[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Ichirou]

No i strzelił tymi pieprzonymi pociskami, które niestety nie podziurawiły potworów z powodu tarczy utworzonej przez największą z bestii, na co Ichirou uformował na twarzy grymas niezadowolenia. W tym samym czasie wokół działo się wiele różnych rzeczy. Karzełek, który poprzez okazanie mu braku szacunku czuł się fajny, wystrzelił przed siebie wietrzne pociski, z kolei białowłosa, która już od paru chwil miała wewnętrzną potrzebę popisania się, jakimś cudem wyprzedziła kryształowym tworem zamiary wojowników na prawej flance i pierdolnęła wraz ze swoim tworem w pobliski budynek, prosząc się tym samym o zgubę.
No i co miał w tym momencie robić nieskromny władca piasku? Gdzieś tam z boku szalejąca ze smokiem z kryształu siksa gruchnęła w budynek obok i wraz z jego gruzami zniknęła we mgle. Tuż przed nim zgromadziła się mała grupka, która uniemożliwiała wyprowadzenie frontalnego ataku. Z prawej strony biedny samurajski duet, który w aktualnych warunkach mógł zdziałać tyle, co nic, i czekał cierpliwie na swoje pięć minut w wyprawie. Jakby tego było mało, to jeszcze wszędzie dookoła rozgrywały się dziwaczne scenki, które należało ignorować.
Co miał w tej sytuacji zrobić? Jego możliwości były ograniczone. Wkurwiał się nie tylko na mgłę, ale i na towarzyszy, którzy odgradzali mu otwartą przestrzeń do wrogów i ograniczali możliwości jego ataków. No bo co miał zrobić? Posłać kolejnego shurikena i ugodzić któregoś z towarzyszy? Wypuścić tsunami i zgarnąć nim wszystkich kompanów przed sobą? Sięgnąć po niezwykły miecz i wyrżnąć wszystkich obok za sprawą jednego wzmocnionego uderzenia?
Chrzanić to. Postanowił zachować swoją aktualną pozycję i trzymać się pierwotnych założeń drużyny. Latanie za dziewuchą, która po raz kolejny chciała się wykazać i ruszyła z hukiem na pobliski budynek, nie miało większego sensu, bo wiązało się z wejściem w obszar ogarnięty mgłą. Grupka z przodu też ograniczała mu możliwości, więc i w tym aspekcie musiał się powstrzymać. Mógł więc postanowić, że odezwie się do bogów, poczeka na atak wrogów i podmieni się z piaskiem w przypadku ataku Juugo, ale ostatecznie zmienił plany i postanowił zrobić cokolwiek.
– Hachiman-Sracziman, dajże już spokój – burknął z niezadowoleniem do krzykacza, którego próbował już utemperować Siwy, ale z marnym skutkiem. Miał głęboko w dupie wszystkie sześć chorągwi, a nawet i zmieściłby tam siódmą za to, żeby ten dziwaczny chłystek wreszcie się uciszył.
– Serio? – rzucił, spoglądając na Seinara, który postanowił odegrać rolę bohatera, ratując damę w opałach. Damę, która dwukrotnie opuściła swoje miejsce w szeregu i prosiła się o kłopoty. Pasterz śmignął w pogrążony we mgle i gruzach obszar, a Ichirou mimo wszystko nie zamierzał go powstrzymywać, ufając jego umiejętnościom.
Sam jako chyba jeden z niewielu zachował dotychczasową pozycję i postanowił wspomóc tych na przodzie, ale bez narażania ich na obrażenia. Ożywił pokłady piasku, które przed momentem rozbiły się o tarczę wielkiej bestii i teraz zalegały w jej pobliżu, ale tym razem wtłoczył w nie znacznie większą dawkę chakry, by poruszały się jeszcze szybciej. Chmara pustynnego surowca miała rozproszyć się i zaatakować pozostałe trzy stwory z różnych stron. Jeżeli te zaszarżowały na dywersyjną grupę, to piach prawdopodobnie miał zaatakować przede wszystkim od ich pleców, co jeszcze zwiększało szanse powodzenia. Cel całej akcji był dość prosty – dopaść wszystkie trzy bestie, oblepić piachem ich kończyny i tym samym zatrzymać je w miejscu, umożliwiając pozostałym wykonanie bezpiecznego, kończącego ataku. Więcej niż połowa surowca użyta do ataku miała być skierowana na największego bydlaka. Ot, proste założenie – większy, więc pewnie silniejszy.
W przypadku zagrożenia miał zareagować standardowo – osłaniając siebie i towarzyszy w pobliżu piachem błyskawicznie wypuszczonym z gurdy. Poza próbami powstrzymania nadciągających bestii od frontu, starał się zachowywać czujność względem wszystkiego, co działo się wokół. Na bardziej spektakularne akcje miał nadejść jeszcze czas.

• Skrót: Pitu pitu, a potem użycie wcześniej wystrzelonego piachu do próby pojmania/zatrzymania/spowolnienia trzech bestii na froncie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• To było nie do przyjęcia co odstawiał ten pachołek. Zadarł japę, gdy cała grupa próbowała jednak zachować czujność i nie dać się zaskoczyć z żadnej ze stron, eliminując zagrożenie przechodząc w jednym, zwartym szyku. Nie dość, że złamał szyk to zmusił Białego Demona do opuszczenia lewej flanki na rzecz uratowania jego nędznego życia, które zaraz sam skróci. To jednak miało dopiero nadejść, ponieważ tuż po odepchnięciu tego imbecyla do tyłu, białowłosy trzymając jedną z katan w dłoni, uniósł ją na wysokość torsu ostrzem równolegle do brzucha jakby miał się bronić, obserwując co stanie przed nimi. Nie rozczarował się, gdy jego oczy zapłonęły ogniem widząc nadchodzące zagrożenie.
  Keira rozwiała mgłę, dzięki czemu zyskał o wiele większą możliwość dojrzenia tego co przed nim. Dobry ruch. Miraże pojawiały się i znikały, jednak nie można było sobie pozwolić na dekoncentrację – to nie była iluzja. Mowa o Fuuinjutsu, o którym Kju wiedział tyle ile o niedoścignionym tyłku pewnej kryształowej królowej. Niewiele. No, może poza tym, że sam posiadał potężny tatuaż Fuuinjutsu na brzuchu, który więził w nim potężną bestię, która co rusz próbowała podzielić się z nim swoją siłą w świadomym dla siebie celu – uwolnienia się i siania postrachu wśród niewinnych. Niewiele różniła się w takim razie od samego Shiroyasha, który nigdy nie czuł się powiązany z tymi, których nie znał.
  Po chwili sam Kju, śmignął szybciej od rzuconych shurikenów by właśnie pojawić się obok tego, który wkurwił go niemiłosiernie i nie posłuchał kolejnej dobrej rady. Chwyciwszy go za kark jak małe zwierze, Koci shinobi nie dał mu czasu na reakcję, wypychając go za siebie. Wtem ujrzał, że przed nim pojawia się dwójka przeciwników, która ruszyła wprost na niego. No to się zaczęła zabawa. Zawszeni Juugo. Więc się zaczęła rozróba w mieście, a Kju staje naprzeciwko dwójki potworów, które nie dadzą mu nawet chwili namysłu. Nie potrzebował go, czuł się napalony błękitnym płomieniem, który buzował w nim od początku starć z tymi psycholami. Białowłosy zauważył jedno – dwa potwory zmierzały agresywnie i szybko w ich kierunku, przez co musiał reagować – widział też wysuniętego na przód Harishama, który go kurwa zignorował po odciągnięciu. Łamał wszelkie zasady, na co nie dało się nie zareagować, jednak pierw życie wszystkich, później tego chłystka. Niemal natychmiast chowając katanę, którą trzymał, składał pieczęci do kolejnej już techniki elementu ognia, która miała trafić bezpośrednio w najdalej wysunięte stwory i eksplodować na nich technikę elementu ognia. Białowłosy na razie obserwował sytuację i zwrócił się do Nie-Natsu:
  - Akahoshi, myślisz o tym samym co ja? Skonfrontujemy się z nimi? - rzucił pewny siebie tuż po wykonaniu techniki, dobywając jednej z katan - czarnej ze stali kantańskiej. Był gotowy by ruszyć na potwory, które prawdopodobnie przeżyją jego jutsu. Gotów był do tańca i cięcia ich twardych skór, a najlepiej pozbywania się ich głów. Technika miała przelecieć tuż obok wysuniętego Haszirama, którego teraz zignorował. Niech idzie na śmierć na przód, jeżeli trzeba i tak go wyprzedzi by zaatakować pierwszym. Jeśli sam wpadnie mu pod miecz to... Biada mu.

Streszczenie:
Wykonanie techniki Katonu na stojącą trójkę przeciwników; tuż po czarnej katany i po wybuchu techniki obserwowanie stanu przeciwników i przygotowanie szarży najlepiej wraz z Natsu, gotowy do wszelkich manewrów obronno-kontratakujących.

