Szlak transportowy

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 3/x
Ayato Przebywając tutaj z zwierzętami samemu Ayato zaczął obmyślać swoje knowania, bo przecież życie jak reszta zwyczajnych ludzi w zgodzie i spokoju by było zbyt nudne prawda? Wystarczyłoby zwyczajnie zaczekać aż stajenny ponownie tutaj przyjdzie i wtedy wszystko załatwić jak należy, ale przecież w takim wypadku nie byłby sobą. Na szczęście te najmroczniejsze zostały szybko powstrzymane przez chłopaka. Cóż zwierzę niczego z Twojej rozmowy nie zrozumiało w dodatku nie ufało Tobie. Po pierwsze na samą logikę, jesteś kimś obcym, a po drugie w jego parsknięciu na propozycję od razu dało się odczuć niechęć do młodzieńca. Podobno zwierzęta wyczuwają czy ktoś jest dobrym czy złym człowiekiem. Warto podkreślić słowo podobno. Obecnie aby się stąd ruszyło to musiałbyś je spłoszyć, to też zawsze byłby jakiś plan na nudę, tylko czy warto ryzykować ściągnięcia sobie na głowę jeszcze więcej problemów i trafić do więzienia ponownie? Chociaż gdyby tak zrobić z wszystkimi to wywołałby nie małą panikę. Trzeba szybko przekalkulować zyski i straty z tego przedsięwzięcia. Biorąc pod uwagę możliwości spędzenia nawet pół roku za kratkami dużo nikt na to by nie potrzebował. Znudzony brakiem reakcji postanowiłeś jednak stąd odejść. Może na zewnątrz działo się coś ciekawszego niż tutaj gdzie lekko dało się wyczuć nutę natury. Z wszelakich mrocznych planów pozostał jedynie mały psikus dla stajennego, który raczej pomyśli, że zapomniał zamknąć furtkę albo zrobił to niedokładnie i za dwie minuty więcej o tym już nie będzie nigdy więcej pamiętać.
Aby przekonać się co właściwie miało miejsce poza stajnią wyszedłeś spóźniony. Mogłeś podziwiać co najwyżej efekty tego całego obecnego zamieszania. Na dworze były porozrzucane kawałki drewna z płotu, a dokładniej rzecz ujmując były to po prostu kawałki sześciu desek. Do tego krzesło rozwalone na trzy części. Po krótkiej chwili obserwacji dostrzegłeś iż one zostały użyte w obronie, a nie w ataku. Każde z nich złamane pod wpływem uderzenia pięści albo nogi, chociaż lepiej powiedzieć roztrzaskane, na całym środku drogi stał chłopak, który wcześniej Ciebie opuścił i przed nim siedziała grzecznie dwójka nieznajomych niczym na skazaniu słuchając jego kazania. Na pierwszy ogień pójdzie staruszek, który chociaż trzeba podkreślić ma trochę lat na karku to posiada dosyć dobrą budowę ciała. Białe włosy w kształcie krótkiego irokeza, a poza nim włosy można było znaleźć jedynie jeszcze na brwiach również koloru białego. Nietypowy wybór, ale chyba trzeba przyznać, że mu pasował i nadawał od razu obraz energicznego staruszka. Obok niego również z pokorą był obecny kolejny Twój rówieśnik. Całkiem dobrze także zbudowany z uśmiechem nicponia, ciemnobrązowymi włosami, piwnymi oczami i paroma siniakami zdobiącymi tylko prawą część twarzy. Podbite prawe oko, powiększona warga z prawej strony twarzy, krew na ustach i ogólnie trochę sinawy polik. Nigdzie więcej nie posiadał żadnych obrażeń.
- Ile razy mam wam mówić abyście przestali tutaj rozrabiać? W dodatku po raz kolejny zdemolowaliście stajnie i co znowu mam to niby ja naprawiać i sprzątać po was? O nie tak tym razem nie będzie macie natychmiast posprzątać ten bałagan. Jutro z rana przyjdźcie naprawić szkody nie mam więcej na was czasu, muszę zająć się paroma sprawami.
Wydawałoby się, że niedługo wszystko zostanie załatwione i porozumieniem, ale z niewiadomego powodu jeden jak i drugi zaczął się mocno śmiać.
- I co was niby tak śmieszy?
Staruszek wydawałoby się, że tylko czekał na ten moment. Przez sekundę w jego oczach dało ujrzeć się wzrok łowcy patrzącego na ofiarę i tym na kogo padło takie spojrzenie był stajenny. Nie dało się w nich wyczuć morderczych zamiarów, tylko sam mrok. Gdy tylko skończył się śmiać ten mrok zagościł w jego nieschodzącym uśmiechu. Może na niego się w tym momencie zwraca mniej uwagi to jednak warto odnotować, że ten obity chłopak mimo obrażeń wyglądał na najszczęśliwszą osobę na świecie. Gdzie tkwił w tym wszystkim haczyk? Do tej pory "winna" dwójka wstała przy czym kontynuował białowłosy.
- Jutro z rana nigdzie nie przyjdziemy, ani nic nie będziemy teraz sprzątać. Dzisiaj to będzie Twoje jedyne zadanie, za to od jutra możesz spodziewać się więcej obowiązków jak i będziesz musiał wykonać to co uwielbiasz ostatniego dnia służby.
- Nie... - tylko tyle był w stanie odpowiedzieć przerażony i lekko załamany stajenny.
- Tak dobrze słyszałeś, młody właśnie dzisiaj opanował pierwszą bramę, chociaż dojście do perfekcji mu trochę zajmie to jednak już teraz jest w stanie jej używać bez najmniejszego problemu. Jutro z samego rana my wyjeżdżamy na cztery dni w celu doskonalenia tego, a Tobie z rana zostawimy całą listę obowiązków które masz wykonać do naszego powrotu. Więcej informacji chyba Tobie nie potrzeba co stalowo ręki?
A co w tym momencie robił Ayato? Przysłuchiwał się dalej rozmowie, a może jednak poszedł gdzieś w siną dal? Dołączył do niej? Opcji jest mnóstwo, a on posiada pełnię swobody działania.

[Ayato]

