Gorące źródła

[Tamaki Hyūga]

Zauważając nagłe zainteresowanie moją historią ze strony Izanami spojrzałam na nią i zauważyłam wbity we mnie wzrok pełen ciekawości. Poczułam się delikatnie zakłopotana, ponieważ rzadko się zdarzało żeby, ktoś się aż tak mną zainteresował, tym bardziej że była to atrakcyjna kobieta, owo zakłopotanie przerodziło się w delikatny rumieniec, chociaż można było to bez problemu zwalić na siedzenie w gorących źródłach.

- No cóż... Trzymanie formy oraz nauka nowych rzeczy to jedno a bycie katowanym to już zupełnie inna sprawa. Znałam inne dzieci, mniej więcej w moim wieku i oni nie trenowali nawet w połowie tyle co ja. - odpowiedziałam na pytanie dziewczyny i wstałam na chwilę aby poprawić się na kamieniach, które przestawały być wygodne po dłuższym siedzeniu na nich. - Nie wątpię że Wasza dwójka też na pewno poświęciła dużo czasu na treningi, kiedy jeszcze byliście w Sogen, jak i pewnie też już w drodze do Shigashi, ale mówię Wam, w moim przypadku to już przechodziło zdrowy rozsądek... - dodałam, kiedy już na powrót się wygodnie usadowiłam.

[Uchiha Izanagi]

- Cóż, ze swojej strony mogę powiedzieć, że na pewno nie spędzałem tyle czasu na treningach, ile bym mógł. W sumie to chyba więcej czasu poświęcałem na unikaniu treningów, niż na nich samych. - stwierdza rozbrajającym tonem Izanagi, po czym przekrzywia głowę tak, jakby się nad czymś jeszcze zastanawiał. - Co samo w sobie było niezłym treningiem, więc w sumie wychodziło pewnie na jedno. - dodaje nadal z uśmiechem na twarzy, wzruszając lekko ramionami. Następnie odpycha się lekko i ponownie zanurza w wodzie tak, żeby nad wodą wystawała tylko jego głowa, którą opiera o brzeg basenu.

- Ale jeżeli te treningi są dla ciebie przykrym wspomnieniem, to oczywiście nie musisz nam o nich mówić. - mówi dalej, starając się mówić ugodowo-uspokajającym tonem, wyczuwając, że dotknęli chyba jakiegoś nieprzyjemnego tematu w przeszłości drugiej shinobi. Lepiej będzie się skupić na razie na jakimś innym, milszym dla dziewczyny temacie. - Może lepiej opowiedz o tej jaskini, o której wspomniałaś. Wiem oczywiście czym jest jaskinia, jednak tak naprawdę pierwszą widziałem dopiero tutaj, w Shigashi - obok wodospadu, o którym mówiliśmy przy obiedzie. No i chyba nie była zbyt duża ani spektakularna... Ot, dziura we wzgórzu. Co w tej twojej było takiego szczególnego, że ci się podobała? -

[Tamaki Hyūga]

- No na pewno unikanie treningu jest też sporym wyzwaniem, ale ja nie miałam zbytnio szansy żeby ich unikać, kiedy ojciec i praktycznie każdy inny z obsługi może widzieć przez ściany oraz na odległość kilometrów... - powiedziałam, a na samą myśl o poszukiwaniach i "zabawie" w chowanego ze służbą zrobiło mi się gorzej. Powróciła fala negatywnych myśli, co jeżeli ojciec wysłał za mną kogoś? Co jeżeli moja "samodzielność" skończy się tak samo szybko jak się zaczęła i zaraz się okaże że ojciec wynajął jakąś grupę shinobi aby Ci mnie sprowadzili z powrotem do Kyuzo?
Był to zdecydowanie bardzo nie przyjemny scenariusz i od samego myślenia o tym dostałam gęsiej skórki.

