[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Renkuro]

No i wygrał. Lisek opadł na ziemię pod naporem ognia, ale nic mu się nie stało. Przetrwał uderzenie i tym samym ochronił swojego pana. W odpowiedzi na ostatni z ciosów przeciwniczki Srebrna Szermierz dała radę zakończyć pojedynek wymachując mieczem nad głową Nany. Dwie lalki nadal stały na polu bitwy górując nad wykrwawiającą się czarnowłosą. Białowłosy wygrał. Unia wygrała. Sukces osiągnięty. Ale jakim kosztem? I w jakim stylu? Był wymęczony i nieszczęśliwy. Mimo że nie rozumiał nawet do końca co się wokół niego działo zdawał sobie sprawę, że wygrał. Tylko że walka była tragiczna. Prawie ani razu plan nie został wykonany poprawnie. Zawsze coś się działo. Zawsze popełniał jakiś błąd. A kumulacja tych błędów sprawiła, że w jedną chwilę stracił praktycznie całą czakrę używając dwóch technik średniej rangi zaraz po sobie. Absolutna kompromitacja. Powinien był rozdeptać przeciwniczkę w momencie ujawnienia Złotego Generała. A pozwolił jej wyprowadzać ataki i w pewnym momencie nawet wejść na jego połowę. Pól przytomny dał sobie udzielić pomocy. Połknął podsunięte mu pigułki i dał się obejrzeć. Na szczęście nie odniósł ran więc sytuacja nie była aż tak zła jak dla jego przeciwniczki. Uśmiechnął się w duchu myśląc jak pięknie ją przebił. To akurat była rzecz warta zapamiętania z tej walki. Jedna z niewielu pozytywnych. Jedna kobieta odhaczona, teraz czas na kolejnego przeciwnika którego wylosuje. Tym jednak będzie się martwił jutrzejszy Renkuro. Dzisiejszy ledwo dał radę wstać i wycofać się z areny o własnych siłach. Dwie działające marionetki wzięły Pająka i Róże i udał się do wskazanego miejsca. Gdy służby medyczne udzielały mu pomocy na arenie czuł się bezpieczniej trzymając przy sobie ukochaną marionetkę. Zły nastrój potęgował jednak fakt, że tam pięć metrów pod taflą wody spoczywały części jego Generała. Pozostawiony samemu sobie zbyt głęboko by go samodzielnie wyciągnąć w takim stanie. Opuszczał pole bitwy bez części swojego serca. Bez jednej z pięciu lalek które pomogły mu zwyciężyć. A gdy położył się na łóżku od razu na chwilę odpłynął.
We wspomnieniach ponownie wrócił do tego dnia, gdy Junko zginęła przez jego tchórzostwo. Znowu przeżywał ucieczkę przez płot z 10 zwojami w rękach uznając ich wartość za wyższą niż życie jego siostry z rodziny. Mafia może i była brutalna, ale była też miejscem, gdzie każdy był każdemu rodakiem. No przynajmniej w większości. Dziewczyna była tak podobna do Nany. Ciemne włosy, czerwone oczy, jeszcze brakłoby ich ubiór się pokrywał. Gdy otworzył oczy leżał w pomieszczeniu służb szpitalnych. Przez chwilę nie rozumiał gdzie jest. Bolała go głowa i miał ochotę wymiotować. Z jego ciałem nie lepiej. Przekręcił głowę i pierwsze co spostrzegł to to, że lalki były ułożone koło łóżka razem z dużym zwojem i torbą. Odruchowo sięgnął rękami po Niebieską Różę i od razu spadł z łóżka. Nie miał siły wstać. Nie miał sił, by iść. Nie miał sił, by myśleć. Nie odniósł zbytnich obrażeń, ale zważywszy na to, że były to jego pierwsze tego typu rany w życiu ciężko go chyba winić, że nie był przyzwyczajony do tego podłego stanu. Nie pozostało mu nic innego jak leżeć tępo wpatrując się w sufit i szukając po omacku dłoni swojej ukochanej Róży. Zakasłał po cichu z połączeni obrażeń i irytacji tym, że nie mógł jej znaleźć. Czy oczekiwał tak wiele? Chciał tylko przytulić się do niej i chwilę odpocząć. Albo całą wieczność.

[BeeBee-Hachi]

NANA

Tuż po przebudzeniu i gwałtownym otwarciu oczu, pierwszym, co zobaczyła kruczowłosa bohaterka areny, był... półmrok panujący w pomieszczeniu, w którym przebywała. W głowie jeszcze jej się kręciło - i to mocno - od ubytku chakry, jednak rany jakie otrzymała wyglądały na zaleczone. Leżała w czystej pościeli na prostym łóżku, pośrodku pustego pomieszczenia wyglądającego na salę szpitalną - oprócz jej, były jeszcze trzy inne łóżka, pozbawione jednak pacjentów. Patrząc w stronę okna mogła przekonać się, że było już ciemno i jedynie blask kilku lamp rozświetlał mrok. Szurnięcie obok wyrwało ją jednak z transu, w który na moment wpadła i odkryła, że jednak nie jest w pomieszczeniu sama. Obok niej stała starsza kobieta w stroju Iryonina, o pociągłej twarzy poznaczonej wieloma zmarszczkami i w prostych, okrągłych okularach. Siwe włosy na jej głowie sięgały mniej więcej do ramion i przypominały strzechę, a sztywne końcówki rozchodziły się na wszystkie strony gdzieś na poziomie uszu - co stało w jasnym kontraście z zadbanymi włosami samej Nany. Miała nieco zacięty wyraz twarzy, a w dłoni trzymała tacę z jakimś słoiczkiem i ostro pachnącą maścią, którą właśnie chyba zamykała. Odwróciła się zaraz do Nany i widząc ją przytomną, skinęła głową - bardziej chyba do siebie, aniżeli witając się z młodą shinobi w jakikolwiek sposób.

Iwasaki Furofuke:

- Obudziłaś się, bardzo dobrze. Jak się czujesz? Straciłaś dużo chakry, do tego twoje ciało odniosło dość dużo powierzchownych ran, które jednak dodatkowo mocno nadwyrężyły twoje ciało. Jesteś już poskładana, ale możesz odczuwać swędzenie blizn przez kilka dni. Poza tym twoja chakra jutro powinna już wrócić do normalnego poziomu, musisz jednak coś zjeść - do tego czasu może cię boleć głowa, możesz też mieć problemy z koordynacją. Przyniosę ci zaraz ramen, ale muszę się upewnić, że jesteś w stanie usiąść i utrzymać pałeczki w dłoniach. - powiedziała głosem przypominającym trzaskanie chrustu płonącego w ognisku w środku lasu, po czym pomogła dziewczynie podnieść się nieco i usiąść na łóżku... a następnie wręczyła pałeczki. Za jej plecami Nana dostrzegła drzwi do pomieszczenia, obecnie zamknięte. Zza okna natomiast dobiegał gdzieś z daleka szum miasta i festiwalu.

---

Iwasaki Furofuke

[Kamiyo Ori]

Dobrze ułożony młodzieniec, jakim się okazał Sugiyama, było czymś, czego doktor Ori potrzebował na swojej zmianie. Ten kulturalny młodzian podczas przeprowadzania zabiegu nie zechciał go specjalnie popychać na meble ani wszczynać burd z byłymi i aktualnymi pacjentami oddziału. Czyżby aż tak spadły jego wymagania, wobec innych ludzi? Trudno było powiedzieć. Szarookiemu jednak znacznie dużej zeszło na ochłonięcie po tym fakcie, niż poprzednio przypuszczał. Międzyczasie w głowie obmyślał różne scenariusze zajścia. Czy cycolina była pod wpływem jakiejś substancji? A może genjutsu? Potem przecież była potulna jak baranek. Szkoda, że po fakcie już.