Pobojowisko jakie można było zobaczyć na zewnątrz, nieco przerosło oczekiwania młodego Akimichi. Nie spodziewał się, że ktoś bezkarnie może dokonać takich zniszczeń w miejscu takim jak to. Bądź co bądź stajnia była bardzo często uczęszczanym, publicznym miejscem. Co jakiś czas mijali się tutaj ludzie, którzy zarówno przybywali do miasta na pustyni, jak i je opuszczali. No i co najdziwniejsze, zielonowłosy spodziewał się, że będzie ono dobrze strzeżone, a jedyną odpowiedzialną osobą jaką spotkał do tej pory, był młody chłopak zajmujący się końmi. Dosyć nudne zajęcie, jak na wyszkolonego shinobi, jeśli można tak o nim powiedzieć.
Na pozór dosyć łatwo poradził sobie ze sprawcami całego zamieszania. Grzecznie siedzieli, wysłuchując wykładu stajennego. Wyglądali trochę jakby się znali, a przynajmniej tak można było wnioskować z tonu młodzieńca. Zabawnym był fakt, że jednym z chuliganów był siwy staruszek, o dosyć nietypowym wyglądzie. Łatwo było z niego wnioskować, że miał spore doświadczenie, jeśli chodzi o proste potyczki. Za młodu musiał przejść ich sporo. Trzeba przyznać, wzbudzał zainteresowanie młodego Akimichi, dużo bardziej, niż drugi chłopak. Cały poobijany, a większość z jego ran wyglądała na świeżą. Oparty o framugę stajennych drzwi, Ayato zaśmiał się pod nosem. Czy on naprawdę został pobity przez staruszka. Stajenny nie wyglądał na tak agresywnego, nie na tyle, by doprowadzić go do takiego stanu.
Nagły zwrot akcji, jeszcze bardziej przyciągnął uwagę zielonowłosego. Dla wielu nieprzyjemna, mroczna aura, działała jak magnes na Ayato. Delikatnie przechylił głowę na boku, lustrując z góry na dół każdego z uczestników małego przedstawienia. Zerkając na staruszka, oczy chłopaka iskrzyły się z zaciekawienia, a sam czuł ciepły dreszczyk podniecenia. Interesująca osoba, w której głębi serca tlił się mrok. Niestety Ayato nie był w stanie wyciągnąć go na zewnątrz. Nie z niego. Staruszek panował nad swoją żądzą krwi. Może gdyby był nieco młodszy, miałby na to odrobinę większe szanse. Z pewnością, kiedyś był niezłym zabijaką. Przynajmniej na to wskazywały jego rysy twarzy i silnie zbudowane ciało. Z trudem powstrzymał się od klaśnięcia, podskoku czy innego pisknięcia.
-Fascynujące… - wyszeptał cicho pod nosem i rozejrzał się na boki. Sięgnął po pierwszą lepszą belkę, długą na nieco ponad pół metra. Wiele takich leżało dookoła. Zarzucił ją sobie na ramię i zacisnął na niej mocno jedną rękę. Delikatny uśmieszek niewróżący nic dobrego zagościł na twarzy chłopaka.
-Uroczy przydomek. – mruknął z ironią w głosie tak silną, ze nawet dziecko by zrozumiało. Stanął dokładnie pomiędzy grupką mężczyzn i zakręcił się raz dookoła na pięcie, tak by każdy z nich mógł dostrzec jego twarz i uśmiech, który nie wskazywał na nic dobrego, a wręcz przeciwnie, był zwiastunem kłopotów. Kawałek deski, który trzymał na barku, wyciągnął przed siebie i złapał mocno w obie ręce. Uważał jednak, by nikogo nim przypadkiem nie trafił. Zmrużył lekko jedno oko i przyjrzał się wszystkim nierównością na kiju.
-Przypadkiem usłyszałem nieco waszej rozmowy. – zaczął bez spoglądania na żadnego z mężczyzn. Dalej wyglądał na zafascynowanego kawałkiem swojego drewienka. Kątem oka spojrzał na jednego, później na drugiego mężczyznę, a na koniec pobitego chłopaka, do którego dalej podchodził w nieco lekceważący sposób.
-Wiec… - zaczął biorąc delikatny zamach, kij uniósł odrobinę do góry, a ręce ugiął w łokciach. Nie chciał robić pełnego ruchu zza głowy, a raczej zależało mu nieco na szybkości. Uśmiech na jego twarzy poszerzył się odrobinę i uderzył. Z całej siły wycelował prosto w twarz stajennego, jakby nigdy nic. -Czym są te całe bramy i dlaczego, wywołało to aż takie poruszenie u niego? – spytał odwracając się plecami w stronę siwego staruszka. Z bliska, jego irokez wyglądał jeszcze zabawniej, ale pasował mu. Zdecydowanie miał jakiś swój urok. Spojrzał prosto na chłopaka ze stajni, jakby trochę zatroskany. Przeżył, czy może umarł? Głupio by było, gdyby tak po prostu złapał deskę i ją zablokował.

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 5/x
Ayato Patrząc na towarzystwo Ayato był bardzo zadowolony z tej nutki mroczności, która raczej wywodziła się jak to stwierdził z przeszłości. Możliwe. Tylko czy było czym się tak naprawdę ekscytować? Cóż jeszcze przyjdzie mu to ocenić w dalszej rozmowie w której postanowił wziąć udział i to w nie byle jaki sposób. Nie powinno się wchodzić byle jak, najczęściej to pierwsze spotkanie ma duży wpływ na dalszą część początkowej relacji. Oczywiście wszystko się może zmienić, ale nie można zaprzeczyć temu twierdzeniu, człowiek robi to nawet podświadomie. Co do takich sposobów... Jest jeden, ale on tutaj niestety nie zadziała. Często zdarza się specjalnie gdzieś chwilę spóźnić, na jakichś balach pełnych szych. Tutaj jednak to nie było możliwe, a w dodatku nikt na niego nie czekał, bo go najzwyczajniej w świecie nie znał i nie spodziewał. Musiał znaleźć swój własny punkt, ale z jego oryginalnym sposobem myślenia nie było to problemem. Wzięcie deski do ręki i podziwianie zniszczeń mieściło się jeszcze w normach społecznego przyzwolenia. O ile ta walka mogła być problemem to wydawało się, że to nie było pierwszy raz, bo nawet strażnicy widząc, że stajenny zajął się sprawą już nie interweniowali. Co innego kiedy ktoś obcy zupełnie atakuje bez powodu jakąś przypadkową osobę bez ostrzeżenia. To zdecydowanie nie było rozsądne, ale jak ktoś był właśnie takim człowiekiem to co poradzić? Właśnie tak się zachowa jeżeli z tym się nie ukrywa. W trakcie ataku można było zauważyć poruszenie wśród strażników, lecz to nie było ważne, bo ostatecznie nic nie zrobili. Obserwują po prostu dalszy bieg wydarzeń będąc w pogotowiu.
Co do samych faktów to trzeba powiedzieć, że przyjście ignorowanego do tej pory Ayato zupełnie zmieniło atmosferę. Dalsze rozmowy zamieniły się w ciszę. No prawie, bo nikt się nie odzywał poza staruszkiem, który miał do zadania tylko jedno pytanie zanim zdążyłeś podjąć jakąkolwiek akcję. Każdy z nich był gotowy na jakąkolwiek akcję po nieznajomym z kawałkiem drewna w ręce. Różni szaleńcy chodzą po świecie, kto to tam wie z kim ma do czynienia.
- I co masz zamiar z tym zrobić?
Na jego twarzy było widać ten przeraźliwy lekko uśmiech. W momencie zaatakowania stajennego, który zaczął zasłaniać się rękami poszerzył się on. Zazwyczaj ktoś zrozumiałby to jako atak, ale jak to było tutaj w wypadku? Można było się spodziewać wszystkiego, ale taki ktoś doświadczony jak ten można powiedzieć wojownik o czym zaraz Ayato się przekona na własnej skórze uznał to za wyzwanie. To przecież on zdewastował te deski, którym się przyglądał zielonowłosy, więc to jemu powinna przypaść odpowiedź. Po szybkości ciosu i Twoim wyglądzie mniej więcej dostosował swoją siłę aby nie zrobić Tobie ostatecznie krzywdy. Wszyscy stali dość blisko siebie, więc bez problemu był to w stanie zrobić. Uderzył w drewno, które natychmiast pod naporem pięści pękło amortyzując siłę uderzenia to jednak nie zmieniło, że ostatecznie dotarło ono do twarzy wyrzutka. Taki cios lekko otumanił Ciebie i z pewnością zostawi swój ślad na twarzy w podbicia też prawej połowy twarzy, a dokładniej łuku brwiowego.
- Boi się ponieważ przegrał zakład i przez dwa tygodnie będzie naszym wiernym lokalem, a także w tym okresie zrobi coś czego wręcz nienawidzi. Już na samą myśl jest mu niedobrze, ale to raczej Ciebie nie dotyczy prawda? To czym są bramy to jest tajemnicą dla tych, którzy się nimi posługują więc nie mogę Tobie na to odpowiedzieć. W dodatku mam już ucznia, a drugiego już nie szukam. Swoją drogą co do takiego wyzwania... Musiałbyś trenować jeszcze dłużej niż ja żyję aby takie coś zadziałało.
Obaj młodzieńcy obecnie zdecydowanie nie wiedzieli czego się spodziewać stąd też siedzieli cicho skonsternowani lub kto jak woli zmieszani po Twoim wyczynie.

