Szpital

[Suzu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
7

---

---

[/b][/size][/center]In the warmth of
an indoor fire.
You will find the treasure
which you desire![/color]

Kobieta z uprzejmym uśmiechem wysłuchała wszystkiego, nawet podnosząc się ze swojego stanowiska by spojrzeć na krewnego jednego z pacjentów, małego Nezuru. Dzieciak wykrzywił się do niej w czymś, co chyba miało być uśmiechem, wyraźnie się jednak denerwował. Sama recepcjonistka nie zdołała skojarzyć jego twarzy, przeszła więc dalej.
- Rozumiem. Kogo dokładnie pragniecie odwiedzić?
Niestety, przed nosem kobiety leżały co prawda papiery, zapisane jednak były tak gęsto i tak niewyraźnie, że do góry nogami Tetsu zupełnie nie był w stanie niczego wyczytać. Miał nawet powody by zastanowić się, czy przypadkiem poza pustynią nie korzysta się z innego alfabetu - pismo było tak dziwne i niewyraźne. Nawet patrząc od właściwej strony ciężko byłoby mu rozszyfrować kolejne znaki. Lekarze...
- Ah, pan Saito? Rozumiem - trafiony zatopiony, nazwisko wybrane przez Tetsu nie tylko było bardzo pospolite, ale posiadało jeszcze wiele bardzo podobnych wariantów, co właśnie załatwiło ich problem - W porządku, to będzie... pokój numer osiem. Na piętrze. Akurat ktoś jeszcze z rodziny przyszedł w odwiedziny, pan Saito musi być bardzo kochany - powiedziała z zadowoleniem, wskazując dłonią drogę w kierunku schodów.
Na piętrze czekał korytarz z dwoma rzędami zamkniętych drzwi. Bielone ściany nie zostały ozdobione w żaden sposób, a jedynym odróżniającym się elementem były drzwi prowadzące do pomieszczenia gospodarczego, gdzie przechowywano różne środki i sprzęty przydatne w sprzątaniu. Po drugiej stronie korytarza znajdywał się jeszcze pokój pielęgniarek, spod którego dało się usłyszeć cichą, niezbyt wyraźną rozmowę. Nezuru przeniósł wciąż niepewne spojrzenie na Tetsu. Jak na razie piratów nie stwierdzono.

[Kaze Tetsu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
8 Plan się powód i Tetsu odczuwał nawet lekką dumę z tego powodu. Skłonił się recepcjonistce i ze szczerym uśmiechem na twarzy rzekł do niej:
-Bardzo dziękuję Pani za pomoc.
Tetsu skinął na swojego towarzysza i razem ruszyli w głąb szpitala. Shinobi starał się zapamiętać wygląd mijanych osób, na wypadek gdyby szczęście się od niego odwróciło. Rozmyślając cały czas nad znaczeniem zagdka, młody Maji czekał na moment gdy będzie sam z Nezeru:
- Słuchaj, na razie idziemy na samą górę szpitala, najlepiej dach. Jak ktoś nas o coś będzie pytał, to mówimy, że jesteśmy z wizytą, ale szukamy toalety. Udawaj wtedy, że bardzo chcesz do łazienki. No to w drogę.
Gdy ruszyli, Tetsu dalej się rozglądał. Miał nadzieję, że uda mu się dostrzec jakąś wskazówkę albo przynajmniej podejrzeć jak wyglądają osoby w pokoju numer osiem. Starał się też wychwytywać fragmenty rozmów, mijając poszczególne pomieszczenia. W umyśle shinobiego kotłowały się już różne scenariusze i plany, a każda myśl toczyła jakby bój z inną. Tetsu postawił na razie na dosłownym znaczeniu słów zagadki. "Płynie na" mogłoby sugerować, że kolejna część zagadki wyjaśni się, gdy znajdzie odpowiednie miejsce i wejdzie na jego szczyt. Co prawda chłopak nie miał pewności, że jest w odpowiednim miejscu. Szpital jednak najbardziej pasował mu do podanego opisu.

