Uliczki i zakamarki miasta

[Sasame]

Mimo przygotowania do podróży, które wydawało mi się całkowicie wystarczająco, podróż po pustyni okazała się o wiele cięższa niż się tego w ogóle spodziewałam. Za dnia lejący się z nieba żar wyciskał ze mnie dosłownie każdą kroplę wody jaką starałam się w siebie wlać a do tego moje ciemne ubranie zdawało się nagrzewać do nieludzkiej temperatury i nawet mimo wykorzystywania zdjętego z pleców płaszcza jako osłony od bezpośredniego światła słonecznego, to to odbijające się od wszechobecnego piasku było wystarczające aby przyprawiać mnie o zawroty głowy po dłuższym marszu, ponieważ moje dziecięce ciało po prostu było o wiele słabsze. Noc choć przynosiła ulgę od niemiłosiernych upałów, sama w sobie nie była również przyjemna ze względu na zaskakująco niską temperaturę a czasami nawet zawieruchy piaskowe, które sprawiały że piasek uderzał ze mnie z ogromną siłą, drapiąc odsłoniętą skórę i utrudniając oddychanie. Nie wiem nawet ile czasu zajęła mi przeprawa przez pustynię, ale kiedy tylko zauważyłam sporej wielkości zabudowania odetchnęłam z wielką ulgą, ponieważ już powoli zaczynałam obawiać się że ponownie zgubiłam drogę a już teraz mogłam stwierdzić że jadłam piasek, piłam piasek i piaskiem oddychałam. Kiedy weszłam do miasta, dowiedziałam się dość szybko że było to Kinkotsu, czyli rzeczywiście tam gdzie miałam zamiar trafić za co pogratulowałam sobie w duchu po czym ruszyłam w pierwszą lepszą uliczkę, chcąc odnaleźć jakieś adekwatne miejsce na postój i pierwszy porządny odpoczynek od dłuższego czasu. Kiedy tak przemieszczałam się uliczką rozglądając ciekawsko, w pewnym momencie podszedł do mnie jakiś ogromny mężczyzna z szerokim uśmiechem na ustach.
- Nie jesteś miejscowa co? Szukasz może miejsca na nocleg, bo mój przyjaciel prowadzi najlepszy ryokan w całej prowincji. - powiedział facet błyskając uśmiechem.
- No tak, dopiero co przybyłam z Karmazynowych Szczytów, jestem straaaasznie padnięta, więc chętnie skorzystam z propozycji. - powiedziałam zmęczonym głosem i pokiwałam głową.
- To chodź zaprowadzę cię. - powiedział mężczyzna i wskazał gestem ręki w jedną z bocznych uliczek a ja lekko się skłoniłam i ruszyłam we wskazanym kierunku, kiedy ten podążał o krok albo dwa za mną i na bieżąco instruował mnie w którą stronę iść. Czułam jak zmęczenie zakrada się co raz bardziej, zwłaszcza biorąc pod uwagę perspektywę zbliżającego się odpoczynku a także to że już byłam na terenie miasta, więc nie musiałam aż tak bardzo martwić się o warunki pogodowe. Tym o czym jednak zapomniałam podczas mojej podróży było to że w mieście potrafiło czyhać coś o wiele bardziej niebezpiecznego niż piaskowe zawieruchy.
W pewnym momencie znaleźliśmy się w bocznej uliczce tak głęboko pomiędzy budynkami i z dala od jakiejkolwiek większej drogi, że poczułam skurcz w żołądku, uświadamiając sobie że dobrowolnie dałam wprowadzić się w pułapkę. Już miałam odwrócić się aby skonfrontować to z mężczyzną, jednak na moją głowę spadł ciężki cios, zwalając mnie z nóg. Gdybym była sobą to takie uderzenie nie zrobiłoby na mnie prawdopodobnie żadnego wrażenia, jednak dziecięce ciało było po prostu zbyt słabe a do tego osłabienie związane z długą podróżą również zrobiło swoje i choć zachowałam przytomność to przed moimi oczami pojawiły się mroczki a także upadłam na ziemię.
- Niewiele tutaj takich jak ty więc pewnie mi wiele za ciebie zapłącą, he he he. - powiedział mężczyzna wyciągając z sakwy linę, którą prawdopodobnie miał zamiar zaraz spróbować mnie związać.

[Minako]

Minako z powodzeniem udało się sprzedać na targu trochę swoich rzeczy. Co prawda nie dostała za to nie wiadomo jak dużej sumy, ale też nie było najgorzej. Na pewno starczy na trochę prowiantu, żeby zabezpieczyć na najbliższy czas z dwie potrzebujące rodziny. Mimo że starała się działać na własną rękę, to coraz częściej myślała o tym, żeby zwrócić się o pomoc do samego Kotei’a. Oficjalnie. Chociażby po to, żeby sprawdzić jego reakcję, czy zależy mu na poddanych, czy też wręcz przeciwnie. Obawiała się jednak tego, co mogłaby usłyszeć i że złamie jej to serce. Już raz Jou powiedział jej, że ludzie są chciwi i gdy wyciągnie się do nich palec, to będą chcieli całą rękę. Czy nadal, w dobie pogłębiającego się kryzysu, nadal myślał tak samo? Jeśli ona nic nie zdziała, to nikt nie da rady...

