Gdzieś w mieście

[Chise]

Wyprawa B
91/...


Plan Hikariego mógł się wydawać szalony. Sam na całą mafię zgromadzoną w budynku? Przecież sam widział wcześniej, że nawet zawodnicy nie byli nastawieni przyjaźnie wobec osób robiących tu zamieszanie, a wszyscy przecież byli tu w jednym celu, prawda? Każdy chciał zdobyć medalion, choć dla Koichiego w tym momencie ważniejsza była pomoc bratu. Dlatego zgodził się na to, co wymyślił Hikari, choć to, że był trochę pijany pewnie pomogło w podjęciu ryzyka.
Wiadomość przekazana przez dziewczynę była przynajmniej gwarancją tego, że żyje i na ten moment była przytomna, choć to, że zerwała od razu połączenie mogło świadczyć o tym, że z kłopotów jeszcze się nie wykaraskała. Jednak zawsze lepsza taka informacja niż żadna, prawda? W chwili gdy gong uderzył, oboje zaczęli wykonywać swój plan - wspólny plan.
Pieczęcie złożone do techniki tworzącej mgłę, która rozpowszechniła się po arenie, następnie obaj ruszyli w stronę w stronę wyjścia z areny. Mgła zapewniała im bezpieczeństwo, przynajmniej chwilowo, bo ludzie byli lekko zdezorientowani. Nie bardzo, ponieważ już wcześniej ją widzieli, ale jednak częściowo i owszem. Zapewne nie minie wiele czasu nim się zorientują, ale to zawsze jakaś przewaga, prawda?
Drzwi na szczęście były otwarte, bo nikt się nie spodziewał tutaj ucieczek z areny - mieli przecież ochotników, a nie ludzi z łapanki - nie mieli więc żadnych kłopotów by się przez nie przedostać.
-Postaram się! Zapamiętaj imię, Kami Koichi! - krzyknął do niego w odwrocie młodzieniec, rozdzielając się. On biegł do sali głównej, tak robić zamieszanie i spróbować sprowokować ich do buntu. Od razu wrócił do niego entuzjazm i energia.
Hikari na pewno pamiętał drogę, którą miał przebyć tak niedawno, ale już szybko się okazało, że to może nie być tak proste, kiedy usłyszał jakiś krzyk zza pleców.
- STÓJ! - już ktoś za nim podążał, a zapewne i przed nim na pewno byli kolejni. Może lepiej było załatwić jednego zanim wpadnie na kolejnych? Zwłaszcza, że ten już zdążył wystrzelić jedną techniką, bo usłyszał szum strumienia wody..

https://i.imgur.com/IJxXTIR.png

Nazwa

Suiton: Mizurappa

Pieczęci

Smok → Tygrys → Zając

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Zasoby

Tworzy średnie zasoby wody

opis Typowy wodny odpowiednik popularnej "kuli ognia". W tej Suitonowej wersji nie tworzymy jednak wodnej kuli, lecz po złożeniu pieczęci wypluwamy wodę pod dużym ciśnieniem w postaci dość szerokiego strumienia. Jeden krok w lewo lub prawo nie uratuje bowiem przeciwnika przed obrażeniami. A te są sztandarowe dla rangi C. Silne uderzenie wody może powalić dorosłego wojownika, a nawet ogłuszyć i podtopić słabsze jednostki. Tym bardziej, jeśli jeśli uderzenie strumieniem pchnie oponenta w jakąś inną przeszkodę. Podstawowe jutsu dla każdego adepta Uwolnienia Wody, które dodatkowo dostarcza na pole walki spore ilości wody. Inną zaletą jutsu jest to, że w przeciwieństwie do raz wypuszczonej kuli ognia, kierunkiem strumienia Mizurappy możemy sterować po prostu odwracając głowę podczas kilkusekundowego wypluwania techniki.

[Hikari]

Walka przeciwko całej mafii dodatkowo w ich mieście jakim było Shigashi no Kibu, gdzie mogą w każdej sekundzie dostać posiłki owszem nie było pomysłem zapewniającym długie i szczęśliwe życie. Wręcz przeciwnie, taki plan zazwyczaj skracał je do najwyżej kilku minut. W tym wypadku jednak Hikari się nie zawahał go podjąć. Powodów było kilka, jak początkowo mógł nie wiedzieć co się stało z Inoshi, tak teraz przysłali mu ewidentnie drewnianą podróbkę, która go niemiłosiernie wkurzyła. Wiedział, że coś się stało, a z samą taką świadomością nie potrafił im wybaczyć. Kolejnym powodem była wiadomość jaką otrzymał przed walką, wciąż była nadzieja na uratowanie jej. Powstał wtedy również trzeci powód, przecież podobno trują zawodników. Czy ufał swojej uczennicy? A miał jakiś powód, aby tego nie robić? Mogła być młoda, narwana, zbyt dobroduszna i tak dalej, to jednak nie próbowałaby go oszukać w ten sposób. Zresztą, śmierdziało coś w tym od momentu posiadania pomieszczeń karanych śmiercią. Tajne eksperymenty idealnie by pasowały do takiego powodu. Z drugiej za to strony Terumi ufa swoim zdolnościom, liczył, że pozostali zawodnicy również wywołają zamieszanie. Był na poziomie praktycznie liderów jeżeli chodzi o swoją siłę, nie będą mieli łatwo go pokonać, a dodatkowo dzięki znajomości technik dotonu szybko jest w stanie uciec pod ziemią.
Nie było jednak czasu na rozmyślanie nad lepszym planem. Jeżeli mieli działać wspólnie mogli to zrobić tylko przed walką, która już praktycznie wystartowała. Po zrobieniu mgły obaj udali się do drzwi, które nie były strzeżone. Po naciśnięciu klamki bez problemu się roztworzyły, a strażników tymczasowo nie było widać. Terumiemu zostało tylko przekazać małe zmiany, przedstawić się pełnym imieniem, a następnie życzyć powodzenia i ruszyć w kierunku amuletu ściągając na siebie uwagę. Pokonując trasę do amuletu, którą akurat zapamiętał doskonale, musiał uważać na wszelakie możliwe problemy. Najgorszym obecnie było dostanie się tam, ponieważ już teraz usłyszał zza siebie krzyki nakazujące się zatrzymać wraz z szumem wody. Serio, czy ktoś kiedykolwiek był na tyle głupi, aby wykonać takie polecenie kogoś chcącego nas zabić? No cóż mogli się tacy znaleźć, ale Yogańczyk uciekając z areny postanowił zrobić zamieszanie i ukraść amulet dając czas swojemu towarzyszowi. Kiedy tylko czyjś głos dotarł do jego uszu natychmiast przyśpieszył do pełni prędkości składając sześć pieczęci, a gdy był gotowy zatrzymał się obracając i plując z siebie wielkie ilości magmy. Techniką wycelował tuż przed siebie na maksymalnie parę metrów, aby nie zostać opluskany własnym tworem. Kiedy ten wypełnił przestrzeń zaczął bardzo szybko wygasać tworząc twardą skalną powłokę. W momencie gdyby woda dotarła do tego tworu wcześniej to powinna sam proces przyśpieszyć nie będąc w stanie się przedostać na drugą stronę i odbijając w kierunku rzucającego. Na przypadek nie wytrzymania bariery przygotował się i wskoczył na sufit po którym kontynuował swój bieg w kierunku pomieszczenia podziemnego z zielonym wisiorkiem. Nadsłuchiwał i wyglądał czy z korytarzy nie nadciągają wrogowie lub techniki szybko pokonując kolejne metry. A co będzie jak tam dotrze? Szybko będzie musiał próbować jakoś pokonać tajemniczą grawitację, która wcześniej sprawiała, że mało nie upadł na kolana.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Powrót do Shigashi " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=oi-s7HAnqB8[/youtube] Strach... Już dawno przestał być odczuwany przez Inoshi w ten paraliżujący sposób. Już przekroczyła dzisiejszego dnia pewną barierę, w tej chwili strach... Zjadał ją od środka, wewnętrznie trzęsła się ale strach już nic nie mógł poradzić na swoją własną niemoc.. Na słowa kobiety odnośnie braku oznaczeń na wozie dziewczyna posmutniała, wiedziała, że w takim wypadku, bez wiedzy odnośnie tego czy wóz był znaczony czy nie, będą zmuszeni go porzucić w innym wypadku byłoby to możliwe by go zachować a teraz? Niestety nie pozostawiono im innego wyboru.

Chciałoby się powiedzieć, że wraz z wejściem do wody nadeszła ulga... Nie nadeszła, chłód nie przyniósł ze sobą spokoju oraz ukojenia, przyniósł chłód i trzęsące się ciała. Może i było lato ale wciąż woda w ich obecnym stanie nie pozwalała odczuć żadnej przyjemności. To była konieczność tym bardziej, że mimo wszystko lepiej było być czystym niż umorusanym w tym... Tym wszystkim. Henge no jutsu, to była prosta sztuczka która nie dość, że zdradzała jej pozycję dla " wprawnych oczu " jeszcze bardziej to mogła doprowadzić ją na skraj kompletnego wycieńczenia. Nie miała pojęcia jak długo musiałaby pod tym przebraniem paradować a wcale nie byłoby jej cieplej i wcale nie czułaby się wewnętrznie z tym lepiej, wciąż przecież czułaby jak sprawy mają się w rzeczywistości i skrępowanie byłoby... Identyczne. Zresztą, nie chciała zbyt oddalać się od pozostałych, gdyby to zrobiła to na pewno mogłaby liczyć na to, że już ich więcej nie zobaczy, to był najgorszy scenariusz który rozpatrywała jako... Jedyny. Samo henge nie było też techniką z której korzystała często, nie do końca wiedziała jaki efekt otrzyma gdy wykona ją nie mając na sobie kompletnie nic. Wiedziała, że technika potrafi zmienić czyjąś aparycje oraz aparycję tego co ma na sobie w coś innego. Ale jaką miała w tej chwili pewność, że po rzuceniu tej techniki zwyczajnie nie zmarnuje chakry dalej będąc gołą? Wszystko było ryzykiem i upokorzeniem ale pośród najbardziej radykalnych decyzji najprościej było się schować.

