Droga prowadząca przez dzielnicę mieszkalną

[Uchiha Tsuyoshi]

Zaginione pieniądze
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
5/14Chłopak wyraźnie się uspokoił i spojrzał gdzieś przed siebie, jak gdyby coś sobie przypominał.

- Normalnie tato sam zajmuje się przekazywaniem pieniędzy, ale ostatnio powiedział, że mam już tyle lat, że trzeba mi zaufać i że będzie mi dawał różne zadania i obowiązki. Nie chcę go zawieść - powiedział szczerze, po czym westchnął. Gdy Hiromi zaproponowała mu już wprost pomoc, popatrzył na nią z nadzieją w oczach.

- Naprawdę? Pomożesz mi? J-jesteś kunoichi, to może nam się uda! - odpowiedział. "Może nam się uda" nie brzmiało jak powątpiewanie w jej umiejętności, ale raczej jak coś przeciwnego - niespodziewany wzrost wiary w szczęśliwe zakończenie tej historii. Prawdopodobnie już spisał te pieniądze na straty.

- To chodźmy - podniósł się i zaczął iść w kierunku centrum. Od razu też zaczął wyjaśniać - no to mieszkam niedaleko portu, a pan Sawada niedaleko szpitala. Więc szedłem prostą drogą, nic nie robiłem. Szedłem ulicą przez targowisko i spotkałem tam Miyuri, moją przyjaciółkę. Spędziłem z nią trochę czasu, kupiłem nam lody i poszedłem dalej. Jak kupowałem to pieniądze na pewno były w kieszeni. Później uszedłem kawałek, zorientowałem się że ich nie ma i... trafiłem tutaj - opowiedział. Prowadził Was w kierunku targowiska, z którego tutaj przyszedł.

Hop tutaj

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

- No, nie jestem aż tyle starsza, żeby być nazywana panią, Miyuri-chan - Hiromi się uśmiechęła dziewczyna i wyciągnęła zza pazuchy zawiniątka. - Słuchaj. Załatwiłam rzeczy, ale to, czy zostaną one dalej załatwione będzie zależeć od ciebie i od twojej rodziny. Ale chcę, żebyś wiedziała, że dużo od ciebie.

Podała dziewczynie dwa zawiniątka.

- Tutaj masz zioła od kramarza. A tutaj - pokazał drugie zawiniątko - od wiedźmy ze skraju wioski. Tak naprawdę ta pani wiedźmą nie jest i jest bardzo sympatyczna. Tyle, że musisz odpowiednio do tego podejść. Będzie ci sprzedawać te zioła, do użycia z ziołami od kramarza. Mają być palone razem i wystarczą na o wiele dłuższy czas niż osobno, więc będzie czas, żeby zebrać pieniądze i zakupić je i od kramarza i od zielarki na skraju wioski. Mieszanka powinna bardzo ograniczyć kaszel lub całkowicie go zlikwidować. Nie leczy choroby, ale jakość życia powinna się znacząco poprawić. I utrzymać chorobę w ryzach. W razie wątpliwości, idź do zielarki i zapytaj co i jak. A jeżeli chociaż trochę się tym interesujesz, może zapytasz jej czy nie potrzebowałaby pomocnika. Nie wiem, czy cię przyjmie, ale jest starsza, może potrzebować pomocy bądź będzie chciała przekazać swoją wiedzę. Tylko nie sprzedawaj tego kramarzowi. Bardzo pana lubię, ale trzeba szanować wybory. Masz świetną okazję, naprawdę, nie zmarnuj tego. Zdrowie twojej mamy od tego zależy i jesteś za to odpowiedzialna. Jeżeli to zmarnujesz, to może mnie tu nie być, żeby to odkręcić. Albo nawet ja nie pomogę.

Hiromi wyraźnie pouczyła dziewczynę i miała nadzieję, że dotrze do niej to, co powiedziała. Oddała dziewczynie wszystko.

- Zmieszaj małą ilość zioła od zielarki i większą od kramarza. Pamiętaj, nie za dużo, bo będzie za silne. Trzeba wdychać. No i… nie kradnij już więcej. A już na pewno nie od przyjaciół. Rozumiemy się?

