PORT

[Kuro]

Dziewczyna po zabiciu ostatniego z przygłupów odzyskała blask w oczach. Obejrzała się przez ramię aby zobaczyć moment wybuchu po czym spojrzała na ścianę magazynu i wzruszyła jedynie ramionami nie przejmując się tym zbytnio. Nie jej biznes, nie jej zmartwienie. Uznała, że przemilczy te sprawę. Odwróciła się od złapanego pseudo bandyty i ruszyła w stronę kryjówki jej zleceniodawcy. W drodze nawet przez chwile zastanawiała się nad zniszczeniami. Całkiem niedawno dopiero opanowała sztukę tworzenia tak silnych ładunków. Można śmiało nawet powiedzieć, że nie wiedziała jak silne te ładunki są. W końcu dotąd sprawdzała je na pustej przestrzeni, w dużych odległościach. Gdy tak rozmyślała o widoku eksplozji z bliższej niż zazwyczaj odległości w jej oczach pojawiły się łzy. *To było piękne.* W tej chwili wpadła na świetny plan. Czemu miałaby nie wspomnieć o magazynie. Przecież może zwalić wszystko na Garo. Wiedziała nawet jak zapewnić sobie jego współpracę. Obróciła głowę w bok, aby jednym okiem widzieć prowadzonego.
- Przyznasz się grzecznie panu Oru do wykonanych zniszczeń - ton dziewczyny i sposób w jaki wypowiedziała to zdanie wskazywał bardzo jasno, że ta nie przyjmie odmowy. Jeden z klonów urwał sobie trzy palce. Uzyskaną w ten sposób glinę zgniótł w kulkę i wsadził Garo do ust, a następnie upewnił się, że ten to przełknie - A to tak dla pewności - dodała uśmiechając się rozbrajająco.
Gdy dotarła do kryjówki swojego zleceniodawcy weszła bez pukania. Wmaszerowała równym pewnym siebie krokiem do pokoju, w którym znajdował się kupiec, a klony maszerujące za nią wystąpiły na przód i rzuciły Garo na kolana.
- A teraz moja zapłata - powiedział jeden z nich wyciągając otwartą dłoń w stronę Oru.

[Hitsukejin Shiga]

Kuro Douhito
"Złodzieje, przestępcy...i sztuka wybuchu!"
Misja Rangi C (31/30)

Garo się nie stawiał. W sumie i tak i tak miał przerypane, nie był w stanie i na pozycji dobrej do postawienia się komuś, kto śmiesznymi wężykami poeksplodował jego kolegów i kompanów, z którymi terroryzował pracowników Oru - rosłych chłopów. Jeśli można zebrać ekipę, którą się sieje postrach wśród rosłych mężczyzn i sieje ogólny rozpierdol, a potem przychodzi jakiś dzieciak i śmiesznym wężykiem z ciastoliny odrywa wszystkim główke - a potem ludzikiem podobnym do siebie, także z ciastoliny, rozkurwia pół magazynu... No, to jest siła z którą lepiej nie zadzierać, jeśli chce się dotrwać do jakiejkolwiek emerytury.
Doprowadzony został do Oru, który ucieszył się na widok Kuro i Garo. Cieszył się, że sam będzie mógł załatwić swoje sprawy ze swoim niepokornym pracownikiem. Kiedy Kuro zaoferowała plan działania, jedynie milczał i posłusznie dał się nafaszerować gliną. Miał nadzieję, miał bardzo duże nadzieje, że wszystko się potoczy tak, jak on by tego chciał. Przeciez w ryuzaku są medycy i wszystko. Na pewno zdołają mu pomóc...
Przed obliczem swego szefa, klęcząc przed nim zaczął, bez wahania, raz się żyje... Mimo, że trząchało nim jak osiką w huraganie.
-SZEFIE ALE TO... - Małe POP w jego żołądku i jedyne co zrobił to podskoczył gdy skromna eksplozja popękała go od środka. Wyrzygał się fontanną krwi jak w egzorcyście wymiotami i padł na plecy - jego ubranie na wysokości bandziocha od razu zaczęło krwawić i było wyraźnie perforowane. Jak gąbki do ścierania.
Oru nie był zachwycony, ale uznał, że to całkowicie wina Garo. Wypłacił grzecznie należność Kuro, machnął ręką by odeszła, a na odchodne dodał "że jej usługi są interesujące i być może jeszcze się upomni i poprosi o pomoc".

[Kuro]

Kiedy usłyszała próbę przeciwstawienia się jej, przewróciła oczami na raz składając ledwo widocznie znak. *Więcej mięśni niż mózgu* - skomentowała w myślach zachowanie Garo. Odebrała pieniądze i wyszła przed budynek wraz ze swymi klonami i sięgnęła do torby, z której wyciągnęła z torby 200 gram gliny. Pochłonęła ją sprawnie jamą ustną w prawej dłoni i wypluła niewielką jaskółkę. Złożyła znak i jaskółka stała się kilkukrotnie większa, swoim rozmiarem przewyższającą samą kunoichi. Kuro wskoczyła na plecy jaskółki i wzbiła się w powietrze pozostawiając za sobą i dezaktywując oba klony - te rozpadły się w bezkształtne białe kupki gliny. Młoda wyznawczyni jedynego prawdziwego boga uznała, iż czas odwiedzić rodzinne strony. Może w świątyni największy kapłan będzie miał dla niej jakieś ciekawe zadanie. *Po drodze jednak jeszcze trzeba zahaczyć sklep*. Przezorny zawsze ubezpieczony, a w jej wypadku oznaczało to stałe posiadanie dużego zapasu gliny, która jakby nie patrzeć była jej potężną, aczkolwiek jedyną wprawdzie bronią.

Technika - C1: Shī Wan
Chakra: -81%

Z/T

[Kisho]

Podróż minęła mu niebywale spokojnie, nico nerwowo zważywszy na posiadane „dobra”, ale jednak bez jakichkolwiek utrudnień. Tego też się spodziewał i naprawdę ucieszył się, że pokonał cały dystans bez niepotrzebnych postojów, nie licząc tych na odpoczynek. Zdawało mu się, że wejście do osady będzie najtrudniejszym momentem i tam zostanie nieco przytrzymany i wypytany o zawartość torby, w której trzyma coś, z czego łatwo by się nie wyjaśnił, ale szczęśliwym trafem a może zwykłym zbiegiem okoliczność - jak kto woli - były tam takie tłumy, że strażnicy wyrywkowo zatrzymywali jedynie co którąś osobę. Na Kisho żaden z nich nie trafił, a nawet jeśli, to z tego, co zauważył shinobi, zadawali oni jedynie kilka prostych pytań typu skąd i dokąd się wybiera i w jakim celu.
Będąc już sporo za bramą główną, zaczął się kierować w stronę portu. Jakby nie patrzeć chciał odwiedzić swój rodzimy dom, a także przy okazji zwrócić ciała Hisiu i Takeshiego ich rodzinie. Chociaż co do Hisui to miał małe utrudnienie. Dziewczyna pochodziła z kontynentu, konkretnie z klanu Hyuga, więc będzie musiała nieco poczekać. Chociaż, skoro oboje, ona, jak i Takeshi byli tak blisko siebie, a to dało się zaobserwować na wyprawie za murem, to może lepiej będzie pochować ich razem? To była zagwozdka. Zachowywali się w stosunku do siebie jak... kochankowie? Przyjaciółmi byli, to na pewno, ale jakie inne relacje ich łączyły i czy były głębsze niż przyjacielskie? Tego nie wiedział, mimo iż wyglądali na dobraną parę mogli być jedynie dobrymi kompanami. Chociaż... Mając na uwadze dwuznaczne zachowanie Rybiastego, można by sądzić, że przynajmniej jedno z nich dążyło do czegoś więcej.
Wzruszył ramionami, nie bardzo wiedząc co o tym wszystkim myśleć. Chciałby uczynić jak najlepiej, ale z tyloma niewiadomymi na głowie wszystko może pójść różnie. Pewnie powinien najpierw skupić się na dotarciu na wyspę a później martwić się o resztę. Miał tylko nadzieję, że nie zostanie poćwiartowany, jak tylko postawi tam stopę. Walka między wyspami niby się zakończyła i to dość dawno temu, ale kto wie, jakie panują tam warunki.
- Hej! - krzyknął w stronę kilku ludzi rozładowujących statek, uprzednio przeciskając się przez zatłoczony tłum. - Który statek płynie na Kantai?

