Uliczki i zakamarki miasta

[Maji Yasu]

Pomysł na który wpadł Yasu był dobry, ponieważ miał w zasięgu wzroku cały okoliczny teren i tym samym, uciekinier nie mógł niezauważony uciec. Jego towarzysz trochę się popisywał, ale członek klanu Maji zignorował to i po prostu dalej wykonywał swoją pracę. Niestety, uciekiniera nigdzie nie było widać, więc doszli do ostatecznego wniosku, że należy wejść do budynku i przeszukać każde pomieszczenie. To zadanie oczywiście należało do Yasu i tym razem także w towarzystwie Aizawy, co chyba nie było najlepszym pomysłem. Widać było, że mężczyzna specjalizował się w walce włóczniami, co chociaż dawało mu duży zasięg ataków, to jednocześnie bardzo ograniczało jego możliwości w zamkniętej przestrzeni. Z drugiej jednak strony, był to nadal doświadczony shinobi, więc na pewno był tego świadomy i nie powinno mu to sprawić zbytnio problemów.

Nim jednak wszedł do środka, wyciągnął jeden z kunai, które znajdowały się w jego kaburze, aby mieć czymś się bronić przy ewentualnym ataku ze strony poszukiwanego. Dopiero wtedy, wraz z Aizawą wszedł do budynku. Pierwsze pomieszczenie to przedsionek, ale Yasu zignorował to pomieszczenie. W końcu gdy chłopak uciekał, wbiegł w głąb budynku, a oni mieli cały czas przedsionek na widoku, więc nie miał możliwości się tutaj schować. Następnie przyszła pora na kuchnię i wtedy wzrok mężczyzny spoczął na kominku.

-Chyba nie powinien być tak głupi, ale sprawdźmy. - Yasu podszedł do kominka, a następnie spojrzał do jego środka w kierunku wnętrza komina. Póki chłopak nie był zbyt otyły, to możliwe, że zmieściłby się w środku i tym samym uniknąłby spojrzenia innych. Jeśli jednak go tam nie było, należało szukać dalej, przesuwając się na piętro, gdzie powinna znajdować się sypialnia i ewentualnie jakiś gabinet.

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
"Wspomnienia" _____________________________
Posty:
MG: 6
Maji Yasu: 5
_____________________________

Wchodząc do budynku mogliście usłyszeć jak za waszymi plecami Aizawa wyciąga swój miecz no-dachi i przybiera ofensywną pozę.
- Nie zabijajcie za wszelką cenę, jednak nie bądźcie głupi jeżeli zrobi się za gorąco zabijcie... Yasu głównie mówię do ciebie o Kakuei`a wcale się nie martwię.
Weszliście do środka, Kakuei poklepał cię jeszcze po ramieniu i z hasłem na ustach: "Tylko bez szarżowania", minął cię wyciągając jedną ze swych włóczni. Jednak tym razem nie była to włócznia, a naginata którą pociągnął dziwnym ruchem za jej początek co spowodowało rozłożenie jej aż na trzy części. Puścił do ciebie oko i rozpoczęliście wspólne przeszukiwanie domu. Można to było zrobić po cichu jednak innego zdania był twój nowy kompan towarzyszący ci w przetrzepaniu domostwa. W miejscach gdzie była szansa nadziania się na kontrę oponenta bądź na jego atak z ukrycia Kakuei nie bawiąc się przelewał chakrę do swojej broni i szybkimi obrotami niszczył w umiejętny sposób większość obiektów. Co oznaczało, że w umiejętny mianowicie jak była duża szafa to nie przeciął jej na pół czy od razu całej nie poszatkował na drobne kawałeczki, a najzwyczajniej w świecie starał się uderzać w newralgiczne punkty mebla. Dzięki czemu taka szafa rozpadała się sama będąc pozbawiona łączeń podtrzymujących całość. To samo zresztą spotkało stół czy komodę w przedsionku, jednak to akurat spotkało się z wielką dezaprobatą Sanro.
- Ludzie trzymajcie mnie przecież sam widziałeś, że sprawca przebiegł przedsionek to co tutaj chcesz jeszcze sprawdzać ? Czy pod dywanem nie skrywa się oddział śmierci ? Kakuei proszę cię, skup się na zadaniu
- Ej, ej, ej nikt nie powiedział ile dokładnie może być obiektów do przechwycenia, a może ten schował się w tej szafie.
Próbował bronić się włócznik urażonym tonem głosu po zniszczeniu kolejnego elementu domu.
- Błagam panowie toż to wszystko co ma...
Hitoshi nie zdążył gdyż Sanro otwartą ręką na odlew strzelił go w twarz tak, że nakrył się własnymi nogami.
- Milcz psi kundlu, za spiskowanie z lisami pustyni spalimy ci ten dom i dokładnie przepytamy cię już w podziemiach siedziby władz co tak naprawdę wiesz.
Hitoshi tylko jęknął żałośnie, natomiast wy wróciliście do próby odszukania poszukiwanego zbiega. Niestety pomimo najszczerszych chęci nie mogliście go nigdzie znaleźć, nawet w kominie. Na górze domu też nikogo nie udało wam się odnaleźć, ale kiedy mieliście się już poddać usłyszeliście pod sobą wybuch. Samo zjawisko, jak zjawisko niby nic specjalnego, ale zatrzęsło całym domem. Zeszliście na dół i już po chwili okazało się, że pod zniszczonym stołem niektóre deski są lekko poluzowane. A po głębszej analizie okazało się, że było tamtędy przejście.
- Ratujcie proszę !
Był to męski głos który brzmiał bardzo obolale, najwyraźniej poszukiwany potrzebował pomocy, aby wydostać się na zewnątrz. Najpewniej został przegnieciony stertą ziemi i kamieni po wybuchu w ukrytym przejściu.

