Szlak transportowy

[Akaruidesu Yoake]

Od wyprawy do opuszczonej świątyni minęło kilka dni, podczas których Yoake się zregenerował, a dostrzegł, że coś się dzieje. W Daishi ponoć zbiera się ekspedycja, która ma zamiar odkryć źródło siły Hana. To jest to! Możliwość przyczynienia się do walki ze złem, a jednocześnie źródło siły! Dwie rzeczy, za którymi chłopak podążał przez całe życie. Nie mógł przepuścić takiej okazji, bo dla niego to nie była szansa, to była powinność. Zebrał więc swoje rzeczy i wyruszył na szlak w stronę miejsca zbiórki, czyli wioski Akatori. Zapowiadało się, że spędzi sporo czasu w drodze, ale dzięki temu zregeneruje się przed ewentualnym niebezpieczeństwem.

[z/t]

Dokąd: Daishi
Czas podróży: 90 min
Środek transportu: Pieszo

[Kaiko]

A jednak wyruszył. Decyzja przyszła mu z trudem, chociaż wszystko podpowiadało jasno - musisz kiedyś wyruszyć w świat. Wiedział, że nie może przecież spędzić całego swojego życia w tej świątyni. Prawda, było to miejsce dla niego święte i to z zupełnie innego powodu, niż dla innych, ale nie mógł ograniczać się nostalgią. Nienawidził nudy, a ta niestety od śmierci Etsuyi była wręcz codziennością. Wiedział też, że do spełnienia swoich marzeń musi wybrać się w podróż. Nie potrafił opanować żywiołu samodzielnie, zatem potrzebował jakiegoś wsparcia, kogoś kto mu zwyczajnie pomoże. A jeżeli nie, to może podczas podróży zdobędzie wiedzę, która pozwoli mu dokonać przełomu w swej nauce. I takich różnych powodów "za" było mnóstwo, jednak Kaiko i tak wyruszał ze świątyni dosyć niechętnie, niemrawo. Czuł się tak, jakby popełniał jakąś zbrodnie, jakby robił coś okrutnego. Otuchy dodawała mu myśl, że Etsuya tego dla niego chciał - aby poznał świat i był gotowy na spotkanie z nim. I tak też znalazł się na szlaku, głównym, który miał zaprowadzić go do celu. A przynajmniej tak myślał. Jak się okazało - droga nie była aż tak prosta, a dowiedział się tego dopiero wtedy, gdy zapytał jednego z przejeżdżających kupców. Ten wyjaśnił mu trasę, która dosyć szybko zrobiła się mglista w pamięci białowłosego, ale początek pamiętał. Później zmuszany był do wypytywania kolejnych nieznajomych o drogę, przy okazji pokazując im ogłoszenie, bo może trafi na ninja, który też tam się wybiera? Niestety, całą podróż spędził samotnie. Miało to jednak swoje plusy, gdyż jakoś musiał zająć swój umysł. Oglądanie widoczków było rzeczywiście fascynujące, gdyż nigdy nie zapuścił się tak daleko, a te tereny były dla niego zupełnie nowe, ale... było to wciąż Antai. Przynajmniej na początku. Las, chociaż nie ten mu znany, to jednak wyglądał wręcz identycznie. Nie różnił się wcale od tego, który był znany Kaiko. Zatem myśli zajmował swoimi, już nie tak nowymi, zabaweczkami - Shuang Gou. Wciąż wymyślał różne ruchy, ataki, kombinacje, kontry, defensywy i uniki jakie dało się wykonać z tym orężem i teraz nie było inaczej. W końcu wpadł na, jego zdaniem, całkiem genialny pomysł. Sprytny ruch, który mógł w mgnieniu oka zmienić losy pojedynku. Nie potrafił się powstrzymać, zatrzymał się w karczmie na granicy z Yusetsu, chociaż w planach miał maszerować dalej nawet po zmierzchu, by dopiero przenocować przy granicy z Soso. Zanim dotarł jeszcze do karczmy, to postanowił napełnić bukłak wodą, więc zapuścił się kawałek w las i wtedy znalazł małą polanę. Postanowił się do niej cofnąć, by tam przećwiczyć nowy ruch, na który wpadł. Było późne południe, więc czasu nie było wiele.

  Ukryty tekst

Po opanowaniu nowego ruchu, po odpoczęciu w karczmie, uzupełnieniu prowiantu i zapasów, Kaiko ruszył dalej. Tym razem już karczmarza zapytał o dokładną drogę, więc później jedynie w Soso musiał trochę podpytać. Ta część trasy nie nudziła mu się - widoki były zupełnie różne od tych, które poznał w Antai. Yusetsu było inne, a Soso jeszcze inne, zaś Daishi... kompletnie różniło się terenem, który był niezwykle górzysty i, jakby, surowszy. Reszta podróży minęła mu niezwykle szybko, a każdy powrót na szlak był dla niego całkiem ekscytującym przeżyciem. Jednak i ta podróż kiedyś musiała dobiegnąć końca, a stało się to w momencie dotarcia do wioski z ogłoszenia.