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
23/14Z każdym kolejnym słowem Hiromi oczy Miyuri robiły się coraz większe. Prawdopodobnie spodziewała się tego, że dziewczyna, którą nazwała przed chwilą "Panią" (pewnie bardziej ze względu na szacunek z powodu tego, co zrobiła, niż wiek) będzie w stanie "coś" załatwić, ale że sprawy przybiorą tak pozytywny bieg... to już raczej nie.

- Ja nie wiem co powiedzieć - wydusiła z siebie ze łzami w oczach. Tym razem łzy nie były już spowodowane smutkiem i rozpaczą, jak ostatnim razem. Były to łzy radości. Słowa sprawiały jej spory kłopot ze względu na emocje, ale widać było, że wysłuchała wszystkiego bardzo uważnie i wszystkie ostrzeżenia, groźby i rady potraktowała z maksymalną powagą. Następnie pochwyciła zawiniątka, ale niemal natychmiastowo położyła ja na ławeczce, która stała przy drzwiach do domu i zaatakowała Hiromi potężnym przytulasem, obejmując ją mocno. Stała tak dobrą chwilę dziękując w różnych określeniach za okazaną pomoc i odmieniając to słowo przez wszystkie chyba przypadki. Oderwała się jednak nagle i ze strachem w oczach popatrzyła na Uchihę.

- Przepraszam najmocniej, pobrudzę ci kimono! - powiedziała i wyciągnęła z kieszeni chusteczkę, którą przytknęła do ubrania Hiromi gdzieś poniżej prawego obojczyka. Była więc chyba całkiem dobrze wychowana. Szczęśliwie skończyło się na kawałku mokrego od łez materiału, który pewnie zaraz sobie wyschnie.

- Dziękuję jeszcze raz za to wszystko. Jeżeli chcesz, możesz wejść, zaparzymy herbatę. Taty nie ma, ale mamę zaraz obudzę, bo akurat spała. I jeszcze jedno, jeśli mogłabym zapytać... jak masz na imię?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

- Daj spokój, nie przejmuj się. Już i tak się biłam i jestem cała od pyłu. Już prędzej przejęłabym się tym, że ty się wybrudzisz, Miyuri-chan - odpowiedziała jej Hiromi i odwzajemniła uścisk, a także poklepała dziewczynę po głowie. Było to miłe. Hiromi cieszyła się, że mogła zmienić życie chociaż jednej osoby. I ta wdzięczność dziewczyny…

Było warto.

- Wiesz co, mogę wejść, chętnie napiję się herbaty, ale nie jeżeli masz budzić mamę i jest ona zmęczona - stwierdziła Hiromi stanowczo. - Chorzy muszą spać, a na pewno jeszcze trochę twoja mama będzie dochodziła do siebie. Z drugiej strony, nie wiem czy kiedykolwiek jeszcze się spotkamy i szkoda by było przegapić okazję do napicia się razem herbaty. Nazywam się Uchiha Hiromi. Pochodzę z Sogen, ale większość życia przeżyłam w Sakai.

Uśmiechnęła się, i jeżeli Miyuri potwierdziła, weszła do środka, zdjęła buty i weszła tam, gdzie została zaprowadzona.

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
25/14Hiromi skorzystała z zaproszenia i weszła do domu. Składało się na niego dwie proste izdebki i kuchnia, mała łazienka i przedpokój. Było tu zdecydowanie skromnie, a może nawet i biednie. Mimo to było zaskakująco (tak!) czysto i schludnie, jak gdyby ktoś mimo trudnych warunków wkładał mnóstwo pracy w to, żeby dom wyglądał jak najlepiej. Prawdopodobnie była to mama Miyuri, skoro choroba uniemożliwiała jej regularną pracę zarobkową.

