Czarny las

[Takashi]

Rzeczywiście w którymś momencie rozmowy bohater zdał sobie sprawę z tego, że zachował się zupełnie inaczej, niż dotychczas. Ciężko nazwać to przesadą, czy utratą panowania nad własną osobą, to nie było to. Był w pełni świadom tego, co mówi i jak się zachowuje, po prostu jego rozmówca nie dał mu w ogóle możliwości, by zachować się inaczej. Można powiedzieć, że konwersacja z nim była niemalże taka sama, jak konwersacja ze ścianą, od której słowa odbijały się brakiem odzewu i pustką. Istny bezsens. Inaczej nie można było określić tego, co właśnie działo się w tym miejscu.
-To, co mówisz, to jeden wielki stek bzdur i twoja wizja postrzegania shinobi. Moja jest znacznie odmienna. Na pewno odpowiedź na tego typu pytanie, które wcześniej zadałeś, nie może świadczyć o tym, czy ktoś jest godny zaufania, czy też nie. Nie ufa się pierwszej lepszej napotkanej osobie, to kwestia zupełnie logiczna, dlatego rozmowa z nią i wyciąganie od niej wszelakich informacji nie buduje zaufania tak po prostu. Zaufanie to coś, na co trzeba sobie zasłużyć czymś więcej. To nie jest coś, co buduje się przy pierwszym lepszym pytaniu "po co trenujesz?". - mówił już znudzonym tonem głosu, spoglądając gdzieś indziej, byle nie na blondyna. -Zresztą, jesteś typem osoby, której tłumaczenie czegokolwiek mija się z celem. Masz problem z przetwarzaniem nawet podstawowych informacji i nic do ciebie nie dociera, w dodatku w pełni lekceważysz osoby stojące przed tobą, w tym przypadku mnie. - skrzywił się na chwilę po raz kolejny. -Byłbym wdzięczny, gdybyś opuścił to miejsce. Całkiem dobrze mi się tu trenuje, a tak, jak już wcześniej ustaliliśmy, byłem tu pierwszy. Nie żywię do ciebie żadnej urazy, ale ewidentnie się nie dogadamy i dalsza rozmowa nie ma sensu, więc, jeśli pozwolisz... - machnął mu ręką w tę samą stronę, z której przyszedł.

[Mahiro]

Zarówno blondyn jak i czarnowłosy mieli już dosyć tej dyskusji. Oboje reprezentowali dwa przeciwne bieguny argumentacji swoich racji. Każdy z nich był pewien swojego zdania i faktu, że to ono jest prawidłowe. Mahiro słuchając wypowiedzi swojego rozmówcy miał ochotę parę razy mu przerwać. Nie zrobił tego bo miał już dość tego wszystkiego i zwyczajnie planował już swoje odejście. Wysłuchał co do powiedzenia miał chłopak z kucykiem, a przynajmniej wyglądał na takiego co słucha. Strata czasu - skomentował pod nosem Haretsu. Następnie ruszył przed siebie w stronę Takashiego. Z rękoma w kieszeni, pewnym krokiem, przeszedł obok czarnowłosego chłopaka. Patrzył cały czas przed siebie. Minął go bez słowa, nie zwolnił, nie przyśpieszył kroku. Jak szedł tak szedł. Z każdym kolejnym krokiem oddalał się od denerwującego go chłopaka, aż w końcu zniknął mu z pola widzenia.

<z/t>

[Naoki]

Misja C
1/30
Takashi Nara
"Dominacja"

---

Ludzie momentami potrafią zachowywać się dziwnie, nie zrozumiale, celowo ignorując słowa innych. Gdzie najpierw przeszkadzają, w ciężkiej pracy jakimi były treningi, a następnie nie rozumieją co się do nich mówi. Tylko czy w tej sytuacji, to na pewno blondyn nie rozumiał tego co mówisz? Czy może było odwrotnie? W końcu zależało mu na precyzji, elemencie zaufania i otwartości, którego zabrakło w twej strony. Czy to właśnie był ten zwierzęcy instynkt kiedy ktoś wykracza poza nasze zrozumienie wyrzucając wszystko ze strefy komfortu, gdzie przecież czujemy się najlepiej.

