Plac centralny

[Rindou Arashi]

Kiedy staruszek zaprosił Arashiego do wspólnego wzięcia udziału w wydarzeniu, ten uśmiechnął się pod nosem i oczywiście przyjął propozycję. Nie pamiętał kiedy ostatnio zajmował się teatrem kukiełkowym, a taka drobna odskocznia dobrze mu zrobi. Chwilę później jego wspólnik zaprezentował pewien bardzo ciekawy układ. Dynamiczna i precyzyjna walka to było to, czego potrzebowało ich przedstawienie, jednak zielony nie spodziewał się, że będzie to aż tak dobre. Uśmiechnął się jeszcze mocniej i pochwalił to co zobaczył. - To było na prawdę dobre! Musimy to umieścić w przedstawieniu. Wymyśliłem też kilka drobnych żarcików, które można przemycić w trakcie. - po raz kolejny otworzył notes i zaczął rozrysowywać żarty sytuacyjne.
Kiedy klony się pojawiły wraz z narzędziami, marionetkarz od razu wydał pierwsze polecenia, mieli dzień na przygotowanie wszystkiego, tak więc nie mogli zwlekać. ziemni pomocnicy zaczęli wycinać scenografię i malować ją przyniesionymi farbami. - proponuję coś prostego. najpierw jakieś zawiązanie akcji, niech wpadną na siebie w tłumie. Trochę pogadają, jak to zawsze w książkach się dzieje, potem dojdzie do walki. Oczywiście nasz heros wygra, jednak nie zabije przeciwnika, ten w jakiś sposób zdąży uciec, dzięki czemu będzie okazja do kolejnej walki. - przestawił swoją myśl, po czym napił się wody z butelki przyniesionej przez klony. Wody nigdy dostatek. - Wiem! niech te historie dzieją się z tymi bohaterami, mogą w trakcie rozmowy wypominać sobie poprzednie walki. Dodatkowo trzeba trochę ożywić publikę. Dajmy im jakiś udział w przedstawieniu. Niech bohater poprosi ich o pomoc w szukaniu albo coś w tym stylu... - kolejne propozycje wychodziły z ust chłopaka, który ciągle wydawał nowe polecenia swoim klonom.

[Seinaru]

Misja rangi D
11/15 Jeśli uznać, że bunshiny działały w pełni samodzielnie, bez pomocy dwóch marionetkarzy, to scenografia powstawała na ich oczach niemal automatycznie. Elementy dekoracji co chwila zyskiwały nowe kolory, kształty, a cały niewielki kramik niedługo zaczął żyć swoim drugim życiem. W tym samym czasie Inuzuma kombinował nowe stroje dla laleczek, przedstawiając w końcu dwie kreacje - miniaturowe stroje shinobi. Jeden z nich, prawdopodobnie protagonista, był ubrany w biel z dodatkiem czerwieni, natomiast jego domniemany przeciwnik przywdział czerń. Oba stroje wyglądały dość profesjonalnie, nie były szmatami zszytymi krzywym szwem, krzywo skrojonymi i kiepsko dopasowanymi. Zarówno to, jak i nowa scenografia wyglądały bardzo obiecująco.
- Jest świetnie! - Zachwycił się mężczyzna, oglądając efekty pracy klonów. Cóż tam było takiego? Niedługo się dowiemy.
Tymczasem jednak nad Ningyo-shi Słońce nieco zaszło. Zapowiadał się popołudniowy szczyt na targowisku, czyli druga po poranku, gdzie można była zdobyć mnóstwo klientów i... pokaźną widownię.
- Chodź za kulisy, musimy się przygotować! - Staruszek wciągnął chłopaka za kram, gdzie oboje mieli uzgodnić ostatnie szczegóły. Ich zadanie było proste - przyciągnąć jak najwięcej widzów, aby przedstawić im teatralną rewolucję, jaką popełnił w tym miejscu Rindou "Gessler" Arashi.