Inoshi sama by się nie rozpoznała w takiej postaci, obecnie była produktem sytuacji w której została postawiona, no i swoim brakiem przygotowania na taką ewentualność. To była nauczka by nieco lepiej wykorzystać techniki pieczętujące właśnie do pieczętowania ubrań zapasowych ale ostatecznie... I tak nie spodziewała się takiej potrzeby teraz, nikt by się nie spodziewał. Wątpliwe by pomyślała o tym wcześniej. Jechały więc na wozie w urodzinowych kubraczkach. Inoshi z dosyć wyraźnym speszeniem i czerwonością na twarzy zerknęła w kierunku kupców których mijały, nie odezwała się do nich, było jej zwyczajnie siebie wstyd, im zapewne nie chociaż to i tak Miyuki była lepszą partią z tej dwójki, zwłaszcza biorąc pod uwagę jak bardzo poparzona była wcześniej Inoshi. - Tego się obawiałam... Ugh... Czuje się brudna a przecież dopiero co wyszłam z wody - Lekko objęła się za ramiona przyglądając ze wzrokiem pełnym się dalej drodze którą jechały. Nie czuła się dobrze z tym, że każdy mógł ją teraz zobaczyć, już nie chodziło o same rany ale zwyczajnie... O nią, o nią samą. Ta sytuacja nie równała się nawet zwyczajnemu upokorzeniu którego doznają inni bo ktoś zrobił im głupi żart w onsenie. Tutaj... Po prostu była postawiona pod kreską bo nie miała właściwie wyjścia niż " zdobyć coś " jasne, do jakiejś wioski mogła tak wparować ale spaliłaby się ze wstydu z którego już płonęła wewnętrznie. Mimo wszystko jednak... Uczucie wstydu było " miłą " odskocznią od zwyczajowego przytłoczenia z przerażenia i strachu, po prostu strachu oraz złości.

Ubrania zdobyte przez Inoshi nie były najlepszej jakości ale to dobrze, nie potrzebowali teraz nie wiadomo czego. Ostatecznie, cokolwiek miało się nadać, nie potrzebowała wiele. Brak butów tylko potwierdzał ich chwilową rolę, sierot które nie mają grosza przy duszy. W takich szmacianych strojach mogła zagrać wiele ról, pytanie tylko jak wiele z nich uda się rzeczywiście przedstawić przekonująco w chwili kontroli, Inoshi nie zaprzątała sobie tym głowy, nie mogła, była zmęczona, z Aichim było coraz gorzej co wymuszało przyśpieszenie ruchów. Nie chciała jednak być kompletną złodziejką. Zostawiła pod sznurkiem, pod kamyczkiem kilkadziesiąt ryo. Nie miała czasu na bardziej wymyślne przekazywanie wiadomości.

Nadeszła najważniejsza chwila, spotkanie w bramie którego wolałaby uniknąć. Była pierwsza z całej gromadki. Ona w za dużej, dość luźnej koszuli, Miyuki w łaciatej sukience no i Aichi w prześcieradle. Zaprawdę dziwna grupa docierająca do bramy ale mogło być gorzej. Dużo gorzej. W pierwszej chwili blondynka dostrzegając strażników starała się iść normalnie, jakby chciała ich wyminąć wtedy jednak to oni się zainteresowali tym żałosnym widokiem w którym prowadzą chłopaka w prześcieradle. W pierwszej chwili słysząc jego słowa nie mówiła zbyt wiele, nie mogła wykrztusić z siebie żadnego, tylko objęła się za ramiona spoglądając w bok, lekko za siebie na Miyuki i Aichiego. - Co powinnam teraz zrobić? Poddać się? Poddać? Teraz? Może... Może to wcale nie jest złe wyjście. - Nie wiedziała co je spotka, strażnik nie wydawał się jej osobą godną zaufania, ale któż teraz dla niej taką był? Widząc reakcję Miyuki wiedziała, że nie ma zbyt wielkiego wyboru, straciła ją i musi popłynąć z prądem. Jej smutne spojrzenie było dosyć wymowne, w pierwszej chwili chciała zgrywać twardą... Twardą za którą można by ją po tym wszystkim co dzisiaj dokonała uznać ale czy naprawdę taka była? To wszystko to był odruch, jeden odruch pełen błędów i rozpaczliwej walki tonącego w morzu. Tonący brzytwy się chwyta, ostatnie godziny jakie spędziła tym właśnie były, brzytwą którą złapała i to obiema rękami. Blondynka po chwili też się rozkleiła, nie ryczała tak głośno jak jej towarzyszka ale też zaczynała płakać. - Ja... J-ja... Nie mogę go zostawić... Puśćcie mnie z nim, nie mogę! - Na opowieść o wszystkim przyjdzie jeszcze czas, nie mogła teraz od tego uciec. Tak samo jak nie mogła pozwolić Miyuki by się oddaliła ze strażnikiem, nie chciała jej stracić licząc na to, że jej wersja historii przestanie pokrywać się z jej... Musiały to jeszcze ustalić a szpital wydawał się być idealnym miejscem by to zrobić. Może i dostały koce i coś do picia, ale Inoshi nie odpuszczałaby dopóki nie będzie mogła poczekać na wyniki Aichiego oraz by uprzednio przekazać co tylko może odnośnie jego rany, ale to... Było już częścią historii jaką zamierzała opowiedzieć.

Jeżeli wszyscy skierowaliby się do szpitala to blondynka nie mówiłaby zbyt wiele, przynajmniej z początku idąc szła by ze spuszczoną głową i co jakiś czas skrywała twarz pomiędzy dłońmi szlochając. Tak naprawdę było w tym pewne szczęście bo przynajmniej nie musiała udawać, mogła wydusić z siebie to wszystko właśnie poprzez łzy. Prawda jest najlepszym makijażem jak to mówią. - N-no bo... Zdecydowałyśmy się pobawić przy jeziorze. M-mój starszy braciszek... Mój braciszek uratujcie go błagam, on nas uratował, rozumiecie? Z-zrobił wszystko. On uczył się na-na ninja... - Pociągnęła nosem przecierając oczy nadgarstkami. Mówiła powoli co jakiś czas wstrzymując się i wydając z siebie przemęczone i przerażone oddechy, widać było jednak, że się uspokaja ale dalej jej do stanu kompletnego spokoju. - Ale... A-ale coś było w jeziorze. M-my się kąpałyśmy, zostawiłyśmy nasze ubrania na wozie i-i coś spłoszyło konie a potem-a potem coś chciało mnie wciągnąć pod wodę, ale ale on mnie uratował, ale już po wyjściu... Wyciągnęłam go z wody a on się ca-cały siny zrobił. Trząsł się. Nie wiedziałam co mam robić, p-proszę uratujcie mojego brata - Zacisnęła mocno nie skryte w bandażach dłonie na swoich ramionach jakby obejmując się ze spuszczoną głową, te ostatnie słowa wypowiadała z niemalże desperacją, jakby nie było innego wyjścia, trudno było też przestać jej płakać w trakcie tej drogi. Nie czuła się ani bezpieczna ani nie wiedziała co dalej spotka Aichiego. W pobieżnych słowach zawarła najważniejsze, kluczowe informacje dające obraz sytuacji, Aichi był shinobim, to tłumaczyło miecz który miała na plecach oraz torbę jako ekwipunek brata który wzięła, kwestia doprecyzowania lub domyślenia się z ich strony.

Dopiero w szpitalu Inoshi mogłaby się bardziej otworzyć z tą historią. Sama droga do szpitala na pewno upłynęłaby w pytaniach a potem ciszy lub jakiś zapewnieniach, nie miało to wielkiego znaczenia bowiem dopiero w szpitalu, gdy wszyscy będą mogli już trochę odetchnąć dopiero rozpoczną się właściwe pytania i dokończenie opowieści, w końcu ktoś przerażony na pewno nie będzie znał każdego szczegółu zaraz po zdarzeniu, dopiero po czasie powrócą wszelkie drobnostki które okażą się znaczące dla takiej historii.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
94/***



Użyte jutsu nie było z pewnością najbardziej ofensywne spośród wszystkich które znał Terumi, ale w tej konkretnej sytuacji mogło być z pewnością użyteczne, zwłaszcza biorąc pod uwagę naturę ataku mknącego w jego stronę. Nie miał też pewności co do tego czy tak naprawdę przeciwnik dokładnie wiedział gdzie się znajduje, w końcu dookoła niego była mgła - nie można było jednak wykluczać użytkowników doujutsu czy sensorów różnego rodzaju. Zamknięcie drogi za sobą rozwiązywało też problem pościgu, który musiał siłą rzeczy zostać za nim.
Słysząc technikę za sobą, Hikari przyśpieszył, ruszając przed siebie z całą swoją, niemałą przecież szybkością, w biegu składając pieczęcie. Gdyby nie imponujące warunki fizyczne to mogłoby wyglądać zupełnie inaczej, jednak Terumi był po prostu szybszy od techniki przeciwnika. Kiedy wypluł z siebie lawę, ta zaczęła zastygać w szybkim tempie, a uderzająca w nią woda tylko przyśpieszyła twardnienie tej bariery. Z pewnością na jakiś czas go to zatrzyma, więc był to plus! Mógł ruszać, zbliżał się do swojego celu coraz bardziej. Prawie można by się spodziewać, że to będzie koniec problemów, ale nie, już przed drzwiami do sali zauważył kolejnego przeciwnika - tym razem był mu całkiem znajomy.
Kobieta w średnim wieku tym razem nie trzymała w dłoni kija, a złożony wachlarz, o który się opierała, choć widząc Hikariego wyprostowała się i zmierzyła go spojrzeniem surowych, niebieskich oczu.
- Wiesz, jeszcze możesz się wycofać i grać wedle zasad - rzuciła, ale chyba sama nie była do tego przekonana. Z trzaskiem rozłożyła swoją broń, unosząc ją i ustawiając wzdłuż swojego boku, gotowa go użyć.
Jednocześnie za jej plecami, na drugim końcu korytarza, zauważył kogoś innego - zawodnika, którego wcześniej widział wychodzącego z sali. Tym razem nie krył go kaptur, widział więc twarz poznaczoną szwami, a jego oczy były.. Całkowicie czarne.

