Opuszczone archiwa

[Emi]

Emi zeszła za wszystkimi w dół, to miejsce pomimo tego, że chciała poznać prawdę o swoich rodzicach to przyprawiało ją o dreszcze i najchętniej by się ulotniła. Długo się też wahała czy nie puścić jakiejś myszy przodem, tylko tak jak zauważyli był problem ciemności, węże są w tej kwestii i materii dużo bardziej efektywne. Dodatkowo ją nie tylko chakra ograniczała ale też zasoby jakie miała ze sobą. - Nie, lusterka niestety ze sobą nie noszę. - Odparła do Ookamiego, chociaż w sumie dziewczynie to zawsze by się przydało tylko zostają przy tym fundusze jakimi dysponowała jako początkowa kunoichi.

Jak szli tak dalej tymi korytarzami gdzie jedynym światłem jakie wpadało do jej oczów było to od badacza, zaczęła pytać. - Często takie ruiny badasz? Czy pierwszy raz się trafiła taka perełka w losowym budynku? - Jakby nie patrzeć no dosyć przypadkowo odkryli coś takiego, ale mogło to nieść za sobą korzyści albo pieniężne albo informacyjne.

Emi wpadła na dosyć specyficzny pomysł, skoro musi zawsze na sobie polegać, to doszła do wniosku, że sama przypilnuje tego badacza z kontynentu, a reszta niech się zajmie ochroną pleców. - Zerin, Naga słuchajcie może przypilnujecie wejścia, nie wiadomo czy to się zaraz nie zamknie i co się wydarzy. Lepiej byśmy mieli bezpieczne plecy i w zasadzie droge ucieczki jakby miało zaraz stać się coś niespodziewanego i groźnego. - Powiedziała do wężowinek, czy to był pomysł najlepszej jakości tego nikt nie wie, czy to było jakieś rozwiązane? Na pewno

[Sasame]

~ 5 / ? ~

~ Zerin, Nāga, Emi, Ookami ~

~ Misja Rangi D ~

~ Kampania Stare Miasto 一 ~

Po szybkim przegrupowaniu, poszukiwacze przygód rozdzielili się na dwa duety. Zerin i Naga zgodnie z rozkazem od Emi, zostali w pierwszej komnacie podziemi, przeszukując ją dokładniej w poszukiwaniu ukrytego... Czegokolwiek, a także aby pilnować wejścia do podziemi. Emi wraz z Ookamim w tym czasie ruszyli w głąb korytarza. W miarę jak szli dalej i dalej, czuli oni że temperatura powoli spada, sprawiając że każde z nich mogło czuć się dość nieswojo z okazjonalnymi dreszczami przebiegającymi po karku. Echo, które niosło się w tunelu sprawiało że każdy odgłos odbijał się, mogłoby się zdawać w nieskończoność. Nakładające się na siebie echa kroków po jakimś czasie sprawiły wrażenie jakby poza Emi i Ookamim, w tunelu szło jeszcze całe stado innych osób, jednak regularne kontrole za pomocą Doujutsu badacza, utwierdzały w przekonaniu iż jest to ledwie psikus jaki na nich odgrywało to miejsce. Po pewnym czasie tunel również się zmienił, przybierając teraz o wiele bardziej surowy wygląd. Ściany przestały być gładkie i równe. Nie wiedzieli jak długo szli, godzinę, dwie, może nawet już trzy. Tunel zdawał się nie mieć końca ale przynajmniej nie schodzili już głębiej, tylko prosto przed siebie...

