Szlak transportowy

[Tensa]

Ominięcie wilka może i było dobrym pomysłem. Jednak brak informacji o prawdziwym celu zwierzęta okazał się czymś co mogło być zgubne w skutkach. Szczeniak nie bronił swoich młodych, tak naprawdę starał się wciągnąć dwójkę z klanu wachlarza w pułapkę. Nie chodziło o młode, a o stado.
-Cholera. - wyrwało się z ust białowłosej. Wataha przed nimi, a za plecami jeden z jej członków. Sytuacja nie wyglądała najlepiej. Trzeba było jak najszybciej się ulotnić. Jednak pomysł jak to zrobić nie chciał przyjść jej do głowy. No może po za odleceniu na jednorożcu... ciastko chyba wciąż działało... Sagisa rzuciła krótką komendę, łapiąc znów Tense. Chciała wciągnąć ją na drzewo. Fiołkowooka przesłała chakre do stóp wbiegając za siostrą na jedną z wyższych gałęzi.
-Saga masz rację, nie chodziło mi tylko o sprzymierzeńca, tam nikt nas nie zna. Nie będzie nas szukał, nie musiałybyśmy się przejmować. - wyrzuciła z siebie myśl która jeszcze bardziej motywowała ją do podróży.
-Wrócimy spokojnie, tylko musimy się jakoś stąd wydostać. Mogłybyśmy po prostu przeczekać wilki. One muszą znaleźć jedzenie by przeżyć, nie wiem ile to może zająć, ale w tym wypadku mamy przewagę. - powiedziała do stalowookiej.

[Yujiro]

Hej ho, hej ho, do Shinrin by się szło
Ranga D
Post 13/22 Młodsza Uchiha zareagowała bardzo szybko - widziała jedyne wyjście prowadzące prosto do góry od razu kumulując w nogach chakrę. Ciągnęła za sobą białowłosą, która to oczywiście za nią podążyła. Planowała powrót do wioski, lecz jakie miały wyjście, skoro dookoła czyhały zwierzaki gotowe zatopić w nich swoje kły? To było w sumie najważniejsze pytanie. Postawiła wyraźnie na swoim, najwyraźniej nie będzie chciała słyszeć innych tłumaczeń. Druga z sióstr nie postanowiła się sprzeczać i także postawiła na powrót. Wilki jednak czyhały pod drzewem wyjąc od czasu do czasu przypominając o swojej egzystencji. Dziewczyny znajdowały się na drzewie poza ich zasięgiem, ale przecież jakoś musiały zejść, prawda? W okolicy jednak nie było wiele drzew, po których mogłyby się swobodnie przemieszczać. Większość gałęzi była cóż... licha, zima osłabiła trochę rośliny. Z jednej strony ryzyko skręcenia sobie nogi i spadnięcia pomiędzy drapieżniki, z drugiej zaś zejście też nie będzie należało do najprzyjemniejszych. Pod sobą mogły zobaczyć równe dziesięć wilków czekających na swoją zdobycz.

[Tensa]

Szybka reakcja Sagisy uchroniła dziewczyny przed zostaniem kolacją dla watahy. Na drzewie były bezpieczne, jednak czekanie na ratunek podczas zimowej nocy nie było najlepszym pomysłem. Tensa rozejrzała się dookoła. Zima odcisnęła piętno na pobliskich drzewach, gałęzie były zbyt kruche żeby pozwolić im bezpiecznie oddalić się od zwierząt. Musiała pomyśleć. Przydała by im się jakaś zasłona dymna, jednak tego dnia nie miała pod ręką granatów. Wiedziała, że będzie musiała w najbliższym czasie poszerzyć asortyment swojego wyposażenia.
-Jak odwrócić ich uwagę? Bunshiny może nadały by się do tego, ale nie wydzielają zapachu, w ciemności musiałyby trzymać się blisko zwierząt. To dość ryzykowne. Nie wiem też na ile zatrzymałaby je ich większa ilość.
Myślała starając skupić się na opuszczeniu tego miejsca. Ciasteczko chyba jednak wciąż nie do końca jej odpuściło.
-Saga mam pomysł, mogłybyśmy odciągnąć ich uwagę bunshinami, ale nie da nam to za wiele czasu. Możliwe też, że jeśli zranimy alfe reszta powinna się wycofać co myślisz?- zapytała o zdanie siostry, nie była pewna czy dobrze rozumuje. Obserwowała wilki pod nimi starając się wzrokiem odnaleźć największego z nich.