[Suzu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
9

---

---

[/b][/size][/center]In the warmth of
an indoor fire.
You will find the treasure
which you desire![/color]

Cisza i spokój szpitalnego korytarza sprawiały, że doskonale niosły się dźwięki kroków obu intruzów. Nikt jednak nie wychodził, by ich powitać lub chociaż sprawdzić kto przechodzi, nie było to nic zastanawiającego w publicznej placówce.
- Na dach...? - zdziwił się chłopiec - Noo dobra.
Pokoje w większości były zamknięte, obserwacja niewiele więc dawała. Ciężko też było zorientować się, gdzie znajduje się wejście na dach ani czy w ogóle takowe znajduje się w środku. Najbardziej realnym planem na ten moment było podsłuchanie, co też za rozmowa odbywa się w pokoju personelu, Nezuru jednak zatrzymał się gwałtownie podczas mijania drzwi z numerem pięć.
- To głos Kogiego! - wyszeptał, łapiąc Tetsu za rękaw.
Zanim jednak obaj mogli coś postanowić, wspomniane drzwi otworzyły się i stanął w nich rówieśnik Nezuru, znacznie od niego szczuplejszy i trochę gorzej ubrany. W dłoni ściskał kartę papieru z jakąś notatką, a gdy obrócił głowę, wbił zdumione spojrzenie w obu przybyszów. Zaskoczenie trwało jednak tylko chwilę, bo później uśmiechnął się szeroko i zamachał przed nimi kartą.
- Spróbuj mi to zabrać, a zacznę krzyczeć i nas obu stąd wykopią. A kartkę zjem - obiecał, diabelnie zadowolony ze zdobytej przewagi.
Za jego plecami leżał na łóżku niestary mężczyzna. Złamaną nogę podwieszoną miał do haka wiszącego ze specjalnej konstrukcji, jedno z oczu natomiast skrywał mu opatrunek. Nosił na sobie jeszcze kilka bandaży widocznych spod piżamy, z pewnością niedawno został dość mocno poturbowany. Przyglądał się sytuacji pod drzwiami z zainteresowaniem człowieka, który naprawdę nie ma niczego ciekawszego do roboty.
- To jak będzie? Zostawicie mnie i nie otworzycie tych drzwi do chwili, aż zniknę na schodach. Jeśli wcześniej się ruszycie, pielęgniarki was dopadną - pogroził mały spryciarz.
I jeśli się zgodzili przystać na jego warunki, zamknął drzwi do sali numer pięć i ruszył ku schodom, z bezczelnym uśmiechem obracając się przez ramię.

[Kaze Tetsu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
10 Tego Tetsu nie przewidział. Trafić na rywala chłopca w takim momencie. Z drugiej strony, zaoszczędziło mu to kombinowania i utwierdziło w przekonaniu, że dobrze przeanalizował zagadkę. Co prawda cześć z piratem była inna niż się spodziewał, ale miejsce pasowało więc była spora szansa, że udałoby się znaleźć rozwiązanie bez tego zbiegu okoliczności. Przypominała mu się teraz zasłyszana kiedyś mądrość: Szczęście jest częścią umiejętności.
Teraz pojawił się inny problem. Kogi stawiał sensowne warunki, bardzo dobry plan po prawdzie. I wyprzedzał ich o krok. Chłopak był bystry i Tetsu za to chociażby darzył go szacunkiem. Mógłby co prawda próbować go powalić, tylko po toby wykonać misję. Ale nic na siłę. Jego droga ninja też mu na to nie pozwalał, tarcze są zwykle jednak by chronić. Byłby kiepskim shinobi, gdyby próbował przemocą pozbyć się konkurencji w postaci dziecka. Uśmiechając się tylko pod nosem, rzekł pełen powagi.
-Zgadzamy się na Twoje warunki. Chcemy tylko w spokoju porozmawiać z mężczyzną w tym pokoju.
Tetsu zgodnie z obietnicą poczekał, aż chłopak zniknie na schodach, po czym pośpiesznie wszedł do pokoju pacjenta.
- Witam Pana. Przepraszam najmocniej, że przeszkadzamy. Ten oto młodzieniec również ma do Pana sprawę, związaną z tą mapą - Tetsu wskazał przy tym na mapę - Czy byłby Pan tak łaskaw powiedzieć nam gdzie możemy znaleźć ów skarb? I o co pytał chłopiec, który był tu przed nami?
Tetsu nasłuchiwał, czy czasem ktoś nie zbliżą się w ich stronę. W razie podejrzenia, że będzie zbliżał się do nich personel, spróbuje zmienić się pośpiesznie w recepcjonistkę spotkaną wcześniej

[Suzu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
11

---

---

[/b][/size][/center]In the warmth of
an indoor fire.
You will find the treasure
which you desire![/color]

