Dzielnica Biedoty - Kirahji

[Souei]

Wyprawa A
7/19 Trzeba było działać szybko i zdecydowanie. Kroki sprzed frontowych drzwi ucichły, ale słowa które padły zwiastowały tylko jedno - niebezpieczeństwo pojawi się zaraz w tym samym oknie, przez które dostał się Ichirou. Nie było to może zagrożenie dla jego zdrowia lub życia, ale na pewno dla dyskrecji i załatwienia sprawy na jego warunkach. Dobrze, że tajemnicze zawiniątko wpadło w jego ręce jako pierwsze, ale była to jedynie połowa sukcesu, jeśli w ogóle. Sabaku chwycił pierwszy trop, ale po jego śladach dreptała już konkurencja. Plan był dobry, jednak jego wykonanie było prawie niemożliwe. Jedno pomieszczenie - tylko z niego składał się ten biedny dom w dzielnicy, gdzie nawet dach nad głową był luksusem. Nie było tu mowy o jakimś zapleczu sanitarnym, może w sąsiedniej stolicy Ayatsuri tak, ale w Kinkotsu nie wszyscy mieli jeszcze ten luksus. Trzeba więc było szukać kryjówki na widoku, ale schowanie się pod łóżkiem czy do szafy nie wchodziło w grę, gdy na plecach miało się ogromną gurdę i jeszcze większy miecz. Poza tym, czy to naprawdę przystoi człowiekowi jego kalibru?
Koniec końców najlepsze miejsce jakie Ichirou mógł znaleźć to w kącie pomieszczenia po tej samej stronie, gdzie ulokowane było okno - tylne wejście do domu. Nie dawało ono absolutnie żadnej kryjówki oprócz znajdowania się w martwym punkcie kogoś, kto zaglądał do środka z zewnątrz. Jednak po wejściu do pomieszczenia wszystko stanie się jasne i klarowne. Piaskowe oko nie powstało, bo nie było ku temu potrzeby, a przy takiej kryjówce mogło bardziej zaszkodzić, niż pomóc. Ichirou miał zaledwie kilka sekund na podjęcie kolejnej decyzji o tym co zrobić z intruzami, którzy już pojawili się z tyłu.
- No i świetnie. Właź. - Dało się słyszeć z zewnątrz, tuż pod nosem Asahiego, stojącego tuż po drugiej stronie ściany. Dotychczas usłyszał jedynie dwa różne głosy, więc mógł brać to minimum za pewnik. Nie oznaczało to jednak, że to byli już wszyscy.

[Ichirou]

Ichirou musiał przyznać, że odrobina zaskoczenia go jednak dopadła. Nie chodziło nawet o atmosferę tragedii, jaka wisiała w powietrzu, ale o sam standard miejsca. Po latach przyzwyczajenia do wygód i życia w przestrzeni, obraz tej klitki w Kinkotsu wydawał mu się dość absurdalny. Brak toalety, kąpielowego pomieszczenia czy choćby porządnego schowka – jak ci ludzie w ogóle funkcjonowali? W końcu, nie mając innej opcji, wybrał kąt, jedyną namiastkę kryjówki, którą dało się tu znaleźć. Sytuacja nie była idealna, no ale trudno.
Biorąc pod uwagę, że mowa była o liderze klanu, to sytuacja i tak była dość groteskowa.
Reszta planu bez zmian - wysłał dyskretnie piaskowe oko. Przez moment zbadał nim otoczenie, starając się sprawdzić, czy oprócz usłyszanych dwóch typów nie kręcił się z nimi ktoś jeszcze. Zachowywał więc względnie wysoki profesjonalizm w swoim fachu, podejmując większe środki ostrożności, ale jakoś pod skórą miał przeczucie, że cała ta akcja z jego strony jest aż na wyrost. Nie spodziewał się większego zagrożenia, ale różnie w życiu bywa - czasem byle karczmarz okazuje się mieć rangę Kogo.
Poczekał, aż intruzi wpełzną do środka – czy to dwaj, czy więcej (jeśli tak wyszło z rekonesansu), nie miało większego znaczenia. Wtedy dopiero odezwał się lekko, niemal beztrosko:
- Akuku.
A w tym samym momencie piasek wyrwał się z gurdy, sunąc w stronę przeciwników, gotów pochwycić ich w prosty, szybki i sprawdzony sposób. Powrót do standardowych metod rozwiązywania problemów – bez rad, bez polityki, bez pustych rozmów. To była miła odmiana. W końcu mógł coś zrobić jak za dawnych lat, prostymi środkami, bez ceregielenia się i zastanawiania, czy osobie o takim statusie zrobienie czegoś takiego wypada, czy też nie.
Zakładając, że mu się udało i miał ich w piaskowej garści (a chyba to nie było niesamowicie śmiałe założenie), powiedział jeszcze trochę więcej.
- Co żeście za jedni i co tu robicie? - zagaił, ściskając nieco mocnej.
A gdyby jednak nie wszystko poszło tak pomyślnie, to plan oczywiście ulegnie zmianie i będzie dostosowany do biegu wydarzeń.