// Kulminacyjny moment. Od Twoich kolejnych dwóch postów zależy to, czy dostaniesz maksymalne wynagrodzenie pieniężne. Im lepiej i ciekawiej opiszesz przedstawienie, tym więcej klientów przyciągniesz i tym więcej pieniążków zarobicie ze starym Inazumą. Nie oczekuję epopei na kilka stron, aczkolwiek kilka zdań więcej na pewno zapewni Ci sukces.

[Rindou Arashi]

Kiedy Arashi wraz ze staruszkiem dyskutowali o tym jak dokładnie będzie wyglądać ich przedstawienie, klony pracowały pełną parą, szykując przeróżne scenografie, które mogą się przydać w trakcie przedstawienia. Drzewa, krzewy, chmury, słońce, budynki i trochę detali jak ptaki, broń, narysowany z papieru ogień, strumienie wody... Tak aby mieli wiele możliwości działania w trakcie samej sztuki. Wszystkie te elementy zostały przystosowane do wykorzystania na nowej, delikatnie udoskonalonej scenie poprzez doczepienie cienkich sznureczków bądź też patyczków. Sama drewniana konstrukcja została przerobiona tak,aby dało się w niej zaczepić dekorację, dodatkowo klony dobudowały małą, szczelną komorę, z której po pociągnięciu za odpowiednią linkę wyleci zawarty w środku dym z suszonych liści. Została ona także odmalowana aby zakryć stare uszkodzenia i nadać nowej, ciekawszej barwy. Stare, wyschnięte drewno z sękami zmieniło się w pomarańczową, miłą dla oka ramę, w której będzie zamknięte przedstawienie.
Czas mijał a przedstawienie powoli było skończone, aż w końcu wykonane zostało ostatnie pociągnięcie pędzlem, które zakończyło proces nadawania scenie nazwy. " Podniebny Cyrk Inuzumy" - nazwa otoczona została kilkoma chmurkami, a w jej prawym dolnym rogu tańczyła sobie para kukiełek na znak przeszłości tego miejsca. - Wygląda cudownie! - uśmiechnął się młody marionetkarz, po czym wysłał swoje dwa klony do domu, gdzie miały zanieść wszystkie narzędzia i materiały.
Nadchodziła powoli godzina ich próby. Arashi postanowił wraz ze staruszkiem przegrupować się za sceną, aby dogadać ostatnie detale ich przedstawienia. Plan był prosty, staruszek miał odegrać całe zdarzenie, spotkanie, walkę, rozmowy, a w tym czasie Zielonowłosy zajmował się całym otoczeniem. Dzięki swoim niciom chakry mógł bardzo szybko zmieniać scenografię i dostosowywać ją do potrzeb, wykorzystywać narysowane shurikeny i kunai'e, które zostały przygotowane przez jego klony i takie tam. Starał się obserwować przedstawienie i dostosowywać się do tego, co planował zrobić staruszek. Na sam koniec, kiedy walka w końcu dobiegnie końca a przeciwnik zostanie pokonany, tak jak planowali ma pojawić się dym, który umożliwi antagoniście ucieczkę. To musiało się udać...

[Seinaru]

Misja rangi D
13/15 Po kilku godzinach pracy można było śmiało stwierdzić, że kapitalny remont kramu z tańczącymi kukiełkami został zakończony. Wszystko lśniło, pachniało jeszcze świeża farbą i ciętym drewnem, a kukiełki w całkiem nowych strojach prezentowały się prawie jak nowe. Gdy Inuzuma mógł w końcu objąć wzrokiem skończoną całość, w jego oku można było dostrzec łzy wzruszenia. Te kilka desek i szmat było całym jego życiem przez kilkadziesiąt lat, a teraz z ogromną doza ludzkiej dobroci i umiejętności Arashiego, udało się tchnąć w to wszystko nowe, lepsze, drugie życie.
- Bez względu na powodzenie przedstawienia, bardzo Ci dziękuję. - Broda mu się trzęsła ze wzruszenia, starał się powstrzymać od płaczu, lecz nie było w nim teraz chyba niczego złego ani wstydliwego.
Słońce powoli zaczęło znikać za dachami budynków, a na rynku ponownie zbierali się ludzie. Wracający z pracy, bawiący się lub umówieni na jakieś spotkanie. Przyciągało to oczywiście również znowu sprzedawców i cały tutejszy biznes sam się nakręcał. Panowie zniknęli za kulisami, aby omówić ostatnie szczegóły premierowego spektaklu. Inuzuma był bardzo rad, że chłopak wciąż pozwalał mu odegrać pierwsze skrzypce w całym przedsięwzięciu. Kontrola marionetek w całym przedstawieniu była kluczowa i symboliczna. To wciąż był jego kram i jego sposób na życie. Na koniec staruszek uścisnął młodemu przyjacielowi rękę i przygotował się do podniesienia kurtyny w górę.
- Możemy zaczynać! - Dał sygnał Arashiemu.

