Szlak na zachód

[Minoru]

Misja D 7/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Anzou wsłuchiwał się w to co miała mu do powiedzenia Nisha. Był tak bardzo zafascynowany jej słowami, że przestał postrzegać co też dzieje się obok nich. I to do tego stopnia, że nawet nie zauważył gdy przekroczyli granicę.
– Być może teraz twierdzisz, że nie chcesz się wywyższać, ale mur zmienia ludzi. Mało kto wraca stamtąd taki jakim tam poszedł. - skwitowała zapewnienia shinobiego. Cisza jednak jaka zapadła między dwójką, nie trwała długo. Anzou zaczął wypytywać o jej doświadczenia z murem. Kobieta zasępiła się na chwilę, nie patrząc na chłopaka.
– Jak długo wożę im żarcie? Ze pięć lat będzie. Przejęłam tą karawanę po starym Muraiu, gdy stary pierdziel przeszedł na emeryturę. Pierwej było to powołanie, lecz teraz… każdy musi jeść, a na murze można osiągnąć niezłą przebitkę - zamilkła na chwilę, wyraźnie zawstydzona swoimi słowami. Siedzący na drugim wozie ludzie, również milczeli spoglądając jedynie przed siebie z wyrazami twarzy pozbawionymi wyrazu. Ciężko było odczytać co też działo się w ich głowach.
– Każdy musi jeść - Nisha wróciła nagle ze świata swych myśli. Anzou na szczęście postanowił jednak zmienić temat i wrócić do całej tej nieszczęsnej skrzyni.
– Zapomnij o niej… jest to jedno z najdziwniejszych gówien, jakie mnie w życiu spotkało, ale właśnie dlatego nie mam zamiaru rozwlekać się nad tym gdzie zaginęła skrzynia pełna ziarna i ziemniaków… - Skarciła młodego shinobi. I czy można było się dziwić? Kobieta nie była shinobi, a to co spotkało ich zeszłej nocy nie było czymś co mogła ogarnąć swoją główką.
– Kuu… - Zaklęła szpetnie i szarpnęła za lejce. I miała powód. Na drodze pojawiło się dwoje mężczyzn. Wyglądali strasznie. Ich ubrania były całe ubłocone a twarze przerażone. Wozy zatrzymały się nagle, a obaj mężczyźni spojrzeli w kierunku nadjeżdżających.
– Pomóżcie! Zbójcy, zbójcy napadli na nas, o tam - Jeden z mężczyzn rzucił się w kierunku koni. Dłoń Nishy bezwiednie ruszyła w kierunku wielkiego kawała drewna wiszącego u jej boku. Nou przechylił się do tyłu i sięgnął do czegoś ukrytego w wozie. Mężczyzna dopadł do pierwszego z wozów i wskazywał gdzieś w głąb lasu.
– Nasz przyjaciel został tam, błagam pomóżcie - Drugi z mężczyzn podążył krokiem swego towarzysza i również dopadł do jednego z wozów.

[Anzou]