  Ukryty tekst

[Souei]

Wyprawa A
8/19 Cóż, podczas gdy niektórzy narzekali na niewygody posiadania tylko trzech łazienek i pięciu sypialni, inni cieszyli się z faktu, że jak śpią to nie kapie im na głowę. Być może Ichirou ciężko było wejść w buty biedoty, ale przecież w jego przypadku było to absolutnie zrozumiałe. Faktem było jednak, że nie było tutaj za bardzo gdzie się skryć, więc jedyną opcją pozostała zasadzka. Ordynarni włamywacze z dzielnicy biedoty nie byli dla Seinina żadnym wyzwaniem. Gdy tylko znaleźli się w środku domu i zanim mogli zorientować się co się dzieje, piasek oplótł ich szczelnie od stóp do głów. Było ich tylko dwóch, tak jak Ichirou mógł wywnioskować wcześniej po odzywających się głosach. Obu chudych, nieogolonych i spalonych pustynnym słońcem. Nawet na pierwszy rzut oka człowiek od razu wziąłby ich za osiedlowych cwaniaczków i trzymał się od nich z daleka i ten osąd nie był wcale daleki od prawdy.
Teraz jednak ich wątła siła nie dawała im przewagi nad słabszymi z ich codziennego otoczenia. Gdy zaskoczenie minęło, na ich twarzach wciąż malowała się mieszanka wielu emocji: zakłopotania, strachu i niepewności. Zupełnie się tego nie spodziewali, bo oczywiście wiedzieli kto stał przed nimi i chyba zastanawiali się, w co właśnie wdepnęli.
- Ja... ja... my... - Odezwał się pierwszy z nich, ale nie mógł wykrztusić słowa.
- Ja jestem Toyoharu, a to jest Kimitaro. - Przejął drugi, trochę bardziej opanowany. Żaden z nich nie był jednak agresywny ani nawet konfrontacyjny, wyglądało na to, że zamierzają współpracować.
- Zaraz... ty jesteś Ichirou? - Niby nie mogło być mowy o pomyłce, ale jednak nie dowierzał własnym oczom na szczęście (albo nieszczęście) jakie go spotkało. Dopiero lekkie dociśnięcie piachem sprawiło, że skupił się najpierw na odpowiadaniu, a pytanie zostawił na później.
- My tutaj nic, wujek wysłał nas, żebyśmy przeszukali ten dom i przynieśli mu jakąś figurkę. Nic więcej nie wiem, proszę... - Dokończył proszącym tonem, bo chyba naprawdę nie spodziewał się takich komplikacji. Przecież nikogo miało tu nie być.
- Tak, wujek Rintaro. Prowadzi mały biznes tu w sąsiedztwie. Sprzedaje i skupuje... różne rzeczy. - Kimitaro wrócił z długiej podróży, aby uzupełnić zeznania. Wyglądało na to, że panowie to zdecydowanie za mały kaliber na to, aby dopuszczać się jakichś zbrodni, wyglądali bardziej na drobnych złodziejaszków albo kieszonkowców. Ale wiadomo, mniejsze zbrodnie albo podejrzenia ginie się w ciemnych zaułkach Kinkotsu.

