Szpital

[Kaito Ishikawa]

Kampania 6/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Blondyn

Stając na wysokości zadania rzuciłaś się biegiem do ratowania pacjenta, który stracił przytomność i nie oddychał. Swoją energią naturalną starałaś się za wszelką cenę przywrócić mężczyźnie funkcje życiowe, choć nie było to łatwe, jednak nie niemożliwe. Twoja chakra wniknęła w płuca mężczyzny oraz w jego ledwo bijące serce i po kilku sekundach z powrotem udało ci się rozwiązać ten jeden problem. Na szczęście po dokonanych oględzinach zorientowałaś się, że Yamanaka nie miał zmiażdżonej krtani czy innej części znajdującej się w okolicach ściskanego gardła. Z raną przy udzie również świetnie sobie poradziłaś, pozostało właściwie zaopiekowanie się plecami, na których miały widnieć rozległe rany. Z czym również poradziłaś sobie bez przeszkód, korzystając z okazji, że leczony był nieprzytomny i nie sprawiał dodatkowych problemów. A na koniec wręczona pigułka ze skrzepniętą krwią dokonała tego czego po niej można było oczekiwać. Po tych wszystkich zabiegach stan pacjenta był stabilny.

Masanobu poradził sobie ze swoim pacjentem, który został skutecznie unieruchomiony, sukces również był po stronie Kudo czy Demisu, która po pozwoleniu na ucieczkę pacjentowi ze stresem pourazowym przejęła pacjenta Hattoriego, który musiał skupić się na mężczyźnie odpowiedzialnego za wywołanie wielkiego zamieszania.

Po kolejnej godzinie mogliście odetchnąć z ulgą ponieważ zostało wam już tylko odesłanie pacjentów do sal, gdzie powinni w spokoju już całkowicie wydobrzeć. Największym problemem z pewnością mógł się okazać transport mężczyzny, którego stan psychiczny stał pod wielkim znakiem zapytania. Jednak kłopotliwy był Yamanaka, który odzyskał przytomność, a którego wyleczyłaś ponieważ nie chciał zostać w szpitalnej placówce. Czy uda ci się go przekonać ?

Archiwum Głosów

Blondyn
Yamanaka z PTSD
Jun
Kudo Nemunari
Kaito
Hattori Masanobu - KLIK

[Minari]

Minari w pocie czoła dawała z siebie wszystko, aby tylko ocalić swojego pacjenta. Bez znaczenia, że jeszcze niedawno wyzywał ją i jej Klan. To w tym momencie było całkowicie poza nią, ale wcale nie oznaczało, że jej nie dotknęło. Zapewne odchoruje to później, gdy znajdzie czas dla siebie, ale na obecną chwilę skupiała się tylko i wyłącznie na tym, żeby być dobrym medykiem. Udało jej się przywrócić mężczyźnie z Kanu Yamanaka funkcje życiowe, więc mogła odetchnąć nieco z ulgą i zająć się jego ranami. Zdecydowanie pomagał fakt, że był nieprzytomny, ponieważ w innym przypadku zapewne nie pozwoliłby do siebie podejść. Jego rany były poważne i głębokie, dlatego starannie zaczęła zasklepiać najpierw te najgłębsze partie, tamując jednocześnie krwotoki, a potem dopiero doleczać pozostałe warstwy zarówno mięśni, jak i skóry. Trochę to jej zajęło, ale ostatecznie dała radę. Pigułka ze skrzepniętą krwią, którą podała pacjentowi, uzupełni jego niedobór krwi i znacznie poprawi jego stan, wzmacniając organizm.

Korzystając z okazji, że mężczyzna nie odzyskał jeszcze przytomności, Białowłosa przemyła mu ciało, zmywając krew i brud. Mogła całkowicie skupić się na nim jednym, ponieważ sytuacja była opanowana i każdy z medyków miał przydzielonego osobno podopiecznego, aby doprowadzić go do porządku. Gdy Yamanaka został doprowadzony do porządku i wszyscy inni także uwinęli się ze swoją pracą, można było pomyśleć o tym, aby przetransportować pacjentów do sali na rekonwalescencję. Niestety, aż tak łatwo nie mogło być do samego końca, bowiem mężczyzna odzyskał przytomność i odmówił dalszego przebywania w Szpitalu, chcą go po prostu opuścić. Minari westchnęła ciężko i podeszła do blondwłosego mężczyzny.

- Pana rany są świeżo zaleczone i potrzebują trochę czasu, żeby wszystko dobrze się zregenerowało. - Powiedziała spokojnie i uprzejmie. - Jeśli teraz Pan wyjdzie, rany na nowo się otworzą i znów będzie Pan potrzebować pomocy medycznej.