[Ookami]

Szczerze to chyba pierwszy raz, kiedy poprowadziło mnie to do zwiedzania jakiegoś nieskończonego tunelu. - Szczerze mówiąc to mieli całkiem sporo czasu na rozmowę, skoro droga przed nimi zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Gorzej że pomimo w miarę przyjacielskiego usposobienia, to był społecznym warzywem i kiepsko mu szło prowadzenie ciekawych i wciągających rozmów. No chyba, że naprawdę nie miał wyboru. Na przykład podczas jakiejś misji gdzie musiał udawać gadułę. Swoim dojutsu stale skanował otoczenie za pomocą widzenia sferycznego. W sumie czy to nie dziwne że nie wyłapał do tej pory żadnego śladu życia? - Dalszą część tuneli zdecydowanie wydrążono mniej dbając o estetykę. Jeśli nie było to zwierzę, to zapewne technika dotonu. - Przynajmniej takie założenia postawił po tym co do tej pory miał okazję zauważyć. I im dłużej szli nie dochodząc nigdzie, tym bardziej coś mu mówiło że coś jest nie tak. To miejsce należało wcześniej do Uchiha, więc nie zdziwiłby się gdyby było strzeżone przez jakąś iluzję. Ale co do tego musiał się upewnić. - Daj moment. - W pewnym momencie wyjął z torby kunai i wyskrobał na ścianie trójkąt. Dość charakterystyczny, przez co łatwy do zapamiętania i zauważenia. -Jeśli krążymy w kółko, to powinniśmy zauważyć to ponownie po jakimś czasie. Możesz namalować coś parę metrów dalej po drugiej stronie? Pojedyncza kreska wystarczy - Jeśli wyjdzie na to, że krążą w koło, będą musieli użyć na sobie Kai. - Jeśli znowu na nie natrafimy, użyjmy na sobie Kai. - Sam też miał zamiar co jakiś czas sprawdzać wzrokiem teleskopowym powierzchnię nad nimi. Jeśli nie wpadli w pętlę, to powinni się oddalać od archiwów.

Jutsu+Czakra

103% - 1% -1% = 99%

Nazwa

Hikari no gijutsu-kyu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

5 m

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

---

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak

Opis Użytkownik gromadzi chakrę w postaci skoncentrowanej kuli światła, która unosi się nad jego dłonią, oświetlając otoczenie. Siłą tego światła przypomina typową latarkę, więc nie jest w stanie nikogo oślepić, a jedynie oświetlić nam drogę.

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Emi]

Szli dalej już tylko we dwójkę, Emi była osobą, która mogła gadać bez przerwy. Więc co chwilę zagadywała do niego z losowym tematem, zaczynając od tych ważniejszych. - Myślisz, że to coś jeszcze tu żyje?... Ciekawe czy jak kogoś tu spotkamy to będzie agresywny... Kiedyś byłam w takich kanałach ale to jak uciekałam przed Uchihami... - Przechodząc do tych co raz mniej poważnych. - A to światełko pali cię w rękę albo coś?... Ile tu sprzątania, by tą ruderę wyprowadzić... Gdybyś miał być zwierzęciem to jakim? - Już momentami to jej pomysły się kończyły ale nie dawała za wygraną.

W pewnym momencie Ookami wyjął kunai i naskrobał na ścianie symbol wskazujący jak będziemy krążyć w kółko, zasugerował by Emi też coś namalowała na ścianie co jakiś czas. - A co ty myślisz, że atrament to na drzewach rośnie?! Muszę uważać na to ile go używam, ale mam lepszy pomysł. - Wyjęła jeden z pustych zwoi i zaczynały na nim rysować, po chwili wyskoczyły z niego cztery myszy. Trzy z nich miały pobiec do przodu zbierać informacje, a ostatnia miała wrócić do tyłu jakby coś było nie tak to by na nią trafili.

Po chwili zwróciła uwagę na jeszce jedną rzecz. - Jesteśmy jedynym jasnym punktem w tym tunelu. Jak coś tu jest to już dawno o nas wie... - Lekko się przestraszyła tego ale starała udawać silną i pewną siebie.

