Kryształowe jeziorko

[Taiyō]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
1/7+

Watanabe Taiyō czy inne Słońce, jak zwali, tak zwali, jak pisali tak pisali, robiła coś. Co? Pewnie odpoczywała po męczących treningach, truciu dupy przez Starego Smoka czy innych takich rzeczach, mafijnych obowiązkach czy weekendowych robótkach. Zapewne marzyła o tym by móc się zrelaksować tak jak Pan Jash... ach, nie ta religia. Jak Pan Bóg, w którego wierzyła (Pieniądz? Używki? Kurtyzana dziesięć na dziesięć?) przykazał. Jednak, życie nie było takie proste, jak można sobie tego życzyć. Życie jest nobelon, jak to śpiewał klasyk, głowa jakiegoś Klanu, który nazywał się po prostu Klanem. Cóż to się stało, że skomplikowało tę jakże najprostszą czynność, ot. Jakiś wysoki Pan postanowił jej przeszkodzić, był w wieku średnim, z ryjem paskudnym jakby spadł z wysokości, a jego prawa połowa twarzy pomagała amortyzować ten cholerny upadek.

-Watanabe? - Zapytał głosem zachrypniętym, jakby do poduszki zawsze wypijał butelkę najbardziej perfidnego alkoholu, z tych, które miały kopać, a nie smakować. Ubrany był względnie zwyczajnie, cholera, gdyby nie ta morda, mógłby być nawet przyjemny dla oczu. Poprawił odrobinę swoje kimono w okolicy klatki piersiowej, było zaniedbane, a przy okazji tego, osunął się nieco rękaw ukazując tatuaż z podobizną smoka niewiele powyżej jego prawej dłoni. Jakby miała wątpliwości, któż to przybył, był to definitywnie ktoś z Akiyamy.

---

Paskudny ryjec

[Taiyō]

Czy istnieje coś lepszego na odpoczynek niż rzucanie kamieniami do jeziora? Pewnie tak, znalazłoby się kilka ciekawszych zajęć: kąpiel w onsenie, wlewanie sake po tylnej ścianie gardła, albo, o, ściskające ramiona jakiejś urodziwej damy, powszechnie nazywanej kurtyzaną, nierzadko również panną negocjowanego afektu. Tylko bez filtra. Wulgarnie. Teraz jednak nie wypada używać takowego określenia.

Dziś wyjątkowo miała ochotę robić absolutne nic. Bezmózgie topienie „kaczek” całkowicie się do tego zaliczało. Ot, siedząc u brzegu jeziora, wynajdowała coraz to fantazyjniej wyciosane, przez matkę naturę — rzecz jasna, odłamki skał, by później, zamaszystym ruchem, rzucić wspominanym przedmiotem o taflę Kryształowego Jeziora. Już jeziora, nie jeziorka. Sama w sobie ustaliła, że zdrobnienia są zwyczajnie zbędne i umniejszają rozmiarom zbiornika. Nie, żeby wierzyła w duchy, ale wolała nie ryzykować, że ten, który mógłby go strzec, tym razem uzna, iż to piekielna potwarz.

Usłyszawszy (nie)swoje nazwisko, zwróciła głowę przez ramię w kierunku, z którego dochodził obcy głos. Męski, ostry, jakby jegomościowi kto struny głosowe poharatał. Cóż, to zabarwienie niewątpliwie do niego pasowało, bowiem mordę miał pasującą do całości. Paskudną, pociągłą i umęczoną. Nie na to jednak zwróciła uwagę. Oj nie. Zaalarmowało ją to, że za żadne skarby znikąd go nie kojarzyła. A on, najwidoczniej — skoro znał jej nazwisko, już tak. Oznaczenie rozwiało wątpliwości, ale tylko te początkowe. Brwi blondynki ściągnęły się ku sobie, ale nim doszła do jakiegoś zaskakującego i światłego wniosku...

— Nie, nie Watanabe. Po prostu: Taiyō — odparła z przygłupim uśmieszkiem. — A ty to?

