Dom Koko

[Koko]

Gdzieś na uboczu dość rozległej dzielnicy, gdzie Czerwonoocy sprawowali władzę, stał sobie niewielki domek. Swym wyglądem idealnie pasował do wszystkich innych co sugerowało iż należał do członków owianego sławą klanu. Dookoła budynku spory ogród, w którym znajdowały się rośliny odporne na ten surowy i chłodny klimat. Sporo krzewów, iglaków ale też kilka drzew nadających osobliwego uroku. Sam budynek domostwa posiadał tylko jedno piętro, jednak było ono bardzo rozległe i podzielone na trzy części - centrum oraz prawe i lewe skrzydło. W prawy skrzydle swoje pokoje posiadali rodzice Koko. On zaś przesiadywał w lewym. Centralna część zawierała pomieszczenia do użytku wspólnego.

---

Koko przesiadywał w swoim pokoju i z piór wycinał lotki, które kiedyś miały mu posłużyć do skonstruowania autorskich strzał o różnych grotach. Wiedział jednak że sam grot to nie wszystko. Aerodynamiczny kształt oraz lotka zwieńczająca strzałę były równie ważne. Dlatego też młodzieniec wycinał piórka w różne kształty ażeby później sprawdzić, która opcja będzie tą najlepszą, nadającą strzale największą prędkość.

[Mishima]

Dziwny zwierz
#1
Theme Dzień nie różnił się niczym, od reszty pozostałych. Za oknem duże warstwy śniegu. W powietrzu nie przyjemne, wrecz tnące powietrze. Na tyle surowe, że nikt o zdrowych zmysłach nie chciałby tu żyć. Jednak jak każda prowincja, mająca swoje wady i zalety, nie była tak zła jak ją malują.

Po drodze jednej z ładniejszych dróg, stał osamotniony domek. Otoczony jedynie charakterystycznymi różowymi krzewami, a raczej kwitnącą wiśnią. W środku? Tam znajdował się młody chłopak, na oko koło piętnastu lat. Zajmował się czymś, o czym wiedział tylko on. Wydawałoby się, że na takim odludziu nikt nie będzie mu przeszkadzał. Jak los bywa zgubny, prawda?

Bo właśnie w tym momencie, jego uszu doszło mocniejsze pukanie. Echo w domku, rozeszło się po wszystkich pokojach. Któż mógł przyjść o tej godzinie? Poranne pory, zazwyczaj bywały tymi najmroźniejszymi. Nawet w taką porę roku, jaką jest wiosna.

[Koko]

Słysząc pukanie do drzwi Koko podniósł głowę znad biurka przy którym pracował. Rzadko się zdarzało żeby mieli gości toteż fakt ten wyjątkowo zainteresował chłopaka. Jako że miał bliżej do drzwi wejściowych porzucił swoją małą rzemieślniczą pracę i przywdziawszy papcie na gołe stopki ruszył szybkim krokiem ku wejściu. Przechodząc korytarzem zerknął jeszcze w stronę pokojów rodziców. Pustka i cisza. Albo śpią albo z góry założyli że to Koko ma otworzyć drzwi jako że jest młodszy i blah blah blah. Ale przecież to pewnie ktoś do nich. Jakiś listonosz z rachunkiem albo ważnym listem. Struganie strzał było ważniejsze niż odbieranie poczty! Ehhh.
Szarpnął za przesuwane drzwi otwierając je szeroko i wyglądając na przybysza. Jednocześnie wpuścił do domu nieco zimnego powietrza przez co przeszedł go dreszcz po plecach.
- W czym mogę pomóc? - spytał z rozpędu.

[Mishima]

Dziwny zwierz
#3
Theme W tle porannego mrozu, stała kobieta. Posiadała trochę przerażające, ale bardzo zlewające się z otoczeniem, białe oczy. Była plus minus, Twojego wzrostu. Wpatrzona w Ciebie bez specjalnego wyrazu, uniosła lekko brwi. Czyżby spodziewała się, zobaczyć kogoś innego? Zapadła chwila ciszy, a jedyny słyszalny dźwięk, to nic innego jak wiatr. Kawałki sniegu, a raczej opruchy spadające i kierowane wiatrem w waszą stronę, zaczęły wpadać do mieszkania.

- Przepraszam, że przeszkadzam ale zgubiłam kota. Nie widziałeś, może białego futrzaka?

Po jej tonie i głosie, mogłeś stwierdzić, że jest w okolicach Twojego wieku. Może nieznacznie starsza. Wpatrywała się w Ciebie, tymi wielkimi, przeszywającymi białymi oczyma. Wypadałoby pomóc niewiaście w potrzebie, czyż nie?