Wracając z Targu skakała z dachu na dach, bo tak było zwyczajnie szybciej i łatwiej niż lawirowanie wśród ludzi na ulicach. Co prawda nie spieszyła się jakoś szczególnie, ale przeskakiwanie z dachu na dach było mimo wszystko dobrym treningiem, z którego mogła przy okazji skorzystać. I tak w pewnej chwili trafiła na nieprzyjemną sytuację. Przeskakując akurat nad jednym z zaułków, Kunoichi dostrzegła w dole leżącą postać, chyba dziecko i stojącego przy nim mężczyznę. Momentalnie się zatrzymała na dachu i zawróciła do jego skraju, by ostrożnie wyjrzeć i zobaczyć, co się dzieje. Mężczyzna akurat wyciągnął linę i ewidentnie zamierzał związać to biedne dziecko, które wyglądało jakby nie mogło się podnieść. Minako w tym przypadku nie potrzebowała więcej. Zeskoczyła na dół za plecami mężczyzny i nim ten zdołał się obrócić, jego kark chrupnął nieprzyjemnie, skręcony jednym sprawnym ruchem. Ciało mężczyzny upadło bezwładnie z głuchym łupnięciem, które Minako przekroczyła, po czym kucnęła przy dziecku, specjalnie zasłaniając sobą nieprzyjemny widok. Chwyciła wątłe ciało za ramiona i przekręciła twarzą do siebie, zdając sobie sprawę, że ma do czynienia z dziewczyną i chyba też Kunoichi, sądząc po dużym zwoju. Chyba była zamroczona.

- Już wszystko dobrze, jesteś bezpieczna. - Oznajmiła, po czym zapyta, trzymając ją opiekuńczo w ramionach. - Zranił Cię?

Dziewczynka mogła zobaczyć zatroskaną minę i błękitne, zmęczone oczy Kunoichi. Ubrana była w typowy strój shinobi, z ochraniaczem na czole, a długie, brązowe włosy spływały jej delikatnymi falami na ramiona i plecy. Pomimo ciemniejszego koloru skóry, pod oczami przebijały się wyraźne cienie, które mogły sugerować, że kobieta nie była w najlepszej formie. Miała jednak dostatecznie siły, żeby bez problemu rozprawić się ze zwykłym oprychem.

[Sasame]

Upadek na ziemię i cios w głowę sprawiły że potrzebowałam chwili zanim udało mi się na powrót podnieść na równe nogi, jednak w tym czasie wydarzyło się coś kompletnie niespodziewanego. Kątem oka zauważyłam cień, który spadł z dachu na mężczyznę a następnie do moich uszu dotarło charakterystyczne chrupnięcie, które poinformowało mnie o tym że niedoszły porywacz już był martwy a zaraz po tym jego ciało zgodnie z prawami natury opadło bezwładnie na ziemię. Zamrugałam oczami a wtedy przed nimi pojawiła się kobieta, prawdopodobnie nieco starsza ode mnie i zasłoniła widok na zwłoki. Zamrugałam jeszcze parę razy, pozbywając się już całkowicie mroczków.
- Ej! Co za dziad okropny! - powiedziałam zdenerwowana i wyrywając się z objęć Minako i chcąc kopnąć zwłoki aby ulżyć nieco emocjom. - Nic mi nie jest, może na to nie wyglądam ale jestem doświadczoną kunoichi, która po prostu niefortunnie skończyła w takiej sytuacji. - odwarknęłam do kobiety, nieco ostrzej niż zamierzałam ale przeniosłam na nią wzrok. - Musimy się jakoś pozbyć tego ciała... O, nawet wiem jak możemy to zrobić. - dodałam po chwili a w moich oczach pojawił się niebezpieczny błysk kiedy podwinęłam rękaw zdecydowanie zbyt dużego płaszcza a ciało pokryło się dziwnymi, czarnymi symbolami przywodzącymi na myśl kolczaste pnącza. Wyciągnięte przede mnie ramię również zaczęło się zmieniać, przybierając kształt podłużnej, ciemnej igły, którą wbiłam w ciało mężczyzny.
- Spokojnie, jak z nim skończę to będzie wyglądał jakby uschnął tutaj dawno temu. - powiedziałam do Minako i poczułam jak zaczynam wyciągać wszystko ze zwłok, sprawiając że te kurczył się i wysychał w oczach, zupełnie jakbyśmy oglądały mijające dla niego miesiące leżenia na pustyni, choć działo się to na przestrzeni kilku sekund. Wtedy również poczułam coś innego, coś czego się kompletnie nie spodziewałam. Poczułam jak moje ciało się... Wypełnia? Nagle płaszcz nie wisiał na mnie jak na wieszaku, zwój i cały noszony przeze mnie ekwipunek wydał się lżejszy... Wstałam i wyprostowałam się, spoglądając na świat z wydawałoby się... Z wysoka. Kompletnie zaskoczona, spojrzałam po sobie aby upewnić się że nie postradałam zmysłów ale nie było mowy o pomyłce, wreszcie udało mi się wrócić do mojego prawdziwego wyglądu.
- Nie wierzę, udało się! Już myślałam że będę musiała czekać latami zanim będę mogła wrócić do pełnej sprawności ale okazuje się że wystarczyło wchłonąć esencję jakiegoś bandziora! To wspaniałe! - powiedziałam, trochę bardziej do siebie niż mojej wybawczyni, kompletnie zaabsorbowana faktem że udało mi się nareszcie wrócić do mojej prawdziwej formy, zamiast być małym, niemalże nieporadnym dzieckiem.