[Rindou Arashi]

Wszystko było już ustalone, kukiełki przygotowane a scena wymalowana, więc nie pozostało nic więcej jak tylko przeczekać ostatnie chwile w skupieniu. W koło pojawiało się coraz więcej ludzi a zielonowłosy w skupieniu przysiadł w sobie w rogu i zamknął oczy. Wziął dwa głębokie wdechy, po czym wypuścił całe powietrze jednym ciągiem.- Jesteśmy gotowi! - Wstał z uśmiechem i stanął obok sceny. Wymienił spojrzenia ze swoich towarzyszem, a kiedy oboje przytaknęli sobie nawzajem, Arashi złapał kurtynę przy użyciu nici chakry i zaczął ją podnosić, przy okazji krzycząc w stronę chodzącego tłumu. - Słuchajcie!! Słuchajcie!! Zapraszamy was na zupełnie nowe, niespotykane dotychczas na tym targu przedstawienie!! Czy młody bohater zdoła uratować swoją wioskę?? A może ulegnie swojemu mrocznemu przeciwnikowi?? Sami się przekonajcie!! - w tym momencie nitki szarpnęły za materiał ustępując pola starszemu z artystów. Zielonowłosy tak jak od początku ustalali, zabrał się za wsparcie techniczne i scenografię, pozostawiając główną scenę Inuzumie. Kiedy doszło do walki, poruszał on bronią czy też narysowanymi wcześniej chmurami ognia i innymi technikami, aby na sam koniec, chwilę przed tym jak czarny charakter miał zostać doszczętnie pokonany, wypuścić chmurę szarego dymu, którego zadaniem było zakrycie całej sceny. Wtedy także antagonista opuścił pole bitwy, obiecując powrót w najbliższym czasie. Na sam koniec Arashi złapał za kilka kukiełek przedstawiających mieszkańców i imitując ich głosy podbiegł nimi do bohatera, dziękując mu za ratunek. Przedstawienie trwało z 15 minut, jednak miał on nadzieję, że tyle wystarczyło na przyciągniecie tłumów. W końcu dzień chylił się ku końcowi, a noce na pustyni są zimne, więc zależało im na czasie...

[Seinaru]

Misja rangi D
15/15 Już przed samym rozpoczęciem przedstawienia przed całym kramem pojawiło się kilkoro dzieci zainteresowanych odnowioną, widoczną częścią scenografii. Ich przyglądanie się przyciągało kolejnych gapiów, więc już przed podniesieniem kurtyny, na start spektaklu czekało kilkanaście osób. Krótko potem przedstawienie w końcu się zaczęło. Arashi zgodnie z obietnicą i planem odpowiedzialny był za wszystko, co działo się dookoła kukiełek, podczas gdy Inazuma starał się jak najwierniej odwzorować ruchy prawdziwych wojowników na scenie. Zgrywali się ze sobą bardzo dobrze. Dla młodego marionetkarza nie było problemem nadążyć za starszym człowiekiem, który poruszał kukiełkami dynamicznie, lecz wciąż nie wykraczał poza podstawę umiejętności, jakimi dysponował Arashi. Widownia reagowała na całość bardzo żywiołowo. Widać było, że przedstawienie ich wciągnęło, część dzieci nawet z zapartym tchem śledziła potyczkę i z wypiekami na twarzy oglądała batalię w oczekiwaniu na ostateczne rozstrzygnięcie. Tym większy był ich zawód, gdy całe przedstawienie pozostało nierozstrzygnięte. Na koniec w stronę Rindou i jego starszego kolegi posypały się brawa. Wszyscy byli zachwyceni świeżością starego straganu z lalkami, czego dowodem był pozostawiony przed sceną kapelusz wypełniony banknotami i drobniakami.
- Dziękuję młodzieńcze. Dzięki Tobie te kukiełki naprawdę ożyły! - Wołał zadowolony Inazuma, gdy przeliczał zarobione pieniądze i wydzielał marionetkarzowi jego część zysku z premierowego przedstawienia.

