[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Natsume Yuki]

A więc czas zacząć zabawę. Razem z dźwiękiem potężnego rogu, Hakusei oznajmił im wszystkim że zakończył się czas spokojnego planowania: teraz nadszedł czas na odrobinę chamstwa i brutalności. Potężny huk wywołany przez Feniksa poniósł sie po całej dolinie, przywołując uwagę wszystkiego co tylko było w stanie się poruszać, i przyciągając stwory prosto w ich ramiona. Teraz pozostało tylko jedno - upewnić się, że stworzenia już nie wstaną, i nie będą próbowały się zbliżać do zbieraczy informacji w osadzie. A to najłatwiej osiągnąć w prosty sposób: zrób tak dużo huku i przelej tak dużo krwi, aż w końcu nie będzie co miało ruszyć za zwiadowcami.
Taktyka prostacka, barbarzyńska, i niewymagająca ani śladu inteligencji. Nawet średnio inteligentna panda byłaby w stanie się czymś takim zająć.
Więc czemu oni mieliby nie?
Kiedy tylko pojawiły się pierwsze potwory, Jun i Yuki wykonali atak o identycznej formie: widać było, że nie była to pierwsza walka samuraja, i wiedział jak posługiwać się trzymanym przy pasku mieczem. Tsukikage był doskonałym sposobem na wyprowadzenie pierwszego ataku, i obaj to wiedzieli doskonale.
Przeciwnicy okazali się być jednak twardszym orzechem do zgryzienia, niż dałoby się podejrzewać. Zarówno jedna, jak i druga bestia okazały się zasadniczo odporne na ataki ze strony szermierzy. Ten, z którym wątpliwą przyjemność miał walczyć Natsume, okazał sie mieć skórę twardszą od skał, na których przecież już niejednokrotnie testował ostrość Kubikiriboucho: ostrze wielkiego miecza zdołało tylko trochę przeciąć skórę potwora, który złapał broń jedną ze swoich łap, a drugą sięgnął w kierunku jego szyi.
-Gdzie z łapami, cholero jedna - powiedział obojętnym tonem, po czym... wypuścił rękojeść Kubikiriboucho, i odskoczył na kilka metrów do tyłu. Zamierzał tym ruchem nieco zaskoczyć oszalałego przeciwnika, który teraz musiał jedną ręką siłować się z całą masą Miecza Kata, dając przy tym Yukiemu kilka sekund, by złożyć cztery pieczęci. Zamierzał posłać w stronę oponenta ostrze wykonane za pomocą jednego z jutsu Uwolnienia Wiatru: skoro poradził sobie z Kubikiri, to zobaczmy czy zdoła uniknąć też tego!
Technika miała wymierzyć w szyję i rękę bestii, z nadzieją ucięcia kończyny i oderżnięcia głowy, lub chociaż poderżnięcia gardła Juugo. Generalnie, sam zamierzał utrzymać się teraz na dystans, pozwalając jutsu zrobić swoją robotę; skoro wrogowi tak zależało na schwytaniu szyi Yukiego, to zapewne zamierzał zrobić coś więcej niż tylko go udusić. Chyba. Lepiej dmuchać na zimne. Jeżeli technika zadziała i wróg padnie, planował też pomóc podmuchem z wrogiem Juna - najlepiej tak, żeby przy okazji też nie zranić samego samuraja.
Jeśli się udało, zamierzał odzyskać Kubikiriboucho i spojrzeć w stronę zagrożenia na polu walki. Wyglądało na to że pozostali postanowili zająć się wielkim zagrożeniem po lewej, lecz wypadałoby im też pomóc - na wszelki wypadek zamierzał trafić stwora za pomocą innej techniki Uwolnienia Wiatru, Kazekiri, prosto w nogi, aby pozbawić go możliwości chodzenia i unikania (i tak, by nie zgładzić Kjosza, ale to się mówi samo przez się). Następnie zamierzał powrócić do oddziału, w stronę Kakity, żeby ponownie stanąć w gotowości do obrony centrum.
A jeśli przeciwnik zdołał jakoś przeżyć lub przerwać atak Natsumego? Cóż, pozostaje mu wtedy tylko jedno: sięgnąć po Shiroi Shi, i aktywować na nim technikę Hien, aby spróbować za pomocą Czwartego Oddechu pociąć go na kawałki. Najlepiej nie tnąc też siebie - wiadomo. Cały czas starał się schodzić z linii ataków, i w miarę możliwości polegać na kontrach i unikach, zamiast przyjmować ataki na blok... lub na twarz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Znużenie, zblazowanie i grymas niezadowolenia spłynęły teraz z Ichirou jeszcze szybciej, niż kosmetyk do układania fryzury z jego włosów przed paroma chwilami w trakcie ponurej ulewy. W momencie, gdy niektórzy zaczęli czuć trwogę, złotooki władca piasku mógł wreszcie odetchnąć z ulgą, że nastał koniec festiwalu ułudy, w którym niespecjalnie chciało mu się uczestniczyć. Czcza gadanina została odtrącona na bok i chociaż Asahi – jeżeli tylko mu się chciało – potrafił czarować i żonglować słowami, to jednak w ogólnym rozrachunku był człowiekiem czynu.
I wreszcie nadszedł czas na czyny.
Hakusei zainicjował dywersyjne przedsięwzięcie prostą, ale przydatną w obecnej sytuacji techniką ninjutsu, która zwabiła całą watahę najróżniejszych wynaturzeń. W tym momencie Diabeł Świtu nie podejmował żadnych refleksji nad tym, że te dziwne istoty, których zarysy przebijały się przez mlecznobiałą mgłę, były kiedyś zwykłymi ludźmi. Był teraz na wyprawie, misji, wojnie przeciwko Antykreatorowi, zwał jak zwał, a w trakcie batalii nie było miejsca na empatię albo głębokie rozterki. Ba, obecna postać wrogów nawet ułatwiała całą sprawę, bo w bursztynowych oczach Ichirou napotkani Juugo byli jedynie monstrami, na które jedynym słusznym rozwiązaniem była brutalna eliminacja.
Potem zostały wyprowadzone pierwsze ataki, które narobiły sporo zamieszania i jeśli nie wyeliminowały, to przynajmniej pokiereszowały część zaalarmowanych bestii. Moment później na grupę dywersyjną zaszarżowały pierwsze rosłe wynaturzenia, co oznaczało koniec nacierania na ślepo i konieczność zajęcia się konkretnymi celami.
Pierwsze dwie bestie zostały zatrzymane przez duet szermierzy. Nawiązała się walka w zwarciu, do której Asahi nie zamierzał się mieszać. Kolejny z potworów zaatakował lewą flankę, a że ta zgodnie z wydanym poleceniem była obstawiona przez Kyoushiego, to również na ten moment nie było wiele sensu się wtrącać.
– Kuroi, wesprzyj Siwego! – zalecił starszemu kompanowi, ufając temu, że dwójka towarzyszy wraz z ewentualnym wsparciem pozostałych członków drużyny poradzi sobie z tym czymś, co właśnie na nich wyskoczyło.
Sam natomiast zwrócił się w kierunku zniszczonych murów, przy których chyba pojawiło się coś skrzydlatego i rogatego. Cóż, Oniniwa była zbyt małą wioską dla dwóch Diabłów.
Kolejna porcja piachu w gurdzie została ożywiona i zatańczyła obok dumnego Sabaku.
– Seinar, bierzemy tamtego. Najpierw mój piasek, potem ty – odezwał się do pastucha, przemieszczając się o parę kroków w stronę zagrożenia i wystrzeliwując chmarę kwarcowych ziaren przed siebie. Tym razem użył pełni swoich umiejętności, by piach możliwie najszybciej dotarł do zauważonego celu. Ichirou chciał dotrzeć swoim surowcem przed samurajem, by móc w razie czego go ochronić, a także sprawdzić w bezpieczniejszy sposób możliwości rogatego monstrum. Nieco rozproszona chmara luźnego piasku miała uderzyć Juugo bardziej od góry, tak by przyszpilić go do podłoża – tak na wszelki wypadek, gdyby ten okazał się latający. Zaraz po tym ożywiony piach miał dążyć od pochwycenia wroga z priorytetem na jego kończyny, żeby ograniczyć jego zdolności ruchowe i ułatwić towarzyszowi wyprowadzenie zabójczego uderzenia.
Utrzymywał ciągłą koncentrację i starał się mieć kontrolę nad tym, co działo się na polu walki – w razie zagrożenia skierowanego na niego lub grupę stojącą za nim zamierzał reagować solidną, piaskową zasłoną.

• Skrót: Wydanie poleceń: Kuroi do pomocy na lewej flance, Seinar do ataku na skrzydlatego. Małe przesunięcie się do przodu i wypuszczenie piasku przodem, który ma przyszpilić skrzydlatego do ziemi i go unieruchomić (głównie kończyny) żeby ułatwić atak Seinarowi.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Wraz z akompaniamentem bojowej trąby, wojownicy ruszyli do walki, nacierając na pozostałości bramy. Odpowiedział im podobny ryk bestii, które ruszyły w ich stronę i wtedy... zaczęło się. Istotnie, potwory biegły niczym na rzeź, kierując się prymitywnym instynktem karzącym im zabijać. Potwory, w których ciałach kryły się ludzkie dusze, runęły na nich, a samuraj jedynie zmrużył oczy, czekając aż wejdą w jego zasięg…
Trzy strzały. Dokładnie tyle wykorzystał w tym momencie, zabijając dwa potwory. Widać w tym było swoisty kontrast do spustoszenia, jakie czynili swoimi technikami ninja. Oni zabijali wroga ogniem, ziemią i piaskiem, on… systematycznie posyłał kolejne strzały, puszczając cięciwę między uderzeniami serca. W tym czasie zajmujący lewą flankę Jun oraz Natsume ruszyli do walki bezpośredniej z potworami, które. Niebieskooki widział tylko, jak skaczą w ich stronę i… tyle. Przeklęta mgła sprawiła, że nie mógł dostrzec dokładnie jak sobie radzą, jedynie ryk bestii zdradzał, że ich ostrza dotarły do ciała, jednakże, z jakim skutkiem?

