Mała świątynia za osadą

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA RANGI D, INUZUKA KAMUI
"Bad moon"
11/15



Get to your knees and pray
Blue skies, they turn to grey
Black sunsets in your eyes
Am I dreaming?

Docierasz wreszcie na miejsce. Jest to malutka, biała świątynia ukryta między gęstymi, starymi drzewami; ich listowie szczelnie cię zakrywa, gdybyś był tu nawet już wcześniej, przecież nie zauważyłbyś tak małego i niepozornego budyneczku. A mimo to jest w nim coś pięknego, nietypowego...Coś, co przypomina, że w tym świecie szarpanym wojnami i okrucieństwem, pełnym bólu i łez, gdzie klany skupiają się na rywalizacji, a samurajskie rody starają się wygryźć nawzajem z konkretnych miejsc, gdzie dawno już ryk bohaterskich lwów i krzyk orłów zagłuszył płacz sierot pozostawionych po kolejnych bitwach - tak, właśnie w tym świecie, Kamui, czas może się zatrzymać. Twarze bogów, o których nikt już nie pamięta, zapomnianych bohaterów sprzed naszych czasów, zamazane imiona na ścianach - wszystko to przegląda się zza cennych i drogich dekoracji.
W środku czeka już pan młody - postawny, by nie powiedzieć po prostu: gruby Akimichi o krótko ściętych, jasnych włosach i wesołej, pogodnej twarzy, zapewne wspomniany przez panienkę Mayumi Akimichi Kai, stojący obok starszyzny swojego rodu i rodziców, równie masywnie zbudowanych, acz nieufnych ludzi.
Czas stoi w miejscu. Nieporuszony nie drży nawet, milczy, szepcze w eter: to ten moment.
A może nie? Może lepiej poczekać z tą zgodą, z tym porozumieniem?
Tsuyoshi podprowadza Mayumi do ołtarza, gdzie czeka już Kai, podaje ci butelkę, po czym szepcze:
-Masz z niej napełniać czarkę Mayumi dziewięć razy, szepcząc: "bogowie, dajcie im pomyślność, szczęście i długi wiek" za każdym razem. Postaraj się niczego nie wylać ani nie stłuc czarki, bo to przynosi pecha. Potem wrócimy na imprezę i będziesz towarzyszył dziewczętom. Rodzina pana młodego chce się dorzucić do wynagrodzenia dla ciebie, więc się nie martw. Ręczę za dzieciaki.
Uśmiecha się, po czym wraca na swoje miejsce. Jest zadowolony...chyba. Tak, czy inaczej uważa to za szlachetne ze strony Akimichi - wynagrodzić zupełnie obcemu chłopcu jego fatygę i poświęcenie. Mayumi macha ci wesoło od ołtarza, po chwili skupia się na swoich obowiązkach. Nakodo zaczyna coś tam mówić - cicho, ochryple, brudnym głosem odmawia jakieś modlitwy, których i tak nikt nie słucha, bo najważniejsza jest przecież piękna, szkarłatna panna młoda, odziana w najpiękniejsze kimono, jakie widziano w Ryuzaku no Taki, z energicznym blaskiem w prześlicznych oczach podobnym do blasku księżyca.
Czy to sen? Czy jawa?
A może zwykła przyjaźń dobrych ludzi?

[Kamui]

