Targowisko

[Hisashi]

Misja D
7/15

~ Białe złoto ~ Na słowa, które padły z ust Nary, młodzieniec zareagował dosyć gwałtownie, lecz w niejednoznaczny dla jego rozmówcy sposób. Z jednej strony upierał się, iż niczego nie brał, by nie wyjść na kumpla ogłuszonego mężczyzny i na kolejnego ćpuna, a z drugiej strony wyrażał chęć zakupu i zaaplikowania psychodelicznego specyfiku, czego powodem była rzekoma chęć walki z urojonymi bestiami. Szczerze mówiąc propozycja ślepca nieco rozbawiła jego rozmówcę, co dał on po sobie poznać poprzez zwyczajne roześmianie się. Trochę czasu zajęło mu pozbieranie się po tym wszystkim, lecz gdy to zrobił Shisen poczuł, że poraz kolejny odbierana jest mu kontrola nad jego własnym ciałem pod naporem techniki Yoshidy, który najwyraźniej podjął odpowiednie, według niego, środki ostrożności, zanim zaczął cokolwiek mówić.- Zabawne, że chcesz ode mnie kupić trochę tego towaru. Bo widzisz, tak się składa, że od kilku tygodni poluję na ten specyfik. Ścigałem tego tutaj... - zaczął mówić mężczyzna, wskazując na ogłuszonego przez siebie ćpuna, jednak zaraz potem skarcił się w myślach, gestykulował przecież przed ślepcem, - Nie dlatego, że wisiał mi pieniędze, czy mnie okradł, gdyż nie jestem dilerem. Ścigałem go dlatego, że szpiegował on dla mnie pewną grupę ludzi, która miała doprowadzić nas do laboratorium, gdzie od niedawna produkują ten nowy narkotyk. Udało mu się tam dostać, jednak napruli go tym swoim specyfikiem, przez co zaczęło mu odbijać na punkcie przeszłych bitew. Że też uwierzyłeś w jego schizy. - oznajmił, z nieukrywanym rozbawieniem w swym basowym głosie, - I co ja mam teraz z tobą zrobić? - spytał sam siebie już bardziej poważnym tonem. Unieruchomiony młodzieniec przez kolejne ciągnące się chwile słyszał jedynie kroki Nary, który chodził wte i wewte, zastanawiając się nad tym, co teraz powinien uczynić i jak odpowiednio ubrać myśli w słowa. Aż w końcu przystanął, co dało się zauważyć po ustaniu kroków.- Dobra, zrobimy tak, puszczę cię, ale za to pomożesz mi pokonać obstawę w laboratorium. - właściwie stwierdził, aniżeli zapytał. Wkrótce Shisen poczuł, jak odzyskuje władzę nad swym ciałem, którym mógł teraz swobodnie poruszać. Nara podszedł do leżącego mężczyzny i przeszukiwać jego kieszenie, znajdując w jednej z nich niewielki zwitek papieru. Rozwinął go i przeczytał zawartą w nim treść.- Tak jak myślałem, zaszyli się w tym opuszczonym magazynie. - powiedział po chwili, - Zanim jednak się tam udamy musimy odstawić tego tutaj w bezpieczniejsze miejsce, moja znajoma ma niedaleko stragan. Zakryj jego twarz kapturem, żeby ludzie się na niego nie gapili. - nakazał Nara, a gdy Mekura wykonał polecenie, mógł usłyszeć jak nieprzytomny facet wstaje, co było efektem techniki cienia. Jak widać miała ona wiele zastosowań, mając ją w swym arsenale nie musiałeś więcej męczyć się z odstawianiem pijanego ziomka po melanżu.- Też jesteś shinobi, no nie? Specjalizujesz się w walce na bliskim, średnim, czy dalekim dystansie? - spytał się Shisena, nim ruszyli w stronę targowiska, zapewne chciał się o tym dowiedzieć, by móc skuteczniej zaplanować ewentualny plan ataku na laboratorium. - Jeżeli masz jakieś pytania, to zadaj je teraz.

[Shisen]

Shisen był zmuszony wysłuchać tego co ma mu do powiedzenia jego nowy kolega. Choć tak mogłoby się wydawać zwłaszcza członkowi klanu Nara, który w prosty i łatwy sposób starał się wyjaśnić całą tą sytuację. Niestety dla niego było to przy okazji długie. Cała ta wypowiedź przy, której tak się starał została w jednym momencie wpuszczona przez jedno z uszu Mekury i jednocześnie wypuszczona przez drugie. Mina miał jakby miał zaraz miał usnąć i kompletnie zdekoncentrowanego. Kto wie o czym wtedy myślał. Mimo to ani razi wtrącił on swojego słowa. Może dlatego, że nawet nie wiedział o co chodzi, a może zwyczajnie udawał takiego głupiego. Mimo to miał już w głowie odpowiedź na jego plan, choć chyba odpowiedział by tak samo nawet przed wysłuchaniem tego całego monologu. Kiedy Nara złapał w swoją technikę nieprzytomnego mężczyznę chłopak z opaską w końcu zareagował na usłyszane słowa.
- Jasne!! Nie ma sprawy. Krótka i szybka odpowiedź, po której od razu można było usłyszeć lekki chichot chłopaka.
- Zatem prowadź do tego smoczego legowiska!!!!!!!
- A i jak coś to jestem specjalistą od kopania komuś dupska.
Teraz pozostało iść za panem co bawi się cieniami.

