Wioska Rolników

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
13/15
Patrząc na działkę pana Gintamy, można się było rozmarzyć. Do pełni szczęścia brakowało tu chyba tylko jakiegoś basenu albo gorących źródeł, a gdyby Khusara porozmawiał z mieszkańcami wioski rolniczej, to dowiedziałby się, że i takie plany snuł kiedyś właściciel posiadłości. Ostatecznie zrezygnował z nich przez wzgląd na to, iż niedaleko od wioski znajdowała się rzeka o niezbyt silnym nurcie, w której można było zaznać kąpieli. Może nie były to gorące źródła, ale zawsze coś. Zamiast tego Gintama myślał teraz o stworzeniu jakiegoś toru przeszkód dla swych szybkich i skocznych koni, ale to też była na razie odległa koncepcja. Prawdopodobnie z tak wielkim połaciem gruntu było też trochę problemów, bo trudno było zdecydować się na co realnie je wykorzystać. Patrząc jednak na stan mocno skacowanego mężczyzny, można było przypuszczać, że żadne ważne decyzje nie zostaną w najbliższym czasie przez niego podjęte. Naprawdę, wyglądał tragicznie i trudno było uwierzyć, iż są to skutki tylko jednej, nawet jeśli mocno zakrapianej, imprezy. Raczej sprawiał wrażenie człowieka, który wpadł w intensywny ciąg alkoholowy, ale cóż… nie było sensu oceniać kogoś, kogo się nawet nie znało.
- Po farbę? – Początkowo Gintama kompletnie nie zajarzył o czym była mowa. Najwyraźniej myślenie nie było dzisiaj jego najlepszą stroną. Jego mózgownica pracowała na wolniejszych obrotach i na każdą odpowiedzieć trzeba było dłuższą chwilę poczekać. Ale w gruncie rzeczy… czy Hatakame tak bardzo się śpieszyło? Yoshi odwalał za niego część roboty, więc wydawało się, że układ był dość korzystny.
- Ah, farbę! – Wreszcie jakaś lampka się zaświeciła, a mężczyzna starał się zrobić krok do przodu. Nie był to dobry wybór, bo o mało co nie wywinął orła. Ostatecznie poddał się, ponownie opierając się o framugę.
- Chyba będę rzygał… – Mruknął ni to do siebie, ni do Khusary. No, nie ma co, gość na pewno należał do otwartych typów, choć tego rodzaju komentarz najpewniej mógł sobie darować. Jeżeli by jednak na niego spojrzeć, to wygłoszone przez niego słowa wydawały się bardzo realne i lepiej było uważać na potencjalnie nieprzyjemne niespodzianki. Gintama wskazał dłonią na budynek gospodarski, który wyglądał znacznie okazalej niż chata na działce Oshiro.
- Weź sam, ja nie dam rady. Kubeł z… literą H. – Znów musiał się chwilę zastanowić nad oznaczeniem farby, ale ostatecznie poradził sobie jakoś z tym zadaniem. W końcu machnął ręką i udał się w głąb domostwa, zamykając za sobą drzwi. Miał już pewnie dosyć tej gadki i teraz przede wszystkim liczyło się trafienie do łóżka albo do toalety, jeżeli groźba zwrócenia swych wnętrzności rzeczywiście miała się wypełnić. Widać było, że Gintama gorzej się poczuł, bo nawet nie dbał o to, że po farbę nie przyszedł Yoshi, tylko jakiś nieznajomy koleś. W każdym razie Khusara mógł wziąć niezbędny kubeł i powrócić do malowania chatki pana Oshiro, przy której sam Yoshi wyciskał już pewnie siódme poty. No bo ileż można było czekać na kogoś, kogo wysłało się na koniec drogi po farbę?