Dokąd: Daishi
Czas podróży: 1,5h
Środek transportu: Stupki hihi

Z/T

[Naoki]

Misja C
17/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Chwila przyglądania się więźnia, pozwoliła określić jakim typem dziadostwa one są, przynajmniej w kwestiach wyglądu. Pierwszy więzień uwięziony w drewnianej klatce. Miał czarne krótkie włosy, brązowe oczy, większość jego ciała ozdabiały różne tatuaże, oraz blizny. Pod pewnymi względami był podobny do Ciebie, a co od jego budowy fizycznej. Jego ciało momentami raczej mogło przypominać broń, przy lepszym napięciu mięśni, mógł się pochwalić raczej bardzo dobrą atletyczną sylwetką. Drugi więzień sporo od niego się różnił, gdyby nie to, że był półnagi, można by go wziąć za kobietę. Długie rude włosy, określenie rysów twarzy nie było zbyt możliwe przez zakrytą twarz okowami. Jego sylwetka natomiast była bardzo delikatna, nie wyglądał na osobę walczącą na bliski dystans, czy też taką, która kiedyś trzymała broń i walczyła przy jej użyciu.
Pozostała dwójka pozostawała zagadką, ze względu na sposób w jaki byli transportowani. Ograniczając kontakt z nimi do minimum nawet wzrokowy, gdzie nie mogli robić za atrakcje dla gapiów po drodze.
Sam statek tak jak sama określiłaś, nie był wyjątkowy pod żadnymi względami, poza tym, że znowu mięśniacy musieli wciągnąć klatki na pokład, a konie zostały na lądzie. Gdzie znowu pełnili walory pociągowe i na swój sposób przydatne.
Ty jednak z obecną nudą na okręcie, chciałaś coś zrobić, wykorzystując jednego z idiotów do tego. Mężczyzna najwidoczniej był zadowolony, że chcesz skorzystać z jego towarzystwa. Liczył najpewniej, że uda mu się coś ugrać u twej osoby. Nikt więcej za bardzo nie mówił, jedynie przyglądali się przedstawieniu, które trwało na otwartych wodach.

Niedługo później, bo jedyne kolejne godziny, a wy dotarliście do lądu. Przed wami rozpościerała się prowincja Antai, gdzie no niestety w samym porcie nie było żadnych koni. Sam dzieciak postanowił coś z tym zrobić, zeskakując jako pierwszy z pokładu, nim jeszcze cumy zostały dobrze zamocowane, a wy mogliście zejść na ląd.
- Mam dobrą i złą wiadomość. - powiedział na początku, najpewniej pod maską lekko się uśmiechając.
- Mają tu pyszne jedzenie, ale niestety nie ma tu koni. Więc no... powodzenia w ciągnięciu. - dodał po chwili, odwracając się do wszystkich plecami, by po tym gdzieś zniknąć wśród ludzi. Najpewniej po to żeby uniknąć samosądu załogantów i przymusowego pływania.
Tak jak chciałaś na początku, to właśnie mężczyźni musieli ciągnąć wozy przez całą osadę , aż dotarliście do dalszego szlaku, gdzie zdobyliście nieco koni, wystarczająco by pociągnąć nimi dwa powozy, gdzie pozostałe dwa musiały być napędzane siłą ludzką.
Wędrówka mogła trwać w najlepsze, gdzie powoli zbliżał się zmrok. Musieliście znaleźć nieopodal miejsca na obozowisko pośród lasu. Oczywiście warunki najlepsze nie były, jedynie parę namiotów, czy też posłań na ziemię musiało wystarczyć.

[Shinoko]