Prowadząca naszą kunoichi Miyuri była z kolei zdecydowanie zadowolona z tego, że Uchiha skorzystała z propozycji. Zaprowadziła ją do czegoś, co pełniło funkcję pokoju gościnnego. Był w nim średniej wielkości prostokątny stół, wokół którego ułożonych było idealnie równo cztery poduszki różnych kolorów (przy każdym brzegu jedna). Na stoliku stał flakonik ze świeżymi, wściekle pomarańczowymi, pięknymi dzielżanami. W rogu natomiast znajdowały się dwa wysłużone fotele przykryte beżową narzutą z bordowymi wzorkami. Pomieszczenie było dobrze oświetlone przez całkiem spore okno, które było teraz do połowy otwarte. Przez okno padało też ciche gęganie gęsi z gospodarstwa albo dwóch dalej. Miyuri pozostawiła dowolność kunoichi co do tego, czy woli ona usiąść przy stole czy rozsiąść się wygodnie przy fotelu.

- Oh, jesteś Uchiha! I do tego pochodzisz z Sogen, a żyłaś w Sakai? Na pewno masz wiele ciekawych historii do opowiedzenia! Ja pochodzę z Saimin, moi rodzice też się tu urodzili. Tato jest pracownikiem w porcie i bardzo późno wraca, bo musi dużo pracować. Wychodzi skoro świt i wraca krótko przed zmrokiem. Po chorobie mamy musi pracować dwa razy więcej... i ja też czasami dorabiam - zaczęła opowiadać, gdy rozległ się gwizd czajnika. Najwyraźniej dziewczyna zdołała w jakiś sposób ustawić wodę do zagotowania tak, że Hiromi nawet się nie zorientowała. Po krótkiej chwili dziewczyna była z powrotem, niosąc dzbanek oraz trzy filiżanki.

- Co tutaj robisz? Sogen i Shinrin są daleko - powiedziała, stawiając zastawę na stole i rozlewając gorący płyn do dwóch filiżanek - I klan Uchiha... Nigdy żadnego nie widziałam. Opowiesz mi o... mama? - w tym momencie w drzwiach stanęła młoda kobieta, na oko mogła być w połowie swoich lat trzydziestych. Była chyba nieco wyższa od Hiromi, bardzo szczupła, choć nie tragicznie wychudzona i wyglądała na zmęczoną, być może chronicznie. Orzechowe włosy miała upięte w prosty kucyk, a ubrana była w prostą, białą koszulę i brązową spódnicę. Mimo oznak wspomnianego zmęczenia (którego powodem była zapewne choroba) była atrakcyjną kobietą, a jej twarz miała serdeczny wyraz, co kunoichi odczuła, gdy tamta spojrzała na nią lekko zaskoczona.

- Miyuri, nie mówiłaś że będziemy mieli gościa. Dzień dobry, Mizuki Sasaki, bardzo mi miło - powiedziała spokojnym, melodyjnym głosem.
- Mamo, to Hiromi Uchiha! Nie uwierzysz... To o niej ci mówiłam, jak przyszłam wcześniej z targowiska. Powiedziała, że spróbuje załatwić tamte super zioła w chatce babci i jej się udało! Będziesz zdrowa! - odparła Miyuri podekscytowana jednym tchem. Pani Mizuki chyba nie do końca była w stanie wszystko to ogarnąć, dlatego konieczna była krótka wymiana zdań między matką a córką, w której ta druga streściła jej dokładnie to, co sama usłyszała od Hiromi. Uchiha mogła dostrzec, że dziewczyna powtórzyła wszystko niemal słowo w słowo (oczywiście bez kwestii dotyczącej usiłowania kradzieży), więc naprawdę podchodziła do tego poważnie.

- Widziałam właśnie jakieś zawiniątka w kuchni. Czy to prawda? - zapytała Mizuki, kierując swoje słowa do Uchihy. Widać było, że była to kobieta uboga, ale z wielką gracją i świetnymi manierami, dokładnie tak jak na mieszkankę Saimin przystało. Potrafiła więc kontrolować swoje emocje, ale chyba wszystko miało swoje granice, bo głos jej zadrżał. Oczy na kilka sekund się zaszkliły, ale kobieta dzielnie to zwalczyła, nie pozwalając sobie na to, żeby emocje wzięły nad nią górę w obliczu dopiero poznanej, młodszej dziewczyny.