- Dziękuje za zaproszenie. Zobaczymy, jak będziemy stali z pacjentami. – W końcu nie wszystkie jeszcze starcia się skończyły. Wciąż nie było tutaj Renkuro i jego przeciwniczki Nany. Tak jak obecność tego pierwszego mógł sobie łatwo wytłumaczyć bezkontaktowym stylem walki, to nieobecność tej drugiej zaczynała go martwić. Jeśli walka trwała w najlepsze, to będą potrzebne kolejne kroplówki z substancją uzupełniającą chakrę. Na wszelki wypadek przygotował dwie torebki.

Po tych przygotowaniach wrócił on do najspokojniejszej jednak pacjentki, jaką się dotychczas opiekował, którą była Asugi. Nieprzytomnej dziewczynie powoli wracał naturalny kolor, wraz z uzupełnianymi brakami w chakrze, które przechodziły bezpośrednio do krwiobiegu. Kontrolnie jeszcze sprawdzał jej oddech, tętno i inne funkcje życiowe, dla pewności, że terapia przynosi skutki i wszystko pozostaje w normie.

Niedługo potem wprowadzono nowego pacjenta. Był nim białowłosy mieszkaniec pustyni, z którym zdołał się już poznać. Medycy od wejścia pomogli mu położyć się na kozetce, a jego frywolne narzędzia mordu zostały wniesione i zostawione obok niego. Początkowo Kamiyo czuł lekkie wahanie, wyczekując na drugą osobę. W końcu, jeśli pacynkarz był w takim stanie, to druga osoba najprawdopodobniej była równie, jak nie bardziej, pokiereszowana. Wyglądało jednak na to, że nikt więcej nie przekraczał już progu skrzydła medycznego, a szalony higienista mógł dorwać kolejną ofiarę w swoje ręcę zająć się kolejnym wolnym pacjentem. Zanim jednak to nastało, albinoskie dziecko pustyni spierdzieliło się na podłogę i zaczęło robić jakieś dziwne ruchy rękoma w kierunku ustawionych pod ścianą kukiełek. Niemal do rozstrzelania. Adept sztuki Iryojutsu podszedł dość szybkim tempem do chłopaka i ostrożnie podniósł go, kładąc na łóżku. – Spokojnie, jesteś bardzo zmęczony Renkuro-san. Zaraz temu zaradzimy. – Profesjonalny uśmiech zagościł na jego twarzy, próbując dodać otuchy władcy kukiełek. – Zaraz damy ci taką łagodniejszą formę pigułki żywnościowej. – Wiedział jak rozmawiać z shinobi. Oni często potrzebowali analogii, bo życie w ciągłym konflikcie powodowało, że nie byli specjalnie ufni wobec ostrych narzędzi i igieł. Można powiedzieć, że to taka choroba zawodowa. Paranoja, ze zawsze chcą cię dopaść. A on nawet nie nałożył mu opaski uciskowej na szyję! Jedyne, to podłączył kroplóweczke ze zdrowotną substancją prosto do żyły głównej, aby szybciej się rozniosła po całym organizmie.

[Kazuma]

Podczas rozmowy z medykiem zdołał się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy. Przede wszystkim dane mu było dowiedzieć się o ograniczeniach obecnej medycyny, co uważał za bardzo wartościowe informacje. Co prawda nie mógł z nimi zrobić praktycznie nic poza uważaniem na poszczególne części swojego ciała. Utrata ręki, czy nogi stanowić mogła coś nieodwracalnego, choć... Mujin dał mu złudzenie nadziei poprzez bazę pochodzącą z innego źródła - Co masz na myśli, mówiąc o bazie od kogoś innego? Przyszycie czyjejś ręki, czy jej fragmentu miałoby pozwolić mi na jej odzyskanie z pomocą twojej techniki? - wydawało mu się to czymś absurdalnym, ale równie absurdalne było to, co przed chwilą widział na własne oczy. Rana zniknęła niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a on czuł, jakby nigdy jej tam nie było.
Więcej pytań nie miał, bo nie chciał też odciągać Mujina od jego obowiązków. Musiał zająć się swoim pacjentem - Dziękuję bardzo za opiekę medyczną. Coś mi mówi, że prędzej, czy później jeszcze się spotkamy - dodał po zakończeniu leczenia. Ubrał się i ruszył w kierunku wyjścia z pomieszczenia, kierując się do czekających na niego Sae i Kana.

- Mam nadzieję, że nie musieliście na mnie zbyt długo czekać. Medyk miał sporo pracy przy tej ilości ran, ale najważniejsze, że wygrałem - wyszczerzył zęby w uśmiechu. Dopiero teraz miał okazję rozpocząć delektowanie się glorią, która spłynęła na jego osobę po pierwszym zwycięstwie w walce... trudnej... Przeciwnik był dla niego bardzo niewygodny i musiał kombinować niczym łysy koń pod górę - Macie jakieś dalsze plany? Przydałoby się odnowić trochę chakre, spożywając porządny posiłek. Wcześniejsze rany to jedno, ale ciało znajduje się na skraju wyczerpania. Do tego chyba powinienem się przebrać w coś bardziej reprezentatywnego... - liczył, że na coś konkretnego wpadli podczas oczekiwania - Nie miałem też okazji spytać Kan. Jak poszła twoja walka? - i tutaj postawił kropkę, bo rozgadał się niczym nakręcona katarynka, a chciał przecież dać możliwość dojścia do słowa czy to Sae, czy swojemu sensei'owi.
W głębi duszy marzyło mu się porządne, ciepłe łóżko. Po prostu chciał odpocząć po dobrze wykonanej robocie. Nie zawiódł klanu i to było najważniejsze. Nic nie stało na przeszkodzie, by coś zjeść na mieście, aczkolwiek nie miał zamiaru dzisiaj niczego zwiedzać. Co najwyżej szybki wypad do jakiejś restauracji i udanie się na spoczynek, choć wolałby sobie oszczędzić takowych trudności. I po prostu zjeść w posiadłości, którą im przydzielono.
Odzienie, które miał na sobie niestety uległo uszkodzeniu podczas walki i wyglądał, jakby wracał z frontu, a nie człowiek z wysokim statusem społecznym. Wręcz wstydziłby się paradować w tak uwłaczający godności sposób. Prezencja stała wysoko w jego piramidzie potrzeb. Wypaczonej piramidzie warto dodać, bo podstawowe potrzeby, o których zaspokojenie niektórzy walczyli każdego dnia, dla Kazumy były czymś normalnym tak jak oddychanie.