Niebieskooki nie mógł teraz im pomóc. Znajdował się za daleko, by odważyć się celować w znikające we mgle postacie, ryzyko trafienia Jun’a lub Natsume był zbyt duża, poza tym… jego towarzysz nie był osobą, która da się łatwo pokonać, o to mógł być spokojny, a więc…
Kątem oka Asagi odnotował pojawienie się wielkiego, kryształowego smoka który ruszył na następnego potwora. Niewiarygodny widok, okazywało się, że to co dotychczas widział w wykonaniu shinobi było tylko namiastką ich realnych możliwości. Lewa strona była w tej chwili bezpieczna, a raczej musiała powstrzymać olbrzymiego potwora. Święcące wypustki nie podobały się samurajowi, musiał mieć na uwadze to, co się tam działo, jednakże większość swojego skupienia przeniósł jednak na miejsce, którego to on miał strzec – prawą flankę.
Tam przy bramie, zasypanej ziemią i zalanej ogniem oraz piachem, zamarudził jeszcze jeden przeciwnik. Jeśli dobrze widział, samuraj, to ten stwór był skrzydlaty, głowę jego zdobiły rogi – istny demon. Czy przekształcone straszliwą klątwą ciała ludzi potrafią latać? Niebieskooki uspokoił oddech, ponownie szykując się do posłania strzały, niezależnie od tego, czy wróg będzie na ziemi, czy na niebie. Jak bestia będzie na niebie, to tym lepiej – jeśli lata, to znaczy, że skórę ma lekką.
W tym momencie usłyszał, jak Asahi-dono decyduje się wziąć potwora na cel. No cóż, to nie jest konkurs kto więcej Jugo utłucze, więc Kakita nie będzie się obruszał na fakt, że mu cel ktoś zabiera, co jednak wcale nie oznacza, że zamierza biernie patrzeć. Przeciwnie, decyduje się uważnie śledzić postępy i poczynania potwora oraz Ichirou oraz Seinaru.
- Asahi-dono, Seinaru-senpai, wspomogę was strzałami. - rzuci w ich stronę co by byli świadomi, że mogą świastać strzały.
Niebieskooki samuraj mierzy więc uważnie i jeśli będzie potrzeba (czyt. dziadostwo się jakoś wywinie piaskowi Sabaku) to pośle swoje pociski by ułatwić Diabełkowi Świtu prace: niebieskooki celuje na lewo od mostka, lub w żebra potwora – celem są płuca, lub serce. Jeśli trafi i wróg padnie na ziemię, ale nie zginie, Kakita wymierzy ponownie i jeśli Sabaku go nie dobije, to sam pośle „latadłowi” kolejną strzałę w głowę. Jeśli wróg uniknie, pierwszego strzału, niebieskooki pośle kolejne, biorąc poprawkę na sposoby, w jaki to uczynił i przyceluje ponownie z podobnym założeniem – generalnie próbuje się zgrać z piaskiem Ichirou oraz… ruchami Seinaru. Łucznik bierze poprawkę i na swojego krajana, nie będzie strzelał jeśli będzie miał wątpliwości, czy nie zrani drugiego samuraja – tutaj liczy się precyzja. Jak się okaże, że chłopaki poradzą sobie bez niego, to też fajnie – wtedy będzie czujnie wypatrywał innych celów, które potraktuje tak jak poprzednio – strzałami w punkty witalne…

Istnieje oczywiście szansa, że będzie trzeba się jednak bronić walką bezpośrednią, wtedy podobnie jak w poprzednim zamyśle, samuraj będzie się bronił swoim długim mieczem tachi, sięgając po technikę iai-giri, mierząc oczywiście w głowę wroga z zamiarem rozbicia jej na dwoje, po ewentualnym uniku jaki będzie musiał uczynić. Należy przy tym zaznaczyć, że samuraj stara się nie wpaść pod techniki kolegów, nikogo samemu nie trafić, oraz… ogarniąć wszystko wokół siebie. Czort jeden wie, czy jeśli bestie mają skrzydła jak ptaki/nietoperze, to czy nie posiadają też łap niczym krety i im za moment nie wylezie coś spod ziemi. Trzeba mieć to na uwadze. Podobnie jak konieczność łapania równowagi za pomocą chakry – gleba gnijąca, nie wiadomo, co się przytrafić w tej mgle może, a samuraj nie zamierza się potykać…


Skrót:

• Asagi pozostawia obronę lewej flanki innym, ale sam stara się ogarniać, czy zagrożenie stamtego kierunku go jednak nie dosięgnie,
• Bierze na cel „skrzydlatego”, czeka na odpowiedni moment aż będzie mógł przycelować: celuje albo na lewo od mostka, albo pod żebra co by dopaść płuco. Potem dobije strzałem w głowę.
• W czasie strzelania bierze poprawkę na piasek Ichirou, może mu ułatwi pracę,
• Jak wroga nie trafi, to próbuje ponownie po nałożeniu poprawki na jego uniki,
• W obronie bezpośredniej Iaigiri w głowę celu + uniki,
• Przy okazji, zachowuje czujność: by nie wleźć komuś pod jutsu (samemu nikogo nie zastrzelić, szczególnie uważa na Seianaru – jakby co, to nie strzela) oraz nie zaskoczyło go coś… spod ziemi lub innego kierunku.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=B5O8MC_ ... U&index=31[/youtube] Nie było wątpliwości, że bitwa rozgorzala na dobre. Sygnał rogu poinformował każdego w najbliższej okolicy, że to właśnie tutaj czeka na niego ostateczne starcie. Gdy tylko Jun ujrzał bestię z którą miał się zmierzyć - wiedział, że jest we właściwym miejscu, że właśnie tutaj miał, musiał być by zwalczyć tą zarazę. Widok tak obrzydliwej istoty nie przyprawił go o wymioty, przyniósł mu jedynie złość na to, że ktoś stworzył takie oszalałe bestie. To nie było naturalne, walczyli z wynaturzeniami które należało usunąć z tego świata - jego cele i marzenia były ważne, ale nie ważniejsze niż to - przez to wszystko Tamori dochodził do wniosku, że klan Juugo jest złem które należy zwalczyć, zwłaszcza dlatego, że nie są w stanie nad sobą panować. Nie był tym który mógł zadecydować o ich losie, lub końcu dzisiaj - ktoś powinien to natomiast zrobić, jeśli nie jutro - to za rok.

Jun wiedział co zamierza zrobić jeśli tylko przetrwa dzisiejszy dzień. Kolejne zadanie zostało dopisane do jego listy...

Oszalała bestia nie potrafiła się nawet odezwać, to już nie byli shinobi, to nie byli ludzie - bestie, nie - wynaturzenia nie z tego świata. To była zwyczajna HORDA którą trzeba było wyciąć w pień i to jak najszybciej. Nie zamierzał stracić koncentracji, ale gdy tylko jego ostrze dosięgnęło celu po wykonanym doskoku - już wtedy uspokoił swój oddech, już wtedy zaczął wprowadzać się w stan doskonałej równowagi i skuteczniejszego korzystania z zasobów jakie oferowało ludzie ciało - Brama otwarcia została szeroko otworzona... Bestia może i została ranna, ale dzięki wcześniej udzielonym przez Shikaruia informacjom Jun wiedział, że nie będzie łatwo. Rozumiał, że jeden cios to może być za mało - nie pomylił się bo jedno doskonałe cięcie nie wystarczyło by pozbawić tej istoty życia. Kapelusznik nie spoglądał bestii długo w oczy - widział już coś podobnego w Głębokich Odnogach podczas swojej niedawnej podróży, był gotowy na stawienie czoła tej złości, temu szaleństwu, które mogłoby zbić z nóg nie jednego - walczył z gigantycznym Tygrysem opętanym podobną rządzą mordu, spotkał się z posągiem który również roztaczał się aurą mordu - było to porównywalne i sobie z tym radził. Nie mógł by inaczej opanować techniki której nauczył się dzięki złości. Nie był to jeszcze czas na jej użycie...

– CZYM WY JESTEŚCIE? — Jedna z niewielu, faktycznych myśli jakie przebiegły w tej chwili przez głowę zakapeluszowanego samuraja

Kapelusznik zamierzał uniknąć ciosu wielkiego młota. Widział jak walczący obok niego Natsume traci swój miecz - wyglądało jednak na to, że ma już plan, Jun nie był gorszy - tutaj zamierzał wykorzystać szał i brak opamiętania swojego wroga przeciwko niemu. Istota może i była silniejsza - zwłaszcza z tym młotem, ale na pewno brakowało jej zwinności kapelusznika - zwłaszcza, że zamian ręki w młot na pewno pozbawiła go części naturalnej równowagi jaką powinno cechować się ciało. Niezależnie od tego czy cios był pchnięciem, czy wymachem od jednej ze stron... Jun zamierzał odsunąć się nieco w tył, oraz na bok, delikatnym odskokiem, szybko przemieścił się na flankę bestii na stronę z której nadchodził cios - jeśli musiał poprawić swoją pozycje. W tej samej chwyli zamachnął się na ręko-młot oponenta, celował mniej więcej przed rozpoczęciem młotka by ściągnąć rękę wroga w dół, wraz z młotem, zachwiać jego równowagą. Niezależnie czy do tego doszło czy nie - wciąż pracowały nogi, zakręcił się na nich i w chwili wykonywania cięcia wykonał również kopniak jedną z nóg w bok/tył jednej z nóg tej istoty. [typowy low kick] To powinno zbić go z nóg - na to liczył. Jeśli bestia padła - zamierzal zamachnąć się szybko znad głowy i zaczał ciąć w okolice wydłużonego pyska. Póki dychało...

