Szlak transportowy

[Akashi]

Dotarcie do tego miejsca było całkiem proste, a przede wszystkim przyjemne. Chłopak niezbyt musiał się starać by tutaj dotrzeć, wcześniejsza pomoc opłaciła się, nie dość że zarobił trochę kasy, fajkę, jakieś ziele do palenie to jeszcze transport do ryuzaku. Same zalety w tej pracy, aż kusi tam powrócić i znaleźć jeszcze jakąś robotę, jednak to za jakiś czas. Teraz miał sprawy do załatwienia, a raczej nowe zabawki do odebrania, w końcu miał odpowiednią sumę by nie tylko patrzeć, ale również używać swojej broni. Jednak sama podróż była taka, że aż rozleniwiała, może i miejsce niewygodne między skrzyniami, to gębę było do kogo otworzyć, umięśniony łysek z tatuażem tygrysa. Warto raczej zapamiętać jego wygląd, tak samo jak Kiby i Yoriego. Kiedyś się to może przydać nigdy nie wiadomo co przyniesie los, a on zawsze jest w stanie rzucać kłody pod nogi, tylko jakie to będą w tym momencie? Jakieś by się przydały, w końcu poza odebraniem nowej broni, to chłopak nie wiedział co zrobić ze swoją osobą, nieco smutna rzeczywistość, co zrobić z bezkresem życia, jak nawet się nie wie gdzie znajduje się meta, której tak długo się wypatruje. Odnalezienie siostry jak na razie było jedynym celem, który jednooki posiadał, niewiele tego było, to prawda musi to starczyć na jak najdłużej, póki nie wymyśli czegoś jeszcze. Bo to w końcu nie wychodzi, więc może warto skupić się na czymś innym, bądź zdobyć jakieś informacje o tamtym dniu. Tylko kto może coś o tym wiedzieć i coś z tego pamiętać... Jedno jest pewne, chłopak na razie nigdzie się nie wybierał pogrążając się w rozmyśleniach stojąc na środku szlaku.

[Papyrus]

Cokolwiek w tym momencie przeżywał Akashi, jakikolwiek ciąg przyczynowo-skutkowy zaprowadził go na to konkretne miejsce i jakakolwiek siła kazała mu się zatrzymać akurat tam, musiał być tego jakiś powód. Jakaś odgórna siła, która decydowała o wszystkim. Jedni nazwą to Przeznaczeniem, inni Bogiem. A skoro jedynym prawdziwym Bogiem jest Jashin, to wszystko musiało być zaplanowane przez niego. Dla jego wyznawców, takich jak Akashi właśnie. Czy to oznaczało, że cały świat dawał mu fory, kierował na ścieżkę bez jego własnego wkładu? To już była kwestia interpretacji wiary i świata otaczającego nieśmiertelnego młodzieńca. Kiedy tak stał i rozmyślał, w oddali, zza jego pleców, ktoś zaczął krzyczeć.
- Eeeeeej, fioletowy łbie! Poczekaj chwilkę! - zaskakująco łagodny krzyk, jak gdyby jego właściciel śpiewał serenadę albo zwabiał ptaki. Częściowo jedynie pasował do osoby z której gardła się wydobywał. Odziany w szaty w kolorze bladej, delikatnej żółci, widocznie chudy i jednocześnie z wyraźnymi mięśniami. Na głowie ogromny kołdun zwiniętych włosów, jak gdyby gniazdo ogromnych tarantul umarło na jego głowie i trzymało się wbitymi wcześniej ząbkami. Na nogach obuwie z plecionki. Nic specjalnego, poza stosunkowo egzotycznym wyglądem. Może był to mieszkaniec pustyni na wycieczce w Ryuzaku? Wiadomo, stolica świata i na każdego dziwaka można się natknąć. Nie miał przy sobie żadnych widocznych broni, żadnego miecza czy kija. Lekkomyślnie, biorąc pod uwagę czasy. Może był to syn jakiegoś kupca czy szlachcica? Kiedy mężczyzna podbiegł wystarczająco blisko, ten nawet nie dostał zadyszki, mimo dużego tempa biegu.
- Wyczuwam od ciebie łaskę Jashina. A czy masz symbol jego błogosławieństwa? Dar Jashina? - zapytał, przekrzywiając głowę w bok. Ten skurczysyn... Wyczuł Jashina? Jakim niby cudem? Też był z tego kultu? I kim on właściwie był? Zagadki były praktycznie w każdym jego słowie, bez jakiegokolwiek sensu czy składu. Całkowite zmieszanie byłoby teraz na miejscu. W końcu na drodze nie było nikogo innego poza wami dwoma. Czyż to nie idealne warunki na kontemplacje o Bogu Śmierci?

