Mieszkanie Toshio

[Hisui]

Misja D
Posty 13/15

Nie pozostało nic innego do zrobienia jak wrócić do miejsca z którego zacząć. Sumiennie jeszcze sprawdził ścieżkę którą szedł chłopaczek, sprawdzając czy nie było innych śladów. Czy to oznaczało, że jego wysiłek był daremny i nic nie znaczący, jedynie zmarnował swój własny czas i energię na bieganie w tą i z powrotem? Cóż, on sam tak nie uważał, zapewne jego gospodyni także nie uzna tych informacji za bezwartościowe. Prawdopodobnie wręcz się tym przejmie, choć na razie nic nie wskazywało na tragedię. Chłopacy w tym wieku mogli mieć tyle pomysłów, że zaginięcie nie musiało oznaczać niczego złego. Jednak wątpliwe by takie wyjaśnienie do końca rozjaśniło niepokój bliskich, przynajmniej do czasu gdy się odnajdzie.
Toshio nie zaniedbywał niczego, żadnego szczegółu. Poza sprawdzeniem ścieżki wracając zajrzał jeszcze na podwórko, by sprawdzić czy nie było używane. Niestety, tym razem jego dociekliwość nie została nagrodzona - jak stało, tak stało, nic się nie zmieniło. Spokój nie został niczym zakłócony.
To wszystko było nieco deprymujące, lecz Senju nie tracił wiary. Wewnętrzny optymizm nie pozwalał mu na przejmowanie się zbyt mocno i na zamartwianie się bez powodu. Zdrowie podejście. Kiedy zbliżał się do domu mógł zauważyć stopniowo pewne zmiany. Dach został odśnieżony, sople strącone.. Furtka nie była naoliwione, ale nawet okna w budynku były umyte. Wyglądało na to, że wnuczek się jednak znalazł i wykonał swoje obowiązki! Jednak nie było widać ani jego ani babci. Za to w stołek na którym siedziała wcześniej Pani Asakura był wbity kunai, widoczny z daleka. Z bliska można było zobaczyć, że brań miała za zadanie przytrzymać kartkę papieru. Była na niej wiadomość.
"Dzięki za pomoc przy zadaniu, łosiu, choć myślałem, że naciągnę cię na więcej! Następnym razem się upewniaj czy ktoś cię nie nabiera albo takim łosiem zostaniesz. Babcia niedługo wraca z matką, jak chcesz coś to je proś!
PS. To było całkiem dobre ćwiczenie! Chyba będę używał częściej Henge no Jutsu."
Podpisu brak.
I co teraz zrobić z tym urwisem?

[Senju Toshio]