Koniec misji

[Rindou Arashi]

Kiedy tylko ludzie zebrali się, przedstawienie wystartowało. Zielonowłosy, tak jak planowali, zajmował się rekwizytami i scenerią, pozostawiając najważniejsze w rękach właściciela. Z każdą ciekawszą sceną pojawiało się coraz więcej widzów, co cieszyło naszych bohaterów, owocując przy okazji kapeluszem wypełnionym po brzegi pieniędzmi. Widok ten musiał uszczęśliwić starego artystę, który zapewne nie raz tracił już nadzieję. Arashi także był zadowolony, jednak nie z powodu pieniędzy a tego, że mógł pomóc człowiekowi w potrzebie...
Kiedy przedstawienie się zakończyło, młody marionetkarz otrzymał podziękowania oraz część z zarobionych pieniędzy. Nie odmówił ich, gdyż miał już pewien pomysł co z nimi zrobi. Podziękował za mile spędzony dzień i życzył szczęścia mężczyźnie, który od teraz sam musiał opiekować się tą sceną. Zapewne nie jest to ich ostatnie spotkanie, chłopak liczył także, że nie jest to ich ostatnie wspólne przedstawienie. Zebrał wszystkie swoje rzeczy i z uśmiechem skierował się do domu, gdzie zapewne od dawna oczekiwała go rodzina. Ma im teraz tyle do opowiedzenia.

z/t

[Rindou Arashi]

