Szlak transportowy

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

16 Zdecydowanie nie był to najlepszy czas na pogawędki, nawet jeśli Kazuo nie sprawiał wrażenia spanikowanego. Tak samo zresztą jak i nie byli spanikowani jego towarzysze. Czy też: ochroniarze. Płacił im w końcu nie za słuchanie jego historii, a za bezpieczne dotarcie do celu, choć w tej przyjemnej atmosferze bardzo łatwo było o tym zapomnieć. Gdy wymarzone obłoki sunęły po błękicie nieskończoności, a słońce zwieńczała to pocałunkiem złotej rozkoszy. Choć jak na moje była to raczej złota mordęga. Dlatego dalsza pogawędka musiała poczekać na lepszy moment, o który trzeba było zawalczyć własnymi ręcoma. Zatroszczyć się o to, żeby ten mężczyzna mógł opowiedzieć jeszcze parę bajeczek, żeby zdradził jeszcze parę sekretów dotyczących kolorowego piasku i wielkich skorpionów, z których pancerzy można by było tworzyć zbroję, a z ich jadu najsilniejsze trucizny, jakie tylko świat widział. Zabawne, że wyprawy na ziemie zroszone krwią i po zmutowane potwory brzmiała tak lekko i... zabawnie. Jakby na to nie patrzeć - brzmiało jak ciekawa przygoda. Nie jak coś, co mogłoby komukolwiek zagrozić utratą życia albo trwale uszkodzić.
Mężczyzna ściągał lejce koni, by te nie wdepnęły głębiej w, no właśnie, ruchome piaski. Kazuo też już zauważył, w czym jest problem. Nie widział tylko dobrego rozwiązania na ten moment, ale nie tracił zimnej krwi. Panika jeszcze nikomu nie pomogła w niczym i liczne podróże zdołały go tego nauczyć, zresztą - od początku taki był, pewnie dlatego tak wiele zdążył przeżyć. I tak wiele miał do opowiedzenia.
- Tak jest, Suzu! Na twój znak! - Krzyknął, prostując się na siodle. Wędrował już wiele razy przez pustynie. Zbyt wiele, żeby nie widzieć Sabaku władających piaskiem. Nie można powiedzieć, że nie było w nim żadnego zwątpienia ani strachu. Mimo wszystko ryzykował utratą całego wozu i koni wraz z towarem, który wiózł. To nie było coś, co człowiek mógł odzyskać od ręki. To było coś, co mogło całkowicie zrujnować jego życie. Mimo to zaufał zielonowłosej dziewczynie. Rżące niespokojnie konie, które zaczęły jeszcze mocniej wierzgać i rzucać się na boki, przez co zapadały się jeszcze bardziej, kawałek po kawałeczku, wcale niczego nie ułatwiały. Niestety zwierzęta nie rozumiały tego, że ktoś właśnie stara się im pomóc, a swoimi próbami wydostania się tylko pogarszały swoją sytuację. Trzasnęły lejce i konie ruszyły do przodu. Poczuły twardszy, pewniejszy grunt pod nogami, chociaż wyraźnie czułaś, że taki ciężar był przesadnym obciążeniem dla twojego piasku. Rozpryskiwał się powoli pod końskimi kopytami, a jeszcze przecież musiał przejechać cały wóz. Tym nie mniej - trzymał. Trzymał i wóz ruszył do przodu.
Tylko że...
Rindou zauważył to jako pierwszy. Poruszenie piasku, które nie miało niczego wspólnego z budowaniem młodej członkini klanu Sabaku. Nie miało też nic wspólnego z poruszającym się wolno i ostrożnie wozem. Jeden z koni zatrzymał się i gdyby nie solidne mocowania zaprzęgu zapewne właśnie stanąłby dęba. Mógł się jednak tylko unieść na zadnich kopytach i zarżeć głośno. Wszystko stało się błyskawicznie. Drogocenne sekundy, które przeciekały pomiędzy palcami jak woda. Jak ziarenka piasku.
Suzu również to dostrzegła, ułamek sekundy po Rindou.
Długie, owłosione nogi wysunęły się z miękkich piasków. Gigantyczne cielsko stawonoga wystrzeliło z piasków, z rozwartymi szczękami skacząc prosto na konie, które były najbardziej wysunięte w jego kierunku. Rindou przychodziło o wiele łatwiej nadążenie za sceną, która nagle przybrała na szybkości, oczy Suzu miały z tym większy problem, choć ciężko było mówić o jakimkowiek rozmywaniu się wielkiego cielska. Sam jego tułów był wielki jak trzy konie razem wzięte, a doliczając długie odnóża wydawał się monstrem nie do przekroczenia.

  Ukryty tekst

[Rindou Arashi]

Operacja ratunkowa szła całkiem dobrze. Po mimo upartości wierzchowców, te powoli wygramalały się z ruchomych piasków dzięki asyście zielonowłosej. Arashi, który w tym czasie monitorował okolicę, oczekując nadciągającej pułapki, kątem oka zerkał na to jak dziewczynie szło. Był pod wrażeniem jej umiejętności, bardzo szybko znalazła rozwiązanie i zaczęła działać, coraz bardziej był przekonany, że wyruszenie z nią to nie był zły pomysł a jej matka jest przewrażliwiona. W końcu oboje dorośli, co jeszcze nie raz będą mogli sobie zaprezentować.
Kiedy tylko piasek w okolicy zaczął się poruszać, zielonowłosy nie czekał aż wyłoni się stamtąd coś nieprzyjemnego. Rozwinął swój zwój, uwalniając białego wojownika, nie mógł być pewien co takiego się tam znajduje, jednak nie mogło być to nic dobrego, więc postanowił to unieszkodliwić nim sytuacja się pogorszy. Kiedy dym po uwolnieniu marionetki jeszcze nie rozwiał się do końca, Usagi, który od początku unosił się w powietrzu, poszybował w kierunku wynurzającego się stwora wysuwając swoje ostrza. Zielonowłosy chciał wbić je w coś co najbardziej będzie przypominało głowę, licząc, że unieruchomi go w ten sposób, dając reszcie czas na uwolnienie wozu.
- Szybciej!! - pogonił woźnicę, samemu manewrując swoją lalką tak aby jak najmniej ją uszkodzić. Jeżeli będzie taka potrzeba i ataki bestii okażą się przytłaczające, Arashi przejdzie do całkowitej defensywy. zasłaniając swojego drewnianego wojownika tarczą z chakry z jednej z jej łap. Najważniejsze aby wóz opuścił piaski, wtedy do akcji powinna wkroczyć Suzu, która była nie pokonana na wielkiej piaskownicy. Marionetkarz chciał jej jedynie dać czas, potrzebny do przygotowania ofensywy. Sam nie był gotowy do upolowania takiego potwora, aż dziwne, że jeszcze kilka minut temu rozmyślał o upolowaniu jednego z tych ogromnych zwierząt. Czyżby chichot losu? Ależ to życie potrafi być przewrotne...

Chakra : 105 - 3% = 102%
Szybkość : 63
Percepcja : 82
Kukiełka Szybkość : 79.2

Techniki:

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Nazwa

Kikō Junbū

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależny od mechanizmu w ramieniu lalki

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (na turę)

Dodatkowe

Należy posiadać lalkę ze specjalnym ramieniem

Opis Przydatna technika defensywna, która powinna znaleźć się w asortymencie każdego kuglarza. Marionetkarz jest w stanie wygenerować specjalną tarczę z chakry o wysokiej odporności na wszelkiego rodzaju techniki. Wymaga to jednak specjalnego mechanizmu w dłoni marionetki, który rozkłada jej przedramię na kształt krzyża, a następnie formuje upragnioną defensywę. Technika bez problemu przeciwstawi się wszelakim technikom tej samej rangi (za wyjątkiem penetracyjnych), a nawet słabszym jutsu rangi A. Tarczę można zniszczyć ciosem fizycznym o ponadprzeciętnej sile. Koszt liczony jest dla marionetki wielkości zwykłego człowieka, podczas gdy twory o większych rozmiarach mogą pobierać odpowiednio więcej chakry, co warto mieć na uwadze. W takim wypadku technikę będzie trzeba zgłosić do WT, gdzie koszt zostanie ustalony (nie będzie ona zajmować slota).

