Zamożna Dzielnica

[Nana]

Włóczyła się trochę bez większego celu. Sama wyglądała na zamyśloną i trochę znudzoną. Kobieta wyrwała ją z transu, że Nana aż delikatnie podskoczyła. Nie spodziewała się, że ktoś zwróci na nią jakąkolwiek uwagę w takiej dzielnicy. Wręcz przeciwnie. Oczywiście wyróżniało ją ubranie, ale brak biżuterii świadczył o raczej niskim statusie majątkowym. Od razu odwróciła się w stronę kobiety lustrując ją dokładnie. Była wszystkim tym, czego Nana się nie spodziewała. Jej wdzianko, ruchy i miejsce w jakim się znajdowała w ogóle do siebie nie pasowały.
Kunoichi zastanawiała się przez trzy następne sekundy. Oczywiście pytanie i propozycja była kusząca. Trochę pieniążków zawsze się przydawało, z drugiej strony czy rzeczywiście chciała mieć coś wspólnego z tą kobietą? Nie za bardzo. Nie walczyła jednak ze swoimi myślami zbyt długo, przecież nie chciała urazić obcej osoby bez powodu. Wtedy na pewno przepadłaby jej okazja do małego zarobku.
- A w jaki sposób? - zapytała unosząc delikatnie brwi i podchodząc nieco bliżej do kobiety. Ta nie wygladała na zbyt szczęśliwą. Wręcz przeciwnie. Nana jednak nie zamierzała jej pytać co się stało. To nie był jej problem i nie należała do tych wścibskich dziewuch, co musiały wszystko wiedzieć, wręcz przeciwnie. Szanowała sobie swoją prywatność, więc też rozumiała, że inni mogli czuć tak samo. Podeszła jeszcze o jeden krok bliżej, jak gdyby bała się, że nie dosłyszy odpowiedzi obcej. Nie chciała też zwracać na siebie zbytniej uwagi postronnych osób. Bo po co?

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 3/15
Nana Zdecydowałaś się podejść do kobiety, choć nie bez obaw. Jej zachowanie było nietuzinkowe, ale ubiór i zadbany wygląd świadczył o tym, że kobieta raczej znalazła się w jakiejś trudnej sytuacji i to dość spontanicznie, niż że była obłąkana. Wszystko zresztą miało się wyjaśnić już wkrótce.
- Dzięki bogom... - westchnęła i podniosła się, przechodząc do pozycji, w której już nad nią nie górowałaś. Okazało się, że jest podobnego wzrostu, co Ty - chodź, wejdźmy na podwórze, bo jeszcze ktoś mnie zobaczy i będę miała kłopoty - pokazała gestem ręką, żebyś weszła dalej. Miałaś wrażenie, że z każdym krokiem przełamuje w sobie jakiś opór.
- No dobra... słuchaj... chodzi o to, że mój mąż wyszedł i nie będzie go aż do wieczora, a ja mam... ugh... problem. Chciałam zrobić mu kolację i poszłam do piwnicy żeby sprawdzić, czy jest tam jeszcze jakiś alkohol, a tam... brr... - widziałaś, że ewidentnie ze sobą walczy - zalęgły się szczury - przełknęła ślinę, ale opanowała się - okropnie się ich boję, na tyle że nie jestem w stanie przebywać w domu. Nikogo z sąsiedztwa nie poproszę, bo gdyby ktoś się dowiedział, że pod nieobecność męża zapraszam do domu innych facetów, to żadne tłumaczenia by nie pomogły. Nie wiem... byłabyś w stanie cokolwiek na to... poradzić? Obiecuję, że będziesz zadowolona z zapłaty. Robiłaś kiedyś coś takiego? - zapytała, po czym pokręciła głową - Nie, co ja w ogóle robię, młoda dziewczyna zgarnięta z ulicy, na pewno będziesz się tego bała co najmniej tak samo jak ja... - najwyraźniej zdała sobie sprawę ze swojej desperacji, ale nie domyśliła się przecież, że jesteś kunoichi.