[Chise]

Wyprawa B
115/!!!


Inoshi nie musiała przecież walczyć ze wszystkimi i o wszystko, nie każdy w tym mieście był jej wrogiem - choć może po tym całym dniu ciężko jej było w to uwierzyć. Przez cały czas trzymała się tego, że jest silna i musi sama o wszystko i wszystkich zadbać, nawet Hikari nie mógł jej pomóc - i udało się jej dotrzeć już tu. Widząc rozklejającą się Miyuki i osobę, która była gotowa wziąć wszystko na siebie odpowiedzialność opieki nad nimi i myślenia za nich co dalej.. Także się rozkleiła. Nie było to aktorstwo, choć z pewnością pomogło w okłamywaniu strażnika. Nie musiała udawać zmęczonej i wystraszonej, przerażonej wydarzeniami tego dnia - taka przecież była.
Widząc jej zdeterminowanie, po sprowadzeniu wozu wsadzono na niego zarówno Inoshi jak i Miyuki, mogły siedzieć obok leżącego Aichiego, który wyglądał coraz gorzej i gorzej. Ale byli już w drodze do szpitala, więc już wszystko szło ku lepszemu, prawda? Tam byli medycy, którzy byli w stanie go uratować, nawet jeśli jego ręka bardziej przypominała kolorem zgniły szczypior. Strażnik jechał tuż za nimi, konno, zaglądając do nich co chwilę i słuchając tego, co opowiadała mu dziewczyna.
- Spokojnie, nie denerwuj się, w szpitalu zrobią wszystko by go uratować - rzucił uspokajająco, po czym krzyknął do woźnicy - Szybciej trochę! - najwyraźniej chcąc zapewnić ją o swoich dobrym intencjach albo dbając o zdrowie chłopaka, który mniej więcej w tej chwili zaczął dziwnie charczeć.
- Nie widziałaś co to dokładnie było? Człowiek, jakieś zwierze? Czy jak lina? Jak daleko jest to jezioro? - zdążył jeszcze się dopytać nim zajechali na dziedziniec. Inoshi miała czas odpowiedzieć, a w tym czasie dwójka mężczyzn wyciągnęło Aichiego z wozu, jeden z nich wziął go na ręce i ruszyli do środka.
Cała gromada ludzi wmaszerowująca do środka w obecności strażnika przyciągnęła tyle uwagi, że lekarza nie musieli nawet wołać. Od tej pory wszystko toczyło się już błyskawicznie - strażnik w skrócie powiedział co się stało, a medyk zakomenderował zabranie chłopaka do sali zabiegowej, gdzie będzie mógł się nim zająć i dokładnie obejrzeć. Wszystko toczyło się w sporym zamieszaniu i chaosie, inny lekarz zapytał się dziewczyn czy potrzebują lekarza, Miyuki odmówiła. Zostały więc usadowione przed salą zabiegową, strażnik poszedł gdzieś na chwilę, pewnie by wydać rozkazy dotyczące zorientowania się w sytuacji. Towarzysząca Inoshi dziewczyna obejmowała się ramionami.
- Myślę sobie.. Mam rodzinę w Antai. Dalszą nieco, ale tak się zastanawiam.. Chyba będzie dobrze ich tam odwiedzić. Mogę zabrać Aichiego, jak już mu będzie lepiej - przełknęła ślinę, otarła oczy - A gdy wszystko ucichnie.. Wrócę. Nie zostawię.. Nie zostawię swojego maleństwa. Wiem, że gdzieś tu jest - zaskakująco dojrzałe to było, musiała już chwilę o tym myśleć. Miały właśnie chwile dla siebie, zanim mężczyzna wróci i pewnie będzie je dopytywał o szczegóły.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Na tarczy " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=oi-s7HAnqB8[/youtube] Walka, wszystko to było niczym innym jak nie kończącym się bojem, ale nie tylko z kimś, również ze sobą by wspiąć się na wyżyny swoich możliwości... Możliwości które z każdą kolejną ciągniętą osobą były coraz mniejsze i trudniejsze. Z każdym jednym życiem które spoczywało na jej barkach coraz mniej mogła komukolwiek zaufać. Teraz jednak doszło do zmiany, strażnik... Życzliwy blondyn z wąsem wydawał się... Nie udawać, naprawdę być życzliwym ale czy po tym wszystkim blondynka mogła mieć jakąkolwiek pewność tego, że nie zostanie zaraz oszukana i nie znajdzie się tam z powrotem? To była najgorsza z opcji która w dalszym ciągu, mimo tego wszystkiego pozostawała gdzieś w jej pamięci sprawiając, że uspokojenie się było tylko dużo, dużo trudniejsze...

Ostatecznie to zaniepokojenie i strach dodawał jej wiarygodności, pozowała wielką troskę i strach o życie Aichiego, " braciszka " gdzie w rzeczywistości również bała się o niego ale też o własne i Miyuki życie. W tej chwili wiedziała już, że nikt z zewnątrz nie będzie w stanie im pomóc jeśli coś pójdzie nie tak, nie było nawet takiej opcji by Hikari, dzielny wojownik ruszył im na ratunek, nie wiedziała nawet gdzie jest i czy jeszcze żyje ale... Czuła, że z nim wszystko dobrze, tak naprawdę nie mogłoby być źle, to przecież Hikari który nie da się pokonać byle siepaczowi, prawda? Pozostawało jej dokładnie na to liczyć, że tak właśnie jest i zdobył już to po co tam przyszedł i, że nie przysporzyła mu zbyt wielu kłopotów oraz ostrzegła w czas. - Hikari-sensei... Obyś był bezpieczny. - Wróciła na chwilę myślami właśnie do niego bo nawet mimo, że nie było go tutaj w zasięgu jej rąk to on był jedyną osobą która po nią by wróciła. Ironicznie, miała nadzieję, że tym razem nie będzie jej szukał bo to mogłoby się źle dla niego skończyć. - Może raz mi zaufa, chciałabym by to zrobił... Dla swojego dobra, mojego też... - Zacisnęła mocno dłoń na swoich piersiach. W dalszym ciągu jechali, Inoshi przypatrywała się z wyraźną goryczą temu jak wyglądała teraz ręka jej towarzysza. Chociaż w tej chwili można by nawet i rzec przyjaciela. Takie sytuacje zbliżają ludzi. - Zastanawiam się czy to błogosławieństwo czy klątwa, że nie będzie z tego niczego pamiętać. - Może i dobrze, że film urwał mu się po tym jak został porażony elektryczną techniką Isoshiego. Ułatwi mu to powrót do mentalnej normalności, zastanawiające jednak było to czy będzie wdzięczny? Patrząc na jego rękę blondynka była przerażona ewentualnymi czynnościami jakich mogą dopuścić się lekarze. Wprawiało ją to w znacznie więcej niż przygnębienie.

Yamanaka przełknęła ślinę widząc to jak strażnik zwraca się do woźnicy, to było pokrzepiające, że naprawdę mu zależy. Słysząc jak Aichi zacharczał zacisnęła mocniej dłonie na swoich ramionach jak i palce u nóg. Wiedziała, że to nie jest najlepszy znak. Wydawało się jej, że już to wcześniej słyszała i teraz będzie tylko gorzej... Ale są już blisko, prawda? - T-to... - Spojrzała wtedy w kierunku Miyuki i kontynuowała - Coś mnie złapało, p-panikowałam, nie widziałam. Woda, dużo wody, widziałam tylko... Widziałam tylko jak woda jest rozrzucana na boki... Jak się szamocze i po chwili... Po chwili dryfował. J-jezioro - Przyłożyła wewnętrzne części dłoni do swoich oczu zakrywając je i przecierając dość mocno. Mrugnęła kilkukrotnie a potem przetarła oczy przedramieniem. - Nie wiem jak daleko, przed miastem, kawałek przed miastem... Jakoś... I-i jest coś jeszcze - Wtedy zsunęła nogi złączając je razem. Dojechali na miejsce i to co chciała powiedzieć musiało jeszcze poczekać, teraz liczył się AIchi i jego dalszy los. Dziewczyna zerwała się z wozu i ruszyła zaraz za Aichim którego nieśli, starała się też nie stracić z oczu Miyuki. W tym wszystkim Inoshi poczuła się zaskoczona gdy jej towarzyszka odmówiła lekarza, z drugiej strony rozumiała tez dlaczego. - Ja... Chciałabym tylko trochę bandaża... - Przełknęła ślinę po tych słowach bowiem w tej samej chwili wyciągnęła dłoń w stronę medyka dosyć sugestywnie. Byłoby złe gdyby wyszło na jaw jak bardzo ją skrzywdzili, kto wie ile osób niezwiązanych z mafią mogłoby za to śledztwo zginąć.