Kukiełka w wersji Hono

Nazwa Kukły

Usagi

Ranga

B

Klasa

Średnia

Cena

2 710 Ryo

Materiały

Drewno

Wygląd <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Wysoka na dwa metry kukiełka o solidnej posturze przypominającej goryla. Utrzymuje ona równowagę korzystając ze swoich tylnych, przeważnie przykurczonych nogach, jednak potrafi je rozprostować kiedy chce się wybić do skoku. Wyżej znajduje się korpus, który przechodzi od szczupłej talii do mocno rozbudowanych barków, z tych z kolei wychodzą długie, potężne łapy na których marionetka może się oprzeć w razie potrzeby. Jej głowa wychodzi równolegle do podłoża, osadzona na grubej, segmentowej szyi. Zwieńczeniem wszystkiego są uszy, które miały w znany tylko twórcy sposób upodobnić ją do Królika. Całość wykonana jest z długo sezonowanego drewna pomalowanego białą farbą oraz pokrytą bezbarwnym środkiem ochronnym, dzięki czemu kolor nie rysuje się i nie obłupuje. Na lewym ramieniu znajduje się symbol rodu Rindou.
Wyróżnić można trzy modele kolorystyczne, różniące się barwą dodatków na ramionach oraz innych poprowadzonych po kukiełce linii(Na obrazku wszystkie ciemniejsze pola), Usagi Ēteru, Usagi Sutikkī i Usagi Honō.</span>

Mechanizmy Wszystkie Stawy w marionetce są śrubowe.
Kukiełka wykonana z dostępnych najwytrzymalszych materiałów.

• GŁOWA
  • Stalowe, zaostrzone kły powodujące ciężkie rany szarpane.
  • Wyrzutnia kunai w oku wraz z magazynkiem o pojemności 50.
  ŁAPA x 2
  • Wysuwane z "opuszków" łap 3 ostrza długości 30 cm.
  • Rozkładany mechanizm tarczy chakry zdolny zasłonić kukiełkę.
  LEWY BARK - miotacz Żywiołu wraz z pojemnikiem na zwoje ( objętość 5)
  • Usagi Ēteru - Futon - Wypuszcza kulę powietrza zdolną do odepchnięcia a nawet przewrócenia przeciwnika - zasięg 15m, użycie 75 ładunków siła techniki (C).
    Usagi Sutikkī - Suiton - Wyrzuca strumień bardzo lepkiej mazi, która spowalnia ruchy a słabszych przeciwników jest w stanie nawet unieruchomić - zasięg 10m użycie 100 ładunków, siła techniki (C).
    Usagi Honō- Katon - Wypluwa z siebie ogromne ilości ognia, który formuje się w kulę - zasięg 15m, użycie 125 ładunków, siła techniki (C).
  PRAWY BARK - miotacz senbonów wraz z pojemnikiem do ich zatruwania( 5 porcji trucizny, 5 objętość magazynka)
  
  KORPUS - 15 m zwiniętej liny wraz z zaostrzoną, rozkładaną kotwiczką oraz wyrzutnią.

Link do tematu postaci

KLIK!

[Suzu]

To zadziwiające, jak szybko beztroska podróż może zamienić się w walkę o życie. Zaczęło się niepozornie, tym mniej pewnym końskim krokiem, na co kunoichi z dumnego rodu Sabaku początkowo nie zwróciła nawet uwagi. W trasie wszystko może się wydarzyć, drobne przeszkody, poważne problemy, ale też i absolutny brak jakichkolwiek komplikacji. Wówczas wzdycha się jedynie, że słońce pali jakoś bardziej niż normalnie albo wierzchowce ruszają się wolniej niż zwykle. Bo ludzie lubią narzekać, gdy nie mają nic lepszego do roboty. Zupełnie jakby istniał stan "zbytniego spokoju", który niepokoi gdzieś na poziomie podświadomości i wymusza sztuczne generowanie problemów.
Ich to jednak nie dotyczyło. Ich problemy były zupełnie realne i aż zanadto namacalne. A przecież Suzu już i tak z wielkim wysiłkiem utrzymywała swój piaskowy chodnik w stanie powiedzmy-że-stabilnym. Stała pochylona, odsłaniając zaciśnięte zęby, ale wóz parł do przodu, konie powoli wytuptywały sobie drogę ku pewniejszym gruntom. Co mogło pójść źle? Ano, wszystko. I chwała niech będzie wszystkim pustynnym bogom za to, że dziewczyna miała ze sobą wsparcie, bo sytuacja w tym momencie przerosłaby samą jedną Suzkę. Nie było nawet czasu, by westchnąć ciężko. Ale właśnie takie momenty najlepiej pokazują, z czego zostałeś ulepiony. Z jakiej gliny, czy może raczej, z jakiego piasku... A piach to przecież wspaniały materiał.
I och, czyż nie jest rozwiązaniem na każdy problem?
Korek gurdy odstrzelił, gdy z wnętrza zaczął wydobywać się piasek, i było go znacznie więcej niż wskazywały rozmiary naczynia. Koncentrując się, dziewczyna poderwała w górę również ten, który spoczywał za plecami stwora. Nie był wcale wolniejszy od tego nadlatującego z jej gurdy, bo spuściła nieco z jego prędkości na rzecz lepszego skupienia - poza tym nadal miała problem z celnością na pełnym pędzie swojego piachu. Najbardziej zależało jej na złapaniu w piasek zdecydowanie zbyt uzbrojonego pyska, co nie powinno być bardzo trudne jeśli kukła Arashiego zdołała skupić jego uwagę. Pozostały piasek poszedł na tułów i nogi, okrywając wielkiego pająka możliwie najszczelniej. Pająk zapewne nie czuł, jak ciepłe Suzu przygotowała mu objęcia, ale też i dziewczyna nie dała na to czasu. Wyciągnęła przed siebie rękę, jak człowiek, który schwyci się czegoś lub spadnie w bezdenną przepaść. Nie był to jednak gest desperacji. Szczupłe palce zacisnęły się aż do zbielenia na kostkach i można powiedzieć, że dziewczyna wreszcie dokończyła ten gest, który poprzednio został jej przerwany - powoli uniosła to ramię ku słońcu, prostując w łokciu. Jeżeli wszystko poszło dobrze, atakujący ich stwór powinien właśnie zostać zmiażdżony przez kompresujący się piasek. To była technika, której młodym Sabaku absolutnie zakazywano używać na celach, których nie chcieli zabić. To był jedyny znany Suzu sposób, by pomalować swój piach barwą szkarłatu.
Dodajmy, Sabaku nie czuła strachu, wielka bestia nie jawiła się nawet jak coś, co mogło zagrozić jej życiu. Po wszystkich rozmowach z Arashim wydawało jej się, że oto spełniają się ich marzenia i tylko o krok są od wielkich skorpionów! Zresztą, "wydawało" to złe słowo. Wszystko szło zgodnie z planem a świat nareszcie był taki, jakiego pragnęła. W całej swojej naiwności po prostu nie widziała opcji na to, by mogli tutaj przegrać. A może nie była to naiwność...? Może po prostu ufała sobie i kuzynowi? Ta niezachwiana pewność siebie, która pozwala mierzyć się z przeciwnościami losu bez obaw o porażkę, dzięki czemu naprawdę można dać z siebie wszystko. Takie było w końcu nindo tej zielonowłosej dziewczyny, proste jak w mordę strzelił, tak samo też skuteczne.
I bardzo krótkie. [ m o g ę ] Lecz czy trzeba dodawać cokolwiek więcej...?

