Osada Portowa Shinkai

[Gōsui]

Wstępnie można było pozwolić sobie na trochę więcej luzu i swobody jednak gdy kończył się "spacer", a zbliżało się prawdziwe zadanie należało zacząć zachowywać się przynajmniej odrobinę bardziej profesjonalnie. W końcu jakby nie patrzeć każdy każdemu obecnie zerkał na ręce i oceniał współtowarzyszy. Być może to też wpłynęło na moje zachowanie przez co postanowiłem skupić się na misji, zapamiętywać dane jakie zebrał dla nas Minoru-san oraz rozkazy kapitana. Nie chciałem w końcu wyjść na tego najgorszego już na początku. Choć Shins-san poprzeczkę zawiesił już bardzo wysoko.
W milczeniu więc wszystko zapamiętywałem i na wzmiankę o tym że współpracować mam z opalonym kolegą krótko skinąłem głową akceptując tym samym przydzieloną mi rolę i towarzysza. Wejście w wioskę wiązało się z tym, że człowiek mógł zacząć przyciągać uwagę. Szczególnie gdy jest się obcym w towarzystwie kogoś o zupełnie innej karnacji niż zazwyczaj byłaby tu spotykana. Dlatego starałem się obiektywnie spojrzeć na swój wygląd i skryć możliwie najgłębiej jak się da w torbie odznaczenie shinobi. Tonfy przy pasie były na tyle prostym uzbrojeniem, że chłopi czy kupcy mogli sobie na nie pozwolić wobec czego zostawiłem je tak jak były.
Gdy byliśmy już gotowi ruszyłem ścieżką wraz z Osamu o drodze zastanawiając się nad tożsamością którą powinienem przyjąć. Chyba że ten już miał jakiś inny plan w głowie i zechce się nim ze mną podzielić.

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru - Gōsutoburanchi, Oddział Widmo

---

Godzina 18:10 Chociaż początki mogły być ciężkie dla oddziału, tak z każdą kolejną chwilą docierało do wszystkich poczucie zagrożenia. Nie byli już w Obozie Mikoto, otoczeni siłami i strażami. Byli teraz przed portowym miastem, niedaleko frontu. Zgodnie z tym, co mówiła Hoshi na odprawie, miasto formalnie należało do Północnego Ryuzaku, więc było to miasto sojusznicze, jednakże, im bliżej frontu, tym osady czy miasta bardziej cierpiały w skutek wojny. Morale w takim mieście były pod wielkim znakiem zapytania. Czy są szczęśliwi z wojny? Napewno nie, bo przecież kto jest szczęśliwy z wojny? No ale nadal, niechęć z powodu walk to jedno, ale daleko raczej ludziom byłoby do tego, kogoś pochwycić czy zabić.

Pytaniem, które nasi bohaterowie mogli zadawać - jakim cudem port, a raczej osada mógł wysyłać jakieś transporty na północne tereny? A no tutaj wchodzi problematyka terenów, które nie mają nic do stracenia, bo albo zadbają o siebie, albo nikt o nich nie zadba. Oczywiście, cały handel jest skupiony wewnątrz północnego Ryuzaku, a także szlaków handlowych zgodnie z wynegocjowanymi umowami handlowymi Ryuzaku, ale zawsze istnieje ten element lumpenproletariatu, który będzie próbował wzbogacić się w jakiś sposób - legalny lub mniej.

Fakt, że Hoshi wiedziała o tym procederze wskazuje tylko, że jest jakieś pomniejsze przyzwolenie na to, by tak się działo. Z drugiej strony, czy Obóz Mikoto albo straż Sarufutsu miała teraz moce przerobowe, by wywoływać jakieś kolejne incydenty i zamieszki w porcie blisko granicy? Lepiej, by sprawa rozwiązała się w sposób polubowny bez zbędnych prokowakcji. Jak sytuacja Północnego Ryuzaku zostanie naprawiona, problemu nie będzie...jednakże...akurat dla naszych bohaterów, karty miały ułożyć się po ich myśli.

Po negocjacjach kto co robi, drużyna zabrała się do pracy. Najpierw została nałożona pieczęć na Minoru, który finalnie zgodził się na zabezpieczenie. Jedynymi osobami bez takich ograniczeń pozostali Arii i Shinsu. Ten drugi wydawał się być najbardziej kontrowersyjnym członkiem zespołu, ale chyba wszyscy zdążyli już przestawić się na opcję tolerowania tego.

Pieczęć została nałożona, plan ustalony. Czas było działać. Drużyna po raz ostatni zerknęła po sobie, po czym wszyscy ruszyli w równych odstępach do miasta. Pierwszy ruszył Minoru, następnie po 5 minutach Osamu i Gosui w kierunku 14 punktów z kilkoma delikatnie silniejszymi, a ostatni Arii z Shinsem do punktu najbardziej wysuniętego na południe.

Minoru

Ruszyłeś jako pierwszy i wszedłeś do miasteczka, bez problemu wtapiając się w...tak naprawdę kolejkę, a raczej ludzi, którzy zmierzali w odstępach do centrum. Nikt nie zwracał na Ciebie większej uwagi. Owszem, trochę się wyróżniałeś, ale nie byłeś jakimś Bijuu czy innym stworem, który sprawiałby, że wszyscy na Ciebie patrzą.

W związku z tym mogłeś dotrzeć najpierw do centrum miasta. Gdy stanąłeś na chwilę na środku i rozejrzałeś się, zobaczyłeś, że zgodnie z tym co wyczuwałeś, miasteczko przerodziło się trochę w budynki pietrowe i rzeczywiście było dużo ludzi. Część coś nosiła, część gdzieś szła z celem albo bez celu. Też w tym miejscu zaczynały się pierwsze lokalne biznesy - widziałeś szyldy dotyczące krawców, szewców, zbrojmistrzów i tak dalej. Nie mniej, Ciebie interesował port.

W tym miejscu widziałeś już zaczynającą się linię brzegową. Były to w większości drewniane pomosty, zacumowane łodzie. Ruszyłeś w tym kierunku. Z daleka widniało kilka większych statków, które ze względu na swoją masę, nie podpływały do portu, tylko spuszczały mniejsze łodzie na specjalnych linach i one dostarczały ludzi i towar na brzeg.

Dotarłeś do linii portowej. Spojrzałeś i w lewo i w prawo. Widziałeś większość jakichś pracowników, którzy przenosili skrzynki, coś ładowali na łodzie, albo rozładowywali. Byli też rybacy, którzy łapali jakieś pojedyncze ryby. Ktoś prowadził konia, za którym powolnie ciągnął sie powóz obładowany jakimiś workami.

Jedyne odbiegające od tego miejsce, to było trochę dalej w kierunku północnym ostatnie miejsce portowe - tam była grupa ludzi, która w pocie czoła przenosiła skrzynie i worki z łodzi na powóz. Jak się przyjrzałeś to widziałes, ze prawdopodobnie łodka pochodziła z jednego z większych statków z daleka. Był on...wyglądający trochę bardziej na piracki, niż handlowy.

Gosui & Osamu

Gdy Minoru zniknął, odczekaliście 5 minut i ruszyliście w tym samym kierunku. Trafiliście akurat na przerwę, w której nikt do miasta nie wchodził, jednakże nadal byliście na tyle niewyróżniający się wśród ludzi, że nikt na Was nie zwracał uwagi. Weszliście i idąc główną trasą doszliście do głównego skrzyżowania w mieście - przynajmniej tak Wam się wydawało. Tutaj zaczynały się pierwsze budynki pietrowe i rzeczywiście było dużo ludzi. Część coś nosiła, część gdzieś szła z celem albo bez celu. Też w tym miejscu widzieliście już pierwsze lokalne biznesy - widziałeś szyldy dotyczące krawców, szewców, zbrojmistrzów i tak dalej.

Was interesował punkt z 14 punktami, więc zgodnie z mapą narysowaną wcześniej, ruszyliście na południe. Nie musieliście iść za daleko, bo znaleźliście to czego szukaliście. Nie była to ani strażnica, ani karczma, a raczej coś pośrodku. Widzieliście stojące powozy podczepione do koni, a także ludzi, którzy ładowali na nie jakieś skrzynki i worki, a z drugiej strony były też powozy, z których trwał rozładunek. Co bardziej interesujące, obok stał duży magazyn portowy, jednak dziwne jest, że stał w środku miasta, zamiast bardziej przy porcie. Trochę wygladało też na jakiś punkt podatkowy, bo dostrzegliście mężczyznę, który chodził z jakąś listą i odhaczał poszczególne pozycje, a czasem coś dopisywał.

Wtedy też dostrzegliście 3 osiłków, którzy opierali się o stojącą niedaleko ścianę. Wydawali się być shinobi, bo jeden miał katanę, drugi tanto przewieszone w poprzek pleców, a trzeci włócznię. Póki co Was nie dostrzegli i ogólnie nie byli za bardzo zainteresowani tym co się dzieje.

Obok nich była karczma, więc de facto mogli być ochroniarzami z karczmy, bo co chwilę ktoś tam wchodził i wychodził.

Arii & Shins

Zostaliście sami, więc odczekaliście kolejne kilka minut i ruszyliście. W przeciwieństwie do innych, mogliście zaoszczędzić dużo czasu i przejść na skos do punktu, ale postanowiliście iść raczej za wszystkimi. Weszliście więc do miasta, wtapiając się w grupę rolników, idąc za nimi. Nikt nie zwracał na Was za bardzo uwagi, więc przykrywką, ktorą sobie stworzyliscie - działała. O ile miało co działać w ogóle.

Po wejściu do miasta zaczęły się pierwsze piętrowe budynki, jednak nie wchodziliście do centrum, a ruszyliście odrazu na południe i tym samym zaoszczędziliście trochę czasu. Zgodnie z informacjami od Minoru, tutaj rzeczywiście żyło sporo ludzi. Może nie tak jak w obozie Mikoto, gdzie było zdecydowanie mniej miejsca, ale jakby tych ludzi rozprzestrzenić na większy teren, to może nawet byłoby to zbliżone.

W każdym razie trafiliście na jakąś biedniejsza dzielnicę, czy obrzeża, bo widzieliście zgraję dzieciaków, co bawiła sie jakimiś kijkami i po prostu ich ubiór był albo nie do końca kompletny, albo czasem poszarpany z dziurami. W każdym razie - co ciekawe - one też na Was nie zwracały uwagi.

Trochę zajęło przejście całego miasta, bo musieliście trafić na najbardziej południową część, więc idąc po okręgu finalnie doszliście do linii portu. Widzieliście łodzie przycumowane do drewnianych pomostów, a także duże statki w oddali, które nie podpływały ze względu na swoją masę. Było trochę ludzi pracujących przy rozładowaniu, a także samych rybaków. Każdy pracował w pocie czoła i życie wydawało się tutaj lecieć.