Inoshi usiadła ze złączonymi nogami razem, tak jakby siedziała na igłach, po prawdzie nie wiedziała co powinna ze sobą zrobić. Zabiegi zwykle trwały długo. Wpatrywała się w drzwi od sali zabiegowej biorąc małe aczkolwiek miarowe oddechy. Oddychała szybko wciąż nie mogąc się dostatecznie uspokoić, wszystko zależało od tych niekończących się chwil spędzonych w tym miejscu, to co będzie dalej i to jak powinna zareagować. Nie chciała przygotowywać się na żadną złą wiadomość. Sam bandaż, jeżeli takowy by otrzymała schowałaby do torby, nie była w stanie teraz się zabandażować, nie w tej chwili, nie w tym miejscu. Nie przy wszystkich. Uniosła lekko głowę po słowach Miyuki która zdawało się powoli dochodziła do siebie, dla niej sytuacja już się wyklarowała, miała plan co dalej, bardzo niebezpieczny ale własny, to była jej dorosła decyzja. Zielonooka widząc pozę koleżanki zwyczajnie ją objęła - Nigdy nie musiałam kogoś w taki sposób pocieszać... To ktoś powinien mnie pocieszać... - Spuściła wtedy lekko głowę przykładając ją do jej ramienia. - Aichi ma brata, gdzieś tutaj. Wraz z moim Senseiem mieli walczyć na śmierć i życie, nie wiem co z nimi. Prawdopodobnie jeden z nich już nie żyje - Zaczęła szeptać jej na ucho. Nie była to informacja którą chciała się dzielić na głos z innymi, nie chciała też by ktoś prócz niej o tym usłyszał. Po tych słowach sama jednak nie mogła powstrzymać łez, nie był to wielki płacz ale drobny szloch bowiem jedno z nich stanie przed straszliwą prawdą albo ona albo Aichi. - Musisz, musisz do nich pojechać, zabierz z domu wszystko co możesz. Pojechać z tobą? Jeżeli chociaż trochę wyzdrowieje będą mogła go przypilnować, nie zostawię Cię z tym teraz samej. A jak wszystko ucichnie... Powiadom mnie, na pewno będę chciała ci pomóc go odnaleźć. I jeśli... I jeśli Aichi z tego wyjdzie też będzie ci to dłużny. Obiecuję. - Sama wtedy przełknęła ślinę bo decydowała za kogoś, dla niej to było już oczywiste, że jeżeli on przeżyje to chcąc nie chcąc, będzie zmuszony im pomóc już ona o to zadba, choćby miałaby go za ucho ciągnąć.

Blondynka nie znała się na dzieciach, w tej chwili nie było to jednak ważne, nie wiedziała nawet co powinna zrobić w chwili w której taki brzdąc wpadłby jej w ręce, najpewniej powinna go komuś oddać do potrzymania innemu. Jej zniszczone dłonie nie powinny straszyć malucha. - Nie powinnam trzymać dzieci w tych rękach... One pewnie i tak nie zrozumieją ale... - Opuściła nieznacznie powieki lekko przymykając oczy. Po chwili się wycofała zostawiając Miyuki i jej osobistą przestrzeń w spokoju. Wyprostował ręce chowając je między nogami i rzuciła cicho w kierunku siedzącej obok. - Myślisz, że powinnam się przyznać do tej kradzieży? Źle mi z tym... Nie chciałabym mieszać w to wszystko innych, może jak im powiem to dadzą nam coś innego i to oddam i zrozumieją, że nie mogłyśmy inaczej... - Pokręciła tylko głową nie wiedząc do końca sama co mówi, ale prawdą było to, że te biedne szmaty które miały na sobie były niczym innym jak desperacją która wpasowywała się w świetnie w dwie nieostrożne dziewczyny w opałach. No i bohatera jakim stworzyły Aichiego. - Chyba się przyznam, nie jestem złodziejką... - Westchnięcie poprzedzone spojrzeniem na tą przydużą koszulę oraz nie pasujące spodnie. To było widać, że nie są to ubrania na nią. Jeszcze tego im brakowało by wieśniacy przybili do bramy strażnicy w Shigashi w poszukiwaniu złodziei. Nie omieszkała zerknąć również na Miyuki, jej minę oraz sukienkę która ubrała. Teraz pozostawało czekać na wyniki Aichiego lub też dalsze opowieści dla strażników, jeśli jeszcze o nich nie zdecydowali się zapomnieć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
118/'''


W szpitalu bandaża to było pod dostatkiem, dziewczyna dostała go tyle ile potrzebowała. Lekarz po spojrzeniu na nią i na jej oparzenia nawet dalej nie pytał i nie komentował, nie wtrącał się. Widać było, że potrzebowała.
Dziewczyna przysunęła się do niej i też się przytuliła, jakby szukała w niej oparcia i schronienia. Kiedy to się zmieniło, że z osoby o którą to inni dbają i się o nią troszczą to ona musiała przyjść tą bardziej dorosłą rolę? Musiała kierować, opiekować się, czuwać, załatwiać, myśleć.. Ona nie mogła teraz się rozpaść, wpaść w histerię i załamać, bo przecież Aichi, Miyuki, potrzebowali jej.
Musiała się jednak choć nieco podzielić troskami, które nosiła na sercu, które jej ciążyły. Jej towarzyszka westchnęła głęboko, opierając podbródek o głowę Inoshi. Teraz to ona była nieco jak starsza siostra, przynajmniej z pozoru, nawet jeśli nadal nie do końca wiedziała o co chodzi.
- Jeśli twój sensei jest choć odrobinę do ciebie podobny, to powinno mu się udać uniknąć tej walki. Może obaj się już zorientowali, że potrzebujecie pomocy? Trzeba myśleć pozytywnie, nam cie udało.. - mruczała do niej uspokajająco, kołysząc blondynkę lekko. Po tej chwili dopiero przeszli do rozmowy o przyszłości.
- Myślę, że powinnyśmy się możliwie rozdzielić.. Jakby nas szukali to trzy osoby rzucają się w oczy bardziej niż dwie. Aaaa jak on się obudzi, mogę go odwieść do jego rodziny. Lekarze powinni postawić go na nogi dość.. Dość szybko, mam nadzieje - odetchnęła głęboko, po czym spojrzała przez ramię Yamanaki - Idzie - powiedziała cicho i rzeczywiście, w ich stronę zbliżał się strażnik, ten sam co wcześniej. Dotarł do nich po czym dość swobodnie usiadł obok, wyciągając nogi na niemal całą długość korytarza.
- Wysłaliśmy ludzi do tego jeziora, będą sprawdzać sprawę - powiedział im i westchnął i poczochrał włosy - Będziecie musiały mi teraz opowiedzieć wszystko dokładnie i powoli. O której wyszłyście, kiedy was zaatakowano, jak wyglądały obrażenia tego chłopaka.. I może zacznijmy od tego jak się nazywacie i skąd jesteście - przypomniał sobie na koniec, wyjmując notes. I w sumie bez przerywania postanowił wysłuchać ich rozmowy, zapisując coś od czasu do czasu w notesie. Jeśli dowiedział się o kradzieży to przyjrzał się ubraniom krytycznym wzrokiem i powiedział im, by się nie martwiły, że powie szpitalowi by dał im jakieś zapasowe, w lepszym stanie i dopasowane do nich. Wartość obecnych była naprawdę na tyle znikoma, że nawet nie było sensu szukać ich właścicieli.
Po pewnym czasie w końcu z zabiegowego wyszedł zmęczony lekarz, a za nim Aichi wiedziony na łóżku z kółkami. Był przykryty kołdrą i nadal nieprzytomny, ale wyglądał lepiej, zdrowiej i oddychał normalnie. Lekarz wyjął z kieszeni fiolkę i pomachał nią pod twarzami całej trójki.
- Cokolwiek go zaatakowało, to był powód jego stanu. Silna trucizna, niełatwa do wyprodukowania - podał ją strażnikowi, który przyjrzał się jej z namysłem.
- Hm.. Jesteście pewne, ze brat nie miał żadnego zatargu z kimś? Może podpadł komuś.. Ważnemu? - owijał w bawełnę, ale było wiadomo o czym mówi. Tym razem jednak zareagowała Miyuki.
- Nic nam o tym nie wiadomo, to jest spokojny chłopak - powiedziała od razu, spokojnie, ale stanowczo. Strażnik popatrzył na nich przez chwilę, po czym podniósł się powoli.
- Będziemy badać tą sprawę - zapowiedział, po czym zamachał do nich - Nie opuszczajcie miasta i za.. Trzy dni zajrzę do chłopaka to wam powiem co ustaliliśmy - dodał, odchodząc. Zostały same, Miyuki odetchnęła głęboko. Rozejrzała się nerwowo.
- Pójdę do siebie, przygotuje się do wyjazdu. Ale.. Ale dziękuje ci, Inoshi. Gdyby nie ty, ja pewnie.. I on... Nie żylibyśmy. Dziękuje - powiedziała, po czym przytuliła dziewczynę jeszcze raz, mocno i szybko - Odezwę się do ciebie, za jakiś czas. Jeszcze to wszystko się ułoży, zobaczysz - dodała z łzami w oczach.
Po chwili podeszła do nich dziewczyna, która miała w ręce jakieś stroje. Mieli tu zapasowe, bo przecież pacjenci trafiali do nich w różnym stanie i czasem trzeba było im dać dość sensownego, by mogli się jakoś poruszać. Nie było to nic wyszukanego, ale dwa komplety porządnych koszul, bieliznę, buty, spodnie. Wszystko co było potrzebne by wyjść i prezentować się godnie.