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

19 Rindou był gotowy na to od początku. Jego czujne spojrzenie, które wiodło po okolicy, wypatrując zagrożenia, umysł nakierowany na to, by odpowiedzieć na atak, który miał nadejść. Bo miał. Już raz sam uczestniczył w wydarzeniu, w którym przeciwnicy zaatakowali znienacka. Ten jeden raz był wystarczający. Konie nie wierzgają bez powodu, nie te dobrze wytrenowane, piasek również bez powodu nie zapada się w glebę. I chociaż to rzeczywiście mogły być ruchome piaski, to zawsze warto było założyć, że to jednak coś więcej. Dlatego właśnie był gotowy - bo wychodził z tego założenia, że to nie jest po prostu piasek, a Wy nie jesteście tutaj tak do końca sami. Nie tak, jak wydawało się na pierwszy rzut oka.
Kukiełka wyłoniła się ze zwoju i zanim opadł dym - ruszyła do przodu.
Gdyby nie szybka reakcja Sabaku nie byłoby czego zbierać. Jej piach wyrwał się z gurdy i osłonił dziewczynę, przytrzymując jego szczękę, ale nie zatrzymując samej bestii. Jedynie wyhamowały zderzenie, ale to wystarczyło, żeby lalka Arashiego znalazła się na swoim miejscu i wsparła młodą Sabaku. Współpraca odbyła się tutaj bez zbędnej wymiany zdań. alka przedarła się przez piach Suzu i rozproszyła go na boki, zmuszając ją do zebrania go na nowo albo pozostawienia samemu sobie - wybór należał do niej. Szczęki potwora zacisnęły się na łapskach drewnianej lalki i zaryła swoimi długimi odnóżami w piachu. Rzeczywiście - nie wiedziała, co się na nią szykuje, bo i skąd by miała? Dwa czarne ślepia nie lawirowały dookoła głowy. Piach zaczął bestię otaczać. Pajęczak naparł na lalkę i siła ścisku jej kłów przejechała przez strukturę lalki, ale nie uszkodziła jej trwale. Ciężko było w ogóle mówić o jakimkolwiek większym uszkodzeniu. Pochucha się, podmucha i jakoś to będzie. Marionetka została odtrącona na bok, ale natarła znów, przechodząc do defensywy. Nie miała już jednak przed czym się bronić. Piasek owinął się wokół pająka, który uniósł swe przednie odnóża... i tylko te odnóża zostały, kiedy drobna dziewczyna zacisnęła dłoń w pięść. Smętne kończyny, które wyłożyły się na ziemi i opadły na nią w bezruchu.
Coś za coś.
Konie zarżały dziko, kiedy piasek Su przestał je podpierać i budować im drogę i runęły w miękki piach. Upadły. Wóz zsunął się za nimi. Krzyk waszego zleceniodawcy dołączył do kakofonii dźwięków w czasie, gdy jeszcze mocowaliście się z pająkiem. Wóz poleciał do przodu, na konie, towar na pace huknął, narzędzia zadzwoniły jak dzwony świątynne, drewno zatrzeszczało z oporem, sprzeciwiając się takiemu traktowaniu, ale i tak najgłośniejsze i najbardziej porażające było żałosne rżenie koni, które leciały w piaskowy dół. Bardzo szybko ucichły. Wóz zatrzymał się na skraju, z mocno zakopanymi kołami, a sam Kazuo trzymał się rękoma oparcia, by nie zlecieć w dół.

[Suzu]

TAK!

I nagle zgrzyt, huk, kwik koni, krzyk zleceniodawcy. Suzu pobladła wręcz, zrozumiała, co zobaczy obok jeszcze na ułamek sekundy przed faktycznym obróceniem głowy.

Nie, nie, nie, nie, nie, nie!

Wszystko działo się szybko. Niespodziewany atak, walka, która bardziej przypominała egzekucję. Nie było czasu na strach, na wątpliwości, ale na słodką radość po zwycięstwie też nie. Za szybko oblała się kwaśną goryczą.
- NIEEE! - Suzu nie była nawet świadoma, że krzyczy.
Co sobie myślała, pozostawiając zwierzęta bez podparcia własną chakrą? No niewiele. Że zapadną się w dół, może trochę zakopią. Nic strasznego, nic ostatecznego. W końcu realniejszym zagrożeniem wydawał się pająk. Bo był wielki, szybki i agresywny. Bo robił 'traaach' i już. Tyle tylko, że oboje z Arashim byli ludźmi pustyni i powinni byli wiedzieć. To nie była dwustronna walka. Na piaskach nigdy nie masz tylko jednego przeciwnika. Zawsze jest jeszcze sama pustynia, która czeka na najmniejszy błąd którejkolwiek ze stron. I doczekała się.

---

---

Suzu nie była doświadczoną kunoichi. Wciąż reagowała impulsywnie i bardzo emocjonalnie. Łzy goryczy napłynęły jej do oczu, lecz czy rzeczywiście mogła podjąć lepszą decyzję? Czy poprzez skupienie się na podtrzymaniu wozu i pozostawienie walki Arashiemu mogliby odnieść zwycięstwo bez ofiar? Niepotrzebne wątpliwości, które dziewczyna odepchnęła od siebie, nim jeszcze na dobre wybrzmiały w jej głowie. Była emocjonalna, tak. Ale wahanie było jej obce.
- Usagi, trzymaj wóz! - zawołała, przy kukiełkach często szło zapomnieć, że nie są to żywe istoty.
Szybko, szybciej, nie było czasu do stracenia. Zbierała piasek, odkopując przysypane konie, ale w taki sposób, by wóz nie stracił przy tym oparcia. Wsparła po prostu tę "ścianę" dołu. Ścierając łzy zalegające na krańcach powiek podeszła do dziury, ostrożnie stawiając kroki, nie chcąc polecieć w dół przez niestabilność piasku. Ominęła też truchło pająka, chwilowo nie chciała o nim myśleć. Popatrzyła w dół, bo zanim cokolwiek dalej postanowią trzeba było zorientować się, czy w ogóle jest jeszcze o co walczyć. Biedne zwierzęta. W tej chwili nie zastanawiała się nawet co poczną dalej, jeżeli zostaną w samym sercu pustyni bez koni do ciągnięcia wozu. Było jej po prostu ich żal, ot co. Mogła mieć tylko nadzieję, że faktycznie zsunęły się tylko po piachu i zostały przysypane, a nie spotkał ich żaden straszniejszy los.

  Ukryty tekst

[Rindou Arashi]

Arashi skupił swoje zmysły na toczącym się krótkim pojedynku, jego biały wojownik mierzył się z o wiele większym pajęczakiem, który nie planował się poddać. Widząc otaczający go piasek, marionetkarz przeszedł do całkowitej defensywy, nie wiedział co takiego zamierza jego kuzynka, jednak jednego mógł być pewien, ne zakończy się zbyt dobrze dla niego. Parował ciosy i wyczekiwał aż ten zostanie całkowicie pogrzebany w piasku, a przynajmniej na to liczył. To co zobaczył chwilę później było wręcz przerażające. Piasek sprasował robala, barwiąc się na kolor zielonej posoki i pozostawiając po nim jedynie wystające kończyny. Truchło, bo nie można tego nazwać inaczej, opadło na glebę, wykonując ostatnie pośmiertne ruchy. Zapewne każdy uznałby to za koniec problemów, jednak pustynia rządzi się swoimi prawami. Zielonowłosy bez chwili wytchnienia przekierował swój wzrok na niknący w piasku wóz. Sytuacja nie była zbyt dobra, jeżeli czegoś nie zrobią to stracą środek transportu, zapasy i przedmioty do handlu... To nie jest to do czego chcieli doprowadzić.
Usagi ruszył w stronę zapadającego się pojazdu kiedy tylko uwolnił się ze szczęk potwora. Wzniósł się w powietrze, unosząc nad ziemią, po czym zawisł przed wozem, starając się go wypchnąć poza zapadlisko. Nie lądował na piasku, aby nie nie podzielić losu koni. Nie był to koniec działań zielonowłosego, o ile koni nie mógł uratować, gdyż walka z pustynią była specjalnością Sabaku, to mógł jeszcze trochę powalczyć z wozem. Jedną ręką kontrolował swoją kukiełkę, jednak drugą miał wolną, więc postanowił z niej skorzystać. Wybił się z wozu i wyskoczył z niego, chcąc wylądować poza zasięgiem osuwiska. Wypuścił z wolnej dłoni 5 nici, które miały chwycić wóz w najważniejszym punktach i także zaczął go ciągnąć, chcąc wesprzeć swoją kukiełkę w ratowaniu dobytku kupca. Nie czuł poczucia winy, wiedział, że zrobili wszystko co mogli, zostali zaskoczeni przez zwierzę, które rzadko kiedy zbliża się do szlaków handlowych, dodatkowo kupiec żyje a większość jego dobytku zostanie uratowana. Sam podjął to ryzyko, wybierając mniej bezpieczną trasę. Jeżeli jego starania nie pozwolą na wydobycie wozu, Arashi będzie chciał zaprzeć się, utrzymując wóz jak najdłużej nad przepaścią.
Proszę ratować zapasy i towary, postaram się utrzymać wóz jak najdłużej!! - Wydał wręcz polecenie kupcowi, chcąc dać mu jak najwięcej czasu na ratunek swojego dobytku.

