Targowisko

[Shikarui]

Nie istniała praca, która hańbi. Nie istniała praca, która plami honor, bo nie było żadnego honoru. Były tylko te prace, które dawały pieniądze.
Taki to był właśnie Bohater zrodzony z przypadku - bohater na pół ryo.
Zmęczony, obolały i w mało wesołym humorze spojrzał na woźnicę, który wyciągnął dłoń w jego kierunku. I po co? Po to, że miał ją uścisnąć? Popisać się jakże człowieczym gestem? Mógł. Prócz tego musiałby jednak jeszcze chcieć. Dlatego uniósł wzrok na mężczyznę z jego ręki na jego twarz - chyba zatroskaną, co? Twarz, z której zeszła już świadomość, że otarł się o objęcia Morfeusza, które nie wypuszczały już ze swoich objęć. Peszek.
- Nie żyje. - Wymruczał nieco charkliwym głosem. Miał ochotę usiąść. Najlepiej gdzieś w cieniu, gdzie nie ścigałoby go światło dnia. Mogłoby być nawet a tej ulicy, tylko poza tym hałasem, poza zgiełkiem dnia, który ciągle trzymał go w swoich sidłach. Oh, mógł odejść - tak po prostu. Udać się do lecznicy, zaleczyć rany i pójść w dalszą podróż w nieznane. Tam, gdzie poprowadziłyby go nogi. Był jednak tutaj - pchający się prosto w objęcia wydarzeń i tłum, którego nienawidził, a który musiał rozpychać łokciami, czując pomimo zapachu oblepiającego go miodu ich smród. - Źle. - Przyznał prosto z górki. Trzeba by było być geniuszem, żeby nie odgadnąć, że okazem zdrowia to czarnowłosy teraz nie był. I nie mieli pod ręką, niestety, żadnej magicznej różdżki, która by go jeszcze bardziej magicznie wyleczyła.
Czarnowłosy nawet nie raczył odpowiedzieć na pytanie, czy pomoże. Ani słowem, ani gestem. Po prostu podszedł do wozu i zaparł się o ziemię, wspomagając mężczyznę. On sobie jeszcze doliczy za tą pomoc, oj doliczy... I doliczył. Podszedł do mężczyzny i wyciągnął w jego kierunku dłoń dopiero teraz, ale nie była to dłoń podana na powitanie.
- Nie pracuję za darmo. - Mizernie to musiało brzmieć z ust kogoś tak poobijanego i podrapanego. Ale brzmiało! Byle jak, ale brzmiało - to najważniejsze.

[Rindou Arashi]

9 / ...

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=-mkYrDVCVrQ[/youtube][/center]

---

Wóz z każdym kolejnym drgnięciem przechylał się coraz bardziej aż w końcu stanął na dwóch kołach. To pozwoliło właścicielowi na ustawienie go tak aby nie blokował całej drogi. Po tej chwilowej akcji panowie byli zmęczeni, wysiłek i rany nie tworzą zbyt dobrego połączenia. Handlarz oparł się o wóz i po poprawieniu swoich sumiastych wąsów wyciągnął fajkę, nabił ją tytoniem i odpalił, po czym zaciągnął się. Powietrze zaroiło się od zapachu słodkiej wanilii. Po kilku wdechach podał on zdobioną, wykonaną z białej kości fajkę, chcąc poczęstować chłopaka. Zasłużył sobie na chwilę relaksu.
- Jestem Ayura, jak widzisz handluję owocami. Chętnie ci zapłacę za pomoc, jednak dołożyłbym do tego więcej, jeśli mi pomożesz z jedną sprawą. Otóż ten koń trochę mnie kosztował, mam go od wczoraj, a raczej miałem. Chciałbym, abyś udał się ze mną do właściciela i pomógł mi namówić go w zwrocie pieniędzy. To nie jest normalne, że zwierze szaleje chwilę po opuszczeniu stadniny. - Odebrał od chłopaka fajkę i wziął kilka kolejnych wdechów, zaciągając się smacznym dymem. Kiedy już wypalił wszystko, wytrzepał popiół na podłogę i schował ją do swojej torby.
Jeżeli jesteś chętny, to spotkajmy się przy północnej bramie za około 2 godziny. Muszę najpierw zająć się wszystkimi szkodami spowodowanymi przez ten dziwny wypadek. - mówił ze spokojem w głosie, jakby pogodził się z tym wszystkim co się zdarzyło i już miał plan jak przekuć to w sukces. Pożegnał chłopaka i wyminął go, kierując się w stronę nadchodzącego właśnie patrolu strażników.