Wyliczenia

  Ukryty tekst

[Sasame]

~ 6 / ? ~

~ Zerin, Nāga, Emi, Ookami ~

~ Misja Rangi D ~

~ Kampania Stare Miasto 一 ~

Emi wraz z Ookamim szli dalej tunelem, wymieniając się pytaniami i spostrzeżeniami. Ookami również oznaczył ścianę, aby upewnić się że nie wpadli w niespodziewaną pułapkę genjutsu, jednak po oznakowaniu ściany i kolejnych piętnastu minutach wędrówki i braku jakichkolwiek śladów oznaczeń na ścianie a także niepojawieniu się narysowanej myszy Emi, mogli oni być przekonani o tym że nie chodzili w kółko. Po pewnym czasie, jedna z myszy Emi powróciła do nich i po wskoczeniu jej z powrotem do zwoju, ułożyła się w napis, który poinformował ich o leżącej kartce dalej w tunelu. Po kolejnych paru minutach żwawego marszu, znaleźli wspomnianą kartkę.

Wpis 65

Noc minęła w niepokojącej ciszy, przerywanej jedynie szelestem liści i odległym zawodzeniem stworzeń, których natury nie potrafię nazwać. To zawodzenie, dalekie i przejmujące, niosło ze sobą nutę czegoś pierwotnego, czegoś, co wykraczało poza ramy znanych mi zoologicznych klasyfikacji. Obudziłem się o świcie, z mętlikiem w głowie i uczuciem, że moje sny były nawiedzone przez obrazy wijących się cieni i szeptów w języku, którego nigdy nie słyszałem.

Pierwszym sygnałem, że coś jest nie w porządku, było zniknięcie jednego z tragarzy, starego Kujiro. Jego miejsce przy ognisku było puste, a koce leżały zwinięte, nietknięte. Początkowo pomyślałem o dezercji – strach, jaki odczuwali moi ludzie, był namacalny. Jednakże, gdy kolejny z nich, młody Taki, również zniknął bez śladu przed południem, ogarnął mnie zimny dreszcz, który przeniknął do szpiku kości. Nie było żadnych śladów walki, żadnych krzyków, które by zwiastowały nieszczęście. Po prostu zniknęli, jakby pochłonęła ich sama puszcza.

Zacząłem przeszukiwać okolicę z resztą moich przerażonych ludzi. W ich oczach widziałem już nie tylko strach, ale panikę, która groziła całkowitym chaosem. Kilka godzin później, w gęstwinie bambusów, oddalonej zaledwie o kilkadziesiąt metrów od obozu, znaleźliśmy Kujiro. Nie był to widok, który ludzki umysł jest w stanie przetrawić bez trwałych uszczerbków. To, co leżało przed nami, było jedynie zarysem dawnego człowieka. Kości, obnażone i białe, układały się w makabryczny szkielet. Ani kawałka skóry, ani włókna mięsa – wszystko zostało usunięte z precyzją, która budziła odrazę. Jakby jakaś niewidzialna siła zdarła z niego całą zewnętrzną powłokę, pozostawiając jedynie kruchą strukturę.

Ale to nie wszystko. Na widok tego, co pozostało w miejscu, gdzie powinno znajdować się serce, nawet moi zahartowani w boju najemnicy cofnęli się z wrzaskiem przerażenia. Serce Kujiro, jedyny organ, który ocalał, leżało w klatce piersiowej, zdając się jeszcze lekko pulsować, zupełnie jakby dopiero co zostało wyrwane z ciała. Nie wiem co czai się w tych lasach, jednak obawiam się że moi ludzie nie będą w stanie wytrzymać dłużej tego napięcia i strachu.

[Ookami]