[Atari Sanada]

"Małpia wyspa" - Misja D - Kisho - 1/15 Zimą, kiedy wszystko przykrywa biały puch, a mróz trzaska cienkie szybki w okiennicach domostw, nie często gościło się słońce. Dzień przemijał szybko, dominująca noc zadawała się nie chcieć oddać swego panowania na nieboskłonie. Pełniący funkcję grabarza młody mężczyzna dotarł do portu, kiedy niebo ułożyło się już do snu rozświetlając milionem malutkich punkcików. O tej porze w porcie niewiele się działo, zwykłe tradycyjne trwonienie pieniędzy przez gwarnych żeglarzy w portowych spelunach, gdzie tani trunek częściej smakował jak pomyje niż coś za co warto wydać złamany gorsz. Ciepłe, zapraszające światła wypadały z okien i rozwartych drzwi na bruk i część drewnianego pomostu, nęcąc i kusząc strudzonych mężczyzn niczym ćmy. Śpiew, hulance i beztroska zabawa - bo czego więcej chcieć po miesięcznych podróżach jak taniej dziewki i jeszcze tańszego napitku?
Nie każdemu jednak dane było skosztować tych wątpliwej jakości przyjemności. Młody mężczyzna o ponurej powinności przemierzał port w poszukiwaniu załogi, która wypływałaby do Kantai. Jego misja nie napawała optymizmem, wdzierała się w zakątki głowy zaprzątając myśli. Pochowanie dwójki ludzi, nawet nieznajomych zawsze niosła ze sobą bagaż emocji czy przemyśleń. Życie jest takie kruche i kończy się równie gwałtownie co zaczyna. Pozostawmy więc te myśli, nie marnujmy na nie czasu, w końcu nie wiemy kiedy przyjdzie czas na nas. Hasał, śmiech i uboga w brzmienie muzyka wyrwały z wewnętrznej rozterki Kisho. Mała grupka pijanym mężczyzn spierała się ze sobą, która załoga jest mężniejsza i której przychylniejszy morski wiatr w kompanii z falami. Płowa dyskusja, lecz znacznie żywsza i być może wartościowsza niż rozpamiętywanie dawnych ran. Przedarcie się przez grupę nie należało do trudnych zadań, a gdy już to nastąpiło przed oczami młodego mężczyzny ukazał się zbawieńczy obrazek. Jeden ze statków najwyraźniej zbierał się do podróży, ponieważ grupa żeglarzy wtaczała na niego beczki z solonymi rybami i pitnej wody. O tej porze ciężko było zobaczyć podobny obrazek, oznaczało to więc spore szczęście, albo i szczęście w nieszczęściu? Gdy tylko Kyuzazame wykrzyczał do pracujących majtków pytanie, na jego barku opadła ciężko twarda i szeroka dłoń. Mężczyzna wyłonił się z tłumi pijanych biesiadników i zaczesał drugą dłonią długą gęstą brodę. Jego krzaczaste brwi wygięły się karykaturalnie, a zapijaczona gęba wygięła w uśmiechu skrytym pod czarną szczeciną. - A niech mnie krokodyl rękę użrę i połknie ulubiony budzik! Chłopcze tyś jest pod szczęśliwą gwiazdą urodzony! - Krzyknął choć nie musiał - stał bowiem obok Kisho, który słyszałby nawet gdyby mówił szeptem - a z jego ust zionął na wpół strawiony ciężki alkohol. Szczęście w nieszczęściu. Pijany kapitan zatoczył koło i z trudem teatralnie pomachał swym kapeluszem w geście powitania. - Jam jest kapitanem tej pięknej bestii! Niech jej wiatry sprzyjają! Zwą mnie Kapitan Fukku i z przyjemnością przygarnę na swój pokład kogoś, kto potrafił odnaleźć wypływający statek żywą nocą! I to do tego kompletnie trzeźwy! - Zarechotał na koniec i uderzył butem o deski. Zachwiał się ciężko i podszedł do wnoszących towary młodych, lekko pijanych żeglarzy. - Szybciej Wy łachudry! Bo jak mi zaraz tego nie wniesiecie, to przyrzekam, że znów w gospodzie zniknę. A jak wrócę to już przy sterze nie ustoję! - Znów krzyknął najwyraźniej nie potrafiąc mówić inaczej i wdarł się na pokład. Pozostało jeszcze parę beczek do wniesienia, a gdy te również znikną na pokładzie, statek zapewne odpłynie. Szczęście w nieszczęściu. Statek niby jest, ostatni opływający o tej porze, ale z drugiej strony kapitan pozostawiał wiele do życzenia. Nie wyjaśniona została również kwestia zapłaty, lecz biorąc pod uwagę to co mówił owy kapitan Fukku, to zapewne sama obecność shinobiego na pokładzie będzie wystarczającą rekompensatą. Więc? Jaka decyzja?

[Kisho]

Tego się nie spodziewał. Niby ucieszył go widok statku, który zdawał się za niedługo wypływać, ale miał co do tego spore obawy. Zwłaszcza po bliższym zapoznaniu się z kapitanem, od którego najchętniej od razu by odskoczył, gdyby tylko nie ta ręka na ramieniu. Zdajecie sobie sprawę z tego, jak zalatywało z jego ust alkoholem? Kisho wiedział aż za bardzo! Jakby się w ogóle z karczmy przez ostatni tydzień nie ruszył, co w sumie może być i prawdą. Sam Kisho już po kilku jego słowach czół pierwsze objawy odurzenia, choć może to wina tej jego słabej głowy do wyskokowych napojów? Kto tam wie.
Zamrugał kilka razy, dość wyraźnie zresztą - czego nawalony kapitan i tak mógł nie dostrzec nawet z tak bliska - by złapać ostrość. Ta pod szczęśliwą, jasne... - skwitował szybko w myślach, zanim rozmówca ponownie otworzył usta i wyzionął w jego kierunku kolejną procentową chmurę. Na całe szczęście coś takiego nie miało już miejsca, gdyż kapitan kontynuował przemowę z dystansu, właściwie to odchodząc od chłopaka, za co swoją drogą był mu dozgonnie wdzięczny. Jeszcze odrobina tego smrodu i skończyłby jak on albo gorzej.
Wracając jednak do ważniejszej sprawy, a mianowicie podróży statkiem. Chłopak nie mógł wybrzydzać, no niby mógł, bo kto mu zabroni, ale nie miał pewności czy doczeka się następnej „bestii". Gdyby nie dystans i fale to mógłby pokusić się o pieszą wyprawę, ale cóż. Morze to czysty chaos, a nie byle spokojne jeziorko. Wzruszył ramionami, wiedząc, że wyboru nie ma i ruszył za kapitanem na jego statek.
- W co ja się pakuję - mruknął pod nosem. Zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Za kilka minut wypłynie na pełne morze i będzie zdany jedynie na łaskę podpitych żaglarzy i ich wątpliwej jakości kapitana. Dobrze chociaż że łajba wyglądała na solidną, chociaż sam statek, bez załogi raczej nie za wiele się zda w walce z żywiołem. Po jego stronie był statek, załoga nie pierwszej jakości- drugiej i trzeciej zresztą także -, a po przeciwnej hektolitry nieokiełznanej wody, fale i wiatry siłą porównywalne z niejedną średnio zaawansowaną techniką Futonu. Odrobinę przypomina to grę. Grę, w której nie ma żadnej dobrej figury do wystawienia. Co ciekawsze, Kisho jeszcze nigdy nie podróżował statkiem i tak naprawdę nie ma pojęcia o tym, co go czeka. Wyobraża to sobie jako trudną walkę z żaglami, szalejące wichury i fale tak wielkie, że będą wdzierać się na pokład, doprowadzając do powolnego zatapiania okrętu. Jak będzie naprawdę? Tego raczej jeszcze nikt z nich nie wiedział, choć pewnie będzie znacznie łagodniej, niż to sobie wyobraża Kyuzazame. Dla niego to może i dobrze. Wszakże lepiej przygotowywać się na najgorsze i później jedynie się mile rozczarować, a niżeli odwrotnie. Ne?
- Trzeba w czymś pomóc? - zagaił niepewnie, rzecz jasna z odpowiedniej odległości od głównodowodzącego statkiem. Widział, jak co niektórzy załadowują towary, ale być może jest jeszcze coś, co trzeba wykonać. Kisho nie był człowiekiem, który ot, tak korzysta z zaproszenia. Woli sobie na wszystko zapracować.

[Atari Sanada]

"Małpia wyspa" - Misja D - Kisho - 3/15 W życiu toczenie kości losu nie należało do łatwych zajęć. Złudne podejmowanie decyzji nie wpływało na to, czy wypadną nam dwa oczka, czy też pięć. Nie miało to nawet większego znaczenia, ponieważ przeznaczenie zawsze wyrzucało większą liczbę - nie ważne, czy to było możliwe. Hazard więc był złudną iluzją, grało się choć nie można było wygrać. Zawsze przed nami pojawiały się wydarzenia losowe i takie nad którymi nie mamy władzy. Jednak nie całą winę zwalić można na ponuro oszukujące przeznaczenie podczas toczenia sześcianików. Bowiem niezależnie co nas spotyka, to my podejmujemy ostateczną decyzję. - Młody mężczyzna postawiony był przed swym przeznaczeniem, lecz to on wybrał wejście na pokład. To on zapłaci konsekwencję tego wyboru. Zadecydował, teraz rzućmy kośćmi ponownie, sprawdźmy ile oczek wyrzuciłeś, a ile wturlało przeznaczenie. Dalej masz nadzieje? Pozostaw ją za pokładem, gdzieś bezpiecznie ukrytą w porcie. Nie Ty kreujesz ten świat, Ty możesz jedynie reagować.
Grube drewniane deski wystukały znaną melodię niemalże każdemu znajdującemu się człowiekowi na pokładzie. Głuchy stukot przedarł się przez wygrywaną rytmiczną muzykę podrywającą nawet najsmutniejszą podeszwę buta, po czym podniosła się wrzawa pijanych mężczyzn siedzących w kole z brudnymi kubkami w sękatych rękach. Grali w kości - jak na ironię - w nietypową grę o wdzięcznej nazwie "Kłamstwa losu". Sześcianiki wpadły do kubeczka i zagruchotały w jego wnętrzu tylko po to, aby znów potoczyć się po pokładzie i wszcząć głośna i pełną gestykulacji debatę wśród zainteresowanych. Być może w swoim czasie i Kisho będzie miał okazję spróbować swego szczęścia, przyciągnięty przez słodką woń hazardu od wieków zwodzącą mężczyzn.
Ostatni krok jaki wykonał Kyuzazame wspinając się po stromej kładce obitej co krok grubą listewką, uderzył o pokład z przytupem, jakby przypieczętowując decyzję wybrania się z pijanym kapitanem Fukku na otwarte morze. Deski potężnego statku trzaskały dając o sobie wyraźny znak, że wielka, masywna drewniana konstrukcja również żyje i jest częścią załogi. Dźwięki początkowo wydawały się być niepokojące, tak jakby łajba miała zaraz się pokruszyć pod wpływem ściskającej wody - ot zwykłe uroki morskich przygód. Tu wszystko rządziło się swoimi prawami, a przeróżne dźwięki jeżyły włos na karku szczurowi lądowemu, gdy dla wilka morskiego była to melodia zapewniająca, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Pękata beczka opadła ciężko przy wejściu pod pokład, gdzie reszta marynarzy podawała sobie nawzajem towary, kryjąc je we wnętrzu swego ukochanego statku. Mężczyźni uwijali się ww pozornym chaosie wykonując swoje obowiązki popędzane przez upitego kapitana, wszystko wskazywało na to, że będą w stanie odpłynąć - a to chyba dobry sygnał? W każdym razie lepszego na horyzoncie póki co brak.
Grube, białe płótno strzeliło donośnie. Zimowy wiatr dmuchnął jak na zawołanie wprowadzając odcumowany statek w ruch. Port znikał prędko za horyzontem bezkresnego morza. Czarna woda zlewała się z nieboskłonem pokrytym gwiazdami i odbijała je namnażając tym samym doznanie obserwacji pięknych, acz tajemniczych świetlików. Noc najwyraźniej nie wadziła nikomu, rozpalone świece w specjalnych zawieszonych kagankach otoczonych cienka warstewką kruchego szkła rzucały bladą, kołysającą światłość. Właściwie, wszystko tu kołysało. Nawykły do statecznego lądu organizm nie znosił najlepiej takiego efektu. Żołądek zdawał się wywracać do góry nogami z każdą kolejną chwilą przeklinając właściciela za podjęcie decyzji podróży statkiem. Z drugiej zaś strony czym winny Kisho? Przecież nie da się przebyć morza w inny sposób.
Ciężka dłoń opadła na ramię młodego mężczyzny po raz wtórny, lecz tym razem swąd ciężkiego alkoholu ostrzegł nim dłoń trawiła na upragnione miejsce. Kapitan zaśmiał się gromko ściskając w ręce butelkę z której śmierdziało nawet gorzej niż z jego paszczy. - A więc jak Ci się widzi przyjacielu moja piękna pociecha? "Mała syrenka" to nie byle jaka łajba, to porządny statek! - Wdzięczna nazwa statku przynosiła do głowy jedynie kpiące uwagi, lecz nie nam szczurom lądowym oceniać. Być może właśnie tak nazywają się wielkie i straszne bestię morskie - małymi syrenkami. - Czasem też lubię nazwać ją Arieru, ale to w moich prywatnych komnatach, ale zaraz zaraz. Przyjacielu wyglądasz jakby Ci morze nie służyło?! - Dłoń kapitana stuknęła ciężko ramie, druga zaś powiodła do ust umożliwiając ustom połknąć łapczywie bliżej niezidentyfikowany, śmierdzący płyn. Fukku otarł umoczoną brodę rękawem i chwiejnie powłóczył parę kroków po pokładzie. Jego mętne spojrzenie spadło znów na shinobiego jakby starając się skupić na rozjeżdżającym się obrazie. - Oj coś mi się zdaje, że i Ty potrzebujesz lekarstwa na chwiejący się pokład! Ha! Pozwól, że niezawodny kapitan Fukku Ci wyjaśni! Tu na morzu, kiedy głowa nie może znieść chybotania, należy wziąć porządną gorzałkę i nie pozwolić, aby umysł otrzeźwiał choćby na moment. Wtedy zaszczuta choroba morska dwoma różnymi chybotaniami poddaje się i znika! - Wykrzyczał i wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że nasz poczciwy, uchlany kapitan snuje swe rady z autopsji. Brodacz pokiwał głową na potwierdzenie swoich słów i zatoczył się dalej przez pokład do swojej kwatery, gdzie znikł za zdobionymi drzwiami, aby pozostać sam na sam ze swoją słodką "Małą syrenką" zwaną również Arieru.
Cóż więc pozostało? Żołądek krzyczał i wierzgał. Trzeba było więc czymś zając umysł, podziwianie pięknie obsypanego gwiazdami nieboskłonu nie wchodziło w grę. Opcji było więc kilka. Pójść za radę kapitana i urżnąć się jak przystało na porządnego marynarza w czasie nie swojej warty. Zniknąć pod pokładem szukając ukojenia w niewygodnych równie chybotliwych pryczach, czy też pozwolenie się zwabić woni hazardu i spróbowania swoich sił w grze zwanej "Kłamstwami losu". Istniała też jeszcze jedna, ukryta opcja - tą opcją jest wszystko to co sam zdecydujesz dając kuksańca prosto w nos przeznaczeniu, które pchało w Twoją stronę tak oczywiste i jasne wybory.

[Kisho]

Znaleźli się na morzu, z dala od portu. W normalnych warunkach z całą pewnością Kisho byłby teraz zadowolony z tego faktu, bo jakby nie było w końcu ruszyli i cały czas zbliżają się do celu, ale... Było kilka niepokojących problemów. Prócz zalanego kapitana - o dziwo nadal umiejącego chodzić i składać logiczne zdania, mimo wysokiego stężenia alkoholu w krwi - i jego równie pijanej załogi pojawił się kłopot, albo raczej spore utrudnienie, w żołądku chłopaka, którego bynajmniej by nie podejrzewał. W porcie tego nie odczuwał, ale teraz, gdy fale zaczęły bójać całym statkiem nabierał coraz to gorszego odczucia w brzuchu. Na początku nie było to nic niepokojącego, od co zwykły ledwo wyczuwalny ścisk, ale teraz dosłownie go mdliło. Nie żeby od razu wymiotował. Całe szczęście tak źle jeszcze z nim nie był, jeszcze. Dla bezpieczeństwa jednak przeniósł się na bok łajby, by po pierwsze czegoś się chwycić - w tym wypadku solidnej drewnianej barierki - a po drugie mieć szybki dostęp do „morskiego kosza" na jego wymiociny. Nie chciał upaskudzić „Małej syrenki" toteż, gdyby poczuł się gorzej i wyczuwał wracające przez przełyk jedzenie, momentalnie wystawiłby głowę za statek i oddał naturze, co jej. Dobrze chociaż, iż nie pokusił się o wstąpienie do karczmy przed zawitaniem do portu, bo pewnie spędziłby całą podróż przewieszony przez barierkę i w dodatku z zieloną głową. Nie podejrzewał, że może mieć chorobę morska, chociaż na dobrą sprawę znalazł się na statku po raz pierwszy w życiu więc może jest to jedynie kwestia przyzwyczajenia? Oby tak, bo zapewne czeka go jeszcze niejeden taki rejs.
- Wdzięczna nazwa - skwitował krótko przedstawienie łajby kapitana, miał przecież poważniejsze problemy, niż zajmowanie się rozmową na temat statku. Mimo wszystko i tak wypadało jakoś odpowiedzieć. Chociażby z grzeczności. - Chyba podziękuję - odpowiedział jak poprzednio bez zbędnego gadulstwa, na skorzystanie z „leku". Zdawał sobie sprawę, jaki wpływ ma na niego alkohol i wiedział, że wcale by mu on nie pomógł. Jedynie co zastąpiłby obecne objawy podobnymi skutkami, albo – co gorsza – jedynie je wzmocnił. Nawet wyjaśnienia kapitana nie były wstanie go przekonać. Że niby dwa chybotania się jakoś niwelują czy coś w ten deseń? Co? No, w każdym razie nieważne.
Chłopak sterczał przy barierce, przyglądając się burcie. Fale obijały drewno z ogromną siłą, a mimo to statek płyną przed siebie jakby niewzruszony. Po chwili jednak poczuł się gorzej. Zapewne oglądanie morza z tej perspektywy nie sprzyjało jego żołądkowi. Wstał natychmiast na równe nogi, przytykając dla pewności usta dłonią, jakby liczył, że tak zdoła zatrzymać strawione jedzenie w sobie. Wypościł powoli powietrze, czując, że to jednak jeszcze nie ten moment na zwrot.
- Muszę się czymś zająć, bo nie wytrzymam tu dłużej - burknął, trzymając jedną rękę na brzuchu. Opcji nie miał za wiele. W końcu był na statku, stał na niewielkim pokładzie, a wokoło miał jedynie wodę. Masę poruszającej się wody, od której zaczynało go ponownie mdlić.
Ruszył w stronę grających. Była to pierwsza lepsza myśl i chyba jedyne skutecznie wciągające zajęcie. Nie chodziło o to, że chce się przyłączyć do rozgrywki. W obecnym stanie słabo by mu to wyszło. Chciał się jedynie przyglądnąć, sprawdzić, na czym polegają „Kłamstwa losu".
- Kto wygrywa? - zagaił, choć nawet nie wiedział, w jaki sposób i co konkretnie można wygrać. Chociaż przypuszczał, że najpewniej chodzi o pieniądze, bo cóż by innego? Podchodząc, starał się udawać zdrowego, a przynajmniej takiego, co to za chwilę niepuści kolorowego pawia na któregoś ze zbiorowiska.