Anzou uważnie słuchał swojej towarzyszki Nishy. Bez wątpienia była to kobieta inteligentna. z Każdym kolejnym wypowiadanym słowem sprawiała takie wrażenie. Młody Kaminari lubił słuchać o murze, o tym co tam się dzieje i jak zachowują się ludzie po służbie. Czy naprawdę jest aż tak źle? Czy taka służba wywiera aż taki wpływ na dalsze zachowanie? Pewne jest to, że wszystko co nas spotyka ma na nas jakiś wpływ.
-Masz na pewno rację. Znasz tych ludzi, obcujesz z nimi, wiesz jacy są. Nie będę się spierał, nie mam żadnego argumentu. Też czuję swego rodzaju powołanie. Coś mnie tam wzywa. Jednak to prawda, każde powołanie z czasem może się wypalić... Ech...
Mówił Anzou, aż nagle szarpnięcie powozem przerwało mu wypowiedź. Chłopak rozejrzał się dookoła zaaferowany, dostrzegł też, że Nisha chwyciła za jakąś broń. Nagle dostrzegł dwóch mężczyzn, którzy zatrzymali naszą podróż. Anzou usłyszał błąganie o pomoc, o tym, że zostali napadnięci... Pytanie, czy oni sami nie są zabójcami?
-Dziwne... Co mam robić, szefowo? Sprawdzimy to? Musimy uważać, jakoś im nie ufam...
Młody Kaminari był pewny tego, że wszyscy widzą to samo. Raczej nie było to Genjutsu, ale chłopak instynktownie odciął dopływ Chakry, aby utwierdzić się w tym przekonaniu używając techniki uwolnienia Kai. Anzou bacznie obserwował dwóch mężczyzn. Kto wie, mógł to być zwyczajny napad, a ginąć w trakcie podróży - nikomu się nie uśmiecha. Młodzieniec czekał też na informację od Nishy, był gotowy do obrony jak i ataku. Nisha to mądra kobieta i postąpi racjonalnie, dopóki nie wyczuje zagrożenia raczej nie zaatakuje. Może faktycznie problemem są ci mężczyźni a bandyci, którzy na nich napadli?

[Minoru]

Misja D 9/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

– Psia krew, idź mi pan stąd nim facjatę ci przetrącę!- Nisha wyciągnęła swą ogromną pałkę i zamachnęła się, odganiając najbliższego z mężczyzn niczym natrętną muchę. Nou poszedł za jej przykładem i wyciągnął ze swego wozu włócznię. Trzeci z członków ekipy Nishy przyglądał się całej sytuacji z szeroko otwartymi oczyma. Dwoje napastników odskoczyło do tyłu widząc siłę argumentów ludzi u których szukali pomocy.
– Błagam, pomóżcie, nasz towarzysz został tam sam, mamy pieniądze - ten który był bliżej Nishy wyciągnął sakiewkę, w której pobrzękiwały monety. Nisha spojrzała na Nou, a on na nią.
– Stójcie w miejscach, w których stoicie i opowiedzcie co się stało. Ilu było napastników, jak uzbrojeni? - Nisha wciąż nie opuszczała swojej broni, nie dając żadnemu z mężczyzn chwili na to by poczuli się swobodniej.
– Było ich czterech, uzbrojeni w widły i kosy. Jesteśmy niedaleko stąd, pół godziny… chyba- Mężczyzna posłusznie odpowiedział na zadane pytanie, a nawet podzielił się dodatkowymi informacjami. Nou spojrzał na wiszący w dłoni mężczyzny mieszek, a następnie na Nishę i zaklął. Nisha spojrzała na Anzou, który zwrócił się do niej jakiś czas temu oczekując na polecenia.
– Weź Nou i idźcie pomóc tym ludziom. Jesteś shinobi, więc liczę na to, że dasz sobie z czwórką bandytów, o ile jeszcze kogoś napotkacie… I weźcie zapłatę, pieniądze zawsze się przydadzą… - rozkazała Nisha. Nou cmoknął niezadowolony, ale podał lejce swojemu koledze i zszedł z wozu, wciąż trzymając włócznię.
– Dobra, ale wy idziecie przodem - Wskazał końcem włóczni na obu przybyszów. A gdy oboje posłusznie ruszyli do przodu, Nou skinął na Anzou, który upewnił się, że cała ta sytuacja nie jest genjutsu. – Chodźmy, odwalmy to gówno i wrcajmy - założył włócznię na ramię i ruszył za pozostałymi. Nisha w między czasie zeszła ze swego wozu i zbliżyła się do ostatniego członka swej ekipy.

