Herbaciarnia

[Ichirou]

Misja rangi C
1/45

---

Ryuzaku wciąż było jednym z najbardziej przeludnionych i najgłośniejszych miejsc na kontynencie. To właśnie te miasto jak żadne inne tętniło życiem. I to w bardzo szybkim rytmie. Każdego dnia dobijało się tutaj dziesiątek, a może nawet setek różnych interesów. Pieniądz przepływał z rąk do rąk, nie miał czasu na stanie w miejscu. Handel kwitł, a towary z najróżniejszych zakątków świata przewijały się w zawrotnym tempie. Tam, gdzie pojawiały się większe kwoty, tam pojawiało się również większe ryzyko. Ci będący na bakier z prawem czyhali na odpowiednią okazję, a tych przecież było sporo. Nic więc dziwnego, że shinobi znajdywali w kupieckim mieście wiele zleceń do wypełnienia. Bo gdzie, jak nie właśnie w Ryuzaku?
Dwójka bohaterów niedawno opuściła lokal celem odszukania jakiegoś zajęcia o charakterze zarobkowym. Z czegoś należało żyć, a i przy okazji można było zebrać nieco doświadczenia. Najbardziej oczywistym miejscem do rozpoczęcia swych poszukiwań była rzecz jasna tablica ogłoszeń. Takowa znajdowała się niedaleko stąd, chwilę marszu od herbaciarni. Na swej drodze minęli dość spory przekrój społeczeństwa, w którego skład wchodzili między innymi zwykli mieszkańcy, robotnicy, przyjezdni, kupcy, pilnujący porządku strażnicy.
Wreszcie znaleźli się przy właściwym punkcie i zaczęli analizować umieszczone na tablicy ogłoszenia. Było ich całkiem dużo, ale znaczna większość z nich odnosiła się do rzeczy bardzo przyziemnych. Najmę stolarza, sprzedam zdobioną zastawę, szukam wybranki serca, tego typu rzeczy. Nie było jednak żadnej interesującej oferty typowej dla shinobi, bo pracami budowlanymi dwójka shinobi raczej się nie interesowała. Cóż, wydawało się zatem, że należy poszukać zadania gdzie indziej.
W chwili, gdy prawdopodobnie zamierzali ruszyć dalej, przechodziło obok dwóch mężczyzn. Pierwszy z nich był dosyć stary, niski i krępy. Połowę jego twarzy zakrywała gęsta, szara broda, całkiem dobrze zadbana nawiasem mówiąc. Krzaczaste brwi i nos jak kartofel wcale nie wyglądały śmiesznie, jeśli wziąć pod uwagę jego srogie spojrzenie. Drugi z nich był młodszy, bo raczej przed trzydziestką. Wysoki i szczupły, ale przyzwoicie zbudowany, ubrany bardziej praktycznie od swego towarzysza. Miał czarne włosy spięte z tyłu w kucyk, a jego prawy policzek oszpecała podłużna blizna, powstała na wskutek jakiegoś cięcia. Poza tym, miał przy dwa sztylety sai, które chyba nie były tylko dla ozdoby, lecz miały służyć do walki.
- Nie widzi mi się branie ludzi z łapanki... - skomentował z niezadowoleniem kruczowłosy?
- A mamy wybór? Robota jest na już, a samemu możesz se nie poradzić -odpowiedział chrypiącym głosem brodacz, sięgając za pazuchę za zwiniętą kartkę papieru. Zbliżali się do tablicy ogłoszeń.
- Ale to do mnie należy ostatnie słowo, z kim będę współpracował. - Szczupły osobnik przystanął i splótł ręce na wysokości klatki piersiowej, przyglądając się kompanowi, który właśnie przymierzał się do zawieszenia swojej krótkiej notki na tablicę.
Trzy, cztery kroki dalej stała właśnie dwójka shinobi, która chcąc nie chcąc usłyszała końcówkę rozmowy mężczyzn. To mógł być ich szczęśliwy traf. Potencjalne zlecenie trafiło się akurat wtedy, kiedy zaczęli go szukać.

[Hisui]

Dziewczyna stała, tupiąc niecierpliwie nogą. No jak długo było można!? Ona chciała już iść, biec, robić coś konkretnego, a zamiast tego stała tu, bezczynnie, a nic bardziej jej nie denerwowało jak czekanie. Czas można było spędzać na zbyt wiele ciekawych sposobów by go marnować! Parsknęła zirytowana, wlepiając spojrzenie w nieruchome plecy wodnego chłopaka. No przecież on nawet NIC NIE ROBIŁ. Po prostu sobie siedział i się nie ruszał. No to już było wprost nieznośne. Gdyby jeszcze był czymś zajęty łatwiej byłoby jej to zrozumieć i zachować spokój, ale zamiast tego wewnętrznie wrzała. Odwróciła się plecami i dla odwrócenia uwagi urządziła sobie małą rozgrzewkę. Kilka skłonów, podskoków, przysiadów, pompek.. Zanim zdążyła się trochę zmęczyć on już skończył i mogli ruszać pod tablice.
Ta na szczęście stała bardzo niedaleko, więc dotarli do niej już po krótkim spacerze i oboje zaczęli szukać ogłoszeń dotyczących shinobich. Mu jej zdziwieniu, a także rozczarowaniu nie było tam ani jednej ulotki która mogła im sugerować że jest to zajęcie dla ninja. Same ogłoszenia drobne, prace budowlane, oferty matrymonialne... Wszystko, tylko nie to co było im potrzebne. Rei sfrustrowana wypuściła powietrze nosem i spojrzała na olbrzyma, zastanawiając się już, gdzie mogą dalej iść. Może jakiś targ czy coś, gdzie dużo ludzi tam i zlecenie może się znaleźć..
Zanim jednak zdążyła coś zaproponować obok nich przeszła dwójka mężczyzn. Sam fakt ich istnienia zapewne nie zaintersował by dziewczyny gdyby nie temat ich rozmowy. Akurat szukali kogoś do wynajęcia, jako pomoc dla młodszego mężczyzny. Nadstawiała pilnie uszu i była pewna, że Takeshi też to robił. Szturchnęła go, żeby zapytał się o szczegóły i zaoferował ich pracodawcy. Co jak co, ale on lepiej mógł ich zaprezentować, bo co ona zrobi? Przyłoży im kartkę do nosa by zwrócili na nią uwagę? Było więc oczywiste że to on powinien gadać. Ona zaś podeszła do tablicy i zaczęła czytać co tam oni zawiesili. Może jakieś informacje dotyczące misji? Jednak cały czas słuchała ich rozmowy, pozornie się nie wtrącając i niezbyt zwracając na nich uwagę.