[Sugiyama Orochi]

- Świetnie! Liczę w takim razie na to, że nie będziecie się musieli przepracowywać - samych walk shinobi jest raczej niewiele, no ale oczywiście mogą się zdarzyć inne wypadki, chociażby w czasie wyścigów. Właśnie, polecam sprawdzić - podobno Inuzuka się nawet zainteresowali naszym torem i ścigają się na swoich ninkenach! Coś niesamowitego, te ich zwierzaki są przepiękne, ja na pewno się wybiorę. - odparł z entuzjazmem Orochi "swojemu" medykowi, bardzo zadowolony z profesjonalnej obsługi, jaką tutaj otrzymał. Zerknął jeszcze szybko dookoła, w pierwszej chwili spoglądając na nieprzytomną Hyuugę. Biedna dziewczyna, gdyby nie ubytek chakry - to pewnie by mu dokopała. Z drugiej strony, czy w prawdziwej walce też by się tak nie oszczędzała? To była jednak ta cienka linia, która odgradzała chyba prawdziwe walki od takich sportowych - w starciu na śmierć i życie jednak trzeba było o wiele bardziej dbać o własne siły, niż w kontrolowanych warunkach, takich jak arena. Przeciągnął się po raz ostatni, gotów w zasadzie wyjść na zewnątrz, ale po drodze jeszcze przystanął parę kroków od Kazumy i Mujina, z niejaką fascynacją przyglądając się sprawnemu leczeniu, jakiemu poddawany jest blondwłosy, porywczy chłopak przez starszego, nieco dziwacznego ale i chyba bardzo doświadczonego medyka. Przez przypadek usłyszał kawałek ich rozmowy, choć niewiele z niej zrozumiał... a przynajmniej nie był pewny, czy medyk kpi sobie, czy mówi poważnie. Ale ton jego głosu brzmiał zasadniczo jak ton kogoś, kto ostatni raz poczucie humoru widział zamknięte w formalinie dwadzieścia lat temu więc... czyżby mówił poważnie? Orochi aż podszedł bliżej.

- Khem, przepraszam, ale przypadkiem słyszałem końcówkę waszej dyskusji... i brzmi niesamowicie! - odchrząknął, nieco zakłopotany, ale i zafascynowany i ciekawość aż z niego się wylewała. - Dobrze rozumiem, że umiesz radę przyszyć uciętą kończynę, i to nie tylko moją, ale jakby było trzeba, to czyjąś inną? Czy się przesłyszałem? Brzmi jak coś, co by mogli wymyślić Ayatsuri, oni te swoje protezy mają, ale takie... ludzkie ciało przyszyć, no to jeszcze osobna działka całkiem. - stwierdził, ale zaraz dotarło do niego, że w sumie to powinni wyjść.

- No dobrze, to może się zobaczymy wieczorem! Przekazałem Oriemu-san, że jakbyście chcieli wieczorem albo jutro rano przed walkami gdzieś wyjść, to chętnie oprowadzę po festiwalu! - uśmiechnął się do zamaskowanego medyka mniej więcej tym samym wzrokiem, co radosny, przyjazny szczeniak patrzy na gości wchodzących do domu. Po czym jego skupienie znowu się oderwało i widząc, że blondwłosy odchodzi, pogonił za nim z pomieszczenia, po drodze jeszcze kiwając głową strażnikom. Chłopaki chcieli dobrze na pewno, nie ich wina, że tacy wszyscy nerwowi. Czym prędzej podszedł do grupki Senju.

- Szanowni przyjaciele, przepraszam że się wtrącę, ale chciałbym zatrzeć nieco tę nieprzyjemną sytuację z wcześniej. Tak jak mówiłem wcześniej, zapraszam na jedzenie i napitek na festiwalu, z chęcią was oprowadzę nieco po Kotei, jeśli tylko byście mieli taką chęć. Aaa, no i pozwólcie, że się przedstawię - Sugiyama Orochi. Bardzo mi miło was poznać! - uśmiechnął się i uprzejmie ukłonił, nie robiąc sobie wiele z tego, że tak w zasadzie to dalej był półnagi. Dopiero po sekundzie oprzytomniał. - Ach, oczywiście najpierw bym się przebrał po walce - nie zajmie mi to jednak dłużej, jak kwadrans i moglibyśmy się spotkać przed bramą areny? - spytał, spoglądając przyjaźnie po reszcie.

---

Dotyczy:
1 wypowiedź - Kamiyo Ori
2 wypowiedź - Mujin + Kazuma
3 wypowiedź - Senju Tribe

[Renkuro]

Nic nie było dobrze. Ból serduszka i ciała w połączeniu paraliżowały. Renkuro leżał na ziemi patrząc w sufit i pojękując. Usilnie starał się złapać dłoń Róży i nie pozostało mu nic innego jak irytować się nadal, kiedy nie mógł zrobić tak prostej rzeczy. Ktoś w końcu się nad nim ulitował i podszedł. Oczywiście lekarz który do niego przyszedł zamiast mu faktycznie pomóc zrzucił go z powrotem na łóżko i coś tam gadał o jakiś pigułkach żywnościowych. Po co to komu? Dajcie mu lalkę! Renkuro był nadal niezbyt przytomny. Miał szaro przed oczami i był nękany wytworami jego zmęczonego mózgu. Zdawało mu się, że znowu widzi tę dziewczynkę którą zaprowadził na śmierć pracując dla mafii. Przekręcił się parokrotnie i ponownie spadł z łóżka twarzą do ziemi.
-Różaaaa
Zajęczał oskarżycielsko do medyka który go odsunął od jego zabawek i ponownie zaczął po omacku obmacywać podłogę w poszukiwaniu swojej ulubionej marionetki. No właśnie medyk. Miał on całkiem znajomy głos. Już znacznie trzeźwiej poszukał w pamięci kogoś, kto mu się z nim kojarzył. Słyszał już tego chłopaka. Tylko gdzie? Jeden rzut oka jednak wystarczył. To był Ori, jego asystent w rozwiązywaniu problemów jeńców z cesarstwa!
- Kamiyo? A ty dalej w Sogen? Co z Naną? Widziałeś jak ją pięknie pochlastałem? Co najmniej dwa razy ją przebiłem!
Tylko tyle dał radę wykrztusić po tym jak głośno zakaszlał. Ucieszył się na widok towarzysza. W końcu jakaś znajoma twarz. Miło spotkać takiego dobrodusznego znajomego. A nie ciągle te same gbury z mafii które kręcą się w mieście kupieckim. Rozejrzał się w miarę możliwości po sali. Szukał jakiś innych rannych zawodników z Unii. A może był jedyny hospitalizowany z delegacji. Nie wiedział jak skończyła się reszta walk. Czy ich zwycięstwa były błyskawiczne czy może okupione ranami. Uśmiechnął się szeroko do zajmującego się nim lekarza i spróbował mu się przyjrzeć dokładniej. Czy jakoś się zmienił od czas wspólnej misji? Dobiegały go też przy okazji jakieś inne głosy. Czy ktoś przypadkiem nie wymówił jego rodowego nazwiska? A co najważniejsze nie mówił o jakim napitku? A może mu się tylko zdawało. Jedno było jednak pewne.
- Lekarzu, alkoholu...
Wyszeptał zmęczonym głosem siląc się na tyle ile mógł by być słyszalnym. Potrzebował długiego odpoczynku. A skoro za wszystko płacili miejscowi organizatorzy to przecież nikt mu nie odmówi odpowiedniej porcji napojów wyskokowych prawda?