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Mujin]

Miał okazję się wykazać. Swoim niesamowitym intelektem, przenikliwym umysłem. Umiejętnością łączenia faktów, logiki. I powierzchowną skromnością. Oczywiście były to cechy każdego dobrego medyka, bo wszystko to było potrzebne do łączenia potencjalnie niepowiązanych ze sobą objawów w celu znalezienia choroby. Dlatego też Mujin potrafił szybko połączyć fakty o tych tajemniczych bytach i wysnuć odpowiedni wniosek. Czy był dobry? Najprawdopodobniej. Jak uzyskać taki efekt? Pieczęcią? To było już mocno niepewne. Medyk jednak wiedział o nieomylności swojej teorii. Nie mógł się mylić w aż taki sposób, skoro wszystko sprowadzało się do jednej wyłącznie opcji. Echo przeszłości w formie tej dwójki już wróciło na swoje miejsce. Technika pieczęci, ale jak podtrzymywana? Jednorazowy koszt za coś co może samodzielnie się regenerować i wrócić do cyklu? Brzmiało abstrakcyjnie, ale tutaj wszystko takowe było. Nadal Mujin używał sensu, logiki i zasad obowiązujących w świecie to rozwiązywania problemów tutaj.
Dowódca przyjął jego odpowiedź. Ktoś z ich grupy krzyknął, zwracając uwagę potworności przed nimi. Raczej taka była ich rola, przecież mieli zwabiać do siebie zagrożenie. Nie mogło być tak, że oni sobie chodzą i mogą stanowić zagrożenie dla grupy poszukiwawczej. Sytuacja wymagała, żeby się nimi zająć. I tak też mieli zamiar zrobić. Znaczy się - tak powinni zrobić. I sądząc po reakcjach innych, tak też będą czynić. Ichirou przynajmniej, jego piach był precyzyjny i zabójczy. Co prawda reka jednego z potworów zmieniła się w tarczę, ale... Czy on faktycznie był w stanie zmienić właściwości i kształt swojego ciała? To było niezwykle interesujące. Mogli zmieniać swoje ciała w zależności od potrzeb? Rosło im mięso? Rozciągała skóra? Jaka to była tkanka? Naprawdę potrzebował t owiedzieć, naprawdę potrzebował zbadać ten fenomen.
Jedna z sojuszniczek, ta która wcześniej zdecydowała się na atakowanie wiatrem, ta z kryształowym smokiem, została powalona. Jej smok zostal zaatakowany przez wroga i w efekcie spadł do jednego z butynków. Samurai Seinaru już do niej biegł, ale Mujin brał pod uwagę że koniecznym może być zajęcie się nią. Seinaru był bardziej kompetentny do walki bezpośredniej z dwoma aż wrogami, lepiej było to zostawić mu. Pytanie czemu właściwie dziewczę wyszło z szeregu i chciało działać całkowicie niezależnie. Brak umiejętności do współpracy w takich warunkach był nawet gorszy od głośnych dźwięków wydawanych przez jednego z ich towarzyszy. No nic, ale to nie był kłopot Mujina. Znaczy się nie no, był, oczywiście że był. Ale nie był to problem który mógłby rozwiązać.
Co mógł zrobić Mujin? Dwójka przed nimi padła. Jeden po lewej został żywy. Na nim powinien się skupiać. Ile zostało mu robactwa? Robactwa przy sobie, znaczy się... Wcale. Prawie nic, wszystkie które miał były poza nim. Mujin szybko zdjął duży zwój z pleców i otworzył go. Przyłożył rękę do powierzchni zwoju i przelał nieco chakry. Miał zamiar odpieczętować nieco swoich robaków żeby uzupełniły jego zasoby. A tymczasem musiał zająć się dwoma problemami. Wokoło siebie miał nieco robaków, latających wokoło w przestrzeni, dlatego wysłał je wszystkie na wroga który schodził z dachu. Robaki jak zawsze miały za zadanie wejść w bardziej wrażliwe elementy ciała potwora. Kupić czas, rozproszyć. Utrudnić walkę.

1) Mujin wysyła robaki wokoło niego do ataku na potwora na dachu po lewej.
2) Mujin wraca swoje robaki z martwych na przodzie (30%).
3) Te procenty które zostają (15%) atakują tarczownika. Wysysają chakrę w okolicach twarzy.
4) Mujin odpieczętowuje z dużego zwoju na plecach 40% robaków żeby uzupełnić zasoby.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Krzyk Harishama rozległ się pustym echem po okolicy. Zupełnie jak wcześniej niosły się krzyki ślepego dzieciaka, który został bardzo szybko uciszony. Czy tak teraz będzie i tym razem? Spojrzał się na ludzi, którzy byli najbliżej niego czekając, aż, któreś z ostrzy przeszyje jego ciało pozbawiając życia kolejnego szkodnika. Tak się jednak nie stało. Ot, posłał jedynie zdziwione spojrzenie w kierunku osób, które były niedaleko krzykacza. Białowłosy szermierz jedyne co zrobił to tak na prawdę przepchnął go do tyłu i nakazał nie przeszkadzać. Jakby nie patrzeć nie było też czasu na użeranie się z nim, tym bardziej, że przez ich działania i tak pojawiło się więcej szkodników do pozbycia. Jednak przed tym zdążyli się mniej więcej wymienić między sobą spostrzeżeniami. Spojrzał tylko w kierunku medyka, który tak na prawdę powtórzył jego słowa w nieco inny sposób. No Ameryki to on nie odkrył.
Gdy zobaczył jak inni mimo wszystko składali Kai to jedynie pokręcił głową z zażenowaniem. Nie było możliwości żeby to była iluzja. On to wiedział. Dlatego dzielił się z nimi tymi informacjami. Jak widać jednak nie wszyscy mu ufali, nawet Keira, która była z tych samych rejonów co on. Nie żeby go to zabolało czy coś, ale warto zapamiętać osoby, które miały co do niego wątpliwości - tak na wszelki wypadek. Grono nie było zbyt wielkie, bo aż dwie osoby. Być może inni zrezygnowali, gdy po prostu widzieli, że nic to nie wniosło. Ha! A nie mówiłem?
-Może, ale nie musi. Juugo się go boją, a inne twory atakują. W każdym razie łatwo będzie to sprawdzić gdy dojdzie do spotkania. - zwrócił się do medyka, gdy na ich oczach jeden z Juugo starał się rozszarpać jedną z kobiet. Rzeczywiście wielki twór mógł być wspomnieniem i wtedy po ataku powinien się po prostu rozpłynąć. Pytaniem pozostawało - co to do cholery było? Tym bardziej, że albo to dalej żyło, albo żyło kiedyś.Aż dziwne, że nie było tego wszystkiego wcześniej żeby "tutejsi" nauczyli się, że nie mogą sobie zrobić z nich pożywki? Hakusei rzeczywiście wspominał coś o tym, że nie udało się tego wykryć wcześniej, więc być może to oni spowodowali, że to coś się tutaj pojawiło? A jak nie oni to może druga grupa? Swoją drogą był ciekaw jak sobie radzili. Nie było jednak żadnego sposobu, aby się dowiedzieć. W takim razie trzeba było skupić się na swoim zadaniu i tym, aby pomóc im jak najbardziej mogli.
-To było moim pierwszym skojarzeniem, ale nie jestem pewien. Szczególnie po tym jak to wygląda.- odpowiedział Hakuseiowi. No właśnie, bo jak opisać coś czego się nie zna? Nie wyglądało to na fuuinjutsu, ale ten znak, przy którym kumulowała się chakra... To coś jakby połączenie dwóch sztuk, a może nawet trzech? Nie było jednak czasu na dłuższe rozmowy, więc nie mógł się wymienić swoimi pełnymi poglądami z Hakuseiem czy Mujinem. Na rozkaz o dalszym prowadzeniu skinął jedynie głową. Mogłoby się wydawać, że teraz całkiem sporo od niego zależało, więc założenie, że powinien oszczędzać chakrę było jak najbardziej prawidłowe. Wcześniej w otwartej walce mógł się wykazać z innej strony, teraz musiał jednak obrać zupełnie inną rolę. Jak najbardziej mu to pasowało, a oprócz tego pokazywało, że rzeczywiście może się wykazać w niejednej dziedzinie.Gdy bestie zaczęły zbliżać się w ich stronę nic dziwnego, że techniki po raz kolejny zaczęły wstrząsać tą okolicą. Szermierze ruszyli. Reszta z tyłu starała się ich wspierać. Nishiyama zaś odpowiadał za kontrolę otoczenia i określanie co jest prawdziwe, a co nie.
-Dom po lewej również nie jest do końca prawdziwy. Drzwi są tak na prawdę zamknięte.- poinformował o swoich spostrzeżeniach najszybciej i jak najkonkretniej jak potrafił, bo rzeczywiście budynek tam się znajdował, ale... Zdecyodwanie nie w takiej formie jakiej mógł prezentować się dla innych. Wtem zza ich pleców zaczęły dobiegać kolejne dźwięki, których nikt by zupełnie się nie spodziewał. Instynktownie zerknął za siebie, aby zobaczyć co to jest. No pewnie, jeszcze tego im brakowało żeby nawet w tych porąbanych wizjach pokazywały im się muczące krowy.
-Z bramą jest podobnie, jest w takim stanie w jakim ją zostawiliśmy. Podejrzewam, że może to wskazywać na chęć ukrycia czegoś. Powinniśmy iść dalej. Podejrzewam, że cały ten teren jest objęty tą techniką, więc możemy spodziewać się więcej zmyłek. Będę informować na bieżąco.- po raz kolejny postanowił się podzielić zebraną wiedzą i wysuniętymi z nań wnioskami. Czy to była jakaś technika? Tak na prawdę nie wiedział, ale wolał to tak roboczo nazwać, żeby nie musieć znów tłumaczyć o co konkretnie mu chodzi.
Manewr Keiry był strasznie ryzykowny narażając ją jak i innych na niebezpieczeństwo. Nishiyama doskonale wiedział, że nie ma jak jej pomóc, na szczęście w jej kierunku ruszył Seinaru. Pomimo tego, że niektórzy nie znali się tutaj z innymi zbyt dobrze, to mimo wszystko jakoś to wyglądało i działało. Nie miał pojęcia jak, ale działało. Mówią, że jak coś jest głupie i działa, to nie jest głupie. Toshiro skupił się więc na tym co mógł w tej sytuacji zrobić, czyli obserwowaniu otoczenia i wyłapywaniu chakrowych tworów, czy czymkolwiek były te duchy, a oprócz tego doszły do tego budynki... No na prawdę, gorzej być już chyba nie mogło. Znaleźli się w miejscu gdzie nie wiadomo co jest prawdziwe, a co nie. Zupełnie jak w jego iluzjach, chociaż to co było przed ich oczami zdecydowanie nie należało do tej sztuki, którą posługiwał się również czarnowłosy. Znał ją zbyt dobrze, a poza tym posiadał oczy, które bez problemu ją rozpoznawały. Nie mógł się przecież mylić, a przynajmniej nie w tej dziedzinie.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Generał na szczęście nie zamierzał trzymać miecznika w niepewności. Dla Juna to dobrze, bo dzięki temu przynajmniej wiedział, że nie jestoi na lewej flance sam - z wyłączeniem Akahoshiego. Głos należący do Takashiego dotarł do niego bez żadnych problemów i zamierzał zastosować się do jego prośby i wskazówki. Tutaj - nie miało znaczenia jak wielkie miałeś doświadczenie, a jeżeli plan był sensowny to należało go wykorzystać.