[Anzou]

Nisha z początku była negatywnie nastawiona, nie chciała pomóc tajemniczym mężczyznom. Z jednej strony to rozsądne posunięcie - całe zdarzenie może być po prostu pułapką. Obcy byli jednak zdeterminowani, z ich opisu wynikało, że zostali napadnięci przez czterech ludzi, z widłami i kosami. Brzmi, jakby napadli na nich prości chłopi. Pieniądze jednak są dość ważne w życiu, co pokazał fakt, że Nisha oddelegowała młodego Kaminari i Nou do uratowania napadniętych ludzi. Anzou zszedł z wozu razem z Nou, przeciągnął się. Nisha tutaj rządzi, więc nie ma dyskusji.
-Pewnie, że sobie poradzimy. Mam nadzieję, że szybko z tym się uwiniemy, będziemy uważni, nie chcemy przecież żadnych problemów. Jak powiedział Nou - odwalimy to gówno i wracamy.
Powiedział pewnym głosem Anzou i ruszył za resztą grupy. Cały czas był uważny i wyczulony na jakikolwiek atak, w końcu niewiadomo, co może się przytrafić. Nou także był skupiony, nic to dziwnego, zginąć przebitym od wideł to nic ciekawego. Anzou postanowił dowiedzieć się nieco więcej na temat napasntików.
-Powiedzcie mi, jak wyglądali. Byli silni? Czy to po prostu zwykłe chłopy. Widły i kosa to raczej nie jest atrybut bandyty. Mamy dziwne czasy, wiem, każdy walczy o przetrwanie, ale nie zachowaliście się jak należy. Mogliście pomóc swojemu towarzyszowi, kto wie czy dalej żyje. Nieodpowiedzialne zachowanie.
Powiedział stanowczo i z lekką pogardą Anzou. On nigdy by nie zostawił swoich towarzyszy na pastwę losu, to niehonorowe zachowanie, które zhańbiło dobre imię jego rodu. W życiu chodzi nie tylko o to, by przetrwać. Należy zostawić coś po sobie, dobre wspomnienia, uczynki, które sprawią, że gdy ktoś o człowieku pomyśli, to będzie miał skojarzenia. A tchórzostwo o niczym dobrym nie świadczy...

[Minoru]

Misja D 11/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Ruszyli. Zboczyli z traktu zapuszczając się między podmokłe rejony, zważając na każdy swój kolejny krok, by nie zalać sobie nogi, lub nie ugrzęznąć w rozmokłym błocie. Mieli przed sobą około 30 minut drogi, a to oznaczało, że było i miejsce na rozmowę. Nou nie chciał jednak jej rozpocząć, więc zrobił to Anzou.
– Nie jesteśmy wojownikami mój panie, lecz małymi kupcami. Nie potrafimy walczyć, ani ocenić dokładnie siły wrogów. Było ich kilku, obdarci, uzbrojeni jak zwykli wieśniacy… Napadli nas nagle, nie mieliśmy żadnej broni… co mieliśmy robić? - tłumaczył się z wyraźnym wyrzutem w głosie. Przemierzali kolejne bagniska, kolejne pagórki i przecięli nawet kolejny trakt. Gdy nagle ich przewodnicy zwolnili wyraźnie.
– Jesteśmy już niedaleko - przekazali do tyłu, wyraźnie przejęci. Nou wyprzedził dwójkę i ruszył we wskazanym kierunku. Kilka minut później cała czwórka dotarła na miejsce. Zastali wóz z połamanym jednym kołem, porozrzucane puste skrzynie i skrawki materiałów, w które zwykle zawijano towary. Reszta została rozkradziona, lub też to czego nie udało się zabrać ułożono wokół leżącego na ziemi mężczyzny. Ten nie ruszał się, martwy lub też ogłuszony. Po oprawcach nie było nawet śladu. Nou wyciągnął włócznię do tyłu chcąc w ten sposób dać znać, by nikt się nie ruszał. Kupcy jednak nie posłuchali i wyminęli go krzycząc imię leżącego na ziemi kompana.
– Psia krew, nie to może być pu… - nie dokończył. Pierwszy z kupców, który dopadł do leżącego ciała obrócił go na wznak. Wtedy też powietrze rozerwała eksplozja, która pochłonęła ciało mężczyzny. Fala uderzeniowa trafiła i drugiego powalając go na ziemię. Nou padł na ziemię, ciągnąc Anzou zaraz za sobą. Nasz shinobi mógł poczuć ciepły podmuch powietrza na swojej twarzy.
– Idioci - wysyczał Nou podnosząc się z ziemi. Po ciele, które było pułapką, zostały tylko krwawe strzępki. Po kupcu który był najbliżej, spalone zwłoki, z urwaną ręką i stopą. Ostatni leżał na ziemi, krwawiąc z uszu i z wbitymi w ciało odłamkami, a jednak żył, przynajmniej jeszcze. Nou zaklął tak szpetnie, że nie odważę się przytoczyć jego słów.
– Co robimy? - zapytał wyraźnie ogłuszony eksplozją. Minie chwila nim dojdzie do siebie.

