Mglisty las

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #33

Misja w ciągu kilkunastu sekund stała się od razu bardziej interesująca. Objawili się przeciwnicy, pokazał się również cel ich wyprawy. Pozostawało jedynie unieszkodliwić oponentów, zabrać łuski i liczyć na wynagrodzenie od Akito. Ten, swoją drogą, był zajęty w pierwszym namiocie. Może szukał przedmiotów? Albo również został zaatakowany? Nikt nie wie. Saika z pewnością nie martwiła się o brodacza, którego podejrzewała już o kilka kłamstw i uważała go za, swoją drogą nie wiadomo czemu, dupka, natomiast Seiki był zajęty pojedynkiem. On, w porównaniu do swojej koleżanki, nie mógł sobie pozwolić na przyjmowanie ciosów. Nie znał bowiem Suika no Jutsu. Reprezentował zupełnie inny klan, a co za tym idzie, inny styl walki. No ale nieważne, zostawmy ich przewodnika. Teraz pora skupić się na bohaterach, którzy toczyli swoje pierwsze poważne boje.
Chłopak miał sporo szczęścia, chociaż jego ciało nie można było wiele zarzucić. Niecałą sekundę po ataku przeciwnika poderwał swoje nogi do góry, szurając prawie po giczołach przeciwnika. Nie miał zamiaru przestawać, bo wymyślił ofensywę. Skoczył nie do góry, ale wprzód. Chciał złapać złodzieja za głowę, a następnie zranić go kunaiem. Manewr był dobry, ale zbyt prosty. Przeciwnik dostrzegł zbliżającą się rękę (Percepcja 30) i bez większych problemów uchylił się przed natarciem. Skoczył metr do tyłu, a następnie, gdy Seiki łapał powietrze, ruszył w jego stronę. Miał zamiar uderzyć go pustą dłonią, chociaż ryboczłek nie powinien dać się zwieść. Uderzenie było mocne (50) i Szybkie (35). Pytanie bardzo ważne - zaatakować go tym kunaiem, a może jednak uciekać?
Dziewczynie szło za to o wiele lepiej. Pierwszy mężczyzna, który ją zaatakował, spotkał się z niemiłą niespodzianką. Woda, która rozprysnęła się we wszystkie strony, zamortyzowała cios. Saika nie odniosła nawet jednego punktu obrażeń, bólu, czy czegokolwiek. Stała, pewnie zadowolona, podczas gdy jej przeciwnik ze zdziwienia nawet się nie przemieścił.
- Kim ty, kurwa, jesteś? - zapytał retorycznie. Jednak po chwili nie miał siły do mówienia. Został złapany w wodną pułapkę przez dziewczynę. Trwał w niej kilka sekund, jednak resztkami sił uciekł z niej, wywracając się na podłogę. Leżał teraz, jakiś metr przed dziewczyną, próbując uciec. Bo raczej dygotanie ciała i odwrócenie się w drugą stronę namiotu nie można było nazwać kotynuowaniem walki.

Przeciwnik użył Taijutsu, jeśli twoja postać posiada Tai na C/styl walki Rakanken powinna ogarniać mniej więcej o co chodzi i unik będzie prostszy.

Nazwa

Hōshō

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Tym razem mamy do czynienia z techniką raczej defensywną. Użytkownik skupia całą swoją siłę, jaką tylko może z siebie wykrzesać, w swoich dłoniach. Następnie, po wyprowadzeniu uderzenia, rozkłada gwałtownie palce na boki. Efektem tego jest odrzucenie przeciwnika nawet na kilkanaście metrów do tyłu. Jeżeli dodatkowo w trakcie lotu uderzy w jakąś przeszkodę, dostaje dodatkowe obrażenia.

[Hoshigaki Seiki]

Moje starcie z mężczyzną trwało raptem kilka sekund, a już miałem wrażenie że jest to o właśnie kilka sekund zbyt długo. Od początku moja niechęć do zabijania wplątała mnie w niepotrzebne kłopoty, przez co naraziłem misję na porażkę. Nawet moje dość nietypowe zagranie z rzuceniem się na rywala okazało się być zbyt oczywiste lub zbyt powolne, aby móc myśleć o zakończeniu tego starcia, a w efekcie to ja znalazłem się znowu w niepewnej sytuacji. Widząc zmierzającą w moją stronę dłoń, zdołałem jedynie zadziałać nieco instynktownie, wykorzystując to co akurat miałem w dłoni czyli nieszczęsny kunai. Zamiast dźgać nim leżącego przeciwnika, chciałem jednym ruchem skierować ostrze w stronę ramienia rywala i dźgnąć je w dowolnym miejscu, które będzie wystarczająco blisko. Jednocześnie z tym chciałem wykonać lekkie odchylenie się w bok (na zewnętrzną stronę ramienia rywala), przygotowując się do kolejnego, nietypowego zagrania w stylu Hoshigaki.
Do swojego dźgnięcia, chciałem dołożyć potężne dziabnięcie z użyciem swoich dość masywnych szczęk, którymi byłem w stanie zdziałać znacznie więcej niż przeciętny człowiek. Chciałem dzięki temu nie tylko zablokować cios, ale również uniemożliwić kolejne próby.

SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 15
SZYBKOŚĆ 25 | 35
PERCEPCJA 20 | 30

TAIJUTSU D
Styl: Gōken

[Saika]

Jej umiejętności w porównaniu z normalnymi ludźmi były niezwykle przydatne. Jej przeciwnik kompletnie nie spodziewał się jej umiejętności, co było dla niej niewątpliwym atutem. W momencie styku z ostrzem mężczyzny zamieniła się w wodę i przemieściła na głowę przeciwnika. Nie wiedziała czy to przez zaskoczenie czy słabą kondycję płuc mężczyzny, ale wytrzymał tylko kilka sekund pod wodą. Jakimś cudem uwolnił się z jej techniki, choć przecież to ona kontrolowała swoją powierzchnię, a następnie podążał w stronę wyjścia. Nie mogła pozwolić mu zaalarmować reszty swoich kamratów, dlatego przybrała swoją ludzką posiać i postanowiła pozbawić go przynajmniej przytomności, bo nie wiedziała ile była w stanie zrobić ze swoją siłą. Podeszła do niego i podniosłszy nogę uderzyła go mocno prosto w część piersiową kręgosłupa. Wcisnąwszy go w podłogę miała nadzieję, że straci przytomność i nie będzie musiała dokańczać dzieła. Jeśli to nie działa - siada na plecach chłopaka i zatyka mu usta oraz nos ręką zamienioną w wodę. Z kamienną twarzą przeszukuje następnie namiot w poszukiwaniu łusek i innych fantów rekinich przyjaciół.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #36

Hoshigaki miał teraz spory problem. Jeśli nie uniknie ciosu, który zmierzał w jego stronę, z pewnością padnie na posadzkę. A wtedy dobicie go było kwestią czasu. Shinobi nie martwił się zbytnio. Wolał podjąć odpowiednie działania. Gdy ręka mężczyzny zmierzała w jego stronę, uchylił się ciałem, a w tym samym momencie wbił kunai w łapkę nieszczęśnika. Kiedy tylko ten otrzymał pierwsze obrażenia, młody ninja dołożył swój zgryz do natarcia. Zacisnąl swoje szczęki na przedramieniu ofiary, w skutek czego ten zawył boleśnie. Pierwsze uderzenie wyprawiło go z równowagi i małe narzędzie co prawda wbiło się w jego ramię, jednak największe rany spowodowały rekinie zęby. Seiki zachował się doskonale. Jego posunięcie prawie wyeliminowało przeciwnika.
- Kurwa, jak boli! - wrzasnął. Mimo wszystko walka się nie skończyła. Bo o ile Hoshigaki trwał teraz z zębami i ręką w ramieniu ofiary, to jego druga dłoń pozostawała wolna. Mężczyzna z całych sił (50) i najszybciej jak mógł (35) uderzył w dzieciaka. Shinobi przyjął cios i przewrócił się, razem z ofiarą. W końcu miał wbite zęby w jego cielsko. Sytuacja prezentowała się następująco: Seiki dalej zanurzony kłami w przedramię rozbójnika, obaj mężczyźni leżą na ziemi, nie zasłaniając siebie. Hoshigaki cudem trzyma kunai, który wysunął się z ramienia ofiary.
Saika natomiast musiała dokończyć swój bój. Jej przeciwnik przerażony i dygoczący próbował uciekać. Dziewczyna kopnęła go, jednak to nie było końcem pojedynku. Zdesperowana usiadła na jego plecach i powtórnie użyła techniki zamiany w wodę. W skutek tego, po parunastu sekundach, facet wyzionął ducha. W końcu został uduszony.
Następnie dziewczyna przeszukała namiot. Udało jej się znaleźć poszukiwane łuski, jednak nie tyle, ile powinna. Z pewnością zostały ukryte w innych namiotach. Na zewnątrz słyszała jakieś krzyki, z czego jeden Akito. Najwidoczniej mężczyzna toczył bój pod otwartym niebem. Decyzja należała do niej - wyjść, zostać. A po opuszczeniu namiotu - gdzie ewentualnie się skierować.

Przeciwnik jest mocno osłabiony, ale dalej walczy.

Odlicz chakrę. Znajdujesz 2 łuski.

[Saika]

Niechybnie wszystko zmuszało ją do tego, żeby zabić mężczyznę. Nie była z tego dumna, ale przecież tak postępowali shinobi, prawda? Słuchali rozkazów wyższych rangą shinobi, żeby wykonać misję. Po łebkach do celu? Nie czuła się dobrze z tym co zrobiła, dlatego czym prędzej wzięła się za szukanie łusek. Pierwszy raz w życiu zabiła człowieka. Ile razy słyszała jak to jej bracia wykańczali przeciwników i by to powód do dumy, dlaczego więc ona czuła się tak podle? Po znalezieniu łusek i spojrzeniu na wyjście, skrzywiła minę. Zaraz po tym usłyszała krzyk, krzyk ich przywódcy, który najwyraźniej natrafił na najsilniejszego przeciwnika. Odruchowo wybiegła w stronę mężczyzny, chowając przy okazji znalezione łuski. Po raz kolejny stara się za pomocą zamienienia ciała w wodę odciąć dopływ świeżego powietrza przeciwnikowi Akito.
Seiki natomiast długo nie wychodził ze swojego namiotu. Czyżby jego przeciwnik był także tak silny? Miała nadzieję, że nic mu się nie stało. Choć to, że pokonała swojego przeciwnika szybciej napawało ją pewnego rodzaju dumą, której nie poskąpi rywalowi.

chakra 86 - 10 = 76

jeśli uda jej się aktywować na kolejnym przeciwniku technikę to chakra = 68%

[Hoshigaki Seiki]

Okrzyk rannego przeciwnika był dla mnie niczym pochwała, jednak po chwili dotarło do mnie, że właściwie to gość powinien już dawno nie żyć zamiast wydzierać się z bólu.
Kiedy otrzymałem dość silny cios, straciłem równowagę i wywróciłem się do tyłu, ale wiedziałem że nie mogę poluźnić szczęk, bo wszystko zacznie się od nowa. Teraz miałem jeszcze szansę więc chciałem się jej trzymać.
Kolejnym światełkiem w tunelu był kunai, który jakimś cudem udało mi się utrzymać w dłoni, dlatego też szybko zdecydowałem, że również jego mogę jeszcze użyć, dlatego będąc już na ziemi ze swoim rywalem, chciałem wymierzyć mu kolejny cios ostrzem wymierzony w przeguby rąk. Teraz to właśnie jego górne kończyny stanowiły dla mnie spory problem, gdyż ciosy przez nie wymierzane były na tyle silne, że jeszcze kilka i byłoby po walce.
Wo oflyze si to eeke! Oodaj siee! - wymamrotałem przez zęby, licząc na to, że rywal zrozumie co mówię i faktycznie odpuści dalsze stawianie oporu. Z każdą chwilą przecież pogarszała się jego i moja sytuacja więc warto było pomyśleć nad szybkim i niekoniecznie siłowym rozwiązaniem.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #39

Seiki właśnie ścierał się ze swoim przeciwnikiem, podczas gdy obaj runęli na ziemię. Sytuacja obu nie była godna zazdroszczenia. Młodzieniec wbił swój gryz w rękę przeciwnika i trzymał go dalej. Jego zęby może nie przebiły jej całej, ale zaciskał szczęki coraz mocniej. Efektem tego była krew, którą poczuł na języku. I to nie parę kropel - ciecz sączyła się w szybkim tempie. Jeśli przeciwnik się nie opatrzy, będzie mieć słabszą łapkę przez parę dni. W końcu krew musi się zregenerować, dopłynąć tu i ówdzie, natomiast w obecnej sytuacji ona jedynie odpływała. Aha, no i zjawisko to się pogarszało.
W groźbie ryboczłeka zawarła się pewna doza prawdy, jednak daleko jej od rzeczywistości. Nie mógł on odgryźć całej ręki swojemu przeciwnikowi, jednak rzeczywiście - jego zgryz odwalił tutaj kawał dobrej roboty. Kunai, który jakoś wyleciał mu z dłoni (w końcu obaj się szarpali) nie mógł pomóc mu w dopełnieniu stwierdzenia. Mimo wszystko przeciwnik dzieciaka zbladł jeszcze bardziej, a ponieważ utracił sporo krwi, twarz miał bladą jak ściana.
- Dobra, dobra. Poddaję się. - wychrypiał zmęczony. Na potwierdzenie słów przestał się ruszać. Ewidentnie nie miał już siły. - Czego chcesz, ty zmutowana bestio?
Ryboczłek miał sporo szczęścia. Coś zaczęło trząść ich namiotem, jakiś nagły podmuch wiatru. Przeciwnik mimo tego nie ryzykował dalszej walki. Z jego ręki leciała krew.

Saika po wyjściu z namiotu dostrzegła dziwaczną panoramę. Drewna, które wcześniej otaczały obóz, zniknęły. Na ich miejscu był jedynie popiół, no i w sumie w okolicach również. Dymu i ognia nie widać, ale wcześniej coś się pewnie tutaj sfajczyło. Zmieniająca się w wodę kunoichi czuła się dziwacznie. Pierwszy raz odebrała komuś życie i emocje rozpierały jej pierś. No i umysł, oczywiście. Jak to jest? Pozbawić kogoś tchu? Odebrać mu marzenia, cele, nadzieję, ale też możliwość koegzystowania z innymi, jedzenia, picia, cieszenia się i smucenia. Dziwaczne coś, co kłębiło się w jej umyśle zdecydowanie nie pasowało do dziewczyny. Przecież jej bracia mordowali innych i radowali się tym faktem. Tymczasem ona... Nie potrafiła. Zadziwiające, z jednego domu, a tak różni.
Akito znajdował się blisko dziewczyny, może kilka metrów na prawo. Gdy ją dostrzegł, uśmiechnął się, na znak, że cieszy go jej obecność. W końcu przeżyła. Jego przeciwnik natomiast był na wprost od dziewczyny, może piętnaście metrów. Na widok dwójki, która zajęła się sobą (wymiana spojrzeń), klasnął w ręce i stworzył podmuch wiatru. Akito, który jakoś zniósł to zjawisko, ruszył w stronę przeciwnika i zajął go walką wręcz. Saika, która upadła na ziemię, nie mogła jednak tego doświadczyć.
Po paru minutach, gdy wróciła do niej świadomość i wstała, zauważyła brodacza obok siebie. Klęczał uśmiechnięty, na rękawach miał krew, ale twarz czystą.
- Wszystko gra? Pozbyłem się go przed chwilą. - powiedział. - Był chyba najsilniejszy z całego obozu. Miotał technikami Fuutonu jak szalony. Miałaś sporo szczęścia, bo był w twoim namiocie... Ale co z Seikim?

Nazwa

Fūton: Reppūshō

Pieczęci

Klaśnięcie

Zasięg Max.

15 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Prosta technika, pozwalająca użytkownikowi na wytworzenie silnego podmuchu zza jego pleców. Użytkownik gromadzi chakrę wiatru w swoim ciele, po czym wykonuje klaśnięcie dłońmi. Efektem tego jest silny podmuch zza pleców shinobi, omijający jednak samego użytkownika. Uderzenie tą techniką jest w stanie obalić na ziemię nawet rosłego oponenta, a dodatkowo przyspiesza rzucone z naszej strony shurikeny. Niestety, inna broń rzucona przez nas po kontakcie z tą techniką zostaje wytrącona z lotu.

[Saika]

Odnalazła wzrok Akito, który mierzył się z przecinkiem. Przez moment stali i patrzyli na siebie wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. Wszystko działo się może w ułamku sekundy, która natychmiast się zmieniła. Leciała na nią technika wietrzna. Nie wiedząc co robić i nie mając czasu na reakcję po prostu przyjęła ją na siebie lądując na podłodze. Kiedy podniosła głowę, żeby zobaczyć co się dzieje z brodaczem ten już stał przy niej z zatroskaną miną.
No to miałam szczęście najwidoczniej... Seiki miał jednego przeciwnika, ale najwyraźniej musiał być wytrzymały. powiedziała mężczyźnie, a następnie przypomniała sobie, że przecież zabrała łuski z namiotu. Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła je w dłoni, wyciągając ją w stronę mężczyzny. Znalazłam tylko tyle w swoim namiocie. Po przekazaniu mu łusek udała się w stronę namiotu Seikiego zmieniając wyraz twarzy na pyszny i zimny.

[Hoshigaki Seiki]

Na całe szczęście wielkie, ostre zęby nawet jeśli nie były w stanie odgryźć ręki, działały na wyobraźnię przeciwnika. Wizja kalectwa wywołanego przez zmutowanego dzieciaka mogła przerazić nawet najtwardszego, gdyż była to po prostu siara doznać takich obrażeń od takiego przeciwnika.
Kiedy rywal przestał się ruszać, odczekałem jeszcze chwilę by wreszcie odpuścić i odsunąć się na krok w tył.
Mądra decyzja. Zabieram łuski, chyba że są dla ciebie cenniejsze niż życie. - odpowiedziałem z nieco większą już pewnością siebie w głosie.
Trzymając kunai w dłoni, ruszyłem w stronę wspomnianych przedmiotów, ciągle spoglądając na rywala, aby w razie jego nagłej zmiany zdania móc od razu zaatakować. Nie ufałem mu, nie było ku temu powodu, a jak to mówią "przezorny zawsze ubezpieczony".
Będąc już przy łuskach, chciałem schować je wszystkie za pazuchę, aby nie zajmowały mi dłoni, po czym skierowałem swoje kroki w stronę wyjścia z namiotu, ciągle mając na uwadze swojego rywala, którego krew ciągle jeszcze czułem w ustach.
W sumie całkiem niezła. - pomyślałem oblizując się tak, by wyraźnie to widział.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #42

Ryboczłek wygrał pojedynek. Mężczyzna, któremu poważnie uszkodził rękę, wyglądał na całkowicie przerażonego. Kiedy Hoshigaki zabrał swoje kły od ciepłego mięsa przeciwnika, ten przygarnął do siebie dłoń. Miała kilka śladów po zębach, nie wyglądała może tragicznie, ale była cała w krwi i na pewno bolała. Facet westchnął. Z pewnością poczuł ulgę, która musiała spowodować u niego rozluźnienie. Zupełnie nie przejmował się teraz Seikim. Najważniejsze było dla niego zdrowie i to, że doszedł do siebie. Jakoś.
Wypowiedź Seikiego wyrwała go z transu. Bandyta spojrzał na niego, jakby miał sprzedać mu kosę w żebra, jednak po chwili przybrał wyraz normalny. Nie to, że zadowoliła go utrata łupu, ale na pewno chciał ujść z życiem. A młodzieniec, chociaż miał opory przed zabiciem go, na pewno uszkodził jego rękę. Rekonwalescencja, jeśli nie przeprowadzi jej dobry medyk, może ciągnąć się tygodniami.
- Kurwa, wiedziałem, żeby się w to nie mieszać. - westchnął. Następnie odsunął się od ninjy, wziął łuski, które zostały rozwalone po całym namiocie. W końcu dwóch wierzgających mężczyzn zmieniło ich położenie. Gdy już zebrał, a było ich siedem, wręczył wszystkie ryboczłekowi. - Zabieraj to i znikaj mi z oczu. Nie chcę ciebie widzieć, jasne?
Seiki opuścił namiot spokojnie. Mężczyzna nie zaczepił go już więcej.

Na zewnątrz Akito spojrzał na Saikę. Twarz brodacza ujawniła smutek. Czyżby Hoshigaki nie dał sobie rady ze swoim rywalem. Powoli, wraz z dziewczyną, zaczął zbliżać się do namiotu. Ale najpierw powiedział parę słów.
- Niemożliwe. Ten dzieciak ma potencjał, jest z dobrego klanu... - mruknął. Nie chciał, to było pewne, aby Seiki zginął. W końcu miałby go na swoim sumieniu do końca życia. I chociaż brodacz był mordercą, to jak każdy ninja, miał swoje uczucia. Po pokonaniu paru metrów dwójka zastała ryboczłeka - potarganego, poobijanego i z rozdartymi ubraniami. Mimo wszystko żywego i zadowolonego. - Dobra, zabierajmy się stąd. Tylko najpierw dajcie mi łuski, a ja oddam wam kasę.

[Hoshigaki Seiki]

Zachowanie przeciwnika nie było wielkim zaskoczeniem. Mieszanka przerażenia oraz złości była w tej sytuacji jak najbardziej zrozumiała i ciężko było go winić o to jak walczy sam ze sobą, aby znowu się na mnie nie rzucić.
Nie odpowiedziałem mu już nic, nie było warto rozdrapywać tego, by zacząć zaraz wszystko od nowa. Wziąłem łuski od mężczyzny i wyszedłem na zewnątrz, gdzie czekała już na mnie pozostała dwójka.
Cholera, skończyła pierwsza. - pomyślałem widząc Saikę, która była w o wiele lepszym stanie niż ja.
Kiedy Akito poprosił o łuski, przypomniałem sobie naszą wspólną z Saiką misję o małże. Tam również daliśmy się wrobić i oddaliśmy cały łup by po chwili usłyszeć soczyste "wypierdalać".
Najpierw stąd odejdźmy, w bezpieczniejszym miejscu zajmiemy się łupem. - odpowiedziałem ciągle trzymając łuski pod pazuchą.
Saika, tym razem nie możemy mieć powtórki z misji o małże. - powiedziałem z delikatnym uśmiechem, aby Akito nie domyślił się, że chodzi o brak zaufania względem niego, a może o to że pozostanie w takim miejscu może być niebezpieczne.

[Saika]

Założyła ręce na piersi, a następnie oboje z liderem poszli w stronę namiotu Seikiego. Było w nim zaskakująco cicho, niepokojąco cicho. Z jej perspektywy wyglądało to tak, jakby Hoshigaki przegrał, ale nie dopuszczała do siebie tej myśli. Gdy zza zasłowy wyłosił się rekinek ulżyło dziewczynie, choć nie dała tego po sobie poznać. Ukryła wewnętrzny uśmiech ulgi twardą miną. Długo ulgi nie czuła, ponieważ widząc stan rywala i to, że tak długo zajmował się swoim przeciwnikiem wprawiło ją w niesamowicie dobry nastój. Przeżyli pierwszą poważną walkę i to ona była szybsza i w lepszym stanie. Tryumfalny, dumny uśmiech wstąpił na jej buzię. Skierowała go prosto na Seikiego, który w tym momencie mógł poczuć się znów jak jej uniżony podwładny. W końcu należał do podległego jej klanu, ale sam był na tyle krnąbrny, że nie przejmował się takimi podziałami. Miał szczęście, że nie widzieli tego niektórzy konserwatywni ludzie z jej Klanu, bo nie uszłoby mu to na sucho.
Długo ci się zeszło. wyszczerzyła zęby i odgarnęła ostentacyjnie włosy do tyłu. Zadarła wysoko głowę, a następnie wysłuchała Seikiego.
Ma rację. Nie chcemy, żeby znów nas wyrolowano. Poza tym łuski są bezpieczne w naszych kieszeniach. powiedziała do Akito.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #45

Dwójka na propozycję Akito zareagowała dziwnie. Nie chcieli wymienić łusek na pieniądze, przynajmniej nie teraz. Brodacz wydawał się być tym faktem zdziwiony, ale tylko wzruszył ramionami. Jeśli młodzi rzeczywiście mieli jakieś powody, aby go wydymać na pieniądze, to powodzenia. Był zdecydowanie najbardziej doświadczony z trójki, a jako iż był sensorem, dzieciaki nie mogły przed nim uciec. Kiedy jednak usłyszał wypowiedź Saiki, naburmuszył się nieco i odpowiedział jej kilka słów.
- Sugerujesz mi, że chcę was zrobić na marne paręset ryo? Chyba przeceniasz swoją wartość, kochanieńka. - powiedział zirytowany, po czym zwrócił się do Seikiego. Nie dało się ukryć, że bardziej polubił ryboczłeka. - W takim wypadku ruszajmy. Kiedy oddalimy się od obozu załatwimy sprawę łusek.
Następnie skierował się w stronę, z której przybyli. Mieli ją obeznaną i wszystkie pułapki, które zamieszczono po drodze nie mogły sprawić trójce problemów. Po pokonaniu paruset metrów Akito zatrzymał się, zamknął oczy, aby sprawdzić okolicę zmysłami, aż w końcu wrócił do siebie. Następnie zwrócił się do dwójki.
- Dajcie mi łuski, to koniec misji. - mruknął. Następnie sięgnął do torby i zanim dzieciaki dały mu cokolwiek wręczył im banknoty. Po trzysta ryo na łebek. Całkiem nieźle. Nie robił tego specjalnie wzgardliwie, jednak kiedy dawał pieniądze dziewczynie uśmiechnął się szeroko. - Mam nadzieję, że twoja wartość kiedyś wzrośnie.
Kiedy już dokonano barteru, bo wątpliwe wydaje się to, aby dwójka młodych i niedoświadczonych ninja zaczęła walczyć z Akito, brodacz uśmiechnął się normalnie, schował przedmioty i przemówił do dzieciaków po raz ostatni.
- Wielkie dzięki za pomoc. Rośnijcie i uczcie się. Wasze klany potrzebują silnych ninja. - powiedział. Po chwili skierował wzrok na Seikiego i dodał krótkie ostrzeżenie. - Hoshigaki, nie wiem dlaczego zadajesz się ze swoją przyjaciółką i nie będę w to interweniować. Miej jednak na uwadze to, że twoi krewniacy, i nie mówię tu o rekinach, są w gorszej sytuacji. Nie wchódź w drogę Hoozukim, bo obecnie to oni sprawują pieczę nad wyspą. Bywajcie.
Odwrócił się i odszedł. I tyle go widzieli.

Koniec misji, wynagrodzenie standrdowe. Dziękuję i życzę powodzenia na następnych.

[Shiroi]

- Ostatnie życzenie umierającego, też mi coś - marudził, zagłębiając się coraz to bardziej w głąb lasu. Shiroi wiedział, że ludzi z jego klanu nie da się zabić od tak sobie, jak zwykłych ludzi. Przeżywalność Hoozukich, biorąca się z klanowej umiejętności zamiany w wodę, nie tyle ratowała życie, ile nie doprowadzała do żadnego większego zranienia. Stąd też mógł być pewny, że wyjdzie ze wszystkiego cało, lecz mimo to nie czuł się jakoś szczególnie bezpiecznie. Możliwe, że to przez zmniejszającą się widoczność, ogólny nieprzyjazny wygląd lasu, a także i opowieści o tym, iż w Mglistym coś straszy. I choć początkowo uważał to wszystko za jedną wielką bujdę wymyśloną, by straszyć dzieci, to teraz, będąc w centrum tego wszystkiego, zaczynał się nieco bać. Być może nie miał czego, ale ogólny klimat sprawiał, że każdy większy szelest przyśpieszał bicie jego serca.
- Ten staruch musiał wspominać o tym, że tu straszy, no po prostu musiał - mówił sam do siebie coraz to bardziej podenerwowany. - Dobrze chociaż, że ten sierściuch jest biały, może przynajmniej łatwiej będzie go zobaczyć w tych ciemnościach. - Przystanął, wziął kilka łyków wody i ruszył dalej z nadzieją, że ten koszmar szybko się skończy.

[Masaru]

Polowanie 11/15
Nasz bohater dzielnie z całą odwagą na jaką było go stać ruszył na poszukiwanie rozszarpującej ludzi zwierzaka. Wkurzony na starca że go nastraszył szedł przez zamglony las w nocy. Po pewnym czasie czuł na plecach czyjeś spojrzenie, mimo że się obrócił nie dostrzegł niczego. Co jakiś czas słyszał szelesty, aż za którymś razem około 2 w nocy usłyszał wycie wilka na które odpowiedziały kolejne. Wszystkie bardzo blisko naszego shinobiego. Nie minęło kolejne 10 minut jak chłopak zorientował się że jest całkiem sam w lesie otoczony wilkami. Ciemno było a one poruszały się po cichu, nie mógł nawet do końca stwierdzić ile ich było. Wiedział tylko że jest otoczony. Powoli z krzaków zaczął zbliżać się do niego sporych rozmiarów biały wilk, pewnie właśnie jego cel. Za swoimi plecami kątem oka ujrzał że idą na niego jeszcze 2. Po prawej następny zbliżał się powoli. A ta 4 to a pewno nie były wszystkie, reszta watachy obserwowała powoli zaciskając krąg. Chłopak mógł się czuć co najmniej nie zbyt komfortowo. Wiedział że powinien szybko zabić samca Alfa zabrać jego skórę i wydostać się stąd. Zapewne dopiero teraz zdał sobie sprawę jak trudne było to zadanie. W przeciwieństwie do dzika którego można było utopić bez nawet zranienia, to tu taj musiał zabić zwierzę NIE NISZCZĄC jego skóry. A wilk i to do tego najsilniejszy ze stada mógł nie dać się tak łatwo jak locha. Musiał również bronić się przed resztą stada które chętnie zrobiłoby sobie z niego śniadanie. To było naprawdę trudne zadanie. A i gdyby tego wszystkiego było mało, to po lesie rozszedł się jakiś nie ludzki wrzask jakby samego diabła obdzierali ze skóry. Na szczęście źródło tego wrzasku było gdzieś bardzo daleko, i nie powinno w ogóle martwić chłopaka. Bo przecież wiedział że z tym lasem jest coś nie tak, no to dlaczego jakieś wrzaski i ryki w środku nocy w pustym lesie miałyby go martwić prawda ?