Jeśli słowa troski i rozsądku do niego nie przemówią, Minari nie pozostanie już nic innego, jak przejść do ostateczności. Bardzo nie lubiła obarczać ludzi swoimi troskami i problemami, z reguły cierpiąc w samotności, jednak tym razem może nie mieć wyboru, więc jeśli Blondyn nadal będzie się rzucać, przekaże mu te oto ostatnie słowa. Jeśli jednak podziała pierwsza wypowiedź, tej Blondyn już nie usłyszy, bo nie będzie takiej potrzeby.

- Ktoś z Pana Klanu zabił mojego ojca, a mimo to nie obarczam Pana winą, nie ubliżam Panu i zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby z powodzeniem uratować Panu życie, zamiast pozwolić umrzeć. - Powie to opanowanym, chociaż przepełnionym smutkiem tonem. - Nie wszyscy są odpowiedzialni za nasze krzywdy i nie należy traktować ich tak samo tylko dlatego, że łączą ich więzy Klanowe. Jest Pan shinobim, który powinien z rozsądkiem oceniać sytuacje, a nie kierować się własnymi uprzedzeniami, które szybko mogą Pana zgubić.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 7/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Blondyn

Najpierw w ruch poszła logika i ostre jak brzytwa argumenty z którymi nie można było dyskutować, jednak blondyn nie próbował z nimi dyskutować po prostu prychnął na ciebie i wstał o własnych siłach z łóżka. Płynnie przeszłaś do próby ukazania, że tak na dobrą sprawę jesteście do siebie podobni, przeszliście podobne, trudne do przepracowania wydarzenia w życiu. Niestety i ten argument nie podziałał, wszystko co powiedziałaś odbiło się od tego mężczyzny jak od ściany, w jego oczach widziałaś tylko czystą niechęć.

Pacjenta jednak trzeba było zatrzymać nim przedsięwzięłaś odpowiednie środki przed mężczyzną stanął sam

zły Hyuga Raikuro.

- Kolejny białooki, zejdź mi z dro... - Yamanaka urwał w połowie zdania
Asystent shirei-kana przybrał marsową minę, która mogła wzbudzać w ludziach strach, ty sama poczułaś jak przechodzą cię po skórze dreszcze, a co dopiero mógł czuć mężczyzna ? Zwłaszcza, że nagle zrobiło się jakoś tak mroczniej, chłodniej, atmosfera zrobiła się bardzo gęsta.
- Klan Hyuga wyleczy cię...- Raikuro postąpił krok w kierunku błękitnookiego, który cofnął się o ten sam krok -...klan Hyuga zapewni ci należytą opiekę... - kolejny krok do przodu i kolejny do tyłu - ...A jak jeszcze raz usłyszę, z twoich ust, narzekanie na klan Hyuga, obelgi pod adresem klanu Hyuga, przypominanie o wojnie klanowi Hyuga... - asystent Reiko-dono, postąpił krok, ale słowa wypowiedział z tak wielką siłą, że Yamanaka postąpił aż trzy kroki do tyłu, a i pewnie zaszedł by dalej, ale wpadł na własne łóżko -... to osobiście udam się z tobą do Saimin i utniemy sobie w trójkę rozmowę, ja, ty i szanowna Yamanaka Arisu... To jak ? Pozwolisz nam się w pełni uleczyć ?
Yamanaka cały zbladł, głośno przełknął ślinę, po czym odpowiedział członkowi twojego klanu:
- Ttttak proszę pana, oooooczywiście proszę pana, ddddam się wyleczyć, bbbęęęde już gggrzeczny. Bardzo przepraszam za swoje zachowanie.

Po tym incydencie nie było już najmniejszego kłopotu, aby wszyscy pacjenci znaleźli się w odpowiednich salach. A kiedy już się uporaliście z tym zadaniem, w dalszym ciągu czekał na was skryty za rogiem Raikuro.
- Idziemy do twojego gabinetu, chciałem z wami porozmawiać. Demisu zostań i doglądaj pacjentów proszę - rzekł pomocnik Reiko-dono
- Raikuro... - wypowiedział na głos imię przyjaciela, główny lekarz, który nie był zadowolony z faktu, że ktoś mu się panoszy po szpitalu.

Hyūga Raikuro - KLIK
Hattori Masanobu - KLIK
Blondyn

Archiwum Głosów

Yamanaka z PTSD
Jun
Kudo Nemunari
Kaito

[Minari]

Niestety, nie podziałał argument odnośnie ponownego otwarcia się ran, na co Blondyn po prostu prychnął pogardliwie, więc Minari przeszła do ostateczności i wypowiedziała kolejne słowa. Te, których chciała uniknąć. Ze wszystkich tu obecnych, tylko Hattori znał jej historię i przekonania, a choć mógł się z tym nie zgadzać, to mimo wszystko zawsze starał się jakoś ją chronić. Choćby wysyłając w teren innych medyków, a ją zatrzymując w Szpitalu. Teraz jednak nie było innej możliwości i Białowłosa musiała zmierzyć się nie tylko z bolesną przeszłością, ale też z własnym stresem i lękiem. Dlatego gdy nawet wspomnienie o ojcu i próba przemówienia do rozsądku po prostu spłynęły po Yamanace, Minari zrobiła przerażoną minę. Nie mogła uwierzyć, że ktoś mógł być tak mocno pochłonięty przez własne uprzedzenia, że nawet nie dbał o swoje zdrowie.