[Minako]

Mała Kunoichi w miarę szybko doszła do siebie po powaleniu przez mężczyznę, ale jej wzburzenie nie było tym, czego Minako mogła się w tym momencie spodziewać. Mała złośnica wręcz wyrwała do przodu, prosto na martwego typa, jakby chciała mu jeszcze dodatkowo wpierdolić, ale Minako szybko złapała ją z tyłu za kołnierz i skutecznie unieruchomiła, unosząc do góry, więc ta mogła co najwyżej pomachać sobie krótkimi nóżkami w powietrzu.

- Zwykłe ''dziękuję'' w zupełności by wystarczyło. - Odpowiedziała małej, nadal przytrzymując ją w miejscu. - Ta niefortunna sytuacja mogła Cię drogo kosztować, Mała Złośnico.

Słysząc o tym, że MUSIMY pozbyć się jakoś ciała, Minako zmarszczyła brwi i uważniej przyjrzała się małej, nadal trzymając ją za płaszcz. Wyglądało na to, że jest nietutejsza, a przynajmniej wskazywałaby na to blada skóra, chociaż to nie było regułą. Jednak jako tutejsza Kunoichi wiedziałaby, że ''pozbycie'' się ciała było ostatnią rzeczą, którą należało zrobić. Takich rzeczy nie zamiatało się pod piasek i zapominało o temacie.

- Niczego nie będziemy się pozbywać. - Powiedziała stanowczo Minako. - Zabieram typa na najbliższy posterunek, składam stosowny raport i jest po temacie.

Po tych słowach postawiła wreszcie Małego Rudzielca na ziemi, mając nadzieję, że coś do niej dotarło, ale jak się okazało, złośnica miała równie silny charakterek co Minako i momentalnie znalazła się przy trupie. Nim Sentoki zorientowała się, co tamta zamierza, dziewczynka przeobraziła swoje ramię w coś na wzór strzykawki (?) i wbiła ją w ciało zabitego mężczyzny. Przeobraziła ramię. W wielką, waloną strzykawkę. Tak, to nie halucynacje! Minako wytrzeszczyła oczy, widząc jak trup na jej oczach zaczyna zapadać się w sobie i wysychać? Czy ta ruda, mała Kunoichi właśnie wysysała z typa wszystkie soki?!

- Ja pierdole... - Wymknęło się totalnie zszokowanej Minako. - Co to za obrzydlistwo?

Nie był to jednak koniec, bo jakby tego było mało, że smarkula właśnie wysysała typa przez wielką strzykawkę w ramieniu, to jednocześnie sama zaczęła rosnąć! No kurwa rosła na oczach Minako, aż stała się dorosłą kobietą! W ciągu kilku sekund ominęła cały proces dojrzewania i dorastania! Jeśli to był sen, to proszę ją natychmiast obudzić! Tak, Minako w tym momencie zdecydowanie chciała się obudzić i nawet dyskretnie uszczypnęła się w udo. Zabolało! To nie był sen!

- N-no dobra... - Odezwała się nieco drżącym głosem, by po chwili wziąć się w garść. - Masz dwie minuty, aby się przedstawić i mi to wszystko wyjaśnić, zanim uznam, że jesteś zagrożeniem dla tutejszych mieszkańców, które trzeba unieszkodliwić.

Nie żartowała. Chciała w tym momencie usłyszeć co jest grane, bo inaczej spróbuje obezwładnić rudowłosą Kunoichi i zawlecze ją w odpowiednie miejsce, aby dowiedzieć się wszystkiego w inny sposób. Minako była czujna i gotowa w każdej chwili zaatakować, lub rzucić się w pogoń, gdyby tamta zaczęła uciekać.

[Sasame]

Cała sytuacja wydarzyła się na tyle szybko że nie dość że wyrwałam się Minako to zanim przeanalizowałam jej propozycję aby zająć się leżącym przed nami mężczyzną w prawowity sposób, igła już była wbita w jego ciało a wnętrze było właśnie wchłaniane przez moje ciało. Kiedy stanęłam wyprostowana, wreszcie w swojej prawdziwej formie uśmiechnęłam się szeroko i przeciągnęłam mocno po czym odwróciłam do zszokowanej kobiety stojącej obok.
- W porządku, wybacz za to całe zamieszanie. - powiedziałam i wzięłam głęboki wdech.