Teraz jednak dostałeś co chciałeś, będąc już samemu, mogąc pogrążyć się w myślach, pozwalając im popłynąć, żeby wynieść wnioski ze wcześniejszej rozmowy, a może zamiast tego masz ochotę jeszcze nieco potrenować? W końcu to jest jakiś pomysł na wykorzystanie reszty dnia, która Ci została, nim w czarnym lesie nastanie całkowita ciemność.

Ciekawe, jak to miejsce wygląda po zmroku, jeżeli za dnia jest określana mianem czarnego, czy to przez korony drzew na torfie panowała całkowita ciemność, nawet teraz. Czy poczujesz większa różnice spędzając tu noc? Jeżeli nie chcesz nic robić, najpewniej będzie dane Ci się o tym przekonać.

Bo póki co, nikt znowu nie zakłóca twej ukochanej ciszy, gdzie główną melodie odgrywały zwierzęta. Czy to nie było na swój sposób piękne? Wspaniałe odgłosy ptaków, które właśnie tutaj odnalazły swój dom. Gdzie żaden człowiek nie zakłóci ich życia. W sumie innych zwierzaków tutaj też nie brakowało, zaczynając od tych mniej groźnych niepozornych zajęcy, który radośnie znaczyły ślad odchodami. Przez nieco większe roślinożerne stworzenia, po niebezpiecznych drapieżników, gdzie wszystko zaczynało się od niewielkich kun, a kończyło na potężnych wilkach. Jednak kto tak na prawdę, w tym wszystkim znajdował się na samym szczycie układu pokarmowego? Czy to byłeś ty? Czy małe mrówki, które praktycznie przez nikogo niezauważalne snuły swe kolonie przy okolicznych drzewach, gdzie każda jednostka miała swe zadanie do wykonania i nigdy nie zawodziła, spełniając swą rolę trybiku w tej wielkiej społeczności, liczącej setki, jak nie tysiące osobników. Gdzie jako pojedyncza jednostka nie stanowiły zagrożenia, ale w grupie, mogły być zagrożeniem nawet dla Ciebie.

Czy przypadkiem nie czujesz jak coś stara Ci się chodzić po nodze?

[Takashi]

Młody członek klanu Nara na zaistniałą sytuację zareagował dokładnie tak samo, jak jego rozmówca. Olał ją. Chociaż tak naprawdę atmosfera z każdą chwilą robiła się bardziej napięta, to musiał wykazywać się opanowaniem, jakiego dawno w życiu nie potrzebował, tym razem jednak remedium pojawiło się bardzo szybko i narastało adekwatnie do słów oraz gestów blondyna.
Nie zareagował. Nawet nie odpowiedział, nie spojrzał, najzwyczajniej pozwolił mu odejść i w duchu dziękował, że tak się w końcu stało, powoli jego wytrzymałość się kończyła i wspomniana wcześniej granica znikała. Odetchnął z ulgą, kiedy kompletnie jego sylwetka zniknęła z okolicy.
-W końcu. - stwierdził na głos, rozciągając się.
W którymś momencie też ziewnął, ale nie ze zmęczenia, prędzej ze znudzenia, które go dotknęło. Nie zamierzał odpoczywać, bo tak naprawdę na wylegiwaniu się spędził już niemało czasu, chciał teraz poświęcić trochę czasu na zwiedzanie Shigashi no Kibu, bo od kiedy przybył do tego regionu, to tak naprawdę nie miał okazji ku temu, by się rozejrzeć, wiecznie tylko wykonywał jakieś misje, albo był zagadywany przez irytujących gnojków.
-Powinienem udać się do osady i tam pozwiedzać. - pomyślał, rozglądając się dookoła.
Siknął gdzieś jeszcze przy krzaczku, ale w którymś momencie poczuł, że coś smyra go po nodze. Odruchowo zaczął się otrząsać, w skutek czego jego strumień powędrował na rękę.
-Ku**a. - przeklął cicho zirytowany, po czym udał się do jeziora.
Umył dokładnie ręce, sprawdził, czy nie pochlapał spodni, po czym opuścił teren lasu i wyruszył w stronę głównej osady.

