Wejście do wioski

[Osamu]

Misja 2 rangi D dla Yoshito
1/15

Yoshito w końcu dotarł do bram miasta. Bardzo chciał znaleźć swojego wybawcę. Niestety wskazówka od kucharza z budki ramen, że Testu najprawdopodobniej mieszka w zachodniej dzielnicy miasta nie wiele mu dała. Chłopak postanowił zapytać się strażnika bramy miasta, czy może zna owego Testu. Niestety jak mógł się spodziewać raczej żadnej odpowiedzi nie usłyszy. Przecież pytanie się nieznajomego człowieka o nieznajomego jest bezsensu. Ale jednak jednak jednen z straży osady odezwał się do Kaguya.
- Powiedziałeś psa? Mhmm... Kto może mieć psa... Mówisz, że jakiś Testu? Nie wiem, co kombinujesz, ale chyba mogę ci pomóc. Pewnie jesteś tu nowy, a ja jestem strażnikiem bram miasta, to poważne zadanie! Nie będę ci szukał jakiegoś psa, może widziałem. Właściwie widzę dużo psów. Nie wiem nic więcej, mogę ci tylko powiedzieć, że sporo mieszkańców wioski wychodzi ze swoimi pupilami pobawić się koło Kryształowego Jeziora. Może tam masz swoją zgubę.
Strażnik odwrócił się od chłopca i wrócił do swojej jakże ważnej i odpowiedzialnej pracy.

[Yoshito]

Yoshito po dosyć długiej ale przyjemnej podróży dotarł do wejścia do miasta . Obrał sobie za cel by jednak odnależć gościa który uratował go w lesie .Wskazówka opwiedziana mu przez kucharza jak skończyła się jego praca. Postanowił spytać się strażnika tej bramy czy kojarzy jego przyjaciela . Niestety ku jego przypuszczeniach spytanie nieznajomego o nieznajomego było troche głupie z jego strony.Jednak po dłuższej chwili strażnik powiedział mu bardzo pomocną i interesującom wskazówke co do psa i tetsu powiedział mu że nie może mu pomuc bo gdy jest strażnikiem to ma bardzo poważne obowiązki ale powiedział mu gdzie często wychodzą właściciele z ich psami miejsce znajdowało się obok koła kryształowego Jeziora.Chłopak oczywiście podziękował strażnikowi za pomoc w poszukiwaniach i po chwili strażnik wrócił do swojego zawodu . Yoshito oczywiście nie myśląc zbyt wiele postanowił udać się na wskazane przez strażnika miejsce .

[Osamu]

Zmiana tematu Kryształowe jezioro
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=54485#p54485

[Uzuru Haguro]

Faktem było to, że piesza podróż zimową porą przez aż dwie prowincje nie mogła należeć ani do przyjemnych, ani ciekawych. Nie dało się jednak urozmaicić tego w żaden sposób, osiemnastolatek od dłuższego czasu podróżował samotnie, a o tej porze roku trudno było trafić na kogokolwiek na szlaku. Smutne to dla tak towarzyskiej osoby jak Uzuru, ale nie zamierzał z tego powodu się rozczulać. Ciągle powtarzał sobie, że wędrówka to najlepszy sposób na posmakowanie życia. Czasem bywa słodkie niczym cukier, a innym razem cierpkie jak dojrzałe wino. Miewa również inne smaki i wszystkie je fioletoowoki uwielbia po równo, dlatego niezależnie od sytuacji uśmiechał się pod nosem i dalej kroczył przed siebie. Tym razem celem jego podróży było zlecenie od jednego z Sogeńskich bukmacheròw. Cały czas powtarzał sobie w głowie opis poszukiwanego woja, któremu miał po prostu przekazać wiadomość. Teraz, po dotarciu do Shigashi pozostało go jedynie znaleźć i dopełnić formalności w postaci krótkiej pogawędki, by zachować dobre imię Teizeńczyka.