Morska bryza smagnęła po policzku Asai. Zimne, acz orzeźwiające uczucie. Za burtą zaś bezkresne morze, zdające się okalać cały glob. Ciekawe, czy byłoby to fizycznie możliwe i jeśli tak, to, jak wyglądałoby życie ludzi, o ile tacy w ogóle zdołaliby się wykształcić. Przypominalibyśmy Ningyo? — zapytała samą siebie w myślach. Cóż, biorąc pod uwagę, iż kobieta nader nade wielbi to, co wyznacza wartość, to perłowy płacz byłby całkiem miłą wizją. Choć długowieczność już niekoniecznie. Kto chciałby żyć wiecznie? Gdyby zapytać o to Shino, z pewnością odpowiedziałaby, że nikt. Życie jest wspaniałe jedynie dzięki temu, iż w pewnym momencie, wcześniej lub później, musi się skończyć. Gonitwa z Zegarmistrzem Czasu, zdecydowanie nie mogło jej zabraknąć. Ileż można oddychać? Każda czynność w końcu się nudzi.
Z odpłynięcia w dalsze, irracjonalne myśli odciągnął ją mężczyzna. Odbiła się plecami od barierek, stojąc teraz naprzeciw jego mało urodziwej twarzy. Przeszyła go wzrokiem.
— Umiesz pływać? — zapytała spokojnie, prowadząc go stronę barierek. Pytanie spotkało się z brakiem odpowiedzi, tym bowiem było zmieszanie malujące się po jego licu. Shi, wciąż śmiertelnie poważna, powtórzyła pytanie. Wydawało jej się całkiem odpowiednie, biorąc pod uwagę okoliczności. Zawsze mogło zdarzyć się jakieś nieszczęście. Warto więc było wiedzieć, kto z załogi zdoła przetrwać. Półgłówek wolał pyskować. Zostać karmą dla morskich toni. Dobrze więc, skoro taki jego wybór, to nie warto mu przeszkadzać w drodze ku zgubie. — Skoro nie potrafisz odpowiedzieć… — odparła, w ułamek sekundy dobywając oręża. Nim obiekt zdołał mrugnąć okiem, zimne ostrze zatopiło się płytko, na tyle, by nic nie uszkodzić, w jego szyi. Z lewej strony, konkretyzując. Druga ręka Asai trwała w półpieczęci na wypadek, gdyby ten postanowił się zbuntować. — To skacz. Sprawdzimy to — dodała, z każdą sekundą naciskając trzonem kunaia coraz mocniej.
Jeśli postanowi się zbuntować, cóż, tak czy tak skończy w wodzie. Niemal gotowa technika czekała tylko na to, by dopełnić planu. Niemniej, blondynka była pewna, że wystarczy ostrze przy gardzieli.
I tak też się stało. Mężczyzna wspiął się po barierkach i, zapewne modląc się w duchu, skoczył w morską otchłań. Shino obserwowała, jak znika pod powierzchnią, zalewając płuca słoną wodą. Ciekawe.
— Więc jednak nie umiesz — mruknęła zrezygnowana. Po całym zajściu, jak gdyby nigdy nic, wróciła do palenia fajki.
Mijały godziny, podróż dłużyła się niesamowicie. Zwłaszcza że na dobrą sprawę nie było nawet czemu poświęcić uwagi. Wyrzucanie kolejnych półgłówków za burtę nie byłoby już tak zabawne, a obecnie nie miała lepszych pomysłów na rozruszanie atmosfery. Ziewnęła, osuwając się na deski pokładu. Choć powilgociałe deski nie były najwygodniejszym miejscem do siedzenia, to dla Asai były wystarczające.
W końcu, zza horyzontu, zaczął wyłaniać się ląd. Ziemia obiecana. Krótką chwilę zajęło im, wydostanie się z transportu morskiego. Port tętnił życiem. Było tu zupełnie inaczej niż w Teiz. Kolorowo, przede wszystkim. Wyszła ostatnia, rozglądając się po okolicy. Wiadomość o braku wierzchowców wydawała się jej podejrzana. Choć, kto wie, może tabun kupców postanowił zmówić się w jednym momencie, by wynająć konie? Plus był taki, że uciecha, którą dawali mężczyźni ciągnący wóz, była nieproporcjonalnie większa niż wtedy, kiedy robiły to konie.
Wskoczyła na ostatni z wozów. Tak, by mieć dobrą widoczność. Póki słońce wisiało na niebie, nie musieli się obawiać. W dzień zdecydowanie trudniej się ukryć. A Shino szczerze wątpiła w to, że nie dostrzeże ewentualnej zasadzki. W końcu sama brała udział w takich przewinięciach, znała wszystkie schematy, które mogli wykorzystać oponenci.
Zapadł z mrok, a wraz z nim przyszło ryzyko, wspomnianego przez dziadka, napadu. Asai nie zamierzała pozwolić, by ktokolwiek przeszkodził im w transporcie załogantów.
— Ubezpieczę okolicę — oznajmiła tym, którzy mieli jakiekolwiek pokłady szarych komórek. Nie czekając, na informację zwrotną, rozesłała swoją chakrę, wraz z cennym złotem, po okolicy. Szczególnie gęsto przy samej sobie. Wolała wiedzieć wcześniej o tym, iż ktoś się do niej zbliża. Brak drzew jeszcze bardziej ułatwiał wykrycie nieproszonych gości.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
19/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Sytuacja na morzu była dziwna, kto mógłby się tego spodziewać, że siedzenie na statku z kimś takim jak ty może okazać się być niebezpieczne. Cóż wybieranie Cię do pracy w grupie nie należało do najmądrzejszych. Tylko nikt nie planował Ci jakiegoś przeszkadzać, bo w końcu po co robić większe zamieszanie i wyrządzić więcej szkód. Tak przynajmniej zrobiłaś co chciałaś i się uspokoiłaś. Prawie jak dziecko, które dostało cukierka. Większy problem, że tym cukierkiem było ludzkie życie, ale jednak lepsze takie straty niż większe.

Co do dalszej podróży, mijała ona wyjątkowo spokojnie, bez większych grzechów, czy też wybuchów. Może za wyjątkiem braku koni w porcie, co mogło być fałszywą informacją dla rozrywki młodzieńca, który ochoczo bawił się w woźnice na jednej z klatek, wymachując w powietrzu dłonią. Człowiek wyjątkowo nietypowy, prawie tak samo jak ty, ale mniej zabójczy. Może na sam pozór nie wydawał się taki morderczy.

Obozowisko rozbiliście w lesie, na polanie o jakiś 20 metrach średnicy, w okolicy nie było widać zbyt dużo poza rozległymi lasami, oraz drogą prowadzącą do osady razem z portem, albo wgłęb lądu do ziem innych i waszego celu wędrówki.
Każdy na początku zajmował się sobą, mając jakieś zadania przydzielone od blondyna, by wszystko działało sprawnie. Tobą nikt się nie przejmował, pozwolono Ci robić co chcesz z ubezpieczeniem rozbitych namiotów, jak i ogniska gdzie było jedzonko, mogłaś oczywiście spożyć to wszystko razem z innymi, albo się głodzić.
Jednak nim dobrze się ściemniło z obozowiska zniknął młodzieniec, praktycznie rozpływając się w powietrzu i nie pozostawiając po sobie żadnego śladu, czy też poszlak. Na jego szczęście uwinął się przed twoim piaskiem.
Co działo się dalej, w sumie nic wyjątkowo do pewnego etapu, bliżej ranka. W okolicach trzeciej godziny mogłaś wyczuć, że ktoś zaczyna chodzić po twoim piasku i nie była to jedna osoba, a aż pięć.
Więc na pewno nie zapowiadało się to na nazbyt łatwe rozwiązanie, w końcu zwykły wędrowiec o tej porze tutaj by nie dotarł. Tylko co ty zamierzasz zrobić z Tą wiedzą?