[Ayato]

Znajdowanie kłopotów było jedną z tych nieprzyjemnych cech chłopaka. Jego lekkomyślne działania, dosyć często przyciągały uwagę niewłaściwych osób. Tak było i tym razem. Oczy strażników wyraźnie spoczęły na nim. Czuł jak są gotowi do interwencji w każdym momencie, a mimo to nie wahał się robić kolejnych głupstw. Nie miał siły, by przeciwstawić się dużo lepiej wyszkolonym shinobi. Chyba właśnie dlatego był taki odważny. Miał świadomość, że obezwładnienie go nie zajmie im dużo czasu i właśnie dlatego nic złego mu się nie stanie. Nie w mieście, gdzie rozlew krwi nie był zbyt mile widzianą rzeczą dla cywili, pragnących spokojnego życia.
-Czy to ważne? – zaintrygowanie staruszkiem zdecydowanie nie było błędne. Intuicja nie zawiodła chłopaka, widząc w nim interesującą osobę. Właściwie to czuł względem niego pewne podobieństwo. Równie wybuchowy charakter, ale nieco bardziej opanowany poprzez wpływ wielu lat życia czy coś w tym rodzaju. Doskonale wiedział czego może się spodziewać po Ayato, jakby sam był w stanie postąpić w podobny sposób. Nawet na moment nie spuszczał uwagi z zielonowłosego. Było to nieco męczące. Nietypowe, niekiedy nieprzewidywalne działania, chłopaka, tutaj były odkrywane, jak kolejne kartki w książce.
Szybko odpowiedział na atak w stronę stajennego, blokując, a właściwie to niszcząc jego kij i uderzając młodego Akimichi prosto w twarz. Nie miał mu tego za złe, nawet się nie gniewał. Wręcz przeciwnie, wyszczerzył szeroko zęby, sykając cicho z bólu. Przyłożył jedną dłoń do łuku brwiowego. Chciał się upewnić czy nie krwawi. W tym miejscu zdarzało się to dosyć często, a ilość krwi skutecznie utrudniała widoczność.
-Wiedziałem! – krzyknął dosyć głośno, ale ciężko było stwierdzić kto był odbiorcą tej wiadomości. Możliwe, że była ona nawet skierowana w stronę jego samego, jakby sam siebie przekonywał do swojej racji. Mogło być w tym sporo prawdy. Zielonowłosemu zdarzało się rozmawiać z samym sobą dużo częściej niż z innymi. Czasem dochodziło do zażartych dyskusji z własnym obłąkaniem.
-Fakt, nie obchodzą mnie wasze erotyczne igraszki. – odparł zmieniając ton głosu, na nieco bardziej łagodny, mniej drażniący uszy, ale równie mocno lekceważący. Spojrzał na pobitego chłopaka. Na pięcie obrócił się w jego stronę. Ręce wsunął prosto do kieszeni i nachylił się w jego kierunku, przyglądając mu się w bardzo irytujący i niegrzeczny sposób. Prowokował chłopaka. Krzywił się i mrużył oczy, przyglądając się każdej z jego ran. Masa siniaków. Żadna z ran nie wyglądała na zadaną poprzez broń, a przynajmniej takiej jeszcze nie dostrzegł.
-Pięknie go urządziłeś… Okładałeś go pięściami, prawda? – spytał bazując tylko i wyłącznie na własnych przypuszczeniach. Prawdopodobnie ich walka wyglądała podobnie, jak to co przed moment zrobił Ayato. Młodzieniec próbował swoich sił, okładając staruszka sztachetami i jak widać nie wyszło mu to.
-Więc założyliście się o to, że opanuje te całe bramy i mu się udało, hę? – westchnął cicho pod nosem bo wciąż nie wiedział najważniejszego. Czym były te całe bramy i co w ich nauczeniu było takiego niesamowitego.
-On też je zna? – spytał zerkając na stajennego. Wszystko wskazywało na to że tak. Sądząc po podobnym wieku obu chłopaków, zapewne byli czymś w stylu rywali. Chłopiec od koni wyglądał na tego lepszego, bardziej utalentowanego. Nie bez powodu, staruszek trochę w drwiący sposób zwrócił się w jego stronę korzystając z przydomku chłopaka. Jak on brzmiał? Stalowo ręki? Faktycznie coś mogło w tym być. Nie bez powodu był tak umięśniony.
-Jakiego wyzwania? – spytał delikatnie zdezorientowany. Wziął głęboki oddech i zmierzwił jedną dłonią włosy, a później przetarł sobie kark. Chyba ostatnio był strasznie spięty, a jakiś masaż albo odrobina ruchu, świetnie by mu zrobiła. Zacisnął delikatnie pięści w kieszeniach. Nie przepadał za sekretami. Sam nie miał zbyt wielu. Gdy ktoś o coś pytał, był jak otwarta księga, mówił szczerze o wszystkim.
-To jest twój uczeń? – spytał z wyraźnym akcentem na „to”. Wyraźnie drwił z chłopaka i jego umiejętności. Może wynikało to trochę z zazdrości. Staruszek był naprawdę interesującą osobą, a sam chłopak nie wyglądał na zbyt ambitnego, wręcz przeciwnie. Sprawiał wrażenie słabego. Może i był nieco lepiej zbudowany od Ayato, ale to nie wygląd jest wyznacznikiem siły. Najlepszym tego przykładem jest staruszek.
-Fascynujące. Tajemnica dla tych, którzy się tym posługują… Wiesz, że w ten sposób ta tajemnica umrze. Po co się uczyć czegoś, o czym nie ma się pojęcia? – to trochę jak dostać kota w worku. Jeśli ktoś lubi, to na pierwszy rzut oka nawet fajnie, ale co jeśli okaże się on martwy. Tak samo było tutaj. Interesująca umiejętność, tylko co jeśli jest bezużyteczna.
-No więc, na czym to polega?