[Nana]

No więc cała dziwna sytuacja zaczęła się powoli wyjaśniać. Nana nie wiedziała jeszcze czy dobrze zrobiła przystając na propozycje kobiety. Było by zdecydowanie łatwiej odejść i tyle. Kunoichi jednak postanowiła, że chęć zdobycia trochę ryo była na tyle silna, żeby zwalczyć uprzedzenia przed nieznajomą. Przecież nie przepadała za innymi ludźmi, a co dopiero za obcymi. Miała mniejsze opory w stosunku do dzieci i starców. Wydawali jej się bardziej przyjemni w obyciu i mniej niebezpieczni. Dorosłe osobniki, w podobnym wieku, stanowiły zawsze zagrożenie. Z a w s z e. Tak została po prostu wychowana.
Ruszyła za kobietą na podwórze przed posiadłością. Znajdowało się w dobrej dzielnicy, więc jeśli obca tutaj mieszkała, na pewno miała dużo pieniędzy. Oczywiście istniała możliwość, że byłą gosposią lub sprzątaczką, jednak czemu spacerowałaby wtedy w szlafroku, a nie jakimś roboczym ubranku? Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie miała obycia z bogatymi ludźmi. W Hyuo wszyscy raczej byli sobie równi. Walcząc o przetrwanie i zbierając zapasy na zimę. Tam moda i luksusy nie miały prawa bytu. Życie było prostsze, mniej zawiłe i bardziej przyjemne. Czasami tęskniła za tą mroźną krainą. Zwłaszcza w takich momentach.
Słuchała kobiety w milczeniu. Ale z niej gaduła!
- Mam pozbyć się szczurów? - Upewniła się, bo prośba wydawała jej się bardzo niedorzeczna. Nie pohamowała brwi, które od razu uniosła ku górze. - Dam radę - dodała po chwili, aby kobieta przypadkiem nie zmieniła zdania. W końcu zamierzała jej za to zapłacić, więc czemu nie przyjąć takiego zadania? Wprawdzie jeszcze nigdy nie pozbywała się takich gryzoni, ale nie mogło to być cięższe niż łapanie złodziei, prawda?

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 5/15
Nana Kobieta popatrzyła na Ciebie z uwagą, chyba nie spodziewając się tak szybkiej i jednoznacznej deklaracji. Nie zamierzała oczywiście protestować - zauważyłaś nawet, że chyba poczuła ulgę.
- Tak, chodzi o te przeklęte gryzonie... Jest ich tam co najmniej kilka, ale może być więcej. Nie wiem, nie chcę wiedzieć. Ja płacę, Ty załatwiasz sprawę. Dowolnymi metodami, ale zanim tego nie zrobisz, to ja nie będę w stanie wejść do domu - wyjaśniła z nieco większym spokojem. Na co dzień była to prawdopodobnie bardzo ogarnięta babka, ale każdy ma przecież jakieś fobie. Ona została dopadnięta przez swoją właśnie tego poranka.
- Chodź za mną - poprosiła Cię jeszcze i weszłyście dalej. Przemierzyłyście dość spore podwórze, które mimo jesiennej pory wyglądało bardzo ładnie - drzewka i krzewy były utrzymane w nienagannym stanie, podejścia i ścieżki w różne miejsca były czyste, schody prowadzące do głównego wejścia również. W skrócie: typowe domostwo, które trzymało poziom Zamożnej Dzielnicy.
- Dobra, dalej idziesz sama. Ja się nie przemogę bliżej. Po wejściu tymi drzwiami skręcasz w lewo. Drugie drzwi, powinny jako jedyne być otwarte. Zobaczysz zresztą schody w dół. To tam - wyjaśniła, kiedy stanęłyście tuż pod szerokimi, niewysokimi schodami i spojrzała na Ciebie, nieco lepiej Ci się przyglądając. Chyba dostrzegła kaburę na Twoim udzie, bo miałaś wrażenie, że zaczęła na Ciebie patrzeć z większą uwagą, przez którą przebijała jednak już bardziej ciekawość, niż obawa.