Przydatne:
W centrum obozowiska jest ognisko, od górnej części są rozlokowane klatki, po lewo od nich konie.
Od dołu i po prawej są namioty. /
Odległość klatek od ogniska 5m
Odległość namiotów od ogniska 5m

  Ukryty tekst

[Shinoko]

Rozpalanie ogniska w środku polany, zwłaszcza nocą, to zaproszenie dla wszelakiej maści zbójnickich grup. Kątem oka obserwowała swoich „towarzyszy”; rozkładali namioty, przyrządzali jadło. Kto wie, może noc będzie spokojna? Niemniej, Shino postanowiła zabezpieczyć okolicę na wypadek, gdyby miało być inaczej, bowiem ułożone w kręgu namioty były idealnym celem. Ot, wystarczy rzucić się na nie z byle orężem, rozciąć płótno, a następnie ludzi, którzy w nich śpią. Blondynkę dziwiło tak lekkomyślne podejście do sprawy. Zwłaszcza to, że blondyn w ogóle nie skupiał się na tym, by, w razie ewentualnego napadu, więźniowie pozostali w klatkach. Budziło to spore podejrzenia, choć wyglądało na to, iż jedynie zielonooka je dostrzega.
Korzystając z tego, iż pachołki zebrały się przy ognisku, by rozgrzać dłonie i zmęczone ciało, przeszła ku pancernym i drewnianym kwadratom, będącymi przeszkodą na drodze ku wolności. Zapasy, które jej pozostały, były w opłakanym stanie. Ale winny wystarczyć, by wyeliminować część niebezpieczeństwa, które zdawało się nieuchronnie zbliżać. Rozejrzała się, by być pewną, iż nikt nie widzi jej działań. Gdy już się upewniła, do miejsca, gdzie spoczywał kanibal, przyczepiła notkę wybuchową. W takim miejscu, by żadnym wypadku nie mógł jej zerwać, na samej wieku.
Z następną częścią planu poczekała do momentu, w którym cały obóz odda się w błogi sen. Wtedy też, na jednym z namiotów, ulokowała notkę świetlną. Taka kombinacja, ułatwiana zresztą przez rozstaw całego koczowiska, zapewniała pełną skuteczność; jeśli więźniowie zaczną się uwalniać – aktywacja notki, pożar, wybuch, ostatecznie śmierć. Jeśli już coś miało pójść nie tak, to ich eskorta. Shino nie zamierzała ryzykować starcia i z nimi, i z oponentami, w jednym momencie. Pojedynczo, w kilkuosobowych grupach, oczywiście, ale nie w formie wojsko vs ona. Nawet Asai znała swoje limity, choć nigdy nie pozwoliłaby, by ktoś zarzucił jej niemożność wykonania jakiegoś zadania.
Nim udała się w sen, na jednym z drzew, zgasiła ognisko. Mimo wszystko lepiej nie kusić złego. Oddaliła się od obozowiska na tyle daleko, by nie została dotknięta zasięgiem notek. Starannie zatarła ślady, nim wspięła się na parusetmetrowy relikt przeszłości. Tam też ostatecznie spoczęła.
Wybudził ją impuls. Od zawsze miała lekki sen. Do tego stopnia, że wystarczył szmer, by natychmiastowo otwierała oczy, gotowa do działania. Sądząc po ich ilości, przeciwników było pięciu. Nie zamierzała jednak nieroztropnie zdradzać swojej pozycji. Zamiast udać się w pościg w nieznane, co byłoby zamachem na własne życie, zasłoniła jedno oko, wysyłając kopię na zwiad i odnalezienie potencjalnego przeciwnika. Choć, summa summarum, mogli być to jedynie zagubieni wędrowcy. Ta opcja była jednak wyjątkowo mało prawdopodobna.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
21/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Sytuacja w obozie wieczorem nie należała do najłatwiejszych, co by tutaj mówić każdy był zajęty sobą zaraz po ustawieniu obozowiska. Jeden z raczej silniejszych bojowo gdzieś przepadł, a drugi na pozór niczym się nie przejmował, może jednak to były zwykłe pozory?
Sama niezbyt musiałaś zajmować się ogniskiem, bowiem on zgasił je przed Tobą zaraz po kolacji, zostawiając nawet coś dla Ciebie. Może wiele tego nie było, ale otrzymałaś przynajmniej kawałek mięsa, chleb i coś co przypominało zupę. Na pewno miało to swoje walory smakowe, mniejsze bądź też większe, ale było jadalne i nie pozwalało Ci pozostać o pustym żołądku.
Co do wszystkiego co działo się już po zmroku, dostęp do klatek był na swój sposób utrudniony, bowiem blondyn pilnował przy nich warty, maszerując praktycznie dookoła nich non stop. Momentami robiąc sobie przerwy pomiędzy nimi w niewielkiej szczelinie gdzie jego zauważenie nie należało do najłatwiejszych. Temu nie miałaś zbyt wielu okazji, by zabezpieczyć klatki wybuchową notką. Jednak co do reszty obozowiska miałaś pełną możliwość działania.

Lecz przechodząc do części najważniejszej, gdzie w końcu coś zaczęło się dziać. Sama jednak nie zaszczyciłaś oponentów swą osobą, a posłałaś jedynie oko by upewnić się co do intencji. Pierwszą osobę jaką zauważyłaś, była Ci dobrze znajoma, był to raitonowy dzieciak, wyraźnie oddzielony od pozostałej czwórki, tak by móc ich obserwować, samemu stąpał jedynie po krawędzi twego piasku co chwile go kopiąc, by najwyraźniej zwrócić twoją uwagę.
Co do pozostałeś czwórki, która raczej była bardziej warta uwagi poruszali się obok siebie, zbliżając się do was od strony lasu, a nie drogi. Co raczej w pewnym stopniu wykluczało zbłąkanych wędrowców. Dwóch z nich było widocznie uzbrojonych w miecze, a pozostała dwójka nie posiadała widocznego uzbrojenia przez płaszcze. Co nie wykluczało ich zdolności walki, czy też militarnych. Na pewno razem poruszali się w stronę koni, niedaleko klatek idąc prosto w stronę waszego obozowiska.
Oczywiście szósta osoba na twym piasku był blondyn, znajdujący się w tym momencie pomiędzy drugą i trzecią klatką. Będąc tym samym bardzo trudny do zauważenia.

