie, ale na szczęście była dla niej jakaś nadzieja. Dzika musiała jednak poczekać, ktoś inny się tym zajmie, było tam trochę ludzi.
Zabawniej (i może dużo ciekawiej) działo się tam, gdzie stał Shiro. Bo wyobraźmy to sobie. Stoi sobie człowiek nad kobietą z poparzoną twarzą. Starszy człek - bo po 40-tce, co w świecie jaki mieli to naprawdę dobry wynik - przy pomocy chakry próbuje zmniejszyć jej ból i załatać ranę, która się babrze. W tym samym momencie wchodzi cała na biało kobieta - mówi do tego Starucha - weź ty idź bo mnie okłamałeś - a o "przeniesieniu" do innego oddziału ani Kuroi ani Shiro nic nie wiedzieli. Lepiej bo DALEJ nikt ich o tym fakcie nie uświadomił, więc w ogóle beczka śmiechu. Do tego jeszcze jakiś dzieciak zaczął coś o dezercji i w ogóle widać że brakowało mu piątej klepki, bo był jak taka stara baba spod jedynego sklepu w wiosce. Coś tam usłyszała, coś tam sobie przekręciła w głowie i teraz na prawo i lewo wydaje osądy.
-Matole, idź zajmij się tym, co do Ciebie należy. Ignorując pacjentów skazujesz ich na śmierć. Zrób coś więcej niż darcie mordy. - spiorunował wzrokiem Shigemiego, by zaraz odwrócić głowę w kierunku Meduki DALEJ zajmując się pacjentką.
-Jesteś kobieto niespełna rozumu. Mam przy sobie pacjentkę, liczysz że ten mały oddział lekarzy uleczy wszystkich, którzy tam walczą? Ile czasu naszej koordynującej Misae właśnie zmarnowałaś i ilu ludzi z frontu mogłaby w tym czasie wyleczyć, by walczyli dalej? - rzucił pytanie, by zaraz położyć okład, który udało mu się zrobić.
Kuroi będąc kawałek dalej, zajmując się nogą swojej pacjentki wspomagając swoimi umiejętnościami Boheia słyszał to wszystko i lekko roześmiany dodał od siebie:
-Wyślijmy tam Shiro! Co prawda od jednego uderzenia się rozpadnie, ale chociaż nie wróci tutaj do łóżka! Same plusy! - był w niezłym humorze, bo... tutaj faktycznie coś robił co mogło wpłynąć na rozwój zdarzeń, a nie rozwalał kamienie (przy okazji rozwalając sobie ręce) które były wypełnione notkami... Czy mógł wrócić na front - pewnie, ale czy nie lepszym było, gdyby był tutaj i zajmował się faktycznie rannymi? Meduki widać była typową kobietą robiącą kurwę z logiki.

Chakra i Statystyki

Ukryty tekst

Techniki

Ukryty tekst

Ekwipunek

Ukryty tekst

TLDR:
Shiro
1. Zajmuje się oparzeniami kobiety
2. Krzyk na Shigemiego
3. Ukazanie faktu, że Medukimarnuje tylko czas Misae i podejmuje idiotyczne decyzje

Kuroi:
1. Widok kobiety, chęć pomocy
2. Pomaganie Boheiowi w trzymaniu
3. Chęc powrotu do Dzikiej, ale dalsze pomaganie Boheiowi
4. Wesołe i sarkastyczne stwierdzenie o wysłaniu klona.

Post autor: **Keion** » 26 sie 2023, o 22:14

Tuż po zakończeniu leczenia twarzy Shinsa chciałem udać się do Miasae po przydział do kolejnego pacjenta bo przez wzgląd na fakt że dużo czasu spędziłem z Mujinem w przy tworzeniu antidotum trochę mnie ominęło i nie widziałem, jak wprowadzano rannych i w jakim byli stanie. Niestety przez zbieg okoliczności i następstwa niespodziewanych wydarzeń nie poszło to tak jak chciałem. Stałem teraz z jednym końcem żyłki w dłoni podczas gdy jej drugi ściągał płachtę z czegoś co przed momentem zmiażdżyło jednego z pacjentów. W sumie mogłem to olać uznać że to po prostu kawałek infrastruktury, kamień czy też cokolwiek innego nie stwarzającego zagrożenia dla tu obecnych. Jednakże świadomość że przed chwilą spadło coś tutaj coś takiego nie dawała by mi spokoju utrudniając skupienie, a tego wolałem uniknąć.