Aizawa
Sanro
Yagyu
Hitoshi

[Arii]

1/19

Pożegnanie
Wyprawa A - Souei

---

Mężczyzna przechadzał się od kilku dni po stolicy jednej z pustynnych prowincji. Korzystał z życia i odpoczywał. Życie jakoś leciało a on nie przejmował się tym, jak przelatywało mu wszystko przez palce. Cieszył się z tego i zaczął widzieć w tym większy sens, aniżeli szukanie najsilniejszego.

---

Kinkostu cały czas było upalne, wszędzie stały otwarte stragany, gdzie można było zakupić przeróżne przyprawy, zioła, przekąski, błyskotki i materiały. Ale w przeróżnych uliczkach stały też specjalne straganiki z różnymi napojami, które mogły ugasić pragnienie w tych temperaturach. Dodatkowo moda dookoła była inna i bardziej u kobiet przykuwała uwagę. Dużo ciała odsłoniętego nie jednego mężczyznę mogła rozkojarzyć. Jednym z takowych był przechadzający się łobuz z drugiej części świata, który chciał wspierać awans swojego przyjaciela. Dodatkowo nie miał co robić... Więc szukał zaczepki. Aż jego oczom ukazała się brązowowłosa piękność... Która bujała biodrami na środku uliczki, gdzie ludzie kupowali różne trunki z owocami. Uśmiechała się szeroko do każdego i wodziła wzrokiem, zatrzymując się przy każdym na trochę, aby poczuł się ważny i zauważony. Kiedy zauważała Soueia posłała mu niewidzialnego buziaka i znikła w następnej uliczce. Wszyscy byli oczarowani jej występem i umiejętnościami tańca.

  Ukryty tekst

[Souei]