[Kamiyo Ori]

Renkuro majaczył. Był to dość częsty objaw przy skrajnym zmęczeniu i wyczerpaniu chakry. Niektórym ludziom się nawet wydawało, że doznają jakichś mistycznych przeżyć, rozmawiają z samym Susanoo czy tam innym Hotei’em. I weź tu, takiemu wytłumacz, że hormony w jego głowie wytwarzają substancję psychoaktywne, które powodują te wszystkie wizje. Ludzie jednak byli głupi i uparcie wierzyli we „własne doświadczenia”. – Wykluczone Renkuro-san, żadnego alkoholu. Najpierw musisz odzyskać siły. – Pokręcił głową. Przede wszystkim te substancje były niezdrowe. Silne depresanty powinny być przedmiotem kontroli jakiegoś odgórnego organu, tak by osoby niepełnoletnie nie miały do nich dostępu, a białowłosy przecież w tym wieku dalej bawił się lalkami. Jakby żłopał swoje sake czy inne shochū. Strach pomyśleć co by było, jakby ktoś spróbował tego czystego alkoholu medycznego, służącego do dezynfekcji ran i narzędzi. – Tak, dalej pracuje w Sogen. – Rzucił krótko. Sam pytał o Nanę, której nieobecność sama zaczęła go martwić. Cóż takiego mogło się z nią stać? Przecież tutaj trafiali wszyscy zawodnicy po turnieju. W powietrzu czuł jakiś spisek. – Widziałem tylko początek waszej walki, potem zajmowałem się walczącymi. Ty jesteś ostatni. – Nie było sensu zwierzać się ze swoich obaw pacjentom w głębokim delirium. Mogłoby go to tylko popchnąć do jakichś nieodpowiedzialnych zachowań, potencjalnie nawet czynów karalnych, a mieli tego już dość. Przynajmniej na dzisiaj. – Gratulacje wygranej. – Dodał po chwili pauzy. – Teraz pozwól, że sprawdzę, czy nie potrzeba ci czegoś więcej niż tej kroplówki. – Szturchnął woreczek zawieszony wysoko, którego zawartość spływała do krwiobiegu bladego chłopaka. Ori w końcu miał standardy. Powiedziano, by leczył, to robił to. Nawet takich zbrodniarzy wojennych jak pacynkarz.

W międzyczasie jednak kolega po fachu nieopodal zaczął rozpowiadać dość ciekawe rzeczy z perspektywy praktyki medycznej. Samo to stwierdzenie zostało jeszcze podkreślone dwa razy. Wpierw głosem Kazumy, a potem również Sugiyamy, który właśnie wkręcał się na imprezę z Leśnymi Ludkami. Kamiyo popatrzył tępo w stronę zamaskowanego medyka i zamrugał kilka razy. Informacja była tak rewolucyjna, że aż głupio mu było, że nie pomyślał o tym wcześniej. Przyszywać kończyny z innych osób? Dawcy organów? Gdzie tutaj jest koniec i limit możliwości tej wiedzy. Po czym wróciło do niego ze zdwojoną siłą. Wyparte wspomnienie w całkiem podobnych okolicznościach. Zamaskowany mężczyzna sam mówił to komuś… Kto straszliwie przypominał zamaskowanego medyka z Ryuuzaku. To może był on sam? On też tam był. Również padał śnieg, ale był czysty, nieubrudzony błotem, bo ziemia była zmrożona na kamień. Zrobił kilka kroczków w tył, aby oprzeć się o szafkę, niemal nie mordując kolejnego kubka. To by była już jego druga ofiara w szpitalu, w ciągu ostatniej godziny.

[Nana]

Jak długo spała? Zamglonym wzrokiem zerknęła na okno. Było już ciemno. Wystarczająco długo, cisnął jej się na usta. Nic jednak dziwnego. Była zmęczona ,wręcz wycieńczona, a przyjemne szpitalne łóżko pokrywało się trochę z luksusem, którego od dawna nie zastała. Odkąd wyruszyła wraz z Kutaro z Daishi. Kutaro. Co z nim? Gdzie się podziewał? Spróbował ją odnaleźć? A może kręcił się gdzieś po skrzydle szpitalnym? Wiedziała jedynie, że nie było go tutaj. Miała nadzieję, że dobrze się bawił na trybunach. Odszukała małą Kiki, żuczka, którego jej podarował. Spojrzała na robaczka pytającym wzrokiem. Gdzie znajdował się jego właściciel? Potem odłożyła go z powrotem, a mały schował się gdzieś za jej uchem.
Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że nie była w pomieszczeniu sama. Jej czarne tęczówki skierowały się na kobietę stojącą nieopodal. Strój Iryonina odrobinę ją uspokoił, jednak Nana wiedziała, że nie mogła tutaj zostać. Jej obecność w skrzydle szpitalnym była niebezpieczna. Im dłużej zostawała na miejscu, tym większe prawdopodobieństwo, że ktoś zacznie zadawać zbędne; niepotrzebne pytania. Swoją drogą zdała sobie właśnie sprawę, że zgubiła także swoją maskę. Co się z nią stało? Nie pamiętała. Kiedy gniew i wściekłość brały nad nią górę, tak jak podczas walki z Renkuro, czasami traciła nad sobą panowanie. Często zaćmiona przez własne emocje, nie pamiętała całego zdarzenia. Tym razem było podobnie.
Słysząc słowa kobiety potaknęła głową, że zrozumiała. Na samą myśl o tłustym wywarze, pół surowym jajku i ostrych przyprawach; zbierało jej się na mdłości, jednak nie dała tego po sobie poznać. Kleik ryżowy zostałby na pewno znacznie lepiej tolerowany, ale nie należała do marudnych. Wręcz przeciwnie. Była głodna, ale nie mogła tak naprawdę nic zjeść. Nie mogła zostać. Grzecznie usiadła i wzięła pałeczki w ręce, jeśli tylko kobieta zdecydowała się wyjść z pomieszczenia po ramen, Nana wstała od razu. Zakręciło jej się w głowie, jednak zwalczyła zmęczenie. Siłą woli włóczyła swoje ciężkie nogi w stronę okna. Zamierzała je otworzyć i zwyczajnie przez nie wyjść. Jeśli udało jej się zregenerować odrobinę chakry, to zejść po ścianie, a jeśli nie to po prostu zeskoczyć. Wtopić w tłum ludzi na festiwalu i zniknąć. Czy jej się jednak udało? Taki przynajmniej był plan. Chciała odnaleźć Kutaro. Ucieczka wydała jej się jedyną możliwością.

[Renkuro]