- No dobra, od początku. - powiedziałam składając przed sobą ręce i przekrzywiając lekko głowę. - Jestem ze szczepu Juugo i jakiś czas temu użyłam niechcący techniki aby uratować życie jednego dzieciaka, którego znalazłam w opłakanym stanie. No tylko nie zdawałam sobie sprawy że użycie tej techniki sprawi że zmienię się w dziecko, no i w takiej formie spędziłam... Trochę czasu. Zostałam tutaj wysłana przez naszego lidera w ramach sprawdzenia jak wygląda sytuacja w Unii po wyborach nowego Koteia. No tylko bardzo mnie zmęczyła podróż przez pustynię i potem ten dziad powiedział że prowadzi najlepszy ryokan w mieście a desperacko potrzebowałam miejsca żeby odpocząć... A, no i jestem Sasame Urumi, Kogō szczepu Juugo. No i przepraszam za moje wcześniejsze zachowanie, mam problemy z kontrolowaniem emocji i ogólnie siebie kiedy jestem małym dzieckiem. - powiedziałam i na koniec skłoniłam się lekko przed kobietą.

- No i chciałabym podziękować ci za ratunek, nie wiem czy byłabym w stanie pokonać go jako dziecko. - dodałam na koniec i uśmiechnęłam się do mojej rozmówczyni. Mimo nieciekawej sytuacji w jakiej się znalazłyśmy, nie potrafiłam pohamować radości, ponieważ bałam się że skończę w formie dziecka na najbliższe kilka lat.

[Minako]

Rudowłosa Kunoichi nie stawiała oporu, nie zaatakowała ani nie próbowała uciekać. Co więcej, przeprosiła za całe zamieszanie i szybko pospieszyła z wyjaśnieniami, na co Minako nieco się rozluźniła, zamieniając się w słuch. O Szczepie Juugo słyszała tylko przelotem, że mieszkali gdzieś w Karmazynowych Szczytach, ale kompletnie nie znała ich stylu walki i możliwości. Sądząc po pokazie, który dostała przed chwilą, mogli manipulować ciałem, żeby zamieniać je w broń? I wysysali ludzi. Fuj. Informacja o technice ratującej życie, ale zmieniającej w dziecko była tak niewiarygodna, że Minako zamrugała ze zdumienia i gdyby przed chwilą nie widziała odwrotnego procesu, to pewnie w życiu by nie uwierzyła. Dalej było jeszcze ciekawiej, bo Rudowłosa otwarcie przyznała, że została tu wysłana przez swojego Lidera na przeszpiegi, tylko ubrała to w nieco ładniejsze słowa. Najlepsza bomba poszła jednak na koniec, gdy Kunoichi przedstawiła się i podała swoją rangę. Stała przed nią Kogo! Czyli poziom wyżej nie tylko w hierarchii, ale zapewne też w sile! Mimo to ukłoniła się grzecznie, przeprosiła za swoje zachowanie i podziękowała za ratunek.

- Nie ma za co. - Odpowiedziała wreszcie Minako na podziękowanie. - Szczęście, że akurat tędy przechodziłam. Jestem Minako Takashima, Sentoki Klanu Sabaku.

Również się ukłoniła, by ponownie skupić wzrok na twarzy swojej rozmówczyni, która ewidentnie się cieszyła, że wróciła do swojej normalnej formy. No i co Minako miała z nią teraz zrobić? Z jednej strony puścić wolno, żeby mogła sobie badać nastroje i szpiegować dla Lidera, ale z drugiej próba pojmania silniejszej od siebie nie brzmiała zbyt zachęcająco. Ostatecznie chyba będzie lepiej mieć ją na oku i trzymać na tyle blisko, żeby w razie czego móc odpowiednio zareagować.

- Czyli Lider wysłał Cię do nas na zwiady w postaci słabego, małego dziecka, tak? - Upewniła się, uśmiechając przy tym łobuzersko. - Co żeś odwaliła, że za karę wystawił Cię na takie niebezpieczeństwo? Już pomijając tego typa, który się po prostu napatoczył, ale podróż przez Pustynię to pewna śmierć dla niewprawionych, a co dopiero dla dziecka.

Tak, ewidentnie wyglądało to na karę za jakąś przewinę i pozbycie się Sasame z Karmazynowych Szczytów. Niemniej, skoro udało jej się tu dotrzeć i przetrwać, a do tego tak otwarcie wspomnieć, po co tu jest, to mimo wszystko zrobiło to na Minako pewne wrażenie. Warto więc było lepiej poznać Rudowłosą i trochę dłużej porozmawiać, ale może niekoniecznie tutaj, w towarzystwie wysuszonego trupa.

- Jeśli chcesz, mogę Ci pokazać miejsce, gdzie można dobrze zjeść i wynająć przyzwoity pokój. Musisz być zmęczona. - Zaproponowała ostatecznie. - Zabierzemy tylko tego delikwenta na posterunek. Po tym co z nim zrobiłaś pozostaje tylko ściemnić, że znalazłam go takiego w zaułku. Ehhh...

Jeśli Sasame zgodzi się na taki układ, to Minako ostrożnie weźmie za bety przesuszoną mumię i razem ruszą dalej. Najlepiej dachami, żeby nie chodzić z trupem po ulicach i nie stresować ludzi, że oto mają do czynienia z kolejną ofiarą kryzysu głodu i nędzy.