Jeśli natomiast bestia nie padła wytrącona z równowagi po sekwencji ataku na "rękojeść" młota, to samuraj wykonał jak najwięcej cięć pionowych skierowanych na rękę/bok bestii nim odskoczył w tył i przygotował się do kolejnych manewrów jakie mogły nadejść. Przede wszystkim przyjął defensywną postawę trzymając miecz oburącz przed sobą, nogi również miał gotowe do skoku, albo i doskoku.

Lewa flanka była zagrożona przy pomocy jeszcze jednej bestii, lecz nim Jun podejmie jakiekolwiek decyzje w jej kwestii - musi uwolnić się od tej z którą walczy obecnie.

Tl:DR
Jun zaczyna wykorzystywać możliwości wykraczające poza ciała zwykłych ludzi, wykonuje odskok w tył i bok by bestia mogła wyprowadzić pchnięcie, wtedy tnie w jej "rękę" próbując zachwiać jego równowagą. Podobnież próbuje kopniakami podciąć mu nogę, następnie chce to pochlastać póki leży. Jeśli jednak nie leży to wykorzystuje tyle czasu ile ma by zadać jak najwięcej cięć mieczem i odskakuje szykując się na drugą rundę walki - pozy, obserwacja etc Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin cieszył się z zajmowanego miejsca w formacji. W samym wręcz środku, gdzie nie miał obaw odnośnie bycia zaatakowanym z bocznych stron, przodu i tyłu. Jego defensywa w pełni zależała od innych przedstawicieli grupki. Nie często pozwalał sobie na to, żeby dawać innym ludziom przywilej bycia jego tarczą. Wolał sam sobie być tarczą, tak samo jak sam był sobie kapitanem, sumieniem i wszystkim innym. Jednak nawet ktoś kalibru Mujina nie byłby w stanie zająć się leczeniem rannego, obroną, pacyfikacją zagrożenia i nawigacją. Nie był wszechmogący, nie był w stanie zrobić wszystkiego i zająć się wszystkim. Lepiej żeby całkowicie skupił się na wsparciu innych i zapewnianiu sobie bezpieczeństwa. Czyli osobie najważniejszej z całej tej hałastry. Czemu miałby ryzykować życiem i rzucać się przed dowódcę? W miejscu w który miał być, ryzyko było najmniejsze. Obok dowódcy. To bardzo, ale to BARDZO mu odpowiadało. Nie mógł lepiej trafić i miał nadzieję, że jego przywileje jako najważniejszego elementu w grupie tylko się utrzymają.
Formacja składała się ze sporej ilości szermierzy. Czy było to jakimś naturalnym ciągiem przyczynowo-skutkowym, by duże ilości wojowników kontaktowych rwało się na taką misję? Cóż, miało sens żeby osoby walczące w zwarciu walczyły blisko, czego innego po nich oczekiwać. Mujin miał ich po prostu leczyć, taka jego robota. Chronić za pomocą swoich robaków, chwycić i przetransportować do siebie. Wyleczyć, odstawić. Mobilny dyspozytor leczniczej energii. Nie była to jego pierwsza operacja w terenie, bo i w tym miał spore doświadczenie, i praca pod stresem nie była dla niego codziennością.
Jego pozycja zdecydowanie mu odpowiadała i z radością prawie wyruszył przed siebie. Na piechotę, nie dobywając swoich robaków. Jego zadaniem było maksymalne oszczędzanie chakry przy jednoczesnym pilnowaniu życia towarzyszy i swojego.
Gęsta mgła która wypełniła okolicę nie mogła przeszkodzić Mujinowi w zidentyfikowaniu potencjalnego zagrożenia i znalezienia sojuszników. Nie miał najbardziej czułych zmysłów ale miał coś, co do pewnego stopnia mogło je zastąpić. Każdemu wsunął do kieszeni jedną przedstawicielkę Kikaichū. Ich potężny zapach miał za zadanie ułatwić znalezienie ich, albo też ich trupów, w tej gęstej mgle. To tylko pojedyncze sztuki robactwa które mają im wlecieć do kieszeni, naprawdę nie powinny zostać zauważone w jakikolwiek sposób. Nie miał czasu na wyjaśnianie tego wszystkiego. Biegnąć zdecydował się na ten właśnie ruch, jeszcze zanim gęsta mgła objęła ich nowe pozycje.
Ruszyli i Mujin od razu zauważył ogromny problem. Błoto. Ale nie mógł z tym nic zrobić, nie był w stanie utwardzić tego terenu, wyssać wilgoci czy zrobić innego dziwactwa z tym podłożem. Musiał to przeżyć, musiał skupić się na poruszaniu się bez poślizgnięcia, nawet najmniejszego. W międzyczasie schodzili w dół tego ogromnego leja. Stanęli przed czymś w rodzaju muru i bramy. Czym było to dokładnie nie interesowało go w aż takim stopniu, ale warto było zarejestrować obecność tego wszystkiego. Dowódca wydobył z siebie dźwięk jakiegoś rogu wojennego. Tak, to była część planu. Musieli zwrócić na siebie uwagę i wtedy dopiero rozpoczęłaby się walka. Mujin nie reagował, nie szykował robactwa. Zamiast tego jednak zdecydował się oglądać, patrzeć na te... stwory. Coś co kiedyś było ludźmi? To zdecydowanie nie był dobry moment na zadawanie jakichkolwiek pytań, dowódca skupiał się na dostarczaniu informacji. Ale zdecydowanie to coś ludźmi nie było i nie miał zamiaru tego tak traktować. Miał uwierzyć, że to coś poruszające się na czterech kończynach miało być człowiekiem? To wyglądało bardziej jak dzikie zwierzę. Medyk bardzo chciał wziąć kilka sztuk tych abominacji i przeprowadzić na nich sekcję zwlok. Zobaczyć dziwne deformacje, wynaturzenia, sprawdzić z czym one są dokładnie związane. Na pewno po wszystkim, kiedy znajdzie nieco czasu, zajmie się zabraniem jednego czy dwóch okazów. A teraz musiał bardzo mocno skupić się na polu bitwy.
Szczerze mówiąc długowłosy nie spodziewał się, że będzie chciał brać czynny udział w ochronie, będąc furtką bezpieczeństwa na wszelki wypadek. A jednak Mujin wpadł na pomysł prosty acz niezwykle skuteczny - niech jego robaki pogryzą trochę te potwory i niech zdekoncentrują. Pogryzą w oczy, w wrażliwe punkty ciała. Niech ułatwią nieco zadanie pozostałym, w szczególności lewej flance. I stado czegoś dziwnego, w dużych ilościach... cholera jasna. To mógł być problem. Mujin był w stanie poświęcić nieco swoich robaków i tak też zamierzał uczynić. Chmara robaków wyleciała w kierunku owego dziwnego osobnika z lewej flanki. Miały za zadanie krążyć wokoło głowy i atakować wrażliwe miejsca. Nie było sensu zajmowanie się zagrożeniami na dalszych dystansach, skoro Mujin nie miał jakichkolwiek narzędzi do tego celu. Mujin miał w pogotowiu gotowe robaki, tylko po to żeby móc chwycić kogoś i odsunąć do tyłu. Żeby uniknął krytycznych obrażeń. Zdawał sobie sprawę, że nie może być statyczny, dlatego najpierw miał zamiar zająć się zagrożeniem po lewej, tzn pomóc w jego eliminacji, a potem poszukać sytuacji w której faktycznie mógłby pomóc.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Nareszcie zaczęło się. Muzyka gra w demonicznym tańcu śmierci, gdzie spotkały się dwa światy. Wyimaginowany koszmar urzeczywistnił swe pokraczne lico i wychodzi na spotkanie bohaterom bajek jak ze snów. W tej symbolicznej batalii będącej alegorią... stop stop STOP. Takie rzeczy w ogóle nie przychodziły Pastuszkowi do głowy. Oczywiście, dźwięk rogu spowodował mały dreszczyk w okolicach krzyża, a ryki i techniki drugi, nawet trochę większy. Niemniej jednak, gdy z mgły wyłoniły się pierwsze zdeformowane sylwetki, Seinaru pomyślał tylko jedno i od razu podzielił się tym spostrzeżeniem z Ichirou. Trącił lekko łokciem stojącego obok towarzysza.
- Jak tak patrzę, to może rzeczywiście rodzina Shikaruia, he he he... - No uderzające podobieństwo. Różnica była jednak taka, że tamten nosił swoje brzydactwo w środku, a piękno na wierzchu. Tutaj mogło być odwrotnie? Raczej ciężko było powiedzieć aby potwory miały dobre serca (może kiedyś), ponieważ od razu zabrały się za zabijanie. Oczywiście shinobi nie pozostali im dłużni nawet na chwilę i odpowiedzieli dokładnie tym samym. Może trzeba było spróbować się dogadać? Mieszka sobie taki potwór w wiosce w kraterze przez tyle lat, a tu nagle mgła i ktoś ci niszczy bramę. Co robisz? Ano właśnie. Może tam gdzieś w głębi wioseczki drżały ze strachu małe potworne dzieci, podczas gdy tatuś bronił czci swojego domostwa przed najeźdźcami? Tak czy siak, na pakty było już za późno, walka szybko rozkręciła się do momentu, w którym mogła się zakończyć dopiero wtedy, gdy jedna ze stron przestanie dawać jakiekolwiek znaki życia.
Lewa strona pokażcie że jesteście! No i pokazali.
To teraz prawa strona odpowiada! Plan Ichirou był prosty, skuteczny i zamykał się w kilku kluczowych słowach. Seinaru miał już trochę wprawy we współpracy z piaskiem i wiedział jak potrafi się on ślimaczyć po polu bitwy. Jego właściwości były jednak na tyle wszechstronne, że naprawdę warto było zastosować się do rozkazu Szefa i ustąpić pierwszeństwa przejazdu. Kei przygotował się więc i powiedział tylko:
- Oke. - I ruszyli prawie natychmiast. Zgodnie z planem Kei trzymał się jakiś metr z tyłu, pozwalając działać Ichirou. Spodziewał się, że ten spróbuje unieruchomić wroga tak, aby nie mógł on wywinąć się przed śmiertelnym ciosem, który był już działką samuraja. Cóż, kolejną wadą piasku było to, że trudno było nim zabić w ułamku sekundy. Był świetny żeby miażdżyć, dusić i unieruchamiać, ale żeby kogoś sprzątnąć w czasie krótszym niż cięcie miecza, no to niestety nie. Dlatego tak dobrze im było ze sobą. Piasek i Kei to naprawdę udana para.
Plan Seinaru był prosty. Jeśli monstrum da się złapać i unieruchomić, wtedy Seinaru wyprowadza potężne pchnięcie w tors przy pomocy Kamakiri no Sashi Kizu, tam gdzie NORMALNI ludzie mają serce. Potem w zależności od efektu podejmie dalsze działania. Jeśli piaseczek okazałby się zbyt wolny i potwór na przykład użyłby swoich skrzydeł do lotu (czego najbardziej nie lubił Seinaru), wówczas samuraj wyskakuje za nim, aby bardzo szybko i bardzo z całej siły sprowadzić go z powrotem na ziemię przy pomocy Meimei Funsai Suru. W razie gdyby porobiło się tak, że nic nie będzie możliwe, Seinaru nie pcha się w mgłę i nie odłącza od grupy, lecz będzie podejmował decyzje na bieżąco w zależności od sytuacji na polu bitwy.
No i był jeszcze Kakit. Ten dzielny wojak, który niestety odrzucił drogę miecza i zdradził swoje tachi z łukiem. Cóż, żeby tylko te strzały nie trafiły Pastuszka bo się pogniewamy!