- A co takiego specjalnego było w tamtej jaskini? Hmmm, nie sądzę żeby było w niej cokolwiek specjalnego, po prostu była daleko od naszej osady i była na tyle głęboko pod ziemią że każdy miał duży problem żeby mnie znaleźć kiedy się tam szwędałam... - powiedziałam uśmiechając się troszkę niezręcznie.

[Uchiha Izanami]

Izanami patrzyła na Tamaki, kiedy ta mówiła. Z trudem wcześniej powstrzymała się przed spojrzeniem na Izanagiego - spojrzeniem z potępieniem, jako że zmienił temat, a Izanami chętnie by posłuchała więcej na temat treningów młodej Hyuugi i jej klanu. Czuła, że jaskinie, podobnie jak inne schronienia przed złym zachowaniem ojca, były nudne i nieistotne - pokazywały, owszem, charakter osoby, ale nie dawały szerszego oglądu. W tym wypadku jednak się myliła. Miejsce ucieczki od ojca-sadysty miało znaczenie.

Byakugan, pomyślała Izanami, widzenie na odległość i widzenie przez ściany. Użyteczne. Dobre.

Dlatego chowanie się głęboko miało sens.

Izanami poczuła pewną zbieżność tego, co mówiła Tamaki do jej własnych przeżyć. Znienawidzony ojciec, ucieczka do jaskini (w przypadku Tamaki) czy w ramiona brata (tak, jak Izanami). Dziewczyna poczuła cień sympatii oraz współczucie do Tamaki, jednocześnie chcąc się przytulić do Izanagiego, żeby schować się przed słowami, które tak łatwo przywodziły jej własne wspomnienia. Jednak szybko odrzuciła owe myśli. Nie mogła sobie pozwolić na jakiekolwiek uczucia do małej dziewczyny. Nie mogła jej współczuć. Musiała patrzeć trzeźwo na sytuację.

Trzeźwo myśląc, wiedziała, że byłoby dobrze dowiedzieć się więcej o zdolnościach Tamaki. Wiedziała też, że ona sama nigdy nie dałaby rady wyciągnąć z Tamaki niczego konkretnego. Izanagi był w tym o wiele lepszy. On był empatyczny. On potrafił.

Dlatego Izanami milczała. Czekała na ciąg dalszy.

[Uchiha Izanagi]

- Ohohooo! Widzenie przez ściany i na długie dystanse? Moi nauczyciele by zabili za taką umiejętność, oszczędziłoby im to mnóstwo czasu zmarnowanego na szukanie mnie i niektórych innych dzieciaków po okolicy. - wybucha śmiechem Izanagi, starając się rozładować atmosferę. Przelotnie zerknął na Izanami, nie pozwalając jednak by jego spojrzenie zatrzymało się na ukochanej siostrze zbyt długo. Wiedział, że Izanami chętnie dowiedziałaby się czegoś więcej o młodej Hyuudze, która zapewne także odziedziczyła zdolności swego klanu, jeżeli jednak mieli nawiązać z nią dłuższą współpracę - nie powinni brzmieć tak, jakby ją przesłuchiwali. Tym bardziej, że najwyraźniej dziewczyna też sporo przeszła, więc nie widział sensu w jej nadmiernym dręczeniu, skoro bycie sympatycznym powinno przynieść im więcej korzyści w dłuższej perspektywie czasu. Niemniej, skoro sama poruszyła temat dalej...

- Słowem, szukałaś jakieś spokojnego miejsca do odpoczynku. Znam to uczucie i w pełni je rozumiem. - zapewnił Tamaki-san, poprawiając swój ręcznik, leżący na brzegu basenu tak, by nieco wygodniej móc oprzeć o niego głowę. - Ja sam najbardziej nie lubiłem treningu tradycyjnymi kunaiami. Wolę raczej walkę większym ostrzem - nawet, jeśli nie jest tak poręczne, jak mniejsze ostrza. Ty miałaś jakieś mniej, lub bardziej lubiane techniki? - pyta z zainteresowaniem.