[Hisashi]

Misja D
9/15

~ Białe złoto ~ Shisen najwyraźniej nie przejął się reakcją swego rozmówcy, w końcu co to za różnica, czy może poruszać swym ciałem, czy nie? Żadna! Przynajmniej gdy człowiek przeżył już swoje i jest pogodzony z tym, że śmierć prędzej czy później nadejdzie, kompletnie się tym nie przejmując. Jednak naszemu bohaterowi brakowało zapewne dobrych kilkudziesięciu lat, zanim będzie mógł powiedzieć, że zdążył już zrobić wszystko, co zrobić chciał. Może więc po prostu ufał nowo poznanemu shinobi, sądząc, że ten nic mu złego nie zrobi? Co nim w tej kwesti kierowało? Odwaga, czy głupota? Z taką samą obojętnością przyjął to, co Nara miał mu do powiedzenia. Szybko się nudzi, ten nasz młodzieniec. Jednak gdy Yoshida zakończył wyjaśniać całą sprawę, oznajmiając ślepemu młodzieńcu, iż mają zadanie do wykonania, ten nagle się ożywił, odpowiadając na to z niemałym entuzjazmem.Cała trójka, świadomie, czy nie, udała się w stronę targowiska. Gdy wyszli z uliczki na targowisko, co dało się poznać między innymi po wszechobecnym zgiełku, skręcili w lewo, idąc dalej wzdłuż linii straganów. Mijali głównie stoiska z rybami i owocami morza, o czym sugerował między innymi zapach i krzyczący sprzedawcy. Po kilku minutach dotarli na miejsce. Nara zatrzymał Shisena dłonią, sam podchodząc do swej znajomej. Mekura nie usłyszał z ich rozmowy zbyt wiele, jednak dało się wywnioskować, iż dobrze się znali, oraz że Yoshida poprosił ją o przypilnowanie ogłuszonego mężczyzny, na co ona nie chciała się tak łatwo zgodzić, wręcz przeciwnie. Trochę to trwało, więc Shisen miał dla siebie dobre kilkanaście minut. W końcu Nara podszedł do naszego bohatera, zostawiając nieprzytomnego młodzieńca w dobrych rękach.- Załatwione. Chodźmy do tego laboratorium, może znajdziesz tam te swoje smoki. - roześmiał się rubasznie, po czym poprowadził Mekurę do jednej z ulic wychodzących z targowiska. - Ah, same problemy z tymi miastowymi babami. Przychodzisz z pilną potrzebą, a ta wypomina ci wszystko. Może poszukam sobie jakiejś wiejskiej, miłej dziewuszki. - oznajmił z westchnieniem. Nasi bohaterowie minęli kilka przecznic, skręcając to w lewo, to w prawo. Aż doszli do dzielnicy portowej, a przed nimi ukazał się budynek do którego zmierzali.
Następny post napisz --> tutaj!

[Tsukune]

[Jeszcze Przy Domu]

Przechodząc niedaleko owych niewiast usłyszałem nieco dokładniej ich wypowiedź chociaż w głównej mierze były to ochy, achy i zachwyty nad jakimś mężczyzną. Zaintrygowało mnie w tej krótkiej wypowiedzi parę słów. Oczywiście przy kłanianiu się na powitanie owym damą nie pozwoliłem sobie nie zerknąć na ich ogólny wygląd. W końcu jak to mówią "mężczyzna wpierw swoją ofiarę łapie wzrokiem" czy jakoś tak. Udałem się uliczką nieco dalej by skręcić za jeden z budynków. Odszedłem tak od dziewczyn kawałek. Spokojnie oparłem się plecami o ścianę budynku, uniosłem lekko głowę do góry i lekko zerkając w niebo jakbym zastanawiał się gdzie chcę się udać słuchałem owych niewiast. Czemu? Ano jak wspomniałem zainteresowało mnie kilka słów mianowicie "szybkość" oraz to że nie mogły nadążyć za owym mężczyzną wzrokiem. Pierwsze co mi przyszło na myśl że owa osoba jest Shinobim i nic więcej, bądź kimś kto odbył szkolenie takie jak ma shinobi lecz skupia się w walce wręcz. Stałem tak parę minut. Zapewne przez większość czasu dało się słyszeć tylko słowa zachwytu jakby właśnie się kochały...a może tylko ja mam tak zryty umysł? Nie wcale tak nie jest. Prawda moja głowa jest normalna...na swój sposób. Po tym czasie o ile zdołałem uzyskać przez takie słuchanie jakieś informacje ruszyłem w stronę targowiska. Podczas tego jak podsłuchiwałem owe niewiasty moja panda postanowiła sobie zmienić swoje położenie i wejść mi pod kapelusz tak że wysuwała czasem tylko główkę aby się rozejrzeć. Westchnąłem na to tylko bezgłośnie pozostawiając to bez jakiego kolwiek komentarza.

[Na Targowisku]

Sam nie wiedziałem czemu swoje kroki skierowałem na targowisko. Po kiego wała ja się tu pchałem i to w taką pogodę? Na szczęście akurat nie było tak tłoczno gdyż był środek dnia i większość ludzi pracowała bądź robiła coś innego. Spokojnie rozglądałem się po sprzedawanych rzeczach. Nie miałem zamiaru aktualnie nic kupować. Po prostu przyglądałem się temu co mogłoby przydać mi się na przyszłość. Ewentualnie do domu, a raczej piwnicy którą z pomocą starej przyjaciółki zrobił. Fakt faktem że musiał ją jeszcze dokończyć ale mógłby aktualnie poszukać rzeczy jakie przydałyby mu się do zrobienia piwniczki na wino. W sumie lubił owy napitek i lubił go delektować. Poza tym poznał jak powinno się przechowywać wino. Mimo tego iż przechadzał się spokojnie był czujny. Czemu? Takie przyzwyczajenie w końcu kto wie czy coś nagle się nie wydarzy. Miał jednak jednego przydatnego asa w rękawie a dokładniej mówiąc swoją wrodzoną umiejętność.