[Shinoko]

Plan, ułożony przez Shino, był lekko kulawy. Nie zakładał bowiem, że blondyn będzie pełnił całodobową wartę przy klatkach. Mierząc go kątem oka, podczas obchodów wokoło koczowiska, nie dostrzegła szansy, by bezproblemowo doczepić do więziennego sześcianu notkę. Nic więc dziwnego, iż zrezygnowała z tej opcji. Z nikłą ufnością wiązała się również niechęć do wzięcia pożywienia. Wytrzymywała dłuższe okresy bez jadła. Dwa dni nie robiły jej wielkiej różnicy, przyzwyczajenie robiło swoje. Od możliwości napełnienie żołądka zdecydowanie bardziej preferowała bezpieczeństwo, własne, rzecz jasna.
W innych okolicznościach, zapewne, spróbowałaby zintegrować się z wysłannikami zleceniodawcy. Tym razem traktowała je jednakowoż jako samotną misję. Blondyna i gówniarza traktowała jako zbędny balast, aniżeli pomocną dłoń. Jak dotąd nie dostrzegła w nich wartości bojowej, tak samo zresztą, jak jakichkolwiek przejawów inteligencji.
Tajemnicza grupa posuwała się w kierunku obozowiska. Dostarczane, przez oko, informacje okazywały się całkiem cenne. Zboczenie ze ścieżki nie wykluczało złych zamiarów, ale nie sprawiało również, że musieli je mieć. Może się zgubili? Któż to wie, mało to się słyszy o tym, iż kupcy gubią obraną ścieżkę podczas nocnych eskapad…
Shino, pozostając w ukryciu, w dalszym ciągu obserwowała ruchy nieznajomych, pozostających 25 metrów od namiotów i klatek. Nie zamierzała działać, póki te działania nie będą konieczne.

[Naoki]

Misja C
23/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Obserwacja podejrzanej grupy, na pewno była przydatna. W końcu określenie ich intencji powinno być pierwszeństem, żeby przypadkiem nie zamordować niewinnych ludzi. Lecz czy to dla twej osoby był jakiś problem? Mogłaś się ich pozbyć bez zbędnego gdybania, nikt przecież by Ci nie zarzucił celowego mordu.
Tak jak ty niezbyt ufałaś swym współpracownikom, to samo można było powiedzieć o nich. W końcu nawet nie starali się nawiązać z Tobą kontaktu, czy spróbować zrozumieć twoją perspektywę, ale czy ktoś zdziwiłby się?
Niewiele tutaj różniło się od przypadkowego działania, ale no na razie pozostałaś w strefie bezpiecznej obserwując swych prawdopodobnie oponentów przy użyciu piaskowego oka.
Poruszali się dość powoli i ostrożnie, mierząc każdy krok jakby miał za moment być ich ostatnim, przeszli w grupie jeszcze 5 metrów, Zbliżając się w waszą stronę, gdy rozdzieli się. Oczywiście będąc już zbliżaj was, pozostała trójka zacżeła poruszać się dalej od górnej strony dwójka, a trzeci skierował się do obozowiska, gdzie były namioty. Wszystko po tym jak się rozdzieli zaczęło się dziać szybciej, dwóch z oponentów. Ten najbliżej namiotów i za klatkami zrzucili płaszcze ukazując przed Tobą raczej niezbyt przyjemne rzeczy, a mianowicie ukazali swe uzbrojenie, kamizelki pełne kunai. Jeden z nich był uzbrojony w sztylety, a drugi w kastety. Pozostała dwójka zaczęła powoli składać szereg pieczęci najwidoczniej będąc gotowymi do zaatakowania w szybki sposób, a przede wszystkim najpewniej skuteczny.
Teraz raczej miałaś niezbyt dużo by przygotować się na nadchodzący atak.
Może również postarać się jakoś dogadać z dwójką raczej zdolnych do walki towarzyszami. Jeden z nich w końcu był non stop przy klatkach, a drugi no cóż spacerował sobie przy krawędzi twego piasku, odrobione się wygłupiając, by potem wskoczyć na drzewo i obejrzeć okolicę, które oczywiście była zaciemniona przez nocne niebo, rozświetlane jedynie przez księżyc.

[Shinoko]