Uśmiech to potężna broń, której Zielonowłosy był świadomy. Potrafi łatwo zjednać sobie człowieka, bądź też zamaskować prawdziwe intencje. On nie lubił stosować jej jeśli nie musiał, a szczególnie przeciwko kobietom, dlatego też tym razem był on całkowicie szczery, po prostu cieszył się możliwościom pomocy w kolejnej sprawie. W końcu jest on dobrym człowiekiem. Jednak czy czystym jak łza? Tego raczej nie powiedziałbym...
- Myślę, że wielbłądy są wygodniejsze przy podróży przez pustynię a to ten odcinek chcemy pokonać najszybciej. Wnioskuję, że nie jesteście stąd, więc lokalny klimat i upały mogą przeszkadzać twojemu przyjacielowi. - Nie był on ekspertem, jednak przeżył już na pustyni prawie 20 lat, więc co nie co niej wiedział. Trochę z własnego doświadczenia, część z opowieści innych, starszych kolegów, którzy chętnie opowiadali młodszym, w końcu na tym polega cykl życia. Za młodu zbierasz informacje aby na starość przekazać je kolejnemu pokoleniu, które dzięki twojemu wysiłkowi może zająć się poszerzaniem zdobytej już wcześniej wiedzy. To nazywamy postępem.
- Zapasy możesz zrobić tutaj, bądź też na targu. Potrzebna będzie woda, suszone jedzenie, które nie zepsuje się w trakcie podróży. Do tego często w podróży zażywa się orzeźwiające liście do żucia, bądź też soczyste owoce. No i przyda się także trochę słodyczy aby nabrać energii w razie gorszej chwili. A, zapomniałbym, pamiętaj aby środek transportu miał juki, gdzieś trzeba zakupione produkty. - na tym znał się lepiej. Nie raz pomagał w kuchni w trakcie kiedy wszyscy szykowali pożywienie na kolejną wyprawę rodu Ayatsuri. Wiedział, że do wody należy dosypywać drobno zmielone przyprawy oraz sól, aby nie wypacać tak dużo wody w trakcie spaceru w słońcu. Nie raz przygotowywał orzeźwiający napój z aloesu i mięty oraz wody. Wiedział, że na tutejszą pogodę jest przygotowany. Jednak czy jego towarzysz także? A może będzie musiał go niańczyć.
- Wystarczy, nie zamierzam naciągać Cię na koszty. - kwestie zapłaty zawsze są problematycznie, szczególnie dla zielonowłosego, który jeszcze nie do końca znał cenniki usług shinobi. Wiedział jednak, że póki co powinien brać wszystkie zlecenia, w końcu musi wyrobić sobie pewną renomę, jeśli chce awansować w hierarchii klanu. - I proszę, wystarczy Arashi. - po raz kolejny delikatnie się uśmiechnął i powoli zaczął wstawać z krzesła. Skłonił się dziewczynie i spojrzał głęboko w jej oczy. - Dziękuję za spotkanie, Rūna-san. Twój przyjaciel będzie bezpieczny. Pozwolisz, że teraz wrócę do pracy. - jeżeli nie miała nic przeciwko to udał się w kierunku kuchni, gdzie trzeba było wracać do obowiązków.
Wieczorem chłopak postanowił się trochę przygotować, szykując sobie kilka awaryjnych posiłków oraz trochę wody. Przezorny zawsze ubezpieczony. Dodatkowo zapakował sobie trochę Zielonych Dango aby w razie czego móc nabrać siły. Położył się w miarę wcześnie aby nad ranem wstać, zebrać wszystkie swoje zabawki oraz zapasy w plecaku i skierować się na plac, gdzie miał go oczekiwać towarzysz kolejnej misji. Odziany na czarno, o ciemnych włosach. Czyżby nie bał się słońca?? Arashi po opuszczeniu domu przewiązał sobie na szyi chustę, która może przydać się w trakcie większego wiatru, jednak liczył, że nie nie będzie konieczna.

[Shikarui]

Misja C

If the sky that we look upon should tumble and fall
And the mountain should crumble to the sea I won't cry.
9 Godzina czwarta wybiła na zegarze. Słońce nie zdążyło jeszcze podnieść się zza złotego morza i zalać świat swoimi płomieniami, wciąż chłód nocy rozciągał się nad Samotnymi Wydmami i przyjemnie muskał skórę - orzeźwienie idealne przed długą i nieprzyjemną podróżą, zwłaszcza dla kogoś, kto, jak wywnioskowałeś - nie jest stąd. I pewnie nie byli. Zbyt bladzi, by wpasować się w te tereny, zbyt nieskażeni słońcem. Plac był całkowicie pusty. Mimo tego, że ludzie tutaj mieli w zwyczaju wstawać wcześnie, by skorzystać z odpływającego zimna, który ustąpi miejsca upałowi, to nikt nie wydurniał się aż do tego stopnia, by zrywać się... w nocy. Ciężko było to nazwać "porankiem" - tą szaloną godzinę, która sprzyjała szybkiemu wydostaniu się z osady, żeby jak najszybciej znaleźć postój na najgorszy gorąc, który nijak nie nadawał się do przemierzania go ani pieszo ani na grzbiecie wierzchowca. Na tym placyku była tylko jedna osoba. Chłopak, dość wysoki, nie był on postury drwala, ale też nijak nie można było go wrzucić w ramy wymoczka. Chłopak czy mężczyzna? Jego twarz nadal miała delikatniejsze rysy, więc albo to była jego uroda, albo rzeczywiście nie był najstarszy i tak jak Runa - nie przeszedł porządnie przez próg dwudziestu lat. Wokół szyi owiniętą miał białą chustę - jedną z tych, którymi można było spokojnie zakrywać twarz i nie tracić przy tym tchu, a chroniła przed piaskiem wciskającym się wszędzie i zewsząd. Poza tym rzeczywiście ubrany był na czarno - bardzo lekko, co nie zmieniało faktu, że ten kolor mało sprzyjał podróżom w takich temperaturach. Stał przy uwiązanym koniu i doczyszczał szczotką jego futro - obok stał wielbłąd. Oba zwierzęcia były już osiodłane, juki zostały porządnie przymocowane do tychże siodeł i były wypełnione po brzegi wszystkim, czego sobie zażyczyłeś i jeszcze paroma więcej rzeczami takimi jak derki i koce dla nocnego postoju, choć takowy raczej nie będzie potrzebny. W końcu to nie było AŻ TAK daleko.
Czarnowłosy wrzucił szczotkę do jednej z toreb przy siodle karego ogiera i dopiero wtedy cię zauważył, kiedy wkraczałeś na plac. Ne wyglądał na zbytnio zdziwionego. Nie wyglądał też na zbyt serdecznego. Otrzepał o siebie dłonie czekając aż podejdziesz.
- Rindou Arashi? - Miał dość przyjemny głos, nie brzmiał nieprzyjaźnie, a to już coś! No i nie wykrzywiał się na wszystkie możliwe sposoby. Wyciągnął w twoim kierunku dłoń na powitanie. - Chūdoku Yoru, miło mi. - Spojrzał za twoje ramię jakby spodziewał się tam kogoś zobaczyć, albo jakby już kogoś zobaczył, ale to wrażenie szybko minęło, bo zaraz odwrócił się znów do wierzchowca. - Ile czasu zajmie nam dojechanie na miejsce?

