Wioska Rolników

[Tamaki Hyūga]

Obserwowałam z ciekawością zakłopotanie Izanagiego oraz spore zdziwienie Izanami. "Co innego miałby Izanagi-san robić o tak wczesnej porze że by przychodził cały zmachany na śniadanie...?" zastanawiałam się, jednak kiedy bliźniak zwrócił się w moją stronę skupiłam uwagę z powrotem na nim. Kiedy usłyszałam słowa Uchihy to uśmiechnęłam się a kiedy skończył mówić to serdecznie się roześmiałam.
- Bez przesady, Izanagi-san. To że dużo trenuję nie znaczy że jestem w stanie Cię pokonać. Może po prostu jesteś geniuszem i Tobie to wszystko przychodzi łatwiej. Oczywiście będziemy mogli sprawdzić, przecież jest arena ale ja to bym miała nadzieje na, w najlepszym dla mnie wypadku, w miarę wyrównaną walkę. Jestem mniejsza i zdecydowanie pewnie też słabsza, nie musisz aż tak bardzo umniejszać swojej wartości. - powiedziałam, dalej się szczerze uśmiechając, jednak w moich oczach najpewniej też dało się ujrzeć determinację i chęć rywalizacji.

[Uchiha Izanami]

Izanami się lekko skrzywiła, słysząc słowa brata, jednak swoje własne zachowała dla siebie. Mogła zrobić mu wyrzuty, bo nic jej nie powiedział i to ją i zdenerwowało i zmarwiło i w ogóle. Jednak miał rację, że powinen się podszkolić i potrenować, dlatego nie chciała zniechęcać go nieracjonalną, emocjonalną reakcją. Wiedziała, że to narobiłoby więcej szkody niż pożytku. Tym bardziej, że mógłby ją zupełnie opacznie zrozumieć.

Odetchnęła z ulgą i próbowała się uspokoić, kiedy już dostała zamówioną, gorącą herbatę. Powoli ją popijając odliczała wstecz od stu, pozwalając oddechowi się zrelaksować. Ostatecznie akurat ta technika nic nie dała, więc zaczęła myśleć o drzewach chininowych i zastosowaniu ich kory w leczeniu gorączki, zapaleń oraz potencjalnego działania jako toksyny działającej na układ nerwowy.

- Chciałabym popatrzeć, czy nie mają czegoś ciekawego w kramikach - powiedziała nagle, ni z gruchy ni z pietruchy, ciągle mając w pamięci instrukcje przygotowywania chininy, nawet już nie zwracając uwagi na to, co mówi i brat i Tamaki. - Jakąś rybkę złowiła, może braciszek by mi maskę wgrał przy rzucaniu do celu...

[Uchiha Izanagi]

- W takim razie musimy faktycznie spróbować swoich sił na arenie przeciwko sobie - wtedy zobaczymy, czy jestem geniuszem, czy jednak leniem. - śmieje się Izanagi, zerkając w międzyczasie na siostrę, której zły humor chyba zaczął przechodzić. Nie miał pojęcia, o co takiego go podejrzewała, ale było mu z pewnością głupio, że jej nie ostrzegł wcześniej. Powinien był pamiętać, że nie lubiła nagłych zmian i nawet jeśli często narzekała, że się opiernicza - to przynajmniej była to w jej świecie pewna stała, która pewnie w drobny, ale nadal istotny sposób dawała jej oparcie. Skarcił się w myślach, obiecując sobie, że na przyszłość będzie bardziej wrażliwy na jej uczucia. Kiedy dostarczono im herbatę, upił także kilka łyków i skupił się na słowach Izanami.

- Tak, też jestem ciekaw, co takiego wystawią. No i chętnie bym obejrzał, czy jest coś godnego zainteresowania w namiocie komediantów - odrobina rozrywki nam nie zaszkodzi, a potem może uda się znaleźć jakąś pracę w okolicy. No i oczywiście postaram ci się wygrać tę maskę, którą sobie tylko zażyczysz, siostrzyczko. Oby mi tylko poszło tak dobrze, jak wczoraj w Cho-Hanie. - dodaje, popijając herbatę. W międzyczasie zamawia prosty, pożywny posiłek do ich stolika, aby nabrali sił przed wieczorem.