Rozkazy były jasne - czyli musieli się utrzymać. Takie były ogólne rozkazy Hakuseia. Jun już znał swoje miejsce w tym szeregu i nie zamierzał go zmieniać - oczywiście mowa o generalnym położeniu względem pozostałych, bo i ruszył w przód, zostając na granicy widoczności niektórych. Z jednej strony dobrze, że wciąż pozostawał w kontakcie głosowym ze środkiem formacji, gorzej, że widoczność była kiepska - na to jednak nie mógł poradzić niczego. Jun - jak to on obserwował uważnie otoczenie, wtedy też spostrzegł bestię która znajdowała się na dachu. Nie widział go dokładnie, widział natomiast jego sylwetkę przygotowującą się do skoku – Z lewej, z dachu, bestia skacze do środka formacji! — Odezwał się natychmiastowo, dość głośno, aczkolwiek bez paniki. Słowa te skierował do " Generała " Takashiego. On nie mógł nic poradzić na bestię która będzie w powietrzu, natomiast Nara... Nara mógł zrobić bardzo wiele, choćby zaczynajac od zajęcia jej cienia i powstrzymania od ruchów choćby na moment. W tej samej chwili Jun się wycofał, zrobił krok w tył by widzieć formacje lepiej i by również był widoczny... Jeśli bestia zdecydowała się skoczyć to bardzo dobrze. Niezależnie czy na niego, czy na drużynę. Jun był przygotowany na szybkie reakcje...

Jeśli bestia przeskoczyła nad Junem, atakując środek formacji, kapelusznik wykonał szybkiego susa przed siebie, by ją delikatnie minąc. To był środek zapobiegawczy jeśli bestia miałaby dziabnąć go w locie, a potem zamierzał natychmiastowo doskoczyć do niej i ciąć ją od tyłu po okolicach głowy. Doskok miał być natychmiastowy, a cięcie... Na poziomie szyj, może ciut wyżej, sam zamach był wykonany w poziomie. Jeśli Takashi pochwycił bestię w locie i byłby w stanie utrzymać ją choćby przez moment w bez ruchu - nawet niewielki, to powinno to być wystarczające by zadać jedno, porządne cięcie które miało ubić potwora.

Jeśli bestia natomiast zdecydowała się doskoczyć do Jun'a... Co rozpoznał by po sposobie wyskoku i opadania jaki obrała bestia, to ten zamierzał wykorzystać moment lotu bestii do wykonania uniku. Odskoczył by w stronę południową, czyli na lewo od lecącej bestii która nie powinna być w stanie zmienić trajektorii skoku. Nawet jeśli skakała na Jun'a, to wtedy powinna być widoczna dla pozostałych w tym i Takashiego. Tamori nie zamierzał długo się bawić, odskok i natychmiastowy doskok z dobrze wycelowanym mieczem był najlepszym co miał w zanadrzu. Te bestie nie były odpowiednimi przeciwnikami do walki wręcz, każdy bliski kontakt już był niebezpieczny, nawet używając miecza czy włóczni. W tym wypadku dokonywany przez niego doskok poprzedzony byłby takim samym cięciem jak przedtem - poziomym, celowanym w okolice głowy. Tylko, że najpewniej bestia byłaby zwrócona do niego bokiem, a nie tyłem... Ale czy miało to jakieś znaczenie prócz tego, że potwór mógł to łatwiej zablokować? Przy takiej szybkości jaką był w stanie zaprezentować? Kto wie...

W obecnej chwili samuraj nie brał pod uwagę prawej strony. To co się działo tam... Powinno zostać tam, pełne skupienie na lewej stronie i swoich własnych oponentach z którymi musiał walczyć. Wierzył, że pozostali sobie poradzą, tak samo jak i on musiał - inaczej cała formacja pójdzie w drzazgi. Jeśli bestia przetrwała cięcie - to Jun zamierzał kopnąć ją w zgięcie między kolanami najmocniej jak potrafił. Taki niespodziewany kopniaka potrafił zwalić z nóg każdego - choćby na moment wyprowadzić stwora z równowagi i zadać kolejne cięcie... Warto nadmienić, że wszystkie cięcia Jun zadaje obiema rękami, trzymając miecz za rękojeść. Dzięki temu wykorzystuje jak najwięcej swoich możliwości przy zadawaniu ciosów.

1. Jun bierze pod uwage Takashiego. Nie zastanawia się za bardzo nad tym co jest prosto przed oddziałem - skupia się na swojej stronie, lewej.
2. Informuje o bestii po lewej która może doskoczyć do formacji
3. Lekkie cofnięcie w tył
4. Unik lecącej bestii - w stronę lewą/dół(na mapie)
5. Doskok w kierunku bestii i zadanie, miejmy nadzieję - śmiertelnego tym razem ciosu.
6. Gdyby bestia dalej żyła to Jun ją kopie w zgięcie kolana/coś podobnego. - i tu się kończy ruch Jun'a

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Czy rozkazy były jasne? Cóż… Panna Kouseki, która do niedawna wykazywała sporą ostrożność i rezerwę, chyba zaczynała trochę tracić zimną krew. Prawa flanka należała do szermierzy, to oni mieli ją ochraniać i co tu duży kryć, niebieskooki zbierał się do skoordynowanego z białowłosym wojownikiem ataku, ale… masa kryształu zdecydowała się mu to uniemożliwić. Mało tego, poruszająca się we względnie powolny sposób, masa kryształu nie tylko zdołała chwycić Jugo, które miały iść i na spotkanie ostrza samuraja, ale również zwalić na siebie i właścicielkę budynek. Niebieskooki nie wierzył w pierwszej chwili temu, co widzi – to była brawura granicząca z szaleństwem lub… poszukiwaniem śmierci.
– Idę z tobą, senpai. – ryknął głośno do drugiego samuraja który zdecydował się ruszyć na pomoc kunoichi, logicznym było, by wesprzeć, zwłaszcza, że Asagi był obecnie najbliżej. Co prawda, skoro Jugo dał się złapać smokowi to raczej nie prezentowali jakiejś nadzwyczajnej sprawności, skoro tak łatwo pochwycił je kryształowy twór, ale należało zachować ostrożność i nie przeceniać swoich możliwości.
Niebieskooki wyciągając naukę z poprzednich starć zamierza sięgnąć po technikę kenryuto, po czym wraz z nią ruszyć w stronę rumowiska – pierwszy problem? Ograniczona widoczność, tutaj trzeba być czujnym, bowiem zagrożenie to nie tylko Jugo, ale również pozostałości budynku. Dodatkowo trzeba działać sprawnie i nie oberwać od jakiegoś sojuszniczej techniki. To się już dzisiaj zdarzyło, czyż nie?
– Kouseki-dono, gdzie jesteś!? – zawoła Asagi wkraczając do ruin, gotów zabić swoim mieczem potwora, który się pierwszy nawinie. Wspomaganym chakrą ostrzem będzie ciął najchętniej przez twarz bestii i pociągnie je aż do biodra, oczywiście, jeśli pierwsza napatoczy się Keira, to jej nic nie robi.
Założywszy, że nic tutaj nic go jeszcze nie zaatakowało, Asagi będzie szukał Keiry, Juugo oraz Seinaru – muszą dobrze skoordynować atak. Jeśli Keira będzie zajęta walką z bestią, to niebieskooki zaatakuje tak, by stwór znaleźć lukę w obronie skupionego na niej potwora i doskoczyć za pomocą Hiken: Tsukikage z zamiarem ścięcia mu głowy, lub też zadani rany przez korpus. Następnie szybki zwrot i kończące cięcie przez głowę.
Jeśli jednak potwór zaszarżuje na samuraja, to ten poczeka aż ten się na niego odpowiednio rozpędzi, tak jakby chciał wyskoczyć do cięcie, ale… tutaj myk: Miast to uczynić, niebieskooki uskoczy sprawnie w bok, by się z nim wyminąć, jednocześnie wykonując (a w zasadzie kończąc) Uragiri – szerokie cięcie za plecy, by dziabnąć stwora w momencie mijanki (gdy ten będzie za jego plecami), następnie szybki zwrot i następnie szybka seria Kakita Ryu: Gōkasei wymierzona w korpus wroga – zasypać pchnięciami i zabić. W tym momencie senpai powinien sobie poradzić z drugą bestią, ewentualnie utłucze ją Keira.
Jak się już posprzątało, to wracamy do formacji!