[Akashi]

Powodów wędrówki do tego miejsca było sporo, ale za razem mało do stania w tym konkretnym miejscu. Chłopak wyłączył swój kontakt ze światem wewnętrznym i poddał się rozmyślaniu. Wiele tego nie było, parę myśli o starych czasach związanych z domem i wszystkim co tam zaszło. Może Jashin rzeczywiście maczał w tym swoje palce? Chociaż on raczej należy do leniwych bogów, którzy dają jeden dar by później zgarniać wieczne profity. Trochę gówniana umowa z wieloma haczykami, jej zerwanie może ciężkie nie było, tylko czy ktoś chciałby pozbywać się od tak nieśmiertelności i zostawać zwykłym człowiekiem? Zapewne były takie przypadki, jednak kończyły się dość szybkim zgonem z przyczyn naturalnych. Jednak niestety takie rozmyślanie nie może wiecznie trwać, tak jak w tym momencie ktoś je przerywał wręcz melodyjnym głosem. Jednooki nie był szczególnie z tego zadowolony, ale co poradzić, musiał to przeżyć i ze zwykłej ludzkiej ciekawości obejrzał się za siebie, by móc zobaczyć całkiem zwyczajnego chudego jegomościa, no może jego fryzura nie była zwyczajna, ale to już kwestia gustu.
- Widzisz, że stoję! Bardziej już czekać nie mogę, a cofać się nie zamierzam. - odparł, może lekko oburzony, ale ciągle uśmiechnięty, ciekawiło go czego ten jegomość może chcieć od niego, może to kolejne zlecenie? Dodatkowy zarobek zawsze mile widziany, a i może jakieś dodatkowe ofiary dałoby radę skrobnąć.
- Jak chcesz mi zapłacić bym kogoś zabił, to poczekaj chwilę, najpierw muszę uzupełnić zapasy. - dodał, spokojnie bez większego przejęcia własnymi słowami. Może przez to, że nie obawiał się nieznajomego? W końcu nie posiadał żadnej widocznej broni, chociaż równie dobrze może to być jego podejście do życia. Niestety po chwili wszystko zostało rozwiane. Wcale nie rozchodziło mu się o oferowanie pracy, tylko o coś innego. Chociaż jego wypowiedź była równie niepokojąca. Wyczuwanie zapachu jashina, co to jakiś łowca? W sumie, chłopak samemu postanowił sprawdzić swój zapach, wąchając się nieco podnosząc ramiona do góry. Zwyczajny zapach jak zwykle, nic specjalnego. Nieco daje krwią, ale w końcu niedawno miał z nią bliski kontakt. Może łaska jashina pachnie jak niezbyt świeża krew? Jeszcze takiej teorii nie znałem.
- Symbol? Dar? O czym ty mówisz? - zapytał się, lekko zaskoczony i nie kryjąc zdziwienia, a swoją miną wyrażał, że potrzebuje rozwinięcia tych słów, w końcu nigdy o czymś takim nie słyszał. Nie miał okazji zaznajomić się z nowymi standardami, które mogą obowiązywać w świątyni. Jedno jest pewne, w tym momencie fioletowy łeb zamienił się w tryb uważnego słuchania, chcąc dokładnie wszystko zrozumieć i na każde słowo kiwał głową, na znak zrozumienia, a raczej wysłuchania, bo to czy zrozumie to już osobna kwestia.

[Papyrus]

Tajemniczy mężczyzna miałby oferować pracę? Może zapytać się o wskazówki na szlaku? Możliwości było bardzo dużo, ale raczej Akashi nie mógł się spodziewać, że będzie to kolejny maniak? Opętaniec Jashina, składający ofiary swojemu bóstwu? Wyglądał jak całkiem młody dorosły z pustynnych krain. Nawet nie miał przy sobie żadnej widocznej broni, a w szczególności kosy. Może właśnie nie potrzebował? Skoro i tak nic nie mogło go zabić?
- A tak, bo nie wiesz. O to mi chodzi! - mężczyzna odwrócił się i poluźnił szaty, ukazując swoje nagie plecy. Na nich widniał ogromny tatuaż z czarnego barwnika. Ogromny wąż w towarzystwie kilkunastu mniejszych. Tworzyły jeden wielki gadzi kłębek, ze swoich splecionych długich ciał. Sięgał on aż od pasa po szyję, ale nie wychodził poza obszar pleców i barków. Po bliższym przyjrzeniu się, źrenice węży nie były podłużnymi szparkami jak u normalnych gadów, a symbolami Jashina właśnie.
- Arcykapłan powiedział "Znajdźcie ich i przyprowadźcie, by mogli dostąpić Daru Jashina. Staną się prawdziwymi wiernymi. A wtedy i ja będę mógł ich znaleźć i wezwać w potrzebie". I tak się stało. Wszyscy są wzywani do świątyni. - powiedział, zakrywając ciało szatą i odwracając się ponownie w stronę rozmówcy. Na jego twarzy gościł szeroki uśmiech, jak gdyby przytaczanie słów Arcykapłana napawało go ogromną dumą, a wykonywanie jego poleceń - szczerą radością.
- Żeby budować jedność ze społecznością, każdy wierny jest poddawany rytuałowi w którym otrzymuje Dar Jashina. Kroczenie ścieżką Pana pogłębia jedność z jego osobą, a Dar Jashina jest dowodem waszej zażyłości. - odpowiedział i od niechcenia wyciągnął ukryty w szacie cienki skalpel. Jeden płynny ruch skutkował wbiciem go w przedramię, a mocna ręka przesunęła go wzdłuż kończyny. Błogi wyraz twarzy, niby akt ogromnej rozkoszy, pojawił się u mężczyzny o niewiadomym imieniu. W ułamku sekundy rana się zregenerowała. Było to takie szybkie, że chwilę po wyjęciu ostrza, nie było po ranie śladu. Poza krwią na skalpelu i lekkimi odpryskami na ręce. Po co? Dowód że faktycznie jest Jashinistą? A może zależało to od tego tatuażu?
- "Ci, którzy Daru nie zechcą, do wspólnoty naszej nie należą. Zostawcie ich tedy i pozwólcie kroczyć swoją drogą, jako że nie są godni łaski Jashina jakiej my jesteśmy". A z tobą jak jest? - zagadnął ciekawskim głosem mężczyzna, nadal z twarzą pełną błogiego uniesienia, czekając na odpowiedź.