Streszczenie:
1. Śmieszny żart do Ichira, wszyscy rozbawieni;
2. Rozpoczęcie ataku na bestię ze skrzydłami. Najpierw atakuje piaseczek Ichirou, a za nim podąża Seinaru i szuka okazji do pchnięcia włócznią.
3. W przypadku gdyby potworek podleciał to sru go do ziemi z powrotem leżeć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

Zejście w dół krateru wiązało się, po raz kolejny zresztą, z pogorszeniem warunków atmosferycznych. Deszcz może i dał bohaterom spokój, ale po przekroczeniu wyraźnie zarysowanej bariery z mgły, która rozciągała się nad przepaścią, musieli zmagać się z ciaglym ograniczeniem widoczności na kilkanaście metrów, a ponadto z błotem, po którym przyszło im stąpać. Łatwo nie było, ale żaden shinobi nie powinien narzekać na tego typu utrudnienia, przecież ta profesja zmusza do działania tak naprawdę w każdych warunkach, a z jakiegoś powodu są to z reguły te niesprzyjające.
Po przedstawieniu się i zdaniu informacji na temat możliwości bojowych ostatnie osoby z grupy broniącej zostały przydzielone do mniejszych zespołów, a w zasadzie do konkretnej części formacji. Sam Takashi został zaproszony do centrum, bezpośrednio do Hakusei'a. Z takiego zaproszenia musiał skorzystać, bo było ono w zasadzie rozkazem od niego, a przecież jest on dowódcą, no a dowódcy należy oczywiście słuchać. Od razu ustawił się prawie przy nim, zostawiając mu jedynie przestrzeń na bezpośrednie działania, mimo wszystko nie chciał się za bardzo oddalać.
-Czekam ma rozkazy. - rzucił od razu, dając przy tym gotowość do działania w każdej chwili.
Na ten moment nie było dla niego nic, co mógłby zrobić. Głodny dźwięk wydobywający się jakoby że zwoju zabrzmiał w najdalszej chyba okolicy, a od razu po nim dało się słyszeć równie głośny ryk dzikich bestii. Potwory w jednej chwili ruszyły na drużynę, chcąc zaatakować z każdej strony. Najwięcej wypełzło ich chyba od strony głównej bramy, ale w mgnieniu oka zajęły się nimi potężne techniki Doton'u, Katon'u oraz piasku. Pojedynczymi celami zajął się każdy z szermierzy, a wszystko to wzbudzało w Narze niemały podziw. Był pod wrażeniem tego, co potrafili jego kompani, w obliczu ich siły był tak naprawdę nikim, dlatego cieszył się z przydzielonej mu pozycji. Wcześniej dowódca nazwał go strategiem, a sam nie był pewny, że mógłby mianować się tym określeniem, mimo wszystko nie zamierzał go negować. Bez względu na to, co będzie jego zadaniem, wykona je na sto procent, dając z siebie wszystko. Taki był. Nie zamierzał przegrać.
Na pewnym etapie walki kolejne monstra pojawiły się w okolicy, stwarzając dodatkowe zagrożenie. Chyba każdy z ugrupowania podejmował się walki, dawał coś od siebie, bierny w tym wszystkim pozostawał jedynie Takashi. Tak być nie mogło.
Użycie cienia nie wchodziło w grę, przecież widoczność była ograniczona, a on nie był w stanie atakować na oślep. Istniało prawdopodobieństwo, że nie trafi i jedynie straci chakrę, dlatego ze swoją zdolnością klanową musiał się wstrzymać. Nie wszystko jednak działo się kompletnie poza obszarem jego widzenia, bez problemów był w stanie dostrzec bestie pojawiająca się z prawej strony bramy. Wyciągnął dwa kunai'e z doczepionymi notkami wybuchowymi na wszelki wypadek, rzucił nimi, gdy bestia podleciała bliżej. Sam nic by nie zdziałał, ale tak prosty atak miał wspomóc Kei'a, który walczył w zwarciu w sytuacji, gdy potwór potrafiłby latać i używać swoich skrzydeł. Strzały Asagi'ego i piasek złośliwego mężczyzny były dla niego dodatkowym wsparciem, on chciał dorzucić coś od siebie, ale tylko, gdy potwór latałby w powietrzu i byłby odpowiednio blisko. Nie rzucał na oślep, bo mógłby kogoś niepotrzebnie trafić, a nie rzucał też w potwora poruszającego się po ziemi, bo wtedy mógł zaszkodzić własnemu towarzyszowi, a przecież na to nie mógł sobie pozwolić.

Streszczenie: Ustawienie się w środku formacji u boku dowódcy Hakusei'a, stałe analizowanie pola bitwy, przyglądanie się potworom i ich zachowaniom, oczywiście wszystkiemu w jego polu widzenia. Pomoc prawej flance poprzez rzut dwoma kunai'ami s notkami wybuchającymi, ale pod warunkiem, że grasujący tam potwór lata i jest wystarczająco blisko.