Skrót:

• Asagi rusza do gruzów wesprzeć Keire/przynieść jej ciało.
• W gruzach – jak znajdzie wroga z którym Keira walczy, to szuka miejsca na wprowadzenie własnego cięcia, albo walczy 1 na 1.
• Potem wraca do formacji.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Chociaż walka dopiero się zaczęła, już teraz dało się zauważyć że grupa najemników zdobyła chociaż częściową przewagę. Wrogowie starali się zaatakować z kilku stron, zmuszając ich do wycofania się, lecz nie spodziewali się że od frontu oberwą takim natłokiem chakry: najpierw, widząc że za chwilę będą mieli kontakt z piaskowymi pociskami wystrzelonymi przez Ichirou, Juugo zostali zmuszeni do defensywy, zasłonięci jakąś silną tarczą ze strony swojego pobratymca. Niewiele później, zza ich pleców wyskoczył kolejny duet, który pragnął zaatakować ugrupowanie shinobi z całego świata: tych jednak dosięgnęła kolejna technika wiatru zastosowana przez zamaskowanego. Kazekiri nie miało najmniejszego problemu z przebiciem ich powłok skórnych, nawet wzmocnionych przez tę dziwaczną chakrę. Uśmiechnął się krzywo pod maską, po czym spojrzał w kierunku Ichirou i kiwnął powoli głową - na znak podziękowania za współpracę.
Wyglądało na to, że niektórzy w ich grupie zaczynają mieć problemy z samokontrolą. Najpierw chaos wprowadzał Harisham, który uparcie, pomimo upomnień, próbował okrzykami zwrócić na siebie jak największą uwagę - nawet pomimo tego, że na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że młodzieniec w otwartej walce nie wytrzyma nawet minuty. Druga była Keira, która zamiast trzymać się tyłów i skupiać na defensywie - tak jak jej polecił zarówno Yuki, jak i Hakusei - postanowiła rzucić się naprzód do boju, czego efektem było wbicie się w budynek obok nich, i praktyczne zawalenie go na swoją głowę. Natsume westchnął ciężko, czując lekkie ukłucie irytacji. No po prostu fantastycznie - tylko tego im jeszcze brakowało, żeby pozwolić sobie na straty przez nierozwagę.
Lewą stroną zajmowali się Takashi i Jun, prawą - Seinaru i Kakita. Wyglądało na to, że na ten moment są względnie ustawieni; pozostało więc pozbyć się tych, którzy stoją przed nimi, i będą mogli wtedy zająć się sprzątaniem po bokach. Yuki sięgnął po Kubikiriboucho, przygotowując postawę do walki dużym mieczem. I tak zmarnował już więcej chakry niż wstępnie zamierzał, więc lepiej będzie na ten moment skupić się na posługiwaniu się orężem. Co prawda żeby przebić się przez ten dziwaczny blok będzie ZNOWU musiał wzmocnić się Fuutonem, ale i tak jego pokłady energii duchowej były chyba w dostatecznie dobrym stanie.
Usłyszał zapytanie Kyoushiego. A więc szarża z mieczami, po uprzednim zatrzymaniu wroga?
-W sumie czemu nie - stwierdził obojętnym tonem. Jun i Asagi wiedzieli co mają robić, podobnie jak reszta. Przygotował więc Miecz Kata, pokrywając go dodatkową warstwą chakry Uwolnienia Wiatru, i ruszył do przodu.
W jego przypadku jednak brał pod uwagę to, że jeśli będą biec drogą, to mogą się napatoczyć na jedną z piaskowych technik Ichirou - a tego raczej by nie chcieli. Dlatego też zamaskowany ruszył biegiem, lecz bliżej budynków niż środka, a gdy tylko przybliżył się do ściany budynku - zamierzał na nią wskoczyć i kontynuować bieg, tak aby pozostawić wolną przestrzeń na ataki ze strony Asahiego, przy okazji samemu nie wchodząc pod celownik. Gdyby jednak znalazł sposobność, żeby wskoczyć na przeciwników i ściąć jednego lub dwóch jednym uderzeniem - nie będzie narzekał. Planował doskoczyć do nich i zaatakować jednym, poziomym cięciem, a następnie lekko odskoczyć, by dać sobie odpowiedni dystans na posługiwanie się dużym mieczem. Zachowywał przy tym ostrożność i starał się być gotowy na uniki i odskoki, gdyby cokolwiek z ich planu się nie udało: nie zamierzał oberwać ani od Ichirou, ani od Kyoushiego. W przypadku gdyby wróg zaatakował go tak, że Yuki mógłby przechwycić trafienie na swój miecz - po prostu blokuje i próbuje wyprowadzić kontrę w bok.
W skrócie? Czeka aż ognisty atak Kyoushiego trafi w cele, po czym - biegnąc bokiem, by zostawić przestrzeń dla Ichirou - stara się zaatakować od boku. Bierze poprawkę na to, czy plan się powiedzie czy nie, i stara się reagować odpowiednio odskokami, unikami i/bądź kontrami.

Aktywna technika:

  Ukryty tekst

Używana broń:

Nazwa

Kubikiribōchō

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

160 cm

Długość rękojeści

40 cm

Objętość

220

Właściciel

Opis Kubikiribōchō, nazywany też Ostrzem Kata, jest powiększonym mieczem-tasakiem o kształcie wielkiego noża rzeźnickiego, stworzony w pełni z czystego żelaza (nie wliczając wzmacnianej stalą drewnianej rękojeści). Ostrze posiada też dwa otwory, mające funkcję zarówno estetyczną, jak i pozwalającą na torturowanie oponentów poprzez blokowanie w nich kończyn lub przytrzymanie przy ścianach.

Właściwości Saisei - to właśnie dzięki tej zdolności Ostrze Kata jest w stanie istnieć od niepamiętnych czasów w stopniu właściwie nienaruszonym. Broń ta poprzez kontakt z jakąkolwiek krwią jest w stanie wydobyć z niej wszystkie możliwe cząsteczki żelaza - i za ich pomocą odtworzyć ubytki w mieczu, niezależnie od ich wielkości lub struktury. Zaczynając od zwykłych szczerb i pęknięć, przechodząc przez głębsze nacięcia, aż do pełnego złamania ostrza - wystarczy odpowiednia ilość krwi wylanej na chociaż pozostały ułamek przyłączony do rękojeści, by ostrze zregenerowało się w pełni, do idealnie tego samego kształtu które miało uprzednio. W ten sam sposób utrzymuje dużą ostrość, która pozwala przeciąć nawet spore kamienne bloki.

Wymagania

Uniesienie

40 siły

Poprawne użycie

80 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B, duży udział fabularny postaci gracza

Staty:

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Na co komu teoria, gdy widzi przed sobą to? Gdy widzi postacie, które nie powinny tutaj być, które były oderwane od rzeczywistości. Duchy, zjawy, pieczęć - jakie to miało znaczenie co to takiego jest? Było tutaj, tuż przed nimi, mogli je zauważyć, może nawet wejść w interakcję? Chakra na nie działała, lecz tylko chwilowo, nie wiadomo czy te stworzenia były żywe, czy jednak były tylko widmem dnia poprzedniego, tego co minęło, przeszłości która już nie wróci.
Skinął głową na polecenie Hakuseia, chociaż w sumie to reszta miała za zadanie zapewnić im czas. Keira manipulowała swoim smokiem, lecz to szermierze byli na pierwszej linii, pozbywali się stworów jeden po drugim. Z tym że tych jakby nie ubywało, pojawiał się kolejny i kolejny, jeden po drugim, zupełnie jakby nigdy nie mieli się skończyć. Mnożyli niczym zające. Smok wbił się w budynek - trzask drewna, jeden szalony stwór na rodeo. Nie ma to jak przesuwanie granicy absurdu jeszcze dalej. Jeżeli te wszystkie Juugo zostały ściągnięte przez krzyk Harishama, to niech teraz się nimi zajmuje... albo niech pójdzie przodem, jak wabik, którym był. Keira poszła za swoim smokiem, zostawiając go samego na końcu formacji, chłopaczek dalej darł się cholera wie po co - żeby ściągnąć ich jeszcze więcej? W sumie to mieli odciągnąć uwagę od pierwszej grupy, może więc to miało sens? Nooo nie, jeśli wcześniej zginą. Stał spokojnie, obserwował wszystko, nawet te krowy, które pojawiły się znikąd. Kolejna iluzja, pieczęć, duchy, cokolwiek to było. TO COŚ. W czasie, gdy każdy skupił się na przodzie, gdzie była ich zdecydowanie za duża ilość, jego oczkom ukazał się kolejny śmieszny koleżka. Juugo, który jawił się dalej za bramą, w którego stronę od razu posłał swój piasek. No właśnie... tylko po co?
Wypuścił dwie wstęgi piasku - jedna nieco luźna, niczym zawieszona w powietrzu, druga zaś skupiona, przypominająca pocisk.
Ta druga była skierowana prosto w szyję stwora - pomiędzy łbem, a torsem, w najbardziej wrażliwe miejsce, z którego łatwo było przekierować się na serce, czy łeb, bo głową tego nie nazwie. Piasek rozproszony zaś, miał być jako asekuracja. Gdyby pierwszy pocisk nie dał rady przebić się przez stwora, druga macka miała złapać go za nogi, utrzymać w miejscu, by nie mógł dojść do Hakuseia i reszty formacji. Gdyby pierwszy pocisk nie poskutkował, piasek potrzebny do jego użycia miał się owinąć dookoła szyi stwora, zmiażdżyć ją jak jajko, ewentualnie skręcić kark - możliwości było wiele.
Druga sprawa to właśnie formacja i obrona, bowiem jej nie można było zaniedbać. Na tyłach został sam, Hakusei był zajęty, Toshiro w sumie rozpracowywał chyba dalej te dziwne stworzenia, Mujin był zajęty, a raczej robaki nie nadawały się do obrony - czy może jednak tak? Piasek w jego gurdzie dalej był gotów do ochrony przed wszelkimi ewentualnościami. Gdyby pojawił się jakiś Juugo - zamierza złapać go macką i odrzucić jak piłeczkę do baseballa - zespół R znowu błysnął i te sprawy. Gdyby zaś któryś z nich wystrzelił jakiś pocisk czy technikę zamierza stawić piaskową ścianę, która pochłonie / zatrzyma / zmniejszy impet cokolwiek by miało zostać wystrzelone. Jego klony zaś miały przesunąć się bliżej Hakuseia i nie odstępować go na krok. Był najważniejszą osobą tutaj, tym który ich prowadził, więc nie mogło mu się stać absolutnie nic. Jeżeli Juugo wpadły w formację, to klon ma na niego wyskoczyć, rozpaść tym samym i owinąć dookoła stwora uniemożliwiając mu ruch. Pozostawało tylko pytanie... co dalej, gdy już wszystkich pokonają?