[Yujiro]

wstał sobie z ziemi i ziewnął przeciągle, po czym kilkukrotnie mlasnął sobie wargami. O tyle dobrze, że nie nachodził go głód po uprzednim posiłku, więc nie musiał zapełniać na nowo żołądka. No przynajmniej przez najbliższe kilka minut. Rozejrzał się dookoła, potem na Słońce - ile to minęło? Chwila, może dwie. Jego towarzyszka niedoli obok robiła jakieś dziwne wygibasy w rytm wyginam śmiało ciało, więc pewnie zaczynało ją już nosić kiedy to on sobie spokojnie odpoczywał siedząc sobie w blasku światła. Podrapał się po karku i spojrzał w stronę tablicy znajdującej się nieopodal. Widniało tam kilka ogłoszeń, które szukały zazwyczaj byle frajera, który odwali czarną robotę i skapnie mu trochę pinindzuff. Machnął ręką przyzywając do siebie dziewczynę, by przerwała ten szał ciał, a potem podniósł się i ruszył do tablicy. Przeleciał najpierw wzrokiem po wszystkich łapiąc interesujące szczegóły.
-Ty... a może by tak ten stolarz? Machniemy komuś kilka krzesełek, wydziergamy z drewna czy tam z czegoś. Ty użyjesz tych swoich kolców, ja je tam ładnie opluje wodą i raz dwa to skończymy! - zagadał do niej szturchając jej bok łokciem, ale pewnie nie była zainteresowana taką propozycją. Jakoś nie widział jej z kawałkiem drewna, która cierpliwie ostrzem przeciąga nadając mu kształt. Szukał więc dalej i cóż, niby miasto handlowe, a ofert dla ludzi takich jak oni prawie nie było.
-Albo mamy tutaj doroczny zjazd wszystkich najemników z okolicy, albo nikt nas tu nie lubi... ALBO po prostu nie mamy szczęścia i pewnie skończymy wypasając owce albo ratując kotki z domu starej, samotnej i niezależnej kobiety. Tak też się może wydarzyć - podrapał się po karku i pokiwał znowu głową nie widząc wyjścia chyba poza pracą stolarza. Nie za ciekawa perspektywa, ale mieli jakieś wyjście? No może jednak mieli, gdyż do jego uszu doleciały sygnały piu piu pik pik, i zarejestrował jak to chłop ze chłopem rozmawiają sobie o łapance.
-Ty... to tutaj łapią ludzi z ulicy?! - jego oczy stały się wielkie, a wlepiał je w dziewczynę jak nigdy wcześniej. Chcieli ich złapać i zabrać w jakieś nieznane miejsce?! To była idealna wręcz okazja, by się stąd wyrwać i poszukać jakiegoś innego ogłoszenia gdzie będą mieli coś ciekawego do zaproponowania. Ruszył więc dziarsko w ich kierunku unosząc dłoń w powitalnym geście.
-Witam was moi mili Panowie! Doszły mnie słuchy o tym co mówiliście. Jesteśmy chętni! - nie pytał się nawet o co chodzi, bo dla niego to było oczywiste. Od rzeczywistości może to odbiegało, ale kto by się tam przejmował, racja?

[Ichirou]

Misja rangi C
4/45

---

Wydawało się już, że dwójka shinobi nie znajdzie żadnego ambitnego zadania adekwatnego do ich umiejętności, ale na całe szczęście los postawił naprzeciw ich oczekiwaniom potencjalnych zleceniodawców, oferujących zlecenie prawdopodobnie bardziej wymagające od zwyczajnej, codziennej pracy. Gdy brodaty osobnik miał już przybić do tablicy spisane wcześniej ogłoszenie, odezwał się Takeshi, ściągając tym samym uwagę jego oraz stojącego obok kompana. Brodacz rzucił okiem na nieznajomych, a potem spojrzał wymownie na czarnowłosego towarzysza. Ten zlustrował shinobi znacznie uważniej, zwracając przede wszystkim ich ekwipunek, kabury, czy chociażby wakizashi u Takeshiego.
- Chęci nie wystarczą. Jakiś oręż przy sobie macie, ale to jeszcze nic nie znaczy. Zadanie może być trudne, a że sam również będę w nim uczestniczył, to nie zamierzam do niego wziąć byle fajtłap. Zbyt duże ryzyko. Także zanim przejdziemy do dalszych ustaleń, musiałbym się upewnić co do was - odparł dosyć chłodno, opierając swobodnie dłoń sztylecie zawieszonym przy pasie i stukając w jego rękojeść na przemian palcem wskazującym i środkowym. Ot, z nudów.
- No dobre, to jak chcecie się pokazać, to może w bardziej ustronnym miejscu, coby zamieszania na środku ulicy nie robić - zasugerował zaraz niski brodacz, któremu chyba zależało na czasie.