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Nastroje w drużynie? Dobre. Jak na razie. Każdy podzielił się swoimi zdolnościami i na ich podstawie otrzymał swoje miejsce pośród tego orszaku niosącego śmierć i zgubę dla zwierzęcych abominacji Jugo, ale to za chwilę. Z góry mgła wydawała się zdecydowanie mniejsza, jednak z każdym krokiem ich droga zamieniała się w drogę mleczną i to z każdej strony. Niestety jego zdolności nie pozwalały mu przez nią widzieć. Chociaż hej, był jeden... A nawet dwa plusy. Nie było w niej żadnej chakry, a poza tym zarówno oni jak i tamci pracowali w takich samych warunkach z tą sama widocznością. Pytanie brzmiało, czy te twory w takiej formie rzeczywiście potrafiły wykorzystać te zdolności sensoryczne.
Schodzili coraz niżej i niżej. Trafili w końcu na błoto. Cóż to dla nich było? Drobna przeszkoda, na którą nawet nikt nie zważał, ale mimo wszystko warto było o tym pamiętać. Wilgoć w powietrzu dawała się we znaki, na szczęście dla Toshiro nie było to nic nowego. Trochę dziwnie był tak rozglądać się po wszystkich i słuchać jak każdy z nich otrzymuje kolejne rozkazy, a do niego nikt się nie zwracał. Spojrzał tylko w kierunku Mujina, który również jako medyk miał tutaj praktycznie największy priorytet. Oprócz tego nie posiadali typowego zwiadowcy oprócz Hakuseia, dlatego on był praktycznie zaraz po nim. Keirze tylko skinął głową, mogła zrobić co chciała. Nie znał jej na tyle dobrze, aby zmuszać ją do czegokolwiek i wymuszać na niej - według niego dobre posunięcia taktyczne. Musiał pracować z tym co ma i liczyć głównie na siebie, a nie innych. Jeśli udałoby się zebrać ich w jednej kupie jak to planowali zrobić to dlaczego by nie załatwić ich za jednym zamachem? Byłoby to zdecydowanie łatwiejsze, ale wiadomo, rzeczywistość często rysowała się inaczej, sprzecznie z naszymi zachciankami czy też życzeniami.
Zaczęło się. Gazo specyficzną techniką powiadomił o rozpoczęci natarcia-dywersji. Gdy Nishiyama usłyszał ryk jego ciało przeszedł lekki dreszczyk. Lekko się stresował. A kto by tak nie miał w obliczu takiej zwierzęcej agresji? Stwory nie zważały już na nic. Nie przypominał nawet ludzi. To nie mogli być Jugo, a przynajmniej nie normalni. Powstał kanion, a później płomienie i piaskowe pociski. Jak na razie wszystko zgodnie z planem, który tak na prawdę na tym się kończył. Teraz pozostała im czysta improwizacja. Płomień czarnowłosego zdołał dosięgnąć co najmniej osobnika. Chciałoby się wręcz powiedzieć "Jedna bestia mniej!", ale nie było czasu na triumf, ponieważ bardzo szybko otrzymali informację, że atakowana jest lewa flanka. Oprócz tego kanion zatrzasnął się miażdżąc wszystkich pozostałych w środku. Nastało dzikie wycie prawie z każdej ze stron. Nie wyglądało to obiecująco. Dlatego postanowił nieco zmienić swoją pozycję tak aby znaleźć się bardziej między Hakuseiem a Keirą i Kuroiem widząc, że chociaż jedno z nich nie próżnuje. Białowłosa stworzyła dobrze już znaną mu technikę, ale widząc z jaką prędkością poruszają się te stwory nie miał pojęcia czy na cokolwiek się tutaj przyda. Nie zamierzał jednak stać bezczynnie i zamierzał wesprzeć lewą flankę dostrzegając, że rzeczywiście przebija się do nich coś przez całą mgłę. Zaraz po tym jak dotarł na odpowiednie miejsce złożył dwie pieczęci starając zatrzymać się szarżę tego... czegoś. Przy okazji chciał przetestować małym nakładem sił czy jego iluzje będą w stanie im cokolwiek zrobić. Nie miał pojęcia jeszcze o kreaturze ze skrzydłami, więc na razie musiał skupić się na tym, aby to coś co zdołało się przedrzeć, nie przeszło dalej. Unieruchomienie go w miejscu ruchomymi piaskami na pewno pomoże innym wyprowadzić atak w końcu ich cel powinien stanąć nieruchomo o ile coś nie pójdzie nie tak.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Klepsydra... no właśnie, czym była? Ten dziwny twór, który połączył jeszcze dziwniejszy twór. MIeli swoje cele, chociaż w większości takie, których nie powinien zdradzać, a poza tym? Pojawiali się tam gdzie trzeba, tam gdzie coś się działo, tam gdzie była taka potrzeba. W sumie zgromadzeniu tu byli bardzo silni ludzie (i Kuroi), jakby nie spojrzeć praktycznie najsilniejsi, z którymi miał do czynienia - nie licząc liderów oczywiście. Kim jednak byli, albo raczej czym była Klepsydra? Zbieraniną ludzi, wolą jednostki, czy może wspólnym sztandarem? To ostatnie chyba najbardziej odpowiadało Kumie.
-Aaa długo by opowiadać... Porozmawiamy po wszystkim, co? - rzucił luźno do Mujina, gdy tak sobie szli i szli, gdy jeszcze była cisza i spokój i mogli prowadzić sobie takie rozmowy. Jednak teraz miało to najwięcej sensu, bo powinni skupić się na zadaniu, a pierdołami zająć później, usiąść sobie przy herbatce i ciasteczkach, porozmawiać o Klepce i nie wiem... przyszłości? Cholera wie. Szli sobie jednak spokojnie, w formacji mającej jakiś tam sens, jednak nie widzieli zbyt wiele. Bez wzroku ciężko walczyć, ciężko działać przyszłościowo, myśleć jak się bronić, gdy pole widzenia jest takie małe. Liczył na to, że nie będzie ich nikt atakował z zaskoczenia, chociaż on był w dosyć komfortowej sytuacji. Miał swój piach na tyle blisko, że skorzystanie z niego było możliwe w każdej chwili. Jego i medyka, którego miał pod ochroną. Średnio mu się podobał pomysł, jakoby Hakusei byłby przynętą. Był niejako liderem tej zbieraniny i jego głosu wszyscy posłuchają. Gdy jego zabraknie, kto będzie decydować, kto będzie podejmować decyzję za całość? Kto weźmie na swoje barki tak ogromną odpowiedzialność. Na razie jednak wypuścił swoje twory, otworzył swój, odgłos trąby rozległ się w powietrzu. Mamy przejebane - stwierdził sobie w głowie Kuroi, przysłuchując się temu dźwiękowi. Jak zwrócić na siebie uwagę? No właśnie tak. Ryk bestii był niczym uderzenie, to nadal byli ludzie? Jakim cudem byli zdolni do wydawania z siebie takich dźwięków. Skoro poruszali się jak zwierzęta i wyglądali jak zwierzęta, to czy nadal można było ich przyrównać do człowieka? Mur runął, a szermierze ruszyli do walki. On zaś nadal był na tyłach, ze swoimi klonami, tuż obok kobiety władającej kryształem. W sumie fajnie, że nie mieli nikogo, kto by pilnował ich pleców. To wzbudzało dużo poczucia bezpieczeństwa, czyż nie? Widząc, iż pozostali sobie radzą... i to radzą zaskakująco dobrze nie reagował. Pozwolił samurajom walczyć, bowiem to oni byli pierwszą linią ataku. Ich atak był najbardziej skuteczny, ale i miał w sobie jeszcze jeden ogromny plus - nie korzystali oni tyle z chakry i mogli walczyć dużo dłużej. Swoje klony zaś przysunął w okolice Hakuseia i reszty, by w razie czego mogły stanowić zasłonę, by mogły schwytać coś, co by się przedarło przez ich formację. Może nie należały do najsilniejszych, lecz zawsze to był kawałek piasku, który mógł wykorzystać, stworzyć z niego barierę. Klony ciągle utrzymywały więź z jego gurdą, zawsze mógł przesunąć tam większe ilości piasku i stworzyć barierę. Coś jednak się pojawiło, coś czego walczący na froncie nie mogli powstrzymać. Stwór po lewej stronie. Kuroi miał zbierać się do ataku, to zatrzymania tego cholerstwa, jednak widział, iż Keirze to nie umknęło, że zaczęła składać pieczęci i tworzyła... to samo co Asaka? Kryształowy smok, wielkie bydle, które poleciało w stronę Juugo, a wraz z nim Kjudasz, ten cholerny nicpoń, któremu za nic było niebezpieczeństwo... on chyba to po prostu lubił, co? Ten stworek jednak należał do nich, Ocir tym okrzykiem chyba zadeklarował, że sam wspomoże resztę.
Nie mając dużego wyboru co robić, skupił swoje siły pod stworem, by usunąć grunt spod jego nóg i przekształcić go na swój piasek. Chciał go zrobić całkiem sporo, na tyle by okolice potwora stały się grząskie, by nie można było się odbić z terenu, ale jednocześnie tym samym piaskiem złapać go za nogi, chwycić w piekielne sidła i nie pozwolić mu się ruszyć. Piasek miał okryć jego nogi, pozwolić działać smokowi, a także płomieniom białowłosego. Cały czas miał na względzie, że potwór może zacząć atakować, wypuszczać coś z pyska, cokolwiek w sumie. Tym samym miał utworzyć barierę, by zatrzymać czy to pocisk, czy cios łapiąc za kończynę, możliwości było wiele. Ta walka była... przyjemna. Mógł sobie stać z założonymi rękoma przy sobie i nie robić nic, tylko patrzeć i myślami sterować piaskiem. W pełni skupiony, obserwując otoczenie, bez zagrożenia. Obserwował całą lewą stronę, tym samym Juna i na-pewno-nie-Natsume, bowiem jego piasek był na tyle blisko, iż mógł ich wesprzeć, otoczyć ich ochronną warstwą, stworzyć ścianę pomiędzy nim, a potworem, czy też przyszpilić bestię do ziemi, pozwalają na jej ostateczną zagładę. Na razie sytuacja była pod kontrolą, ich grupka była silna, naprawdę silna. Na tyle, że mogliby sforsować niejedną wioskę... tylko czy siła i liczebność Juugo ich nie przerośnie?

Krótko: mówię do Mujina, przysuwam klony Hakuseia, zamiana piasku pod nogami potwora po lewej, złapanie go za nóżki, ewentualnie ochrona Kjudasza. W razie czego piasek wspomaga Juna i Natsa, gdyby była taka potrzeba.