Im dłużej o tym myślał, tym coraz bardziej dochodził od wniosku, że może niepotrzebnie angażował się w ostatnią sprawę z Oroborosami. Miał tu być na urlopie, nie zwracać na siebie uwagi i czekać na wieści z Shigashi. Tylko tyle i aż tyle, chciałoby się rzec, natomiast Souei nie potrafił czasem usiedzieć na tyłku w jednym miejscu. Był dobry w czekaniu, ale niestety nie najlepszy. Teraz ponownie przyszedł czas na uspokojenie atmosfery wokół niego, choć wciąż przechadzał się pomiędzy uliczkami, aby zabić czas. Oczywiście nie sprzyjało to niewpadaniu w kłopoty, ale tym razem naprawdę powiedział sobie, że to tylko dla poszerzenia jego kulinarnych horyzontów.
Niestety oprócz smaków i zapachów, przyszło mu również chłonąć niespotykane widoki, gdy uliczką, którą właśnie się przeciskał zaczęła sunąć jakaś niewiasta. Matsuda nie był jakimś zapalonym bawidamkiem, ale nie mógł winić swoich białych ślepi, że chciały prześwietlić ją na wylot. Zahipnotyzowała, czy może bardziej oczarowała, nie tylko jego, ale w ogóle całą męską połowę tłumu. Na pewno czuła na sobie te spojrzenia, po to to wszystko robiła i na pewno dostawała to, czego chciała. Souei chwilowo opierał się, ale przecież zapoznanie się z jedną kobietą nie oznacza od razu wpadania w nowe kłopoty, prawda? Obserwował ją i gdy skręciła, jego mimochodem zainteresowały stragany znajdujące się za tym samym zakrętem.

[Arii]

2/19

Pożegnanie
Wyprawa A - Souei

---

Matsuda nie zamierzał przepuścić takiej okazji. Wręcz automatycznie za nią wykręcił. I cóż... wszedł w kolejne stragany, ale pomiędzy dwoma z nich było przejście, przez które kierowała się kobieta machając do niego. Nie czuł żadnego strachu, wkraczając za nią przez przejście wszedł przez czerwoną zasłonkę do dziwnego pomieszczenia, gdzie siadła przed stolikiem z kartami. -Nie sądziłam, że za mną przyjdziesz, Biały Wilku z Shigashi.- uśmiechnęła się do niego słodko i wskazała mu krzesło przed sobą. -Jestem Hitomi, podróżna wróżbiarka. Stajesz się bardzo szybko rozpoznawalny w tych rejonach. Może sprowadzić na ciebie to wiele niebezpieczeństw. Może jest coś, co chciałbyś wiedzieć z przyszłości?- puściła do niego oczko zaczynając tasować karty w smukłych dłoniach.

---

Dialog:
Hitomi

  Ukryty tekst

[Souei]

Nie spodziewał się, że na końcu swojej pogoni za króliczkiem tak bardzo się rozczaruje. Nie wierzył w żadne wróżki, taroty i magiczne kule. Chciał spędzić miło czas w miłym towarzystwie, a zamiast tego trafił do naciągaczki, która może i skądś tam go znała, ale w sumie nie był to żaden wyczyn. Souei westchnął ciężko. Była ładna, nie mógł jej tego odmówić, ale poza tym nie spodziewał się po niej już niczego więcej. Rozejrzał się po jej przybytku, tak po prostu z ciekawości. Nie usiadł nawet przed nią, bo nie zamierzał się z nią bawić w mgliste, zagadkowe przepowiednie, za które trzeba potem słono zapłacić. Uniósł w górę jedną ze swoich krzaczastych brwi.
- Nie wiem o czym mówisz. - Zaprzeczył, gdy celnie go rozpoznała. Przydomek który mu nadano był naprawdę mało kreatywny i niepotrzebnie budował wokół niego jakąś historię. Nie pomagało mu to w spokojnym życiu poza pracą, bo z zasady unikał zwracania na siebie uwagi. Uważał, że im mniej ludzi potrafi go nazwać tym lepiej, jednak z czasem i rosnącym znaczeniem jego zleceń, wszedł na drogę bez powrotu ku rozpoznawalności. Zaczął się już z tym powoli godzić, co nie znaczyło, że mu się to podobało. Obecność na pustyni kogoś, kto go znał mogła okazać się problematyczna, ale na razie przecież tylko luźno sobie rozmawiali.
- Chciałbym tylko wiedzieć, czy za to pogawędkę będę już musiał zapłacić, czy wyciąganie kasy jeszcze się nie zaczęło. - Odpowiedział lekceważąco, bo oczywiście nie dawał wiary tym i podobnym zabobonom i sztuczkom.
- Jeśli masz coś do przekazania, to oszczędź mi tego przedstawienia. - Zdecydowanie nie był fanem tego mistycznego bełkotu, którym pewnie chciała go zalać. Jeśli coś do niego ma, to prosił tylko o to, żeby było krótko i zwięźle.

[Arii]

3/19

Pożegnanie
Wyprawa A - Souei

---

Białowłosy czuł zawód, kiedy kobieta okazała się zwykłą naciągaczką. Ale ta niczym niezrażona nadal tasowała kartami. W końcu zaczęła je rozkładać w odpowiednio zarysowanych punktach na stoliczku.-Jesteś bardzo spięty i niemiły. Nie wszystko, co widzisz musi być prawdą.- powiedziała tajemniczym tonem i nie czekając na to, czy usiądzie, czy nie. -Masz dość spore problemy ze znalezieniem sobie spokojnego zadania. Czarnowłosa kobieta wyrzuciła ciebie z domu mówiąc ci, że to dla bezpieczeństwa.- zmrużyła oczy -Byłeś z kimś w grupie, która się powoli rozpada, niedługo spotkasz na swojej drodzę trybik, który odejdzie w niepamięć na długi czas...- przeszła do ostatniej karty z namalowaną Wieżą. -Twoja przyszłość mówi o wejściu do ukrytej twierdzy, ale Tobie i twojemu przyjacielowi czegoś brakuje... Bez tego ani rusz, żeby tam wejść...- sama chyba wciągnęła się w swoją historię, bo patrzyła po kartach szukając dalszej historii.

Kobieta uśmiechnęła się do niego opierając się plecami o krzesło. -Płacić nie musisz. To taka mała promocja... O północy tutaj robię zupełnie coś innego... Trzeba mieć jakiś sposób na zdobycie klientów... A darmowa wróżba jest czymś takim, co przyciąga...- zaśmiała się do niego -I możesz mówić co chcesz, ale mogę odpowiedzieć ci kim dokładnie jesteś i skąd. Wyglądasz raczej na osobę, co stara się ukrywać te informacje.- puściła do niego oczko, prowokując trochę bardziej.

---

Dialog:
Hitomi

  Ukryty tekst

[Souei]

Z wróżkami jest taka sprawa, że albo mówią to co wiesz, albo to, czego nie możesz potwierdzić. W porządku, była bardzo dobrze poinformowana, ale Souei uparcie odrzucał wszystkie formy mistycyzmu zapisanego w kartach. Czegoś takiego po prostu nie ma, mimo faktu, że żył w świecie, w którym działy się rzeczy, które nie śniły się fizjologom. Matsuda wciąż był dość sceptyczny, choć nie przerywał jej wywodu. To, że wyjechał z Shigashi na życzenie Smoczycy się zgadzało, chociaż Pazur nie czuł się wyrzucony z domu. Tym bardziej, że w sumie chciał znaleźć się na pustyni, więc interesy Ichirou i Hibiki względem niego po prostu ładnie się zbiegły. Nie miał pojęcia o czym mówiła dalej, ale skoro nie rozumiał wróżby, to nie przywiązywał do niej większej wagi.
- W takim razie chyba przyjdę po północy, bo to... - Zakręcił palcem nad stołem, na którym były wyłożone karty.
- To nie jest moja bajka. - I tak rzucił jej z pogardą kilka monet "napiwku", po czym zawinął się w wyszedł z klitki, gdzie działy się te czary. Pustynne powietrze może nie było najprzyjemniejsze, ale było przynajmniej świeże. Miał nadzieję, że w nocy rzeczywiście dzieją się tu ciekawsze rzeczy, a nie że kobieta miała na myśli jakieś bardziej pokręcone seanse wzywania przodków czy innych duchów. Niemniej jednak - rozczarowanie. Matsuda postanowił umilić sobie życie i pozbyć niesmaku po tej wizycie jakąś lokalną przekąską. Najlepiej taką, której jeszcze nie próbował. Te smażone owady zupełnie mu nie podchodziły, więc może teraz na coś z owoców.

[Arii]

4/19

Pożegnanie
Wyprawa A - Souei

---

Kobieta zaśmiała się zakrywając usta dłonią. Kiedy postanowił rozczarowany opuścić ten przybytek kobieta zebrała ze stolika karty i na nowo je tasować. -Oh, drogi Matsudo... Twój sceptyzm zaprowadzi ciebie wprost w ramiona twojego losu.- uśmiechnęła się szeroko i na nowo zaczęła rozkładać karty. Sam białowłosy kierował się do jakiegoś straganu, na którym wyłożone były najprzeróżniejsze owoce. Kolorowe, twarde, soczyste, malutkie, duże, z włoskami lub skórką. Wyboru co nie miara!

---

Długo zajęła mu podróż do Kinkotsu. Życie tętniło tutaj wśród straganów i ulicznych grajków i różnych ludzi lubiących węże i pająki. Przechadzał się między alejkami piaskowych budynków przyglądając się smażonym owada i wężom na patykach. Aż w końcu jego oczom ukazał się ktoś mu bardzo znajomy. Uśmiechnął się i zaczął wymachiwać rękoma do niego jak szalony.

---

Matsuda cały czas nie mógł zdecydować się na to co by zjadł i co mogłoby mu przynieść największą przyjemność. -Souei! Souei!- ktoś krzyczał w jego stronę i kiedy się odwrócił widział biegnącego w jego kierunku Kyoushiego! Dwukolorowiec zatrzymał się przed nim z wyszczerzonymi zębami. -Ile mogłem was szukać! Gdzie masz księciunia?- zaczął się rozglądać za jego plecy i dookoła alejki.

...niedługo spotkasz na swojej drodzę trybik, który odejdzie w niepamięć na długi czas...

Dialog:
Hitomi
Kyoushi

  Ukryty tekst

[Souei]

Podczas wyprawy na pustynię można było złapać za ogon wiele srok. Souei w wolnych chwilach intensywnie rozwijał swoją kulinarną pasję, co czasem pchało go w pobliże straganów, do których normalnie by nie podszedł. Wiedziony ciekawością szukał jednak tych nowych smaków i inspiracji, co zapewniało mu solidną dozę rozrywki w jego ulubionym towarzystwie, czyli swoim własnym.
Epizod z wyrocznią czy też wróżką nie wyprowadził go z równowagi, chociaż na pierwszy rzut oka mogło to tak wyglądać. Po prostu poszedł sobie z miejsca, które nie przedstawiało dla niego żadnej wartości. Kobieta krzyknęła mu coś jeszcze na zamknięcie drzwi, ale kto by się tym przejmował. Najważniejsze, że był już od niej wolny, a gdy przez to dziwne spotkanie zaczną się dla niego jakieś problemy, to będzie wiedział, gdzie należy jej szukać. Póki co zajął się wybieraniem najdojrzalszych daktyli przy pewnym kramiku, gdy dopadła, a właściwie napadła go znajoma twarz. Kyoushi miał tą swoją jedyną w swoim rodzaju osobowość, która wypełniała całą przestrzeń wokół niego. Souei nawet to w nim w lubił. Przy kimś takim łatwo odsunąć się na boczek i po prostu się zamknąć. To spotkanie było jednak na tyle niespodziewane, że Matsuda po prostu ucieszył się na jego widok.
- Pewnie przygotowuje się do koronacji. Nie siedzę mu na głowie, na pewno ma teraz dużo spraw. - Odparł dość beznamiętnie na pytanie. Domyślał się, że Shiroyasha zjawił się tutaj z tego samego powodu co większość przybyłych ostatnio turystów. Mianowanie nowego Shirei-kana to zawsze wielkie wydarzenie, a tak dużej zmiany nie było tu już chyba od dość długiego czasu.
- Głodny? - Matsuda wskazał wzrokiem na stragan, przy którym tamten go złapał. Pazur był już prawie zdecydowany, ale czuł się dzisiaj naprawdę hojny. Najpierw napiwek dla naciągaczki, a teraz był nawet w stanie sypnąć groszem za przekąskę dla pana Kjosza, pod warunkiem, że nie poprzewraca mu się w zadzie.