Wielkie było moje zdziwienie gdy się okazało że to co właśnie spadło nie było kamieniem, bronią czy innym przedmiotem tylko ciałem, a właściwie to człowiekiem (dzikim), najwidoczniej jeszcze żywym. Jeszcze było tu chyba najlepsze co można było o niej w tej sytuacji powiedzieć bo wystarczyło jedno spojrzenie na nią żeby stwierdził że ja na pewno nie jestem w stanie jej pomóc. Inni jakimś cudem może zdołali by to zrobić, ale czy było warto odciągać najlepszych medyków po to żeby ratować naszego wroga i czy znalazł by się medyk chętny by tego podjąć. - Jej ciało chyba nie wybuchnie po śmierci. - Pomyślałem chowając żyłkę, wyciągając kunai i podchodząc do dzikiej. Widząc jej stan przychodziła mi do głowy tylko jedna możliwość, a mianowicie dobicie jej, żeby umarła jak najszybciej i odczuwając jak najmniej bólu. - Dziki, wróg, czy też przyjaciel nie powinna cierpieć bez potrzeby przed śmiercią. - Pomyślałem zbliżając się do niej i unosząc ostrze tak by zakończyć jej cierpienia tu i teraz, ale nagle przyszła mi do głowy kolejna myśl. - A może wciąż da się z niej wyciągnąć jakieś informacje? - Zawahałem się zastanawiając się czy jest taka możliwość. Ja żadnej nie znałem, ale doświadczenie pokazało mi że nie raz zostałem zaskoczony w sposoby których nigdy bym się nie spodziewał, a wiec czemu i tym razem miałoby tak nie być.
- Czy jest na sali ktoś kto jest w stanie wyciągnąć z jej jeszcze jakieś informacje? Zdaje się że Meduki-san ma stały kontakt z frontem, a każda informacja o ich celach i umiejętnościach może okazać się przydatna, także bardzo proszę jeśli ktoś jest w stanie coś zdziałać niech spróbuję - Powiedziałem dość głośno trzymając rękę z ostrze w okolicach krtani kobiety gotów by zakończyć jej życie. Gdyby jednak pojawił się ktokolwiek twierdzący że może wydobyć z niej informacje to staram się medyczną chakrą podtrzymać jej życie jak najdłużej.

TL DR:
1. Wysłanie żyłki i odkrycie tego co było pod płachtą.
2. Podejście do kobiety.
3. Zapytanie o informacje

Chakra

Ukryty tekst

Techniki

Nazwa: Chiyute no Jutsu
Ranga: D
Pieczęci: Brak
Zasięg: Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A); Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę); Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego; Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:; Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.; Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.; Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.; Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

Karta

Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

Ukryty tekst

Post autor: **Anzou** » 27 sie 2023, o 09:26

Walka trwała nie tylko na froncie. Niemal wszędzie jednostki reprezentujące cywilizowany świat Shinobi współpracowały, a przynajmniej próbowały współpracować, by zatrzymać rozlewającą się szarańczę, którą byli Dzicy. Chłopak został ranny, ale trafił finalnie do oddziału medycznego, który stawał na uszach, aby poskładać nastolatka do kupy i przywrócić go do życia, pozwolić mu jeszcze wrócić na front i dalej walczyć w imię swoich ideałów. Młody Kaminari czuł, jak jakiś płyn wypełnia jego ciało, a z każdą kolejną chwilą energia wraca do jego ciała. Młodzieniec powoli odzyskiwał świadomość i odnajdował się na nowo w tym, co się wydarzyło. Starał się objąć wzrokiem ludzi, wyłapać jakieś twarze...Cholernie chciało mu się pić i wtedy na ratunek przyszła pewna jednostka, która podała mu płyny, Białowłosy nawet się nie zastanawiał, wziął je i łapczywie wypił jednocześnie czując dalej ulgę. Jego ciało nadal było wiotkie, ale mógł się poruszać, mógł dalej działać, energia pewnie niedługo wróci.
- Dziękuję... dziękuję za uratowanie życia...
Powiedział nastolatek do osób, które znajdowały się tuż obok niego oraz do osoby, która podała mu płyny. Chłopak czuł, że jego ubrania nie nadają się za bardzo do niczego, co więcej - Anzou nawet nie zamierzał się w nich prezentować, bardzo dbał o swój ubiór, tudzież - postanowił skorzystać z okazji i w jakimś miejscu delikatnie się odświeżyć i przebrać w czyste ubrania (pytając o wskazówki gdzie można to zrobić jakieś osoby postronne). Następnie - skorzystał z racji żywnościowej, którą posiadał i uzupełnił dodatkowo energię. Czuł, że powoli wraca do żywych. Szukał wzrokiem Asugi, z którą został ugryziony przez węża i zamierzał jak najszybciej się przy niej znaleźć. Chłopak nie za bardzo odnajdował się w zamieszaniu, które miało tu miejsce, nie miał też najmniejszego pojęcia gdzie się znajduje pod kątem lokalizacji, czy ma daleko na front - postanowił poszukać tutaj osoby, która była odpowiedzialna za leczenie i właśnie od niej uzyskać dodatkowe informacje. Najpierw jednak nastolatek podszedł do Hyugi, która była w nieco gorszej kondycji niż on sam, widocznie albo została zaopiekowana w inny sposób, może nie dostała antidotum - lub - była nieco mniej wytrzymała. Nie było to jednak istotne.
- Jak... jak się czujesz?
Zapytał chłopak troskliwym głosem i czekał na odpowiedź ze strony dziewczyny. Chciał złapać ją za rękę, dotknąć jej szyi, ale mimo wszystko zachowywał jakieś granice i nie zamierzał tego teraz robić. Nastolatek również spojrzał wzrokiem i szukał osoby odpowiedzialnej za cokolwiek i gdy taką dostrzegł - całkiem energicznie do niej podejdzie.
- Kaminari Anzou. Chcę wrócić na front. Co powinienem zrobić?
Brak wylewności, brak subtelności, Kaminari zadał konkretne pytanie i oczekiwał konkretnej odpowiedzi. Co chwila słyszał jakieś wybuchy, uderzenia, różne dźwięki - starał się zachowywać spokój i czekać na rozkazy, w czujności obserwować wydarzenia i nie robić nic głupiego.