[Hisui]

Westchnęła ciężko, słysząc propozycje Takeshiego. Nie potrzebowała pieniędzy aż tak dramatycznie by podejmować się zadań dla dzieci które dopiero co nauczyły się podstawowych technik. Jednak koniec końców szczęście im dopisało, bo praca spadła jak z nieba. Co prawda towarzystwo nie wydawało się być zbyt interesujące, a ich przyszły towarzysz misji nad wyraz marudny i krytyczny, to przynajmniej zapowiadało się na coś ciekawego.
Odwróciła się w ich stronę i uniosła brwi. Mają się pokazywać? A co to, do licha, oznaczało? Że niby co mają im pokazywać? To jak walczą, czym walczą, jaki mają poziom? A co to go obchodziło? To znaczy, obchodziło go to, ale kim on był by ich oceniać? Zacisnęła mocno usta, niezbyt zadowolona, ale co mili zrobić? Przynajmniej będzie okazja do pokazania kilku technik i poćwiczenia ich. Nie żeby wątpiła w swoje umiejętności czy też techniki, ale jak to mówią, ćwiczenie czyni mistrza. Nie zależało jej na tym, by je umieć, chciała je opanować do końca, by nigdy jej nie zawiodły i mogła znać ich wszystkie słabe strony.
Kiwnęła w końcu głową i wskazała dłonią, by prowadzili. W końcu to oni zatrudniają ich, niech więc wskażą im ich zdaniem odpowiednie miejsce do pokazania się, tfu tfu. Mogliby przy okazji uronić kilka słów na temat misji czy tego jak mają się wykazać, by Pan Marudny zechciał łaskawie pozwolić im pójść ze sobą..
W sumie w takich chwilach Hisui dziękowała bogom, że uczynili ją niemą. Gdyby miała możliwość mówiłaby wszystko co ma w głowie niechybnie w tempie natychmiastowym wszystkich by do siebie zrażała. Tak mogli po prostu myśleć, że jest małomówna czy skryta czy coś. Zerknęła na wodnego chłopaka, lekko machnęła głową w stronę pracodawców z charakterystyczną, wyczekującą miną by zaczął ich pytać o coś, zaczął jakoś rozmowę na temat zadania.

[Yujiro]

-Jak to nie wystarczą! Nasza tajna broń zawiodła, trzeba będzie ich inaczej przekonać - to ostatnie mruknął ciszej do dziewczyny, ale potaknął do nich, bo co miał niby zrobić? Zacząć tańczyć w rytmach makareny i pląsać swoim ciałkiem jak dzierlaty? Nie umknęło jednak jego uwadze sztylet wystawiony na widok publiczny. Broń skrytobójców i tchórzy, zapowiadał się więc ciekawy dzień mości panie! Miał nadzieję, ze Hisui także to zauważyła, bo obecnie widział tylko jak tam się burzy i nie pisze mu stosu karteczek o tym co powinni, a co nie powinni i może jakieś przepisy na ciastka z kawałkami czekolady.
-Ustronne miejsca, a może jednak dowiemy się po prostu jaką macie pracę dla nas? Cholera wie czy nawet będziemy zainteresowani, a co dopiero odpowiedni. Zamiast powiedzieć prosto z mostu o co chodzi to bawimy się w jakieś podchody ze zbędnymi bajerami... - dodał jeszcze od siebie chłopak i także przepuścił dwójkę pracodawców przodem, by wskazali jakie miejsce mają na myśli za ustronne. No i nie miał zamiaru poczuć tego ostrza w nerkach, bo to było powiedzmy mało przyjemne uczucie. No i szczerze powiedziawszy nie miał pojęcia co mają im pokazać - to jak walczą? Bez sensu, skoro i tak nie mają zamiaru walczyć między sobą przed zadaniem. Idea pokaleczenia się jako pokaz dla starego dziadygi i jakiegoś młokosa ni jak nie zachęcała go do wykonania ich zlecenia jakiekolwiek by ono nie było. Jak już się bawić to w pełni sił, a nie utykając i z laską w ręku.

z/t (za Mua i Hisui)

[Ichirou]

Dodajcie [zt] do poprzednich postów i dalej lecimy tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 793#p42793

[Shijima]

Źle zrobił. Bardzo źle postąpił w tamtej wiosce i był tego świadom - siedząc tutaj, przy filiżance herbaty... i jakoś wcale nie cierpiąc ze świadomością tej małej... złostkowości. Bo była mała, prawda? Nie bardzo się nad tym zastanawiał. Rozmyślał nad całokształtem swojego pobytu tam, oceniał, kalkulował. Czuł wszechobecny spokój. Każdy ruch, każde powłóczyste spojrzenie, wszystko to ogarnięte było idealną harmonią. Był - ale czy na pewno? Niby tutaj był, wsłuchując się w szum rozmów, niby siedział przy stole i trzymał filiżankę herbaty, czując odprężenie po całonocnym obcowaniu z kobiecym ciałem (wspaniałe uczucie budzić się przy kimś wczesnym porankiem, czyż nie?). Czując ziemskie przyciąganie. Zapach herbaty, zielonej z jaśminem, był delikatny, nie drażniący, równie delikatny co szary, unoszący się dym, spowijający powietrze przed nim. Oto było sobie życie - całkiem bliskie i jednocześnie kompletnie nietykalne. Nieosiągalne. Tak podziwiał je ze swoją Matką Chrzestną, która po długim roku wpadła w odwiedziny. Jak się masz, Synu? zapytała, a jej kościste palce oparły się o blat stołu. Chyba na niego spoglądała, nie wiem, nie mogłem dostrzec jej oczu w otchłani jej sylwetki. Nawet bielmo kości nie było na tyle białe, by odciąć się na tle tego, co pochłaniało wszystkie blaski. To nic. Przecież on również pokryty był czernią. Nie odpowiedział od razu. Lubili ciszę, więc się w niej kąpali - mimo tego, że wokół było paru ludzi, mimo tego, że okno było otworzone i wpadał przez nie podmuch wiatru, potrząsał dzwoneczkami uwieszonymi na framudze, mimo gwaru ulicy - tu naprawdę panowała cisza. Szybko zrozumieli, że nie padnie żadna odpowiedź z ust Ranmaru. Jeśli to Cisza miała koronę, kimże był, by naruszać jej lśniącą strukturę z białego złota? Lśniące szmaragdy w koronie były zbyt piękne, by kładły się na nich palce śmiertelnika.
Wszystko ze mną w porządku.
Nigdy nie było lepiej.

[Shinji]

~ Węzeł gordyjski ~
Misja rangi C - Shijima
1/30+

Zabiwszy złość
zasypiasz spokojnie.
Zabiwszy złość
nie smucisz się.
Szlachetni chwalą
uśmiercanie gniewu
– co ma słodki kwiat
lecz korzeń trujący –
bo zabijając go
nie smucisz się.