I wtedy pojawił się obok Hyuga Raikuro. Patrząc na jego twarz, Minari przeraziła się jeszcze bardziej, jednak jego gniew nie był skupiony na niej, a na Blondynie z Klanu Yamanaka. Po kilku słowach asystenta Shirei-kana, mężczyzna momentalnie się cofnął przerażony, a groźba wylądowania na dywaniku u jego własnej Liderki sprawiła, że momentalnie spotulniał i był gotowy poddać się wszelkim czynnościom medycznym, jakie jeszcze pozostały. Nim to wszystko zakończyło się i uspokoiło, Minari nie było już w pomieszczeniu, więc nawet nie słyszała, że Raikuro przybył do Szpitala w jej sprawie. To wszystko, co dzisiaj się wydarzyło, zwyczajnie ją przerosło i dłużej nie potrafiła już tłumić emocji. Najpierw pojawienie się Yamanaka, te wszystkie rzucone w jej stronę obelgi, potem atak tego ze stresem pourazowym i wykrzyczenie tego, co się wydarzyło, obezwładnienie agresora i jej desperacka walka o życie pacjenta, który na koniec miał wszystko totalnie gdzieś i chciał opuścić Szpital, nie bacząc na konsekwencje. Wisienką na torcie był Raikuro i jego zimny gniew, który dał się odczuć wszystkim obecnym w sali. Za dużo.

Białowłosa ukryła się w pierwszej pustej sali i zasunęła za sobą drzwi. Dłonie trzęsły jej się niekontrolowanie, a po policzkach spływały łzy. Sama Minari ledwo łapała oddech, jakby była bliska ataku paniki. Widziała jak przez mgłę, a słyszała jakby miała przytkane uszy. Dźwięki z zewnątrz prawie do niej nie docierały. Był tylko emocjonalny ból, który rozdzierał jej serce. Medyczka opierając się plecami o ścianę, osunęła się powoli w dół i usiadła na podłodzie, obejmując ramionami kolana. Szlochała cicho z opuszczoną głową i starała się ze wszystkich sił zapanować nad drżącym ciałem. Teraz, gdy nie mogła skupić się już na ratowaniu ludzkiego życia, żal, smutek i ból całkowicie nią zawładnęły, a dzisiejsze spotkanie z agresywnym Yamanaka sprawiło, że wspomnienia ojca wróciły ze zdwojoną siłą. Nie potrafiła dłużej tego tłumić w sobie i potrzebowała jak najszybciej oczyścić myśli. Cierpiała, ale w samotności, usuwając nadmiar tego wszystkiego wraz ze łzami.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 8/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Blondyn

Mężczyźni nie postąpili dwóch kroków, kiedy Raikuro odwrócił się i zapytał Hattoriego:
- A gdzie Minari ?
Możliwe, że przełożony widział jak wycieńczona psychicznie weszłaś do pobliskiej, małej klitki na miotły, jeżeli tak było to nie dał po sobie znać.
- Mówiłem, że dziewczyna oddana jest pracy, pewnie poszła doglądać innych chorych, nie samych Yamanaka tutaj mamy. - odparł pewnym siebie głosem Masanobu
Widocznie asystentowi Reiko-dono w zupełności to wystarczyło ponieważ odparł
- Dobrze więc, chodźmy, później jej wszystko przekażesz w moim imieniu, a właściwie to w imieniu Reiko-dono, ale to już w twoim gabinecie.
Tyle mogłaś usłyszeć, ze swojej kryjówki, ale czy usłyszałaś ? Czy emocjonalny kocioł jaki ci dzisiaj zgotowano pozwolił, aby przez warstwę burzy emocji przedostały się jakiekolwiek słowa z zewnątrz ?

Siedziałaś na podłodze, zamykając się na zewnętrzne bodźce, ale czy to dobrze ? W tym momencie, nie miałaś żadnej tarczy, cała twoja uwaga skupiona była na dzisiejszych wydarzeniach. Emanujący silną aurą gniewu Raikuro. Nie zważający na swój stan zdrowia niepokorny Yamanaka, który miał w sobie więcej złości niż zdrowego rozsądku. Złamany wojownik, zmuszony do pożegnania chłopca, w którego oczach z pewnością nie mogło być wojny, gniewu czy złości, a raczej ulga, że jest z kimś, z rosłym mężczyzną, który zaopiekował się nim jak własny ojciec. Właśnie, tata... Pamiętasz jeszcze jak tata brał cię na kolana ? Jak czesał ci włosy ? Jak trzymał cię mocno za rękę podczas niedzielnych spacerów, gdy zlękniona stada ptaków, chowałaś się za jego plecami ? Jak patrzył na ciebie spojrzeniem pełnym miłością gdy mówił "moja mała córeczka" ?