Chakra : 102 - 5% = 97%

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

22 Rindou mocno szarpnęło, kiedy wóz poleciał do przodu i zaczął się zapadać, zatapiać w pustej przestrzeni, którą został po sobie pająk, kiedy tylko wynurzył się na powierzchnię i zaatakował. Ten sam, po którym już nie było czego zbierać prócz długich odnóży, które skurczyły się pośmiertnie, zbliżając do ciała właściwego. Tego sprasowanego, który przysypał piach pustyni oraz ten z gurdy Suzu, która teraz nie myślała o odzyskiwaniu własnego kawałka ziemi. Na nic już nie zwracała uwagi. Piasek, który był jej przyjacielem, pochłonął niewinne życie, nie mające niczego wspólnego z naruszeniem jego spokoju. Dobrze jednak wiedzieliście - pustynia nie wybaczała. Nie widziała winnych, niewinnych, złych i dobrych. W jej obliczu wszyscy byli równi. Tutaj, na rozpalonym kawałku ziemi, na którym przystanęliście.
Rindou nie miał problemów z utrzymaniem równowagi. Wybił się z wozu, żeby zająć dogodniejszą pozycję i nie dokładać do tego wszystkiego swoich parudziesięciu kilogramów. Słusznie. Zresztą stabilność była tutaj niezbędna do całkowitego zachowania skupienia, by wspomóc handlarza, zwierzęta i Suzu, której jasne oczy zaszkliły się w niemej, cichej żałobie. Lalka wystartowała w powietrze i złapała wóz, pomagając go wciągać w górę. Suzu w tym czasie pochyliła się nad zwierzętami, by sprawdzić, czy jest jeszcze co zbierać. Chyba było. Jeden z nich ciągle się ruszał. Zarżał. Próbował poruszyć się w tej tonie piachu. Lecz ten drugi... ślepia drugiego konia odbijały światło dnia bez żadnej refleksji. Zamarłe w strachu, które musiało odczuwać stworzenie lecąc w dół. Teraz już nie czuło niczego. Ruchy drugiego z koni były dość oszczędne, jakby wałach stracił większość sił. Albo jakby ta nagła zmiana położenia zdekoncentrowała go na tyle mocno, by donikąd mu się nie śpieszyło w tym momencie. Miało to jeden pozytyw - przynajmniej koń się nie szarpał i nie stawał dęba tak jak miało to miejsce przed pojawieniem się pajęczaka. Rindou przyczepił linki chakry do odpowiednich miejsc na wozie i również zaczął ciągnąć. Działania dwójki shinobi rzeczywiście przynosiły skutek. Problem jednak ciągle stanowiły konie. Oba przyczepione do wozu - przeszkadzały. Stanowiły zresztą dodatkowe obciążenie, przez które wóz ani myślał drgnąć, ciągnięty przez lalkarza i jego kukiełkę. Zwłaszcza ten martwy koń. Towary zsuwały się coraz mocniej, zabezpieczenie trzeszczało i jęczało, dając znać, że nie utrzyma takiego ciężaru, bo i nie do takich zwrotów akcji zostało przystosowane.
Kazuo usłyszał wydane polecenie, ale zamiast zająć się towarami, ostrożnie puścił się jedną ręką swojego zabezpieczenia i balansując na krawędzi zsunął ostrożnie w dół, do bolca spawającego zaprzęg z samym wozem. Pociągnął. Rindou i jego dzielna lalka dźwignęli wóz w tył i wycofali go na stabilniejsze podłoże po dłuższym siłowaniu się, podczas gdy sam Kazuo rzucił się do towarów, próbując je potrzymać. Suzu zaś wciąż zajmowała się uwalnianiem koni. Skutecznie, bo piach odgarniany przez nią nie wracał na swoje miejsce. Problemem jedynie było to, ile sił traciła. Chakra przepływała jej przez palce, słabo kontrolowana topniała w oczach. Zmęczenie okładało się na jej ramionach, słabość przyprawiała o dziwne poczucie chłodu i ciężkości głowy. Adrenalina, pragnienie, by uratować zwierzęta, smutek. Uczucia całkowicie ludzkie. Wątpliwości. Czy jako córka pustyni nie powinna zostać ugłaskana z włosem przez swoją Złotą Matkę..? Czy może jednak była to kara za to, że tak wysoko zadzierała nosa, spoglądając prosto w twarz Amaterasu?
Dziewczyna nie musiała już podtrzymywać wozu. Koń mógł się wydostać, a jednak tego nie robił. Czemu? Wciąż był zaprzęgnięty z martwym towarzyszem.

[Suzu]

Ich sytuacja nie była zbyt kolorowa, choć zawsze mogło być gorzej. Dużo gorzej. Zleceniodawca żył, wóz przetrwał, nie stracili towarów. Prawdopodobnie uda się wydostać jednego z koni. Zdaniem dziewczyny jednak zawalili na całej linii, bo... no bo nie wyszło idealnie. Ona zaś patrzyła na sprawę całkowicie zerojedynkowo, z braku doświadczenia nie rozumiejąc jeszcze, że podczas niebezpiecznych podróży pewne ofiary są normalne.
- Kurka, piasku mi nasypało do oczu... - wymamrotała cicho, ocierając je już tak ostatecznie.
Mazanie się nie było w jej stylu. W jej stylu było kopanie tyłków, wyśmiewanie wszystkiego i odważne sięganie po to, czego pragnęła. Chwilowe niepowodzenie nie mogło tego zmienić. Z głośnym plaśnięciem uderzyła się dłońmi w oba policzki, przywołując własne myśli i uczucia do porządku.
Powoli zaczęło do niej docierać, że dziwny ciężar w piersi wcale nie jest spowodowany przykrym losem koni. Ta ogólna słabość to nie omdlewanie z przejęcia, a zwyczajne wyczerpanie przez zużycie dużej ilości chakry. Przez to zmęczenie też ciężej było utrzymać emocje w ryzach. Odkrycie to, choć powinno być niepokojące, przewrotnie poprawiło nieco jej humor. Pozwalało uwierzyć, że po zażyciu głupiej pigułki poczuje się lepiej. Że sztuczne tchnięcie w ciało nowych sił pozbędzie się również tego żalu. Wciąż trzymając swą chakrą piasek rozwinęła zwój przyczepiony do przepasającej pas szarfy i odpieczętowała z niego drobny mieszek, w którym skryta była pigułka żywnościowa. Matka dałaby jej po uszach wiedząc, że Suzka zakupiła sobie takie wspomagacze, Zielonowłosa niewiele jednak robiła sobie z towarzyszącego im ryzyka. Podniosła ciemną kulkę do ust.
Co złego jest w spoglądaniu w twarz Amaterasu? Suzu zawsze patrzyła wszystkim prosto w oczy.
Przekształciła piach, by uformować z jego pomocą łagodne podejście prowadzące aż na dół, do koni. Nadal jednak pozostawiła wyższy próg blokujący wóz. Jeśli dobrze rozumiała sytuację, trzeba było uwolnić ocalałego konia od elementu uprzęży trzymającej go przy martwym kompanie. Powstrzymała pierwszą myśl, by się za to zabrać. Jedno spanikowane, celne kopnięcia wystarczy, by cały ten z wysiłkiem podtrzymywany piach spadł im na karki. Zresztą przekonała się już jak bardzo źle może się zrobić, gdy próbuje schwytać zbyt wiele skorpionów za ogon.
- Wyprowadźcie konia - sapnęła, towary były chyba bezpieczne, a ona nie może przecież trzymać piasku cały dzień - I zabierzcie wszystko, co ważne. Zaraz zasypię dziurę.
Tak więc ograniczyła się tylko do kontroli nad piaskiem, przez co osobie z boku mogło wydawać się, że stoi i nie robi zupełnie nic... no ale najważniejsze w tej chwili było to, żeby odzyskać po tym pogromie ile się da. W końcu ich podróż wcale nie zakończyła się w tym miejscu, a kto wie, co dalej czyha na nich w piaskach. O ile oczywiście zdołają w ogóle ruszyć z miejsca. Suzu z zażenowaniem wyobraziła sobie siebie ciągnącą wóz. Do tego w żadnym razie nie można było doprowadzić!

