Szlak transportowy

[Akashi]

Czas brnął ciągle do przodu, spychając słońce z nieboskłonu, zastępując je wspaniałym księżycem, który budził do życia wszystko, co w dzień spało, powody tego były różne od nocnego trybu życia do delikatności, tak dużej, że promienie słońca mogły ją zniszczyć, a może pokazać prawdziwą twarz potwora? Potwora, który niewielkim światełkiem próbuje wciągnąć Cię w pułapkę swych szponów i kłów, a gdy się zorientujesz będzie już za późno, a po Tobie zostanie jedynie garść wspomnień, która rozpłynie się w czasie i nikt nie zapłacze nad twym ciałem. Ja tutaj się rozpisuje, ale to narrator jest od takich historyjek, pracy mu zabierać nie będę, bo jeszcze się zemści.

Po prawie całym dniu wędrówki, a może paru dniach, młodzieniec dotarł do celu swej podróży, a raczej znajdował się tuż przed nim. Tylko było tutaj dziwnie pusto, wszyscy znikli, a przecież nocy jeszcze nie było, a raczej nocą jakieś karawany powinny podróżować, a Akashi raczej jeszcze aż tak złej reputacji nie ma by cała wioska się przed nim chowała. Zmasakrowanie klejnotów rodowych jednego kapłana to za mało. By zdobyć jakaś reputacje z tego tytułu musiałoby być ich tysiąc by coś osiągnąć. Nawet ciekawy pomysł na wyzwanie, narratorze zapamiętaj to na przyszłość, może się przydać. Cała okolica przyprawiała o lekkie ciarki. Zwłaszcza, zaraz, co tam jest? A raczej, kto. Tutaj ani żywego ducha w okolicy, a tu mała dziewczynka. Historie Ci się pomieszały czy coś? Ale nieważne, mamy taki scenariusz to trzeba go ciągnąć dalej.

Młody kultysta z początku czuł na sobie tylko dziwny wzrok, przeszywający go na wylot z początku starał się go ignorować, ale z czasem robił się do niewytrzymania, Co jest, przecież tutaj nikogo nie ma. Pomyślał Akashi rozglądając się dookoła, z ciągłym uśmiechem na twarzy. Przed nim nie było niczego, po jego lewej stronie to samo, za plecami też, ale prawa strona była inna, już nie taka pusta, nie była samotna. Po prawej stronie młodzieńca znajdowała się mała dziewczynka, bardzo młoda do tego niewielka, wyglądała jak jakaś lolitka. Akashi nie wiedząc zbytnio, co zrobić powoli obrócił się w stronę dziewczynki, ciągle się do niej uśmiechając. Niby taki niebezpieczny morderca, a małej dziewczynki się boi, a może ducha dziewczynki? – Hej, co tu porabiasz? – Powiedział, spokojnym i pełnym radości głosem, brzmiał zupełnie inaczej niż przy spotkaniu z kapłanem, on też potrafił stwarzać pozory uroczego i niewinnego chłopca. –Jestem Akashi, mogę zrobić coś dla Ciebie?- Dodał po chwili, szczerze się uśmiechając, sam nie wiedząc do końca, dlaczego. Czyżby do jego głowy dobrały się wspomnienia o jego siostrze? Nie mam pojęcia, co tu się dzieje i nie zamierzam robić nic głupiego, to zbyt podejrzane by było prawdziwe. Pomyślał obserwując ciągle dziewczynkę, cholera wie, do czego jest zdolna. W końcu małe psy gryzą najmocniej.

[Shijima]

Misja rangi C
I'll be gone. I'll be okay.

3/30 Gdzie są ci wszyscy ludzie? Przed chwilą tutaj byli, jeszcze pamiętasz ostatniego mężczyznę ciągnącego wóz, który zniknął za bramami miasta, które lada moment miałeś przekroczyć ty. Jeszcze nie teraz. To jeszcze nie ten moment, to nie ta chwila, żeby całe miasto przed tobą uciekało, nikt zresztą nie zwracał na ciebie większej uwagi - jesteś specjalny, bo jesteś sobą, ale to nie wystarczyło, żeby ściągać całą rzeszę spojrzeń, doprowadzać kobiety do drżenia, a mężczyzn do zginania karków. Twoja podróż, Przyjacielu, dopiero się rozpoczyna, dlatego postaraj się, aby te kły i szpony, które gdzieś lśniły w oddali w postaci gwiazd powoli pojawiających się na niebie nie zacisnęły się na tobie zbyt szybko. Obiecałeś mi zabawę, nie możesz się teraz wycofać! Lepiej żebyś został w jednym kawałku, niż rozpadał się na wspomnienia historii, której nikt nie opowie, bo kto miałby? Masz w ogóle dom, do którego mógłbyś wrócić, rodzinę, która by o tobie pamiętała? A jeśli masz to czy w ogóle chcesz być przez nich zapamiętany i czy jakkolwiek obchodzi cię ich los?
Dziewczynka wyprostowała się i klasnęła w dłonie, wydała z siebie coś na wzór krótkiego, cichego chichotu, kiedy zwróciłeś na nią swoją uwagę - była wyraźnie zafascynowana twoją osobą, gdyby miała parę lat więcej kto wie? Może byłby to początek wielkiej miłości, tej od pierwszego wejrzenia, która niczego nie oczekuje, po prostu chce być i kwitnąć. Znieruchomiała, wpatrując się w ciebie jak oczarowana, chociaż nie jestem pewien, kto tu na kogo rzucał czar.
Nie oglądaj się za siebie.
Kiedy boisz się pająków i jeden z nich pojawił się w twoim pokoju to wszystko jest w porządku, dopóki go widzisz.
Dopiero gdy znika zaczynasz się naprawdę bać.
Nie usłyszała twojego pierwszego pytania czy może nie chciała na nie odpowiadać? Zakrywała teraz wargi małymi, alabastrowymi dłońmi i chyba trwała na wdechu fascynacji. Lekki wiatr, który otulał wasze ciała, poruszał kosmykami włosów i był jedynym filtrem pomiędzy waszym wzrokiem. To on spowodował tą gęsią skórę na twoim karku? Przecież nie to dziecko. Ty, Wyznawca Jashina, miałbyś się obawiać małej dziewczynki..?
Kpisz ze mnie?
Parę więcej błysków pojawiło się w jej fijołkowych oczętach - były jak szklane kuleczki wsunięte w okrągłą, małą twarz, które zbierały światło całego świata do swego wnętrza - tak czyste i nieskażone żadnym złem, że... że chyba rzeczywiście można było je tylko uznać za nieprawdziwe, bo zbyt piękne. Kiwnęła główką i przesunęła się po ziemi w twoim kierunku kilkoma susami, lekko jakby nawet nie dotykała ziemi, a jednak słyszałeś wyraźnie kamyczki chrzęszczące pod jej bucikami.
Jedyny odgłos, który dudnił w twoich uszach prócz bicia własnego serca.
- Przyjaciel. - Powtórzyła, wyciągając swoje dłonie po twoją, by ująć ją w swoje drobne paluszki, zadzierając główkę, by móc patrzeć ci w oczy. O ile jej na to pozwolisz. - Zostanie pan moim przyjacielem?

