Szlak transportowy

[Reika]

Zanim jednak Reika opuściła osadę Senju, odwiedziła jeszcze Toshio. Nie chciała przecież odejść bez pożegnania z kuzynem. Wyjaśniła mu, że wyrusza na wyprawę i że nie będzie jej przez jakiś czas, ale ma nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Życzyła Toshio sukcesów w dalszym doskonaleniu się i wyściskała go na pożegnanie, po czym ostatecznie opuściła wioskę i ruszyła szlakiem w stronę Sakai. Jej trasa biegła przez byłe pole bitwy pod Górą Czaszki, gdzie zatrzymała się na chwilę, aby złożyć hołd tym, którzy tam polegli, a następnie ruszyła w dalszą drogę. Zanim dotrze do Karmazynowych Szczytów, miała jeszcze po drodze Yusetsu, które zamieszkiwali Inuzuka. Reika od razu pomyślała o Yoichim, którego spory czas już nie widziała, więc jeśli ma przechodzić przez jego osadę, to dlaczego nie miałaby przy okazji się z nim spotkać i zapytać co u niego? Polubiła tego rudowłosego chłopaka, za jego beztroski sposób bycia i za to, że on jeden naprawdę dobrze ją rozumiał, poza jej własną rodziną. Na samą myśl o ponownym spotkaniu, na twarzy kunoichi zagościł uśmiech. Musiała tylko pamiętać, żeby się wystrzegać jego zakusów, gdyż miała w pamięci to, jak próbował bajerować samą Liderkę Yuki. Wyglądało na to, że Yoichi miał naturę podrywacza i będzie trzeba na to uważać. Lepiej nie brnąć w coś, co potem może złamać jej serce. Swoją drogą, ciekawe czy ją pozna. Pamiętał ją przecież jako blondynkę, chociaż z drugiej strony był przecież Inuzuka, więc może po zapachu? Idąc tak przed siebie, rozmyślała o tym, jakie to krępujące żyć wokół tylu czułych nosów. Zero jakiejkolwiek intymności.
Droga nie była uciążliwa, zwłaszcza że kunoichi zaopatrzyła się w nowy strój podróżny, który był znacznie lżejszy do poprzedniego. Tamten postanowiła póki co zostawić w szafie, zwłaszcza kamizelkę z futrzanym kołnierzem, który cały czas przypominał o jej zemście na basiorze. Sokół pocztowy za to okazał się całkiem ciekawym towarzyszem. Często szybował po niebie nad jej głową i łapał na posiłek małe gryzonie, ale też co jakiś czas sfruwał jej na ramię i dawał się pogłaskać po upierzonej piersi. Ciekawe, czy byłaby w stanie nauczyć go polować na królika i przynosić go jej. Miała sporo czasu, żeby tego spróbować.

[zt]

Skąd: Shinrin
Dokąd: Yusetsu
Czas podróży: 1h
Czas przybycia: 22:55
Środek transportu: Nogi

[Ichirou]

Misja rangi C
29/30

---

Czarnowłosy shinobi mógł upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Zależało mu na jak najszybszym opuszczeniu kupieckiego miasta, a jak się wkrótce okazało, znalazł na to wygodniejszy od piechoty sposób, który na dodatek umożliwiał jakiś zarobek. Może miejsce u woźnicy na przodzie wozu nie było idealnym środkiem transportu dla młodego panicza, ale luksusy w tym momencie były drugorzędne. Nie należy też zapomnieć, że Kin'yu był na obczyźnie, a jego możliwości z powodu pewnych incydentów nie były już tak wielkie, kiedy mógł spełniać praktycznie każdą swoją zachciankę, żyjąc we włościach swojego rodu.
Czas płynął, a liczba kilometrów dzielących do celu zmniejszała się. Podróż przebiegała spokojnie, może i nawet leniwie. Aż do pewnego momentu, kiedy dotarli do około trzech czwartych planowanej trasy. Widząc w oddali coś dziwnego, woźnica natychmiast wstrzymał konie. Jego zachowanie wskazywało na wyraźnie ostrożną postawę i na jeszcze większą bojaźliwość. Co to takiego było? Ano jakiś wóz na drodze, przewrócony na bok, a przy nim kilka osób. Z obecnego dystansu trudno było jednak wychwycić więcej detali.
- Słyszałem no o takich rzeczach. W taki sposób różne zbójce próbują robić zasadzki - podzielił się swoimi myślami z ochroniarzem. Jeżeli czarnowłosy mistrz baniek wytężył swój wzrok, to mógł dostrzec czwórkę mężczyzn przy tym wozie. Wóz wyglądał na towarowy, natomiast grupka osobników na zwykłych, przeciętnych do bólu zjadaczy chleba. Może więc mały incydent, a nie od razu pułapka bandytów? Cóż, z drugiej strony, oprychy na właśnie coś takiego by pozorowali.