[Akashi]

Ta rozmowa przybierała coraz to dziwniejsze brzmienie, ale co się dziwić, chłopak był zielony w sprawach jashina. W końcu to dopiero 10 lat praktyki na służbie krwawego boga. W stosunku do innych raczej to nie dużo, biorąc pod uwagę, że dziewięć było biernych. Przynajmniej edukacje miał dobrą, każdy go uczył to co umiał najlepiej, a przeważnie zabijania. Niczego więcej nie wymagano, wystarczy poradzić sobie z zabiciem każdego kto stanie na drodze. Prezentacja "daru" jashnina, była dość ciekawa i zaskakująca, zwłaszcza że jak na dar był trochę mizerny. Taki zwyczajny, bez większego wyrazu, ale kunszt i element sztuki ciekawy, zwłaszcza że niezbyt różnił się od fryzury nieznajomego.
-To tak specjalnie? Pod fryzurę? - zapytał żartobliwie, śmiejąc się głośno przy tym. Z jednej strony średnio rozumiał, po co to wszystko, ale z drugiej strony może przydatne się okazać. Dalej w sumie lepiej nie było, wyznawcy chodzili po świecie i szukali wędrowców by przyjąć zrzeszonych by przyjąć ich pod swoje skrzydła.
- Chyba rozumiem, chyba. Czyli chcesz bym poszedł do świątyni i pogadał z arcykapłanem tak? - odparł, zarazem zadając krótkie pytanie, przejść do świątyni zawsze się może. Rozmowa z arcykapłanem to coś co zazwyczaj się nie zdarza, a on tam od zawsze. Może wiedzieć coś więcej. Jedno jest pewne jak przejście się do świątyni będzie wymagane, dla młodzieńca to żaden problem, zawsze jakieś dodatkowe zajęcie.
- Więc jak chcesz to prowadź. Chętnie przekonam się na własnej skórze o tym darze. - dodał z uśmiechem, opuszczając swoje kimono na biodra odsłaniając tors. Coś mu się w głowie roiło, a raczej chęć porównania swojej regeneracji do regeneracji nieznajomego. Chęć sprawdzenia jaka jest między nimi przepaść. Właśnie dlatego chwilę później wyjął z torby kunai i powtórzył ruchy ostrza, które wcześniej zastosował brat w wierze. Ciekawe jaki będzie tego efekt, sam w sobie bólu od dawna już nie czuł. Jednak ciągle w jego wspomnieniach był on silny, zwłaszcza w miejscu gdzie brakowało mu oka.
- I jak? Moje ciało daje rade? - zapytał się, śmiejąc będąc ciekawym reakcji swojego tymczasowego towarzysza. Zawsze miło widzieć co o tym sądzą inni.

[Papyrus]