Nie da się opisać potęgi zawodu, jaki wymalował się na twarzy Nezuru po usłyszeniu słów Tetsu. Kogi natomiast, odwrotnie, tryumfował na całego, szczerząc swe mleczne zęby. Tylko jego ruchy zdradzały pewną nerwowość, nie do końca ufał drużynie kumpla, dlatego bez dalszego ociągania oddalił się ku schodom. Zanim zniknął całkiem spoza widzenia, pokazał jeszcze niekulturalny gest wyciągniętego palca. I pobiegł w dół.
Mężczyzna w środku nie wyglądał na specjalnie rozmownego. Tetsu rozpoznał jego mętne, błyszczące spojrzenie - z pewnością był obecnie na lekach. Uśmiechał się jednak z wysiłkiem.
- Bez nerwów. I tak nic nie wiem - powiedział słabym głosem, a na twarz Nezuru wypłynęła jeszcze większa rozpacz - Poproszono mnie tylko, bym przekazał wiadomość, nic więcej.
Westchnął ciężko i przymknął oczy. Mimo wszystko wyglądał na zadowolonego, zdawał się być zadowolony ze swojej małej roli. Mniej obandażowaną ręką sięgnął do poduszki.
- I co teraz? - jęknął grubasek, załamany - Śledzimy go? Skoro nie mamy wskazówki...
- Ależ młody, co ty mówisz - uśmiechnął się pacjent pod nosem - Nie pamiętam tego waszego wierszyka, ale kto powiedział, że była tylko jedna wersja? Trzymaj. Przecież miało was być dwóch...
Palcami chwycił wreszcie za złożony pod poduszką pergamin i wysunął go, ujawniając kartę bliźniaczą do poprzedniej. Takie same rysuneczki, stateczki i morskie potwory. Na pierwszy rzut oka niczym się nie różniły, ta jednak opatrzona była zupełnie nową zagadką.
Skarb jest tam, gdzie wielki X na ziemi
na cztery części rozdziela zieloną wyspę
a każdą częścią rządzi ośmiu królów z koroną
w otwartej buzi trzymając to
co tak uraduje serca śmiałków
Kogi zapewne inaczej by to rozwiązał gdyby wiedział, że istnieje jeszcze jedna kopia. W obecnej sytuacji jednak Tetsu mógł w spokoju opuścić szpital wraz z Nezuru, poszukując... kolejnego miejsca. Tym razem już rzeczywiście skrywającego skarb.

---

Wskazówka: Tak jak poprzednio, dajesz ZT i link do tematu, ja na miejscu piszę pierwsza.

[Kaze Tetsu]

Piratem być chociaż jeden dzień
Kaze Tetsu - misja D
12 Tetsu lekko się zdenerwował na odchodzącego Kogiego. On do niego grzecznie a dzieciak tak się zachowuje? Oj trzeba będzie mu wyłożyć trochę zasad kultury i szacunku do starszych przy nadarzającej się okazji. Największą zaś karą będzie dla niego, jeśli on i Nezuru pierwsi znajdą rozwiązanie zagadki.
Tetsu był nieco też zawiedziony postawą swojego kompana. Zadanie jakie przed nim postawiono, nie może zostać ukończone przez śledzenie rywala. Co by to dało? Najwyżej byłby świadkiem, jak tamten zdobywa nagrodę przed nim.
- Nezuru! Takiego zadania nie ukończysz chodząc po śladach swego rywala. Musisz być krok przed nim, jeśli chcesz wygrać. A teraz jesteśmy opóźnieni więc musimy nadrobić.
Shinobi spojrzał na nową zagadkę wręczoną od pacjenta. Znowu szereg myśli kotłował się jego umyśle, wnikliwie analizując słowa zagadki. Miał już pierwszy obiecujący pomysł, wiec postanowił natychmiast go zbadać.
- Dziękujemy Panu za pomoc - rzekł kłaniając się w stronę 'pirata'.
- Nezuru idziemy. Mam kolejny pomysł wymagający sprawdzenia.
I tak Tetsu z towarzyszem opuścił szpital. Wychodząc pożegnał się z recepcjonistką, uśmiechając się szczerze do niej i kłaniając lekko głową. Trzeba w końcu spełniać jakieś standardy.
- Do widzenia Pani. Jeszcze raz dziękujemy za pomoc.
I ruszył w stronę parku. Słowa zagadki nie dawały mu spokoju. Może 'X' w treści oznacza jakieś skrzyżowanie dróg?