[Hikari]

Plan Terumiego z zamknięciem za sobą przejścia był dość ryzykowny i udał się tylko dzięki jego nadzwyczajnej szybkości, przy której dla zwykłych cywili mógł się niemalże teleportować. Mrugnięcie, a już znajdzie się kilka metrów dalej jeżeli był w pełnym biegu. Tutaj również musiał się przyłożyć słysząc szum wody, aby lawa zdążyła wyschnąć. Nie chciałby opluć samego siebie przecież, prawda? Składał pieczęcie przy okazji zbliżając się do maksymalnego zasięgu wrogiego jutsu, a wraz z ptakiem natychmiast się odwrócił jednocześnie zatrzymując i zaczął wydobywać z siebie jak największą ilość szybkoschnącej magmy. Na szczęście zdążył i zderzenie wody tylko przyśpieszyło ten proces. Mógł na sekundę odetchnąć z ulgą, a zablokowana w ten sposób powinna zawrócić na użytkownika. Ostatecznie są w korytarzu, a ta gdzieś zawsze szuka ujścia. Kupił sobie przynajmniej paręnaście cennych sekund, których nie mógł teraz marnować więc kontynuował swoją lekko nielegalną wycieczkę po ośrodku w kierunku zielonego wisiorka. Dalej już nie było sensu utrzymywać mgły, jeżeli ta była jeszcze aktywna.
Hikari ostatecznie zbliżył się do drzwi z schodami w dół, posiadał je w zasięgu wzroku. Przebywając tą drogę zwrócił jeszcze uwagę na wszystkie dodatkowe odnogi, a także pokonane zakręty. Odgłosy walki szybko się rozniosą przez co wszyscy zapewne się zbiorą w kierunku niedawno podstawionej magmy, a stamtąd szybko zamkną go od tyłu jako wsparcie kobiety, która była kolejną jego przeszkodą przed dotarciem do nagrody. Tym razem zamiast kija posiadała jednak wachlarz, który na początku spotkania szybko roztworzyła i przygotowała na wszelakie niespodzianki. Pomiędzy nimi było jakieś siedem metrów, szybko Yogańczyk obliczył ile ma również do ostatniego zakrętu. Musi wiedzieć jak blisko mogą wyskoczyć mu na plecy kolejni wrogowie. Możliwe, że tym razem przecenił swoje umiejętności i wszystko skończy się śmiercią. Myślałeś, że przybycie tutaj jest twoim przeznaczeniem, tak samo jak zdobycie kolejnego artefaktu do kolekcji, a może się okazać trumną. Wszystko z powodu uczennicy którą zabrał z sobą, z drugiej strony nigdy nie dowiedziałby się o truciźnie. Na rozmyślanie co się z nią dzieje nie miał czasu, powierzył to Koichiemu i postanowił mu zaufać. Ma swoje zadanie do spełnienia jakim było robienie zamieszania. Zanim jednak przeszedł do ataku wysłuchał słów rozmówczyni i szybko dość odpowiedział. Ostatecznie czas był po jej stronie, on musiał się śpieszyć.
- Najpierw moja uczennica znika w pierwszym pojedynku, po drugim przychodzi jakaś jej drewniana podróbka. Gdyby tego było mało trujecie nas, a potem jeszcze pewnie eksperymentujecie jak na tym za tobą? Nie dziękuję, wybrałem swoją ścieżkę. Podejrzewam, że pozostali zawodnicy wybiorą podobną jak usłyszą o podstępie.
Mówiąc swoje słowa dojrzał zawodnika, który opuszczał wcześniej arenę tylko posiadał wiele szwów na twarzy, a także czarne oczy. Były one inne niżeli wcześniej, co się z nim stało? Nie chciał za bardzo wiedzieć. Obecnie skupiał większość swojej uwagi na kobiecie, która mogła w każdej chwili wykonać atak jak mówił oraz nadsłuchiwaniu odgłosów zza niego. Gdyby nastąpiło jakiekolwiek zagrożenie od razu przeszedł do ofensywy, inaczej przynajmniej zaczekał na część odpowiedzi. Jedynie kompletny szok kobiety, jakaś zmiana zdania mogła odpuścić natychmiastowy atak. Gdyby dalej upierała się przy swoim zdaniu jej czas się skończył, a Hikari szybko złożył pieczęć tygrysa i tupnął w podłogę z której powinien wystrzelić wodny strumień pod dużym ciśnieniem wycelowany mający odciąć przeciwników od drzwi. Główną ofensywa dopiero nastąpiła później, kiedy Terumi nie zmieniając nawet pieczęci szybko ponownie wymieszał chakrę, zebrał w płucach powietrze i wystrzelił z siebie ognistą głowę smoka, która celowała w jej ramię po drugiej stronie. Była niczym między młotem, a kowadłem. Dodatkowo druga technika posiadała zawrotną prędkość, przez co była niesamowicie trudna do uniknięcia. Szczególnie w takim wąskim miejscu, a operowanie żywiołem powietrza zamiast pomóc przy tej sile ognia nie zda się na nic. Uratować tutaj kogoś może tylko i wyłącznie ucieczka. Woda wcześniej utworzona nie tylko miała utrudnić przeciwnikowi życie, ale również zabezpieczyć dojście do zielonego amuletu kontrolującego grawitację. Gdyby mimo zabezpieczenia ogień zagrodził mu drogę powinien być w stanie poradzić sobie z nim za pomocą swojego żywiołu wody.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Z tarczą... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=LT22a3I ... VB&index=9[/youtube] Miyuki miała racje, nie powinni się trzymać razem. Wciąż jednak informacja o truciźnie mogła dotrzeć do niepowołanych uszu co mogło świadczyć o śmierci Aichiego dlatego nie mógł on przebywać tutaj dłużej niż te trzy dni. Musieli zminimalizować ten czas jak tylko się dało.

Ostatecznie chwila spokoju, mimo, że wciąż przepełnionego nerwami pozwoliła uspokoić się blondynce, przynajmniej trochę bo nie była zbyt spokojna i długo nie będzie. Wtedy jednak, oparta o ramię Miyuki poczuła ogromne zmęczenie, wiedziała, że nie może jeszcze odpocząć, jeszcze trochę musi wytrzymać nim będzie mogła odetchnąć na dobre. Słowa starszej były prawdziwe i zapobiegawcze. Miała racje, nie powinny się zbyt długo trzymać razem bo we trójkę przyciągali zbyt dużą uwagę. Tak naprawdę już jej zniknięcie odciągnie lwią część spojrzeć od tej dwójki. Aichi jak wydobrzeje to na pewno sobie poradzi, tego blondynka była pewna. Słowa które wypowiadała Miyuki świadczyły o jednym, że była gotowa wziąć sprawę we własne ręce, to dobry znak. - Stała się silniejsza, dla nas wszystkich... - Pomyślała nim do pomieszczenia wtargnął strażnik. Przysiadł się on obok i począwszy od poinformowania ich o dalszych czynnościach przeszedł do informowania o tym co dalej następuje. Oczywiście, że potrzebowali więcej informacji a w tym danych kontaktowych jakkolwiek by to nie brzmiało. Wciąż jednak blondynce wydawało się, że te dane będą jedynie miały znaczenie jeżeli pochodzą z samego Shigashi i okolic, jeśli skądkolwiek dalej to i tak je zignorują.

Ostatecznie kwestia ich danych była ciekawa, zastanawiała się czy będzie w stanie skonsultować to wszystko z Aichim, strażnik wspomniał, że przyjdzie do niego za trzy dni, pytanie jednak było następujące. Czy nie odwiedzi go wcześniej. Musiała pierwsza przekazać mu informacje - Arigatou... - Odpowiedziała, dziękując strażnikowi za szybką interwencje i działanie. Sprawa dotycząca czasu o której wyszły, kiedy je zaatakowano i jak wyglądały obrażenia były trudne do określenia, wszystko to było przecież jednym wielkim kłamstwem nie mniej Yamanaka zdecydowała się nakreślić około dwie godziny przed zdarzeniem. Tym razem już spokojniej niż wcześniej aczkolwiek wciąż była poruszona tymi " wydarzeniami ". - Przyjechałam tutaj z bratem do przyjaciółki... - Wtedy zerknęła na Miyuki dosyć delikatnie - Przy-przyjechaliśmy z Antai, Aichi wziął kilka dni wolnego a-a Miyuki mówiła nam poprzednim razem, że musimy zobaczyć to ws-wspaniałe kryształowe jezioro, ten wieczorny widok. Ja... To był mój pomysł, chciałam jej zrobić niespodziankę i nie mogłam przewidzieć, że to się tak skończy... - Wtedy skryła twarz pomiędzy dłoniami i przetarła skórę pod oczami pociągając zarazem nosem. - On... On zrobił się siny, zaczęło się od ręki, wy-wydawało mi się, że coś go złapało jak mnie wyciągał. Owinęło... Nie widziałam zbyt dokładnie. - Przełknęła ślinę biorąc kilka miarowych oddechów, wciągnęła głęboko powietrze i oparła się plecami o krzesło mówiąc zaraz - Ja... Jestem. Saichi - Podane przez nią imię zaskakująco pasowało do tego czym musieli się kierować rodzice dwójki braci, Aichi Koichi... Teraz i Saichi. Pełna rodzina. Zacisnęła oczy starając się pozbyć tych wszystkich zalegających łez, trudno byłoby teraz powiedzieć, że wygląda zwyczajnie bo oczy zapewne miała czerwone bardziej niż zielone, ale to od płaczu i łez. - Zaczął dryfować i... Wyciągnęłyśmy go z wody, potem... Potem trochę niosłyśmy go do wioski ale nie miałyśmy nic bo wszystko zostało na wozie który odjechał jak konie się spłoszyły wszystko co miałam ja i Miyuki, Aichiemu została torba i to... - Wskazała wtedy ręką na torbę oraz miecz który gdzieś tam ze sobą miała. - Nie zdążył go użyć, gdyby go miał w tej wodzie to nic by... - Zaczęła kręcić głową na boki jakby nie zgadzając się z tym jak to wszystko się potoczyło, a jednak... Było to " prawdą " . - Nie miałyśmy kompletnie nic... - Objęła się mocno za ramiona - Nie mogłyśmy... Nie mogłyśmy tak wejść do miasta i... i zobaczyłam ubrania wiszące na sznurkach... Zabrałam je bo nie mogłyśmy... Nie chciałam by ktoś nas widział w taki sposób... Potem dotarłyśmy do bramy i... To wszystko. - Tak naprawdę jej spojrzenie wcale się nie poprawiało, mimo, że była dużo bardziej spokojniejsza niż wcześniej to wciąż oczekiwała na wyniki chłopaka i póki nie odetchnie, kto wie tak naprawdę jak długo spokoju nie zazna. - Nie aresztujecie mnie za to, prawda? To była... To była wyjątkowa sytuacja. Ja je oddam jak będę miała coś... Coś innego - Może i nie było sensu szukać właścicieli ale nikt nie powiedział, że właściciele nie będą szukać złodzieja, tak naprawdę nie wiadomo czy została wtedy dostrzeżona czy też nie, wiedział tylko tyle ile wiedziała czyli praktycznie nic.