Renkuro naburmuszył się jak małe dziecko słysząc, że lekarz to żyła i nudziarz który nie zamierza pokrzepić zwycięzcy procentami. Acz uszanował słowa chłopaka i nie próbował na własną rękę szukać alkoholu w sali. Miał też pewne obawy czy osoba która czuwa nad jego zdrowiem na pewno dobrze swego czasu przyjęła jego propozycję rozwiązania problemu z jeńcem z cesarstwa. Z tego też powodu postanowił ominąć segment poświęcony rozmową na temat tego jak to obywateli cesarstwa powinno się skrępować i zrzucić do lodowatej wody. Oraz jaką zbrodnią jest to, że wpuszczono tutaj te dzikusy na czele z rybimi odmieńcami. Nie wiadomo jak lekarz by przyjął tego typu rozważania. Wzruszył więc jednak ramiona. Trudno się mówi. Zwłaszcza że kuglarz to miał dobre serduszko i zwyczajnie chciałby w ten sposób uzyskać troszkę atencji. Nikt zwyczajnie się o niego nie troszczył ani nie poświęcał mu chociaż grama uwagi od śmierci matki. Czuł się strasznie samotny, a szturchanie innych było zawsze jakąś opcją zdobycia uwagi, chociaż na chwilę. Gdyby spotkał obywateli cesarstwa to na pewno nic by im nie zrobił. Przynajmniej większości. Skinieniem głowy podziękował za uznanie jego zwycięstwa. Przez chwilę leżał w milczeniu przyjmując do krwi magiczne kropelki mające postawić go na nogi. Powoli odzyskiwał pełną trzeźwość umysłu. Majaczenie ustąpiło, a on mógł w końcu na spokojnie przemyśleć co miało miejsce na arenie. Miał ją w garści, ale ta mała cholera skróciła znacznie dystans podczas jednego susa i doprowadziła do bardzo niebezpiecznej walki w zwarciu. Wyszedł z niej zwycięsko, ale gdyby miała odrobinę więcej czakry, albo – co gorsza – notkę wybuchową w zapasie to mogło być z nim naprawdę krucho. Bez czakry osłaniany jedynie przez ogon lalki i jej korpus. Gdyby tylko Nana miała troszkę więcej mocy czy sprzętu mogłaby zniszczyć jego skorupę i dobrać się do delikatnego jądra jakim był lalkarz. Nie tylko w rzeczywistości, ale również w przenośni. Czy mogłoby być coś gorsze niż zostanie upokorzonym przed tyloma ludźmi? Wzdrygnął się na samą myśl co mogłaby mu zrobić ta kobieta. Szalone oczka, miecz na plecach, była pewnie równie niedojrzała emocjonalnie co on. Niewiele brakowało do tego, żeby to on był podziurawiony. I wtedy do głowy przyszła mu paskudna myśl. A co jeśli .... przesadził? Co jeśli poturbował ją tak mocno, że musiano ją hospitalizować w miejscu z lepszą kadrą? Albo co najgorsze, że nie udało jej się odratować? Złapał osłabioną ręką Oriego chcąc zwrócić na niego swoją uwagę.
-Panie lekarzu, ale nie oszukuje mnie pan? Nanie na pewno nic nie jest? Jest po prostu na innym oddziale prawda? To nie tak, że ona no wiesz.... Troszkę mogłem przesadzić, ale zraniła Różę i troszkę mnie poniosło. Miała co najmniej pięć sporych ran ciętych i szarpanych a do tego chociażby upadła z dużej wysokości. Pewnie też chyba ją troszkę podtopiłem. Na pewno nic jej nie jest? Mógłbyś pójść, się dowiedzieć co u niej?
Renkuro zaczął stonowanym tonem ale bardzo szybko głos mu się zaczął łamać. Nie umiał ukryć targających nim emocji. Popatrzył błagalnie na młodego medyka licząc, że ten powie mu coś co go uspokoi. Odruchowo wyciągnął dłonie w kierunku leżących na ziemi lalek.
-Mógłbyś? Muszę się nią zająć.
Zapytał wskazując na jego spaloną i odzianą jedynie w płaszcz Róże? Musiał się uspokoić. A ona zawsze mu w tym pomagała. Zawsze gdy miał jakiś problem mógł liczyć, że wskaże mu odpowiednie rozwiązanie. No i zobaczyć jak poważne rany odniosła jego ukochana najlepsza pod słońcem przyjaciółka. Eh nici z randki z Yuną. Jemu to zawsze wiatr w oczy i piasek w stawy. Musiał poważnie się przygotować do kolejnych dni zmagań. A ciężko to zrobić, jeśli nie roszczę włosów swojej Róży. To była podstawa od której należało zacząć. Bez tego nie mógł się skupić na niczym innym. Jego dama już wystarczająco tego dnia się nacierpiała, nie mógł pozwolić jej leżeć na podłodze jak jakiemuś śmieciowi. Na glebie miejsce było tylko dla martwych jeńców wojennych. I członków wrogich mafii. O matko ile ja osób zabiłem pomyślał. Ale ostatnio poklepał konika i dał mu jabłko. Czyli chyba się troszkę wyrównało.

[Kamiyo Ori]

Paczka wypartych wspomnień uderzyła w szarookiego mocno i silnie. Równie szybko jednak zniknęła. Nabrał znów ciała. Przestał być unoszącym się duchem, który obserwował całą sytuację z boku. Rzeczywistość była raczej prawdziwa, tak przynajmniej wskazywały na to jego ręce i nogi. Odbierały bodźce zewnętrzne. Lekki chłód z dworu. Nacisk przy zaciśnięciu pięści. Nawet się uszczypnął lekko w nogę. Ból też był. Wszystko na swoim miejscu to chyba można było przejść do porządku dziennego.

Minęło kilka minut, a wygłodniałe energii ciało białowłosego bardzo łapczywie spijało zawartość torebki. Chciałoby się powiedzieć, że odzyskał swój zdrowy kolor, ale wśród albinosów takiego nie było. Ori przypomniał sobie kilka anegdot związanych z ludźmi o podobnych przypadłościach, jak mieszkaniec pustyni, ale wolał zachować je dla siebie. W końcu jakby mu obwieścił, że ludzie zwykli kiedyś polować na dotkniętych jego chorobą genetyczną, by użyć jego części ciała do magicznych obrzędów, to jego konwalescencja mogłaby ulec znacznemu pogorszeniu. Zrobił się jednak rozmowny, a doktor Ori po krótkim przeglądzie stwierdził, że nie ma żadnych fizycznych uszkodzeń. Z głową jednak nic nie mógł zrobić. – Nie było jej tutaj jeszcze, więc zajmują się nią w innym miejscu. – To było logiczne stwierdzenie. Jej nieobecność tutaj musiała wynikać z takiego, a nie innego postępowania. Nie podobało mu się to bardzo i sam chętnie by zgłosił uwagę odpowiednim osobom, jednak on sam był tutaj obcym. Jaki miał autorytet? Kto by go posłuchał? – Na pewno będziesz miał jeszcze okazję. – Szczerze w to wierzył. W końcu co takiego mogło spowodować, że zamaskowaną przenieśli w inne miejsce? Najpewniej poważne rany, ale czy proces decyzyjny nie miał czasem zahaczać o pracowników tych pomieszczeń medycznych? Być może nastąpiła zewnętrzna ingerencja, jakiegoś bardziej doświadczonego lekarza, pokroju Yokage. Tylko ilu mogło być takich ekspertów w jednym miejscu? Zakładał, że większość parających się medycyną była na jego poziomie zaawansowania, a takie białe kruki, jak ryuzakijski medyk można było zliczyć co najwyżej na palcach jednej ręki. – Niebieska Róża, dobrze pamiętam? – Miał przed oczami tę scenę, jak kuglarz wydawał mu się niegroźnym ekscentrykiem, którego zainteresowaniem były kukiełki o ludzkich kształtach. Skierował swój krok w stronę jednej z nich. Przypalonej niebieskiej damy, na którą tak chuchał i dmuchał, jeszcze podczas ich wspólnej misji. Podniósł w delikatny sposób, biorąc ją na ręce niczym zranioną żywą istotę. Tylko tak mógł przyjrzeć się tym widocznym przegubom, jak łokcie i nadgarstki. Tak niewinnie wyglądającą, a tak śmiertelnie niebezpieczną. Kto by pomyślał, że można z figurki uczynić broń do walki? – Chciałbym kiedyś się dowiedzieć, jak zbudowane są te stawy... – Wyraził głośno swoją myśl, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że nie pozostała tylko w jego głowie. No trudno, mleko się już rozlało, więc, zamiast się zamknąć wypowiedział kolejne myśli. – ... oraz w jaki sposób nimi poruszasz. – Ułożył kukiełkę obok lalkarza na ich wspólnym łożu. Nie było ono przystosowane do dwóch osób, więc zrobiło się nieco niewygodnie. – Dzisiaj zalecam jednak odpoczynek. Prace naprawcze będą wymagać najpewniej jakiegoś warsztatu, a tutaj… - Zatrzymał się na chwilę w zastanowieniu. – Właściwie to będziesz mógł skorzystać z mojej pracowni, jak już wydobrzejesz. – Z jednej strony chciał trzymać się z dala od najprawdopodobniej socjopaty, jakim był młody mafiozo. Z drugiej zaś widział w jego pracy pewne próby odwzorowania rzeczywistości, taką, jaka była. Niektóre jego lalki były zbyt poprawne anatomicznie, aby nazwać to dziełem przypadku.