Pewną rzecz należy jasno określić — Asai nie morduje wszystkiego, co się rusza. Zaskakujące, prawda? Zwłaszcza gdyby powiedzieć to tym, którzy przeżyli z nią podróż z Teiz; w końcu mężczyzna, siłą pchnięty za burtę, był przygłupi, ale nieszkodliwy. Dlaczego więc zginął? Cóż, niezbadane są kaprysy i zachcianki tej młodej damy. Jej charakter, choć oblepiony mazią o zapachu kloaki, jest bardzo złożony. Trudno zatem oczekiwać szablonowego postępowania, czy możliwości powiedzenia „tego można było się spodziewać”. W przypadku kobiety, bękarta Ekikena, nawet najbardziej przemyślane założenia mogą okazać się błędne. Dlatego też nigdy nie była dobra w działaniu grupowym. Znacznie lepiej odnajdywała się w sytuacjach, kiedy była jedyną jednostką bojową. Nic więc dziwnego, że nie skorzystała z pomocy wysłanników mężczyzny bez imienia. Nawet gdyby, potencjalnie, zapytała o ich umiejętności, to bardziej niż pewne, że nie uwzględniłaby ich w swoim planie. Po co więc tracić czas i tlen.
Rozdzielili się? — zapytała w myślach. To znacznie utrudniało całą sprawę. Asai przygryzła wargę. Ten obrót wydarzeń, cóż, nie spodobał jej się. Jeśli zdecydowaliby się dotrzeć do polany po drzewach, to prawdopodobnie zorientowałaby się o ich bycie dopiero wtedy, gdy zeszliby na ziemię. Summa summarum, nie było najgorzej. Oko bez ustanku śledziło ich poczynania.
Wraz ze zbliżaniem się przeciwników, zbliżyła się również Shino. W pośpiechu przeskoczyła na bliższą, wciąż bezpieczną, odległość od obozowiska. Tak, by dokładnie widzieć całą okolicę. Piaskowe oko zawisło nad koczowiskiem, po raz ostatni rejestrując dokładne położenie oponentów. Rozścielony piasek stanowił idealne podłoże do dalszej walki. Na odległość, bez zbędnego pakowania się pod ostrza przeciwników. Blondynka uśmiechnęła się, gdy z podłoża zaczął wyłaniać się piaskowy twór, natychmiastowo odcinający klatki. Każdą, bez wyjątku. Ominęło jedynie „sojusznika”, tym samym dając mu znak, że „coś się dzieje”. Część zasobów, rozesłanych wcześniej po okolicy, została przeznaczona na poczet ochrony więźniów. Reszta zaś zebrała się w jedną, bezkształtną masę mniej więcej przy ognisku. Powiadamiając jednocześnie młodego o tym, że należy wrócić. W końcu czy ktokolwiek widział, by piasek nagle zaczął wędrować w jedną stronę?
Wcześniej umieszczona notka została użyta dopiero wtedy, gdy napastnicy zbliżyli się do namiotów. A gdy to zrobią, Asai całkowicie zeskoczy z drzewa, by przystąpić do dalszej walki. Niemniej, cały czas gotowa na atak z tyłu. Nic więc dziwnego, że utrzymywała półpieczęć, cały czas przylegając plecami do kory drzewa.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
25/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Sytuacja, która miała miejsce. Raczej nie sprzyjała samotnemu działaniu. W końcu sami przeciwnicy wydawali się w pewnym stopniu myślący. Zdatni do wyrządzenia większej krzywdy, a samo ich działanie wyglądało na odrobione zapalone i przygotowane. Jednak to mogły być wyłączeni pozory nie posiadające żadnego odniesienia do rzeczywistości. Ty jednak chciałaś dać znak swym towarzyszą w lekko nietypowy sposób. Tylko czy oni będą w stanie to zrozumieć? Co do blondyna raczej nie było wątpliwość, nie działał pochopne, jedynie lekko wysunął się zza wozów, obecnie porytym piaskiem. By po tym przyglądać się okolicy i obserwować prawdopodobnie nadchodzący atak, by wiedzieć gdzie zaatakować. Obecnie nie posiadał wystarczającej wiedzy, chyba najpewniej spodziewał się tego, że chcesz zrobić coś durnego jak rozwalenie tych klatek i spróbować zamordować ludzi w nich siedzących.
Co do dzieciaka, on jednak nie działał zbyt szybko, zareagował w momencie gdy pojawiły się jawnie oznaki ataku w postaci kul ognia, lecących do obozowiska. Jedna z nich trafiła prosto w twój piasek, tworząc tam ładny ognisty wybuch, który na szczęście nic nie spodobał, ale ujawnił pozycje napastnika, do którego ruszył blondyn ze swym mieczem po drodze natrafiając na gościa ze sztyletami. Sam wojownik korzystający z katonu postanowił lekko się wycofać zmieniając swą pozycje. Gdzie natknął się dzieciaka, który jeszcze bardziej rozświetlił tą noc. Tworząc widowiskowy spektakl błyskawic, eliminujący praktycznie nim aż pięć osób. Tak trzy osoby z namiotów weszły przypadkiem w zasięg działania jego techniki i zostały zwyczajnie w świecie porażone.
Notka świetlna, która wcześniej zostawiłaś na jednym z namiotów okazała się przydatna, mimo że prawie uległa zniszczeniu dzięki drugiej ognistej kuli, która wybuchła w obrębie namiotów. Oślepiła biegnącego do obozowiska napastnika z kastetami, który obecnie był chyba jedynym realnym zagrożeniem, bez odpowiedniej opieki, a co do ofiar dzieciaka. Ich ilość wzrosła do ośmiu, ktoś obudzony przez ogień, oślepiony notką i biegający jak kura z odcięta głową, jak podatny na porażenia i lekkie przypalenia.
Jedyny pozytyw z tego, że okolica była teraz dobrze widoczna przez przerośnięte ognisko, jakie wytworzyło się na namiotach.

  Ukryty tekst

[Shinoko]