Wszystko z początku było dobrze, dzieciaki zajęły się Shogunem, który raczej nie miał większego wyboru jak zgodzić się na zajęcie nimi. W końcu był już dużym i odpowiedzialnym psem. Jednak na słowa o malowaniu młodzieniec lekko się przeraził, tylko w tym momencie raczej nie miał czasu na wycofanie się z tego wszystkiego i zabranie psa ze sobą. niestety pozostało mu modlić się, że to wszystko się dobrze zakończy. Teraz musiał jednak iść, zostawiając psa pod opieka rodziców dzieci, którzy wolą zostać tu, niż iść do świątyni. Kamui nie miał większego musiał iść i zostawić swojego jedynego przyjaciela z tą bandą. Sam niestety też nie miał łatwo, jedna z dziewczyn widocznie w nim zagustowała i próbowała flirtować całą drogę, przez co młodzieniec czuł się nieco niezręcznie, jednak nie planował jej przerywać, ani być nieuprzejmym, zależało mu na tym by panie miło spędziły ten dzień, jednak samemu bardziej interesował się tą drugą, bardziej nieśmiała. Widział w niej nieco bratnią duszę, samemu źle się czuł w tej całej sytuacji. - Miło mi Cię poznać. Jestem Kamui. - powiedział cicho do białowłosej, nieco się krępując. W końcu nie przywykł do takich kontaktów, gdyby miał jakiś wybór, zapewne używałby w tym momencie ołówka i notesu do komunikowania się z ludźmi. Niestety takiego nie posiadał, a samemu nie wiedział co dalej mówić, dziwnie się czuł, próbując jakoś podtrzymać rozmowę między dwiema paniami. Niestety dużo czasu na to też nie było, po chwili znaleźli się w okolicy niewielkiej świątyni poza osadą, dość ciekawe i piękne miejsca, do tego wiosną, gdy wszystko budziło się do życia. Wszystko to sprawiało, że stresował się jeszcze bardziej, mimo że znalazł się tu przypadkiem. gdyby nie wpadli na siebie przed szpitalem nie byłoby go tutaj i nie podawałby sake do czarki. - Rozumiem, zapamiętam. Wynagrodzeniem się nie martwię, bardziej martwię się o mojego przyjaciela. - odparł cicho, jednak nie miał więcej czasu na rozmowy. Musiał już iść, zająć się swoim zadaniem, które było niby proste, ale wymagało wystąpienia publicznego chłopaka, który zmierzał na swoje miejsce, żeby wykonać swoje zadanie. - Bogowie, dajcie im pomyślność, szczęście i długi wiek - wyszeptał, nalewając to co dostał do czarki Mayumi, a następnie powtórzy ten proces jeszcze osiem razy. Bardzo starannie i ostrożnie, żeby nic nie zepsuć, a na jego twarzy malował się stres i lekkie przerażanie.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA RANGI D, INUZUKA KAMUI
"Bad moon"
13/15



So let's not talk about it
I know the deal's done
There ain't no getting 'round this
Your ship is sinking...

Ślub przebiega zgodnie z obowiązkami i wytycznymi, tak jak należy, wszystko jest jak powinno. Panna młoda, lekko wstawiona (lekko? Przecież wypiła dziewięć flaszek sake!) chwieje się nieco na nogach i śmieje się głośno, ale przecież nadal jest piękna. Jej nowy mąż prowadzi ją z twoją pomocą do wyjścia, opuszczacie świątynię przy wtórze śpiewów, śmiechów i oklasków. Jest wesoło, radośnie, jak należy. Wcale nie przyniosłeś im żadnego pecha, choć stary przesąd mówi, że jeśli zaprosisz wyrzutka pod swój dach, sam się nim pewnego dnia staniesz - coś jak samospełniająca się przepowiednia i te sprawy. Na wszystkich twarzach widać uśmiechy i zadowolenie, wszyscy doskonale się bawią. Wstawione kobiety przytulają się mocno do ciebie, śmiejąc się głośno i radośnie.
-KAAAAMUI-SAAAAAAAN!-piszczy jedna z druhen, uwieszona na twoim ramieniu. Druga chichocze głośno, wczepiając się w twoje drugie ramię. Inne idą za tobą cokolwiek chwiejnym krokiem, śmiejąc się, śpiewając na całe gardło, piękne, roztańczone w świetle księżyca niczym nimfy leśne, w tym bakchicznym wręcz orszaku nie brak też i sake, którym jesteś częstowany zgodnie ze starym obyczajem - i nie możesz odmawiać, bo w końcu jako świadek jesteś częścią rodziny. Nie jesteś w pozycji, która może coś dyktować.
Układ już został zawarty. Zostaje już tylko tak naprawdę znieść kolejne porcje sake, atencji od coraz bardziej wstawionych kobiet i wrócić do herbaciarni, tak jak było powiedziane...