Zamknęłąś się z własnym umysłem... Z niezapomnianymi wspomnieniami, które na zawsze z tobą zostaną.

Hyūga Raikuro - KLIK
Hattori Masanobu - KLIK

Archiwum Głosów

Yamanaka z PTSD
Jun
Kudo Nemunari
Kaito
Blondyn

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM ! GRATULACJE !

[Minari]

Nawet jeśli ktoś zauważył jej zniknięcie, to nie szukano jej, więc póki co nie była pilnie potrzebna i mogła przeznaczyć ten czas, żeby się uspokoić. Potrzebowała tego, bowiem w tym momencie była na tyle roztrzęsiona, że i tak nie byłoby z niej żadnego pożytku. Szlochała cicho, w myślach odtwarzając kolejne wspólne chwile z ojcem. Minęło dziesięć lat od jego śmierci, ale ból wcale nie zelżał. Nadal czuła ten sam przejmujący smutek, żal i pustkę. Nie potrafiła jednak obwiniać i czuć negatywnych emocji. Jej ojciec był shinobi i zginął tak, jak przystało na ninja. Na misji. Broniąc swojego Klanu. Miał rozkazy i swoją powinność, tak jak druga strona konfliktu. Temat tej wojny był trudny zarówno dla jej Klanu, jak i Yamanaka. Do tej pory chyba nie wyjaśniono, kto tak naprawdę zaczął i co tak naprawdę się stało, ale jedno było pewne. Każda ze stron miała prawo się wtedy bronić.

Po dłuższej chwili zabrakło jej łez i powoli zaczęła się uspokajać. Wzięła kilka głębszych oddechów i przetarła twarz, starając się wreszcie pozbierać z tego wszystkiego. Potrzebowała tej chwili i pomogło na tyle, że mogła na nowo się opanować i wrócić do dalszej pracy. Zebrała się z podłogi, otrzepała ubranie i jeszcze raz przetarła twarz. Zapewne miała czerwone i podkrążone oczy, ale na to była prosta wymówka, więc nie powinno być tak źle. Opuściła więc swoją kryjówkę i w pierwszej kolejności poszła obmyć twarz zimną wodą. To zdecydowanie pomoże jej odświeżyć się i zamaskować niedawny płacz. Wróci też do swoich obowiązków i postara się uśmiechać tak, jak dawniej.

Przechodząc obok gabinetu Zarządcy Szpitala, Minari użyje Byakugana, aby sprawdzić, czy Hattori był w środku i czy jest sam. Nie chciała mu w żaden sposób przeszkadzać, jeśli nadal był u niego Raikuro, więc gdyby rzeczywiście tak było, to spokojnie oddali się za swoimi obowiązkami. Tylko jeśli okaże się, że jej przełożony jest już sam w gabinecie, Minari dezaktywuje Byakugana i zapuka, a gdy usłyszy pozwolenie, wejdzie do gabinetu i zamknie za sobą drzwi. Była to winna, bo bez uprzedzenia opuściła swoje stanowisko.

- Hattori-sama, chciałam przeprosić za swoje zachowanie... - Powiedziała ze smutkiem i ukłoniła się, w geście przeprosin.

Czy czekała ją reprymenda? Z pewnością. Kara? Bardzo możliwe. Była jednak gotowa zmierzyć się z konsekwencjami tego, co się wydarzyło. Nic nie usprawiedliwiało jej zachowania, ale po prostu nie potrafiła nad tym panować. Na co dzień to się na zdarzało, ale w takich przypadkach jak dzisiaj, na to już nie miała wpływu.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 1/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Miejsce Zlotu

Sporo czasu upłynęło zanim w końcu wyszłaś ze swojej kryjówki. Z poczucia obowiązku i ludzkiej przyzwoitości udałaś się w kierunku gabinetu Hattoriego. Jednak nie postąpiłaś nawet trzech kroków, kiedy sprzątacz Kaito zaczepił cię na korytarzu:
- Pani Minari mam dla pani liścik od pana Hattoriego, który dostałem jak wychodził ze szpitala. Swoją drogą już żem myślał, że pani poszła do domu. Czy coś się stało ? - dodał na końcu poczciwy mężczyzna widząc lekko podkrążone i spuchnięte od płaczu oczy.

Gdy już uporałaś się z Kaito, przeszłaś do liściku od pana Hattoriego.

Raikuro w imieniu Reiko-dono podziękował nam za opiekę nad Yamanakami. Osobiście widział ile trudu nas to kosztowało, był wielce rad, że nie dolewaliśmy oliwy do ognia w nie łatwej już i tak politycznnej sytuacji. Raikuro kazał ci przekazać, że za dwa dni o świcie masz zjawić się przy głównej bramie naszej osady to właśnie wtedy udacie się drużyną w miejsce zlotu.

