Niezamieszkany obszar...

[Tamaki Hyūga]

Widząc że przeciwników jest dwukrotnie więcej niż nas staram się szybko wymyślić jakiś plan ucieczki. Po przeskanowaniu wzrokiem okolicy widziałam kilka potencjalnych dróg ucieczki. Zamknięte drzwi z przodu i z tyłu po obu stronach uliczki. To już by było oddawanie się zrządzeniu losu. I też w środku nie byłoby prostej drogi. Zależy też jak sobie radzi Shiro, ale widząc jak się wcześniej zmachała, lepiej zakładać najgorszy scenariusz.

Uważnie obserwując ruchy wszystkich czterech mężczyzn nie ruszam się z miejsca gotowa zareagować w razie potrzeby.

- No proszę, jak wspaniałomyślnie z waszej strony. Myślę że pan Hijitou musi być niezmiernie szczęśliwy wiedząc o tym... No bo chyba nie prowadzicie tego funduszu bez jego wiedzy, prawda? - odpowiadam zdziwiona dalej wbijając w niego wzrok.

[Uchiha Izanami]

Hyuugowe przygody
część I
Shigashi no Kibu
Misja rangi D [15/15]
Hyuuga Tamaki Mężczyzna roześmiał się gromko, kiedy usyłszał to, co miała do powiedzenia młode Hyuuga.

- A ty myślisz, że dla kogo pracujemy, maleńka? Chcesz zobaczyć się z Hijitou to wyskakuj z pieniążków i przepuścimy cię dalej. Masz coś dla niego, prawda? Byłoby źle, gdybyś nie mogła tego dostarczyć - powiedział mężczyzna, uśmiechając się szeroko.

- Chyba żartujecie! - zaprotestowała Shiro. - Jeszcze nigdy…

- Czasy się zmieniają, ślicznotko. Chcesz o tym pogadać, możesz iść do Hijitou, ale żeby to zrobić, każda z was musi zapłacić po dziesięć Ryou - stwierdził mężczyzna.

- Ja nic nie mam… - powiedziała Shiro. - Wszystko wydałam na słodycze… - dodała szczerze załamując ręce.

[Tamaki Hyūga]

Skrzywiłam się kiedy mężczyzna zaczął się śmiać, bojąc się że zaraz może zaatakować więc się spięłam jeszcze bardziej, jednak kiedy zaczął mówić poczułam wyraźną ulgę. Położyłam dłoń na ramieniu Shiro na znak tego żeby przestała się kłócić.
- Shiro... Ja zapłacę. - powiedziałam tylko i wyciągnęłam 20 Ryou z torby i podniosłam do góry żeby mężczyzna widział pieniądze. Łapię Shiro za rękę i ciągnę ją za sobą w stronę mężczyzny. Trzymam Ryou przed sobą wyciągnięte w stronę, jak można zgadywać, lidera tej grupy.

- Tutaj, proszę. Dwadzieścia Ryou. - powiedziałam dając pieniądze osobnikowi w szarym kimonie.

Przez cały czas jestem spięta i gotowa do uniku bądź obrony w razie jakby któryś z mężczyzn zaatakował.

[Uchiha Izanami]

Hyuugowe przygody
część I
Shigashi no Kibu
Misja rangi D [17/15]
Hyuuga Tamaki Shiro dała się pociągnąć za rękę przez Tamaki, otwierając szeroko oczy i wydając z siebie nieco zduszone “uff”, mrugając kilkakrotnie powiekami. Jednak nie kłóciła się, nie przeszkadzała Tamaki w tym, co dziewczyna chciała zrobić. Podążyła za Hyuugą posłusznie, jak dobrze wychowany piesek.