[Rindou Arashi]

Arashi wstał przed słońcem, szybko szykując się do wyjścia i zabierając co potrzebuje. Zapowiadała się ciekawa przygoda, dlatego też zadowolony z przyjemnego poranka stawiał krok za krokiem, zbliżając się do placu, gdzie miał go oczekiwać jego nowy towarzysz. Okazało się, że rozpoznanie go nie było konieczne, gdyż był on jedyną osobą na placu, dodatkowo stały przy nim dwa środki transportu. Koń oraz wielbłąd, ciekawe połączenie. Wbrew opiniom mieszkańców niepiaskowego świata, konie nie są złym środkiem transportu na pustyni, jednak wymagają lepszego traktowania i częstszego pojenia, w końcu nie może on trzymać wody. W każdym razie Zielonowłosy zbliżał się do ciemnowłosego, kiedy ten go zauważył, Arashi stał już przy nim. Wyciągnął w jego kierunku dłoń i przywitał się.
- Dokładnie tak, Rindou Arashi, do usług. Widzę, że wszystko już gotowe do drogi. - Marionetkarz podszedł do swojego żółtego wierzchowca i pogłaskał go najpierw po pysku a potem po jego pojedynczym garbie. Chwilę później poczęstował go kostką cukru, chcąc przekupić go i przekonać do samego siebie. Kiedy ten przyjął podarunek, pogłaskał go po raz kolejny po twarzy i spojrzał w stronę bramy.
- Nim wyruszymy, chciałbym abyś opowiedział mi coś o sobie. Mam dbać o twoje bezpieczeństwo, więc chciałbym wiedzieć co umiesz. Na czym się znasz, czy umiesz walczyć, czy jesteś Shinobi?? - pytanie kontrolne, od niego zależało jak wiele obowiązków będzie musiał wziąć na siebie. Nie spodziewał się nie wiadomo czego, jednak liczył, że do czegoś się przyda, skoro już przynajmniej raz zmierzyli się z pustynią.
- Jeżeli dobrze pójdzie to jutro wieczorem będziemy na miejscu. Wszystko zależy od pogody i bezpieczeństwa traktu. Nie mam zamiaru podróżować w trakcie burzy, która może się zdarzyć. To jest zbyt niebezpieczne. - Uśmiechnął się i złapał za wodze swojego wierzchowca, po czym jednym zręcznym skokiem wskoczył na siodło. Delikatnie się umościł i zamontował swój plecak z rzeczami do juk, pozostawiając na swoich plecach jedynie zwój z białym przyjacielem. Kiedy jego towarzysz także przygotuje się do trasy, Arashi powolnym tempem uda się w stronę bramy, starając się wyczuć dromadera, musieli się chociaż delikatnie zgrać nim przyjdzie im zmierzyć się z nieprzyjemnym światem...