[Tamaki Hyūga]

- Bardzo chętnie sprawdziłabym się w pojedynku na poważnie! Tylko proszę abyś nie dawał mi forów Izanagi-san, ponieważ na prawdę bardzo mi zależy na samokształceniu się. - powiedziałam z rozbrajająco szczerym uśmiechem. Kiedy kelnerka przechodziła obok naszego stołu zamówiłam od niej 2 razy Onigiri z grillowaną wołowiną i do tego herbatę zieloną.
Wysłuchałam słów chłopaka Uchiha odnośnie planu zwiedzenia namiotu i próby w wygraniu nagród we wszelakich zabawach na festiwalu i kiwałam głową na zgodę w ekscytacji. Sama chciałabym się także sprawdzić pod takim względem i także ciekawił mnie tajemniczy namiot z którego ciągle dochodziły różnorakie odgłosy.

[Uchiha Izanami]

Jej brat i Tamaki cały czas zajmowali się rozprawianiem na temat treningu i walki, co Izanami wydało się wyjątkowo nudne. No i nudziła się.

Trening Kontrola Chakry ranga B

Dość szybko jej umysł domagał się zajęcia, dlatego robiła to, co zwykle robiła w takich chwilach (szczególnie, kiedy nie mogła wziąć do ręki zwoju i czytać) - skupiła chakrę. Nie tak, jak w treningach uczyła ją babcia - poprzez składanie pieczęci. Tym razem skupiła chakrę w dłoniach bez pieczęci. Pozwoliła energii spływać z jej ciała do palców. Najpierw z dłoni, potem z nadgarstków. Ciągnęła mocniej i mocniej - czując, że powoli uaktywnia całe swoje ciało. Mieszanie już dawno przychodziło jej naturalnie, dlatego niemal natychmiast poczuła bladofioletową poświatę, która była w jej środku. Kiedy już chakra podążała odpowiednimi kanalikami do jej dłoni z całego jej ciała, skupiła się na tym, żeby dać ujście chakrze.

Nie przerywając skupienia, rozejrzała się, ale nie znalazła nic lepszego, niż jej własny gliniany kubek z gorącą herbatą. Dlatego postanowiła przekazać chakrę płynowi, aby zobaczyć, jak dużo taki kubek z herbatą może przyjąć energii.

Zaczęło się od drobnych fal i zniekształceń na powierzchni wody. Izanami wysyłała chakrę powoli do herbaty, powodując małe drżenia. Zadowolona z efektu, pozwoliła zwiększyć siłę i precyzję przesyłania chakry, powodując, że herbata zaczęła powoli wirować w kubku, sama się mieszając. Dziewczyna była z siebie bardzo zadowolona, że sobie znalazła i zajęcie i potrafiła odpowiednio manipulować swoja chakrą. Kiedy znudziło jej się mieszanie w jedna stronę, zmieniła kierunek wirowania wody, jednocześnie zwiększając siłę, co spowodowało, że woda tym bardziej przytulała się do ścianek naczynia. Kubek również zaczął jej drżeć w dłoniach, sam będąc niezbyt dobrym przewodnikiem chakry dziewczyny. Nie będąc tak elastyczny w swojej budowie, jak ciecz, w momencie, kiedy Izanami jeszcze bardziej zwiększyła siłę swojej chakry, kubek pęknł.

Izanami była zadowolona, że udało jej się zniszczyć coś, tylko za pomocą swojej chakry.

Kubek w dłoni Izanami lekko drżał, kiedy dziewczyna wpatrywała się intensywnie w płyn, który z jakiegoś powodu u środku wirował. Nie trwało to długo, ale dziewczyna wydawała się skupiona i zafascynowana nim. Na pewno bardziej, niż rozmową dookoła. W pewnym momencie, gliniany kubek pękł pod jej palcami, a przez to, że trzymała go dość mocno, skorupy się przesunęły, nie znajdując w sobie oparcia i gorący płyn rozlał się na dłonie dziewczyny, a także na stół. Izanami drgnęła z powodu lekkiego oparzenia dłoni, ale nie wyglądała na szczególnie poruszoną. Wprost przeciwnie - wyglądałam, jakby była z siebie zadowolona.