Następna lokalizacja
[zt]

[Suzu]

Szpital... Słońce wciąż jeszcze nie znalazło się tego dnia w najwyższym punkcie nieboskłonu, a oni już mieli za sobą tak wiele wydarzeń. Trochę w tym było zdrady, trochę miłosierdzia, a choć cała sytuacja ostatecznie została mniej więcej wyjaśniona, siedząc w pokoju przy łóżku śpiącego chłopca Suzka zastanawiała się, czy to wszystko nie mogło zostać rozwiązane inaczej. Nie potrafiła pojąć mieszkańców tej wioski, pamiętała jednak dobrze ich spojrzenia, gdy przechodziła ze swym piaskiem. I wciąż nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ta sprawa wcale nie została zakończona.
- Jak otworzysz oczy, pokażę ci fajną sztuczkę. Tylko zrób to szybko, bo mogę się rozmyślić.
Rin przyleciała na początku razem z Suzu, choć wyraźnie przerażał ją szybki lot na zbitym kawałku piachu. To ona wyjaśniła medykom, w jakim stanie dzieciak był na początku i co do tej pory zostało dla niego zrobione. Poszła już, martwiąc się wyraźnie o Misakiego. Tutaj nie zostało jej nic do roboty. Została tylko Suzka ze swą gurdą opartą o ścianę w kącie.
Suzka też nie bardzo wiedziała, co ze sobą zrobić. Przejęta była mocno losem dzieciaka, ale tutaj znalazł już odpowiednią opiekę, tam natomiast trzeba było wrócić i doprowadzić sprawę do końca. Nie chciała jednak, by obudził się w obcym miejscu, otoczony obcymi ludźmi. Nie po tym, jak zdradziła go kobieta, którą chyba uważał za matkę. Niech otworzy oczy, a wtedy pogadają trochę i Zielonowłosa będzie mogła wrócić na tę nieszczęsną polankę. Na razie. Bo właściwie podjęła już decyzję co do bliźniaków - w Atsui będzie im lepiej niż tutaj, a nawet jeśli jej matka nie będzie chciała młodych przygarnąć, zawsze pozostawało jeszcze wiele rodzin, które straciły dzieci na skutek burzliwych wydarzeń ostatnich lat. Z pewnością znalezienie im domu nie będzie trudne, a każdy okaże się lepszy niż to, co mieli w tej wiosce.

[Dōhito Satori]

Satori czuł się inaczej niż zwykle. Targały nim wątpliwości co do tego, czy dobrze się stało. Chłopak zastanawiał się czy mogłoby się to skończyć inaczej, lepiej. Rzecz jasna to dobrze, że chłopcy ocaleli(a przynajmniej jeden), ale czy śmierć tamtej czwórki była tak absolutnie konieczna? Pozbawienie życia jest trochę aktem miłosierdzia wobec skazanego z wysokimi przewinieniami.
W tym głębokim zamyśleniu nie poczuł jak Liu kopnął go w kostkę.
- Okrążamy to piętro już któryś raz. - oznajmił sucho i z lekkim wyrzutem, trzymając Satoriego za rękę. Dohito natychmiast się zreflektował i przeprosił za swoje roztargnienie, po czym przypomniał sobie numer sali, do której bezpośrednio się udali.
Drzwi się otworzyły i Satori wraz z Liu zobaczyli pozostałą dwójkę. Brakowało tylko Yamiego i Misakiego, który to raczej już tutaj nie zabawi. Liu gdy tylko zobaczył brata puścił dłoń blondyna i podbiegł do łóżka z wyraźnym zmartwieniem wymalowanym na twarzy. Satori w tym czasie podszedł do okna i oparł się o parapet
- Jak lekarze oceniają jego stan? - zapytał z przejęciem. Rzecz jasna oczekiwał pozytywnych wieści. Satori mimo bycia człowiekiem o sztywnych zasadach, potrafił przeżywać niektóre sytuacje. Przede wszystkim najmniej potrafił znosić śmierć kompletnie niewinnych osób, w szczególności dzieci. Takie marnotrawienie życia budowało w srebrnookim pokłady gniewu, które z chęcią by wykorzystał przeciwko winnym.
- Odnoszę wrażenie, że to jeszcze nie wszystko. W sprawę może być zamieszana cała wioska, pośrednio lub bezpośrednio. To się chyba tak nie skończy, bo nie wszystkie luki tej historii zostały wypełnione. - dodał otwarcie, ale zaraz po chwili gestem poprosił Suzu na stronę, poza słuch Liu.
- Zamierzasz ich gdzieś zabrać? Oboje wiemy, że nie mogą zostać w tej wiosce, w Shigashi także. Masz jakiś plan? - pół-szeptem zadał pytanie. Czy Satori miał jakieś zamiary względem chłopców? Niekoniecznie, ale chyba jednak ich polubił i był ciekawy ich dalszych losów, a te są raczej zależne od Suzu, która najbardziej przejęła się ich sprawą.