Mężczyzna wyciągnął rękę, żeby wziąć pieniądze i uśmiechnął się obleśnie.
- No byłoby lepiej, gdybyś się stawiała, miałbym dużą radość, gdybyś…

- Przestań - powiedział mężczyzna, który stał z tyłu. - Nastraszyłeś je, ale płacą i nie musimy słuchać o twoich popieprzonych fantazjach. Toż to przecież dziecko jest. - Owy mężczyzna, ten, który stał na samym końcu, podszedł bliżej, z mieczem schowanym w pochwie i pokazując wnętrze swoich dłoni, prezentując brak jakiejkolwiek broni i złych zamiarów. - Proszę wybaczyć obcesowość naszego kolegi, ale mamy powód, żeby odstraszać ludzi od tego miejsca. Niektórzy biorą to na zupełnie inny poziom. Opłaciły panienki wejście. Jest dalej, proszę skręcić w lewo w następną alejkę.

- Wiem, ja już tu byłam - stwierdziła Shiro z niezadowoloną miną - Wcześniej tak nie było. Wcześniej po prostu szłam do Hijitou i tyle.

- Czasy się zmieniają, malutka i nawet Hijitou musi też się zaopatrywać w pieniądze jakoś - Mężczyzna w szarym kimonie prychnął i splunął w lewą stronę, następnie się przesunął, żeby przepuścić dziewczęta.

[Tamaki Hyūga]

Zmrużyłam groźnie oczy na komentarz faceta. Oh, jak korciło żeby oblechowi przywalić. Wtedy usłyszałam mężczyznę z tyłu i spojrzałam w tył na mówiącego. Moja mina trochę zelżała ale dalej wskazywała na niezadowolenie.

- Yhym, nic nie szkodzi... Dziękuję. - odpowiedziałam na przeprosiny nieznajomego i podziękowałam z lekkim skinieniem głowy za instrukcję.
Patrząc z obrzydzeniem na mężczyznę w szarym kimonie ruszyłam żeby go minąć dalej ciągnąc Shiro za sobą.

Kiedy już skręciłyśmy w alejkę o której mówił w miarę przyjazny facet oraz moja białowłosa kompanka puściłam już jej rękę i idąc dalej oraz szukając wzrokiem domu Hijitou.
- Ugh, gdyby nie było ich czterech to bym tak skopała tego zwyrola. - burknęłam do Shiro z bardzo zdegustowaną miną.

[Uchiha Izanami]

Hyuugowe przygody
część I
Shigashi no Kibu
Misja rangi D [19/15]
Hyuuga Tamaki W kolejnej alejce Tamaki mogła zauważyć, nieco w głębi, drzwi miały na sobie znak ognia. Wciąż włączony byakugan pomógł jej skanować pomieszczenie za drzwiami i mogła dostrzec, że w głębi domu jest więcej ludzi. Część siedziało, część leżało, a część się krzątało to w jedną to w drugą stronę.

Drzwi po popchnięciu otwarły się łatwo i wszystko w środku wydało się jeszcze jaśniejsze.

Pierwszym, co dziewczyny mogły poczuć to zapach. Zapach potu, ludzkich ciał, wymiotów i ekstrementów. Zapach był niemal odrzucający i Shiro aż jęknęła, ale ona pierwsza weszła do środka.

Dom w ruinie był zamieszkany. Chociaż dach był w kilku miejscach uszkodzony, chociaż brud i pleśń była widoczna w kolku miejscach, spory dom był w miarę wysprzątany, a na podłogach siedzieli ludzie. Starzy i młodzi, wszyscy obdarci i wychudzeni, kaszlący. Wokół tych ludzi krzątało się kilkoro innych, w nieco lepszym stanie, w brudnych, zużytych kimonach. Ocierali oni czoła, podawali wodę, próbowali karmić.

Dźwięki też nie były najprzyjemniejsze - jęki, westchnienia, płacz.

Wśród nich kręcił się mężczyzna - niski, krępy, o twarzy pokrytej plamami słonecznymi i siwiejącymi włosami. W momencie kiedy Tamaki weszła do środka, mówił coś do młodej kobiety, która potakiwała. Po chwili odeszła, żeby zając się dzieckiem w głębi pokoju. Mężczyzna przeniósł wzrok na dziewczęta, które weszły do pomieszczenia i lekko westchnął.

- Shiro-san, a już myślałem, że nie przyjdziesz - powiedział powoli, z jednej strony niezadowolony, z drugiej na jego twarzy malowała się ulga.