W jaki sposób można by opisać Shinjimę? Czy mianem człowieka, który utracił wszystko na czym mu zależało? Przybitym do tego stopnia, że nie dostrzegał całej tej pięknej scenerii rozgrywającej się na dworze? Być może... albowiem ciężko to ująć w jakiekolwiek ramy werbalne. W końcu głębokiego spirytualistycznego obrazu gorącej herbaty z leniwie unoszącą się parą nie był w stanie przyćmić nawet niezwykle przyjemny dla ciała... wietrzyk.. o niezwykle delikatnej konsystencji. Nie była tego także w stanie zrobić śnieżna sceneria, a wraz z nią tuziny ludzi krzątających się za oknami w poszukiwaniu tego ciepłego słońca, które z natarczywością oświetlało ich przez ostatnie miesiące. Niebo płakało, nad losem Shijimy. Nie były to jednak takie zwykłe łzy... były one białe niczym lico nagiego szkieletu spoglądającego zza zasłony. Szkieletu innego niż ten do którego przywykł. Szkieletu, który posiadał w oczodołach tylko jedno... spojrzenie to było puste niczym serce mężczyzny, które przez burzliwe wydarzenia zostało wyciągnięte z klatki piersiowej w niesamowicie brutalny sposób, rozcięte i wysmarowane... No właśnie czym? W takim stanie powróciło na swoje pierwotne miejsce i... nikt nie przejmował się zwisającym płatem mięsa, który służył za struny w tej rozgrywającej się całe życie grze uczuć. Nie było nikogo... Tylko on sam i jego... Matka Chrzesta. Oczekiwanie nie wnosiło jednak nic... absolutnie nic. Nawet duchy targające wszystkim co działo się dookoła doskonale o tym wiedziały. Z letargu Shijimę wyrwał głośny trzask okna. Czym też mógł być spowodowany? Czy to mocniejszy wicher, czy ciarki które przeszły po całym jego ciele? A może co innego? Niepokojące uczucie spływające po karku zupełnie jakby od dłuższego czasu był obserwowany. Nie to nie mogło być to... Tak naprawdę ktoś wszedł i spowodował przeciąg zamykający grube drewniane drzwiczki okna z... klamkami pięknie wyprawionymi mosiądzem. Zdawać by się mogło, że obraz ten tańczył przed oczyma artysty zupełnie jakby stanowił zwierciadło duszy, którym śmiał się określać arogancki Uchiha. Tak ten, który mógł odebrać jemu wszystko gdyby tylko zrobił jeden błąd. Ale zaraz... Czy tam w karczmie nie zrobił tego sam? Bez niczyjej pomocy? Na próżno było szukać odpowiedzi. Wszystko to tak naprawdę było zbyt skomplikowane. Skręcone niczym całe to pieprzone życie. I pewnie byłoby takie dalej gdyby nie dosiadł się tajemniczy nieznajomy - Przepraszam czy wolne? Nie chciałbym przeszkadzać. - czy to dźwięk sumienia czy realna osoba? Nie wiedział już tak naprawdę nic. Całą tą rzeczywistość można było rozbić o kant dupy. Ktoś śmiał naruszać jego prywatną przestrzeń! Ha! Mimo wszystko może to było lekarstwo, którego tak bardzo teraz potrzebował? A może lepiej je było wyrzucić i udawać, że wszystko jest w porządku - Poproszę... emm.. także herbatę bez niczego jeśli można. Wszystko jedno jaką. - wdarł się niczym nieproszony intruz przebijając przez całą tą dziwną barierę i usiadł akurat przy tym samym stole. Wolnych miejsc nie brakowało, ale nie! Akurat usiadł właśnie tutaj przy osobie z pustką w duszy. Podzielonej na malutkie kawałeczki, które za nic nie chciały do siebie pasować. Stop! Otrząśnijmy się z tego, trzeba przebudzić do działania rozsądek. Żelazna logika na pewno pomoże! Może szukał towarzystwa? Może był homoseksualistą i chciał poderwać innego mężczyznę. Możliwości było naprawdę wiele. Myśl! I wtedy to padły kolejne słowa - Pewnie zastanawiasz się co tu robię? Mam nosa do ludzi coś cię głęboko trapi. Może chcesz porozmawiać? - Czy jego intencje były prawdziwe? A może to kolejny lekarz duszy działający podobnie do Shinji'ego, który zamiast uzdrawiać zada jeszcze większy ból? Może należało się zwinąć i podziękować za "miłą pogawędkę"? Tyle pytań tak mało odpowiedzi, a on nadal kontynuował - Jestem Akira, a tobie jak na imię?

[Shijima]

Nie przeszkadzało mu to trwanie i ten zastój. Przywykł do tego przez całe swoje życie, tylko... teraz było inaczej. Rację mają ci, co szepczą do uszka, że czego oczy nie widziały, tego sercu nie żal. Shijima zobaczył zbyt wiele i teraz było bardzo, bardzo żal. Przynajmniej teraz, gdy emocje wygasły i pozostawiły tylko znajomą, przyjemną ciemność, która ocierała się o skórę, otaczała ochłapy mięsa, które do niczego się już nie przydadzą, wiedział dokładnie, do czego dążył i czego chciał. Po prostu nie chciał być sam. Mimo tych słów, które wypowiedział w tamtym hotelu, najwyraźniej był egoistą tak samo dobrym, jak wszyscy inni - myślącym tylko o sobie samym. Tak? Nie. Pasożyt. Słowa unosiły się wraz z dymem. Tliły leniwie w powietrzu i kołysały, powoli rozpływając, gdy zastępowały je następne. Były tak samo nieważkie. Raniły tylko wtedy, kiedy wsadzało się dłoń w ich początek, nim zdążyło się je pojąć, rozważyć, a on tego nie robił - trzymał dłonie wystarczająco daleko, żeby się nie sparzyć, już nauczony doświadczeniem. I wszystko grało, wszystko było w najlepszym porządku. To nieprawda, że świat płakał. Nikt nie płakał. Nawet on sam nie uronił jednej łzy, bo nad czym ją tu ronić? Nad ludzką głupotą i naiwnością? Nie warto. Lub po prostu nie potrafił. Jak niby ogień miałby ronić łzy?
Trzask drzwi był przecięciem rzeczywistości. Nie, to nie drzwi trzasnęły - to okno, które było otworzone nieopodal jego samego. Mrugnął odruchowo, wyrywając się z kompletnego bezruchu. Załamał się dym, porwał go wiatr - i wraz z nim uleciało wszystko, co tworzyło tą chorobliwą, małą rzeczywistość człowieka odciętego od świata. Jednego z tych, którzy byli, a których wcale się nie zauważało. Cienie - tak bym ich określiła. Przymknął powieki na moment i odstawił trzymaną ciągle filiżankę w dłoni na blat, na porcelanowy spodek. Otworzył czarne ślepia dopiero, gdy usłyszał obok siebie obcy głos - uniósł je, chcąc już warknąć na przybysza, żeby spierdalał na drugi koniec wszechświata - jakoś nie miał najmniejszej ochoty na interakcje społeczne - ale wygląd przybysza sprawił, że nawet nie rozchylił warg. Czarny jak noc. Niebezpiecznie przyciągał otchłań oczu, skupiając na sobie jej uwagę.
- Dość egocentryczne założenie. - Zabrzmiało to chyba nad wyraz sucho i nieprzyjemnie. Zaraz jednak na jego ustach pojawił się uśmiech, całkowicie szczery (nieprawda, ale skąd On miał o tym wiedzieć..?), przyjemny dla oka. Łagodny - to na pewno. - Rozmowa z tak przystojnym mężczyznom będzie dla mnie czystą przyjemnością. - Nieprawda. Tylko skąd on miałby o tym wiedzieć? Właśnie - dużo pytań. I sporo odpowiedzi. - Shijima. Miło mi poznać.