[Shikarui]

Masz rację, Przyjacielu. Napinanie mięśni i rany na tych mięśniach nigdy nie szły ze sobą w parze. Śmieszne - przecież tylko spadł z konia. Nikt nie wytknął go jednak palcem i nie zaczął się śmiać, co było jeszcze śmieszniejsze - sytuacja była karykaturalna. Czujesz, że właśnie minęła Cię Śmierć? W długim płaszczu, okryta poszarpanym welonem, który ciągnęła za sobą nie jak panna idąca na ożenek a jak wdowa, która nie ma już do kogo wracać. Dlatego może iść bez końca przed siebie. Widział jej sylwetkę - ciągnęła za sobą pasma miodu i konfitur, ale chociaż powinien się z tego śmiać jakoś wcale nie było mu do śmiechu. Zresztą on się nigdy przecież nie śmiał. Dźwięczny, ludzki odruch nie brzmiał w czasach młodości i nic nie wskazywało na to, żeby w najbliższej przyszłości cokolwiek miało się zmienić. Nie byłeś też jednak przerażony. Panna nie-młoda nie pozostawiła po sobie powiewu grozy, zostawiła tylko świadomość, że było tak blisko, tak blisko... Bliżej, niż kiedykolwiek chciałbyś się znaleźć, a gdzie znalazłeś się już nie raz - jak chyba większość shinobich tego świata. Była starą, dobrą znajomą, więc dlaczego niby miałbyś się jej obawiać? Należało ją szanować, ale to nie powinien być szacunek budowany strachem. Nie wiem, czy Ona sama tego chciała i czy jej zamiarem było zastraszanie tych, którzy ją dojrzeli - wiem za to, że Shikarui, chociaż się jej nie bał, to nie chciał stawać z nią twarzą w twarz. Więc jeszcze parę minut temu oglądał niedoszłą Pannę nie-młodą, a teraz zapierał się nogami, żeby podnieść wóz. Wstrzymał oddech w klatce piersiowej, zrobił to, co było tym złym pomysłem. Napiął mięśnie. Wraz z nimi napiął się świat. Do głowy uderzyły fala obezwładniającego ciepła, a jednak nie został obezwładniony. Lekko pociemniało przed oczami - to nadal nic. To tylko chwila. Miraż, który okręcał się wokół i znikał. Ten również zniknął, kiedy tylko wóz udało się postawić na kołach. Czarnowłosy rozglądnął się za towarem, czując, że ma nogi naprawdę miękkie. Rozglądał się za nim cofając się, aż nie napotkał czegoś, na czym mógłby usiąść - było mu już obojętne całkowicie, co to takiego było. Byle by było stabilne. Byleby nie miało krokodylej paszczy, która zaraz zechce go opierdzilić. Oparł łokcie na udach i zwiesił w dół głowę, przymykając oczy. Odetchnij. Nie zauważył przez to gestu z fajką - dopiero kiedy kupiec się odezwał uniósł głowę i zauważył, że wyciąga ten śmierdzący dar w jego kierunku. Pokręcił lekko głową. Nie, nie, podziękuję. Choć to nie był wcale smród - przyjemny zapach wanilii dotarł nawet do niego przez juchę i słodycz.
- Nie jest. - Potwierdził zmęczonym głosem. Wyprostował się. - Muszę odwiedzić lecznicę. Stawię się o umówionej porze. - Nasz klient - nasz Pan! Shikarui podniósł się i skinął na pożegnanie mężczyźnie, odprowadzając go wzrokiem. Obecność przy konsultacjach w stajni? Brzmiało jak banalny zarobek, ale nigdy nie było wystarczająco łatwo, żeby sprawa się nie mogła skomplikować. Shikaruiemu nie przeszkadzała improwizacja - ani troszeczkę.
[/zt]

[Keion]

Z podziękowaniem przyjąłem od kupca menzurkę z wodą i wziąłem parę naprawdę sporych łyków, zaspakajając tym samym moje pragnienie. -Tego mi było trzeba. Od razu czuje że żyję.-Westchnąłem i podałem manierkę Numie żeby chłopak też mógł się napić. W tym czasie zaś Pan Shozo dał porządny wykład o tym jakie to baby są niedobre i zdradliwie, w moim życiu do tej pory nie było ich praktycznie wcale, nie miałem nawet koleżanek bo zbyt często się przemieszczaliśmy, więc ciekawiło mnie to co ma do powiedzenia. Szybko jednak ciekawość ta przeszła bo zrozumiałem że jedyne czego mogę się dowiedzieć to to jak z nimi źle, a prawdą było że miały też swoje zalety, może nie wiele i nikle, ale jednak.
-Czas w drogę Panie Shozo.-Przerwałem próbując nieco pośpieszyć start naszej podróży. Jednakże kupiec swoje powiedzieć musiał, ale na szczęście nie było tego za wiele i niebawem ruszyliśmy. Shozo objął stery, a ja podszedłem pchać wóz, co mi odpowiadało, gdyż nie znałem najlepiej trasy. W końcu dotarliśmy do miasta, a konkretnie na miejski targ, gdzie gwar był niesłychany. Zewsząd słyszałem ludzi próbujących zachęcić przechodniów to zakupienia jednego z ich towarów, na szczęście ja nie miałem pieniędzy, które mógłbym tutaj stracić, więc byłem bezpieczny. -Jak dobrze jesteśmy już prawie na miejscu.-Ucieszyłem się myśląc że gdzieś tutaj będzie koniec tej całej harówki i myślałem już tylko co pójdę zjeść, jak tylko będę wolny.