P.S. Wiem, że dzisiaj nie było łatwo, takich dni pewnie będzie jeszcze sporo. Jutro masz wolne, odpocznij należycie przed podróżą. Na miejscu może być równie trudno.

Po przeczytaniu listu mogłaś udać się do domu albo zrobić dowolną rzecz na jaką miałaś ochotę. Najważniejsze, że jutro masz wolne, które rzeczywiście dobrze było z pożytkować gdyż pojutrze miałaś udać się na obszary poza wioską. Zwłaszcza ostatnie zdanie z liściku od twojego przełożonego wskazywało, że rzeczywiście należało się odpowiednio przygotować do podróży. Wszak z pewnością nie tylko klan Hyuga przygotowuje się do podróży, aby odpowiednio zadbać o miejsce w którym będzie rozmawiał ich lider. Yamanaka, Koseki, Jugo, tajemnicza organizacja, a może jeszcze inne stwory, nie mogłaś przewidzieć co dokładnie pod nogi rzuci ci los.

Kaito

[Kaito Ishikawa]

Kampania

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Miejsce Zlotu

Z/T

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Zostałaś w obozie jeszcze przez dwa tygodnie, aż sytuacja ustabilizowała się. Po tym czasie przyszła kolejna zmiana shinobi shiroi-iwa, która was zastąpiła. Z pierwszej grupy wojowników klanu Hyūga, została tylko nieliczna garstka plus drużyna Ryuunosuke z liderką Takayama Yumi.

Sama podróż minęła ci bardzo szybko w towarzystwie Fuu i Gensai`a. Do tego wszystkiego podczas waszej podróży nie napotkaliście siły Senrankai, choć nawet gdyby mieli was zaatakować to byliście do tego świetnie przygotowani. Wiedząc dokładnie na co stać ludzi z tej wrogiej organizacji, wszyscy mieli wzmożoną czujność jak i byli przygotowani na najgorsze.

W samej osadzie przyszło ci wrócić do swoich szpitalnych obowiązków. Wróciłaś do swojego stabilnego życia bez większych i znaczniejszych wydarzeń. Minął ci tydzień, następnie miesiąc po tem kolejny, mogłaś przywitać już jesień. Na początku października przyszły pierwsze niepokojące wieści, że zlot czterech zostaje przesunięty w czasie przez działanie Senrankai oraz wzmożone aktywności nowych źródeł Yokai. A po tych rewelacjach, właściwie upłynęła cała jesień i kiedy liderzy mieli spotkać się na nowo, gruchła fatalna wieść, że znowu spotkanie zostaje przeniesione w czasie. W tej sprawie wezwał cię do swojego gabinetu główny uzdrowiciel Hattori.

Wchodząc do pokoju czułaś, że sytuacja jest poważna, nie chodziło o samą aurę wokół twojego przełożonego, gdyż nawet ciemne pomieszczenie, z ledwo tlącymi się świecami oraz pogoda w postaci śnieżnej wichuroy zza oknem starały się dodać powagi sytuacji.
- Mamy problem. Duży problem. Byłem zbadać Reiko-dono... - mężczyzna głośno westchnął robiąć dramatyczną przerwę - ... jest źle. Z wywiadu wnioskuje, że Reiko dopadło netsubyō1. Aktualnie Raikuro pełni władze w osadzie, natomiast nasz wielmożny lider kuruje się w domu. Nie chcemy go transportować do szpitala, rozgłos jest nam nie potrzebny... - Masanobu wstał, podchodząc do szafy z księgami, wyciągnął dwa zwoje. Następnie stanął przy tobie podając ci je do ręki - ... Mówię ci o tym, ponieważ od jutra zamieszkasz w posiadłości Reiko-dono. Ja muszę zostać tutaj, aby nie wzbudzać zbyt dużego zainteresowania. Wszystko co powinnaś potrzebować dostarczyłem już osobiście do posiadłości Reiko-dono. W zwojach masz okrojoną wiedzę dotyczącą choroby z którą będziesz musiała się zmierzyć. Będziemy komunikować się dwa razy dziennie poprzez mojego przywołańca, zna tajne przejście więc nie musisz się martwić, że go przegapisz, sam cię znajdzie.

Sytuacja rzeczywiście nie wyglądała za ciekawie, miałeś chwilę aby przetrawić słowa które usłyszałaś. Hattori wrócił na swoje miejsce, ciężko na nim siadając, zmartwienie aż z niego wyciekało.
- Ufam ci i twojemu talentowi. Ufam też, że zachowasz to w tajemnicy, nie chcemy wywoływać chaosu w osadzie, a tym bardziej aby reszta świata dowiedziała się, że Reiko-dono jest nie w formie. O tym co się właśnie dzieje wie tylko garstka osób

Słowniczek

1 Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hattori Masanobu - KLIK

Hyūga Raikuro - KLIK
Hyūga Reiko - KLIK

Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Gdy nastał moment opuszczenia Obozu, Minari przywitała to z głęboką ulgą, zwłaszcza że towarzyszyli jej też Kizaki i Fuu, z którymi zdążyła się zaprzyjaźnić. Co prawda sytuacja się ustabilizowała i Senrankai nie ośmielił się zaatakować po swojej ostatniej porażce, ale mimo to wszyscy żyli w jakimś takim napięciu i stresie. Droga powrotna do Shiroi-iwy także obyła się bez przykrych niespodzianek i ostatecznie Białowłosa wróciła do domu, prosto w objęcia zaniepokojonej matki i zatroskanego dziadka. Opowiedziała im pokrótce co się wydarzyło, taktycznie przemilczając ciężkie momenty. Nie chciała, żeby się martwili, a już tym bardziej, żeby oceniali surowe metody Raikuro. Najważniejsze, że dała radę i jeszcze zdobyła pewne uznanie. Kazuma wyraźnie się ożywił na wspomnienie o Ryuunosuke i poprosił, żeby przekazała pozdrowienia od niego, gdyby znowu trafiła na Seinina.

Powrót do Szpitala Minari przyjęła z ulgą i szybko wróciła w swój standardowy rytm pracy. Nim się obejrzała, przyszła jesień, a za nią zima. W międzyczasie doszły informacje, że spotkanie Liderów zostało przesunięte z powodu działań Senrankai i Yokai. Bezpieczeństwo delegacji Shirei-kanów było najważniejsze, więc nic dziwnego, że zachowano wszelkie środki ostrożności i przesunięto termin, żeby mieć więcej czasu na uporanie się z zagrożeniami. Gdy jednak przyszła zima, ponownie przyszły wieści o przesunięciu terminu, jednak tym razem coś było wyraźnie nie tak. Wiadomo, że trzeba było poczekać do wiosny, bo przeprawa przez góry w zimie była niebezpieczna. Oby to było tylko to.

Niestety, nie. Gdy Minari została wezwana do gabinetu swojego przełożonego, już po jego minie widziała, że coś się stało. Pospiesznie zamknęła za sobą drzwi i ukłoniła się, patrząc z niepokojem na Zarządcę Szpitala. Słysząc o poważnej chorobie Lidera i przejęciu tymczasowo władzy przez Raikuro, Minari zrobiła przerażoną minę i zakryła dłonią twarz z wyraźnym przejęciem. Gorączka. Doskonale zdawała sobie sprawę, że to ciężka i długa w leczeniu choroba.

- To straszne, Hattori-sama. - Powiedziała ze strachem, gdy przełożony wstał i podszedł do regału z księgami i zwojami. - Jak poważne są objawy?

Gdy przekazał jej dwa zwoje i oznajmił, że od jutra ma zamieszkać w posiadłości Shirei-kana i zająć się chorym, Minari skamieniała. Rozumiała, że Hattori musiał pozostać w Szpitalu, żeby nie wzbudzać podejrzeń, chociaż zastępstwo Raikuro już było pewnym sygnałem, jednak czy on właśnie złożył na jej ręce zdrowie Lidera? Ten ciężar odpowiedzialności sprawił, że na moment ugięły się pod nią kolana i musiała się ratować podparciem ręką o blat biurka. To był naprawdę spory dowód uznania i zaufania wobec jej osoby, ale czy poradzi sobie z tak poważną sprawą? Chodziło przecież o samego Shirei-kana. Gdyby stało się coś złego, Minari nigdy by sobie tego nie wybaczyła i zostałaby o to obwiniona w pierwszej kolejności. W tym momencie na twarzy Białowłosej malował się strach.

- To bardzo trudna sytuacja i bardzo duża odpowiedzialność, Hattori-sama. - Powiedziała wreszcie, nadal blada na twarzy. - Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby Reiko-sama wrócił do zdrowia. Możesz też liczyć na moją dyskrecję.

Pozostała więc kwestia pytań, zanim ruszy z przygotowaniami do tej trudnej misji. Będzie musiała się spakować i powiedzieć w domu, że wezwano ją do kolejnego zlecenia. Była to prawda, jednak nie musieli wiedzieć, że nadal będzie przebywać w mieście, zwłaszcza że może jej nie być przez dłuższy czas. Nieciekawa perspektywa. Dziadek i matka będą umierać z przerażenia, ale nie mogła powiedzieć im prawdy.

- Jeśli chodzi o medykamenty, to jestem przekonana, że zadbałeś o wszystko, Hattori-sama, łącznie z dużym zapasem odpowiednich ziół. - Poruszyła kwestię pytań. - Jaka jest szansa, że nie zaraziłeś się, Hattori-sama? Jeśli choroba jest zaraźliwa i przejdzie na Szpital, nie zdołasz już tego ukryć przed resztą miasta. Musisz zadbać o swoje zdrowie i w miarę możliwości izolować się od reszty uzdrowicieli.

Jeśli ryzyko było duże, a ona miała z nim teraz styczność, to wracając do domu, żeby się spakować, mogłaby przenieść Gorączkę na członków swojej rodziny. Musiała mieć pewność, że Hattori podjął konkretne środki ostrożności.

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Mężczyzna słysząc twój pełen obaw głos, odpowiedział:
- Spokojnie, dasz sobie radę. Będziemy w ciągłym kontakcie, jeżeli sytuacja znacznie pogorszy się to z pewnością nie pozostanę bierny i przybędę. Jednak na ten moment musimy dołożyć wszelkich starań, aby zachować pozorny spokój i ład w osadzie.
Hattori w skupieniu wysłuchał pytania dotyczącego możliwości zarażenia się chorobą przez niego samego. Pokiwał głową jako znak, że pytanie jest bardzo zasadne i z powagą odpowiedział profesjonalnym tonem.
- Wcześniej zostałem poinformowany, że sytuacja może być poważna dlatego przedsięwziąłem wszystkie możliwe kroki. Przed wejściem do pomieszczenia nakazałem, aby Reiko-dono leżał przy otwartym oknie, aby złe duchy miały możliwość ujścia. Oczywiście wchodząc na teren posiadłości miałem ze sobą dwie tkaniny, jedną nasączoną specjalną mieszanką ziół, a drugą nasączonym su1. Przed wejściem do pokoju samego Reiko-dono, zdążyłem umyć już ręce i zapaliłem specjalne kadzidła z piołunu, w celu oczyszczenia powietrza. Dodatkowo po wizycie, spaliłem swoje ciuchy, a sam oddałem się długiej kąpieli, dodatkowo zrobiłem jeszcze kilka innych drobnych rzeczy, ale tak, zachowałem tyle ostrożności na ile mogłem sobie pozwolić.
Na sam koniec twój przełożony odniósł się do pytania dotyczącego objawów, które na ten moment zostały zdiagnozowane u lidera klanu Hyūga
- Z moich obserwacji wynika, że nasz czcigodny lider ma: Okresowe gorączki na razie zdiagnozowałem co tygodniowe nawroty. Omamy, na nieoświetlonych ścianach, gdzie widać jedynie cień, Reiko dostrzega tańce płomieni. Na sam koniec towarzyszą mu dreszcze i ogólne osłabienie organizmu.
A gdy pytania została już wyczerpane, Hattori spojrzał na ciebie poważnym spojrzeniem i na odchodne dodał
- Minari liczę na ciebie, daj z siebie wszystko. Jednak nie zapominaj, że masz do kogo odezwać się o pomoc. Chodź nie będę przy tobie bezpośrednio to i tak możesz czuć się otoczona moim wsparciem. Liczę na ciebie

Rozmowa została zakończona, tym samym mogłaś udać się do domu i spakować się do posiadłości Reiko... Pytanie na ile ? Tego nie mogłaś przewidzieć, ale z pewnością posiadając spore doświadczenie z działu wiedzy medycznej mogłaś założyć najgorsze. Co w twoim przypadku mogło oznaczać tylko jedno... Bardzo długi pobyt w posiadłości Reiko-dono.

Kolejna kwestia jaka nasuwała się, to kogo zamierzałaś poinformować o swojej nieobecności ? Współpracowników ? O tych nie musiałaś się martwić, gdyż nimi z pewnością zajmie się odpowiednio Hattori-sama. A może jednak chciałaś kogoś osobiście poinformować o swojej nieobecności ? Pozostawała jeszcze mama z dziadkiem, im coś z pewnością musiałaś powiedzieć. A oprócz mieszkańców twojego domku, komuś jeszcze chciałaś przekazać informację, ze cię nie będzie ?

Słowniczek

1Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hattori Masanobu - KLIK

Hyūga Raikuro - KLIK
Hyūga Reiko - KLIK

Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Minari odetchnęła nieco z ulgą, gdy Hattori zapewnił ją, że gdyby stan Lidera się pogorszył, to przybędzie jej z pomocą. Przynajmniej tyle dobrego, że nie zostanie z tym całkiem sama. Wyglądało więc na to, że miała po prostu zapewnić Reiko kompleksową opiekę na miejscu i zadbać o jego jak najszybszy powrót do zdrowia. No dobrze, to już nie brzmiało jakoś tak strasznie, jak z początku się wydawało, więc może rzeczywiście sobie poradzi. Skupiając się całkowicie na jednym pacjencie zawsze było łatwiej niż gdyby miała pod opieką kilku jednocześnie, a do tego będzie miała wsparcie służby, która zapewni jej podstawową pomoc, jak choćby przygotowywanie posiłków, przebieranie chorego, czy kąpiele.

- Miejmy nadzieję, że zastępstwo Raikuro-sama, nie wzbudzi zbyt dużego zainteresowania. - Po chwili zrobiła zdumioną minę, by następnie parsknąć śmiechem i szybko zakryć usta zakłopotana. - Wybacz, Hattori-sama. Wyobraziłam sobie Raikuro-sama w Henge no Jutsu, walczącym z różnicą charakterów.

Miała okazję już poznać surowy sposób bycia Asystenta Shirei-kana, a z tego co słyszała, sam Reiko był zupełnie innym człowiekiem. Bardziej wyważonym emocjonalnie i empatycznym. No ale tylko tak słyszała. Nigdy nie miała okazji stanąć twarzą w twarz z Liderem i to będzie pierwszy raz. Będzie mogła przekonać się, czy to wszystko, co się o nim mówiło na około, było prawdą. Wiedziała tylko, że jest onieśmielająco przystojnym i bardzo wysokim mężczyzną, bo raz z daleka miała okazję go dojrzeć, a poza tym potwierdzało to zdecydowanie duże zainteresowanie panien, które wręcz rozpływały się, gdy tylko wspomniano jego imię.

Słysząc, jakie środki ostrożności podjął Hattori, aby zabezpieczyć się przed zarażeniem, Minari pokiwała głową z uznaniem. Pomyślał naprawdę o wszystkim i to powinno wystarczyć, a przynajmniej taką mieli nadzieję. Czyli może teraz bezpiecznie wrócić do domu i spotkać się z rodziną, aby spakować się i uprzedzić ich, że może jej nie być przez dłuższy czas. Przy okazji sama postanowiła wykorzystać kilka rzeczy, na przykład kadzidło z piołunu, aby oczyszczać powietrze w pokoju chorego. Miała też kilka innych pomysłów, ale najpierw zorientuje się, jaka jest sytuacja. Z tego co jej opisał przełożony, mieli do czynienia z osłabieniem organizmu, dreszczami, nawracającą gorączką i majakami, więc sytuacja była poważna. Na pewno przydadzą się okłady z zimnej wody i ziół, żeby zbić gorączkę i uśmierzyć cierpienie. Do tego napar wzmacniający, żeby organizm mógł zwalczać chorobę i może coś jeszcze. Będzie myśleć na bieżąco, w zależności co akurat będzie potrzebne.

- Dziękuję za informacje i słowa wsparcia, Hattori-sama. - Odpowiedziała i ukłoniła się. - Nie zawiodę.

Gdy rozmowa została zakończona, Minari opuściła gabinet Przełożonego, wraz ze zwojami, które dostała, by następnie zgarnąć swoje rzeczy i udać się do domu. Gdyby trafiła po drodze na innego z uzdrowicieli, to wspomni tylko, że została wysłana z misją i nie będzie jej przez jaki czas. Resztą powinien zająć się już sam Hattori, natomiast sama Białowłosa uda się do domu. Nie zamierzała okłamywać rodziny, ale to wcale nie znaczyło, że powie im prawdę. Ostatecznie powiedziała im, że została wysłana z misją i może jej nie być nawet miesiąc czasu. Gdy matka zaczęła dopytywać o szczegóły, Minari odpowiedziała tylko krótko, że nie może powiedzieć więcej, bo oczekiwano od niej dyskrecji. Na to Ayumi nie miała już argumentów i musiała odpuścić, zwłaszcza że Kazuma położył jej uspokajająco dłoń na ramieniu i patrzył poważnie w kierunku Minari niewidzącymi oczami. Ostatecznie zapytał tylko, z kim mają się kontaktować, żeby dowiedzieć się, czy wszystko z nią w porządku, a gdy Minari odpowiedziała, że będzie w kontakcie z Hattori’m, dziadek skinął tylko głową i nie pytał o więcej. Tym samym temat został zakończony, a sama Białowłosa mogła się przygotować do przenosin.

Spakowała odzież na zmianę, trochę osobistych drobiazgów, jak na przykład szczotka do włosów i swój zestaw medyczny, a także niewielki koszyczek z kolorowymi nićmi, igłą i płótnem. Może będzie miała chwilę, żeby trochę pohaftować. Okaże się. Do całego tobołka dołoży oczywiście dwa zwoje, które dostała od Hattori’ego, ale te najpierw przejrzy już w domu, żeby wstępnie zapoznać się z tematem. Chciała być na jutro przygotowana, żeby od razu odpowiednio zadziałać. Złożono na jej barki sporą odpowiedzialność i nie zamierzała zawieść. Może i była tylko Doko, ale jeśli chodzi o bycie uzdrowicielem, to reprezentowała naprawdę dobry poziom, o czym niektórzy mieli okazję się już przekonać. Najważniejsze to być sobą i ze spokojem oraz profesjonalizmem podejść do sprawy. Zwłaszcza, że chodziło o samego Shirei-kana.

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Z/T