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Draw a monster.
Why is it a monster? Kryształowy smok zlepił się w jedną bryłę w powietrzu, buzując chakrą i zachwycając swoją dumną posturą. Diamentowa bestia być może naprawdę by lśniła, gdyby tylko miała wystarczająco wiele światła, by mienić się wszystkimi barwami, jakie Matka Natura stworzyła - zamiast tego mieniła się złotem piasku i pomarańczą ognia, który buchał zarówno z przodu formacji, jak i miał zaraz wybuchnąć z jej lewej flanki. Jugo wskoczył na smoka, wbijając się w niego pazurami.
Noga Kyoushiego przejechała po miękkim błocie, wpadając w nie odrobinkę głębiej, gdy napiął mięśnie i skoczył w przód. Przylepił się do kryształowego smoka, ciągnąc chakrę od potwora, którego w sobie trzymał. Nie patrz w otchłań. I nie spoglądaj też w siebie. To, co najgłębiej ukryte, przynosiło zazwyczaj najwięcej cierpień. Błękitna masa energii przesunęła się za kratami i uśmiechnęła w ciemności. Bierz, bierz, kochany. Bierz tyle chakry, ile tylko ci potrzeba. Przecież to nasza wspólna kooperacja. Kula ognia pofrunęła w stronę przeciwnika. Mocnym odbiciem zeskoczył w twoje lewo. Smok nie miał szans nadążyć za nim prędkością, kiedy wykręcił swój łeb, żeby zawrócić za celem.
W kierunku napastnika poleciały również robaki. Wysunęły się spod ubrania, wyszły z ciała medyka i chmarą dopadły do swojego celu sprawiając, że ten zwolnił i wściekle klapnął paszczą opatrzoną w ostre, rekinie kły. Jak w tańcu rzucił się to w jedną, to w drugą stronę, podskakując, by jednocześnie oddalić się jeszcze bardziej na lewo - dalej od smoka i od Kyoushiego, obchodząc całe centrum i zbliżając się bardziej do Keiry oraz Kuroia.
W tym samym czasie pod murem, na lewej flance, potężne uwolnienie i precyzyjne Uwolnienie Wiatru przecięło mgłę - i przeciwnika. Ostrza tak cienkie, że niezauważalne na pierwszy rzut oka. Jeszcze przed chwilą potwór przechylił się w przód, kiedy jego łapsko natrafiło na pustkę, a łapa straciła oparcie w postaci ciebie samego, już widać było, jak przestawił nogę w przód i obracał się w twoją stronę, a w drugim mrugnięciu okiem cienka stróżka krwi przesunęła się po jego szyi. Ostrza z wiatru wbiły się w glebę stworzoną przez kanion wcześniejszą techniką Kyoushiego. Łapska potwora opadły w dół, upuszczając i twój miecz, a po nich poleciało jego ciało. I głowa potoczyła się w mrok mgły. Głuche plaśnięcie ciała zaginęło w hukach walki naokoło was. Bez problemu doskoczyłeś do swojego miecza i uniosłeś go z ziemi - umazanego krwią, strząsając z niego skurczone palce trupa. Widzisz rysę na dumnym ostrzu, nieprzyjemne naruszenie klingi - trzy głębokie rysy po pazurach, które może zawyrokować o jego przyszłości przy dalszym spotkaniu z tak twardym przeciwnikiem. Oglądasz się za siebie - widok na walkę, tak jak wszystkich innych, ograniczony był do 10m.
Wzrok Harishama nie nadążał za tym, co się dzieje. Nadążał za myszami i nietoperzami, które to nietoperze pojawiały się gdzieś w zasięgu widzenia zgęstniałej od poruszeń mgły, ale nie za przeciwnikami i sojusznikami, których ruchy w większości mu się rozmywały. Leniwie zatrzymane potworzysko ze zdeformowanymi skrzydłami zakończonymi czymś, co przypominało kości - ostre i długie na metr - było najbardziej stałym elementem otoczenia dla niego w tym momencie. Harisham przyjął pozycję defensywną, z przygotowanym ostrzem, gotów w każdym momencie odpowiedzieć na atak przeciwnika naprzeciwko niego. I nawet mógł się wystraszyć, kiedy przemknął przed nim piasek. Również dla niego za szybki.
Piasek wysunął się z gurdy - jak płynne złoto przelał się przez mgłę, dziwnie ociężały przez ilość wody, mieszając się z błotem, zbierając na siebie brud - albo tak by było, gdyby szurał po ziemi. Władca Piasku wzniósł go w powietrze i posłał na skrzydlatą machinę. Stwór się nie poruszył - obserwował jadowicie zielonymi oczami zbieraninę ludzi, którzy wtargnęli do jego wioski. Czy to naprawdę był kiedyś człowiek? To możliwe? Wielkością przypominał bardziej małego niedźwiedzia niż człowieka. Z jego prawego boku wysunęły się okrągłe wypustki. Piasek, na pełnej szybkości, wzniósł się w górę i opadł w dół. A potwór odsunął się nagle i gwałtownie w bok, gdy chakra buchnęła z wytworzonych wypustek. Piach rozbił się na starym, pokrzywionym murze, ale wciąż kontrolowany - był do dyspozycji.
Pierwsza strzała Kakity przecięła powietrze i wbiła się prosto w żebra stwora, który już robił unik. I nie zachwiało to jego manewrem. A druga - o, Kochany, druga sprawiła, że to cięciwa świsnęła między twoimi palcami, strzelając między nimi.
Oni. Kim byli Oni. Czy może - czym były Oni? Demonami, potworami? Spójrz tylko - przelej ich na płótno. Co czyni bestię - bestią? Jej wygląd? Jej charakter? To, że nie wydawały z siebie słów? To, że niektóre z nich milczały w swoich ranach i obrażeniach, bo świdrujące ślepia znały tylko szaleństwo? Inne wyły, jak wilki i psy, wołając za srebrzystym księżycem, którego nawet nie mogły oglądać. Pytaj dalej, Jun - kim Oni są. Jeśli znajdziesz odpowiedź nie wahaj się - powiedz mi. I spróbuj potem spać spokojnie.
Młot poleciał w dół i z pierdolnięciem uderzył w ziemię, rozplaskując błoto na twoje nogi, przylepiając je do ubrania. Poczułeś właściwie podmuch powietrza za swoimi plecami, boleśnie świadom tego, że wszystko nie rozgrywało się w sekundach. To były ich maleńkie ułamki. Język Diabła zaśpiewał w powietrzu pieśń zwycięstwa, wbijając się głęboko w twardą skórę, ale z twoją siłą nie było problemu, by pociągnąć go w dół. Dobrana z was była para. I kiedy ostrze utknęło na kości, wymierzyłeś w brzuch potwora potężne kopnięcie. Zgięta w pół odleciała w tył, ślizgając się na powierzchni - razem z tobą. Jej łapsko złapało twoją nogę. I poczułeś, jak jej pazury i coś niezwykle boleśnie ostrego i długiego wbija się w twoją nogę. Dziwne uczucie mdłości zassało twój żołądek.
Zagubiona strzała z pękniętej cięciwy kopnęła Seinaru w dupsko, ale na szczęście miał żelazny tyłek.
Popędzony więc niecelnym strzałem samuraj ruszył do przodu w ślad za piaskiem Diabła Świtu, niosąc pewnie śmiercionośną broń w ręku i wymierzył w ranne stworzenie, które zamiast rozwinąć skrzydła do lotu - rozwinęła je, by wyciągnąć je przed siebie i wbić ostre, długie szpony w ziemię - w punkt, w którym Seinaru się znajdował. Stworzył przez to ze skrzydeł swoistą tarczę. Z impetem włócznia uderzyła w skrzydło, a ostrze spiło odrobinę słodkiej krwi, wbijając się w nie. Potwór je uniósł - i cię odepchnął. Śliskie błoto działało przeciwko tobie. Przeciwko wszystkim. Odpowiednie wyszkolenie pozwoliło bez problemu utrzymać równowagę. Chakra znów buchnęła z obu boków potwora i z wyciągniętymi ku Seinaru kolcami - ruszył prosto na niego. Z drugiej zaś strony Takashi zastanawiał się nad kunaiami z notkami - rzucone bardziej w przestrzeń, niż konkretnego wroga, bo wzrok Takashiego ogarniał tyle, co i Harishama. A i Harisham orientował się ociupinkę lepiej. Świetna pułapka. Chociaż to zależy, na kogo się chciało pułapkę robić. Szybka kalkulacja pozwoliła mu zrezygnować z pomysłu boleśnie świadom, że ta walka przerastała na chwilę obecną jego możliwości. Przynajmniej z prawej flanki.
Do ekipy "chciałbym widzieć, co się dzieje", zaliczał się też Toshiro. Akurat z trójki panów zajmował pierwsze miejsce - ale nadal potwory jak i ich przeciwnicy ruszali się dla niego w jakimś porażającym tempie. Mimo to bestia spowolniona przez robaki i zajmowana przez smoka i Kyoushiego zwolniła na tyle, żeby jego genjutsu trafiło. Lub inaczej - by miał szansę namierzyć potwora, który nagle się zatrzymał. Jego wydłużone ciało przypominające to wyjątkowo wychudzonej pantery, z mocno wybitym w górę kręgosłupem, wyciągnęło się w górę, kiedy machnął w stronę robali, uszkadzając przynajmniej połowę z wysłanej gromady. Ciężko powiedzieć, czy ta sztuczka byłaby skuteczna na dłużej, ale Kuroi ją poprawił - złapał diabła w swoje piaskowe kleszcze. Już te prawdziwe - nie udawane. Wyglądało na to, że lewa strona dała znać, że są, działają i sobie radzą.
Poczuliście, jak ziemia zaczęła drżeć. Łup. Uderzenie czegoś ciężkiego. Wielkiego. Pamiętacie przeobrażonego Akichimi? Ci, co pamiętają, to pamiętają. Chyba tak chodził. Łup. Kroki, bo to niewątpliwie brzmiało jak kroki, dochodziły zza zamkniętego aktualnie kanionu. Łup! Nie były całkowicie wolne. Nie były ślamazarne. Przyśpieszały. ŁUP! Zaczęły być odmierzane biciem waszych serc i przyśpieszonym szumem w żyłach.
- W prawo... W PRAWO! - Ryknął Hakusei, zbierając zwoje i sam rzucił się biegiem w prawą stronę, za plecami Seinaru. Przejechał pędzlem po zwoju w biegu i wyleciał z niego wielki ptak, który szybko wzbił się w powietrze i poleciał - chyba na spotkanie tego... CZEGOŚ.
Z lewej strony, z mgły, wyłoniły się kolejne dwa potworzyska.

Legenda:

• Hakusei
• Kitku

Mapa terenu
Mapa bitewna

• Ciemny niebieski - Natsume
  Jasnoniebieski - Jun
  Bardzo jasno niebieski vel błękitny - Kakiteł
  Zółty - Ichirou
  Bardzo jasny zielony prawie jak żółty vel nie wiem - Kuroi
  Jasny brąz - Seinaru
  Pomarańcz - Harisham
  Ciemny fiolet - Toshiro
  Jasny fiolet - Keira
  Ciemny zielony - nasz pan generał Nara
  Jasny zielony - Mujin
  Czarny - nasz zwykły szeregowy Hakusei
  Czerwony - zapomniany Kyoushi
  
  1 kratka = 2m!

Tajne/poufne, Ocir nie patrz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 12:10, 19 września.

Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

P.S. dodam później mapkę bitewną i zaktualizuję obecną dokładny wasz punkt położenia.

[Harisham]

Na drugą i trzecią chorągiew Hachimana! Ta bitwa jest jednocześnie przerażająca i zachwycająca. Naszą obecną strategią jest jedynie przetrzymać wrogie nam potwory i zająć im jak najwięcej czasu. Tymczasem ja nie jestem wręcz w stanie dokładnie śledzić żadnego fragmentu pola bitwy. Ja dając z siebie wszystko nie potrafiłbym walczyć na takim poziomie, jak ci tutaj się wstrzymują. Zarówno wrogowie, jak i przeróżne techniki poruszają się z taką prędkością, że moje oczy nie nadążają za nimi. Jeśli tylko ktoś z naszych popełni błąd i któryś z tych potworów zbliży się do mnie, najprawdopodobniej nawet nie będę wiedział, kiedy mnie zaatakuje. Jeśli więc rzeczywiście tak prezentuje się poziom obecnych tutaj potworów i wojowników, to niech Hachiman mnie strzeże. Bez jego wsparcia z pewnością nie uda mi się tego przeżyć.
W dalszym ciągu utrzymuję swoją pozycję i jestem gotowy do ataku. Jeśli jednak olbrzym, który idzie z prawej spróbuje mnie zaatakować, robię unik, a jeśli ten zawiedzie, skraplam się w wodę.