Po jakimś czasie i zapewnieniom, że jednak nie zostaną pozostawione na lodzie w tych szmatach na hol wyszli lekarze prowadzący Aichiego, wyglądało na to, że ekstraktowali z niego truciznę i ma się lepiej. To był dobry znak który przyczynił się jako pierwszy do tego, że Inoshi lekko się uśmiechnęła. Jak tylko mogła to ze znacznie większym zainteresowaniem i entuzjazmem chciała go zobaczyć, to jak wygląda oraz jego rękę, chciała wiedzieć czy rzeczywiście już po wszystkim. - Aichi... A-Aichi, wszystko dobrze? - Mówiła zmęczonym na wpół głośnym, na wpół szepczącym głosem. Dopiero po chwili spostrzegła, że jest nieprzytomny, odetchnęła zapierając się rękami o łóżko na którym go prowadzili, wtedy też spojrzała na truciznę jaką pomachał im lekarz. Wiedziała, że dobrzy medycy sobie z tym poradzą, Shigashi, mimo wielkiego ryzyka okazało się dobrym miejscem, dobrą decyzją. Chyba najlepszą z pośród wszystkich jakie w dzisiejszym dniu podjęła. - T-trucizna? A-ale kto mógłby chcieć go... - Inoshi wiedziała kto aczkolwiek nie zdecydowała się mówić na ten temat nic więcej, wcześniej już wspominała, że Aichi jest shinobi, to pozostawiało koło wyboru dostatecznie otwarte. Na kolejne pytanie strażnika rozłożyła ręce i pokręciła głową spuszczając ją lekko w dół. Nie wiedziała co odpowiedzieć.

Rozkazy mężczyzny brzmiały jasno, miały nie opuszczać miasta przez następne trzy dni, mogły jednak nie mieć aż tak dużo czasu. Do tej chwili powinno ich już dawno tutaj nie być. Jak odchodził blondynka ukłoniła się nisko - Arigatou... - Spojrzała wtedy na Miyuki nim stanęła w normalnej wyprostowanej pozie. Nie musiały czekać długo aż dopadła ich dziewczyna ze strojami dla pacjentów. Pakunek posiadał wszystko co najważniejsze, Inoshi podziękowała i odebrała co swoje, zapewne tak jak i Miyuki. - Nie, gdyby nie ja nie byłoby nas tutaj, Aichi nie zostałby ranny. Byłam głupia, chciałam... Za wszelką cenę nie dać się rozpoznać temu szaleńcowi, ja mu to podałam... Nie wybaczyłabym sobie gdyby z tego nie wyszedł... - Ścisnęłą lekko ubrania trzymane w dłoniach i rozejrzała się po holu dodając po chwili. - Może... Przebierzemy się gdzieś? - Rzuciła do Miyuki swobodnie by zaraz zacząć szukać jakiegoś miejsca w którym mogłyby to w miarę dyskretnie zrobić, bez żadnych ciekawskich oczu. Ubrałaby wszystko co tam dostała a to co z siebie ściągnęła wylądowałoby w torbie.

- Pomogę ci z pakowaniem... Poza tym, skoro nie mogę zostać muszę coś przekazać Aichiemu, dasz mu list ode mnie? - Zapytała swojej towarzyszki podczas gdy kierowały się już w kierunku wyjścia ze szpitala w nowych wdziankach. Po dotarciu do jej domu na pewno nie spędziłaby w nim dużo czasu. Pierwszą rzeczą byłoby zostawienie dziewczynie swojego adresu by się z nią skontaktowała i jeśli to było możliwe zdecydowała się również na napisanie wiadomości dla zdrowiejącego ninjy.

Drogi Aichi...

Musisz mi wybaczyć, że nie zostałam by cię przywitać... Okoliczności zmusiły mnie do wyjazdy ale wiedz, że zrobiłam to dla ciebie. W trakcie tego dnia wiele się działo i żadna ze mnie bohaterka. Wiesz jak bardzo Cię skrzywdziłam. Nie chciałam tego robić, nie myślałam o konsekwencjach czego bardzo żałuję. Mam nadzieję, że kiedyś znajdziesz w swoim sercu wystarczającą siłę by mi wybaczyć to czego się dopuściłam. Mimo, że nie spędziliśmy razem dużo czasu dobrze się z tobą bawiłam dopóki nie stało się najgorsze. Miyuki zapewne opowie ci wszystko bez szczegółów.

Jak już stało się najgorsze to... Czuję jakbyś naprawdę stał mi się bliższy, ale chyba tak jest z ludźmi o których się walczy, prawda? Nie mogłam Cię tam zostawić, zwłaszcza dlatego, że... O ile udało mi się wyciągnąć nas z najgorszej sytuacji to musisz również podziękować Miyuki. Ona nad tobą czuwała i to dzięki niej czytasz ten list. Ciekawi mnie czy sama go nie przeczytała ale... Miyuki, jeśli to czytasz, wiedz, że dobrze się spisałaś, podziwiam twoją odwagę i siłę którą zdobyłaś.

Aichi... W chwili gdy piszę ten list ty jesteś świeżo po zabiegu... A ja przygotowuje się do odjazdu. Nie wiem co wydarzyło się w posiadłości, w tej chwili nie wiedziałam nic co mogłabym ci powiedzieć o Koichim czy moim senseiu Hikarim. Mam nadzieję, że obaj wyszli z tego żywi i wszyscy kiedyś jeszcze się spotkamy. Cieszę się, że żyjesz i gdyby coś ci się stało nie wybaczyłabym sobie tego ale... Jest jeszcze coś... Wszystkim powiedziałam, że jestem twoją młodszą siostrą Saichi. Też nie byłam zbyt kreatywna z imieniem, jestem pewna, że z takim mogłabym równie dobrze być waszą siostrą. Właściwie to uśmiecham się jak to piszę bo wszystko skończyło się... Stosunkowo dla nas dobrze, jeżeli będziesz miał jakieś informacje o swoim bracie przekaż mi je.

Jeszcze raz chciałbym cię prosić byś wybaczył mi, że nie mogłam powiedzieć ci tego wszystkiego sama oraz... To co ci zrobiłam. Chciałabym by moje późniejsze czyny chociaż w części zadośćuczyniły za to wszystko. Miyuki powie ci gdzie mnie znaleźć jeśli byś chciał...

Do zobaczenia
Saichi

PS: Dziękuję za papierowe prezenty z wcześniej. Pozwolą mi nie zapomnieć.

- Przekażesz mu jak tylko się obudzi? Wprowadzisz w całą historię by nie był zaskoczony, że nagle ma siostrę - Uniosła lekko kącik ust do góry w delikatnym uśmiechu, był to częściowo uśmiech robiący zwyczajnie dobrą minę do złej gry bo o ile sam ten fakt był śmieszny tak wszystkie okoliczności do niego prowadzące już mniej. - On jest shinobi, poradzi sobie jakoś z wyjściem, jestem tego pewna. Musi tylko trochę wyzdrowieć - Sięgnęła do swojej torby i podała w kierunku Miyuki swojego trójkunaia - Możesz go zatrzymać, nie musi ci się przydać ale... Mógłby, jeśli uważasz, że Aichiemu przyda się bardziej... Możesz go dać jemu, ważne by był użyteczny. Ja... Będę się zbierała - Powiedziała blondynka już jakiś czas po napisaniu listu i przynajmniej chwili odpoczynku którego musiała zaznać.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
121/121