[Yami]

Westchnąłem. Leżałem na niewielkim skrawu trawy tuż obok szpitala, do którego zaprowadzono dwóch bliźniaków, jednego w stanie ciężkim. Nie znałem dzieciaków więc w sumie nie miałem tam niczego do szukania. Moje zadanie i moje sumienie zostało rozgrzeszone. Mimo, że się nie chciało ostatecznie odeskortowałem zbirów i potwierdziłem słowom dwójki towarzyszy. Coś czułem, że akurat moje zeznanie mogło mieć kluczowe znaczenie w tej sprawie, choć jeśli się tak bliżej zastanowić to nic nie zrobiłem. Goryl, któremu nie przeszkadzała, żadna broń zajął się dwójką po stronie rzeki. Zielonowłosa kontrolując piasek jak nigdy nic obezwładniła kobietę i rozdzieliła ją z drugim dzieciakiem. Ten od gliny przechwycił dzieciaka i zaczął się tłuc z dwójką oponentów, którzy chcieli nas zajść od tyłu, a ja? Siedziałem na dupie. Nawet to, że nie znając całej historii powiedziałem, kto może stać za tą całą sytuacją nic nie zmieniło bo bandziory zwyczajnie się przyznały. Nic co dzisiaj zrobiłem nie miało żadnego znaczenia. Jedyne co to straciłem parę bełtów i trochę opatrunków, no i jeszcze tunikę. Musiałem po drodze tutaj kupić jakąś na zmianę o nie będę przecież paradował półnagi po mieście.
Jeśli się tak zastanowić nic mnie tutaj nie trzymało. Nic również mnie stąd nie wyganiało a to znaczyło, że mogłem jeszcze trochę sobie odpocząć Skoro już tutaj jestem, a trawa jest tak miękka.
Zzz. Zzz. .

[Suzu]