//szybki post, bo później nie będę miał czasu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Przeciwnik był zaskakująco nieugięty w swoim ataku: chociaż był raniony i musiał teraz trzymać ciężkie ostrze Kubikiriboucho, i tak robił wszystko żeby jakoś sięgnąć szyi Yukiego. By być szczerym, mężczyzna zupełnie się nie spodziewał tego, że tak szybko będzie zmuszony do użycia swoich umiejętności chakrowych; zamierzał zachowywać energię tak długo, jak to tylko będzie możliwe. No ale, Oniniwa zadecydowała inaczej. Nie zamierzał dać się zranić, a na pewno nie tak szybko, na samym początku walki. Udział w tej bitwie był jego obowiązkiem, i upewnienie się że przejdą dalej było aktualnie priorytetem. Dlatego też, jeśli sytuacja do tego zmuszała, trzeba było się do niej dostosować.
Kiedy tylko poczuł, że Kubikiriboucho utknęło w ręce wroga, Yuki od razu odskoczył, przy okazji wyprowadzając sekwencję czterech pieczęci. Z jego ust, przez specjalną szczelinę w masce, wydobyły się podmuchy powietrza, które uformowały monstrualnie szybkie ostrze z Uwolnienia Wiatru. Przeciwnik nawet nie zdążył zauważyć, że już nie żył; po chwili po prostu upadł, zwalając się całym zakrwawionym ciałem na Miecz Kata, a jego głowa potoczyła się gdzieś dalej.
-A reszta jest milczeniem - mruknął do siebie, sięgając po rękojeść wielkiego miecza.
Oczywiście, od razu zauważyl też na nim kilka szerokich szram na ostrzu broni. Westchnął ciężko. Ile razy będzie jeszcze musiał później podlewać ten miecz, żeby utrzymać go w jakkolwiek dobrym stanie? Na litość, to ostrze było istną balistą ze szkła: w ataku jest monstrum, ale równie łatwo się uszkadzało jak atakowało. Wystarczyło mocniej puknąć w inne miejsce niż ostrze, i już. Gdyby nie ta tajemnicza umiejętność autoregeneracji, już dawno by zostawił takie narzędzie na kołku w jakimś starym domu. Ot, żeby ktoś inny go znalazł i się z nim użerał.
Przynajmniej tyle, że upadając, wróg zalał miecz krwią. Więc kwestia krótkiej chwili, i broń będzie znowu działać jak ta lala.
Rozejrzał się, na tyle na ile był w stanie przez tę cholerną mgłę. Słyszał zewsząd okrzyki walki i dźwięki batalii, ale póki co był on sam i gęste obłoki wokół. Jego wzrok był blokowany na dziesięciu metrach, słuchem był w stanie wyłapać dokładniejsze dźwięki na metrów piętnaście. Na razie będzie musiał się zająć jeszcze jedną sprawą, po czym będą mogli wrócić do oddziału głównego. Wyglądało na to, że nadchodziło zagrożenie od prawej strony formacji, a tu jeszcze zobaczył, że Jun został zaatakowany i trafiony bezpośrednio przez jednego z wrogów...
Yuki złapał więc mocniej rękojeść Kubikiriboucho, i idąc od strony pleców przeciwnika, doskoczył do niego nagle od tej strony, która ręka była wbita w ciało Juna (tak, aby móc zaatakować wroga, a ten nie mógł mu odwinąć przy okazji drugą ręką), a następnie zamierzył się od góry i cięciem tasaka zamierzał oddzielić rękę wroga od jego ciała. W ten sposób powstrzyma cokolwiek, co próbował zrobić kapelusznikowi, i zarazem zada przeciwnikowi dostatecznie dużo bólu, by dać sobie więcej czasu na manewr. Dalszą częścią planu było doskoczyć do niego i kopnąć go kolanem, by odsunąć wroga od Juna, a nastepnie ciąć go na odlew za pomocą techniki Omotegiri, celujac w szyję. Jeśli dobrze pójdzie, to straci pół torsu, jeśli bardzo dobrze - głównie głowę.
Gdyby to jednak okazało się zbyt ryzykowne, po prostu podejdzie od tyłu i spróbuje ciąć znad głowy wzdłuż kręgosłupa, używając na nim swojej techniki Nokogiri, aby brutalnie rozpłatać tors i głowę wroga na dwie połówki. Cios w plecy - może niehonorowe, ale na pewno skuteczne. Poza tym - walczyli z bestiami, więc czemu mieliby traktować je honorowo?
Stara się przy tym nasłuchiwać, czy żadne dodatkowe zagrożenia nie zbliżają się w jego kierunku, i zachować odpowiednią ostrożność by być gotowym na odskoki i uniki. Lepiej być przygotowanym na nieprzyjemne ewentualności.

Techniki:

  Ukryty tekst

Używana broń:

Nazwa

Kubikiribōchō

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

160 cm

Długość rękojeści

40 cm

Objętość

220

Właściciel

Opis Kubikiribōchō, nazywany też Ostrzem Kata, jest powiększonym mieczem-tasakiem o kształcie wielkiego noża rzeźnickiego, stworzony w pełni z czystego żelaza (nie wliczając wzmacnianej stalą drewnianej rękojeści). Ostrze posiada też dwa otwory, mające funkcję zarówno estetyczną, jak i pozwalającą na torturowanie oponentów poprzez blokowanie w nich kończyn lub przytrzymanie przy ścianach.

Właściwości Saisei - to właśnie dzięki tej zdolności Ostrze Kata jest w stanie istnieć od niepamiętnych czasów w stopniu właściwie nienaruszonym. Broń ta poprzez kontakt z jakąkolwiek krwią jest w stanie wydobyć z niej wszystkie możliwe cząsteczki żelaza - i za ich pomocą odtworzyć ubytki w mieczu, niezależnie od ich wielkości lub struktury. Zaczynając od zwykłych szczerb i pęknięć, przechodząc przez głębsze nacięcia, aż do pełnego złamania ostrza - wystarczy odpowiednia ilość krwi wylanej na chociaż pozostały ułamek przyłączony do rękojeści, by ostrze zregenerowało się w pełni, do idealnie tego samego kształtu które miało uprzednio. W ten sam sposób utrzymuje dużą ostrość, która pozwala przeciąć nawet spore kamienne bloki.

Wymagania

Uniesienie

40 siły

Poprawne użycie

80 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B, duży udział fabularny postaci gracza

Staty:

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Nie było czasu na zastanawianie się co będzie dobrym wyborem w tej walce. Białowłosy prawie się wyjebał na pysk na tym błocie, gdyby nie pomoc jego lokatora, który miał chyba za dużo dziś do powiedzenia. A ja już myślałem, że nie będziesz więcej taka rozgadana jak dziś. Jeszcze nie, dam sobie radę. Powiedział swojej lokatorce, która nagle się ożywiła. Co jak co, ale pomogła jednak na pewno nie myślała o tym w ten sam sposób co białowłosy, który po prostu przesłał już teraz instynktownie chakre do stóp by utrzymać się na grząskiej ziemi. W tym momencie widział co się stało po jego ataku, a także to że jego przeciwnik był w szponach piasku Kuroia. To był moment by śpiąc wszystkie mięśnie i zaatakować dwoma mieczami, w przypływie przyspieszenia atakuje najczulszy możliwy punkt, czyli szyję, a drugim mieczem gdzieś niżej byle mocno go skrzywdzić lub najlepiej od razu zabić. Jako że bestia powinna być do niego tyłem, nie powinien mieć wielkich problemów by w nią wejść katanami (szczególnie tą twardszą na szyję) i pozbawić życia.
  Gdyby tylko się udało, wbija miecze przed siebie i wykonuje kolejną technikę elementu Ognia by zaatakować dwa nowe stwory, który pojawiły się niedaleko niego, niejako sprawdzając ich umiejętności. Z drugiej zaś strony, jeśli nie uda mu się pozbawić życia Juugo szybkim i mocnym podwójnym horyzontalnym cięciem musi wejść z nim w zwarcie i wściekle wykonywać cięcia w znane mu najczulsze miejsca, by pozbawić go możliwości walki, a następnie zapchać mu miecz w tchawice, zachowując szczególną ostrożność na kontry bestii, odskakując choćby saltami w tył. Dopiero wtedy może myśleć o ataku z dystansu Katonem pozostałe dwie bestie, które nacierały na jego skrzydło.

