Plac centralny

[Ario]

Ario rzeczywiście, ledwo przeżył to spotkanie, jednak finalnie był o tyle zadowolony, że udało mu się uratować bezbronne dziecko...dziecko, które w przyszłości mogło ocalić kolejne istnienia - taki krąg pokoleniowy.

Młody Kunisaku nawet trochę zarobił na tej całej akcji, także dla niego to jeszcze większy sukces. Pieniądze, które wpadają do jego kieszonki zawsze go napawały szczęściem. Mniejszym, czasem większym, ale zawsze szczęściem. Teraz już raczej nie miał za dużo do roboty, więc, aby ten dzień zakończyć z sukcesem, ruszył w kierunku sklepu z przedmiotami. Właściciel pewnie nie zdążył zapomnieć wyglądu chłopaka, a sam postanowił, że nawet potarguje się trochę o jakiś rabat. Sprawdził ręką, czy ma spisane wszystko, co będzie potrzebował, więc wymacał ręką pomięta notkę. Była.

Pogoda jak zawsze dopisywała. Dzień jak codzień. Grzało, chłopak czuł się przyjemnie, a ludność dookoła zdawała się uspokoić po niedawnej panice związanej z małym pożarem. Co prawda Ario trochę się napracował, ale nadal był nierozpoznawalny wsród ludzi. Najwyraźniej, żeby być bohaterem, trzeba się bardziej przyłożyc...jednak Ario nie chciał być takim bohaterem. Wiedział, że szacunek bierze się z ludzi, a nie z liczb.

Przetarł czoło i ruszł w kierunku sklepu.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
1/15

Dzień był upalny, można nawet powiedzieć, że skwarny. Duchota powietrza, połączona z kłębami popożarowego dymu przeszkadzała w oddychaniu licznym mieszkańcom Ningyō-shi. Niemniej, życie powoli toczyło się dalej – wszyscy wracali powoli do swych zwyczajnych obowiązków, a Ario z bohatera stał się znowu zwykłym człowiekiem.
Nie dla wszystkich.
Mężczyzna był wysoki, na oko trzydziestoletni, dobrze zbudowany. Obserwował chłopaka od czasu feralnego zdarzenia, lecz trzymał się na dystans. Stał oparty o budynek z pustynnego piaskowca, milczący, zgarbiony. Niczym się nie wyróżniał, zresztą całą twarz miał zakrytą szatą a jedyne co było widać to chłodne spojrzenie jego szarych oczu.
Gdy Ario ruszył, ten postanowił go śledzić. Trzymał się o parę kroków za nim, nie chcąc by ten go zauważył. W myślach toczyła się jego walka, podejść czy nie, czy to na pewno odpowiedni kandydat? No cóż, jeśli jest tak dobrym shinobi za jakiego go uważał, chłopak za niedługo sam powinien poczuć się śledzony i spowodować konfrontację.
Na razie trzymał się z tyłu, kroczył w ślad za nim i bacznie obserwował.

[Ario]

Ario idąc w stronę sklepu strzepywał z siebie resztki kurzu i bąkał coś o tym, że życie to nie je bajka i następnym razem będzie musiał podejść zdecydowanie bardziej zachowawczo, bo trochę go przypiekło, a żar z nieba nie był leczniczym środkiem na poparzenia. Z drugiej strony był w miarę zadowolony, że dla młodego został bohaterem...ciekawe, czy ojciec byłby z niego dumny, gdyby dowiedział się, jakiego czynu dokonał młody Kunisaku. Tak samo matka, gdyby jeszcze miała jakieś resztki rozumu w głowie...dawno nikt go nie pochwalił, co w sumie dopiero teraz wyszło na wierzch, jak zaczął o tym myśleć. Odkąd zniknął brat z ojcem, został sam jak palec i zatracony w swoim świecie wynalazków i ulepszania rzeczy, nawet nie zorientował się, że jest sam jak palec...