No dobra. To że nie radził sobie z wymyśleniem tematu rozmowy, nie znaczyło że nie potrafił w niej uczestniczyć. A całe szczęście Emi była całkiem dobra w zawalaniu go pytaniami na które nawet przyjemnie mu się odpowiadało. Nie, nie wykrywam tu żadnego innego życia poza nami.... Na pewno będziemy musieli zachować ostrożność, chociaż nie zapowiada się żebyśmy mieli kogoś tu znaleźć... Podrobnie. Z tym że ja uciekałem od pewnego Kupca z Ryuzaku kiedy miałem siedem lat. Tak pomiędzy wyskoczeniem przez okno, a wkradnięciu się do wozu jako pasażer na gapę... - I z czasem jak tematy schodziły z tych mniej poważnych, to i on nieco bardziej zdejmował swoją maskę powagi. Metaforyczną oczywiście bo samą metalową maskę nadal nosił... Na pewno za to nieco bardziej wychodziła jego życzliwa strona. Nie, ani trochę. Nawet ciepłe nie jest. Zużywa troszkę chakry, ale bardziej to poręczne niż lampa albo pochodnia... Za dużo roboty. Chociaż to zależy ile ludzi by się za to zabrało... Niby imię sugeruje wilka, ale myślę że może bykiem? Albo ośmiornicą? - A może i nawet coś pomiędzy. Chociaż zmiana w zwierzę wydawała mu się być niemożliwa.

Pomysł użycia atramentu spotkał się z początkową dezaprobatą, ale sama wyszła z inną inicjatywą. Popatrzył jak maluje, ożywia i wysyła myszki w dwie różne strony. Wydaje mi się że poszło na to więcej atramentu niż na kreskę pędzlem na ścianie. Chwilę potem wyraziła obawę o to że potwór ich dostrzeże. W sumie może powinien sprawdzić trasę daleko przed nimi? Raczej końca tunelu nie doleci, ale jeśli coś na nich czychało, to przynajmniej będzie wiedzieć co. Tak ostentacyjnie. Nie martw się. Jeśli coś tu jest, to zauważę to pierwszy. - Odparł, po czym przełączył się na widzenie teleskopowe próbując ruszyć spojrzeniem jak najdalej wzdłuż tunelu. W końcu być może czekała na nich jednak jakaś osóbka, albo oświetlone wyjście. Po tym sprawdzeniu, wrócił do wzroku sferycznego sprawdzając trasę przed nimi teleskopowym jedynie co kilkanaście minut. Tak profilaktycznie.

Wtem zauważył że myszka kica z powrotem, a po wskoczeniu do zwoju przekazała im dobrą wiadomość. Zwracam honor. Myszki są świetne. Wtedy też zaczął czytać wraz z koleżanką treść kolejnej z kartek. Hmm... Tak jak wyżarte wszystko poza kośćmi jestem w stanie zrozumieć, tak ten fragment o sercu nieco mi nie pasuje. Nie ma sensu żeby biło dalej. Chyba że została użyta jakaś technika. Bądź była to iluzja mająca na calu przerazić tych ludzi... Poza tym skoro zostały z nich tylko kości jak ich rozpoznali? Po ubraniach? Z drugiej strony przez ubrania nie zauważyliby serca. Chyba że byli w stanie je usłyszeć... Nadal wiemy za mało, ale to zawsze coś. - Wszystko poza ostatnią częścią mruczał bardziej do samego siebie niż do towarzyszki. Kiedy już skończyli czytać, zabrał kartkę i dołączył ją do poprzedniej. Lepiej było trzymać je razem.

99% -2% = 97%

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Emi]

Rozmowa pomiędzy Emi a Ookamim zaczynała nabierać większego tempa, chłopak z pozoru cichy i wycofany, zaczynał gadać. Dziewczyna czuła się coraz luźniej, dla niej rozmowa to było wszystko. Jeżeli z kimś może normalnie rozmawiać to oddala ją od lęków, przez co zaczyna od razu lubić tę osobę, gryzło to się z tym skąd pochodził Ookami, jednak co miała począć, była cały czas czujna. - Też kiedyś uciekałam... Jak by to ująć z miasta. - Pomimo wszelkich obaw była całkiem zainteresowana rozmową, komentowała wyskoczenie przez okno z uśmiechem, czy wkradnięcie się na gapę, maska powagi kolegi z tunelu była coraz bardziej przez nią odsłaniana. Zainteresowała ją też sama technika świetlna jednak, to nie pomagałoby jej w niczym i uznała, że to nie jest coś dla niej. Jak doszło do rozmowy o zwierzętach to nawet lekko pocisnęła chłopaka. - Do byka ci jeszcze sporo brakuje. - I napięła bicka uśmiechając się wesoło, mogło to być odebrane jako wyśmiewanie ale raczej jej chodziło o zwykłe żarty a nie obrażenie kolegi.