[Shinji]

~ Węzeł gordyjski ~
Misja rangi C - Shijima
3/30+

Zabiwszy złość
zasypiasz spokojnie.
Zabiwszy złość
nie smucisz się.
Szlachetni chwalą
uśmiercanie gniewu
– co ma słodki kwiat
lecz korzeń trujący –
bo zabijając go
nie smucisz się.

Słowa Kei'a musiały wywrzeć na Shijimie naprawdę ogromne wrażenie skoro nawet teraz sobie je powtarzał. Czy naprawdę żerował na innych ludziach? Przecież nie zachowywał się w ten sposób. Nie! W końcu coś od siebie wnosił do tej relacji. Chociażby te rysunki... które strawił bezpowrotnie ogień sprawiając, że odeszły w niepamięć... zupełnie jak ich przyjaźń. Zniknęła tam gdzieś za górami za lasami - tak to leciało? A nie to nie ta bajka, ta była znacznie bardziej brutalna. Zupełnie jakby ktoś teraz uderzał w Shijimę biczem, ale nie takim zwykłym. Rozgałęział się on na niezliczoną ilość odnóg. Do tego każda z nich zawierała na swojej końcówce coś ciężkiego zupełnie jakby to były wszelkie złe wspomnienia i myśli, które szamotały się w głowie nieszczęśliwego mężczyzny. Bicz ten nie ranił fizycznie... Zadawał co prawda głębokie rany, ale w duszę... stan emocjonalny... zabijając powolutku wnętrze. Każda taka rana paliła niemiłosiernie, zupełnie tak jakby ktoś przykładał nam do ciała kawałek rozżarzonego metalu, a i tak może to być zbyt łagodne określenie na to jak wiele dla Shijimy znaczyła ta przyjacielska relacja z Kei'em. I oto właśnie w takim momencie gdy pragnął zaznania spokoju przysiada się do niego mężczyzna i chce mu zawracać głowę jakąś gadką. Ratuje go przez pożarciem przez lwa w którego to transformacja z wilka zaczynała się powoli zaczynać jedynie ładna buźka. Brakowało w tym wszystkim jedynie tego lisa, który został gdzieś głęboko stłumiony dając znać o swojej obecności jedynie podczas wypowiadania słów - Czyli rozumiem, że jednak wszystko w porządku. Kamień z serca - po chwili dodał - I dziękuję za komplement ty za to jesteś niezwykle tajemniczy. Tak... to chyba dobre określenie - biło od niego niesamowite ciepło przyprawiające wręcz o mdłości, a jednak Shijima nie zdołał wychwycić żadnego fałszu w głosie. Zupełnie jakby był szczery. Ale czy to w ogóle jeszcze możliwe? Czy był w stanie w coś takiego uwierzyć? Prawdę powiedziawszy nawet zachowanie Kei'a mogło to wszystko podważać, obrócić w pył - z prochu powstałeś, w proch się obrócisz - w końcu czy możliwa była na świecie szczerość skoro najwidoczniej nie był dla swojego przyjaciela - jak zwykł go określać - kimś potrzebnym? Został wyrzucony niczym jakiś śmieć, filtr od niedopalonego papierosa i zdeptany brutalnie butem. Tak się właśnie powinien czuć. Jak niechciana, brutalnie potraktowana część życia, którą należało odrzucić dla "spełnienia własnych marzeń" o spokojnym życiu z dala od zgiełku bitewnego. Milczenie trwało sporą ilość czasu, przez ten cały czas dało się wyczuć nieprzyjemne skanowanie wzrokiem przez kogoś kto zdawał się być całkiem miłym gościem - Przepraszam, aż zabrakło mi języka w gębie - pojawiła się wcześniej zamawiana herbata - To może powiem czego tak naprawdę chce. Wyglądasz mi na shinobi. Mam rację? - cóż stwierdzenie wręcz banalne. Tylko skąd on wiedział? No skąd? Nic na to by nie wskazywało poza czarną torbą zazwyczaj leniwie opierającą się o jeden z pośladków - No dobra nie będę ściemniał. Widziałem cię wracającego z wojny. Stąd wiem. Interesowałoby mnie najęcie shinobi do pewnej pracy. Byłbyś zainteresowany? - i cała magiczna otoczka prysła. Tylko czemu nie był sobie w stanie za cholerę przypomnieć tej postaci?! Czyżby go śledził podobnie jak Shinji? A może to była właśnie odpowiedź na cholerny list, który do niego wysłał i dalsza część ich gry? Nie można powiedzieć by jakiekolwiek podejrzenia nie występowały bo cała ta sytuacja aż prosiła się o takie stwierdzenie. I co teraz? Miał zamiar podziękować mężczyźnie czy może weźmie robotę w ciemno? A może było mu już wszystko jedno? Tyle pytań... tyle wątpliwości... a odpowiedzi znał na nie tylko Shijima...

[Shijima]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=QK-Z1K67uaA[/youtube]

Słowa, Mój Przyjacielu, miały o wiele większą siłę od miecza. Tak uważał Shijima. Blizny po mieczu pozostają, czasami potrafią poboleć w gorsze dni, ale z obecną medycyną nie bolały już wcale. Słowa, nawet te pojedyncze, robiły z człowieka kalekę do końca życia. Tych ran nie dało się zaleczyć. Och, albo powinnam ująć to inaczej, bo przecież czas leczy rany. Powinnam to napisać tak: czas te rany zaleczy i tak jak w przypadku miecza - pozostaną blizny. Te blizny jednak zmieniają nas na całe życie. Czasami zaczynało nam brakować pewnych kawałków, kawałków samych siebie, czasami byliśmy jak to lustro, krzywe zwierciadło nas samych i gubimy części przy każdym następnym kroku. Czasem byliśmy na tyle silni, by stanąć prosto, powiedzieć sobie, że warto żyć i biegliśmy dalej, ciesząc się każdym oddechem, każdym promieniem słońca i każdym refleksem odbitym na pięknym, białym śniegu, na którym Sol przeglądała się niczym w tysiącach drobin diamentów. Pewnie dlatego tak bardzo lubiła się nad tych białym puchem pochylać.
- Oczywiście. Chyba odpłynąłem na jawie i przysnąłem nad herbatą. - Zawsze gardził kłamstwem. Naprawdę! Od momentu śmierci matki coś się jednak zmieniło, od tego pierwszego, wielkiego kłamstwa, które jej szepnął na łożu śmierci, że wszystko będzie dobrze. Teraz natomiast przychodziło to całkowicie naturalnie, nawet się nad tym zbytnio nie zastanawiał. Mężczyzna na chwilę przyciągnął go swoim wyglądem, ale szybko to przyciąganie zgasło i znów pozostało znużenie i niechęć, by zostawił go samego. Chwilowo nie opuszczał szopki, którą odstawiał. - W żadnym wypadku. Raczej... niewyspany. - Poprawił swojego tymczasowego rozmówcę, czując, że każde słowo kosztuje go więcej energii, niż chciał jej poświęcać i zużywać. Nadszarpywane były jego zapasy, bo przecież tej, którą powinien mieć na bieżąco, nie miał wcale. Chyba gubił ją po troszku, jak te kawałki lustra, wykruszały się wraz z całym żalem, gniewem, wypalały wraz z każdym kolejnym obdarciem skóry przez ciężki bat opadający na plecy. Zawsze wiedział, że bycie bohaterem nie może skończyć się dobrze i proszę bardzo - zachciało mu się zostać czyimś bohaterem! Staż, oczywiście, był niezwykle krótki. Zbyt intensywny i zbyt krótki.
Czarne tęczówki Shijimy zajęły się płomienną czerwienią, diabelski ogień. Przyjrzał się otoczeniu, człowiekowi siedzącemu naprzeciw, na którym te oczy były zogniskowane - widział jednak też wszystko, co działo się wokół niego w tym samym czasie. Chciał wycenić mężczyznę. Czy to przez zagrożenie? Nie. Było mu to kompletnie obojętne. Chciał wiedzieć, kim jest jego zleceniodawca, czy jest shinobim, czy może zwykłym człowiekiem i czy nie chowa czegoś pod pazuchą.
- Mów. Tylko szybko. - Czerwień w oczach bruneta zgasła, tak jak zresztą zgasł jego uśmiech, gdy zwrócił wzrok w głąb herbaciarni, spoglądając flegmatycznie matowym spojrzeniem na ludzi, którzy byli mu kompletnie obojętni. Tak jak ten mężczyzna tutaj. Pytasz, czy ufał jego dobrym intencjom? Raczej miał je zupełnie w dupie. Nie dostrzegał tego uśmiechu, nie dostrzegał ciepła, nie dostrzegał szczerości. Niby czemu miałby w nie uwierzyć? Uwierzył o jeden raz za dużo. Zupełnie do niego nie docierały.

[Shinji]

~ Węzeł gordyjski ~
Misja rangi C - Shijima
5/30+

Zabiwszy złość
zasypiasz spokojnie.
Zabiwszy złość
nie smucisz się.
Szlachetni chwalą
uśmiercanie gniewu
– co ma słodki kwiat
lecz korzeń trujący –
bo zabijając go
nie smucisz się.

Gardził kłamstwem co? Zabawnie to brzmi z ust kogoś kto posługuje się tego typu metodami na co dzień. Nawet jeśli były to jedynie myśli czy odczucia Shijimy to wykazał się tu niezwykła hipokryzją. Skrywał się za tą swoją maską ubierając jad, który chętnie by sączył w ładne słowa. No właśnie po co? Chciał sprawić przyjemność rozmówcy, a może po prostu nie narażać się na jakieś reperkusje? Zasadnicze pytanie brzmiało czy tak naprawdę mógłby określić Kei'a swoim przyjacielem? Pomińmy już kwestie interpretacji tego określenia, bo są różne. Chodzi o to czy nie był dla niego miły właśnie z tego samego powodu dla którego robił to samo z nieznanym mu rozmówcą? Przykro mi bardzo, ale odnoszę wrażenie jako narrator, że tak to właśnie wyglądało. Żył złudzeniem, które sam sobie wykreował. Miłą historyjką, która pozwoliłaby mu się poczuć dobrze w towarzystwie kogoś innego by tylko odepchnąć od siebie na moment niemiłą przeszłość. Akceptacji za wszelką cenę, ale nie takiej szczerej i prawdziwej! Po prostu akceptacji tego na jakiego się kreował w oczach innych. Nie szukał jej jednak u przystojnego mężczyzny, który zasiadał teraz przed jego obliczem, a może znowu się łudził? Bycie miłym to raczej ta inna motywacja, ta która chciała unikać kłopotów za wszelką cenę. Ta która w ostatecznym rozrachunku pozwalała mu przechodzić przez życie niczym cień bez większych uszczerbków na zdrowiu - Nie sądzę by było to odpowiednie miejsce na zagłębianie się w szczegóły. Może herbaciarnia wygląda na spokojne i zaciszne gniazdko, ale ściany mają uszy. - mocno zniżył głos - A mi zależy na dyskrecji - ciężko było mu odmówić racji. Co prawda Shijima nie mógł się nawet domyślać w jak wielkie gówno może przyjść mu się wpakować, ale nawet przy zwykłych zleceniach dla shinobi nie chodziło o jakieś podlewanie kwiatków. Nie! Misje zazwyczaj wymagały umiejętności przewyższających te posiadane przez zwykłego człowieka. Często wiązały się z bezpośrednim zagrożeniem życia - ci którzy twierdzili inaczej, byli po prostu zwykłymi oszustami. Cholerne życie shinobi to nie sielanka jak głoszą bajki dla naiwnych dzieciaków, to stała walka o przetrwanie. Wszystko jedno czy swojego rodu, czy może zarobki pozwalające wegetować. Każdy kierował się innymi motywami. Ci bardziej ambitni posiadali nawet własny plany w tym te naiwne jak "zbawienie ludzkości" - niedorzeczne prawda? Żadne zbawienie w końcu nie było możliwe. Bądźmy realistami, ludzie to szuje. Kierują się jedynie swoim czubkiem nosa i są mili gdy tylko jest to dla nich wygodne, a przynajmniej w ten sposób Shijima mógł to teraz postrzegać. Za dużo nieszczęścia na jego barkach by być to w stanie samodzielnie unieść. Potrzebował właśnie tego osławionego "światła" w życiu, które oświetli mroki nocy w których to się znalazł. Odezwał się jednak nieznajomy. Nie dawał owego blasku, chodziło o tą cholerną robotę dla shinobi - Chyba nie zgodzisz się ze mną pójść w ciemno co? - westchnął głośno i wyraźnie - No dobra uchylę rąbka tajemnicy. Na tyle na ile mogę w tym miejscu. Nie powie ci to zbyt wiele, aczkolwiek da ogólnikowy pogląd na sytuację. Mam pewien problem, który trzeba wyeliminować. Ma zniknąć wszystko jedno jakimi metodami. - wyraźny nacisk został postawiony na ostatnie słowo. Jasno dawał do zrozumienia, że nie chodzi o byle jakie metody, a dobrze znane Shijimie - tak te same które stosowane są podczas wojen - Sprawa nie cierpi zwłoki i musi zostać załatwiona po cichu i dyskretnie. Resztę sobie dopowiedz. To jak? Zgodzisz się pójść ze mną w odosobnione miejsce, gdzie nie będzie wścibskich oczu czy mam szukać kogoś innego? I tak za dużo powiedziałem.

[Shijima]

Czy szukał akceptacji u rozmówcy? Nie. Przez chwilę, bardzo krótką i ulotną, przyciągnął go do siebie swoim wyglądem - i tylko tyle. Skupił na moment jego myśli, jego wzrok, zbyt szybko to skupienie minęło, by można było je docenić. Bo i jak skupić się na kimś, kiedy jedyne, co chciało się widzieć to zielone oczy? Za to mógł sobie pluć najbardziej w brodę. Za to, że chciał i nie chciał. Niestety to niechcenie było zbyt silne. Nie był piętnastoletnią, naiwną dziewczynką, by wierzyć w to, że ludzie całkowicie się zmieniają. Że kiedy raz porzucił to drugi raz tego nie zrobi, więc warto wracać, błagać! Jak kompletny przegraniec życiowy. I co? Tutaj powinno nastąpić twierdzenie o tym, że jednak chyba był, skoro tak naiwnie uwierzył w Keia. Tak strasznie się starał..! Nie był fałszywy. Tak, nie potrafił wyciągnąć od razu serca na tacy i wyszło na to, że bardzo dobrze, że tego nie zrobił - wtedy bolałoby jeszcze bardziej... prawda? Chyba nie. Jakimś popieprzonym cudem naprawdę nie czuł żadnej różnicy między tym, czy przeszłość została wypowiedziana, czy też nie, czy ona w ogóle by cokolwiek zmieniła? Im dłużej znał Seinaru tym mocniej czuł, że nie powinien nic mówić. Że Kei wcale nie chciał słuchać i jak widać - nie mylił się. Był przecież jeszcze Hayami, oczywiście... Cóż, cokolwiek by nie powiedzieć - to wszystko już były tylko wspomnienia, a Shijima nie zwykł zbyt długo płakać nad rozlanym mlekiem. Milczał przed światem - przed samym sobą również zamierzał milczeć.
- Biorę 500 ryo od zlecenia. - Shijima podniósł się i rzucił na stół parę monet w zapłacie za herbatę, dopijając ją do końca, po czym nie oglądając się nawet na rozmówcę skierował ku drzwiom. - Jeśli sprawa będzie trudna, mogę zażądać więcej. Dodatkowo zastrzegam, że nie podejmę się likwidacji kogoś, kogo brak może wpisać mnie na listy gończe. Zresztą jeśli taka sytuacja będzie miała miejsce- najpierw ja znajdę ciebie. - Ot, kawa na ławie, bez zbędnego owijania w bawełnę. Koleś chciał czyjejś śmierci to dostanie czyjąś śmierć. Skoro zaś koleś lazł za nim aż od wojny to dobrze wiedział, że akurat czarnowłosy miał bardzo dobre oczy. Dlatego darował sobie dalsze słanie gróźb, zresztą to nawet nie miało być groźbą. Jedynie naświetleniem sytuacji, ot co.
Był po prostu tak bardzo zmęczony...
- Chcę wszystkie dane, które posiadasz na temat celu. - Pozwolił mężczyźnie prowadzić. Cokolwiek uważał za "odosobnione miejsce", naprawdę było mu to obojętne - na tyle, że nawet darował sobie skanowanie tego otoczenia oczyma.
Co złego może się stać?
Umrze?
Nie było w tym niczego złego.