- Przyszłam. A twoi ludzie nas zatrzymali i zażądali łapówki - stwierdziła oskarżycielsko Shiro, krzyżując dłonie na piersi.

- Brakuje nam pieniędzy na jedzenie. Przyniosłaś?

- Tamaki ma - stwierdziła Shiro.

Mężczyzna spojrzał na Tamaki.

- Porozmawiajmy na zewnątrz, dobrze?

Ruszył do drzwi, przez które dziewczęta właśnie weszły i wyprosił je na zewnątrz.

[Tamaki Hyūga]

Już spokojniejsza, kiedy widziałam że nie ma więcej strażników szłam pewniejszym krokiem w stronę domu. Skanując wnętrze budynku przed którym stałyśmy zgaduję że to musi być jakaś przychodnia bądź dom chorych. Nie widząc już żadnych oznak niebezpieczeństwa wyłączam Byakugan. Kiedy Shiro otworzyła drzwi uderzyła w nas fala smrodu od którego zmarszczyłam z niesmakiem nosek i wydałam z siebie stłumione jęknięcie. Kiedy podszedł do nas mężczyzna, który musiał byś Hijitou delikatnie skinęłam głową w geście powitania. Czekałam cicho kiedy Shiro rozmawiała z mężczyzną. Kiedy facet wyprosił nas z powrotem na zewnątrz, posłusznie wyszłam biorąc oddech świeższego powietrza z niemałą acz skrywaną ulgą.

- Tutaj jest pańska paczka. - powiedziałam pokazując paczkę. - Dziadek Shiro wspominał coś o jakimś kwicie, który od Pana dostanę. -

[Uchiha Izanami]

Hyuugowe przygody
część I
Shigashi no Kibu
Misja rangi D [21/15]
Hyuuga Tamaki Mężczyzna, Hijitou, wziął paczkę od Tamaki i otworzył ją. Zajrzał do środka i włożył tam rękę, mieszając w niej trochę. Ostatecznie westchął lekko i zamknął paczuszkę z powrotem. Spojrzał na Shiro i Tamaki.

- Mało. No ale na trochę nam starczy. Nikt was nie śledził?

- Nie wydaje mi się - powiedziała Shiro i rozejrzała się dookoła nerwowo. - Ale lepiej może lepiej pójdźmy jak najszybciej. Daj potwierdzenie Tamaki, bo dziadek inaczej jej nie zapłaci.

- Oczywiście. Dziękuję za pomoc, Tamaki- san - powiedział mężczyzna, wyjął zza pazuchy mały zwitek papieru, dopisał tam coś ołówkiem i podał go Tamaki. Kiedy tak go rozwinęła, mogła zobaczyć na nim kanji “hi”, pomarańczowy rysunek ognia oraz napis “dostarczono”. - Jeżeli wszystko się zgadza, możecie odejść. Jeżeli Tamaki-san byłaby zainteresowana pomocą, może skontaktować się z Shiro lub dziadkiem Shiro. Niedługo się przeniesiemy, więc nie warto nas tutaj szukać.

Kiedy skończył mówić, pożegnał się skinieniem głowy i wrócił do zniszczonego domu. Otwierając drzwi, znów wypuścił na świat nieprzyjemny zapach potu, wymiotów i ekstrementów.

[Tamaki Hyūga]

Zgodnie z instrukcjami, które dostałam od dziadka Shiro, dałam Hijitou paczkę od którego po sprawdzeniu zawartości paczki otrzymałam w zamian kwitek o którym wspominał dziadek Shiro. Pożegnałam się z nim po czym spojrzałam na moją białowłosą koleżankę.

- No to chyba wracamy do Twojego dziadka. - stwierdziłam i ruszyłyśmy razem z powrotem do bardziej cywilizowanych dzielnic Shigashi.

Kiedy już byłyśmy z powrotem pod domem mojego zleceniodawcy weszłam na ganek i zapukałam w futrynę zasuwanych drzwi prowadzących do wnętrza domu i zaczekałam aż dziadek Shiro wyjdzie ze środka żebym mogła dać mu kwit.