O mizerności daru ciężko było dyskutować, faktycznie zwykły tatuaż nie był aż tak imponujący. Pozbawiony jakichkolwiek kolorów, ale nadal był niezłym kawałkiem sztuki tatuażu. Szczegółowy, chociaż sam wzór nie był aż tak ciekawy. Mężczyzna jednak wydawał się dumny ze swojego Daru. A biorąc pod uwagę że był to bardzo zatwardziały wierzący, a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie patrząc na dotychczasowe wrażenie, to nie było to nic dziwnego. Symbol głębokiej więzi z kimś tak uwielbianym przez niego i który dał mu dar nieśmiertelności, musiał być niezwykle ważny.
- Nie nie, to nie tak. Każdy tatuaż jest oparty na wężach. Moje włosy nic do tego nie mają. - odpowiedział z rozbrajającą szczerością i lekkim zmieszaniem. Czy nie zauważył oczywistego żartu? Faktycznie uznał, że Akashi wpadł na powiązanie pomiędzy włosami a wężami na plecach? Różnych dziwaków niesie ta ziemia, szczególnie jeśli mowa o dziwakach-Jashinistach.
- Dokładnie tak. Ach właśnie, nie przedstawiłem się. Jestem Gyonji, wierny Wyznawca Jashina i wędrujący misjonarz. Do usług. - przytaknął mężczyzna, wyciągając wcześniej zranioną rękę, teraz całkowicie zdrową. Dopiero teraz w oczy Akashiego rzuciła się skromna biżuteria którą nosił Gyonji. Skórzany rzemień z niewielkim symbolem Jashina zrobionym z jakiegoś matowego, czarnego metalu. Taki sam zresztą miał na szyi, ale symbol był ukryty pod szatami. Biorąc pod uwagę, że ta grupa religijna nie była specjalnie lubiana w tych okolicach, afiszowanie się ze swoją wiarą mogło sprawiać wiele przykrości. Akashi także postanowił się rozebrać do pasa. Coś, co w oczach przypadkowe przechodnia mogło być porównaniem swojej krzepy dwóch młodych mężczyzn, albo też przygotowaniem do sparingu, w rzeczywistości było porównaniem ich mocy regeneracyjnych. Rana Akashiego zagoiła się praktycznie w tym samym tempie, co Gyonjina. Można było z tego wysunąć prosty wniosek.
- Na pewno. Wiesz, siła naszej regeneracji nie ma znaczenia jeśli chodzi o Dar Jashina. Obdarza się nim każdego wiernego, który przejdzie obrzędy i zyska błogosławieństwo. Ale resztę wyjaśnią ci na miejscu, chodźmy zatem. - mężczyzna zaczął iść energicznym, ale nieprzesadnie szybkim krokiem. Nic go najwidoczniej nie poganiało, ludzie którzy sie nie starzeją na pewno inaczej postrzegają upływający czas.

[Akashi]

Rozmowa z bratem w wierze, byłą całkiem spokojna. Chociaż można byłoby go uznać za jakiegoś fanatyka swej wiary. Cholera wie w jakim momencie otrzymał ten dar i w jakich warunkach, może dzięki niemu był w stanie przeżyć i stać teraz tutaj obok. Jego historia zapewne była bardzo ciekawa, ale lepiej o nią nie pytać, zapewne wtedy dałoby radę zmarnować cały dzień na jej słuchać, ale jak duży jest dzień na tle całej wieczności jaką mieli przed sobą. Przynajmniej miał dobre poczucie humoru... a nie, nie miał go. Trudno, nie można mieć wszystkiego.
- Wiesz...to był tylko żart. - odparł, nieco niepewnie, czuł się nieco nieswojo, nawet nie wiedział jak teraz do niego mówić, może prosto bez większych zawiłości w głosie i takich tam dodatków? jego imię także należało do natury tych raczej dziwniejszych, przynajmniej nie miał fioletowych włosów. - Ja jestem Akashi. Em... i chyba tylko tyle. - powiedział, uśmiechając się i opierając jedną ze swoich dłoni na tyle głowy. Sam nie wiedział co dodać do swojego imienia, nie posiadał zbytniej wiedzy na temat samego siebie. Tylko czy to było jakoś ważne? Chodził, brał zlecenie, zabijał zarabiał i się dobrze bawił. Nieco wędrowny bard, ale pozbawiony lutni i talentu artystycznego. W przeciwieństwie do swojego rozmówcy, chłopak nie posiadał jeszcze ani jednego znaku jashina, ani jednego amuletu ani nic. Przez co czuł się nieco ubogi względem brata, ale chociaż dorównywał mu pod względem samoleczenie, które było na podobnym poziomie jak nie na takim samym. Ciekawe bardzo ciekawe, zwłaszcza że wszystko mu zostało wyjaśnione na wstępie, że sam dar jashina, jest jedynie ciekawym dodatkiem, który jest nawet dobrym dziełem sztuki. Teraz jedynie pozostało iść do świątyni i dogadać się z arcykapłanem w tej sprawie, co raczej nie powinno stanowić większego problemu. - Dobrze, ile lat już jesteś wyznawcą? - zapytał się z ciekawości, by także umilić sobie nieco drogę do świątyni, która chyba nie powinna być zbyt długa.

[Kenshi]

Podróż drogą morską nie była tak męcząca jak za pierwszym razem, ale dla Kenshiego, który był zdecydowanie lądolubny, taka wyprawa i tak była solidnym wyzwaniem. Na szczęście obyło się bez żadnych żołądkowych rewolucji, dobrze że ich spotkanie z Shinjim, obyło się bez spożywania posiłku przez czarnowłosego. Myśląc o posiłku, który mógłby w tym momencie obijać się o ścianki żołądka, zdecydowanie by mu nie posłużyło.
Wynajęty statek miał na szczęście tyle miejsca, że Maji mógł w miarę swobodnie zająć się towarzystwem Reiyi, oczywiście na tyle na ile pozwalały warunki na statku. Ze względu na często przechodzenie zarówno innych podróżnych jak i obsługi okrętu, tematy zawodowe zeszły jednak na dalszy plan, poza kilkoma zdaniami, wypowiadanymi w sposób na tyle dwuznaczny, że zarówno Reiya jak i Kenshi, doskonale rozumieli właściwy, płynący z tego przekaz.
- Rozumiem, że informacje które otrzymam, zapewne mnie nie ucieszą - rzuciłem w stronę członkini zakonu Shiro Ryu, w chwili gdy ta wypatrzyła okręt, który miał ich zabrać dalej - kilkanaście minut po tym, jak opuścili w dokach statek którym przypłynęli z Hanamury do Ryuzaku no Taki. Kenshi, po tym jak dotarli do kapitana, od razu opłacił koszty przejazdu, nie chcąc by ponownie uczyniła to kobieta. Nie chciał czuć się jak utrzymanek.


Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Kami no Hikage
Czas podróży: 15 minut
Czas przybycia: 21:15
Środek transportu: Statek

- 200 Ryō [z/t Kenshi, Reiya]

[Shikarui]

Shikarui zarzucił na ramiona kołczan ze strzałami i łuk. Wystarczająco dużo czasu spędził już w tym mieście. Zdecydowanie za dużo. Nie lubił przywiązywać się do miejsc, tak mu się przynajmniej wydawało. Jesienne popołudnie wydawało się być stworzone do przechadzek - więc z całym dobytkiem przy sobie wyruszył przed siebie. Droga była kręta, ale życie nigdy nie było wystarczająco proste, żeby nie można było go bardziej wykrzywić, prawda? Czarnowłosy po prostu nie dawał faka. Bez różnicy, co czaiło się za zakrętem - jeśli oddychało, jadło i srało, znaczy, że człowiek. A człowieka zawsze da się zabić. Każdego bez wyjątku... Tylko dlatego, że nie wiedział jeszcze niczego o Hanie.
Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Kami no Hikage
Czas podróży: 15 min
Czas przybycia: 21:15
Środek transportu: nóżki łódka.

[Yuji Saga]

Odrazu po dobrych zakupach, oraz przepakowaniu się mogłem ruszyć dalej w podróż. Jedynie co mogę powiedzieć, co kupiłem to plecak! Im więcej miejsca tym więcej rzeczy mogę ze sobą zabrać, albo ukraść. A najbardziej właśnie ukraść, nie będę przecież wydawał ciągle kasę na potrzebne dla mnie rzeczy, jak inni je mają. No dobra, a gdzie teraz mnie nogi poniosą? Gdzieś gdzie może być ciekawie, ale muszę coś sprostować. Nogi mnie nigdzie nie poniosa, a łódź. Zdziwieni?
Musiałem ruszyć do przystani, by załapać się na jakąś łajbę. Ciężko raczej nie było, bo też wielu ludzi w tamtą stronę też się chciało dostać, więc nie było z dwóch lodzi w tamto miejsce na krzyż, a od groma. Do koloru do wyboru. Wybrałem pierwsza lepsza i zdziwiłem się ceną jaką zawołali za taki rejs! No złapałem się na początku za głowę! Za to bym miał aż dwa lusterka, by zobaczyć moją boskość, a tylko te dwa lusterka nie wystarczą na ukazanie mojej wspaniałej osoby.
No nic, chciałem tam popłynąć, więc przyjemnosci muszą kosztować. Postanowiłem przełknąć tą myśl o tej kasie i zapłacić za przepłynięcie do celu. Teraz tylko zostało mi czerpać przyjemność z rejsu aż dotrę do wyznaczonego przezemnie miejsca.

z/t
Skąd:Ryuzaku no Taki
Dokąd: Kami no Hikage
Czas podróży: 15 minut
Czas przybycia: 18:43
Środek transportu: Łódź
-100 ryo

[Kisho]