  Ukryty tekst

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
5/~ Ninja musi być czujny i powinien zważać na wszystkie słowo, które dotrą do jego uszu. Nic więc dziwnego, że Tsukune postanowił jeszcze przez chwilę przysłuchać się tej dziwnej rozmowie, oczywiście z ukrycia. Jednakże nic konkretnego się nie dowiedział, bo młode kobietki powzdychały jeszcze przez chwilę, zachwycając się wizualną idealnością nieznajomego, po czym odeszły w przeciwnym kierunku. Cóż, może to i tak nie było warte uwagi.
Skoro już nasz bohater postanowił opuścić swoje skromne domostwo, to musiał gdzieś się skierować. Sam nie wiedział dlaczego, ale znalazł się na Targowisku, które z racji na porę dnia, nie było aż tak bardzo oblegane. Oczywiście cały czas, chcąc nie chcąc, mógł wyczuć źródła chakry, ale nie znalazł nic ponad normę. Nikt nie wyróżniał się w tego niewielkiego tłumu. Idąc jednak, mimowolnie słyszał przeprowadzane rozmowy.
- Uh, nie widziałem, ale opowiadali mi. Ponoć rozgromił tę szajkę w parę sekund. Leżeli na deskach i nie mogli się ruszyć. - rosły mężczyzna przeprowadzał właśnie rozmowę z jednym ze sprzedawców na targu. - Mój kumpel go zna. - dodał z nieukrywaną dumą, jakby było to coś naprawdę znaczącego.
- No coś ty! Aż dziwne, że się tu wcześniej nie pojawił. - powiedział sprzedawca, zastanawiając się przez moment nad tym małym zagadnieniem. Mógł być w końcu lokalnym bohaterem z tymi swoimi nietypowymi umiejętnościami. Chociaż sam również wszystko znał z opowieści. A wiadomo, że te potrafiły być przerysowane. Czasem może nawet wymyślone. Różnie bywało. Czego to ludzie nie potrafili naściemniać, żeby być w centrum uwagi. - No ale kupujesz czy nie? Kolejka mi się zrobiła, stary! - dodał nieco niezadowolony, widząc dwie osoby, które czekały, aby zakupić jakieś owoce lub warzywa. Rosły mężczyzna jedynie machnął ręką, wziął jedno jabłko i rzucił sprzedawcy parę ryo, po czym odszedł, zajadając się owocem. Sprzedawca zaś zajął się obsługą nowych klientów.
Nagle na Tsukune wpadło małe dziecko. Miało może trzy, maksymalnie cztery lata. Odbiło się o jego nogi i padło na pupę. Był to chłopiec o czarnych włosach. Zadarł swoją główkę do góry i spojrzał na Tsukune, spodziewając się ochrzanu. Jego umysł zadziałał błyskawicznie. W momencie się rozpłakał, w czym też pomógł upadek na tyłek. Zakrył ramieniem oczy, próbując ukryć łzy, ale widać było, jak szybko oddycha i cicho szlocha. Nikt jednak nie zwracał na niego uwagi. Równie dobrze Tsukune też mógł go po prostu wyminąć, uświadamiając go o braku jakichkolwiek konsekwencji z powodu tego, że na niego wpadł. W sumie, czy to wszystko nie było po prostu codziennością? Sprzedawcy, kupujący, jakieś biegające dziecko i ploteczki. Dzień jak co dzień. Może jednak, skoro już się tutaj znalazł, zrobiłby małe zakupy?

[Tsukune]