[Anzou]

Kupcy rozpoczęli tłumaczenie i wymigiwanie się i ucieczka od swojej winy. Może faktycznie, nie byli uzbrojeni, górę wzięły emocje i po prostu ratowali swoje życie. Zrobili to automatycznie, bez głębszego zastanawiania się. Mogło to być racjonalne. Nou i Anzou dotarli na wskazane miejsce i nagle wydarzyło się coś okropnego, kupcy ruszyli do ciała, które okazało się przynętą, po odwróceniu ciała wybuch pochłonął kupców. Tyle na ich temat. Anzou otrząsnął się, poczuł eksplozję na własnym ciele, Nou sprawił, że młody Kaminari być może zawdzięcza mu życie. Teoretycznie taki wybuch miałby być sprawką zwykłych farmerów? Trudno w to uwierzyć. Chłopak zaczął uważnie rozglądać się po okolicy wypatrując potencjalnych napastników. Wyczulił swoje wszystkie zmysły i pozostawał w ogromnym skupieniu...
-Nou, cholera, mieliśmy sprawdzić co z ich towarzyszami. To oni mieli nam zapłacić. Na dobrą sprawę, teraz nie ma kto nam zapłacić, więc nie wiem co robić. Jakiś gnój chciał ich zabić, a my również oberwaliśmy. Powiedz mi, nie chcesz się dowiedzieć kto to? Nie widzę nikogo, ani nie słyszę, ale mam ochotę dorwać gnoja.
Powiedział Anzou zdecydowanym głosem cały czas pozostając w skupieniu, z całą pewnością za tym wszystkim stał ktoś, kto chciał namieszać, może to wszystko miało na cel odciągnąć uwagę Anzou i Nou od powozu i atak w tamto miejsce...

[Minoru]

Misja D 13/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Sytuacja nie wyglądała ciekawie. Dwa trupy, a trzeci zdawał się chcieć niedługo dołączyć do pozostałej dwójki. Oszołomieni Nou i Anzou dochodzili do siebie. Nou odezwał się jako pierwszy, lecz to Anzou zdawał się pierwszy podejmować decyzje. Nou spojrzał na niego, jak gdyby słowa nie dotarły do niego w pierwszym momencie. Gdy jednak, w końcu, dotarły Nou zagotował się jak woda na wrzątku. Był zły, wręcz kipiał złością nie mogąc jej wyładować. Czy chciał znaleźć tych którzy to zrobili? Bardzo, chciał wyładować swoją złość na tych, którzy na to zasługiwali, którzy nieomal go nie zabili. Lecz on nie był shinobi, był zwykłym człowiekiem, który różnił się od tamtych jedynie tym, że potrafił machać bronią trochę lepiej.
– Masz chociaż pomysł jak ich odnaleźć?! - Zapytał z taką wrogością, jakby chciał rzucić się na Anzou. Po chwili jednak opamiętał się i chyba nawet speszył swym zachowaniem, ponieważ odwrócił swój wzrok od shinobiego. Jego wzrok powędrował do miejsca, w którym nastąpiła eksplozja.
– Co z nim?! - wskazał końcem drzewca swojej włóczni na mężczyznę leżącego na ziemi mężczyznę. – Jeszcze dycha, choć ledwo - zauważył.