[Uchiha Izanami]

Hyuugowe przygody
część I
Shigashi no Kibu
Misja rangi D [23/15]
Hyuuga Tamaki Podróż z powrotem do lepszej części Shigashi zajęło kilkanaście minut. Dziewczęta tym razem podróżowały w ciszy - Shiro najwyraźniej nie miała nic do powiedzenia. Rozglądała się za to dość uważnie, jednak nie wydawało się, że zauważyła coś niepokojącego.

Dziewczęta przeszły przez opuszczoną dzielnicę, potem przez część, gdzie mieszkała biedota, aż dotarły do parku na skraju lepszych miejsc do mieszkania. Powoli robiło się już dość późno, czas mijał i z popołudnia robił się wczesny wieczór - słońce już niemal całkowicie zaszło, a temperatura wyraźnie spadła. Już nie można było zobaczyć dzieci na dworze, większość ludzi również była schowana w domach. Shigashi przygotowywło się powoli do kolejnej nocy.

Shiro, kiedy dziewczęta dotarły do domu jej dziadka, weszła do środka i zawołała go. Ten wyszedł, uśmiechnięty dość szeroko - widać było, że spędził przyjemny czas ze swoją rodziną. Na widok Tamaki jeszcze bardziej się rozpromienił. Odebrał kwit od dziewczyny i obejrzał go dokładnie, jakby spodziewał się jakiegoś oszustwa. Potem schował go za połę kimona i wyciągnął mały mieszek, którzy przekazał Tamaki.

- Proszę, zapłata za wykonaną pracę. Mam nadzieję, że Shiro nie sprawiała trudności.

- Daj spokój, dziadek - syknęła Shiro. - Tamaki-san, było miło cię poznać. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.

Dziewczyna uśmiechnęła się wyjątkowo uroczo do Tamaki i pomachała na pożegnanie. Tamaki była wolna.

Koniec misji

[Yami]

Miałem już w swojej głowie odpowiedni plan. Ostatecznie Hi.Hi..Hibitsu? No matka młoda mówiła, że chce się mnie pozbyć. W takim razie sam się jej pozbędę. Choć może nie. Uszkodzę ją ale nie będę zabijał. Niech pozna czym jest geniusz lenia!
Przybyłem na miejsce. Nie obchodziło mnie w sumie co tam się znajdowało ani jak wyglądał ten obszar niezamieszkany. Pst nie z przymiotnikami piszemy łącznie, kto nadał tytuł temu wątkowi?
Pomijając rzeczy mniej ważne przejdźmy do tych istotniejszych. Urodziwy kaszalot widocznie na mnie czekał, a ja się pojawiłem. W sumie nie było to jakoś specjalnie trudne. Gdy chce się z kimś spotkać jest się na widoku. Podniosłem rękę w geście przywitania. Gdyby chciała mnie martwego już dawno by mnie zabiła. Nie mniej jednak nawet jeśli to było Genjutsu... to cholernie bolało ok?
- Jo. Nawet jeśli iluzja, to cholernie bolała, wiesz? W sumie zdradziła ciebie niespodzianka, którą tobie zostawiłem kiedy w amoku wylewałaś we mnie żale. Myk z tą niespodzianką jest taki, że pomimo ognia twoje ciało jakoś tak nie eksplodowało. Wiesz forma zabezpieczenia. Mógłbym w sumie teraz to wszystko zakończyć ale pytanie brzmi. Jeśli chciałabyś mnie zabić już dawno byś to zrobiła, dlaczego więc tu stoję?
To był jedyny powód dla którego tu przybyłem. Przeczuwałem, że może jednak dane będzie mi trochę pożyć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO RANGI C
"In the world of old memories there's a room for visitors”
23/31
Nie widzisz dokładnie kobiety, ale czujesz przez skórę, że w tym momencie się uśmiechnęła. Że jest tym wszystkim rozbawiona, traktuje to jako świetną zabawę, a zarazem nową, bardzo ciekawą możliwość. W tej chwili wokół Ciebie słychać donośny, choć brzmiący cokolwiek niepokojąco (pewnie dlatego, że chwilami się załamuje lub pobrzmiewa prawdziwym obłędem) głos:

- W pokoju wspomnień zawsze jest miejsce dla gości. Traktuję cię tak, jak kiedyś potraktowano mnie.