TL;DR
1. Harisham dalej mnie wkurza
2. Atakuję Juugo za sobą - 3 akapit
3. Ewentualnie obrona - 4 akapit

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

The dawn is coming to my Town of Strangers I w pewnym momencie TRACH.
Ktoś ustalił pewną modłę na samym początku tej wyprawy co do ludzi krzykliwych. Modły, tak się składało, że bardzo lubiły przechodzić w modę. Cokolwiek jednak działo się z Harishamem w momencie, kiedy złapał go Kyoushi, było dla białowłosej wojowniczki niewidzialne. Skupiona na tym, co przed sobą - na dwóch Juugo, które wyłoniły się z paszczy mgły... a potem na tym, co działo się z nią samym. Ciężkie cielsko bez problemu zniszczyło ściany, które nie stawiły takiego oporu, jak mogłoby się wydawać z początku swoją kamienną konstrukcją. Wszystko posypały się do wnętrzu budynku jak klocki trzepnięte przez małe dziecko. Bez szczególnej uwagi. Bez szczególnej siły. Cały budynek zaczął zapadać się na głowę Keiry i ciężko było tutaj mówić o miejscu na uniki. Szczęście było takie, że chociaż część zabrał ze sobą sam smok. Zębiska tworu zmiażdżyły jednego Juugo, ale czy żył czy nie - Keira nie wiedziała. Ogólnie: Keira mało w tym momencie widziała i wiedziała poza tym, że znalazła się w naprawdę trudnej sytuacji, kiedy wszystko runęło w dół, a ona zmuszona była do ucieczki. Tylko dokąd uciekać? Tylko w tył. Po ogonie smoka. Kobieta skoczyła w tył, starając się nie udusić w pyle i smrodzie, który podniósł się z tego stęchłego miejsca. Kamienie, drewno, dachówki - wszystko do opadało i uderzało w Keirę, spychając ją w dół. Uderzenie w bark od góry było na tyle bolesne, że zapaliło lampki pod jej czaszką i w końcu zmusiło do oderwania się i ruszenia w dół. Usłyszałaś chrupnięcie kości. Nie było mowy o schodzeniu po smoku zawalonym tym wszystkim do wrogów, którzy też cholera wie, gdzie się aktualnie znajdowali. Lądujesz na dnie Piekła - tak ci się wydaje. Pośród huku i wetknięta w swój własny dramat. I wszystko się na ciebie zawala. Smok bezwładnie spadł w dół, a razem z nim jego właścicielka próbująca się na nim utrzymać, która w końcu równie bezwładnie poddała się martwicy ścian. Przytomność tańczyła na granicy, kiedy już huk opadł i trach się skończył. Nie czuła nóg, rąk, a ciemność była wszechogarniająca.
Kto przeżył z tej wesołej gromadki? Przez kurz i pył niewiele było widać, ale wszystko to szybko opadało. Mokre i pozlepiane, nie było dobrym materiałem na tworzenie w powietrzu dodatkowych chmur. Nic się nie ruszało pod gruzami. Wystawał tylko ogon kryształowej bestii, która się również nie poruszała. Kolejna ofiara. Samurajowie mogli zacząć odgarniać kolejne ciężkie bele, napinając swoje mięśnie, żeby spróbować wyciągnąć zaginioną towarzyszkę broni spod tego gruzowiska. W końcu zobaczyli wolną przestrzeń, w której utknęła pod skrzyżowanymi belkami Keira. Żyła. Jeszcze. Tylko czy w ogóle miał na tyle czasu, żeby ją wyciągnąć, kiedy wrogowie nadciągali? I Seinaru z Asagim mógli doświadczyć tego, jak coś, albo ktoś, pomaga im w odgruzowywaniu... tylko z drugiej strony. Jedna z wielkich, ciężkich beli, częściowo zniszczonych przez czas, przełamanych, wysunęła się spod gruzów... I w następnej chwili wielka, ciężka bela poleciała w kierunku całej grupy z Ichirou na czele. Więc i siłą rzeczy - w jego. Odbita od piaskowej ściany zboczyła w pusty teren. Zaraz za nią z mgły wyłonił się jeden z basiorów,* idąc prosto w kierunku Seinaru. Bardziej na dole pojawił się mniejszy osobnik, który wskoczył na gruz.
Czy krzyk Harishama odniósł skutek? Ciężko powiedzieć. Już Juugo wydawały się na was skupione wystarczająco mocno, żeby nie było konieczności przyciągania ich uwagi bardziej. Jeśli tamta kobieta, jeśli ci wszyscy tutaj, byli duchami, również zdawali się na to nie zważać. Rozdmuchiwani na bok technikami po chwili wracali do swojej poprzedniej formy, tylko zagłuszając niepotrzebnie to, na czym chcieliście się skupić i ograniczając widoczność kolorowymi barwami i pląsającymi po drodze sylwetkami.
Harishamn wysmyknął się zza pleców Kyoushiego, niesprawiedliwie przez niego potraktowany. Sojusznik? Czy to rzeczywiście było honorowe - tak traktować sojusznika? I ile znaczył honor w tym Mieście Nieznajomych? Wiele rzeczy się tutaj gubiło. Przyrzekłabym, że ten cały pan Honor musiał być jednym z tych zagubionych. I wtedy grupa pokazała, że kiedy chce - to potrafi. Jun dał znak. Znak, na który Nara czekał. Zrobił susa do przodu razem z Harishamem i bestia zatrzymała się w powietrzu, lecąc prosto na Harishama. Mujin zareagował błyskawicznie na tę sytuację. Pozostałe robaki przesunęły się w kierunku bestii i zaczęły dosłownie włazić do jego wnętrza, czyniąc tam niemałe spustoszenie. Wtedy Harisham dopadł do niej i wykonał serię szybkich cięć kataną. Za nim Jun - już był na miejscu, wymierzając jeden solidny, precyzyjny cios prosto w jego łeb. Ostrzeżenie szermierza spowodowało, że każdy był na to gotowy.
Dwa młokosy z przodu przypuściły swoją szarżę, ale nie mogły się równać z szybkością piaski Ichirou. Ten dopadł ich błyskawicznie, gotów już do działania, tak samo jak działały w tym czasie robaki, których właściciel widział (wyczuwał?), że jego miot... zamienia się w kamień. Stopień po stopniu maleje ilość robali. Czego jednak chamra i piasek nie osiągnęły w pełni to złapanie samca alfa - bo chyba tak go można było nazwać w tym momencie. Stwór wybił się na łapach, z boku jego ciał buchnęła chakra i uskoczył na swoje lewo (wasze prawo) niknąc we mgle. Ci o słabszych nerwach mogli poczuć dreszcz na karku z wrażenia, że to nie była, tak jak reszta, całkowicie bezrozumna bestia.
Kiedy piasek zatrzymał dwójkę Juugo, podsycany błękitnym ogniem Kyoushi był już gotów do działania. Jego dłonie złożyły się w kilka pieczęci i ognista kula uderzyła prosto w cele, buchając im w twarze i wyrywając z ich piersi ryk. Zaraz za nią, a raczej bokiem, żeby czasem nie znaleźć się na linii techniki, pobiegł zamaskowany szermierz. Natsume wiedział, jak obrócić pole bitwy na swoją korzyść. Zebrane doświadczenie pozwoliło mu bez przeszkód, w doskonałej synchronizacji, zadziałać razem z piaskiem i płomieniami, które chociaż na chwilę sprawiły ból, zdekoncentrowały stwory i stworzyły dla niego idealną sytuację do ataku. Z wzmocnionym ostrzem i szybkim wyskokiem, popisowym dla szermierzy i organizacji, którą prowadził, mógł pozbawić oba twory głowy, bezpieczny od tyłu. Pierwsza ofensywa wykonana. I... co dalej? Dalej zobaczył z cieni grupę dwóch, czterech, sześciu... czy to potwory czy kolejna iluzja? Biegły. Wściekłe i sprowokowane. A może wystraszone.
Skoncentrowane ostrze stworzone z piasku przez Kuroia wbiło się głęboko w ciało potwora. Jak włócznia - prosto w szyję, wychodząc drugą stroną. Złoty wcześniej piasek teraz stał się czerwony.
We mgle, z prawej strony od przodu, pojawiło się światło.
Światło, którego promień poleciał prosto w serce waszej grupy - Hakuseia.
Ichirou zareagował błyskawicznie, wysuwając piasek ze swojej gurdy, ale seria pocisków, tak szybka i jasna, że wydawała się być jednym promieniem, przebiła się przez niego. Kuroi zadziałał równie szybko. Postawił ścianę z piasku, która skłębiła swoją grubość na miejscu lasera.
Hakusei opuścił dłonie z pieczęci z "uwaga" zamarłym na ustach, ale było już za późno. Technika, choć osłabiona przez oba piaski, uderzyła prosto w jego brzuch, posyłając go w tył na ziemię.
Widoczność z przodu oscyluje na 30 metrów. Widoczność po prawej i lewej stronie to 10 metrów. Widoczność tyłu wynosi 15m.