[Kyohei]

MISJA 11/?
Uzuru Haguro: Portowa Arena

---

Uzuru zjawił się w Shigashi. Nie często bywał w tak odległym od domu miejscu. Miał jednak ważną misję do wykonania, za którą z resztą przyjął zapłatę. Honor nie pozwalał mu na porzucenie swojego zadania, mimo, że była to całkiem kusząca propozycja. Przy wejściu do wiosku zatrzymał go strażnik, pytając o powód jego przybycia, ponieważ nie wyglądał na tutejszego.

- Powód przybycia?

Miał dosyć szorstki głos. W Shigashi przybysze byli traktowani raczej z dystansem. Nie było to nic dziwnego w pracy strażnika. Musiał bronić wejścia do wioski przed potencjalną infiltracją przez wrogów wioski. Uzuru nie wyglądał jednak na kogoś, kto będzie w Shigashi sprawiał problemy. Teoretycznie, przychodzi przecież tylko jako posłaniec z wiadomością.

[Uzuru Haguro]

Tuź przed samym wejściem do wioski Shigashi no Kibu, naprzeciwk młodego Teizeńczyka wystąpił miejski strażnik. Jego oficjalna postawa i bezpośredni zwrot nie wpłynął w żaden sposób na zachowanie fioletoowokiego, gdyż przyzwyczajony był do takiego zachowania po wszelkiego rodzaju podróżach. Chłopak po prostu przystanął na chwilę i wyjął dłonie z kieszeni od spodni.
- Jestem podróżnikiem i chciałem się zatrzymać tu na jakiś czas. - odpowiedział lekko się uśmiechając. Przy tym był całkowicie naturalny, niczego nie ukrywał i nie miał złych intencji, więc ukrył ponownie ręce przed mrozem i zaczekał na pozwolenie wejścia do osady. Nie miał powodu, ani zamiaru by się rozgadywać. Poza tym trochę mu się śpieszyło, bo nikt nie mówił, że odnalezienie adresata wiadomości od bukmachera będzie proste. Po wypełnieniu formalności, przekroczył bramę i postawił pierwsze kroki na terenie Shigashi, od razu rozglądając się za swoim "celem". [Z/T]

[Kubomi]

- Nie. Raczej nie zaskoczę. – odmruknęła, gestem ręki podkreślając swoje stanowisko. Nigdy w życiu nie paliła, ale nie planowała tego zmieniać. Ot, nie czuła chęci i potrzeby. Nie przerywała jednak czynności swojej towarzyszki, po prostu grzecznie akceptując fakt, że pali sobie, pytanie co. Ale chyba lepiej nie zadawać tego pytania. Jedynie przez kilka chwil przyglądała się pyłowi, by finalnie tylko cicho westchnąć.
- Skoro tak mówisz…? Zgaduję, że specjalizujesz się w działaniach na, erm, dystans? – rzuciła, powoli idąc ze swoją towarzyszką, korzystając z chwili, by upewnić się, że ma przy sobie swoje kukiełki. Teraz są jeszcze cenniejsze niż niegdyś, a przynajmniej kuglarce się wydawało, że ceny części wzrosły. Sama Kubomi starała się już zabrzmieć poważniej i pewniej niż przez całą tą rozmowę, choć zająknięcia się lub zmęczenie gardła zbyt długim, jak na nią, słowotokiem dawało o sobie wyraźnie dać znać. Będzie musiała faktycznie nad tym popracować…
- Spodziewalne, że pokojowo będzie nie do zdobycia. - skomentowała cicho, myśląc już w głowie nad całą operacją. Najlepiej, by było zrobić skradankowo, ale na ile jest to możliwe? – Nie wiem, nie znam się. Ale chyba… takie osoby dostają dużo od życia, bo ich rodzice zapracowali na to…? Mi to nigdy nie przeszkadzało, tak myślę. – wypuściła kolejny słowotok, jak na siebie, odpowiadając na stwierdzenie dziewczyny. Nigdy się nad tym specjalnie nie zastanawiała, ale to kwestia jej stylu bycia.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
9 / 30
Kubomi Kurayami Zdziwiła się pytaniem Kubomi o swoje umiejętności. Czyli taka jest jej partnerka. Skupiona na zadaniu, myśląca o walce. Nie jest to typ osoby, za którą Eri by szczególnie przepadała, ale skoro przyszło jej z taką żyć, no to co poradzi. Nie śpiesząc się ze swoją odpowiedzią, powoli wypalała papierosa, lecz gdy próbowała coś powiedzieć, dym za bardzo podrażnił jej tchawicę, inicjując dość silny kaszel. – Co za dziadostwo. – Wyrzuciła jeszcze tlący się zwitek papieru gdzieś na ziemię, nie szczególnie przejmując się tym, co się zaraz tutaj stanie. Bądźmy szczerzy, ale mało kto przejmował się zielenią i ewentualnym pożarem. Najwyżej ktoś straci dom czy życie wielkie mi dzieje.