[Shikarui]

Misja C

If the sky that we look upon should tumble and fall
And the mountain should crumble to the sea I won't cry.
11 - Zapakowane i gotowe do drogi. - Potwierdził cicho, jednak nie na tyle cicho, żebyś miał jakikolwiek problem z jego dosłyszeniem. Tak jak ty spojrzałeś na wierzchowce i toboły, które dane im będzie nieść, tak i on przyjrzał się wszystkim torbom, jakby chłonął ich całokształt bez większego entuzjazmu, rozróżniając każdy pakunek, wiedząc, co gdzie jest. Nic nie stało na przeszkodzie, żebyś zrobił przegląd tego wszystkiego, miałeś zaufanie do zleceniodawczyni. Wzajemne, bo powierzyła ci w dłonie życie kogoś jej bliskiego - na to by wychodziło. Poza tym - darowanemu koniu w zęby się nie zagląda! Wielbłądowi też nie. Twoja dłoń, która wyszła naprzeciw dłoni czarnowłosego, została uściśnięta. Pierwsze koty za płoty, skoro mieliście ze sobą przebywać dwa najbliższe dni to nie warto było ich spędzać na utarczkach, lepiej żyć ze sobą w zgodzie - przynajmniej względnej.
- Runa kazała przekazać, że wielbłąd został wynajęty na pięć dni. Prosiła, by zwrócić go przed upływem czasu. -
Chłopak wskazał uniesieniem głowy karczmę przy której stali a przy której znajdowała się zasłonięta stajnia, zupełnie cicha. Zwierzęta pewnie też jeszcze w większości spały. Nawet te dwie wasze bestie nie były zbyt rozmowne. Rumak, który stał przy wynajętym wielbłądzie, trzymał głowę pochyloną, miał przymknięte powieki - był naprawdę piękną, zadbaną bestią, rasowiec jak nic, nie trzeba było się znać na koniach, żeby wysunąć takie śmiałe założenie, ale i tak to wielbłądowi należała się kostka cukru - w końcu to na jego grzbiecie miałeś przebyć całą tą podróż. Yoru odwiązał lejce konia od pałąka.
- Nie ma o czym opowiadać. - Zaczęło się dobrze, teraz jakoś zjechało na "bardziej oporne komunikaty". Chłopak nie wydawał się w końcu zbyt rozmowny, może był po prostu wstydliwy, a może nie przepadał za pogawędkami. - Potrafię władać bronią, ale nie jestem zbyt zdolnym shinobim. I nie utożsamiam się z wami. - Czarnowłosy podszedł do boku konia i odsłonił klapę, pod którą chowała się katana i wakizashi. Spojrzał na ciebie na chwilę, opuszczając klapę w dół. - Potrafię panować nad lekkim metalem w niewielkiej odległości od siebie. - Poprowadził konia na plac, by tam założyć je na jego grzbiet i wspiąć się na siodło jednym podskokiem. Chyba rzeczywiście nie był zbyt rozmowny, a już na pewno nie był zbyt wylewny.
- Mam nadzieję, że moje słowa nie zabrzmiało zbyt szorstko. - Yoru nie miał tego złego spojrzenia. Pomimo lekkiej oschłości w słowach chyba nie był taki zły, na jakiego wychodził przez tych parę chwil. Skinął głową i westchnął. - Taki kawał drogi w upale...

-> Zapraszam tutaj.