[Nana]

Tak więc Nana została eksterminatorem gryzoni. Jakoś nie kwapiła się do tego zadania, ale także nie marudziła. Jak ciężkie mogło być zlikwidowanie kilku szczurów? Wydawały jej się raczej słodkie i puchate? Miała przynajmniej nadzieję, że takie będą w końcu dawno żadnego nie widziała.
Szczerze zdziwiła się trochę zaufaniem kobiety, kiedy ta zdecydowała wpuścić się do swojego domu całkiem nieznajomą osobę. Oczywiście Nana wygladała na zwykłą, młodą dziewczynę. Bardzo często była niedoceniana z powodu swojego młodzieńczego wyglądu. Kto by się spodziewał, że była kunoichi? No właśnie, nikt. Tak czy tak decyzja należała do kobiety, nie do niej. Nie zamierzała jej negować w żaden sposób. Nie zapominajmy o nagrodzie, prawda?
W milczeniu podążała za kobietą. Dokładnie wysłuchała jej wskazówek dotyczących drogi, nie chciała zgubić się w posiadłości.
- Dam znać, jak będzie już po wszystkim - poinformowała ją, skoro ta zdecydowała się poczekać na zewnątrz. Potem bez większych przeszkód ruszyła wyznaczoną trasą. Rozglądała się uważnie po drodze. Nie przyszła tutaj, żeby kogoś okraść, ale musiała się trochę hamować. Wiedziała jednak, że jeśli coś zniknęłoby z posiadłości od razu stałaby się jedynym podejrzanym, na czym przecież jej nie zależało. Miała nie zwracać na siebie uwagi, taki był jej plan. Gdyby kobieta zorientowała się, że Nana coś zabrała ze sobą, pewnie skończyłoby się bez zapłaty za jej trud. Nie dopuszczała do siebie takiej opcji. Tak więc bardzo grzecznie szła według trasy, jaką zapamiętała, kierując się prosto do gniazda, miejmy nadzieję, ślicznych i puchatych gryzoni!

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 7/15
Nana
Weszłaś do domu z ambiwalentnymi uczuciami w stosunku do zbytniej "ufności" kobiety. Być może była ona niezbyt rozgarnięta? Albo nie potrafiła myśleć do końca poprawnie w takim stresie, na jaki była narażona? A może po prostu liczyła na to, że trafiła na uczciwą osobę i za wszelką cenę chciała się pozbyć szczurów? Albo jeszcze coś innego? Cóż, niezależnie od tego, hamując swoje zapędy i panując nad swoimi pokusami, które oscylowały wokół zabrania sobie czegoś z domu celem przywłaszczenia - co potocznie nazywa się kradzieżą - weszłaś do środka i skręciłaś w lewo. Dom był faktycznie utrzymany w dobrym stanie, bardzo zadbany i porządny, ale nie był luksusowy. Nie to było jednak teraz najważniejsze - byłaś tu w konkretnym celu, który raczej nie był przyjemny.
Po przejściu kilkunastu kroków korytarzem, stanęłaś przed zejściem do piwnicy. Drzwi rzeczywiście były otwarte, za nimi czekały na Ciebie strome schody w dół, a dalej kolejne drzwi. Schody oświetlone były przytwierdzoną do ściany na uchwycie świecą, ale później było już kompletnie ciemno - jak to w piwnicy. Najwyraźniej kobieta zdążyła zaświecić tylko to, by dostrzec lub usłyszeć zwierzątka, które ją stąd wygoniły.

[Nana]