[Numa]

Załadunek zakończony, teraz pozostało jedynie 14 latkowi pchać ten wóz z całych sił. Prawdopodobnie w jakiś sposób to pomogło innym uczestnikom tego transportu. Choć kto wie. Wędrówka trwała zapewne jakiś dystans. W tym czasie jak to mówią użalano się nad męskim losem. - Bez przesady skoro mu aż tak źle to czemu to zrobił ? - Następnie dotarli powoli na miejsce. Numa jak to przystało na bezdomnego miał swój prowiant a w tym i picie. Dlatego też gdy zleceniodawca zaproponował "wodę" Numa odkręcił butelkę z sklepu która wydała charakterystyczny odgłos. - Pssstt - Popatrzył na Zleceniodawcę i powiedział - Mam swoją - Cholera wie gdzie brał tą wodę ten ziołocholik. Mało tego pewnie żona mu tam dosypuje ziół żeby zapierdzielał jak jakiś niewolnik. Nie ja tej wody nie tykam. - Stwierdził Numa zdecydowanie w swoich myślach. Wyglądało również na to że docierają na miejsce więc.

[Hyūga Hiroshi]

~Koniec misji rangi D~
Keion & Numa
22/22

---

Musieliście włożyć trochę trudu w pchanie załadowanego po brzegi wózka, ale w końcu byliście już w mieście. Tam po o niebo lepszej drodze było już dużo łatwiej go prowadzić, nie było żadnych dziur i innych wertepów.
- Całe szczęście, że moja córka nie odziedziczyła charakteru po mamusi. To moje oczko w głowie. - powiedział, kiedy mijaliście bramy wioski.
Po krótkim czasie przemarszu przez zatłoczone ulice Ryuzaku dotarliście na targowisko, gdzie jak zwykle panował gwar.
- To tutaj, jesteśmy na miejscu. - powiedział Shozo, kiedy stanęliście obok drewnianego kramu. Z zewnątrz wyglądał dość okazale, na drzwiach miał specjalnie ozdoby, których także nie brakowało na ścianach. Budynek posiadał swoją część zewnętrzną jak i wewnętrzną, gdzie było dużo zapełnionych półek. W środku siedziały dwie kobiety - jedna być może w wieku kupca, jednak wyglądała na trochę młodszą, nie widać było po niej oznak ciężkiej pracy czy trudów życia. Miała czarne, długie do ramion, proste włosy i była ubrana w tradycyjne czerwono-białe kimono i siedziała za ladą z założonymi rękami. Druga natomiast miała mniej więcej piętnaście-szesnaście lat, czyli była w waszym wieku. Była śliczna, miała jasną cerę i długie, sięgające prawie do końca pleców blond włosy. Ubrana była w czarne, krótkie spodenki i białą bluzkę na ramiączkach. Jej figura pewnie przyciągała spojrzenia nie jednego chłopaka. Uśmiechnęła się do obu z was kiedy kupiec zaprosił was do środka, w przeciwieństwie do jej matki - ta miała gniewne spojrzenie i założyła ręce.
- Shozo, dłużej się nie dało? - rzuciła od razu w stronę męża. - Ileż można czekać, to już dawno powinno być zrobione! - dodała, rzucając wyrzutami. Kupiec miał rację, charakterek to ona miała.
- Ehhh... Mówiłem wam. - westchnął pod nosem w waszą stronę, tak by tamta nie usłyszała.
- Co tam gadasz pod nosem? - powiedziała opryskliwie kobieta.
- Uspokój się babo jedna, nie widzisz, że mamy gości?! - Shozo podniósł głos, by nieco utemperować żonę i pokazać kto tu rządzi, ale czy nie aby tylko na pokaz?
- Przepraszam was za nią, to właśnie moja żona Mina, a ta ładniutka obok to moja córka Yumiko. - powiedział mężczyzna już nieco bardziej radośnie i szeroko się uśmiechając.
- Hej! - rzuciła wesoło nastolatka i znów się uśmiechnęła - ten entuzjazm musiała odziedziczyć po tacie.
Shozo w tym czasie poszedł na zaplecze i po chwili wrócił z dwoma sakiewkami.
- Dziękuję wam chłopcy za pomoc, to wasze wynagrodzenie. - powiedział i podał wam wypłaty przy czym lekko się kłaniając.
- Co?! To Ty tych chłopaków do pomocy wynająłeś?! Miałeś zrobić to sam!! - kobiecie aż oczy wyszły z orbit jak zobaczyła, że Shozo wam płaci. Trzeba było się stąd jak najszybciej ewakuować, więc po pożegnaniu się ruszyliście w stronę drzwi.
Jak opuściliście budynek za wami pojawił się kupiec.
- Przepraszam was za nią, choć dziś i tak jest w wyjątkowo dobrym humorze. - powiedział mężczyzna kiwając głową z lekkim zasmuceniem.
- No ale nie ważne, jeszcze raz bardzo wam dziękuję za pomoc, sam nie dał bym rady. Gdybyście chcieli coś zjeść lub się napić, to służę pomocą. - zaproponował wam.
- Gdybyście jednak mieli w najbliższym czasie trochę wolnego, to miałbym dla jednego z was jeszcze jedną robótkę. Oczywiście dobrze wam zapłacę! Jak by co to wiecie gdzie mnie szukać... - powiedział kupiec informując o kolejnym zleceniu, jakie możecie u niego odebrać.
- A właśnie! - przypomniał sobie. - Mam tu coś dla was. - powiedział i zaczął przeszukiwać pobliski tobołek, po czym wyjął z niego dwa woreczki.
- To są najlepsze zioła jakie można znaleźć w okolicy. Sprowadzam je specjalnie zza granicy, wychodzi z nich niesamowicie pyszna herbata, ludzie tutaj dużo płacą, żeby je dostać. Do widzenia! - powiedział mężczyzna, wręczył wam podarek i pożegnał się z wami. Na odchodne jeszcze wam radośnie pomachał i zaczął rozładowywać swój wóz.