Nie udało mi się usłyszeć nic ciekawego z rozmowy dziewczyn. W sumie czego ja się spodziewałem? Że usłyszę jak wygląda? Zapewne i tak owy opis byłby zbytnio wyidealizowany. Skąd ja to znam. No właśnie jako ktoś kto czasem lubi opowiadać i wymyślać różne rzeczy znałem się na trochę na opisach. Tak jak się miało młodszą siostrę latającą za tobą to się człowiek nauczył wymyślać na poczekaniu jakieś opowiadania i inne tego typu sprawy. No nic nie było warto się tym zajmować gdyż znalazłem się na targowisku. Na całe szczęście było dosyć mało ludzi więc nie trzeba było się przepychać aby gdzieś się dostać. Nie umknęło mojej uwadze a raczej słuchowi znowu jakaś wzmianka o facecie i jego szybkości. I ktoś znał kogoś kto go zna. To bardzo było interesujące. Gdy akurat chciałem podejść do tej osoby poczułem lekkie uderzenie. Nim jednak spojrzałem na co wpadłem bądź ktoś lub coś na mnie wpadło przyjrzałem się mężczyźnie i postanowiłem dokładnie zapamiętać jego chakrę aby móc go łatwo znaleźć w tłumie i zadać mu pare pytań...Od po prostu ktoś kto chciałby usłyszeć parę ploteczek o tej osobie. Gdy tylko byłem pewny iż zapamiętałem chakrę owej osoby spojrzałem w dół. Okazało się że to był jakiś zwykły dzieciak który przez nierozwagę wpadł na mnie...i zaczął płakać. Naprawdę wyglądam aż tak strasznie aby płakać na mój widok? Co z tego że wyglądasz mrocznie, masz nienaturalnie szeroki uśmiech, krwiste oczy oraz metalowe łapy? Nie to wcale nie dodaje niewinności. Ano coś w tym może być. Przykucnąłem lekko i podniosłem dzieciaka tak aby stał na nogach i lekko otrzepałem jego ubranie
-Prawdziwy mężczyzna powinien płakać tylko w poważnych sytuacjach. Gdy ktoś z bliskich cierpi lecz nigdy z własnej bezsilności. Jednak płacz ze szczęścia nie jest niczym złym. Zapamiętaj to sobie. Uznaj to za swoją karę. A i uważaj bo kto inny może nie być taki miły powiedziałem z lekkim i krótkim uśmieszkiem gdyż delikatne blizny zawsze poszerzały mój uśmiech dosyć nienaturalnie więc nie chciałem bardziej wystraszyć dzieciaka. Oczywiście jak na złość w tym momencie moja mini panda wystawiła łepek spod kapelusza co mogło wyglądać dosyć zabawnie. Wyprostowałem się i lekko poklepałem chłopca po głowie by następnie udać się w stronę mężczyzny który rzekomo zna kogoś kto zna tego szybkiego mężczyznę. Jeżeli nie mam go w zasięgu to postanawiam się skoncentrować aby zwiększyć swój zasięg i gdy wyczuję jego chakrę skierować się w jego stronę. Jeżeli tylko go odnajduję zagaduję do niego.
-Przepraszam że przeszkadzam ale usłyszałem jak mówi Pan coś o jakimś szybkim mężczyźnie. Mógłby mi Pan coś o nim opowiedzieć bądź skierować do kogoś kto go zna? Niedawno usłyszałem o nim plotkę pod swoim mieszkaniem i chciałbym z nim porozmawiać. zagadałem miło. Cóż miałem nadzieję że nie będę musiał go straszyć. Chociaż mimo wszystko mój strój i ogólny wygląd powinien troszkę zadziałać na moją korzyść aby zachęcić go do mówienia. W końcu kto wie co mogę zrobić prawda?
-Nie wspominając o tym że jakby się dało zawalczyć z nim i poznać sekret jego domniemanej szybkości. Jak myślisz to technika? Jakieś używki a może jeszcze coś innego? usłyszałem w głowie słowa swojego alter ego. W sumie nie zastanawiałem się nad tym ale mimo wszystko byłem ciekawy co takiego pozwala mu być szybkim. Jednak przestałem nad tym myśleć aby skupić się na odpowiedzi mężczyzny.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
7/~ Mały dzieciak po prostu przybrał taką strategie obronną. Nie chciał dostać opieprzu, więc się rozpłakał. Pomyślał, że to najlepsze wyjście z sytuacji, poza tym, miało prawo go boleć, czyż nie? Upadł przecież na pupę! A najpierw przywalił twarzą w Tsukune. Nie mogło więc jego zachowanie aż tak bardzo dziwić. No, o ile ktoś z dzieciakami był obeznany. Nasz bohater nie zamierzał jednak krytykować malca. Wręcz przeciwnie. Dał mu męską radę, po której postanowiła ujawnić swoją obecność malutka panda. Chłopiec na jej widok szybko się rozpromienił. Zwierzątko było takie słodziutkie, że chciał je pogłaskać. Nie zdążył jednak, bo Tsukune pokrzepiająco poklepał go po głowie i poszedł. Maluch odprowadził go wzrokiem, odwracając się w jego stronę i otarł twarz rękawkiem, przez chwilę nie wstając z miejsca. Zaraz jednak się pozbierał i wznowił swój bieg. No, już nie bieg, a marsz. Wolał znowu nie wylądować tyłkiem nie ziemi.
Odnalezienie rosłego mężczyzny nie zajęło zbyt wiele czasu. Zwłaszcza, że dalej był na widoku. Widać było, że się nie śpieszył, rozkoszując się słodkim owocem. Spokojnie obserwował teren dookoła, jakby szukał sobie jakiegoś punktu zaczepnego. A taki szybko się znalazł! I to sam do niego przyszedł. Spojrzał więc na nieznajomego, wsłuchując się w jego słowa. Na samym końcu na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, po czym ponownie ugryzł jabłko i od niechcenia wzruszył ramionami.
- No może. - mruknął, jeszcze nim przełknął kęs owocu. - To mój kumpel. - dodał, zerkając przelotnie na Tsukune i ruszył dalej. Wolno, bo w sumie oczekiwał, że nieznajomy pójdzie za nim. To mógł być dobry interes! - A co tam słyszałeś? Mogę zweryfikować, znam go jak mało kto! - dopowiedział, wskazując kciukiem na samego siebie. Oczywiście, że był z tego powodu dumny. Oh, puszył się niemal jak paw. Niezależnie od tego, czy jego słowa były prawdziwe, czy też sam wokół siebie zamierzał zrobić szum, by nieco wybić się ponad szarość i jednolitość mieszkających tu jednostek.
- I co ci po nim? - zapytał w końcu, dalej zajadając się jabłkiem. Skoro ktoś szukał jego znajomego, to miał prawo wiedzieć o co chodzi. Najwidoczniej mogłoby to być bardzo cenne informacje. Miałby od tak wszystko wyśpiewać? Nie ma mowy! Dlatego dalej sobie szedł spokojnie, jak gdyby nigdy nic, co jakiś czas zerkając na Tsukune i na zwierzątko, które mu towarzyszyło. W sumie widział takie coś pierwszy raz. Widać było jednak, że jest udomowione, ale chyba jakieś nieśmiałe? Nie wiedział, jak to stwierdzić. Psy i koty raczej potrafiły beztrosko biegać między nogami mieszkańców, a mała panda trzymała się przy swoim właścicielu. No cóż, nie jemu to oceniać, specjalistą od zwierząt nie był.