Nie prószy śniegiem, ani wielkiej zawiei nie było dookoła. Mógł się napawać promieniami słonecznymi mimo odczuwalnej temperatury. I jedynie odbyta w skupieniu podróż wzbraniała od ciągłego uśmiechu. Wysiłek sprawiał swoje, więc lepiej było zachować odpowiednie nastawienie. Dzień uważał za udany z tego względu, że mógł zająć się pomocą dla osób z jego otoczenia. Zaznajomił się przy okazji z rodziną pani Asakura. Nic nie powodowało większej satysfakcji w pracy ninja, jak dogadywanie się z innymi. Odbył już nieciekawe starcia, które wymagały porzucenia większości uczuć, więc pora na urozmaicenie. Powrót do bardziej ludzkiej formy aktywności. Niestety nie uzyskał satysfakcjonujących rezultatów. Być może tak właśnie miało być i nie dało się zaprzeczyć, że zdarzenia dzieją się we własnej kolejności. Bez naszej ingerencji. Mimo to Toshio starał się być mniejsza lub większą częścią czegoś znaczącego. Z pozoru proste zadanie dawało uczucie, jakby zawiódł. Zbytnio skupił się na czymś, co i tak zostałoby odnalezione. Chciałoby się spocząć na laurach bezbłędnego rozwiązania sprawy, ale nie tak to się przedstawiało. Shinobi musiał być przygotowany na wiele niespodzianek i odbywania lekcji, które wydawały się być odbyte.
Na początku oczom rzucił się te wszystkie szczegóły posiadłości, jakich nie przypominał sobie zastać. Odśnieżone podwórko i dom wyczyszczony z mroźnych dekoracji. Zaskakujące uczucie, kiedy z bałaganu robi się porządek. Co najdziwniejsze zareagował na kunai, który spostrzegł z daleka. Podbiegł, aby przyjrzeć się stanowisku, na którym wcześniej siedziała staruszka. Tchnęło go jakoś tak wewnętrznie, jakby miał zastać groźną sytuację. Na tyle krótko, aby potem wrócić do zwykłego rytmu i zerwać wiadomość. Wczytał się w niezgrabne, dziecięce pismo, które nie mogło przypaść mu do gustu. Określenia może nie były poważne, ale na pewno skierowane w jego stronę. Toshio chwilę przetrawiał, co właśnie miało miejsce, po czym roześmiał się. Skonsternowany wnioskiem do jakiego doszedł nie mógł inaczej zareagować. W głębi duszy zazdrościł, że sam taki nie był. Jemu bardziej pasowała skromna i spokojna nauka niż figle i harce. W końcu został wystrychnięty na dudka przez młodego Ucznia. Nie do pomyślenia, jak łatwo nabrać się na niewinną sztuczkę. Któż podejrzewałby znajomych o bycie zagrożeniem. Niech cieszy się osiągnięciami tego pokroju póki będzie mógł. Prawdziwym testem okazuje się działanie pod presją z groźbą śmierci na karku.
Nóż i kartkę odłożył w kąt, żeby nie zawadzały. Skoro wszystko zostało wręcz doskonale posprzątane, to do czasu przyjścia prawdziwej Staruszki zamierzał zajrzeć czy nie znajdzie się coś na skrzypiącą furtkę. Buteleczka oleju lub pudełko ze smarem. Nadal mógł opowiedzieć dość wyczerpującą, acz zwięzłą relację z tego co tu zaszło. Pochwalić bądź co bądź wnuka za jego staranność. Jak zwykle podejść optymistycznie i z entuzjazmem. To pozwalało wypędzić z umysłu niechciane emocje.

[Hisui]

Misja D
Posty 15/15

Automatyczne złe przeczucie ogarnęło młodzieńca kiedy zobaczył wbity w siedzisko kunai. Zdaje się, że jest to już taki nawyk u ninja - widząc broń zacząć domyślać się najgorszego. Tym razem jednak na papierze nie była zapisana żadna groźna rzecz, nic niebezpiecznego nikomu się nie przydarzyło. Toshio został jedynie ofiarą niewinnego żartu, czy może raczej, niegroźnego podstępu sprytnego, aczkolwiek zapewne leniwego ucznia. Od adeptów sztuk ninja oczekuje się, że będą wykorzystywali swoje talenty na wiele sposobów, ale tego by używać ich żeby ktoś za ciebie wykonał obowiązki domowe.. Zapewne tego nauczyciele mu nie przekazali. Dobrze, ze przynajmniej się do tego przyznał, a nie zostawił Senju zdezorientowanego i w niewiedzy, choć zaprawne i za tym stała bardziej chęć pochwalenia się niż zwykła ludzka przyzwoitość. Aż strach pomyśleć co zacznie wyczyniać jak nauczy się poważniejszych, trudniejszych i bardziej skomplikowanych sztuczek. Może zacznie używać katonu by skrócić sobie czas potrzebny na odśnieżanie lub zacznie używać genjutsu? Ciarki po plecach przechodzą. Co wyrośnie z takiego urwisa?
Toshio jednak nie był zdenerwowany. Wydawało się, że docenił żarcik, nawet się roześmiał, myśląc o tym jak sam się zachowywał w tym wieku. Postanowił dokończyć to co przegapił lub nie chciał zrobić wnuczek i poszukał smaru lub oleju/ Po krótkich poszukiwaniach znalazł olej i mógł zabrać się za naoliwienie furtki. Przy tej czynności zastała go pani Asakura, która wracała z kobietą do domu. Zapewne była to jej córka, a matka wnuczka, osoba jeszcze dość młoda i całkiem podobna do swojej matki, wyglądająca niemal jak jej młodsza wersja. Obie uśmiechnęły się do Doko przyjaźnie, a właścicielka mieszkania nawet pogładziła go po głowie. Staruszka zaoferowała Senju drobne wynagrodzenie za pomoc w pracach, ale czy ten zdecyduje się w całości opowiedzieć o wybryku wnuczka, to już w zupełności jego decyzja. Został jeszcze zaproszony na obiad, jeśli miał ochotę zjeść coś ciepłego po tym całym wysiłku. Praca na dziś w tym domu jednak została dla niego zakończona.



Dziękuje bardzo za udział w misji i mam nadzieję, że się podobało. Przepraszam także za wszelkie niedociągnięcia i opóźnienia jakie wystąpiły, mam nadzieje że nie były zbyt dokuczliwe. Polecam się na przyszłość <3

[Senju Toshio]

W obecnej sytuacji młody Senju wolał zastanowić się nad własnymi umiejętnościami. Zarówno pod względem bojowym, jak i przy zastosowaniu najprostszego ninjutsu. Było tyle zastosowań, które nie przychodziły mu do głowy. Choćby dostrzeżenie osoby będącej pod niczego sobie kamuflażem Henge. W gruncie rzeczy żarcik dzieciaka nie odcisnął na sobie znaczącego piętna, więc było można zapamiętać to jako drobną nauczkę na przyszłość. Nawet najlepszym zdarza się wpadka. Zarówno pod wpływem emocji można było zrobić głupstwo, a tym bardziej komuś krzywdę.
Ostateczny rezultat zadowalał, a pomoc przy skrzypiącej bramce sprawiła, że jednak do czegoś się przydał. Celowo nie wspominał już o całym zdarzeniu. Pozostawił tylko na uboczu ten kunai i notatkę chłopca, jakby ktokolwiek chciał ją znaleźć w późniejszym czasie. Jakaś nauczka musiała być. Także do przyjścia staruszki ze swoją córką mógł napawać się czystym spokojem. Obraz zimy w mieście także mógł sprawić przyjemność. Każda z pór roku dawała pewną satysfakcję. Coś się kończyło i przestało zawadzać, aby nadeszło nowe i nakreśliło własne warunki. Obie kobiety były do siebie podobne, jak dwie krople wody. Niecodzienny wizerunek, który dopiero pierwszy raz trafił się Toshio w oczy. Szesnaście lat to nadal dość ubogo, jak na przeciętną długość życia. mimo nieciekawego okresu staruszkowie dożywali wnucząt, co było dobrym wynikiem. Shinobi strzegli miast i prowincji. Więc młodzik nie chciał zaniedbywać powierzonej mu odpowiedzialności, jako ninja. Senju strzegli wielu tajemnic, bowiem byli dość wiekowym rodem. Jedynym rozwiązaniem, żeby je poznać było pięcie się wyżej i stawanie coraz silniejszym. Do tego potrzebował odpowiedniej mobilizacji i czas dla siebie. Nie przeszkodziło mu to, że mógł komuś pomóc.
- Niestety znowu może mnie nie być przez dłuższy czas. Chciałem zabrać parę rzeczy i udać się do rodziny w Shinrin, aby tam trochę poćwiczyć. Ale niebawem na pewno się zjawię pani Asakura. Może pani na mnie liczyć. - odparł pogodnym tonem i skłonił się z wyrazem szacunku. Ciepły posiłek kusił, jednak musiał odmówić. Od razu zwrócił się po schodach do swojego mieszkania. Dokładnie wiedział, gdzie pozostała jego szkatułka, która otrzymał od Reiki na mikołajki. Bardzo cenny prezent, który wspierał na duchu i w tych gorszych chwilach będzie nieoceniony. Zgarnął też kilka innych przyborów i umieścił je razem z ekwipunkiem. Teraz mógł wyruszać. Odpowiednie ubranie z pewnością sprawi, że komfortowo będzie przemierzać krainę po tej stronie globu.

zt.