______________________________________________________________________
ZT do herbaciarni dla Akasia

[Hikari]

Hikari od małego musiał samodzielnie dbać o wszystkie obowiązki domowe, czyszczenie ubrań, domostwa, przygotowanie posiłków... Ogólnie rzecz biorąc był sam i zajmowanie się wszystkim było dla niego czymś normalnym. Może większość shinobi miała w tym więcej szczęścia nie poznając takich prac przez większość swojego życia do dwudziestu-trzech lat, ale nie on. Uznawał to za normalność, a pycha u niego niemalże się nie odzywa poza stuprocentową pewnością w swoje własne osądy sprawiedliwości, a przynajmniej tak było do tej pory. Teraz już sam nie wie czy to co robi jest jakkolwiek właściwe. Teraz pewnie Kaori odkryła zwłoki w posiadłości, była tam gdy uciekali. Stanie się obiektem zemsty, przeciwko której w obecnym momencie nie miałby nic przeciwko. Zanim się jakkolwiek zdążył nad tym namyśleć Shinori wpadł z dość dobrym pomysłem, podał miejsce poza Ryuzaku, które będzie o wiele bezpieczniejsze.
- Skoro tak mówisz to spotkajmy się tam.
Podniesiony kącik ust w górę pokazywał możliwość próby kombinowania jakiegoś planu u młodzieńca w głowie, czy dobrze robił mu ufając z przekazaniem kosztowności? Możliwości było milion, a Terumi był zbyt zmęczony głowić się nad nimi wszystkimi. Potrzebował chwili samotności dla siebie, regeneracji chakry i też ciała. Na tyle, że nie wpadł nawet z użyciem prostej sztuczki iluzji zmieniającej jego wygląd, co zrobił jego towarzysz gdy już się oddalił. Można było go dogonić, szpiegować i sprawdzić jego uczciwość, bo przecież byli obaj złodziejami, a takim ludziom się nie ufa. Cały czas miał to gdzieś zapisane w głowie, ale postanowił wykorzystać dobry pomysł towarzysza. Złożył parę pieczęci, a potem resztę wykonało za niego Henge no Jutsu. Mógł się podmienić w Ichirou Sabaku, Shinjiego Uchiha, przez chwilę pomyślał jak dawno ich nie widział i chętnie spotkałby pewnie któregoś. Chyba byli jedynymi osobami z przeszłości z którymi miał trochę wspólnych przeżyć i mógłby pogadać, a potrzebował tego. Tylko czy cokolwiek by im powiedział? Nawet mimo takiej chęci wiedział, że dusiłby to w sobie. Swego czasu mógłby on nazwać tego drugiego nawet osobą aspirującą do przyjaciela, ale długo czasu minęło zanim się widzieli. Mimo pierwszych myśli o nich to wolał wybrać jakiegoś przechodnia widzianego dnia wczorajszego wieczoru.
Po tylko wyjściu zza murów miasta kupieckiego szukał rzeczki z dobrym miejscem do zabrania się za pranie. Gdy już tam był Hikari wrócił do normalnego wyglądu i zajął się najnormalniejszym zadaniem na świecie. Praniem, zdjął ciuchy i szorował materiał o materiał mocząc go. Woda była lodowata, ale on był do takiej przyzwyczajony więc po zrobienia ogniska postanowił wziąć w niej kąpiel. Pozbierał drewno, a jak nie wystarczyło to połamał w razie potrzeby większe pociął kataną, bo w sumie i tak jej nie używał, a nie miał lepszego narzędzia. Po podpaleniu tego prostym katonem postanowił wziąć kąpiel, jeszcze była dla niego bodajże wiosna, ale już wkrótce miało nadejść lato. Pogoda temu dość sprzyjała, przy