[Numa]

Numa spokojnie podążał razem z wozem aż w końcu dotarli na miejsce które normalni ludzie nazwali by targowiskiem czekał tam kram. Do którego wszyscy razem jakoś doczłapali razem z wozem. - Koleś ewidentnie przesadza nie może być tak źle z jego żoną. - Wówczas stało się dostrzegł osoby na stoisku. Przysłuchując się rozmowy widział że mimo tego iż mogło się to wydawać jednostronne to on również swoje dorzucał. - Zaraz babą jeszcze ją podjudza ? Nie rozumiem co się tutaj dzieje. Chyba że miał w tym ukryty cel, chciał jej coś w ten sposób zakomunikować. Nie rozumiem. Co tu się odpierdziela... - Numa w milczeniu spoglądał raz na Kupca raz na panią kupcową i tak zastanawiał się jak to funkcjonuje... Wtem jego przemyślenia przerwało przywitanie się nijakiej Yumiko. Numa oczywiście przemilczał na początku przywitanie jakby nie ogarniając się że trzeba po czym. - Powonieniem się przywitać tak, chyba tak powinienem się przywitać ale tych dwoje zaraz skoczą sobie do gardła... Co za ludzie... - I tak stał i patrzył aż w końcu wypowiedział. - Witaj jestem Numa. - Zrobił to gdy akurat była chwila przerwy w tej wojnie. Czytaj kupiec zniknął. Numa wyglądał jak zawsze w starych nieco nadgryzionych przez czas ubraniach. podsumowując jak typowy bezdomny. Dał przy tym witam mały uśmiech. W sumie raczej wymuszony. Następnie rozpoczęła się wojna dalej więc musieli uciekać. Numa całe życie uciekał więc nie było to nowością. Miał wypłatę więc mógł ruszyć dalej w świat. Kiedy nagle dostali dodatek paczkę ziół. Numa nie za bardzo wiedział co z tym zrobić jednak zabrał spokojnie, w końcu może się przydać. Numa pomachał na do widzenia. I obserwując zioła odszedł razem z tym Shiobi. Zdał sobie jednak sprawę że powinien stąd powoli uciekać. Dlatego popatrzył na Keiona i powiedział. - Wybacz ja muszę odejść może jeszcze się spotkamy. - I zwyczajnie przyśpieszył kroku lekko uciekając od niego znikając tym samym gdzieś w bocznej uliczce.

/nmm\

[Keion]