[Sagisa]

Znalazły się chwilowo bezpiecznie na pobliskim drzewie. Saga przygryzła wargę, obserwując zaistniałą sytuację. Chciała dać siostrze do zrozumienia, że nie pójdzie z nią do Shinrin. Już nie. Tym bardziej że najwidoczniej tylko ona myślała tu w miarę trzeźwo. A wszystko z powodu durnego psikusa i ciastka, które dała Tensie. Mogła być zła tylko na siebie.
Jasnowłosa przedstawiła swoją motywację do tej podróży, ale młoda nie chciała tego słuchać. Teraz chciała po prostu wrócić do domu, niż szlajać się po obcych krainach wśród potencjalnych wrogów. Nawet jeśli ta opcja gwarantowałaby im wspólne życie w jakimś zakątku, zawsze czułaby się zagrożona. Nie chciała tak żyć. Już wolała o wszystkim zapomnieć i wrócić do tego, co było kiedyś.
W tej chwili jednak nie było czasu na tego typu rozmyślania. Musiały jakoś wymknąć się z pułapki zastawionej przez wilki. Pobliskie drzewa odpadały, jedno spojrzenie wystarczyło, by dostrzec potencjalne niebezpieczeństwo skoku. Zima zbierała swoje żniwa, niestety... Jedyne, co przychodziło jej do głowy, to próba unieruchomienia drapieżników i taktyczny odwrót. Sięgnęła do kabury, sprawdzając stan stalowej żyłki. Miała jej trochę, ale to raczej za mało na całe dziesięć wilków.
- Bunshiny na wiele się nie zdadzą - mruknęła pod nosem, już majstrując przy ekwipunku. - Wilki kierują się węchem, nie pójdą za nimi. Trzeba je unieruchomić. Potrzebuję stalowej linki, ile masz?
Spojrzała we fiołkowe oczy twardo. Opcja zranienia alfy też dawała jakieś możliwości, ale nie było pewności, że głodne zwierzęta zareagują tak, jak by sobie tego życzyły dziewczyny. Sagisa postawiła na coś, co gwarantowało chociaż częściowe powodzenie. W tej chwili Tensa nie myślała tak, jak by to robiła w normalnej sytuacji, więc ratunek spadał na jej barki. Kto by przypuszczał, że to młodsza siostra będzie musiała ratować starszą z opresji...

[Yujiro]

Hej ho, hej ho, do Shinrin by się szło
Ranga D
Post 16/22 Tensa zaczęła kombinować - pojawiały się pomysły na odciągnięcie od nich wilków, które swoją drogą zaczynały się robić powoli niespokojne. Ile mogły przecież czekać na swój upragniony posiłek? Wieczność nie za bardzo im pasowała, więc zaczynały skakać chcąc złapać swoją zdobycz i sprowadzić ją na ziemie. Dziewczyny zaczynały coś robić, by się wydostać z tej patowej sytuacji, bo Sagisa wyciągnęła metalową żyłkę. Po co jej ona była? Tego jeszcze nie zdradzała, ale musiały się pospieszyć. Jeden po drugim wilki zaczynały się rozbiegać i próbować wskoczyć na drzewo, by chlasnąć zębami po nogach dziewczyn. Brakowało im trochę, więc mogły czuć się bezpiecznie, ale ile będą mogły tutaj siedzieć? Wilki raczej nie znudzą się po prostu skomleniem i spróbują czegoś innego. Pomysł na zranienie alfy był dobry tylko... który z nich nim był? Pracowały razem, w grupie, żaden się nie odznaczał jakimiś wyjątkowymi cechami, ani nie był większy, ani nie połyskiwał, a tym bardziej nie miał nad sobą czaszki i nie zdradzał swojej pozycji bossa. Dziewczyny usłyszały szelest po ich prawej stronie, gdzieś w lesie. Ciężko określić czy to daleko, czy nie. Oby tylko nie dołączyła do nich reszta sfory...

[Tensa]

Siedziały na drzewie, a ich sytuacja wyglądała coraz gorzej. Czas mijał nieubłaganie, a Alfy ani widu, ani słychu. Do tego zwierzęta niecierpliwiły się coraz bardziej. Tensa słysząc pytanie Sagisy wyjęła z torby i kabury całość metalowej żyłki którą miała przy sobie.
-Nie pomyślałam o węchu. Nie wiem co planujesz, ale mam jakieś dziewięć metrów liczę, że wystarczy. - powiedziała przekazując siostrze swoje narzędzia wiążące. Czasu było coraz mniej, wilki w desperacji zaczęły próby dostania się susem na drzewo. Szczęki kłapały coraz bliżej nich, wciąż jednak brakowało im trochę wysokości co mogło dawać złudne poczucie bezpieczeństwa. Nie wiedząc co robić Tensa musiała polegać na siostrze. Zwykle sytuacja układała się w odwrotny sposób. Tym razem jednak Sagisa była jej nadzieją... Patrząc na jej starania, czuła coraz większą dumę w sercu.