[Tsukune]

Czy ja gdy byłem dzieckiem też płakałem z takiego błahego powodu? Możliwe że tak na samym początku bo później czasem sam wszczynałem bójki z rówieśnikami, to wymyślałem dziwne zabawy, często się podczas tych zabaw raniłem i niszczyłem ubranie. A może po prostu każdy dzieciak jest inny na swój sposób? Cóż nie mi to oceniać. Mam przynajmniej nadzieję że coś z tych moich słów sobie zapamięta w co w sumie wątpiłem.
-Poza tym co usłyszałem podczas twojej rozmowy ze sprzedawcą słyszałem jeszcze plotkujące pod moim oknem młode kobiety. Jednak one głównie zachwycały się jego mięśniami powiedziałem i lekko machnąłem ręką jakbym to zbywał. -Mnie zaś zaintrygowało to jak któraś wspomniała iż był tak szybki że nie mogła nadążyć za nim wzrokiem i to mnie właśnie zaintrygowało oznajmiłem to co usłyszałem tak jak "chciał" wiedzieć. Jednocześnie spokojnie sobie idąc obok mojego rozmówcy
-Co mi po nim? Cóż. Po pierwsze chcę na własne oczy zobaczyć czy plotki jakie słyszałem są prawdziwe. Plotki mogą przekłamywać ale zawsze jest w nich ziarnko prawdy. Poza tym nawet jakbym usłyszał jak jest szybki z podaniem przykładu w stylu "Był tak wytrzymały że każdy cios w jego ciało nic mu nie robiło. Zdawało się jakby uderzało się w litą skałę" czy coś w tym stylu. Poza tym chciałbym też się z nim zmierzyć o ile by się na to zgodził. Jestem pewny że jemu jak i mnie taki trening przyniósłby same korzyści stwierdziłem z lekkim uśmieszkiem. Spostrzegłem że mój rozmówca przygląda się mojemu zwierzakowi
-Ciekawy Pana to stworzonko? Dostałem je powiedzmy za pomoc. Osoba której pomagałem miała masę różnych takich małych zwierzaków. A ten mały skurczybyk podgryzał mi nogawki więc skoro zaproponował abym mógł go wziąć to wziąłem. Poza tym jak sam stwierdził on pewnie by go zjadł. A widząc jego apetyt to jestem pewny że by to zrobił. stwierdziłem kiwając lekko głową by na końcu lekko zadrżeć na samą myśl że mógłby takie stworzonko zjeść
-Może i jest uroczy ale i złośliwy. Nie raz próbował mnie udusić kładąc mi się na twarzy...albo podwędził bieliznę mojej znajomej przez co mi się oberwało dodałem unosząc wzrok na swojego zwierzaka. Ten jakby to wyczuwając wychylił się bardziej tak że na mnie patrzył. Co wyglądało zabawnie i rozczulająco zarazem
-Poza tym fajnie kontrastuje z moim dość mrocznym wyglądem swoją słodkością i lekką głupkowatością stwierdziłem z rozbawieniem a zwierzak zszedł sobie i schował mi się za poły ubrania tak że wystawała tylko jego główka.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
9/~ Chyba nieznajomy nie do końca myślał, że Tsukune aż tak się rozgada. Był dość konkretny i od razu wyłożył kawę na ławę. No, powiedział o co mu chodzi. I mimo, iż mogły być to wierutne kłamstwa w jakiejś części, to i tak miały jakiś sens. Dlatego mężczyzna nie wtrącał się w jego wypowiedź, dać mu w spokoju wyjaśnić to, o co pytał.
- Hum, no tak. Po ostatniej wizycie w Ryuzaku no Taki, narobił sobie grona fanek. Pół wioski za nim szaleje, nawet te, które go nie widziały. - powiedział, dojadając jabłko. Wyrzucił ogryzek do prowizorycznego kosza i założył ręce za głowę, nie zwalniając z marszu. - I owszem, jest szybki. Prawdopodobnie Ryuzaku jeszcze nigdy nie widziało kogoś takiego, jak on. Całych jego możliwości nie znam, ale gościu dużo trenuje, na jakiś ciężkich sprzętach. Aż tyle się nie znam. Poza tym trenuje z dala od Ryuzaku no Taki. - dopowiedział, po czym się zatrzymał i oparł plecami o drzewo. Zmrużył oczy, przyglądając się Tsukune, którego imienia oczywiście nie znał, od czasu do czasu zerkając na pandę, którą miał przy sobie.
- Ciekawe. - podsumował pod nosem wywód o pandzie. Na pewno urozmaicało to czas Tsukune, no ale on nie bardzo miał czy nawet chęci, żeby się takowym zajmować. W sumie to powoli powinien się zacząć zbierać. W końcu bycie kumplem tak sławnego gościa też miało swoje profity. Oczywiście w świecie kobiet. I zamierzał z tego korzystać. Na pewno po tej wiosce bujała się jakaś panienka, która chętnie by go ugościła.
- A więc jesteś ninja, ta? Nie widziałem cię tu za bardzo wcześniej. No, ale miasteczko jest spore, nie każdego można zapamiętać. Tak ci śpieszno do niego, żeby dostać bęcki? Nie wiem czy to dobra motywacja i czy to czegokolwiek może nauczyć. Poza tym, nigdy nie zostaje w jednym miejscu zbyt długo. Jest podróżnikiem i nie walczy dla hecy. - powiedział, patrząc na Tsukune spode łba. Był całkowicie poważny i celowo nie zdradzał wszystkich szczegółów. Gdyby miał tak sypać informacjami na lewo i prawo, to jego znajomy nie miałby łatwego życia. A to też, jakby nie patrzeć, były pewne względu bezpieczeństwa. - Jest wielu, którzy chcieliby go po cichu załatwić, oby nie robić sobie konkurencji. - dodał i wzruszył ramionami. No cóż, nie miał pewności co do intencji Tsukune, więc chłopak powinien odpuścić. Albo jakoś go przekonać.