[Khusara Hatakame]

Upity do bólu mężczyzna na początku zdawał się nadal nie zdawać sprawy o czym ja do niego mówię, widać było że myślenie w tej chwili sprawia mu kłopoty zważywszy na jego stan, po chwili jednak chyba przypomniał sobie o obiecanych farbach choć nie mogłem być tego taki pewien. W chwili gdy postawił jeden krok dalej stracił władanie w nogach prawie upadając, tylko klamka którą wcześniej trzymał uratowała go od upadku który miał nastąpić. Gintama ostrzegł mnie o nie planowanym dosłownym zwrocie akcji przez co cofnąłem się dla bezpieczeństwa o dwa kroki, brakowały mi tylko bycia obrzyganym przez jakiegoś bogacza. Gdy po chwili upewniając się że nie narzyga sobie pod drzwi przynajmniej na razie wskazał mi ładnie prezentujący się budynek w którym miałem znaleźć ów potrzebną mi farbę. Wspomniał po chwili że znajduje się w kuble z literą H.
-Słyszałem że na mdłości po Sake najlepszy jest miód-Rzuciłem na do widzenia za nim mężczyzna zniknął za zamkniętymi drzwiami i udałem się szerokim krokiem prosto do wskazanego mi wcześniej budynku z farbą. Nadal podziwiając uroki żywego w barwy ogrodu i piękno ozdobnych figur z drogiego materiału podszedłem do schludnego i na pierwszy rzut oka bardzo dobrze zadbanego budynku z myślą o znalezieniu farby po którą tu przybyłem.

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
15/15
Gintama może i nie był zbyt pomocny, ale przynajmniej nie robił też w tym stanie większych problemów. Mógłby przecież wypytywać kim w ogóle Khusara jest, kazać mu przyprowadzić Yoshiego czy Hajime, a tak młody Doko mógł przynajmniej od razu zaciągnąć farbę do farmy pana Oshiro. Zresztą kiedy tylko drzwi od bogatej posiadłości się zamknęły, Hatakame ruszył do wskazanego przez Gintamę budynku i bez problemu odnalazł kubeł z literą H. Stał on praktycznie tuż przy samym wejściu, i całe szczęście, bo gdyby leżał gdzieś w głębi, pomiędzy innymi farbami, trudno byłoby go bez pomocy właściciela znaleźć. Jeżeli zaś chodziło o samą wskazówkę, jaką Khusara przekazał skacowanemu Gintamie, to trudno powiedzieć, czy facet w ogóle ją usłyszał, ale należało przyznać, że Doko miał chociaż dobre chęci. Takie zachowania trzeba było docenić.
Kiedy Hatakame dotarł do gospodarstwa pana Oshiro, okazało się, że Yoshi zdołał się już praktycznie uwinąć z odmalowywaniem ściany. Tempo miał naprawdę zawrotne. W chwili, w której Khusara dotargał kubeł do drewnianej chatki, ten wykonał ostatnie pociągnięcie pędzlem, a swą robotę skwitował słowem „gotowe!”.
- Cholera, co tak długo? – Mruknął zdziwiony do Khusary, chociaż zły raczej nie był. Prawdę powiedziawszy był nawet wdzięczny swemu towarzyszowi, że przyniósł farbę do drzwi za niego.
- Dobra, skończyłem w sumie Twoją działkę. Coś za coś. Przynajmniej nie musiał znów targać ciężarów. – Wygłosił po chwili swe myśli i zabrał się za oczyszczanie pędzla, a następnie za odmalowywanie drzwi. W tym samym momencie do swych pracowników przyszedł sam Hajime.
- No, nieźle się chłopaki uwinęliście. – Wyraźnie zadowolony spojrzał na efekty wykonanej przez Yoshiego i Khusary pracy. Nie wiedział, że większą część malowania wziął na siebie ten pierwszy, a panowie podzielili się robotą w nieco inny sposób niż przewidywał to sam zleceniodawca, ale z drugiej strony… czy to stanowiło jakąś różnicę? Dla niego ważne było to, że robota była praktycznie dokończona. Yoshi już poprzedniego dnia zobowiązał się do tego, że to on pomaluje drzwi, więc wydawało się, że Hatakame wypełnił już swoją misję.
- No dobra, to jak wszystko w sumie gotowe, to ja pana już zwalniam. – Hajime mruknął do Khusary, dając mu do ręki sakiewkę, w której znajdowało się 250 ryo. Wskazał jednak Hatakame gestem dłoni, aby ten jeszcze zaczekał. Po paru minutach Oshiro wrócił ze średnich rozmiarów pudłem, w którym leżały dwa, świeżutkie i poporcjowane kurczaki.
- Obiecałem, że dorzucę jakiś bonus, więc słowa dotrzymuję. Świeżutkie mięso, właściwie dopiero co zarżnięte. Na pewno będzie panu smakowało. – Rzucił z uśmiechem, a następnie zostawił Khusarę samego sobie, powracając do swoich obowiązków. Cóż, Doko pewnie liczył na jakiś bonus pieniężny, ale jak to się mówi… darowanemu koniowi (a raczej kurczakowi) nie zagląda się w zęby. Poza tym świeże, białe mięso w diecie ninja zawsze było wartościowe, a kto wie ile pieniędzy Hatakame zapłaciłby za tak bogate porcje – pewnie sporo. Nie można więc było narzekać.
Wreszcie Khusara mógł pożegnać się z gospodarstwem pana Oshiro, z Yoshim, a także z zapachem naturalnych nawozów. Praca poszła mu naprawdę nieźle, nawet jeśli dzielił ją ze swym towarzyszem, zaś teraz przyszedł czas na fajrant…