Samemu stojąc w samych, jak to zostało ujęte, papciach czułeś mróz. Wiadomo jaka panowała pogoda na zewnątrz, a właśnie staleś w samym przeciągu. Może gorąca herbata i mała pomoc? To już zostawiamy bohaterowi. Będzie na tyle pomocny, żeby odsunąć na jakiś czas struganie strzał?

[Koko]

Uniósł brew widząc całkiem niebrzydka dziewczynę u swych drzwi. Trochę się zawstydził bo on nie wyglądał zbyt wyjściowo a tu dama u drzwi potrzebuje pomocy. Czując pojedyncze płatki śniegu na gołych nogach aż pisknął cicho pod nosem. Gestem ręki zaprosił ją do środka.
- Wejdź. Skoczę się przebrać i pójdziemy poszukać twojego kota. Możliwe że zaszył się gdzieś w naszym ogrodzie. Sekundka - powiedział po czym zniknął za rogiem korytarza. Wpadł do swojego pokoju i w ułamku sekundy naciągnął spodnie oraz bluzę. Do tego skarpety i sandały.
Wybiegł zza rogu chwytając jeszcze za płaszcz wiszący na wieszaku. Był gotowy więc otworzył drzwi i gestem ręki dał znak dziewczynie że wychodzą.
- W taką pogodę i w tych okolicach ciężko będzie znaleźć białego zwierzaka. Na szczęście dobrze trafiłaś - powiedział wchodząc do ogrodu na tyłach domu. Rozejrzał się dokładnie jednak spora ilość roślin utrudniała to zadanie.
- Ma jakieś imię? Może zawołaj... - zasugerował rozglądając się uważnie i próbując wypatrzyć jakiekolwiek poruszenie lub ruch.

[Mishima]

Dziwny zwierz
#5
Theme Dziewczyna weszła do środka, po Twoim zaproszeniu. Widać było po jej reakcji, że się ucieszyła. Można różne domysły snuć, takie jak chociażby, że jesteś pierwsza osobą, która postanowiła jej pomóc. Drzwi zamknęła za sobą, czekając aż wrócisz. Szybko sie przebrałeś i wróciłeś gotowy na mała.. wyprawę.

- Dziękuję, że chcesz mi pomóc. Jesteś jedynym w okolicy, który nie zamknął drzwi przed moim nosem..

Po tych słowach dziewczyna, zarzuciła na szyje szal i skierowała się z Tobą do wyjścia. Miałeś racje, białe zwierzę, biały jak to ujęła kot, będzie ciężkim obiektem do odnalezienia.

- Mój pupil nazywa się Ryu. Zazwyczaj nie odstępuje mnie na krok i dzięki temu ludzie, też mnie omijają. Boję się, że ktoś mu coś zrobił..

Strach w głosie kobiety wskazywał, że nie należała ona do osób walczących, nie była ninja. Słów jakich używała także, były dość zaskakujące. Była omijana, przez fakt posiadania kota?

Dalszy ciąg piszesz tutaj.

[Koko]

Poranne promienie wpadł do pokoju chłopaka rozświetlając pomieszczenie. Część nich dosięgła nawet łóżka przez co młodzieniec zmrużył oczy i babląc coś pod nosem nakrył się kocem. Niestety było mu zdecydowanie za gorąco toteż wydając z siebie pomruki niezadowolenia wstał i udał się do kuchni.
Niestety w domu nikogo nie było więc sam musiał się zając przygotowaniem posiłku. Jakieś płatki, jabłko i deser czekoladowy na koniec. Wszystko zapakował na tacę i do salonu. Rozsiadł się wygodnie na kanapie i wziął za pałaszowanie miski z płatkami. W międzyczasie kątem oka zerkał na dzisiejszą gazetę, którą zapewne kupił jego tata. Niestety nic ciekawego nie rzuciło mu się w oczy. Jak zwykle polityczne spory, napaści, lokalne problemy i kilka ogłoszeń.
Dzień nie zapowiadał się zbyt kolorowo. Póki był sam w domu będzie musiał sobie jakoś zorganizować czas. W głowie miał struganie nowych strzał i testowanie lotek, które opracował kilka dni wcześniej. Jeżeli nie wypalą to chłopak będzie musiał usiąść nad tym wszystkim jeszcze raz. Póki co jednak musiał skończyć śniadanie...

[Uchiha Matsu]

Misja dla Koko
1/15

Poranek zaczał się dla niego zwyczajnie, można tak powiedziec. Pogoda dopisywała i humory także. Przynajmniej ludziom na zewnątrz w prawdziwym świecie. Słońce wyciągało ludzi z domów i pchało w stronę centrum by kupowali kolejne średnio potrzebne im rzeczy. Jednak nie wszyscy kręcili się po osadzie bez celu, o nie.
Był pewien listonosz, który mimo świetnej pogody i możliwości spędzenia tego weekendu poza osadą na wyjeździe postanowił zostać i świetnie się bawić roznosząc listy ludziom prosto do domów.
Jednym z tych domów było domostwo Koko, którego odwiedził akurat w porze śniadaniowej. Zapukał trzy razy i czekał aż ktoś podejdzie do drzwi by je otworzyć, gdyż paczką, którą miał dostarczyć, wymagała podpisania odbioru przez adresata.