Wasz cel znaleźliście odrazu. Była to spora chata stojąca na balach, których część była zanurzona w wodzie. W środku paliło się światło, a gdybyście chcieli tam wejść, to musielibyście ruszyć po schodach na poziom taki 1,5, prawie 2. Widzieliście szyld.

"Minato Bugyō" - w dosłownym tłumaczeniu "lokalny zarządca portu".

---

Namiot Głównodowodzący, Obóz Mikoto, Północne Ryuzaku
Około 6 miesięcy wcześniej Hoshi i Mikoto stały przed stołem, na którym była rozłożona mapa. Obok nich, niedaleko - siedziała dużo drobniejsza od nich Minda. Dziewczyna siedziała ze skrzyżowanymi nogami na stole, obok mapy i trzymając w dłoniach miskę, jadła coś co wyglądało na zalane mlekiem płatki.
- Obóz rozwija się w zastraszającym tempie. Jak tak dalej pójdzie, to musimy wrócić do rozmowy z wcześniej. Pomału zaczyna nam brakować prawdziwego punktu medycznego. Chociaż staramy dbać się o higienę i czystość w obozie, to nie mamy jednak komfortu nie posiadać w ogóle...no chorób i takich tam, nie pomijając rannych.

Mikoto miała coś powiedzieć, jednak nagle wejście do namiotu otworzyło się i do środka wparował nikt inny, jak Kodari. Rozpostarł rece szeroko i wyszczerzył się w typowym dla siebie uśmiechu.
- Siema laski! Patrzcie kto wrócił!
Na ten gest, pierwsza podskoczyła Minda, uśmiechając się szeroko.
- Kodari! Wróciłeś! Jak było?

Mężczyzna zrobił kilka kroków do przodu.
- No jak było jak było, tak jak zawsze. Kiwka, kiwka i bomba na oko. W każdym razie, nie wracam bez prezentów dla moich kobietek. - powiedział, po czym zamachnął się i rzucił czymś w kierunku Mindy. Kobieta bez problemu złapała kulę. - Jabłko z Kaigan, mam całą skrzynkę.

Kobieta ewidentnie się ucieszyła.
- Jakie Twoje kobiety? - zapytała. - Nie przeginasz trochę? Chcesz mnie zdenerwować? - zapytała, jednak na ustach Hoshi zagościł uśmiech, a na Mikoto - jakby odetchnęła.
- Cieszę się, ze jesteś. Wszystko się udało? - zapytała, a Kodari podszedł do stołu. Drugą ręką wyjął pakunek. Zawinięty kwadrat. Podał jej normalnie.
- Dla zarządcy obozu mam sukienkę z Cesarstwa. Nie wiem jakim cudem je mieli, ale uznałem, że Ci się spodoba. Ty lubisz takie stroje, nie?
Hoshi zarumieniła się i przyjęła podarek.
- Dziękuję Kodari-san, ale naprawdę nie było trzeba. - powiedziała, po czym otworzyła i wyjęła prezent. Suknię z falbankami w jasnoniebieskim kolorze z purpurowymi wstawkami. - Naprawdę, nie było trzeba...

Kodari spojrzał na Mikoto, po czym sięgnął za kamizelkę. Chociaż ten ruch zawsze wzbudzał w niej dziwny odruch obronny, tak przyzwyczaiła się już do obecności Rekina. Tym bardziej, gdy spojrzała w kierunku Mindy. Na jej twarzy widniał uśmiech, które już tak dawno nie widziała. Kobieta darzyła mężczyznę szczerym uczuciem, tak jak cała Minda była szczerą osobą. Z jednej strony cieszyła się z takiego obrotu spraw, ale z drugiej strony, była doświadczona. Sama Mikoto nigdy nie pozwoliła sobie na uczucia względem mężczyzny czy kobiety. Ona miała inny cel. Ale czy jej...prawie córka, musiała przechodzić przez to samo, co ona? Chciała sama nieść ciężar, który musiał być przez kogoś niesiony. Przerzucie jednak jej podpowiadało, że coś jest na rzeczy. Tak bardzo chciała wierzyć, że wszystko będzie dobrze i to tylko głupie jeżenie się włosa na ręku...przed sztormem, który miał nadejść.

Rekin podszedł do Mikoto i spojrzał na nią, po czym delikatnie skinął głową. Wyjął zwój i podał jej.
- Prezent dla Liderki, ale lepiej nie rozpakowywuj przy dziewczynach. - powiedział, delikatnie tonując wcześniejszy entuzjazm.
Mikoto spojrzała pytająco na Hoshi i Minde, przy czym ta druga wyrwała się pierwsza.
- Jak taki wstęp dałeś, to musisz otworzyć. Otwieraj, pokaż co tam jest.

Wtedy Mikoto jednym ruchem otworzyła zwój i rozpieczętowała zawartość. Hoshi krzyknęła i zatkała usta, a Minda się wzdrgnęła. Jedynie Mikoto pozostała nieruchomo, po czym powoli się schyliła i podniosła...uciętą rękę. Przyjrzała się jej. Na jej grzbiecie widać było numer "6".
- Ten był dobry. - zaczął. - Muszę oddać, że poziom wzrasta.
Mikoto powoli obejrzała dłoń, po czym odłożyła ją powoli na stół. Ponownie się schyliła i podniosła kawałek skóry, chyba z nogi? Dość spory płat. Niebieski kolor. Był to rekinoczłowiek, jak Kodari. "4" . - Ta tutaj zniszczyła mi 4 statki. Broniła się zaciekle. - powiedział, po czym na chwilę zmrużył oczy.

Wszyscy wiedzieli o co chodzi. Musiał walczyć z swoją własną...rodziną, czy po prostu klanem. Nikt nie dopytywał. Kodari westchnął.
- Dobra, już bez takich min. Hoshi, musisz mi załatwić 4 statki. Moja strategia oznacza, że muszę pływać w nie mniej, nie więcej, ale konkretnie w 25 statki.
Hoshi jakby dopiero ostrząsnęła się z tego co widziała, bo Mikoto z uznaniem położyła oba trofeum na stole, przyglądając się nim.
- Skąd ja Ci wezmę 4 statki? Przecież to trzeba stoczni, budowa trwa miesiącami...w sensie...jak mam Ci to załatwić?
Kodari podrapał się po brodzie.
- No, a ta Twoja koleżanka...ta co Minda z nią pływała...jak ona....
- Azumi?
Kodari pstryknął palcami i wskazał na Hoshi.
- O właśnie! Od niej weź 4 statki. Kupcie czy coś.
Hoshi popatrzyła się z niedowierzaniem na Mikoto, po czym ponownie na Kodariego.
- Przecież to są statki handlowe.
Kodari machnął ręką.
- Nadadzą się. Załatw statki, ja się zajmę resztą.

Mikoto spojrzała na Kodariego.
- Jakim cudem dałeś radę zabić dwóch Admirałów i nie odniosłeś większych strat? Przecież z tego co opowiadałeś, macie zbliżone floty.
Kodari wyprostował się.
- Jak to czemu? Jestem najlepszy. Deszcz wyrównuje statki, a wtedy cała siła leży w doświadczeniu i przeczuciu. Poza tym nie zrozum mnie źle, ale...no ja się wychowałem na tych wodach. To mój dom. Tym bardziej że byłem pierwszym...nie ważne, w każdym razie udało się, tego chciałaś. Poza tym miałem szczęscie. Kiyoko wypłynęła na pielgrzymkę. Robi tak co jakiś czas i wtedy załamuje się łańcuch dowodzenia. Admirałowie zaczynają walczyć ze sobą o pozycję. Jak miałem na nich uderzyć, to tylko wtedy.
- Chciałam, żebyś patrolował granice, a nie atakował innych admirałów. - powiedziała dość poważnym tonem.
- No ale nawinęli się, to co, miałem odpuścić? Jak jest okazja, to trzeba korzystać, prawda, Mimi-chan? - powiedział i podszedł do kobiety, która siedziała na stole, po czym potarmosił jej włosy. Tamta zaczęła się udawanie bronić, odganiając jego ręce i śmiejąc sie.
- Wymień proszę Kodariemu medalion. Zasłużyłeś na awans. Zgłoszę Masahiro-sama, że awansowałam Cię na rangę seinina.
Kodari podniósł rękę i wyjął medalion kogo. Miał charakterystyczną szramę.
- Nie oddaje go. Zablokował kunai w kluczowym momencie. To mój talizman na szczęscie.

I wtedy Kodari przez ułamek sekundy spojrzał w taki sposób na Minde...że Mikoto już wiedziała. Jej serce stanęło. Zamknęła oczy.

Sztorm nadejdzie szybciej, niż myślała.

---

Namiot Mikoto, Obóz Mikoto, Północne Ryuzaku
Około 5 miesięcy wcześniej Mikoto stała i przebierała się w strój bojowy. Miała już założone spodnie, bluzkę i kamizelkę, więc kończyła upinać włosy. Nagle poczuła ruch więc odwróciła się. W drzwiach stał Kodari. Nie patrzył na nią. Patrzył na ziemię.

A więc to dziś. Mikoto jednak nie chciała wiedzieć, że się domyśliła. Chciała, by to on podjął decyzję.
- Rzadko przychodzisz do mnie sam, jak mogę Ci pomoc?

Kodari się nie odezwał. Patrzył cały czas w ziemię. Mikoto chciała dać mu czas. Nie naciskała, więc uzbrajała się dalej, wsadzając zwoje i narzędzia ninja w odpowiednie do tego miejsca w jej kombinezonie.
- Minda wie? - zapytała nagle.

Kodari pokiwał przecząco głową. Po czym głeboko westchnął.
- Muszę Ci wkońcu zdradzić...na czym polega bycie Admirałem...

Mikoto patrzyła swoją lodową twarzą na postać rekina.

Sztorm nadszedł.

---

Mikoto stała i patrzyła na Kodariego z nutą przerażenia ale i...nagle stało się takie oczywiste.
- To nie zmienia faktu, że podjąłem decyzję.
Mikoto pokiwała przecząco głową.
- Nie ma mowy. To zmienia wszystko.
- Nie możesz mi teraz tego zrobić, jestem tym kim jestem i nie możesz mnie...
- Nie wsiądziesz więcej na łódź. Postanowiłam. To nie podlega negocjacji.

Kodari zacisnął pięści.
- Posłuchaj mnie, nie ma takiej możliwości! Jak mi zabronisz wypływać, to wsiadam na wóz czy tego chcesz czy nie!

Kodari poczuł ruch, a Mikoto uniosła brew. W drzwiach stała Minda, trzymając jabłko i jedząc.
- Oho, przyszłam nie w porę? Drzecie się tak, że słychać Was... - kobieta powoli przestała jeść. - Co to za miny? Coś się stało?