Misja zakończona sukcesem.
+ 1D
+ 20PH
+ 250 ryo
+ 2 świeże, poporcjowane kurczaki

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[11/15] - Jestem uczciwie pracującym człowiekiem, który żyje zgodnie z prawem i wszelkimi zasadami, a i tak na każdym kroku jestem karany przez los. Wolałbym więc, żebyś mnie nie nazywał błaznem. Ty sam jak na mało porywczego człowieka jakoś zbyt porywczo grozisz mi śmiercią. Proszę jednak bardzo, jak jesteś taki wrażliwy, to już milczę i nic nie mówię. Jakie jest, takie jest, ale jednak lubię swoje życie. - odpowiedział z przekąsem jeździec, po czym dłuższy czas lecieliście na twoim glinianym ptaku w milczeniu.
W pewnym momencie na horyzoncie zaczęły jednak formować się budynki. Na ich widok ranny mężczyzna wskazał je i powiedział:
- O, to tam. To właśnie jest wioska, do której maiłem dostarczyć te fajerwerki.

[Hikaru]

Hikaru pokręcił tylko w milczeniu głową. Być może rzeczywiście był zbyt porywczy? Ale z drugiej strony, ten człowiek obraził właśnie prawdziwą sztukę... Nieważne. Nie było sensu tego roztrząsać.
W milczeniu lecieli w stronę, którą wskazał połamany jegomość. Dohito zerknął tylko raz na złamaną kończynę mężczyzny, ale i tak nie miał za bardzo jak mu pomóc. Mógł go jedynie po prostu przetransportować, co na razie szło im bez problemu.
Wkrótce gdzieś spośród roślinności wyłoniło się zgrupowanie budynków. Podróżnik określił je jako miejsce docelowe, więc Hikaru obniżył lot, by w końcu wylądować gdzieś blisko centrum albo w miejscu wskazanym przez towarzysza.
- Znasz tu kogoś? - zapytał brunet sugerując, że mógłby go przetransportować właśnie do jakiegoś znajomego. Jeśli tak, to właśnie tam zmierzają.

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[13/15] Z każdą chwilą waszego lotu zbliżaliście się do wioski i widzicie ją coraz bardziej wyraźnie. Wioska była dosyć spora, ponieważ składała się z kilkudziesięciu budynków, w tym przynajmniej połowa z nich była budynkami mieszkalnymi, a pozostałe były budynkami gospodarczymi, stajniami, kurnikami, czy stodołami. Układ budynków był dosyć klasyczny. W centralnej części znajdował się mały placyk z dosyć wystawnym domem na środku, wokół którego w dosyć chaotyczny sposób rozstawione były pozostałe budynki.
- Tak znam. Byłem tu już parę lat temu przy okazji poprzedniego festiwalu. Wtedy też im przywoziłem te fajerwerki. Paczkę mam dostarczyć do kowala, który ma swój dom przy centralnym placu.

