PORT

[Mishima]

#17 Złowrogi szczep
Theme


Rybak chwycił Cię dłonią za przedramie i pomógł wyjść na brzeg. Staruszek widać było, że był sędziwy i dobrze patrzyło mu się z oczu. Słysząc Twoje słowa zaczął się śmiać z chrypą.

- Miłość, co? Tak, tak. Też kiedyś mnie to spotkało.

Patrzył jak wyciskałeś wodę z ubrania, dopytując o daną osobę. Wzrok zmienił się, wyglądał na zamyślonego. Czyżby przesiadując tyle, miał wystarczające informacje na temat członka klanu Hoozuki? Trzeba przyznać, że miejsce wybrał dobre. Dużo doków, dużo wody.

- Dużo szumowin przypływa i dokuje w naszym porcie. Jeżeli jednak szukasz kogoś zatrzymamego, to mogę pomóc. Mam klucze do podziemnych cel.

Mówiąc to wyciągnął klucze na dużym oczku, kręcąc sprawnie na palcu. Oczekiwał najwyraźniej Twojego ruchu. Może warto pójść za dziadkiem rybakiem? Co przecież mógłby zrobić.

[Hoshigaki Seiki]

Kiedy ujrzałem klucze wyciągnięte przez starca, zrozumiałem że muszę skorzystać z takiej okazji nawet jeśli jest ryzykowna. Przecież ten starzec mógł być tak samo jak ja kimś fałszywym, przebranym. Podziemne cele mogły faktycznie gdzieś być, ale pytaniem było czy to nie mnie chcą teraz w nich zamknąć. Ryzyko było duże, ale ostatecznie prowadziło mnie do rozwiązania zagadki i odszukania mojego celu.
Najwyraźniej los skrzyżował nasze drogi celowo. Jeśli naprawdę możesz to dla mnie zrobić, będę bardzo wdzięczny. - odpowiedziałem, chwytając delikatnie dłoń staruszka i chyląc ku niemu lekko głowę.
W myślach próbowałem obiektywnie ocenić swoją grę aktorską, ale nie było to łatwe zadanie, dopóki mężczyzna nie postąpi jak zaproponował.
Teraz, kiedy czekała mnie droga do tajemniczych, podziemnych cel, musiałem zacząć myśleć co zrobię dalej. Co kiedy spotkam tego Hoozuki? Dobrze znałem zdolności tego klanu chociaż możliwe że tylko do pewnego stopnia. Gdyby Saika nadal żyła, zapewne jeszcze nie raz zadziwiłaby mnie swoimi zdolnościami, które przypisane były jedynie jej genom.
Ze swoimi aktualnymi zdolnościami mogłem jedynie mieć nadzieję, że zdołam w razie potrzeby zjeść go i strawić zanim zacznie balangować w moim żołądku.
Mimo tego że plan był - dziwny ale był - wolałem jednak wykonać opcję "zaszkodzić Yuki" a dopiero potem myśleć czy pozbyć się tego zdrajcy. Teraz liczyły się jedynie informacje.

[Mishima]

#19 Złowrogi szczep
Theme

Staruszek nie specjalnie unikał Twojego spojrzenia bądź Twoich ruchów. Dzięki Bogu, że nie wiedział jak wyglądasz naprawde. Jeszcze by Ci zszedł na zawał i co? Jeden obiad przecież już zjadłeś, prawda? Lepiej było zostać w użytkowaniu techniki przemiany.

Ruszyłeś za mężczyzna ale trzeba przyznać, że jego prędkość poruszania zostawiała wiele do życzenia. Kierował się w stronę doków, schodami na coraz niższe poziomy. Widocznie mówił prawdę. Kierujecie się do podziemi. Przynajmniej wszystko na to wskazywało.

- Czemu tak Ci zależy na jakimś więzniu? Mało kto się tutaj zapuszcza.

Po kilku kolejnych schodach zobaczyłeś dość charakterystyczne miejsce. Pełne łańcuchów o dość smutnym i zimnym charakterze. Wykonał swoją część zadania. Pytanie jednak dlaczego? Tak za darmo? A może chciał coś wzamian?

Dalszy ciąg

[Kuro]

Ciąg dalszy posta z wątku >>TABLICA INFORMACYJNA
-----------------------------------------------------------------
Spokojnym krokiem szesnastolatka wkroczyła do portu. Pierwsze, co ją uderzyło to wiecznie towarzyszący temu miejscu zapach ryb. Szczerze nie znosiła tego zapachu. Jedyna ryba, która dobrze pachnie, to ta stworzona przez nią z gliny. Ewentualnie każda inna odpowiednio usmażona. Paskudny zapach wyrwał ją z towarzyszących jej rozmyślań. *Co za różnica kim są. Teraz są jedynie moim problemem.* - podsumowała w myślach. Nie dręcząc się na zapas czekającym na nią zadaniem rozejrzała się po porcie ... I właśnie w tym momencie dotarło do niej, że nie ma pojęcia jak wygląda kupiec, którego poszukuje. Postanowiła więc podejść do pierwszego lepszego stanowiska, aby poprosić o wskazanie owego jegomościa.

[Shinjo]

ZŁODZIEJE, PRZESTĘPCY I... SZTUKA WYBUCHU
Czyli misja rangi C w eksplodującym towarzystwie
5/30

Faktycznie, pod względem zapachu port nie należał do najprzyjemniejszych miejsc, mieszały się tutaj wszystkie najgorsze dla młodej kobiety zapachy. Cuchnące ryby, które czekały na statkach aż ktoś je odbierze, ludzki pot wymieszany z brudem, niemytych od tygodni, ciał marynarzy, wracających z podróży, czy też w końcu smród ścieków i śmieci wylewanych do wody bądź na chodnik. Wszystko to wymieszane tworzyło okropny, mało ujmujący obraz tego miejsca, ale przecież Dōhito ma w sobie jakiś wewnętrzny zmysł odpowiedzialny za artyzm, na pewno coś urokliwego musiało zwrócić twoją uwagę. Może te dumnie spoglądające na ciebie mewy, które wygrzewały się na falochronie, a może te wszystkie zakotwiczone okręty, leniwie bujające się na falach? A może... Ah zapomniałem, wasze poczucie piękna odnosi się tylko do wybuchu i tych waszych stworzonek z gliny. Mógłbym tak opisywać ten port, ale chyba musimy wrócić do tego co zaczęłaś robić.
Skierowałaś więc swoje kroki w stronę pierwszej lepszej osoby, którą okazał się jakiś błazen. Kiedy tylko cię zobaczył od razu zaczął robić głupie miny, wygłupiać cię, a nawet próbował naśladować, chyba liczył na zarobek, tak samo jak ty. Zapewne stoi tutaj i robi te swoje "dowcipy" codziennie, a więc pewne dużo wie. Czy warto go popytać to już zależy od ciebie.

[Kuro]

Mówią, że głupi ma zawsze szczęście. Idąc tym tokiem myślenia Kuro musiała być nadzwyczaj inteligentna, ponieważ pech wciąż deptał jej po piętach. Ze wszystkich, ale to WSZYSTKICH w porcie, jako pierwszy musiał jej się nawinąć błazen. I to nie kupiec, którego aparycja jasno świadczy o jego tępocie, tylko profesjonalny błazen. Nie przebierając w środkach dziewczyna postanowiła nie wybredzać i podeszła do nieznajomego ignorując jego wygłupy. *Opamiętaj się. Zabicie go na miejscu przyniesie jedynie kłopoty.* Czasem tak się zdarzało. Wystarczyły niewinny gest, aby w młodej kunoichi budziła się chęć rozniesienia delikwenta. Ostatnim razem była to grupka durnych dzieciaków, które najzwyczajniej w świecie były zbyt młode i durne, aby zrozumieć zagrożenie, i zaatakowały ją, kiedy ta chciała jedynie odetchnąć na plaży. Czasem udawało jej się nad tym zapanować, innym razem... cóż, innym razem zostawiała grupkę niekompletnych trucheł nieopodal brzegu. Tym razem jednak zatrzymała się jedynie na chwilę, zamknęła oczy i odetchnęła spokojnie. Podeszła do błazna na raz wygrzebując z torby 25 Ryo, aby uniknąć zbędnej błazenady i zachęcić - jej zdaniem - pseudoartystę do wyjawienia informacji. Z pokerową miną zatrzymała się naprzeciw i wyciągnęła dłoń ukazując trzymanie w niej pieniądze.
- Powiedz mi, gdzie znajdę kupca imieniem Oru a będą Twoje. - powiedziała starając się zachować spokojny wydźwięk wypowiedzi.

[Shinjo]

ZŁODZIEJE, PRZESTĘPCY I... SZTUKA WYBUCHU
Czyli misja rangi C w eksplodującym towarzystwie
7/30

Ponoć pieniądze szczęścia nie dają, ale czy nie łatwiej się płacze kiedy jest co włożyć do garnka? 25 Ryo może fortuną nie było, ale dla kogoś zarabiającego swoim, jakkolwiek to brzmi, ciałem te pieniądze znaczyły kilka godzin "pracy" mniej. Błazen kiwnął porozumiewawczo i powiedział -Oru? Oru...? Czekej pani, coś mje się o uszy obiło. Jego sposób mówienia wymieszany ze strasznie ciężkim akcentem dopełniał ten tragikomiczny obraz błazna i jego błazenady. Nagle błazen zbliżył się do twojej twarzy i w końcu mogłaś przyjrzeć się jego umalowanej na biało twarzy. Jego ciemne, niemal czarne tęczówki wpatrywały się wprost w twoje oczy, czy wypatrzysz w nich coś więcej niż tylko udawana radość? Może jego mały acz skrzywiony nos powie ci o nim coś więcej? Czyżby był częstym uczestnikiem bijatyk i stąd ta źle zrośnięta chrząstka w nozdrzach? Czy może jednak najwięcej zdradzają te malutkie usta na których mogłaś zaobserwować fałszywy uśmiech. Nagle szepnął do ciebie.
-Zaprowadzę cię do nich, ale musisz udawać, że mnie gonisz.
I wyrwał ci z ręki pieniądze uciekając gdzie pieprz rośnie. Czy zaufasz mu i będziesz gonić tylko po to aby tafić do Oru? Czy też może wyeliminujesz tego parszywego złodzieja? Decyzja należy do ciebie.

[Kuro]

Poszło zadziwiająco gładko. Choć musiała się wyjątkowo hamować, gdy błazen zbliżył się niekomfortowo blisko. *Błazny tak mają.* - tłumaczyła sobie. Zdziwiła ją reakcja nieznajomego. W dodatku jakaś gonitwa? Od dawna nie ma już przecież sześciu lat, a i wtedy nie bawiły ją takie zabawy, o wiele więcej rozrywki znajdywała w zabijaniu ludzi w imię Jashina. Trzeba przyznać, że dopiero później zrozumiała sens owej czynności, co jednak nie umniejszyły czerpanej z tego przyjemności w żadnym stopniu. Kiedy błazen zerwał się do biegu, przewróciła oczyma i pobiegła za nim. Mimo tego, cała sytuacja wydawała się przynajmniej podejrzana, więc sięgnęła do torby na udzie, z której wyciągnęła dwie dwudziesto-gramowe porcje, tak na wszelki wypadek.

[Shinjo]

ZŁODZIEJE, PRZESTĘPCY I... SZTUKA WYBUCHU
Czyli misja rangi C w eksplodującym towarzystwie
9/30

Dogonienie jakiegoś błazna nie powinno być dla shinobi problemem, prawda? Początkowo Kuro mogłaby się z tym nie zgodzić. Błazen miał nad nią przewagę nie tylko w znajomości topografii miasta, ale także, dzięki swojemu nagłemu zerwaniu się, oddalił się od niej na kilkanaście metrów. Na reakcję nie trzeba było długo czekać, gdybym był jakimś komentatorem, to zapewne krzyknąłbym: Pościg uważam za rozpoczęty!, ale nie jestem więc niestety nikt nie krzyknął. Chwila zawahania u młodej Dohito zniknęła, a ona sama przyspieszyła i zaczęła się powoli, acz nieubłaganie, zbliżać do swojego "przewodnika". Błazen starał się jak mógł, ale ewidentnie nie miał w sobie nic z ninjy, nie potrafił przekroczyć pewnego progu prędkości, jedyne co mu pozostało to sprawdzanie czy pościg go już dopada. Bardzo szybko wpadliście w kręte uliczki, pełne niewinnych ludzi. Błazen się nimi nie przejmował i najzwyczajniej w świecie ich tratował, musiał sobie jakoś utorować drogę. Na jego nieszczęście jednoosobowy pościg miał dzięki temu ułatwione zadanie, nie musiał nikogo przepychać i mógł się po prostu skupić na biegu.
Kilkadziesiąt sekund intensywnej gonitwy później Kuro doszła mężczyznę, tak na oko, na trzy metry, błazen zignorował to i skręcił w jakąś ciemną uliczkę. To była jedna z tych uliczek gdzie nie warto się zapuszczać- odrapane ściany, na ziemi wymieszane błoto wraz ze śmieciami i brak jakichkolwiek innych osób poza wami. Nagle mężczyzna wparował do jakiegoś budynku, chyba pościg kończy się tutaj. W ułamkach sekund dziewczyna musi zadecydować co zrobić- wchodzić i zaufać czy może jednak nie?

[Kuro]

Widząc błazna wbiegającego do budynku Kuro stała się strasznie podejrzliwa. Cała sytuacja wyglądała na bezczelną pułapkę, taką, jaką mogłaby zastawić jedynie banda nierozgarniętych rabusiów, lub grupa uważająca się za niezwykle przebiegłych gangsterów, w rzeczywistości będąca bandą nieudaczników fartem bardziej rozrośniętych od przeciętnych ludzi. Pech chciał, że nieszczęśnicy, o ile faktycznie coś szykowali, trafili właśnie na nią. Wiedziała, że nikt nie przejmie się trupami kilku zbirów w jakiejś zapyziałej kryjówce. Postanowiła przygotować się, jak gdyby pewna była zasadzki. Złączyła wcześniej przygotowane porcje gliny, i dodała do tego jeszcze sto dziesięć gram i ową dość sporą porcję wrzuciła do ust. Przeżuwała chwilę, po czym wypluła na ziemie przed sobą zmieloną, białą maź. Ta uformowała się w identyczną kopię Kuro, a po chwili nabrała dokładnie tych samych kolorów. Prawdziwa Kuro, sięgnęła do torby i wyciągnęła cztery mniejsze, dwudziestogramowe kawałki gliny. Dwa podała klonowi, sama zaś dłońmi zaczęła przeżuwać pozostałe dwie. Nie minął moment jak z dłoni obu kunoichi wypełzły białe jak śnieg węże. Te stworzone przez klona owinęły się wokół jego przedramion, natomiast te stworzone przez Kuro spełzły na ziemię i owinęły się wokół łydek klona. Dziewczyna złożyła trzy pieczęci i w chmurze dymu zmieniła się w niczym nie wyróżniający się czarny płaszcz, sięgający zarówno jej, jak i klonowi do kostek. Klon posłusznie podniósł płaszcz i założył go, zakrywając siedzące na kończynach węże. *Lepiej, żeby Ci idioci nie wymyślili nic głupiego.* - pomyślał płaszcz. Po czym uśmiechnął się, co jednak nie było zauważalne z racji nałożonej iluzji. Klon-Kuro zaciągnął na głowę kaptur płaszcza-Kuro i wszedł do budynku.

Wykorzystane techniki:
C2: Nendo Bunshin
C1: Shī Wan
Henge no Jutsu
Chakra: -53%

[Shinjo]

ZŁODZIEJE, PRZESTĘPCY I... SZTUKA WYBUCHU
Czyli misja rangi C w eksplodującym towarzystwie
11/30

Każda akcja wywołuje reakcję, czyż nie? Obojętnie z jakich pobudek by tego nie robił, błazen zachował się jak rasowy złodziej i teraz wszystko wskazywało na to, że czeka go kara. Przygotowanie wszystkich technik wymagało trochę czasu, z jednej strony mogło ci to dać ochronę niezbędną do przeżycia nadciągających wydarzeń, ale z drugiej pozwalało potencjalnemu wrogowi lepiej się przygotować. Skupmy się jednak na twoich przygotowaniach bo one wydają się być dużo ciekawsze. Wszystko szło po twojej myśli. Pojawił się klon, pojawiły się białe węże, a ty zamieniłaś się w płaszcz. Zabawnie to musiało wyglądać. Klon kuro z kończynami oplecionymi przez węże próbuje ubrać zmieniony w płaszcz oryginał, cwany pomysł, niestety miał pewne braki. Kiedy tylko klon spróbował wsadzić swoją kończynę górną w rękawek cała technika prysnęła i nagle twój klon trzymał ciebie za rękę jednocześnie próbując cię ubrać. Trochę czasu zajęło mu zrozumienie tego co się dzieje. W tym samym czasie na uliczkę wyjrzał ten sam błazen, który jeszcze chwilę wcześniej przed tobą uciekał. Zdziwił się na widok dwóch tych samych osób i rzekł niepewnym głosem.
-Pan Oru czeka. Przepraszam za wszystkie problemy jakie powstały, ale musimy zachowywać szczególną ostrożność.

[Kuro]

Tego dziewczyna nie przewidziała. W zasadzie nigdy nikt nie uczył jej technik, była samoukiem, przez co czasem pojawiały się tego typu wypadki. Zrobiło jej się trochę głupio, gdy goniony wcześniej przez nią błazen wyjrzał zza drzwi i ujrzał te przedziwną scenę. Kuro postanowiła najzwyczajniej w świecie udawać, że to się nie wydarzyło. Klon-Kuro puścił rękę oryginału i stanął ze spokojną miną za swoją twórczynią. Węże natomiast dość szybko przemieściły się na Kuro, zajmując niemal całą powierzchnię jej lewego ramienia od nadgarstka w górę. Nie wiedząc już samej czego się spodziewać weszła niepewnym krokiem do środka budynku. Rozejrzała się uważnie po wnętrzu pomieszczenia w którym się znalazła, nadal nie była pewna, czy nic jej nie grozi.

[Kyoraku]

Kuro Douhito
"Złodzieje, przestępcy...i sztuka wybuchu!"
Misja Rangi C (13/30)

Na szczęście nikt nie rozpamiętywał sytuacji z nieudanym klonem, więc Kuro uniknęła niepotrzebnego upokorzenia. Otrząsnęła się z lekkiego szoku, wywołanego nagłą zmianą osobowości błazna i ostatecznie weszła do budynku. Wnętrze wyglądało bardzo obskurnie. Ze starych ścian sypał się tynk, okna w większości były zabite deskami, zaś w powietrzu unosił się gryzący zapach pleśni i wilgoci. Błazen poprowadził dziewczynę do pomieszczenia znajdującego się na końcu korytarza wejściowego i w międzyczasie się przedstawił:
- Nazywam się Dairo, jestem pomocnikiem i przyjacielem pana Oru. W zaistniałej sytuacji jesteśmy zmuszeni używać tego miejsca jako kryjówki. Główna posiadłość pana Oru została zdemolowana, a w miejscach leżących blisko głównych doków nie jest bezpiecznie. Między innymi dlatego się tutaj pojawiłaś, panienko – powiedział, ścierając rękawem farbę z twarzy. Teraz, kiedy pozbył się makijażu, wyglądał jak zwykły mężczyzna w średnim wieku.Dairo wprowadzić kunoichi do pokoju. Ta od razu spostrzegła wysokiego, bruchatego faceta, ubranego w długą, ręcznie zdobioną szatę, mocno kontrastującą z paskudnymi warunkami, panującymi w tym domu.
- Witaj dziewczyno – powiedział, spokojnym głosem.

[Kuro]

Wnętrze budynku w żadnym stopniu nie zaskoczyło Kuro. Więcej nawet, dokładnie tego się spodziewała po tym miejscu, brakuje jedynie pleśni i biegających po ziemi szczurów oraz robactwa wszelkiej maści. Wraz ze swym sobowtórem podążała za błaznem aż jej oczom ukazał się Oru, jej zleceniodawca. Dziewczyna przyłapała się na tym, że nazywa go swoim zleceniodawcą choć nawet jeszcze nie poznała celu swej misji, jeszcze nie zgodziła się jej wykonać. Chyba przez to, że chciała coś ze sobą zrobić, i w środeczku już podjęła decyzję, że podejmie się byle jakiej roboty byle nie siedzieć bezczynnie. Nie tak wyobrażała sobie pana Oru trochę inaczej.. mniej.. grubo? W odpowiedzi na jego powitanie skinęła jedynie oszczędnie głową i sięgnęła do kieszeni aby wyciągnąć schowane tam zlecenie. Wysunęła rękę wraz z pomiętą karteczką w stronę kupca.

[Kyoraku]

Kuro Douhito
"Złodzieje, przestępcy...i sztuka wybuchu!"
Misja Rangi C (15/30)

Pleśń była, ale na szczęście tkwiła w jednym miejscu i nie wykazywała żadnych znaków życia. Dairo podszedł do Kuro, wziął od niej karteczkę i wręczył ją panu Oru. Ten zaś rozprostował zwitek i skinął głową.
- Bardzo dobrze. Cieszę się, że to zachowałaś. Ludzie, który mnie dręczą nie pojawiają się w centrum, więc nie mieli możliwości by zobaczyć to ogłoszenie. Teraz wiem, że rzeczywiście chcesz mi pomóc - oznajmił, odwracając się w stronę okna. Zajrzał przez szparę między deskami, jakby chciał sprawdzić, czy nikt Was nie obserwuje. Po kilkunastu sekundach ponownie spojrzał na dziewczynę i dokończył:
- Ich przywódca nazywa się Garo. Był kiedyś pracownikiem tego portu, moim pracownikiem. Nasze drogi rozeszły się wiele lat temu, kiedy wyrzuciłem go na bruk za kradzież sprzętu do połowu. Garo poprzysiągł mi wtedy zemstę, jednak sądziłem, że to słaby, ubogi człowiek. Nie traktowałem go poważnie. Jak widać, myliłem się. Po sześciu latach Garo wrócił, z grupą zwyrodniałych opryszków. Zdemolował moje magazyny, a następnie zapowiedział, że jeśli się nie ujawnię, zniszczy cały mój dobytek. Zaczął nawet krzywdzić ludzi...wypytywał moich pracowników, torturował ich...nie wiedzieli gdzie jestem...myślał, że kłamią...oni za mnie giną, a ja ukrywam się tutaj jak szczur... - w tym momencie głos mu się całkowicie załamał.