  Ukryty tekst

[Rindou Arashi]

Stężenie piasku w powietrzu cały czas wzrastało, kiedy to Suzu po raz kolejny podniosła go z podłoża, aby uformować kolejną konstrukcję. Widać po niej było, że kontrola takich ilości materiału bardzo ją męczy, więc musieli jak najszybciej kończyć walkę z wozem. Po kilku szarpnięciach udało się wyciągnąć go na twardy grunt, dzięki czemu jego zadanie zostało zakończone. Arashi odepchnął go trochę dalej, tak aby nie przeszkadzał przy ratowaniu koni, po czym pozostawił już resztę kupcowi. On sam podszedł do dziury i spojrzał w dół, gdzie znajdowały się oba konie. Jeden z nich był martwy, przez co ten drugi nie chciał opuścić wyrwy.
- Zajmę się tym. - ze spokojem w głosie rozejrzał się po okolicy. Potrzebował jakiegoś w miarę ciężkiego obiektu, wystającego kawałka skały, drzewka, stabilnego gruntu, czegokolwiek czego będzie mógł się chwycić.

Kiedy już namierzy obiekt do zaczepienia, co w tej okolicy nie powinno być trudne z racji na nierówność terenu, Marionetkarz przypina się do niego 3 nićmi chakry dzięki czemu będzie mógł bezpiecznie opuścić się po żywe zwierze. Pierwsze co zamierza zrobić, to sprawdzić czy aby na pewno nieruszający się wierzchowiec jest martwy, jeśli jego przeczucia okażą się prawdziwe, to odepnie go od uprzęży, po czym wciągnie się z powrotem na górę. Ostatnim krokiem będzie wyciągnięcie zwierzęcia. Arashi planuje zaprzeć się nogami, dodatkowo trzymając się ciągle swojego zabezpieczenia, aby drugą ręką wypuścić 5 nici i złapać nimi konia. Potem będzie powoli skracał linki aby niczym hol wyciągnąć zagrzebane zwierze. Miał nadzieję, że to wystarczy aby mogli powoli wrócić na trakt.

Nazwa

Kumoryu : Fukku

Dziedzina

Kugutsujutsu

Ranga

D

Pieczęci

-

Zasięg

zasięg nici

Koszt

-

Wymagania

Wcześniejsze podpięcie nici Chakura no Ito do obiektu.

Opis Zdolność pozwalająca na przyciąganie się marionetkarzowi do dużo cięższych od marionetkarza bądź przytwierdzonych do podłoża obiektów za pomocą podczepionych do niego nici Chakry. Możliwe są dwa rodzaje ruchu :

• Wciąganie się poprzez ciągłe "skracanie" nici.
• Przyciągnięcie się dzięki szarpnięciu za nici.

Obiekt zalicza się jako jedna marionetka w limitach kontroli kukiełek.
Ilość nici jest zależna od dziedziny klanowej (D-5, C-4, B-3, A-2, S-1)
Szybkość ruchu jest taka sama jak kontrolowanej kukiełki o wadze średniej.

Link do tematu postaci

KLIK!

Chakra : 97 - 8 = 89%

Kiedy już piach zacznie powoli opadać, sygnalizując zakończenie batalii, zielonowłosy zamierza podejść do swojej kuzynki, po drodze odpieczętowując ze swojego zwoju z jedzeniem dwa patyczki z przepysznym zielonym Dango. Po poczęstowaniu Suzki jednym z nich uśmiecha się do niej i kładzie rękę na ramieniu.
- Dobra robota. Nie wiem jak bez ciebie byśmy sobie poradzili. - być może w jej oczach to co się wydarzyło nie wyszło najlepiej, jednak on wiedział, że tak to już bywa na misjach, nie zawsze wszystko wychodzi, nie zawsze jest tak jak się planowało. Najważniejsze, że zleceniodawca żyje a towary zostały nienaruszone. Poklepał ją po ramieniu i dał chwilę aby odpoczęła, samemu starając się pomóc kupcowi aby jak najszybciej mogli ruszyć w drogę.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

25 Czy wokół było cokolwiek stabilnego, czego lalkarz mógłby się chwycić? Cokolwiek, co pomogłoby wydostać konia z wnętrza piaskowej dziury? Otóż tak. Pustynia powoli wyłaniała ze swoich odmętów pierwsze głazy, uschnięte drzewa, które może kiedyś nawet tworzyły od biedy las, a teraz ostały się jako pojedyncze, uschnięte badyle, kaktusy, które skromnie wyściubywały swoje zielone nochale ku górze. rzecz jasna żadne z dwóch ostatnich nie były dobrymi materiałami do wiązania czegokolwiek. Głazy już jednak jak najbardziej. Kawałki skał zakopane w jasnym piasku wydawały się bardziej stare i trwałe od samego słońca na niebie. Tylko nie wspominajcie o tym Sol, mogłaby się obrazić. Szybkie ocenienie tego, gdzie będzie najbliżej, szybka kalkulacja, jak najlepiej wykorzystać to, co natura dała, by uratować dobytek mężczyzny. W końcu za to właśnie wam płacił - teoretycznie. W praktyce płacił za to, żebyście do takiej właśnie sytuacji nie dopuścili. Rindou opuścił się w dół. Bez problemu mogłeś znaleźć oparcie na drewnianym drągu z metalowymi wstawkami, który spinał jednego konia z drugim oraz łączył je z wozem. Do tej pory, bo teraz konie swoją drogą - wóz swoją. Suzka nie musiała już przytrzymywać dobytku Kazuo, jako że ten, pilnowany przez lalkę, bezpiecznie stał na niezarysowanym trakcie, na tych bezdrożach, które cholera wie, czy rzeczywiście jakąkolwiek drogą były. Wy jej nie kojarzyliście. Z drugiej strony ile traktów handlowych znacie? Mężczyzna aktualnie nie zbliżał się szczególnie do tej wyrwy w ziemi, która zostałaby zasypana cała przez piach, gdyby Suzu go nie podtrzymywała. To męczyło. Męczyło na tyle, że organizm domagał się odpoczynku. Przynajmniej dopóki nie sięgnęła po pigułkę. Nowe siły rozkwitły w jej organizmie i pozwoliły na dalsze działanie. I jak? Lepiej? Minęły wyrzuty sumienia, Kochanie? Możesz zagłuszyć organizm, ale czy potrafisz też zagłuszyć własny umysł? To nie ta tabletka, Słońce. To nie ten lekarz, do którego drzwi pukasz, by dał ci receptę na całkowity spokój ducha. Ten lekarz zaleciłby wzięcie jeszcze jednej tablety i położenie się na jezdni. Rzeczywiście - piasek tutaj przeszkadzał. Wpadał do oczu, wślizgiwał się do nozdrzy. Plątał między włosami. Jak wszędzie na pustyni. Warunki nie sprzyjały jakiemukolwiek wysiłkowi, od którego pot spływał po plecach.
Koń w dole rzeczywiście był martwy. Ten drugi leżał i nie próbował nawet się podnieść, oddychając ciężko. Dopiero kiedy shinobi zszedł do niego, uniósł swój łeb i zarżał cicho, próbując zorientować się w tym, co będzie się tutaj działo. Zielonowłosy zaczął sprzączka po sprzączce odpinać zwierzę od uprzęży i w końcu z pomocą Suzu wciągnęli zwierzę na górę. Złoty piasek zasypał się na dole wraz z martwym koniem i tym, co ongiś stanowiło część wozu.
Kazuo uśmiechnął się ciepło. Z wdzięcznością, choć daleko było mu do szczęścia. Splótł ręce na klatce piersiowej, przypatrując się wam serdecznie. Tak, to prawda. Bez Suzu by się to nie udało. Nie udałoby się też i bez Arashiego.
- Bez ciebie też by się nie udało. - Dopowiedział Kazuo, podchodząc do konia, by położyć dłoń na jego pysku przytulić do siebie, gładząc uspokajająco.
Wokół pustynia. Wy bez zaprzęgu. Z jednym koniem, który nie chciał stanąć na jednej ze swoich nóg, której zaczął się przypatrywać Kazuo.
Cóż, w końcu to wcale nie miał być koniec waszej podróży.

