Piekarnia

[Akihiko Maji]

Cóż, przegadywane misje miały swoje zalety. lało się na nich mniej krwi. Z drugiej strony, dłużyły się one niesamowicie i wiele rzeczy mogło pójść nie tak. Chociaż w przypadku tej tutaj, walka i tak pewnie się odbędzie, a blondyn musiał się nałazić i nagadać, żeby znaleźć się tutaj, gdzie był. No cóż, zadania shinobi bywały różne, a on nie mógł sobie wybierać, czego chciał się podjąć, a czego nie, szczególnie, gdy w grę chodziło życie i zdrowie jego siostry. Maji ruszył za podejrzanie wyglądającym osobnikiem, który chyba lubił podglądać nowoprzybyłych. Zachowanie to zachęciło blondyna by podążać za nim i dowiedzieć się, czym zasłużył sobie na takie ukradkowe spojrzenia. Ostatecznie, doprowadziło go to do poszukiwanego Arinobu. No cóż, szczęście wydawało się sprzyjać Majiemu, skoro doprowadziło go aż tutaj. Pytanie, czy ta szczęśliwa gwiazda będzie towarzyszyć mu dalej, podczas negocjacji. Chociaż, poszukiwany pan nie wyglądał na takiego, co lubował się w szermierce na słowa.
-Otóż właśnie nie, wydaje mi się, że właśnie dotarłem do celu. Arinobu, jak mniemam? - pozostawało mu robić dobrą minę do złej gry i próbować rozwiązać to bez rozlewu krwi. Dwóch na jednego, w uliczce, w osadzie. Nie była to sytuacja dla Majiego idealna, ale cóż, nie miał co liczyć na wyciągnięcie go poza wioskę, jeśli ten chciał się bić.
-Ponoć zamiast recepty z lekami buchnąłeś zwój, przychodzę po niego i po twoje przeprosiny. - mówiąc to, sięgnął swoją wolną ręką po jeden ze zwojów z zapieczętowanymi senbonami.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
39/34

-Dokładnie, Arinobu. A ciebie jak nazywają, blondynku?- Z twarzy nie znikała mu pewność siebie oraz cyniczny uśmieszek. Było widać, że stanął w lekkim rozkroku i dumnie wypinał przed siebie klatkę piersiową, z uniesioną lekko do góry brodą. Ewidentnie próbował pokazać swoją wyższość nad nieznajomym, który go szukał.

-A niby dlaczego miałbym ci go oddać? Jak chcesz to możesz go sobie wziąć- Maji zadeklarował po co tutaj przyszedł, a chłopak w pomarańczowym haori najwyraźniej tego się spodziewał. Ale nie miał zamiaru grać niewiniątka. Nie miał zamiaru udawać, że to nie on. Wprost przeciwnie. Oburzył się na propozycję zwrócenia zwoju oraz konieczność wystosowania przeprosin. Niczego takiego najwyraźniej nie miał zamiaru dokonać. Zamiast tego odsunął lewą dłonią część swojego haori, ukazując skryty pod nim mały zwój. Chyba już bardziej uprościć poszukiwań nie mógł. No może z wyjątkiem tego co powiedział. Nie brzmiało to jak miła chęć zwrócenia zwoju właścicielce, a groźba, że jeśli tylko ktoś spróbuje, wynikną z tego powodu pewne nieprzyjemności. Czy to już był koniec rozmowy i siły argumentu? Może teraz, jak zwykle, wygra argument siły. A zwycięsko z tego pojedynku wyjdzie tylko jeden z nich. Drugi z mężczyzn, który przyszedł z informacją o blondynie z odznaką wyraźnie się cofnął. Walka wisiała w powietrzu i bycie w pobliżu to proszenie się o szybką śmierć. Zwłaszcza dla postronnego, zwykłego człowieka.

  Ukryty tekst

[Akihiko Maji]

-Akihiko, wybacz, ale niezbyt miło mi cię poznać. - odpowiedział spokojnie, starając się nie zwracać uwagę na postawę swojego rozmówcy, który ewidentnie dążył do rękoczynów. Członek klanu Maji westchnął cicho, widząc, że nie odzyska zwoju po dobroci i, że ten był nadal w rękach złodzieja. Pozostało zatem tylko rozwiązanie, to, którego blondyn wolałby uniknąć. Nie lubił zbędnej przemocy, wolałby to rozwiązać za pomocą dialogu, ale nie miał argumentów, które dotarłyby do szermierza. Może gdyby był w stanie zastraszyć go rangą albo doświadczeniem, ale nie miał ani tego, ani tego. A klanu wolał mu nie zdradzać, by mieć efekt zaskoczenia.
-Skoro nalegasz. - odezwał się cicho, rozwijając jeden ze swoich własnych zwoi i odpieczętowywując jego zawartość, którą okazały się być senbony, całe mnóstwo senbonów. Większość z nich, Maji namagnesował, za pomocą klanowej techniki rangi D - Jishaku Ninpo, a następnie, za pomocą reberu, uniósł w powietrze, tworząc swoistą zasłonę, między sobą, a swoim oponentem.
-Sam tego chciałeś! - krzyknął, posyłając namagnesowane senbony w oponenta, tak by część go minęła i wbiła się od tyłu, czy od boku. Mówiąc krótko, Akihiko próbował zrobić ze swojego oponenta jeża. Omijał jednak oczy, nie chcąc "trwale" uszkodzić szermierza. Nie chciał go przecież zabić! A skoro ten był shinobi, to powinien przeżyć takowy atak.

//Pytanie dla MG

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
41/34

Arinobu prychnął, kiedy Akihiko chciał wdać się w walkę, a jego spojrzenie śledziło każdy ruch chłopaka, gdy ten, z dość subtelnymi ruchami nadgarstka, wypuszczał swoje magnetyczne igły. Zawisły one w powietrzu, migocząc w świetle, tworząc metalową zasłonę między wojownikami. Chwilę później, z ust Akihiko wyrywa się okrzyk, a namagnesowane senbony, jak rój os, poleciały prosto w przeciwnika.

Zdawać by się mogło, że mężczyzna w haori zostanie teraz przeszyty w setkach miejsc. Jednak w jego ruchu było coś... nieoczekiwanego. Gdy senbony zaczęły go otaczać, nagle wyciągnął ze stronu drugiej, niż miał zwój, katanę. Ostrze niemal natychmiast pokryło się niebieską czakrą, a on wykonał technikę, która w tym przypadku okazała się być perfekcyjnie skrojona na miarę chwili. Trzy ostrza, każde cieńsze niż kartka pergaminu, ale ostrzejsze niż największe obawy Akihiko, przecięły powietrze z zimnym szelestem. Jeden po drugim, senbony zaczęły padać na ziemię, jak liście jesiennego drzewa po pierwszym przymrozku.

Nie było widać, by przeciwnik Akihiko wydał z siebie choćby oddech cięższy od szmeru wiatru. Jego ruchy były tak płynne i precyzyjne, że z trudem nadążały za nim nawet oczy najbardziej czujnych świadków tego pojedynku. Tylko kurz, wirujący w miejscu, gdzie przed chwilą stał, zdradzał, że w ogóle się poruszył. Trochę senbonów w niego trafiło, nie dał rady wszystkich zmieść. Jednak nie było ich tyle, żeby był jeżem lub miał jakąkolwiek ranę.

- Nadal chcesz walczysz? - zapytał z lekkim uśmieszkiem na twarzy.

  Ukryty tekst

[Akihiko Maji]

-Ewidentnie szermierz z krwi i kości... no cóż i z takimi walczyłem. Muszę to po prostu utrzymać na średnim dystansie i nie dać się mu zbliżyć.... A przynajmniej to jest plan, którego się on spodziewa, prawda? - zapytał samego siebie, komentując to, co właśnie rozegrało się przed jego oczami. Jego oponent zbił niemal wszystkie nadlatujące senbony i nie wydawał się zbytnio ranny, daleko też mu było do jeża. Nie zdołał jednak strącić wszystkich, co dawało już Akihiko jakąś informację, a przynajmniej wskazówkę. Tym razem chłopak dobył jednak nie zwoju z igłami, a swoich pięciu shurikenów, które potraktował nieco inną techniką klanu Maji.
-Wybacz, ale nie zwykłem odpuszczać, szczególnie, gdy zależy od tego dobro kogoś z mojej rodziny.... A może ty chcesz się poddać? - zapytał, dość neutralnym tonem, nie siląc się na żadne uśmieszki czy kpiące tony. Był poważny, śmiertelnie wręcz poważny i dawał swojemu oponentowi ostatnią szansę na poddanie się i oddanie zwoju. Może i czas nie gonił go tak jak ostatnio, ale wciąż, miał na barkach dobrobyt fizyczny i psychiczny swojej starszej siostry. A tę brzemię blondyn traktował poważnie, pomimo swojej nieśmiałości i braku pewności siebie. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że zmężniał i spoważniał. Jednak nie był to moment na rozważanie takich spraw.
-W takim razie niech rozbrzmi dźwięk uderzania stali o stal, a później o ciało. - skomentował spodziewaną odmowę swojego oponenta, po czym posłał ku niemu pięć shurikenów, pod delikatnie różnymi kątami, tak by nie mógł się przed wszystkimi uchylić. Jeśli zasłoni je mieczem, lub pozwoli się trafić... wtedy Akihiko zrealizuje pierwszy z dwóch kroków niezbędnych do pokonania oponenta za pomocą podstawowego sposobu walki klanu Maji. Wystarczyło tylko zamienić wroga albo jego broń w magnes...
Oczywiście, starał się mierzyć tak, by nie zabić swojego oponenta, a jedynie go unieruchomić. Dlatego też omijał oczy i inne wrażliwe punkty.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
43/34

W miarę jak shurikeny Akihiko przecinały powietrze, tworząc śmiertelny taniec metalu i cienia, samuraj znał wagę momentu. Szybkim ruchem schował miecz z powrotem do pochwy, a jego dłoń spoczywała na rękojeści miecza.

Jednym ruchem, samuraj wydobył ostrze, które wyłoniło się z pochwy, niemal niewidoczne dla ludzkiego oka. Technika użył, aby wykonać precyzyjne cięcie w kierunku shurikenów. Miecz zatańczył w powietrzu, a jednocześnie, dzięki wzrostowi szybkości zapewnionemu przez tę technikę, samuraj wykonał serię błyskawicznych ruchów, które miały na celu odwrócenie trajektorii lecących gwiazd.

Ostrze samuraja zatrzymało się z gracją, pozornie niewzruszone przez siłę z jaką Akihiko użył swoich shurikenów, które następnie spadły bezwładnie na ziemię. Nie wszystkie jednak. Jeden z shurikenów, nie do końca przewidziany w szermierczej choreografii, znalazł drogę przez obronę samuraja, przecinając jego skórę.

Samuraj, czując na twarzy oddech przeznaczenia, skupił swoje siły, aby zignorować tę drobną niewygodę. Teraz, kiedy Akihiko swoją siłę, samuraj wiedział, że nie może dopuścić do kolejnych ataków dystansowych, dlatego wykorzystując swoją szybkość i zwinność, pokonał dystans, który ich dzielił - jego katana w pochwie, a on gotowy do kolejnego ataku.

Akihiko musiał teraz podjąć decyzję – czy kontynuować wymianę ciosów na dystans, gdzie jego techniki magnetyczne dawały mu przewagę, czy zmierzyć się z samurajem twarzą w twarz, gdzie każdy ruch mógłby zaważyć na losach całego pojedynku. Problemem, którego pewnie przeciwnik nie przewidział było to, że jego broń obecnie była namagnesowana.

  Ukryty tekst

[Akihiko Maji]

Pięć shurikenów, nic czego doświadczony użytkownik miecza nie byłby w stanie zablokować... i o to właśnie blondynowi chodziło. Wystarczyło, że odbije jeden, reszty mógł nawet uniknąć, to by wystarczyło. I dopiął swego, albowiem nie dość, że samuraj odbił 4 pociski, to ostatni nawet go trafił! Blondyn mimowolnie się uśmiechnął, obrona przeciwnika miała luki, wystarczyło tylko napierać dalej. Szermierka jego oponenta była bez wątpienia piękna, jednak, nie mniej zabójcza, jeśli dało się użytkownikowi zbliżyć.
-Kończmy to. - stwierdził chłodno, głosem człowieka, który był absolutnie pewien tego, że dopiął swego. Miał teraz 3 tury, podczas których to mógł obrzucać przeciwnika całym żelastwem, które miał pod ręką. Pierwszy poleciał fuma shuriken, zdjęty z pleców, który to miał zmusić przeciwnika do wyciągnięcia miecza i sparowania obiektu. Następnie zaś, blondyn sięgnął po oba posiadane przez siebie zwoje, które odpieczętował niemal jednocześnie. Dwieście sześćdziesiąt senbonów, jeśli tylko wszystko poszło zgodnie z planem, powinno opuścić papierową skrytkę i polecieć prosto do wielkiego, ludzkiego magnesu, który właśnie szarżował na Akihiko. Mówiąc krótko, Maji planował zrobić ze swojego przeciwnika jeża. Jeśli tylko był w stanie, uskoczył do tyłu i wyciągnął swoją rękę do przodu, zamierzając również wprawić w ruch te senbony, które samuraj poprzednio zbił... co dawałoby łącznie pięć setek igieł w powietrzu, lecących w stronę użytkownika katany.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
45/34

Kończmy to, słowa te nie były groźbą, ale obietnicą zakończenia, które już się zbliżało.

Wiedząc, że jego przeciwnik jest teraz zmuszony do działania obronnego, Akihiko wyciągnął z pleców fuma shuriken – olbrzymią gwiazdę, której obecność w powietrzu wymusiła ruch miecza samuraja. To było jednak tylko zręczne odwrócenie uwagi, pierwszy krok do znacznie większego planu.

Bez chwili wahania, Akihiko rzucił się do swoich zwojów, odpieczętowując je oboma rękami, tworząc nawałnicę senbonów, które strzeliły w kierunku samuraja jak żelazny deszcz. Dwa zwoje, dwieście sześćdziesiąt igieł – każda z nich stała się teraz śmiertelnym zagrożeniem dla każdego, kto znalazłby się na ich drodze.

Samuraj, który dotychczas stał niezachwianie, teraz musiał zmierzyć się z całkowicie odmiennym wyzwaniem. W obliczu tego ostrzału, jego umiejętności szermiercze mogły nie wystarczyć.

Uchylił się, wykonując zwinne uniki, ale jak mógł uniknąć nieuchronnego? Senbony, które już wcześniej zbił, również były teraz pod kontrolą Akihiko, dołączając do nowej salwy, tworząc łącznie pięćset igieł zbliżających się do samuraja. Każdy jego ruch, każde drgnienie miecza, każdy oddech był teraz pod znakiem zapytania.

Pociski wirując, niemal w tanecznym rytmie, zaczęły docierać do swojego celu. Samuraj, z całym swoim doświadczeniem, nie był w stanie uniknąć wszystkich. W konsekwencji, mimo zwinnych ruchów, jego ubranie zostało przeszyte na wylot w wielu miejscach, a niektóre z senbonów zatrzymały się niebezpiecznie blisko skóry, rysując czerwone linie na jego ciele.

W tej mgle metalu, każda sekunda przynosiła nowe uderzenie. Mimo bólu i narastającego zmęczenia, samuraj wciąż utrzymywał swój miecz w ręku, jego ostrze błyszczało, nawet gdy krew zaczęła spływać po jego dłoni. To był obraz determinacji, obraz wojownika, który nawet w obliczu nieuniknionego, odmawiał poddania się bez walki.

- Nie tak szybko - warknął przez zęby, gdy jego oczy śledziły broń nadlatującą w jego kierunku. Ostatkiem sił wykonał kolejny skomplikowany manewr, używając swojego miecza, by odesłać jeszcze kilka z nich z powrotem w stronę Akihiko, choć wiedział, że to jedynie chwilowe rozwiązanie.

  Ukryty tekst

[Akihiko Maji]

Akihiko był pewien, że ten ruch zakończy ten pojedynek. Nawet jeśli nie planował zadawać ran śmiertelnych, to istniał pewien limit, którego ciało człowieka nie mogło przekroczyć. Pięćset igieł, opadających niczym deszcz i wbijających się w ciało... jeśli nie ból to sam aspekt psychologiczny wykończył by niejednego oponenta. W końcu, ten blondasek od Maji mógł mieć jeszcze więcej tego żelastwa, prawda? Nie żeby Akihiko miał, ale nie trzeba o tym mówić przeciwnikowi.
Samuraj jednak ani myślał się poddać, stał niewzruszenie pomimo bólu, jaki musiał odczuwać. Czyżby utrzymywał się na nogach samym hartem ducha i umysłem? A może faktycznie, Akihiko za słabo go docisnął? Maji westchnął, ukazując coś w rodzaju niezadowolenia. Oczywiście, normalnie podziwiałby taką postawę, gdyby chroniła ona jakiegoś cywila, a nie swoją skórę i ukradziony zwój.
-Chciałem rozwiązać to pokojowo. Wiń samego siebie, że stanąłeś na drodze brata, który desperacko próbuje pomóc siostrze. - warknął cicho i uniósł ręce do góry, wyciągając tym ruchem żelazny piasek z noszonej na plecach gurdy. Surowiec ten wpierw miał objąć teren pomiędzy walczącymi, pochłaniając wszystkie odbite senbony. Następnie blondyn wyciągnął rękę w kierunku samuraja i zacisnął ją delikatnie w pięść, wprawiając tym samym żelazne drobinki w ruch, by te objęły sylwetkę oponenta, zamykając go w ciasnym, podduszający uścisku. Maji chciał go bowiem pozbawić przytomności... albo woli walki... a najlepiej obu tych rzeczy. Jakby nie patrzeć, trochę się mu spieszyło z wykonaniem tego zadania, by jego siostra znów mogła być w pełni sprawna.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
47/34

Niewzruszenie samuraja, który stał jeszcze mimo deszczu żelaznych igieł, zdziwiło Akihiko. W oczach przeciwnika, pomimo widocznych obrażeń, tlił się płomień, który Akihiko znał aż za dobrze. Jego spojrzenie było takie samo. Był sfrustrowany, ale też zdecydowany na zakończenie tego, jak najszybciej. Liczyła na niego bliska osoba. Nie miał zamiaru narażać się na jej pyszczenie

Kiedy Akihiko podniósł ręce, z dłoni wysypał się żelazny piasek, który wirując między nim a jego przeciwnikiem, został posłany ku temu drugiemu. Piasek był przedłużeniem woli Akihiko, szybko pochłonął odbite senbony, wciągając je w jego arsenał. W końcu, zdecydowanym ruchem, Akihiko skierował żelazny piasek w stronę samuraja, tworząc wokół niego ciasne więzienie.

Samuraj, otoczony przez wirujący piasek, próbował przeciwstawić się rosnącemu naciskowi, ale z każdą chwilą jego ruchy stawały się coraz bardziej ograniczone. Akihiko, patrząc na swojego przeciwnika, mógł poczuć, jak opór maleje, jak siła woli samuraja walczy z nieubłaganym uściskiem żelaza.

- Dobra, smarkacz, poddaję się. Nie warto… - zawołał, próbując złapać oddech.

[Akihiko Maji]

Walka była już rozstrzygnięta w momencie, gdy okazało się, że samuraj nie posiada żadnej kontry przeciwko żelaznemu piaskowi. Ostrze katany nie było go w stanie przeciąć drobinek, które niczym pętla zaciskały się powoli wokół jej użytkownika. Zapewne tylko wola blondyna powstrzymała zbliżającą się nieubłaganie śmierć samuraja. Otulił go ciasno, tak by mężczyźnie ciężko było choćby wziąć głębszy oddech. Była to wyraźna wiadomość - jeden zły ruch i możesz być trupem. Samuraj chyba to zrozumiał bo głośno się poddał, na co blondyn zareagował skinieniem głowy.
-Cieszę się, że się rozumiemy. Nie chciałbym Ci zrobić czegoś trwałego, ale jeśli będziesz kręcić to się nie zawaham połamać ci kości. - skomentował, przekazując użytkownikowi katany dodatkowe ostrzeżenie, tak na wszelki wypadek. Podszedł do mężczyzny i za pomocą części żelaznego piasku wyrwał mu zarówno katanę, jak i zwój, którego poszukiwał. Jeśli się mu to udało, podniósł oba przedmioty, a następnie zebrał większość żelaznego piasku z powrotem do gurdy. Pozostawił tylko część, by tworzyło coś w rodzaju więzów, lub kajdanek na rękach pojmanego.
-A teraz idziemy do naszej wspólnej znajomej. Bez dyskusji i powoli. - odpowiedział, gdy tylko pozbierał te elementy swojego ekwipunku, które upadły na podłoże podczas walki. Następnie zamierzał się skierować do pani chirurg, by oddać w jej ręce zarówno złodzieja jak i ukradziony przez niego zwój.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
49/34

- Wystarczyło porozmawiać, smarku, a bym ci oddał… - samuraj wycharczał, nadal próbując złapać oddech. Akihiko jednak nic sobie z tego za bardzo nie zrobił, ale podszedł do niego, kiedy już był pewien, że ten jest unieszkodliwiony i nie dość, że wziął mu zwój, po który przyszedł, to jeszcze zabrał katanę, żeby samuraj był bezbronny. Zakładając oczywiście, że nie miał nic innego.

Potem już tylko pozostawało unieruchomić mu dłonie, schować większość piasku i dalej po prostu zaprowadzić złoczyńcę do kobiety, której złoczyńca buchnął zwój. Teraz, kiedy mógł już oddychać, mężczyzna wziął kilka głębokich wdechów i próbował dojść do siebie. Był całkiem pokiereszowany przez Akihiko, właściwie to mógłby się przejść do medyka i zostać opatrzony, inaczej była całkiem spora szansa, że dwa się jakieś zakażenie.

- Masz już to, czego potrzebujesz. Po co ci jestem? Po prostu pozwól mi iść, a nie będziesz miał już żadnych problemów - stwierdził mężczyzna, kiedy Akihiko go prowadził do kobiety, która go poprosiła o pomoc.

z/t

[Hikaito Kaguya]

ZT: viewtopic.php?f=69&p=230373#p230373

Hikaito poczuł znajome ukłucie w sercu – rywalizacja. Nie było już miejsca na spokojną analizę tego, dlaczego obaj dostali identyczne zadanie. Teraz liczył się tylko wyścig, tylko to, kto pierwszy postawi stopę w piekarni.

Chłopak wiedział, że Shikazu nie należy do najszybszych. Sam również nie słynął z błyskawicznych sprintów, ale posiadał coś, czego brakowało wielu – pomysłowość. Spojrzał w bok, na drewniany płotek oddzielający ogródek od ulicy. Zdecydował się – jeden dynamiczny sus, odbicie nogą i już znajdował się na dachu. Dachy były jego sprzymierzeńcem, jego naturalną trasą.

Powietrze smagało go po twarzy, kiedy przeskakiwał kolejne budynki, balansując na krawędziach dachówek. Ludzie w dole odwracali głowy, ktoś wskazał palcem, ktoś inny zaklął, bo Hikaito ledwo nie strącił suszącej się pościeli. Każdy wyskok był jak wyzwanie rzucone grawitacji – odbicie, lot, uderzenie stóp o krawędź kolejnego domu.

Im bliżej centrum, tym większy tłum. Z góry mógł dostrzec wąskie uliczki pełne handlarzy i przechodniów. Gdzieś tam musiał być Shikazu, ale Hikaito nie miał czasu, by go szukać wzrokiem – liczyło się tylko to, żeby być pierwszym.

Wreszcie dostrzegł znajomy szyld piekarni, lśniący w popołudniowym słońcu. Serce mu przyspieszyło. Bez wahania zeskoczył z dachu, obracając się w powietrzu i lądując miękko po serii salt. Kilka osób aż krzyknęło, odsuwając się w panice.

Hikaito, zdyszany, dopadł do drzwi i otworzył je szerokim ruchem. Uniósł list nad głowę jak trofeum, a na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmiech.

– Wiadomość od babuszki Emi! – oznajmił donośnie, pewny siebie, jakby cały tłum w piekarni miał być świadkiem jego zwycięstwa - o ile faktycznie był pierwszy.

[Zakata]

Poczta pustynna
Misja D - Hikaito Kaguya

---

Posty
Zakata 8
Hikaito Kaguya 7

---

Ruszyłeś momentalnie za swoim rywalem, los sprawił, że kolejny raz spotkaliście się na misji, tym razem dwóch osobnych, jednak cel się pokrywał. Wykorzystaliście tę okazję do kolejnej rywalizacji jaką miął być wyścig. Palące słońce pustynnego klimatu dawało o sobie znać, perfekcyjnie oświetlając trasę, pozostało jedno być pierwszym.

Postanowiłeś wystartować ile sił w nogach w przeciwieństwie do swojego przeciwnika, postanowiłeś odbić się od pobliskiego płotu i wylądować na dachu, niestety, nie byłeś aż tak wytrenowanym i szybkim shinobi by to zrobić w jednym skoku i o mało nie spadłeś ale udało ci się wspiąć na dach. Widziałeś jak twój przeciwnik nie kalkuluje tylko biegnie przed siebie, byłeś już lekko w tyle przez całą akcję.

Korzystając z tego, że nie musiałeś się bawić w zakręty tylko skakałeś po zadaszeniach budynków szybko nadrobiłeś. Tylko, że nie widziałeś już swojego rywala, ani pod sobą, ani przed sobą. Nie wiedziałeś w którym dokładnie momencie ale zderzyliście się barkami na jednym z dachów. Na co twój rywal tylko wzdechnął. Sama piekarnia była już za rogiem, przyszedł moment zeskoku i lądowania, postanowiłeś obrać drogę z serią salt, była efektowna, jednak nie aż tak efektywna i musiałeś by zamortyzować lądowanie zrobić przewrót po ziemi. Shizaku, nie miał zamiaru się bawić w takie rzeczy i wybrał ścieżkę po coraz niższych zadaszeniach.

Przed samym wejściem do sklepu szliście bark w bark wbiegając do piekarni i zostawiając dokładnie w tym samym momencie listy na ladzie krzycząc imiona staruszków. - Kei, znowu te dziadki młodych w wyścigi wkręcili. - I zaczęła się obsługa lekko uśmiechać.

Po tym wszystkim wyszliście z piekarni i staliście na przeciwko siebie z Shizaku, co dalej poczniecie, to zależy już tylko od was.

Misja zakończona sukcesem! Gratulacje!

---

Staruszka
Kobieta z sierocińca
Random
Shikazu

---

[Zakata]

Kiedy będą trutki?
Misja D - Hikaito Kaguya

---

Posty
Zakata 1
Hikaito Kaguya 0

---

Stałeś z rywalem przed piekarnią, nastała chwila ciszy jak patrzyliście sobie głęboko w oczy. Gdyby was zostawić tak na dłużej, to byście mogli tak stać cały dzień wpatrując się w siebie. Przerwało to wszystko dźwięk drzwi jak ktoś wychodził z piekarni, Shikazu się uśmiechnął i powiedział tylko - Do następnego. - Splatając dłonie za głową i odchodząc w nieznane. Ty zostałeś jeszcze chwile przed samą piekarnią, aż okazja na następną misję trafiła się szybciej niż sądziłeś.

Podszedł do Ciebie mężczyzna, obładowany jakimiś skrzyniami był dosyć chudy, ale wyglądał na bystrego, może to też było spowodowane strojem jaki miał na sobie, wskazywał na kogoś związanego z medycyną. - Przepraszam, nie chciałbyś sobie może dorobić? Nazywam się Haroshi Niguri i potrzebowałbym wsparcie w moim zakładzie? - Jeżeli się zgadzasz mu pomóc to od razu wręcza ci dwie z pięciu skrzyni jakie nosił. - Chodź zaniesiemy do mnie na kwaterę. - Wyglądał na mocno zmęczonego tym przenoszeniem tego wszystkiego.

- Sama kwatera jest niedaleko, tylko na drugiej stronie osady, sam bym to cały dzień nosił, a tak to spadłeś mi jak manna z nieba. - Powiedział zadowolony, przyśpieszając w stronę miejsca docelowego. Ciekawe co tam mogło się znajdować, może też mógł być jakimś szalonym naukowcem. Kto wie to wszystko i czym jest ta cała kwatera?

---

Haroshi Niguri
Shikazu

---