Gdy okręt przybił do brzegu, Kisho kończył zbierać swoje klamoty i opuszczał już swój prowizoryczny pokoik. Teraz czekała go podróż na Kami no Hikage. Płynąc tutaj, to znaczy na kontynent, czuł się dość swobodnie, tak normalnie jak gdyby nigdy nic. Zwyczajna podróż jak każda inna, ot co. Jednakże, gdy przyszło mu szukać okrętu płynącego na wyspę, miał wrażenie, jakby był obserwowany i za każdym razem, gdy wypytywał o miejsce na łodzi, głos mu się łamał, a wyrazy myliły. Wyraźnie przejmował się swoją misją, w końcu wiedział, co stoi na szali i trudno było mu się opanować czy przywołać do porządku. Świadomość, że od tego momentu będzie musiał uważać, by się nie zdemaskować, także mu nie pomagała.
Nie był szpiegiem i nigdy nie próbował w tym swoich sił. Jasne, jako shinobi poniekąd wiedział, co ma robić, a także posiadał idealne dla tego zadania Dōjutsu i techniki. Niemniej jak dotąd nie wykorzystywał ich w tak konkretnym celu. Przeważnie ze swych szkarłatnych oczu korzystał w walce i tylko raz, podczas operacji za murem, posługiwał się nimi jako typowy sensor. Jednak nie technikami czy swym Kekkei Genkai przejmował się najbardziej. Wiedział, że jeśli chodzi o typowe zdolności shinobich, to powinien sobie poradzić. Martwił się brakiem wiedzy na temat szpiegowania, przenikania wgłęb jakiejś siatki osób czy węższego grona, by uzyskać potrzebne informacje lub chociażby unikania konfrontacji. Doświadczony inwigilator wie, co może robić a czego nie, jak się zachowywać, by nie tylko pozostać niewykrytym, ale także sprawić, by nawet nie brano go pod uwagę. Co więcej, taki człowiek poradzi sobie nawet w sytuacji złapania na tak zwanym gorącym uczynku. A Kisho co? Nic nie wiedział i nic nie umiał. Mógł jedynie wcielać się w rolę swoich przeciwników i zadawać sobie pytania typu, na co taki obserwator miasta bądź jakiś sensor zwracałby większą uwagę. Nie pomagało mu to w żaden szczególny sposób, ale zawsze to jednak jakaś taktyka.
Cały teatrzyk i udawanie zwykłego człowieka z kontynentu zaczął się właśnie w momencie przybicia do brzegu. Od tej chwili musiał uważać, bo nigdy nic nie wiadomo. Rada mogła sprawdzać ludzi nie tylko na wyspie, ale już wcześniej. Co prawda sami sobie utrudniali, zapraszając wszystkich na swój własny festiwal - wiadomo, że spora część kontynentalnych skusi się na taką zabawę - ale to już ich problem. Mogli zwołać tajne zebranie, ale postąpili inaczej. Cóż, ich błąd. Większa ilość ludzi jedynie pomagała w infiltracji, a utrudniała obserwację miasta i utrzymanie wszystkiego na oku.
Znalezienie okrętu płynącego na wyspę z wolnym miejscem nie było wcale takie łatwe. Pomimo tego, że port w Ryuzaku no Taki był jednym z największych, a przynajmniej stał na podium na liście chłopaka pod względem wielkości, to nie oferował tak częstych tras na Kami no Hikage, jakby się tego można było spodziewać. Co prawda znalazło się kilkoro kapitanów, którzy z uwagi na zbliżającą się zabawę, przekształciło swe towarowe stateczki na coś w rodzaju wycieczkowców, ale znalezienie u nich wolnego miejsca graniczyło z cudem. Najwyraźniej oferta Rady zachęciła większe stadko, niźli by się tego można było spodziewać. Kisho spędził kilkanaście długich minut, zanim znalazł coś dla siebie. W zasadzie jedynie czekał, aż jeden z płynących „wycieczkowców" przybije do brzegu po następną grupę ludzi i tyle. Zapłacił niemal w pierwszej kolejności, by zapewnić sobie w miarę przyzwoity pokoik na czas podróży i tyle go widziano na kontynencie. Przybył i wybył.
Chcąc nabrać sił i zregenerować chakrę po ostatnich treningach praktycznie całą trasę z Ryuzaku no Taki na wyspę przespał w kajucie. Miał tam miękki materacyk i względną ciszę, nie to, co ostatnim razem, więc aż żal było z tego nie skorzystać. Dodatkowo chociaż przez chwilę mógł odpłynąć i nie zamartwiać się powagą sytuacji. Ciężar misji, jaką wyznaczył mu lider klanu i tak już wystarczająco go przytłoczył, a przecież to był tylko początek. Ta prawdziwa część „zabawy" zaczyna się właśnie teraz, z chwilą wysiadania z okrętu.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Kami no Hikage
Czas podróży: 15min
Czas przybycia: za 15min
Środek transportu: okręt

z/t

[Numa]

Numa słysząc plotki o festynie postanowił dostać się na takowy. Najpierw jednak oznaczało to dość sporą wędrówkę do pobliskiego portu gdzie miał wsiąść na statek prowadzący do Kami no Hikage. Wędrówka jednak sprawiła że Numa postanowił w międzyczasie potrenować.

  Ukryty tekst

Dlatego Numa kontynuował swą podróż w kierunku portu docierając do niego. Spokojnie udało mu się zamówić przepłynięcie do Kami no Hikage. Niestety to będzie kosztować. Pieniądze które świeżo co zarobił. Z drugiej strony okazja na festyn nie trafi mu się zbyt prędko. Numa w pewnym sensie był skuszony całym tym zjawiskiem nigdy nie był na czymś takim. Sprawiło to że był nawet skłonny do poświęcenia. Ostatecznie jednak udało mu się dostać na pokład i wypłynąć w kierunku Kami no Hikage. Gdzie miał ruszyć na festyn.