[Shinji]

~ Węzeł gordyjski ~
Misja rangi C - Shijima
7/30+

Zabiwszy złość
zasypiasz spokojnie.
Zabiwszy złość
nie smucisz się.
Szlachetni chwalą
uśmiercanie gniewu
– co ma słodki kwiat
lecz korzeń trujący –
bo zabijając go
nie smucisz się.

Shijima był niezwykle stanowczy w tym co robił. Nie zamierzał się kajać przed Kei'em i prosić go o jakąkolwiek formę wybaczenia. Czy ideologia siły jakoś się na nim odbiła? Być może, w końcu tego typu postępowanie było domeną słabych. Właśnie tą słabość pokazujemy prosząc kogoś o coś. Nie! Ludzie silni zamiast prosić sięgają o to co się im należy. Jeśli owym "światłem" nie będzie samuraj to w końcu znajdzie się inne. Póki co boli jednak czas leczy rany. Blizny pozostaną w postaci niemiłych wspomnień jednak stanowią one zupełnie nową tkankę... tkankę, która może dać owoc i to nie byle jaki owoc. Może on smakować jak prawdziwa ambrozja, a przy tym charakteryzować się nieziemskim wręcz zapachem - zapachem dla którego warto walczyć. No właśnie, najprawdopodobniej tej walki nie uniknie także i teraz. Może nie nastąpi od razu, ale trzeba by być głupcem by uważać inaczej. Od razu było widać, że jegomość będzie prosił o zabicie jakiejś osoby i intuicja Shijimy nie myliła się pod tym względem. W istocie tak było choć utwierdzony w tym przekonaniu nie został w żaden werbalny sposób. Pojawiły się za to inne oznaki. Gdy tylko zaczął się rozwodzić na temat likwidacji - nawet nie zdążył dokończyć tego słowa - Akira pochwycił go zakrywając usta - Czy nie wspominałem, że sprawa jest dyskretna? Mów o tym głośniej. Na pewno nie przysporzy nam to problemów. - wyszli... Miejscem do którego się udali była jakaś ciemna uliczka. Pełno tutaj było wszelkiego syfu, zupełnie jakby miejsce było zapomniane przez jakiś świat. Co ciekawe przed nimi stał kot - do tego czarny wlepiający swoje świecące ślepia w dwójkę nieznanych mu przybyszów. Nie trzeba było długo czekać na reakcję Akiry. Energicznie ruszył w jego kierunku udając, że chce go kopnąć co wystarczyło do spłoszenia niechcianego bywalca. Przebiegł tak jakby przecinając im drogę i tyle go wiedzieli. Czy mógł to być zły omen? Bardziej trafnym pytaniem byłoby zapytanie czy Shijima w ogóle wierzył w takie bzdury? Dużo się mówiło o czarnych kotach przebiegających nam przez drogę choć raczej powinno się to postrzegać w kategorii bajek dla dzieci, czy jakichś wiejskich opowiadań przekazywanych przez stare babcie, które nie miały niczego ciekawszego do roboty w życiu - tylko wymyślały te cholerne historyjki - Wspominałeś o 500 Ryo. Myślę, że byłbym w stanie wysupłać taką sumkę. - rozejrzał się dookoła jakby się upewniając czy nikt ich nie podsłuchuje. Skąd ten cholerny strach?! - Jest pewna dziewczyna, która strasznie nastąpiła mi na odcisk. Rozpuszcza nieprawdziwe plotki na mój temat co strasznie mnie boli przez nieudany związek. Długo nad tym myślałem, ale jedynym rozwiązaniem jest śmierć. Mam nawet jej rysunek, ale wpierw chcę mieć pewność że na pewno w to wchodzisz. Im mniej ludzi wie tym lepiej. Nie chcę być z tym w żaden sposób powiązany. Najlepiej jakby wyglądało to na samobójstwo albo nieszczęśliwy wypadek. - po upewnieniu się, że na pewno dobrze się zrozumieli rozpoczął - Na imię jej Sayuri i tak wygląda - wyciągnął lekko pogięty kawałek papieru podświetlając zawartość przy pomocy kuli światła uformowanej nad jego dłonią - był to twór z chakry - Szkoda jej trochę. Ładna jest, ale tak trzeba zrobić. Jak widzisz także jestem shinobi i pewnie zastanawiasz się czemu nie zrobię tego sam? Nie mogę zostać w żaden sposób powiązany - otoczenie mnie zna, byłoby mi ciężko chociaż się zbliżyć. Za to ty nie zwracasz absolutnie żadnej uwagi. Jest jeszcze kwestia organów ścigania. Nie mogę cię zapewnić, że jeśli spieprzysz robotę to nie trafisz na księgę Bingo. Dlatego musi zostać wykonana perfekcyjnie. Bo ja wiem? Podszyj się pod zakochaną osobę próbując ją uwieść i wyciągnij gdzieś na odludzie? Metoda działania obojętna jak mówię. To twoja działka, będziesz wiedzieć co robić - potrzymał kartkę jeszcze przez jakiś czas dając ci dobrze się przyjrzeć po czym schował ją do kieszeni - No dobra ostatnia kwestia. Gdzie możesz ją znaleźć? Zdaje się, że widziałem jakieś ogłoszenie pracy dla shinobi w centrum miasta. Jak się pewnie domyślasz napisane przez nią. Idealny motyw do zbliżenia się. Potrzeba ci czegoś jeszcze? - gość był naprawdę szczegółowy. Dawał więcej informacji od tego z czym zazwyczaj miało się do czynienia. Czy wzbudzało to jakieś podejrzenia? Raczej nie. Gdyby chciał zrobić jakąś krzywdę Shijimie dlaczego od razu go nie zaatakował? W końcu byli tu całkowicie sami. Ścisk był na tyle duży, że praktycznie dało się czuć oddech drugiej osoby na twarzy, tym bardziej że mieliśmy zimę. Wesołe płatki śniegu spadały im na głowy im na ubrania jakby nigdy nic. Oddech pozostawiał parę na krótki moment przysłaniającą delikatnie twarz drugiej osoby. Jednym słowem idealne miejsce do wyprowadzenia niespodziewanego ataku, brak czasu na reakcję, szybka śmierć bez żadnych świadków.
Skąd to znał?