[Renkuro]

Słowa przedstawiciela personelu medycznego troszkę go uspokoiły. Skoro Nany nie było tu, to była gdzie indziej. Na pewno nie wyparowała. Przecież na pewno medycyny potrafili poskładać do kupy tak rozorane ciało. W końcu za to im płacili. Miał jednak w takim wypadku inne obawy. Obawy których wolał głośno nie wypowiadać zważywszy, że ściany mają uszy. Doskonale pamiętał jak na murze zobaczył czerwone oczy Nany z dwoma dziwnymi łezkami. Doskonale pamiętał, jak Yuna ledwie wczoraj powiedziała mu, że Uchiha są znani z dziwnych oczu które nie mają bliżej sprecyzowanych. I doskonale pamiętał jak jeszcze dosłownie dzisiaj Nana biegała po arenie z dziwnymi czerwonymi ślepiami. Znał tylko dwa klanu które używały technik ocznych i jednym z nich byli Rammaru, ale te czarnowłosej nie pasowały do opisu ich działania. Klan z północy miał cechować się widzeniem na wielkie odległości, przez przeszkody i na około. Nana zaś w walce dała się zaskoczyć Generałowi, a także wystrzeliła z wody w niepoprawnym kierunku. Pozostawał więc ród władający Sogen. Ale z drugiej strony dziewczyna mówiła, że nikogo nie reprezentuje. Nie zapowiedziano też jej z takiego nazwiska. To było dziwne. Trudno też sądzić, że nikt poza nim nie zobaczył ocznych technik dziewczyny. Jeśli chociaż jedna osoba miała podobny ciąg myślowy co on teraz, to istniała szansa, że mogą ją wziąć za zbiegłego członka klanu. No chyba, że była to jeszcze inna umiejętność, ale zważywszy na to, że po świecie raczej nie ganiali shinobi i kunoichi z dziwnymi oczami to raczej była mała szansa, że jest więcej takich rodów. Nie zamierzał jednak dzielić się na głos swoimi przemyśleniami. Zamiast tego zdecydował się podejść do tematu inaczej.
-Mam do ciebie pytania medyczne. Orientujesz się może, jakie zdolności klanowe mają Uchiha? Tłumaczono mi, że chodzi o oczy, ale zupełnie tego nie rozumiem. Niezbyt się znam na tym organie. I czy jako specjalista jesteś mi w stanie powiedzieć czym były te dwa demony które walczyły wczoraj? Jeśli się nie mylę to jedna z nich nazywała się Misaki Tanaka a druga jakaś Sasame. Jak to możliwe, że zmieniały się w takie demony oraz tak mocno przemieniały swoje ciało? Podczas walk na murze na zlecenie Uchiha spotkałem coś do nich podobnego. Stwór bez żadnego problemu zapierdolił naszego dowódcę i jakiś zupełnie niewinnych ludzi ukrytych w stołówce którzy nie chcieli walczyć. A na pewno lista ofiar była dużo większa. Prawie dopadł też mnie i Nane. Chyba to zabiłem, ale ciała nie znalazłem, żeby się przyjrzeć. Dotąd śni mi się po nocach, to była najstaranniejsza rzecz w moim życiu.
Zwierzył się Oriemu przy okazji pytając go o kwestie które mogły raczej nie naprowadzać go na jego podejrzenia co do pochodzenia czarnowłosej. Skoro nie widział walki, to raczej niczego nie podejrzewał. Poza tym mimo wszystko był w pracy. Mafia żądała informacji. Klan żądał informacji. Wszyscy chcieli, żeby powiedział coś o Uchiha a on wiedział tylko, że plują ogniem na lewo i prawo oraz mają nienaturalne oczy.
Kuglarz nie krył zadowolenia, gdy jego rozmówca okazał zainteresowanie jego sztuką oraz zapamiętał imię jego lalki. Energicznie pokiwał głową potwierdzając jej imię. Usadził ją sobie delikatnie na kolanach i pogłaskał po głowie. Rozczesał palcami włosy i przytulił do klatki piersiowej. Skoro lekarz wydawał się zainteresowany to raczej nie było niczym dziwnym mu odpowiedzieć. Zwłaszcza że po cichu liczył, iż takie informacje zachęcą go do bardziej wyczerpującej odpowiedzi na temat.
-Oh nie ma w tym nic skomplikowanego. My lalkarze od małego uczymy się specjalnej techniki tworzenia nici czakry. Im bardziej jesteśmy biegli w tej sztuce tym są one szybsze, mocniejsze a co najważniejsze od pewnego poziomu umiemy czynić je niewidzialnymi. Sztuczka polega na tym, by podpiąć je do marionetki, a następnie za pomocą drobnych impulsów czakry wprawiać w ruch poszczególne mechanizmy. Skutkiem tego jest to, że potrafimy sterować wieloma lalkami według naszej woli za pomocą bardzo prostej techniki. Osoby najbieglejsze w sztuce kugutsu, bo tak to nazywamy, potrafią nawet kontrolować w ten sposób człowieka lub jego zwłoki. W przypadku żywego organizmu musimy jednak włożyć sporo siły, by podporządkować sobie jego organizm.
A jeśli chodzi o stawy. Proszę, przyjrzyj się Bordowemu Liskowi. Zupełnie w tej walce nie oberwał więc możesz zobaczyć jak to powinno normalnie działać. Przyjrzyj się jego dłoniom. Do kawałeczków drewna przyczepiłem zwyczajny staw zawiasowy podobny jak przy drzwiach. I potem kolejny staw zawiasowy. I tadam, mam palec który zgina się jak ludzki. Żadna tajemnica nic specjalnie złożonego. Parę palców dodać na jeden staw kulisty i nagle mamy dłoń, która może normalnie chwytać przedmioty. Stawy te są bardzo podobne do ludzkich i dlatego w naszym rodzinnym Sabishi kuglarze bardzo często tworzą protezy dla ludzi bez kończyn. I nie tylko dla zwierząt również. Dużo bardziej złożonymi mechanizmami są chociażby wyrzutnie, rozzuwane kończyny, piły, miotacze wszelkiej maści czy chociażby kołowrotki nawijające łańcuchy lub liny. Rzecz polega na tym, żeby wszystkie pomniejsze mechanizmy połączyć w jeden. Wtedy otrzymujemy niepowtarzalną kukiełkę dostosowaną do naszych potrzeb. Ja preferuje humanoidalne kształty, ale w delegacji z Unii przyjechał z nami jeszcze jeden lalkarz którego twory to wielkie drewniane robaki. Ogranicza nas tylko wyobraźnia. I budżet. Oczywiście lalki to nie tylko broń, mogą być nośnikami chociażby historii oraz opowiadać o właścicielu. A także po prostu dziełami sztuki stworzonymi dla rozrywki. Przykładowo Róża obrazuje w dużej mierze moją zmarłą matkę w połączeniu ze stereotypową mieszkanką miasta kupieckiego. Bordowy Lisek zaś jest wzorowany na osiłkach z barów. A taki Złoty Generał którego niestety tutaj nie mam, wzorowałem na szmacianych lalkach którymi bawią się małe dzieci.
Podczas objaśniania wskazywał Oriemu poszczególne stawy i zachęcał go żeby samemu się im przyjrzał i sprawdził jak się ruszają. Z dumą zaprezentował również ogon Liska bo pamiętał, że go przy nim nie pokazał podczas wspólnej wyprawy na ziemie okupowane przez cesarstwo. Był on złożony z całkiem sporych drewnianych płyt połączonych ze sobą stawami co pozwalało na zrobienie sześciometrowego zdolnego owinąć człowieka mechanizmu. Również entuzjastycznie przyjął ofertę skorzystania z jego warsztatu jak wydobrzeje. To miło, że znalazł w końcu kolegę.