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Nie było tak tragicznie. Pewny siebie Seinaru był oczywiście przekonany o swoich możliwościach na tyle, że spodziewał się zmieść potworasa z powierzchni ziemi jednym kichnięciem. Na szczęście okazało się to nieprawdą i sytuacja dziejąca się dookoła stawała się coraz bardziej interesująca. Samuraj napotkał na swojej drodze wyzwanie i to niebywale go podekscytowało. Poczuł dreszczyk strachu i podniecenia, gdy jego cios co prawda dosięgnął celu, ale ostatecznie nie wyrządził dużych szkód. Więc trzeba się będzie pomęczyć? Kei dawno nie czuł tego co teraz, stojąc przed monstrum, które naprawdę mogło być ostatnim co zobaczy w życiu. Oby więcej takich.
Poczuł siłę przeciwnika, gdy ten odepchnął go w tył swoim skrzydłem. Błotko pod stopami nie ułatwiało stawiania oporu, ale na szczęście Kei nie ucierpiał po tej obronie bardziej, niż po strzale które klepnęła go w tyłek tuż przed szarżą. Przyjemne to było. Na polu bitwy dużo się działo i Kei nawet nie próbował na bieżąco śledzić wszystkich odgłosów walk toczących się obok. Widział natomiast gdzie znajduje się piasek Ichirou. Do tego widział kolce wystające ze skrzydeł monstrum, do tego dziwne kanaliki po obu bokach jego ciała, z których zaczęła emanować chakra, do tego zza pozostałości techniki dotonu Kyoushiego nadchodziło coś jeszcze. Coś dużego i ciężkiego, coś co mogło przechylić szalę zwycięstwa na ich niekorzyść. Pierwszym krokiem żeby przygotować się na nowego oponenta, było pozbycie się starego. Kei instynktownie wybrał stronę do uniku. Przesyłając odrobinę chakry do stóp zwiększył swoją przyczepność na tym niepewnym gruncie, aby móc bez ryzyka wykonywać gwałtowne zwroty. Za chwilę miało mu się to przydać. Wybrał swoje prawo. Przyspieszone chakrą monstrum może być ciężko wyhamować i zmienić kierunek, dlatego Kei nie zamierzał już zwalniać i zgrywać się z piaseczkiem. Wykorzystał swoją pełną szybkość jaką obecnie dysponował, aby w ułamku sekundy znaleźć się z lewego boku przeciwnika. Zamierzał to osiągnąć albo poprzez unik ciosu skrzydłem i prześlizgnięcie się pod nim, albo w ogóle obchodząc je całe w odpowiednim dystansie do swojego przeciwnika. Ostatecznie miał jednak znaleźć się przy odsłoniętym boku wroga i wrazić mu włócznię w klatkę piersiową, przebijając go na wylot od boku do boku. I potem kolejny raz i jeszcze kolejny, bez litości, dopóki potwór nie padł (Sagi no Kuchibashi). Seria ciosów w rzeczywistości miała być piekielnie szybka, tak aby Juugo nie zdążył zareagować. W penetracji twardej skóry miała pomóc zdolność Nihongou, która przed chwilą siorbnęła sobie po raz pierwszy cudzej krwi. Nikt oprócz Seinaru nie wiedział o jej specjalnej właściwości, która teraz miała uczynić grot jeszcze skuteczniejszym. Gdyby potwór zamierzał się odwinąć i wymierzyć Seinaru cios skrzydłem "z plaskacza", wówczas Kei blokuje to uderzenie swoją bronią, nie pozwalając monstrum na zwrócenie się do niego twarzą. Jeśli byłby naprawdę zagrożony trafieniem, którego zablokowanie jest niemożliwe, wówczas robi unik w bezpiecznym kierunku, czyli zapewne dalej za plecy oponenta. Jeśli uda się zabić przeciwnika, Kei wycofuje się do Hakuseia, czyli wraca do formacji, aby móc stanąć na swojej pozycji i przygotować się na kolejne wyzwania.

Streszczenie:
1. Unik przed szarżującym potworem w swoje prawo, a w lewo potwora. Preferowane prześlizgnięcie się pod skrzydłem, na drugim miejscu przemieszczenie się szerszym łukiem.
2. Atak pchnięciami włóczni od boku, aby potwór nie mógł blokować skrzydłami.
3. Bloki w razie potrzeby, uniki w razie konieczności.
4. Ewentualne wycofanie się do formacji po pokonaniu przeciwnika.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Dźwięk pękającej cięciwy sprawił, że samuraj zaklął pod nosem po raz pierwszy, a po raz drugi, gdy zobaczył w co trafiła (a raczej od czego odbiła się) jego zagubiona strzała. W tej krótkiej chwili zrobiło mu się niewypowiedziane głupio, że omal nie ustrzelił swojego senpai, ale z drugiej strony, musiałby ten mieć niewiarygodnego pecha, by strzała puszczona z niesprawnego łuku mu coś poważniejszego zrobiła…
No cóż, nie będzie się teraz nad tym głębiej zastanawiał, jego senpai walczył samotnie, co prawda, wspomagał go piasek Asahi-dono, ale efekty starcia nikły we mgle, chociaż mając w pamięci jaką siłą władał lansjer raczej bestia nie miała szans, ale… czy Kakita mógł go tam zostawić samego?
– Trzymaj. – rozkazał jegomościowi, który przedstawił się jako Harisham, po czym złożywszy się do biegu rzucił.
– Nadciągam, Seinaru-senpai! Środek mój! – po czym tak, jak zapowiedział – uczynił – dobył swojego tachi, ujął je oburącz po czym ułożył z boku ciała, ostrzem lekko w dół i na szeroko, po czym ruszył, stale posiłkując swoje kroki chakra, co by się nie wywalić…
Skąd taka decyzja? Cóż, w tej chwili nie mógł już nic uczynić jako łucznik, więc jedyne co mógł zdziałać, to wkroczyć do walki bezpośredniej. Co prawda, walka w układzie innym niż 1 na 1 była wątpliwie honorowa, jednakże, to nie był pojedynek ani turniej – to była batalia z demonami. Jego krzyk miał jeszcze jeden cel, musiał ostrzec zarówno Seinaru jak i Asahi-dono o tym, że zamierza włączyć się do walki, tak by czasem nie oberwać od nich jakimś ciosem i nie przeszkadzać, a może i senpai zdoła mu jakoś „wystawić” wroga – przykładowo przebiegnie tak, by bestia się odwróciłą odsłonięta w Kakitka i będzie miał czyste cięcie, albo Asahi-dono jakoś go zwiąże piachem, no zobaczymy i dostosujemy się…

Błoto stanowiło dla niego pewne wyzwanie, więc należało biec ostrożnie i do celu i korzystać z chakry, a jak rozwiązać walkę? Niebieskooki musi się dostosować do tego, co robi jego senpai – ten ma zdecydowanie bliżej do straszliwego potwora, więc to Kakita będzie się musiał dostosować do strategii walki i szukać otwarcia.
Podstawowy plan zakłada zbliżyć się i z odległości około 10 metrów zdecydować się nad formą ataku. Jeśli się uda i bestia będzie skupiona na Seinaru, to niebieskooki przyceluje uważnie – seria pchnięć jaką zastosował Kei powinna zmusić bestie do uważności, a to odpowiednie otwarcie.
Planem jest błyskawicznie zamknąć dystans za pomocą techniki Hiken: Tsukikage, zamiarem wykonania poziomego cięcia albo u nasady głowy przeciwnika, albo przez jego twarz – cel jest następujący: zdekapitować potwora, albo przeciąć mu głowę na pół i tak zabić. Jeśli pierwsze cięcie nie wystarczyło i stwór zdoła wejść jakoś za plecy samuraja/rozminęli się to Kakita nie marnując czasu majtnie w jego stronę pierw Uragiri, co by go zatrzymać i samemu odzyskać animusz. W tym momencie pewnie Kei jakoś zareaguje atakiem, więc Kakita jako jego wsparcie spróbuje wykorzystać to otwarcie dla swojej techniki Kakita Ryu: Gōkasei, którą wykona celując na korpus bestii. Jeśli ofensywa okaże się niewystarczająca, wycofa się o w kierunku Seinaru, by stanąć obok niego z mieczem przy twarzy, skierowanym w stronę wroga. Będą mogli zaatakować następnie razem.

Oczywiście, możliwym jest, że bestia jednak bardziej niż ofiarą pod ręką (Seinaru) zwróci na Asagi’ego zdecydowanie więcej uwagi i spróbuje jakoś go zaatakować skrzydłami uzbrojonymi w długie kolce. To też dobrze, bo wtedy raczej nie ucieknie włóczni jego senpai. Rola przynęty ma jednak pewne swoje „uroki” – przede wszystkim trzeba pozostać w ruchu i spróbować uniknąć ciosu i korzystając z techniki Omotegiri wyprowadzić trzy skośne cięcia celując przed siebie na mniej więcej własny mostek – tak by przeciąć nadchodzące ciosy/przeciąć je.
Następnie jeśli udało się przebić przez tą blokadę, nie ma co marnować czasu – pod wpływem bólu od Kei’a bestia musi się otworzyć, a więc drugi samuraj wykona technikę, której nauczył go Natsume – Tsukisasu. Asagi skręci swoje ciało, stając niejako prawym bokiem do bestii, po czym wprowadzając w odpowiednie drganie wyprowadzi zdolne przebijać stal pchnięcie swoim tachi, celując znów albo w głowę, albo w mostek przeciwnika – generalnie, na górną część korpusu. Celem jest rozryć mu ten fragment ciała i zabić. Po tym ciosie odskakuje na 2-3 metry i ocenia dalszą sytuację.

Jak się udało potworę utłuc, Kakita pośle Seinaru skinienie, podobne do Ichirou po czym razem z nimi wróci do formacji, która powinna się przesuwać w ich stronę. Przy tym wszystkim stara się przygotować mentalnie na to, co zamierza wyjść zza mgły, oraz… by nie zostać zaatakowanym zza pleców, ale razem z Kei’em powinni sobie poradzić.


Skrót:

• Asagi oddaje swój łuk Harishamowi, po czym krzyczy do Ichirou i Seinaru że włącz się do walki,
• Plan A Kakitka: zbliżyć się do latadła które walczy z Seinaru, następnie wykonać cięcie Hiken:Tsukikage w szyję/głowę i zabić wroga,
• Plan A2: po powyższym Uragiri/jak wróg za plecami, a dalej natarcie z wykorzystaniem Kakita Ryu: Gōkasei i jak się udało, to fajnie, jak nie, to odskok na 3 metry.
• Plan B (stwór skupia się na Asagim): Kakitek biegnie i pierw stara się uniknąć ciosów „mieczy na skrzydłach”, dalej Omotegiri by się przebić przez „kościane miecze”, a następnie wyprowadzenie Tsukisasu w głowę/mostek celu, a potem odskok niezależnie od efektu.
• Następnie wycofać się razem z Seinaru na poprzednią pozycję,
• W czasie ataku Kakita stara się dostosować do ataków Kei’a, by mu nie przeszkadzać i jak najlepiej dopasować się do jego ataków.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst