Osada Portowa Funemi

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 13/15
Wow, masz mnie tutaj. Chyba przez chwile dałem się ponieść retoryce starca i uznałem jego racje, jakoby dziwkom nie należało się dobre traktowanie. W końcu hej, on jej nie porwał i nie zgwałcił, nieletnią ktoś do tego fachu zatrudnił, a może była kiepska wtym co robiła i dlatego jej nie zapłacił? Co ze złotą zasadą nasz klient nasz pan, przecież ona też jest niesamowicie ważna, prawda? Obowiązuje niezmiennie, by nie płacić za coś co nas niezadowala tylko dlatego bo tak, to wbrew zasadom rynku! Ale nie no, rozumiem, trochę, jakoś, że dziwka to nie towar tylko żywa, myśląca osoba, już nie zaglębiając się w to jakiej jakośći jest to żywa myśląca osoba, bo moralność to na pewno kuleje w jej przypadku...
Ale potem zrobiłeś coś dziwnego i owszem, nie miałeś już cierpliwości, zdenerwowałeś się, może coś innego, ale trzeba to powiedzieć - zaatakowałeś swojego pracodawcę elektryczną pięścią w bok brzucha, ten się tego nie spodziewał więc jak szmaciana lalka odleciał metr dalej prosto na trupa, przewracając się na nim i uderzając mocno plecami i głową o ziemie.
-Co ty kurwa wyprawiasz..! - Jęknął dość głośno, leżąc na ziemi przewieszony przez trupa. Mężczyzna nie ma ZIELONEGO pojęcia dlaczego to zrobiłeś i teraz zaczyna dostrzegać w tobie wroga. Dobrym wyznacznikiem tego jest, że dobył z kieszeni niezbyt ostrego, zachodzącego rdzą noża, a może to zaschnięta krew? W sumie niektóre zwłoki wygłądały na troche pomęczone takim ostrzem..

[Saburō Hokusai]

I się zaczęło. Elektryczna pięść dosięgnęła starca bez problemu, tak jak chłopak się spodziewał. Nie miał pojęcia czy dałby radę, gdyby nie zgrywał dobrego dla staruszka. W końcu od samego początku chciał go wykończyć, a element zaskoczenia potrafi zdziałać cuda, o czym można było się nie jeden raz przekonać. Mężczyzna odleciał metr dalej wpadając w trupa i przewracając się na nim uderzył w ziemię głową oraz plecami. Staruszek był zszokowany i w czym tu się dziwić? Hokusai zgrywał na początku lojalnego pomocnika, a teraz zaczyna walkę. Dziadek wyciągnął nóż zachodzący rdzą albo krwią, choć bardziej stawiał na to drugie. Saburō spojrzał na niego swymi żółto-zielonymi oczyma. Już nie było widać w nich miłego i przytulnego chłopca. Samym wzrokiem, gdyby się dało, Hokusai nie wątpliwie zabił mężczyznę.
- Pozbywam się wroga
W tym momencie chłopak wystawił język w stronę swojego przeciwnika na którym wyraźnie było widać symbol wyznawców Jashina. Chwilę po tym złapał za kij, który nosił na swoich plecach i zaczął zadawać mężczyźnie mocne ciosy w czaszkę oraz w żebra. Noża się nie bał. Ponieważ przeciwnik leżał na ziemi, a ponadto miał przewagę jeśli chodzi o zasięg. Teraz wystarczyło tylko zabić starca.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 15/15

Jeśli istnieje coś takiego jak akt Jashinizmu to niewątpliwie został on tutaj dokonany, naprawdę bez dwóch zdań. Mord bez opamiętania, ale wysublimowany, wyczekany, przygotowany. Oj tak, to nie była pierwsza lepsza ofiara, Jashinista czekał na odpowiedni moment już dłuższą chwilę, dowiedział się więcej, był świadkiem kilku rzeczy i wiedział, że ma przed sobą kogoś wręcz stworzonego do zdechnięcia i zostania ofiarą dla Lorda Jashina. Był to staruszek, gwałciciel nieletnich o bardzo wątpliwej przeszłości i moralności, nie rozumiejący powagi i zła własnego czynu, usprawiedliwiający się, jakby chodziło o zabicie muchy w kiblu. No, ale czy zabicie kogoś takirgo nie jest przypadkiem, no nie wiem, aktem bycia dobrym? W końcu pozbywasz sie śmieci, wynosisz odpad do niebytu, Saburo. Oczyszczasz świat z brudu, oddychającego i kopiącego trupy brudu, czy to nie czyni cię choć troszeczkę dobrym, choć troszeczkę, w malutkim stopniu, nie robi z ciebie... bohatera pozytywnego? Stary, nie idź tą drogą, nie zostawaj kolejnym mało jashinistycznym jashinem, to byłoby biedne! Powinieneś kopać te trupy z nim! Wykrawac symbole Jashina!
-Co ty pierdolisz, jakiego wroga... - Mężczyzna wlepił wzrok w oko Saburo jak tonący w nadchodzącą falę. W jego oczach pojawiło się nagłe zrozumienie. Symbole identyczne jak na trupach, na ziemi, na drzewach, ten symbol także na jego języku. Jego pomocnik był kimś takim jak ten, który tego dokonał. Nie zdążył jednak nic z tym zrobić. Saburo nie skończył swojego dzieła w ten sposób, jeszcze nie. Dopadł do swojego wroga i zaczął go uderzać. To nie był shinobi, tylko zwykły człowiek. Kilka potężnych ciosów wystarczyło by wgnieść czaszkę i rozłupać ją jak wysuszonego orzecha, niszcząc mózg i odbierając do końca życie starucha. I tak odszedł, bez walki, skatowany jak pies. Z kieszeniami pełnymi monetami które miały być wyplatą dla Saburo za pomoc.

Dzieki za misje, wynagrodzenie standardowe.

[Saburō Hokusai]

W końcu go dopadł. Myśl o tym, że za chwilę rozłupie temu człowiekowi czaszkę nie napawała go obrzydzeniem, a radością, że pozbędzie się wroga, który wkurwił go już w osadzie. Mężczyzna na początku nie wiedział o co chodzi, lecz gdy Hokusai wystawił język wszystko stało się jasne. Nie wiadomo czy się poddał, czy nie zdążył zareagować, ale nie wykonał ruchu, a młody wyznawca zaczął bić kijem starca, aż zatłukł go na śmierć. Po tym przeszukał starca i zabrał mu wszystkie monety jakie miał przy sobie. To miała być jego zapłata za szybkie uwinięcie się z niepotrzebnymi ludzi na tym świecie. W każdym razie on nie mógł tutaj zostać, musiał wrócić do osady, żeby podejrzenia nie zostały skierowane na niego. Po prostu poszedł do niej jeszcze raz chodząc w te i z powrotem. Czy miał akurat w tym jakiś cel? Najprościej przecież byłoby uciec stąd, ale jak to się mówi, najciemniej jest pod latarnią.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 1/...

---

- Rok 384 - Lato - Saburō Hokusai
- Osada Portowa Funemi -
- Kompania Seikatsu -

---

Przechadzając się po placu targowym w całkiem dobrze prosperującej mieścinie jaką jest Osada Funemi natrafiłeś na zgrupowanie ludzi. Czyżby rozdawali coś za darmo, że aż tylu ich się zebrało? Może warto to sprawdzić? Gdy już zbliżałeś się do grupy sępów okazało się, że wszyscy ci ludzie nie czekali w kolejce po darmowe fanty, a wysłuchiwali mowy wygłaszanej przez mężczyznę o długich włosach koloru granatowego, stojącego na piedestale. Odczytywał on ze zwoju następującą wiadomość:

Dołącz do naszej gromady! Wszyscy którzy pragną wrażeń, oraz przygody, jeżeli jesteś jedną z takich osób witamy z otwartymi ramionami, dołącz do nas, kompanii Seikatsu. Stawiamy czoła wielu wyzwaniom i przyjmujemy różnego rodzaju misje, wraz z nami udoskonalisz swoje umiejętności! Przybądź na zapisy do prowincji Shinrin. Nasza siedziba znajduje się kilometr na południe od Hayashimury. Tam się spotkamy!

Mężczyzna wydawał się już ciut zmęczony wygłaszaniem tej wiadomości, nic dziwnego, w końcu tłum gapiów co chwilę się zmieniał, po chwili już nie rozpoznawałeś żadnej twarzy która stała tutaj przed chwilą. Widać, że całkiem poważnie podszedł do tematu marnując swój czas na zwykłą reklamę. Gdy przyjrzałeś się mu bliżej to prócz długich granatowych włosów mogłeś dostrzec opaskę na jego czole z ochraniaczem, a na nim znajdowało się logo, kto by się spodziewał, prawdopodobnie kompanii do jakiej rekrutację przeprowadza. Odziany był w kamizelkę którą nosili najczęściej shinobi szykujący się do walki. Niecodziennym widokiem był jednak łuk przewieszony przez jego plecy.
Po kilkukrotnym wygłoszeniu przez niego ogłoszenia zszedł ze skałki na której stał, a tłum który chwilę temu jeszcze go otaczał rozstąpił się i rozszedł na wszystkie strony - Widocznie nie wszyscy ludzie są zainteresowani, może to właśnie wiadomość kierowana do ciebie? Może nawet i dobrze, że ty jej wysłuchałeś, może okazać się to idealne miejsce w którym zaspokoisz swoją żądze mordu. Wtedy też długowłosy minął ciebie i zaczął kierować się w stronę wyjścia z wioski, może jego zadanie dobiegło tutaj końca, albo też sobie odpuścił i rusza w dalszą drogę? Pozostaje ci się o tym jedynie przekonać.

[Saburō Hokusai]

Przechodząc akurat przez plac targowy w tej osadzie, chłopak natrafił na zgrupowanie ludzi, którzy nie wiadomo co tam robili. Wyglądało to trochę jakby jakaś sytuacja miała tam miejsce, więc młody wyznawca z samej ciekawości aż podszedł sprawdzić co tam się dzieje. Jak się okazało jakiś mężczyzna wygłaszał przemowę do grupy osób, która właśnie tam stała. Jashinista sam aż posłuchał i jak się okazało werbowali ludzi do jakiejś kampanii. Nie można powiedzieć, że nie, bo choć chłopak jest samotnikiem, to była to idealna okazja do zdobycia cennego doświadczenia a nawet jakiś łupów. Tylko czy przyjmują każdego kto chce? Głównie to pytanie chodziło chłopakowi po głowie jednak nie zamartwiał się nim zbyt długo. Po prostu podjął już decyzję i zapamiętał miejsce gdzie ma się udać. Shinobi który to wygłaszał wyglądał jak zwykły ninja, tylko jedno nie pasowało w jego ubiorze... łuk. Hokusai jednak nie zwracał na to jakiejś szczególnej uwagi, chociaż trzeba przyznać, że go to zainteresowało. W każdym razie Jashinista stwierdził, że nie będzie zatrzymywać już mężczyzny, tylko od razu uda się na miejsce, gdzie mają się odbyć zapisy. Jak postanowił tak zrobił. Wyruszył w podróż na tamte tereny z nadzieją, że naprawdę będzie mógł doświadczyć czegoś nowego i udoskonalić się w różnych sztukach.

z/t

[Yamanaka Inoshi]

- Forteca Seikatsu -

[Kakita Asagi]

Schodząc na suchy ląd, niebieskooki głęboko zaczerpnął wdechu. Nie, nie doskwierały mu związane z morską podróżą przypadłości czy coś w tym stylu, on po prostu lubił czuć kontynentalne powietrze, chociaż w tym przypadku był to bardziej gest symboliczny. Podziękowawszy wszystkim morskim bogom i duchom opiekuńczym rodziny, samuraj skierował swoje kroki w stronę centrum osady, z zamiarem nie zatrzymywania się w niej bez dobrego powodu, a na pewno nie na dłużej. W czasie tego spaceru uzupełnił nieco zapasy i męskim postanowieniem pokonania jak największego dystansu do zmroku, dziarsko skierował się na trakt…

Jak postanowił, tak też uczynił – dzięki swojej samurajskiej sile woli udało mu się uniknąć pułapek pod postacią kupców i kobiet nie koniecznie wysokich obyczajów, ale jakże chętnych do obdarowywania tym, co od natury dostały. Nie, by skorzystanie z ich usług jakoś szczególnie gryzło się z szeroko pojętym Bushido, ale zwyczajnie Kakita nie zamierzał się rozpraszać i osiągnąć cel. Nie oznaczało to oczywiście, że nie rozmyślał o tym wszystkim, co w czasie turnieju w Hanamurze widział. Mnogość styli i technik walki, jaki zaprezentowali zawodnicy był porażający w swym bogactwie i skuteczności. Niebieskooki nie był do końca pewien, z którymi z nich wygrałby w otwartym starciu, w zasadzie stale najmocniej niepokoiła go ta niewielka dziewczynka walcząca z Akodo, cóż to za diabelskiej sztuczki użyła, że rosły jak dąb chłop nie mógł się do niej zbliżyć? Jakież inne techniki kryli w swoim arsenale shinobi? Dla Kakita jedno było jasne – rok, to zdecydowanie za mało, by poznać ich sekrety, a izolacja, jaką zarządził lider samurajów zdecydowanie szkodziła. Nawet nie chciał się zastanawiać, w jaki sposób wyglądałoby jego własne starcie z jakimś shinobi, gdyby nie widział ich ninjutsu na własne oczy. Naginanie żywiołów do własnej woli, wpływanie na cudze umysły, walka kilkoma mieczami na raz i nawet kopiowanie samurajskich styli walki – to wszystko z trudem mieściło się w głowie naszego bohatera. Zdecydowanie musiał wiedzieć więcej i najlepiej było skonsultować to ze swoim dawnym mistrzem…

Wieczór zastał Asagi’ego na trakcie. Bezchmurne niebo sugerowało piękną pogodę następnego poranka, a w nocy możliwość oglądania gwiazd oraz… niecodziennego tańca, jaki śmierci, jaki rozegrał się między pająkiem, a osą. Nieopodal miejsca, które samuraj wybrał na swoje legowisko, toczył się pojedynek na śmierć i życie, który szermierz miał szczęście obserwować. Niewielka, zgrabna osa zaciekle atakowała na ziemi dużo większego pająka – oba jadowite stwory, kły przeciwko żądłu, kto wygra? Niebieskooki z zainteresowaniem obserwował, jak błonkówka sprawdza refleks swojego przeciwnika, stale nacierając na niego i nie dając chwili wytchnienia. Ośmionogi wojownik raz po raz unosił przednie odnóża i ukazywał swój oręż, ale wszelkie jego kontry były na nic, osa z łatwością unikała, jego ciosów aż nagle… Cienka wojowniczka zaatakowała żuwaczkami, chcąc pochwycić jedną z kończyn pająka, ale nie trafiła. Ten w oka mgnieniu natarł na nią i… oberwał żądłem. Szybka akcja – pułapka i zamknięcie jej, po której na polu walki pozostała jedynie osa i truchło pająka.
Niebieskooki przez chwile jeszcze obserwował, jak osa ciągnie ciało pokonanego przeciwnika gdzieś w dal, po czym przeniósł spojrzenie na własne „żądło”.
Rozumiem… – szepnął do siebie, po czym chwycił za rękojeść miecza…

<ZT>

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Nie tracąc cennego czasu, ani nie szczędząc sił, młody samuraj udał się w stronę osady portowej - jakby na ironię, drogę tą pokonywał nie tak dawno temu w stronę świątyni, a więc wiedział, że musi się spieszyć. Najlepiej, jakby udało mu się zdobyć/pożyczyć dwa wierzchowce, najlepiej świątynne. Z tego co pamiętał, niektórzy adepci szkoły trenowali styl Takeda, a łucznictwo konne również wchodziło w jego skład, więc jeśli by mógł, skorzystałby z takiej możliwości...
Niezależnie czy pieszo, czy też wierzchem, samuraj postanowił najlepiej jak tylko może spełnić powierzone mu zadanie i dotrzeć do osady. Czas był tutaj najważniejszy, złoczyńca miał nad nimi ogromną przewagę, jeśli już dostał się na okręt to mogą go nigdy nie zobaczyć. Z drugiej strony, może wcale jeszcze nie był tak daleko? Zgodnie z opisem Totsuka-san, zaatakował ich wojownik odziany w niebieski płaszcz, wyraźnie zaznaczono, że był to samuraj. Dodatkowo, świątynia była cały czas zamknięta, co prawda, dopiero od momentu znalezienia ciała nieszczęsnego młodzieńca i jego konającego brata, to dawało oprawcy okienko na działanie, ale... mnożenie możliwych rozwiązań nic tutaj nie da. Na razie, trzeba było dostać się do wioski, a w międzyczasie jak przystało na dobrego szermierza, ułożyć plan bitwy.
Czego będzie chciał złoczyńca? Z jednej strony będzie się chciał schować, z drugiej uciec z prowincji, jak widać, prawdopodobnie drogą morską. Z tysiąca innych rozwiązań, akurat droga morska, dlaczego? Skąd pewność, że nie jest to ślepy ślad, że gonią cienie na ścianie, a nie dłonie, które ów cienie składają? Cóż, niebieskooki samuraj musiał zaufać i spróbować zbadać ten trop, był on bowiem równie dobry jak każdy inny, poza tym... jeśli złoczyńca zdecydował się uciec w innym kierunku, to i tak go nie znajdą.
W między czasie, Kakita zastanawiał się dokładnie, co pozostaje mu czynić. Jeśli niebieski płaszcz skrywał zabójce w czasie nocnej napaści, to istotnie mógł on należeć do ludzi mistrza Kurou, z drugiej strony, dlaczego ubierałby tak charakterystyczny strój? Czyżby działał w pośpiechu, a może było to zwykłe zrządzenie losu? Może pełnił wartę i nagle dowiedział się o sekrecie, jaki poznali młodzi adepci i postanowił ich szybko usunąć? Jeśli tak, to dlaczego w tak dziwaczny sposób? Dlaczego nie zabił całej trójki, dlaczego pozostawił żywego świadka, dlaczego zeznania ofiary i świadka były tak różne. Może był krewnym Totsuka-san i nie mógł mu zrobić krzywdy? Może to wszystko to jednak fałszywy trop i istotnie ktoś chciał się podszyć pod samuraja? Słowa dotyczące odczucia tonięcia zdawały się za tym stać, to mógł być ninja... Eh, to wszystko było zdecydowanie zbyt pogmatwane, działali jak ślepe dzieci we mgle. Im bliżej rzeczonej osady był młody samuraj, tym bardziej miał wrażenie, że w rozwiązaniu tej zagadki przyda się bardziej szczęście, niż plan, ale musiał mieć jakiś punkt zaczepienia, cokolwiek. Jeśli istotnie ktoś będzie chciał uciec z wioski, to będzie się chciał zwerbować na statek - podróżujący samuraj to żadna nowinka, powinno być łatwo. Trzeba to będzie sprawdzić, ale pierw znaleźć mistrza Kurou, miejmy nadzieje, że chociaż to będzie proste, a jeśli się uda, to wypytać go o wszystkie ustalenie. Oby tylko nie było za późno...

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
17/30



Summer, whether we crawl or fly,
will we ever reach the answer?


Nietrudno było dostrzec ich pośród cichej i spokojnej ludności Funemi, snującej się w milczeniu za swoimi sprawami. Mieli jasnoniebieskie, wręcz zbyt niebieskie, płaszcze o niezwykle lekkim kroju; zadawali pytania, rozglądali się, szukali, jak tylko się dało, nie bacząc na to, że robiło się coraz chłodniej, a niebo zasnuwało się powoli niepokojąco szarymi chmurami. Zdecydowanie zrobiło się chłodniej. Lada chwila mógł lunąć deszcz, jednak poszukiwaczom sprawiedliwości i zaginionej arki zdawało się to nie przeszkadzać. Wśród nich zdecydowanie wyróżniał się niski, niższy od swoich towarzyszy starzec, którego zdradzały pochylone już wiekiem plecy i drewniany kostur.
Koń pod Asagim parskał gniewnie, żwawo, rwał się wręcz do akcji i gdyby nie cugle, już dawno by poniósł, budząc grozę wśród przechodniów. Mimo wszystko dotarł tu i tak dość szybko. Szybciej, niż można było się spodziewać. Obok niego szedł drugi, spokojniejszy i o jaśniejszym umaszczeniu (o ile wierzchowiec samuraja odznaczał się kruczą czernią sierści, o tyle koń luzowy był biały niczym śniegi Yinzin).
Mężny wojownik zdecydował się zatrzymać konie, przywiązać je do jakiegoś palika i podejść do grupy mistrza Kurou. Starzec zsunął na jego widok powoli kaptur z twarzy; miał szlachetne rysy i zmęczone, podkrążone, dziwnie martwe oczy.
Martwe?
Na płaszczu samuraja powoli zaczęły pojawiać się pierwsze krople deszczu.

- Ach, Kakita Asagi... - uśmiechnął się delikatnie, smutno starzec. Westchnął. - Rzekomego samuraja wyróżniają dziwne zdolności genjutsu, a także to, że ma niezwykłe, jasnozielone, wręcz mesmeryzujące oczy. Jak u kota. Przypłynął tu na statku z Hanamury. Podał kapitanowi nazwisko Ineko. Ineko Yasuo. Twierdził, że jest jednym z uczestników tego słynnego turnieju, który odbywał się w Hanamurze. Problem w tym, że nikt nie wie, gdzie wspomniany Ineko się znajduje, a ostatni raz widziano go tu w porcie.

Teraz powstawało pytanie, gdzie znajdował się nieznajomy? Czy ukrywał się gdzieś w mieście, licząc na stosowną chwilę? Czy już wsiadł na jakiś statek i pożeglował dalej? Czy wtopił się już w tłum ludzi, stapiając się z pastelową rzeczywistością tej cichej, wiecznie zbyt cichej osady? Ani Kaigan, ani Funemi nie były nigdy oazą skandali. Nie przyciągały wielkich, zwracających sobą uwagę shinobi, nie były celem przerażających rozgrywek Hana i jego apokalipsy ani areną walk między klanami. Panowie tych ziem, Aburame, raczej żyli w kojącej neutralności...tylko czy owa neutralność nie była właśnie tłem dla takich tragedii?

[Kakita Asagi]

Podróż wierzchowcem jest zawsze zdecydowanie przyjemniejsza niż pieszo - jak to dobrze, że samurajem będąc młody Kakita skubnął nieco wiedzy odnośnie jeździectwa, co prawda, w zawodach to by wiele nie ugrał, ale przynajmniej zdołał przybyć do portowej osady zdecydowanie wcześniej, niż wynikało z danego mu czasu...
Przywiązawszy swoje konie, niebieskooki spojrzał w górę. Pogoda nie nastrajała do poszukiwań zbiega, ale z drugiej strony i w niej można było doszukać się sojusznika. Deszcz na lądzie nie rzadko zwiastował sztorm na morzu, a przynajmniej warunki na tyle niesympatyczne, że tylko nieliczni kapitanowie decydowali się opuścić port (a jak wiadomo, najlepszy żeglarz spędza sztorm w tawernie nad butelką rumu). Odnalezienie grupy odpowiedzialnej za poszukiwania nie było trudne, w zasadzie, to oni sami go odnaleźli i nawet rozpoznali.
- Witaj mistrzu Kurou. - odpowiedział na powitanie starszego męża samuraj, po czym wsłuchał się w to, co udało się ustalić śledczym i co tu dużo mówić, wcale nie było tego niewiele. Ilość szczegółów wręcz przytłaczała, zdecydowanie jeden był godny uwagi (a w zasadzie zestaw) - przybysz dotarł to z Hanamury i podobny był to Yasuo Ineko... Coś zaświtało w głowie samuraja. Przeszedł pod jeden z dachów, co by nie moknąć po czym sięgnął do swojego notesika, w którym prowadził wszelkie obserwacje odnośnie turnieju. Wertując kartki dotyczące zawodników ich metod walki i wyników starć, natrafił na interesujące go zapiski "Yasuo - samuraj, dość krzykliwy i niecodzienny." - przeczytał krótką notatkę i zmarszczył brwi. Pamiętał starcie młodego samuraja, z hojnie obdarzoną przez naturę kunoichi (jakże mógłby zapomnieć). Chłopak reprezentował spore umiejętności z zakresu szermierki, ale żadnym genjutsu się nie splamił. Mało tego, Kakita był niemalże pewien, że to nie może być szukany przez nich człowiek.
- Ten człowiek, którego szukamy, to nie Yasuo. - rzekł niebieskooki, zamykając swój notes, który następnie powędrował do bezpiecznej "kryjówki" między połami jego kimono. Tego Asagi był pewien, nawet bardziej niż zwykle i chociaż kłóciło się z to z ideą jasnego umysły, to jednak tym razem mógł to założyć, bo zwyczajnie wiedział. Zbrodniarz, który przybył z Hanamury był więc uczestnikiem festiwalu, widział jak walczą samurajowie i najpewniej dlatego zdecydował się zaatakować za pomoca genjutsu. Asagi przypomniał sobie walkę niejakiego Akodo, który właśnie padł ofiarą takiego ataku. Ktoś uznał, że mistrzowie miecza to łatwy cel...
Pozostawało jednak sporo pytań bez odpowiedzi - skąd pewność, że to ten człowiek, przecież nikt go nie widział? Skąd też wiedział o rzekomym skarbie świątyni, jakim cudem zdołał do niej przeniknąć i zdobyć strój członka oddziału? To nie trzymało się całości.
- Mistrzu Kurou, skąd pewność, że to tego człowieka poszukujemy? Żaden ze świadków nie podał rysopisu sprawcy, a już na pewno nie wskazał metod jego walki oraz koloru oczu. Takie oczy są charakterystyczne, przeniknięcie na tereny świątyni wymaga wiedzy na temat tego, czego się szuka i... - tutaj niebieskooki przerwał. Oto właśnie pojawiła się niezwykła możliwość, której do tej pory nie brał pod uwagę. Zbrodniarz musiał mieć wsparcie i to ze środka.
- Wezwij wszystkich swoich ludzi. Mają się tutaj stawić. - rzekł władczo niebieskooki - kto nie dotrze, ten z miejsca będzie podejrzanym o współpracę z siłami zła...

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
19/30


Zmarszczki na twarzy mistrza Kurou rozbiegają się w rozbawionym uśmiechu. Doskonale wie, o co tu chodzi, jaka jest stawka tej gry: jeśli morderca nie zostanie schwytany, może uderzyć ponownie. Uderzyć...i pozbawić życia kolejnego niewinnego nieszczęśnika, albo, o zgrozo, wywołać rzeź wśród uczniów dojo szkoły Taka. Kwestia tożsamości Yasuo Ineko również dla niego jest oczywista i nigdy nie śmiałby uznać samuraja, który walczył w turnieju na Hanamurze, za przebiegłego mordercę.
Wzrusza ramionami, przez długą chwilę słuchając szumu deszczu i kropel bębniących o szyby.

- Dla mnie również zbyt wiele jest w tym zbiegów okoliczności - przyznaje otwarcie, z chytrym uśmieszkiem. - Wątpię, by uczestnik turnieju najpierw zrobił tu rekonesans, potem wrócił na turniej, stoczył walki i wrócił tutaj. To nie ma większego sensu.

Marszczy brwi. Deszcz bębni silniej, energiczniej, z furią. W tej chwili słychać furkot skrzydeł i kiedy wychodzicie spod okrycia, na twoim ramieniu ląduje sokół z wiadomością. Przed wami zaczynają się zbierać ludzie, których zwołał przedziwny sygnał: dźwięk harmonijki mistrza Kurou. Wszyscy oni mają te same niebieskie płaszcze, żaden jednak nie ma niebieskich, przerażająco jasnych oczu...
...No dobrze...poza jednym, który dotarł na miejsce spóźniony, a teraz dyszy przed tobą jak zgoniona kobyła, tylko czekać, aż zacznie toczyć pianę z ust i padnie przed tobą, wydając ostatnie tchnienie. Wysoki, czarnowłosy, młody chłopak o mesmeryzujących, przerażająco niebieskich oczach, odziany w błękitny płaszcz z tym samym motywem co członkowie grupy poszukiwawczej, klęczy przed wami, ciężko oddychając i trzymając głowę w dół.

- Hiroshi! Co to za spóźnienie?! - pyta ostro mistrz Kurou. - Ogłuchłeś czy co? Nie słyszałeś sygnału?
Twarz chłopaka blednie gwałtownie, wciąż łapie oddech niczym ryba wyrzucona na brzeg. Kręci gwałtownie głową, mokre, krucze włosy lśnią od spływającej po nich wody. Zdecydowanie jest zimniej, niż było.

- P-przepraszam, Kurou-sensei! Byłem w latrynie, kiedy rozległ się sygnał, ehehehe... - śmieje się z nerwowym zakłopotaniem. Ale w tym śmiechu jest coś jeszcze. Coś, co trudno jest w sumie nazwać, ale jest to brakujący element...
Ten, którego nie powinno tam być.

Wiadomość od mistrza Omiego jest bardzo krótka. I jasna. Pismo starca jest bardzo czytelne i wyraźne, pozbawione urzędniczo-mniszych zawijasów, wykrętasów i wspaniałych ozdobników stylistycznych, za które każdy z tych ludzi powinien był dostać laur konsumenta.

Kakita Asagi-san,
Osoba, którą poleciłeś naszej opiece, została umieszczona w bezpiecznym miejscu.
Twój chory brat w wierze poczuł się odrobinę gorzej po twoim wyjściu, ale sytuacja została opanowana.
Historia, którą opowiadano ci w dzieciństwie, ta o dziedzictwie świątyni i o posągu boga, jest prawdziwa - tak przynajmniej uważa chory. W jednym z zapomnianych korytarzy odkryto kosztowności, które należały do innej szkoły, a które, jak udało nam się odkryć, z niewiadomych przyczyn zostały zdeponowane w okolicach posągu - ma to spory związek ze sprawą, którą się zajmujesz, ponieważ znaleziono je owinięte w skrawki płaszcza chorego.
Niech Bishamonten cię błogosławi.
Omi, sługa sług bożych,
mistrz szkoły Taka

[Kakita Asagi]

Wojownicy zbierali się na wezwanie, a niebieskooki spojrzał na wiadomość doręczoną przez sokoła. Jego oczy szybko przeskakiwały po wyraźnie wykaligrafowanych znakach, widać było, że mistrz Omi spędził wiele godzin zmuszając swe nadgarstki do wzmożonej pracy w imię osiągnięcia tego poziomu. Niestety, samuraj nie mógł teraz podziwiać kunszty mnicha, liczyły się informacje, które były niezwykle istotne dla śledztwa. Oto właśnie się okazało, że skarb istniał na prawdę, mało tego, młodzież go znalazła i... No właśnie, miała przy sobie? Dopiero teraz to odkryto? Kakita zmarszczył brwi, składając wiadomość w coraz mniejsze prostokąty, po czym schował ją do połów swojego kimona. Sprawa robiła się coraz bardziej zagmatwana, zostali ukarani za znalezienie skarbu? Skarbu, którego nawet nikt nie ukradł i nie odniósł na miejsce, a może to oni go wykradli i za to ponieśli karę? To wszystko było zagmatwane coraz bardziej...
Asagi szybko przeliczył samurajów, którzy się stawili na wezwanie, a następnie posłał spojrzenie ostatniemu, który się spóźnił. Niby nic nadzwyczajnego, trudno wymagać, by wszyscy pojawili się w jednym momencie, ale... ten zachowywał się bardziej niż dziwnie. Czyżby w sytuacji stresowej nie umiał opanować emocji i w efekcie czego w tak niegodny sposób się zachowywał, czy jednak stało za tym coś więcej. Tego niebieskooki nie wiedział, ale w tej chwili ilość faktów była tak niepewna, że obraz jaki się z nich wyłaniał był niczym sen - sen będący koszmarem. Logiczny umysł ciemnowłosego wojownika pokazywał mu jedną możliwość - sprawcą jest ktoś z świątyni. Pytanie tylko, jaki miał motyw?
- Co udało się ustalić i które obszary wioski zostały przeszukane? - zapytał rozkazującym tonem Kakita, czekając raportu od ludzi mistrza Kurou. Potrzebował jeszcze kilku wskazówek, paru sugestii, ta historia nie trzymała się kupy. W zasadzie, Kakita już nawet wątpił w to, czy rzekomy sprawca próbuje uciec, po co miałby to robić? W obecnej chwili najpewniejszym miejscem w którym mógłby się bezpiecznie skryć była świątynia...
- Wejdźmy pod dach. - zaproponował wskazując jedną z tawern, po czym z całym "oddziałem" się tam uda, by z daleka od deszczu móc kontynuować śledztwo. Po wejściu do tawerny, szybko sprawdzi kto w niej jest, po czym skieruj się stronę wolnego stołu, wraz z oddziałem - jak takowego nie będzie, to samą postawą powinien takowy "zorganizować", po czym powie.
- Jeśli ktoś ma mapę osady niech ją rozłoży. Zaznaczymy obszary przeczesane...

[Yōsuke]

Jego błogi sen jednak nie trwał aż tak długo, ponieważ przeszkadzała mu załoga, która chodziła po pokładzie, wykrzykując przeróżne rzeczy o których lepiej nie mówić, bo uszy z pewnością zwiędną po drugim zdaniu. Ale podróż z całą pewnością nie minęła w ciszy, ponieważ chłopcy wypytywali się Yosuke, co takiego robił, gdzie to robił i jak to robił. Zasypywali go całą masą pytań, a ten z całą chęcią im na to wszystko opowiadał. Jak trenował, ćwiczył, męczył się… W końcu nie bez powodu ma takie ciało. Opowiedział im także o Staruszku, przemiłym starszym dziadku, który przygarnął Yośka pod swoje skrzydła, pomagając mu się rozwijać i… I przeżyć, ponieważ wtedy chłopak nie wiedział, co poczynić, co zrobić, bo w końcu stracił pamięć, o czym też wspomniał chłopakom. Wzbudziło to u nich nie lada podziw, historie o podróżach, historia o tym, jak zdobył swoją katanę - miecz jednego z roninów, którego rodzina została zamordowana, imieniem Kazuya, o tym jak w końcu po tylu latach spotkał się z Hayamim, dzięki jakimś dziwnym wizjom, wywołanym - jak sądził czerwonowłosy, przez bogów z całą pewnością. Cała ta podróż minęła na długim, bardzo długim opowiadaniu tego, co działo się w życiu Yosuke, a kuzyni z całą pewnością zafascynowali się jego osobą, widać było to po ich oczach z resztą, pełne były gwiazd i szacunku do ich kuzyna.

Dobijając do brzegu, poczuli nieco przyjemniejszy klimat Kaigan, porośnięte lasem tereny od razu sprawiały, że powietrze było o wiele przyjemniejsze, niż na wyspach, toteż Yosuke od razu czuł się o wiele lepiej. Machnął zatem do chłopców, aby zaczęli schodzić z pokładu, po czym sam zerwał się na proste nogi i zszedł za nimi, zaczynając przy tym rozmowę:
- I jak Wam się podoba w Kaigan? W lesie można wiele się nauczyć. Pokażę wam z resztą. - powiedział z uśmiechem, zapowiadając przy tym trening - Tylko coś zjemy, bo umieram z głodu i pokierujemy się gdzieś tutaj, blisko oczywiście, dla Waszego bezpieczeństwa. Pokażę Wam troszkę ciekawych rzeczy, być może czegoś nauczę. Zależy to już tylko od was - dokończył swoją myśl, po czym zaczął szukać jakiegoś stoiska, czy czegoś podobnego, gdzie mógłby kupić suszone mięso lub coś w tym rodzaju. Nie miał czasu na wchodzenie do izakayi, czas naglił, a mieli tylko dwa dni, żeby ogarnąć wszystko przed przyjazdem Hayamiego do Kaigan.