[Sagisa]

Wilki stawały się coraz bardziej niecierpliwe, a to nie wróżyło nic dobrego. Wyjęła z kabury swój zapas linki, Tensa zrobiła to samo, informując przy okazji o ilości posiadanych jej metrów. Saga spojrzała na nią zaskoczona.
- Dziewięć? - zamrugała, ale mimo wszystko odebrała od siostry całość żyłki. Dziewięć metrów od szarowłosej plus trzy z jej własnego zasobu powinno wystarczyć. - Zaatakuję część wilków, ty musisz zająć się resztą. Użyj housenki, czegokolwiek, byle oczyścić nam drogę.
Przymknęła na moment oczy, nasączając stalowe narzędzie własną czakrą, a po chwili zlustrowała wzrokiem całą gromadę. Skupiła się na większej grupie drapieżników i właśnie w ich stronę ruchem ręki posłała przygotowaną przed chwilą żyłkę. Ta powinna opleść się wokół nich, zbijając zwierzęta razem i ograniczając ich ruchy. Tensa w tym czasie powinna przejść do swojej części zadania, a przynajmniej na to liczyła Saga. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, będą miały czystą drogę do ucieczki. Wróć, do odwrotu. Shinobi przecież nie uciekają, prawda?

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Hej ho, hej ho, do Shinrin by się szło
Ranga D
Post 19/22 Pomysł z bunshinami jednak poszedł w odstawkę, dziewczyny pracowały nad innym wyjściem. Tensa podała swojej siostrze tyle linki ile tylko miała. Dziewięć metrów, czyli nie tak mało jakby nie patrzeć. Sagisa odebrała ją i wyjęła swoją, trzymetrową linkę. Zaczęła nasączać chakrą związaną uprzednio linkę i zaraz potem posłała ją w stronę wilków. Ta skierowała się w dół i zaczęła oplatać drzewo wraz z kilkoma okolicznymi wilkami. Te zgłupiały i w sumie nic dziwnego, bo jakie zwierze mogło się tego spodziewać? Szóstka z nich była ściśnięta dookoła pnia i próbowała się wyrwać skomląc przy tym nieznośnie. Dziewczyny miały więc miały drogę otwartą, gdyż pozostałe wilki natychmiast odskoczyły do tyłu widząc swoich skrępowanych kompanów. Zaczęły warczeć, szczekać, lecz i to nie trwało zbyt długo. Pod drzewem, nim dziewczyny nawet miały okazję zejść coś wybuchło pokrywając okolicę dymem. Ognia było mało, więcej huku.
-Schowajcie się! - krzyknął ktoś z boku i kilka ostrzy przyszpiliło cztery wilki do drzewa. Dwa uwięzione wyrwały się z okowów linki i razem z resztą skierowały się wgłąb lasu. Było ciemno, więc dziewczyny nie widziały swojego wybawcy. No, a dym tym bardziej tego nie ułatwiał.

[Tensa]

Wszystko potoczyło się szybko Sagisa przygotowała swoją technikę, aby unieruchomić część zwierząt. W między czasie Tensa chciała przygotować housenki. Miała zamiar przestraszyć resztę watahy. W tym momencie jednak dym i ogień pojawił się w okolicy. Chociaż w znacznej przewadze był ten pierwszy. Ich wybawca kazał im się schować. Tensa nie wiedziała jednak kim mógł być owy nieznajomy wybawca. W głowie białowłosej pojawiła się wizja ratujących ich strażników i tego jak w jakiś sposób muszą wyjaśnić swą nocną ucieczkę z osady... nie był to najlepszy scenariusz, wiedziała, że powinny uciec.
-Saga wiejemy, jak to straż to tego nie wyjaśnimy. - rzuciła krótko ruszając do ucieczki Starając się ominąć zagrożenie.

[Sagisa]

Plan się powiódł, a przynajmniej ta jego część należąca do Sagi. Udało jej się unieruchomić aż sześć ogłupiałych już wilków, pozostałe zaś odskoczyły. Widziała, jak siostra szykuje się do składania pieczęci. Wystarczyła chwila, by odpędzić resztę drapieżników, a wtedy mogły spokojnie wrócić do domu.
Nim jednak jasnowłosa skończyła swoje działania, pod drzewem coś huknęło, a cały teren pokrył się gęstym dymem. Saga zmrużyła oczy, nie wiedząc, co się właściwie dzieje. Ktoś krzyczał, żeby się schowały. Ale gdzie? Dotyk na ramieniu sprawił, że zwróciła swoje oblicze na siostrę. Czerwonowłosa w pierwszej chwili nie zrozumiała, o co jej chodzi.
- Wiejemy? Shinobi nie ucie... - zaczęła, lecz zaraz w mig pojęła sytuację. Jeśli to rzeczywiście strażnicy, to będą miały przekichane. - Odwrót, raz!
Pchnęła delikatnie Tensę do przodu, choć właściwie nie było to potrzebne, i ruszyła zaraz za nią, starając się nie stracić jej z zasięgu wzroku. Miała nadzieję, że fiołkowooka wyprowadzi je z tego zgiełku, by mogły jak najprędzej wrócić do bezpiecznego azylu, jakim był dom.
- Jeśli nas złapią, to ty się będziesz tłumaczyć, nee-san - mruknęła tylko pod nosem na tyle wyraźnie, by siostra doskonale ją zrozumiała.

[Yujiro]

Hej ho, hej ho, do Shinrin by się szło
Ranga D
Post 22/22 Białowłosa rzuciło krótko - obecność straży nie była najprzyjemniejszym co mogło je teraz spotkać. Nie były w sumie z daleka od osady, ale co jeśli ów strażnik pomyśli sobie coś nie tak? O ile w ogóle to był strażnik oczywiście, bo tego do końca nie mogły być pewne. Sagisa mimo początkowych oporów zgodziła się z decyzją jej siostry i zgoniła tłumaczenie się na tą drugą - piękne zagranie, nie ma co. Zeszły z drzewa i zaczęły uciekać w powrotną stronę póki jeszcze dym się utrzymywał i można było się schować. Za plecami usłyszały jak wilki zaczęły skomleć, cięcie ostrzem szybko i bez wahania pozbawiało je życia. W sumie to dobrze że to nie ich spotkał ten los. Uciekając w stronę domu mogły oglądać się za siebie, jednak nie zobaczyły, by ktoś za nimi podążał. Kimkolwiek była ta osoba, to uratowała im tyłek. Dziewczyny powróciły jednak do domu i pewnie najbliższa wyprawa taka jak obecnie nie będzie im się marzyć przez długi czas.

Misja zakończona \o/

[Sagisa]

No i nawiały. Znaczy się... wykonały taktyczny odwrót jak na ninja przystało. Skorzystały z zasłony dymnej, biegnąc do wcale tak daleko nie oddalonej osady, na szczęście nikt za nimi nie podążał. Odprowadzało je właściwie tylko skomlenie wilków i raz za razem wykonywane cięcia.
Saga poczuła swego rodzaju uczucie żalu. Może gdyby nie wpadły po drodze na watahę, to zwierzęta nie musiałyby właśnie ginąć z rąk nieznanego dziewczynom wybawcy. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Teraz chciała po prostu wrócić do domu i zapomnieć o tym wszystkim, co tu się wydarzyło. Zapomnieć o wyprawie i całej reszcie. Miała tylko nadzieję, że Tensa nie będzie nic pamiętać następnego dnia. Tak byłoby lepiej dla nich obu. Wszystko wróciłoby do normy i żyłyby znów tym samym trybem, co zwykle. Jakaż szkoda, że ta nadzieja była tak płonną...

[z/t] x2 --> do domu o/

[Uchiha Matsu]

Pogoda dopisywała dzisiaj i Matsu wyszedł ze swojej dzielnicy cały spakowany i gotowy do drogi. Wiedział, że czeka go nie lada podróz, dlatego zapakował też prowiant i butelkę wody. Miał nadzieje, że plecak pomieści całe jego zakupy i miał rację. Pomieścił wszystko razem z suchym prowiantem i dwoma butelkami wody. Był zadowolony i czekał na przygodę. Gdy zbliżał się do bramy odwrócił się na chwilę, by pożegnać się z osadą na kilka tygodni i wybrać się w nienzane. Przekroczył próg wioski i poczuł zew przygody i smak lasu, który uderzył go mocniej niż kiedykolwiek. Wreszcie czuł się wolny, bez zobowiązań wobec klanu, rodziny i mieszkańców. Zdany na siebie i swoje umiejętności, w podróży do innego kraju. Z tego co słyszał w Atsui jest dosć ciepło, więc nie będzie miał problemu z aklimatyzacją. Ruszył żwawo szlakiem transportowym nie oglądając się za siebie.
z/t

Skąd: Sogen
Dokąd: Atsui
Czas podróży: Godzina
Czas przybycia: 20.30
Środek transportu: Piechotka

[Akashi]

Podróż Akashiego trwała w najlepsze w końcu zmierzał do Sogan, a nawet nie posiadał informacji gdzie to miejsce dokładnie się znajduje, ale droga była prosta, więc czemu nie iść nią? W Ryuzaku i tak nie ma już nic, co go trzyma, a za to jest coś, co go dosłownie wygania, a mianowicie Kapłan i jego problemy z przyrodzeniem, do, których młody kultysta przyczynił się dość wyraźnie, a wręcz je spowodował. Aż duma rozpiera serce, które jeszcze bije u młodzieńca dość dobrze i nie zamierza nigdy zaprzestać swej pracy. Chyba, że coś je rozerwie, ale to już inna sprawa. Wracając, podróż do sogan w tracie mej wypowiedzi dobiegła końca, młodzieniec wieczorem był już pod bramami tego czarującego miejsca pełnego nowych wyznania i tym podobnym dupereli. Więc, na co czekać, czas zacząć tutaj zabawę!

[Shijima]

Misja rangi C
I'll be gone. I'll be okay.

1/30 Witaj, Przyjacielu. W co pobawisz się ze mną tym razem? Spotykamy się znów po niedługiej rozłące, nie śledziłem twojej podróży, wybacz, ale chyba się nie obraziłeś? Na pewno nie, przecież dzięki temu twoja podróż minęła całkowicie spokojnie i żaden kapłan już nie padł do twych stóp, próbując ci odgryźć nogę... Szczęście? Niee, raczej pech. Przecież znowu jestem tu ja i jesteś ty - chyba zwykły zbieg okoliczności, bo o wiele łatwiej będzie ci uwierzyć w przypadek niż wtłuc sobie do głowy, że to wszystko było przygotowanym przez większą siłę przeznaczeniem. Miałem być ci zabawą, umileniem życia, miałem być ci bratem i największym katem - Ja, Twój Los, siedzący na twoim ramieniu, obserwujący zbliżającą się wielkimi krokami noc. Strasznie lubię tą porę dnia, sprawia, że cienie powstawały ze swych grobów i wyciągały dłonie po ludzi, którzy woleli skryć się przed nimi w bezpiecznych domostwach miast wychodzić im naprzeciw. Nie dziwię się im, gdybym był jednym z tych ludzi pewnie też bym się bał. A Ty? Nie boisz się?
Powinieneś.
Jesteś zwykłym uciekinierem, dobrze wiesz, że nie masz w dłoniach żadnej siły, a pokonanie tamtego człowieczyny było zwykłym popisem przed lusterkiem, które zawsze powie ci: tyś ten najpiękniejszy w świecie nie dlatego, że mówiło prawdę, a dlatego, że sam chciałeś w to uwierzyć. Podjąłeś tą mądrą decyzję, by uciekać. Mądrą. Nie czujesz tego nieprzyjemnego posmaku porażki w ustach? Przecież niczego nie dostałeś za tamto zlecenie. To tylko żarcik..! - słyszysz słowa tamtego mężczyzny? Powinno bębnić w twoich uszach, taka nauczka na przyszły raz, bo w końcu nic co ludzkie nie jest nam obce (mi jest, tobie być nie powinno) i uczyłeś się na błędach swoich i bliźnich. A teraz patrz - wszyscy ci handlarze, strażnicy, mieszkańcy Sogen i przyjezdni, w tym wszystkim tkwiłeś ty - chyba wyjątkowy na swój sposób, prawda? Ty, pan swego Losu, istny kowal... pozwolę ci w to wierzyć tak długo, jak długo twe serce będzie pompować krew w żyłach.
Pobawimy się, Przyjacielu.
Znowu.
- Przy-ja-cie-lu~. - Hej, spójrz na bok! Popatrz. Dziewczynka, ile on mogła mieć? Piętnaście lat? A może po prostu wyglądała na słodkie niewiniątko? Nie miała nawet metra pięćdziesięciu, drobniutka i chuda, ubrana w białą sukienkę, z białymi, falowanymi włosami, które pasmami opadały jej na plecy i fijołkowymi oczętami, które sprowadzały z nieba całą plejadę gwiazd. Iluzja. Była jak meduza, która unosi się w wodzie rozpraszającej światło dnia, pół przejrzysta, nie dotykaj jej, bo rozpadnie się na kawałki - i ten jej głos, który choć nie wynurzał się ponad niemo ustaloną skalę, był dla ciebie najbardziej wyraźnym punktem na ziemi. Na jej różanych, małych wargach błąkał się szczery, figlarny uśmieszek. Nachylała się lekko w twoim kierunku, spoglądając na ciebie.