Pozazdrościć domu to kobiecie można było. Na szczęście Nana nie należała do zawistnych osób, więc zwyczajnie ignorowała przepych panujący dookoła. Dla niej przynajmniej był to przepych. Od tygodni spała po gospodach, lasach czy polanach. Opuszczając Hyuo, opuściła też swój dom, przynajmniej jedyne miejsce, które go przypominało. Nawet tam czuła się obco. Nie należała do żadnego klanu, nie posiadała tam rodziny. Może dlatego zdecydowała się wyruszyć w podróż? Żeby znaleźć swoje miejsce na ziemi? Ciężko powiedzieć. Nawet Nana nie była tego pewna.
Szła powoli przez dom rozglądając się uważnie. Zapamiętywała szczegóły, w końcu nie wiedział czy coś tutaj na nią nie czyhało. Jeśli ktoś nie wiedział, że była kunoichi mógł ja wziąć za biedną, bezbronną niewiastę. Niebezpieczeństw zawsze było dużo, zwłaszcza jeśli się nie znało dobrze otoczenia. W końcu dotarła jednak do piwnicy bez większych przeszkód. Od razu podeszła do świecznika przyczepionego na ścianie i wyjęła z niego świecę. Przecież jakoś musiała oświetlić sobie drogę. Potem już udała się w dól po schodach do ciemnej piwnicy w poszukiwaniu ślicznych puchatych gryzoni. Jeśli po drodze wisiały jakieś świeczniki lub pochodnie to od razu odpalała je ze swojej świecy. Oprócz tego chciała poprawić swoje pole widzenia, więc uaktywniła Sharingana. Normalnie korzystała z niego w skrajnych przypadkach. Teraz jednak była sama w piwnicy, czemu by sobie nie pomóc?

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 9/15
Nana Wysunęłaś uchwyt ze świeczką ze ściany i podążyłaś w dół. W innych okolicznościach zapewne zasadne byłoby wstawienie w tym miejscu kilku metafor związanych z tym, w jak niebezpieczne miejsce się zapuszczałaś, jak straszliwe ciemności na Ciebie czekają, jak krwiożercze stwory czają się gdzieś w otchłani, jak niebywał... ekhm. Koniec końców była to jednak tylko zwykła piwnica, a Twoim zadaniem było ubicie kilku gryzoni. Oświetlając sobie drogę, schodziłaś spokojnie w dół, czując przenikliwy chłód. Zdecydowałaś się również wspomóc się swoimi zdolnościami klanowymi.
Cóż, pierwszym co ujrzałaś w nikłym świetle świeczki było to, że piwnica była niezbyt dużym pomieszczeniem, na oko miała ona pewnie nie więcej niż kilkanaście metrów kwadratowych i stanowiła kwadrat. Na środku stał niewielki stolik, na którym z kolei stał świecznik złożony z trzech świeczek. Po ich zapaleniu zauważyłaś, że o ścianę naprzeciwko drzwi stoi oparty bardzo solidny, drewniany regał, na którym pełno było butelek i słoiczków, w większości pustych. W rogu z kolei znajdował się zawiązany, niezbyt duży worek. Tenże worek miał niewielkie rozdarcie u dołu, z którego wystawało prawdopodobnie jakieś warzywo. Za sobą usłyszałaś z kolei charakterystyczne popiskiwanie, które dobiegało gdzieś zza ustawionego w przeciwległym rogu, pustego i kompletnie zakurzonego wiadra.

[Nana]

Pomieszczenie mogło wydawać się straszne. Przynajmniej na początku, jednak koniec końców była to zwykła piwnica. Nana często przebywała na dworze po zmroku. Ba! Nawet podróżowała nocami, więc ciemności nie były jej straszne. Tak więc bez większych przeszkód zeszła w dół. Pierwsze co wydawało jej się najsensowniejsze to pozapalanie wszelkich możliwych świec, wiec też tak zrobiła. Następnie odłożyła świecę, którą trzymała w ręce do świecznika, z którego ją szybciej zabrała. Chciała mieć dwie wolne ręce, nigdy nie wiadomo jakie potworki czekały w czeluściach małej piwniczki! W końcu kiedy była w stanie coś zobaczyć, rozejrzała się dookoła. Może świece nie dawały jakoś bardzo dużo światła, ale wystarczająco. Najpierw podeszła do regalu z alkoholem, który dokładnie przejrzała. Dobre stare wina, szkoda, że wszystkie butelki były zamknięte. Chętnie wypiłaby trochę któregoś z nich. Westchnęła trochę zawiedziona.
Nana nie była pewna co jedzą gryzonie, nigdy nie opiekowała się żadnym, jednak postanowiła wziąć do ręki warzywo, które wystawało z popsutego wora. Pomyślała, że może takie coś się nada. Następnie usłyszała piszczenie, więc powoli, bez szybkich ruchów ruszyła w stronę, z której dochodziło. Kiedy podeszła już dostatecznie blisko schyliła się, żeby podnieś wiadro i zobaczyć co było za nim. W lewej ręce trzymała warzywo, trochę jak broń, trochę jak przysmak dla gryzoni. Sama nie była pewna co dalej zrobić.