 – Nie wiem, czemu tak zgadujesz. A co, walczysz z bliska? Wspólne dopełnianie się umiejętności. Wiesz co... nie, chyba nie. – Zarzuciła spadające jej na oczy włosy za ucho i odkaszlnęła ostatnie fragmenty dymu i pyłu. – Staram się być wystarczająca. Walnąć kogoś, uciec od kogoś, zranić kogoś z daleka. To jak ktoś zginie, nie jest rzeczą, którą bym się jakoś wyjątkowo interesowała i nie sądzę, żebyś i ty się tym przejmowała. – Uśmiechnęła się zadziornie, tak jakby ciesząc się z tego, że odkryła wreszcie jak działa Kubomi. Kolejne słowa młodej Ayatsuri jednak nie spodobały się towarzyszce i choć nie chciała tego po sobie pokazać, to w jej tonie głosu dało się usłyszeć delikatne poddenerwowanie. – No. Rodzice zapracowali. Nie oni. A ty co? Też z takiego dobrego domu jesteś? Dołączenie do rodziny to chwilowa rozrywka, a może wzięli cię siłą za twoje yghm... "specjalne umiejętności". Wiesz co... Nie wiem. Nic już nie wiem. – Ostatnie słowa, zamiast wybuchu energii i obraźliwych słów w kierunku Kubomi, były jedynie wyrazem bezsilności i zrezygnowania. Niektórzy mogliby powiedzieć nawet, że Eri była blisko płaczu, lecz ciężko byłoby to teraz zobaczyć w tej ciemnicy. – Im mniej pokojowo, tym lepiej, ale jak sobie potrafisz zjednywać przyjaciół, to droga wolna. Motomoto czy jak on się tam nazywał, jest ponoć miłym człowiekiem. Uczciwym. Nie chciał sprzedać interesów, bo to ponoć jego pradziadek czy inny stary dziad zakładał. Właściwie dużo ci o nich nie wyczytałam, ale jeże...

– Dobry wieczór. Same w nocy? – Rozmowę przerwał chodzący latarnik ubrany w charakterystyczny strój strażnika z Shigashi. Byłyście niemalże już przy wyjściu i droga wolna na trakt, ale jak widać ktoś się musiał dołączyć. Był on wyższy od Was z pewnością o co najmniej kilkanaście centymetrów, ale wyraz jego twarzy, oświetlonej przez lampę trzymaną w jego ręku, wydawał się miły i życzliwy. Naturalnie życzliwy, a nie sztucznie jak Eri. – W tę stronę jest wyjście z osady. Ostatnio dostaliśmy raporty na temat wilków zapuszczających się w te tereny. Przychodzą tak blisko tylko wtedy, gdy brakuje im jedzenia. Trochę niebezpiecznie. – W końcu, gdy dotarł do Was na odległość 2 metrów, Eri jedynie kiwnęła w jego stronę głową, udając przywitanie, a sama odeszła na kilka kroków do przodu, szepcząc wcześniej w kierunku Kubomi: – Droga wolna do zaprzyjaźnienia się, ja nie mam siły. – Szatynka oparła się o jeden z domów czy innych budynków i z założonymi rękami czekała aż Kubomi sobie z nim pogada.