[Suzu]

Pajęczak okazał się znacznie większym problemem niż mogło się wydać na pierwszy rzut oka. Własnymi szczękami nie zrobił im zbyt wielkiego kuku, ale uporanie się ze skutkami jego napaści wciąż sprawiało im poważne problemy. To była pierwsza prawdziwa lekcja, jaką Suzu wyciągnęła z tej wyprawy. Nie ma znaczenia jak sprawnie radzisz sobie w walce, jeżeli brakuje ci umiejętności by zadbać o bezpieczeństwo towarzyszących ci ludzi. Pierwsza lekcja, ale czy na pewno ostatnia? I czy dziewczyna będzie w stanie później wyciągnąć z tego właściwe wnioski...?
Na razie nie czuła się najlepiej. Tak po prostu. Zregenerowanie energii przez zażycie pigułki dało jej wprawdzie przyjemnego kopa, to uczucie jednak bardzo szybko minęło, pozostawiając ją raczej w stanie psychicznego skopania. Poprawiła wysoki kołnierz swego pustynnego płaszcza, by choć częściowo osłonić twarz przed wiatrem. Miała wrażenie, jakby w jej głowie powstał labirynt, i nie ważne którą alejką pobiegną jej myśli, i tak trafią na ślepy zaułek wypełniony przykrymi wrażeniami. Nie uratowali konia. Nie odkryli zagrożenia w porę. Źle zareagowała na ostrzeżenie. Zawiodła kogoś, kogo bardzo polubiła i z całych sił chciała wywiązać się ze zlecenia jak najlepiej. Nie wywiązała się... Ta galopada samoudręczenia w ogóle nie pasowała do zawsze beztroskiej i wesołej Suzu, ale też i było to dla niej pierwsze doświadczenie osobistej porażki. Ta zielonowłosa pannica musiała dopiero nauczyć się przegrywać. Choć ona sama wciąż była przekonana, że musi po prostu umieć jeszcze więcej, tak, by nie poczuć znowu tej goryczy. Nie chciała się tak czuć nigdy więcej.
Nikt nie mógł wiedzieć, że dziewczyna zawahała się na chwilę przed przykryciem martwego konia pościelą z piasku. Niby przywykła do śmierci, dorastając w ciężkich dla klanu czasach, ale tak zakopać i pójść dalej, jakby nigdy nic? Podeszła odrobinkę i spojrzała na ciało zwierzaka, po czym uśmiechnęła się smutno.
- Byłeś dzielnym i dobrym zwierzakiem. Dziękuję - powiedziała zdecydowanym głosem i dopiero wówczas wypuściła piasek spod władzy swej chakry.
Pozornie solidne ściany dołu runęły w dół, rozsypując się w towarzystwie obłoku pyłu. Dziewczyna przytrzymała kołnierz na twarzy, nie chcąc mieć tego wszystkiego na języku. Wzrok zwróciła w stronę pozostałego przy życiu zwierzaka, wydawało jej się, czy jakoś dziwnie stał? Specjalistą nie była, ale trochę z wielbłądami miała do czynienia. Konie nie różniły się od nich w pewnych sprawach za bardzo.
Wdech, wydech. Skupienie na realnych problemach pomagało w walce z echem tych, których już nie mogła rozwiązać inaczej. Taki egzorcyzm myśli. Podeszła, przyjmując od Arashiego podane dango i spojrzała na niego ze zdziwieniem, ustami zdejmując jedną kulkę z patyczka.
- No właśnie, ha! Masz nauczkę, by więcej się z osady beze mnie nie ruszać! - zawołała z mocą, zupełnie jakby nic jej nie ruszyło.
Pochłonęła swoje dango do końca, ciesząc się przyjemnym smakiem. Następnie wciągnęła mocno powietrze do płuc i wypuściła je nosem z głośnym świtem, robiąc groźną minę. Wszyscy się tu teraz trochę pocieszali, jakby nie chcieli przyznać głośno, że nadal są w czarnym dole kręgosłupa.
- Panie Kazuo, czy on da radę iść? - zapytała, spoglądając najpierw na konia, potem zaś przenosząc wzrok na załadowany towarem wóz.
Nawet ona rozumiała, że ze skrzywdzoną nogą biedne zwierzę nie da rady tego ciągnąć. Musieli wymyślić coś innego i to szybko. Oh, gdyby miała technikę tworzenia piaskowych wierzchowców... choć nie, przy ciągłym podtrzymywaniu chakrą pewnie wyprułaby się z energii jeszcze przed obiadem.
- Arashi, a jakby tak... - zaczęła, podchodząc do wozu i pochylając się nad jednym z jego kół - no wiesz, podczepić tutaj jakoś linki. Dałoby radę zmusić wóz do jazdy bez wierzchowców gdyby ruszyć linkami koła?
Pomysł trochę fantastyczny, ale tonący podobno i brzydkiej się chwyta. A wóz, cały ten system kół, to w końcu jeden duży, dość nieskomplikowany mechanizm. Tak przynajmniej widziała to Suzka. Arashi powinien być w stanie ruszyć coś takiego, jeśli nawet nie w tej chwili, to chociaż w przyszłości.
Odpieczętowała manierkę z wodą i napiła się zdrowo, po czym zaproponowała ją obu towarzyszom. Nie mogli zapomnieć o własnych siłach.

[Rindou Arashi]

Arashi przyglądał się kuzynce, która starała się w sobie zdusić wszystkie problemy. Może nie była tego świadoma, jednak chłopak kiedy tak stał za nią, wiedział przez co przechodzi. Wiedział także, że nie należy ona do słabiaków, co pokazała szybko przywracając swój uśmiech. Taką ją właśnie pamiętał! Poczochrał ją po głowie i wyciągnął drugi patyczek, wciskając go jej w dłoń na odchodne. Uśmiechnął się jeszcze pod nosem i podszedł do zleceniodawcy, przyglądając się zwierzakowi.
- Nie powiem, żebym się na tym znał, ale jeżeli trzeba to mam bandaż. można nim zabezpieczyć nogę wielbłąda. - przeniósł wzrok na znajdującą się obok wozu uprząż, która pozostała po martwym koniu. Miał pewien plan, dzięki któremu ranne zwierze będzie się dało odciążyć. Skupił się na zapięciach, ich wysokości, szerokości pasków. Swoim inżynierskim okiem sprawdzał czy będzie w stanie wpiąć w to miejsce swoją kukiełkę. Co prawda nie będzie mógł sobie wypoczywać, przesiadując na pace wozu, jednak przynajmniej ruszą w drogę. Po dokładnych oględzinach, Arashi zamierza się zabrać za delikatne poprawki,trochę nacięć kunai'em szwów, może jakiś gwoździć. Był marionetkarzem, więc musiał mieć przy sobie takich drobnych elementów, w końcu co by się stało gdyby w trakcie misji zgubił jeden z gwoździ ze swojej kukiełki... Wiedział, że zmontowanie i przystosowanie wozy pod kukiełkę może trochę zająć, jednak dzięki temu będą mogli ruszyć dalej w drogę. W ostateczności, jeśli będzie tego wymagała sytuacja, postara się wykorzystać coś z narzędzi i materiałów wiezionych przez kupca, w końcu musi być tam coś przydatnego.
- Twój pomysł mógłby wypalić, gdyby nie koń. Jeżeli ja napędzałbym wóz, to wtedy trzeba by uważać aby w niego nie wjechać. Mam nadzieję jedna, że moja uprząż pozwoli mi na podpięcie Usagiego w miejsce drugiego konia. Zajmę drugie miejsce na koźle, to razem pokierujemy tym wozem i ruszymy do celu. W końcu mamy delikatne opóźnienie. - uśmiechnął się do handlarza i zabrał się za montowanie białego wojownika. Tutaj także mierzył w swoją pomysłowość. Jeżeli będzie trzeba, to przybije do drewnianej powierzchni kukiełki uprząż, dzięki czemu ten wielki, biały goryl stanie się integralnym napędem wozu. Najwyżej odświeży go po zakończeniu zlecenia, w końcu teraz musieli pokazać się z jak najlepszej strony. Tak aby zleceniodawca dalej wierzył w ich profesjonalizm i dał im dobrą rekomendację, kiedy będą chcieli wyruszyć gdzieś dalej.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