[Tamaki Hyūga]

- No a moim nauczyciele mieli to od ręki. Uwierzcie, zdecydowanie nie ułatwiało ukrywania się przed nimi. - powiedziałam i też się delikatnie zaśmiałam. Przeciągnęłam się czemu towarzyszył akompaniament strzelających kręgów, które po rozluźnieniu się mięśni, o wiele łatwiej same się nastawiały. Czując przyjemny dreszcz przebiegający po moim kręgosłupie przymknęłam na chwilę oczy. Kiedy Izanami znowu przemówił skupiłam się na jego słowach.

- Zgadza się. - przyznałam mu rację przytakując delikatnie głową, jednak nie na tyle dynamicznie żeby spadł z niej mój ręcznik - Tak szczerze mówiąc, to ja nawet nie miałam zbytnio wyboru. Ninjutsu i genjutsu nigdy nie były moimi dobrymi stronami, więc jak ojciec tylko zauważył że nie idzie mi najgorzej w taijutsu to już nie dawał mi szansy na cokolwiek innego. Z broni nie korzystam zbytnio ale posługiwałam się zarówno shurikenami jak i kunai... - powiedziałam po czym przeniosłam pełne zainteresowania spojrzenie na Izanami.

- A Ty, Izanami-san? Jak to wygląda u Ciebie? - zapytałam niewinnie.

[Uchiha Izanami]

Izanami spojrzała zdziwona na Tamaki, kiedy ta jej zadała pytanie. Przez chwilę rozmyślała nad odpowiedzią, aż w końcu się uśmiechnęła.

- No trochę lepiej radzę sobie z bronią miotaną, niż Izanagi. Zawsze było to całkiem miłe, kiedy ćwiczyłam i w przeciwnieństwie do was obojga raczej nie uchylałam się od treningów. Jednak to nie tylko to, czego się uczyłam. Zostałam nauczona, między innymi, ikebany i gry na shimasenie, gotowania, zajmowania się domem, ceremonii herbacianej. Umiem też trochę tańczyć. Wszystko, czego powinna nauczyć się przyszła małżonka i matka. Najtrudniejszym zadaniem jednak było znajdowanie Izanagiego i próba namówienia go, żeby zachowywał się, jak na syna naszego ojca przystało i ćwiczył. Ojciec był z nas zawsze bardzo dumny.

Słowa, który wypowiadała Izanami były miękkie i miłe. Uśmiech na jej twarzy wyraźnie do nich pasował. Półprawdy i kłamstwa, splecone z kilkoma prawdami.

[Uchiha Izanagi]

- Faktycznie, świetnie jej to wszystko wychodzi, zwłaszcza gra na shimasenie. No i w ostatniej dyscyplinie jest prawdziwym ekspertem. Czasami miałem wrażenie, że faktycznie widzi mnie przez drzewa, pagórki i wszystko inne... - stwierdza ochoczo Izanagi, mrugając porozumiewawczo do bliźniaczki. Potem przenosi wzrok na białooką.

- Ale z drugiej strony, może sam przesadzam - były też czynności, których faktycznie lubiłem się uczyć... chociaż nie mieściły się one może aż tak bardzo w zakresie umiejętności prawdziwego shinobi. - wystawia jedną rękę nad wodę, po czym drapie się nieco po karku w geście zakłopotania, po czym wzdycha i podejmuje, z podobnym zaangażowaniem, z którym mówił o burzach. - No dobra, po prawdzie to w ogóle się nie mieściły... bo kupę czasu spędzałem też na targowisku w Kotei, ucząc się podstaw ekonomii i prowadzenia rachunków od znajomych handlarzy. Kiedy się przyjrzeć, to liczby i matematyka potrafią mieć tę samą elegancję i prostotę, co kenjutsu. Nie ma w nich miejsca na fałsz, ani na błąd. -

Naturalnie, pominął sztuczki związane z kreatywną księgowością, które pokazał mu Kushiro, handlarz bronią. Uchiha pozbawiony Kekkei Genkai, a jednak wirtuozeria, z jaką obrabiał przez lata swych partnerów biznesowych dzięki odpowiedniemu manipulowaniu liczbami była godna miana mistrza genjutsu.