Nasza podróż w końcu zbliżała się ku końcowi i bardzo to mnie cieszyło, w końcu kto się nie cieszy wiedząc że zostanie wynagrodzony za trud i wysiłek włożony w ciężką pracę. Obawiałem się trochę spotkania z wredną żoną kupca, ale pocieszałem się faktem że najwyżej w odróżnieniu do Pana Shozo będę mógł po prostu uciec, jak tylko dostane swą wypłatę. No i stało się, w końcu dotarliśmy na miejsce, a kobieta tam będąca od razu zaczęła marudzić na moje płaco dawce, więc nie miałem wątpliwości co do tego że to właśnie ona jest jego żoną. Druga młodsza, ładniejsza okazałą się być jego córką i rzeczywiście wydawała się nie mieć charakteru podobnego do matki, przynajmniej takie wrażenie wywarła na mnie. Przywitała się w dość miły sposób nie to co jej matka, która emanowała złością od kiedy tylko przybyliśmy. -Dzień dobry, na imię mi Keion.-Nie chcąc by uznano mnie za jakiegoś dzikusa przywitałem się od razu, lekko się kłaniając i na tym skończyła się moja interakcja bo czekając na wypłatę słuchałem marudzenia Pani Miny. Całe szczęście nie trwało to długą i dostałem pieniądze wraz z woreczkiem herbaty, a młody Numa od razu się że mną pożegnał. -W takim razie szerokiej drogi. -Odpowiedziałem chłopakowi i przyjmując swoją zapłatę również się zawinąłem. Poszedłem coś zjeść i się napić, ale cały czas rozmyślałem o propozycji Pana Shozo co do tego zajęcia, które miał dla jednego z nas. -W sumie to czemu nie, jest okazja żeby zarobić, a pieniędzy za dużo nie mam.-Pomyślałem w końcu i postanowiłem wrócić w miejsce w którym się rozstaliśmy, by zaoferować pomoc. Jednakże pamięć mnie zawiodła i nie byłem w stanie trafić, więc kręciłem się po targowisku licząc że przypadkiem uda mi się na niego wpaść. Niestety sprawa była dużo trudniejsza niżeli mi się wydawało i nie udało mi się spotkać kupca. -A niech mnie i moją orientację w terenie, muszę bardziej przywiązywać uwagę do tego gdzie chodzę.-Dałem sobie spokój z dalszym krzątaniem się w nadziei że przypadkiem wpadnę na kupca i poszedłem sobie z targowiska.

z/t

[Shisen]

Shisen swoje pierwsze kroki jako samodzielna osoba oraz shinobi postanowił postawić w Ryuzaku no Taki. Choć tego nie planował i sam w sumie nie wie dlaczego tutaj trafił to nie mógł oprzeć się podnieceniu i myśli o swoich przygodach. Niestety razem z tym całym entuzjazmem towarzyszył mu również strach i stres. Mocno to utrudniało mu życie, na dodatek pierwszy raz był tak daleko od rodzinnych stron, które tak dobrze znał. To wszystko sprawiło, że nie mógł się skupić i nie wiedział co robić. Wiele razy słyszał, że życie jakie wybrał jest niebezpiecznie i statystycznie dość krótkie. Postanowił nie rzucać się więc w niczyje oczy i nie sprawić nikomu problemu. Wszystko po to aby przetrwać swoje pierwsze dni. Mimo iż trafił na targ, nie miał zamiaru nic kupować chyba, że do jego głowy dotarłaby jakaś informacja o rzadkim przysmaku na promocji. Niestety takie rarytasy kosztują, a chwilowo środki pieniężne posiadane przez naszego bohatera są dosyć mocno ograniczone. Całe szczęście, dzięki temu raczej nie zostanie on celem jakiś bandytów czy innych rabusiów. W końcu nie da się okraść kogoś kto nic nie ma prawda? Całe to napięcie i nerwowość sprawiło, że Shisen nie mógł normalnie funkcjonować, dlatego postanowił jeszcze bardziej unikać spojrzeń obcych ludzi. Udawał więc człowieka, któremu brak wzroku naprawdę uprzykrza życie. Korzystał on ze swoją Bokkena jako kija, który miał za zadanie informować go o tym drodze i ewentualnych przeszkodach jakie napotka. Szedł więc bardzo powoli i ostrożnie byleby tylko na nikogo nie wpaść i nie zdenerwować przypadkiem.

[Hisashi]