Czas nie czekał na nikogo, a na pewno nie na otwarcie oczu Miu. Dziewczyna dosłyszała zbliżające się kroki, po czym drzwi do pomieszczenia otworzyły się i stanął tam Liu w towarzystwie Satoriego. Dziewczynie przeszło przez myśl, że nadal dzielą się bliźniakami jak wcześniej, uśmiechnęła się nawet lekko i wskazała głową śpiącego.
- Jego rana została opatrzona, zagrożenie życia minęło. Nie wiadomo tylko, kiedy się obudzi, ale i tak trochę mu zajmie powrót do pełni zdrowia - wzrok prześlizgnął jej się z jednego bliźniaka na drugiego, obaj posiniaczeni i poturbowani.
Zacisnęła zęby, wciąż targana bardzo negatywnymi emocjami. Nim jednak powiedziała coś więcej, do sali weszła medyczka, zaniepokojona wieścią o mocno poobijanym chłopcu spacerującym po korytarzach. Ze zdziwieniem odkryła, że Miu wciąż śpi, na sali zaś pojawił się jego sobowtór. Wysłuchawszy krótkiej historii wpakowała młodego do łóżka obok, shinobi zaś poprosiła o odrobinę spokoju, bo dzieciaki muszą teraz wypocząć.
- Yami też przyszedł? Wydaje mi się, że widziałam go przez okno - zdziwiona, że ciemnowłosy jeszcze nie pojawił się przy sali, powoli skierowała ich kroki ku schodom w dół, by ewentualnie wyjść mu naprzeciw.
Przy okazji wysłuchała, jak została rozwiązana sprawa zbirów. Skinęła tylko głową, nie chcąc się nad tym jakoś specjalnie rozwodzić.
- Jak myślisz... gdybym wtedy nie zablokowała drzwi, byłoby lepiej czy gorzej? - wyraziła głośno wątpliwość, która cały czas kołatała jej się w głowie.
A propo, coś jeszcze nie dawało jej spokoju. Coś, co zaplątało się w jej płaszcz w chwili najgorętszych wydarzeń, a co odkryła dopiero niedawno. Wiewiórka. Teraz niepewnie wylazła na jej ramię i zaczęła obwąchiwać pasek od gurdy zastanawiając się chyba, czy jest jadalny. Dziewczyna uśmiechnęła się i pogłaskała zwierzątko, jakby jego obecność nie była żadnych zaskoczeniem.
- Pamiętasz spojrzenia ludzi w wiosce? Miu i Rin mówili mi, że shinobi nie są tam mile widziani. Nie wiem, co z nimi jest nie tak, ale też odnoszę wrażenie, że to był dopiero wierzchołek zakopanej piaskiem piramidy. Dużo jeszcze pozostało ukryte i niewyjaśnione - zawahała się, po czym przeniosła wzrok na idącego obok blondyna - Czyżbyś chciał tam wrócić? Straż z Shigashi się tam teraz panoszy, będą wszyscy grzeczni i wzorowi.
Tymczasem dotarli na parter, wciąż nie znajdując Yamiego. Nie pozostało nic innego, jak wyjść i rozejrzeć się na zewnątrz, to natomiast zakończyło się niespodziewanym sukcesem. Suzka szturchnęła Satoriego lekko łokciem i palcem wskazała na to miejsce, gdzie ciemnowłosy wylegiwał się w cieniu drzewa. Zachichotała cicho i podbiegła w tamtą stronę. Odpowiedź na pytanie Satoriego odnośnie chłopców zostawiła na później, najpierw bowiem musiała poprosić obecnego tu lenia o przysługę.
- Kiedyś cię ktoś porwie jak będziesz tak spać - kucnęła przy nim, szczerząc się wesoło, a wiewiórka wspięła się jej na głowę - Ostatecznie wyszło dokładnie tak, jak mówiłeś. No i sam przyznasz, że nie było tak strasznie, nie? W sumie na takich przeciwników to aż szkoda chakry. Iiii ten... - oplotła ramiona wokół szyi Yamiego po czym uściskała go krótko - Dzięki za uratowanie Miu. Gdyby umarł mi na rękach przez to, że postawiłam w nocy tę głupią gurdę... - zająknęła się, bo nie chciała myśleć nad tym głębiej, po chwili zaś uśmiech wrócił na jej twarz - No, także dzięki. Zawsze dobrze jest mieć w drużynie kogoś o medycznej wiedzy.

[Dōhito Satori]

Pokiwał głową, gdy już upewnił się, że ze zdrowiem Miu jest wszystko w porządku i kwestią czasu jest zanim znowu będzie wesoło śmigał i zawracał głowę ludziom. Wszystko jest w porządku, a przynajmniej na razie.
- Chyba został na zewnątrz. - odparł zdawkowo na temat Yamiego. Blondyn co nieco już trochę poznał się na jego usposobieniu i byłby mógł przysiąc, że ciemnowłosy wyleguje się gdzieś w jakimś zacienionym i wygodnym miejscu. Niedługo mieli się o tym przekonać, ale na razie przyszła jedna pani z personelu, która zajęła trochę czasu, ale i zajęła się Liu, dzięki czemu dwójka Wydmiarzy mogła porozmawiać na osobności poza salą.
- Być może. Chłopcy chyba wiedzieli, że rankiem coś się stanie i chcieli cię w nocy ostrzec. Z drugiej strony mogło chodzić o zamach podyktowany presją ze strony macochy. Możliwości jest kilka, ale czasu i tak nie cofniemy by się dowiedzieć, choć ta kwestia nie jest już nawet warta gdybania. - powiedział nie zastanawiając się za długo. O tym co się stało już nie ma co rozmyślać, dlatego Satori porzucił wcześniejsze myśli i skupił się na teraźniejszości i przyszłości.
- Chcę tam wrócić, ale nie teraz. Planuję jeszcze trochę zabawić w Shigashi, a potem polecieć do Ryuzaku no Taki. Chcę zorientować się w sytuacji na świecie, poznać go i pojąć. Wróce tu jeszcze, gdy będzie spokojnie, bo niewiele zostało doprowadzone do końca. - wyjaśnił swoje zamiary. Rzadko się z nich zwierzał, ale teraz wyjątkowo to zrobił.
Co do Yamiego, znaleźli go tam, gdzie Satori się spodziewał. Suzu podbiegła doń i podziękowała, czemu Dohito biernie się przyglądał, choć tylko orzez chwilę, bo wypadało też samemu podziękować.
- Tak, tak, dołączam się do podziękowań, ale na uściski nie licz.