[Kin'yu]

Podróż miała powoli, ale znośnie. Nie działo się nic i to był chyba jedyny plus sytuacji. Na moment obecny mogłem sobie pozwolić na relaks połączony z obserwacją terenu. Jeśli ktokolwiek chciałby nam przeszkodzić w dostaniu się do prowincji rodu Senju - po prostu go zaatakuję. Na obecny moment mimo moich wytężonych zmysłów nie mogłem znaleźć przeciwnika. Może to i dobrze? W końcu liczyły się również możliwości mózgu. Zadanie zlecone ninja niejednokrotnie dało się załatwić bez rozlewu krwi, czasem i bez starcia. Nie miałem jednak zamiaru powstrzymywać się przed brutalnością, jeśli ktoś by nas napadł. Kara powinna spotkać rzezimieszka, a że z mojej ręki? Trudno, zdarzają się i takie wypadki.
Nie tęskniłem do domu. Co prawda moje życie na Hyuo przybrało zadziwiająco wygodnicką formę, ale to minęło. Na moment obecny czułem się prawdziwie wolny. Jak ptak. A teraz musiałem jedynie skupić się na zabawie. No i jakichśtam zadaniach, chociażby osłonie tych bogaczy, hm?
- Dobrze wiedzieć. - mruknąłem. Na moment obecny nie dało się powiedzieć niczego więcej. Widzieliśmy rozwalony wóz, a obok niego kilku facetów. Prawdopodobnie zbójów. Jeśli to podróżnicy to dobra nasza. Jeśli nie - trochę gorzej. Nie chciałem jednak dać plamy. Zaoferowałem im swoją pomoc i jeśli otrzymam zapłatę, będę rad. A na razie trzeba było zająć się tylko bandytami. Potencjalnymi. - Zwolnij trochę, pójdę sprawdzić szczegóły.
Następnie sięgnąłem po dmuchawkę z baniek i techniką tą samą co ostatnio stworzyłem klona. Replika pomknęła w stronę ludzi i rozwalonego wozu, aby wybadać temat.
- Co się tutaj dzieje? Panowie, coś zaszło nie tak? - zapytał.

Klon z baniek. Chakra - 74%

[Ichirou]

Misja rangi C
31/30

---

Woźnica usłuchał polecenia czarnowłosego, a siedzące na tyłach małżeństwo wolało się nie wcinać w kompetencje ochroniarza i ograniczył się do obserwowania sytuacji w milczeniu. Reprezentant rodu Date uformował bańkowego klona, którym następnie się posłużył w celu zbadania sytuacji, nie narażając przy tym własnej osoby. Nie było potrzeby się wysilać i ryzykować. Klanowa replikacja zbliżyła się do miejsca incydentu, gdzie prócz przewróconego wozu znajdowało się trzech mężczyzn. Nie wyglądali oni ni na żadnych typowych zbirów, a raczej na przeciętnych zjadaczy chleba, wędrownych, pomniejszych kupców. Zajęci byli raczej sobą i aktualnym problemem, więc zwrócili uwagę na bunshina czarnowłosego dopiero gdy był juz niemalże na miejscu.
- No jak widać, pokiełbasiło się dosyć mocno. Stado pędzących dzików przecięło szlak tuż przed naszymi nosami i spłoszyły konie, a te stanęły dęba. Zerwały się, cholera, a wóz poleciał na bok. I teraz jesteśmy z tym całym bałaganem, a na dodatek bez koni. Weź tu, cholera, wróć w takich warunkach do osady... - wyjaśnił otyły mężczyzna, nie ukrywający niezadowolenia zaistniałą sytuacja.
- Najwyżej sam zaciągniesz wóz do wioski, khehe - spróbował przełamać nerwową amotsferę żylasty typ o nie do końca kompletnym uzębieniu.
- Bardzo, kuźwa, śmieszne...
Bunshin Kin'yu nie uświadczył ze strony napotkanej trójki żadnych nieprzyjemności i nie miał powodów, by podejrzewać całą pułapkę. Na ewentualne dalsze pytania przewoźnicy oznajmili, że jakoś sobie poradzą. Tak czy inaczej, wyglądało na to, że można kontynuować podróż bez obaw. Przejeżdżając obok miejsca małego zamieszania, zleceniodawca władcy baniek zaoferował drobną pomoc, zezwalając jednemu z tej trójki zasiąść na wozie w celu ściągnięcia potrzebnej pomocy. Było mu po drodze, bo najbliższą osadą było właśnie Shinrin. Wszystko to niekoniecznie musiała podobać się Kin'yu, ponieważ przez resztę drogi musieli się gnieść we trójkę, razem z woźnicą i grubym przewoźnikiem. No przecież możne małżeństwo nie zaprosiłoby obcego do siebie, nieprawdaż?
Końcówka trasy przebiegła bez problemów, w iście sielankowym stylu. Przekroczenie bramy osady oznaczało wypełnienie zadania przez młodzieńca. Wóz przystanął przy głównej drodze, przewoźnik zeskoczył i w pośpiechu ruszył po w potrzebne w wsparcie, a w tym czasie czarnowłosy shinobi mógł przejść do zapewne najprzyjemniejszej fazy wykonywania misji, czyli rozliczenia się ze zleceniodawcą, a raczej ze zleceniodawczynią. Kobieta z nieznacznym, ale zauważalnym uśmiechem ofiarowała młodzieńcowi całkiem sporą sumkę, chyba nawet nieadekwatną do wykonanej pracy. Najprawdopodobniej wpadł w jej oko, co mógł między oczami odczytać po jej mimice i ogólnej postawie. Mając jednak męża tuż nieopodal, musiała się pilnować. Cóż, najwyraźniej innym razem.... Wracając jednak do tematu, kobieta wręczyła bohaterowi wynagrodzenie i po krótkiej wymianie kurtuazji pożegnała się z nim, życząc ponownego zobaczenia się w nieokreślonej przyszłości.
To by było właściwie na tyle. Shinobi oddalił się do Ryuzaku, w którym chwilowo mogły spotkać go pewne nieprzyjemności, a dodatkowo w tym czasie zdążył zarobić coś dla siebie. Żyć nie umierać.