- Naprawdę… nie wiem jak ci dziękować… Mamy trochę oszczędności, czy to wystarczy? - dodała.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi podobał się niewielki domek. Był czysty i ładny, widać było, że ludzie tu mieszkający bardzo o niego dbają. Przez to poczuła się tutaj bardzo przytulnie i ciepło (wewnętrznie - zewnętrznie było jej ciepło i tak, przecież było lato).

Usiadła tam, gdzie jej wskazano i poczekała na podanie herbaty, cały czas się delikatnie uśmiechając i słuchając tego, co do niej mówi i o co pyta Miyuri. Ostatecznie odpowiedziała na jej pytania.

- Tak. Jestem córka dyplomaty, który siedzi w Sakai i tak jakoś. Zbyt dużo do tej pory nie robiłam, ale trochę się szkolę na medyka, żeby wesprzeć ludzi wokół siebie. Tutaj jestem, ponieważ klan mnie poprosił o rozmowę z klanem Yamanaka i załatwić kilka spraw. No i teraz jakiś czas, żeby te sprawy się uklepały, muszę tu zostać. Jestem obserwowana cały czas, ale obiecałam, że pomogę to tu, to tam, jeżeli będę w stanie.

Hiromi lekko się ukłoniła kobiecie, która weszła do pokoju i była mamą Miyuri. Uśmiechnęła się do niej szeroko i przywitała się.

- Uchiha Hiromi. To przyjemność panią spotkać, Mizuki-san.

Grzecznie siedziała, kiedy Miyuri opowiedziała, co się stało i co muszą robić w przyszłości, żeby nadal być w dobrej sytuacji. Poprawiła i dodała coś, jeżeli było trzeba, ale ogólnie to trochę pęczniała z dumy i czuła się dobrze, że pomogła. No i że i matka i dziewczyna były zadowolone i szczęśliwe. Miała też nadzieje, że ich ojciec i mąż będą mogli mniej pracować.

- Absolutnie nie chcę żadnych pieniędzy. Nie po to sama załatwiałam to wszystko i próbowałam ułatwić wam życie, żeby teraz wam je utrudniać, Mizuki-san. Nie potrzebuję ich, a wam się przydadzą. W ten sposób mogę podziękować Saimin za to, co robią dla moich rodaków.

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
27/14 - Dziękuję bardzo. Najwyraźniej są jeszcze na tym świecie naprawdę dobrzy ludzie - odpowiedziała Mizuki. Z jej ust wydobyło się ciche westchnięcie ulgi, które mówiło jednak więcej niż tysiąc słów. Ta dobra wiadomość będzie zapewne momentem przełomowym w tej rodzinie. Kobieta zajęła więc miejsce razem z Miyuri przy stole, obok Hiromi.

- Jeszcze raz dziękuję. Ta choroba... zaczęła się nagle. Wcześniej nic nie wskazywało na to, że coś mi dolega. Normalnie żyłam, pracowałam. Jakieś trzy lata temu, w zimie, zaczęłam jednak dostawać napadów kaszlu. Na początku myślałam, że to jakaś sezonowa choroba, ale te napady stopniowo się wzmagały i do tego zaczęłam mieć też trudności z oddychaniem i duszności. Na wiosnę okazało się więc, że to coś poważnego. Dostałam te leki, o których mówiła Miyuri. I one pomogły, ale z powodu osłabienia i duszności nie byłam w stanie dobrze pracować. Więc straciłam pracę. Dorabiałam sobie co prawda szyjąc samodzielnie, pomagała mi nawet Miyuri, ale to nie to samo, co stały zarobek - wyjaśniła, po czym dodała - ale dzięki tobie będę mogła wrócić do pracy i Tsuneo, to znaczy mój mąż, nie będzie musiał pracować tak długo. Lubi tę pracę, owszem, ale jest coraz bardziej zmęczony - opisała sytuację w rodzinie. Z pewnością przeżyli oni wiele bardzo ciężkich chwil, mimo że ta krótka opowieść przy herbacie tego nie oddawała. Cóż, jednym z jaśniejszych dowodów na prawdziwość tych słów było to, w jakich okolicznościach przyszło Hiromi poznać Miyuri.

- Więc jesteś tu tylko na jakiś czas, bo zajmuje cię misja dyplomatyczna, rozumiem - odpowiedziała na uwagę o Saimin i rodakach Uchihy - wiesz, jeśli tylko czegoś potrzebujesz to możesz zawsze do nas przyjść. W tym domu możesz się czuć jak u siebie. Jesteś tu zawsze mile widziana. Bogowie różnie kierują naszymi losami, więc jeśli tylko będziesz kiedyś w okolicy naszego miasta, to...

-...to musisz koniecznie do nas przyjść Hiromi-san! - dokończyła za nią niespodziewanie córka. Matka popatrzyła się na nią z uśmiechem i pokiwała głową, potwierdzając jej słowa. Ta dwójka miała chyba całkiem dobre relacje.

- Ah, musisz być bardzo głodna. Proszę, zostań u nas jeszcze chwilę. Przyrządzę obiadokolację. Za jakieś dwie godziny wróci Tsuneo, więc i tak muszę się do tego zabrać. Mam też trochę ciasta z rodzynkami. Właśnie, przynieś je, Miyuri. Będzie idealne do herbaty – powiedziała matka, a córka bez ociągania się podreptała do kuchni, skąd wróciła z kawałkiem apetycznego placka, bez wątpienia domowej roboty. Szybko podzieliła je na kilka porcji i już po chwili przed naszą Uchihą stał talerzyk z dwoma kawałkami tego przysmaku.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi z przyjemnością siedziała przy stole, popijając herbatę i słuchając opowieści kobiet. Więcej słuchała niż sama mówiła, delikatnie się uśmiechając. To spotkanie i ta przyjemna herbatka były dla niej miłe – pomogły jej zapomnieć o kłopotach. Przez te kilkadziesiąt minut pozwoliła sobie na chwilę relaksu, nie martwiąc się przeszłością, teraźniejszością ani tym, co może przynieść przyszłość. Nie myślała o Azumie, nie tęskniła za nim ani jej rodzicami ani za bratem, który w tej chwili był w wielkim niebezpieczeństwie na wschodzie.

- Dziękuję za zaproszenie - odpowiedziała Hiromi, kiedy Mizuki dała jej znać, że może tutaj przyjść i odwiedzić tę rodzinę. - Bardzo chętnie skorzystam z pomocy, jeśli będzie taka potrzeba. Naprawdę nie wiem, czy mogę poruszać za dużo na temat tego, dlaczego tu jestem, ale na razie czekam na znak, że mogę się zacząć wykonywać swoje zadanie. Na razie za bardzo nie powinnam, przez to, że na wschodzie trwa bitwa… może w tym momencie. Albo niedługo się rozpocznie. Wiecie, ta, gdzie wojska z Saimin też poszły, żeby chronić przed niebezpieczeństwem zza Muru… wiecie o Murze w Sogen, prawda? Chroniącym przed nieznanym niebezpieczeństwem z północnego-wschodu? Informacje o tym, że Mur upadł dotarły tutaj, prawda? Mój klan stara się obronić kontynent przed tym... O czym to ja mówiłam? Tego, no…


Hiromi poczuła się zagubiona w przypływie myśli, starając się przypomnieć sobie, dlaczego zaczęła mówić. Dygresja spowodowała, że jej myśli zabrały ją daleko, do domu, który pozostawiła za sobą, i do bitwy, którą jej brat wciąż stacza z nieznanym przeciwnikiem.

- Ja… - mówiła Hiromi, zbierając swoje myśli i spoglądając na kawałek ciasta przed sobą - Nie chciałam zajmować więcej czasu niż powinnam. Ciasto bardzo chętnie spróbuję, ale z obiadem proszę nie kłopotać. Proszę, przekażcie wszystkie niezbędne informacje mężowi i spędźcie trochę czasu w rodzinnym gronie, jako początek nowego rozdziału w waszym życiu.

Hiromi uśmiechnęła się do swoich gospodyń, próbując ciasta i entuzjastycznie je pochwaliła. Ciasto wsmakowało wyjątkowo dobrze - miało smak, który dobrze jej się skojarzył, poza tym słodkie zawsze trochę poprawiało humor, kiedy było się zagubionym i nieszczęśliwym. Przynajmniej na chwilkę.

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
29/14 Zarówno Mizuki, jak i Miyuri także zaczęły spożywać ciasto. W ruchach tej drugiej Hiromi mogła znowu dostrzec pewnego rodzaju naturalną grację. Z pewnością gdyby chciała, mogłaby urzec jeszcze niejednego mężczyznę. Cała scena, gdyby była obserwowana z boku, wyglądała na bardzo miłe, swojskie, popołudniowe spotkanie przy cieście trzech kobiet, które były dobrymi znajomymi albo nawet przyjaciółkami.
- Oczywiście, Hiromi-san. Nie musisz nam nic mówić na ten temat. Cieszymy się, że w ogóle przyjęłaś zaproszenie - odpowiedziała kobieta, ucinając temat tego, czym należy się podzielić, a czym nie. Zdawała sobie sprawę z tego, że o pewnych rzeczach mówić po prostu nie można i widocznie nie stanowiło to dla niej żadnego problemu.

Jednak na słowa o bitwie i inwazji na Sogen zarówno matka, jak i córka wyraźnie spoważniały, na moment wstrzymując pałaszowanie ciasta.
- Słyszałyśmy - odpowiedziała Miyuri, wyrywając się pierwsza do odpowiedzi - że mur upadł. I że będzie jakaś bitwa, i że Saimin też pomaga, bo będzie wojna, jakiej chyba jeszcze nie było - powiedziała jednym tchem.

- Wielu tutaj nie wierzyło że to możliwe - odezwała się Mizuki - Przecież za murem mieszkali co prawda hardzi, ale jednak prymitywni ludzie, którzy nie mogą się równać z potęgą całego klanu. Ludzie mówili, że jakaś większa grupa zaskoczyła strażników muru i się przedarła albo przypłynęła morzem i robi teraz kłopoty. Nawet mój mąż nie wiedział co o tym myśleć. Ale później zaczęło dochodzić coraz więcej wieści o tym, że to jednak prawda, a Uchiha sobie nie poradzą i że trzeba im pomóc. Hiromi-san, czy sytuacja jest naprawdę taka poważna? Czy Saimin... Soso... - spojrzała dosłownie na sekundę na swoją córkę; prawdopodobnie nie chciała powiedzieć za dużo, żeby tamta się nie martwiła - ekhm, tutaj, daleko od muru przecież i tak nic nam nie grozi, prawda? - zapytała, z uśmiechem, który Uchiha mogła odczytać jako próbę zamaskowania delikatnego niepokoju. Gęganie gęsi dobiegające zza okna się wzmogło, prawdopodobnie ktoś zaganiał je właśnie do zagrody.

- Ależ spokojnie, nie zajmujesz. Jesteś tu zawsze mile widziana. Rozumiem, że masz inne obowiązki, więc to ja przepraszam, że cię tyle zatrzymałyśmy. Gdybyś jednak zmieniła zdanie, nawet w drodze, to zapraszamy serdecznie. I nie tylko dzisiaj, ale zawsze, o każdej porze dnia i nocy - uśmiechnęła się kobieta. Miyuri pokiwała głową, jakby licząc na to, że tak właśnie się stanie, choć obie kobiety wydawały się nie nalegać i pozostawiać w tym zakresie dużą swobodę swojemu gościowi.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

- Myślę, że nie musicie martwić się tym, że Dzicy przyjdą. To jednak jest dość daleko. Pewnie większość walk będzie na wschodzie, z daleka od Saimin. Ale może zdarzyć się, że wasi shinobi będą wysyłani na front. Miejmy jednak nadzieję, że nie będzie to bardzo częste. -

Hiromi z jednej strony próbowała uspokoić kobiety, ale nie chciała dawać im fałszywej nadziei, że zupełnie nic się nie dzieje. Oczywiście, nie wiedziała, co może zmienić się dla zwykłych ludzi, kiedy shinobi będą odesłani na front, ale założyła, że coś zmienić się może.

Skończyła jeść ciasto, dopiła herbatę i wstała, kłaniając się Mizuki z szacunkiem, serdecznie dziękując za gościnę i pożegnała się z Mizuki oraz Miyuki. Następnie wyszła od nich, pozwalając, żeby ich życie powoli zaczęło wracać do normalności. Miała nadzieję, że tak się stanie. Że przynajmniej ich życie będzie teraz normalniejsze.

Dziewczyna, po wyjściu, dość powoli wracała do Kaikan. Dużo się dzisiaj działo i była trochę zmęczona. Jeszcze się trzymała, ale czuła, że coś w niej może pęknąć w każdej chwili. Była bardzo zestresowana i chwilowo nie wiedziała, jak sobie z tym poradzić. Miała nadzieję, że Azuma niedługo wróci.

[Uchiha Tsuyoshi]

Misja zakończona powodzeniem!

[Uchiha Tsuyoshi]

Zagubiony maluch
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
1/14Pani Mizuki pożegnała się ciepło z Hiromi, zapewniając ją o swojej sympatii i jeszcze raz dziękując za pomoc. Podobnie zrobiła Miyuri, która ze zbuntowanej, a może nawet zdesperowanej nastolatki przeobraziła się pod wpływem kunoichi we wdzięczną i spokojną dziewczynę. Oczywiście nie można było oceniać tej zmiany po tym mimo wszystko krótkim czasie ich wspólnego przebywania, ale Hiromi mogła mieć pewność, że dzięki poprawieniu sytuacji rodzinnej szanse, że Miyuri znowu wpadnie na pomysł kradzieży czy innych głupstw znacznie zmalały. Miała więc pełne prawo czuć się zadowolona z tego, co zrobiła.

Tymczasem jednak Uchiha skierowała swoje kroku ku Kaikan, czyli domostwu, które zostało udostępnione jej oraz Azumie na czas ich pobytu w Soso. Słońce powoli chyliło się ku horyzontowi, oświetlając drogę prowadzącą przez dzielnicę mieszkalną coraz bardziej pomarańczowo-czerwonym światłem. Po niebie snuły się leniwie oświetlane tym właśnie słońcem chmury-baranki. Można było też wyczuć, że temperatura wyraźnie opadła w stosunku do najcieplejszej części tego letniego dnia. Od strony gór zaczął też wiać delikatny wiaterek, który poruszał nieznacznie liśćmi drzew, nie powodując jednak głośnego szumu. Gdzieniegdzie ćwierkał jakiś kos, dopełniając tej swojskiej atmosfery. Zaczynało się robić naprawdę przyjemnie. Można było wręcz rozmarzyć się o tym, żeby przygotować sobie jakąś pyszną herbatę, a później zrelaksować się w gorącym źródle z tyłu budynku.

Ale ten dzień szykował dla Hiromi jeszcze jedno wyzwanie, o ile oczywiście je przyjmie. Nie mijała na swojej drodze zbyt wielu ludzi – najwyraźniej pora, w której mieszkańcy wracali po pracy do domu już minęła. Gdy jednak przechodziła obok jednego z domów (po tym, w jaki sposób urządzony był ogródek przed nim można było wnioskować, że należał do cokolwiek zamożnej rodziny), usłyszała dialog.

- I co teraz? Za niedługo się ściemni i dopiero będzie - dobiegał do niej wyraźnie zdenerwowany, choć wciąż opanowany, kobiecy głos.
- Mamo, ja nie wiem, nie wiem jak to się stało, ale musimy go znaleźć - odpowiedział drugi głos. Należał z pewnością do jakiegoś dzieciaka, dużo młodszego od Umemoto i Miyuri.
- To jeszcze szczeniak, nie powinien uciec za daleko. W takim razie poszukajmy go, a później musimy porozmawiać - odparła kobieta.
Wtedy ich wzrok się spotkał, bo Hiromi wyszła zza rzędu niedużych drzewek, który zasłaniał jej widok, a kobieta z dzieckiem wyszli przez furtkę w ogrodzeniu swojego domu.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi myślała, że jej dzień zakończy się łkaniem w poduszkę, może napełnieniem się jedzeniem po brzegi i ogromnym poczuciem winy. A już na pewno noc nie miała być dla niej łatwa. Nie miała zdrowych sposobów, żeby radzić sobie ze stresem.

Spokój jednak nie był jej dany. Kiedy już była na skraju rozklejenia się, usłyszała głos matki i dziecka, którezy szukało zaginionego szczeniaczka. Dziewczyna zatrzymała się na chwilę i sama do siebie się roześmiała. Cały dzień dzisiaj pomagała zaginionym szczeniaczkom. Jeden więcej nie powinien zrobić różnicy, a ona jeszcze na chwilę mogła odłożyć swoje problemy. Dlatego podeszła bliżej.

- Dobry wieczór - powiedziała uprzejmie z lekkim ukłonem. Zawsze była bardzo grzeczna. - Proszę mi wybaczyć, ale usłyszałam państwa rozmowę i chyba zaginął wam piesek. Może zechcielibyście, żeby pomogła? Jestem kunoichi, może to by w czymś pomogło?

[Uchiha Tsuyoshi]

Zagubiony maluch
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
3/14Kobieta spojrzała z uwagą na Hiromi. Była bardzo młoda, na pewno przed trzydziestką, może nawet mocno. Miała ciemne włosy, była całkiem ładna i poza tym nie wyróżniała się naprawdę niczym - może poza tym, że jej ubrania zdradzały, że może być dość zamożna. Jej dzieckiem był chłopczyk, na oko sześć-siedem lat, z tak samo ciemnymi włosami. On również patrzył z uwagą na Uchihę, choć cofnął się o krok, delikatnie chowając za rodzicielką.

- Naprawdę mogłaby pani nam pomóc? Dobrze pani słyszała z tym psiakiem. Przedwczoraj sprawiliśmy z mężem prezent synkowi i niestety uciekł mu on, bo go nie dopilnował - spojrzała delikatnie karcącym wzrokiem na młodego, nie było w nim jednak nic, co mogłoby wzbudzać obawy - dopiero wróciłam do domu z targu i... no właśnie, dowiaduję się na wejściu, że psiaka nie ma. Będziemy go szukać, ale nie ma go już od godziny i prawdę mówiąc każda pomoc się przyda, bo za niedługo się pewnie ściemni - stwierdziła, po czym dodała - no, ale do rzeczy. To był mały, rudy, grubiutki szczeniaczek. Jeszcze nawet nie reaguje na imię. Jest ufny i przyjazny, więc nie powinno być problemu, jeśli już go namierzymy - wyjaśniła, po czym się rozglądnęła i westchnęła.

- Mam nadzieję, że go znajdziemy, mimo że czasu jest mało. To może my pójdziemy w tę stronę - pokazała palcem miejsce na północ od ich domostwa - a pani pójdzie gdzieś... indziej? Jest pani kunoichi to zdaję się na panią. Jeśli go pani znajdzie, to proszę go przynieść do domu. I... jeszcze raz dziękuję.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi uśmiechnęła się do chłopca, ale widząc, że się trochę jej boi, nie chciała go za bardzo straszyć i zwróciła spojrzenie na kobietę, również uśmiechając się do niej łagodnie.

- Każdy może popełnić błąd, ale teraz jestem pewna, że młody kawaler będzie bardziej wszystkiego pilnował, prawda? - powiedziała do kobiety, zerkając na chłopca, żeby dać mu do zrozumienia, że jeżeli piesek się znajdzie, to będzie trzeba bardziej go pilnować. - Rozejrzę się, będę nasłuchiwać. Zobaczymy, pewnie się znajdzie. Pewnie się schował gdzieś pod jakiś krzak. Jest malutki, to pewnie się boi. Albo chce się bawić. Kto wie. Przyznam, że psów nie miewałam, raczej trzymaliśmy koty w domu, żeby się gryzonie nie zalęgły… no ale no.

Wyprostowała się i rozejrzała.

- Czas na poszukiwania szczeniaczka! Rozejrzę się wokół domu i w miejscach, gdzie piesek mógł się schować. Powodzenia!

Hiromi rozdzieliła się z kobietą i zaczęła od rozejrzenia się wokoło oraz zaglądania pod jakieś krzaki, przemierzając drogę powoli. Najpierw chciała zrozumieć, gdzie mogła iść, następnie - gdzie piesek mógł iść. Co mogło go zainteresować? Co mogło go przestraszyć? Za czym mógł pobiec?