[Akashi]

Ponoć, gdy ktoś umiera na niebie pojawia się nowa gwiazda, która przez jedną noc świeci bardziej niż pozostałe, bo za wszelką cenę chce wrócić na ziemie. Gwiazda, Akashiego już dawno wyblakła, stracił swe życie, gdy stracił rodzinę. Stracił je, gdy na łożu śmierci przysiągł wierność, jashinowi, czy tego żałował? Nigdy by tego nie żałował, za każdym razem zrobiłby to samo by jego gwiazda zanikła na wieczność. A czy ta dziewczynka, która przed nim stoi, czy by chciałaby jej gwiazda lśniła na niebie, czy wolałaby pozostać tutaj, a może lśni już od dawna na tyle mocno by móc powrócić w nocy na ziemie, ale nikt nie mógł zobaczyć jej blasku poza tymi, którzy go utracili, tymi, co umarli, a jednak żyli? Kim ona była, a może, czym była? Przecież żaden rodzic o zdrowych zmysłach nie puściłby swoją córkę o takiej porze poza miasto, biorąc pod uwagę, co może znajdować się w okolicy raczej marnie by skończyła, a na silną nie wygląda, ale mogą to być tylko pozory, a pod nimi zawsze kryją się największe bestie. A czy przypadkiem największymi potworami nie są ludzie? W takim razie mój wcześniejszy wybieg nie ma sensu, czy może ma?

Akashi trwał wyraźnie w bezruchu obserwując niepozorną istotę stojąca przed nim, najwidoczniej była zafascynowana tym, że ktoś ją zauważył, może nie każdy mógł tego dokonać, może było potrzeba mieć czyste serce by ją ujrzeć, ale wyznawca jashina i czyste serce? To jakieś kpiny, coś wyraźnie jest tutaj nie tak, ale młodzieniec sam nie wiedział, co to mogło być, więc postanowił spędzić czas z dziewczynką, najwyraźniej brak jego rodzonej siostry zrobił swoje. W końcu musiał się nią zajmować po śmierci matki do momentu, gdy uciekła z domu, a Akashi zamordował ich ojca, potem już nigdy jej nie zobaczył, ale przecież to nie może być Ona? Myśli młodzieńca błądziły po jego głowie. Wszystko kierowało go by coś zrobić tylko, co? A młoda najwidoczniej nie planowała zbytnio z nim współpracować, nie była zbytnio chętna do odpowiadania na jego pytania, a może po prostu nie wiedziała, co powiedzieć. Było widać, że lekko to nią zszokowało, że ktoś się do niej odezwał, a potem paroma suszami znalazła się tuż przed nim, mówiąc, w końcu coś powiedziała. Może to było tylko jedno słowo, ale potrafiło skrywać wielką nadzieje, nadzieje, której nie można pozbawić nikogo, a tym bardziej dziecka. Dziewczyna wyciągnęła swoje dłonie w jego kierunku, tak jakby chciałaby podobał się jej rękę by jej towarzyszył w tej nocy. Bez żadnych skojarzeń proszę, pedofilem jeszcze nie zostałem. Interesujące, sprawia, że nie mogę nic zrobić Pozbawia rządy mordu i krwi. Pomyślał Akashi wyciągając w stronę dziewczynki swą rękę by mogła ją objąć swoimi, cały też czas starał się utrzymać z nią kontakt wzroku wpatrując się w jej fiołkowe oczęta. Ktoś może nazwać to głupotą, a może po prostu wcześniej objawił się u niego instynkt ojcowski, a szaleńcy kochają ponoć na zabój, dosłownie i w przenośni, a on raczej do takich należał. – Oczywiście, chętnie zostanę twoim przyjacielem, ale możesz mi powiedzieć jak mam Cię nazywać?– Powiedział z uśmiechem na ustach i pełnym spokoju głosem, powoli klękając przy niej by się z nią zrównać i móc spojrzeć w jej oczy na równi, a nie z góry.

[Shijima]

Misja rangi C
I'll be gone. I'll be okay.