[Harran]

Chwila, chyba za bardzo odleciałem. Dlaczego, do cholery zaczynam myśleć i fantazjować o świńskim seksie? Co jest ze mną nie tak? Przecież karły dosiadające świni nie powinny mieć żadnego seksualnego podtekstu. To powinno być pokraczne i śmieszne, a nie seksowne. Co więc sprawia, że mi się to tak podoba? Może te karły? Trzeba przyznać, że jest coś interesującego w tych ich lilipucich postawach i śmiesznie krótkich nóżkach. Gdy chodzą tak zabawnie się kołyszą, jakby brakowało im paru stawów. Karłów faktycznie nie sposób nie lubić, lub nimi nie gardzić. Musi być jedno z tych dwóch i ja chyba jestem w tej pierwszej grupie. Karzeł-komediant to idealne połączenie. Przecież on się nawet przebierać nie musi. Nawet robić nic nie musi. To i tak będzie śmieszne. Hmm, no właśnie, śmieszne. Karły są dla mnie po prostu zabawne i nic więcej. Niech to szlag, wychodzi więc na to, że mam problem ze świniami.
Zniesmaczony samym sobą wstaję i wychodzę z namiotu, kierując się do karczmy, z zamiarem upicia się.

[Hikaru]

- Nic ciekawego - mruknął sam do siebie Hikaru widząc, że na arenie póki co biły się same moczymordy, których szczytem możliwości był prawy sierpowy. Po kilkudziesięciu minutach potwornego ziewania chłopak stwierdził, że oglądanie tych walk urąga jego godności. Rozglądnął się i nie zauważył w otoczeniu nikogo i nic, co mogłoby go zainteresować. Jedynym miejscem, które wydawało się nieść ze sobą nadzieję rozerwania się była... karczma.
Po chwili był już w środku, siedząc sam przy którymś ze stolików i popijając bardzo słabe piwo ryżowe. Lustrował wzrokiem całą salę, choć ukradkiem. Unikał kontaktu wzrokowego i w ogóle jakiegokolwiek zwracania na siebie uwagi. Po cichu liczył na jakąś karczemną bójkę...

[Harran]

Skoro jest tu ten festyn, czy festiwal, to w sumie nic dziwnego, że jest też tyle ludzi w karczmie. W końcu po trosze o to chodzi w tym całym wydarzeniu. Ot, pooglądać trochę dziwów, popatrzeć na jakieś ciekawe rzeczy, a na koniec obeżreć się i uchlać. Jak by nie patrzeć, to ja też wpisuję się w ten schemat. W końcu naoglądałem się już dziwów i to takich, które wpłynęły na mnie tak mocno, że muszę iść się napić. Kto wie, może jak się schleję, a później wytrzeźwieję, to wszelkie głupstwa z podniecającymi świniami wylecą mi z głowy i znów będę mógł być normalnym, elitarnym przedstawicielem tego świata, a nie jakimś chorym zboczeńcem.

Trening techniki rangi C Konoha Daisenkō
Być może jednak zanim zacznę szkodzić swojemu zdrowiu upijając się, spróbuję jakiejś innej metody, dzięki której uda mi się zapomnieć o tym wszystkim, a przy okazji stać się lepszym wojownikiem. W końcu ciężka praca bywa prawdziwym balsamem dla duszy, a przy okazji wzmocniłbym tym samym mój klan, klan Haretsu. Nie da się ukryć, że ja, podobnie jak i większość mojego klanu, skupiany się głównie na walce bezpośredniej, w której wspomagamy się wybuchami. Musimy być więc mocni w walce z bliska i taijutsu. Aby bowiem kogoś wysadzić trzeba mu najpierw przyłożyć, że tak to określę, konwencjonalnie. Taką techniką jest Konoha Senpū, ona jednak wydaje się nie być wystarczająca. Myślę, że dużo ciekawszym ruchem byłoby niestosowanie tego zwodniczego kopniaka. Dla shinobich, którym faktycznie zależy na tym, aby kogoś zabolało, gdy się go kopnie, lub żeby siłą tego kopnięcia go uszkodzić, taka zmyłka faktycznie jest potrzebna i mogą oni ją wykorzystać. Ja jednak, jako Haretsu i zamiłowany użytkownik żywiołu Bakutonu nie muszę bawić się w takie sztuczki. Dzięki bakutonowi wystarczy mi jakkolwiek dotknąć kogoś, żeby go wysadzić. Potrzebuję więc czegoś raczej szybkiego, niż zwodniczego. Najlepiej więc spisze się chyba bezpośredni kopniak z powietrza od razu w czaszkę przeciwnika, a żeby upewnić się, że atak nie zostanie uniknięty, zawsze można przelać nieco czakry do kopiącej nogi. W ten sposób jest zarówno szybko, jak i dezorientująco, a jestem przekonany, że i tak będę w stanie technicznie to wykonać.