wznoszącym się słońcu. Chłód przyniósł otrzeźwienie ciała i umysłu, a także wiele nieprzyjemnych myśli o ostatnich zdarzeniach i przemyśleniach. Chciał być bohaterem sprawiedliwości, a nie dostrzegał własnych wad przekreślających go właśnie. Żył w wielkiej nieświadomości wierząc w swoją dobroć. Błąd. Od pewnego czasu zaczął dostrzegać hipokryzję, ale udawał, że nic mu nie jest. Okłamywał samego siebie idąc naprzód do przekroczenia granicy, braku możliwości wytłumaczenia własnych czynów.
- Właściciel wcale nie jest złym człowiekiem.
Przemknęły mu te słowa widząc niemal martwego mężczyznę z czerwonym okiem świecącym jak u samego diabła. Chciał zabić jego towarzysza, ale także miał do tego prawo. Oni pierwsi przelali krew z całkowitej winy Hikariego. Serce niemalże wyrywało się z klatki, a przynajmniej dawało takie uczucie bólu. Sumienie gryzło niesamowicie jak przewinęła mu się twarz pierwszej ofiary. Teraz nie potrafił sobie przypomnieć jaka ona była zanim została pokryta lawą. Słyszał ten krzyk przepełniony męką, to była okrutna śmierć.
- Uratowałam Ciebie, bo widziałam, że nie zabijasz bez powodu.
A jaki miał powód? Ten medalion utrzymujący się na powierzchni wody z niezwykłym kryształem podczas unoszenia się na plecach? To był ślepy przypadek, a i tak niewarty poniesionej ceny. Było to niesprawiedliwe co uczynił, teraz nie wierzył w sprawiedliwość takich czynów kosztem zemsty. Był głupi i ślepy. Jakby się dało tylko cofnąć czas... Nie da się. To wszystko z niewyspaniem zaczynało przynosić ból głowy, a on nie mógł tak tracić więcej czasu. Kąpiel była dobrym rozwiązaniem dla wypoczęcia fizycznego, ale złym dla psychicznego. Czy cokolwiek innego byłoby lepszym? Wątpił w to. Wyszedł z nurtu wody i ogrzął się przy ognisku przy okazji schnąc. Siedział w promieniach słońca, było bez większego wiatru. Musiał zabić swoje emocje, tak jak to zrobił kiedyś w przeszłości na obecną chwilę. Nie był w stanie sobie z nimi poradzić. Posiadał zbyt wiele na głowie. Czy było to ciężkie? Cóż... Bez wcześniejszego doświadczenia w takim szybkim tempie niewykonalne. Ostatnimi czasy brakowało mu dobrych nowin, przychodziły tylko te złe. Posiadał w podświadomości te myśli widząc błędne zapędy, ale odrzucając je. Wyłączenie emocji ukończył zakładając suche i w miarę czyste choć trochę zniszczone ciuchy. Nadszedł czas aby wybrać się do małej świątyni za osadą z pustym wzrokiem. Ufał Shinoriemu, ale oddał mu prawie wszystko poza jedną zabawką i mógł on to wykorzystać toteż przygotowywał się na najgorsze. Najpierw wszedł do środka, a jak nikogo nie zastał schował się na drzewie wchodząc na nie za pomocą podstawowego ninjutsu i obserwował kto przyjdzie. Wybrał takie miejsce, aby nie rzucało się w oczy, a on sam miał dobry punkt wywiadowczy. Nie miał także zamiaru zamknięty w środku spotkać się z nieprzewidywanymi gośćmi więc to rozwiązanie było najrozsądniejsze. Gdyby nie zimna woda miałby problem z utrzymywaniem przytomności, ale z wczorajszym popołudniowym snem był w stanie zwalczyć wszelakie objawy. Chakra też powinna trochę się odnowić mimo niewielkiego zużycia.