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
2/7+

Kiedy dziewczę się przedstawiło, on jedynie uniósł do góry jedną brew. Niektórzy mogliby powiedzieć, że posiadanie nazwiska mogło napawać jakąś dumą, choć zależne to jednak było skąd to nazwisko się wzięło. Jacyś Hyuuga, Uchiha, może i byli dumni z tego co im dała matka natura, a przynajmniej co im matka dała przez mniej lub bardziej naturalny poród, a tu faktycznie, może i nazwisko Watanabe nie było czymś, czym można się szczycić. Kto by machał na lewo i prawo wypalonym piętnem, jak jakieś naznaczone bydło?

-Ābo. - Uśmiechnął się krzywo, nawet nie dlatego, że jakkolwiek mu się nie podobała konieczność przedstawienia się. Ba, pewnie jakby chciał, to nawet by odebrał jej przyjemność poznania jego imienia. Po prostu ta morda nie pozwalała na ładniejsze uniesienie kącików ust. -Po prostu: Ābo. - No cóż, nie zaszczyci jej nazwiskiem rodowym, któregokolwiek z rodziców. No, taki z niego był wąż.

-Pani Faiyā potrzebuje asystenta przy przesłuchiwaniu jednego ptaszka. - Powiedział to nieco ciszej, nachylając się ku Słońcu, jakby ktokolwiek mógł go usłyszeć, ale los chciał, że niewielu było gapiów. Przy okazji podał też adres, pod którym miała się stawić - dom niedaleko parku. -Jakieś pytania? - I jeżeli jakieś miała to po uzyskaniu odpowiedzi, mniej lub bardziej cieszące ucho, mogła ruszać pod do wskazanego miejsca. A jeżeli nie miała... to też. Przy okazji, kiedy się tak nachylił, dało się wyczuć od niego aromat alkoholu. Ciężko jest żyć trzeźwo.

---

Z/t - kolejny post tutaj

---

Ābo

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Gdyby wiedziała, że byli to starzy ludzie, którzy współpracowali z Panią Hibiki od lat, to jeszcze bardziej by ją to przytłoczyło. Ich doświadczenie, ranga i umiejętności sprawiały, że byli po prostu zbyt cenni. Dogu porównałaby ich do bogów, albo chociaż do złota lub diamentów. Jej życie natomiast nie było warte złamanego ryo. Powinni ją chwycić za jej głupie kudły, podnieść w górę i wykorzystać jako tarczę. A ona powinna zacisnąć zęby i bez oznak sprzeciwu i bez zająknięcia przyjmować na siebie kolejne wrogie strzały i w końcu zdechnąć, a jej martwe truchło dalej powinno chronić. Bo czy miało to znaczenie co ona czuła i czy w ogóle coś czuła, jeśli wykonywała swoje zadanie? Mimo wszystko to ona przeżyła.

Tenshi była zmęczona, obolała i wyczerpana psychicznie. Zawiodła. Tak bardzo zawiodła. Chciała kopać. Wbiła już paznokcie w ziemię, może nawet i pół dłoni. Bo przecież tego od niej oczekiwano, prawda? Tak myślała. Była głupia. Przerwała natychmiast jak Pan Chochuro do niej przemówił. Wszystko jej musiał tłumaczyć, bo do najmądrzejszych nie należała.
Czuła się jak gówno i wyglądała nie lepiej. Twarz zdradzała oznaki zmęczenia, grudki ziemi osadziła się na jej palcach i spoczęły pod paznokciami. Nie było to najbardziej komfortowe uczucie jakiego kiedykolwiek doznała. A może było? Jej spalone, wysadzone w powietrze, a potem uleczone plecy przywodziły na myśl dwa słowa: "wiedźma", "potwór". A z przodu wyglądała jak styrana życiem żebraczka, na której jej ostatnie łachy jakoś się jeszcze trzymały. Bieda z przodu. Horror z tyłu.

Może była morderczynią. Może była wiedźmą. Może próbowano spalić ją na stosie... to znaczy w ognistym kręgu. Czy to było ważne? Dawno temu miała umrzeć w zimnie, wrzucona w śnieżną zaspę. Przeżyła. Teraz w cieple, w ogniu. Miała niczym anioł wstąpić do nieba lub piekła, w ogniu, blasku (w końcu również jej notki świetlne eksplodowały) i wybuchu. Przeżyła. To wszystko zostawiało ślad. Ślad, którego nie zauważała, nie pojmowała i nie rozumiała. W jej sercu rodziło się uczucie. Nienawiść.

Wstała. Jej nogi się trzęsły. Wykonała ukłon, bo tak wypadało. Plecy zgięte pod kątem 45 stopni bolały bardziej. Zacisnęła zęby i pięści. Musiała wytrzymać. Słuchała co mówił Pan Chochuro. Słuchała uważnie. Starała się analizować tak dokładnie jak tylko umiała. Tamci chcieli zastawić pułapkę na jej właścicieli. Niewybaczalne. Sami w pułapkę wpadli. Dogu przeżyła to samo. Dosłownie i w przenośni. Skarbem był ten mężczyzna i skarb spoczywał w jego kieszeni. Musiała tylko jakoś urwać lub odciąć jego ramię. Nie kwestionowała tego, ale gdyby się nad tym zastanowić, to dlaczego ten człowiek był taki ważny? Był jakiś przywódcą farmerów czy inną grubą rybą? Jeśli tak, to dlaczego robił za przynętę? I dlaczego nie odniósł tego skarbu do swojej siedziby zanim stał się przynętą? Czyżby chodziło o coś więcej? O coś o czym nie wiedziała lub czego nie potrafiła się domyślić?
- Rozumiem. - odpowiedziała chłodno, beznamiętnie, mechanicznie. - Ręka, skarb i list, Pan Ashoka, a potem Pani Hibiki.
Powtórzyła polecenie, jasno dając do zrozumienia, że przyjęła rozkaz.

Spojrzała na trupa. Nie uśmiechała się.
- Czy mogę prosić Pana o rękę? - zapytała go. Ktoś mógłby się uśmiechnąć i pomyśleć, że durna dziewucha właśnie oświadczyła się trupowi. Skoro Pan Chochuro lubił teatrzyki, występy - zwłaszcza te trupie i krwawe - to powinien być niesamowicie uradowany, widząc to przedstawienie. Trup trupio milczał. - Czemu nic nie gadasz?! Kilka minut temu byłeś taki rozmowny?! Wrzeszczałeś z zachwytu! - Wrzeszczał, ale pewnie z przerażenia. No cóż. Niezbyt dobrze rozumiała męski gatunek. - Dawaj mi tą cholerną łapę!
Bandaże na jej dłoniach się odwinęły i pomknęły w kierunku nieboszczyka[1]. Jeden bandaż owinął się wokół ręki ze wstążką, a drugi wokół drugiej i wokół szyi. Tenshi wiedziała, że w obecnym stanie nie mogła odpowiednio precyzyjnie kontrolować swoich potężniejszych technik. Nie chciała ryzykować uszkodzenia wstążki, a tym bardziej Pana Chochuro. Znała też swoje fizyczne ograniczenia i wiedziała, że - zwłaszcza ranna i pozbawiona jakiegokolwiek ostrego narzędzia - nigdy nie byłaby w stanie uciąć tej kończyny. Postawiła więc na słabsze ninjutsu. Zamierzała rozerwać go na strzępy i tym samym zdobyć jego rękę. Bardziej romantyczna być nie potrafiła.

Gdy już się to udało (o ile się udało), to dziewczyna po prostu wyjęła z jego kieszeni skarb, o którym mówił Pan Chochuro. Ukłoniła się raz jeszcze.
- Wytłukę tych drani z Północnego Shigashi. Przybiję ich kołkami do ścian ich własnych domów. Dla Pana. Dla Pani Hibiki. Nie ośmielą się więcej obrażać Królowej Smoków, zastawiać pułapek i przeszkadzać mi w zadaniu. Będę przydatna. - Jej ton był niesamowicie poważny i pełen determinacji. Nigdy w życiu niczego nie pragnęła. Teraz zapragnęła całkowitej zmiany wystroju północnej części miasta. Widziała kiedyś "przybite do ściany truchło", które bardzo ją zainspirowało. Nie myślała o tym jak śmiesznie wyglądała i jak dziecinnie się zachowywała. Bo jak ona słaba, ranna i chora psychicznie mogła zagrozić wrogom Hibiki?
Po tych słowach odwróciła się i ruszyła w stronę Jeziora — Szmaragdowego? Kryształowego? — różnie je nazywali, stając się najpierw niewidzialną[2]. Nawet jej do głowy nie przyszło, by spróbować odzyskać jakieś przedmioty... może coś przetrwało wybuch? Nie myślała też o doprowadzaniu się do stanu trochę mniej przypominającego szczura w stanie rozkładu. Nie myślała też jak Pani Hibiki, która pewnie codziennie kąpała się w kozim mleku, perfumowała najdroższymi perfumami świata i nosiła suknie Inkrustowane złotem, srebrem i brylantami, zareaguje na taki odpad jak Dogu.
Tenshi była narzędziem, a rolą narzędzia było służenie swoim właścicielom. Zwłaszcza Panu Chochuro. Podziwiała go i nawet dobrze się czuła - co było dna nie bardzo dziwne i nieswoje - w jego towarzystwie. Dlatego słowa mężczyzny potrafiły doskonale stłumić jej negatywne myśli, nakierować na właściwą drogę i utrzymać ją przy zdrowych - chociaż nie do końca - zmysłach. Nie zamierzała mu się sprzeciwiać. Zamierzała wykonać zadanie dokładnie tak jak powiedział.
I chociaż ktoś mógłby powiedzieć, że Tenshi dostąpiła zaszczytu spotkania Pani Hibiki - a nie każda osoba mogła tego dostąpić - nic tak na prawdę nie robiąc, bo całą jej pracę odwalił za nią jej właściciel, to dziewczyna w ten sposób o tym nie myślała. Dla niej to była po prostu część zadania. Ostatni etap. Taki był rozkaz. Bała się tego. Nigdy nie uważała się za godną, by chociażby oddychać tym samym powietrzem co Pani Hibiki. Teraz czuła się ze sto razy mniej godnie.

---

KP i Informacje

[uh ide=Tenshi,Arii]
SIŁA 1 (-40%) = 0.6
WYTRZYMAŁOŚĆ 81
SZYBKOŚĆ 60 (-40%) = 36
PERCEPCJA 100 (-40%) = 60
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SIŁA CHAKRY 20

Rany: 1x Ciężka

KC: S+
Umiejętność Wrodzona: Mistrzowska Kontrola
Chakra: 50.33/ 108%

Dziedziny:
NINJUTSU A
FūINJUTSU E

Użyte Techniki:
[1]

Nazwa

Tachihou Houtai

Ranga

C

Pieczęci

Brak

Zasięg

15 metrów

Koszt E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za kontrolę nad 2 bandażami 15m, + 1/2 na turę)

Statystyki

Siła

100

Szybkość

100

Wytrzymałość

100

Dodatkowe

Wymagane zabandażowane ręce

Opis Użytkownik przelewa chakrę do bandaży będących w kontakcie z jego rękoma. Utwardza je to i nadaje właściwości tnące równe metalowym broniom, jak również zapewnia nad nimi pełną kontrolę. Dzięki temu możliwe jest wyprowadzanie cięć na dystans, jak również unieruchamianie przeciwnika przez obwiązanie. Same bandaże nie mogą być kontrolowane i przemieszczane pod powierzchnią ziemi. Mimo użycia chakry i nadania bandażom właściwości ostrzy, sam materiał nie jest wzmacniany i przegrywa bezpośrednią walkę z metalowymi broniami.

[2]

Nazwa

Meisaigakure no Jutsu

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na użytkowniku

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

180

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Doskonała technika kamuflażu, która pozwala na idealne wtopienie się w otoczenie przez co przeciwnicy przechodząc nawet tuż obok nas nie są świadomi naszej obecności. Pomimo tego, że zwykli oponenci będą mieli ogromne trudności ze znalezieniem nas to podobnego kłopotu nie będą mieli wszelcy sensorzy bądź osoby z dojutsu, gdyż od razu dostrzegą oni nasz przepływ chakry.

Uwaga Jest to kinjutsu, możliwe do nauki tylko ze specjalnego, zdobycznego zwoju (wyprawa Rangi B) - na świecie istnieją jedynie 2 sztuki zawierające tę wiedzę.

Ryo: 2900

Utracone przedmioty:

• Strata: 4 Kunaie z wybuchową notką
• Strata: 2 Kunaie z notką świetlną
• Strata: 2 Małe Zwoje z ukrytą wybuchową notką
• Strata: 3 Małe Zwoje
• Strata: 1 Bojowa Pigułka Żywnościowa
• Strata: 1 Ehō-maki
• Strata: 1 Granat Dymny
• Strata: 1 Strzykawka z lekarstwem (fabularny przedmiot)
• Strata: 1 Pisankowa bojowa pigułka żywnościowa
• Strata: 1 Czarny płaszcz
• Strata: 1 Czarna maska z metalu, bez wzorów
• Strata: 1 Czarne rękawiczki z blaszkami
• Strata: 1 Pusta Strzykawka
• Strata: 5 Shurikenów
• Strata: 1 Pędzel
• Strata: 3 Atrament
• Strata: 1 Pigułka ze skrzepniętą krwią
• Strata: 1 Senbon
• Strata: 2 Torby

Zdobyta Wiedza:

• -

Zabójstwa:

• Farmer #1 - Lato, 395: Nabity na włosy
• Farmer #2 - Lato, 395: Zabity za pomocą bandaża

Aktualizacja Osobowości:

• -

Wykorzystana wiedza:

• Ranmaru ◈◈◇

[/uhi de]

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

18/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Dogu zamierzała zrobić małe przedstawienie po tym, co zgotowali jej ludzie z północnej części Shigashi. Ingerowali w jej zadanie, stała się czymś więcej niż przynętą i obiecała przy wszystkich, że to się już nie powtórzy. Rozerwała na strzępy ciało wieśniaka zabierając jego rękę ze wstążką i przeszukując kieszenie. Nagle chwyciła za coś małego i zimnego. Chwilę później widziała, że we własnej dłoni trzymała małą, złotą sztabkę złota z jakimiś niezrozumiałymi dla niej symbolami. Miała również dziwnie wykończone boki, jakby ząbkowane. Przypominało jej w jakiś sposób klucz.

Nie miała jednak czasu, aby nad tym myśleć. Nie to było jej zadaniem. Aktualnie musiała znaleźć Ashokę, Kogo Akiyamy, aby dostać się do Hibiki i przekazać jej wszystko co miała w swoim nadwątlonym ekwipunku. Dlatego ruszyła w kierunku Kryształowego jeziorka, droga nie była skomplikowana i już nic jej nie zaskoczyło. Powoli schodziła z niej adrenalina, rany były odczuwalne i zmęczenie coraz bardziej do niej dochodziło. Ile jeszcze mogła by na nogach w takim stanie? Ile wytrzyma?

Kiedy dotarła na tereny jeziora rozejrzała się za śladami czyjejś obecności. Pusto. Nie słyszała również nikogo, mogła spokojnie przechadzać się po pięknym lasku, widząc jak księżyc odbija się od tafli wody. I ku jej zdziwieniu na środek tej tafli z drugiej strony jeziora kierował się mężczyzna w kimonie z daleka słyszała, że podśpiewuje jakąś melodię. -I choćby tygrysy z feniksami.... smoki je wytępią... mogą tylko pozazdrościć...

Chochuro - klik!
Kobiecy głos
Mężczyzna - klik!