No cóż, skoro więc jestem już w tej karczmie, to nie zaszkodzi się napić. Jestem przekonany, że jak jutro rano obudzę się na jakimś stogu siana, z jakąś przyjemną dla oka wieśniaczką, to z miejsca poczuję się lepiej. Zamawiam więc kufel piwa przy barze i gdy go dostanę rozglądam się za moją przyszłą oblubienicą. Szybko dostrzegam stolik, gdzie jest wolne miejsce idealnie jakby dla mnie. Dwie na pierwszy rzut oka śliczne babeczki oraz jakiś koleś. Z kolesiem się szybko wystarczy dogadać, który którą bierze i już można uprawiać piękną hedonistyczną grę.
Podchodzę do stolika przy którym siedzą Izanagi, Izanami i Tamaki i zwracam się do tej ostatniej:
- Nie wiem czy wiesz, ale jestem z klanu Haretsu i...
W tym momencie zauważam, że dziewczyna ma białe oczy wskazujące, że jest kunoichi z klanu Hyuga oraz niska prawie tak mocno, jakby cierpiała na karłowatość, co budzi we mnie złe skojarzenia, więc momentalnie urywam wypowiedź, odwracam się na drugą stronę stołu gdzie siedzi akurat Izanami i udając, że wcale się nie zmieszałem, zaczynam od nowa:
- Nie wiem, czy wiesz, ale jestem z klanu Haretsu, więc potrafię robić swoim fallusem napraaawdę wybuchowe rzeczy, ha ha.

[Uchiha Izanagi]

Izanagi właśnie miał zaproponować, żeby jego siostra zaoferowała swoje usługi medyczne dla uczestników walk na arenie - jacyś ranni na pewno się trafią, a wiedział, że raczej chętnie skorzysta z okazji do potrenowania swoich umiejętności - kiedy usłyszał trzask pękającego kubka. Kiedy tylko zobaczył, że Izanami się oparzyła, chwycił za odłożony na bok hanten, delikatnie, lecz z widocznym pośpiechem osuszając dłonie siostry. Nie uszło jego uwadze, że mimo wszystko wydawała się w jakiś sposób zadowolona, ale nie miał pojęcia, dlaczego.
- Izanami, wszystko w porządku? Może poproszę o jakąś miskę i zbiorę trochę śniegu, żeby schłodzić oparzenie? - spytał ją z ewidentną troską w głosie, kiedy nagle do ich stolika przylazł jakiś roznegliżowany, młody byczek, z miejsca przedstawiając się jako shinobi z klanu Haretsu, jakikolwiek to byłby klan. Na jego prymitywny... podryw, skrzywił się widocznie i podniósł na niego wzrok, w którym było widać ewidentną wrogość.
- Przyjacielu... - rzucił, chociaż - naturalnie - intonacja wskazywała raczej na obelgę - Wątpię, by ktokolwiek przy tym stoliku był zainteresowany twoim fallusem. Może lepiej będzie, jeśli go stąd zabierzesz i zaprezentujesz któremuś z mieszkańców? Jestem pewny, że zrobi na nich większe wrażenie. -

Oczywiście był gotowy reagować dalej - o ile tylko jego siostra by na taką reakcję dała niewerbalną zgodę - jednak priorytetem pozostawała dla niego pierwsza pomoc dla poparzonej siostry. Mimo to... przybłęda zirytował go i ręka świerzbiła go, by dać upust tej irytacji.

[Uchiha Izanami]

- Wszystko w porządku - odpowiedziała i spojrzała w twarz bratu. Jej oczy dziwnie błyszczały, a na twarzy malował się delikatny uśmiech. - Nie było aż tak gorące - stwierdziła, kiedy pozwoliła Izanagiemu na osuszenie jej dłoni. Trwało to chwilkę, następnie wzięła lekko czerwone ręce i je strząsnęła, czekając aż się troszeczkę ochłodzą. Nie było źle, gorąca woda to nic w porównaniem z ćwiczeniem katonu.