[Koko]

Koko właśnie pałaszował czekoladowy deser kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Westchnął głośno pod nosem i skubnął jeszcze w pośpiechu trzy łyżeczki deseru co by mieć na zapas. Nieco poirytowany że nie dane mu jest skończyć śniadanie wstał z wygodnej kanapy, przyodział papcie i powolnym krokiem ruszył w kierunku drzwi. W lustrze przy wejściu zauważył że ma całą buzie wymalowaną czekoladą toteż czym prędzej użył rękawa jako ścierki. Przejrzał się jeszcze czy aby na pewno nie jest brudny po czym chwycił za klamkę. Otworzył drzwi wpuszczając promienie atakujące jego bezbronne oczy. W tym świetle listonosz wyglądał niczym aniołek od którego biło niespotykanie światło.
- Dzień dobry. W czym mogę pomóc? - spytał jak to zazwyczaj robił kiedy ktoś się zjawiał przed jego drzwiami. Jego oczy powoli przystosowały się do ostrego światła i teraz można było śmiało stwierdzić że do aniołka mu daleko. Te powinny być majestatyczne i piękne. Ten Pan odbiegał daleko od kwintesencji tych dwóch pojęć.

[Uchiha Matsu]

3/15

Drzwi otworzyły się i poczciwy listonosz uśmiechnął się, pokłonił w pas i zaczał:
- Witam, mam przesyłkę do Pana Koko Santoru, z klanu Ranmaru. Prosze podpisać i już spadam!- powiedział dziwacznym i bardzo entuzjastycznym tonem.
Kiedy tylko spojrzał, że jego adresat odebrał przesyłkę skłonił się raz jeszcze, pozdrowił shinobi przerażającym uśmiechem. To na pewno nie był normalny człowiek.
Przesyłka zawierała mały liścik, zapieczętowany przez władze wioski.

• Santoru Koko,
  Proszę zgłosić się do siedziby władz wioski dzisiaj w południe. Zlecono Ci misję w Radzie i tam będziesz pracować. Proszę zabierz lunch lub jakieś drobne oraz wygodne buty i lekkie ubranie. Zmiana od 12-18. Wypłata: 100 ryo.
  Z poważaniem
  Hisashi Musashi

[Koko]

Uniósł brew słysząc o przesyłce. W końcu niczego nie zamawiał a i nie spodziewał się prezentów bo przecież jego urodziny dopiero za pół roku. Zdziwiony odebrał liścik i podpisał w odpowiednim miejscu potwierdzając odbiór. Facio sobie poszedł a Kokolino wrócił do domu dokończyć swój czekoladowy deserek.
Rozsiadł się wygodnie na kanapie i otworzył kopertę wyciągając kawałek papieru. Drugą ręką sięgnął po łyżeczkę w czekoladowym puddingu. Czytając ponownie uniósł brew delikatnie zdziwiony. Do tej pory nie dostał żadnej misji związanej z Radą więc tym razem był to lekki szok. Z lodówki zabrał kilka owoców i tosta co by w pracy nie umrzeć z głodu. Wszystko ładnie zapakował w torebeczkę i położył przy wyjściu. Skończywszy śniadanie udał się do swojego pokoju aby przygotować się do misji.
Założył swoją torbę z ekwipunkiem, bójki nie przewidywał toteż kołczan i łuk postanowił zostawić w domu. Standardowe ubranko i był gotowy do wyjścia. Przy drzwiach złapał jeszcze za jedzonko które wcześniej przygotował i opuścił domostwo.
Droga do siedziby władz była prosta. Jeden z bardziej okazałych budynków w całej okolicy. Wiadomo... Musieli pokazać ile mają kasy i takie tam. Żeby gościom opadały szczęki jak będą wizytacji.
- Dzień dobry. Ja w sprawie misji - powiedział do recepcjonistki i pokazał jej karteczkę z listem, który otrzymał.

[Uchiha Matsu]

5/15

Droga do Rady na prawdę była prosta. Kilka przecznic dalej młody Koko znajdował się już przed drzwiami, które przekroczył dziarsko, by w następnej chwili, w mgnieniu oka zlokalizować recepcję. Działał pewnie i zdecydowanie, w sumie nie wiedział o co jeszcze chodzi, ale sprawiał wrażenie człowieka, który wie co robi.
Recepcjonistka wysłuchała z uśmiechem młodzieńca po czym zwróciła się do niego uprzejmym tonem:
- Witaj kochanieńki, masz wszystko co było w liście? Mam nadzieje, bo pracy jest dużo a czasu mało. Proszę skierować się tym korytarzem, a potem druge drzwi na prawo. Tam Ci wszystko wyjaśnią, śmiało. - skończyła i od razu zatopiła nos w notatkach i książkach, spisach i co tam jeszcze trzymają w recepcji. Po tych krótkich słowach wstępu Koko musiał udać się do wskazanych drzwi, przez korytarz niedaleko wejścia. Pokój o numerze 313, wystarczy zapukać...