Wszystko działo się szybko, gwałtowne. Czterech napastników, a zdolnych od odpierania ataków tylko trzech. Jeśli liczyć ludzi starucha. Gdzieś w tyle umysłu dostrzegała, że nie są tylko zbędnymi pachołkami. Wciąż jednak nie darzyła ich ani sympatią, ani zaufaniem. Ciężko bowiem oczekiwać, iż ktoś z takim bagażem doświadczeń ot tak przyzna, że nieznajomy jest towarzyszem broni. Nie byli, nie są i zapewne nie będą. Asai nie miała przyjaciół, rodziny czy kogoś, na kim szczególnie jej zależy. Poza Kuroiem ten był wyjątkiem, choć wciąż nie na tyle wielkim, by zmieniła swój światopogląd.
Czasu na myślenie nie było. Ba, wykazywał on tendencję do pewnych braków. Dobrze więc, że już wcześniej kobieta pomyślała o zabezpieczeniu strategicznych miejsc koczowiska. Teraz zbierała żniwa swych plonów. Sygnały, które dała blondynowi i dzieciakowi, zostały prawidłowo odebrane. Połowicznie, ale wciąż. Ten pierwszy, wydawać by się mogło, trzeźwiej myślący, chyba zapomniał o tym, że trwa walka. A one zwyczajowo nie dają wytchnienia na tyle, by obadać teren oczami, pomyśleć, czy wystrugać plan na szybko. Asai cmoknęła z niezadowolenia. Irytowała ją taka postawa; najchętniej już teraz odesłałaby go pod ziemię. Tam, gdzie królują Oni. Wiele oczekiwała od siebie, ale jeszcze więcej od nich.
Nagle ni stąd, ni zowąd, cała polana rozświetliła się w płomiennym świetle. I nie było to wcale wcześniej zgaszone ognisko. Jesienna suchota doskonale wspomagała techniki katonowe. Uschnięte trawy i porozrzucane liście stanowiły idealny zapalnik. Dobrze, że człowiek posługujący się nimi, nie zdecydował się na przesunięciu ognia po ziemi. Wtedy dopiero byłyby straty w płotkach. Na razie, całej trójce udawało się zachować względne bezpieczeństwo. Nawet piasek, twardo usypany na klatkach, pozostał niewzruszony.
Blondyn, w końcu używający mózgu, zajął się jednym z oponentów, w czym pomógł mu bachor, używając, dobrze znanego Asai, jutsu. Czy on naprawdę potrafił tylko jedno? Rozważania musiały jednak poczekać. Shino miała lepsze zajęcie. Przydupasy musiały poradzić sobie same, przynajmniej na razie.
Sterta usypiana z piasku pomknęła w kierunku jedynego przeciwnika, który nie miał towarzystwa. Wcześniej zaś, Asai podbiegła bliżej namiotów, by przypadkiem nie wciągnąć w piasek nie tę osobę, co trzeba. Ze spokojnym wyrazem twarzy i bezkreśnie pustymi oczami wyciągnęła otwartą dłoń przed siebie. Przeciwnik nie mógł wiedzieć, że właśnie zbliża się do dokonania żywota. W końcu kruszec nadchodził zza jego pleców. Błąd. Nigdy nie atakuj, gdy nie wiesz, co się dzieje za tobą.
— Zdychaj — mruknęła z chwilą, gdy sterta przygniotła nieostrożnego mężczyznę. Kompresujące się więzienie wycisnęło z niego każdy płyn, każdą kroplę krwi. Piach zabarwił się na bladoczerwony odcień. Umysł Asai szalał. Czuła, jak strumień niesłabnącej satysfakcji przeszywa jej ciało. Piękny to był widok – ściśnięte do granic możliwości ciało, z rozgniecionymi wnętrznościami. Jedyne, co utrudniało celebrowanie tej chwili, to rosnące zmęczenie. Przyśpieszony oddech w połączeniu z adrenaliną chował efekty wyczerpania chakry. Zapewne na krótko.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja C
27/30
Shinoko
"Ludzkie Demony"

---

Walka trwała w najlepsze, a raczej co dopiero się zaczęła w niezbyt wyraźny sposób. Od próby ustalenia obrony, ale jak to dobrze zrobić i przejść płynnie do ofensywy bez wiedzy na temat lokalizacji oponentów? To była ta mniej przyjemna kwestia, niepozwalająca zareagować na wszystko finalnie dobrze.
Lecz nadal sprawa malowała się optymistycznie dla twej brygady, gdzie przeciwnicy zostali zneutralizowani.
Przynajmniej tak stało się nieco później, gdy blondyn pozbawił wojownika ze sztyletami życia, jednym płynnym cięciem rozcinając go na równe połówki, przy tym krusząc jego sztylety. Taka śmierć raczej nie pozostawiała wiele pytań, była brutalna i szybka, a różnica w silne walczących była widoczna na gołe oko.
Tylko ty nie posiadałaś zbytnio czasu na obserwacje tego jak radzi sobie pozostała dwójka. Samej zajmując się jednym z oponentów, wcześniej oślepionym notką świetlną. Zagranie praktycznie idealna, pozwalające Ci na zakończenie tego w prosty sposób. Zwyczajnie wywołując kolejną brutalną śmierć.
Gówniarz również dobrze się spisał, przypalając porządnie parę osób i oddając je w objęcia Morfeusza. Na pewno nikt tutaj nie stanowił większego zagrożenia.
Jedynym problemem jaki pozostał był ogień trawiący namioty. Tutaj na pewno przydałoby się jakieś zdolności do gaszenia płomieni, którymi niestety nikt nie dysponował.
Po wszystkim, gdzie akcja się już uspokoiła obozowisko zostało wzbogacone prawdopodobnie o kolejnych dwóch więźniów, którymi ktoś musiał się lepiej zająć.
Pula rannych istniała, parę osiłków doznało poparzeń w wyniku ataku, kolejni doznali lekkiego szoku w wyniku działania młodego raitonowca. Tylko czy kogoś oni obchodzili?

[Shinoko]