Mikoto wsadziła ostatnie zwoje w kieszonki i ruszyła do Kodariego. Stanęła przy nim i spojrzała raz na jedno, raz na drugie.
- Ty jej powiedz. Nie będę wchodziła w Wasze uczucia. - po czym wyszła z namiotu, a Kodari odwrócił się w stronę Mindy. Patrzył na jej twarz z żalem, smutkiem i bólem.
- Przespałeś się z kimś?! - niemalże syknęła, po czym Kodari cicho westchnął.

Zaczął mówić, a wraz z jego słowami, po poliku poleciały pierwsze łzy. Każde kolejne zdanie, sprawiało, że mina Mindy coraz bardziej się otwierała.

Nagle nadgryzione jabłko z jej rąk wypadło na ziemię i poturlało się po podłodze.

Zapadła cisza, a Kodari opuścił głowę.
- Przepraszam.

Oczy Mindy stały się zaszklone. Jej serce pękło na miliony kawałków. Świat, w którym żyła ostatnie pół roku przepadł. Zacisnęła pięści.
- Obiecałeś...kurwa, obiecałeś...mówiłeś, że nie łamiesz słowa....mówiłeś...obiecałeś...zdradziłeś mnie...TY ZDRADZIECKA SZUJO, OKŁAMAŁEŚ MNIE! - wydarła się.
- Będzie dobrze, zaufaj mi...
- Co mam zrobić? Co Ty właśnie powiedziałeś? - odwróciła głowę i szybkim ruchem wytarła twarz z łez. - Gdybym wtedy wiedziała, gdybym wtedy wiedziała...to bym zajebała Cię na miejscu.
- Wiem, dlatego... - podszedł do niej i chciał ją pochwycić w ręce, po czym Minda odskoczyła jak poparzona.
- Nie dotykaj mnie kurwa! Nawet nie patrz w moją stronę! - wydarła się ponownie. - Nigdy się tak nie pomyliłam, jak w tamtej chwili, nigdy, rozumiesz? - popatrzyła na niego jeszcze raz. - Nie zbliżaj się do mnie więcej.

Po czym odwróciła się i wyszła z namiotu. A raczej wybiegła, nie zauważając nawet, że Mikoto stała przy wejściu i podsłuchiwała całą rozmowę. Kodari wybiegł za nią, lecz nie gonił Mindy. Spojrzał tylko na Mikoto, która spojrzała również na niego...spojrzała na niego tak, jak patrzy matka na chłopaka, który złamał jej córce serce.

---

W namiocie głównodowdzącym Minda i Kodari stali niemalże po dwóch stronach stołu. Hoshi dowiedziała się o wszystkim więc od pewnego czasu przeniosła mapę trochę bliżej środka, żeby jedno i drugie miało taki sam dystans do niej. Mikoto stała przy Hoshi i pokazywała na coś palcem. We dwie wyglądały na zainteresowane rozmową, zaś Kodari i Minda stali jak obrażeni na siebie kochankowie.
- To będzie ryzykowna operacja, ale może nam się opłacić. Arii Yorokobi pochodzi z linii medyków. Jeżeli udałoby się nam go odbić z więzienia cesarskiego i nie doprowadzić do jego śmierci, mógłby objąć prowadzenie Twojego szpitala, Hoshi-san.
- Chcesz wysłać kogoś, żeby odbił jedną osobę z więzienia Cesarskiego? Przecież medyków jest mnóstwo, to niepotrzebne narażanie środków i życia.
- Może tak, ale oni nie są zwykłymi medykami. Znam jego dziadka i ojca. Poza tym, jest jeszcze coś. Pomógł bezinteresownie mojej rodzinie, mimo tego, co zaszło w przeszłości. Chcę spłacić dług i potencjalnie zyskać mocnego sprzymierzeńca.
- No dobrze, ale nadal to jest wysłanie...jak Ty chcesz to zrobić? Przebić się przez morze, dotrzeć do Fuhuyany, a potem jeszcze przeniknąć do więzienia...przecież to jest samobójstwo.
- Ja pójdę. - powiedziała Minda i jakby cały czas nieobecna zbliżyła się do stołu.

Kodari ożywił się, jednak nic nie mówil. Mikoto zaprzeczyła.
- Nie ma mowy.
- Daj spokój. Nie wyślesz tam wojsk, nie dasz rady szturmować bram, a tym bardziej wybrzeża, potrzebujesz kogoś, kto zna się na prawie, umie przybrać odpowiednią maskę i zrobić teatr. Masz tylko mnie do takich rzeczy.
- Robisz mi to na złość?
- Spierdalaj. Nie odzywaj się do mnie.

Zapadła cisza i Hoshi spojrzała pytająco na Mikoto. Minda od tamtego momentu chodziła nabuzowana jak osa. Nie myślała trzeźwo. Czy robiła na złość Kodariemu? Pewnie i tak, ale żeby zaraz ryzykować życiem? Jednak z drugiej strony...rzeczywiście, nie miała innych środków. Jeżeli ktoś mógł podołać zadaniu, to tylko Minda.
- Jaki masz plan? Rozpoznają Cię przecież.
- Nie rozpoznają, jest tylko jedna osoba, która mnie rozpozna, ale dam sobie z nią radę.
- Chyba nie mówisz o...
- Nozuki.

Zapadła cisza.
- Przecież wy się pozabijacie nim zdążysz coś powiedzieć.
- Jest mi winna jedną przysługę, którą spłaci niezależnie od czego. Przysługą będzie wprowadzenie mnie do więzienia. Przybiorę rolę obrońcy z urzędu. Nikt nie będzie chciał go bronić, więc nie będę miała konkurencji. Dam radę.
- A jak Cię wyda?
- Nie wyda. Ona chce wygrać, ale nie w ten sposób.

Decyzja zapadła, a więc Hoshi skinęła głową.
- Co potrzebujesz? - zapytała.
- Książek o prawie Cesarskim. Mnóstwo. Wszystkie jakie znajdziesz. Paragrafy, najnowsze nowelizacje, szczególnie dotyczące prawa więziennego, praw człowieka, kodeks karny, kodeks administracyjny.

---

Minda leżała pod drzewem. Swoim ulubionym drzewem. Wokół niej było porozrzucane przynajmniej tuzin książek. Jej plecy były na ziemi, a nogi wyprostowane wzdłuż drzewa. Na twarzy leżała jedna z ksiąg. Kobieta wydawała się drzemać, albo przynajmniej cicho oddychać.

Obok niej stanęła postać. Minda złapała książkę i popatrzyła, po czym ponownie położyła książkę na twarzy.
- Czego chcesz?
Znajomy rekinomężczyzna westchnął.
- Porozmawiać...
- Nie będę z Tobą rozmawiać. Muszę skupić się na misji, jakbyś nie widział, to przygotowywuję się do niej.
- No...narazie to leżysz z książką na twarzy.

Minda nagle zerwała się i stanęła przed Kodarim po czym popchnęła go.
- Odpierdol się ode mnie, czy Ty tego nie możesz zrozumieć? Zostaw. Mnie. W. Spokoju.
- Nie możesz się tak zachowywać, ludzie patrzą, obóz patrzy, morale...
Minda zaśmiała się.
- Nie no jesteś niemożliwy. Ja jestem winna, tak? Wiesz co? Ach, nawet nie będę z Tobą dyskutować. - kobieta schyliła się i zaczęła zbierać księgi. Pozbierała je w torbę i zarzucając na plecy, ruszyła w kierunku osady.

---

Impreza trwała w najlepsze. Było już dość późno, a więc słychać było dźwięki muzyki, a także damskiego wokalu. Dużo osób tańczyło, a na środku stał stół biesiadny, przy którym główne miejsce zajmowała Minda. Na twarzy była już czerwona, a jej oczy lekko przymrużone.
- Zdrowie najlepszej seinin na świecie! - ktoś się wydarł, a kobieta uniosła zadowolona kufel. Przybiła z towarzyszami zabawy, po czym zagryzła jabłkiem.
- Eto, dajcie coś szybszego! - krzyknęła w kierunku kapeli, po czym zerwała się na równe nogi wskoczyła na stół.

Muzyka przyśpieszyła, a kobieta zamknęła oczy i zaczęła tańczyć na stole. Było to pomieszanie zmysłowego tańca, ale też i nie aż tak wyzywającego. Ot, dziewczyna umiała i tańczyć i się zabawić.

Ludzie zebrali się w kółko i zaczęli klaskać. Minda w rytm tej zabawy przyśpieszała kroku i nawet nie czuła, ile już tańczy. Nagle poczuła uścisk dłoni na swoim ręku i coś mocnym szarpnięciem sprowadziło ją na ziemię. Minda prawie się wywróciła, ale finalnie ustała. Stała na ziemi, jednak w głowie jej szumiało i nie bardzo wiedziała co się dzieje, aż wyostrzył jej się wzrok.

Przed nią stał Kodari, który w przeciwieństwie do pijanej Mindy, był trzeźwy jak nigdy.
- Co Ty wyprawiasz? Jutro wypływasz na misję! - rekin się wydarł jej w twarz, a muzyka ucichła. Mężczyzna, który stał obok i wcześniej wznosił toast za Mindę, podszedł.
- Hej, puść j... - nie zdążył jednak nic powiedzieć, bo Kodari wyzwolił chakrę i jego włosy zafalowały. Spojrzał gniewnie na chłopa i ten cofnął się kilka kroków do tyłu.

Minda wyszarpnęła rękę i zakołysała się.
- Co Ty robisz, co!? - wydarła się, w jej głosie słychać było procenty. - Czy Ty możesz raz na zawsze się ode mnie...ODPIERDOLIĆ!?

Z obozu głównodowodzącego wyszła Hoshi i Mikoto słysząc głosy kłótni. Stały na mały wzgórzu, więc mogły bez problemu widzieć całe zajście. Kodari ponownie złapał Minde za rękę.
- Jutro wypływasz. To jest misja, na której możesz stracić...życie! Czy Ty tego nie rozumiesz?
- Ano, rozumiem. Nadal nie wiem, CHUJ CI DO TEGO? - ponownie wyszarpnęła rękę i popchnęła Kodariego - Wiesz co? A powiem Ci co uważam. Przy wszystkich.

Mikoto pokiwała głową i wróciła do obozu, Hoshi została. Zaczęła podchodzić do całej sceny.
- Jesteś sobie Pan Admirał, co myśli, że jak zabił innych admirałów, to już mu się należy wszystko. Seinin, szacunek, nawet ja. A wiesz jaka jest prawda? Jesteś chuj nie seinin. - powiedziała, po czym ponownie popchnęła Kodariego. Jej oczy stawały się coraz bardziej zmrużone. - Nigdy nie byłeś prawdziwym rewolucjonistą. Byłeś, jesteś i będziesz psem Waneko. Tylko myślisz, że coś to zmieniło, bo przez chwilę zmieniłeś strony! Gdyby tylko Mikoto mi pozwoliła, to byś tutaj już nie stał, bo jesteś nikim więcej jak...ZDRAJCĄ!