Misja D
1/15

~ Białe złoto ~ Wczesna, przedpołudniowa pora to idealny czas na handel przeróżnymi towarami, czyż nie? Dokładnie tak! Z tegoż właśnie powodu targowisko po brzegi przepełnione było ludźmi, jak to zwykle bywa w kupieckich osadach. I nawet dająca o sobie znać, poprzez padający śnieg i dotkliwy chłodek, zima, nie mogła powstrzymać kwitnącego w tych rejonach handlu. W końcu Ryuzaku no Taki jest najważniejszym ośrodkiem wymiany dóbr w promieniu tysięcy kilometrów, jedwabnym szlakiem łączącym archipelag Morskich Klifów i stolicę świata, zwaną Kami no Hikage z całym kontynentem. To właśnie stąd w głównej mierze zaopatrywano leżące na wchodzie wyspy w te towary, których próżno było na nich szukać. Stąd też nieustanna zawierucha na targowisku, ale też w porcie i w mniejszym stopniu na ulicach, nikogo nie dziwiła.Ludzie wystawiali swoje towary na pokaz, przekrzykując się w celu informowania potencjalnych klientów i sąsiednich krzykaczy, jakiej to okazji dzisiaj u nich nie znajdą. A czym bliżej centrum samego targowiska, tym mocniej atakowano uszy coraz to głośniejszymi i dzikszymi okrzykami. Dzięki temu Shisen mógł orientować się, jak blisko samego środka się znajduje, co było dla niego niczym zabawa w ciepło i zimno. Przynajmniej dopóty, dopóki nie pękną mu jego własne bębenki uszne, bezustannie atakowane przez otoczenie. Jeżeli odpowiednio się skupić, można było spróbować wyłapać słuchem pojedyncze okazje do zakupu niemal dowolnego przedmiotu, poczynając od ubioru i narzędzi, a na lokalnych przysmakach kończąc, może idący dotąd ostrożnie młodzieniec jednak skusi się na jakiś drobny zakup? W końcu wśród przeplatających się zapachów, gdzie dominowała cebula, ryby i pot przechodzących ludzi, dało się wyłapać także przyjemny zapach pieczywa, słodkości, oraz smażonych mięs i owoców morza.W pewnym momencie Mekura poczuł silne uderzenie, które nadeszło z prawej strony i zwaliło go z nóg, przewracając na stronę przeciwną wraz z osobą, która, jak się okazało, wpadła na niego. Mało powiedziane, ten człowiek wręcz wleciał w naszego bohatera, aż dziw bierze, że w ogóle mógł nabrać takiej prędkości w tak zatłoczonym miejscu. Cóż, tak się właśnie kończy skakanie po straganach.- Kurwa... - wyjąkał nieznajomy, starając się wstać, - Patrz gdzie leziesz włóczykiju! - zakrzyknął stojąc już o własnych siłach, najwyraźniej nie zauważając nawet opaski na oczach Shisena, - A teraz przeproś! Pókim dobry!

[Shisen]

Co jak co ale nasz bohater chyba nie należał do szczęściarzy. Pierw trafił do najprawdopodobniej najgorszego dla siebie miejsca, a później oberwał solidnie od nieznajomego, który jeszcze dobił go psychicznie chamskimi i obraźliwymi tekstami. Cóż może gdyby trafił do miejsca gdzie jest mniej ludzi i łatwiej by mu było reagować na bodźce z otoczenia to niestety musiał wybrać jedno z największych targowisk świata. Na to jednak nie było już rady teraz musiał rozwiązać sytuacje konfliktową z panem co nie patrzy jak chodzi i wpada na innych. Jeszcze ich obraża prostak jeden. Shisen jednak nie miał zamiaru dalej ciągnąć tego sporu. Postanowił nastawić drugi policzek i zrobić co się da aby tylko uniknąć kłopotów. W granicach rozsądku oczywiście. Zabić się nie pozwoli przecież. Wszystko przez stres i strach, który ciągle mu towarzyszył. Na dodatek napotkał pierwszą przeszkodę na swojej drodze.
Wstał parę sekund po, że tak powiedzmy napastniku. Otrzepał się z kurzu, ustawił ręce wzdłuż ciała i zgiął się w pół patrząc w ziemie. Wszystko to po to aby wyrazić skruchę i okazać należyty szacunek osobie, która notabene na nią nie zasługiwała.
Najmocniej Pana przepraszam, obiecuję że tu się już więcej nie powtórzy i od tej pory będę bardziej ostrożny. Proszę o wybaczanie za mój błąd.
Postawa godna podziwu. Mało kto ma odwagę na taki gest mimo braku winy ze swojej strony. Młodzieniec mógłby zostać obiektem westchnień rodziców, którzy to jego reakcje podawali za wzór swoim pociechom. Niestety, młody Mekura nie zdążył ogarnąć, że tak naprawdę stoi tyłem do swojego rozmówcy i wykonany przez niego ukłon jest tak naprawdę wypięciem się w jego stronę pośladkami. To wszystko może być odebrane jako wyraz braku szacunku, lekceważenia, a wręcz robienie sobie przysłowiowych jaj ze swojego rozmówcy. Na dodatek dochodzi brak świadomości naszego bohatera co tak naprawdę uczynił.

[Hisashi]