*Rysunek poglądowy, to nie jest ryba.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 8:00, 7 października

Jeśli coś nie odpowiada w ułożeniu mapki bitewnej to mówić.
Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Keira]

Czy wyszła znowu przed szereg? Możliwe, ale najwyraźniej kilka osób nie było świadomych tego, że mogła też uratować niektórym życie. Prawa flanka była przygotowana na atak, ale nie z powietrza i gdyby smok nie wyciągnął się w górę i nie chapnął w paszczę pierwszego napastnika, ten mógł skoczyć na głowę tym, którzy mogli się w porę nie obronić, jak na przykład Hakusei, Toshiro, czy Takashi. Czy żałowała? Absolutnie nie. To były jedne z tych trudnych decyzji podczas starcia, czy pozostać na swoim stanowisku i mieć nadzieję, że inni sobie poradzą, czy też działać, gdy miało się ku temu lepszą sposobność niż inni. Keira wybrała to drugie i niestety, zapłaciła za to wysoką cenę.
Białowłosa spodziewała się, że smok wyłoży się na dachu budynku i zarwie go pod sobą, co sprawi, że zdecydowanie mniej rzeczy poleci jej na głowę, jednak okazało się, że jej kryształowy twór wbił się w ścianę budynku i zawalił jej na głowę wszystko, co było możliwe. Na uniki nie było szansy. Co prawda, mogła spróbować poratować się kryształem, jednak za późno o tym pomyślała i to był jej kolejny błąd. Uderzenie w bark i chrupnięcie kości całkowicie wytrąciło ją z równowagi, a ostry ból przeszył jej ramię, całkowicie dekoncentrując i grzebiąc wszelkie możliwości na defensywę razem z nią samą. Próbowała jeszcze rozpaczliwie ratować się, uciekając po grzbiecie smoka, jednak na nic się to zdało. Gruzowisko przykryło ją wraz ze smokiem, przygniatając swoim ciężarem i w pewnym momencie Keira już nic nie czuła. Jakby straciła całą władzę w ciele. W oddali słyszała jak ktoś ją woła, ale nie była w stanie nawet odpowiedzieć, czując jak coraz bardziej ogarnia ją ciemność. Nawaliła i to po całości. Było jej tak niesamowicie wstyd, że chętnie zapadłaby się jeszcze pod ziemię, niż tylko pod ten gruz. Jak ona spojrzy teraz w oczy Asagiemu, Akahoshiemu i innym? Co drużyna sobie teraz o niej pomyśli?
Traciła przytomność. Czuła to wyraźnie i broniła się przed tym ostatkami sił, lecz dłużej nie była w stanie opierać się wciągającej ją ciemności. Nie dała rady nawet skoncentrować się na tyle, żeby stworzyć nową technikę i wspomóc się kryształem. Odpłynęła w nicość, zaś jej smok rozpadł się w drobny pył, tracąc połączenie myślowe ze swoją twórczynią. Czy był jeszcze dla niej ratunek?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Zwrócili ich uwagę, zgodnie z tym co było w planie. Ale wyglądało na to, że nie wszystko poszło po ich myśli. Keira wyrwała się z szeregu na swoim smoku i uderzyła w budynek. Chyba, tak mówiły dźwięki i nieliczne wizualne sygnały które wyłapywał swoimi oczyma. Nieustannie jeździł po polu bitwy, starając się zapewnić wsparcie w konkretnych miejscach i szukając rannych. Osób, które będą potrzebowały jego wsparcia. Jak wcześniej postanowił, nie będzie użyteczny tylko w wypadkach rannych. Jego robaki niskim kosztem mogły zapewnić przyzwoite wsparcie. Ichirou i reszta nie mieli problemów z przeciwnikami. Z kolei Harisham taki, zdecydowanie pomocy potrzebował. I dlatego to on był głównym kandydatem na zaatakowanie robakami. Znaczy się nie on, a jego przeciwnik. Robale Mujina zmniejszały jednak swoją objętość, było ich mniej niż wcześniej. Z jakiego powodu dokładnie - nie miał pojęcia. Może były zjadane? Sięgał już do zwoju i wtedy zobaczył światło. Zatrzymał rękę w połowie drogi, obserwując je z wyraźnym zaskoczeniem i zainteresowaniem. Światło, tutaj? Jakaś technika? Notka świetlna? I wtedy zorientował się, że to światło leci na nich. Zanim zdołał coś zrobić, ich dowódca był już ranny. Na ziemi. Potencjalnie martwy.
- Osłaniajcie! Zajmę się Hakuseiem! - Mujin krzyknął w biegu, zaskakująco jak na niego. W normalnych warunkach zachowałby spokój... Znaczy myślałby że zachowałby spokój. Jego praca w klinice miała swoje krytyczne momenty, owszem. Ale nigdy Mujin sam nie był narażony na to coś. To było światło? Jak gdyby fizyczny błysk. Może jakiś bardzo jasna broń z Katonu? Jak takie obrażenia sklasyfikować? I czy nie było już dla niego za późno. Był tylko jeden przypadek "za późno" i była to śmierć. A przy nim i pod jego opieką nikt nie zginie, nie kiedy Yokage zapewni mu swoją opiekę. Mujin nie miał wyjścia i musiał pójść na całość. Nie mogli pozwolić sobie na utratę jedynej osoby, która miała pojęcie co się dzieje i która miała ich bezpiecznie stąd wyprowadzić. Musiał działać. Mając nadzieję, że zapewnią mu wystarczającą osłonę.
Jeśli coś w jego życiu miało go na to przygotować, to na pewno niezliczone godziny spędzone na anatomii i budowie ludzkiego organizmu. Dziesiątki godzin ślęczenia nad notatkami, wpajanie podstawowych pojęć. Analiza sekcji zwłok i raporty z nich prowadzone przez jego mistrza. No i w końcu samodzielne obserwacje i eksperymenty przeprowadzane podczas jego działalności w Ryuzaku. Wiedza się kumulowała i procentowała, szczególnie w przypadku medycyny. Ale nie znaczyło to, że uchroni go w sytuacji w której nie będzie mógł podjąć odpowiednich decyzji. A musiał podjąć, zdecydowanie. Jeszcze podczas biegu postanowił wyjąć ze zwoju dodatkowe robaki, które natychmiast miały się uformować w konkretnej wielkości chmary. Po dwie obok siebie. I umknąć w kilka różnych stron. Dlaczego tak? Mujin miał zamiar pierw wykorzystać technikę do zmylenia sensorów. Określone grupy robaków miały imitować jego chakrę. Mgła była gęsta, bardzo gęsta. A skoro dowódca został trafiony tak precyzyjnie, to przeciwnik musiał mieć jakieś zdolności sensoryczne. Zarysykował tutaj, ale nic by nie stracił w przypadku pomyłki. Miał zamiar stworzyć kilka nowych celów w które spudłować mógłby przeciwnik poszukujący kolejnych trupów na swoim liczniku.
Kiedy tylko znalazł się przy ciele i otrzymał odpowiednią ochronę, zaczął działać. Pierw - oględziny. Szybkie, ale dokładne. Czy jakiś organ wewnętrzny został naruszony? Jaki był typ obrażeń, czy była to spalona tkanka? Krwotoki, potencjalne zakażenia? Wszystko, nawet jeden mały szczegół, mogło mieć ogromne znaczenie dla sprawy. Najważniejszym było sprawdzenie, czy jakieś organy wewnętrzne zostały uszkodzone. Jeśli tak, to Mujin decyduje się na użycie własnej, autorskiej techniki. Tylko czy będzie w stanie ją wykonać? Nie była tworzona z myślą o regeneracji na placu boju, tylko w bardziej spokojnych warunkach. Już po samej operacji ataku. Ale nie miał wyboru, niestety musiał próbować. Złożył długą sekwencję pieczęci i przyłożył ręce do ciała tuż przy uszkodzonym organie. I zaczął regenerować. Proces nie był szybki, ale musiał to zrobić. Nie miał większego wyboru. Mujin mógł też zwyczajnie nie mieć czasu na takie coś. Wystarczyło, żeby doprowadzić go do stanu przeżywalności. Nic więcej. Może skończyć tą technikę nieco wcześniej jeśli zajdzie potrzeba. Kiedy już do tego dojdzie, rozpocznie się standardowa procedura medyczna wykonywana jego drugą w kolejności techniką, tym razem polową - Shōsen no Jutsu. Jeśli Mujin zobaczy, że nie będzie czasu na jego Kikanbaiyō albo też obrażenia będą zbyt rozległe na miejscowe leczenie, to od razu użyje Shōsen.