• Misja zakończona powodzeniem.

[Kin'yu]

Byłem wolny. Nie czułem już zobowiązania w postaci bronienia jakiejś durnej parki, albo też odzyskania skrzynki z perłami. Szczerze mówiąc, dałem się nabrać, przez co mogłem stracić zycie. Czy czułem się przez to gorzej? Nie. Najwidoczniej mój przebyt musiał być pełen problemów związanych z moimi seksualnymi ekscesami. Cóż... Nie to, że nie chciałem tego właśnie życia. Nie ukrywam, że kobiece ciała interesowały mnie wielokrotnie bardziej niż inne czynności, mniej lub bardziej zabawne. Podczas stosunku mogłem uwolnić prawdziwe ja - stać się dominantem, ale zarazem zadbać o drugą stronę. Nie ukrywam, że chociaż byłem aktywny przez krótki czas, bo ledwie parę lat, na Hyuo zyskałem opinię wspaniałego lowelasa i niejedna dama sama przychodziła sprawdzić czy to prawda. A ich mężowie... Też przychodzili, ale w innej sprawie. I niestety Wang Yun miał podobny interes do mojej osoby.
Zdarza się.
Wyruszyłem w inną stronę. Nie chciałem przebywać aż tak blisko Ryuzaku. To raz. A dwa? Szczerze, Shinrin nie przypadło mojemu oku do gustu. Zdecydowanie bardziej wolałem rozciągnięte pasma wyżyn czy nizin w Sogen. Toteż wyruszyłem w tamtą stronę, aby nie tracić już więcej czasu.

Skąd: Shinrin
Dokąd: Sogen
Czas podróży: h/2
Czas przybycia: za h/2
Środek transportu: brak

[Senju Toshio]

Odpoczynek na belkach Inu i mając za pościel kawałek płachty nie należał do najprzyjemniejszych. Na pewno nie chodziło o sama wygodę, bowiem nasz młody shinobi był w tym względzie równie wytrwały, co same kłody spoczywające na wozie. Samo nastawienie wydawało się wystarczać, aby nie mieć problemów z szybką pobudką, jaką zapewnił mu właściciel wędrownego kramu. Toshio ocknął się i co pierwsze przetarł oczy w odruchu. Zaraz potem przyszło ziewnięcie i zrozumienie sytuacji, w jakiej się znalazł. Wspomnienia napłynęły prędko, więc ciało samo rwało się do dalszego działania. Zaskoczony miłym gestem, którego niejako mógł się spodziewać, z ochotą przyjął. Śniadanie tego pokroju na kilkudniowej podróży nie zastąpi nic ciekawszego.
- Arigatou, Aoi-san. - odpowiedział zwięźle i nie pozwolił, aby kupiec marnował przy nim dłużej czasu. Obowiązki, jakie musiały teraz na niego spadać ciągle wymuszały doglądanie każdego szczegółu. Chłopak nie zamierzał odstawać od reszty i podczas śniadania rozmyślał dużo o własnych zajęciach podczas drogi. Grupa najemnych postaci była raczej neutralna w stosunku do jakichkolwiek podejrzeń. Praca, jak praca, której podjęcie się stanowiło mały kęs w nieustannej walce o przetrwanie. Siedząc w pozycji wyprostowanej, ze zwisającymi przez wóz nogami mógł znowu zaobserwować, jak to ma się o poranku okoliczna osada. Nie wspominając, że miał na uwadze gównie skupienie się na osobach, z którymi przyjdzie mu spędzić w trasie nieco czasu. Również powitał Masaru przyjaznym skinięciem. Sądził, że z nim będzie mu się najlepiej dogadywać i utworzą w tym kierunku jakąś więź. Specyficzny z niego dzieciak i do pojęcia shinobi podchodził niejako z nienaganną sympatią. Gdzie inni ninja potrafili jednoczyć się w słusznym celu, tam wiedział, że może czuć się bezpiecznie. Pomijając oczywiście parę wyjątków od reguły - w niewoli czy na wojnie. Po zeskoczeniu ze swego środka transportu i wyprostowaniu postawy odczuł przyjemną sytość i energię do działania. Przyjął także możliwość kolejnej konwersacji z Aoi-san. Tęgi facet ponownie nie omieszkał zasięgnąć rady, aby cała wyprawa była bardziej niż jest już bezpieczna. Toshio z opanowaniem zamyślił się nad wariantami, które przypadły mu z oczywistych racji. Każdy z tych szlaków był mniej lub bardziej uczęszczany, a jemu trudno było stwierdzić, jakie będzie optymalne rozwiązanie. Wychowany w Shinrin mieszkaniec nie zapuszczał się w głębsze tereny Tajemniczego lasu. Panowała tam niejako dzikość i zagrożenie w związku z zwierzęcymi terytoriami oraz brakiem cywilizowanej społeczności. Kawał sporej części zieleni, niby las przyrody objęty ochroną i jego zbezczeszczenie byłoby świętokradztwem.
- Las może być niebezpieczny o tej porze. Sakai wydaje się zaufaną prowincją. Ich tamtejsi shinobi, Akimichi, mają z nami, Senju, sojusz. Wyruszmy przez ich granice. - odpowiedział mężczyźnie swój wybór, z jak najlepszą opinią dotyczącą podróży. Nie powinien tego żałować.
Co do samego transportu i ciągłego siedzenia. Musiał to znieść, a dzieckiem jako tako już nie był. Po wcześniejszy oględzinach wiedział, że gdyby miał nawiązać rozmowę z osobą powożącą zaprzęg, to byłby to raczej jego monolog. Grzeczne siedzenie i wyczekiwanie czegoś interesującego sama w sobie miała bogatą perspektywę doznania czegoś nowego. Miał na myśli odbytą już podróż do Sachu no Senjou podobnym szlakiem. Każde warunki zmuszały do postawienia przed sobą decydujących postanowień i wyrzeczeń. Starał się zerkać do tyłu i obserwować, jak mają się sprawy za nim. Co może porabiać nowy znajomy po fachu Masaru w tej chwili? Jego styl walki po samym wyglądzie wydawał się być ciekawy i oszałamiający w obyciu. Pilnował także czasu, w jakim przednia eskorta miała zgłaszać się z raportami. Niedobrze byłoby, jeśli pominą założenia, na jakie podpisali kontrakt. Co, jak co, ale Toshio był pierwszym, który w takiej chwili nabierze podejrzeń. Do tego został wynajęty.

Skąd: Shinrin
Dokąd: Atsui
Czas podróży: 1h
Czas przybycia: 14:30
Środek transportu: Misja od Masaru ; )

[Masaru]

Misja dla Toshio
Misja C 7/30

Toshio siedział na wozie i rozglądał się po zmieniającym krajobrazie. Wcześniej podjął decyzję którędy mają jechać i wybrał drogę stosunkowo łatwiejszą, ale częściej uczęszczaną. Co mogło sprowadzić na nich atak bandytów w celu złupienia karawany. Po drodze minęło ich kilku przechodniów, oraz kilka wozów. Podróż przez Sakai przebiegła szybko i pomyślnie, i wkraczali powoli w tereny Atsui, a co zatem idzie w tereny samotnych wydm. Powoli krajobraz zmienił się na pustynny, i gdy nadeszła noc dotarli do miasteczka przy oazie. Skromne miasteczko, a raczej wiocha, która z powodu że leżała blisko szlaku rozwinęła się troszkę. Warte do odnotowania na pewno było to, że ta prowincja charakteryzuje się bardzo jadowitymi stworzeniami które można spotkać, w piaskach pustyni i na wydmach. Można tu nająć bardzo dobrych najemników i ochroniarzy. Całą drogę ochrona, mimo że nie była zbyt rozmowna i zachowywała się jak by nie widziała o istnieniu chłopaka, to jednak wypełniała swoje zadania z wysoką starannością. Kilkukrotne postoje w oczekiwaniu na sprawdzenie jakiegoś pobocza, bądź podejrzanego krzaka. Zachowywali się oni z wręcz przesadną pilnością. O ile Senju nie miał szczęścia co do towarzyszy podróży i jedyna osoba która czasem z nim zamieniła słowo to poczciwi Aoi, który dał mu również trochę pożywienia na obiad. Gdy dotarli do wioski, zatrzymali karawanę, w szeregu wozami. Przed nimi rozpalono ognisko na który żołnierze zmieniając się z wartownikami którzy chodzili wokoło spożywali mięso z ogniska. Kupiec spędził noc w jednej gospodzie, ponieważ spotkał innego kupca z którym zaczął prowadzić negocjacje, które poskutkowały tym że odsprzedał mu kilka skrzyń z 2 wozu. Toshiko siedział wśród żołnierzy, ale żaden się do niego nie odzywał, to samo 2 chłopców powożących wozami. Ochroniarze coraz bardziej zaczynali przypominać jakiś opryszków. Ich szef mimo swojego wieku, był przez nich właściwie jedyną osoba która szanowali. Na każde polecenie Aoi, zanim je spełnili spoglądali na starego wojownika. Za to Masaru mimo bycia cichym shinobim, uśmiechnął się kilka razy do naszego bohatera, podszedł i zjadł posiłek koło niego bez słowa. Również bez słowa podał mu do połowy pełny bułak z wodą którą wypili na spółkę, a potem wyjął z torby i jakże oczywiście znowu w grobowym milczeniu podał mu opakowany podłużny kształt. Sam również wyjął taki sam i go rozpakował, były to dango nabite łącznie na 2 patyki po 3 każdy. Widocznie kupił je przed wyjazdem żeby zjeść w pierwszym dniu podróży ponieważ w upale na pustyni mogłyby się szybko zepsuć. Były bardzo dobre, i nasz ubrany na zielono Toshio wręcz pochłonął je w kilka sekund. Shinobi używający dziwnego sprzętu się oddalił mówiąc krótkie dobranoc i poszedł spać na swoim wozie i to samo po pewnym czasie chciał zrobić nasz 14 latek. Ale zanim zasnął spoglądając na gwiazdy coś kazało mu po cichu wstać (powyżej 40 percepcji) i się rozejrzeć. Zobaczył że ochrona śpi poza 3 strażnikami którzy zapewne się zmieniali co jakiś czas. Za to ich przywódcy nie było na jego posłaniu ( koc na ziemi), dźwięk który go powiadomił to szelest cichy jego zbroi. Zwykły człowiek by nie zwrócił na to uwagi, ale Toshio miał wyostrzone zmysły bardziej niż zwykły obywatel więc to usłyszał. Staruszek po cichu lekko szeleszcząc zbroją i mieczem przy pasie ruszył w stronę osady. Widać że próbuje nikogo nie obudzić. Co zrobi nasz bohater pójdzie spać czy zacznie go śledzić czy może jeszcze co innego. Oczywiście nie pójście spać teraz MOŻE skutkować nie wyspaniem rano, co w połączeniu z trudami wędrówki ( musi cały czas się rozglądać i szukać zagrożeń co jest męczące) może skutkować obniżonymi zdolnościami psychofizycznymi, no chyba że uciął by sobie drzemkę podczas drogi jutro.
z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=70&t=2702

[Tenshi]

Tenshi dotarł do szlaku który prowadzić miał do innych osad. Wcześniej jednak zaplanował podróż, wiedział ile mniej więcej będzie trwać i którędy ma iść, aby trafić wprost do celu, niesamowite ile można dowiedzieć się w zwykłej budce z ramen. Liczył, że dotrze w miarę szybko nie niepokojony przez żadne nieprzewidziane atrakcje. Poranek był dość chłodny, jednak opatulony płaszczem Anioł nie przejmował się tym zbytnio, chciał zobaczyć inne strony świata, no i może przy okazji zdobyć nieco informacji o ludziach którzy spalili jego rodzinną wioskę. Sądził, że skoro niczego nie dowiedział się w Shinrin to w takiej prowincji jak Ryuzaku zdobędzie niezbędne informacje. W końcu jego wioskę napadł nie byle kto. Rozmyślając o mieście szybkim krokiem przemierzał trakt.

---------------------------------------------------------------------
Skąd:Shinrin
Dokąd: Ryuzaku
Czas podróży: 1h
Czas przybycia: 21:54
Środek transportu: Pieszo

[Yoshimitsu]

~Patyk między drzewami!
~13/30 Misja C

---

Ruszyliście prosto pod bramę, tam czekało na was wszystko tak jak mówił wcześniej zleceniodawca. Nie musiał jednak teraz pokazywać dokumentów, bo przecież Ci znali go z samego jakby drugiego zlecenia na pilnowanie tego wszystkiego. Sam też schował mapę, która przygotował dla młodego Senju i oczywiście trzeba było wpisać to i owo do kart wyjazdu z osady. A kiedy to zostało już załatwione, nic nie stało na przeszkodzie by ruszyć do człeka, który zamówił te cudne sprzęty ciągnięte za waszymi plecami.
Koń, który został wypożyczony był bardzo zadbany, niemal cały świecący, a to można by rzec lekki wyczyn przy czarnym umaszczeniu, długa bujna grzywa i dobrze zbudowane ciało. Nie był wychudzony czy przekarmiony, ot idealny stan. Siedzieliście obok siebie, miejsca akurat starczyło by i na trzecią osobę, wiec mieliście delikatny dystans między sobą. Kilka minut po oddaleniu się od osady, człek ten przemówił.
-Wybacz, z tego wszystkiego chyba się nie przedstawiłem, choć pewnie moje dane były na zleceniu czyż nie? Jeśli tak, to chciałbym też poznać Twoje imię, jeśli nie to wybacz, przedstawię się pierwszy. Pasuje jakoś umilić sobie czas podróży rozmową czyż nie?

[Josaiji]

Załatwianie spraw związanych z wyjazdem jest zawsze uciążliwe. Zwierzanie się strażnikowi, dlaczego się wychodzi, kiedy planowany powrót, cel podróży, wszystko chcieli wiedzieć od a do z. Mimo, że Josaiji mieszkał tutaj krótki czas, zaczęło go to mocno irytować. Cicho wzdychając przy tych wszystkich czynnościach, podał swoje dane i ruszył w kierunku przyczepy. Zajął mało wygodne miejsce, nie była to przyczepa luksusowa. Założył ręce na klatce piersiowej i obserwował konia. Trzeba przyznać, że był bardzo zadbany. Na pewno ktoś się musiał napracować przy zwierzęciu, aby doprowadzić go do takiego stanu, a najważniejsze, że ta osoba znała się na swym fachu jak nikt inny. Czy to osobnik, który wydawał konia? Nieważne. Jo czekał grzecznie, jak Hei załatwi formalności - miał więcej papierów do podpisania. Stukał palcami lewej dłoni w drewnianą konstrukcję przyczepy. Wystukiwał ulubioną melodię. Po pięciu minutach mogli już jechać, Hei wsiadł na przyczepę, wydał komendę koniowi i ruszyli. Minęli bramy osady, Josaiji jeszcze się obejrzał w jej stronę i pomknęli szeroką drogą w las. Przez pewien czas, nikt się nie odzywał. Senju lubił podróże w ciszy i spokoju, mógł delektować się mijanym krajobrazem. Podpierał brodę ręką, którą opierał o ściankę przyczepy. Siedział prawie nieruchomo, wciąż patrząc się na bok. Zerwał się dopiero wtedy, jak facet przemówił. Wysłuchując jego kwestii kiwnął głową, na znak, że przyjął.
- Ja jestem Josaiji. Znam Twoje imię, miałem na zleceniu. Jakoś mi to nie robi różnicy. Możemy gadać, a możemy siedzieć w ciszy. Rzuć jakiś temat. - odpowiedział, wzruszając ramionami. Od momentu wyrwania czarnowłosego z zamyślenia, ten rozglądał się co jakiś czas na boki. Przypomniał sobie, że mogą mieć wizytę w celach mało pokojowych.