[Sasame]

Na całe szczęście, stojąca przede mną kobieta uspokoiła się słysząc moje wyjaśnienie, więc ja również nieco się rozluźniłam, nie czując od niej chęci do walki.

- Miło mi cię poznać, Minako-san. - odpowiedziałam z uśmiechem i poprawiłam moje ubrania i wiszący na plecach zwój aby dostosować je do mojego normalnego już wzrostu i ponownie przeniosłam na nią moje spojrzenie, kiedy wspomniała o karze. - Cóż nie pomyślałam o tym w ten sposób, chociaż jak teraz się zastanowię to bardzo możliwe że po tym jak przy ostatnim zadaniu jakie mi powierzył, nie potraktowałam zbyt miło tamtych Kosekich, to teraz dał mi trudniejsze i mniej przyjemne zadanie do wykonania... Ale z pewnością nie miał zamiaru wysłać mnie na zadanie, które mnie zabije... Chyba. No i pewnie spodziewał się że uda mi się jakoś wykombinować sposób na powrót do mojej prawdziwej postaci zanim podejmę się przeprawy przez pustynię, no ale wyszło jak wyszło. - powiedziałam marszcząc na koniec brwi i zastanawiając się nad tym czy rzeczywiście mogę być absolutnie pewna tego co powiedziałam o moim liderze. Shuusuke-sama nie bawiłby się w takie półśrodki, jeżeli by chciał abym została usunięta to zostałabym usunięta w tradycyjny sposób.

- Oh naprawdę? Byłoby wspaniale... Ale mam nadzieję że nie będziesz teraz ty próbowała mnie porwać, co? - powiedziałam i zaśmiałam się po czym przeniosłam wzrok na zwłoki. - Cóż, raczej nikt po nim płakać nie będzie, więc możemy zrobić tak jak uważasz. - pokiwałam głową po czym ruszam za Minako.

- Swoją drogą, jak wygląda to wszystko tutaj u was w Unii? W Daishi mamy klan Koseki i szczep Juugo i już tyle wystarczy aby czasami dochodziło do spięć i nieprzyjemnych sytuacji a u was mieszka tu ile? Sześć klanów? To strasznie dużo. Dogadujecie się tutaj wszyscy ze sobą nawzajem? - zagaiłam do Minako, kiedy przemieszczałyśmy się po dachach budynków w kierunku znanym Minako.

[Minako]

Minako widziała, jak twarz Sasame zmienia się z uśmiechniętej na zamyśloną i kalkulującą to, co właśnie jej powiedziała. Najwyraźniej rzeczywiście nie brała pod uwagę faktu, że mogła to być forma kary i chwilowe pozbycie się jej z prowincji, ale najwyraźniej Minako trąciła tą nić niepewności, które teraz przetaczała się przez głowę Rudowłosej. Sama Takashima uśmiechnęła się przy tym jeszcze bardziej łobuzersko i skrzyżowała ramiona na piersi, patrząc uważnie na swoją rozmówczynię.

- Ah, czyli jednak coś przeskrobałaś. - Powiedziała z rozbawieniem. - No cóż. Najważniejsze, że udało Ci się tu dotrzeć i odzyskałaś swoją normalną formę. Szczerze mówiąc, ta Sasame bardziej mi odpowiada niż tamta mała zołza.

Gdy Minako zaproponowała, że pokaże Rudowłosej miejsce, gdzie mogłaby się zatrzymać, spodziewała się, że ta może nawiązać do próby porwania jej, tak jak próbował to zrobić tamten zwyrodnialec, ale mimo to Kunoichi parsknęła śmiechem. Wyglądało na to, że trafiła na równie charakterną i dowcipną osóbkę, co ona sama, więc może być zabawnie.

- Skoro Lider wysłał Cię na tymczasowe wygnanie, to raczej nie dostanę za Ciebie dobrego okupu, więc nie masz co się martwić. - Odpowiedziała Minako, nadal rozbawiona. - Karczma ''Klejnot Pustyni'' trochę się ceni, ale ma naprawdę dobre jedzenie i przytulne, czyste pokoje, więc warto pogodzić się z częścią oszczędności i umilić sobie pobyt tutaj.

Tak więc wzięła mumię za bety i wskoczyła na najbliższy dach, kierując się w stronę najbliższego posterunku. Sasame w tym momencie podążała tuż obok, bez problemu dotrzymując jej kroku, no ale czego innego można było się spodziewać po Kogo? Pewnie Minako jeszcze ją spowalniała. Słysząc pytanie odnośnie Unii, Minako spojrzała na Sasame, nie zwalniając tempa.