charka 91

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 11/15
Nana Wzięłaś do ręki warzywo, którym okazała się być marchewka. Zauważyłaś, że była mocno podgryziona jakimiś małymi ząbkami, co chyba w dość oczywisty sposób wskazywało na sprawcę. Wyjaśniało to też co ściągnęło do tej piwniczki gryzonia. Postanowiłaś też, że nie będziesz się ceregielić i - powoli i spokojnie - podeszłaś i podniosłaś wiadro. Odważnie - niejeden twardziel pewnie trząsłby portkami ze strachu przed stanięciem oko w oko z tym niewielkim szkodnikiem.
Ano właśnie - jeśli o tym mowa, to Twoim oczom ukazał się najzwyklejszy w świecie szczur, który natychmiast pobiegł do drugiego kąta. Oczywiście ani w głowie było mu jedzenie z Twojej ręki - był śmiertelnie wystraszony. Próbował znaleźć kolejne schronienie, ale nie był w stanie tego zrobić bez zbytniego zbliżania się do Ciebie. Wiedząc zatem, że konfrontacja jest nieunikniona, przybrał agresywną pozę stojąc na tylnych łapkach w kącie i patrząc na Ciebie oraz popiskując. Był chyba nawet gotowy na to, żeby w razie czego na Ciebie skoczyć. Plany na pokojowe rozwiązanie tej kwestii spaliły zatem na panewce, mimo Twoich szczerych starań. Broń w postaci marchewki nie zadziałała na nieproszonego gościa, wyglądało też na to, że nawet najbardziej charyzmatyczny negocjator nic by tu nie wskórał w obliczu zwierzęcych instynktów.

[Nana]

No więc widząc wystraszonego, ale też bojowo nastawionego gryzonia Nana pisnęła ja kto wszystkie dziewczyny kiedy widzą coś mega słodkiego i kochanego. Od razu postanowiła, że go zatrzyma! Był taki słodki i malutki. Zawsze chciała mieć swoje zwierzątko. Jedni mają koty, inni psy, a ona będzie miała gryzonia. A co!
- Pysiu, nie bój się - szeptała cicho kucając i w takiej pozycji powoli zbliżając się do szczurusia. Już wymyśliła mu nowe imię. Nana i jej Pysiu. Trzymała marchewkę na wyciągnięcie ręki, żeby zasygnalizować swoje pokojowe zamiary. - Nie zrobię Ci krzywdy - mówiła cicho dalej. Miała nadzieję, że oczywiście maleństwo zrozumie ludzki język i jej zaufa. Walczyła z rozczarowaniem, bo wiedziała, że pewnie stała na przegranej pozycji. Dzikie zwierzęta nie były łatwe w oswojeniu. Tak czy tak była na tyle zdeterminowana, żeby spróbować. Powolutku zbliżała się do kąta. Na wszelki wypadek jednak, jeśli szczur nie zainteresował się marchewką i postanowiłby ją zaatakować, pozostawała w pełnym pogotowiu, żeby odskoczyć i chwycić za stare wiaderko. Wtedy na pewno zarzuciłaby je na szczura, a potem? No właśnie, co potem... W życiu nie przyszło jej do głowy, żeby go w jakikolwiek sposób skrzywdzić. Wyjdzie z tej piwnicy po dobroci, nie było innej opcji. - Chodź do mamusi - kontynuowała swoje starania.