[Hikaru]

Zwykła wioska, nic specjalnego. Nie było utaj za dużo do oglądania. Shinobi skierował więc gliniane ptaszysko w kierunku najbardziej charakterystycznego miejsca, to jest placu z wystawnym domem na środku. Podróżnik stwierdził, że właśnie przy centralnym placu mieszka kowal, do którego miała być dostarczona przesyłka, więc pozostawało tylko ją oddać.
Po wylądowaniu, brunet pomógł skierować się gościowi ze złamaną nogą do miejsca, które wskazał.
- Kowal powinien się tobą zaopiekować. Nie będę brał pieniędzy, które masz zapłacić za swoje leczenie. Daj mi tylko 50 Ryo za zużytą glinę i jesteśmy kwita - stwierdził.

[Harran]

Misja rangi D Hikaru
[15/15] Gdy tylko wylądowaliście, jeździec od razu wskazał Hikaru dom, w którym mieszkał kowal. Młody shinobi uczynnie podprowadził go pod drzwi, z których, gdy tylko zapukał, wyłonił się wysoki i dobrze umięśniony mężczyzna, który okazał się być kowalem. Ten szybko spojrzał na waszą dwójkę oraz glinianego ptaka, na którym przylecieliście.
- Proszę, proszę, co za widowisko. Dawnom czegoś takiego nie widział, żeby człowiek na ptaku z nieba zleciał. Ba! W dodatku człowiek ze złamaną nogą. Ha! To ci dopiero. Bylem pewien, że nie zdążysz na ustalony termin, a tu proszę, dotarłeś nawet przed czasem. Masz tu pieniądze i nie martw się. Bardzo mi na rękę jest żeś jest wcześniej, więc zaraz zawołam Fumakiego, co u nas za znachora robi i zaraz ci tę nogę w łubki włoży. - powiedział rozemocjonowany do jeźdźca, po czym przekazał mu sakiewkę z pieniędzmi i natychmiast zniknął w jednej z uliczek, najprawdopodobniej idąc po znachora.
- Okazuje się jednak, że są jeszcze dobrzy ludzie tacy jak ty, czy kowal. Dziękuję ci i nie ma mowy, żebyś odszedł bez umówionej zapłaty. Masz tutaj obiecane 250 ryo i nawet nie próbuj protestować. Umowa to umowa. - powiedział do ciebie jeździec, po czym wyzwolił się spod ramienia, którym go podtrzymywałeś i usiadł pod progiem domu kowala, czekając na Fumakiego.

Koniec misji D

[Harran]

Moja podróż musi nadal trwać. Wciąż jestem za słaby. Odkąd wyruszyłem z moich rodzinnych terenów w świat, stoczyłem już dwie walki i obie nie poszły najlepiej. W obu walkach albo zostałem zmasakrowany, albo musiałem uciekać, aby ocalić swoje życie. Wciąż więc muszę dalej podróżować i szukać siły. W końcu nic tak nie wzmacnia człowieka jak znoszenie trudów podróży i walczenie z przeciwnościami losu. Efekty widać już znaczne. Czuję, że jestem szybszy i bardziej wytrzymały oraz moje wybuchy są znacznie silniejsze niż wtedy, gdy opuszczałem Tsurai. W dodatku po pierwszej walce byłem tak poważnie ranny, że mało brakowało, abym zginął, tymczasem z drugiej, walcząc już z silniejszym przeciwnikiem, wyszedłem bez szwanku.
Z tego co widzę, to w tej wiosce mogę spotkać kogoś ciekawego. Ten wielki biały ptak nie wygląda nazbyt naturalnie. Z pewnością stworzył go ktoś ze szczepy Dohito. Nie są oni co prawda Haretsu, ale jakby nie patrzeć, to są świetni, usłużni nam kuzyni, z którymi współpraca przynosi niesamowicie dobre efekty.
Wchodzę do wioski kierując się w miejsce, gdzie wylądował gliniany ptak, po czym podchodzę do czarno ubranego człowieka, wyglądającego na właściciela ptaka i wesoło mówię:
- Powitać dalekiego kuzyna. Musisz być Dohito, skoro masz taki nietypowy środek transportu. Ja jestem Haretsu Harran, więc też lubię wysadzać różne rzeczy w powietrze!