5/30 Piękna opowieść, zabawisz mnie jeszcze paroma?
Widziałem dusze uciekające pod nieboskłony, jak rozpalały się żywym ogniem, by zgasnąć jak miliony przed nimi - widziałem czas i śmierć, którą czas ten przyprowadzał, przeznaczenie i życie, które pozwalało kuć Mojrom żelazne nici ludzkiego trwania, a wszystko to i tak kończyło jako jedno, roztapiając się w kręgu życia, bo każdemu z nas, nie ważne, jak będziemy się starać, kiedyś kończy się linia rzeczy do zrobienia i pozostaje tylko zamknąć oczy.
Odpocząć.
Nie martw się, Przyjacielu, Ona swych oczu zamykać nie będzie. Ukochana chyba przez wszystkie bóstwa, otoczona kopułą czegoś lepszego, obietnicą rozgrzeszenia tej ciemnej nocy, w której chyba blask rodziny w postaci wspomnień przesunął się po twoim umyśle i zatruł codzienność, nie pozwalając się ruszyć do przodu i oderwać od małej Meduzy ocząt. Masz rację, pozory potrafią bardzo zwodzić, chyba wiesz to najlepiej..? Twoje ostre spojrzenie, które przecinało jak ostrze katany tutaj nagle łagodniało i Ty, który kroczyłeś własnymi ścieżkami, oszukując samą Muerte, nagle kroczyć nie byłeś w stanie - wszystko przez jednego dusza zimowego tchnienia, który pojawił się tej wiosennej nocy na twojej drodze tuż pod bramami miasta, do których jeszcze przed chwilą miarowo się zbliżałeś. To nie mógł być sen. Mógł? Pamiętasz dokładnie każdy metr drogi, którą przechodziłeś, nic ci nie umykało?
Może jednak się odwrócisz?
Czy to na pewno ta sama droga, którą podążałeś?
Skóra jej dłoni nieskażona była pracą, przez co czułeś jej aksamitną gładkość w przeciwieństwie do twoich dłoni, poznaczonych walką, które przywykły do dzierżenia dłoni. Te jej? Co najwyżej mogły unosić motyle, by ułatwić im dostanie się do kielichów kwiatów rozsianych po łące. I tak samo była delikatna, miałeś pewność, że wystarczy jedno drgnięcie, a już wyślizgnąłbyś się z jej paluszków - tylko czemu nie zawsze móc oznaczało chcieć? Miałeś naprawdę piękny uśmiech, widziałeś go kiedyś w odbiciu tafli wody? Sprawiał, że serduszko małej istoty uderzało mocniej z czystej wiary w twoją osobę - tak, twoją, spaczoną krwią i mordem. Nie było nawet jednej duszy wokół, żebyś mógł zapytać, czy inni też JĄ widzą, zresztą nie byłoby to trochę dziwne? Przecież była jak najbardziej namacalną istotą, czujesz ją, prawda? Chłód jej ciała, jej obecność, które teraz zajmowała całą twoją codzienność.
Dziewczę ochoczo kiwnęło główką.
- Yhym, jestem Sunōfurēku! - Przedstawiła się gładko. - Ale ponieważ jesteśmy Przyjaciółmi, możesz mnie nazywać Aniołkiem! - Mogłeś być teraz jej bogiem, wiesz? Absolutną istotą, za którą podąża się na kraniec świata. Kto tutaj zada chwalebne pytanie: dlaczego? Jej spojrzenie zjechało z twojej twarzy na twoje dłonie, którą badała opuszkami palców, ostrożnie obracając w tą i spowrotem, najwyraźniej bardzo zaintrygowana tym, jak silna ta dłoń była i jak duża w jej małych rączkach. Zaraz jednak uniosła znów na ciebie swoje spojrzenie. I zaraz wyciągnęła do ciebie swoje rączki, by oprzeć je na twoich policzkach.
Pocałunek motylich skrzydeł - właśnie taki był jej dotyk. Spływał na umysł na swoiste katharsis, gdy tonęło się w fiolecie jej oczu.
- Dlaczego masz takie smutne oczy?

[Akashi]

Droga Akashiego byłą czymś prostym, a zaraz trudnym. Nie posiadał celu, nie posiadał planów. Po prostu trwał, trwał w wieczności, która go otaczała. Nie miał nawet pewności czy zmierzał do Sogan, a może to było inne miasto w tym świecie, a może w swej wędrówce zagubił się na tyle, że przed nim otwarły się piekielne wrota, gdzie wstęp mają tylko martwi, ale przecież jego serce bije, bije miaro oznaczając, że żyje, ale czy życie bez celu oraz planów nie jest śmiercią? On żył, ale zaraz był martwy, martwy w swym wnętrzu, umyśle. Nie potrafił jak inni dążyć do czegoś, rozwijał się tylko po to by móc innych wysyłać do piekielnych wrót, by nadać, choć częściowy sens temu, co robi, by poczuć ciepło, ciepło krwi tych, których zabije. Więc gdzie on teraz jest, gdzie trafił i co go czeka?

Jej dotyk, jej delikatny dotyk dłoni, które nie zaznały bólu ani cierpienia. Czy to dobrze, że on tego nie poznała? Przecież w takim stanie jest bezbronna zdana na łaskę innych. Jak delikatny kwiat czarnej róży, który jest w stanie rozpaść się od najmniejszego dotyku. Czy to źle, że porównuje mała obcą dziewczynkę, która nie wie, co to ból i zagrożenie do kwiatu róży? Jak dla mnie to pasuje, praktycznie idealnie. Zwłaszcza, że mam wrażenie, że mocniejsze jej dotknięcie może zakończyć jej żywot. Jest zbyt delikatna, zbyt nieświadoma bym mógł ją skrzywdzić, przywołuje zbyt wiele wspomnień, gdyby ona nie znikła byłą by zapewne w jej wieku i równie piękna jak ona. Piękna jak kwiat, delikatna jak motyk, rozświetlająca życie jak gwiazda, która nigdy nie zazna kresu swych dni. Takie myśli krążyły po głowie młodzieńca, gdy ta delikatna istota dotykała jego dłoni, cóż wychodzi na to, że nie jest aż tak bezwzględnym mordercą, za jakiego starał się uchodzić. Kto by pomyślał, że tak niewiele wystarczy by skruszyć mur w jego głowie, mur, który miał go chronić.

-Rozumiem, Więc dobrze, będę nazywać Cię aniołkiem. – Powiedział, ciesząc się z tego, co się dzieje, nie odczuwając żadnego strachu przed nieznany, w końcu, co go może spotkać, śmierć? Przecież on już nie żyje. Jego uśmiech był delikatny i łagodny, co tu powiedzieć z wilka został owieczką? A może ciągle jest pająkiem, który rozplata swą nić by schwytać swą ofiarę. Drugą swoją dłoń delikatnie podniósł do góry i położył na głowie dziewczynki, delikatnie ją głaszcząc, gdy ta dotykała jego twarzy, spaczonej twarzy pozbawionej jednego oka. Oka, które zostało na stole w jego domu, rodzinnym domu, który już nigdy nie będzie mógł nazwać tak samo. Przecież już dawno go stracił już, jako dziecko go nie miał. Więc dlaczego teraz czuje się tak bezpiecznie, bezpiecznie jak w domu? Młoda towarzyszka niedoli zadała proste pytanie, czemu twe oczy są smutne. Pytanie, które on sam sobie zadał po chwili w głowie, nie potrafił zrozumieć sam siebie. W tym momencie nie był sobą, a może w końcu po 6latach był sobą? –Ja…nie wiem, przypominasz mi moją siostrę. Siostrę, którą straciłem dawno temu. Teraz byłby raczej w twoim wieku. –Powiedział z lekkim smutkiem w głosie, ale postanowił być szczery, niby, czemu miałby coś ukrywać przed tak delikatną istotą. - Powiedz, co tutaj robisz?- dodał po chwili, ciągle utrzymując swój uśmiech na twarzy.

[Shijima]

Misja rangi C
I'll be gone. I'll be okay.