Chłopak stanął i zerknął w niebo, przysłaniając dłonią twarz. Czy taki los go czeka? Ma już całe 16 lat, więc warto byłoby może zacząć zastanawiać się nad jakąś...nagle do jego głowy uderzyły obrazy kobiety, która jest na tyle szalona, że siedzi tylko i modli się do jakiegoś bożka. Tak...zdecydowanie chłopak bał się ryzyka, że znalezienie jakiejś dziewczyny, tudzież kobiety lub partnerki może wiązać się z tym, że skończy tak jak matka. Szalona i trzeba się nią opiekować.

Pokiwał głową by wyrzucić z siebie głupie myśli i zacząć znowu myśleć o czymś konstruktywnym.

Wyczuł ruch. Nie wiedział co, wiedział jedno - instynkt. Jednym skokiem wpadł do bocznej alejki, gdzie zaczaił się i chciał dowiedzieć się, co to za uczucie - wyczekac tą osobę.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
3/15

Mężczyzna uśmiechnął się szeroko gdy zauważył, jak Ario wpada w boczny zaułek. A więc jednak go zauważył. Czując gwałtowne bicie własnego serca, zwolnił tempo i odetchnął głęboko. Śledzenie shinobi może nie było najlepszym pomysłem, na jaki mógł wpaść ale był naprawdę zdesperowany.
Potrzebował pomocy.
Wlókł się powoli w ślad za chłopakiem, aż wreszcie skręcił w ciemną alejkę. Promienie słońca tu nie dochodziły, zakryte potężnymi budynkami z piaskowca. Żar nie był więc taki dokuczliwy ale atmosfera bynajmniej nie stała się bardziej oziębła.
Stanął naprzeciwko młodego nijny, patrząc mu się śmiało w oczy. Jak w samo południe, dłonie skierowane miał ku kaburze przewiązanej przy lewym udzie. Najwyraźniej po coś sięgał – czy to kunai, czy to shuriken? Nie to… tylko notes. Ario, jeśli był zaniepokojony, mógł odetchnąć z ulgą. Nieznajomy zdjął szatę odsłaniają twarz, ukazując oblicze młodego, na oko trzydziestoletniego mężczyzny. Jego ponadprzeciętna uroda rzucała się w oczy, choć na twarzy widać było pierwsze zmarszczki. Mężczyzna uśmiechnął się do Ario, odchrząknął po czym przemówił z teatralną emfazą.
- Młody człowieku! Zatrzymajże się i wysłuchaj mnie proszę – jego głos był łagodny, a akcent nadzwyczaj śpiewny. Na pewno był stąd i chyba mogłeś go kojarzyć… a może tak ci się tylko wydaje – wysłuchaj mojej historii i pomóż w potrzebie, a na pewno nie ominie cię nagroda.

[Ario]

Ario już miał dopaść szpiega jak jastrząb gołębia, jednak sytuacja diametralnie się zmieniła, gdy spojrzał na twarz człowieka. Co prawda młody Kunisaku nie wyciągnął żadnej broni, ponieważ nie sądził, że ktoś zaatakuje go na środku ulicy po tym, jak uratował dziecko...i może lepiej, że chłopak się powstrzymał. Przed nim pojawił się dziwny jegomość, który od samego początku zaczepił Ario, by ten mu w czymś pomógł.

Na początku wzruszył tylko ramionami, ponieważ raczej nie odmawia pomocy, a szczególnie, gdy ktoś podaje hasło klucz.
- No no no no...czy to ma być nagroda za wysłuchanie historii? - dopytał chłopak, unosząc brew w charakterystycznym geście. Coś mu tu śmierdziało, jednak wiedział też, że po ziemi chodzą ludzie, którzy potrafią mieć dziwne zwyczaje, a tym bardziej może trafić się osoba, która zapłaci za możliwość zwierzenia się.