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
85/x

Henge, tak proste i genialne w swojej prostocie. Pozwoliło Hikariemu wydostać się z miasta do pobliskiego strumienia. Czy było przydatne? Owszem, bowiem po drodze spotkał kilku ludzi przemierzających drogi. Pewnie nawet nie zapamiętają zwykłego przechodnia, ale wędrowca w poszarpanym, nadpalonym ubraniu już nieco bardziej. Potem zaś poszło już z górki. Strumyczek płynął, ciuchy umyte, do tego wszystkiego jeszcze kąpiel - żyć nie umierać. Hikari wspomniał słowa dziewczyny. Właściciel może i faktycznie nie był złym człowiekiem? Może i wybrał sobie całkiem ciekawą gromadkę do ochrony posiadłości, a zwłaszcza lokaja. Bo to on był "głównym przeciwnikiem" Terumiego. Tak, chyba jakoś pokręcił jedno z drugim i sądził, że skoro był w głównej sypialni, to on tutaj rządził? Tego raczej się nie dowie, bo nie miał go kto wyprowadzić z błędu.
Nic nie było ani czarne, ani białe. Wszystko pokrywały odcienie szarości dążące tylko do tych skrajności, lecz nigdy ich nie osiągając. Czy zabójstwo może być dobre? Czy ochrona swojej rodziny jest dobrym powodem, by kogoś zabić? Czemu więc ochrona własnej skóry nie jest dobrym powodem? W tej płaskiej przestrzeni, zero-jedynkowej więc liczył się tylko wynik. Jedna istota mniej lub więcej. Korzystając z chwili spokoju Hikari myślał nad wszystkim, przy okazji regenerując sobie część wykorzystanej chakry. Do pełnej regeneracji jeszcze będzie trochę potrzeba, ale nikt się tu przecież nie spieszył? Czas leciał sobie spokojnie. Tutaj, z dala od zgiełku miasta, od wydarzeń, które poruszyły wszystkich mieszkańców. Ta sprawa będzie głośna, przez pewien czas będzie utrzymywać się na ustach okolicznych ludzi.
Robiło się coraz ciemniej - dogodna pozycja przybrana przez Terumiego pozwoliła mu obserwować okolicę tak, by o umówionym czasie zobaczyć Shinoriego i Togę. O ile ten pierwszy szedł już raczej rozluźniony, trzymał ręce z tyłu, na szyi, tak ten drugi raczej nie przyjął dobrze wiadomości o takim, a nie innym wypełnieniu zadania. Specjalista od pieczęci zerknął w górę, w stronę Hikariego i pomachał mu. Nawet dobra kryjówka nie zmyli raczej wyczulonego shinobiego. Zwłaszcza wyczulonego po prawie całkowitym zniszczeniu posiadłości.
-No i jesteśmy już wszyscy - rzucił lekko przyciszając swój głos, by zaraz oprzeć się o pobliskie drzewo. Toga zaś westchnął głęboko i zwlekał przez moment. Czy zbierał słowa, czy nie wiedział co powiedzieć - co kryło się w jego głowie?
-Nie jestem zbytnio zadowolony z efektu, bo poniekąd zrobiliście, co było trzeba. Sam jestem zdania, że dało się ograniczyć zniszczenia, bo uwierzcie mi na słowo, przez najbliższy rok nie będziecie mieć tutaj życia. Jeżeli ktoś załatwi shinobich specjalnie do znalezienia sprawców, a przy okazji będziecie w pobliżu, to wasze listy będą w całym Ryuzaku. Na szczęście właścicielowi się nic nie stało. - spuścił głowę i zacisnął rękę trzymaną w kieszeni. Miał tam coś okrągłego, zapewne zwoje od Shinoriego dostarczone na dowód wypełnienia zlecenia -Nie wiem też ile pochłonął pożar, bo brakuje tu jednego klejnotu, który był oczkiem w głowie naszej biednej ofiary. Wiadomo wam coś na ten temat? - po tych słowach spojrzał od razu na Terumiego. Nawet nie przenosił wzroku na drugiego chłopaczka, może coś chlapnął? Powiedział za dużo i niestety, ale prawda wyszła na jaw? Zaraz jednak odezwał się współwinny całego zajścia.
-Ja brałem wszystko co mi wpadło w ręce cenniejszego. Dałem Ci to w zwojach, podobnie zrobił Hikari. Czasu było mało, z resztą to też Ci już mówiłem...

Wszystkie mapki - ostatnia pokazuje całą posiadłość

[Hikari]