[Atari Sanada]

"Małpia wyspa" - Misja D - Kisho - 5/15
Morskie fale kłębiły się i toczyły w swoistym tańcu. Hipnotyzujący dźwięk rozbijającej się wody o kadłub komponował się z unoszeniem się i opadaniem statku. Mocny, zimowy wiatr zadął potężnie napełniając białe płótna żagli tak, jakby miał zaraz je rozerwać. Kapitan w całym swoim upojeniu zachowywał trzeźwość myślenia, nakreślił dość wulgarnie swoim żeglarzom przy bocianim gnieździe instrukcje, które dla zwykłego ziemskiego śmiertelnika nie mówiły absolutnie nic. Gruba lina napięła się tylko po to, aby po chwili poluźnić i zwolnić. Grube dodatkowe płótno zatrzepotało na wietrze uwolnione z okowów solidnych węzłów. Statek nabrał na prędkości, korzystając z żywiołu, który tu na otwartym przestworze oceanu wydzielał nierzadko granicę między życiem a śmiercią. Kapitan zarechotał widocznie zadowolony opierając się ciężko o wielki ster. - A niech mi serce wytną, do szkatułki wsadzą i w ośmiercinę przemienią jak ten chłopak nie przynosi szczecią! - Krzyknął Fukku zapluwając sporą cześć gęstej brody i zgodnie z przewidywaniami uszczuplił zawartość osadzonej butelki o kilka porządnych łyków. - Przyprowadził nam chędożony Hyz prosto z Yinzin! - Załoga zahuczała z aprobatą, co oznaczać mogło tylko jedno. Cokolwiek oznaczał Hyz i wiatr z Yinzin to sprzyjało to podróży morskiej. Kto wie, może nawet przyśpieszy ją znacznie. Statek wyraźnie nabrał prędkości, pieniące się fale słonej wody rozbijały się o rufę, rozbierając przy tym pod potęgą "Małej syrenki". Szczęście w nieszczęściu.
Starannie wymierzone kroki przesuwały mozolnie lecz uporczywie do celu, ciało morskiej świeżynki. Lekko oszroniony pokład nie pomagał przy ciągłych - teraz znacznie gwałtowniejszych - chybotaniach. Nie mniej Kisho nie poddawał się, nie pozwolił pokonać się zwykłej wojaży i odnajdując wewnętrzną siłę połknął to co zamierzało opuścić żołądek niestandardową drogą. Muzyka nabierała coraz to więcej tempa i można powiedzieć, że koiła chaos w głowie. Gwarkie dyskusje i przepychanie słowne doskonale wdzierały się do głowy kompletnie rozbijając myśli o unoszeniu się i opadaniu, które dręczyły ciało młodego mężczyzny od dłuższego czasu. Wschodził świt. Piękne zjawisko na pełnym morzu blasku słońca niesionym przez fale, zostało kompletnie zignorowane przez zaaferowanych mężczyzn, choć przyjęli je ochoczo nie musząc już mrużyć nieustannie oczu, aby dojrzeć ilość oczek, które wskazała rzucona kość. Na próbę rozpoczęcia konwersacji z wciągniętymi w wir hazardu mężczyzn Kyuzazame usłyszał tylko głośne okrzyki radości przemieszanie z wyciem niezadowolenia. Ktoś musiał więc przegrać, a ktoś wygrać. Stojąc na uboczu przez dłuższą chwilę nie trudno było poczuć emocji, jakie wynikały z gry. Mężczyźni bowiem obstawiali bardzo wiele. Ceną był żołd za przeprawę do Kantai, zasady również nie były zbyt trudne. Każdy z graczy posiadał kubek - swoją drogą nienajlepsze czystości. Na jednym nawet chyba znajdowało się... nie, fuj. Lepiej nie wiedzieć co to było i nie patrzeć na to. Okazuje się, że morskie fale mogą być marną konkurencją w przewracaniu żołądka do góry nogami w stosunku do glutenowej mazi zwisającej z drewnianego naczynia służącego do pica - i równą ilość kości. Zawodnicy chowali sześcianiki do środka i mieszając chwilę uderzali mocno o pokład. Wewnątrz znajdowały się losy, które można było podejrzeć. Wtedy następowały obstawianie ile kości o danym wyniku znajduje się łącznie na deskach pokładu. Sprawdzeni blefujący przegrywali tracąc wszystko, zaś Ci co zostali odkryci i mówili prawdę wygrywali. Zasady proste i bystry umysł Kisho nie miał najmniejszych problemów, aby je pojąc. Mimo wszystko marynarskie umysły nie należały do tęgich więc gra nie mogłaby być nader skomplikowana.
W momencie, kiedy ostatni pojedynek zakończył się i nie było już chętnych do ryzykowania swoim żołdem z tłumu wydostała się potężna ręka wbijająca wręcz drewniany kubek w dłonie Kisho. Kilku marynarzy obok obróciło się i zagrzmiało z radości na następny pojedynek. Ktoś ściągnął młodego mężczyznę na ziemię do pozycji siedzącej naprzeciw chudego wyglądającego jak łasica marynarza. Na jego twarzy pojawił się pewny siebie uśmieszek, musiał mieć na swoim koncie wiele wygranych. Kości zabrzmiały, stukając wewnątrz naczynia oczekując na kompanie ze strony sześcianików wręczonych Kyuzazame. Właściwie co złego mogło się stać? Grali o żołd, zaś shinobi nie miał takiego. Nie było zatem oszustwem, mogli przecież zapytać. Gra więc nie mogła być stratna, zaś przed oczami widniał czysty zysk. Ile osób ograł chytry wilk morski? Z pewnością trochę się tego nazbierało. Więc jak będzie? Odrobina hazardziku jeszcze nikomu nie zaszkodziła, no cóż.. prawie nikomu.

[Kisho]

Trudno powiedzieć czy było mu lepiej, czy gorzej. Żołądek chłopaka chyba nie za bardzo chciał przywyknąć do morskich warunków. Co gorsza, gdy tylko wzmógł się wiatr i statek widocznie przyśpieszył, Kisho miał wrażenie, że zwymiotuje momentalnie pod własne nogi, bo nie było mowy, by zdążył podbiec do barierki. O dziwo, jakoś udało mu się zatrzymać zawartość żołądka w sobie. Z trudem, ale jednak.
Gra, której chciał się przyjrzeć chłopak, rzeczywiście nie należała do skomplikowanych. Sama rozgrywka także do długich nie należała. Wystarczyło zamieszać kubeczkiem z kostkami i próbować przejrzeć przeciwników, a nagroda? Tutaj nie było rewelacji - stawiali to, co mogli, czyli żołd.
Nagle sytuacja w jakiś pokręcony sposób tak się potoczyła, że Kisho z miejsca obserwatora stojącego z boku, stał się jednym z grających, a przynajmniej na to wyglądało, choć w rzeczywistości jeszcze nie ruszył swoich kości. Czy zamierzał w ogóle zacząć? Nie, gdyż sumienie mu nie pozwalało.
- Nie mam co postawić - przyznał uczciwie. - Nie mam żołdu za wyprawę jak wy. - Co prawda nadal miał swoje należności z ostatniej wyprawy za mur, a także nieco wcześniejszego grosza, ale nie miał zamiaru pozbywać się tego lekką ręką. Te Ryo miały posłużyć lepszemu celu, a nie zwykłej grze, w której na domiar złego może je stracić.