[Koko]

Budynek władz był mocno wypasiony. Wszystko aż się świeciło, wszystko takie zadbane, każdy taki zapracowany. Wow. Aż się człowiekowi udziela i od razu chciałby zakasać rękawy do pracy. Chyba że jest się nastoletnim chłopakiem i przymusowa praca to ostatnie na co masz aktualnie ochotę. Szczególnie jeśli chodzi o papierkową robotę, bo tylko z tym kojarzy się ten budynek. Dużo papirków, archiwów, niepotrzebnego bałaganu i chaosu.
Nic nie mówiąc Koko zabrał liścik i powędrował korytarzem dokładnie tak jak wskazała mu Pani recepcjonistka. Po drodze spoglądał na szyldy przy innych salach. Jakiś inspektor, jakiś radny, same szychy. Jakby to wysadzić to byłoby z tego expa. Ale to może innym razem. Nie czekając na zaproszenie zapukał do drzwi sali nr 313 i wpakował się do środka. Skoro było dużo do zrobienia to lepiej oszczędzić sobie tych kurtuazyjnych ceregieli. Trza brać się do pracy i to szybko.
- Dzień dobry. Jestem Koko. Podobno miałem się tu stawić. - powiedział wymachując kartką papieru, na której zapisana była treść listu.

[Uchiha Matsu]

7/15

Koko wszedł przez drzwi we wskazanym pokoju by zobaczyć, że to w cale nie jest pokój. Jego oczom ukazała się ogromna hala, która mogła spokojnie pokryć dwa duże boiska do piłki nożnej. Zaraz przed wejściem znajdowała się grupka shinobi, a koło nich mężczyzna oznajmiający zadania.
Cała sala była wypełniona różnego rodzajami brońmi. Od kunai, po shurikeny, katany, tachi, zanbato, Fuuma Shurikeny, a nawet okazy większego kalibru. Grupka shinobi zgromadzona przed mężczyzną miała już ze sobą kartki i długopisy.
Gdy tylko drzwi zamknęły się za Koko wzrok mężczyzny jak i piętnastu innych osób zwrócił się w jego kierunku. Mogła to być pesząca sytuacja dla osób nieśmiałych, jednak mężczyzna dziarsko ruszył na przeciw, by zakończyć tę niezręczną ciszę.
- Witaj Koko, jesteś ostatni, przerpraszam ale już zacząłem omawiać pewne sprawy, dołączysz?- po czym wręczył Ci długopis, listę i kawałek tektury, który miał służyć za podkładkę.
- Tak więc jak mówiłem, zapisujemy dokładnie każdy numerek na karteczce. Każda osoba ma przydział około tysiąca. Łącznie sztuk jest około 15 tys, więc idealnie tysiąc na każdego. Sekcje są wyznaczone ogromnym napisem u góry. Każda sekcja należy do innego shinobi. Jeśli zobaczycie nie swój przedmiot, od razu powiadomcie innego pracownika. Jeśli macie jakieś pytania to jestem tu by Was nazdorować, a teraz do dzieła!- rozkazał i machnął rękami, by wszyscy zaczęli już pracę.

[Koko]

Widząc że to wcale nie jest typowy pokoik z biureczkiem, krzesełeczkiem i stosem papirków Koko nieco oniemiał. Ogrom tej hali oraz rzeczy, które się tu znajdowały nico przeraziły chłopaka. Nie chcąc jednak sprawiać problemu dołączył do grupy innych zebranych aby wysłuchać, na czym miało polegać ich zadanie. Kiedy usłyszał o tysiaku różnych rzeczy które miał spisać, skompletować, zebrać i bóg sam wie co jeszcze z nimi zrobić to prawie upadł. Chyba te kilka owoców i tost, które zabrał z domu nie wystarczą żeby utrzymać chłopaka przy siłach kiedy ten będzie pracował.
Kiedy wszyscy ruszyli do pracy Koko podszedł do szefunia żeby o cos zapytać. Nie ogarnął jeszcze listy, którą miał więc wolał zapytac zamiast odczytywać kilometrową kartkę.
- Przepraszam. Która sekcja jest dla mnie? - spytał po czym zaczął rozwijać listę aby zacząć czytać spis przedmiotów, o które musiał zadbać. Ogrom tego wszystkiego nieco go przytłaczał jednak chłopak był dobrej myśli.