/-100 y na transport morski.
Ryuzaku no Taki -> Kami no Hikage
nmm\

[Minoru]

D (dla Keiona) - 4 i 1/2 (druga połówka jak dotrą na miejsce) Wóz zbliżał się powolnym ruchem w kierunku granic miasta. Siedząca w nim kompania mogła by zostać opisana jako „Pani i jej służący”, a jednak mały szczegół niszczył cały ten obraz.
- Babciu, po co nam oni, toż to zbyteczne wydatki, sami byśmy sobie dali radę - Słowa padły z przodu wozu, z miejsca woźnicy na którym siedziało dwóch rosłych młodzieńców. Ten który prowadził właśnie sprzeczkę ze swą babcią, nie powoził jednak.
- Cichaj Arata, moje pieniądze, moja sprawa, a i zapewniam cię że nie dalibyście sobie rady - głos starowinki o wzroście siedzącego owczarka przebił się bez problemu przez marudzenie jej wnuka. Również jej ton nie pozostawiał złudzeń, kto w tej rodzinie jest najważniejszy. Drugi z młodzieńców zachichotał pod nosem, lecz karcący wzrok staruszki natychmiast przywołał go do porządku.
- Zatem, dokąd najpierw, babciu? - Drugi z młodzieńców przechylił się do tyłu, by kobieta mogła lepiej go słyszeć. Lejce trzymał w prawej dłoni, sprawnie utrzymując konie w odpowiedniej pozycji, nie dając im zbyt wielkiego pola do manewru.
- Sogen, tylko wybieraj główne drogi, słyszałam że boczne trakty są bardzo wyboiste- kobieta rozsiadła się szerzej na swym miejscu, a drugi z wnucząt ponaglił konie. Zatem wyprawa ruszyła do Sogen.

Podróż w ramach misji dla gracza: Keion
Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 20:30
Środek transportu:Obładowany wóz

Przechodzimy tutaj

[Hayami Akodo]

Midnight calling
Mist of resolving
Kiedy dwaj wędrowcy, tak przecież od siebie różni, dotarli do Ryuzaku, nad miastem roztaczał się już zmierzch. Akurat zaczął prószyć lekki śnieg, a światła miasta padały na ich sylwetki. Seinaru, ten wyższy i bardziej...charakterystyczny, lepiej pasował do tego zimowego zmierzchu, do chłodu, ciszy i lodowatego wiatru. Jego czarne włosy, blada twarz, ciemnozielony płaszcz, zielona zbroja i ciemne ubrania nadawały mu niezaprzeczalnego charakteru, a kij pasterski w dłoni nasuwał intrygujące pytanie: co to za człowiek...? Hayami, niższy i zupełnie inny, z dłuższymi trochę włosami, całkowicie się od niego różnił kolorystyką i wyglądem: spokojna zieleń i czerń Seinaru kłóciła się (a może właśnie kontrastowała?) z jasnym beżem, czerwienią i bielą ubiorów młodzieńca z Yinzin, który szedł dzielnie u jego boku, nie okazując żadnego zmęczenia. Rozglądał się uważnie, wypatrując zagrożeń, jakie mogłyby zdarzyć się tutaj, w tym mieście, gdzie władzę sprawowały walczące ze sobą mafie. Z rozmów nielicznych ludzi, spotykanych po drodze i wracających już do domu z codziennej pracy, wynikało niezbicie jedno: czasy są trudne, a i życie w Ryuzaku do najlżejszych nie należy: z jednej strony niby jest jako taka zamożność, praca się znajdzie, jakiś członek wielkich rodzin zawsze ci zaproponuje jakieś zajęcie, ale z drugiej...układy, trudności w handlu w razie odmowy, kłopoty ze sprzedażą towarów od Rady i od Cesarstwa...Hayami starał się być obojętnym, robić dobrą minę do złej gry, nie widzieć i nie słyszeć, co miało mu pozwolić na zdobycie dodatkowych informacji. Nie dowiedzieli się jednak wiele - ludzie znikali w swoich domach, poszukując ciepła i ogrzania się, byli zresztą raczej ostrożni i korzystali raczej z półsłówek i aluzji, często nieczytelnych dla obcego.
Kasztanowowłosy samuraj nie czuł jednak zmęczenia - przeciwnie, był pełen energii. Ponieważ nadszedł już zmierzch i czas by było - jego zdaniem - potrenować, ot tak, po prostu, no i rozejrzeć się po okolicy, nie chciał szukać na razie żadnego noclegu. Zresztą nie wiedział, czy i Seinaru jest to na rękę; może wolałby po jednej nocy ruszyć już dalej?
To fall or not to fall, that is a question.
Uśmiechnął się delikatnie, z przyjemnością przyglądając się drobnym prószynkom opadającym na ich płaszcze i bronie, na rzeczy, które ze sobą nieśli. Poprawił trochę uwierający go plecak. Zastanowił się przez chwilę. Z tego, co pamiętał ze swoich podróży do Sogen, licznych zresztą w przeszłości oraz z poprzedniego przejazdu przez Ryuzaku no Taki, gdzieś poza miastem był jeszcze jakiś gaj. Mógłby tam pójść i potrenować - sam albo, jeśli Kei nie będzie miał nic przeciwko, razem z nim. Nie chciał się rozdzielać, lecz musiał brać poprawkę na to, że nie każdy był zwolennikiem tak częstych treningów. Rozwój rozwojem, ale...

- Kei? - spytał, zwracając spojrzenie na starszego samuraja. Zamrugał przez chwilę oczami. Ścisnął trochę mocniej yari, bo poczuł, że zaczyna mu się już wyślizgiwać z rąk. - Jak byłem tu wcześniej, widziałem takie całkiem ładne i dobre do treningu miejsce. Masz ochotę poćwiczyć czy idziemy do miasta poszukać jakiego noclegu? Mają tu też świątynię Bishamontena, wiem, bo zatrzymywałem się tam parę razy z ojcem, by złożyć ofiary dla bogów, kiedy byłem mały. I parę karczm z noclegiem też pewnie się znajdzie.