[Kamiyo Ori]

Wyglądało na to, że pacjent czuł się już znacznie lepiej. Zamiast półsłówek i krótkich zdań znów wypluwał z siebie dosłowny słowotok. A w jego treści znowu śmierć, mord i ofiary w niewinnych. Dla odmiany to nie on jednak był tym powodującym te wszystkie wydarzenia. – Miałem okazje je leczyć tutaj wczoraj i wydawały się dość spokojne. – Pogładził się po podbródku. – Są spokrewnione. Może uda ci się dowiedzieć nieco więcej od nich samych? – W normalnych warunkach zadanie pytania wprost wydawało się głupie i wręcz bezczelne, ale wcześniej inny znajomy z pustyni dał pokaz, że taką bezczelnością często można uzyskać niesamowite efekty. Tym sposobem poznał informacje o kilku klanach i ich sekretnych umiejętnościach. Tak światowe towarzystwo się tutaj obracało. – Nie wiem jak z Uchiha, słyszałem właściwie tyle, co ty na temat ich oczu. Podejrzewam, że mają coś wspólnego z technikami Katonu i Genjutsu, bo to są przodujące techniki wśród władców Sogen. – Podsumował krótko. – Dowiedziałem się natomiast nieco o klanie Hyuuga, które używa również swoich oczu do walki. Z opisu wygląda na dość podobny do klanu Ranmaru, o którym usłyszeliśmy na odprawie. – Lekko skinął głową w kierunku nieprzytomnej Asugi.

Dalsza rozmowa była znacznie bardziej przyjemna. W końcu zamiast pytań uzyskał całkiem sporo odpowiedzi. Żyłki z chakry, które łączyły się z mechanicznym konstruktem? Fizyczny model oparty o dość prostackie przeguby, typowych zawiasów. – Poważnie opierasz to o proste zawiasy? – Przekrzywił lekko głowę, odzywając się lekko zdziwiony. Popatrzył na dłonie Niebieskiej Róży. To były tylko kawałki drewna połączone zwykłym zawiasem i może stawem kulkowym w nadgarstku. Tak najlepiej by samemu to zrobił. Kula dawała znacznie większy zakres ruchu, pozwalając na dowolne odginanie się dłoni podczas trzymania jakiegoś przedmiotu. Czy tak samo było z kciukiem? Ten palec u człowieka również potrzebował znacznie większego zakresu ruchowego, aby skutecznie chwytać. Na końcu jednak pacynkarz zaczął opowiadać o swojej zmarłej matce, którą on usiłował unieśmiertelnić w swojej kukiełce. Nie bardzo się znał na sferze psychologii, ale musiało to być przyczyną jego nietypowego zachowania w stosunku do tego… Przedmiotu jednak. Z drugiej strony jak on traktował śmierć swojego rodzica? Jak odbierał to, że drugi go porzucił? „Widocznie tak musiało być”. „To była moja wina”. „Gdybym się bardziej starał, to pewnie by została, a on nie umarł”. Teraz zawsze się starał. Z całych sił. Do ostatniej kropli krwi.

[Renkuro]

Renkuro skrzywił się na myśl o rozmowie z dwoma kobietami które potrafiły zamienić się w potwora. Ten którego spotkał na murze był niczym zdziczałe zwierzę. Nie walczył po żadnej stronie a jedynie zabijał każdego, kto wszedł mu pod rękę. Ponadto był zbyt potężny, by próbować się z nim zmierzyć. Jeśli ta dwójka była, chociaż troszkę tak silna jak on, to należało trzymać od nich dystans. Długi dystans. Jeśli ktoś jest szybszy niż marionetki i silniejszy od nich, to lalkarz niestety nie miał innego pomysłu. A ten potwory na pewno były. Okropieństwo. Chociaż z drugiej strony jednego z potworów pokonała Sayka a ta nie dawała pokazu pełni swoich możliwości. Może to i był dobry pomysł? Może dałby radę z nimi porozmawiać bez tracenia głowy? Nie zamierzał jednak podejmować takiego ryzyka bez przygotowania floty marionetek do starcia. Nie zamierzał tak łatwo tracić życia.
Dużo ciekawsze jednak były informacje od medyka na temat oczu. Renkuro z zapałem wyrył w pamięci nazwę nowego klanu. Hyuuga wydawali się kolejnym ciekawym wybrykiem natury. Wiele klanów posiadało jakieś swoje techniki czy zdolności, ale część z nich miała zdolności które wpływały na ich fizyczność. Ryboludzie z cesarstwa, Dohido z Unii, klany używające technik ocznych i wielu innych. Takie dziwne rodziny były niezwykle intrygujące dla kogoś, kto pracował z mafią odpowiadającą za handel zwłokami. A także informacje o nich zwyczajnie poszerzały wiedzę lalkarza i co za tym idzie wzmacniały Unię. Kiwał intensywnie głową słuchając Oriego. Dostał nie tylko przydatne informacje, ale też upewnił się, że techniki Uchiha mają związek z oczami. A to oznaczało, iż teoria o pokrewieństwie Nany z rodem rządzącym w Sogen miała swoje podstawy w informacjach które zyskiwał z niezależnych od siebie źródeł. Wolał nie zadawać sobie nawet pytania, co czekało czarnowłosą, jeśli naprawdę byłą dezerterem ze swojej rodziny i teraz wystąpiła incognito w turnieju.
-Jasne, proste stawy to podstawa. Spełniają swoją rolę a nie są trudne do konserwowania i równocześnie nie kosztują na tyle, by zranienie laki podczas walki było mocno problematyczne. Ciągły dylemat pomiędzy jakością, ilością i ceną dzięki temu rozwiązaniu nie wygląda już aż tak ciężko.
Renkuro głaskał swoją Niebieską Różę i objaśniał zajmującego się nim chłopakowi tajniki działania marionetek. Gdy po pewnym czasie kroplówka była już pustawa, a sam Renkuro czuł się dobrze nie pozostało mu nic innego jak wrócić do domu Unii. Wyczekiwanie Nany chyba nie miało większego sensu więc podjął decyzję, aby zrobić to później. I tak musiał zagadać do służb porządkowych żeby oddali mu jedną z jego lalek. Zapieczętował te które miał w dużym zwoju i pożegnał swojego ratownika.
-No to do zobaczenia w najbliższym czasie Ori. Dziękuje za postawienie mnie na nogi i pouczającą rozmowę. Będę trzymał za ciebie jutro kciuki.
Skłonił się przed chłopakiem i ruszył w stronę wyjścia. Chciał walnąć się w ciepłym łóżeczku i zażyć prysznica w nowoczesnej jak na standardu zapyziałej dziury zwanej Sogen wilii.