Chłopak stwierdził fakt, że więcej atramentu poszło na narysowanie myszek niż na kreski na ścianie. Emi po tym spojrzała na niego, zrobiła się cała czerwona, bo w zasadzie to Ookami miał rację. Zaczęła tylko latać oczami na prawo i lewo, zdając sobie sprawę co się stało... ale -Słuchaj no, gdybyś mnie nie zagadywał to bym miała lepszy plan a tak teraz patrz co te cudeńka wyczynią. - Oczywiście nie przyznała się do błędu tylko zrzuciła całą winę na niego... Było to do przewidzenia, że tak może się stać. - Nie wiem jak działają te oczy i jak się w nich widzi, ale zakładam, że jakiś limit mają a światło w ciemnym jak dupa Kaminari tunelu, każde światełko będzie widziane z drugiego końca. - Nie była do tego przekonana, że zobaczy pierwszy ale pozwoliła mu działać.

Po chwili wróciła do nich myszka która załadowała momentalnie do zwoja zostawiając wiadomość. - Widzisz ucz się bo mnie kiedyś zabraknie a takich genialnych pomysłów jak ja to już nie uświadczysz. - Oczywiście pomysł, który przyniósł jej wcześniej wstyd i zwaliła go na chłopaka, teraz po sukcesie został przez nią obwieszczony jako element jej geniuszu.

Emi zaczęła się wczytywać w raport. - Emmm... Wiesz mi to generalnie wszystko nie pasuje, co to było, co to jest, mam nadzieję, że z tego miejsca już dawno uciekło. - Wsłuchała się w to co miał do powiedzenia badacz. - Badaczką nie jestem ale... dla mnie to wygląda jak metafora, to coś zjadło albo po prostu pozbawiło go wszystkiego i zostawiło serce, a ten co to pisał zinterpretował to jak jeszcze bijące. - Powiedziała swoje przypuszczenia do tego co przeczytali, Ookami w tym momencie chciał zabrać jej kartkę, ta najpierw mocniej ją chwyciła, nie dając mu tego zrobić za pierwszym razem, ale po ułamku sekundy za drugim pociągnięciem odpuściła. Dalej była podejrzliwa do kogoś z kontynentu...

[Sasame]

~ 7 / ? ~

~ Zerin, Nāga, Emi, Ookami ~

~ Misja Rangi D ~

~ Kampania Stare Miasto 一 ~

Po przeczytaniu drugiego wpisu, oboje poszukiwaczy przygód poświęciło chwilę aby omówić znalezisko i zastanowić się nad znaczeniem tych informacji, dochodząc do nieco odmiennych wniosów. Nim jednak ruszyli w dalszą wędrówkę w nieznane, oboje mogli poczuć delikatny wietrzyk, który zaczął ich opływać, który dość jasno sugerował że tunel rzeczywiście dokądś prowadzi a nie pchają się prosto do jakiegoś ślepego zaułka, jedynie marnując czas. Ookami zaś, wykorzystując widzenie teleskopowe zauważył drobną sygnaturę chakry, która znajdowała się na samym skraju jego pola widzenia, daleko, daleko na wprost. Tym co również widział było to że przywołane przez Emi, dwie pozostałe myszki niebawem spotkają się z tym czymś co przebywało w tunelu. Czy czaiło się? Ciężko było stwierdzić, ponieważ sygnatura zdawała się iść powoli, oddalając od nich.