Rozległ się plask. Głowa Mindy odwróciła się. Zdziwiona kobieta złapała się za polik. Piekło. Odwróciła wzrok i zobaczyła coś, czego chyba nigdy by sie nie spodziewała zobaczyć. Z wyprostowaną ręką stała Hoshi.
- Jak...jak możesz sobie to robić...Mindo? - powiedziała, a po jej poliku leciały łzy.

Minda wyprostowała się, pijacko zachwiała i zaśmiała.
- I ty...przeciwko mnie? Ty? - powiedziała, po czym Kodari delikatnie złapał rękę Hoshi, opuszczając ją.
- Zasłużyłem, pozwól jej.
- Wiecie co? Pasujecie do siebie. Zresztą, to moja zabawa. Ostatnia może w życiu. Nie obchodzi mnie to. Kapela, grajcie! - odparła, po czym odwróciła się i kapela powoli zaczęła wracać do zabawy.

Kodari spojrzał na siebie z Hoshi, po czym rozeszli się w ciszy.

---

Wymioty zebrały się w ustach i Minda ponownie zwróciła zawartość żołądka do wody. Stała na pomoście, opierając się o drewnianą barierkę. Kobietą targały konwulsje za każdym razem, jak zbierało jej się w ustach to, co wczoraj wypiła i zwracała do wody. Oczy miała pełne łez, tym razem nie z żalu, czy bólu, ale po prostu od samej czynności, którą właśnie przeprowadzała. Trwało to już jakiś czas i nic się nie polepszało.

Było dość wcześnie, nawet nie wiedziała, jak tu się znalazła. W sumie, to było jej ostatnie zmartwienie. Dobra, chyba opanowała sytuację, bo jej się przez chwilę nie zbierało na wymioty. Ktoś nagle do niej podszedł i stanął obok. Oparł się i patrzył przed siebie. Minda podniosła głowę i spojrzała, po czym zamknęła oczy i ponownie wróciła do wymiotowania.

Czuła się jak gówno. Fizycznie i moralnie. Zrobiła z siebie idiotkę, nawet Hoshi, która była ostoją przyzwoitości starała się jej pomóc.
- Co, przyszedłeś się pośmiać? No, dawaj. - powiedziała, starając się chociaż przez chwilę przestać wymiotować.
- Nigdy bym nie śmiał. - odparł Kodari poważnym tonem.
- To co tu robisz? - zapytała.

Kodari cicho westchnął.
- Wiesz...przez ostatni czas dużo myślałem. Zastanawiałem się...czy...wiesz, w innym życiu mielibyśmy szansę...by być razem. By to wszystko się nie działo.
- Mogliśmy w tym, ale postanowiłeś wszystko spierdolić.
- Daj spokój. To, że Ci powiedziałem teraz, nie zmienia faktu, że tak wygląda moje życie. Poza tym, jesteśmy ninja w czasie wojny. Chcesz mi powiedzieć, że zawiesiłabyś Kamy na kołek i postanowiła, że urodzisz mi gromadkę dzieci? - przerwał.

Akurat wznosiło się słońce. Dziś był piękny wschód słońca.
- Jesteśmy ninja, podpisaliśmy pakt z diabłem, obiecaliśmy chronić naszych bliskich. Będziesz walczyła do końca życia. Za Mikoto, za rewolucję. Za ludzi. Jesteś....wiesz, Ty może tego nie czujesz, ale jeżeli to nie jest miłość, to nie wiem czym jest. - Kodari przełknął ślinę. - Ja naprawdę Cię pokochałem. Taką jaką jesteś.

Kodari i Minda stali oparci o port i patrzyli na wschód w bardzo podobnej pochylonej pozycji.
- Nie wiem czy Cię kochałam, ale zdradziłeś mnie i moje uczucia. Nie wiem, czy będę w stanie Ci kiedykolwiek wybaczyć. Najgorsze jest to, że...to co zrobię nic nie zmieni. Bezsilność mnie przeraża.
- Zrobiłbym wszystko, oddałbym wszystko, by móc przeżyć z Tobą jeszcze jeden dzień...tak jak wcześniej. Wmawiam sobie, że poradzimy sobie, ale, nawet ja...Mikoto, czy nawet Ty...są rzeczy...na które nie mamy wpływu.

Nastała cisza.
- Przepraszam Cię, za to jaka byłam i za to, co powiedziałam wczoraj. Nie uważam tak, ale chyba nigdy nie poczułam się...chyba za bardzo się zaangażowałam w to wszystko i w Ciebie. Wymknęło mi się to spod kontroli. - powiedziała, po czym spojrzała na niego. - Uważam, że jesteś jednym z najbardziej honorowych ludzi, jakich znam. Z jednej strony, jeżeli miałabym się w kimś zakochać, to tylko w kimś takim jak Ty.

Ponownie zapadła cisza.
- Mogę zadać Ci osobiste pytanie?
Minda uniosła brew.
- Ty tylko takie zadajesz, ale...niech będzie. Dawaj, zaskocz mnie.
- Czy ze wszystkich Twoich partnerów, miałem największego?

Minda rozszerzyła oczy, po czym walnęła Kodariego. Zaczęli sie we dwójkę śmiać. Minda śmiała się tak głosno, tym bardziej na kac humorze, że aż jej się odbiło i ponownie się porzygała.
- Daj to Ci włosy przytrzymam przynajmniej. - powiedział, po czym złapał ją i asekurował.

Gdy ponownie skończyła wymiotować, popatrzyli znowu w wschód słońca.
- Umówmy sie tak, jeżeli Mikoto wygra wojnę, pozbędziemy się Kiyoko i dożyjemy trzydziestki, to za mnie wyjdziesz i urodzisz mi dzieci.
- A ile Ty masz lat w ogóle? - zapytała.
- 26, a Ty?
- 24
- To te dwa lata będę czekał i wiódł życie rybaka. Jedzenie ryb, to chyba nie kanibalizm, nie? - ponownie, para zaczęła się smiać.

- Dobra, Mikoto wygrywa wojnę, Kiyoko umiera, mamy po trzydzieści lat i przechodzimy na emeryturę. A do tego czasu - przyjaciele? - zapytała.
Kodari uśmiechnął się.
- Przyjaciele.

Kodari wystawił dłoń. Minda wystawiła dłoń.

Uścisnęli sobie dłoń i zaszczycili się nawzajem szczerym uśmiechem. Ciężar z ich serc spadł.

Wtedy też był to ostatni raz, kiedy Kodari rozmawiał z Mindą.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik
Azumi Kuni- klik
Minda Hoshitsu - klik
Sugihaya Shitsuyo - klik
Rikisone Hone - klik

  Ukryty tekst

[Shins Hyo]

Gdy sporne kwestie zostały uzgodnione okazało się, że członkowie Gōsutoburanchi potrafili być zwięźli i przyjmować rozkazy. Tyczyło się to także Shinsa Hyo, który przecież nie został zmuszony do uczestnictwa w tej misji, więc choć miał pewien zakres rozkazów, których się nie podejmie, to jednak tak długo, jak nie wymaga się od niego ryzykanctwa i bezsensownego narażania swojego życia zamierzał dołożyć wszelkich starań, by misja zakończyła się sukcesem. I nie chodziło tu bynajmniej o unikanie ryzyka per se, w końcu uczestnictwo w misjach wojennych było sporym ryzykiem. W ogóle - stawanie do walki z kimkolwiek było sporym ryzykiem. Ale podejmowanie ryzyka a ryzykanctwo - czyli ryzyko pozbawione sensownej nagrody - to jednak dwie różne sprawy. Jeśli będzie trzeba zaryzykować, nawet własnym życiem, wędrowny ninja był gotowy na taki krok. Ale z drugiej strony nie pójdzie na pewną śmierć tylko z powodu czyjegoś widzimisie.

Po rozdysponowaniu zadań wszyscy członkowie Parszywej Piatki (zdaniem Shinsa bardziej to pasowało do opisy ich drużyny, niż nazwa nadana im przez Hoshi Yuuki) wzięli się do roboty. Minoru, Gosui i Osamu udali się w swoje strony zgodnie z celem nadanym im przez Ariego, sam Arii natomiast w towarzystwie Shinsa Hyo udali się zbadać, co jest silnym źródłem chakry w sadzie portowej, w pobliże której przybyli. Do samej osady dostali się unikając zwracania na siebie uwagi z powodu nietypowego zachowania - weszli tam główną bramą, wmieszawszy się w tłum rolników, którzy również mieli zamiar dostać się do środka. Wydawało się, że ich przebrania zdawały egzamin, choć należy zadać sobie pytanie - czy mieli przed kim się ukrywać? Czy ktoś w ogóle mógłby być zainteresowany ich przybyciem? Tego żaden z nich nie mógł wiedzieć, w końcu szpiegami mogli być również zwykli ludzie, nie tylko shinobi - a tych o wiele ciężej rozpoznać.

W samym mieście Shins i Arii nie kluczyli już dalej i udali się w miejsce docelowa najkrótszą drogą. Do tej pory nie rozmawiali za wiele, wymielili może kilka zdań, by nie iść w zupełnej ciszy, choć nie można było nazwać tego przejmującą dyskusją. Teraz jednak, gdy już mieli przyjść bliżej do miejsca docelowego Hyo postanowił zmienić tę sytuację - "No, to jesteśmy. Mam nadzieję, że dalej pójdzie równie gładko. Wydaje mi się, że zanim zaczniemy cokolwiek robić powinniśmy rozeznać się w okolicy. Sprawdzić chociaż dokąd prowadzą najbliższe ulice, tak w razie czego. Co o tym sądzisz?" - zdaniem Shinsa zanim podejdą do punktu docelowego powinni mieć chociaż tyle wiedzy, by w razie konieczności pogoni (lub ucieczki) wiedzieć, w którą stronę się udać - "Jeśli nie masz nic przeciwko, ja udam się w prawo, Ty w lewo. Posprawdzamy tylko, dokąd prowadzi kilka najbliższych skrzyżowań i spotkamy się pod znowu tutaj".

Jeśli Wielorybi Rzeźnik się zgodził obaj mężczyźni dokonali krótkiego rekonesansu okolicy, po czym wrócili w miejsce, w którym się rozeszli. Nie było sensu od razu dzielić się wszystkimi informacjami - raz, że nie były aż tak istotne, dwa - były bardzo pobieżne, a trzy - zwyczajnie nie było na to czasu. Z cała pewnością dobrze będzie dowiedzieć się czegokolwiek zanim Osamu i Gosui coś wysadzą w powietrze - "No dobra, to chyba czas działać. Wiesz, kim jest ten cały lokalny zarządca portu?" - fajnie, jakby dowódca to wiedział. Mieliby jakieś podstawy do aproksymacji jego umiejętności, dzięki czemu może można by ustalić, czy to on może być tym źródłem chakry. Ale pewnie jest tylko zwykłym anonimem na liście płac Ryuuzaku - "Od czego zaczynamy? Wbijamy z buta do środka, czy chcesz najpierw podsłuchać, co się tam dzieje?".