Najlepiej było w historyjkę wpleść jak najwięcej prawdy - im więcej jej elementów tym trudniej było odkryć prawdę. Czy byłoby to takie straszne? Nie były w końcu tutaj przestępczyniami, a ofiarami działań mafii, nie odniosłyby z tego powodu konsekwencji typu siedzenie w lochu.. Ale lepiej było dla wszystkich by mafia jak najdłużej się nie zorientowała w ucieczce ich trójki, a najlepiej by było, by nadal byli uważani za martwych przez nich. Trupów nie będą szukać, prawda?
Strażnik zaprzeczył na jej pytanie, uśmiechając się zmęczony. Nie zamierzali jej aresztować z tego powodu, że postawiona kompletnie pod ścianą została zmuszoną do zabrania kilku ubrań, które zresztą stopniem znoszenia bardziej przypominały ścierki.
Ręka chłopaka wyglądała znacznie lepiej. Co prawda wydawała się jeszcze nieco opuchnięta i zaczerwieniona, ale zapewne nie wynikało to z działania trucizny, a z pozostałości po leczeniu, które pewnie niedługo zniknął. Chłopak był jednak wykończony i potrzebował czasu i wypoczynku, dla nich nadal towaru deficytowego.
Miyuki uścisnęła jej ramię, gdy Inoshi zaczęła wspominać poprzednie wydarzenia i głęboko westchnęła.
- Nie możesz teraz o tym myśleć.. Zrobiłaś co musiałaś w tamtej chwili by ratować siebie i jego. Nie ma sensu tego roztrząsać - powiedziała łagodnie, po czym rozejrzała się po korytarzu - na pewno są tu jakieś toalety - mruknęła, zaczynając iść wzdłuż korytarza i szybko odnalazły potrzebne pomieszczenie. Przebranie było kwestią kilku chwil, a Miyuki zatrzymała się na moment jeszcze przed lustrem, patrząc na obcięte na krótko włosy i przeczesując je dłonią z wyraźnym smutkiem w oczach, nie odezwała się jednak do Yamanaki z żadnymi pretensjami. Zrobiły co musiały, prawda?
Dziewczyna mieszkała kawałek drogi od szpitala, a spacer po mieście był dla dziewczyny widocznie stresujący. Rozglądała się nerwowo, jakby cały czas wypatrywała jakiegoś zagrożenia, zdenerwowana samym faktem była tutaj. Dopiero po wejściu do środka odetchnęła. Było to niewielkie mieszkanko na piętrze budynku, czyste i schludne, choć niezbyt bogate. Wyciągnęła zza łóżka sporą torbę i zaczęła pakować głównie ubrania, jakieś drobne przedmioty, układając i bawiąc się z nimi w tetris, w tym czasie Inoshi mogła napisać list, dziewczyna dała jej odpowiednie przyrządy. List do Aichiego, z przeprosinami.. Choć jakby spojrzeć na to inaczej, to nie ona powinna czuć się winna. To wszystko przez tych mężczyzn! Raz, bo przez Hikariego, którego duma, a później ambicja przywiodły do mafii. Dwa, bo gdyby nie ciekawość Aichiego nie ruszyłaby szperać po budynku i teraz byłaby przy swoim senseiu!
Ah, ci faceci naprawdę byli zgubą kobiet.
Miyuki właśnie kończyła pakowanie - jej dobytek był naprawdę niewielki - kiedy blondynka przekazała jej list. Obrała go przez chwilę w dłoniach, po czym schowała do torby, wraz z innymi rzeczami.
- Opowiem mu wszystko co wiem - zapewniła ją i spojrzała na trzymaną broń - Na pewno się nam uda - powiedziała cicho, zaciskając na niej dłonie, po czym jeszcze raz wyciągnęła do niej ramiona - Podróżuj bezpiecznie. Dziękuje za wszystko - dodała na koniec, powstrzymując łzy w oczach przed spadnięciem.
Po wyjściu z domu dziewczyny Inoshi.. Była wolna. Mogła zrobić co chciała, kiedy chciała. Pytanie było jakie będą konsekwencje jej czynów, zarówno dla niej jak i dla innych.. Na to jednak jeszcze przyjdzie czas.
Teraz najlepiej nacieszyć się wolnością.. Póki trwa.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Droga " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=H-B7R5Tjhdw[/youtube] Inoshi zdecydowała się nie marnować zbyt dużo czasu. Rozmówiła się już z Miyuki i pożegnała. Mogła jedynie liczyć na to, że sobie jakoś poradzą. Nie mogła dalej im pomóc bo ściągnęłaby na nich wszystkich całe miasto. Zbyt przyciągali uwagę jako trójka. Po opuszczeniu domostwa kobiety rozejrzała się po okolicy, kręciła głową to w lewo to w prawo jakby próbując odnaleźć drogę pomiędzy tymi uliczkami, była tutaj teraz sama, całkowicie. - Mam nadzieję, że Hikari-Senpai jakoś sobie poradził, oby udało zdobyć mu się to po co przybył - Mogła jedynie zawierzyć w nim nadzieję bo to co się z nim działo było już poza jej zasięgiem. Nie mogła nic zrobić bez zwracania na siebie zbyt dużej uwagi która bardzo szybko mogła doprowadzić ją do śmierci. Tej której wolałaby uniknąć bowiem strach przed śmiercią również był silny w tej chwili.

Wciąż wydarzyć mogło się wiele dlatego Yamanaka od razu zaczęła kierować się w stronę bramy, nie szła jednak w kierunku tej którą ostatnio się tutaj dostała. Miała ze sobą wszystko to co czego potrzebowała. Swoją torbę, w miarę znośne ubranie no i te zniszczone ostrze które zdawało się skrywać w sobie jakąś tajemnicę. Co do ostrza musiała jednak jeszcze poczekać, nie mogła się mu tutaj dobrze przyjrzeć, nie miała gdzie nie wspominając już o tym, że zwyczajnie o tym nie myślała. Po dotarciu do samej bramy poprzez zwyczajne ulice Shigashi opuściła miasto jako jedna z wielu osób które opuszczały bramy miejskie by udać się gdziekolwiek, może i nawet na jakąś wioskę... Kogo to obchodziła, przecież miała tutaj być w przeciągu trzech dni a wyjście na wieś by komuś opowiedzieć o tej tragicznej sytuacji... I tak nie miał kto tego skontrolować. Wyszła więc z miasta i szła tam gdzie nogi ją poniosły... Podróżowała szlakiem Shigashi.

- Szlak Shigashi -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
97/&&&



Kobieta powoli pokręciła głową. Niezbyt ją obchodziły osobiste problemy zawodników, nie była tu od pilnowania uczennic i innych tego typu rzeczy. Ona tu i teraz miała pilnować tylko jednej rzeczy - wisiorka, do którego chciał się dostać Hikari. I niezależnie od tego co mówił, to aktualnie właśnie zdobycie nagrody było jego celem. To co się działo oprócz tego - zaginięcie Inoshi, klon, trucizna.. Nie odwróciły jego myśli od tego właśnie celu. Był pod pewnym względem naprawdę bezwzględny, nawet w takiej chwili myśląc tylko o swojej sile i potędze. Mógł mówić co chciał: że dawał czas Koichemu, że odwracał uwagę, ułatwiał poszukiwania.. Ale fakty były bezlitosne - on był tu, a nie szukał swojej uczennicy by jej pomóc.
Dlatego walka była nieunikniona, żadne z nich swojego zdania nie zamierzało zmienić. Kobieta była przygotowana na jego atak, z rozłożonym wachlarzem który sugerował jaką miała specjalizację dość jasno. Kiedy więc on użył pierwszej techniki, kobieta zgodnie z przewidywaniami odskoczyła z jej toru, sama wykonując trzy szybkie machnięcia wahlarzem, tworząc niezwykle szybkie i ostre wietrzne ostrza, które kierowały się w stronę Hikariego pod różnymi kątami. Były w mniej więcej połowie dystansu, gdy ten skończył tworzyć drugą technikę - olbrzymią głowę ognistego smoka, którego sama obecność w niezbyt wielkim przecież korytarzu znacznie podniosła temperaturę otoczenia, nie tylko w przenośni! Wzmocniona magicznym wisiorem sama w sobie była przerażająca, ale prawdziwy koszmar się rozpoczął kiedy na swojej drodze napotkał dwa futonowe ostrza. Ognista głowa zniekształciła się, zwolniła, zakotłowała, wydawała jakby mniejsza.. Po czym buchnęła szerokim ogniem, wypełniając pomieszczenie nieznośnie wysoką temperaturą, objęła swoim zasięgiem całą szerokość i wysokość korytarza. Płomienie buchnęły w obie strony z niespotykaną siłą, farba na ścianach zaczęła odpadać łuskami, dywan niemal od razu spopielił. To była siła, jakiej Hikari jeszcze nie obserwował przy swoich technikach, poruszała się z prędkością, która była blisko jego granicy percepcji, same warunki były nieznośne do przebywania, każdy oddech palił płuca i był bolesny, jakby oddychał gorącem, powietrze drgało i wibrowało i w sumie niewiele widział poza płomieniami i parą, która była jedyną pozostałością po poprzedniej technice suitonu. Wcześniej ukierunkowany w stronę przeciwnika, teraz szalał jak olbrzymi pożar, pożerając wszystko i rozszerzając się bardzo szybko w obie strony.. Także sam twórca nie był bezpieczny, bo szybko ściana ognia zbliżała się i w jego stronę, zwiększając temperaturę. Jak powstrzymać to piekło? To było dobre pytanie, zwłaszcza gdy Hikari sobie przypomniał.. Że nie bardzo ma gdzie uciekać, bo sam wcześniej zablokował przejście!