[Atari Sanada]

"Małpia wyspa" - Misja D - Kisho - 7/15 Palące pragnienie hazardu unosiło się w powietrzu zagęszczając tym samym zimową atmosferę. Zgrupowanie mężczyzn aż drżało z ekscytacji na kolejny rozegrany mecz w którym ktoś inny podzieli ich los. Kości bowiem zawsze magicznie przekręcały się na korzyść spokojnie siedzącego chudego marynarza. Chwila zawahania, cisza na koniec zwieńczona szczerą odmową. Chytry wilk morski przeklął pod nosem i gniewnie zmarszczył brwi - Ej! Chłopcze! Chyba, nie chcesz powiedzieć, żem Ci nie równi? Nie godnim?! - Mężczyzna o iście łasiczej aparycji zawył i widocznie uśmiechnął się na żywą reakcję reszty załogi. Widać było, że wcale nie uważa się za obrażonego, ale chce koniecznie zagrać i zapewne wygrać. Presja narastała prędko. Od potwierdzających krótkich słówek do pełnych zdań urażonych, głodnych rozrywki mężczyzn. Sytuacja była więc patowa, nie zagrać niedobrze, zagrać też źle. Decyzja więc należała do trudnych i niosących przykre konsekwencję.
Szalupa! - Donośny krzyk dotarł do pokładu prosto z gniazda bocianiego. Majtek wbijał w czoło otwartą dłoń i wychylał się tak jakby miało mu to pomóc w dostrzeżeniu więcej szczegółów. - Rozbitek?! - Odparł trzeźwo i równie donośnie kapitan, który prędko dopadł burtę przykładając do oczodołu szkiełko otoczone zimnym metalem. - Nie wydaje mi się! Płynie sam od strony wyspy Saru! - Wyjaśnił majtek, choć kapitan doskonale widział już płynącą osobę. Reszta załogi jak jeden mąż porzuciła obijanie się przy kościach i przywarła do drewnianej burty. Kisho nie musiał więc podejmować decyzji tragicznej w skutkach będąc uratowanym przez nadciągające kłopoty. Każdy kto płynął w szalupie na pełnym morzu nie oznaczał jedno i tylko tego można było się spodziewać. Szczęście w nieszczęściu. - Pomóżcie mu do diabła! - Gruba lina wypadła za burtę prosto w ręce mężczyzny w szalupie, ten widocznie zmęczony z trudem wspiął się do połowy. Załoga zaparła się na plecionym kocie i równo pociągnęła pomagając zagubionemu na morzu przybyszowi dostać się na pokład. Upadł ciężko i przez dłuższą chwilę dyszał otoczony przez morskich żeglarzy. Krąg przerwał kapitan szarpiąc mocno i stanowczo męskie ramiona klnąc przy tym siarczyście na poziom bezmyślności swojej załogi. - Dajcie mu odetchnąć! - Leżący mężczyzna przekręcił się na bok po czym usiadł. Jego dłonie pokryte były pęcherzami i krwawiącymi ranami co oznaczało, że miał za sobą wiele czasu wiosłowania na otwartym morzu. Nie wyglądał jednak na marynarza. Oprószony siwizną z lekką szczeciną na brodzie miał już za sobą swoje lata młodości. Wyglądał na typowego rybaka bądź farmera. Kapitan przykląkł przy wymęczonym nieznajomym i podparł jego kark przystawiając do ust bukłak z wodą. Mężczyzna upił spory łyk co skończyło się zachłyśnięciem. - Mówże coś na morzu samojeden robił? Statek Twój zatonął? Czy inne powody Tobą targały, by na śmierć tak się narażać? - Wyjątkowo trzeźwo myślący i zachowujący się Fukku odczekawszy kapkę czasu przystąpił do pytań. W końcu jakiś powód musiał tego zdarzenia być, a jeśli istotny, to zapewne i czas grał tu główną rolę. - Saru... Saru zostało zaatakowane przez piratów. Mnie jednemu na morze wybrać się udało, pomocy szukać wśród płynących statków. Wyście pani jedynym jaki widziałem. Ja, ja płynąłem wiele czasu. Wiele czasu... - Mężczyzna walczył ze sobą, aby nie skonać tak długo jak tylko mógł, a w momencie wypowiadania ostatnich słów opadł bezwładnie na rękach Kapitana. Jego serce nie wytrzymało i zapewne wytrzymał do tego momentu tylko i wyłącznie przez silną wolę walki. Teraz, gdy spełnił powinność odszedł. - Dobrze się spisałeś. - Wyszeptał kapitan i ułożył delikatnie ciało na deskach po czym wstał wartko i rozejrzał się po swojej załodze, która milczała. - Cholera. Do nas jedynych dotarł i na naszych barkach spada powinność. Poza tym w Saru mieszka mnóstwo pięknych panien. Szkoda byłoby tracić takie skarby! Więc co powiedzie? Rozruszamy trochę nasze zastałe kości?! - Kapitan demonstracyjnie rozmasował bark czekając na reakcję swoich ludzi. Może i on tu dowodził, lecz na pełnym morzu podejmowanie złych decyzji, niezgodnych z wolą załogi kończyło się zwykle bardzo źle. - Aye! - Niczym jeden organizm głośno zgodzili się mężczyźni prędko przemieszczając się do swoich zajęć. - Nasza podróż do Kantai nieco się opóźni. Mam nadzieje, że nie masz tam pilnych zajęć. - Fukku skierował słowa do Kisho po czym wkroczył za ster pociągając z butli łyk śmierdzącego wysokoprocentowego trunku. Dwóch majtków rzuciło biało płachtę na martwego mężczyznę i znieśli go pod pokład, wtedy statek zawył zmieniając swój bieg. Żagle zatrzepotały pozwalając aby wiatr wpadał w nie pod nieco innym kontem. Wyraźnie spowolnili, a dźwięk rozbijających się fal uderzał od boku statku coraz to mocniej nim bujając.
Na horyzoncie zarysował się kształt małpiej wyspy, załoga zbroiła się w najlepsze a kapitan swoim zwyczajem upijał się opierając o ster. Szczęście w nieszczęściu doprowadziło Kisho do tego miejsca. Gdyby został i poczekał na jakikolwiek statek wypływający z portu o świcie, byłby na miejscu znacznie szybciej. Teraz jednak nie dość, że będzie później niż planował to jeszcze skosztuje pirackiej stali. Przewrotny los nie miał litości, nic więc nie pozostało jak stawić mu czoła, no a przynajmniej przeczekać. Nikt przecież nie mówił, że Kisho ma walczyć z ludźmi, którzy nic mu personalnie nie zawinili za ludzi, których nie znał o wyspę, której nigdy nie widział.