[Tsukune]

Słuchałem spokojnie słów mężczyzny. Czyli dopiero niedawno narobił sobie fanek i takiej sławy co? Ciekawe. Dużo też trenuje na jakichś ciężkim sprzęcie. To by mogło wyjaśniać czemu jest szybki. Większy ciężar i te sprawy. Następnie powiedział też że nie zajmuje miejsca często w tym samym miejscu. Uśmiechnąłem się tylko lekko zerkając w niebo.
-Lubi podróżować co? To słowo przypomina mi wesołe chwile z dzieciństwa i podróżowania po świecie z rodzinną grupą muzyczną...no i trochę gorszych chwil przez które stałem się ninja powiedziałem spokojnie po czym swój wzrok skierowałem z powrotem na swojego rozmówcę.
-Nie chcę dostać od niego bęcek. Chcę po prostu się z nim zmierzyć. Jako własny trening. Muszę się poprawić aby nie być tak bezużyteczny jak jestem. Po to aby móc pomagać innym. Poza tym chwali się to Tobie iż nie rozpowiadasz o nim wszystkiego. Znaczy że znasz go bardzo dobrze i jesteście dobrymi znajomymi a może nawet przyjaciółmi.
Gdybym chciał mu coś zrobić myślisz że tak otwarcie bym do ciebie podszedł i o niego zapytał? Gdybym chciał go zabić to zamiast z tobą od tak rozmawiać postarałbym się wyciągnąć z ciebie informacje w mniej przyjemny sposób. Jednak nie zamierzam tego robić bo to należy się tylko tym co na to zasługują. Chociaż śmierć to ostateczne co powinno się wykonać powiedziałem spokojnie patrząc się na swojego rozmówcę od tak
-A nie widywałeś mnie tu za często bo niezbyt często chodzę po Ryuzaku. I kładąc kawę na ławę. Mam parę celi aby się z nim spotkać. Głównym jest to by sprawdzić na własne oczy jak bardzo jest szybki. Kolejna opcja to zawalczenie z nim. Zwykła walka sparingowa, treningowa, sprawdzenie swoich umiejętności. Nazwij to jak chcesz. A ostatnie w co wątpię to może nakłonić go aby powiedział mi w jaki sposób trenuje. Jeżeli spyta mnie jaki mam ku temu cel to powiem prawdę. Chcę się wzmocnić by móc pomagać innym oraz aby żadna rodzina nie ucierpiała przez bandytów oznajmiłem zdejmując na chwilę rękawicę z lewej ręki by ukazać na przedramieniu tatuaż a po zewnętrznej stronie przedramienia bliznę po poparzeniu. Założyłem z powrotem rękawicę
-Wyprzedzając twoje ewentualne pytanie. Tak ten znak dali mi bandycie gdy miałem 12 lat. Kiedyś szukałem zemsty ale to niczego nie rozwiąże. Jeżeli moje słowa cię nie przekonały to nie musisz podawać mi gdzie jest. powiedziałem pozwoliłem mu przetrawić wszystkie moje słowa oraz to co mu pokazałem na swojej ręce. Jeżeli się zastanawiał zbyt długo lekko się mu ukłoniłem
-W takim razie przepraszam za zmarnowanie twojego czasu. Jednak tak czy siak dziękuję za rozmowę. I taka mała rada. Nie chwal się zbytnio tym że go znasz bądź znasz kogoś kto go zna bo może i będziesz popularny wśród kobiet jednak to też może przynieść tobie kłopoty. W takim razie miłego dnia dodałem i następne co zrobiłem to odwróciłem się i zacząłem iść w sobie znaną stronę. W trakcie drogi wskazałem ręką gdzieś w bok
-Jakbyś chciał wykorzystać swoją znajomość z nim to tam powinna znajdować się grupka kobiet powiedziałem by następnie udać się dalej gdzieś przed siebie. Czemu postanowiłem odejść? Po prostu liczyłem na to iż w chili swego rodzaju natchnienia? Spontaniczności? Mniejsza z nazwą. Po prostu mnie zatrzyma i powie mi gdzie będzie. Ewentualnie okolicę gdzie mógłbym go znaleźć. A co do tego skąd wiedziałem gdzie będzie grupka kobiet? Przebywając sporo czasu w centrum jak i w bibliotece sporo osób się przewinęło a dzięki swojej umiejętności jestem w stanie ich zapamiętać na swój sposób. Nawet nie sądziłem że mógłbym tą swoją umiejętność wykorzystać akurat w taki sposób by wskazać komuś "cel polowania" że pozwolę sobie to tak żartobliwie ująć.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
11/~ Początkowo mężczyzna myślał, że może nieco ugra na tych pogaduchach, albo odprawi Tsukune z kwitkiem. Nie dopuszczał myśli, że rzeczywiście "sprzeda" mu miejscówkę swojego kumpla. I to nawet nie do końca tylko dlatego, że dbał o jego bezpieczeństwo. Po prostu miał taki kaprys. Dlatego przypatrywał się Tsukune, przysłuchując się jego słowom. Wtedy go ruszyło. Na pewno w pewnej części miał rację, ale czy nie mogła to być kolejna zagrywka? Tylko po to, by uśpić jego czujność? W tym świecie wszystko było możliwe.
- Ha! Chyba nie myślisz, że tak łatwo bym się poddał! - zakomunikował z rozbrajającym i pewnym siebie uśmiechem. Oczywiście nie zamierzał doprowadzać tu do jakiejkolwiek walki. Sam nie był shinobi, ale nie oznaczało to, że bał się przywalić pięścią. Wyglądał przecież całkiem masywnie, więc pewnie trochę siły miał. Z drugiej strony, nie pchał się nigdy w konflikty, aczkolwiek o swoje potrafił zawalczyć.
- Khe, uparty jesteś, wiesz? - zapytał, mrużąc oczy i wzdychając cicho. Koleś był naprawdę napalony na trening i wzmocnienie swoich umiejętności. Nie odpuszczał, tylko dalej przekonywał do swoich racji. W sumie mogło to w jakiś sposób imponować. Rzadko kto potrafi przyznać się przed kimś obcym do własnych słabości i niemalże prosić o pomoc. W dodatku dalej opowiadał o sobie, pokazał nawet tatuaż, który najwidoczniej był dla niego jakąś motywacją. I co najlepsze, nie nalegał. Rzeczywiście nie wymuszał na nim informacji. Może była to sztuczka, ale skuteczna. Rosły facet się złamał, kiedy po "kilku radach" od Tsukune, zobaczył, że ten odchodzi.
- O mnie nie trzeba się martwić, nie jestem ninja, ale krzepę mam! - powiedział z dumą w głosie, przyśpieszając kroku i dołączając do Tsukune. - Wczoraj przybył do Ryuzaku no Taki, na jeden nocleg. Akurat w jednym z tutejszych barów rozpętała się bijatyka, którą on zakończył. Zaskakujące, gdyż brało w niej udział okołu piętnastu osób. Zrobił to w parę sekund, składając wszystkich na deski i obezwładniając. Po czym odszedł. Wiem, że opuścił z rana wioskę i udał się w stronę Lasu Pamięci. Znając go, pewnie przekoczuje tam noc, by odpocząć od dotychczasowych wrzasków. Po wczorajszej pokazówce nie miał tu spokoju. - dopowiedział z nieco zażenowanym uśmiechem. Cóż, grono jego fanek nie dawało mu odpocząć, więc nic dziwnego, że tak szybko opuścił Ryuzaku no Taki. Tymczasem jego kumpel na tym korzystał. No cóż, ktoś musiał, skoro sam Super Szybki Gościu nie chciał.
- Poznasz go od razu. Zero włosów na głowie, ubrany w jasne, długie szaty. Wygląda jak typowy wędrownik. - mężczyzna postanowił zdradzić parę szczegółów z wyglądu tego, którego poszukiwał. Raczej wiele osób nie spotka na drodze do Lasu, ale powinien mieć te znaki na uwadze. O ile uda mu się go znaleźć. Niestety, więcej jego rozmówca nie wiedział. - Życzę powodzenia. W odnalezieniu i przekonaniu go do tego, by z tobą potrenował. Zawsze zdawał być się mniej ugięty niż ja. - wzruszył ramionami i wyminął Tsukune, kierując się w drugą stronę. Zaproponowana grupka kobiet nie była mu teraz w głowie, wolał upolować samotną zwierzynę. - Aizaka-san. - rzucił jeszcze na odchodne imię poszukiwanego przez Tsukune mężczyzny, po czym machnął rękę na pożegnanie, ucinając tym dalszą pogawędkę. Więcej i tak powiedzieć już nie mógł, bo nic więcej nie wiedział. A nie zamierzał opowiadać o swoim i kumpla dzieciństwie. Reszta należała do Tsukune.