[Kubomi]

Białowłosa słuchała, z niezmiennym wyrazem twarzy, swojej towarzyszki, poświęcając ten czas na poprawienie swojej maski na twarzy. Może niepotrzebnie się odzywałam? – myśli przeszły przez głowę kuglarki, które nasiliły się, gdy Eri skomentowała jej wypowiedź o ludziach z lepszym życiem. Przez chwilę Kubomi nie odpowiadała, nieco nawet się obawiając wypowiedzenia kolejnych słów.
- Emm… wybacz. Nie to miałam na myśli… - odmruknęła przepraszającym tonem, wbijając spojrzenie w ziemię. Kilka sekund jej zajęło zabranie się za kontynuowanie. – Po prostu nie myślałam o tym nigdy, miałam inne… problemy. – dodała w końcu, nieznacznie podnosząc wzrok, by widzieć, gdzie idzie. Nie chciała na coś lub kogoś wpaść. Na kolejne słowa nie odpowiadała, nie widziała w zasadzie potrzeby – a nawet nie wiedziała co powiedzieć, by zabrzmiało to jakkolwiek okej. Nagle usłyszała nowy głos, który sprawił, że aż podskoczyła. Na szczęście był to tylko latarnik, jednak wystarczyło to do reakcji Kubomi.
- Erm… Dobry wieczór? – odpowiedziała, niepewna swoich słów jak zawsze. Na szczęście strażnik brzmiał miło, co uspokoiło nieco gangsterkę. – Och… Faktycznie brzmi groźnie. Ale może… może uda się na nie natrafić… Dużo ich jest? – w końcu skończyła swoją wypowiedź, odwracając się już bokiem i będąc gotową do odejścia.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
11 / 30
Kubomi Kurayami Na przywitanie Kubomi jedynie skinął delikatnie głową, podnosząc minimalnie do góry swoją strażniczą przyłbicę. Widząc, że dziewczyna nie ma złych zamiarów i nie zamierza go zabić, a przynajmniej nie okazuje tego, uśmiechnął się jeszcze żywiej. Pewnie praca strażnika przy bramie, która nie jest tak dobrze obwarowana jak główne wejście prowadzące do miasta, bywa stresująca. – Jeszcze nie wiemy. Wysłaliśmy naszych myśliwych, aby po śladach zwierzyny byli w stanie ustalić, ile ich tam do końca krąży. Wie Pani, musimy to potem wpisać do statystyk, a to trochę nużące. W osadach kupieckich ludzie są bardzo przywiązani do liczb i innych takich problemów. – Widząc, że Kubomi już powoli się od niego odwraca, ruszył wolnym krokiem za nią, trzymając latarnię z przodu, aby oświetlić dziewce drogę. Widać, że prawdziwy z niego dżentelmen! Jednak dosyć ślepy, bo nie wyczuł chęci ucieczki ze strony Kubomi. 