- Jest tak samo jak u was, jeśli chodzi o kwestię rozmieszczenia. - Odpowiedziała. - Tutaj, w Atsui są Sabaku i Maji, w Tsurai i Sabishi także stacjonują po dwa Klany. Różnica polega na tym, że Karmazynowe Szczyty mają tylko kruche porozumienie ze sobą odnośnie nieagresji. Unia to z kolei surowe prawo, które ma chronić jedność Pustyni. Dlatego Pustynne Szczepy zostały wyniesione do rangi Klanów i wszyscy są równi. Wszyscy sześcioro Shirei-kanowie stanowią Parlament i mają głos w podejmowaniu ważnych decyzji wspólnie z Kotei’em, Władcą Unii, który stoi najwyżej i sprawuje władzę nad całą Pustynią. Wiadomo, że wszędzie pojawiają się spięcia. Tutaj jednak są przegłosowywane i decyduje większość. Na razie działa i Unia trwa w jedności.

Na jak długo, to się zapewne okaże. Po ostatnich zmianach ustroju nawet Minako miała spore wątpliwości. Starała się jednak robić swoje i zgodnie ze swoim sumieniem. Owszem, czuła się jak między młotem, a kowadłem, ale musiała jakoś to przetrwać, dlatego gdy dotarły na Posterunek, Minako nakazała Sasame zaczekać na zewnątrz, a sama weszła do środka. Poinformowała o znalezieniu trupa w zaułku, podając lokalizację i przekazując mumię straży. Spisała raport, podpisała się i sprawa była załatwiona. Tak, skłamała, ale w żadnym wypadku nie chciała w to wszystko mieszać Sasame. Gdyby ta nie wysuszyła typa do ostatniej kropli, Minako bez problemu przyznałaby się, że działała w obronie drugiej osoby i także sprawa byłaby załatwiona. Tak czy inaczej, szybko opuściła Posterunek i poruszając się już główną ulicą, poprowadziła Sasame do centrum Stolicy, pytając o jej preferencje co do kwatery. Jeśli nie zdecyduje się na ''Klejnot Pustyni'', to poszukają czegoś innego.

[zt z Sasame]

[Daisuke]

Wreszcie dotarł tutaj. Ponownie. Cholerna pustynia naprawdę dawała o sobie znać. Nawet po takim czasie spędzonym w Atsui i Sabishi, słońce wciąż potrafiło mu nieźle przysmażyć łepetynę. Nic dziwnego, że pierwsze czego szukał po dotarciu do celu to było uzupełnienie zapasów. Butelkę, którą dostał od Bamiego na pożegnanie bardzo szybko opróżnił i zutylizował na którejś mijanej wydmie. Postanowił trzymać się nieco dalej od tego ubocza, gdzie to ostatnio wpadł. Nie żeby bał się strażników, ale miał po dziurki w nosie tłumaczenia się i konieczności potem siłowego wpajania im pięścią, że on przecież niewinny.

-No. Kuuuuurwaaaa. TEGO MI BYŁO TRZEBA- Najpierw dźwięki kilku solidnych łyków, potem złapanie oddechu i okrzyk, gdy wreszcie mógł zwilżyć swoje usta odpowiednim trunkiem. Może jego jakość nie była najlepsza, ale za to cena nie byłą wygórowana, więc nawet Daisuke był skłonny za tą przyjemność zapłacić. Co też ta okolica robi z ludźmi, że nawet Włócznik zaczyna sam sobie kupować alkohol, zamiast wymuszać to na wszystkich dookoła. Skoro pierwsza, ale za to najważniejsza część została zrobiona, trzeba było zabrać się za następną. Tylko był pewien problem. Kompletnie nie wiedział co chce ze sobą zrobić, więc chodził sobie po uliczkach i zaułkach. Wiele z tych miejsc było bardzo podejrzanych, ale na jego widok nawet wielu tutejszych zakapiorów postanowiło się ulotnić.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
1/7
Daisuke

[Zlecenie Specjalne jeszcze jest zaznaczone jako aktywne, mam nadzieję, że poprawnie. ]


Pustynia przywitała cię - co naturalne - przede wszystkim słońcem i nieznośnym upałem. Być może zadałeś sobie teraz pytanie, po co w ogóle tutaj przybyłeś? Lasy Kaigan, mroźne wyspy Cesarstwa, a nawet błotniste równiny Sogen (czy też Atarashi, jak podobno Dzicy zza Muru zaczęli nazywać zajęte tereny) wydawały się przyjemniejszym celem podróży. Mimo to, uparłeś się, żeby zobaczyć te gigantyczne hałdy piachu, z których tak słynęła Unia. No, może nie same hałdy - podobno były tutaj też jakieś miasta, a nawet roślinność.

I rzeczywiście.

Kinkotsu... zaskakiwało. Zarówno swym ogromem - miałeś wrażenie, że mogło być tak samo duże, jak Shigashi no Kibu, jak i Ryuzaku no Taki - jak i zapachami, dźwiękami, a nawet charakterem ludzi spacerujących po ulicach. Wszystko było jednocześnie podobne i zupełnie odmienne od tego, do czego byłeś przyzwyczajony. Tak, jakbyś patrzył na znajomą okolicę odbitą jednak w krzywym zwierciadle, z delikatnie przesuniętymi i wypaczonymi krawędziami.

To, co pierwsze uderzyło cię w oczy jednak - to straże. Miałeś wrażenie, jakby Kinkotsu przygotowywało się do wojny, chociaż nie słyszałeś niczego, co by wskazywało na niebezpieczeństwo na granicach. Mimo to, powtarzane tu i ówdzie historie na temat Oroborosa, tajemniczej organizacji terrorystycznej, działającej na terenie Unii. Zagrożenie musiało być poważne, skoro nawet w drodze byłeś legitymowany i wypytywany przez co najmniej cztery różne patrole i każdy wydawał się puszczać cię dalej co najmniej z niechęcią. Teraz mogłeś złapać moment wytchnienia, schodząc z południowego słońca w jeden z zaułków, nad którym rozwieszono dodatkowo białe płachty materiału dające dodatkowy cień.

Nagle usłyszałeś jakieś krzyki i tupot nóg. W pierwszej sekundzie nie byłeś pewny skąd dokładnie. Dopiero kiedy płachta nad tobą rozerwała się i jakiś ciemny kształt spadł na ciebie, przewracając cię na ziemię, zorientowałeś się, że ktoś właśnie skoczył z dachu jednego z budynków powyżej. Dostrzegłeś twarz młodego chłopaka, z tobołkiem w dłoni, podzwaniającym radośnie, z którego wypadł jakiś złoty puchar, kiedy wyplątuje się z płachty, zrywając czym prędzej do dalszego biegu.

---

[Daisuke]

Miejsce potrafiło przyprawić o zawrót głowy. O ile ktoś w niej miał w niej cokolwiek innego niż tylko alkohol albo przynajmniej potrafił ogarnąć podstawowe koncepty jak piękno czy społeczeństwo. Niestety Daisuke raczej nie był typem, który podziwiał coś innego niż samego siebie, jedynym pięknem jakie znał było piękne danie komuś w mordę, a to głupie społeczeństwo, ta banda imbecyli to jest jakieś nieporozumienie. Tym bardziej, że zamiast się rozglądać i podziwiać, to mamrotał coś pod nosem wyraźnie niezadowolonym na nieprzyjemności, które go spotkały w związku z jakimiś ważnymi wydarzeniami. Oroboros chyba faktycznie coraz bardziej dawał się we znaki wszystkim, ale czemu z tego powodu musieli sprawdzać akurat jego? Daisuke zrobił więcej ku pozbyciu się tej bandy pustynnych terrorystów, niż większość kręcącej się po całym mieście straży.

-Co do chuja- Jeszcze leżąc próbował przekręcić się i złapać chłopaka za nogę, ale zanim zdążył w ogóle ogarnąć co się działo ten już się zerwał do dalszego biegu.
-Wracaj tu mały kurwiu. Nogi ci z dupy powyrywam- Tego było już za dużo. Taka zniewaga i przewrócenie zmęczonego życiem oraz trunkami Włócznika nie mogła przejść obojętnie. Nie obchodziło go nawet o powody takiego zachowania. Mógł nawet uciekać przed największym zagrożeniem w swoim życiu, mógł biec na najważniejsze wydarzenie we własnym życiu, a może po prostu spieszyło mu się do wychodka. Zaraz to jego gęba zostanie przetargana przez ziemię, bo Daisuke spróbował się zebrać z ziemi i dogonić tego chłystka, zanim zniknie mu z oczu.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
2/7
Daisuke

Zerwałeś się na nogi, starając się schwytać bezczelnego młodzika, który ośmielił się zlecieć ci na łeb. Niestety, tkanina która na ciebie spadła dość skutecznie cię zaplątała - a przynajmniej na tyle skutecznie, by dać uciekinierowi dość czasu, aby zanurkować w jednej z uliczek. Ty sam jednak nie wypadłeś żadnemy z tygrysów trzymanych w pałacu Koteia spod ogona. Puściłeś się biegiem za nim, z pewnością szybko nadrabiając dystans. Gdzieś za sobą słyszałeś czyjeś krzyki, zapewne straży, ale skupiony byłeś już na swojej bezczelnej zwierzynie, która naturalnie nie miała pojęcia - bo i skąd - komu spadła na głowę.

Rozpoczął się pościg. Miałeś zdecydowanie przewagę szybkość i krzepy fizycznej, jednak twój uciekinier wyraźnie doskonale znał miasto. Co chwilę nurkował w zakamarki, których namierzenie zajmowało ci dość, by tamten znowu zwiększył dystans. Po kilku - może pięciu, może dziesięciu - minutach takiego biegu, kiedy okazało się, że straż została w tyle, a wy sami pokonaliście chyba połowę dzielnicy, jak nie całą - znowu ujrzałeś skrawek niebieskiego stroju, znikający gdzieś w zaułku. Kiedy do niego jednak dobiegłeś, ujrzałeś... pustkę.

A dokładniej - ślepy zaułek. Ścianę, parę rozwalających się skrzyń, jakiś stół... i nic więcej. Do twoich uszu dotarł jednak urywany, wyraźnie zduszony jak najmocniej oddech. Twoja ofiara była gdzieś w pobliżu. Miałeś wrażenie jednak, jakby dźwięk był przytłumiony jakby grubą warstwą... czegoś. Tkaniny? Czy po prostu dłońmi uciekiniera, albo materiałem worka, który wlókł ze sobą?

---

[Daisuke]

Chyba nie takiego początku w tym mieście oczekiwał. Najwyraźniej karma go wreszcie dopadła za jego poprzednią wizytę, gdy bez słowa po prostu wtargnął do czyjegoś domu. Oczywiście taka wizyta nie mogła skończyć się dobrze, a skoro Daisuke nadal chodził po tym świecie to można się spodziewać, że z tamtym drugim było zdecydowanie gorzej. Czy teraz dojdzie do małej powtórki z rozrywki? Ktoś zaburzył przestrzeń osobistą drugiego. Gdy tym osobnikiem jest niezrównoważony, niepotrafiący zachować spokoju i zwykle solidnie podpity Nakasada, to oznacza, że nie może się to dobrze skończyć.

-Skończ tą zabawę. Po prostu wyjdź to nie wybije ci wszystkich zębów za to co było przed chwilą- W jego oddechu ledwo dało się usłyszeć zadyszkę. Tak jakby bieg, który przed chwilą odbyli był niczym poranna rozgrzewka przed poważniejszymi zadaniami. Zamiast po cichu szukać i nasłuchiwać swojego celu, po prostu szedł dalej przed siebie, stawiając krok po kroku a potem szybkim ciosem próbował przebić resztki skrzyń, aby wsadzić tam swoją rękę i złapać za fraki jeśli ktoś miał zamiar się tam ukryć. Szedł tak i metodycznie sprawdzał każdą możliwą osłonę, włącznie ze stołem, który jednak złapał i rzucił gdzieś daleko za siebie. Nawet nie dał okazji, aby młodzieniec przystał na jego propozycję, która i tak nie brzmiała zbyt obiecująco. Może nie wybiłby mu wszystkich zębów ale z całymi żebrami i wygodnym oddychaniem na pewno trzeba było się pożegnać.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
3/7
Daisuke

- Chuja tam nie wybijesz. - doszła do ciebie stłumiona odpowiedź, która jednocześnie zaczęła się... oddalać. Pospieszyłeś zatem czym prędzej do rozbijania każdej możliwej osłony, przy okazji doprowadzając do wysypania się dookoła jakiegoś ziarna, zakamuflowanego najwyraźniej w jednej z beczek. Nie przejąłeś się tym jednak. Rozwaliłeś wszystko co się dało, ale... nikogo w pobliżu nie było. Kątem oka przyuważyłeś jedynie jakąś... małpkę w niewielkim fezie i kamizelce, która wydawała się z ciebie chichotać, zwisającą na ogonie gdzieś z jakiejś belki na górze, która następnie zwiała, znikając na dachu.

Wyostrzyłeś słuch i wzrok, i nagle... usłyszałeś delikatny szum za swoimi plecami. Ziarno, które wysypało się na ziemię, zaczęło teraz w tej ziemi... znikać. Jak odwrócona klepsydra, z wyraźnym, centralnym punktem pośrodku. Kiedy się zbliżyłeś i sięgnąłeś ręką, odkryłeś dziurę w ziemi, skąd dobiegł cię jeszcze wyraźniejszy odgłos znikającego najwyraźniej gdzieś dalej użytkownika Dotonu, któremu chwilowo udało się ciebie przechytrzyć. Problem w tym, że twój słuch i pozostałe zmysły - nawet na kacu - były na tyle ostre, że nie było dla ciebie trudne określić, że kierował się najwyraźniej gdzieś na wschód, w stronę dzielnicy biedoty.

[Z/T]

---

- Złodziejaszek.-

[Jigen]

W ten gorący dzień Jigen wolałby pracę w budynku ale no lod chciał inaczej. Szedł na strażnikiem który miał ich pokierować w miejsce gdzie doszło do konfrontacji ze złodziejem. Wiele ulic Kinkotsu niestety wyglądało bardzo podobnie. Tylko kamienny dukt i domy z kamieni czy piaskowca.
- A powiedz... Często zatrudniają w straży ludzi bez zdolności kontroli chakry? Nie oferują wam treningu czy coś takiego? - zagaił pytaniem bowiem nieco go to zdziwiło. Przecież wioska w głównej mierze założona przez rody ninja powinny rozwijać i szkolić w tym kierunku.
- Myślę że nawet podstawowe zdolności chodzenia po ścianach czy wskoczenia na dach budynku mocno by ułatwiły taki pościg za złodziejem. - dodał po chwili przemyślenia. Możliwe że wtedy nawet by ich tutaj nie było. Nie znał za bardzo procesu rekrutacji bowiem jako członek rodziny Maji z automatu stawał się żołnierzem na służbie osady. Z drugiej strony jak teraz tak pomyślał to nie za bardzo mu się to podobało. Może chciałby skierować swoje życie w innym kierunku. I co... Teraz jak odejdzie to nie będzie mógł nigdy wrócić?
- A wiesz może czy można zrezygnować z bycia żołnierzem w Kinkotsu? Teraz... Po tej przysiędze dziwnej? - zapytał na koniec bo był ciekaw opinii strażnika. Mężczyzna pewnie miał więcej doświadczenia na służbie i w koszarach pewnie częściej poruszali temat nowych zasad obowiązujących na terenie pustyni.

2