[Ichirou]

Tak jak można się było spodziewać, akcja Seinina i zarazem lidera klanu była na wyrost, a podjęte środki ostrożności, choć rzecz jasna słuszne, to w tym przypadku zupełnie zbędne. Pojmani goście okazali się podrzędnymi cwaniaczkami, na których szkoda byłoby nawet kiwnięcia palcem. Mieli szczęście, że Ichirou przesadnie się nie rozpędził, bo nawet bez śmiertelnych zamiarów jego piach mógłby okazać się śmiertelny lub przynajmniej bardzo niebezpieczny.
No nic, miał ich teraz w garści i zamierzał wydusić informację. Języki dość szybko im się rozplątały, kiedy zorientowali się, z kim mają do czynienia. Asahi nie zareagował na pytanie dotyczące jego tożsamości - nie potwierdził, ani nie zaprzeczył. Nie oni byli tutaj od zadawania pytań. Bohater pustyni wysłuchał ich zdawkowych relacji, marszcząc lekko brwi i starając się zrozumieć całą sytuację i bieg wydarzeń, który doprowadził do tego momentu.
- Odpowiecie na parę pytań, a może nawet wyjdziecie z tego bez większego szwanku. To zależy, na ile będą podobały mi się wasze odpowiedzi. No więc, co to za figurka? Wuj musiał wam ją jakoś opisać - dopytał o szczegóły, oczekując sensownej odpowiedzi. Liczył na owocną współpracę podczas tej rozmowy, ale w razie impasu był w stanie posłużyć się nieco większą siłą piasku. Argument siły to zawsze dobry argument. Jeden z lepszych.
- Gzie jest Toshimaru? Kiedy go ostatni raz widzieliście albo o nim słyszeliście? - rzucił drugie pytanie. Skoro wspomniany wuj kojarzył gospodarza tej chaty i miał wiedzę o posiadanej przez niego figurce, to może i ci dwaj go kojarzyli. Może to wszystko rozgrywało się w jakiejś lokalnej, znającej się społeczności.
- I jak dotrę do tego waszego wuja? - rzucił na koniec. Potem przyjrzał się im jeszcze dobrze, chcąc odczytać z ich reakcji, czy wyglądali na wiarygodnych, czy raczej to wszystko wyglądało i brzmiało na krętaczenie z ich strony. Mógł co prawda sięgnąć po bardziej wysublimowane narzędzia wydobywania informacji, ale czy to miało sens? Ci dwaj raczej wyglądali po prostu na pachołków, więc o ile ostatnie chwile nie rzuciły na sytuację nowego światła, Ichirou zaprzestał na najbardziej klasycznych i podstawowych metodach.
Później jeszcze dyskretnie zerknął na zawiniątko, które wcześniej znalazł, ale nie zdążył lepiej zidentyfikować. Odwinął je starając się nie ukazywać przed złapanymi typkami. Po prostu obrócił się wtedy plecami do nich na chwilę. Może to właśnie było to, po co przyszli tutaj panowie?

  Ukryty tekst

[Souei]

Wyprawa A
9/19 Wobec wielkiego zaskoczenia, jakie przeżyli obaj panowie, nie starali się opierać sile perswazji Ichirou, bo siłę tą czuli przy każdej próbie wyrwania się z piaskowych więzów. Poza tym z samych odpowiedzi można było wywnioskować, że nie zamierzają ryzykować dla jakiejś głupiej figurki czy głupiego wujka.
- Zwykła posążek jakiegoś faceta, tylko wujek mówił, że miał być cała ze złota. - Zaczął Toyoharu.
- Nieduży. - Dodał Kimitaro.
Co do miejsca pobytu Toshimaru opryszki spojrzeli po sobie zdziwieni. Chyba nie myśleli o tym, że ktoś mógł przyjść do tej rudery nie po cenny posążek.
- Nie mam pojęcia, nie widzieliśmy go już dobre kilka dni. - Odpowiedział Kimitaro. To chyba wyczerpywało temat? Nie wyglądało na to żeby kłamał, ale tutaj sprawa wyglądać inaczej niż z posążkiem, którego trudniej było się wyprzeć.
- Posłuchaj, my naprawdę nic nie wiemy, jesteśmy tu tylko po tą głupią figurkę. Znajdziemy ją i spadamy. Nic nie widzieliśmy, nic nie słyszeliśmy.
- Jeśli chcesz to pogadaj z wujkiem. Prowadzi lichwę dwie ulice dalej, możesz poznać po szyldzie. - Zeznali jeszcze tylko tyle, czekając na werdykt w sprawie swojego dalszego losu. Taki dzień jak dzisiaj nie zdarza się często nawet największym pechowcom.
Gdy Ichirou w końcu sam sprawdził znalezione zawiniątko, szybko zweryfikował prawdomówność mężczyzn. Znalezisko pasowało do ich opisu, a Kimitaro nawet się zaciekawił.
- Hej, co tam masz? Znalazłeś go? - Starał się zapuścić żurawia ze swojej skrępowanej pozycji lecz nie zdołał niczego zobaczyć.