– Widzę, że dalej zmierzasz w kierunku wyjścia. Nie wyglądacie na myśliwych, a wilki to stworzenia nocne. Plądrują w nocy, kiedy nikt ich nie widzi, a zwierzyna śpi. – Ruszyliście w trójkę, gdzie Eri była kilka kroków za wami z niezbyt chętną miną do tego wszystkiego. Właściwie do linii oddzielającej las od osady, nie było wcale tak daleko, więc już po krótkiej wędrówce strażnik przystanął, łącząc nogę z nogą i spojrzał na Kubomi. – Nie jestem zbyt chętny do przekonywania, ale jeszcze raz spróbuję powiedzieć - nie jest tam bezpiecznie. Potrzeba silnego mężczyzny, który obroni takie damy w opałach.
– O nie, tego to już za wiele. Idę sobie, żegnajcie, nie szukajcie. – Przechodząc pomiędzy Wami, wyszła szybko do przodu, odwracając się po chwili na swojej pięcie, aby spojrzeć na Kubomi. – A ty już rób sobie, co uważasz. Ja idę, jestem duża i silna. Tak jakby jeszcze ktoś tego nie zauważył.
– To twoja koleżanka? Chyba nie jest zbyt dobrym towarzystwem. Wilki nie lubią hałasów, a raczej ludzie nie lubią robić hałasów, gdy wilki na nich grasują. Ona nadawałaby się do ich stada, hah, nie powinienem tak mówić. – Wzruszył ramionami, wystawiając w końcu swoją prawą rękę do przodu. – Latarnia? Wam się przyda. Tylko starajcie się nie wchodzić do lasu. Chciałbym was jeszcze kiedyś zobaczyć. W jednym kawałku, a nie wśród leża w kawałkach.

[Kubomi]

- Spokojnie. Damy sobie ra-Eeech? – białowłosa odpowiadała strażnikowi, gdy przerwała w reakcji na słowa i akcje Eri. Zamrugała kilka razy, czyżby jednak były osoby mniej socjalne od niej, czy może powiedziała coś nie tak? Jedno było pewne – nie rozumiała, czemu akurat ona musiała rozmawiać! Westchnęła cicho, wpatrując się w sylwetkę swojej towarzyszki.
- Erm… Przepraszam za nią. A i dziękuje… - odmruknęła, odbierając latarnię z wdzięcznością. Wykonując malutki ukłon w ramach szacunku, by następnie truchtem pobiec do Eri i do niej dojść. Wolałaby nie iść sama, szczególnie przez tereny, gdzie są podobno wilki… - To do zobaczenia… - rzuciła jeszcze na odchodne do strażnika, odpowiadając na jego chęć, by wróciły w jednym kawałku.
- Poczekaj! – gdy tylko dobiegnie do Eri, złapie oddech. – Czemu ja musiałam rozmawiać…? – skierowała w jej kierunku swój mały zarzut.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
13 / 30
Kubomi Kurayami Strażnik zdziwił się zachowaniem Kubomi, które o dziwo nie odbiegało tak bardzo od tego, jak on wyobrażał sobie nastoletnie dziewczyny wyruszające w podróż o zmroku. Oddając latarnię również lekko się odkłonił w kierunku kunoichi, lekko podnosząc kąciki ust. Już nie był tak wesoły jak wcześniej. Jako obserwator przy wyjściu z wioski widział wiele. Może nawet za dużo. I wiedział, że często po raz ostatni widzi się z niektórymi osobami. Czy to za sprawą bandytów, zwierząt, czy po prostu ucieczki z tego okropnego dla niektórych miejsca. – Powodzenia życzę. Pamiętajcie, aby nie uciekać od nich. Wilki łatwiej atakują wystraszone ofiary. Jak to się mówi - nie okazujcie słabości! – Wykrzyczał do oddalających się dziewczyn. Ciężko już go było zauważyć, gdy jedyne źródło światła właśnie zostało mu zabrane, ale kątem oka można było dostrzec, jak jego cień umyka za budynkami. W sumie nic dziwnego. Każdy miał prawo wejść i wyjść z Shigashi, kiedy tylko chciał, a wędrówki pod osłoną nocy były częstym zjawiskiem wśród kupców muszących dostać się do innego miasteczka na targowisko jeszcze przed wschodem Słońca.