Chociaż i tak, Ario czuł, że to tylko pretekst do jakiegoś małego zadania. No cóż...nie dowie się, dopóki dziwny mężczyzna nie zacznie swojej opowieści. Chłopak założył ręce na piersi i czekał.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
5/15

Z mocno bijącym sercem oczekiwał reakcji. Szczerze powiedziawszy spodziewał się przynajmniej dobycia kunaia, lecz ten nic takiego nie zrobił. Na jego twarzy pojawił się za to dziwny grymas - najpierw widać było moment zawahania i a potem podjęcie decyzji. Nie rzuci się na niego z pięściami, uff. Tajemniczy mężczyzna odetchnął z ulgą. Jak widać zdążył zwięźle i sensownie się przedstawić na tyle, by zainteresować chłopca swoją osobą. Choć co do jednego nie miał złudzeń - zapewne interesowały go tylko pieniądze.
Na jego wzruszenie ramionami uniósł tylko brwi, bowiem oczekiwał od swojego zleceniobiorcy, by ten przyjął misję na poważnie. To co dla niego mogło być zaledwie igraszką, dla mężczyzny było całym życiem ale... skąd mógł o tym wiedzieć, przecież nic mu jeszcze nie powiedział.
- Nazywam się Keiji i oczekuję, że potraktujesz mnie na poważnie, chłopcze. Widziałem co potrafisz, to jak uratowałeś tamto dziecko było godne podziwu. Na pewno zadanie, które chce ci powierzyć będzie dla ciebie proste, w końcu jesteś shinobi - przymilał się dźwięcznym głosem - Słuchajże, jestem pieśniarzem i potrzebuję pomocy. Bynajmniej nie w układaniu piosnek, dziękuję bardzo z tym sobie radzę. Ale pewien nikczemnik rości sobie prawo do moich pieśni! Znajdź go i przemów mu do rozumu, a otrzymasz swoją nagrodę. Nieważne jak to zrobisz, dyplomatycznie czy nie, bylebyś skuteczny. I przyniósł dowód na piśmie, który poświadcza, że ten zachlejmorda Keiichi zrzeka się praw do "Tysiąca i jednej pieśni nocy". To dzieło mojego życia, rozumiesz?
Teatralna emfaza szybko przerodziła się rozgorączkowanie, irytację. Mężczyzna był bardzo wylewny, nie potrafił utrzymać nerwów na wodzy, nawet się nie starał. Wymachiwał rękami w powietrzu, raz po raz stukając na trzymany w lewej dłoni notes. Z każdym słowem przybliżał się do Ario, chciał go chyba nawet złapać za ramiona i potrząsnąć, tak dla wzmocnienia efektu, ale się powstrzymał. Szczerze powiedziawszy odrobinę bał się ninjy, nie ośmieliłby się na tak śmiały ruch. Miast tego, patrzył w oczy Kunisaku spojrzeniem, które miało chyba sugerować nieprzyjęcie odmowy. Na razie oczekiwał jednak reakcji.

[Ario]

Chłopak wysłuchał jego historii w milczeniu, niczym sędzia wydający wyrok w sprawie o przekroczenie jakichś praw. Patrzył i lustrował mężczyznę od góry do dołu, posapując od czasu do czasu. Gdy ten tylko skończył swój monolog, Ario zrobił głośne "Hm."
- No no no no...ale to nie miała być nagroda za wysłuchanie historii. - zauważył Kunisaku, po czym podrapał się po brudnej jeszcze od węgla brodzie. Spojrzał na pobrudzone przez to palce i strzepał palcami tak, by osad opadł na ziemię.
- Rozumiem artystów, więc w sumię mogę pomóc...tylko nie bardzo rozumiem, czemu ktoś miałby ukraść Twoją pieśń...to nie jest tak, że skoro Ty ją skomponowałeś, to wiesz, jak ją zagrać?

Pytanie młodego shinobi mogło wydawać się na początku dość grubiańskie, jednak nauczony doświadczeniem, chciał dopytać po prostu szczegółów. Nie był zbyt dobrym mówcą, ponieważ wychowywanie się z matką, która modli się do drewnianej figurki i całe dnie nic nie robi, nie czyniło z niego demagoga.
- No...dobra, skoro jest zapłata to postaram się pomóc - gdzie znajdę Keiichiego?