chakra 88

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 13/15
Nana Byłaś osobą o złotym sercu, przynajmniej w stosunku do zwierząt. Drzemały w Tobie spore pokłady dobroci, trzeba było je najwyraźniej jedynie wydobyć. Być może jednak, w przypadku zetknięcia z kimś złym, kto nie kierował się tak bardzo uprzejmością i wyrozumiałością jak Ty, mógłby Cię on sprowadzić na złą drogę. Cóż, tego nie wiadomo - wiadomo natomiast, że w stosunku do szczura wykazywałaś się ogromną wręcz łagodnością. Chciałaś za wszelką cenę nie dopuścić do jego skrzywdzenia.
Niestety, cała ta sytuacja pokazała Ci, że tak traktowane zwierzęta nie zawsze odwzajemniają dobroć, którą próbuje się je obdarzyć. Można chyba śmiało powiedzieć, że im bardziej dzikie, tym mniej było z nimi pola do dyskusji. Tak było również i z tym szczurem, który widział tę sytuację kompletnie inaczej, niż Ty. Nie był zainteresowany marchewką, zamiast tego srożył się coraz bardziej (niepodobna powiedzieć, co dokładnie działo się teraz w jego szczurzej głowie, ale kto wie, może potraktował tę wyciągniętą marchewkę jako jakiś prosty fortel, którym miałaś go podejść?).
Ostatecznie, wydarzenia przybrały dramatyczny przebieg. Szczur skoczył na Ciebie; oczywiście jako osoba dysponująca lepszym refleksem niż przysłowiowy, zwykły śmiertelnik, odskoczyłaś, by następnie podjąć próbę zarzucenia na niego wiadra. Udało Ci się to i gryzoń został przykryty. Wiadro było z tych masywniejszych, więc nie było też większego ryzyka, że je przesunie i się uwolni.
Wyglądało zatem na to, że udało Ci się rozwiązać problem. Z Twoich wcześniejszych oględzin worka i regału wnikało, że nic więcej tu nie było (nie było już miejsca, gdzie ktokolwiek z jego pobratymców mógł się schować) - kobieta musiała zatem wyolbrzymiać mówiąc o ich liczbie. Mogłaś zatem zaraportować, że szczur został złapany.

[Nana]

Niestety nic a nic nie poszło po jej myśli. Szczur nie chciał w żadnej sposób współpracować, chociaż Kunoichi długo się nie poddawała. Robiła co mogła, żeby przekonać do siebie małe zwierzę. Miała ewidentną słabość do zwierząt, nie to co do ludzi. Male żyjątka wydawały jej się takie bezbronne, nie wiedziały co działo się na świecie. Ludzie byli tego całkowitym przeciwieństwem. Sami wyrządzali sobie krzywdę lub przymykali na nią oko. Potrafili być bezwzględni wobec siebie. Nana ceniła zwierzęta zdecydowanie bardziej niż ludzi. Nie planowała nawet temu zaprzeczać.
Jej plan w ogóle się nie udał. Gryzoń postanowił ją zaatakować, na co odpowiedziała unikiem w bok. Szybkim ruchem chwyciła wiadro i zarzuciła je na szczura. Na szczęście skończyło się bez większych obrażeń, a ten został pojmany i unieruchomiony. Podeszła do niego bliżej, aby upewnić się, że nie mógł się wydostać. Wiadro było bardzo ciężkie. Mogła zostawić szczura, żeby umarł z głodu. Za parę dni byłoby po kłopocie. Nie zamierzała jednak skazywać go na takie cierpienie. Podeszła więc do wiadra i ukucnęła obok. Wyciągnęła kunai i delikatnie podniosła jedną stronę wiadra, czekając aż szczur postanowi uciekać. Przebiła jego małe ciałko kunai w pierwszym momencie, kiedy zdecydował się opuścić obwód wiadra.
Następnie wyszła z piwnicy i wróciła do góry. Nie zabrała ze sobą szczura, nie zamierzała przecież tutaj sprzątać. Jej zadaniem było wyplenienie szczurów. Z resztą będzie musiała już sobie poradzić gospodyni.
- Szczury zostały zabite - powiedziała jej, kiedy już opuściła budynek wychodząc na zewnątrz. Specjalnie użyła liczby mnogiej, trochę się bała, że jeśli zadanie okazało się łatwiejsze, to dostanie mniej kasy. Lepiej dmuchać na zimne.