---

  Ukryty tekst

[Gōsui]

Wstępne działania mające na celu przeniknięcie do osady, a nawet dotarcie pod wyznaczony wcześniej punkt odszedł nad wyraz gładko. Nie trzeba było więc być geniuszem żeby spodziewać się, że zaraz coś się pewnie spierdoli. Oczywiście nie z mojej winy i zakładałem też, że nie z winy mojego towarzysza gdyż ten zachowywał przynajmniej póki co odpowiedni profesjonalizm. Innymi słowy nie zwracał na siebie szczególnej uwagi, a także nie kłapał dziobem niczego co mogłoby zostać odebrane za podejrzane... W sumie to wcale się do mnie nie odzywał. Ja z kolei nie do końca pamiętając imię przybysza z pustyni, Oshiego ... czy jakoś tak, też specjalnie nie prowokowałem takowej interakcji między nami.
Gdy dotarliśmy do celu to co ukazało się naszym oczom był jakiś magazyn, wyglądał trochę na jakiś punkt przeładunkowy. Tak przynajmniej sądziłem widząc, że z jednej strony coś do niego wwożą, a z drugiej wywożą. Moja pierwsza myśl była taka, że stąd towary wysyłane są w konkretne miejsca przez konkretnych ludzi. I choć w pierwszej chwili pomyślałem żeby się tak zbliżyć to jednak w ostatniej chwili nim się tam skierowałem dostrzegłem zacnych dżentelmenów, którym mogłoby się nie do końca spodobać nadmierne interesowanie tym przybytkiem. Wskazałem też bardzo dyskretnym ruchem oczu mojemu towarzyszowi by chwilę później rozejrzeć się wokół najzwyczajniej jak tylko potrafiłem i obróciłem się w kierunku pobliskiej karczmy. Gopspody. Tawerny.
Co byś powiedział na spróbowanie lokalnego piwa, przyjacielu? Może zdołamy tak ubić jakiś interes? Trochę grosza zawsze by się przydało, to jak? Zaproponowałem zapamiętując które okno z owej świątyni rozpusty, szulerów i zapewne boskich dziewcząt będzie wyglądało w kierunku magazynu. W końcu gdzie lepiej poszukać informacji jak nie tam? No i możliwość obserwacji z okna też wydawała mi się rozsądniejsza niż stanie i przyglądanie się z ulicy.

[Arii]

W końcu wszyscy wyruszyli w wyznaczonych kierunkach i odstępach. Razem z Shinsem skierował swoje kroki dość daleko w całą osadę. Szli przez chwilę do samej bramy, gdzie weszli w tłum rolników, którzy chcieli się przedostać dalej w teren tak jak oni. Mogli poruszać się chwilowo w całkowitej ciszy nic do siebie nie mówiąc, ale czasami rzucili do siebie jakimś zdaniem, żeby nie wyglądało to zbyt sztucznie. Arii krążył oczami po budynkach i ludziach, ale tak bez przesady. Nie chciał zwrócić na nich niczyjej uwagi. Wszystko wyglądało dość normalnie, ale ostrożnym trzeba było być. Za dużo słyszało się o terenach wojennych, gdzie normalni ludzie chcieli po prostu przeżyć, więc wchodzili we współpracę z wrogimi dla swojego kraju siłami. Tutaj mogło być tak samo i wszelkie informacje mogły trafić do nieodpowiednich osób.

Kiedy trafili w końcu w pobliski punkt, który wskazał mu Minoru Shinsu w końcu się odezwał. Trochę zaskoczyło to dowódcę tego przedsięwzięcia, ale szybko się otrząsnął i spojrzał się na najemnika, kiwając głową. -Masz rację. Rozejrzyjmy się i wróćmy do tego punktu. Od razu skierujemy się do celu.- powiedział i ruszył w swoją stronę. Przechodzą między uliczkami doglądał jak wszystko wygląda i jak żyją ludzie. Być tak blisko frontu musiało być przerażające. Dla niego tak naprawdę to wszystko było sporą rzeczywistością po Fuyuhanie, mógł się z nimi utożsamić. Kiedy nie zauważył nic ciekawszego wrócił się do Shinsu i ruszyli ku budynkowi, z którego musiało wylecieć źródło chakry dla trzeciego oka Rakuraia. -Nie wiem kim może być, ale może uda nam się dowiedzieć czegoś o froncie i jak w szybki sposób przedostać się na tereny wroga wodną stroną lub lądową. Może uda się coś wyciągnąć z niego.- taką miał przynajmniej nadzieję. Wszystko mogło pójść nie tak. Ale nie zamierzał nie wykorzystać takiej okazji.

Wszedł do budynku i skierował się do gabinetu/biura/czegokolwiek co mogło być siedzibą jegomościa zarządzającego tym portem. W głowie miał nadzieję, że pozostałe trzy osoby nie zrobią nic co zmusi ich do jakiejkolwiek ucieczki stąd lub starcia...

[Shins Hyo]

Współpraca Shinsa i Ariego w ramach rekonesansu szła lepiej, niż w czasie podziału zadań. Zaproponowany przez Hyo pomysł sprawdzenia otoczenia przed przystąpieniem do działania okazał się być przyjęty z uznaniem i przyjęty do realizacji. Obaj mężczyźni udali się w swoje strony i dokonali pobieżnego rozpoznania okolicy, dzięki czemu lepiej będą się orientować z tym, gdzie idą, jeśli zajdzie taka potrzeba. Po krótkim zwiadzie obaj udali się do budynku nadzorcy - Arii również nie znał jegomościa piastującego to stanowisko. Tak więc szli na ślepo, jak pewnie jeszcze wiele razy zdarzy im się podążać. Działanie w warunkach niepewności wymagało jednak bycia gotowym do nieprzewidywalnych działań. Na szczęście było ich dwóch, dzięki czemu jeden mógł skupić się na pozyskiwaniu informacji, a drugi na śledzeniu otoczenia - "Będę Cię ubezpieczał w czasie rozmowy. Nie wiadomo, co się zdarzy, dobrze żeby jeden z nas miał baczenie na otoczenie" - nawet się zrymowało, co zaowocowało drobnym uśmieszkiem, który przelotnie pojawił się na twarzy wędrownego ninja.

gdy Arii zajmie się rozmową Shins będzie stał kilka kroków za nim (o ile przestrzeń na to pozwoli), w miarę możliwości plecami do ściany. Ręce będzie trzymał tak, że dłonie będzie miał na przedramionach. Typowa postawa bodyguarda, może jedynie trochę luźniejsza. W razie, gdyby się coś działa będzie miał możliwość szybkiego odpieczętowania sprzętu, który trzymał tam właśnie ukryty.

---

  Ukryty tekst

[Minoru]

O dziwo, udało mu się. Minoru poprosił o pójście do portu, samemu! I Arii zgodził się na jego plan po jednej nutce. Rakurai przez dłuższą chwilę zastanawiał się czy nie kryje się za tym jakiś przebiegły plan Rzeźnika. Ostatecznie jednak zdecydował, że jest to raczej podyktowane tym, że Arii nie chciał zaogniać ich konfliktu, więc zapewne zgodziłby się na każde gówno, jakie zaproponowałby Minoru.
Odczekał grzecznie do momentu gdy zostanie na niego nałożona pieczęć i wtedy przygotował się do wejścia do miasta. Pozwolił sobie zapieczętować oba ostrza w jednym zwoju, który następnie schował do jednej ze swoich toreb i poczuł się gotowym.
– Powodzenia. - Pożegnał się ze wszystkimi, ruszając w kierunku miasta. Po chwili jednak, coś go tknęło. Jakieś przeczucie, a może raczej omen. Obrócił się w kierunku swojej drużyny i przeciągnął wzrokiem po każdym z nich.
– Pamiętajcie, że wciąż jesteśmy u siebie. - Rzucił w ich kierunku, walcząc ze sobą by nie dodać by nie spierdolili tego. Ostatecznie jednak powstrzymał swój język i ruszył w kierunku miasta.

Swoje odczekał. Nie spodziewał się aż takich tłumów w mieście, ani tego że będzie dreptał zwolna, gęsiego w kierunku centrum. Najgorsze było to, że Rakurai nie znał miasta toteż nie był pewien którędy powinien iść by dostać się do portu. Wybrał zatem najprostsze rozwiązanie. Drogę przez centrum. Starał się nie zwracać na siebie uwagi, toteż nie rozglądał się za bardzo na boki, nie chcąc złapać z nikim kontaktu wzrokowego. Wciąż jednak potrafił dostrzec otaczające go sylwetki ludzi, a także budynki, które w ścisłym centrum urosły rozmiarowo do jednego piętra. Osada wyraźnie musiała rozwijać się prężnie, co biorąc pod uwagę jej umiejscowienie, budziło pewne obawy co do tego kto był sponsorem tego „bogactwa”.
W końcu jednak trafił do miejsca docelowego. Port, zrobił na nim dużo mniejsze wrażenie, aniżeli samo miasto. Spodziewał się doków, przy których cumowałyby statki. Zamiast tego dostrzegł ledwie utwardzoną linię brzegową, kilka drewnianych pomostów, do których przybijały mniejsze jednostki i właściwie to tyle. Jeżeli dostrzegał jakąś bardziej imponujący okręt, to cumował on daleko w morzu. Co oznaczało, że linia brzegowa nie była pogłębiona. Szybko jednak przyszło otrzeźwienie. Port jaki sobie wymarzył, mógłby znaleźć zapewne w Ryuzaku, lub też innej nadmorskiej stolicy. A to miejsce, było daleko od cywilizowanego centrum.
Skupił się na rzeczach najważniejszych. Na otaczających go ludziach. A było ich tu znacznie mniej jak w mieście, choć wciąż całkiem sporo. Dostrzegał kilka osób, wartych zagadania, lecz jego cel był aktualnie zupełnie inny. Chciał odnaleźć miejsce w którym urzędował kapitan tego portu. Miejsca, w którym mógł dowiedzieć się co przywożono na statkach i w jakich kierunkach mogli się udać. Wpierw jednak dostrzegł pewną wyróżniającą się ekipę. Na pierwszy rzut oka wydawali się całkowicie normalni, ot zwykli ludzie wyładowujący przywieziony towar. Coś jednak wskazywało, że nie byli ot zwykłą załogą. A pochodzili oni z jednego z większych statków i to do tego takiego, który wydawał się być całkiem obiecującym.
Jednak nie zdecydował się do nich podejść. Jeszcze nie. Nie miał żadnej gadki na podorędziu. To znaczy miał, ale nie chciał się wygłupić. Postanowił w pierwszej kolejności odnaleźć swój pierwotny cel. Czyli budynek kapitana portu. Przy okazji zwracał uwagę na jeszcze jeden ze swoich celów. Na biedotę. Ludzi, którzy byli w wyraźnej potrzebie, a którzy jednocześnie dawali vibe, jakby spędzili tu co najmniej połowę swego żywota.

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru - Gōsutoburanchi, Oddział Widmo

---

Godzina 18:30 Arii & Shins

Gdy odnaleźliście chatę zarządcy, postanowiliście zgodnie z pomysłem Shinsa jeszcze rozejrzeć się po okolicy, w tym poszukać jakichś ewentualnych ścieżek czy dróg do ucieczki. Rozdzieliliście się.

Po pierwsze dookoła samego budynku nie było za bardzo żadnych skrytych miejsc. Ot domek na podwyższeniu, jedna ścieżka wzdłuż portu, druga ścieżka wychodząca poza osadę, kilka dróg prowadzących do centrum. Co ciekawe, z tego miejsca gdzie staliście mogliście zaobserwować, że miasto kończyło się nie aż tak daleko. Więc od biedy, mogliście nawet uciekać na południe i starać się gdzieś zniknąć w lasach.

Poświęciliście ok. 20 minut by przejść się w te i we wte, ale kompletnie nic nie rzuciło Wam się w oczy. Ot, zwykłe życie w osadzie przy porcie. Ludzie w większości byli zainteresowani swoimi sprawami. Nikt nie komentował tego, czy Mikoto to łajza, czy może że Masahiro to łajza, czy że Dzicy to łajzy. Same miasto było podzielone na te biedniejsze strefy, ale też i na trochę bogatsze. Nie było jakoś strasznie czuć, ze wojna jest tuż za pasem.

Finalnie spotkaliście się znów przed domkiem zarządcy i postanowiliście, że czas zmierzyć się z tym osobnikiem. Ustaliliście formację: Arii rozmawiający, Shins ubezpieczający i tak też weszliście do placówki.

Arii otworzył drzwi i jego oczom ukazał się...pokój przystrojony trochę, jakby była to jakaś stara kajuta kapitańska. Były świeczki, mapy, zwoje i inne globusopodobne narzędzia. Także jakieś pomiarowe sprzęty.

Jakaś postać stała do Was plecami, jednak gdy weszliście, odwróciła się. Była to starsza kobieta, która na głowie nosiła starą czapkę admiralską i miała zamiast nogi drewnianą protezę...a raczej po prostu drewniany kikut. Trzymała w rękach mapę, którą odłożyła na Wasz widok.
- Pff...Shinobi. Sobie przypomnieliście o nas teraz kurwa wasza mać. - powiedziała, po czym wytarła nos ręką. - Słucham, czego chcecie? Przychodzicie na polecenie tego chlejusa? Możecie mu odrazu powiedzieć, by pocałował mnie w dupę. Chuja dostaniecie, o, tyle Wam powiem.

Minoru

Gdy dostrzegłeś ludzi, którzy rozładowywali łódkę, postanowiłeś jednak nie podchodzić do nich w tym momencie. Raczej interesowały Cię dwie rzeczy: po pierwsze, ludzie - biedota. Po drugie - kierownik portu. To pierwsze było trochę łatwiejsze do znalezienia, bo ludzi dookoła było całkiem sporawo. Jednak nie była to taka typowa biedota. Raczej ludzie, którzy utrzymywali się z łowienia, czy innych zajęć, ale dopiero teraz do Ciebie to dotarło. Nie widziałeś tutaj żadnych osób, które żebrały. Owszem, nie widziałeś osób, które noszą suknie czy ubrania rodem z centrum Ryuzaku, ale też nie było aż tak źle. Przysłuchiwałeś się trochę rozmowom, przynajmniej tym które udało Ci się podsłuchać, ale ponownie - nikt nie jebał ani Mikoto, ani Masahiro, ani Dzikich, ani nikogo. Raczej rozmowy skupiały się na prognozach pogody czy zwykłych gadkach na temat tego, co będzie się dziś czy jutro jadło, jakie ma się plany na wieczór i kolejne dni.

W związku z tym, zacząłeś szukać zarządcy tego przybytku. To akurat było w miare proste, bo szybko zlokalizowałeś znaki "Minato Bugyō" - w dosłownym tłumaczeniu "lokalny zarządca portu". Kierowały Cię one w do punktu, który pierwszy przyszedł Ci na myśl - najmocniejsze źródło chakry.

Wkońcu odnalazłeś - chatkę na końcu portu, która stała na podwyższeniu. Aby do niej wejść, musiałbys najpierw podejść po schodach na taki poziom 1, albo nawet 1,5.

Widziałeś, jak Arii i Shins wchodzą właśnie przez drzwi do środka.

Gosui & Osamu

Natrafiliście na jakiś punkt przeładunkowy i zamierzaliście dowiedzieć się więcej, jednak nie w taki sposób, by stać na środku i przypatrywać się pracy innych ludzi. W związku z tym Gosui zaproponował przechadzkę do lokalnej tawernokarczmy, która była dosłownie obok całego miejsca. Osamu skinąl głową i ruszyliście do środka, omijając trzech jegomościów, którzy nie zwrócili za bardzo na Was uwagi. Ani Was nie zaczepiali, ani nie chcieli obijać. Minęliście ich jakby nigdy nic.

Gosui zapamiętał, gdzie powinno się usiąść, żeby było widać co robią przy załadunku, więc odrazu po wejściu do karczmy skierowaliście się do podwójnego miejsca przy oknie. Z plusów - w środku było nawet sporo osób, tak więc nikt sie za bardzo nie patrzył na kolejnych dwóch strudzonych podróżą wędrowców. Gdy tylko zajęliście miejsce, po chwili podeszła do Was jakaś młoda dziewczyna, ubrana w kimono z lokalnymi naszywkami.
- Ahoj, co dla Was będzie? Dziś mamy faszerowaną kaczkę z ryżem, albo jak poczekacie, to za jakieś 2-3 godziny będzie swieża panierowana ryba. Do picia mamy albo albo herbate zieloną, albo z jaśminem, albo z mocniejszych trunków sake.

---

Dom w centrum osady, Fuhuyama, Hyuo
Około 3 miesięce wcześniej W pokoju panowała ciemność. Drzwi otworzyły się i do środka weszła dość wysoka kobieta z białymi włosami. Zamknęła za sobą drzwi po czym zawiesiła na haczyk płaszcz z logami więzienia. Odwróciła się i podeszła do kominka, jednak kątem oka zobaczyła...że ktoś siedział w jej kuchni. Zabójca? Napewno.

Sięgnęła po kunai przy pasie i rzuciła w kierunku postaci, jednak tamta ruszyła się i kunai w jakiś sposób nie doleciał.
- Tak się witasz po tylu latach? - głos nieznajomej kobiety sprawił, że białowłosa zrobiła krok bliżej. Nagle świecznik stojący na środku stołu kuchennego zapalił się. Na krześle siedziała Minda, która trzymała odwrotnie kunai i w te kółko przy rękojeści złapała kunai, rzucony przez...- Kopę lat Nozuki, dawno żeśmy się nie widziały.

Nozuki, kobieta która stała przed Mindą, podparła ręce na boki i odwróciła głowę, otwierając usta i mieląc coś językiem. Spojrzała na Minde.
- No Ty chyba oszalałaś, że tu jesteś. - powiedziała, kręcąc głową. - Nie wierzę, że jesteś aż tak głupia.
- Jeżeli myślisz, że chcę tu być i się z Tobą widzić, to nie, nie chcę. W każdym razie, co tam u Ciebie siostrzyczko, ile to minęło? 3 lata? 4? Nie liczyłam.
- Kto jak kto, ale akurat Ty byś policzyła. I to dokładnie. - Nozuki cały czas podpierała biodra, jakby zastanawiała się co zrobić. - Myślę, czy wołać już straże, czy może sama Ci skręcić kark. Masz preferencje co do śmierci? Uhonoruję Twoją decyzję w tym aspekcie.
- Daj spokój, nie jesteśmy już nastolatkami. Masz jakieś sake? Poczęstowałabyś mnie, skoro jestem już Twoim gościem.
- Mam nieodparte wrażenie, że stroisz sobie ze mnie żarty. I nie, nie jesteś moim gościem. - powiedziała, po czym dwie kobiety patrzyły sobie w oczy. Ani jedna, ani druga nie odpuszczała. Wkońcu Nozuki głęboko westchnęła i ruszyła do szafki. - Ale Ty mnie niemiłosiernie wkurwiasz. Zawsze to robiłaś. Specjalnie. - powiedziała, po czym wyjęła flakonik i dwie szklaneczki. Nalała w obie po czym kobiety bez słowa wypiły.
- Nie przesadzaj. Opowiadaj, co u Ciebie najpierw.
Nozuki nalała sobie szklankę, Mindzie już nie. Wypiła kolejną lufę sama.
- Weź, proszę Cię. Ostatkiem sił się powstrzymuję, by nie rozbić Ci głowy o ten stół. Przejdź do rzeczy.

Minda sięgnęła po cos do kieszeni, po czym wyjęła i położyła na stole. "Dualizm polityczny według Nozuki Kaneya". Minda położyła ją na stole, po czym jednym ruchem pchnęła księgę tak, że poleciała po stole aż do Nozuki, która ręką złapała ją i przytrzymała na stole.
- Ciekawa lektura. Szkoda, że wykreśliłaś mnie jako autora, mimo, że to był nasz wspólny projekt.
Nozuki prychnęła.
- Weź, napisałaś może ze trzy rozdziały w tym.
- Ale trzy najważniejsze. Nawet ich nie poprawiłaś, tylko wrzuciłaś tak jak je zostawiłam.
- Bo uważam, że są dobre. To, że Ciebie nienawidzę, nie znaczy, że to co napisałaś, jest złe.

Kobiety siedziały w ciszy, po czym Minda złapała za chakrę i polała sobie i Nozuki po lufce. Obie wypiły.
- Chodź do Mikoto. Wybaczy Ci. Zmień stronę, póki możesz.
- A więc o to chodzi? Chcesz mnie zwerbować? I po to cała ta szopka?
- Nie do końca. Udało mi się zwerbować Admirała, to może uda mi się i Ciebie. Nie jesteś aż taką złą osobą, na którą się kreujesz.

Nozuki rozszerzyła oczy.
- To byłaś...Ty? - zapytała i jej aura złowrogości momentalnie prysła.
- Uhym. - przytaknęła Minda.
Kaneya przysunęła się bliżej.
- Wiesz jaka jest przez to chryja? Kiyoko wpadła w taki szał, że zeszła na ląd i udała się osobiście do Waneko. Kurwa, dziewczyno, nikt nigdy jej takiego pstryczka w nos nie dał. Ten cały admirał, to podobno był jej jakiś pierwszy uczeń czy coś. Ona ich jakoś tam nazywała...generacja pierwsza? Tylko on został z tych co byli pierwsi. I to jeszcze numer "3".
Minda polała i ponownie wypiły.
- On nazywa się Kodari. - powiedziała spokojnie. Nozuki uniosła brew.
- Aaa...czyli o to chodzi. W ten sposób go...zwerbowałaś. - powiedziała akcentując ostatnie słowo. - W sumie, mogłam się tego po Tobie spodziewać. Ale, żeby dał się na tak starą sztuczkę nabrać? Kto jak kto, ale Admirał?
Minda przez chwilę się odwróciła. Patrzyła na bok. Ponownie przypomniała sobie o ostatnich wydarzeniach. Cicho westchnęła.
- Nie do końca. Tutaj sprawy wymknęły mi sie spod kontroli i chyba naprawdę się zauroczyłam. - powiedziała. - Poza tym, myślisz, że ja jestem jakąś...w sensie, no mam swoje potrzeby, ale nie w ten sposób. Ty zresztą też świętą nigdy nie byłaś...ale mamy wojnę do wygrania. Więc nie gadajmy o mnie, tylko ponownie, chodź do Mikoto. Wybaczy Ci. Zaufaj mi. Pogadam z nią.
Nozuki wydawała się wpatrywać w jakiś punkt na stole.
- Wiesz, to Ty zawsze byłaś jej ulubienicą. Zawsze tylko Minda to Minda tamto. Ja byłam dodatkiem do Ciebie i zawsze mnie to niemiłosiernie wkurwiało.
- Może, gdybyś nie zdradziła jej zaufania tyle razy, to by było inaczej? - zapytała unosząc brew. Nozuki cicho westchnęła.
- Nie mogę opuścić wyspy. Za daleko...za daleko weszłam. Nie zrozumiesz tego, ale przekroczyłam granice i nie mogę już wrócić. Wiem za dużo, też jestem na celowniku. Staram się pomóc Cesarstwu na mój własny sposób. Wiem, że tego nie zrozumiesz, ale nawet Ci trochę zazdroszczę. Mikoto jest dużo lepszym wyborem niż to, co dzieje się obecnie w Cesarstwie.
Nozuki polała obu, po czym obie wypiły.

Nastała cisza.
- No nic, przejdźmy więc do konkretów. Przybyłam, żebyś oddała mi moją przysługę. - powiedziała, po czym Nozuki zerwała się z miejsca. Nastroszyła się jak kot i wskazała palcem na Mindę.
- Chyba kurwa żartujesz. Nie wykorzytasz jej w taki sposób. Nie zmusisz mnie w ten sposób, bym zmieniła strony. Ty mała podstępna kurwiszajbusko, nie ma możliw...
- Poczekaj, wstrzymaj rumaki dziewczyno. - odparła Minda unosząc ręce do góry. - Nie zrobiłabym Ci tego. Chcę czegoś innego. - powiedziała, po czym Nozuki usiadła.
- Czego chcesz w takim razie?

Minda zawahała się.
- W Twoim więzieniu jest osadzony. Arii Yorokobi. Wielorybi Rzeźnik.
- Ano jest. Taki chłop, co ma rozdwojenie jaźni. Ikona rewolucji, phi. No ale przecież to jest wszystko jakaś legenda, to żadna ikona przecież nie jest, po co Ci on?
- Może jest, może nie jest. Będę jego obrońcą z urzędu. Sprawdziłam już i nikt się nie zgłosił, by go bronić. Chcę, żebyś wprowadziła mnie do Twojego więzienia jako obrońcę z urzędu i NIE spaliła mojej przykrywki. Tylko Ty mnie rozpoznasz.

Nozuki patrzyła na Minde. Jej twarz była smiertelnie poważna. Zapadła cisza. 5 sekund...10 sekund...15 sekund... po czym wybuchnęła śmiechem. Zaczęła się smiać tak głośno, jak to tylko możliwe. Dziewczyna aż spadła z krzesła, już chyba też pod wpływem procentów i zaczęła trzymać się za brzuch. Śmiała się i płakała jednocześnie. Minda tego nie komentowała. Pozwoliła jej.

Po jakimś czasie, Nozuki wstała, usiadła na krześle i wycierając łzy przysunęła się do stolika.
- To, że byłaś zawsze trochę pierdolnięta, to wiedziałam, ale dziś przeszłaś samą siebie. Przypłynęłaś tu jako seinin Mikoto, gdzie jak tylko dorwie Cię ktokolwiek to po ciężkich torturach i wożeniu Cię w klatce nago po Hyou, żeby wszyscy widzieli triumf nad Mikoto, nabili Twój łeb na pal, albo powiesili Cię przed bramą do Fuhuyany, tylko po to, by prosić mnie, bym pozwoliła Ci wejść do więzienia jako obrońca z urzędu, jakiegoś gostka, co robicie z niego pseudo ikonę? I na to chcesz wykorzystać swoją przysługę? Mogłaś prosić o cokolwiek. Nawet o zmianę strony. Wiesz, że bym zgodziła się na wszystko.
- Ale proszę Cię konkretnie o to.

Zapadła głucha cisza.
- Zgoda. Wprowadzę Cię, nie zdradzę Twojej przykrywki, ale zagram z Tobą w grę. Jednak po wszystkim, koniec z tym. Zabiję Cię. Żebyś miała świadomość, że się nie będę powstrzymywać.
- To już wyjaśnimy sobie w walce. - powiedziała, po czym wstała i ruszyła do drzwi wyjściowych.
- Uważaj na rozprawie. Szczególnie na liderkę Hozuki, nie kontroluje się. Ale całą szachownicę kontroluje ktoś inny. Potraktuj to jako gest dobrej woli, że Ci o tym mówię.

Minda złapała za klamkę wyjściową.
- Byłam głodna, to wzięłam co miałaś w spiżarce i zrobiłam obiad. Zostawiłam dla Ciebie też. - powiedziała, po czym wyszła.

Nozuki wstała i podeszła to sprawdzić.

Rzeczywiście, była tam porcja dla Nozuki.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik
Azumi Kuni- klik
Minda Hoshitsu - klik
Sugihaya Shitsuyo - klik
Rikisone Hone - klik
Aritsuka Umekiko - klik
Nozuki Kaneya - klik

  Ukryty tekst

[Arii]

Kiwnął głową na propozycję swojego kompana, który wolał trzymać się z daleka, jako jego ubezpieczenie. Tak będzie łatwiej. Kiedy jednak weszli do środka nie tego się spodziewał. Kobieta z drewnianym kikutem, ubrana jak kapitan statku. W sumie prawdopodobnie nim była. Wulgarna i raczej trzymająca wszystko twardą ręką. -Wit...- zanim zdążył cokolwiek powiedzieć ta wystrzeliła do niego z jakąś tyradą. W tym samym czasie omiótł wzrokiem jej gabinet szukając jakiś innych punktów zaczepu. Kiedy skończyła, nieśmiało się uśmiechnął i podrapał się po głowie. Był troszkę zbity z tropu. -Nie wiem o co dokładnie chodzi, ale... nie wiem, o czym pani zarządca do mnie mówi.- opuścił powoli dłoń, żeby nie wzbudzać jej jakieś wrogiej reakcji. -Nazywam się Nishinoya i wraz z moim kompanem Ishidą wraz z małą grupką przyjaciół jesteśmy poszukiwaczami przygód i skarbów. Wiele słyszeliśmy o tych wodach i skarbach, jakie może skrywać ta część kontynentu.- czy właśnie użył imion swoich dawnych kompanów? Swojego mistrza i chłopaka, który również był rewolucjonistą? -Chcieliśmy u Pani Zarządcy zasięgnąć informacji, jak najlepiej dostać się na tereny, które są aktualnie pod wojną. Rozumie pani, przygoda i adrenalinka - tego nam brakuje.- zażartował, chociaż domyślał się, że będzie to bardzo niski żart. Cały czas też starał się nie dawać jej powodów do kolejnego wybuchu.

[Shins Hyo]

Shins i Arii weszli do ekstrawaganckiego budynku będącego siedzibą zarządcy portu. Czy też zarządczyni, gdyż owy osobnik okazał się być kobietą. I to nie mniej niezwykłą, niż budynek, w którym się znajdowała. Można by ja wyciągnąć żywcem z opowieści o piratach, jakie z całą pewnością słyszało każde dziecko w tej części świata - inaczej przecież nie przyszłoby jej do głowy się tak ubrać, co nie? Hyo posłusznie trzymał się za plecami kompana, gdy wywiązała się dość niespodziewana rozmowa między nimi. Można powiedzieć, że oboje robili z siebie klaunów, ale jednak trzeba było zachować spokój i jaką-taką powagę. Shins starał się nie wychylać, by rozmowa dalej przebiegała między kobietą-kapitanem i poszukiwaczem-przygód-Nishinoya-nie-Ariim, sam postarał się stanąć trochę obok drzwi, tak, by w razie gdy ktoś wchodzi te mogły go ukryć za odrzwiami, ale na tyle daleko, by nie mógł zostać nimi uderzony gdyby ktoś postanowił wbiec z pełnej.

---

  Ukryty tekst

[Gōsui]

Gdy mijałem uzbrojonych huncwotów wraz z moim towarzyszem zakładałem dwa scenariusze. Pierwszym był taki, że owi mężczyźni nas zaczepiął i nie pozostawiając większego wyboru jak obicie ich. Drugi scenariusz był łagodniejszy gdyż zakładał, że o ile zwrócimy uwagę przechodząc obok o tyle nie wywołamy niepożądanej interakcji z nimi. Dlatego moje zaskoczenie było na tyle duże, że zacząłem się trochę bardziej zastanawiać nad ich rolą, nad tym co tak bardzo za absorbowało ich uwagę.
Zajęliśmy wcześniej upatrzone miejsce wraz z opalonym przyjacielem, który też zdawał się być zaskoczony wszystkim co tu widział i nie specjalnie coś robił pomijając włóczenie się za mną. No ale może tak na pustyni nie mają czegoś takiego jak podłoga i chodzą po klepisku, a te "drewniane namioty" robią na nim jeszcze większe wrażenie z zewnątrz w takiej ilości - nie mogłem go winić. Niestety z tego powodu to na mnie spoczywał cały obowiązek obserwacji i zdobywania informacji.
Gdy zajęliśmy miejsca tak bym naturalnie siedząc w oberży mógł obserwować, prawdopodobnie, magazyn przerzutowy do naszego stolika zawitała obsługa spadając mi nieco z nieba. Uśmiechnąłem się więc najładniej jak potrafiłem do naszej uroczej kelnereczki.
Poprosimy dwa razy tą kaczkę z ryżem oraz zieloną herbatę dla kolegi z kolei dla mnie z jaśminem. Złożyłem zamówienie trochę normalnie, a trochę tak aby jak najwięcej osób w tym przybytku miało szansę to dostrzec, liczyłem że w tej sposób pokazując iż mamy nieco grosza do naszego stołu zawita jakiś szuler. Ciężko było mi wyobrazić sobie, że w takim miejscu mogłoby nie być tego typu oszustów i naciągaczy z kolei jeśli jednak by nikogo takiego nie było to posiłek da dość sporo czasu by móc sobie naturalnie poobserwować to co się dzieje dalej przy tajemniczym magazynie, a przy okazji gdy kelnerka wróci z ostatnią pozycją z zamówienia sam delikatnie postanawiam podpytać.
Przepraszam moja pani, czym albo czyj jest tamten magazyn? Pierwszy raz widzę taki ruch.

[Minoru]

Miał plan. Ktoś mógłby się zapytać jaki był to plan. Ano kurwa sprytny. A przynajmniej tak to wyglądało w głowie Minoru. Mógł podejść i zagadać do ludzi, którzy rozładowywali cały sprzęt, ale to by było zbyt proste i miało zbyt dużą szansę na spektakularną porażkę. Więc skupił się na innym podejściu do tematu tylko, że oczywiście wszystko musiało być przeciwko niemu.
Chciał znaleźć kogoś kto był w wyraźnej potrzebie pieniądza. Kogoś kto każdego całe życie spędził w tym porcie i każdego dnia walczył o to by miał co do gęby włożyć. Tacy ludzie byli łatwiejsi do przekupienia i zawsze wiedzieli więcej. Tylko, jakimś cudem takich ludzi brakowało w całej okolicy. Jakby wojna tocząca się zaraz za granicą, w ogóle ich nie dotyczyła.
– Kurwa. Na całym kontynencie nie można się opędzić od żebraków, a tutaj wszyscy w dostatku żyją. Może Masashiro powinien poszukać funduszy właśnie tu? - Minoru nie omieszkał skomentować tego co dostrzegł, jednocześnie dając upust negatywnym emocjom, które zalały go po pierwszej nieudanej próbie.
Miał też drugi plan. Odnaleźć budynek zarządcy portu. Wszak powinny tam się znajdować które statki przypływają do portu najczęściej, co przewożą i gdzie płyną. Doskonały sposób by odnaleźć odpowiedni okręt. I znalazł odpowiednie miejsce, mógł więc zacząć swój plan. A właściwie mógłby, gdyby nie to, że do budynku wchodzili właśnie Arii i Shins.
– Bogowie!! Cożem wam uczynił? - Czuł jak poziom irytacji rósł w nim. Czuł się bezużyteczny. Właściwie cały jego plan spalił na panewce. Ale nie zamierzał się poddawać. Skoro wiatr wiał mu w twarz, to zamierzał stanąć mu okoniem.
Ukrył się w jednym z zaułków i wyciągnął zwój, odpieczętowując jedno ze swoich ostrzy. Lecz nie tych prawdziwych. Wyglądały na zbyt drogie. Wszak jedna z katan miała wkomponowany w rękojeść godło rodu Rakurai, a drugi był wykonany ze stali kantaiskiej. Nie, od odpieczętował jeden ze swoich treningowych bokenów i schował go za pasem, tam gdzie zwykle trzymał swoje katany. Przed wyjściem zrobił jeszcze jedno. Złożył pieczęći do Henge i zmienił swoją sylwetkę. Strój miał pozostać dokładnie taki sam jak posiadał nie licząc kamizelki shinobi. Twarz miała również pozostać taka jaką miał, minus wszelkie włosy. Ani brody, ani włosów.
Następnie udał się ponownie do portu. Zamierzał nonszalancko podejść do rozładowujących skrzynie mężczyzn i zagadać ich.
– Dobrzy ludzie. Pomóżcie człowiekowi w potrzebie. Ja i moi koledzy jesteśmy ostrzami do wynajęcia. Walka na froncie znudziła się nam już potwornie i chcielibyśmy przenieść się gdzieś indziej. Może przydałaby się wam kilka dodatkowych par rąk do pracy i najemna ochrona? - Podchodząc uniósł odrobinę dłonie do góry, ukazując, że nie jest uzbrojony. Starał się nadać swojemu głosowi nadać jak najbardziej zdesperowany ton.

  Ukryty tekst

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru - Gōsutoburanchi, Oddział Widmo

---

Godzina 18:40 Arii & Shins

Gdy Arii zaczął przemawiać, brew kobiety zaczęła się unosić. Dała mu dokończyć wszystko, co chciał powiedzieć.
- Czyli Wy nie jesteście od Uchiha Rakura? - zapytała, po czym podrapała się po brodzie. - W sumie...no dobra, to czego potrzebujecie w moim porcie? Skarby powiadasz...

Kobieta ruszyła do mapy i popatrzyła na nią.
- Skarbów to powinniście szukać raczej na wyspach, jak już to będą na Kami no Hikage. Tam teraz szwęda się dużo grup pirackich czy zbójnickich, więc mają napewno dużo towaru, którego szukacie. - poinformowała Was. Z drugiej strony, Arii przeszedł do wyjasnienia, że chce przedostać się na tereny objęte wojną. Zarządczyni uśmiechnęła się, odkrywając złotego zęba.
- No, to ja rozumiem. Sama w Waszym wieku byłam dość...szalona. W każdym razie, na tereny nad północnym Ryuzaku jest ciężko się przedostać. Musielibyście minąć garnizony i nie napatoczyć się na jakiś oddział czy to naszych, czy dzikich. - ponownie się do Was uśmiechnęła. - Ale to nie znaczy, że się nie da. Z centrum miasta dziś w nocy rusza transport, który jest nie do końca...no wiecie. Możecie nająć się do ochrony, wiem, że szukają najemników. Dobrze płacą, ale wiadomo, że ryzykowna fuszka. Pewnie o to Wam chodzi, więc co szkodzi spróbować? Jak to mówią, jedna robótka miesiąc sake.

Minoru

Mimo tego, że zobaczyłeś swoich wiernych towarzyszy wchodzących do budynku, nie ucieszyłeś się na ich widok. Postanowiłeś dalej działać na własną rekę i przybrałeś wygląd, który wydawał Ci się bardziej odpowiedni do nadciągającego zadania. W związku z tym, podszedłeś do ludzi, którzy rozładowywali towar i zapytałeś ich o robotę. Na chwilę zostawili to, co robili popatrzyli na Ciebie. Jeden z nich przeciągnął ręką po nosie.
- U nas jest komplet, kapitan nie rekrutuje więcej załogi. Pogadaj w centrum miasta, tam się szykuje jakiś transport, może Was zatrudnią. - po czym wszyscy wrócili do tego, co robili.

Gosui & Osamu

Gdy zamówiliście jedzenie, kobieta wyciągnęła dłoń.
- To będzie 50 ryo, po 20 za danie i po 5 za napitek. - poinformowała, ewidentnie czekając na zapłatę.

Jednak dalej Gosui zapytał o magazyn, na co dziewczyna skinęła głową.
- Ten? To nasz główny punkt załadunkowy. Dziś wyrusza transport w nocy, ale nie jest to bezpieczna praca. Możliwe, że ruszają na tereny dawnego Sogen, więc...no, sami rozumiecie. Nie interesowałam się aż tak bardzo, gdzie ruszają. Zawsze jest taki ruch, jak jest szykowana kontrabanda. - poinformowała Was. - Transportem dowodzi niejaki Mizami Kuni, zapytajcie o niego później, to pewnie dowiecie się więcej na miejscu.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik
Azumi Kuni- klik
Minda Hoshitsu - klik
Sugihaya Shitsuyo - klik
Rikisone Hone - klik
Aritsuka Umekiko - klik
Nozuki Kaneya - klik

  Ukryty tekst

[Arii]

Uchiha Rakura.
Arii automatycznie zapisał w głowie to imię i nazwisko, możliwe, że będzie im potrzebne na przyszłość. A skoro miała o nim takie zdanie to oznacza, że zawalił bardzo poważnie rolę wsparcia tego portu. Na szczęście kobieta była od razu lepiej nastawiona do współpracy, kiedy wiedziała, że nich ich ze sobą nie łączy. -Coś takiego nie-? To ja rozumiem. Właśnie o takie wrażenia nam chodziło!- musiał odgrywać żądnego przygód bohatera. Dlatego tak wyrwał się pełen werwy do działania. -Muszę przyznać, że idealnie się to wpasowuje w nasze chęci do działania i przygód! Dziękujemy za wsparcie!- zacisnął pięści i już chciał się odwracać, żeby stąd wyjść. Ale przecież mogli dowiedzieć się czegoś intrygującego, prawda? -Wspominała pani przed chwilą o tym jakimś chlejusie. Zaszedł wam za skórę?- i tutaj rzeczywiście był ciekawy. Ale w zależności od odpowiedzi i tak trzeba było stąd wyjść.

Dlatego jego kroki skierowały się ku wyjściu i zejściu z budynku. Następnie skierował się do centrum miasta. Zastanawiał się przez chwilę czy to przypadkiem nie było miejsce, gdzie kierował się Osamu z Gosuiem. -Zastanawiam się jak dzikim udało się unikać tego miejsca. Ostatecznie drogą wodną mogliby się tutaj dostać i podbić tak ważny port dla siebie. Nie widziałem żadnego z Uchihów w okolicy. Sama osada nie jest nadzwyczajnie chroniona, ale ludzie... nie wydają się przerażeni pobliżem wojny i frontu.- powiedział do swojego towarzysza, aby nie iść tym razem w większej ciszy. Mieli jakiś cel i miał nadzieję, że uda im się załatwić pięć miejsc na ochronę tego dziwnego transportu.

[Minoru]

Los wyraźnie nie był po jego stronie. Wpierw nie odnalazł żadnego biedaka, później napotkał swych kompanów, którzy udali się do miejsca, do którego sam chciał się udać. Teraz jeszcze jego ostatni pomysł z próbą najęcia się na pokład, właśnie upadła.
– Aśśś. - Złapał się za tył głowy i zaczął drapać w miejscu gdzie powinny być włosy. Czuł jak jego frustracja sięga zenitu.
– Pieszy transport nie interesuje mnie tak bardzo, ale dzięki. Jakbyście jednak zmienili zdanie, to będę się pewnie jeszcze jakiś czas kręcił po mieście. - Cóż było mu począć? Przecież nie zmusi ich do przyjęcia go do swojej załogi. Cały jego plan spalił na panewce. Pozostało mu już tylko jedno. Użył swojego szóstego zmysłu by określić, czy Arii i Shins wciąż znajdują się w budynku kapitana portu, a następnie udać się w ich stronę. Nie zamierzał wchodzić do środka. Zamierzał poczekać na zewnątrz i połączyć się z nimi gdy już wyjdą. Być może mają oni więcej szczęścia aniżeli on sam. A jeżeli nie? Zawsze pozostaje możliwość przejęcia jednego z okrętów, albo ukrycia się w ładowni. Tylko trzeba było ustalić w którym kierunku dany okręt będzie wypływał.