Sytuacja przedstawia się tak: przed sobą Hikari widzi ogień, parę i powietrze dygoczące jak nad ogniskiem w przerwach. Ogień rozszerza się szybko we wszystkie strony, siła jest ogromna. Temperatura na tyle wysoka, że oczy zaczynają łzawić, oddech pali i jest bolesny, robi mu się nieco słabo od tego. Za tak 2-4 tur (w zależności co będzie w tym czasie robił) po prostu zemdleje[/ghide]

[Hikari]

Hikari był samolubny, teraz realizowany plan posiadał swoje korzenie w chęci zdobycia potęgi. Miał do tego swoje powody, jak każdy inny, ale z drugiej strony patrząc poszukując uczennicy musiałby iść za kobietą, której sama siła chakry była przerażająca. Bez zdolności sensorycznych potrafiła sprawić iż poczuł dreszcze na plecach. Widział to tylko u cesarza wcześniej, a także Ichirou. Dwójki z krwawego pokolenia, nie mogłaby być łatwym przeciwnikiem. Próbował ją odciągnąć od Inoshi tak samo jak całą resztę mafii przy okazji wypełniając swój cel. Przecież będą bronić swojego najdroższego skarbu za wszelką cenę prawda? Jeżeli można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu to dlaczego by z tego rezygnować? Analizując sytuację jawna walka z mafią poszukując uczennicy ma taką samą szansę powodzenia jak zostawienie to w rękach Koichiego ściągając na siebie uwagę pozostałych. W sytuacji której się znalazł wybieranie swojej ścieżki było niczym rzut kością i liczenie na wybranie właściwego wyboru. Nawet jeżeli na pozór wydawał się okrutny. Poszukiwania jej oddał komuś innemu z jeszcze jednego względu, w takim miejscu jego techniki są zagrożeniem nie tylko dla przeciwników, ale jak się przekonamy mogą być również dla niego samego. Mógł być określony za to skurwysynem, ale to był racjonalny wybór. Wystarczy spojrzeć na te wszystkie fakty oraz dodać, że miejsce przebywania jego podopiecznej jest mu zupełnie nieznane w porównaniu do wisiorka.
Rozmowa z kobietą była tylko odłożeniem na później ich walki. Tak na prawdę ani jedno, ani drugie nie zamierzało od początku zmienić swojego zdania. Gdy już do tego doszło Terumi rozpoczął pierwszy od wodnej techniki, która wykonała swoje zadanie w stu procentach. Zanim wystrzelił jednak ogniste jutsu w jego kierunku szły już powietrzne ataki. Wypuszczając głowę smoka spodziewał się konsekwencji czynu zderzenia tych dwóch żywiołów, dlatego na tym nie przestał podejmować swoich akcji. Oddychał lekko szybciej przez nagłe większe zużycie chakry na raz, a dodatkowo powoli odczuwalny jej ubytek, ale nie mógł sobie pozwolić na opóźnienia. Ponownie wziął głęboki oddech, tym razem aby za pomocą reberu wypluć tuż przed siebie jak największe ilości gumy, która miała zablokować ten korytarz także. Mimo to widział efekty kolizji obu jutsu. Ogień zaczął rozprzestrzeniać się w obie strony niszcząc dosłownie wszystko dookoła. Cegły, farby, ściany, dosłownie wszystko się paliło. Nigdy nie widział takiej destrukcyjnej siły w swoim życiu. Dym szybko zapełniał korytarze. Jak wiele zdążyło się przedostać zanim zatkał korytarz? Czy ta zapora wytrzyma na długo? Prawdopodobnie nie, dlatego od razu cofnął się z powrotem o jakieś dobre dziesięć metrów sięgając do swojego ekwipunku przy okazji po pigułkę żywnościową dodającej mu trochę energii.
Yogańczyk zamknął się w ten sposób z obu stron. Wciąż jednak posiadał przygotowane rozwiązanie awaryjne w takiej sytuacji, inaczej nie ryzykowałby puszczając swojego katona. Chociaż sam efekt końcowy przerósł jego oczekiwania, od samej temperatury oczy zaczynały łzawić, a oddech palić. Miało to swoje plusy, odciął od piwnicy również swojego przeciwnika, a także zrobił wielkie zamieszanie. Pożar będzie się tylko rozprzestrzeniać. Teraz tylko sam musi pokonać tą przeszkodę, a najprościej będzie na sztuczce dzięki której wygrał swój pierwszy pojedynek na arenie. Dotknął ziemi sprawdzając czy rzeczywiście nie jest zbyt gorąca, a w razie potrzeby wycofał się jeszcze dalej. Gdy temperatura była odpowiednia szybko zaczął przemieszczać się pod ziemią w kierunku wisiorka omijając źródła ciepła. Dodatkowo znajdując się coraz bliżej poszukiwał uczucia coraz cięższej grawitacji i chakry, które miał pierwszy raz wchodząc do pomieszczenia gdzie go przechowują w celu łatwiejszej lokalizacji i tam właśnie zmierzał. Gdyby problemem były cegły wpierw wysadził je notką wybuchową odpowiednio oddalając się od celu.

  Ukryty tekst

[Chise]

Wyprawa B
100/***


Ogień szybko się rozwijał, to było nawet piękne pod pewnymi względami - czysta, destrukcyjna siła, pozbawiona zahamowań. Czy guma na tym poziomie miała szansę powstrzymać to na długo? Z pewnością Hikari także o tym myślał i odpowiedź była tylko jedna - nie. Na jakiś czas, może moment, ale na pewno nie na długo, w końcu się przebije i z dostawą świeżego tlenu buchnie ponownie tą samą siłą. Nie był też pewien co się działo po drugiej stronie - zdawało mu się, że coś słyszał, ale nie był pewny co to dokładnie było, być może próba gaszenia pożaru albo ostatnie szaleńcze ruchy konających. Nie czekał jednak aż się rozjaśni sytuacja, to byłoby bez sensu, guma tymczasowo dała mu bezpieczeństwo. Korytarz nadal był zadymiony i gorący, ale.. Było to jakoś lepiej znośne gdy kolejne porcje dymu nie były dostarczane, ale i świeże powietrze nie miało jak docierać - zostanie tu było skazaniem się na śmierć z uduszenia, na szczęście nie to było planem Terumiego.
Wycofał się powoli, sprawdzając temperaturę podłoża. Po około 10 m nadal wydawała się być ciepła, rozgrzana jakby była niedaleko ogniska albo wystawiona na intensywne, letnie słońce, ale było to znośne uczucie, z pewnością taki gorący chłopak był w stanie to wytrzymać.
Czy jednak sam ten pomysł był tak dobry jak sądził? Z pewnością w ten sposób darował sobie przedzieranie się przez pożar, ale sam wiedział, że nie był to najszybszy sposób przemieszczania się. Dodatkowo omijanie pożaru sprawiło, że nie mógł być tak pewny swojej orientacji w terenie posiadłości. W pewnym momencie mimo bycia pod ziemią dotarł do niego głuchy, potężny huk, ale nie wiedział co się dokładnie stało.
Z pomocą przyszedł mu jednak sam wisiorek, a właściwie to moc którą emanował. Kiedy Hikari zaczął czuć przygniatające do ziemi uczucie mógł być już pewien, że jest na właściwej ścieżce. Gorszą sprawą było podążanie dalej w tym kierunku. Będąc pod ziemią, im bliżej był tym bardziej czuł jak coś go wgniata, gorzej było mu się poruszać do przodu.

[Hikari]

Guma na tym poziomie którym posługiwał się Hikari nie mogła wytrzymać za długo, dlatego potrzebował jakiegoś planu. Zamknięcie się z dymem dostającym się do oczu, powodującym lekkie łzawienie oraz piekący ból gardła nie było przyjemne dlatego starał się trzymać niższego pułapu, gdzie stężenie bywa mniejsze. Nie czekał jednak zanim zabraknie mu tlenu będąc tak zamkniętym, albo ktoś się do niego dostanie. Po oddaleniu się dziesięć metrów podłoga wciąż była rozpalona. Na szczęście chłopak jest przyzwyczajony do wysokich temperatur, lubił lato, a jego jutsu zawsze podgrzewały atmosferę. Ostatnio był w podobnych warunkach po podpaleniu lasu Kyuzo podczas wojny. Postanowił więc zacisnąć zęby i za pomocą swojej techniki tak rozmiękczyć glebę pod stopami, aby móc w nią wejść. Ostatecznie warunki okazywały się chyba lepsze niżeli na korytarzu. Odnośnie samej szybkości, pewnie dłużej zajęłoby składanie pieczęci i gaszenie pożaru niżeli poruszanie się pod ziemią z połową swoich maksymalnych zdolności. Wciąż to było zadowalające. Dodatkowo wejście do piwnicy będzie w pełni zabezpieczone przy takim ogniu, opanowanie go nie należy do najłatwiejszych. Co do swojej orientacji w terenie, posiadał obecnie jakieś 17 metrów do schodów prowadzących do piwnicy. Nie mogło być tak źle, aby tego nie obliczyć mając jako wskazówkę jeszcze źródło ciepła.
Nie mógł być jednak pewien, że porusza się w dobrym kierunku, ale dobiegł go nagle wielki huk. Czyżby jego wcześniejszy twór pod wpływem temperatury wybuchł? To było możliwe, ostatecznie guma rozszerzałaby się i zbierała w sobie powietrze. Potem mogła pęknąć jak bańka wodna, ale przewidywał jeszcze jedną opcję. Wróg powoli stara się pokonać przeszkody jakie ma po drodze aby dostać się do piwnicy. W zależności z której strony idzie może to być sam ogień pochłaniający coraz większą część budynku z zawrotną szybkością, albo jeszcze wcześniej zasklepiona lawowa bariera. Terumi miał jednak na uwadze, że to wcale nie musi być koniec jego atrakcji. Wręcz przeciwnie, nawet jak zbierze swoją główną nagrodę to wciąż będzie musiał wrócić do Yogan-Ryu i mieć nadzieję, że jego uczennica również tam będzie. Sama taka podróż może być ucieczką przed pościgami wysłanymi przez mafię za nim. Czasu na przemyślenia jakiekolwiek jak zwykle brakowało, bo nagle poczuł jak coś go wgniata w ziemię. Był to efekt powodowany przez zielony wisiorek, a znajdując się w glebie uczucie to było zdecydowanie mniej przyjemne. Powoli zaczął przemieszczać się w dół, ile to metrów tak pokonywało się schodami? Starał się odtworzyć tą odległość będąc szczególnie ostrożnym pod koniec. Nie chciał wyskoczyć od razu w całości w pomieszczeniu, a wpierw wychylić głowę i zorientować się w sytuacji. W przypadku jakby było czysto postanowił cały wskoczyć do pomieszczenia i dotrzeć do amuletu mimo coraz większej presji wisiorka. W pamięci przypominał sobie pierwszy raz jak tutaj przybyli i próbował odtworzyć trasę kobiety, która nie miała takich problemów jak zawodnicy. W tym musiała się kryć jakaś sztuczka.