[Kisho]

Chłopak bynajmniej nie chciał nikogo obrazić, tym bardziej już stawiać siebie ponad innych. Przecież zawsze uważał, że człowiek człowiekowi jest równy i tego zdania akurat nigdy nie zmieni. Chodziło mu tylko i wyłącznie o to, iż hazard do niego nie pasuje i nijak nie przemawia. Poza tym nie miał najmniejszego zamiaru stawiać swoich Ryo, gdyż nigdy nic nie wiadomo. Mógłby je przecież stracić w ciągu kilku sekund. Co prawda, mógłby się zabezpieczyć i wykorzystać klanowe zdolności, by zapewnić sobie łatwą serię wygranych, ale to byłoby niesprawiedliwe względem reszty. W walce, skorzystanie z każdego dostępnego sposoby w celu wygrania uznałby za dopuszczalne i słuszne, ale tutaj było inaczej. Należało całkowicie podporządkować się przeczuciu i liczyć na uśmiech losu. Kisho jednak nie należy do tych co to podejmują ryzyko, zwłaszcza w przypadku niewiadomej wygranej, toteż musiał odmówić grającym. Pytanie jednak jak to stosownie uczynić, by ich ponownie nie zrazić...
Całe szczęście, że nawet nie musiał tego robić, gdyż zanim w ogóle zaczął zastanawiać się nad idealną wymówką, całą załogę poruszyło pewne wydarzenie. Mianowicie, na prawie pełnym morzu pojawiła się szalupa. Była oddalona i to o spore metry, ale jeden z ludzi kapitana, ten stojący w gnieździe, miał z góry idealny widok na to, co dzieje się na falach. Niebywale sprawnie i żwawo zaczęto organizować pomoc, co było zaskakujące biorąc pod uwagę stan załogi jeszcze sprzed kilku chwil. Obrano kurs na niewielką łódkę i po chwili wciągnięto jej załoganta na pokładowe deski.
Starszy człek, bo to właśnie go wyłowili, nie wyglądał najlepiej. W zasadzie wcale a wcale nie było z nim dobrze. Kisho przeczuwał, że mężczyzna praktycznie umiera, i mimo chęci nie zdoła mu pomóc. Może gdyby znał naprawdę silne techniki medyczne, to podtrzymałby go przy życiu i w jakiś sposób doprowadził do lepszego stanu. Niestety z bólem w sercu musiał bezradnie przyglądać się jak starzec odchodzi na jego własnych oczach. Jego śmierć nie poszła jednak na marne, gdyż wyjawił im to co się stało na pobliskiej wyspie i chyba właśnie dzięki pragnieniu dostarczenia komukolwiek tej wiadomości był w stanie wytrzymać aż do tego momentu. Najpewniej odszedł ze spokojem, wiedząc, że wołanie o pomoc zostało usłyszane.
Kisho chwycił się na niebieski kamyczek przewieszony przez szyję, przypominając sobie odległe wydarzenia. Fukku bez namysłu zapragnął pomóc mieszkańcom Saru, nawet nie wiedząc z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Nie zwracał uwagi na ryzyko tylko działał jeśli miał taka możliwość. Przypominał w tym nieco Kisho, który swego czasu postępował z pozoru równie gwałtownie, acz trzeba przyznać, że należycie. Czyżby chłopak zbyt szybko ocenił kapitana i teraz nabrał nieco skruchy?
- Mam - odparł szczerze, na pytanie. Miał tam aż dwa pilne Zajęcia, które aktualnie trzymał w torbie. - Ale mogą poczekać. Muszą - dodał po dłuższej chwili i podszedł do barierki, kierując wzrok na horyzont w stronę wyspy. Wiedział o swojej powinności względem Hisui i Takeshiego, ale czuł, że akurat ta dwójka zrozumie jego poczynania i chęć podania pomocniej dłoni innym. Jasne, że nie musiał walczyć, jasne, że większość w ogóle nie przejęłaby się losami jakichś obcych ludzi, ale Kisho nie nie potrafił przejść obojętnie obok potrzebujących. Czuł wewnętrzną powinność walki i odbicia Saru z rąk piratów. Nigdy nie żałował swoich decyzji, nawet jeśli te sporo go kosztowały. Nie płakał nad swoim losem, nie użalał się. Robił to co dyktowało mu serce na wpoły z sumieniem, nie bacząc na własne straty. Może dla wielu to czysta głupota poświęcać się aż tak bardzo dla nieznajomych, ale on nie potrafił inaczej. Co więcej, nigdy nie narzekał i nie liczył na nic w zamian. Jedynie czynił swoją powinność z uśmiechem na ustach.

/zt

[Murai]

Coś co egzystuje wyłącznie dla konfliktu i zabijania? Żyjąc pomiędzy kolejnymi wojnami? Ostatnio miał miejsce atak dzikusów na Mur, oni przyszli do nich. Prawdopodobnie, być może oni sami w jakiś sposób sprowokowali konflikt. Nie było na to żadnego dowodu, przynajmniej takiego który posiadałby Murai. Całe wydarzenie minęło gdzieś bokiem, nie dostrzegł go i tym samym stracił okazję na dowiedzenie się wielu ciekawych rzeczy. Dlatego wizyta w Cesarstwie była wręcz koniecznością, której nie mógł przegapić. I jak widać opłaciło się. I nie tylko dlatego, że miał okazję zobaczyć wiele walk i poznać umiejętności Ninja, o których do tej pory nie wiedział. Także dlatego, że miał okazję poznać samych ludzi i dodatkowo docenić ten fakt. Wyczuł subtelność w głosie Nikusui, kiedy ta zadała pytanie odnośnie robienia czegoś innego. Nie odpowiedział, mimo że znał odpowiedź. Murai znalazłby swoją niszę, może uprawiał zawód do którego został przyszykowany. Nie było pewności, ale jego umiejętności mordercy na pewno miałyby pożytek. Dodatkowo brak wielu narządów znacząco zmniejszał koszt swojego utrzymania.
- Oczywiście, że nie. Wręcz przeciwnie. - odpowiedział, gwałtownie zaprzeczając wszystkiemu co powiedziała Niku. Oczywistym było, że Kakuzu trenował w celu podniesienia swojej wartości w boju. Zupełnie jakby Niku nie zrozumiała mocnego zdaniem Muraia przekazu jaki niosły za sobą jego słowa. Może po prostu się z nim drażniła? Jeśli tak, to reakcja Kakuzu była mocno nieadekwatna. Hana zaśmiała się pod nosem, tylko utwierdzając Kakuzu w tym przekonaniu. Z kolei zdanie Nikusui o "drugiej szansie" była także podzielana przez niego. Aczkolwiek zależnie od okoliczności i warunków w jakich odbywa się całe wydarzenie. Ciemne zaułki Ryuzaku, całkowicie odludzie przykryte lasem, prowincja w której znajduje się ogrom sensorów. Każde miejsce trzeba było traktować osobno i osobno rozważać zabójstwo. Zależy także od okoliczności, każda sytuacja jest inna. Ale Murai nie dawałby drugiej szansy sam z siebie, bez powodu.
- Oni nie zasługują na mój piękny uśmiech. - Hina zadarła nos, prezentując swój uśmiech, jak gdyby pokazując, że Niku i Murai na niego zasługują. I że nie musi ich zabijać.
Statek wyruszył z portu i pruł przez fale przy sprzyjających wiatrach. Na statku było wystarczająco miejsca mimo dużej ilości ludzi na pokładzie i w kajutach pod nim. Murai zdecydował się pozostać na nim, gdzie mógł podziwiać może i poobserwować będących na statku. Nawet jeśli pośród nich mógł czaić się jakiś potencjalny zamachowiec. Tak, przewidywał taką opcję. Zdecydowaną większość czasu Murai spędził na słuchaniu Niku i Hany, które wdały się w naprawdę długą rozmowę na temat który był dla Muraia tak błahy, że nie pokusił się nawet o dołączenie do niego. Rzecz jasna wysłuchał, nawet z takiego czegoś można było wyciągnąć ciekawe informacje. Co prawda miał wrażenie, że stan Niku może nie być najkorzystniejszy do podróży morskich, ale nie ingerował. Kiedy w końcu przycumowali do brzegu, dosłownie wypłynęli przez trap wraz z resztą pasażerów.
- W końcu w domciu! Znaczy się prawie, ale to kawałeczek jedynie. Panie Murek, którędy idziemy? - skupiła się na Muraiu, który trzymał fretkę pod płaszczem i uspokajał. Najwidoczniej ona także niezbyt przepadała za tłumami, co mógł zauważyć już na trybunach.
- Możemy iść przez Sogen, w którym się rozdzielimy. Najbliżej dla nas i najbliżej dla Nikusui. Wydaje mi się że w swoim obecnym stanie masz dość atrakcji, prawda? - zapytał się, ewidentnie mając na myśli jej poprzednią noc spędzoną w towarzystwie alkoholu.