Czekanie na drzewie chwilę się dłużyło, spędzone na rozmyślaniu o swojej własnej głupocie i hipokryzji. W sumie można to od pewnego momentu tej wyprawy powtarzać niemalże w kółko, nie znudziło się nam to jeszcze? Może i zabił tymczasowo emocje, ale nie mógł zniszczyć myśli, które w głowie wciąż przypominały mu o błędach. Sprawa nie została jeszcze domknięta co tylko pogarszało sytuację. Musiał się spotkać z ich misjodawcą i porozmawiać z nim, zadanie nie zostało wykonane w sposób jaki by on chciał. Powoli zaczynało się nawet robić ciemno, a młodzieniec opierając się o drzewo na gałęzi spokojnie wypatrywał nadchodzących osób. Wreszcie na horyzoncie pojawiły się dwie sylwetki znajomych mężczyzn, czyli Shinori dotrzymał tej części umowy. Dostrzegł Terumiego bez problemu, czyżby to przez zmęczenie tak kiepsko mu wyszło ukrywanie się? A może po prostu po takiej akcji wyostrzone zmysły specjalisty od pieczęci były tak wysokie. Hikari na widok machania ręką zeskoczył na dół i podszedł do owej dwójki. Czekał na słowa Togi, bo nawalili. Ciekawe było jak na to on zareaguje. Przyjął to swobodniej niżeli dało się podejrzewać, ale sumienie naszego bohatera próbowało się odezwać. Troszkę nieudanie to wyszło, ale zawsze coś. Musi zachować pełni skupienia, nie odzyskał sił ani nie spał jeszcze więc musi zdecydowanie odpocząć.
- No cóż po śmierci Yariego trochę wymknęło się to spod kontroli. Powiem, że ledwie uszliśmy z życiem, ale masz rację, że można było postąpić lepiej. Dało się ominąć niewinnych ofiar.
Zakończył to lekkim westchnięciem. Potem nadeszło pytanie o łupach. Zleceniodawca ściskał zwoje w kieszeni, było to lekko widoczne i zauważył brak jednego przedmiotu. Wisiorek emitujący chakrą, który jest ukryty pod koszulką dwudziesto-dwu latka. Wedle słów najlepszego znanego mu specjalisty miał on jakieś specjalne właściwości. Nie można powiedzieć aby się zestresował, nawet skierowanym w jego kierunku wzrokiem. Czyżby wyczuł emanującą moc? Czyżby to nie przyjmowało właściciela, a każdy z określonymi warunkami mogli go wyczuć? Shinori twierdził jakby wszystko zostało przekazane. Podpucha, aby go sprawdzić, a może nic nie powiedział? Nie było czasu na zastanowienie się nad czymkolwiek tylko potrzebował błyskawicznej odpowiedzi. Takiej też udzielił.
- Nie mieliśmy czasu wszystkiego przeszukać, a część pewnie została zniszczona. Uciekając z Ryuzaku jak wyglądam nie brałem czegokolwiek, bo w razie przeszukania zostałbym od razu powiązany i załatwiony. Wieści takie szybko się roznoszą.
Lekko tutaj wzruszył ramionami Hikari. Wcale nie musiał mówić o Henge, a ten klejnot był mu możliwie potrzebny w dalszych planach. Zależy jakie profity przynosi posiadaczowi, o ile jakiekolwiek. Przed nim połączenie szczepu, a bez zabicia lidera to raczej byłoby niemożliwe. Musi zebrać wszystko co może. Chętnie by odkupił wisiorek gdyby tylko wiedział, że to będzie możliwe.
- A z ciekawości masz pojęcie co mogło być oczkiem w głowie takiego bogacza? Widząc tyle kosztowności nawet nie wyobrażam sobie co to by mogło być.
Lekko zaryzykował tym zagraniem, ale mógł się czegoś dowiedzieć. To nie było trudne do wyjaśnienia, gorzej kiedy zbyt wielka wartość mogłaby pogryźć specjalistę od pieczęci.

[Kuroi Kuma]