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
7/15

Nie do końca wiedząc jak zareagować, mężczyzna posępniał. Ten tutaj chyba w ogóle nie traktuje mnie poważnie, westchnął zrezygnowany. Miał jednak nadzieję, że przynajmniej poważnie podejdzie do możliwości zarobku.
- Nie, to nigdy nie miała być nagroda za wysłuchanie historii - odparł, podpierając się rękoma o biodra. Nie miał już więcej słów.
Usłyszawszy uwagę Ario, swoją drogą bardzo trafną, mężczyzna wyraźnie stracił na pewności siebie. Nie wypinał już piersi do przodu, nie miał kpiącego uśmiechu na twarzy, w jego oczach nie malowała się już pogarda do całego świata. Ewidentnie był zbity z tropu, nie wiedząc co powiedzieć. Po dłuższej chwili odezwał się jednak.
- Pieśni - poprawił go z irytacją - Widzisz, są artyści i są artyści. Niektórzy komponują a inni kopiują. Niby nie mnie to oceniać ale nie mogę zdzierżyć tego, że ten parszywiec odbiera mi całą moją sławę. Czas z tym skończyć ale to ja, prosty pieśniarz mógłbym zrobić? Mnie nie chce słuchać - żachnął się żałośnie, nijak nie odpowiadając na zadane pytanie. Wyraźnie coś ukrywał ale nie sposób powiedzieć, co i dlaczego.
- Idź - Keiji ponaglił Ario - znajdziesz go w karczmie "Pustynne Dango". Gra tam swój, a raczej mój koncert. Tylko błagam, nie rób burdy, a jeśli już nie powiązuj jej z moim imieniem. Mam reputację, o którą muszę dbać - powiedział pysznie mężczyzna, zakładając na twarz uprzednio zdjęta szatę. Nie powiedziałbyś, że pałasz do niego sympatią, o nie wręcz przeciwnie. Nie dawał ci powodów abyś go polubił ale pieniądze na drzewach nie rosną, czyż nie?
- Spotkajmy się jutro w południe. Liczę na ciebie - powiedział a po chwili zniknął już w tłumie przechodniów.

pisz tu

[Ario]

Ario czekał na swojego zleceniodawce w wyznaczonym miejscu. Trzymał wraz ze sobą zwinięty papierek, który udało mu się odzyskać od braci. Był cały czas trochę zdenerwowany tym, że został wplątany w jakąś zwadę między braćmi...i za każdym razem o tym myślał, tym bardziej go to denerwowało. Ci kretyni nie rozumieli, jakie mają szczęście, mogąc wraz z bratem żyć i spotykać się codziennie. Sam Kunisaku, gdyby tylko mógł spotkać się ze swoim rodzonym bratem, miałby mu tyle rzeczy do opowiedzenia, od czasu jego wyruszenia w świat, że nawet nie wiedziałby od czego tak naprawdę zacząć swoją opowieść. Od przygód z ziołami? Od nowych wynalazków? Może najpierw pokazałby mu swoją lepiankę...chociaż już nawet nie bardzo pamiętał dni, jak mogli razem się bawić, czy brat mu pokazywał swoje nowe mechanizmy...ależ to była radocha dla Ario! Do dziś pamięta małe drewniane ludziki, chodzące pomiędzy torem z przeszkód.

Tymczasem ciche westchnięcie przywróciło chłopaka do rzeczywistości. Gdy tylko pojawi się zleceniodawca, najpierw ma zamiar zarzucić mu fakt, że nie powiedział mu wszystkiego na temat samego zlecenia, a potem wręczyć papier, który uzyskał od brata.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
15/15