[Nikusui]

Jakoś ta podróż minęła. Mimo początkowego złego samopoczucia, to z każdą kolejną godziną było coraz lepiej, a czas naprawdę szybko jej minął. Przede wszystkim dlatego, że zajęta była rozmową z Haną, w którą Murai za bardzo się nie wtrącał. Ogólnie na okręcie i tak było sporo innych podróżników, których rozmowy były wręcz wszechobecne. I mimo, iż część tego dnia Nikusui spędziła raczej spokojnie i leniwie, to jakoś miała nieodpartą ochotę legnąć w swoim łóżku, by zebrać siły, które nie chciały do niej wrócić. To było konieczne, bo zamierzała szybko wrócić do treningów. Parę pomysłów chodziło jej po głowie i koniecznie chciała spróbować je zrealizować.
Wydreptali ze statku, po czym mieli zadecydować, dokąd się udać. Propozycja Muraia była rozsądna, jeżeli chcieli jeszcze pobyć w swoim towarzystwie.
- Na dziś raczej wystarczy. - odpowiedziała, spoglądając w bok, na przechodzących koło nich ludzi, którzy najwidoczniej również gdzieś się śpieszyli. Cóż, festiwal się skończył, czas wracać do własnej rzeczywistości. - Mimo wszystko, to były w miarę intensywne dwa dni. - dodała, spoglądając na Muraia, po czym ruszyła spokojnym krokiem w stronę szlaku transportowego. Było ciepło, więc płaszcz wylądował na jej prawym barku. Nie było sensu go zakładać i się niepotrzebne zagrzewać. Dzięki temu widoczny był jej bicz, który ładnie zwinięty czekał na okazję, by zostać użytym. Potencjał jego użycia był przez Nikusui nierozwinięty, ale w końcu miała na to jakiś pomysł i wiązała z jego sukcesem spore nadzieje.
- A ty, Murai-san, nie skorzystałeś z niczego innego, poza oglądaniem walk? - wypaliła nagle, nie pamiętając, by o to pytała. Wiedziała jedynie, że owe oglądał w pierwszy i drugi dzień, ale w międzyczasie minęła noc, którą też różnie mógł spędzić. Chyba, że pamięć zaczęła jej płatać figle.
Zmarszczyła brwi, jakby próbując skierować spojrzenie w stronę, gdzie powinno znajdować się Kami no Hikage. Oczywiście nie zobaczyłaby go stąd, po prostu zerknęła w kierunku, w którym trzeba byłoby się udać, by do niego dojść. Orientacje w terenie miała całkiem niezłą, chociaż tam jeszcze nigdy nie była. Nie czuła takiej potrzeby, ani żadne z jej zadań nie wiązało się z przebywaniem na tamtych terenach. Nurtowała ją jednak trochę reakcja na to, co dzieje się na Wyspach. Nie sądziła, żeby Rada tak bezczynnie siedziała i nic z tym nie zrobiła. I nie miała tu na myśli jakiegoś ataku, a jedynie próby lepszego zjednania sobie Rodów kontynentalnych, które jeszcze się od nich nie odwróciły.
- Ma jakieś imię? - zapytała, skinając głową w kierunku fretki. Niezależnie od tego czy była schowana pod płaszczem, czy też nie. Jej gest powinien być zrozumiały dla Muraia, dla Hany zapewne też. W sumie to ten zwierzak jedynie utwierdzał ją w przekonaniu, że mimo iż Kakuzu jest dość zdystansowany, to i tak nie stroni od towarzystwa i kontaktu. Może nieświadomie, ale jednak miał kogoś, kto był u jego boku. Nawet, jeśli to tylko zwierze, które nie miało żadnych specjalnych umiejętności. Oczywiście tego też nie mogła być pewna, ale tak po prawdzie nie chciała wchodzić na te tematy. Może kiedyś samo wyjdzie, tak mimochodem. Może dziś, podczas podróży szlakiem, może innym razem, gdy będą mieli okazje się jeszcze zobaczyć.
z/t wraz z Muraiem i NPC Haną

[Harran]

Misja rangi D Ryuji
[7/15] Słysząc zgodę niewysokiego blondyna staruszek oblizał się, zamlaskał i ruszył w stronę miasta dziarsko jak na jego wiek, jednak ogólnie rzecz biorąc niezbyt szybko, ze względu na konieczność wspomaganie się laską. Gdy tylko dostrzegł, że młody shinobi idzie za nim, zaczął mamrotać do siebie o tym, jaki ładny, niewysoki i dobry panicz na model mu się znalazł. Potwierdził tym samym przypuszczenia Ryujiego, że jeśli mu nie przerywać, będzie w stanie mamrotać nieustannie, od zmierzchu do świtu robiąc jedynie przerwy na sen i jedzenie. Szansa na nawiązanie z nim dialogu przepadła więc i młodzieniec spokojnym krokiem dotarł do miasta, w którym dziadunio z miejsca skierował się w stronę portu, aż w końcu razem ze swoim przyszłym modelem dotarł do nieco zapuszczonego, piętrowego budynku, z bardzo małymi i tak brudnymi oknami, że wątpliwe było, aby dawały one wystarczająco światła pomieszczeniom w środku. Staruszek zatrzymał się jednak przed drzwiami budynku i klepiąc się po swoim ubraniu zaczął zaczął mamrotać:
- Gdzie te klucze moje, niecnoty pewnie jakieś niedobre, brzydkie mi ukradły, dobytek rozkradły. Dziadunio na chwile z chałupy wyjdzie, modela dobrego, ładnego znajdzie, a tu już złe nicponie tylko czyhają na jego krwawicę. Jaki wstyd przed paniczem takim niedużym, ładnym... - po chwili jednak udaje mu się znaleźć pęk kluczy, który ukrył w jednej z kieszeni, dzięki czemu na chwilę milknie i gestem zaprasza Ryujiego do środka