Odkryte, przez rozsypujący się wokoło piach, namioty również nosiły ślady krwi i strzępków tego, co niegdyś pełniło ważne funkcje w organizmie denata. Shino ani myślała, by ruszyć się z miejsca. W spokoju podziwiała swoje dzieło w akompaniamencie trzaskających, drewnianych podpórek namiotów. Jeśli próbować określić ten stan, można by uczynić to za pomocą słowa „trans”. Na te parę sekund straciła panowanie nad własnym umysłem. Blask paleniska odbijał się w zielonych ślepiach i biżuteryjnych kamieniach spoczywających na sygnecie. Tak samo zresztą pobladłe lico kobiety. Teraz nie wyglądała tak szkaradnie, jak miała w zwyczaju; ocieplone rdzawą barwą blizny nie były już tak wyraźne.
Stanu, w którym trwała, nie przerywały nawet krzyki tych, którzy pozostali na linii ognia, stając się jednocześnie jego przewodnikiem. W głowie blondynki zataczał dźwięk pompującej się krwi i coraz ciężej łapanego powietrza. Nie interesowało ją to, jak radzą sobie pozostali. Albo zabiją, albo zostaną zabici. Sprawa była prosta. Asai zwykła nie trwonić czasu na zbędne rozważanie każdej ewentualności. Będzie, co ma być. I tyle.
Ocknęła się po dwóch, pięciu, może dziesięciu minutach. Straciła rachubę. Mimo wszystko sytuacja wyglądała na opanowaną, a co dziwniejsze, mężczyźni poradzili sobie z przeciwnikami. Trudno było odnaleźć w Sabaku jakąkolwiek oznakę żalu czy moralności. Po prawdzie tę miała akurat wątpliwą. Jedyne co można było dostrzec, to szeroki, szaleńczy uśmiech. Ewidentnie była człowiekiem, który życie ludzkie miał za wartość niezwykle niską. Niższą, niż robactwa, które zapewne już w następny dzień osiądzie na truchle, trawiąc wszelkie wspomnienia o tym, iż ten w ogóle istniał.
Taki właśnie był żywot shinobi, narzędzi do spełniania zachcianek bogatych i wpływowych. Słodko gorzkie uczucie oblewające usta tych, których mieli za „rodzinę” czy też „przyjaciół”. W gruncie rzeczy mając w swoim otoczeniu taką personę, zdawano sobie sprawę, że śmierć z racji wieku nie jest tym, co ich czeka. Jak to zawsze bywa, otaczano się kłamstwem, bańką i modłami ku uciesze bogów, byleby uchronili tę osobę od rychłego i brutalnego utracenia oddechu. Na próżno.
Asai poprawiła oręż, a następnie, zdobiące kościstą dłoń, sygnety i pierścionki. Sięgnęła ku kunaiowi, na wypadek, gdyby gdzieś czołgał się niedobitek. W następstwie tych działań skierowała się ku dwóm mężczyznom, którzy osunęli się na ziemię. Spojrzała na młodego raitonowca. W tym spojrzeniu brakowało pytajnika. Był chłodny, pozbawiony resztek człowieczeństwa.
Przyklękła przy martwych ciałach, by w ułamek sekundy przeciągnąć ostrzem wzdłuż szyi. Zarówno jednego, jak i drugiego. Krew trysnęła z niezrównaną siłą wprost na twarz blondynki, zalewając również jasne włosie. Zupełnie tak, jakby mieli tam poukrywane małe armaty. Rozczłonkowała ich kończyny, rzucając je w krzaki. Asai wyszczerzyła zęby raniąc ich jeszcze parukrotnie, w totalnie losowe miejsca. Niemniej, szczędząc brutalnego opisu, przejdźmy dalej.
Wstała, wciąż nie wykazując żadnych emocji, pozostawiając wszelkie pytania i słowa bez odpowiedzi. Po co rozwodzić się nad śmieciami? Nie trzeba było sprzątać – zrobi to zwierzyna i robactwo. Sen był istotniejszy. W końcu rankiem mieli wyruszyć do Atsui. Co zresztą zrobili. Dodatkowe zabezpieczenia nie były im już potrzebne. Kto normalny zbliżyłby się do miejsca, w którym leżą kadłubki? Nikt. Toteż mogli spokojnie oddać się sennej krainie, wytchnąć i pozwolić sobie zregenerować chakrę.
Rankiem wyruszyli wyznaczoną trasą. Logiczne było, iż piach trzymający więźniów w ryzach, opadnie. W końcu nie był już kontrolowany ani podtrzymywany. Posłusznie wrócił do gurdy, nie zostawiając po sobie nawet ziarenka. Sama zaś Shino umiejscowiła się na grzbiecie jednej z klatek.
— Macie może Shochū? — mruknęła po paru godzinach. Uzależnienie dawało się we znaki.
Dokąd: Atsui
Czas podróży: 3x30
Środek transportu: Dalej koniki

[Anzou]

Młody Kaminari zadał pytanie o kilka detali, które miał w swojej głowie. Zgodnie ze swoim założeniem, bandyci niejednokrotnie połasili się na lekarstwa, w skutek czego niewinni ludzie nie mogli zaznać ukojenia w cierpieniu. Z drugiej strony, czasami bandytą staje się ktoś, ktoś, kto potrzebuje tego dla swojego dziecka, żony, męża. Nie wszystko jest takie proste, każdy medal ma dwie strony. Sam Kaminari zrozumiał wszystko, nie miał już więcej pytań, był gotowy by wyruszyć.
-Dziękuję za wyjaśnienia. Postaram się zrobić wszystko, co w mojej mocy, by dostarczyć leki. Oczywiście, będę uważny. Wszystko wiem, nie zawiodę Was. Do zobaczenia! A, bym zapomniał. Jak nie trafię na nic, to po jakim czasie zawrócić?
Anzou uśmiechnął się i ruszył na południowy trakt. Wszystko, co potrzebne miał przy sobie, nie musiał wchodzić do sklepu po broń. Zadanie wydaje się być proste, iść szlakiem handlowym i szukać konwoju. Jeżeli został zaatakowany, to muszą pozostać jakieś ślady. Młodzieniec spokojnie maszerował i gwizdał sobie pod nosem, tak dla umilenia podróży. Zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji, jednak na szlaku są zazwyczaj ludzie, nie jest się pozostawionym samemu sobie. Gdy ktoś będzie zmierzał w przeciwnym kierunku Kaminari spróbuje go zatrzymać i dowiedzieć się czy przypadkiem taka osoba nie widziała żadnego konwoju po drodze. Taka informacja dałaby wiele dla Anzou, mogłaby być wskazówką czy warto iść, czy może po Konwoju nie ma śladu. Chłopak jest uważny i ma oczy dookoła głowy, sam też nie chce dać się zaskoczyć dla potencjalnego ataku.
*Ciekawe jak wysoko są w hierarchii. Muszę się dobrze spisać, wykonać zadanie tak jak należy i w blasku i chwale wrócić do domu. Każdego dnia muszę stawać się silniejszym, lepszym. Znajomości to początek do moich założeń...*