1. Powrót to żywych, wypicie, przebranie, jedzenie.
2. Zagadanie z Hyugą.
3. Próba powrotu na front, czujność

Ukryty tekst

Post autor: **Tanaka Misaki** » 27 sie 2023, o 12:06

Jej kuracja została ostatecznie zakończona, a dziewczyna zdążyła już dojść do siebie. Przyjęła czyste ubrania i po chwili zaczęła się powoli w nie przebierać. Swoje wcześniejsze odzienie złożyła i położyła na łóżku, nie będąc pewna co powinna z nim zrobić. Gdyby to był szpital wioskowy, to zapewne zabrałaby je do domu i wyprała, albo po prostu wyrzuciła. Pytanie czy na froncie, któraś z tych opcji była dostępna. Ostatecznie, dziewczyna podniosła się z miejsca i wykonała kilka prostych i powolnych ruchów nogami i ramionami, chcąc się "rozbudzić" i "rozruszać". Nie mogła tutaj już zagrzać miejsca. Mimo świadomości tego stanu rzeczy, w jej głowie rozbrzmiewała, niczym szept, myśl by zostać tutaj, gdzie było bezpieczniej. Siłowała się mentalnie z tym pomysłem, aż do momentu, kiedy dołączył do nich wąż, a raczej wężyca, która spadła do nich z nieba. Ewidentnie jej tam nie chcieli i przysłali ją z powrotem! NIestety, upadkiem przygniotła jednego z pacjentów, co wywołało u dziewczyny odruchową aktywację Klątwy. Tanaka nie rzuciła się jednak na nieznajomą, pozostawiając decyzję o jej losie w rękach medyków. To był ich oddział. Tak długo jak wężyca nie atakowała, a nie wyglądała na taką, co mogłaby się zbytnio ruszać, to ona bez rozkazu nie robiła nic. Tym bardziej, że atmosfera w grupie medycznej nie była już najlepsza z powodu kłótni na linii Kuroi-Meduki-Shigemi. Co w tej sytuacji zrobiła MIsaki? Otóż nic. Po pierwsze dlatego, że zarówno temu pierwszemu, jak i ostatniemu zawdzięczała życie, po drugie dlatego, że to nie byl jej oddział, a ona sama nie znała całej sytuacji.
-Shigemi-san, Shiro-san, dziękuję za pomoc - ukłoniła się ostrożnie dwójce mężczyzn, którym zawdzięczała postawienie na nogi. Następnie zajrzała jeszcze do Anzou i Asugi, by upewnić się co do ich stanu. Żyli, to było najważniejsze. Dziewczyna uśmiechnęła się, widząc, że Hyuga nadal pozostawała "sobą" i nie mogła się powstrzymać przed swoimi charakterystycznymi tekstami.
-Asugi-san, oszczędzaj siły na dochodzenie do siebie. Jak z tego wyjdziemy to trzeba to będzie świętować - poprosiła Hyugę cicho i przez chwilę jeszcze patrzyła na dwójkę shinobi, którzy trafili tutaj wraz z nią. Cieszyła się, że nic im nie jest. Mimo iż z Anzou zbytnio nie rozmawiała i go nie znała, to wydawał się dobrze dogadać z Asugi, która była już znajomą Misaki. Nie miała więc problemu, by z tą dwójką gdzieś kiedyś wyskoczyć, o ile wszyscy wyjdą z tego cało. Myśl o tym, że ich walka jeszcze nie dobiegła końca, a shinigami mogli się jeszcze upomnieć o duszę kogoś z nich, zmyła uśmiech z twarzy Tanaki, która skierowała się do Meduki, która tu chyba dowodziła.
-Tanaka Misaki ze szczepu Jugo, gotowa by wrócić na front. - poinformowała ją. Niezbyt chciała im przeszkadzać, ale wypadało poinformować, że się wychodzi, żeby później jej ktoś nie posądził o dezercję, czy coś podobnego. Nazwy szczepu w sumie nie musiała podawać, bo całe jej ciało pokrywały czarne linie, wyraźnie sugerujące używanie najniższej formy Senninki, jednak dziewczyna odczuwała swego rodzaju dumę, gdy przedstawiała się pełnym mianem.
Podsumowanie:
1.Odpalenie Klątwy
2. Podziękowanie za opiekę i leczenie
3. Zajrzenie do Asugi i Anzou
4. Poinformowanie o gotowości do powrotu do tamtego wariatkowa na froncie