Definicja sprawiedliwości
Wyprawa dla Hikariego
87/x

Śmierć Yariego. Te słowa chyba ruszyły Togę, który odruchowo jakby zagryzł wargę. To nie miało być tak, to nie była potrzebna ofiara. W duchu wierzył, ze dało się to rozwiązać inaczej, ale nie mógł już płakać nad rozlanym mlekiem. Co się stało, to się nie odstanie. Niewinne ofiary - ścieżka do zwycięstwa zawsze musiała zbierać za sobą kilka żywotów? Cóż, życie shinobich kręciło się wokół śmierci, zabijania, żelastwa do rzucania i takie tam. Zleceniodawca obecnie tylko słuchał od czasu do czasu potakują tylko głową zupełnie nie zdradzając niczego po sobie. Czy wiedział co takiego kryło się pod koszulką Hikariego? Amulet, który emanował swoistą mocą, czerwony kamień tak podobny przecież do płomieni, w które spowita została cała posiadłość. Dla władcy ognia była to ogromna przewaga, Toga wiedział o umiejętnościach Terumiego, jako jedyny tutaj władał takim żywiołem. Wszystko to układało się w całość z jednym tylko wyjątkiem. Skoro poszło im tak źle (bo miało być troszeczkę sprawniej i bez zabijania, ale to tam szczegóły, prawda?), do tego większość posiadłości zginęło, również i amulet mógł zostać zapodziany gdzieś w odmętach popiołu. W końcu westchnął ciężko i pokręcił głową.
-Cóż ufam wam, wam obojgu. Wiem, że kamień był na tyle cenny, że to on głównie spędzał mi sen z powiek. Trzeba by przeszukać budynek, ale obecnie nie będzie to możliwe. Straż się tym zainteresuje, właściciel także będzie go poszukiwać. Obecnie nie damy rady go odzyskać nawet, gdybyśmy bardzo tego chcieli... Już za bardzo zwróciliśmy na siebie uwagę, a Twój strój Hikari cóż... powiedzmy że nie jest pierwszych lotów. - Toga zwiesił głowę, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, lecz było w nim coś smutnego. Pewien niewypowiedziany żal, który został uwięziony w gardle młodego zleceniodawcy.
-Cóż, jeżeli to wszystko, to ja wolałbym się już ulatniać. Im dłużej tutaj jesteśmy, tym gorzej dla nas wszystkich. Wolałbym się nie narażać strażnikom, jeszcze mi życie miłe. - dodał Shinori zaglądając odruchowo za plecy. Nikogo tam nie było, dookoła brak jakiegokolwiek dźwięku świadczącego o tym, by ktoś się zbliżał. Cisza, pustka.
-Tak... tutaj jest działka każdego z was. Nie liczcie na wiele, bo żeby się odkupić będę musiał znaleźć kupca. A przy takim... hałasie, jaki zrobiliście nie będzie to nawet zbliżone do łatwego. - rzucił obojgu shinobim po woreczku z pieniędzmi. Shinori skinął głową, odwrócił się i znowu wykonał podmianę. Wyglądał jak staruszek, który opierał się o lasce i powolnym krokiem ruszył najdalej od Ryuzaku, jak tylko się dało. Zaraz po nim ruszył także i Toga, który na koniec zmierzył Hikariego wzrokiem, ale nic więcej nie uczynił. Poszedł, lecz w drugą stronę, w stronę miasta.

UF! Wyprawa zakończona! Możesz wrzucić w rozliczenia, liczę na MILIONY PH!
W wynagrodzeniach zwróć uwagę, że w Ryuzaku poszukiwany jest podpalacz Shinobi. Przez najbliższy czas (przynajmniej fabularne pół roku) nie radzę wchodzić do miasta do czasu, aż sprawa ucichnie.

[Hikari]

Reakcje Hikariego były naturalne w pełni. Nie widac było po nim najmniejszego stresu,który kołotał jego środkiem. Opcji do wyboru do koloru dla czego coś mogło pójść nie tak. Shinori, który przekazał juz dawno wieści misjodawcy i to była tylko próba, wyczucie jego mocy z jaką umial emanować, a nawet brak zaufania. Wczorajszego dnia widzieli się po raz pierwszy, ale jak do tej pory nie możliwe było narzekanie na usługi Terumiego. No powiedzmy, tylko na spalenie domostwa i zabicie paru cywili oraz śmierć Yariego, ktorej bezpośrednio nie spowodował. Ostatecznie pierwsze słowa dały nadzieję na bezproblemowe załatwienia tego dalej. Wisiorek był niezwykle cenny, ale próba odzyskania go była niemożliwa. Wydaje się, że to koniec zadania. Specjalista od Fuinjutsu także uważał to za koniec i pytał sie czy mogą już iść. Im szybciej tym bezpieczniej bedzie odejść z wisiorkiem, oni sa poszukiwani i uniknięcie jakiejkolwiek grupy poszukiwawczej jest najbliższym celem naszego bohatera. Toga nie miał zamiaru przedłużać wszystkich rozliczeń i rzucił im po woreczlu z przygotowana wczesniej gotówka. Hikari nie chcial tego przyjmować,ale inne zachowanie mogło byc podejrzane więc bez zawachania złapał go i zetknął do środka. Marne tysiąc ryo, w zamian za wszystkie problemy uznał to za niewarta zachodu pracę. Nie dość, że niegodziwa to i słabo opłacalna. Czasem takie jest życie. Teraz gdy zostało się samemu trzeba wymyślić jakiś plan. Dalej nie dowiedział się istatnych wielu faktów o Cesarstwie, a jeżeli miał doprowadzić świat do porządku musi poznać jego zasady. Wszelakie z różnych miejsc. Odchodzac złożył parę pieczęci i zamiast młodzieńca szedł zwykły obywatel.

Zt w henge.