Po chwili chodzenia i rozglądania się znaleźli w końcu jakieś drobne stoisko, gdzie Yosiek kupił zarówno sobie, jak i chłopakom suszone mięso wołowe, co pozwoli im potrenować nieco dłużej… No i burczenie w brzuchu ustanie. Szybko uparli się ze zjedzeniem czegoś, co w smaku przypominało bardziej trawę, aniżeli mięso, ale cóż poradzić. Chcieli zjeść coś szybko, a nie wykwintnie, tak? Niech się przyzwyczajają, że w podróży nie jest tak pięknie i kolorowo.
- No to co? Idziemy gdzieś tutaj w las. Ale niedaleko. Na terenie miasta pewnie jest jakiś park, czy cokolwiek, żebyśmy nie łazili za daleko. Później albo zostaniecie na trochę w ryokanie, albo pójdziecie ze mną potrenować, albo pójdziecie ze mną na zlecenie… O ile będzie bezpieczne i bez ryzyka. - opowiedział im o planach na najbliższą przyszłość, po czym ruszył z nimi w poszukiwaniu jakiegoś parku, czy lasu.

z/t z braćmi

[Hayami Akodo]

MISJA DLA KAKITY ASAGIEGO RANGI C
'What is the summer?"
21/30


Mężczyźni wymieniają się spojrzeniami. Na ich twarzach widnieją lekkie uśmiechy, które jednak po chwili gasną. Jak świece, które ktoś nierozważnie zdmuchnął, pożarte przez powietrze...Skupiają się w pełni na twoich rozkazach. Deszcz przyspiesza, powiększa się, staje się prawdziwą ulewą - i to, oprócz twoich słów, skłania ich do tego, żeby się ukryć w tawernie noszącej czarującą nazwę "Pod Złamanym Tanto".
Kiedy wchodzisz razem z nimi do środka, otoczony posłusznymi twej woli ludźmi i z czcigodnym starcem u boku, część ludzi posyła ci niespokojne spojrzenia, inni są zaciekawieni, jeszcze inni obojętni, a jeden człowiek wyraża twarzą niepokój. U jego boku siedzi malutkie, wiercące się dziecko, słodki chłopczyk w ciemnoczerwonych ubrankach najlepszego gatunku, który - wbrew srogim spojrzeniom, mimice i zakazom ojca - zeskakuje ze swojego stołka, by do was podbiec. Jego niewinna twarzyczka wyraża głęboki zachwyt.
- Ojej, panie samuraju! Jakie to ładneee!
Dłuższą chwilę zajmuje ci, by zrozumieć, co właściwie jest ładne, ale wreszcie dociera do ciebie, że malec zachwyca się mieczem. Wskazuje na niego rączką, wręcz podskakując w górę z ekscytacji i radości.
- Mogę go wziąąąć? Ploooseeeeee!

Ma teraz słodkie oczka, klasyczne puppy eyes no jutsu, kto by pomyślał, że taki z niego spryciarz...

W tej chwili do stołu podchodzi ojciec dziecka, mężczyzna około trzydziestopięcioletni, wysoki, z jasnymi, pozbawionymi źrenic oczami, czarnymi włosami w kitkę i bardzo ostrymi rysami jak u ptaka. Jest niezadowolony.
- Genji! Ile razy mam ci powtarzać, że nie wypada zaczepiać obcych ludzi?! - gromi malucha groźnie. Ten odwraca się do ojca, jego oczy - tak samo białe i jasne - wzbierają łezkami, a buzia wykrzywia się w podkówkę.
- A-a-a-ale tata, ten miec jest taki śliiicny... - protestuje żałośnie.
- Śliczny, nie śliczny, jest ostry i zrobi ci krzywdę, albo miecz, albo ten samuraj! - warczy ostro ojciec chłopca.
Teraz do gry wchodzi prawdziwa piękność: młoda, kruczowłosa kobieta, delikatnie i pogodnie uśmiechnięta, bardzo podobna i do ojca, i do brata. Musi być znacznie od ciebie młodsza, ale trudno to stwierdzić, gdyż takim twarzom jak jej bogowie dają często dar wiekuistej piękności. O ile ojciec i brat mają na sobie ubrania czysto cywilne, o tyle ona ubrana jest jak shinobi. Kłania się nisko i, zanim zdążysz zareagować, mówi łagodnie, melodyjnym głosem podobnym ćwierkaniu skowronków:

- Proszę mi wybaczyć, bushi-sama, że śmiem się wtrącać, ale bardzo bym była zaszczycona, gdyby raczył pan uczynić zadość prośbie mojego brata. Widzę, że czynicie jakieś poszukiwania...
Spogląda przeciągle najpierw na ojca, który macha ręką i z miną pod tytułem "a róbta co chceta" odsuwa się od was, a potem na mapę, na której twoi ludzie zaznaczyli już północną, południową i wschodnią część Funemi niebieskim kolorem jako te, które już zostały przeszukane. Uśmiecha się łagodnie.
- Czy nie będzie to impertynencją, jeśli zaoferuję swą pomoc?

WYGLĄD DZIEWCZYNY: