Targowisko

[Shinji]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
1/15 Uwagę Takashi'ego przykuła pewna ciekawa lokacja. Mianowicie stały tam 3 stragany. Na pierwszym z nich znajdowała się standardowa sprzedaż egzotycznej żywności nawet jak na młodego Uchiha. Nie było tak jednak z powodu jakichś ruszających się owoców. Nic w ten deseń. Najzwyczajniej w świecie takowy asortyment kulinarny nigdy nie był przez niego widziany w tych stronach, musiał rosnąć w odległych krainach. Na pozostałych dwóch straganach znajdowała się broń. Niby nic jednak stragany się od siebie różniły. Na jednym z nich broń wyglądała na tą o znacznie wyższej jakości co było widać gołym okiem. Na dodatek ten z "gorszą jakościowo bronią" wyglądał niechlujnie. Mało? Nawet sprzedawca był mniej przystojny a właśnie to było głównym czynnikiem przyciągającym kobiety. Jak nie trudno się domyślić to właśnie ten "lepszy" przyciągał znacznie większą rzeszę klientów, a co za tym idzie gorszy nie miał popytu. Instynkt podpowiadał, że właśnie tu i teraz istnieje duża szansa na znalezienie szansy do zarobku.

[Takashi]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
2/15

Cóż - marketing i jego prawa (i bezprawia) to odwieczny problem ludzkości. Otóż - jak wyważyć ceny produktów, aby były i zachęcające i dochodowe? Jak przyciągnąć uwagę konsumentów, ażeby zwiększyć swe zyski? Jak zarobić, aby się nie narobić? Pytania te, jakże trywialne, męczyły od zawsze i męczą głowy wszystkich, dla których handel jest źródłem utrzymania. Targowisko w portowym, handlowym mieście to istna kopalnia takich indywiduów, które to pytanie zadają sobie codziennie i odpowiedzi na to pytanie szukają iście empirycznymi metodami - sprawdzeniem w boju.
Jakkolwiek jednak marketing i handel nie byłyby ważne, dla Takashiego istotną rolę odgrywała jego przyszłość, a ta zależała od jego rozwoju. Rozwój zależał zaś zdobywania doświadczenia, które to zależne były od ewentualnych misji. Ciąg przyczyn i skutków mógłby ciągnąć się w nieskończoność, jednakże kluczowy jest punkt, w którym wyjaśniana jest przyczyna powstawania misji i zadań - otóż, są one wynikiem czyiś niespełnionych (z przeróżnych powodów) ambicji. I shinobi te właśnie ambicje ma spełniać... I kolejny etap wiązanki przyczynowo-skutkowej - motorem ambicji są silne uczucia, zazwyczaj opatrzone klauzulą negatywności. Zawiść, zazdrość, kłamstwo...
Sytuacja, która miała miejsce na bazarze tworzyła ogromne pole rozwoju. Pośród dwóch teoretycznie równorzędnych handlarzy, jeden ze względu na swą elitarność (aparycyjną, towarową) zdobywał przewagę ponad drugim. I co rodziło się w tym pierwszym? W rzeczy samej - zawiść i zazdrość. I tutaj młody Uchiha dostrzegł okazję.
Zbliżył się swym nieco skrytym krokiem, który przypominał sunięcie cienia, do straganu mniej atrakcyjnego kupca. W drodze jednak uświadomił sobie, iż... Nie za bardzo wie jak ma zacząć rozmowę. W końcu tego faceta nie zna... Niemniej, starał się nie patrzyć na obecne wydarzenia, a potencjalne ich długofalowe skutki. Zbliżył się do opustoszałego stoiska, rzucił wymowne spojrzenie w kierunku sąsiedniego, znacznie chętniej obleganego i rzucił w stronę kupca.
- Witam... - ponownie spojrzał w stronę stoiska obok. - Widzę, że interes się panu nie kręci. Konkurencja to trudne zjawisko... I bardzo brudne. Niemniej jednak, otwiera wiele możliwości. - zatrzymał się w mowie i przymrużonymi oczyma spojrzał w aparatu wzroku swego rozmówcy. - Widzę również, że potrzebuje pan pomocy kogoś, kto przewyższa możliwości i umiejętności standardowego handlarza. Potrzebuje pan shinobi. Potrzebuje pan mnie... Nieprawdaż?

[Shinji]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
3/15 Mina kupca, gdy mógł uświadczyć widoku zbliżającej się osoby była bezcenna. Wręcz promieniała od niego radość. Mimo, że Takashi swoim wyglądem pod względem tężyzny fizycznej zdecydowanie nie powalał można było poznać w nim shinobi, a co za tym idzie potencjalnego klienta.
- Witam drogi kliencie. Cóż mogę ci zaoferować. Mam tutaj masę wyrobów znacznie lepszej jakości niż tego jegomościa na przeciwko mimo, że nie wyglądają. Dzieje się tak z powodu wykorzystania alternatywnej metody obróbki żelaza przez co są lżejsze. Minusem tego procesu obróbki jednak jest niestety to, że wyglądają jak wyglądają... - i tutaj właśnie przerwał ponieważ Takashi rozpoczął swoją kwestię. Jego mina lekko zbledła. Wyszło na jaw, że owa osoba, która to udała się w jego kierunku wcale nie jest klientem. Najzwyczajniej poszukuje pracy. Znacznie zniżonym tonem głosu tak by tylko Takashi mógł go usłyszeć zaczął - Słuchaj skąd w ogóle pomysł, że interes mi się nie kręci? Przecież już powiedziałem, że moje wyroby są znacznie lepsze. To, że ci idioci nie znają się na tym co to dobry wyrób to nie moja wina. Co prawda ceny mam trochę wyższe, a i wyglądem nie powalają, ale to nie o to przecież chodzi. Broń ma być bronią, a nie świecidełkiem, które służy za ozdobę. Nie mam tutaj ani krzty kłamstwa. Mówię prawdę. Nie jest to żadna zagrywka marketingowa. Jego mina jednoznacznie wskazywała na to, że faktycznie interes się nie kręci i młody Uchiha uderzył w czuły punkt.


*Można zakupić broń, która jest lżejsza. Jednak jej cenę należy uzgodnić z administracją w tym wątku*

Łap kolorek

Kopiuj

[color=#FFBF00]

[Takashi]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
4/15
Takashi uważnie wysłuchał słów kupca, który najwyraźniej nie bardzo znał się na robieniu biznesu. Nie, żeby Uchiha był w tej kwestii jakimś wybitnym specjalistą, jednakże jako obserwator mógł dojść do pewnych konkluzji w tej kwestii. W każdym razie, podejście tego, nazwijmy to, biznesmena było przynajmniej zgubne dla jego interesów. Cóż rzec można - na znak zażenowania młodzieniec podniósł brwi i przyjął pełny politowania wyraz twarzy. Wykonał następnie kolejny wymowny gest - skierował wzrok na stragan konkurenta, przy którym znajdowali się klienci, a następnie spojrzał w stronę stojącego prawie samotnie handlarza naprzeciw niego. Zmierzył go wzrokiem od stóp do głów i ścisnął usta.
- Ależ ja panu wierzę. - odpowiedział znużonym głosem, bez przekonania. - Jednak fakty mówią same za siebie. Musi pan albo zmienić swą ofertę - zaproponować bardziej estetyczną broń, zmniejszyć cenę... - zatrzymał się i uśmiechnął wymownie. - Albo wyeliminować konkurencję. Myślę, że pomoc shinobi mogłaby okazać się zbawienna dla pana. Może należałoby zrobić reklamę? Użyć fortelu? Podstępu? Proszę pana... moglibyśmy podkopać opinię pana konkurenta. Społeczeństwo to narzędzie... trzeba z niego tylko umiejętnie korzystać. Czy jest pan gotów walczyć o swoje interesy?

[Shinji]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
5/15 - Daj spokój tylko cię sprawdzałem. Chciałem zobaczyć na własne oczy jak bardzo zdesperowany jesteś w poszukiwaniu pracy.
A okazałej to już samym podejściem i bez wybadania terenu palnąłeś. Nie wezmę pierwszego lepszego, który nie nada się do tej roboty. W tobie jednak dostrzegam wręcz ogromną desperację. A tacy najlepiej wykonują powierzone im zadanie. - zrobił chwilę pauzy uważnie rejestrując reakcję jego rozmówcy, oczekując także na charakterystyczny wyraz twarzy okazujący odpowiednie zarejestrowanie informacji. Następnie ponownie zaczął - Tak więc słuchaj. Plan jest bardzo prosty w swojej budowie, ale i przez to efektywny. Nie ma co się zbytnio rozwodzić. Jak powszechnie wiadomo miasto to jest siedzibą wyznawców Jashina i to właśnie musimy wykorzystać. Nie cierpią jeśli ktoś nie okazuje należytego szacunku ich bogu, a co za tym idzie koleś zginie jeśli by się o tym dowiedzieli. Zanim wejdę w szczegóły muszę uzyskać potwierdzenie od twojej strony, że w to wchodzisz i wszystko co tutaj usłyszysz pozostanie między nami. Jest to niezwykle istotne. W przypadku wycofania się wygadałbyś komuś co i jak. I co wtedy. Byłbym w kropce jeszcze by mi stragan zlikwidowali. To jak wchodzisz w to? - po tych słowach już się odezwał. Spokojnie spojrzał Takashiemu głęboko w oczy jakby próbując wyczytać z nich jego intencje. Nie wyglądał jakby się bał. Po prostu chciał mieć pewność, że stojąca przed nim persona dobrze go zrozumiała.

[Takashi]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
6/15
Czy naprawdę podszedł mnie psychologicznie jakiś osiwiały grzyb?
To pytanie zadał sobie Takashi, gdy tylko handlarz ujawnił swój nie do końca wyszukany fortel i zdemaskował swe zamiary. To naprawdę było żałosne zagranie z jego strony... Gdy tylko zatrzymał się w pierwszej części swej wypowiedzi, mina Uchihy była skwaszona, jednak aprobująca jego słowom. Mimo zażenowania i delikatnego poddenerwowania, chłopak dalej uważnie słuchał słów tego straganiarza. A te były... intrygujące, jednak wypowiadane z ust mężczyzny, który na co dzień zajmuje się sprzedawaniem oręża i jest raczej postrzegany jako niegroźny, zwykły mieszczanin, brzmiały one przerażająco. W tym ułamku chwili, umysł młodego shinobi wywiódł ogromny wniosek - okazuje się, że świat nie jest jedną zwartą całością, masą ludzi. Grupy, kasty i bandy mają swoje własne światy, swoje własne problemy. Tak jak klany shinobi walczą między sobą o władzę, dominację w skali makro, prowadząc otwarte wojny w których giną masy ludzi, tak i handlarz ma swoje problemy. I jak można dostrzec - w ich rozwiązywaniu wcale nie jest mniej finezyjni niżeli shinobi. Uknuł zapewne chytry plan, który pogrąży jego konkurenta na wieki... Ba, pogrąży - który bezlitośnie wyeliminuje jego konkurencję, kończąc żywot oponenta. I któż by się spodziewał, że zwyczajny kupiec może posunąć się do takich czynów!
Moralność to rzecz uznaniowa...
W każdym razie, starzec potrzebował deklaracji, jakoby Takashi aprobował jego planom. Młodzieniec bez wahania (jednak bez zbytniej, czyt. żadnej ekscytacji) odrzekł:
- Doprawdy... - zrobił krótką pauzę. - Skoro jeszcze nie pobiegłem zgłosić pana niecnych planów do kogoś kompetentnego ku karaniu za tak chore występki, logicznym jest chyba, iż jestem zainteresowany. - cierpko wysyczał swemu nowemu pracodawcy. - Imponuje mi pana przebiegłość... W każdym razie, słucham dalej.

[Shinji]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
7/15 - Miło mi to słyszeć. Witam w drużynie. Teraz przejdę do objaśniania metody działania. Cały plan polega na napisaniu przeze mnie krótkiej noty deprawującej jegomościa w oczach wyznawców Jashina. Nie będę ci przedstawiał szczegółów, gdyż sam będziesz mógł ją sobie potem przeczytać. Jednak nie w miejscu publicznym. Po prostu nie chcemy by zaszły jakiekolwiek podejrzenia. Dlatego też poudawaj chwilę, że się interesujesz bronią, a ja wypisuję ci rachunek.
Tak więc zadaniem Takashiego w tym momencie było po prostu pooglądanie broni z żywym zainteresowaniem.
W tym czasie kupiec wyjął kartkę papieru zapisując na niej pewne informacje.
- Dobra gotowe łap. - podał kartkę - Schowaj ją dobrze - gdy Takashi już tego dokonał rozpoczął - Musisz mu ją podrzucić. Pomyślisz zapewne "oszalałeś jak mam tego dokonać w miejscu publicznym"? Według moich informacji przybył on tutaj całkiem niedawno i nocuje w karczmie "Pod uwędzonym dzikiem". Ma tam jakąś skrzynię bez żadnych zamków w której to zapewne trzyma swoje rzeczy osobiste. Musisz się tam dostać niezauważony co dla mnie byłoby nieosiągalne. Ale dla Shinobi? Ma podobny głos do ciebie jednak doskonale znają jego wygląd więc sam głos nie wystarczy. W każdym razie wy macie swoje sposoby więc na pewno masz już jakiś plan w głowie. Po wszystkim wróć do mnie dam ci zapłatę i wspólnie obejrzymy rezultaty naszej współpracy. Jeśli dobrze znam wyznawców Jashina rozpęta się tu krwawa jatka. Nawet nie zadadzą sobie trudu by go odciągnąć w niepubliczne miejsce. Powodzenia. - gdy Takashi miał już odchodzić dodał - Bym zapomniał jego imię to Ichiro. Tak na wszelki wypadek lepiej byś je znał.

Akcja przenosi się do karczmy

Zawartość noty:

Zgodnie z umową przekazaliśmy ci broń. Pozwoliliśmy sobie zwiększyć twoje udziały zważywszy na twoją efektywność. Gratulujemy od teraz zamiast 25% dostajesz 30%. Aż trudno uwierzyć, że takie rzeczy pod nosem wyznawców Jashina, zwłaszcza że jesteśmy blisko wyplenienia tego plugastwa.

[Shinji]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
Ciąg dalszy 13/15 [...] W małym zaułku ponownie zmienił się w siebie i udał w kierunku kupca. Zauważył przy nim postać z dziwnym medalionem na szyi.

Wyglądało na to, że prowadzi dyskusję z "pracodawcą" Takashiego. Z tego też powodu kupiec nie zauważył go od razu a dopiero gdy znalazł się przy straganie. Wykonał charakterystyczny gest oczami, który miał oznaczać zapewne by czasem nie wypalił co właśnie zrobił czy coś w ten deseń. Następnie przystąpił do słów.
- I jak? Dowiedziałeś się jak tam z dostawą stali?

[Takashi]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
14/15 Kroczył w kierunku straganiarza, który prowadził dysputę z tajemniczą postacią. Kiedy się zbliżył, dostrzegł na piersi tejże tajemniczej persony medalion, który wyglądał dosyć charakterystycznie... Biorąc pod uwagę specyfikę sytuacji, można by przypuszczać, iż jest to jakiś legat wyznawców Jashina. Kiedy zbliżył się do stoiska i dostrzegł wymowny gest, przyjął oczywiście postawę nieco bardziej otwartą i bez zawahania odrzekł.
- Ach, już nie ma problemu! Wszystko załatwione, dostawca poszedł na ugodę i wszystko się powiodło
Nie bardzo wiedział jak ma zagrać, gdyż warunki, w których się znajdował były przynajmniej niesprzyjające... Niemniej, na zakodowaną wiadomość wysłaną przez kupca shinobi odpowiedział twierdząco - również w kodzie.

[Shinji]

Misja rangi D: Czarna strona biznesu - Takashi Uchiha
15/15
Na twarzy kupca można było zauważyć wymalowany uśmieszek. Wywołał on wręcz przerażenie u młodego Uchiha. W życiu nie spotkał się z taką bezwzględnością a dodatkowo satysfakcją z niej wynikającą. Nie była to zwykła zbrodnia, szczegółowo uknuty spisek.
- Przynajmniej jeden problem z głowy. - Następnie odwrócił głowę w kierunku jego wcześniejszego rozmówcy - Tak więc powracając do naszej rozmowy. Doszły mnie pewne niesłychanie złe pogłoski na temat tego tam. - Wskazał kiwnięciem głową w kierunku kupca naprzeciwko niego.
- Masz na myśli tego kupca? - odparła tajemnicza persona.
- Niestety tak. Myślę, że powinniście to sprawdzić. Według moich źródeł, które bardzo rzadko zawodzą może mieć jakieś ukryte powiązania z dziwnymi ludźmi pragnącymi waszej zagłady. Nie możemy tego akceptować. - po tych słowach persona z którą rozmawiał znacznie się ożywiła. Jej oczy z lekka rozszerzyły się, a na twarzy zagościł grymas gniewu i nienawiści.
- Natychmiast poinformuję odpowiednich ludzi i to sprawdzimy. - po tych słowach natychmiast zerwał się biegiem i zniknął.
- Dobra robota młody. - rzucił w jego kierunku sakwę. - W środku znajduje się 100 Ryo za trud, który włożyłeś w swoją pracę. A teraz patrz i odbierz lekcje życia. Przetrwają tylko najsilniejsi.
Nie minęło dużo czasu. Może jakieś 5-6 minut a na targowisku pojawiły się 3 osoby.
Trudno było po nich poznać kim są z racji na dobrze ukrytą tożsamość. Ich intencje momentalnie stały się jednak jasne. Jedna z nich momentalnie kopnęła stragan tragarza i wykrzyczała.
- Koniec tej zabawy pod naszym nosem!
- Aleeee e o co co ch chodzi.. - wyjąkał osoba do której losu przyczynił się Takashi.
- Już dobrze wiesz! - po tych słowach jego ciało w miejscu odpowiadającym za serce przeszył metalowy pręt. Strużki krwi rozpłynęły się wszędzie dookoła także pokrywając ciała fanatyków.
- Giń śmieciu! - by samemu zabiciu w brutalny sposób było mało jego ciało zostało totalnie zmasakrowane poprzez liczne uderzenia i cięcia. Można było mówić o istnym puczu na biednym niewinnym człowieku. Samo przebicie serca najwidoczniej nie zabiło go na miejscu ponieważ jeszcze chwilę dosłyszalne były jego jęki przerywane poprzez kolejne uderzenia jak i momenty na wypluwanie krwi. Nawet dla Uchiha taki makabryczny widok był czymś na co z trudem był w stanie patrzeć.

Misja zakończona powodzeniem.
- 100 Ryo
- 20 PH
- Nabyta wiedza o wyznawcach Jashina - noszą charakterystyczne medaliony

[Takashi]

Iście makabryczny widok, któremu przyglądali się wszyscy obecni na targowisku był czymś... niezwykłym. Życie zwyczajnego i spokojnego miasteczka, którego byt skupiał się na handlu i wymianie został zaburzony. W piękny, słoneczny i niczym nie wyróżniający się dzień, uliczki targowiska zostały zbrukane krwią. Krzyki handlarzy, zachęcających do kupienia właśnie ich produktów, tłoczący się ludzie, przybywające i wybywające karawany - wszystko to się zatrzymało. Bazar, który był centrum, niejako sercem całej osady stał się miejscem okrutnej kaźni. Bezwzględni Wyznawcy Jashina, którzy zdawali się nie mieć za grosz skrupułów, otoczyli kupca, który to tak chętnie odbierał innym konkurencję. Mimo, iż wszystkie oczy okolicy wbite były w zaistniałą sytuację, kultyści nie brali tego pod uwagę. Ich to nie obchodziło.
Bezwzględnie pochwycili niewinnego sprzedawcę i swój taniec śmierci rozpoczęli od przebicia go na wylot, naruszając serce. Krew siknęła z obszernej rany, a także wystrzeliła z ust zaatakowanego. Gdyby tego było mało, sekciarze nie poprzestali na nabiciu biedaka na ostrze - na ciało kupca spadła cała masa uderzeń, cięć i innych ciosów, które przerywały jego jęki i bóle. Kiedy już Jashiniści odstąpili od ciała zamordowanego, wszyscy mogli dostrzec zmasakrowane ciało, które jeszcze wiło się w agonii, powoli zionąc ducha. Kiedy oczy kupca finalnie się zamknęły... To był koniec.

Takashi przyglądał się tej okrutnej scenie z mieszanymi uczuciami. Pierwsze uczucie, które się pojawiło, to był wyrzuty sumienia. Kiedy oglądał jak kultyści dokonują ataku i morderstwa z najwyższym okrucieństwem, Uchiha zdał sobie sprawę z faktu, iż śmierć tego niewinnego człowieka to także jego wina, jeżeli nie jego wina w głównej mierze. Makabryczny widok zmasakrowanego ciała przyniósł jednak ciekawą konkluzję, która, mając na uwadze poprzednie losy shinobi i jego doświadczenia, jeszcze bardziej zahartowała jego ducha i charakter.
Takashi powiódł kolejny tok rozmyślań - czy naprawdę życie ludzkie ma jakąś wartość? I jeżeli ma, to jaką? Słowa kupca, który z pełną satysfakcją podpisał wyrok na konkurenta imponował Takashiemu. Dodatkowo fraza, którą wsparł swe okrucieństwo wyryła piętno w głowie młodego ninja, który zaczął ją kontemplować i rozwijać we własnych myślach.

Przetrwają tylko najsilniejsi
Czyż to nie jest kwintesencja ludzkiego żywota? Nie wiadomo, czy kupiec chciał tą frazą oddać jakiś głębszy przekaz, jednak pewnym jest, iż słowa te wpadły w ucho Takashiego i tam pozostały. Dopiero przyjęcie postawy zgodnej z tymi słowami rozwiewało wszelkie wątpliwości i dawało odpowiedź na wszelkie nurtujące pytania. W obliczu tego tekstu, który prawdopodobnie będzie towarzyszył młodemu (jeszcze) Dōkō, życie ma tylko jeden sens - dążenie do potęgi. I życie jako takie jest ogromnym spektrum tego zagadnienia - nie tylko jest samą drogą ku potędze, jest także jednorazowym wyskokiem innych żyć. Innych potęg.
Na świecie nie ma miejsca na litość. Na skrupuły. To, co zrobili Wyznawcy Jashina było naprawdę odrażające i okrutne, jednak tylko potwierdzało życiową tezę, czy może lepiej hipotezę - przetrwają tylko najsilniejsi. Pierwsze wrażenie spowodowało u Uchihy zemdlenie i zawroty głowy, jednakże kiedy zrozumiał przesłanie całej tej kuriozalnej sytuacji, natychmiast się pozbierał. Przyjął nowe myślenie, sfinalizował swą drogę do krystalizacji poglądów. Od dzisiaj młody Uchiha nie cofnie się przed niczym. Od dzisiaj nie ma takich terminów jak współczucie, litość, dobroć, empatia. Od dzisiaj jest tylko jedna droga, której finał da władzę i potęgę, a która będzie wymagająca i łamiąca serca i psychiki. Od dzisiaj Takashi Uchiha przyjmuje nową filozofię.

Przetrwają tylko najsilniejsi


. . . Po tym wszystkim, Uchiha podziękował kupcowi za współpracę i skrzętnie opuścił targowisko, które wciąż żyło publiczną kaźnią, dokonaną przez Kultystów Jashina. Musiał podjąć się kolejnej pracy, która miała mu przynieść rozwój... Ale gdzie takiej pracy szukać? Na myśl przyszła mu jedynie sławetna Świątynia Bishamona, której rezydenci powinni mieć jakieś zadania i prace w zanadrzu. Jego kroki podążyły więc w kierunku tejże sakralnej budowli, gdzie młodzieniec postanowił poszukać kolejnego zadania.


[z/t]

[Ayato]

Chłodnym wiosennym wieczorem, gdy słońce powoli chyliło się ku zachodowi, młody Akimichi przechadzał się pośród starych straganów. Ludzi obładowani ostatnimi zakupami powoli wracali do domów. Znikali gdzieś za zakrętami, a drogi stopniowo pustoszały. Podobnie było z kupcami, którzy zawijali swój interes, by wrócić z nim następnego ranka. Nie wielu pozostawało jeszcze na targu. Przechodni sprzedawcy antyków i chciwe szuje, chcące upchać zgniłe warzywa i owoce bezdomnym biedakom za kilka groszy.
W dłoni podrzucał czerwone jabłko dojrzałe w słońcu po całym dniu leżenia w skrzynce. Chociaż było przesiąknięte zapachem zgnilizny to nieskazitelnie czysta skórka błyszczała w promieniach światła. Zanurzył w nim delikatnie swoje zęby. Sok rozprysnął w ustach chłopaka, a błogi słodki smak zabrał go w krótką podróż w nieznane. Czuł jak coś za rękę ciągnie go do przodu, w głąb targowiska.
Mijał coraz to więcej straganów. Pomiędzy nimi wesoło biegały małe dzieci. Większość z nich wyglądała biednie. Stare postrzępione ubrania wyraźnie nie świadczyły najlepiej o ich sytuacji materialnej. Poza dziećmi były tu również zwierzęta. Te potrafiły nawet poruszyć lodowate serce chłopaka. Niewinne istoty, dręczone przez znacznie silniejszych ludzi. Niektóre strasznie poobijane, kulały na jedną czy nawet dwie nogi. Bały się nawet zbliżyć, by przypadkiem nie oberwać.
Zatrzymał się przy jednym ze straganów z rybami. Odór bijący od nich lub właściciela był nie do wytrzymania. Stary szczerbaty rybak w oliwkowej koszuli spod której wystawały jego włosy na klacie. Pojedyncze kłaki, leżały poprzyklejane do ryb, których nikt już nie chciał. Nic dziwnego. W pustych oczach iskrzyła się śmierć. Trucizna, która czekała na swoją ofiarę.
Białowłosy dla zabicia nieco więcej czasu, kupił dwa spore osobniki, które złapał za odpadający ogon i trzymał z dal od własnego nosa. Minął kilka straganów by usiąść na kamiennych schodkach, prowadzących do drzwi jakiejś kamienicy. Z kabury wyciągnął ostry kunai, którym zagrał na rybich łuskach, przejeżdżając po nich nożem. Wbił go tuż pod rybią płetwą i rozciął rybę na pół. Nieprzyjemny zapach wydobył się na zewnątrz, a kilka ostatnich posiłków podeszło mu do gardła. Z trudem powstrzymał się przed zwymiotowaniem. Nawet próba zatkania nosa niewiele pomagała. Palce przesiąknięte były zapachem ryby. Odrzucił ją na kamienny chodnik najszybciej jak tylko mógł i zagwizdał chcąc sprowadzić na siebie uwagę okolicznych psów i innych zwierząt.
Uśmiechnął się trochę od niechcenia, gdy został otoczony niewielką gromadką wygłodniałych istot, czekających na kolejną porcję ryby, którą trzymał w rękach. Chociaż zwierzęta były głodne, to żadne nie było na tyle zdesperowane by zaatakować białowłosego. Znały swoje miejsce w szeregu, przez co podobały mu się jeszcze trochę bardziej. Powoli szykując kolejną rybę, przyglądał im się z niewielkim zaciekawieniem.

[Sarutobi Kazumi]

Pytania bez odpowiedzi?

[1/15]
Dlaczego Ayato postanowił stać się dobroczyńcą dla zwierząt? Nie był im niczego winien, a po targowisku włóczyło się równie wiele dzieci - zdaniem wielu ich życie było warte znacznie więcej, niż kulawego psa czy zawszonego kota. Białowłosy najwyraźniej sądził inaczej, a skoro stać go było na taką hojność, to czemu by nie? Przechodnie mieli przed sobą nietypowy widok, chuchro karmiąc inne ofiary losu. Gdyby jeszcze zaczął prawić im kazania byłby niczym pewien Franciszek... Tyle, że smród bijący z ryb skutecznie zniechęcał do oddychania, nie mówiąc już o otwieraniu ust.
I właśnie w takich okolicznościach ktoś zaczął przyglądać się Ayato. Młodzieniec poczuł na sobie wnikliwy wzrok, jakby ów osoba starała się przewiercić go na wylot. Tylko kto to był? I po co wpatrywał się z taką mocą w chudzielca z klanu akimichi? Gdy tylko zdecyduje się podnieść swoje krwiste oczęta, szybko dostrzeże dziewczynę* stojącą kilkanaście metrów przed nim. Wydawała się nie na miejscu ze swoim nietypowym ubiorem, drobną budową ciała... I na litość wszystkich bogów, dlaczego w jej spojrzeniu mieszało się przerażenie, zaskoczenie i niewyobrażalna ulga? Czyżby jedzenie z któregoś straganu jej zaszkodziło? Tyle pytań, a póki co żadnych odpowiedzi. Skoro niewiadomych jest już tyle, to czemu by nie dorzucić do nich jeszcze jednej? A właściwie dwóch...
Które z tej dwójki wykona pierwszy krok?

*jej wygląd - grafika na górze

[Ayato]

Nuda z czasem dopada każdego. Bez litości zmusza człowieka do czynów na które normalnie nie miałby ochoty. Czasami nawet taka zwykła strata czasu miała swoje dobre strony. Człowiek pogrążał się w beztrosce. Na jakiś czas odcinał się od rzeczywistości, nie przejmując się niczym. Nie przejmował się tym co było, ani co będzie. Dla Ayato był to przyjemny przystanek. Chwila wytchnienia w pędzącym, szalonym, pełnych głupich i nieprzemyślanych decyzji świecie młodzieńca.
Proste przestępstwa takie jak pobicie towarzyszyły mu na każdym kroku. Niektóre ku własnej uciesze, inne wywołane nerwami. Szczerze to trochę dziwił się, że ludzie potrafili zaakceptować to wszystko jak gdyby nigdy nic. Ani razu nikt nie przyszedł do niego ze skargą, ani razu nie został zatrzymany przez strażników. Z pewnością było w tym sporo szczęścia, ale czasem i ono się przydaje.
Zamyślony powoli zajmował się druga rybą. Pomimo wybuchowego charakteru robił to dosyć delikatnie. Oddzielił długi kręgosłup od mięsa, oskubując przy tym ości by niczego niepotrzebnie nie wywalać. Po małym kawałku odcinał surowe, gumowate mięso od skóry i rzucał je przed siebie, przyglądając się jak wygłodniałe psy walczą o kolejne, niewielkie kąski swojego dzisiejszego posiłku.
-Na co się gapisz? – warknął przez zaciśnięte zęby, gdy kątem oka dostrzegł przyglądającą się mu dziewczynę. Sprawiał wrażenie nieco zirytowanego, a szorstkie słowa tylko utwierdzały w tym przekonaniu. Może i mógł zignorować dziewczynę, ale jej spojrzenie było zbyt męczące. Aura bijąca od niej, przyciągała wzrok chłopaka. Zmuszała go do jakiegokolwiek kontaktu z dziewczyną, a tego nie lubił. Nie lubił, gdy ktoś w jakiś sposób wpływa na jego zachowanie. Zgiął w dłoni wyciągnięty z ryby kręgosłup, który najpierw wygiął się niczym łuk, a później z cichym trzaskiem złamał się. Kilka kropel wody wytrysnęło z niego tworząc ślady na chodniku przed chłopakiem. Ciężko było je dostrzec w syfie, które zrobiły tutaj zwierzęta.
Resztki ryby wyrzucił gdzieś na bok, a z palców strzepał krople klejącego się śluzu. To co po nim pozostało wytarł o spodnie i nachylił się nieco do przodu. Oparł łokcie o kolana i nachylił się do przodu. Uśmiechnął się delikatnie, ale nie z radości. Uśmiech chłopaka był przepełniony arogancją. Arogancją skierowaną prosto w stronę dziewczyny. Przyglądał się jej, tak jak ona to robiła, a nawet i intensywniej. Czerwone ślepia chłopaka skierowane prosto w oczy dziewczyny wręcz siłą starały się wedrzeć do jej umysłu, by cicho szeptać jej w głowie.

[Sarutobi Kazumi]

Pytania bez odpowiedzi?

[3/15] Huh... Zadziwiające, jak różnił się Ayato kiedy szło o traktowanie ludzi i zwierząt. Z nudów karmić weteranów ulicy, kulawych, chorych, bez perspektyw na lepsze życie, zaspokojenie ich głodu na krótką chwilę... Ale zajęcie się dziećmi? Pokazanie im lepszej drogi, pomoc w znalezieniu domu? Nie no, nieważne. Nikt mu za to nie płaci, a nawet jeśli ktoś zleciłby mu misję pod tytułem "Znajdź dom sierotom" najpewniej trafiłby do handlarzy żywym towarem. A może by się tak nie stało? Może chłopak obudziłby ukryte głęboko w nim pokłady empatii? Ale w tej chwili nie jest to rzecz najważniejsza.
Nieznajoma dziewczyna nadal wpatrywała się w białowłosego, ten warknięciem przyznał, że też zauważył jej obecność. Czas nadal płynął, bezpańskie psy poszły w inne części targowiska w poszukiwaniu kolejnego sponsora. Ich miejsce zajęły mniejsze drapieżniki, koci weterani ulicy. Ości, łuski, śluz, resztki resztek szybko znikały w ich pyszczkach. A dwoje nieznajomych sobie osób dalej toczyło pojedynek na spojrzenia. Naprawdę fascynujący widok dla postronnego obserwatora, o ile ktokolwiek zaprzątałby sobie głowę tym duetem. I w końcu jedna strona poddała się, robiąc pierwszy krok. Dosłownie, bo po nim nastąpiło kilka kolejnych, stawianych niepewnie, jakby cała osnowa rzeczywistości miała się nagle rozerwać, zabierając Ayato sprzed jej rąk. Tak się jednak nie stało, chłopak był nadal na swoim miejscu, a dziewczyna zatrzymała się dwa, może trzy metry od niego.
- Onii-san, to ty? - zapytała drżącym głosem.