Ukryty tekst

Post autor: **Shinsu** » 27 sie 2023, o 14:15

W zamieszaniu, jaki panował w namiocie medyków nie dało się śledzić wszystkiego, co się działo, to oczywiste, jednak potężny kamień - choć jak się okazało, wcale nie kamień - rozwalający kilka krokwi podtrzymujący dach i rozpłaszczający jednego z pacjentów na krwawą miazgę był czymś, co Shinsu'owi wydawało się nie do przeoczenia. Zaskoczyło go więc, że z połowa obecnych w ogóle się tym nie przejęła zachowując się jak gdyby nigdy nic. Musieli mieć albo nerwy ze stali, albo to front był tym bezpieczniejszym miejscem, a tutaj takie rzeczy odwalały się co chwilę.

Dzika, która rozwaliła dach namiotu była dosyć niespodziewanym gościem, Douhito spodziewał się przełamania frontu, ale nie tego, że szpital zostanie obiektem ataku. Ta, która tutaj wylądowała nie wyglądała na kogoś, kto sposobi się do przypuszczenia szturmu, raczej na kogoś, kto spadł z wysoka i rozbił się o ziemię. Jeśli tak było w istocie, to na niebie właśnie musiała odbywać się bitwa. A w takim razie prawdopodobnie dzicy chcieli przeprowadzić desant. Pytanie tylko takie, co miało być celem tego desantu? I czy za chwilę nie zaroi się tutaj od takich, którzy wylądują z sukcesem gotowi do dalszej walki?

Wokół półmartwej dziewczyny było zbyt tłoczno, by Shinsu zdecydował się na detonację swojego kolibra. Do tego nie wyglądała na specjalnie groźną, raczej nie powinna mieć siły komukolwiek zagrozić. W takich okolicznościach Douhito cofnął figurę, by była bliżej niego. Drugi koliber cały czas znajdował się blisko niego. Tak na wszelki wypadek.

W międzyczasie zakończyło się leczenie pozostałych członków drużyny Shinsu'a. Chłopak zauważył, że wszyscy palą się do powrotu. On sam nie podzielał ich entuzjazmu, ale nie miał złudzeń, że też będzie musiał tam wrócić. By nie wprowadzać zamieszania i nie utrudniać pracy innych postanowił, że podejdzie do Anzou, Asugi i Misaki, którzy już ochoczo rwali się do tego, by nadano im nowy przydział - "Widzę, że już Wam lepiej" - rzucił do całej trójki, która chwilę temu była bliska śmierci - "Shinsu Douhito, jestem w tej samej drużynie co reszta" - te ostatnie słowa Douhito skierował do osoby, której meldowali się pozostali. Ale on nie zamierzał deklarować gotowości do walki. Bo gotowy absolutnie nie był.

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
8 robaczków w rękawach Shinsu'a (po 4 w lewym i prawym)
2 kolibry (C2: Shī Wan) - jeden przy Shinsu'ie, drugi kręci się trochę dalej

Podsumowanie:
1. Shinsu przestaje interesować się Dziką, gdyż za dużo osób się tam już kręci, a ona sama nie wydaje się stanowić zagrożenia
2. Podchodzi do Anzou, Asugi i Misaki, którzy rwą się do powrotu na front, by nie zostać odseparowanym od drużyny

Ukryty tekst

[Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna