[Event] Trybuny Południe

[Misae]

Fenek tylko nadstawiał swój łeb, aby olbrzym dalej miział go między uszami, choć zachowywał przy tym dalej poważną minę jak wtedy gdy Baji również go głaskał. Tym jednak razem nie oczekiwał, że dostanie zaraz coś dobrego, lecz bardziej, aby ktoś kto będzie patrzył na niego z boku nie uważał, że fenek przestał być czujny. Jego uszy dalej śledziły otoczenie za ewentualnym zagrożeniem dla nowego przyjaciela. W końcu kto jak kto, ale on na pewno da radę obronić Souei’a.
Skoro o białowłosym mowa. Zdawał się być już znużony dzisiejszym dniem. Ciekawe czy chodziło jedynie o przeciągający się pojedynek czy nadmiar wrażeń jaki zapewniło mu tak bogate i różnorodne towarzystwo. Raczej nie wyglądał jak ktoś kto poza typowym rozmawianiem o pogodzie z klientami Fugu lubił nadmiar towarzystwa. Pewnie dlatego przy samym barze nie było zbyt wielu miejsc siedzących. Był to pewien kontrast między nimi. Misae dobrze czuła się w towarzystwie. Zawsze otaczali ją przyjaciele, a jako córka polityka musiała szybko odnajdywać się w w zupełnie nowym towarzystwie i zawsze być kwitnącą oazą dobrego wychowania i wdzięku. Jakże zimnym prysznicem był dla niej czas, gdy jedynym towarzyszem podróży i dnia codziennego był dla niej fenek. Nic więc dziwnego, że stał się on dla niej tak ważnym elementem życia. Te miesiące nauczyły ją pokory i czerpania radości z ciszy. Były też smutną lekcją, że niektóre ścieżki zostają rozdzielone i mogą nigdy więcej się nie przeciąć… i to nawet te, które wydawały się być nierozerwalnie ze sobą splecione.
Podparła się łokciami i kolana, a podbródek o dłonie pochylając się do przodu by mieć wygodniejszą pozycję do oglądania. Nie będzie siedziała przez te wszystkie godziny prężąc się jak dama. Czasem może postawić po prostu na wygodę. Słysząc niecierpliwe słowa Masudy uśmiechnęła się lekko, jednakże w jej wyrazie nie było rozbawienia czy pogody. Była nostalgia i coś, co wydawać się mogło być smutkiem. Sama nie do końca wiedziała jakimi emocjami targa teraz jej serce. Było ich bardzo dużo, a kolejne dni przynosiły tylko więcej i więcej.
-Nie bądź taki, dla wielu ludzi tutaj jest to jedyny przejaw rozrywki po miesiącach wojen, zwłaszcza, że ze wszystkich dzisiejszych ta jest jedną z najprzystępniejszych i atrakcyjnych dla oglądających - nie było w jej głosie nagany, raczej cierpliwe wyjaśnienie, że jeśli posiedzą tutaj jeszcze kilka chwil naprawdę nikomu korona z głowy nie spadnie. Nie zamierzała go upominać, a najzwyczajniej w świecie pokazać inny punkt widzenia. Jeżeli bardzo naglił go czas mógł wstać i wyjść, jeżeli jednak tak nie było, mógł posiedzieć jeszcze chwilę i obejrzeć starania Nany i Renkuro. Oboje wkładali całe serce w tą walkę, więc należało uszanować ich starania.
Nie obracając zanadto głowy posłała mu figlarny uśmiech spoglądając na niego oczkiem.
-Jeśli z jakiś przyczyn będziesz potrzebował po swojej walce pomocy, to powinnam być na trybunach… choć czuję, że to przeciwnik powinien bardziej martwić się czy są tu dobrzy medycy - zażartowała, wracając spojrzeniem na arenę, choć, co tu dużo kryć jej oferta była szczera. Nie wiedziała czy mafia tak po prostu bez strachu chodzi do losowych medyków czy może bojąc się, że ktoś zapłaci za ich „sprzątnięcie” wolą na własną rękę się leczyć. Tu pojawiało się kolejne pytanie. Czy Masuda podróżował sam? Nie widziała do tej pory nikogo w jego towarzystwie, co wcale nie oznaczało, że nikogo nie było. Mogli być i to w sporej liczbie, dbając o to, aby nie rzucać się w oczy. Kiedyś go zapyta, lecz na pewno nie na środku trybun.

[Souei]

Tak, tak... zdawał sobie sprawę po co to wszystko się odbywa. Mimo niewielkiego paradoksu, że aby zapomnieć o wojnie zorganizowano pokazowe walki, taka formuła zdawała się spełniać swoje zadanie. Chleba i igrzysk... Souei nie zamierzał krytykować ludzi, którzy zebrali się na stadionie aby dopingować zawodników. Sam był przecież jednym z nich. Po prostu zdążył się już nasycić tymi emocjami i atmosferą i najzwyczajniej w świecie chciał odpocząć. Z natury był domatorem, dlatego lubił spędzać czas w Fugu. Profesja Pazura zmuszała go jednak do pracy w terenie, w którym potrafił się odnaleźć, ale jeśli chodzi o relaks, to preferował spokojne i ciche miejsca. Zamierzał jednak zostać do samego końca, aby potem nie żałować, że przegapił coś ważnego.
Zgadzał się z Misae, że walka mogła się podobać, bo pomimo niedoskonałej egzekucji niektórych akcji, obfitowała w zwroty akcji i widowiskowe techniki. Nawet teraz, patrząc na pole walki można było obserwować kolejną, która miała spalić kilka marionetek naraz. I znowu połowiczny sukces. Nanie coś się udało, ale ostatecznie sama oberwała chyba jeszcze bardziej. Oboje odnieśli zresztą znaczne obrażenia, a więc była szansa na to, że starcie zakończy w najbliższych ruchach.
Z jednej strony miło było słyszeć, że Kyoushi i Misae oczekują od niego łatwego zwycięstwa. Z drugiej natomiast on sam nie był taki śmiały w osądach. Z reguły był bardzo czujny i rzadko opuszczał gardę, więc pewność siebie w stylu Shiroyashy nie leżała w jego naturze. Gdyby była tu mowa o jakimś typowym przeciwniku, wtedy pewnie nie miałby wątpliwości, natomiast wiedział już, że jego oponentem będzie cel całej eskapady do Sogen. Czy elita Ekibyo, najbliżsi współpracownicy Ryuchiego to ktoś, kogo można zlekceważyć? Wątpił w to, dlatego pozostawał gotowy na wszystko.
- Jeśli jutro też będziesz się kręcić gdzieś tutaj na trybunie, to się zgłoszę. - Zdawał sobie sprawę z tego, że Misae ma wielki talent do pomagania innym. Widać to było przed chwilą, gdy w kilka minut albo nawet skund w pełni wyleczyła Kyoushiego ale też wcześniej, gdy podczas pobytu w Shigashi pomagała w szpitalu. Na pewno znała się na tej robocie i będzie lepszym wyborem, niż ślepy los siedzący gdzieś tam w stadionowym punkcie opatrunkowym.
- Jeszcze nie wiem jak to rozegrać. Na pewno nie zamierzam iść na całość, chyba że będzie wyjątkowo ciężko. - Wspomniał jeszcze, aby ostudzić trochę oczekiwania. Nie chciał rozjechać swojego przeciwnika i tym samym zwrócić na siebie uwagę całej publiczności i nie tylko. Byłby bardzo zadowolony, gdyby to jego walka była najnudniejszą z całej pierwszej rundy.

[Misae]

Wierzyła w niego, tak jak wierzyła we wszystkich swoich towarzyszy, odkąd coraz więcej czasu dane im było spędzać razem tym bardziej naturalnym było traktowanie Masudy nie jako właściciela knajpki, w której można zjeść, lecz jako osobę, z którą chce się rozmawiać, cieszyć się takimi rzeczami jak turniej czy podejmować kolejnych zadań i misji. Nie przeszkadzała jej jego małomówna natura, sama często nadawała zbyt dużo, więc dobrze się uzupełniali, a natura marudy? Phi. Gdyby miało jej to przeszkadzać, to już dawno zostawiłaby Tomoe gdzieś w domu samotnego liska, bo to ten maluch wiedział jak zagrać na najdelikatniejszych i najbardziej wrażliwych tonach kunoichi.
-Nie planuje opuszczać Sogen przed końcem turnieju, jeżeli nie na trybunach na pewno i tak jakoś się złapiemy - nie miała wątpliwości, że jeżeli Souei będzie chciał ją zlokalizować to sobie z tym doskonale poradzi. Jakiś czas temu udowodnili jak nieznośnie skutecznym są duetem poszukiwawczym, który na pewno w pojedynkę wcale dużo nie traci. Yamanaka też nie zamierzała się przed nim chować. O ile zamierzała spędzić kolejny dzień na trybunach zdawała sobie sprawę, że życie lubi takowe plany zmieniać, chciała więc aby wiedział, że może spokojnie jej szukać i na niej polegać. Nie miała zbyt wiele do zaoferowania, ani mocnych stron, którymi się wyróżniała, więc może choć to składanie do kupy mogło być tym, na co inni w jej wykonaniu mogli liczyć.
Z pójściem na całość bądź nie, mogło być różnie - dzisiejszy dzień był tego najlepszym dowodem. Spodziewała się, że Kyoushi dużo sprawniej poradzi sobie ze swoim oponentem, lecz los postanowił zagrać wszystkim na losie i Wujek Kaguyek bardzo skutecznie odpowiadał na to co silniejsze techniki w wykonaniu tego porywczego Kota, aż oboje musieli się zaszachować sprawdzając się nawzajem, kto zrezygnuje pierwszy. Szczęśliwie dla Siwego, to kościany wojownik uległ.
-Musisz się wyspać, zjeść syte, ale nie zbyt ciężkie śniadanie i przyjść godzinę przed rozpoczęciem - pouczyła go, łagodnie, lekko żartobliwie, jednak z wyczuwalną troską. Na pewno wiedział o tym, to nie był jego pierwszy dzień w roli ninja, to nie było jego pierwsze wyzwanie, a mimo to, człowiek nabierając rutyny zapomina o istotnym szczegółach i przestaje o siebie dbać. Czasem dobrze było jak ktoś z boku przypomniał o zjedzeniu śniadania czy spaniu - dla niektórych wcale nie było to tak jasne.
-Dobrze gada! Zjedz i wyśpij się i zjedz - zawtórował Tomoe merdając z ekscytacją ogonem. Jego wielkie, niczym u laleczki czekoladowe oczka patrzyły na wielkoluda, jakby w ten sposób miał go utwierdzić w pewności co do tego planu.
-No proszę… nie można odmówić im serca do walki - byli zawzięci i zmotywowani. Nawet teraz. Tak bardzo ranni. Tak bardzo zmęczeni. Podnosili się i parli dalej. Umiejętności kiedyś się wypracuje, ale silnego serca nie da się zdobyć. Jeżeli nie nie masz ducha wojownika, nawet najpotężniejsza technika nie uratuje ci skóry. Niezwykła przyszłość malowała się przed tą dwójką.

[Souei]

Miała rację w tym, że w razie potrzeby na pewno znajdą się bez problemu. Co prawda Souei wolałby nie tracić na to czasu gdy będzie potrzebował pomocy po walce, ale miał nadzieję, że nie będzie niezdolny do tego, aby w razie potrzeby dotrzeć do medyka o własnych siłach.
- Tia... - Przytaknął bez entuzjazmu. Najwyżej jakoś sobie poradzi, w końcu był w stanie całkiem nieźle regenerować się wchłaniając innych ludzi, a tych przecież kręciło się tutaj pełno... To była dopiero interesująca ostateczność.
Spojrzał ponownie na arenę, gdzie ostatnia para walczących trzymała ich w napięciu niemal do ostatniego tchu. Końcówka była iście filmowa, z dramatyczną wymianą ciosów, którą ostatecznie przerwał sędzia. Dokładnie w tym samym momencie, Matsuda wstał z miejsca i nie angażując się w rozlegające się dookoła wiwaty i oklaski, otulił się szczelniej płaszczem.
- No, to do jutra. - Głasknął fenka jeszcze ten jeden ostatni raz, po czym posłał jeszcze spojrzenie Bajiemu, któremu ostatnie akrobacje Nany i Renkuro odjęły mowę.
Wolał uniknąć kolejek przy wyjściach z areny, aby nie musieć się tłoczyć ramię w ramię z innymi widzami. Poza tym, przed powrotem do swojego pokoju chciał jeszcze podjąć drugą próbę znalezienia i zakupu ekwipunku, którego wcześniej szukał. Być może nie był mu on niezbędny, ale zawsze lepiej jest mieć więcej możliwości, niż mniej. Czas pokaże, czy w ogóle będzie to miało jakiekolwiek znaczenie.

zt.

[Misae]

Dzień chylił się ku końcowi. Dobrze. Działo się bardzo dużo i pełen był wielu emocji - od radości, po strach i troskę o przyjaciela. Zawsze tak było. Zawsze tego typu wydarzenia były naznaczone bardzo dużym ładunkiem emocjonalnym. Czy było to dobre czy złe? Trudno określić. Była to bardziej specyfika samego wydarzenia, w którym każdy mógł dostrzec wachlarz pozytywnych i negatywnych cech. No ale nie miało to teraz znaczenia. Ważne było, że koniec końców walka Nany i Renkuro dobiegła końca. Ta dopiero napełniona była ładunkiem emocjonalnym. Aż do samego końca. Prawdziwa uczta dla konesera. Choć nie brakowało w niej błędów dalej była niezwykle przyjemna dla oka.
Gdy tylko dobiegła końca Souei od razu się podniósł.
-Do jutra - skinęła mu na pożegnanie.
-Do zobaczenia dobrodzieju! - zawtórował jej lisek przyjmując ostatnie głaski.
W końcu kunoichi sama się zebrała i z szerokim uśmiechem pożegnała Baji’ego, który przejęty był tak bardzo, że nie dawał znaków życia. Kunoichi na wszelki wypadek sprawdziła czy oddycha. Klatka piersiowa się ruszała więc chyba oddychał. Misae wzięła w ramiona małego liska, aby nikt przypadkiem go nie podeptał i ruszyła w kierunku wyjścia z areny. Pora aby pójść spać i odpocząć…

ZT

[Baji]

Walki dobiegły końca, moje dotychczasowe towarzystwo również zdążyło już mnie opuścić dlatego po krótkiej chwili i ja postanowiłem zebrać się do domu. Nie miałem ochoty tego dnia na zwiedzanie czy zakupy bo jednak pieniędzy to mi za dużo nie zostało, a wiadomo jak idziesz szybciej spać to można zaoszczędzić na kolacji.
Zebrałem się więc i spokojnym krokiem z lekkim uśmiechem skierowałem się jak postanowiłem do domu gdzie nie siedziałem zbyt długo ani nie wdawałem się z nikim w zbędne konwersacje. Myślami wciąż byłem na arenie oglądając dzisiejsze starcia. W mojej głowie rodziły się pytania czy dałbym im radę? Teraz mając przewagę znajomości ich zdolności na pewno moje szanse były by większe.
Zamknąłem oczy i pogrążyłem się we śnie, a następnego dnia ponownie ruszyłem na arenę jednak tym razem choć część walk zdążyła dobiec końca nie zjawił się nikt z poznanych do tej pory. Ani Misae, Mikoto, ani Kyoushi, Sae też nie było widać ani słychać zresztą jak Kana i Kazumy. W sumie jedyna znajoma twarz jaką dojrzałem z trybuny to był ten olbrzym. Souei-san który tego dnia miał stanąć w szranki. Nawet trochę było mi szkoda przeciwnika siwego kolosa jednak to właśnie temu milczkowi dopingowałem.

[Baji]

Walki pierwszej tury dobiegły końca, a chwilę po nich z areny zaczęła również ulatywać ta gęsta jak zupa atmosfera pełna niesamowitych emocji wywołanych starciami. Wraz z ogłoszeniem ostatniego zwycięzcy część ludzi zmieniła się w żywy potop, który porywał kolejnych nieostrożnie wstających z miejsca widzów w kierunku wyjścia. Widząc to uznałem, że najbezpieczniej będzie zaczekać. Na arenę przychodziłem jako pierwszy, a jak to się mówi pierwsi będą ostatnimi.
Przemierzając ulice Kōtei zastanawiało mnie czy spędzanie kolejnych dni w wiosce Uchiha ma dla mnie jakikolwiek większy sens bo może i Kazuma oraz Kan wygrali swojej walki i mógłbym obejrzeć ich dalsze zmagania dopingując ich z trybuny ale czy miało to znaczenie? Właściwie to całą pierwszą rundę wspólnie spędziliśmy dosłownie parę chwil. Więcej czasu spędziłem w towarzystwie Misae i Soueia... w sumie nawet Kyoushiego. Ponadto przybyłem i tak głównie po to żeby zobaczyć zdolności i możliwości innych shinobich i ten cel osiągnąłem.
Raczej i tak już nie pokażą nic więcej ponad pierwszą rundę... większość starć była na tyle wyrównana, że pewnie odsłonili swoje karty. Za wyjątkiem tych którzy kryli się w dymie... w sumie to pewnie któryś z nich wygra turniej. Shinobi nie powinien tak łatwo pozwalać się podglądać. Choć w sumie Kan też dobrze zrobił kryjąc się w lesie chociaż samo to mógł zachować na później. Chyba że ma coś w zanadrzu. Ciekawe... jest aż tak potężny? Nie. Raczej mało możliwe inaczej byłby dużo bardziej znany.
Moje niezdecydowanie co do opuszczenia turnieju przeciągało się niemiłosiernie, tym bardziej że samotna droga z powrotem nie bardzo mi się marzyła choć wcale bym się nie zdziwił gdyby wracając po turnieju zapomnieli o mnie. Wracając jednak do tematu. Czas upływał nieubłaganie, a ja właściwie nic nie zrobiłem w kierunku zebrania się do drogi powrotnej. Zamiast tego spacerowałem uliczkami wioski co raz bardziej zapisując sobie w pamięci rozkład ulic. Skąd dokąd prowadzi która droga, jednocześnie kupiona przeze mnie zbroja powoli stawała się co raz lżejsza i jakby lepiej dopasowana do mnie. Oczywiście było to jedynie złudzenie bo jak metalowe płyty miały by się do mnie dopasować?
W sumie to nie zauważyłem nawet kiedy nastał dzień kolejnej rundy, a mi nie pozostało nic innego jak obejrzeć zmagania moich rodaków i po dopingować nowych znajomych. Przez chwilę przeszło mi przez myśl żeby może udać się na inną część areny ale koniec końców podświadomie znalazłem się dokładnie tam skąd parę dni wcześniej wychodziłem. Zająłem miejsce i skierowałem wzrok na przyszłe pole bitwy.
Powodzenia. Kan. Kazuma. Dajcie z siebie wszystko. Zacisnąłem delikatnie kciuki czekając aż walczący zajmą swoje miejsca i rozpocznie się spektakl.

[Mujin]

Dni pomiędzy walkami uzmysłowiły mu dwie rzeczy. Pierwsza - turniej potrwa zdecydowanie zbyt długo, jak na jego gust. Zdecydowanie za dużo. Wolał załatwiać swoje sprawy szybko i bezproblemowo, bez długiego rozłożenia w czasie obowiązków. Szybkie i profesjonalne projekty były czymś w rodzaju osobistej preferencji. Dawały szybkie rezultaty, szybkie rozwiązania i szybkie środki finansowe. Długotrwałe, rozłożone w czasie prace i podjęte inicjatywy oczywiście mogły dawać odpowiednio długoterminowe efekty, ale wymagało regularności i odpowiedniego zaangażowania. Czegoś, czego w takich warunkach nie mógł robić. Liczni ludzie, cały czas zmieniająca się obsada widzów wokoło niego, walki które nie pozwalały na jasne i spokojne zbadanie poszczególnych umiejętności... Gdyby tylko był w stanie wziąć takiego Kaguya i przeprowadzić na nim stosowne badanie, dodatkowo chętnego opowiedzieć i wyjaśnić poszczególne zagadnienia. Gdyby jeszcze zgodził się na zaaplikowanie znieczulenia i sprawdzenie jego zdolności regeneracyjnych... Oczywiście cięcie i generowanie ran nie było uniwersalnym, najlepszym sposobem na badanie nieznanego, ale na pewno było skuteczne w przypadku jednostek ze zdolnościami regeneracyjnymi.
Tak zamyslony zdecydował się na ruszenie na trybuny. Ostatnie dni spędził na spisywaniu swoich technik w kompleksowe poradniki pomagające w ich nauce, przy statywie i w sklepach. Poszukiwał oczywiście konkretnych rodzajów ziół, idealnych do produkcji szeroko pojętych trucizn. Nie znalazł ich niestety, a Shigashi po drodze zdecydowanie nie miał. Czemu miałby przyrządzać truciznę paraliżującą na turnieju, czyli ogromnym publicznym wydarzeniu? Bo chciał. I tak nikt się nie dowie, nikt go za to nie wsadzi do aresztu. Bo za co? Cóż, może i tworzenie trucizny nie jest ujęte w żadnym formalnym spisie, ale przecież mogą postąpić poza protokołem...
Zastanawianie się nad takimi rzeczami nie miało produktywnej przyczyny, z racji tego, że już tego dokonał. W związku z tym trzeba było po prostu nie wychylać się i nie afiszować w obecności przedstawicieli prawa. A tych chyba robiło się więcej. Ot luźna obserwacja, ale na pewno był ku temu powód. Może to niedawny incydent w szpitalu? Może jeszcze coś innego? Cokolwiek to było, nie przeszkodziło mu w podróży na trybuny. Które? Którekolwiek, w zasadzie. Dowolne. I tak padło na południowe. Potem miejsce. Które? Już nie dowolne, bo musiał widzieć doskonale wszystkie walki i wszystkie móc zapisywać. Znalazł takowe. Los chciał, a właściwie to on tak chciał, że usiadł obok dość wyróżniającego się indywiduum. Dwukolorowe włosy. Czarne i białe jednocześnie? Ewidentnie esteta. Kołczan i łuk, kolejny strzelec. Zapewne ninja, żaden zwykły człowiek o profesji łowieckiej nie zabierałby swojego sprzętu na takie wydarzenie. Czyli ninja. Albo wyszkolony cywil.
Mujin górował nad nieznajomym. Na oko około dwadzieścia centymetrów różnicy. Nic niezwykłego dla medyka, prawie zawsze górował nad innymi. Pierw Mujin położył zwój przy krzesełku, a potem sam na nim usiadł. Wyciągnął notes i ołówek z torby na plecach i zaczał szybko notować, patrząc na areny. Kto walczył? Gdy tylko pojedynki się zaczną, będzie gotowy. Jego wzrok przeniósł się na nietypowego jegomościa.
- Białe włosy. Naturalny pigment czy farbowane? - zagadał Mujin. Nie miał żadnej obligacji czy konkretnego powodu, by szukać rozmowy czy wspólnego tematu. Ot uznał, że ta osoba może okazać się kolejnym ciekawym nabytkiem do kolekcji znajomości, albo okaże się potencjalnym klientem. Niczego nie tracił, inicjując rozmowę.

W wątku: Mujin, Baji

[Papyrus]

  Ukryty tekst

Wysoki mężczyzna przecisnął się przez tłum i przysiadł się obok Bajiego i Mujina. Na twarzy miał lekki zarost, jego włosy były dość niedbale spięte, a kimono nieco rozchełstane. Baji rozpoznał w nim mężczyznę, który w jednej z poprzednich walk bardzo szybko i sprawnie pokonał swojego przeciwnika jedynie za pomocą taijutsu. Sporo się o nim mówiło i bardzo dużo zakładów zostało na niego postawionych. Owszem, było kilka innych, widowiskowych walk, ale szybkość i siła mężczyzny doprawdy zwróciła na siebie uwagę.

Amari Taro.

- Mujin-sensei - przywitał się Taro i usiadł obok, dość niedbale. W jego posturze dało się jednak zobaczyć pewne napięcie. - Specyfik sprawdził się świetnie. Będę potrzebował więcej na następne walki. A jeżeli coś jeszcze masz, to też bardzo chętnie. Ale chyba wam przeszkodziłem w rozmowie. Amari Taro z Ryuzaku. Miałem chyba ostatnią walkę.

Amari Taro

[Renkuro]

Renkuro nie wiedział dokąd dokładnie powinien pójść. Miał do wyboru cztery trybuny. Po dłuższej chwili stania jak kołek na środku drogi podjął decyzję, by iść na południe. Unia leżało poniekąd na południu świata więc uznał to za całkiem dobrą prognozę. Czy szukał kogoś specjalnego? Nie, raczej miał nadzieję, że spotka jedną z wielu osób, które miał na liście jako takie z którymi można porozmawiać. Jedną z nich był oczywiście Ori, innymi Azuma i Nana, a jeszcze innymi chociażby rodacy z Unii czy posiadacze tej dziwnej umiejętności, która zmieniała ciało użytkownika w potwora. Osób od których coś chciał było naprawdę wiele. Dlatego też nie było większego znaczenia jaki kierunek obierze, bo zawsze była nadzieja, że akurat kogoś spotka.
Tak więc wszedł przez odpowiednie wejście i ruszył schodami w górę. Powiewy zimowego wiatru były kłująco lodowate i na chwilę w jego pamięci odżył widok lodowych ptaków autorstwa mężczyzny, którego zabili na murze. Otrząsnął się z nieprzyjemnych wspomnień i po raz kolejny przystanął. Rozejrzał się szukając znajomych twarzy. Nie potrzebował wiele czasu, by zauważyć siedzącego na uboczu lekarza z kliniki, który współpracował z Orim. Gawędził z innym mężczyzną, a także właśnie podszedł do nich jeden z zawodników, który popisał się całkiem niezłą kondycją podczas swojej walki. Doborowe towarzystwo. Wykształcony lekarz i czarny koń wyścigu. Już chciał odejść by nie psuć im poranka swoją obecnością, ale zmienił zdanie. Może będzie wiedział gdzie znaleźć swojego kolegę lekarza, a także co się stało z Naną pomyślał czerwonooki. Kolejną rzeczą, która przeważyła szalę było uzbrojenie rozmówcy medyka. Miał on bowiem łuk. Niezbyt często spotykana broń. Znaczy niby tak, ale też nie. Rzadko widywał ludzi faktycznie obytych w używaniu tego typu narzędzi. Łuki wymagały tak samo jak lalki precyzji w użytkowaniu oraz bazowały tak samo jak one na żyłce. Inna sprawa, że ciężko by ludzie w mieście kupieckim z takowego korzystali. Nawet gdy mowa o zakapiorach z mafii to taka broń była bardzo nieporęczna w mocno zurbanizowanym terenie. Nie pomagało również to, że była to dosyć charakterystyczna broń i ciężko było ją ukryć przed chociażby władzami.
Przeczesał swoje białe włosy i wrzucił na swoją dziewczęcą i delikatną twarz niewinny uśmiech. Szybkim krokiem ruszył w kierunku grupki ludzi modląc się w duchu żeby go nie spławili. Troszkę zestresowany podszedł do olbrzyma. Bo ciężko nie nazwać tak kogoś kto mierzył na oko prawie dwa metry. Odnotował przy okazji fakt, że jegomość ten tak samo jak on nosił na plecach wielki zwój oraz dużą torbę. Oznaczało to, że być może posiada również wysokie zdolności jeśli chodzi o funjutsu.
-H-hej dzień dobry panie lekarzu. Przepraszam, że przeszkadzam ale chciałem się tylko dowiedzieć czy wiadomo co z Naną.

[Baji]

Zajęcie tego samego miejsca co wcześniej niosło ze sobą, jak się okazało, niesamowite profity. Ludzie wokół chyba zaczynali uznawać ową ławkę za moją własność bo z początku nikt nie kwapił się by zająć miejsce obok. Z jednej strony było to trochę smutne ale z drugiej miałem całą dla siebie podczas gdy co niektórzy cisnęli się jak sardynki w puszcze na swoich. Przez chwilę nawet zastanawiałem się czy to może mój wygląd ich odstrasza od potencjalnej interakcji ze mną do której mogło by dojść gdyby zajęli miejsce zbyt blisko.... jednak szybko odgoniłem tą myśl bo jeśli już to prędzej by się bali olbrzyma Soueia, a jednak gdy siadał nikt nie uciekał. Przynajmniej ja nie dojrzałem takiej sytuacji.
Skoro mowa o olbrzymach, Turniej Pokoju był dla nich chyba czymś w rodzaju zlotu. Parę dni wcześniej poznałem Brwiściocha z ferajny pięknej Misae i szalonego Kyoushiego, a teraz zjawił się chyba nawet jeszcze większy... człowiek? Ludzie mogą tak bardzo urosnąć?! Tego nie byłem pewny, jednak ten miał nieco łagodniejszy wygląd. Choć prawdę mówiąc ciężko było mówić o wyglądzie bo większość ciała miał starannie ukrytą.
Nie kryłem zaskoczenia gdy zajął miejsce obok mnie, właściwie to dość niegrzecznie gapiłem się na niego z zadartą ku górze głową i lekko rozdziawionymi ustami. I oczywiście miałem świadomość, że to niegrzeczne z mojej strony ale nie bardzo mogłem opanować swojego zdziwienia w pierwszej chwili.
-Prze-przepraszam? - słowa kolosa dotarły do moich uszu lecz w pierwszej chwili wydały się niezrozumiałe, tak jak gdyby przemówił do mnie w zupełnie obcym lecz podobnie brzmiącym języku -Ahh, moje włosy? Mam je od urodzenia, z początku uważałem że są idiotyczne ale przywykłem do nich, czasem nawet zapominam że są nietypowe. A panu co się stało?
Odpowiedziałem jeszcze nim przybył do nas kolejny, wyraźnie wskazując wzrokiem mojemu rozmówcy że chodzi mi o bandaże. Nie widziałem go na żadnej arenie pośród walczących więc było to całkiem ciekawe. Ciekawiło mnie też czy wszystkie olbrzymy się znają i czy jest jakaś wioska gdzie rodzą się tacy wielcy czy to zwykła kwestia przypadku tak jak z moimi włosami.
Nieszczęścia chodzą parami, jak głosiło stare ludowe porzekadło. Czymkolwiek właściwie jest porzekadło. W moim przypadku jednak szczęście chodziło trojaczkami. Tak jak na pierwszej części tego turnieju tak i teraz w tym samym miejscu pojawiły się już trzy nowe osoby z czego dwójka brała udział w walkach.
Pierwszy zjawił się Amari Taro, który nie specjalnie zainteresowany był moją osobą, a raczej kolosem który niedawno przysiadł się obok. Miało to jednak swoje plusy bo w taki oto sposób poznałem imię zabandażowanego. Mujin-sama. Powtórzyłem w głowie aby utrwalić sobie w pamięci ten szczegół.
-Baji z Prastarego Lasu, cała przyjemność po mojej stronie. Mujin-sama, Amari-sama. - odparłem wstając na równe nogi aby delikatnie ukłonić się obu mężczyznom -Widziałem pańską walkę, muszę przyznać że była niesamowita. Nie sądziłem, że człowiek nawet bez broni może być tak silny.
Zająłem ponownie swoje miejsce, a chwilę później zjawił się ON. Ten którego imienia lepiej nie wymawiać. Pogromca uśmiechu dzieci oraz pięknej Nany. Duży chłopiec bawiący się lalkami, REN-KUUUUU-ROOOOOO! Gdy zjawił się również wykazał mną zerowe zainteresowanie i jak szybko się okazało zbliżył się tylko ze względu na Mujina-sama który jak się okazało był lekarzem.
Olbrzym jest chyba sławny... Pomyślałem łapiąc się za potylice uzmysławiając sobie jak bardzo sława może się przydawać ale i przy okazji jak mocno może utrudniać życie. W końcu nie skończyłem wymieniać się uprzejmościami z Mujinem, a już znałem jego imię jak i profesję, a gdybym się nie przedstawił On nie widział by o mnie nic prócz tego co dostrzegalne gołym okiem.

[Mujin]

- Czyli naturalne. Faktycznie nietypowe. A ze mną co się stało? Nie rozumiem pytania? - Mujin szczerze nie wiedział, o co chodziło w jego osobie? Co było w nim nie tak? Oczywiście różnił się nieco od innych ludzi, swoją smukłością i wzrostem, dla przykładu. Był ogólnie bardziej kobiecy niż męski, oceniając po kanonach tych stwierdzeń w publicznym rozumieniu. Zrozumiał dopiero po tym, jak spojrzał na wzrok młodzieńca. Bandaże? No tak, oczywiście.
- A, nic mi się nie stało. Bandaże służą do ograniczania bezpośredniego kontaktu z ludźmi. Bardzo poważnie traktuję sterylność swojej osoby ze względów zawodowych. Tego wymaga moja medyczna profesja. - nigdy by o tym nie pomyślał. Dla niego stało się to po prostu zbyt oczywiste. Jak noszenie koszuli albo butów. Ot kolejny element jego uniformu, który nosił ze względów praktycznych. Ale że też nieznajomy to zauważył... Bardzo miło? Z jego strony, znaczy się? Albo chciał po prostu przeciągnąć rozmowę. I wtedy też, chwilę po tym, jeden z jego robaczków dał mu znać o obecności osoby wcześniej naznaczonej. To pozostawiało kilka opcji, z czego najlepszą z nich byłby Amaro. Chciał z nim przegadać parę rzeczy, więc ostatecznie dobrze się złożyło. I to potwierdziło jego upadającą teorię o tym, że robaki służące do naznaczania same się przemieszczają. Co okazywało się nieprawdą w tym właśnie momencie.
- Amaro-san. Słyszałem o twojej walce. Jednostronna i bezproblemowa. Gratuluję. - odpowiedział przywitaniem skinięciem głowy. Nie miał do końca pojęcia, czy wynik ten wynikał z konkretnie jego umiejętności, czy z zastrzyku możliwości zagwarantowanych przez jego specyfiki. Nie sprawdził tego wcześniej. Może... może powinien zainteresować się techniką mierzącą naturalne osiągi ciała? Miał już jutsu do skanowania ciała w poszukiwaniu obrażeń, w takim razie zdobycie informacji o konkretnym układzie w ciele, w połączeniu z jego wiedzą medyczną... Czemu wcześniej na to nie wpadł? To było genialne. Jeśli będzie w stanie sprawdzić sprawność fizyczną prostym, nieinwazyjnym sposobem. Potencjalnie może to dawać medykowi informację, jak wiele jest w stanie wytrzymać pacjent. Dla niego na pewno będzie to cenna pomoc, szczególnie jeśli często operował na środkach wymagających konkretnych możliwości fizycznych. Mujin błyskawicznie naskrobał odpowiednie słowa-klucze w notesie i kontynuował rozmowę.
- Wiesz co, Amaro-san, myślałem by sprawdzić cię pod względem fizycznym. W teorii byłoby możliwe użycie dwóch różnych substancji jednocześnie. W normalnych warunkach może to nieść silne długoterminowe reperkusje, ale przy odpowiednio zahartowanym ciele, powinno dać się użyć ich i nie wypluć płuc kilka minut po. Kiedy zaczyna się twoja walka? - zapytał się Mujin. Potrzebował sprawdzić jego ciało pod względem przetrzymania negatywnych efektów dwóch różnych suplementów. Podobnie jak z inną substancją wspomagającą, pigułką żywnościową - jeśli weźmie się jej za dużo bez odpowiedniej odporności na tego typu specyfiki, to może dojść do poważnych negatywnych konsekwencji. Nawet śmierci. Dlatego wolał mimo wszystko upewnić się, że mężczyzna będzie odpowiednio wytrzymały. Poza tym... cholera, może warto by pomyśleć nad przyjemniejszym sposobem aplikacji? Bo manualne sięganie do fiolki z substancją jest dość oczywiste. Szybszy sposób aplikacji... Może ząb z ukrytym kontenerem? Tak, to powinno być to. Może swoją osobą przyciągnąć niechcianą uwagę, jakakolwiek miałaby ona nie być. Cóż, przecież stosowanie środków wspomagających nie było ujęte nigdzie. Skoro można było stworzyć las na terenie areny albo wielkiego lodowego wieloryba, to wzięcie jednej tabletki... A zresztą, czemu on tłumaczył to samemu sobie? Przygotowywał argumenty na później, raczej? Prawdopodobnie... Ale nie byłoby takiej potrzeby.
I wtedy pojawił się on. Pamiętał go, go akurat zapamiętał. Renkuro. Kuglarz. Marionetkarz. Osoba, która mówiła o stawach. Potrzebował kilka rzeczy od niego, także. Jak przyjemnie się złożyło, że wszyscy z nich znaleźli się akurat w tym miejscu. Amaro i Renkuro, znaczy się.
- Pan Kuglarz. Renkuro-san, dobrze pamiętam? Powinna już wyjść, zakładam. Minęło sporo czasu od jej przyniesienia, ale nie zajmowałem się nią osobiście więc nie mogę powiedzieć dokładnie. - odpowiedział Mujin. Cóż, faktycznie nie był w stanie poprawnie oszacować czasu wyjścia dziewczyny. Gdyby była w bardzo poważnym stanie to przecież by go zawołali, prawda? Albo gdyby była martwa, to dali jakąś deklarację. Prawda? Nie, nie musieliby, nadal mogliby to jakoś zasłonić. W teorii. Niestety.

W wątku: Mujin, Baji, Renkuro, Amari Taro (NPC)

[Renkuro]

Renkuro po bliższym przyjrzeniu się mężczyzną zorientował się, że ten posiadający łuk również jest białowłosy. No przynajmniej częściowo. Jako że nie było to dosyć popularne zjawisko od razu poczuł do niego sympatię. Dwa odmieńce w wielkim świecie. No i też łączyło ich wspominane korzystanie z broni napędzanej żyłką. Dla niego były to nici czakry a dla niego cięciwa. Miał również całkiem estetyczną zbroję. Przez chwilę kuglarz nawet zastanawiał się, czy nie sprawić sobie podobnej. W końcu miała całkiem dużą zaletę, czyli pozwalała przeżyć uderzenie w tors. A to brzmiało całkiem przyjemnie zważywszy na pewne ułomności w bronieniu się marionetkami. Uśmiechnął się do niego i wskazał jego broń.
-Jeśli umie się pan tym posługiwać to niech pan spróbuje wziąć udział w zawodach konnych. Mają tam wariant ze strzelaniem z łuku z grzbietu wierzchowca. Można wygrać całkiem fajne pieniądze.

Skłonił głowę przed panem doktorem. Miło było wiedzieć, że ktoś pamięta jego imię. Była to na pewno dosyć wartościowa rzecz zważywszy na specyfikę zadań, które miał w tym mieście wykonywać przez okres turnieju. Przytaknął energicznie by zaraz potem na jego twarzy zagościł chwilowy smutek. Brak informacji o Nanie. Powoli zaczął się obawiać, że mógł ją naprawdę mocno skrzywdzić i dlatego nie trafiła tam, gdzie powinna, czyli do lecznicy. Biorąc pod uwagę jakość zadanych przez siebie obrażeń nie miał się czego wstydzić. Były całkiem mocne. Jasne, że miał problem z samą egzekucją zwycięstwa, ale raczej uważał, iż ranił ją odpowiednio mocno by móc się tym szczycić. I teraz pojawia się pytanie, czy aby nie okaleczył jej ciut za bardzo. Na przykład tak, że zmarła. Spróbował szybko otrząsnąć się ze stanu w jaki wprawił go lekarz.
-No nic szkoda, mam nadzieję, że nic jej nie jest. A wie pan gdzie znajdę może Oriego. To mój towarzysz z wojny. Coś mi mówi, że mógłby mnie oświecić troszkę w temacie tych ludzi, którzy zamieniają się w potwory skoro jest lekarzem. No i przepraszam, że podsłuchałem waszą rozmowę, ale propo wypluwania płuc miałby pan może dostęp do jakiejś substancji pozwalającej mi sprawić, żeby no wie pan, ktoś inny wyplułby swoje płuca? Przydałyby mi się do mojej kolejnej walki.
Prawdopodobnie nie było w Sogen normą podchodzenie do lekarza i pytanie go czy może ukraść i sprzedać ze szpitala jakieś szkodliwe dla ludzi substancje. Ale po pierwsze nie powiedział tego wprost i równie dobrze, gdyby go przepytano mógłby powiedzieć, że miał na myśli jakieś substancje pokroju bombek chili które osłabiałyby przeciwnika, a to z wypluciem płuc to była tylko hiperbola i chodziło mu o zmęczenie przeciwnika. A po drugie kuglarz był członkiem mafii. Nie przywykł do tego, że trzeba się o takie głupoty jakoś specjalnie przepychać i ich pudrować. Ot po prostu pyta człowieka z kontaktami czy nie chce sobie troszkę dorobić. Co jednak najważniejsze bardzo ośmieliło go to o czym mówił nowy rozmówca. Wspominał o specyfikach które mu pomogły. Więc Mujin chyba był tutaj lokalnym dilerem substancji pomagających wygrywać walki. A w jego wypadku przecież była to dosyć istotna sprawa! Renkuro widział ostatniego dnia pierwszej rundy swojego nowego przeciwnika. Bydle zwane Daisuke mogło być faktycznym problemem. Ponadto wydawał się długodystansowcem więc z miejsca odpadało wspomaganie się jakimiś substancjami, które po dłuższym czasie przynosiłyby mu szkody. Musiał znaleźć coś, co pozwoliłoby mu go na tyle spowolnić, żeby trafić go falą słabszych ataków. Nie widział zbytnio innego scenariusza na pokonanie tak ciężkiego przeciwnika. Miał w pamięci jak przyjął na klatę metalowe igły a te się odbiły od jego skóry. Jeśli coś takiego go nie powstrzymało to jak miałby go zranić poza przyklejeniem mu notki do twarzy?

No właśnie co do siłaczy hojnie obdarzonych mięśniami przez naturę. Amari Taro również tutaj był. I jego umiejętności również były na całkiem wysokim poziomie. Siła jego pięści na pewno była większa niż energia z jaką lalki Renkuro miotały niektóre pociski. Człowiek lepszy niż maszyna można by powiedzieć. Na pewno godne poszanowania. I lepiej było sobie nie robić w takich ludziach wroga. Tak więc z grzeczności rzucił słowa gratulacji.
-Świetna walka panie Taro.

[Papyrus]

Amari Taro uśmiechnął się do Renkuro, kiedy ten pochwalił jego walkę, do Mujina również. Uśmiech jednak nie obejmował oczu mężczyzny, które cały czas były czujne i obserwowały uważnie wszystkich. Senju o dwukolorowych włosach, doktor Mujin o delikatnej urodzie i Renkuro - kuglarz, którego walkę widział.

- Dziękuję, twoja walka też była ciekawa. Zdawałeś sobie sprawę, że będziesz walczył z Uchiha, czy dotarło to do ciebie dopiero w walce? - zapytał Taro uprzejmie. - Byłem pod wrażeniem teatralności waszego pojedynku. Będziesz w stanie go powtórzyć?

Mujinowi również odpowiedział, z lekkim uśmiechem na ustach.

- Nie będziemy się badać, przynajmniej nie na razie. Nie martw się o długotrwałe skutki uboczne, moje ciało jest w doskonałym stanie. Proponowałbym obserwowanie na sucho. - Uśmiechnął się, pokazując swoje zęby. - Po twoim pierwszym specyfiku nic szczególnego mi nie było. Drugą walkę chcę wygrać za pomocą ninjutsu. Odbędzie się ona za dwa dni. Masz coś na to?

Amari Taro

[Baji]

Ciekawe, znów siedząc sam ostatecznie wylądowałem z trzema osobami które najwyraźniej już się znały, a przynajmniej wymieniły między sobą uprzejmości wcześniej. Więc ponownie stałem się tak jakby piątym kołem u wozu choć co by nie myślał sobie autor tego powiedzenia to piąte koło jest bardzo ważne w sytuacji gdy coś się stanie z którymś z pozostałych.
Amari i Mujin szybko przeszli do jakiś dziwnych interesów, a jak się okazało i Renkuro przybył tu w podobnym celu. Było to nieco dziwne. Przez chwilę zacząłem się zastanawiać czy dobijane tu interesy są legalne? W końcu może tu chodzi o narkotyki!?
- Hmmm? - spojrzałem zaskoczony na białowłosego który zwrócił na mnie nieco więcej uwagi niż drugi z walczących - Mów mi Baji, na Pana trzeba mieć wygląd i pieniądze. Ciekawe chyba nie widziałem takich zawodów, z drugiej strony większość czasu spędzam na trybunie ale chętnie dorobiłbym kilka groszy bo nie żebym się chwalił to strzelam nie najgorzej.
Zśmiałem się lekko puszczając porozumiewawcze oczko do lalkarza. W końcu strzelanie z łuku to jedna z nielicznych rzeczy która mi wychodziła ale nie chciałem mówić tego tak wprost aby nikt nie odebrał tego za przechwałki.
- Swoją drogą również gratuluję wygranej, bardzo interesująca technika. Byłem pod wrażeniem szczególnie jak niespodziewanie z pod ziemi zjawiła się kolejna marionetka.