[Yoshimitsu]

~Patyk między drzewami!
~15/30 Misja C

---

W około rozciągały się przepotężne drzewa, które swymi korzeniami mogły nawet wytworzyć kilka kolejnych pomniejszych. Potężne korony drzew widniały nad łbami podróżnych, rzucając często upragniony w gorące dni cień... A delikatnie trącony wietrzyk, nieśmiało wdzierał się przez korony drzew, kołysząc je jak gdyby były górami, docierając do spragnionych podmuchu podróżnych. Co prawda nie ma jeszcze lata, aczkolwiek i tak chłodnawy dreszczyk przechodził po plecach. Czy ktokolwiek narzekać chce na taką pogodę, kiedy to na niebie w tym momencie nic specjalnego dalej nie widać... Samo otoczenie być może pochłonięte przez różnorakie bajeczne flory, to dla kogoś kto mieszkał tutaj już jakiś czas mogło by być to lekko monotonne i nudnawe.
-A no widzisz, aczkolwiek kultura i tak wymaga przedstawienia się. Możesz do mnie mówić po prostu Hei. Nie potrzebuje jakiegoś specjalnego przedrostka czy dopowiedzenia per Pan. Na Pana to trzeba wyglądać lub mieć pieniądze, a ja nie mam ani jednego z tych dwóch wymagań, hah! Ale powiedz mi, co taki młody chłopak jak Ty robi na takiej misji? Musiałeś się chyba jakoś wybitnie wywyższyć spośród rówieśników, bo jeszcze nikogo tak młodego do pomocy mi nie przysłano. Co takiego uczyniłeś?

[Josaiji]

- Nie ma problemu, Hei. - skwitował krótko i nie miał zamiaru dopowiadać póki co nic innego. Dogadywanie o tym, że na pana trzeba mieć wygląd i pieniądze wpuścił jednym uchem, a wypuścił drugim. Tyle razy słyszał tę gadkę, aż mu niedobrze. Poczuł się przez moment dziwnie, gdy powiedział do starszego od siebie o dobre czterdzieści lat na "Ty", ale skoro sam kazał, to czemu nie korzystać? Nie mógł się doczekać, kiedy do niego ktoś będzie mówił per pan, ale jeszcze długa droga przed nim, może nigdy się nie udać. Wietrzyk fakt, był przyjemny, dreszczyk przechodził przez plecy, co Josaiji mógł poczuć. Póki co nic się nie działo, przez co na twarzy chłopaka pojawił się delikatny uśmiech. Uwierzył w to, że mogą dotrzeć do celu bez żadnych przeszkód, a wtedy byłoby to najłatwiejsze zadanie w jego życiu. Trudniejsze byłoby pilnowanie dziecka. Mimo wszystko, nie tracił czujności, bo to, że teraz idzie ładnie i przyjemnie, nie znaczy, że za pięć minut ktoś będzie chciał go zabić za dwie głupie katany i zbroję. Miał w rękawie sporo asów, ale kogo się spodziewać...
Mężczyzna zadał kolejne pytanie, dość osobiste dla młodzieńca, spojrzał w dal i przez chwilę się nie odzywał. Przypomniała mu się ten nieszczęsny dzień w wiosce rybackiej, gdzie musiał wszystkich bronić. W dodatku utrata bliskich zmieniła chłopaka o sto osiemdziesiąt stopni. Teraz w inny sposób patrzy na to, co go otacza. Nie zawsze jest miły, czasami ludzie mają go dosyć przez uszczypliwość.
- W sumie to nic. Obroniłem osadę przed kilkunastoma napastnikami, wtedy mnie zauważyli i zapragnęli przyjąć w swoje szeregi. Nic wielkiego. - odpowiedział na pytanie. Oczywiście prawdy o tym, że nie uratował matki i siostry, oraz to, że jego ojciec się powiesił, mówić nie miał zamiaru. Nie wszyscy muszą wiedzieć co i jak, zresztą.. Ostatnio wygadał się pewnej dziewczynie, w sumie nieznajomej. Po prostu poczuł, że komuś powiedzieć musi - teraz jest mu lżej i potrzeby nie czuje.
- A Ty? Od kiedy walczysz kataną?

[Yoshimitsu]

~Patyk między drzewami!
~17/30 Misja C

---

W każdym miejscu na świecie dziać się mogą różne rzeczy. Jedni gotują obiad, inni zaś mordują, część wykonuje swój zawód, a inni jeszcze mogą spokojnie spać. Tym samym bohater tej historii był rozdarty między dwiema możliwościami, bowiem już niedługo nadejdzie chwila, kiedy to będzie musiał zademonstrować swoje umiejętności w walce z nieznajomym przeciwnikiem. A tym samym będzie musiał bronić towaru... bo przecież taki jest teraz świat, że za kilka kilogramów stali trzeba jest rzucić swoje życie na szle życia i śmierci. Hei słuchał Twojej wypowiedzi i w zasadzie to uśmiechnął się pod nosem, komentując Twoje lekkie przechwałki.
-To musisz być naprawdę dobrym wojownikiem. Widzisz, odpowiadając na Twoje pytanie, sam jestem doświadczonym w boju, ale w zupełnie innej kategorii niż Ty, hah! Wiesz przecież, że trzeba umieć o siebie zadbać, a kiedy przychodzi rodzina i inne takie rzeczy, a chciało by się ją bronić na tyle, na ile jest dla kogoś możliwe, to trzeba się poświęcić. Powiedz mi, skoro już tak rozmawiamy. Masz rodzinę? Jakieś szczególne marzenie?-czyżby ta misja miała mieć spokojny i monotonny charakter? Być może nawet nic się nie wydarzy, a Wy spokojnie przebrniecie w dwie strony, choć młody człek zapewne chciałby się wykazać, czyż nie?

[Josaiji]

Czy to, że chłopak będzie musiał się z kimś mierzyć jest już przesądzone? Takie przeznaczenie na misji? Jeżeli tak, będzie musiał ukazać swoje umiejętności, tym samym sprawdzając co potrafi. Póki co zadanie wydawało się banalnie proste, po prostu jechali do celu bez żadnych przeciwności, zwykła podróż. To wszystko wydawało się zbyt proste. Z drugiej jednak strony, dostać zapłatę za przejechanie kilometrów całkiem fajna sprawa. Przerażało jedynie to, że w obecnych czasach za dwa miecze i zbroję ktoś potrafi oddać życie, pogoń za pieniądzem... Okraść transport, spieniężyć i uchlać się w barze. Warto dla tego ryzykować? Jo miał być zdobyczą, bandyci goniącymi, zdolnymi zabić bez zawahania byle wykonać zadanie. Szkoda tylko, że w tej chwili nie zdawali sobie sprawy, że transport ochrania ktoś silniejszy, niż zwykły szermierz z wysłużoną kataną, od dawna nie polerowaną. Czarnowłosy znów się zamyślił, a ze stanu musiał go wyrwać ponownie wspólnik.
- Nie mnie to oceniać. Codziennie staram się udoskonalać swoje umiejętności, przy okazji nie wyróżniać się z tłumu. Wolałbym do końca życia pozostać w cieniu. - odpowiedział szesnastolatek, po czym Hei zadał pytanie, którego zadać nie powinien. Jo zawiesił wzrok w podłogę przyczepy z trudnością powstrzymując napływające łzy. Oni są wszyscy w zmowie? Dzień wcześniej rozmawiał o swojej sytuacji z Mayumi, teraz gość, prawie nieznajomy zadaje to samo pytanie.
- Nie mam. - odpowiedział krótko energicznie unosząc głowę do góry. Spojrzał na mężczyznę wzrokiem typowo "zacznij zadawać pytania, to Cię zabije". Nie miał zamiaru tłumaczyć kolejnej osobie o wydarzeniach z przeszłości. Po chwili znów rozejrzał się dookoła, aby czymś nie oberwać z zaskoczenia.
- Mam marzenie. Chce widzieć jak moje potomstwo zakłada szczęśliwe rodziny. Twoje? - odpowiedział krótko na pytanie o marzenia. Pewnie miał ich jeszcze kilka, ale... Po co o nich mowic.

[Yoshimitsu]

~Patyk między drzewami!
~19/30 Misja C

---

Świat weryfikował szybko naszą linię życia, jak się okazało dla Heia, niezbyt taktownie było pytanie odnośnie rodziny czy w ogóle... Mógł darować sobie zbędne rozmowy, gdyż młody Senju zapewne wolałby spokojnie w ciszy dotrzeć do celu, doglądając przemijającego otoczenia, ale tak nie było i pech chciał, iż pytanie padło. Trochę zmieszany wyraz twarzy zagościł teraz u sklepikarza, ale dość szybko przyszła mu możliwość złagodzenia rozdrapanej rany.
-Wybacz, przykro mi. Już nie raz moja ciekawość wprowadziła mnie w kłopoty... -przez moment zawiesił głos, jakby zastanawiając się nad tym czy kontynuować. Westchnął głęboko i dopowiedział.
-Przez to kiedy miałem 5 lat zginął mój ojciec, za dwa lata później matka. Wychowywałem się w zasadzie to wszędzie. Aż do momentu kiedy przygarnął mnie poprzedni właściciel sklepu, a byłem wtedy w Twoim wieku. Dużo czasu minęło wtedy kiedy to położyłem głowę na poduszce czy jadłem ciepłe, niekradzione jedzenie. Ale... Skoro jesteśmy trochę podobni, to Tobie też uda się na pewno spełnić swoje marzenie, jak i mnie się to powiodło. Głowa do góry i przeć przed siebie. -uśmiechnął się szeroko w Twoją stronę. -Więc gdybyś potrzebował może czegoś, śmiało pytaj i wpadaj do sklepu. -któż wie czy takie słowa rzucą też delikatnym podmuchem na rozchwiane serce młodego wojownika.