[Ookami]

No co miał poradzić że taki miał charakter. Był dość przyjazny z natury, nawet jeśli lekko zdystansowany.Jednak jeśli wpadał buffor w postaci ekstrawertycznej osoby, to dużo łatwiej mu się było przemóc. -Jeśli będziesz miała chęć o tym opowiedzieć, posłucham. - Odparł nie kryjąc zainteresowania. Znając aktualną sytuację w już nie Sogen, miał lekkie podejrzenia co może usłyszeć. Aczkolwiek sam fakt że o tym wspomniała z własnej woli oznaczał że sam temat nie był dla niej aż tak drażliwy.A jeśli chodziło o uwagę o byku, poczuł się - tak naprawdę to nie - oburzony. No wiesz ty co? Młody jestem, jeszcze rosnę. Daj mi dekadę albo pół. - Bycie większym oznaczało większe hitboxy, ale dobry wygląd zdecydowanie to rekompensował.

Już nie pyskował jej o tym, że to przecież ona zagadywała go, bo i tak wywróciłaby to jakoś tak, żeby wyszło na to że to jego wina. Chociaż go korciło. Po przejrzeniu raportu i schowaniu kartki, odpowiedział na jej przemyślenia. - Na tym świecie są rzeczy które się ludziom nie śniły. Nie zdziwiłbym się gdyby takie monstrum faktycznie mogło istnieć. - No, to tyle jeśli chodzi o to. Ważniejsze było to, co widział przed nimi. -I tu cię mam, bo nie zobaczy. Zmierza w tym samym kierunku co my. Chociaż jest daleko od nas. W zasięgu do półtora kilometra. No i chyba plecami nie widzi. Chyba. Twoje myszy się do tego zbliżają. Idzie powoli... Zgaszę światło. - Powiedział bezpardonowo łapiąc ją za dłoń i wygaszając kulę światła. Teraz stawiał na wzrok oraz słuch. Planem było zaobserwować reakcję tego czegoś na myszy oraz kształt sylwetki. Zobaczyć czy to ludź czy może co innego.

99% -2% = 95%

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Emi]

Ookami wykazał zainteresowanie historią dziewczyny, ta spojrzała na niego robiąc wielkie oczy. - Był to ciepły letni dzień, byłam jeszcze młoda... Jak jeszcze mieszkałam w Sogen... mój ociec został aresztowany, matka wbiegła do domu... - Zaszkliły je się oczy. Pomimo bólu jaki ta historia w niej wywołuje to nie była osobą co takie rzeczy zatrzymuje dla siebie. - Powiedziała, że musimy uciekać... Biegłyśmy kilka godzin, pod samym murem narysowała mi ptaka i puściła mnie na nim... - Teraz to już leciały jej po prostu łzy które chciała zakryć. - To był ostatni moment jak widziałam rodziców... Leciała kilka godzin na ptaku za mur... Tak wylądowałam u Orochich... Przeklęte Uchihy, najchętniej bym wymordowała wszystkich... - Łamał jej się głos podczas tego, próbowała nie pokazywać emocji ale to było od niej zupełnie silniejsze. Humor jej poprawiły żarty które przyszły za chwilę.

- Nigdy nie badałam i nie jestem też podróżniczką, przynajmniej do tej pory to nie wiem co po tym świecie chodzi. - Z uśmiechem przysłoniętym maską skomentowała dziewczyna. - Chociaż cały czas zostanę przy swoim, coś mi tutaj nie pasuje. - W głosie były obawy i zaciekawienie tematem. Jej historia jest mocno związana z tym klanem, w końcu nie wie czemu jej rodzice współpracowali z Orochi.

Dalej w rozmowie powiedział jej Ookami, że coś jest, zabrzmiało to dosyć dziwnie bo jakby wesoło, złapał ją za dłoń a ta od razu ją odruchowo wyszarpnęła nie dają mu nawet na to możliwości prowadzenia jej w zupełnej ciemności. Było to tragiczne zagranie strategiczne ale działała instyktownie, w końcu nie ufała mu do końca. - Łapy przy sobie. - Tutaj największym problemem mogło być zwyczajne pochodzenie chłopaka, traktowała go jako tego fajnego ze złej strony świata, któremu miała problem zaufać. - Przecież tu nikt przed nami nie wchodził. - Wyszeptała do niego, będąc teraz przerażona całą sytuacją.