O ojcu, jak i o innych umarłych, mówił bez żalu, bez łez, bez cierpienia. Po prostu wspominał ich imiona; stali się oni bowiem dla niego niebiańskim światłem, uśmiechem bogów, gwiazdami błyszczącymi - tak jak teraz - na niebie. Korowód dusz, który prędzej czy później za sobą prowadzi każdy człowiek, dla wierzącego w istnienie bogów Hayamiego był po prostu światłem gwiazd, przyjemnym wspomnieniem, do którego wracamy i z radością, i ze smutkiem, a nawet z tęsknotą; lecz jest to zwykle tęsknota typu "szkoda, że nie ma cię tu z nami". Spojrzał pytająco na towarzysza.
Kończył się rok, kończyły się rozdziały w ich życiu - i jeśli coś miało się zmienić, jeśli Cana miała zostać uratowana, to wymagali dobrego przygotowania się do dalszej drogi, jak również i wzmocnienia swoich zdolności. Jeśli ktoś taki jak zwycięzca turnieju w Hanamurze potrzebuje supportu w odbijaniu dziewczyny, to wiedz, że coś się dzieje.

- I jeszcze dwa pytania: będziemy coś jeszcze kupować w Ryuzaku? I będziemy się jutro rozglądać po mieście, żeby się czegoś dowiedzieć? - dopytał od razu, w głowie już układając sobie plan ewentualnych wydatków na tą sprawę. Nie, żeby miał węża w kieszeni i zamierzał skąpić grosza, ale będzie potrzebował przecież pieniędzy, by wrócić na Teiz i Yinzin. Nigdzie więcej na razie nie zamierzał jechać: Sogen? Chwilowo traktowane jako pieśń przyszłości. Ziemie Sabaku? Nie byli jeszcze dość mocni, by pokazywać się Ichirou, by odnawiać stare kontakty rodziny Akodo sprzed lat, zresztą Hayami mocno wątpił w to, by ktokolwiek go tam rozpoznał po latach albo chciał mu - IM - pomóc. Hyuo? Nic go już tam nie trzymało, odkąd umarł Shijima. Nawet nie chciałby tam wracać...nie po tym wszystkim. Hanamura i Kantai? Też średnio, Natsume miał swoje problemy na głowie, a i Hayami nie czuł się jeszcze godzien, by tak po prostu nasuwać mu się przed oczy. Musiałby mieć jakiś konkretny powód.
Wpatrywał się w Seinaru uważnie, dla zabawy przerzucając sobie yari z ręki do ręki. Nadal padał śnieg.
I było zimno.
Bardzo zimno.
Ale właśnie to Hayami kochał najbardziej w tym świecie: zimę i chłód.

[Seinaru]

Wylądowali na kontynencie bez problemów. Seinaru wędrował raczej w ciszy, po Hayamim widać było hardość i determinację, natomiast serce samuraja w zieleni przepełniała bardziej niepewność i obawy przed przeciwnikami, z jakimi przyjdzie im się zmierzyć w Ryuzaku. Zmierzchało już, chociaż do miasta mieli bardzo niedaleko. Kei był nieco nieobecny jednak tylko do czasu. Z zadumy i mechanicznej wędrówki wyrwał go oczywiście Akodo, proponując plany na najbliższe godziny.
- Składacie ofiary jakimś bogom? Jak Ci pomyleńcy z sekty? - Kei pobladł gdy usłyszał to wyznanie Hayamiego. Nie spodziewał się po nim, że składa jakieś krwawe dziesięciny mrocznym bóstwom. Jego bóg na pewno był przyjazny i łaskawy, skoro błogosławił temu czystemu sercu. Bardzo spodobała mu się propozycja treningu, zanim na dobre wejdą do kryminalnego miasta i zaczną szukać spoczynku.
- Jeśli już tu kiedyś byłeś i znasz miejsce to prowadź. Samemu chętnie bym coś... przetestował. - Odparł przyjacielowi, po czym po prostu dał się prowadzić w upatrzone przez niego miejsce. Wyglądało na to, że ich misja zacznie się całkiem zwyczajnie, normalnie - od wspólnego treningu. Ta wieczorna rutyna Hayamiego może rzeczywiście pomoże również Seinaru nieco rozrzedzić krew?
- Tak zasadniczo to niczego mi nie potrzeba. Wszystko mam. Plan proponuję taki - po treningu poszukamy jakiegoś hotelu na noc z dala od centrum, a rano, jeśli nic się nie wydarzy, zaczniemy pytać o Canę i potencjalnych hazardowych bossów. Dziewczyna została sprzedana w rozliczeniu za hazardowe długi, a to już jakiś trop. - Wyłożył swoje zamiary Hayamiemu, jednocześnie zmierzając obok niego w miejsce, które tamten zareklamował.

zt x2