Misja D
3/15

~ Białe złoto ~ W większych skupiskach ludzi zwykle tak bywa, że od czasu do czasu ktoś wpada - świadomie, lub nie - na kogoś innego. Tym bardziej, gdy owy ktoś jest amatorem parkouru i urządza sobie właśnie wolny bieg po targowisku. Nie dość, że Shisen był w tym wypadku poszkodowanym, to jeszcze kazano mu przepraszać za rzekomo nieostrożne poruszanie się. Zapewne większość shinobi wszczęłaby z tego powodu burdę szykując już swe ostrze, lub składając sekwencję pieczęci. Jednak nasz bohater postanowił przyjąć uległą postawę i rozwiązać sprawę jak na prawdziwego pacyfistę przystało. Czyli wypnij po dobroci, a może nie zaboli. Cóż, tak się zwykle prezentował bierny opór. W teorii niby dobry, prowadzący do pokoju, a w praktyce? To już zależy, gdyż może być dobry, jak ktoś woli dostać w dupę, niż w twarz. Co jak co, ale w świecie ogarniętym wojną, na niemalże każdym poziomie, gdzie wszyscy walczą o przetrwanie, są dwa wyjścia - pożryj, lub daj się pożreć. A pacyfizm zaliczyć można tylko do drugiej z wymienionych opcji.- Ho ho ho, wybaczcie panienko, zmyliła mnie panienki... jakże wspaniała muskulatura. - zakrzyknął nieznajomy wesoło i sprzedał Shisenowi soczystego klapsa w prawy pośladek. Jak się okazało wziął on naszego bohatera za przedstawiciela płci pięknej. A jako że był niewyżytym młodzieńcem i chuć jego panowała nad umysłem, nie mógł się powstrzymać przed komplementowaniem zarówno muskulatury, jak i innych wdzięków ciała naszego ślepego shinobi, co robił przez dłuższy czas, nie zważając na jego potencjalną reakcję. Z zachowania nieznajomego Shisen mógł z całą pewnością wywnioskować, iż nie myślał on trzeźwo, używki o tak wczesnej porze? No, no! Czyżby tak się bawiła tutejsza młodzież?- Skurwysyn, jaki wielki! Spójrzcie w górę panienko! - powiedział, gestykulując w powietrzu i łapiąc Shisena za dłoń, - To SMOK!!! Wielki skurczybyk z niego, zielony taki i tak długachny, że całą wieś oplatać może! Chwila, walczy z czymś! Jakby olbrzymem w zbroi kroczącym! O cholera, drugi smok się pojawił! DWA SMOKI!!! Ten jest mniejszy, różowy jakiś! A to co?! Wieża?! Mierzą do nas! KURWA STRZELAĆ BĘDĄ! RATUJTA SIĘ LUDZIE! SPIERDALAMYYY!!! - ściskał dłoń Shisena coraz mocniej, aż w końcu zaczął tak drzeć japę, że wszyscy wokół ucichli, zerkając na naszą dwójkę, który mógł wręcz poczuć nieprzyjemny wzrok zszokowanych przechodniów. Mekura nie zdążył zrobić zbyt wiele, a nieznajomy, który kilka chwil temu go potracił, biegł teraz ponownie, taszcząc naszego bohatera tuż za sobą. Głosy zaczęły się oddalać, co wskazywało na to, że skręcili do którejś z pobocznych uliczek. Coś jednak było nie tak, gdyż usłyszeli oni szybkie kroki podążające za nimi. Nagle ślepiec stanął jak wryty, a właściwie to jego własne ciało zatrzymało się, jakby ktoś je kontrolował, przy czym było to tak gwałtowne, że paplający głupoty nieznajomy wywrócił się. Można tylko wyobrazić sobie zdziwienie Shisena, gdy jego własne ciało wbrew jego woli uderzyło wywróconego młodzieńca.- Musiałem posłużyć się twoim ciałem, by zatrzymać tego durnia, wybacz. - powiedział dorodnym basem mężczyzna stojący za Mekurą, gdy ten odzyskał już panowanie nad swym ciałem, - Nazywam się Yoshida Nara.

[Shisen]

To co miało się właśnie wydarzyć było kompletną odwrotnością tego co pierwotnie myślał nasz ślepy młodzieniec. Był niemal pewien, że nadstawienie drugiego policzka załagodzi i koniec końców zakończy całe to nieporozumienie. Jednak z sytuacji, która codziennie na świecie zdarza się gdzieś co parę chwil wynikła sytuacja, które ludzie mają okazje oglądać raz na milion. Shisen nie mógł nic zrobić w sumie nawet nie wiedział co i jak. Pierw został wzięty za kobietę, niemałej urody skoro został klepnięty w swój tyłek. Później został zaciągnięty do jakieś ciemnej uliczki i przy okazji słuchał o jakiś smokach i innych potworach. Jego mina wyrażała jedno mianowicie: "Co tu się dzieje do ..." Szok i zdziwienie nie pozwalały mu na żadną reakcję. Całe szczęście jego ciało zareagowało samo co tylko jeszcze bardziej pogłębiło schizofrenie, której powoli dostawał. Sam nic nie robił, więc jego organizm zrobił coś wbrew jego woli i zdzieliło natręta. Całe szczęście następne wydarzenia powoli nabierały sensu. Słowa jaka usłyszał od nowo poznanego pana z klanu Nara, na krótki moment uspokoiły zdezorientowanego chłopaka, który postanowił podziękować. Podszedł do swojego wybawcy wyciągnął dłoń i powiedział:
- Dziękuje za ratunek, nie wiem co by się ze mną stało gdyby nie pańska interwencja. Shisen powiedział to spokojnie i z pewnością siebie. Niestety dalsza jego kwestia i reakcja już taka nie była. Przypomniała mu się bajka o smokach, którą opowiedział mu jego oprawca tuż przed próbą zaciągnięcia go do ciemnego zaułku. Złapał Yoshidę-sama za barki zaczął nim trząść nerwowo krzycząc.
- Panie ratuj się pan i mnie, ponoć jakieś smoki tu latają i walczą ze sobą. Nie mamy szans musimy uciekać.
Po czym nastąpiła, krótka pauza bowiem młodzieniec z opaską wpadł na genialny pomysł.
- Panie czekaj pan, zmiana planów. Pokaż mi pan gdzie te smoki latają. Przecież taka okazja mi się już w życiu nie powtórzy. Pierw je pokonam, później oswoję, a na koniec zostanę pierwszym jeźdźcem smoków w historii świata shinobi. Szykuje się dobra zabawa więc niech mnie pan tylko nakieruje na nie a ja już resztę załatwię. W jego wypowiedzi można było zauważyć sporą porcję pasji, nadziei oraz chęci przygody. Puścił już czcigodnego członka klanu Nara i zaczął się skupiać aby samemu wyłapać gdzie te smoki latają.