Kiedy głos milknie, kobieta pojawia się przed tobą, niespodziewanie krucha i delikatna w tym drżącym, rozproszonym świetle, bladym jak ty sam i tak samo nierzeczywistym, i - tak po prostu - atakuje, biegnąc na ciebie z kataną, zapewne skradzioną mężow. Najwidoczniej zapomniała, że ma za mało chakry na dłuższą walkę, zapomniała już o wszystkim, o czym zapomnieć się dało; wciąż jednak nie wyjaśniła tajemnicy księgi. Czy ma zamiar to zrobić? Na pewno tak. W końcu musi uzasadnić swoje zachowanie, jak każdy zły villain z tanich, niskich horrorów, jak każda płaska i śmieszna kobieta, która chciała przecież tylko istnieć.

- A co do księgi...Sporządziłam ją ja. Ja sama. Wykorzystałam tamtego człowieka, wykorzystałam moje służące, wykorzystałam twoją wierną służącą Kagurę, która wdała się w romans z nieodpowiednią osobą i, upojona alkoholem, a do tego na ciebie zła, wypaplała wszystko - dodaje z uśmiechem. - Ona to spłonęła jako pierwsza w pokoju wspomnień. A tym pokojem jest ogień: trawiący wszystko i ogrzewający zarazem.

Teraz już wiesz, dlaczego od jakiegoś czasu Toshiko, złorzecząca pół - lub całym głosem na nieobecność Kagury, nie mogła nigdzie znaleźć tej roześmianej, głośnej trzpiotki-chichotki, która najgłośniej cię karciła, najgłośniej podlizywała się paniczowi Yuno, najszybciej spełniała rozkazy mimo wszystko - wszędzie było jej pełno, wszędzie czuło się tą radosną, młodą obecność. A teraz kolejne, zbałamucone życie zginęło w otchłaniach oczyszczenia. Dlaczego? Za co?
Bo było, ot co.

Nawet jeśli w tym szaleństwie jest metoda, ty jej raczej nie zauważysz. Nie zauważy jej też nawet mąż ani pogardzana córka. Bo obłędu nigdy nie da się do końca zrozumieć.
Nigdy.

  Ukryty tekst

[Yami]

To co mówiła kobieta. Wszystko było nielogiczne. Coś czego nie lubię, czy raczej może za tym nie przepadam. Po co komuś darować, życie aby potem go chcieć zabić, bo tak? Potraktować mnie tak jak ją? Jakoś ona żyje a teraz rzuca się na mnie z kataną wychodząc nie wiadomo skąd. Czy to może dlatego, że jest kobietą i ma te gorsze dni, o których czasem się słyszało i czasem po łbie obrywało. Mężczyźni są jakoś bardziej rozgarnięci. Mącą, kręcą, wymigują się ale ich poczynania można określić mianem logicznych bądź chociaż spróbować podeprzeć rozumowanie logiką. Chyba to nas od nich różni...
Nie mniej jednak kobieta rozpoczęła swą szarżę na mnie. Jasna cholera, myślałem, że trochę się ogarnęła, coś tam zaskoczyło w trybiku czy coś a tu nie. Najgorsze i chyba najgłupsze co zrobiłem to nie poinformowałem nikogo gdzie się wybieram. Tak więc nie było nikogo kto by mógł mi pomóc. Logicznie założyłem iż kobieta nie chciała mi zrobić krzywdy, jakiejś większej skoro dała mi żyć jednak jak bardzo się na tym pomyliłem. Nauczka na przyszłość. Wszelka logika w stosunku do Kobiet, NIE ISTNIEJE.