Wspomniany Las Pamięci, gdybyś rzeczywiście chciał się do niego udać -> klik.

[Tsukune]

Gdy tak powoli się oddalałem z każdym krokiem miałem coraz mniejszą nadzieję iż dowiem się tego co chciałem. Jednak po którymś kroku usłyszałem jak stwierdza że nie trzeba się o niego martwić. Uśmiechnąłem się na to tylko lekko.
-To będę wiedział do kogo się zgłosić na ewentualną pomoc w treningu powiedziałem puszczając mu dla zabawy oczko by wiedział że mówię to w żartach. Następnie słuchałem kolejnej jego wypowiedzi. Wróć. Chciałem powiedzieć krótkiego monologu. Bo trzeba przyznać że było to krótkie w przeciwieństwie do tego co ja mówię. Zwłaszcza jak mówię.
-Jeszcze raz dziękuję za rozmowę i za powiedzenie mi nieco prawdy o tych plotkach powiedziałem kłaniając się mu lekko. Mógł się domyślić że powiedziałem to specjalnie aby ewentualnie ktoś uznał to tylko za zwykła pogadankę i nic więcej.
-Las pamięci co? pomyślałem
-Sądzę że pewnie będzie chciał cię w jakiś sposób sprawdzić. Może nawet podczas walki? To by było interesujące. A może nawet uratujesz mu dupsko jakimś cudem i będzie nam winny przysługę? usłyszałem w głowie swoje alter ego. Ale się zrobił gadatliwy. Bez przesady. Odezwę się raz na jakiś czas a ten już twierdzi że jestem gadatliwy. No nic nie pozostało mi nic jak udać się do tego wspomnianego Lasu Pamięci i postarać się go odnaleźć.

z/t

[Izanagi]