Mężczyzna przyszedł na umówione miejsce spotkania, nawet nie przeczuwając złych wieści. Wyszedłszy z założenia, że wszystko ujdzie mu na sucho, szedł w mówione miejsce z pewnym błyskiem w szarych oczach. Co widać był w dobrym humorze - krok miał szybki a łagodny, a jego ruchy były opanowane.
Nie spodziewał się po Ario żadnych rewelacji, ot potwierdzenie wykonania zadania
- I jak, wszystko się udało? - zapytał, gdy dotarł już na miejsce. Widząc wyraz twarzy chłopka, zauważalnie posępniał a jego głos zapytał niepewnie - Coś nie w porządku?
Zupełnie nieprzygotowany na wiadomości, które miał otrzymać trzymał w ręce odliczoną sumę pieniędzy. Jeszcze tylko odebrać sakwę a zadanie będzie wykonane, mogło ci przemknąć przez myśl. Co jednak jeśli Keiji nie będzie chciał jej oddać? Wykonałeś zadanie tak jakby w połowie, jak przedstawisz mu wynik swoich poczynań?

[Ario]

Ario był bardzo rozdrażniony faktem, że jego misja nie dość, że przeciągnęła się na dwa dni, to jeszcze na domiar złego został oszukany i po części wrobiony przez zleceniodawcę. Miał plany, które posypały się przez tego gagadka, a młodego Kunisaku nic tak nie denerwowało, jak pokrzyżowanie planów. Gdy tylko zjawił się mężczyzna, Ario zaczął.
- Oszukałeś mnie. Piosenka nie jest Twoja tylko Wasza wspólna. Udało mi się zdobyć dla Ciebie ten papier, czyli Twoje prawa, do Twojej części piosenki. Powinienem Cię złapać i zrobić z Ciebie ludzką kukłę wraz z Twoim bratem, żebyście we dwóch nie mogli bardziej zniszczyć tego, co zostało już stworzone. W każdym razie, za mój czas żądam zapłaty...i za to, że nie zrobiłem z Was plamy. - wręczył mu papier.

Ario podczas swoich zadań nigdy nie był taki, lecz niestety walka braci wywołała u niego punkt zapalny, który był jeszcze zwiększony tym, że został bezczelnie oszukany na samym początku. Chciał to już zakończyć i wrócić do swoich zadań. Nawet nie pomyślał, że mężczyzna może sprawiać jeszcze jakieś probolemy.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Złodziej słów
17/15

Widząc że nie udało się całkowicie, mężczyzna zaklął po cichu, dając w ten sposób upust swojej złości, która choć szybko nie ustępowała nie mogła puścić swych wodzy przy shinobi. Przecież nie rzuci się na niego z gołymi pięściami.
A więc to tak, wziął tylko połowę utworu? Hmm to i tak dobrze. W końcu nauczy się grać na koto i prześcignie tego patałacha.
- Czyli jednak odkryłeś moją prawdę? - zapytał posępnie Keiji, by zaraz zakryć twarz rękoma. Przestraszył się, nie spodziewał się takiego wybuchu agresji, tego że ninja okazał się lalkarzem mówiącym o robieniu kukły... z ludzi? Muzyk odsunął się od Ario na dwa kroki do tyłu, wcześniej jednak rzucił to co należne na ziemię. Z drżącymi rękoma odebrał papier, a potem zaczęło mu być bardzo spieszno.
W dwóch susach odsunął się od ninjy i na pożegnanie odparł
- Dziękuję za wykonanie zlecenia. Mam nadzieję, że będzie ci się powodzić - i że nie sprawisz mi więcej problemu, pomyślał Keiji znikając za zakrętem zostawiając Ario mieszek wypełniony ryo.

Misja zakończona pomyślnie

[Ario]

Ario tylko zabrał swój mieszek ze wynagrodzeniem, po czym szybkim krokiem oddalił się z miejsca. Ależ dawno go nic tak nie wyprowadziło z równowagi. Chłopak musiał zatrzymać się za rogiem, wejść w uliczkę i złapać kilka oddechów, by móc dalej kontynuować. Dwa dni! Dwa dni bujał się z jakimś oszustem, który nic nie wniósł, oprócz tego, że go oszukał. Jedynym pozytywnym akcentem w tej całej historii było to, że dostał wynagrodzenie i mógł teraz w spokoju udać się do sklepu z wyposażeniem, by móc zrobić zakupy, które planował już długi czas.