Potem przyszedł on. Izanami spostrzegła pewność siebie chłopaka kiedy się dosiadł. Jednak niemal jednocześnie spowodował, że z jej wcześniejszego zadowolenia nie zostało nic. Tekst na podryw rzucony do niej (a wcześniej próbował rzucić go do Tamaki, tak, zauważyła) był… żałosny. Z drugiej strony nikt z nią nigdy nie flirtował. Nie licząc Izanagiego, ale Izanagi to Izanagi.

Uniosła lekko dłoń, żeby uciszyć brata. Chłodno przeniosła swój wzrok na młodzieńca i zmierzyła go od stóp do głów. Jej wzrok prześlizgiwał się po nim powoli, a z każdym centymetrem Izanami się jeszcze bardziej krzywiła. Ostatecznie wzrok zatrzymała na jego twarzy i spokojnie odpowiedziała.

- Ja też potrafię robić wybuchowe rzeczy z moim fallusem.

[Tamaki Hyūga]

W chwilowej przerwie od rozmowy z Izanagim, którego uwaga skierowała się ku siostrze, zdecydowałam że jest to idealna chwila aby skonsumować moje onigiri z wołowiną. Już zaczynałam brać kęsa kanapki kiedy usłyszałam jak kubek w dłoniach Izanami się tłucze. Zupełnie zdziwiona i rozkojarzona nie zdążyłam nawet w żaden sposób zareagować, ponieważ w mgnieniu oka, Izanagi już osuszał jej ręce oraz proponował miskę śniegu aby mogła w niej schłodzić oparzone dłonie. Co najbardziej nie pasowało do całej sceny był subtelny acz widoczny uśmiech, który widniał na ustach dziewczyny.
Nagle, jakby wyrósł spod ziemi, obok naszego stolika pojawił się półnagi chłopakm ubrany jedynie w luźne czarne spodnie oraz narzucony na goły, wychudzony tors, również czarny, płaszcz. Obserwowałam nowoprzybyłego ze zdziwieniem, które pogłębiło się jeszcze bardziej kiedy ten zaczął coś do mnie mówić o byciu z klanu Haretsu, manipulującymi wybuchami i pochodzącymi z Tsurai, co od razu mnie ostrzegło iż może on być na przykład niestabilny umysłowo i może chcieć sprowokować walkę. Jednak równie nagle co zaczął do mnie mówić, przestał i skierował swoją uwagę w stronę Izanami. Słowa, które padły z ust tego osobnika były jednak czymś na co nie byłam ani trochę przygotowana. Rozczarowanie? Zażenowanie? Politowanie? Sama nie wiedziałam co w danym momencie czułam, jednak wyraz mojej twarzy zastygł w wyrazie czystego... Rozczarowania? Może po prostu wymagam zbyt dużo od ludzi...
Nie było jednak teraz czasu na głębsze tego analizowanie, ponieważ Izanagi już stanął w obronie siostry i spokojnym lecz stanowczym głosem zasugerował młodemu Haretsu się oddalić. Zauważyłam jak Izanami, podniosła dłoń aby uspokoić swojego brata a następnie wzrokiem niemal zdolnym zabić obejrzała ubranego na czarno chłopaka od stóp do głowy, a nasetępnie zatrzymała uwagę na jego twarzy i z śmiertelną powagą oraz spokojem powiedziała coś czego nikt się chyba nie spodziewał. Spojrzałam jeszcze raz na Izanami, nie będąc pewna czy usłyszałam wszystko dobrze, przeniosłam wzrok najpierw na Izanagiego aby sprawdzić co on zrobi i jak zareaguje na słowa siostry a na koniec spojrzałam na nieznajomego "flirciarza" chcąc zobaczyć jak słowa czarnowłosej odbiją się na nim...