28 Bajki lubiły uczyć. Lubiły prawić morały. Tak jak bajka o żabie i skorpionie, tak tutaj bajka o pająku i zielonowłosej dziewczynce z jej zielonowłosym towarzyszem miała wyciągnąć wnioski z rzeczy całkowicie oczywistych. Przez to, że były takie oczywiste, czyniło je znikomo widocznymi. Znacie to powiedzenie? Najciemniej pod latarnią. Nie ważne, jak jasno świeciło słońce, dopóki człowiek nie potrafił spoglądać na świat z otwartym umysłem nie był w stanie dostrzec wszystkich szczegółów rzeczywistości. Tego, że triumf zwycięstwa nie ogarnął tutaj nikogo. Tego, że nie płonęła radość przetrwania, kiedy pod ziemią trzeba było pochować zwierzęcego towarzysza. Tego, jak chłodno potrafiło się zrobić w nawet najbardziej gorący dzień, kiedy Śmierć pochylała się głęboko przed zebraną publicznością. Lecz skoro wygrało się z nią tę partię szachów, wypadało odpowiedzieć pokłonem i docenić zwycięstwo, które wywalczone zostało siłą własnych rąk. Zmarli niech spoczywają w pokoju i w ukontentowanym milczeniu obserwują dzieło żywych.
- Iść - pójdzie. - Nie brzmiał wesoło. Nie brzmiało to nawet przekonująco. W powietrzu unosiło się "ale", którego jeszcze nie wypowiedział, pochylając się, by unieść końską nogę i przyjrzeć się uszkodzonej nodze. Tym nie mniej Kazuo nie wyglądał również na załamanego. Tak samo jak i na załamaną nie brzmiała Suzu. Zrozumienie uczuć, które zostały ukryte pod błękitem nieba, przesuwało się między wami zupełnie bezgłośnie. I w tej bezgłośności kryło się wsparcie. - Nie pociągnie jednak wozu. - Spojrzał w kierunku zasypanego piachu. Odnóża pająka nadal straszyły, ponury relikt zdarzeń przeszłych. Przypominały filary, które mija każdy, któremu przeznaczone było stanąć u progów Hadesu. Straty? Strata jednego konia nie była wielką stratą w wartości materialnej. Owszem, zwierzę to do tanich nie należało, ale w porównaniu do tego, że mogliście tutaj stracić życie to nie było wiele. Zresztą wóz przecież został odratowany. Mężczyzna pokręcił lekko głową. - Bandaż na nic się zda. Koń musi odwiedzić weterynarza.
Arashi skierował się do uprzęży wyciągniętej z dołu. Kazuo przytrzymywał wierzchowca i gładził go ciągle, by go uspokoić. Poprowadził go dopiero po chwili do wozu i przywiązał lejcami, żeby wyciągnąć wór z wodą i dać mu nieco picia. I tak mieliście przymusowy postój i tak. Przy okazji przyglądał się ciekawie, co też Arashi tworzył i kombinował.
- Imponujący zestaw narzędzi. - Przyznał. Podszedł do chłopaka, przyglądając się temu wszystkiemu i słuchając jednocześnie, co młodzian ma do powiedzenia. - Pomogę. Nie jestem idealnym majsterklepką, ale jeśli się do czegoś przydam - moje ręce są twoimi. - Nie mogliście tutaj spędzić reszty dnia płacząc. Kazuo o tym wiedział bardzo dobrze. - Chciałbym was też przeprosić. Po tych terenach błąkają się zbóje, na pograniczach słyszałem o dzikich zwierzętach... ale nie spodziewałem się czegoś takiego na trakcie. Świetnie się spisaliście, naprawdę. Dzięki wam żyję ja, mój towarzysz... i nie straciłem dobytku. - Uśmiechnął się. - Sądzę, że będzie z tego kolejna dobra bajka do opowieści. O walkirii i rycerzu, którym nic nie jest straszne. - Przejechał dłonią w powietrzu, jakby chciał wam pokazać to samo, co widział on. Przekazać wizję, która jaśniała w jego oczach. I była naprawdę przyjemna.
- Suzu, pomożesz? - Zapytał z nową werwą. - Znajdzie się parę przydatnych narzędzi na wozie. Chodź! - Machnął lekko głową.
Zaczęliście pracować. W trójkę, współpracując, można naprawdę bardzo wiele osiągnąć. I chociaż praca ta łatwa nie była i zajęła wam ponad dwie godziny - w końcu się udało. Nie był to ideał, nie było mowy o tym, żeby uprząż była używalna w przyszłości, ale mogliście ruszyć z miejsca. Parę poprawek, parę dopasowań - i w końcu udało się zaprząc lalkę.
- Muszę przyznać... kawał dobrej roboty. - Pochwalił zleceniodawca, robiąc miejsce na przedzie wozu dla Arashiego.

[Suzu]

- Huuuuh? - dziewczyna wyraziła głośno swoje zdumienie pomysłem chłopaka - Arashiii, konie to nie maszyny, które wystarczy trochę podkręcić i będą jak nowe. Musisz częściej wychodzić z warsztatu - pokręciła głową z dezaprobatą, próbując obrócić sytuację w żart.
Często dowcipkowała właśnie wtedy, gdy się denerwowała. Albo gadała bez sensu. Jakby miało jej to pomóc w uporaniu się z chaosem panującym w środku. Zresztą, czy ważne jest to, czego się nie pokaże? Co się zdusi i zapomni? Geniuszem nie była, o psychologii nie miała pojęcia. Fakt był taki, że dalsze mazanie się byłoby zbyt męczące, podczas gdy przywołanie na twarz uśmiechu pozwalało jej się poczuć nieco... silniejszą.
- Oczywiście, że pomogę! - zawołała dziewczyna z nową energią, gdy pan Kazuo zawołał ją do pracy - I wie pan, ja też przepraszam, bo chyba trochę wykrakałam. Chciałam dużego potwora i sruuu, wylazł! Ale jaki byczy w ogóle! - dodała, dopiero teraz pozwalając sobie na uświadomienie, czego tak naprawdę dokonali razem z Arashim - mówił pan, że ze skorpionów robią pancerze. Może z tego wielonoga też idzie coś zabrać?
W końcu konie tanie nie były, Suzia zaś posiadała w swych kieszeniach tylko jakieś drobniaczki. Byłoby dobrze, gdyby przebrzydły pajęczak na coś się jeszcze przydał. W tym wszystkim nie przyszło jej jednak do głowy, że mogła sama coś na tym zarobić. Majątkowe kwestie interesowały ją w tak małym stopniu, że gdyby odpowiednio ją podejść, gotowa byłaby pewnie i zapłacić za możliwość wzięcia udziału w emocjonującej misji. Nawet i ta w końcu zamieni się we wspomnienie, podparte dodatkowo lekcją. Albo paroma lekcjami.
Praca nad wozem nie była wcale taka zła. Dziewczyna wybrała sobie kilka narzędzi i klapnęła z nimi przy swoim stanowisku, jej oczom zaś obce było typowe dla płci niewieściej spłoszenie koniecznością przeprowadzenia remontu. Po pierwsze, w jej domu nigdy nie było mężczyzny, więc z matką same zajmowały się drobnymi naprawami. Po drugie zaś - i to ważniejsze - sama przecież też miała w sobie krew marionetkarzy, nawet jeśli nie objawiła talentu do ich technik. Nie raz pomagała Arashiemu przy jakichś nieskomplikowanych czynnościach w warsztacie i bardzo jej się to podobało. Teraz też poprawiła tylko kaptur i zabrała się do działania, nucąc przy tym pod nosem prostą melodię pustyni.
- Dobra bajka? To mam nadzieję, że dobrze się też zakończy – dodała, próbując wyobrazić sobie siebie i Arashiego w przyszłości.
Jak mogłyby potoczyć się ich losy? Na pewno powinni zostać na pustyni, nie wyobrażała sobie życia poza nią. Arashi pewnie będzie genialnym konstruktorem, już teraz wuj chwalił jego talent. A ona? Na pewno chciałaby zostać bohaterką swego ludu, jak Ichirou na przykład. Tylko on miał ku temu okazję, a ona? Może gdyby upolowała każdego pozostałego przy życiu Kaguyę… nie, bzdura, bo skąd miałaby wiedzieć, że ktoś jeszcze pozostał? Albo gdzie ich szukać? Musiała znaleźć jakiś własny sposób na przysłużenie klanowi.
Dzięki tym myślom zdała sobie sprawę, że zaniedbała coś bardzo istotnego. Fundamentalnego wręcz. Mniejsza o docenienie przez klan, przodkowie się pewnie teraz w swoich sarkofagach przewracają. Zapomniała o ponownym napełnieniu gurdy piachem! Odczekała więc, aż prace nad wozem zostaną zakończone, po czym od razu ruszyła do swojego garnka. Piach zdjęła z pająka, może faktycznie miał coś wartościowego na sobie? Dla niej było to niemożliwe do stwierdzenia, jeśli jednak zleceniodawca zauważył coś interesującego, dziewczyna gotowa była udzielić mu pomocy przy odcinaniu od stygnącego cielska.
Potem zaś, już z piaseczkiem, wróciła do wozu i zajęła miejsce na ławeczce z tyłu. Sama była pod wrażeniem, że tak dobrze im to poszło. Arashi naprawdę pokazał klasę. Suzu zdawała sobie jednak sprawę, że jeśli on powoził, ich ochrona spoczęła teraz wyłącznie w jej rękach. Zacisnęła dłonie w pięści, wciągnęła i wypuściła powietrze z płuc. Da sobie radę. Byle nie stracić czujności ani gotowości bojowej. Obserwowała przestrzeń dookoła jeszcze bardziej uważnie niż wcześniej, pamiętając też, by zerkać na nogi Usagiego. Lalka nie potrafiła poinformować o zagrożeniu jak koń. Musieli być bardziej ostrożni.

[Rindou Arashi]

Kiedy przechodząc usłyszał docinek ze strony swojej kuzynki, Zielonowłosy poczochrał ją po głowie, uśmiechając się przy tym. Zadziwiające w jak szybko sposób potrafiła wrócić do swojego radosnego stanu. Ciężko było powiedzieć, czy tylko maskuje w ten sposób to co kryje w środku, jednak jednego mógł być pewien, jeżeli działoby się coś złego to na pewno by go o tym poinformowała, dlatego też pozostało mu jedynie czekać aż sama to ogarnie, bądź też przyjdzie na wieczorne pogaduchy przy gwiazdach. Nocne niebo na pustyni było bardzo przejrzyste i spokojne, wręcz zbyt spokojne jak na tak trudny kawał świata.
- Dziękuję za pomoc. Na pewno się przyda. - uśmiechnął się chłopak i spojrzał na to co malowało się przed nim. Nie wyglądało to na jakąś szczególnie trudną przeróbkę, więc z dwójką pomocników powinien uwinąć się w miarę szybko. Materiałów i narzędzi nie brakowało, wizja w głowie marionetkarza także się kreowała, więc jedyne co pozostało to zacząć działać. Jako pierwsze chwycił on za swój ołówek i zaczął rysować po powierzchni marionetki oraz uprzęży. Musiał zgrać to wszystko ze sobą, tak aby nie sprawiało problemów w podróży. Kolejne ciemne kreski pojawiały się a pomysł przechodził z umysły w rzeczywistość. Potem tylko kilka uderzeń młotka, cięć piłą, delikatnego szlifu i Usagi był już zamocowany do wozu. Pozostało tylko sprawdzić wszystkie połączenia, wykonać kilka testowych ruchów i poprawić wszystkie niedopatrzenia, które wykazały testy. Kiedy już konstrukcja była gotowa, Zielonowłosy starł z czoła pot i oparł swoje dłonie na biodrach, przyglądając się naprędce przygotowanemu wozowi. Zapewne, gdyby miał trochę więcej czasu i spokoju na przemyślenie, wyszło by lepiej, jednak i tak nie było źle.
- Myślę, że część rzeczy z tego potwora znajdzie branie na rynku. Skóra, jad czy szczypce pewnie są poszukiwane. Być może zwróci to panu koszty straconego wierzchowca. - Jeżeli będzie taka potrzeba, to oczywiście pomoże on w dzieleniu i pakowaniu elementów pajęczaka. Jemu już to wszystko się nie przyda skoro nie żyje, a oni być może nie będą stratni na tej wyprawie. Sam zapewne zebrałby kilka ciekawych rzeczy jak jad, jednak nie znał się na tym zbyt dobrze a nie chciał wlewać w marionetkę czegoś, co może źle zareagować z mechanizmami.
W końcu mogli ruszać w dalszą drogę. Przez te wszystkie wydarzenia ciężko było określić ile minęło czasu i jak wiele podróży jeszcze im zostało, jednak nie było co zwlekać. Chłopak wziął rozbieg o wskoczył na kozę, pozostawiając obok siebie miejsce handlarzowi, w końcu ktoś musi dalej kierować żywego konia, który teraz powinien stanowić bardziej wsparcie dla kukiełki, niż pełnoprawną siłę pociągową.
- Suzu, powinnaś się trochę przespać i zregenerować siły. Skoro w okolicy są bandyci, to przydasz się sprawna w pełni sił. Nie musisz się przejmować, będę czuwał. - poprawił swoje włosy, zarzucając grzywkę, tak aby nie zasłaniała mu oczu, po czym wyciągnął jedną dłoń w stronę kukiełki, wypuszczając potrzebne do kontroli nici chakry. Drugą ręką sięgnął do swojego zwoju z jedzeniem, z którego odpieczętował zawiniątko ze masą miętową. Cudowny, cytrusowo-miętowy twór na bazie aloesu, który przyjmował formę bardzo twardego żelka. W trakcie podróży żuło się go aby orzeźwić swoje ciało oraz zmusić usta do produkcji większej ilości śliny. Dodatkowo wyciągnął on bukłak i wrzucił do niego kilka liści mięty i wcisnął jedną pomarańczę. Po wstrząśnięciu miał on napój na kolejny etap wyprawy. Oczywiście nie zapomniał o pozostałych, których także poczęstował swoimi przysmakami. Kiedy już wszyscy byli gotowi do drogi, Arashi pociągnął za linki, stawiając gorylo-podobną kukiełkę na tylnych łapach. Usagi, niczym rasowa małpka uderzył kilka razy w swój korpus, po czym ruszył przed siebie. Marionetkarz z początku prowadził kukiełkę powoli, chcąc dostosować się do prędkości konia, w końcu nie chciał aby wierzchowiec zgubił się gdzieś po drodze.