1) Mujin krzyczy o osłonę i odpieczętowuje robaki w ilości 50%.
2) Wszystkie robaki (poza tym które są na wrogu) wracają.
3)Z 30% robi Mushi Jamingu no Jutsu.
4) Szybko ocenia szkody
4.1) Jeśli warunki pozwolą i oberwie punktowo w organ wewnętrzny do użyje Kikanbaiyō (WT) do momentu przeżywalności
4.2) Shōsen no Jutsu użyje jak rany będą szerokie i rozległe i nie będzie czasu na Kikanbaiyō. Ewentualnie Kikanbaiyō po Shōsen no Jutsu jak nie starczy na leczenie organu konkretnego.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Zawalający się budynek… widząc jak jasnowłosa kunoichi znika pod gruzami samuraj zaklał w duchu. Był blisko, ale nie był dostatecznie szybki by ją wyciągnąć, zanim to wszystko zwaliło się jej na głowę. Po prostu… niektórych rzeczy zrobić się nie da.
Wraz z Keirą pod gruzami zniknęło też dwóch Jugo, w jakim byli stanie? To też pozostawało tajemnicą, w tej chwili trzeba było jednak jak najszybciej wydobywać kobietę, chociaż fakt, że nie odpowiadała na jego wołania powodował w sercu niepokój, ale nie ustawali w wysiłkach. Wraz z senpai odrzucali kolejne fragmenty rumowiska i w końcu dostrzegli ciało kobiety, którą ocenili na żywą, jednakże… na jak długo? Dźwięki przekopywania się z drugiej strony sugerowały, że bestie również żyją, albo ktoś przyszedł im z pomocą. Ktoś silny…
Widząc lecącą w powietrzu belę Asagi otworzył szerzej oczy. Nie, by brakowało mu siły w rękach, od czasu starcia z Seinaru ciężko pracował, by podnieść swoją fizyczność, jednakże udział w zawodach drwali był wciąż powyżej jego możliwości, ale Kei powinien sobie poradzić, prawda? Zwłaszcza, że zapowiadała się walka 2 na 2, skoro jakiś mniejszy, więc może i szybszy, potwór wskoczył na gruzowisko.
– Biorę tego skocznego. – zdecydował samuraj, chwytając swój miecz oburącz, a klinga jego tachi zabłysnęła niebieskim blaskiem. Szykował się do starcia, musi możliwie najszybciej pozbyć się nadchodzącego zagrożenia, wszak inaczej nie wyciągnął rannej gdy wnet…
Blask światła który śmignął od strony frontu i uderzył w główną grupę zaskoczy i jego. Nigdy wcześniej nie widział podobnej techniki i w pierwszej (jak i każdej kolejnej) chwili zupełnie nie wiedział co to jest, ale pewne było jedno – stanie taką kupą jak oni w końcu się „zemści”. I najpewniej właśnie to się teraz stało. Samuraj nie widział dokładnie w kogo trafiają świetliste pociski i czy w ogóle, ale… wołanie Mujina dało jasne informacje. Tajemnicze jutsu trafiło ich dowódcę, znajdującego się w centrum formacji. Czy był to przypadek, czy może jakimś cudem… wróg potrafił jednak zastosować jakąś taktyczną zakrywkę i zdecydował się nie tylko oślepić grupę, ale również i pozbawić ich komendy? Jeśli tak było w istocie, to walka poważnie się zmieniała, ale z drugiej strony… nie miało to teraz znaczenia. Miał przeciwnika do pokonania…

Dzieliło ich około 7 metrów, bardzo krótki dystans. Niebieskooki pierw zrobi krok lewą nogą, po czym przyjmie niską pozycję na nogach, ustawiając miecz wzdłuż prawej strony ciała, w dół i tył. Sam przy tym skręci się tak, by być lewym bokiem w stronę przeciwnika i lekko pochylonym jakby… pokazując plecy (1, 2)? Istotnie, dokładnie to robi – nie wie jak zaatakuje jego wróg, więc najlepiej go… zaprosić do konkretnego ataku. Bowiem w co zaatakuje bestia? Czy będzie to chroniony pancerzem, skryty przez pochylenie i znajdujący się od strony ostrza brzuch, czy może… również opancerzone, ale wyraźne plecy? Odpowiedź jest jasna…
Gdy bestia zbliży się na zasięg ataku, a Asagi skupia się by dokładnie widzieć i ocenić jej ruch by zaatakować „bezbronny cel”, Kakita skręci się z krokiem lewą nogą w jego stronę, nie tylko „zabierając plecy” ale jednocześnie aktywując lewe biodro do zadania cięcia po skosie od góry, niejako przez środek ciała potwora, tudzież najpewniej – wyciągnięte łapy z zamiarem „rozbicia ich na dwoje”. To jednak nie koniec, bowiem korzystając ze poprzedniego skrętu, samuraj wykona kolejny krok, tym razem prawą nogą która dotychczas pozostawała z tyłu i wyprowadzi wibrujące pchnięcie, którego nauczył go Natsume (Tsukisasu) – w tym momencie powinien mieć prostą drogę przez linię środkową potwora, celując prosto w jego mostek z zamiarem rozrycia go. Asagi nie będzie się oszczędzał i wykona jutsu w jego maksymalnej, zdolnej przebijać grube stalowe płyty formie. Przeniesie odpowiednio duże siły na przednią nogę i zaktywizuje biodra, by cała moc skupiła się na wibrującym czubku tachi otoczonego aurą chakry – nic nie powinno przetrwać tego ciosu. Co więcej, zwielokrotniona ostrość za pomocą aury powinna uchronić miecz przed utknięciem…
Co dalej? Cóż, jeśli stwór będzie jeszcze żył, to raczej będzie nieco zagubiony – każdy by był padając ofiarą takiej kombinacji, ale jeśli bydle się jeszcze zamierza zatoczyć parę kroków, to niebieskooki cofnie się jeden krok (czy tam ile trzeba by był dystans ok 2 metrów), do pozycji z lewą nogą z przodu, lecz już wysokiej z mieczem przy twarzy celując szpicem w potwora (3). Następnie weźmie jeden wdech po czym wybije się przed siebie w celu wyprowadzenia trzech cięć przez korpus bestii (tudzież to, czym się stwór zakryje, np., łapką) – tak czy inaczej, technika Kakita Ryu: Senkagu pójdzie w ruch. Trzy cięcie na jednym wydechu, nacierające na korpus wroga.

Zdecydowanie gorzej jeśli po pierwszej fazie wróg nie tylko zdołał przetrwać/uniknąć pułapki, ale jeszcze jest gotów do dalszej walki i wcale nie jest rozkojarzony/zagubiony. Wtedy niebieskooki stawi się do niego przodem z ostrzem wymierzonym prosto w niego – tak by mieć był między nim, a przeciwnikiem, wywierając presję. Pytanie, czy bestia zdecyduje się zaatakować mając przed sobą wystawiony mieczy, czy jednak instynkt zadziała i ją zatrzyma?
Jeśli zaatakuje, to samuraj spróbuje wykonać unik przed ciosem w tył, jednocześnie unosząc miecz nad głowę by w momencie minięcia z wrogiem zadać mu potężne oburęczne cięcie znad głowy tnąc pionowo, a następnie wykonać pchnięcie w krtań – które jeśli weszło zakończy skręceniem ostrza i wycofaniem się 2 kroki.
Jeśli jednak bestia się będzie lękać miecza, to samuraj kilka sekund utrzyma presję nie otwierając nigdzie pozycji, by nagle opuścić mieć na prawą stronę. Ten „błąd” ma na celu sprowokować stwora do ruszenia w przód – jeśli tak się uda, to samuraj zejdzie w swoje lewo, z jednoczesnym cięciem od dołu do góry od brzucha w stronę obojczyków, po czym gdy miecz już będzie nad głową samuraja, ten wykona skręt z pionowym cięciem i podobnie jak przed chwilą pchnięcie w krtań.


Następnie… następnie się zobaczy. Wiele zależy od zmiennej sytuacji na polu bitwy. Jeśli Kei również już się uporał z wrogiem, tudzież dobrze sobie radzi, będzie można wrócić do wyciągania Keiry spod gruzów, jeśli natomiast nie, to trzeba będzie uważniej śledzić starcie Senpai i może uda się na następną wymianę wypatrzeć szansę na skoordynowany atak tak jak ostatnio? A może… może bestia z którą się mierzy Kakita jednak jeszcze nie padnie pod jego ciosami i będzie trzeba dalej walczyć, lub pojawią się kolejne potwory? Zobaczym…


Skrót:

• Kakita wybiera na cel mniejszego/skoczniejszego drania,
• Kakitek próbuje wywieść w pole swojego wroga poprzez przyjmowanie pozycji pozornie wystawiających go na atak, ale stanowiących pułapkę (nie da się streścić manewrów).