[Hikaru]

Hikaru pożegnał skinieniem głowy nietypowego podróżnika przyjmując od niego spieniężony dowód wdzięczności i zwrócił się ku swojemu glinianemu ptaszysku. Zanim jednak zdołał go zamienić w bezkształtną masę, jego spojrzenie skrzyżowało się z kolejnym nieznajomym.
Ten również najwyraźniej czegoś od niego chciał.
- Hikaru Dohito - odpowiedział bez jakichkolwiek emocji w głosie. Normalnie nigdy w życiu nie przedstawiłby się nikomu, ale skoro ten gość był ze spokrewnionego klanu Haretsu i mniej więcej kojarzył jego własny klan, to nie było sensu udawać.
- Tak... ten ptak jest... - w tym momencie dotknął zwierzaka, który rozpadł się i zamienił w najzwyklejszą w świecie glinkę - był moim środkiem transportu.
Nieco bardziej zainteresowało go to, że Harran - bo tak właśnie ów jegomość miał na imię - również czerpał przyjemność z wybuchów. Choć najwyraźniej, jak cały klan Haretsu, nie dostrzegał w tym tego, co było najpiękniejsze. Takie przynajmniej zdanie na temat dalekiego kuzynostwa miał nasz bohater. Na pewno wolał ich od całej reszty półgłówków, którzy w życiu cenili sobie jedynie bezsensowną rozwałkę, ale nadal... za dużo było w tym wszystkim barbarzyńskiej, nieokrzesanej domieszki. Ale może on był inny?
- W takim razie miło mi. Ja jednak zajmuję się przede wszystkim sztuką, a żaden z moich wybuchów nie jest nieprzemyślany czy niepotrzebny.
W tej chwili stali naprzeciw siebie na środku placu w niewielkiej wiosce, już bez wielkiego, białego ptaka.

[Harran]

No tak, zapomniałem, że większość tych typków od wybuchowej gliny ma trochę poprzestawiane w głowie i cały czas gadają coś o jakiejś sztuce. Po co sobie aż tak komplikować życie? Wybuch, to wybuch, wiadomo, jest super i przyjemnie się patrzy na eksplozje światła oraz rozwalanie innych rzeczy, lub ludzi na malutkie kawałeczki. Po co jednak dopisywać do tego jakieś egzaltowane pierdoły, typu sztuka? W dodatku z miejsca wiadomo, które podejście jest lepsze i daje większe efekty. Haretsu są wielkim i szanowanym klanem, podczas gdy Dohito są ledwie podległym nam szczepem. Jasne, bardzo się lubimy, ale od razu wiadomo, kto tutaj jest silniejszy.
- Tworzysz sztukę? Super, malujesz, grasz na czymś, a może piszesz wiersze? Chętnie bym zobaczył, czy faktycznie jesteś dobrym artystą. Ja sam nic nie tworzę, ale za to uwielbiam jakąś porządną akcję, czy rozpieprzenie czegoś na malutkie kawałeczki, ha ha. - mówię, śmiejąc się wesoło.

[Hikaru]

Hikaru spojrzał z ukosa na swojego rozmówcę. Niestety, prezentował on typowe podejście większości laików nieobeznanych z pięknem. Są jak ludzie, którzy nie rozsmakowali jeszcze w wymyślnych daniach, zadowalając się jedynie ryżem i wodą. Dohito podchodził pobłażliwie do takich ludzi, oczywiście dopóki nie zaczęli kwestionować prawdziwej sztuki w sposób jawny i agresywny. Ale przecież z klanem Haretsu miał poprawne relacje.
- Sztuka to wybuch! (芸術は爆発だ!, Geijutsu wa bakuhatsu da!) - powiedział, jak zwykle podczas wypowiadania tych słów z nutką pasji w głosie - co robisz w tych rejonach? Dla shinobi to raczej nieciekawe miejsce - stwierdził.