7/30 Nie możesz dotknąć mocniej nie dlatego, że łodyżka złamie się, kiedy zaciśniesz na niej swoje palce - nie możesz zacisnąć dłoni, ponieważ gdzieś tam w głębi serca wiesz, że każda róża ma swoje kolce. Ta też je miała. Nie, nie, nie. Nie. Nienienienie. Ten kwiat kolców nie mógł posiadać. Była gładka w dotyku i nie posiadała żadnych wad, nie tych zewnętrznych - czysty ideał, który wynurzył się wprost z twoich wspomnień (pamiętasz jeszcze, jak wyglądała twoja siostra?), prywatne mrugnięcie światła, skoro słońce nie służyło ci za przewodnika, bo zatonąłeś w cieniach - paskudne z nich bestie, jeśli raz cię pochwycą, to nie chciały wypuścić z ostrych szponów, pewnie dlatego tak wiele rzeczy jawiło się pułapką w twoich oczach. Albo raczej - w jednym oku. Sunōfurēku nie spoglądała jednak na ciebie w sposób, który dałby ci odczuć brak tej części ciała, niezbędnego organu do prawidłowego odbierania świata i wszystkich jego bodźców. Dostrzegasz jeszcze wszystkie kolory czy już zatraciłeś tą zdolność? Ona chyba nawet nie dostrzegała bandaża, w jej spojrzeniu, w którym mogłeś się przeglądać do woli, tak klarownym, miałeś parę oczu, zgrabny nosek, lekko zadarty, wąskie wargi, które teraz uśmiechały się tylko dla niej, tylko do niej i silne ręce, które były w stanie obronić ją przed każdym niebezpieczeństwem. Nie były. Nie byłeś w stanie uchronić samego siebie, swojej rodziny, więc niby jak miałbyś ocalić ją? Tylko w sumie przed czym miałbyś ją ratować, skąd te wszystkie myśli, które spływały na ciebie jedna po drugiej, skąd ten spokój, który ci przynosiła i zamykała w mirażu innej rzeczywistości, chociaż nikt nie trzasnął za tobą drzwiami i dałbyś sobie głowę uciąć, że nie słyszałeś też, żeby ktokolwiek je otwierał. Noc przestawała mieć swoją moc, tak jak wspominana przez ciebie droga. Jesteś tu i teraz.
Nie uciekaj, Uciekinierze. Zmierz się ze swoimi demonami.
Dziewczyna cicho pisnęła - naprawdę cicho i nie był to pisk, który raziłby uszy, spokojnie mogę to określić jako "okrzyk radości" - i skoczyła ci na szyję. Nic nie ważyła. Była jak piórko, które zawisło na twoich barkach i mogło unosić się tak jeszcze przez długi czas, bez żadnych zobowiązań, żadnych przeciwwskazań. Nogami ciągle dotykała ziemi, kiedy obejmowała twoją szyję i przylgnęła do ciebie na moment w najzwyczajniejszym w świecie uścisku uszczęśliwiona tym, że zgodziłeś się być jej przyjacielem, że teraz będziecie do siebie mówić tak a nie inaczej, że... jesteś? Przecież cię nie znała, skąd więc wrażenie, że jej oczy widziały pełnego ciebie? Zaraz jednak odsunęła się, poważna, młoda dama i znów jej dłonie spoczęły na twoich policzkach, gdy wypowiedziałeś następne słowa - nawet nieco się do ciebie nachyliła, mając najwyraźniej coś ważnego do powiedzenia. - Dlatego dzień po dniu, każdego ranka i co wieczór, myśl tylko o śmierci i żyj, jakbyś już był martwy. - W jej ustach nie było niczego złego w tych słowach. Nawet śmierć nabierała lekkości, prostej oczywistości, w której nie było czego się obawiać. Ten miękki jak len głos nie mógł przepowiadać zła. - Tylko wtedy nie potkniesz się na drodze Wojownika, nie popełnisz najmniejszego błędu i bez uchybień wypełniał będziesz swoje powołanie.
Czyli jakie powołanie? Co o drodze Wojownika mogła wiedzieć ta kruszyna? O tym, o śmierci i o jakimkolwiek powołaniu?
Nie wiem.
Pewnie nigdy się nie dowiem.
Dziewczę opuściło ręce i spojrzało po twoim pytaniu to na lewo, to na prawo, jakby zastanawiała się właściwie nad: to tu to znaczy... gdzie?
- Hmmm... rozłożyłam skrzydła i poleciałaaam..~ - Zanuciła melodyjnie i rozłożyła ręce na boki, przechylając w zastanowieniu główkę. - Szukałam przyjaciół. Poszukasz ich ze mną?

[Akashi]

Czyżby noc się już zaczęła czy już dawno biegła ku końcowi? Nie mam pojęcia straciłem rachubę czasu, nie wiem ile już tutaj tkwię, czy minęła dopiero godzina, dzień, tydzień, miesiąc, rok, czy cała wieczność? Ja nie wiem, zagubiłem się w ciemności mej duszy, a może to ciemność jest mą duszą, która pożera całe światło. Ja jestem panem i władcą, tym, który daje i odbiera. Demonem i aniołem. Me ciało jest mym grobem, więzieniem i grobowcem. A kim ona jest? Kluczem do mego więzienia, mapą do wyjścia z grobowca, czy gwoździem do mej trumny. Niezbyt mnie to obchodzi, nie będę mieć klucza, to zniszczę kraty więzienia mego, nie będę mieć mapy z grobowca mego to go rozbiorę i tak z niego wyjdę, bez znaczenia ile gwoździ będzie miała trumna ma i tak w końcu drewno, z którego jest zgnije, a ja z niej wyjdę by pożreć cały świat.

Zbyt mnie poniosło, wracajmy do historii mej i tego małego aniołka, który na skinienie palca byłby w stanie splamić cały świat krwawa pożogą, to by musiał być cudny widok, będzie mi kiedyś dane go zobaczyć? Jak świat topi się we własnej krwi, proszę pozwól mi? Teraz już na poważnie wracamy do teraźniejszości i tego, co przeżywa Akashi naprawdę, a nie w swej głowie. Pisk radości dziewczynki przywrócił go do świadomości, a może właśnie go jej pozbawił? Ciężko powiedzieć, to wszystko, co się tutaj dzieje jest takie nierealne mało rzeczywiste, ale dzieje się naprawdę. Jej słowa, ona wie znacznie więcej niż to po niej widać, coś z nią nie tak.. –Jesteś mądra. – Powiedział spokojnym głosem w ramach odpowiedzi na to, co ona powiedziała, a jego twarzy uśmiech nie opuszczał. Chce szukać przyjaciół, cóż wszyscy ludzie dziwnie znikli, więc gdzie ona chce ich szukać? W mieście czy poza nim? Niezbyt mnie to obchodzi, ważne, że może być zabawnie. Pomyślał fioletowo-włosy, po czym powoli stanął na prostych nogach oraz lekko się rozciągnął. –Chętnie z Tobą pójdę, w końcu jestem twoim przyjacielem. –Powiedział, poprawiając swoje fioletowe kimono w motylki oraz kij na plecach, by być gotowym na wszystko, co może go czekać w trakcie wędrówki z dziewczynką.

[Shijima]

Misja rangi C
I'll be gone. I'll be okay.

9/30 Zatrzymaliśmy się gdzieś pośrodku. Ty się zatrzymałeś. Nie martw się zamkniętym wiekiem trumny, nikt jej jeszcze nie zamknął, ani kratami, które blokowałyby dopływ świeżego powietrza do twoich płuc - czujesz to? Możesz to powietrze łapać całym sobą, jest rześkie, zimne, wiosna rządziła się jednak swoimi prawami, nawet jeśli skłonna już była się chylić ku radosnemu latu. Nie pasowałeś do niego. Bardziej do twarzy było ci wśród kwitnących liście, gdzie Susanoo niósł lekką woń rozkładających płatki kwiatów, a każde miejsce przepełnione było tchnieniem nowego życia - wszystko przez to, że wiedziałeś doskonale, że to wszystko, co tak teraz cieszy się trwaniem, będzie dążyło do zgnicia i obumarcia jesienią oraz pochowania podczas srogiej zimy. W świecie nie było niczego łagodnego, wiesz?
Dygnęła zgrabnie, niczym najprawdziwsza z dam, łapiąc krańce swojej sukienki. Mogłaby być królową. Zostałbyś królem? W innym świecie, w innych realiach, do których prowadziła drogą, którą po prostu trzeba było odnaleźć - chociaż może właśnie ona poprowadzi cię brukowanym złotem prosto pod raj..? Mądrość wszak była pierwszym elementem niezbędnym dla władcy, by jego osądy były czyste, by nie zboczył z prawej ścieżki i by nigdy niegodziwość nie wkroczyła do królestwa, które znajdowało się pod jego opieką. Dałbyś radę tak rządzić? Jesteś zepsuty - tak samo zgniły jak deski tej trumny, w której chcieli cię chować, tylko zapomniano o pogrzebie, bo i zabrakło trupa. Całe szczęście, że mała Aniołek cię odnalazła. Zimny, zamknięty w sobie, jakże cyniczny i pełen gniewu - shhh... ukoi się, Bestio, poddaj się czarowi białej wiedźmy, która nie życzyła nikomu żadnej szkody. Nie mogła życzyć.
- Dziękuję bardzo miłemu panu! - Miało zabrzmieć jak typowa grzeczna formułka wyciągnięta z salonów, czy zabrzmiało? Z jej uszczęśliwionym i dumnym głosikiem chyba nie bardzo. Nie było w niej niczego dystyngowanego - była zbyt czysta, żeby splamiły ją zasady świata wysoko urodzonych. Dziewczę klasnęło radośnie w dłonie. - Pobawimy się w berka? Berek! - Tyknęła cię lekko w ramię krańcami palców i rzuciła się do biegu ze śmiechem na ustach, zwinnym susem kierując w stronę zupełnie przeciwną do bram miasta. Szybka. Lekka. Jak wiatr, który niósł jej skrzydła na swoim podmuchu, by świat nie miał szans zamknąć jej za kratami.
Tak jak zamknął ciebie.
Biegnij szybciej, Akashi. Za wolno. Szybciej, inaczej ucieknie ci z rąk tak, jak uciekła twoja siostra i już nigdy więcej jej nie zobaczysz.

Zapraszam tutaj

[Kenji]

Kenji w końcu trafił na szlak prowadzący do domu. Trochę mu to zajęło. Jakiś tydzień przechadzał się po Sogen. Poznał nowego przyjaciela, na pewno go nie zapomni. Chociaż czy na pewno wie wszystko o nim to już inna sprawa, wszystko przez pewien trunek utrudniający kojarzenie z każdym kolejnym łykiem. Sam wieczór pełen przygód oraz nowych doświadczeń był warty podróży. Następnie parę szybkich i krótkich ćwiczeń w kilku miejscach aż wreszcie dotarcie tutaj. Tym razem wydaje się, że końcu uda mu się trafić do miejsca, z którego przybył. Jednak za nim wróci do domu, postanowił zwiedzić jeszcze jedno miejsce. Na szczęście nie było ono zbyt odległe. Jedna z sąsiednich prowincji. Miejsce gdzie spotykali się kupcy, rzemieślnicy i handlarze. Gdzie istniało coś jak koloseum, arena walk dla każdego chętnego. Każdy może sprawdzić swoje umiejetności. Tak zdecyowanie Ryuzaki no Taki jest lokacją wartą odwiedzenia. W tym właśnie kierunku udał się Kenji. Podczas swojej podróży postanowił również poćwiczyć, przy ewentualnej próbie sił na arenie móc się lepiej zaprezentować. Cóż pomysł dobry, tylko czy miejsce aby odpowiednie. Nawet już chyba wiedział co takiego chce opanować. Technika pomocnicza, która wiele razy może okazać się kluczem do zwycięstwa. W sumie to chyba jednak miejsce dobre, samotna podróż przez szlak. Nikt nie będzie mu przeszkadzał. Czas się wziąć do roboty. Najpierw przygotowania. Za pomocą nogi narysował na ziemi poziomą kreskę. Następnie oddalił się na odległość 10m. Wszedł pod ziemie i po chwili pojawił się za wcześniej narysowaną linią. Minę miał niezbyt ciekawą, zdecydowanie był niezadowolony. Pora na drugą próbe. Ponownie ustawił się 10m od kreski na ziemi. Wszedł pod ziemie i ponownie pojawił się za wyznaczonym wcześniej miejscem. Tym razem odrobinę szybciej. Na jego twarzy nie gościły już negatywne uczucia, choć do pozytywnych też nie można ich zaliczyć. Raczej było to zadowolenie z postępów. Małych ale jednak ciągle były to kroczki naprzód. Trzecia próba ponownie odległość 10m. Wsiąknięcie pod ziemie i ponowne pojawienie się za narysowaną kreską. Tym razem dużo szybciej niż za poprzednimi dwoma próbami. Emocje na twarzy chłopaka były bardzo pozytywne. To co się właśnie wydarzyło zdecydowanie zadowoliło Kenjiego. Próba numer cztery. Tym razem dystans aż 20m od kreski. Wejście pod ziemie i po paru krótkich chwilach wyjście z niej za wyznaczoną linią. Czas podczas którego przemieszczał się pod ziemią był porównywalny do chwili jaką by zmarnował biegnąc na niej. Próba numer pięć. Dystans ten sam. Mała różnica, tym razem spod ziemi można było zauważyć dłoń wykonującego, która jest coraz bliżej kreski. Technika opanowana, więc teraz krótka chwila na odpoczynek. Następnie udanie się w dalszą drogę w kierunku Ryuzaku no Taki.

Skąd: Sogen
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 14:20
Środek transportu: pieszo

Technika Rangi "C"

Nazwa

Doton: Dochū Senkō

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 co turę)

Dodatkowe

Użytkownik musi być pod ziemią

Opis Jedna z najbardziej przydatnych technik na tym poziomie. Użytkownik musi jednak znajdować się pod ziemią, aby wykonać to Jutsu. Umożliwia mu ono bowiem, zwiększenie swojej prędkości poruszania pod ziemią. Jest ona podobna do szybkości naszej postaci. Dodatkowo można wyciągnąć broń, albo część ciała, aby zadać niespodziewany cios. Pod ziemią poruszamy się z naszą normalną szybkością.

[Akashi]

Cóż wszystko było już jasne i dlaczego sam nie postanowi się z nim rozprawić, ten cały knypek uprawiający role był byłbym shinobim, więc do najsłabszych nie należał. Jednak teraz to nie jest najważniejsze, ale ranga zadania rośnie w górę i to całkiem sporo przez to, że nieznajomy był shinobim, ale czy jest się czym martwić? Jakoś niezbyt mi się to wydaje w końcu nie potrafił współpracować z innymi, możliwe było to ze dwóch względów albo był tak słaby ze nie potrafił się pogodzić z siłą innych, albo sam był taki silny, że inni mu zawadzali, ale wtedy mógłby spokojnie działać solowo. Lecz to obecnie bez znaczenia, jedynie co teraz było ważne to droga do przebycia do ryuzaku i pójście pod dom i zajęcie się pracom.
-Mogłeś powiedzieć o tym wcześniej, teraz jego śmierć będzie Cię kosztowała więcej. Dokładasz mi swój towar i cały hajs, który będziesz miał przy sobie. W końcu to były shinobi, do najsłabszych nawet na emeryturze należeć nie będzie. - powiedział chłopak, kierując się w stronę szlaku transportowego, po paru minutach znalazł się na nim razem z mężczyzną.
- Jestem Akashi. - powiedział chłopak, na zawiązanie ich relacji i by zdobyć jakieś informacje na temat swego zleceniodawcy na wypadek gdyby ten próbował go wykiwać. Jednak w głowie, planował swój własny plan na zamordowanie jego i zgarnięcie wszystkich fantów przed domem mężczyzny, a potem obwinić o tą śmierć byłego shinobiego.

zt

Skąd: Sogen
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 22:08
Środek transportu: pieszo

[Yujiro]

Następny post tutaj

[Akarui]

Najlepszym fragmentem wędrówki jest jej koniec. Przynajmniej takie ma do tego tematu podejście Akarui, który nie robiąc zbyt dużo postojów, dość szybko uwinął się z przykrą i samotną podróżą. W Sogen dobrzy ludzie skierowali go odpowiednimi ścieżkami, by mógł bezpiecznie przejść przez całą prowincję od zachodu na wschód. Jednak co krok robiło się coraz bardziej ponuro, ciemno i chłodno. W pewnym momencie musiał się zatrzymać i wyciągnąć ze swojej torby płaszcz, by choć trochę zatrzymać ciepło ciała. A przecież było lato! Czy to dlatego, bo oddalił się jeszcze bardziej na północ, niż jego krainy? Czy może coś wisiało w powietrzu...?
Na szczęście Mur był tuż-tuż.

z/t

[Shinji]

Młody Uchiha wyruszył ku swojemu przeznaczeniu na murze tym razem nie jako zawadiaka szukający rozmaitych form rozrywki podczas toczących się na kontynencie wojen, a wysłannik liderki klanu, który miał wspomóc obronę by zapobiec zalewowi rodzinnej prowincji przed dzikusami, a może i gorszymi rzeczami czyhającymi za murem. Jednym słowem zmierzał ku nieznanemu, a nie miał zamiaru przyjść tam nieprzygotowany. Zdążył już dokonać potrzebnych zakupów, a także miał w głowie pewien plan, aczkolwiek by się ziścił musiał wpierw odbyć trening. Próżno było jednak szukać odpowiedniego miejsca jako, że znajdował się w trasie. Właśnie z tego powodu rozpoczął go po odpowiednim oddaleniu się od miasta nieco zbaczając ze szlaku tak by znaleźć ustronne miejsce w którym nikt by mu nie zawadzał, a on mógłby się oddać spokojnej medytacji podkręcanej wysokimi temperaturami.