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Teraz to mi się podoba! Tylko tak mógł zareagować w typowym dla siebie stylu białowłosy, który potrzebował adrenaliny jak niczego innego w swoim życiu. Widać było, że czerpał niebywałą radość z walki i pojedynków. Do stawania ze śmiercią oko w oko. Cóż, pozostał jeszcze Hashiram, którym zajmie się o wiele później, teraz nie było czasu na więcej przemyśleń, ponieważ Shiroyasha był nieco zajęty wrogami przed sobą. Wkurzył się tylko na chwilę, gdy to Akahoshi odebrał jego fragi, które on miał zamiar zebrać. To było frustrujące, jednak działali wspólnie, w kooperacji walcząc z Juugo by samemu przetrwać.
  W białowłosy buzował błękitny ogień dodając mu animuszu i odwagi, a także siły. Doskonale czuł się w roli, w której spełniał się jak nikt inny. Jego ogień, mimo że nie najsilniejszy nadal wzmacniany siłą demona, który chętnie dzielił się takową umiejętnością. Gdy tylko piasek zatrzymał Juugo, wiedział, że czas reagować i tuż po złożeniu pieczęci wypuścił z ust kulę ognia, która wybuchła na ich twarzach, przez co zestunował je na amen, by po chwili spadły ich głowy, które ściął wielkim tasakiem na-pewno-nie-Natsume. Wspaniała kooperacja pozwoliła na to by białowłosy nie zdążył nawet dobyć swoich katan, kurwa mać. Nie był tym zachwycony, ale widział nieco dalej co się dzieje, a działo się naprawdę wiele. Przed nimi nadbiegały kolejne krwiożercze bestie, które pragnęły ich śmierci. Amore mio, białowłosy coś czuł, że za nim dzieją się dantejskie sceny, jednak nie zdawał sobie z tego sprawy, jednocześnie zachowując czujność co do tego co się dzieje. Musiał uważać także na siebie, ale przyjął teraz ofensywną taktykę, ruszył przed siebie, uważając na piaski Ichira, a może i on sam dołączy? W końcu skrywał pewien sekret, który mógł w końcu ujawnić.
  Białowłosy w szarży krzyknął tylko do Akahoshiego:
  - Zostaw mi tych po lewej! – krzyknąwszy, był już w szarży z dwoma katanami w dłoniach. Był gotowy na danse macabre, które wykona podbiegając do nadciagających Juugo. Jednak nie był taki głupi by nie wykorzystać swojej przewagi. Kierując się od lewej flanki, zostawił sporo miejsca, a także będąc w zasięgu wysunął przed siebie rękę z kataną i rozkazał ziemi zaatakować 5cioma kolcami, które miały ranić po nogach jak największą liczbę Juugo – domyślnie 3 w zasięgu techniki. Na pewno ich nie zabiją, ale spowodują skonfundowanie, a także ranią, przez co mogą stracić równowagę. Wtedy Kjudasz wraz ze swoim animuszem i chęcią walki, będzie je ciachał jak sieczkarka. Wjeżdżając prawym ostrzem, by płynnie po ataku przejść kolejnego z nich lewym ostrzem, by następnie rozczłonkować kolejnego z Juugo. Wszystko na tyle by przechodzić między nich bez szwanku, z jednej strony atakuje cięciem mieczem, drugim osłania siebie, w celu zbicia nieznanych mu ataków, by móc szybko skontrować. Miecz który jest ze stali katańskiej w lewej ręce, by to właśnie nim atakować o wiele bardziej chaotycznie by ciąć potwory, natomiast tym drugim o wiele precyzyjniej, wykorzystując miejsca wrażliwe jak karki, pachy czy odsłonięte części ciała poza skorupą czy jakąkolwiek posiadaną tarczą. Zważywszy na to co się dzieje, wciąż zachowuje czujność by w razie czego się wycofać od trójki, którą obrał sobie za cel – a nóż przedziurawi swoich przeciwników samym Dotonem? Chociaż na to nie liczył i traktował to raczej jako wsparcie.

Streszczenie:
Przechodzi do szarży od lewej, informując o przejęciu Juugo z lewej do Natsa; atakuje na dystansie techniką Dotonu, przebijając przeciwnikom nogi; wchodzi w nich cięciami lewą i prawą kataną, tnąc i pozbywając się ich tętnic czy głów, jednocześnie w tańcu się osłaniając mieczem nieużywanym; zachowuje ostrożność co do sytuacji by w porę się wycofać, uważając na przebieg sytuacji, a także zgrywając się w walce z Natsem.

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Harisham]

Chwała niech będzie Bogu Ośmiu Chorągwi! Te piekielne dzikie stwory nie mają jak widać za grosz rozumu, skoro w obliczu starcia z armią wiernych Hachimanowi wojowników, wciąż chcą walczyć i nie nawracają się, aby kierować się ścieżką dobra i honoru. Nie pozostaje więc nic innego, jak ich wszystkich zabić, jako grzeszne pomioty złego. Niestety jednak nie wszędzie bitwa przebiega tak gładko i dobrze, jak tutaj. Nie wiadomo co się do końca dzieje z Keirą, przez co nasza prawa flanka jest jedną wielką niewiadomą. Co jednak najgorsze, jakiś snajper dosięgnął swoim atakiem naszego dowódcy. Najważniejsze teraz, aby pozwolić, aby nasz medyk, Mujin, mógł się nim bezpiecznie zająć.
Zajmuję pozycje po prawej stronie formacji. Jeśli dostrzegę jakiś atak, próbuję zasłonić swoim ciałem Hakuseia i Mujina, a następnie się skroplić.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Nie wyglądało to dobrze. Ale hej, dobrze że w ogóle jakoś wyglądało... że mogli cokolwiek zobaczyć gdy chmura kurzu i pyłu opadła na gruzowisko. Z całą pewnością można było stwierdzić, że to co przed chwilą się stało nie było elementem fikcji, jakich doświadczali od kilku minut. To zaś oznaczało, że nie można było marnować czasu, bo nie wyglądało na to, aby komuś udało się uciec z walącego budynku. Na pomoc przyszedł Asagi, z którym Seinaru zaczął powoli odkopywać dziewczynę, ostrożnie usuwając kolejne kawałki gruzu, desek i innych rzeczy, które stały im na drodze. Po zobaczeniu akcji Keiry mogli spodziewać się, gdzie mniej więcej zacząć poszukiwania i po kilku chwilach udało im się dotrzeć do bidulki. Trzeba było być ostrożnym, bo nie wyglądała jakby była w szczytowej formie, a każdy fałszywy ruch mógł zasypać ją ponownie. Mimo wszystko Keiowi ulżyło gdy ją zobaczył, ale tylko trochę i tylko na chwilę. Nie mogli bowiem dokończyć akcji ratunkowej, bo ta została przerwana przez resztę ocalałych. Wyglądało więc na to, że smok Keiry tylko opóźnił Jugo, ale nie udało jej się żadnego zabić. A może to były już kolejne monstra, które teraz napływały do grupy całym stadem? Kei słyszał odgłosy walki za plecami, ale nie mógł być w dwóch miejscach naraz. Miał swoje problemy tutaj i skupił się głównie na tym co rozpoczął.
- Uwaga! - Krzyknął w przestrzeń, gdy belka świsnęła obok niego. Nie zamierzał się popisywać i próbować jej odbijać czy łamać w powietrzu. Nie chciał bowiem naruszyć podłoża w okolicach gdzie leżała Keira, toteż tylko ostrzegł towarzyszy, a ci na pewno poradzą sobie z takim zagrożeniem.
Jego wzrok powędrował jednak w kierunku źródła tego ataku i dostrzegł on chyba swojego kolejnego przeciwnika. Asagi bowiem swoją uwagę skupił już na kolejnym, który wyłonił się bliżej niego. Trzeba było bronić swojej strony nie tylko ze względu na leżącą pod gruzami, ale na cały oddział.
- No spoko. Uważaj żeby nie zasypać jej z powrotem. - Odrzekł do Kakity i tyle. Podzielili się wrogami więc w pierwszym starciu lepiej było nie wchodzić sobie w drogę. Testowanie oponenta to coś, co najlepiej robiło się samemu, we własnym tempie i na własnych warunkach.
Światło mignęło obok samurajów i całe szczęście. Z dwojga złego wolał żeby oberwał ktoś inny niż on, Kei nie miał już ochoty brać na siebie pocisków nieprzeznaczonych dla niego (tych przeznaczonych też nie). Nie wiedział jednak jak sytuacja potoczyła się dalej, bowiem nie odwracał się już za siebie, lecz planował otwierający atak. Nie chciał zapraszać przeciwnika w swoje rejony, wolałby się z nim spotkać gdzieś w połowie drogi pomiędzy nimi, na granicy widoczności reszty zespołu. Trzymając więc włócznię w rękach wyszedł nieco przed miejsce gdzie znaleźli Keirę, mając nadzieję że monstrum również zaczęło się zbliżać. W sumie byłoby nawet zaskakujące, gdyby maksymalnie po kilku chwilach szczerzenia kłów i ryczenia nie wiadomo po co, bestia nie rzuciła mu się do gardła. Kei nie zamierzał jednak czekać na okazję do kontrataku. Przygotował swoją pozycję wyjściową i wyszedł na spotkanie swojemu przeciwnikowi przy pomocy Gekido. Przy jego szybkości i sile miał nadzieję zmieść przeciwnika z powierzchni gruzowiska, przebiegając z jego prawej strony i wykonując uderzenie z bocznym zamachem. Brał jednak pod uwagę, że siła monstrum może go zaskoczyć i może uda mu się nawet zablokować uderzenie? Wtedy trzeba będzie cofnąć broń i rozpocząć starą, dobrą wymianę ciosów, przy czym Seinaru od początku stara się narzucić swój styl walki, czyli trzymać przeciwnika na dystans i starać się pchnięciami Nihongou spenetrować luki w jego obronie.
Streszczenie:
1. Widzę Keirę
2. Bronię Keiry
3. Atakuję potwora Gekido
4. Keira 4life

  Ukryty tekst