– Nie okazuj słabości, wystraszone dziewczynki, bla, bla, bla – Eri nie zamierzała się zatrzymywać. Od razu ruszyła do przodu, kiedy tylko zauważyła, że rozmowy nadszedł koniec. Teraz jej strój się nieco zmienił, a właściwie został dodany jedynie bordowy płaszcz sięgający dziewczynie do kolan. Prosty, lecz nieco sztywny, bo wzmagający się wiatr praktycznie nim nie poruszał. Niemalże idealny do bezszelestnego poruszania się po ciemnych zakamarkach lasu. – A wyobrażasz sobie, żebym ja z nim gadała? Pewnie nasza rozmowa trwałaby krócej i nie wiem, czy to za sprawą mojej ucieczki czy końca jego życia. Od tego jesteś ty. Mamy to zrobić po cichu, a ty jesteś od gadania, ja jestem od zajęcia się sprawą, kiedy coś by tobie nie wyszło. Z tymi swoimi tobołami obwiązanymi dookoła to prędzej się powinnaś przewrócić. Co ty tam w ogóle trzymasz? – Chociaż przez większość swojej wypowiedzi ton głosu Eri wskazywał na rozdrażnienie, a wręcz zdenerwowanie na Kubomi, tak ostatnie zdanie było zadane o wiele łagodniej, tak jakby dziewczyna chciała się na serio dowiedzieć, co kuglarka tam trzyma, a przez milej wypowiedziane słowa może Kubomi byłaby o wiele bardziej skłonna do wyjawienia swoich sekretów. Są przecież partnerkami w zbrodni, tak? – No, ale jak nie jesteś dobra w gadaniu, to co ja poradzę. Chyba trzeba będzie spalić tę winiarnię, ale pewnie to by się przełożonym nie spotkało. I kto by został ukarany za to? Hm? – Na szczęście stara Eri nielubiąca się z ludźmi wróciła do żywych już po krótkiej chwili.

// Z racji tego, że wyszłyście z wioski, prosiłbym, abyś opisała czy ekwipunek widoczny zgadza się z tym, co umieszczone jest w KP i najlepiej opisała te pudło. Ono jest na półnogi/wielkie/niewielkie czy w poziomie czy pionie. Bo mnie ono trochę fascynuje nie mogę kłamać. No i z/t możesz napisać.

[Kubomi]

Przez pierwsze słowa Eri, białowłosa jedynie kroczyła obok niej w milczeniu, trzymając źródło światło tak, by głupio się o coś nie potknąć w czasie drogi. Wolną ręką poprawiła swój płaszcz, konkretniej kołnierz i dopiero postanowiła się odezwać do swojej towarzyszki.
- Postaram się w takim razie… być mniej upośledzona w komunikacji międzyludzkiej. – odpowiedziała, cicho ziewając pod swoją maską, wykonując wyuczony rzut okiem, czy nikt lub nic się nie zbliża. Gdy tylko to wykonała, mogła kontynuować rozmowę. – Erm… Co tam trzymam? Kukły. – odmruknęła, jakby uznając to za oczywiste, dopiero po sekundzie się zreflektowała i przyśpieszonym głosem dodała. – Takie drewniane… yyy… Figury? Wyposażone w ostrza, wyrzutnie senbonów i takie tam, które mogę kontrolować z bezpiecznej odległości, gdy walczą za mnie. Mam cztery obecnie przy sobie. – dodała, nieco czując się zachęcona milszym tonem Eri.
- Coś się wymyśli…? – tak skomentowała tylko ostatnie słowa.
z/t

Tak, wszystko się zgadza z KP. A co do pudełka, to wrzucę jego opis z kuźni: "(...) wygląda jak ciemnoszare pudełko o wymiarach 15cm długości, 10cm szerokości i 12,5cm wysokości. Posiada cztery, proste, drewniane nóżki o długości 4cm. Posiada namalowane czerwone oko na przodzie." Graficznie to coś takiego, minus to działko.