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 7/x
Ayato Ayato swoim brakiem odpowiedzi spowodował lekkie zadarcie brwi u staruszka, którego przecież nawet nie poznał do tej pory z imienia, a może nawet nigdy mu to nie będzie dane? Życie bywa różne nikt nic nie przewidzi jak się ono potoczy. Jak to było obecnie? A ja bym powiedział, że dosyć boleśnie. Lekko rozcięty łuk brwiowy, ale nie bezpośrednio nad okiem, tylko bardziej nad policzkiem dzięki czemu na Pana twarzy występowało mniejsze krwawienie nie zasłaniające widoku. W zamian za to posiadało inną wadę. Będzie bardziej napuchnięte, sine i dłużej się utrzymywało, a także przy naruszeniu każdym kolejnym bardziej bolało. To jest istotne względem jak można się domyślić ucznia. Jego twarz świadczyła o przyjęciu wielu takich ciosów i kontynuowaniu walki, uczeniu się. Czy taki cios mógł pomóc w lekkiej poprawie swego zachowania? A gdzie tam. Jednak zanim przejdziemy jakkolwiek dalej staruszek zadał pytanie nawiązujące jeszcze do tego co powiedziałeś przed nim. Widocznie nie chciał spuszczać z tematu.
- A jak uważasz? Dwa razy w takich tematach nie lubię pytać.
Mimo całej tej atmosfery mrocznej atmosfery, oberwania po mordzie nasz śmiałek wcale nie zaprzestawał zachowywać się jak ma w zwyczaju. Jakby to ktoś powiedział na ulicy za mały wpierdol dostał w swoim życiu, które go niczego nie nauczyło, ale może kiedyś przed śmiercią jeszcze przyjdzie na to czas... O ile jej nie przyśpieszy swoją głupotą, albo po prostu brakiem szczęścia. Przypadki chodzą po ludziach, a meteoryty z nieba niestety spadają, ludzie Hana spotykają. W tych czasach wcale nie trudno jest wpakować się w tarapaty aby wąchać kwiatki od spodu.
Po owych drwinach staruszek tylko złapał się za głowę wiedząc do czego to doprowadzi, stajenny też już odpuścił i zaczął zbierać porozwalane drewno. Tutaj przechodzimy jednak do głównego powodu takiego stanu rzeczy. A był nim ten nieszczęsny brązowowłosy uczeń, który nie zniósł już więcej drwin z Twojej strony. Ledwie pierwszą powiedziałeś, a co z resztą? Cóż raczej w tej sytuacji, która nastąpiła nie miałeś nic więcej szansy powiedzieć niżeli "Pięknie go urządziłeś… Okładałeś go pięściami, prawda?". Chwilę zamknął oczy i się skupił po czym ruszył z zdecydowanie dla Ciebie zbyt wielką szybkością. Nie byłeś w stanie za bardzo go dostrzec aż nagle zatrzymał się z ręką na Twojej koszuli pod szyją mocna za nią trzymając i lekko pociągając. Widać było w jego oczach gotowość do odpowiedzi na każdy Twój ruch.
- Równie dobrze mogę ja Ciebie tak okładać pięściami, że będziesz wyglądać niczym ja jeżeli tylko dalej tego chcesz. To jak będzie? Chcesz wykonać mały sparing czy może już się zsikałeś w gacie?

[Ayato]

Prowokowanie ludzi, podpuszczanie ich i zmuszanie do pewnych czynów, było czymś co Ayato uwielbiał. W pewnym sensie była to forma manipulacji, która intrygowała chłopaka. Poprzez swoje nieprzyjemne czyny, zachęcał innych do jeszcze gorszych rzeczy. Wpływał na ich decyzje niekiedy nieodpowiednie dla społeczeństwa, przez co spotykali się z poważnymi konsekwencjami. Zdarzało się, że czasem musiał ponieść za to solidną karę, ale nie przeszkadzało mu to. Nigdy sobie nie żałował, w końcu dla niego to wszystko było tylko zabawą. Nie przeszkadzało mu stanąć z kimś do walki i przegrać. Jak mocno by nie ucierpiał, to tylko kwestią czasu był powrót do zdrowia. Miało to swoje plusy. Zawsze wracał silniejszy, w lepszej formie i z większym doświadczeniem.
-Wykorzystać tak, by było ciekawie. – odparł dosyć krótko. Bądź co bądź udało mu się spełnić swoje oczekiwania. Wciągnął się w sam środek całej awantury i właściwie to stał się jej epicentrum. Gdyby nie on, wszyscy pewnie już dawno by się rozeszli w swoje strony. W pewnym sensie został jej przedłużeniem o kilka, a może nawet kilkanaście minut, biorąc pod uwagę wybuchowy charakter młodzieńca o brąz włosach.
-Nie ładnie tak ignorować czyjeś pytania. – mruknął czując na swojej koszuli silny uścisk chłopaka. Kątem oka zerknął na jego dłonie. Mina chłopaka wyraźnie uległa zmianie. Biła od niego wyraźna niechęć, a oczy były przepełnione pogardą jego stronę. Był może nieco szybszy, ale nie wywoływało to ani odrobiny strachu u Ayato. Wręcz przeciwnie, tuż pod warstwą odrazy cały się ekscytował. Można powiedzieć, że dosłownie płonął od środka z podniecenia. Westchnął wyraźnie zirytowany i rozluźnił nieco ramiona. Nie szykował się do niczego. Nie śpieszyło mu się by walczyć, chociaż nie miał zamiaru odmawiać. Rywal był zbyt czujny.
-Wielkie słowa jak na kogoś takiego. – uśmiechnął się delikatnie. W jego głosie było słychać jak drwił z chłopaka. Szczerze, to chyba chciał przyjąć nawet jeden cios na twarz. Przekonać się o jego sile i poznać możliwości, które jakieś tam były. W końcu do najwolniejszych nie należał. Powolne zmysły zielonowłosego miały problemy by nadążyć za chłopakiem. Może szybkość była jego jedynym atutem. Nie wyglądał jednak na jakieś straszne chucherko. To ciało mogło być dużo bardziej zaskakujące niż mogło się to wydawać. Z drugiej strony podobnie było z Ayato. Był chyba najchudszy ze wszystkich tutaj zebranych, przez co mógł się okazać największym zaskoczeniem.
-Twój kolega myśli, że nie dasz rady zrobić takiego rozpierdolu jak staruszek. - zamrugał kilka razy i przechylił głowę w jego stronę, tak jakby dosłownie prosił się o cios, jakby chciał, by brązowowłosy go zaatakował. Jednocześnie powoli uniósł jedną rękę do góry, tak by móc spróbować złapać ewentualny atak w twarz.

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 9/x
Ayato Mimo ostrzeżeń zielonowłosy nie przestał prowokować młodzieńca, który w tym momencie pewnie najchętniej by Tobie wywalił w twarz, ale coś go w zatrzymywało. Czyżby to dlatego, że aż sam się o to prosiłeś? Chyba nie za bardzo mu uśmiechało się robić to co chcesz, byłeś tylko nic nie znaczącym obcym o którym odchodząc szybko by zapomniał. Ucisk na Twoim ubraniu zelżał, a po chwili całkowicie odpuścił, wydawałoby się Tobie, że sobie daruje dalsze poczynania, ale to tylko mylne złudzenia. Zamiast uderzać Ciebie w twarz na co byłeś gotowy i czego oczekiwałeś on skorzystał z prostej techniki Taijutsu. Konoha Reppū. Po odpuszczeniu Ciebie zaraz przykucnął uginając jedną nogę, a drugą zostawił wyprostowaną szurając nią po ziemi. Szybki obrót wokół własnej osi i zaskoczony, a zbyt wolno orientujący się w sytuacji Ayato został bez szans i musiał uznać jego przewagę w tej sytuacji. Przez chwilę jego ciało pozostało bezwładne w powietrzu, aby po chwili uderzyć plecami i głową o grunt. Szkoda, że śnieg nie padał jeszcze tej zimy trochę zamortyzowałby upadek. Z drugiej strony patrząc może to pomoże z jego nastawieniem do świata, myśleniem i coś zmieni w dalszej rozmowie? Raczej złudne nadzieje, bo nic się raczej nie stanie poza lekkim oszołomieniem i tymczasowym bólem.
- Wykorzystać tak aby było ciekawie? Czyli co tak jak tutaj aby przywalić kogoś kawałkiem drewna, albo odpowiedzieć silniejszemu jak go zaczepiasz? Ta moc nie powinna służyć do tego.
Splunął obok Ciebie i spoglądał z wzrokiem pogardy jak jeszcze leżysz na ziemi. Co warte do podkreślenia stajenny zebrał w międzyczasie większość drewna i pewnie niedługo zniknie nie mając obecnie już nic więcej z nimi do porozmawiania na ten czas, wolałby zostać obecnie chyba samemu. Do tego ma pracę i jak dobrze pamiętamy konika do zamknięcia w klatce, który jeszcze nie uciekł. Raczej nie dałoby się tego tutaj przeoczyć, że taki jeden chce uciec. Staruszek się przyglądał z zaciekawieniem na nie tylko Ciebie, ale i swojego ucznia. Był ciekaw jak on postąpi i dawał wam jeszcze trochę czasu na rozwikłanie swoich spraw, ale musiał się wtrącić z względu na coraz większe zainteresowanie co się tutaj dzieje przez strażników. Nie ma co się dziwić mimo niewielkiego ruchu na ile można pozwalać? Wcześniej nie zrobili nic z burdelem, bo ktoś zdążył się nimi zająć, a teraz ponownie jakieś kłopoty są sprawiane.
- Jeżeli macie zamiar dalej tutaj rozrabiać postanawiam zmienić miejsce. Niektórych cierpliwość może niedługo się skończyć, a po co wam płacić grzywnę?

Technika:

Nazwa

Konoha Reppū

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Proste uderzenie, zwalające przeciwnika z nóg. Gdy ktoś się zbliży na odległość nogi, użytkownik obraca się, uginając jedną nogę, zaś drugą wyprowadzając low kick na stopy przeciwnika. Poprawnie wykonana sprawia, że oponent ląduje na ziemi, wystawiony na dalsze uderzenia. Technika jest prosta do opanowania, wymaga ona jednak trochę doświadczenia, by móc wybrać idealny moment na jej wyprowadzenie.

[Ayato]

Może nie wyszło tak jak tego oczekiwał, ale też nie było źle. Jeśli można powiedzieć, że pozwalanie się bić może nie być czymś zły. W każdy razie, chłopak dał się podpuścić i postanowił zaatakować. Był szybki i na tyle silny by powalić zielonowłosego. Dosyć dziwnym było uczucie, tracić kontrolę nad własnym ciałem, gdy nogi powoli szybowały do góry, a reszta ciała opadała na ziemię. Z lekkim hukiem upadł na chłodny grunt. Spojrzał w niebo i zaśmiał się pod nosem. Nic nie mówił, uśmiech na twarzy chłopaka wyrażał więcej niż tysiąc słów. Był podekscytowany. Chciał by ta walka, jeśli tak to można nazwać trwała jeszcze dłużej. Wziął głęboki oddech i zerknął na stojących nad nim mężczyzn. Oczy mu zabłyszczały. Wyglądały jak szkarłatne lustro, w którym można było dostrzec podobiznę szatyna.
-O czym mówisz? – uniósł delikatnie jedną brew do góry. Nie do końca rozumiał o czym mówi chłopak. Chyba myśleli o czymś zupełnie innym, skąd wynikało ich nieporozumienie. Kątem oka zerknął na staruszka, może ten był w stanie wyjaśnić o co mu chodzi. Wyraz twarzy Ayato wskazywał na wyraźnie zakłopotanie. Miał charakter pytający, nie rozumiał tej całej sytuacji. Westchnął tylko cicho i pokręcił głowa na boki. Nie było sensu, by próbować się z nim dogadać. Chłopak nie wyglądał na takiego, który byłby w stanie zrozumieć poglądy zielonowłosego.
-W Twoich słowach nie ma żadnego sensu. – odparł wbijając palce w piach. Niewielkie gródku zbierały się pod paznokciami chłopaka, barwiąc je na czarno. W garści zebrał odrobinę ziemi. Swoimi ruchami starał się nie prowokować za bardzo chłopaka, do kolejnego ataku. W końcu jak to się mawia, leżącego się nie kopie.
-No tak. Moc powinna być wykorzystywana do dobrych czynów… Cokolwiek to jest. Bo przecież, nie powinna być ona dla nas. – wcale nie stajemy się silni dla siebie. Przecież to logiczne, że każdy kto pragnie potęgi, przede wszystkimi myśli o innych. O biedny, chorych, bliskich. Wiec kurwa dlaczego wciąż jest ich tak wiele? Ludzie oszukują się, gdy w rzeczywistości są strasznymi egoistami. Hipokryci oczekują dobroci od innych, gdy sami nie potrafią jej dać. Mało kto wykorzystuje swoją siłę dla dobra innych. Czym w ogóle jest dobro? Kto powiedział, że musi to być bezwarunkowa pomoc? Dlaczego mamy dbać o innych, gdy nie czerpiemy z tego radości? Żyjemy tylko i wyłącznie dla siebie. Warto byśmy byli szczęśliwi. W końcu to nie nasza wina, że ktoś miał pecha w przeszłości. Dlaczego musimy mu współczuć? Bo społeczeństwo tak nakazuje? Narzuca na ludzi normy i zachowania które są akceptowalne albo wręcz karalne. W ludziach nie ma nic złego, mają prawo być tacy jacy tego pragną.
-To tylko pieniądze… - mruknął obojętnym głosem. Nie zależało mu na takich błahostkach jak kilka monet. Ważne, by miał tylko za co się przespać w karczmie, czasem coś zjeść i napić się do upadłego. Zawsze mógł się posunąć do „złego” czynu jakim była kradzież, czy rabunek. Dla zielonowłosego to wszystko jedno.
Uniósł szybko jedną nogę i wycelował w wewnętrzne zgięcie kolana brązowowłosego chłopaka. Wziął delikatny zamach i spróbował kopnąć go z całej siły. Chciał by upadł, a jeśli nie to chociaż przykucnął pod wpływem mocnego uderzenia. Zawsze to spowolni nieco jego ruchy i daj chociaż cień szansy na dalszą walkę. Machnął ręką i rzucił wcześniej zebranym piaskiem, błotem czy czymkolwiek tam miał prosto w twarz chłopaka. Może był to nieco nieczysty ruch, ale kogo to obchodzi. Mówimy tutaj o Ayato. Ten dzieciak nie miał żadnego honoru, szacunku i zdecydowanie nie wiedział kiedy opuścić. Jeśli miał czas, możliwości to po prostu wstał.

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 11/x
Ayato Posiadający zdecydowanie swoje podejście do świata Ayato nie rozumiał sentencji którą mówił chłopak. Co on mógł mieć na myśli? To właśnie pytanie dało się przeczytać z jego twarzy. To samo zauważył brązowowłosy, który lekko się tym zirytował. Przymrużone oczy wpatrywały się w Ciebie z góry. Nie pokazywał po sobie, ale wyłapał ruch który robiłeś ręką. Piach był zimny, przecież mamy zimę więc bywają ochłodzenia i tutaj. Ta kraina nie przypominała tego co można było zastać w lato, ale jedno się nie zmieniło co było charakterystyczne dla tej prowincji. Było tutaj bardzo mało deszczów. Dzisiaj kolejnego już nie będzie. Atakować Ciebie nie miał zamiaru i czekał na każdą kontynuację, aż przetrawisz informacje i wyciągniesz jakiś wniosek i patrząc na ostatnią wypowiedź udało się to. Tylko do czynienia dobra? Nie prawda. Zdenerwował się tym stwierdzeniem, bo wiedział jak ono jest niepoprawne w tym świecie. Dobro nigdy nie istniało, ostatecznie i tak wojnami się tylko kończyło. Jak teraz ostatnio Sabaku kontra Kaguya. W jego mowie dało się wyczuć agresję wewnętrzną, ale raczej za poprzednie czyny co ma zamiar teraz wygarnąć Tobie:
- Dla takiego debila jak Ty nic nie ma sensu i znaczenia. Ludzkie życie i wszystko pewnie jest bez wartości. Wiem, że staruszek chciał to obrócić w żart abym przyjął to inaczej, ale Ty chciałeś po prostu się zabawić i zobaczyć do czego to doprowadzi.
Tutaj na chwilę lekko spuścił z tonu. Wyglądało jakby z niego lekko zeszło powietrze.
- Widzisz... Nie ma czegoś takiego jak dobro. Czy idąc na wojnę jak bronisz swojej rodziny mordować czyjąś inną to czynisz dobro czy zło? Nie można się okłamywać, że czyni się dobro. Od to co trzeba, korzystać roztropnie nie dla własnej zabawy atakując przypadkowych ludzi. Nie pozwolę nigdy komuś kto nie liczy się z żadnymi przyjętymi ogólnymi zasadami zdobyć tą moc. Poszanowanie czyjejś godności, mienia. Widząc co robisz pewnie to wszystko to dla Ciebie marność nie mylę się?
W tym momencie przeszedłeś do swojego planu wyśmiewając staruszka. Tylko pieniądze, ale to nie jest prawda. Za pierwszym razem jeżeli się nigdy nie było wcześniej karanym tak by się pewnie skończyło. Dla tych bardziej znanych i nie przestających mimo upomnień zawsze jest przytulne więzienie nad którym sprawuje pieczę ród Ayatsuri. Postanowiłeś zaatakować nogą czym zmyliłeś młodzieńca. Miał on ciągle na uwadze Twoje ręce i dał się podejść. Musząc uznać siłę uderzenia upadł na jedno kolano natychmiastowo zasłaniając twarz przed piachem który zdążyłeś zaraz rzucić. Tego się spodziewał i zdołał w pełni zablokować. Z tej pozycji zaraz po tym odskoczył w tym poza zasięg ramion czy nóg więc mogłeś w spokoju wstać. Dało się zauważyć tylko odchodzącego staruszka, który tylko na pożegnanie przypomniał uczniowi o ich wspólnych planach. Zaraz po tym nagle prawie że znikł dla Ciebie nie było żadnej szansy abyś go jakkolwiek śledził.
- Ja nie jestem potrzebny w waszych igraszkach. Rokuro nie zapomnij jutro z samego rana widzimy się u mnie i wyruszamy na obóz.
Stajenny już dawno uprzątnął bałagan i się zwinął pewnie zamykać uciekiniera na prawie wolności w postaci konika i zostałeś sam na sam z jego podopiecznym, który czekał na dalsze Twoje reakcje. Co zechcesz zrobić?

P.S. Proszę o staty i jutsu jak używasz w uhide jeżeli podejmujesz działania ofensywne. W przypadku braku techniki nie uznaję jej w przyszłości.

[Ayato]

Ludzie dosyć szybko ulegali emocją, które często zaburzały światopogląd. Pozbawiony jakiegokolwiek sumienia Ayato, wbrew pozorom dosyć często kierował się logicznym myśleniem, nawet gdy dla innych ludzi to absurd. Faktycznie, sporo rzeczy było dla niego bez wartości czy pozbawione sensu. Takie jest jednak życie. Wszystko czego nie da się wytłumaczyć, jest głupie. Życie samo w sobie cenił. Niestety ma się je tylko jedno i warto przeżyć najlepiej jak się da. Chciał je przeżyć najlepiej jak się da. Do śmierci podchodził w nieco bardziej błahy sposób. Nie bał się go odbierać, nie wahał się, w końcu zabawnie jest patrzeć na czyjeś cierpienie, a tak czy siak czeka to każdego. Czy to ważne, czy przyjdzie ona z rąk chłopaka czy za kilka dni w jakimś głupim wypadku. Faktycznie morderstwo to coś złego, ale taki jest świat. Przecież nikt nie powiedział, że będzie kolorowo. Nie można przewidzieć swojej śmierci. Ludzie twierdzą, że da się jej uniknąć, ale w rzeczywistości to głupi błąd. Po prostu to nie była jeszcze pora tego potwora. Bawi się ludźmi, którzy nie potrafią jej zaakceptować gdy w końcu przychodzi.
-Zabawne. – westchnął cicho pod nosem, ale czy warto było wdawać się w tą bezsensowną dyskusję. Jaka jest szansa, że ten chłopak zrozumie spojrzenie na świat z perspektywy zielonowłosego. Czy ktokolwiek był w stanie zrozumieć? Już raz miał okazję by o tym porozmawiać. Pierdolony rycerzyk, obrońca sprawiedliwości, ślepo wierzący w swoje ideały. Dobroć, która nie ma żadnej siły, a ma zmienić świat. Pozbyć się wszystkiego co złe. Tak, dobry żart. Nic idealnego nie istnieje – no może poza liczbą osiem – ale czy tak trudno to zaakceptować?
-Czy zabijając by obronić własne życie, jesteś niewinny? Uważasz się za mordercę, prawda? – odparł tak samo głupim pytaniem, jak to któro zadał chłopak. Na twarzy zielonowłosego pojawił się delikatny uśmieszek. Sposób myślenia szatyna miał nawet jakiś sens. Sprawiał wrażenie, że chce znaleźć się gdzieś pomiędzy tymi dwoma stronami – dobra i złą – ale nie potrafił zaakceptować tej złej.
-Jesteś głupi. Twierdzisz, że jedno nie istnieje, a drugiego nie umiesz zaakceptować. Faktycznie nie istnieje nic takiego jak dobro i zło. Istnieją tylko normy, którzy ludzie przyjęli dla własnej wygody, a i tak ciągle je łamią. Nie ma nic złego, by żyć dla własnej przyjemności, właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Jaki jest inny sens życia, jeśli nie dla siebie? Przecież nie żyjesz dla nikogo innego. Co Cię obchodzi czy Twój sąsiad umrze dziś, czy za tydzień. Prędzej czy później i tak go to czeka. Nikt nie jest nieśmiertelny i nikt nie panuje nad tą wyjątkową datą. Nikt nie ma prawa zabronić jej przyjść. W końcu przyjdzie, gdy los tak będzie chciał. Właśnie dlatego, nie ma nic złego w zabijaniu. Ludzie, tak zwani mordercy, to zwykłe narzędzia w dłoniach niewidzialnego ducha, którego wszyscy nazywają śmiercią. – odetchnął nieco z ulgą, gdy zakończył swój nieco dłuższy wywód. Wszystko wyszło z niego tak po prostu. Chyba nawet do końca nie wiedział co dokładnie powiedział. Otrzepał dłonie z piachu, który na nich pozostał, podobnie zrobił ze spodniami i nieco potrząsnął koszulką. Sięgnął do torby i wyjął z niej jednego z kilku papierosów. Odwrócił się w stronę stajni, opalając przy tym wystający z jednej strony tytoń. Zaciągnął się popielaty dymem, wypełniając nim całe płuca. Oj brakowało mu tego. Jak tak teraz pomyśleć, to był chyba jego pierwszy szlug, odkąd wyszedł z więzienia. Mniejsza o to.
-Pi… - „pierdol się”. Dokładnie tak miał zakończyć tą rozmowę, ale jakoś nie widział w tym sensu. Brązowowłosy nie był na tyle głupi na jakiego wyglądał, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie. Wsadził jedną rękę do kieszeni i poszedł do stajni, by załatwić resztę spraw związanych z podróżą do… właśnie dokąd?

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 13/x
Ayato Na sam początek brązowowłosy nie wiedział po co zadałeś to pierwsze pytanie, wszystko jednak przed nim. Nie zastanawiał się długo, bo odpowiedź znał już od dawien dawna, ale raczej nie taką jak się Ayato spodziewał. Wyłapał ten uśmieszek który można powiedzieć skopiował, czyżby lubił takie dyskusje? Kto tam go wie, ale dla mnie typek jest podejrzany. Może i to było tylko głupie pytanie, ale odpowiedź na nie dał - jak się można domyślić - bez wielkiego zastanowienia.
- Myślisz, że bym się uważał za mordercę? Wiem w jakim świecie żyjemy i już parę osób zabiłem, ale to nie oznacza, że nim jestem.
Wraz z kolejnymi słowami zielonowłosego widać było rosnący lekko gniew, ale nie osiągnął jeszcze etapu kipienia nim. Od tyle lekko zdenerwowany Twoim podejściem do życia tak lekkim robiącym wszystko bez znaczenia. Jak można tak żyć? Nie miał zamiaru Tobie tak po prostu odejść swobodnie stąd jak sobie myślałeś i pewnie dyskusję by kontynuował dłużej gdybyś Ty sam tego chciał, był w tym raczej nieugięty wolą, jednak nie miał zamiaru Ciebie zatrzymywać skoro odchodziłeś, jednak chciał mieć ostatnie słowo w tym wszystkim.
- Życie polega na spełnianiu własnych zachcianek tutaj się zgadzam, ale jakby każdy robił co tylko zechce i mordował kogo popadnie czy atakował myślisz, że kiedykolwiek powstałaby jakakolwiek wioska, osada czy społeczność? Jeżeli chcemy w niej przebywać i z nią się utożsamiać powinno się je przestrzegać, a Ci co je łamią często giną. Powiedz mi tylko jedno skąd wiem, że on umrze za tydzień, a nie dopiero za dziesięć lat? O ile dni nie mają wielkiego znaczenia tak lata czyjegoś życia już posiadają wartość, dlatego też nie powinniśmy się bawić w śmierć bez powodu. Jeżeli chcesz przyjdź jutro tutaj z samego rana o piątej. Czekać będę na Ciebie dziesięć minut tylko potem mam zamiar udać się na trening samemu.
Z jakich przyczyn wynikało to ostatnie zdanie? Pewnie z jakichś ukrytych w nim pobudek, może nawet przeciągnięcie ukryte Ciebie na jasną stronę mocy, albo po prostu dokończenie dyskusji. Słyszałeś je już odchodząc z papierosem w zębach w stronę stajni, aby udać się gdziekolwiek w podróż, ale to mogło się zmienić prawda? Uczeń więcej czasu tutaj nie spędzał, odwrócił się w kierunku wioski i tam właśnie się udał pewnie na obiad i spoczynek, a co z Tobą? Nie zmieniając swoich postanowień zostałeś wysłany zapewne do Shigashi no Kibu, bo tam najwięcej osób się obecnie wybiera. Pora była popołudniowa w ciągu zimy, a największy ruch dzisiejszego dnia w osadzie właśnie miał się zaczynać.

[Ayato]

Przyklasnął dłońmi dwa razy w niewielkich odstępach czasu. Głową pokręcił na boki, a na twarzy malował mu się wyraz lekkiego niezadowolenia. Poglądy brązowowłosego chłopaka nieco bawiły młodego Akimichi. Dopóki jesteśmy ofiarą zdarzenia to możemy zabijać? Prawda jest taka, że gdyby był silniejszy, to potrafiłby się pohamować. Nie zabiłby człowieka, nie dałby rady. Morderstwo to straszny czyn, który można popełnić na dwa sposoby. Bezwzględnie dla własnej przyjemności, spełnienia swoich celów, albo ulec emocjom. W przypadku tego pierwszego jesteśmy świadomi swoich czynów, co czyni nas silnymi, prawdziwymi. Morderstwo pod wpływem chwili to kłamstwo. Ci ludzie są jeszcze gorsi. Oszuści, którzy uważają, że nic złego się nie stało, pomimo tego, że na ich dłoniach spoczęła krew innego człowieka. Nawet jeśli złego, to co z tego? Wmawiają sobie, że każdy ma prawo do życia, a jednocześnie łamią tą zasadę. Hipokryci.
-Brawo, gratuluję! Jesteś mordercą, właśnie się do tego przyznałeś. – oznajmił ze spokojem. Nie chciał do tego w żaden sposób przekonywać chłopaka. Jeśli potrafił to sam zrozumieć to dobrze, fajnie, a jeśli nie to tylko świadczyło o jego zaślepieniu i głupocie. Zaciągnął się delikatnie dymem papierosowym. Ostry zapach tytoniu utknął w gardle chłopaka. Zebrał ślinę z ust i splunął na ziemię, jakby chciał się pozbyć tego smaku. Strzepał odrobinę popiołu na ziemię. Jednym uchem wysłuchał dalszych wywodów chłopaka.
Na twarzy zielonowłosego pojawił się nieco szerszy uśmiech, arogancki. Przymknął na moment oczy i zerknął w niebo. Przez krótką chwilę się przyglądał błękitnej tafli nad głowa. Widział coś w niej? Możliwe, gdyby nawet rozmawiał z urojonymi głosami ludzkiej głupoty, które męczyły go po nocach, gdy nie mógł spać.
-Społeczeństwo jest głupie. Wybitne jednostki są wykorzystywane przez głupie grupy zwane wioskami. Czy to sprawiedliwe? – nie oczekiwał odpowiedzi. Nie chciał też ciągnąć tego tematu. Tematu zdrady, gdy przyjaciele odwracają się do ciebie plecami. Czy tak powinno wyglądać to społeczeństwo? Czy w tym społeczeństwie powinna panować bieda? Czy nie powinno ono istnieć, by wszyscy byli równi, by sobie pomagali? Dlaczego jedni bogacą się kosztem innych? Świat jest okrutny. Jest jak mężczyzna w burdelu, a ludzie to jego nieużywane kurwy. Na kogo przyjdzie kolej dziś? Kto się zatraci w tym szaleństwie.
Uniósł ręce do góry i zakręcił się dookoła. Modlił się? Nie, śmiał. Głośno i w szaleńczy sposób. Czasem jego zachowanie było naprawdę dziwne. Chłopak zadał jednak zbyt piękne pytanie, by tak po prostu mógł sobie pójść.
-Bo umrze dziś. – odparł z szaleńczym uśmiechem na twarzy. Błysk w jego oczach mówił tylko jedno. To ludzie decydują kiedy kto umrze. Każdy człowiek ma władzę nad losem drugiego. Po prostu inni tego nie dostrzegają. To od nas zależy, czy ktoś zechce go zabić, czy może będzie mu dane dożyć spokojnej starości. Nikt nie wie kiedy ma wybić jego ostatnia minuta. Nie można obwiniać kogoś za „przedwczesną” śmierć. Jej data jest tylko jedna i nie obchodzi jej powód. -Dlatego to takie cudowne! – dodał cały podekscytowany. Bycie panem czyjegoś losu podniecało chłopaka. Miał moc by spotkać się z samą śmiercią, by poczuć jej chłodny dotyk popychający go do przodu, na swoim ramieniu. Niesamowity dar, a zarazem straszny. Dla wielu zwykły potwór nienadający się do życia w społeczeństwie, ale po co komu zakłamany świat.
Szybka zmiana zdań nieco zaskoczyła Ayato. Nie rozumiał skąd to wynikało, ale chyba nie miał za bardzo zamiaru w to wnikać głębiej. Może jednak miał jakiś swój niesamowity urok osobisty, który przyciągał innych ludzi. Spojrzał w kierunku strażników, którzy kręcili się gdzieś tu w okolicy. Uniósł rękę lekko do góry i pomachał w ich stronę, a chwilę później wystawił środkowy palec. Prowokował ich? Zdecydowanie tak, gdyby stał bliżej może nawet i zwróciłby się w ich stronę z czymś w stylu „cześć chuje”.
Miasta kupieckie nie interesowały chłopaka. Zdecydowanie bardziej był za zwiedzaniem nieznanych mu jeszcze terenów. Świat był wielki, poza kilkoma wioskami samotnych wydm, do odwiedzenia miał jeszcze całą północ oraz wschód kontynentu. Nic interesującego, więc zawrócił do wioski w poszukiwaniu karczmy. Zdecydowanie zależało mu na biedniejszej okolicy, gdzie wiele czynów uchodzi płazem, a beztroskie bójki nie są niczym szczególnym. Tani alkohol był czymś czego potrzebował na ten zbliżający się powoli wieczór. No i musiał jakoś zająć swój czas do piątej rano…

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 15/x
Ayato Rokuro nie widział nic specjalnego w nazywaniu go mordercą, można tak na pewien sposób powiedzieć to o większości społeczeństwa jednak przechodnie zwrócili na to większą uwagę i omijali dwójkę z dalsza. Spojrzenie na tą sprawę na podstawie paru słów społeczeństwa, styl myślenia ucznia i Ayato. Każde z nich posiadało zupełnie inny punkt widzenia. Czy to możliwe aby oni jakkolwiek się kiedyś dogadali? Trochę to wątpliwe, każde z nich jest nieugięte w swoich przekonaniach więc jak pokieruje ich los? To jeszcze się okaże tymczasem czekało ich tymczasowe pożegnanie. Gdy spoglądałeś w niebo młodzieniec skończył mówić i odwrócił się odchodząc nie widząc Ciebie więcej. Można powiedzieć, że olał ten arogancki uśmiech. Po prostu już nie miał ochoty z Tobą dalej dyskutować, bo jaki w tym sens. Wspominając o strażnikach to trzeba powiedzieć, że od kiedy panował spokój mieli was w dupie jak obrońca z urzędu. Pozwolę to sobie prościej ująć pewną dawno usłyszaną sentencją: "wyjebane na całości poszli w chuj". To samo zrobił chłopak stąd nie widział ani nie słyszał będąc w danym momencie daleko od dalszych wyczynów Ayato. Te obroty i zaprawdę dziwne i zarazem niebezpieczne słowa sprawiały u wszystkich wręcz niepokój, ale brak reakcji. Każdy był zajęty swoimi rzeczami.
Postanowiłeś udać się do karczmy będąc olany przez społeczeństwo. Jakiejś tańszej, osobiście nie uważam aby to było zbyt ważne więc krótko opiszę co tam się działo. Za nocleg musiałeś zapłacić z posiłkiem jakieś dwieście ryo wraz z alkoholem. Pijąc bez umiaru to dwieście pięćdziesiąt policzymy, ale wtedy będzie kacyk z rana i przydałby się jakiś ramenik prawda? To już jest w tym zestawie muszę powiedzieć więc nie jest tak najdrożej jednym i drugim. Warto skorzystać, przecież trzeba posiadać siłę. Obyło się bez problemów, mimo wszystko obecnie nigdzie nie było tłoczno w takich miejscach, bo większość na wojnie więc i do bijatyk nie dochodzi raczej tak czy siak, bo straże dobrze dopilnowały miasta aby to wyeliminować. Od tyle, że typowa tania karczma w mieście, raczej nigdzie taniej się tego nie dostanie i tak nie można narzekać. Zwykłe warunki do godnego spędzenia reszty dnia i nocy. Gdy wróciłeś tutaj o piątej rano lekko przed czasem musiałeś chwilę poczekać, ale spotkałeś zarówno chłopaka jak i staruszka który Tobą już nie był zdziwiony. Trzeba powiedzieć, że ten Rokuro miał dobrą regenerację, bo jego rany na twarzy lekko zeszły i się zaleczyły.
- Chodź z nami, ale bez zbędnego gadania. Nie mam zamiaru z Tobą dyskutować, na miejscu rozwiążemy to naszymi pięściami. Przy okazji zobaczysz czego mogę Ciebie nauczyć staruszek uważa, że muszę wrócić do podstaw aby się rozwinąć więc pomogę sobie patrząc jak to robi nowicjusz. Korzyść dla obu, chociaż wpierdol tylko dla jednego przegranego. Uczciwa wymiana co? Bierz ten plecak ze sobą bo spędzimy tam cztery dni więc przydaj się na coś zamiast być darmozjadem.
Mistrz tylko się zaśmiał na te słowa, ale podobało mu się to wiedział zapewne, że jest to potrzebne dla dalszego postępu jego ucznia. Dodaje to zupełnie inne spojrzenie czasem na pewne tematy takie spojrzenie z dalsza mogąc na spokojnie wszystko przemyśleć. Nie przedłużając podróży raczej wyruszyliście chyba, że będą jakieś obiekcje. W każdym momencie przecież można zrezygnować. Plecak to w sumie zabawne powiedzenie, bo to były takie można powiedzieć obudowane nosze z linami aby założyć na ramiona, a w środku dwa worki mocno zawiązane aby nic nie wypadło i baniaki z wodą. Co było w środku? Coś ciężkiego tyle mogłeś stwierdzić. Staruszek taszczył to w ręku przez całą tą drogę tutaj, jednak nie było dla Ciebie takie straszne. Zmęczy. Widać było, że odmowy nie przyjmowali, bo sami posiadali wydawało się jeszcze bardziej wymagające pakunki. Rokuro też swój zdecydowanie odczuje, było widać to po nim, ale przecież to dodatkowy trening prawda? Dotarliście do pewnego lasu palm...
- Całkiem ciekawe miejsce co?

Ayato ZT -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=68&p=42135#p42135

[Ryūji]

Długa droga czekała młodego władce pisaku, pełna niebezpieczeństw tylko po to by stanąć w regionie który będzie jeszcze bardziej niebezpieczny. Ostatnia wizyta członka kruków zwiastowała okazje ale i ryzyko, które w najlepszym wypadku może się zakończyć kalectwem lub śmiercią, ale cóż takie życie shinobi. Odpowiednio wyposażony i przygotowany zmierzał na Huyo poprzez Atsui, Tajemniczy las oraz Kantai by tam znaleźć łódź bądź statek który przetransportuje go na morskie klify. Sama droga mogła wiele go nauczyć, dlatego też chciał z niej wyciągnąć jak najwięcej i postanowił zrezygnować z jakiegokolwiek środku transportu i odbyć ja tradycyjnie pieszo. Najbardziej cieszył się na przemierzenie tajemniczego lasu, słyszał o nim wiele niebezpiecznych historii ale także nie mógł się doczekać "morza" bujnych i wysokich na kilkadziesiąt metrów drzew.

Skąd: Sabishi
Dokąd: Hyuo
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: 13:47
Środek transportu: brak

[Kyoto]

Szybko upłynęła podróż Kyoto w regiony Sabashi, jednak zajeło mu trochę znalezienie portu skąd miał odpływać rzekomy transport z rzekomymi najemnikami. Jakież było zdziwienie chłopaka kiedy na miejscu dowiedział się o ilośći transportu w kierunku wyspy Hyuo. Coś co wydawało się chłopakowi przypadkową łapanką tutaj na miejscu przypominało pospolite ruszenie. W tym momencie Kyoto zaczął podchodzić do sprawy całkiem poważnie. W pierwszej kolejności dowiedział się kiedy i gdzie odpływa pierwszy transport na wyspę przy czym doradzono mu odpowiednie zaopatrzenie w postaci ciepłych ubrań. Tak tez zrobił i udał się do pobliskich punktów zaopatrzeniowych po zapas ciepłych ubrań i suche jedzenie, które nie zamarznie.

Skąd: Sabishi
Dokąd: Hyuo
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: 14:57
Środek transportu: brak