[Hisashi]

Misja D
5/15

~ Białe złoto ~ Wbrew przekonaniom wielu, często dobrych ludzi, uległa postawa często przynosi skutek odwrotny do zamierzonego. Być może wynika to z natury człowieka, lecz świat pełen jest ludzi, którzy widząc uległość, słabość, czy po prostu zwyczajną uprzejmość drugiej osoby, zwykle wykorzystuje ją do granic możliwości, czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Zbyt szybko idzie się przyzwyczaić, że ktoś uprzejmy robi dla kogoś innego coś za darmo, nie prosząc o nic w zamian, a jednak oczekując chociażby wdzięczności, której często drugiej osobie brakuje. W końcu staje się to czymś "normalnym", zawsze robił za mnie, to czemu teraz nie zrobi? Jakież zdziwienie można zauważyć na twarzach osób, które w końcu usłyszały to magiczne słowo "nie", lub otrzymały rachuneczek do zapłaty. Tak, asertywność jest sztuką, którą każdy musi w końcu opanować, w przeciwnym wypadku będzie popychany przez los, to tu, to tam. Szczególnie ważne jest to w świecie nieustannej walki, a takim przecież był świat, w którym przyszło żyć naszemu bohaterowi.- Ależ nie ma sprawy, już niemal miałem tego durnia, ale zniknął między straganami. - oznajmił spokojnym, niskim głosem Yoshida, który najwyraźniej ścigał powalonego młodzieńca. Gdy Shisen chwycił jego barków, mógł poczuć wyjątkowo niewielkie mięśnie, zauważając jednocześnie, iż sam Nara jest od niego niższy o dobre dziesięć centymetrów. Mogło być to dla ślepego shinobi ciekawe uczucie, zważając na to, że z uwagi na niski głos jego rozmówcy można było odnieść błędne wrażenie, iż jest on rosłym, krzepkim mężczyzną. Niestety potrząsanie lekko go zdenerwowało, a paplanie o smokach i ich jeźdźcach tylko dolało oliwy do ognia. Skutkiem tego było otrzymanie przez Mekurę - co jak co, ale silnego - plaskacza w twarz, coby ostudzić jego dzikie zapędy.- Zaczynasz bredzić, zażywałeś to samo, co on? - spytał zaskoczony Nara.

[Shisen]

Shisen pełen werwy i energii był już gotowy do walki ze smokami z opowieści swojego porywacza. Niestety z całej tej wielkiej bitwy nic nie będzie. Młody chłopak dość szybko i boleśnie został sprowadzony z krainy fantazji do brutalnej rzeczywistości. Tzw. "liść" był dla niego najlepszą terapią. Słysząc słowa swego wybawcy od zrozumiał o co chodzi i skąd te smoki się wzięły. Wcześniejszy entuzjazm prysł i zamiast niego zostało jedynie gorzkie rozczarowanie. Mimo iż mogłoby się wydawać, że sprawa zamknięta i można iść do domu to jednak przez swoje zachowanie został oskarżony o kooperacje z bajkopisarzem o smokach.
Przydałby się szybka i jednoznaczna reakcje aby natychmiast zmyć z siebie cień podejrzeń. Co też miał zamiar uczynić Mekura.
- Nie, nie, nie na pewno nie. Takich mocnych leków jeszcze brać nie muszę. Tylko wie szanowny Pan, ja to jednak chętnie bym z tym smokami powalczył. Chętnie odkupię od Pana ten magiczny specyfik. Oczywiście pełna dyskrecja gwarantowana. To jak będzie proszę pana??