[Harran]

Sztuka to wybuch? Być może. Słyszałem jednak, że malarze, muzycy, czy pisarze też nazywają siebie artystami, a swoje kreacje i dzieła sztuką. Kimże ja jednak jestem, aby o tym decydować? Nigdy nie interesowałem się żadną sztuką, czy jakąkolwiek kulturą wyższą. Jasne, czasami fajnie jest posłuchać, czy poczytać jakąś ciekawą historię, w której jest dużo akcji, ale jeśli się nad tym dłużej zastanowić, to chyba nie jestem nazbyt wymagającym odbiorcą i o ile coś nie jest przeintelektualizowane, to nie mam z tym najmniejszych problemów. W końcu jak ktoś chce mi sprawić przyjemność swoją twórczością, to ja nie będę miał z tym żadnych kłopotów.
- Skoro tak twierdzisz, to pewnie tak jest. Mnie to mało obchodzi. Ty chyba natomiast skupiając się na swoich wybuchach, mało znasz się na świecie. Ja, jak wielu młodych shinobi i jak przypuszczam, podobnie jak i ty, podróżuję po świecie, aby wydorośleć i wzmocnić się, aby później móc skuteczniej służyć mojemu klanowi. Uważam, że mało rozsądnym jest chodzenie po prowincjach należących do innych klanów. Nie interesuję się polityką na tyle, aby pamiętać, kto nas lubi, a kto nie i wolę przez przypadek nie wejść na terytorium wroga, nie wiedząc o tym. Wiem jednak, że miasta kupieckie są neutralne, więc podróżuje sobie po tej prowincji po tym jak mnie wywalili z samego miasta, ha ha!

[Hikaru]

Nowy znajomy zrelacjonował szczegółowo czarnowłosemu wszystko co robił, co lubi, czego nie lubi, i tak dalej. Hikaru nie miał w zwyczaju aż tak się otwierać, ale nie chciał być też niegrzeczny, więc pociągnął rozmowę.
- Rozumiem, też nie lubię siedzieć w jednym miejscu. Najlepiej się rozwija umiejętności w praktyce - odrzekł, rozglądając się. Być może byłaby szansa żeby przyjąć jakieś zlecenie? W końcu kupcy zawsze mieli "coś do zrobienia" - od przewiezienia materiałów po eskortę konwojów.
- Jeśli mamy podobne zapatrywanie na te sprawy, to moglibyśmy podjąć się razem jakiegoś zadania.

[Harran]

Nowy kolega jak widzę, z miejsca przejmuje inicjatywę. Wydaje się też być dużo bardziej normalny i przewidywalny od tego dziwaka Senju, który uratował mi tyłek jakiś czas temu w lesie. Jest jednak chyba tak samo ufny innym ludziom, jak tamten. Ledwie się poznaliśmy, a ten już chce razem podróżować i przyjmować zlecenia. No cóż, nie zaszkodzi trochę się podszkolić oraz zarobić, ale przywykłem, że moi kompani są nieco bardziej otwarci i zdarza im się wypowiedzieć za jednym razem więcej niż ze dwa zdania. Kto wie, może ten Hikaru rozrusza się trochę, jak już się nieco poznamy, albo okaże się na tyle silny, że jego towarzystwo będzie dla mnie opłacalne.
- Chętnie trochę zarobię. Wątpię, aby w tej wiosce byli jacyś porządni wrogowie, żeby poobijać im mordy, a jeśli ktoś taki był, to teraz pewnie już uciekł, na widok twojego ptaka. Dzięki temu ptakowi jednak wszyscy już wiedzą, że jesteś shinobi, więc pewnie wystarczy chwilę tu postać i ktoś zaraz się zgłosi.