Przemieszczaliśmy się do przodu ciągle, w pewnym momencie mijając kolejne ulice, dotarliśmy do ulicy gdzie było targowisko przez co trzeba było podjąć poważną decyzje czy iść na skróty czy po prostu obejściem przejść się. Gdyby nie to że faceci od niesienia przesyłki podpowiedzieli iż lepiej by było iść na około, wiedziałem że to oni tutaj mają w takich sprawach większe doświadczenie, bo przecież nie jedną przesyłkę w życiu nieśli i oni znają się na robocie lepiej, więc skoro mówią że lepiej będzie dłuższą drogą ale bezpieczniej to lepiej. - Dobra zrobimy tak jak mówicie, pójdziemy nieco dookoła, tylko mam pytanie czy znacie to miejsce?- zapytałem tragarzu po czym podbiegłem do kilku miejscowych handlarzy którzy wyglądali z twarzy na miłych, na takich którzy chętnie mi pomogą i powiedzą jak dotrzeć pod dany adres, tak aby szybko znaleźć się na miejscu mimo obejściu dookoła.- Witam chciałbym zapytać, jak dotrzeć pod ten adres tak aby ominąć targowisko ale by było bezpiecznie i nie stracić za dużo czasu?- zapytałem o to samo kilka innych osób znajdujących się na placu, miałem nadzieje że ktoś mi pomoże, gdy już tylko uzyskam jakieś sensowne informacje, śmigam do naszej paczki i chłopaków którzy ją pilnowali, wtedy posiadając odpowiednie informację mogę udać się w trasę wskazaną drogą do celu.

[Jun'ichi]

Poprzednia lokacja

Amai Kaibutsu
甘い怪物
9/15
Izanagi Nie widziałeś tego, jednak dwójka tragarzy z ulgą przyjęła Twoje rozsądne podejście do sprawy. W wielu przypadkach ich zdanie było ignorowane, w równie wielu nikt o zdanie nawet ich nie pytał.
Mężczyźni spokojnie oczekiwali na uboczu uliczki na Twój powrót gdyż jak się okazało, sami nie znali tej osady na tyle dobrze aby trafić pod wskazany adres. Musiałeś w związku z tym wypytać okolicznych kupców o informacje, jednak Ci albo mieli słabą orientację w terenie, lub zwyczajnie nie chcieli pomagać za darmo - w końcu byli kupcami więc z natury większość była zwyczajnie łakoma na pieniądze. Wreszcie jednak jeden starszy jegomość skojarzył adres i poinformował Cię, że znajduje się on na drugim końcu osady ALE na całe szczęście prowadziła tam w miarę prosta uliczka, która omijała najbardziej ruchliwe zakątki wioski.
Kiedy wróciłeś do tragarzy, zobaczyłeś że obydwaj ledwo trzymają lektykę i niemal przytulają się do ściany pobliskiego budynku. Wszystko to za sprawą dwóch całkiem sporych, bezpańskich psów które z niewiadomych powodów bardzo zaciekle starały się dobrać do tego co znajdowało się w środku drewnianej konstrukcji. Obydwa zwierzaki ujadały groźnie, a z ich pysków toczyła się pokaźna ilość śliny co raczej nie sugerowało, że da się je od tak po prostu uspokoić.
Panie! Proszę coś zrobić! - zakrzyknął jeden z tragarzy łamiącym się głosem. Widziałeś, że bardzo starał się utrzymać lektykę i nie uciec w popłochu jednak czy ktokolwiek na jego miejscu ryzykowałby zdrowie albo może nawet życie dla jakiejś miernej zapłaty?
Musiałeś pamiętać o tym, że znajdowaliście się w dużej, pełnej ludzi wiosce która zapewne rządziła się surowymi prawami związanymi z używaniem technik i przemocy w jakiejkolwiek formie. W pobliżu lektyki co chwilę przechodził jakiś pieszy, jednak każdy omijał warczące psy o kilka metrów - typowa znieczulica.
Gdzieś w oddali słyszeć się dało donośne, narastające szczekanie. Coś w głowie mówiło Ci, że może to być kolejne zagrożenie w postaci jeszcze większej ilości agresywnych psów.

[Izanagi]

Zdobyłem informacje o trasie do celu, z czego byłem bardzo zadowolony teraz mogłem ze spokojem iść do kolesi od lektyki, w oddali usłyszałem jakieś szczekanie, z miejsca w którym ich zostawiłem. Profilaktycznie postanowiłem przyśpieszyć, pobiec nawet by w razie czego móc zareagować, i tak też się stało jakieś wściekłe psy chciały zaatakować nas, więc musiałem działać. Złapałem za katanę nie wyjmując jej nawet z pochwy tak by nie zadać poważnych ran psom.
- Czyje są kurwa te psy! Niech właściciel je zabierze ale za trzy sekundy sam je przegnam!!- krzyczałem dość głośno aby było słychać, być może ktoś się zgłosi. Raz, dwa, trzy... gdy nikt się nie odezwał to po prostu schowanym mieczem postanowiłem uderzyć psy aby te się przestraszyły i uciekły, uderzam czy to raz czy dwa, czy trzy... do skutku aż odejdą, uważam także aby się na mnie nie rzuciły, co unikam dzięki zdolnościom ninja. Po samych pyskach i pianie w nich widać jest że zwykłe straszenie waleniem o podłoże i krzykach nic nie pomoże, więc od razu trzeba przejść do konkretnego zabiegu, uderzyć raz dwa porządnie aby pies wyczuł że nie mam tutaj żartów, więc lepiej ze mną nie zadzierać. Miałem nadzieje że psy głupie nie będą i po prostu uciekną po dostaniu po nosie, albo jeszcze lepiej pojawi się jakiś właściciel który zabierze je sobie i odejdzie. Bić można czy nie, nie mogę pozwolić aby moim tragarzom coś się stało, przecież nie chciałem sam tego nieść. Po za tym byli w pewnym sensie pod moją jakby opieką na czas dostarczenia przesyłki więc czułem się jakoś za nich odpowiedzialny, tak czy tak lepiej jakby krzywda im się nie stała, bo chyba bym musiał wypatroszyć te psy.