Z/t domek delegacji unii

[Mujin]

- To będzie rozmowa na inny czas. I na inne miejsce. - odpowiedział Kazumie. Oczywiście, że lepiej nie byłoby rozmawiać i przeszczepianiu czyiś kończyn albo innych organów. Nie był do końca pewien, czy powinien dzielić się z tym akurat z tą osobą? Powinien naturalnie powiedzieć mu "Nie uważam, że jesteś odpowiednią osobą do tej pozmowy"? Ostatecznie zdecydował się na przełożenie rozmowy na inny termin i tym sposobem dał sobie nieco więcej czasu do namysłu. Najlepiej wychodziły mu decyzje nieskalane ograniczonym czasem, chciał więc grać na swojej mocnej stronie.
- Nie przesłyszałeś się. Brzmi i jest niesamowite. - odpowiedział... temu jegomościowi, innemu walczącemu. Którego imienia nie słyszał i nie pamiętał. A który usłyszał to i owo z ich dyskusji. Nie do końca potwierdził, nie do końca rozwinął temat. Ale dzięki temu dowiedział się czegoś dziwnego. Protezy Ayatsurich... Cokolwiek miałoby to być. Jeśli mają podobny efekt do przyczepienia ręki za pomocą sztuki przeszczepu, to może znalazł lek na swój problem? Zakładając, że mają, bo nie miał na podstawie czego być pewnym na sto procent. Do tego potrzebowałby rozmowy z jakimś Ayatsuri, odpowiednio wykształconym i kompetentnym.
Mujin dalej zajmował się ranami poprzedniego pacjenta, którego "porzucił" dla poważniejszych ran Kazumy. Dobry medyk powinien opanować do mistrzowskiego poziomu umiejętność ustawiania priorytetów. Decydowania, ustawiania ran pacjentów pod względem śmiertelności. Stabilizować jednego, stabilizować drugiego i potem wracać do pierwszego. "Żonglowanie" pacjentami, ograniczonym czasem i swoją chakrą - jedne problemy były większe, inne mniejsze, w zależności od warunków i innych czynników. Ktoś mógł sobie mówić albo myśleć, że popełnił błąd, ale oczywiście go nie popełnił. Założenie, że Mujin dopuścił się pomyłki w tematach około medycznych... Było założeniem domyślnie złym.
Do ich pomieszczenia wprowadzony został nowy walczący. Nowa ofiara, którą wcześniej obserwował na arenie. Ten walczący z Naną? Tak się nazywała? Cokolwiek. Obserwował kątem oka, jak Ori się nim zajmuje. Był w stanie dość poważnym, Aburame musiał to przyznać. Dał mu środek uzupełniający składniki odżywcze. Po cichu obserwował ich i nasłuchiwał ich rozmowę, starając się w niej wyłapać co ciekawsze fragmenty. Później je sobie zapisze, oczywiście, ale z najważniejszych... Ayatsuri. To na pewno. Stawy podobne do ludzkich. Troska o Nanę? W skupieniu skończył swoją pracę, a kiedy skończył... Stanął z boku, jak gdyby nigdy nic, i zaczął coś notować w swoim notesie. Nie tylko Ori mógł skrobać rzeczy w swojej podręcznej skarbnicy wiedzy, prawda?
- Wyjątkowe twory te marionetki, przyznaję. - podszedł do Oriego, gdy Renkuro był już poza pomieszczeniem - Będę musiał później go znaleźć i dopytać o szczegóły. Same stawy może nie niszczą mi światopoglądu, ale szersze zastosowania i implikacje już bardziej. - zagadnął go znowu i uśmiechnął się pod maską. Z Kaguyą zdrowym i bezpiecznym, mógł ponownie nieco się rozluźnić. Aktualny brak pacjentów, przynajmniej chwilowy, dawał mu okazję do ponownego nawiązania kontaktu z Orim. I zagadanie o te stawy. Jeśli połączyć to z informacją od tego... Tego innego uczestnika turnieju, to może dałoby rozwiązać się problem przedstawiony przez Mujina właśnie kukłami. Stwarzałoby to interesujące możliwości, unikalne wręcz, przy połączeniu medycyny i "tradycjonalnego" Iryojutsu. A takiej okazji nie mógł zaprzepaścić.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Białowłosy był już zdolny do samodzielnego poruszania się i podejmowania decyzji. Ori wolałby jednak, aby ten przenocował tutaj, bo widząc jego zachowanie, mógł przypuszczać, że ten się zaraz zajmie naprawą swoich kukiełek. W końcu znaczyły one całkiem sporo dla mieszkańca pustyni.

Po opuszczeniu przez niego lecznicy Kamiyo wrócił do pacjentki, która nadal nie odzyskiwała przytomności. Wszystko wskazywało na to, że spędzi tutaj noc. Zdążyła co prawda wyzerować już całą kroplówkę. Dodatkowe płyn był raczej niekonieczny, a na pewno niebezpieczny. Biorąc pod uwagę jej funkcje życiowe, to było to jak najbardziej niepotrzebne. Okrył ją tylko kołdrą, w jaką było wyposażone tutaj łóżko. Noce nie należały do najcieplejszych, zwłaszcza zimą.

Wyglądało na to, że nie tylko on skończył swoją pracę. Starszy lekarz kończył obchód przy kościanym pacjencie. Sprawa z nim musiała być naprawdę poważna, skoro tyle czasu już poświęcił. – Bardziej mnie interesowało, na czym polega samo ich poruszanie. Manipulacja mechanizmami przy pomocy chakry wydaje się bardzo użyteczna. – A jakby przeprowadzać tak operacje na człowieku? Lekkie nacięcie i wprowadzenie nitki z chakry, aby dotarła do bolesnego punktu i tam przeprowadziła stosowny zabieg? Zawsze było ryzyko przy operacjach na otwartej klatce piersiowej, a to mogło stanowczo zminimalizować liczbę zgonów nią spowodowaną. – Swoją drogą ja również słyszałem fragment waszej rozmowy. – Popatrzył w kierunku drzwi, przez które niedawno wyszedł Renkuro, a wcześniej Kazuma wraz z Orochim. – To naprawdę może wiele zmienić w świecie medycznym. – Pomyśleć o samych zastosowaniach! Oczywiście nic nie było dziwnego w używaniu własnej tkanki do napraw, jednak najczęściej chodziło o skórę, której nerwy obumierały. Istniały więc metody, aby zachować czucie i pełną sprawność przy wymianie większych organów, możliwe całych kończyn. Człowiek zyskiwał możliwość uzyskać nową szansę w przypadku jakichś poważnych wypadków i tym podobnych. - Jednak brzmi to dość niebezpiecznie, chyba to nie najlepsze miejsce na takie dyskusje. – Szarooki już widział, jakie konsekwencje może to przynieść. Handel częściami ciała. Ci bogaci wymienialiby elementy swojego ciała tak, aby zbliżyć się do perfekcji. Kosztem tych biednych i słabych. Taka wiedza jednak powinna być poważnie strzeżona. Pod kluczem. – Jeśli nie miałby Pan nic przeciwko, to chętnie bym w o tym pomówił w jakimś bardziej kameralnym środowisku. – Rozejrzał się po opustoszałym trochę oddziale. Robiło się już późno. – Przy okazji przedstawię Pana koledze. – Kiwnął na sugestie medyka. – Dzisiaj chyba już udam się na spoczynek. Do zobaczenia Panie Yokage. – Skłonił się lekko i skierował się na zaplecze. Odwiesił tam swój fartuch i znów był tylko tym młodym, zagubionym chłopakiem, który się rzucił na bestię większą od nich wszystkich. Na wojnę.

z/t (timeskip) do -> klik