Cały proces rozpoczął się na ustronnej polance, którą odszukał w lesie. Była ona całkiem dużych rozmiarów co było wręcz wymagane biorąc pod uwagę fakt, że technika nosząca nazwę: Katon: Gōryūka no Jutsu zaliczała się do tych najpotężniejszych z natury Katon i było naprawdę niewiele tych, które mogłyby się z nią w jakikolwiek sposób równać. W kwestii pieczęci nie było tutaj absolutnie żadnych wyuzdanych fanaberii. Ot pojedynczy znak tygrysa więc nie było nawet mowy o jakimkolwiek ćwiczeniu wymaganej kombinacji jako, że akurat ten opanowany był do perfekcji poprzez regularne występowanie w przeróżnych technikach Katon. Sama technika nosiła znamiona powiązania z Katon: Benijigumo chociaż było to raczej subiektywne odczucie gdyż nigdzie nie zauważył zapisków, które mogłyby na to wskazywać. Dlaczego tak uważał? I tu i tam formowaliśmy pewny kształt. Tutaj jednak nie musieliśmy zaprzątać sobie głowy próbą kontrolowania ten nieposkromionej energii, a po prostu pozwalaliśmy jej polecieć przed siebie ewentualnie nieco zmieniając trajektorię i siać zniszczenie.
Po krótkich rozważaniach jak do tego wszystkiego się zabrać złożył pieczęć tygrysa i nagromadził naprawdę ogromną ilość chakry w płucach wypluwając ją przed siebie próbując oczywiście temu wszystkiemu nadać jakikolwiek kształt w założeniu głowy smoka. Jak to bywa przy próbie opanowania czegoś cały plan spalił na panewce. Ba przy pierwszej próbie nie wykrzesał z siebie absolutnie nic. Nie przejmując się porażką powtórzył cały zabieg jeszcze kilkukrotnie z takimi samymi mizernymi skutkami. Co prawda wykrzesał z siebie cokolwiek jednak miało to tyle wspólnego z techniką co kupa zrzucona z nieba przez mewę ze złotym posągiem przywódcy wioski. Rzecz jasna takowego posągu nie było, ale warto marzyć. Chociażby o swoim w przyszłości. Musiał się do tego zabrać od innej strony. Zamiast skupiać się na nadaniu formy warto było najpierw wykrzesać z siebie ogromną ilość ognia bez nadawania mu jakiejkolwiek formy. Następnie spróbować nieco skompresować i tak małymi kroczkami zbliżać się do upragnionego celu. Z nowym nastawieniem ponowił próby tym razem ze znacznie lepszymi efektami. Nie paradował jednak z wielkim optymizmem gdyż do osiągnięcia celu przed nim jeszcze daleka droga. Co to to nie. Mimo wszystko podniosło to nieco "morale" i próbował dalej kurczowo trzymając się planu i z każdą próbą wydobywając z siebie tą samą ilość ognia nieco kompresował swoje dzieło tak, że posiadał on bardziej niszczycielką siłę jednakże na mniejszym obszarze. Coś kosztem czegoś. Jednakże takowe miało być w końcu założenie techniki, czyż nie? Po około godzinie uznał, że ogień został skompresowany wystarczająco mocno. Co prawda nie posiadał jeszcze właściwości tego czym miał się stać, a przynajmniej niezupełnie, aczkolwiek przecież to właśnie miał zamiar zrobić. Musiał nadać mu przypominające strukturę "cechy". Przypominało to nieco budowanie domu... z wody. Ciężkie zadanie. Pewnie to metaforyczne przesłanie nieosiągalne, ale on wierzył że w przypadku tego prawdziwego celu osiągalne. W końcu operował na cholernej chakrze. Wszystko jest możliwe.
Trening zajął jeszcze kilka dobrych godzin. Nadanie płomieniowi odpowiedniej formy stanowiło znacznie trudniejsze zadanie. Tworzenie jakiegoś robala było nieporównywalne z tym z czym mierzył się w tym momencie. Być może wypadł także nieco z wprawy, przez swoje lenistwo, jednakże znowu zaczął czuć jak pomyślny wiatr wieje w żagle, co ważne jego żagle. Był niczym łódka po środku morza szukająca desperacko bryzy i oto właśnie przyszła. W tym wypadku olśnienie, które trudno opisać słowami. Po prostu przez przypadek postąpił nieco inaczej i oto płomień przybrał kształt przypominający głowę. Nie był perfekcyjny, ale każda kolejna próba przybliżała go do wyznaczonego celu. Rzeźbił w ogniu niczym mistrz kamieniarstwa i był w tym już cholernie dobry aż w końcu udało się... Wypuścił to co chciał i posiadało to cholernie dużą moc przekraczającą nawet jego nieco wybujałe wyobrażenia. Takie coś bez problemu rozłożyłoby na łopatki każdego oponenta zakładając, że zdołałaby to przetrwać. Rzecz jasna nie potrafił się powstrzymać przed jeszcze kilkukrotnym wykonaniem swojego nowego nabytku upewniając się, że nie był to przypadek i nie pomylił się. Wszystko grało. Przed opuszczeniem nie potrafił powstrzymać się także przed inną czynnością mianowicie musiał po prostu zobaczyć jak bardzo to niszczycielska moc. Tak się składało, że po środku polanki stało osamotnione drzewo. Dobrze ujęte "stało", gdyż już go nie ma. Technika wypuszczona przez Shinjiego dosłownie je zmiotła nie dając nawet czasu na wyrwanie z korzeniami po prostu zostało rozerwane...
On w każdym razie wyruszył już nieco zmęczony w dalszą podróż w kierunku muru...

Trening techniki: Katon: Gōryūka no Jutsu

[Hisui]

Konno podróż była znacznie szybsza niż pieszo. Przejechała niemal całą prowincję i wyjechała w pobliżu Muru, a tak przynajmniej twierdzili przechodnie kiedy pytała ich po drogę. Wkrótce zresztą ją zobaczyła, ale był to jej ledwie początek, od strony morza. Do głównej bramy było jeszcze daleko. Niemniej jednak teraz się na pewno nie zgubi po drodze. Wystarczyło jechać w cieniu monumentalnej budowli, mijając strzeliste wieże oraz nielicznych strażników łażących po szczycie. Dziewczyna nawet nie zbliżała się za bardzo, nie chciała by pomyśleli że chce wysadzić ten mur czy coś. Po pewnym czasie, kiedy zbliżała się do głównej bramy, oddała konia do stajni gdzie obiecali się nim zająć i resztę drogi postanowiła przejść pieszo.

W drodze postanowiła nieco potrenować. Najbardziej kulała teraz z kontrolą czakry, która wciąż była za słaba by swobodnie używać niektórych technik. Już w drodze zamiast standardowo iść po trakcie skakała po drzewach, używając akademickiej techniki, która przy okazji była świetnym treningiem, a nawet biegała po powierzchni strumienia, utrzymując się na powietrzni, by równocześnie odpaliła byakugan, starając się skupiać na przepływie czakry. Trenowanie tego aspektu było właściwie bardzo nudne, ale konieczne. Skupiała się na jej przepływie, na tym by zużywać jak najmniej czakry do tych standardowych dla niej czynności. Oddychała powoli, koncentrując się tylko na tym, by było jej coraz mniej, a mimo wszystko nadal utrzymywać się na wodzie i widzieć za pomocą swoich oczu. W pewnym momencie poczuła, ze przekracza minimalną granicę, byakugan zamigotał, więc wiedziała, że jest na krawędzi. Teraz kwestią czasu jest nauczyć się na niej balansować. Gdy traciła skupienie, czakra od razu płynęła bardziej wartko. Trochę jej zajęło dopracowanie tego by odruchowo nie czerpać więcej niż powinna. Starając się cały czas lepiej wczuć w jej rytm, łatwiej ją było okiełznać. W pewnym momencie poślizgnęła się na czymś, straciła równowagę i wpadła po kostki do lodowatej wody w strumieniu. Przeklęła pod nosem, starając się teraz dzielić uwagę na wszystko. Z każdym krokiem było to naturalniejsze, aż w końcu poczuła, że nie musi się wysilać by utrzymywać zużycie czakry na przyzwoitym poziomie. Czuła, że czakry ubywa mniej niż poprzednio, mniej się męczyła i z pewnością dłużej mogła utrzymywać oczy aktywowane. Nie był to oczywiście szczyt możliwości, była jednakże zadowolona ze swoich postępów i uznała, że chociaż nadal jest pole do poprawy, to nie powinna się przemęczać. Na ćwiczenia jeszcze znajdzie na pewno czas w przyszłości.


KC C-> B

zt

[Masaru Yoshida]

Masaru razem z Ren ruszyli na trakt dokładnie planując podróż. Całkiem fajna z ciebie dziewczyna, masz kogoś?Nie chce przynudzać, ale właśnie umarła moja uczennica i przyjaciółka i mogłabyś zostać nową podopieczną. W zamian za wykonywanie moich poleceń i zaleceń i przysięgę wierności mnie i mojemu klanowi oferuję szkolenia i ochronę. Opłaca się, gwarantuje. Mówił to pół żartem pół serio chcąc jakoś rozpocząć rozmowę. Miał niezły humorek, w końcu coś się działo prawda? Może nie tak ekscytujące jak mordowanie fal wrogów, ale zawsze coś. Jak to się mówi, każda rozmowa z kobietą to wyzwanie. Podróż przebiegała pomyślnie i w dosyć hmm, grobowej atmosferze. Nie odzywali się za bardzo do siebie nawzajem mimo że podświadomie czuli że są troszkę podobni do drugiej osoby.

Demon wewnątrz Masaru, którym jest narrator czyli ja, heh postanowił nawiązać kontakt z swoim pojemnikiem. Ej ja wiem że troszkę ci smutno po Yamiyo, ale od razu brać się za takie młodsze? Przecież ona nawet 18 nie ma.
Obniżasz standardy? A zapomniałem, ta starsza babcia i 15 letnia córka karczmarza już obniżyły chyba dosyć mocno. Brakuje jeszcze jakiejś niepełnosprawnej.Zakpiłem sobie z niego. Znowu w tym ułamku sekundy byliśmy oboje w chacie w jego głowie. Zobaczyłem tylko z ciemności jak on stojąc przy świetle świec i kaganków zachichotał i odrzekł spokojnie.Ty też się będziesz dobrze bawił dzisiaj więc z łaski swojej nie odzywaj się. I daj ludziom pracować, no chyba że masz coś ciekawego do powiedzenia, pogadamy jutro. Jak zawsze rozmowa trwała kilka sekund w głowie, ale w rzeczywistości nie minął nawet jej ułamek.

Szli drogą przed siebie, aż chłopak zdecydował że miejsce jest dogodne, obwieścił postój i zdecydował się przejść do rzeczy.

W prostych żołnierskich słowach, prosty odcinek traktu, drzewa po bokach, tutaj zrobimy pułapkę. W tamtych krzakach koło drzewa wykopiemy dół w ziemi na pół metra. Będziemy tam siedzieć, i jak ona się przemieści to dasz mi znak i pokażesz ręką kierunek a na palach liczbę metrów. Będziesz robić za czujkę, jeśli ktoś będzie szedł po za nią tak że może nam zaszkodzić dasz mi znać. Jeśli coś się stanie podczas walki jeśli do niej dojdzie ty odwrócisz uwagę przechodniów, najlepiej jak byś użyła jakieś zasłony dymnej czy coś tego rodzaju. Atakujemy zabijamy i uciekamy. Rozumiemy się? Po dogadaniu kwestii skierowali się na bok traktu. Liczyli że taki kawał drogi dalej nie będzie uczęszczany zbyt często. Skryci między drzewami, ze 20m od drogi, wykopali dołek na pół metra gdzie wygodnie się umościli i czekali. Dziewczyna jako sensora wykryje ją da znać i on poskłada pieczęcie uderzając w plecy celu. Czyli będzie musiała odejść kawałek, tak żeby cios leciał jakoś jak będzie miał do niej 40m. Specjalnie dobrał miejsce tak żeby po linii gdzie ona powinna się znaleźć w momencie ataku było miejsce na to aby wystrzelić celnie technikę. Planowo chciał ją przeciąć w pół od tyłu. W wypadku konfrontacji będzie się czyniło dalsze kroki. Cała akcja to ma być ledwie kilka sekund. Ścieżka też skręcała więc postronni nie widzieli wszystkiego z kilometra, tylko musieli wejść akurat w ten zakręt, w tym lesie. Po upewnieniu się że są dobrze ukryci z drogi i że wszystko jest w porządku mogli odpocząć, a przynajmniej on bo ren powinna czuwać.

Technika:

Nazwa

Fūton: Kazekiri no Jutsu

Pieczęci

Tygrys → Królik → Pies → Baran → Smok

Zasięg Max.

50 metrów

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo silna technika, pozwalająca na wytworzenie w jednym miejscu kilku ostrzy z Fuutonu. Poprzez przesłanie chakry do powietrza, użytkownik może przekierować podmuchy wiatru z ogromną prędkością w kierunku wybranym przez shinobi. Dzięki temu uderzenia te mogą przeciąć praktycznie wszystko, lecz zakrzywienia da się wprawnym okiem zauważyć na tyle szybko, by móc uniknąć.

Ekwipunek, staty:
KEKKEI GENKAI: Ayatsuri
NATURA CHAKRY: Futon
STYLE WALKI: Seido
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 60
  WYTRZYMAŁOŚĆ 50
  SZYBKOŚĆ 100
  PERCEPCJA 100
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 310
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 105%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Seido-S
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU C
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON A
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE C

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Zabandażowana twarz wystające 1 oko/ 2m bandaża około.
Dwie opaski z bandaży na nadgarstkach, z białymi znakami.
Wielki wachlarz na plecach z rączką- http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=109&t=3641
Peleryna z futra niedźwiedzia.
Opaska na prawej nodze -wsadzone za nią 2 kunai i średni zwój
Opaska na lewej nodze - wsadzone za nią 2 kunai i średni zwój
Powyżej opasek na każdej nodze po 1 kaburze.
Kukła matki na plecach: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=43&t=3642
PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
1.W zwojach po lewej kukła taty http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=43&t=3642
a w prawej zapieczętowane jest ciało gracza Keity: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=4 ... ita#p55225
Mają po wielkim shurikenie na plecach i po 10 kunai w magazynkach.
2.Torba na pośladku zasłonięta futrem na plecach. 1 porcja mabishi, jeden papieros z narkotykiem (--/40 objętość)
3.W opasce na prawej ręce zapieczętowane 5 shurikenów 1 wielkie shuriken
4.W opasce na lewej ręce zapieczętowane 5 shurikenów 1 wielki shuriken
5.W kaburach na nodze prawej 1 wielki fuma shuriken i 15m żyłki. (20/20 objętość)
6.W kaburach na nodze prawej 1 wielki fuma shuriken i 15m żyłki. (20/20 objętość)