chakra 85

[Sashiko]

Szybko i skutecznie
Misja D: 15/15
Nana Trudne wybory, bardzo trudne. Ostatecznie jednak zdecydowałaś się na wykonanie zlecenia w stu procentach. Dużo Cię to kosztowało, bo od początku nie chciałaś pozbawiać życia zwierzątka, ale... no cóż, najwyraźniej nie było wyboru. Zakończyłaś sprawę bez rozczulania się, co było najlepsze chyba dla wszystkich.
Kiedy wyszłaś po schodach, zauważyłaś, że właścicielka domostwa wygląda zza rogu ściany. Najwyraźniej więc nie obdarzyła Cię aż takim zaufaniem, jak początkowo myślałaś i w pewien, ograniczony sposób kontrolowała to, co robisz. Widząc, że ją dostrzegłaś, speszyła się nieco, ale nie miała zamiaru robić szopki i po prostu wyszła Ci naprzeciw. Czułaś też jej spojrzenie, które tkwiło nigdzie indziej, a na Twoich oczach. Uświadomiłaś sobie, że nie wyłączyłaś zdolności klanowej.
Kiedy kobieta usłyszała Twój lakoniczny raport, westchnęła głęboko z nieskrywaną ulgą.
- Dziękuję. Ufff... - zaraz potem zniknęła na krótką chwilę, wycofując się do innego pomieszczenia. Wróciła już z woreczkiem, w którym znajdowała się zapłata za misję.
- Zgodnie z umową. Należy Ci się jak nie wiem co, bo załatwiłaś to szybko i skutecznie - powiedziała, przekazując wynagrodzenie. Wyszłaś z domu i znowu byłaś na ulicy, w tym miejscu, z którego Cię zgarnęła.
Na swoje własne szczurze zwierzątko będziesz musiała zatem jeszcze poczekać, ale cała ta sytuacja nauczyła (a może tylko przypomniała?) Ci jedno - ten świat jest okrutny i nie zawsze da się wszystko rozwiązać tak, żeby każdy wyszedł bez szwanku. Bez wątpienia jednak należało Ci się uznanie za próbowanie do końca.

Misja zakończona powodzeniem

[Nana]

Całość poszła całkiem sprawnie. Nana wykonała zadanie, pomogła kobiecie i poszła po nagrodę. Zapomniała o sharinganie, co było u niej rzadkością. Zawsze starała się pilnować, czyżby zabicie małego zwierzątka wywarło na niej aż takie wrażenie? Niewykluczone. Kiedy skojarzyła dlaczego kobieta patrzyła na nią w taki sposób od razu go dezaktywowała, a jej oczy wróciły do normalnego, ciemnego wyglądu. Podziękowała nieznajomej i odebrała nagrodę, potem ruszyła już w stronę miasta.
Zdecydowała się, że pora na nowe ubranko. Białe kimono z futrem rzeczywiście bardzo rzucało się w oczy. Pochodziła od sklep do sklepu szukając odpowiedniego outfitu. Nana z Hyuo już nie istniała. W którymś ze sklepów kupiła czarne kimono, które bardziej nadawało się do walki niż ta poprzednia wersja. Zmieniła też buty na bardziej przydatne, no i kolor nie był już taki wyzywający. Teraz pasowała do wszystkich tych smutaśnych Uchih, jak to nazwał je Tatsuo. Ciekawe co się z nim stało po ich spotkaniu w karczmie. Miała nadzieję, że ich drogi jeszcze kiedyś się przetną, muzyk wywarł na niej spore wrażenie. Nigdy przedtem nie miała do czynienia z artystami i była zadowolona ze swojego pierwszego razu.
Gdzie dalej? Kto wie! Byle przed siebie. Ruszyła drogą całkiem zadowolona ze swojego dnia, może w końcu uda jej się dotrzeć na mur, gdzie planowała się udać.

zt