Widząc nadciągającą wściekłą burzę. Wyjąłem z Torby jeden zwój. Pora pokazać co znaczy walka w tylu leniwego Yamiego. Walka sztuczek i brudnych zagrywek. W końcu takie... najmniej męczą.
- Pora zademonstrować pierwszą Naturę. Doton: Piaskowa Burza!
Zwój który trzymałem rozwinąłem lewą ręką. W tym czasie zacząłem kumulować chakrę prawą ręką. Była to połowa pieczęci Barana. Gdy skumulowałem odpowiednią ilość lewą ręką przelałem do zwoju odrobinę chakry. Tyle by nie zaburzyć kumulowanej energii oraz tyle by wyciągnąć ze zwoju całą zawartość, którą była... Kupa piachu. Ta jeszcze wisząca w górze zaczęła opadać lecz wówczas wydobyłem z siebie chakrę Fuutonu i uderzyłem w kupę, która była naprzeciw mnie, co doprowadziło do rozrzucenia ostrego piasku w stronę nadbiegającego oponenta oraz na znaczny obszar na boki. Ze względu na prędkość nadaną przez wiatr piach ten nie dość, że ostro ciął skórę to na dodatek boleśnie atakował oczy, dzięki czemu dana osoba musiała powstrzymać swą szarżę, bądź ze względu na nią stracić koncentrację i pięknie się wywalić.

  Ukryty tekst

Ja jednak nie traciłem czasu. Odrzuciłem zwój lewą ręką i wyciągnąłem ją w stronę oponenta. Błyskawicznie przyłożyłem do niej prawą dłoń i po przelaniu odrobiny chakry pojawiła się na karwaszu kusza o specyficznym wyglądzie i mechanizmie.

  Ukryty tekst

Złapałem za wystającą korbkę i w przeciągu dosłownie niemal 2s posłałem dwa pociski, jeden w rękę trzymającą miecz a drugą w przeciwległą nogę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO RANGI C
"In the world of old memories there's a room for visitors”
25/31
Chora.
Ta kobieta jest i była chora. Wyzbyła się wszelkiego umysłu, wszelkiej logiki, wszystkiego, co definiuje normalną, zwykłą kobietę. Jeśli nawet ma przed sobą lekarstwo, to je sama z siebie odrzuciła - woli wdać się w beznadziejną, z góry skazaną na klęskę walkę, niż próbować się ratować, przynajmniej według twoich logicznych wytycznych. Niż starać się zmieniać swoje życie, odtwarzać to, co było kiedyś na ruinie nadpalonej posiadłości.
Ktoś coś mówił o logicznych, normalnych kobietach?
Pociski i jutsu trafiają idealnie w jej ciało. Musiałeś wprawdzie się wysilić, ruszyć trochę szare komórki i tyłek, ale it was worth it - przynajmniej pozornie.
Piasek. Szybka pieczęć. Technika.
Czy jej się wydaje, czy usłyszała w twoim głosie - i w głosach z otoczenia - gniew? Och, tak...zabrała ci święty odpoczynek, zgwałciła brutalnie twój spokój, więc chyba miałeś prawo być na nią nader wkuropatwiony.
Kobieta upada, krzycząc wściekle coś niezrozumiałego, próbuje jeszcze wykonywać pieczęcie - lecz w tym momencie, wręcz kluczowym, dwa pociski z kuszy wbijają się jej w rękę i nogę. Krzyczy.
wrzask wrzask wrzask
bądź przeklęty sukinsynu
zgiń
zgiń
zgiń
zgiń
zgiń
zgiń
zgiń przeklęta mała gnido
zgiń
zgiń
Właściwie wszystko, co wychodzi z jej ust, brzmi jak wściekle konkretne, sprecyzowane zgiń.
Jej życzenie nie dosięga jednak raju, nie trafia do bogów - nie jesteśmy bowiem tymi, których modlitwy mogą choć w jakiejś części dotrzeć do nas. To przecież ten sam dźwięk, co kiedyś...
Dźwięk wahającej się krzywdy.
Tylko, że ona się nie wahała, by zniszczyć życie innym.
Na to wszystko nadchodzi Souren. Jego twarz jest chmurna i zimna. Pełna skamieniałej szlachetności.
Patrzy na wyjącą, miotającą się żonę. Czy to naprawdę ta sama tajemnica, w której kiedyś był zakochany?
Chyba nie.
I widać po nim, że podjął już decyzję. Jaka by ona nie była...Dokonał wyboru. Nie wiadomo, czy widział waszą walkę, widział, jak się bronisz - na pewno musiał już być w posiadłości i wszystko zobaczyć. O nic już nie dba, nawet o honor - jakie znaczenie ma ten cały honor wobec tej, jakże rozpaczliwej, sytuacji?