[Yami]

Dziadek szedł w moją stronę. Miał dziwny wyraz twarzy. Wyciągnął ręce i zaczął mnie dusić. Cholera nie mogę oddychać. Wszystko zaczęło się rozmywać.
Podniosłem powiekę i poczułem jak jakaś osóbka przylgnęła do mnie jak do Futonu. Wyciągnąłem dłoń z oplotu i przyłożyłem dłoń do jej polika a następnie wyprostowałem rękę dzięki czemu przylepa znalazła się poza strefą "odrobiny prywatności".
- Za blisko. - powiedziałem krótko i ziewnąłem.
Spojrzałem po dwójce piaszczaków. Pochodzili z pustyni przynajmniej to mówiła Suzu więc określenie chyba jest trafione.
- Moja wiedza medyczna to w głównej mierze umiejętność owinięcia rany materiałem. Każdy coś takiego potrafi. Co do zagadki, mówiłem, że kiedyś coś takiego miało miejsce więc równie dobrze mogłoby się powtórzyć. Ślepy traw. A co do uścisków kolegi dziękuję za ich brak.

[Suzu]

Satori miał rację - cokolwiek by było, ciężko jest jednoznacznie przewidzieć konsekwencje. Być może nawet nie zdołaliby osiągnąć tego, co wywalczyli dzisiejszego ranka, choć dziewczyna niechętnie myślała o krzywdzie Miu. Z jednym się jednak nie zgadzała, nie trzeba wcale cofać czasu by poznać odpowiedź na pytanie, co dokładnie miało wtedy miejsce. Bliźniacy byli cali, niekoniecznie może zdrowi, w końcu jednak będą mogli porozmawiać z nimi na temat ostatniej nocy. Kunoichi raz jeszcze wspomniała wszystkie te siniaki i stłuczenia, które nosili na skórze, a dłonie jej mimowolnie zacisnęły się w pięści. Zabić to mało...
- Też pewnie się tam wybiorę, ale najpierw czeka mnie podróż z kuzynem, chcemy odwiedzić Sogen bo dziwnej historii pewnego kupca... Dlatego mam nadzieję znaleźć Yamiego, może bliźniacy mogliby na razie zostać u jego rodziny. Jeśli zechcą, potem zabiorę ich do Atsui. Tutaj ciężko będzie komuś zaufać.
Ciemnowłosego udało się odnaleźć całkiem szybko, zdaniem Suzu miał też bardzo zabawne reakcje. Odepchnięta, droczyła się przez chwilę, próbując nie dać się zbyć, potem jednak i ona klapnęła na zielonej trawie. Jakie to miłe. Ziemia była chłodna i przyjemna, dookoła zaś kwitło życie. Rzadki widok na pustyni, nawet oazy zdawały się przegrywać z tym miejscem, a przecież nie było to nic szczególnego.
- Na pustyni jest tak mało lenistwa, bo tak niewiele jest drzew, pod którymi można się ułożyć - uśmiechnęła się i skinęła na Satoriego, zachęcając by i on siadł - Mówiłeś, że chcesz poznać świat. Też pierwszy raz opuściłeś piaski?
Należało im się trochę odpoczynku i spokoju, a niedługo pewnie też coś na ząb, bo oboje z blondynem nie zdołali zjeść tego dnia żadnego śniadania. Chwilowo jednak dobrze było właśnie tak usiąść, nie spieszyć się.
- Hej, Yami? A bliźniacy mogliby zostać u ciebie? Tylko na razie, dopóki z kuzynem nie wrócimy z Sogen. Niby mogłabym wybrać się na szybko do Atsui, ale na razie młodych nie wypuściliby pewnie nawet ze szpitala. Lepiej, żeby doszli do siebie...
Wiewiórka zeskoczyła z jej ramienia i zaczęła wędrować między nimi, rozglądając się i węsząc w wysokiej trawie. Suzka popatrzyła na nią podejrzliwie, niepewna, czy mały rudzielec zamierzał jeszcze wrócić na jej ramię. Niby zwierzę było wolno, chętnie jednak by przygarnęła puchatego malucha. Pewnie nie raz martwiłaby się o jego bezpieczeństwo podczas misji, ale jakoś dałaby radę. Na pewno.