[Sou]

Szum mrowiska ludzkiego brzęczał wniebogłosy, oznajmiając że jest samo południe. Temperatura dawała o sobie znać, a ludzie najwidoczniej na nią reagowali właśnie w ten sposób... podwyższone ciśnienie i nieprzerwane chęci biadolenia. Oczywiście był to targ, a przynajmniej tam siedział Sou i ciężko oczekiwać innej atmosfery. Chłopak siedział oparty o ścianę czyjegoś domu i skrywał się w nikłym cieniu dachu, który rzucał budynek w tej niefortunnej godzinie.
Na głowie miał jakąś szmatę i siedział w bezładzie z wywieszonym jęzorem. Sou właściwie z takich terenów pochodził, bo wychowywał się w Tsurai z dość częstymi wypadami do Shigashi, co nie znaczy że je w jakiś sposób darzył szczególnym uczuciem. Ciemniejszą, opaloną skórę i zwiewne ubranie miał na miejscu, natomiast nie miał wody i miał kaca. Gdyby próbował przywdziać namyśl wspomnienie poprzedniej nocy, czego nie robił, to właściwie i tak mało by się dowiedział, bo nie pamiętał. Wiedział, że skądś go wyrzucono gdzieś nad ranem i dlatego teraz siedzi, a nawet leży, tam gdzie leży. -Jeszcze chwile...- Odezwał się pod nosem do samego siebie, obiecując że niedługo wstanie i ów wody poszuka.

[Tamaki Hyūga]

---

~ Początek ~ ~ Sou ~
~ Ranga D ~
~ 1 ~

---

Młody chłopak o imieniu Sou leżał w nie najlepszym stanie pod ścianą budynku przy placu centralnym w Ningyō-shi. Wszechobecny zgiełk i wysoka temperatura w żaden sposób nie pomagała na kaca, który nawiedził chłopaka. Leżąc przy budynku i czekając na chęci aby wstać i udać się po wodę Sou ujrzał jak podchodzi do niego jakiś mężczyzna, wyglądał na dwadzieścia parę lat oraz na takiego co ma problemy z alkoholem. Był dość niski i miał wydatny brzuch, skóra była mocno przypieczona od słońca a czubek głowy świecił gładko ogoloną skórą. Mężczyzna stanął przed Sou'em i pochylił się aby lepiej przyjrzeć twarzy chłopaka.
- Chłopcze... Co pamiętasz z ostatniej nocy, hmm? - zapytał w końcu mężczyzna dalej intensywnie wpatrując się w młodzieńca.

[Sou]

Sou to chłopak szczęścia, jak coś się ma wydarzyć i jest szansa choćby nikła, jak na znalezienie jedzenia w studenckiej lodówce, jemu się uda. Działać to może jednak w dwie strony i właściwie to nigdy nie wiadomo.
Czegooo...- Zaczął skacowany, zabrał ręką z głowy prowizoryczny turbanik, by lepiej widzieć rozmówcę. -Nic ci nie jestem winien.- Skończył, przeciągając dłonią po twarzy. Właściwie to miał nadzieję że tak było, bo prawdę mówiąc to nic nie pamiętał. Nie bez wysiłku skupił wzrok na facecie i już wiedział, że ten najbardziej to chyba odznacza się posturą. Jednak nawet ona nic mu nie mówiła i przeszłość wieczora poprzedniego schowana była za intensywną mgiełką ciężkiego, aczkolwiek chłodnego, alkoholu.

[Tamaki Hyūga]

---

~ Początek ~ ~ Sou ~
~ Ranga D ~
~ 3 ~

---

- No to się jeszcze okaże, gówniarzu. A teraz chodź bo chce Ci coś pokazać. - powiedział facet z uśmieszkiem na twarzy, który ukazał liczne luki w uzębieniu mężczyzny. Łysy złapał Cię za ramię i bez widocznego wysiłku Cię postawił na nogi i poczekał aż sam złapiesz już pion i puścił Cię w nadziei iż się utrzymasz o własnych siłach. Ruszył przez plac oglądając się czy za nim podążasz. Facet nie wydawał się nazbyt groźny jednak fakt z jaką łatwością udało mu się Ciebie podnieść i to do tego jedną ręką stawiał znak zapytania przy tym stwierdzeniu. Mężczyzna jednak nie odnosił się do młodego chłopaka z wrogością czy agresją lecz ze stanowczością.