- Wracaj do domu, do Azumi - mówi zimnym i cichym głosem. - Wypłacę ci nagrodę i poinformuję cię o przebiegu sytuacji. Ale najpierw muszę tu coś załatwić.

So in the world of old memories
There's no room for visitors.

Kobieta milknie. Posyła mężowi zrozpaczone spojrzenie, a tobie pełne wściekłości. Tak po prostu.

[Yami]

O cholera. Wyszło, aż normalnie teraz w to nie wierzę. Kurde zaraz się okaże, że Suiton: Tarcza Wody, oraz Katon: Uderzenie Głowy Smoka ma rację bytu. Czyli wychodzi na to, że posiadam, aż cztery natury. Jakbym mógł ogarnąć jeszcze jakimś cudem Raiton to już w ogóle byłoby nieźle. Teraz jednak było to mało ważne.
Cały plan się udał. Kobieta padła pod naporem piasku i podmuchu wiatru. Możliwe, że sam podmuch mógłby wystarczyć jednakże pewności nigdy za mało. Przeczuwając jednak, że to mogło być niewystarczające użyłem po raz pierwszy w prawdziwym boju mój skarb. Kuszę, której pociski miały dwa zadania:
1. Uniemożliwić kobiecie dalszą szarżę trafiając ją w nogę.
2. Uniemożliwić kobiecie wykonywanie technik trafiając ją w rękę.
I to też się udało. Kobieta wiła się i lżyła w moją stronę. Znaczy chyba chciała bo niezrozumiały bełkot tylko i wyłącznie dobywał się z jej strun głosowych. Mogła odejść, mogła dawno porzucić swój gniew i uciec. Nie lepiej zaatakować osobę, która mogła się bronić.
- A mogłaś zostawić przeszłość za sobą i udać się poza kontynent. - odparłem krótko.
Podniosłem z ziemi pusty zwój, którego użyłem chwilę temu i zacząłem go zwijać. A może by tak nauczyć się techniki, która taki zwój sama zwija, bez pieczęci, sam dotyk!
Kiedy nad tym wszystkim rozmyślałem pojawił się małżonek, który raczej nie wydawał się zadowolony całym tym wydarzeniem. W sumie też bym nie był zadowolony gdybym wracając do domu po wyczerpującej podróży zwyczajnie zastałbym dom w strzępkach, a jakiś gówniarz traktuje ukochaną bełtami. W sumie... bełty zostały w ciele. 20 Ryo w plecy. I jak tu panie żyć się pytam.
Po głosie Pana Takaoki wyczułem, że raczej nie byłem mile widziany w tym konkretnym miejscu. Cóż pewnie miał do dokończenia swoje sprawy, z małżonką. Nie mnie się w to mieszać. I tak spędziłem tutaj za dużo i czasu i energii. Przynajmniej będę miał spokój na jakieś 2tyg, minimum tydzień. Słodki smak miękkiego łóżka. Tego właśnie mi było trzeba. Choć biorąc pod uwagę niezrównoważone psychicznie kobiety... może lepiej jednak coś robić. Nie wiadomo co kiedy służce może strzelić do łba. W końcu niemal wszystkie kobiety to tykająca bomba. Zaraz tykająca? A czemu bomba miałaby tykać? W sumie nie ważne. Powiedzmy, że kobieta to bomba z długim lontem. W końcu wybuchnie. Lepiej być na ten motyw przygotowanym.
Zabrałem wszystko co po sobie zostawiłem (z wyjątkiem dwóch bełtów) i wróciłem do rezydencji Takaoków gdzie miałaby czekać na mnie nagroda. Mam nadzieję, że nie pół spalonego królestwa i ręka księżniczki...

z/t