[Dōhito Satori]

Wyglądało na to, że nie tylko Satori prowadzi eskapadę w świat. Ludzie z wydm byli dość skłonni do podróży z tego co Satori zauważył, choć do emigracji już dużo, dużo mniej. Blondyn całkowicie takie podróże popierał - młodzi ninja musieli zwiedzać świat, poznać mniej więcej mechanizmy nim rządzące, zamiast siedzieć w swoich stronach i znać jedynie to, co ma miejsce na własnym podwórku. Tu nawet nie chodziło o szpiegostwo na rzecz swoich, a o zwyczajne kształcenie się. Dobra rzecz, dobra rzecz.
Zgodnie z wolą Suzu srebrnooki klapnął sobie na trawie. W sumie to nie miał nic teraz do roboty, odpoczywał po misji i cieszył się wszechobecną zielenią. Była wiosna, pora zakwitu i nowego życia, chyba najlepsza pora ze wszystkich, które Satori znał. Pory roku w tym klimacie były zupełnie inne niż na pustyni. Część z nich Satori znał jedynie z tego, co mu powiedziano. Takiej zimy to nigdy na oczy nie widział, więc zaskoczenie może być spore, gdy zawędruje na daleką północ.
- Tak, pierwszy raz. Jestem ciekaw innych kultur, obyczajów, stylu i poziomu życia, także historii oraz niebezpieczeństw. Chcę zobaczyć co oferuje świat, przy okazji pomagać, by stał się lepszy. Jeden dobry uczynek już chyba na liście mam. - uśmiechnął się nieznacznie. Blefu w tym nie było, ale nie wspomniał, że podróżuje także, by odnaleźć pewną osobę, której Satori musi wymierzyć karę. Osobista zemsta, ot co. Wymierzanie sprawiedliwości małemu złu po drodze to zadanie bardziej poboczne.
- A was coś motywuje do tego, by wyrwać się poza rodzinne ziemie?

[Yami]

- Nic - krótka, i treściwa odpowiedź na pytanie Pana Glińki. W sumie rzeczywiście nic mnie nie pchało poza Shigashi chyba, że sytuacje w stylu "Idź tam albo będę ci gwoździe w stopy". Trochę przesadzam, wiem ale lubię pomarudzić.
Wtedy Suzu wyszła z pytaniem dotyczącym bliźniaków. Dwójki dzieciaków, których tak naprawdę nie znałem a jednemu w drodze przypadku pomogłem przeżyć. Taki to mój fart. Kiedy ja potrzebuję pomocy to nikogo nie ma. Kiedy nagle ktoś jej potrzebuje puf coś zsyła mnie w jakieś miejsce. Jak się to nazywało? Czerwona nić męczeństwa? Nie nie. jakoś inaczej. Czerwony sznur wisielca? Czemu nagle zrobiło się tak mroczno i co do cholery miał wisielec do tego. No tak Czerwona nić przeznaczenia. Pst. żeby nie było wiedziałem od początku ok?
Tak więc nagle dziewczyna, która równie dobrze mogła zgnieść mnie piachem, który kontrolowała jak kobieta swego męża (analogia chyba bardzo dobra) poprosiła mnie o zajęcie się dwójką urwisów na jakiś czas. Odmowa mogła doprowadzić:
a) "Szkoda, no nic pójdę popytać karczmarzy i opłacić za nich noclegi" - bardzo optymistyczna, mało prawdopodobna.
b) "Dziecku nie pomożesz? Ty śmieciu! A wiesz co się robi ze śmieciami? PALI!" - bardzo nihilistyczna wersja, ciut bardziej prawdopodobna
c) "No Yami, proszę cię, proszę, proszę.... - już? - proszę, proszę... - już? - proszę ale tak bardzo... - może już? proszę? - ... ale jak ich przyjmiesz bo ja tak bardzo proszę <tuli>" - Najbardziej męcząca i złowroga opcja, która była najbardziej prawdopodobną.
Westchnąłem.
-Co do tej dwójki... może się coś znajdzie. Dom jest duży więc pewnie będą mogły tam zostać. Pracownice będą pewnie jakoś je zagarniać do pracy. O dziwo jakoś nie tolerują tam leni. - dodałem z nutą sarkazmu i zrezygnowania.