[Tamaki Hyūga]

- N-no to ja nie miałam na tyle dużo czasu pomiędzy treningami a unikaniem ich aby mnie nauczono tego typu rzeczy. Owszem, znam jakieś podstawy i temu podobne, jednak mój ojciec nigdy nie uważał mnie za osobę, która jest godna aby pokładać we mnie nadzieje żebym była przedstawicielką naszej rodziny... - powiedziałam a przez moje oblicze przeszedł cień bólu i gniewu, jednak został szybko zastąpiony promiennym uśmiechem - Ale i tak się bardzo cieszę że mogłam w końcu opuścić Kyuzo, tutaj już wpływy ojca nie sięgają, więc mogę spokojnie prowadzić jakieś życie, bez spoglądania bez przerwy za siebie...

Kiedy skończyłam mówić zastanowiłam się nad słowami bliźniaków. Inne zainteresowania, które nie są związane z byciem shinobi...

- Myślę że też powinnam znaleźć sobie jakieś zajęcie nie będące treningiem albo czymś takim... Może granie na jakimś instrumencie albo rysowanie... - zastanawiałam się na głos, bawiąc się kosmykiem włosów, który wydostał się z koka. Kiedy zauważyłam co robię zebrałam włosy i wplątałam z powrotem w upięcie.

[Uchiha Izanami]

- Polecam grę. Wydatek na instrument jest jeden, a na barwniki i tusz, a także zwoje pwenie musiałabyś wydawać sporo. I jeszcze problemy z noszeniem tego, o ile nie zapieczętujesz w zwoju. Ale kto by chciał zużywać zwój na pieczętowanie, jeżeli możesz na nim rysować, prawda? - powiedziała dość radośnie Izanami podnosząc się do pozycji stojącej i wychodząc z wody, żeby usiąść na brzegu i mieć w wodzie wyłącznie zanurzone łydki i stopy.

Izanami czuła, że od gorąca trochę się jej kręci w głowie, dlatego postanowiła się wydostać z wody. Pozwoliła chłodnemy, jesiennemu powietrzu chłodzić jej czerwoną skórę. Przez chwilę było jej przyjemniej, a uczucie skołowania odchodziło. Kontrast temperaturowy jednak powodował, że dziewczyna powoli zaczynała czuć chłód, co jednak nie skłoniło jej do ponownego schowania się w wodzie.

[Uchiha Izanagi]

- Faktycznie, jeżeli chcesz się zająć czymś spoza repertuaru shinobi, to teraz jest ku temu chyba najlepsza okazja, prawda? W końcu jesteśmy w Shigashi, gdzie zbiegają się drogi szlaków handlowych z prawie całego świata. No i rzeczywiście, instrument wydaje się lepszym wyborem jeżeli masz zamiar dużo podróżować. - mówi Izanagi zachęcającym tonem. Podobnie jak siostra, czując się już przyjemnie rozgrzanym, postanawia na chwilę się wynurzyć, jednak w przeciwieństwie do niej - jedynie do pasa, ponownie podpierając się od tyłu rękoma o brzeg. Jego spojrzenie przelotnie spoczywa na siostrze, dla wszystkich postronnych po prostu rejestrując jej nagość, a następnie wraca wzrokiem do Hyuugi, utrzymując uśmiech na twarzy. Jego włosy na szczęście utrzymują się w jednym miejscu, dzięki dość mocno związanemu kokowi. Naturalnie dla Izanami wysiłek, z jakim jej brat stara się nie patrzeć na jej parując, nagie w tym momencie ciało musi być całkiem oczywisty.

[Tamaki Hyūga]

- Hmm, zastanawiałam się nad kupnem zeszytu i ołówka, mogłabym sobie rysować a nie zajmowałoby to dużo miejsca. Mogłabym też przy okazji robić rożne notatki może, więc dodatkowo przydatne... - powiedziałam a mój wzrok błądził pomiędzy bliźniakami. Nie chciałam aby moje spojrzenia na Izanami były nad zwyczaj oczywiste, więc spoglądałam także na Izanagiego.