Młody shinobi ruszył więc w stronę sklepu, po drodze sprawdzając, czy napewno owy artysta już go nie śledzi ani za nim nie podąża.

[z/t] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 43#p149343

[Ario]

Po dłuższej podróży, Ario doprowadził Shi na plac centralny. Po drodze starał się zaciekawić ją rozmową o tyle, że opowiadał jej co gdzie jest, skąd się wzięło, co sam Ario zbudował (nie omieszkał pochwalić się, że dociągnął wodę do swojego mieszkania) i ogólnie jakie są tradycje mieszkania w osadzie.
- Najważniejsze, żeby nie krzywdzić innych ludzi i być pomocnym...ale to tak jak wszędzie...a wracając, bo trochę zacząłem opowiadać, a Ty nie skończyłaś. Co z Twoją rodziną? Żyją? - chłopak mógł zachować się trochę małostkowo w takiej sytuacji. Ze względu na to, że całe życie był sam, ale jednak jego rodzina prawdopodobnie żyła, co nie miało de facto większego wpływu na jego rozwój i charakter, to nadal czuł się, jakby był sam. Z dzieciństwa pamiętał jedynie, że matka uczyła go podstawowej sztuki kuglarstwa, zaś brat pomagał mu szlifować jego umiejętności. Później, na etapie bycia młodzikiem, matka stawała się coraz bardziej nieobecna, zaś ojciec podróżował i był w domu raz do roku...aż nadszedł moment odejścia brata.

Kunisaku zacisnął pięści na samą myśl i przegryzł wargę, a sama aura na chwilę się zmieniła, na jakąś taką...ciemniejszą, dużo smutniejszą i mroczniejszą. Jednak sam Ario po chwili się uśmiechnął, jakby nigdy nic, czekając na odpowiedź swojej nowej towarzyszki.

[Shi]

            Każdy krok po piasku był dla dziewczyny czymś miłym w odczuciu. Lubiła swoją domenę na tyle, żeby się cieszyć z tak drobnych elementów otoczenia. Kunoichi odchodząc z oazy zastanawiała się nad swoją egzystencją, dziewczynia przez chwilę wyłączyła swój umysł pogrążając się w swych przemyśleniach. Po pewnym czasie znów wróciła. Towarzyszący jej chłopak przez cały czas mówił, opowiadał jak to żyje się w osadzie, czego już nie dokonał wspaniałego, że zamontował sobie wodę w domu. Zważając na klimaty w jakich dane było im żyć, tego typu osiągnięcia były można by śmiało ująć "wielkie". W końcu posiadanie własnego źródła wody w domu na pustyni było czymś zaiste wielkim. Prawda? Tak czy inaczej w pewnym momencie dwójka całkiem nowych znajomych dotarła do centrum osady, gdzie chłopak zaczął pokazywać jej wszytko co i jak... "...nie krzywdzić ludzi..."-pomyślała Shi powtarzając w myślach słowa Ario. Dziewczyna już dawno odeszła od tego typu zachowań. Życie ludzkie nie miało dla niej większego znaczenia... Zawsze liczyła się ona na pierwszym miejscu, w końcu całe swoje krótkie życie musiała walczyć o swe istnienie na tej planecie. Prawda?
-Nie żyją, wszyscy pomarli...-powiedziała wyraźnie zasmuconym tonem głosu... Chłopak miał odczuć to w taki sposób, jak by dziewczyna nie chciała rozmawiać na ten temat bo był dla niej zbyt bolesny. Shi nie chciała mu jeszcze wszytkiego o sobie opowiadać. W końcu nie wiedziała z kim miała do czynienia. Prawda? Tak czy inaczej pora była jeszcze w miarę możliwości wczesna, a na placu nie było za wiele ludzi...
-Ile straganów...-powiedziała weselszym tonem głosu Shi chcąc zmienić temat. Z drugiej strony porównując ten teren do Ryuzaki no Taki, podobnie było wszytko ulokowane...
-Pooglądamy jakie towary mają...-zaproponowała mówiąc do chłopaka jednocześnie patrząc w kierunku ludzi przechodzących obok straganów...