[Z/t -> Shigashi no Kibu, Osada Shigashi no Kibu, Rynek]

[Sasha]

Zawędrował do lasu. Był to znajomy klimat jego rodzinnych stron. To nie tak, że... znowu się zgubił. Postanowił zrobić postój i poćwiczyć trochę. Rozpalił ognisko, rozłożył manatki, wyciągnął kurę z transportera.
Kupił niedawno stalową żyłkę. Gdy zaczął zarabiać za pomaganie podczas podróży, wreszcie mógł się doposażać. Jako dzieciak to mógł się co najwyżej nitką do szycia pobawić. Coraz bardziej doceniał swój nowy tryb życia.
Przedmiot ten mógł mieć wiele zastosowań bojowych. Pozwalał na niesamowitą kontrolę otoczenia i łatwo było zaskoczyć przeciwnika. Co, gdyby jednak napełnić ją chakrą? Sasha wziął zwój do ręki. Potrafił przemieniać energie w nowe twory, ale manipulować już istniejącymi? Podzielił się chakrą z żyłką. Było to dość dziwne uczucie, gdyż przedmiot bardzo zachłannie to przyjął. I co teraz, mógłby może utwardzić linkę, by była jeszcze trudniejsza do zniszczenia. Mógł też… spróbować nią poruszać na odległość. Normalnie była bardzo statycznym obiektem na polu walki, gdyby mogła dynamicznie się poruszać, miałby jeszcze większą przewagę. Wyobraził sobie, jak przedmiot sunie jak wąż po ziemi. Poczuł nagle silny ucisk wokół dłoni. Syknął z bólu, to była linka. Była cieńka, wpijała się więc dość głęboko, zostawiając czerwony ślad, szybko ją odciągnął.
- Jak jesteś taka żwawa, to może kimś innym się zajmij – westchnął, ponawiając przelanie chakry, jednak tym razem skupił się, by celem było drzewo naprzeciwko. Żyłka wysunęła się z jego dłoni, słyszał szuranie runa, a gdy sprawdził roślinę rękami, wyczuł pętlę wbijającą się w korę – Wyśmienicie!

  Ukryty tekst

[Sasha]

Zastanawiał się nad sytuacją, w której nie będzie miał dostępu do żadnej swojej broni. Kiedyś kunaie i shurikeny mogą się skończyć. Rzucanie kamieniami było możliwą ostatecznością, ale gdyby tak wspomóc się chakrą? Gdyby tylko mógł tak wytwarzać ostre przedmioty za jej pomocą. W zasadzie nie musiałby wtedy przy sobie nosić tego całego żelastwa. Był w stanie stworzyć wodę, ale gdy myślał jak ugryźć temat tworzenia metalu, to zaczynała go boleć głowa. Przypomniało mu się, że jego sensei przy treningu nie unosił sam przedmiotów, mówił, że rzuca nimi za pomocą techniki. Może to by było prostsze rozwiązanie, otoczenie często dawało jakąś możliwą do użycia amunicje. Nie musiałby wtedy się nawet ruszać z miejsca. Znał pięć potrzebnych pieczęci, ale co dalej? Kontrolowanie kilku pocisków naraz wydawało się wcale nie prostsze od wytwarzania żelaza. Mimo wszystko spróbował, zawiązał pieczęci, po czym skupił się na otoczeniu. Zaczął się zastanawiać nad ograniczeniami, czy to kwestia wagi? Gdyby tak tylko mógł unieść drzewo i rzucić nim…
Usłyszał świśnięcie i coś nadlatującego prosto w niego. Ktoś atakuje! Szybki unik w bok, po czym bieg do najbliższego drzewa, by się schować. Zaczął nasłuchiwać, co robi wróg. Brzmiało jednak na to, że nikogo tam nie ma. To znaczyło… Że z zamyślenia puścił kamyk prosto w siebie. To było do opanowania!
Zawiązał jeszcze raz pieczęci, tym razem świadomie wybierając gałązkę leżącą nieopodal. Gdy przelał do niej chakrę zaczęła się powoli unosić, po czym machnięciem ręki posłał ją w stronę drzewa. Zaczął dokładać za każdym powtórzeniem kolejne elementy, by opanować w pełni to jutsu. Kilka dodatkowych przedmiotów, wyrzucanie ich synchronicznie w jednym momencie, celność, szybkość wykonania. Pracował nad tym przez kilka kolejnych godzin, aż doszedł do wprawy. Pogłaskał swoją kurę. Las był teraz ich sojusznikiem. Został na noc. Był nauczony zbierania darów lasu, więc nie głodował. Rozpalił ognisko, przespał się. Rano ruszył na podbój świata.
<zt>

  Ukryty tekst