[Hikaru]

Hikaru wodził oczami po sali w zamyśleniu. Mimo że wokół było gwarno, a nikomu nie brakowało rozrywki, on był jak gdyby lekko śnięty. Z letargu wyrwało go dopiero wrażenie, że w gąszczu pijanych twarzy dojrzał Harrana.
Tak, to był. Rozmawiał z trójką nieznajomych. Z tego miejsca nie było szans ocenić o czym rozmawiali - ale skoro rozmawiali, to zapewne się znali. Hikaru zostawił w połowie niedopite piwo i bez ceregieli wstał, po czym skierował się ku czwórce ludzi, z których znał jedynie wybuchowego znajomego.
Kiedy dotarł na miejsce (oczywiście po drodze, ku swojej odrazie, przeciskając się przez brudnych kretynów, z których jeden o mało się na niego nie przewrócił), odniósł wrażenie, że obecność Harrana... nie wzbudzała entuzjazmu u pozostałych. Hikaru delikatnie skłonił głowę ku trójce nieznajomych, po czym położył dłoń na ramieniu kolegi.
- Czy mogę dołączyć? Nie wiedziałem, że masz tu znajomych - stwierdził, patrząc badawczo na dwie dziewczyny i chłopaka.

[Harran]

Twarda sztuka, może nie być łatwo. Co natomiast jest najgorsze, to chyba kompletnie źle trafiłem. Wygląda na to, że ten brunecik już wcześniej zainteresował się moją ofiarą i jedynym wolnym towarem przy tym stoliku jest dziewczynka z Hyuga. Pierwsze podejście można więc uznać, za fatalne. W dodatku znikąd pojawił się Hikaru i teraz nie ma jak ładnie i z twarzą wyjść z tej sytuacji. No cóż skoro nie można wyjść, trzeba brnąć w to wszystko dalej.
- Hej, kolego spokojnie, ciebie mój fallus nie powinien interesować, ja nie z takich, ha ha! Ty natomiast urocza brunetko, może zamiast chwalić się swoimi możliwościami, pójdziesz ze mną gdzieś w ustronne miejsce i zaprezentujesz mi... wszystkie swoje możliwości. - rzucam wesoło w stronę Izanagiego i Izanami, po czym zwracam się do Hikaru - Ja mam wszędzie znajomych. Tych tutaj właśnie poznałem. Są oni jak mniemam miejscowymi rolnikami, którzy opiekują się tą biedną sierotką z klanu Hyuga

[Uchiha Izanagi]

Izangi parsknął cicho śmiechem, słysząc ripostę Izanami - była dokładnie w jej stylu, i w normalnych warunkach wybiłaby zapewne większość prymitywnych dyskutantów pokroju owego Haretsu. Wyglądało jednak na to, że ten był albo wyjątkowo wyposzczony, albo bardziej głupi, niż wyglądał. Dlatego też postanowił zareagować, czując się zniesmaczony tym, iż taki warchoł przeszkadza im w posiłku.

- Przyjacielu, widzę, żeś jest równie tępy i nieudolny, co twoje próby podrywu... Pozwolisz zatem, że ci przetłumaczę, co moja siostra miała na myśli. - Izanagi wstaje z miejsca, spoglądając prosto w twarz nieznajomemu, który się do nich przyplątał. Ton jego głosu jest przy tym bardzo uprzejmy i stonowany - do tego stopnia, iż oczywistym jest, że to tylko kpina. - Żadna z nich nie jest tobą zainteresowana. Więc lepiej zaprezentuj tego wybuchowego fallusa swojemu chłopakowi - jestem pewny, że on z chęcią korzysta z tej oferty co noc, z wzajemnością. - wskazuje na drugiego osobnika, który zdecydował się przerwać ich miły pobyt w karczmie.

[Tamaki Hyūga]

- Izanami-san, często takie rzeczy się dzieją? Mam na myśli jakichś przygłupów, którzy tak po prostu podchodzą do kogoś i wyskakują z takim tekstem. - zapytałam się zatroskanym głosem patrząc na starszą od siebie dziewczynę z nadzieją w oczach w trakcie kiedy do Harrana podszedł kolejny nieznajomy podszedł do naszego stołu i najwyraźniej znał tego zezwierzęciałego Haretsu. Wtedy usłyszałam odpowiedź półnagiego shinobi na pytanie jego kompana i podniosłam w zdziwieniu brew jednak postanowiłam zostawić rozmowę bardziej charyzmatycznemu Izanagiemu. Głęboko się zastanawiałam się nad szansami Izanagiego przeciwko Harranowi. Spojrzałam pytająco na Izanami, nie wiedząc czy powinnam coś zrobić, zostawić tego typu "zabawy" chłopakom,