- W każdym razie, powinnam coś sobie wymyślić do roboty pomiędzy treningami... Coś co pozwoliłoby mi się rozluźnić i uspokoić myśli. - powiedziałam, dalej lekko zamyślona i także się wynurzyłam z wody aby usiąść an brzegu baseniku tak jak Izanami.

[Uchiha Izanami]

Izanami odchyliła się nieco do tyłu, kładąc dłonie za siebie i opierając się o kamienie. Potem spojrzała z powrotem na Tamaki i Izanagiego. Tego drugiego trąciła stopą.

- Notatnik i ołówek to całkiem dobry pomysł. Niby bardzo przydatny wynalazek, taki grafit w drewienku. Ja wolę pędzel i tusz, ale ja się uczyłam kaligrafii i przyzwyczaiłam się do tego. Nie lubię tego za bardzo, w sensie kaligrafii, i nie wychodzi mi to jakoś szczególnie, ale potrafię pisać lepiej niż Izanagi. On lepiej liczy, prawda, Izanagi? No właściwie już się do tego przyznał. Taki mężczyzna to skarb. Brać go trzeba na męża.

Uśmiechnęła się szeroko i znów trąciła brata stopą zaczepnie, puszczając oko do Tamaki.

[Uchiha Izanagi]

- Nie zamierzam się na razie hajtać... dziękuję bardzo, siostrzyczko. Już starczy, że mi w domu kogoś próbowali znaleźć. Zresztą w takich sprawach musi być uczucie między dwojgiem ludzi, a nie czysty biznes! - odburkuje drugie z bliźniaków, niemrawo broniąc się przed stopą siostry. Następnie straciwszy na moment nieco humor, bądź też po prostu chcąc łatwiej uniknąć bycia trącanym, szybko wraca pod wodę, także znowu siedzi zanurzony aż po szyję, chociaż z pewnością jeszcze nie ostygł wystarczająco... a dolne partie jego ciała mogą być zdrowo zaczerwienione, podobnie zresztą jak twarz. Izanami oczywiście wie, co jest dokładnym źródłem jego reakcji i że tak naprawdę nie stracił raczej humoru. Raczej przeciwnie. Mimo to brat zostaje pod wodą, skupiając wzrok na białookiej i przelotnie rejestrując wygląd jej ciała, po czym odchrząkuje. - Ekhm. Tak, zatem... rysik mówisz? Niezły pomysł, w ten sposób mogłabyś poćwiczyć same szkice. A gdyby cię jednak zaciekawić miała też matematyka, to chętnie się podzielę swoją wiedzą. -

[Tamaki Hyūga]

- Hahah, pocieszę Cię Izanagi-san. Nie tylko w Twoim mniemaniu ślub w tym wieku to totalna abstrakcja, zwłaszcza nie z osobą, która została wybrane przez Twoje serce tylko z kimś kto został narzucony... Słyszałam wiele rozmów mojego ojca podczas, których było wyraźnie słychać jak chciał się mnie pozbyć w taki właśnie sposób... - powiedziałam do chłopaka tonem, który sugerował zrozumienie. Kiedy wspominałam o próbach wydania mnie za mąż przez mojego ojca, skrzywiłam się trochę. - No chyba rzeczywiście, kupię sobie notatnik i ołówek. Połączenie przyjemnego z pożytecznym. - powiedziałam w końcu do Uchihów a na mojej twarzy rozkwitł uśmiech. Przeciągnęłam się siedząc na brzegu gorącego baseniku i rozejrzałam się po onsen. Sporo ludzi już opuściło tą strefę, jednak przychodzili także nowi. Jakaś grupą chichoczących nastolatek, wysoki i wysportowany mężczyzna, który jednak widocznie został już nadszarpnięty kłem czasu i jakiś starszy pan.