[Anzou]

Nou cholernie się zdenerwował. Nic dziwnego, niemalże zginął, każdy racjonalnie myślący człowiek byłby w tym momencie agresywny. Anzou doskonale to rozumiał, sam był w szoku i pierwszy raz w życiu stanął w obliczu czegoś takiego. Dodatkowo, jeden z mężczyzn oddychał, co prawda ledwo, ale żył. W tym momencie należy podjąć odpowiednią decyzję. Młody Kaminari ma dziwne przeczucie, cały czas rozgląda się dookoła w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu obecności innych osób. Jakiejkolwiek poszlaki, która pomogłaby mu podjąć odpowiednią decyzję.
-Słuchaj, Nou mam dziwne przeczucie. Nie widzę jakiegokolwiek śladu. Nie wiem co o tym myśleć. Powinniśmy wrócić do reszty. Może to wszystko to była przynęta, aby odciągnąć nas od Nishy. Wracajmy do reszty. Bądź czujny.
Anzou podjął decyzję, chłopak w głębi serca czuł, że to wszystko było ze sobą powiązanie, nieprzypadkowe. Młody Kaminari cały czas jest uważny i postara się odpowiednio zareagować na atak, który może w końcu nastąpić...

[Minoru]

Misja D 15/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Nou wpatrywał się w Anzou dysząc jak parowóz. Co jakiś czas jego wzrok uciekał ku rannemu mężczyźnie, a na jego twarzy malowało się niezdecydowanie. Nie chciał powiększać ilości martwych osób, lecz nie był medykiem. Wyglądało na to, że Anzou też nie. Na nic zdawało się również próby poszukiwania śladów napastników. Śladów stóp było tu co niemiara, przeplatały się między sobą i pokrywały nawzajem, a do tego wszystko zostało okraszone resztkami eksplozji.
– Dobrze - Przyznał w końcu, lecz wciąż niechętnie. Stuknął swą dzidą o trakt i przerzucił ją przez ramię. – Psia mać - splunął jeszcze na ziemię i ruszył w drogę powrotną.
Na miejsce dotarli godzinę później. Słońce już jakiś czas temu minęło najgorętszą część dnia. W karawanie Nishy panował spokój. Kobieta właśnie ziewała i przeciągała się, gdy Anzou wyłonił się na trakcie.
– Nu i jak? - zapytała Nou, gdy tylko ten wyłonił się za Anzou. Mężczyzna opowiedział wszystko, a z każdym słowem twarz Nishy robiła się coraz bardziej blada. Zaklęła potężnie pod nosem i zbeształa oboje za pozostawienie ostatniego żywego mężczyzny samemu sobie. Chwilę później wszyscy opuścili to miejsce udając się dalej na mur.

Koniec

[Anzou]

Anzou udało się przekonać Nou do powrotu do pozostałej części grupy. Młody Kaminari sam w sobie też nie do końca zgadzał się z tą decyzją, jednak ona już zapadła. Nie było odwrotu. Wszystko było cholernie dziwne i skomplikowane, sam Kaminari do końca tego nie pojmował. Tajemniczy mężczyźni opowiadający o napadzie przez bandytów, którzy użyli wideł, po dotarciu na wskazane miejsce dziwna eksplozja? To wszystko nie trzymało się kupy i budziło podejrzenia. Anzou nie jest w stanie tego podjąć, więc jedyną słuszną, może nieco subiektywną decyzją było wycofanie się. Pomóc temu człowiekowi nie mógł, chłopak po prostu nie posiada odpowiedniej wiedzy medycznej. Całe to zdarzenie nie ucieszyło Nishy. Oczywiście, jest to równie zrozumiałe, Nisha pewnie podjęłaby inną decyzję. W życiu każdy podejmuje decyzje, z którymi potem musi się mierzyć. Anzou uznał, że to odpowiedni moment na rozstanie. Chłopak musi zdobyć jeszcze odpowiednie doświadczenie i wiedzę o życiu, by móc świadomie podjąć decyzję o dołączeniu do ludzi z muru. Chwilowo akcja mur - wstrzymana.
-Nisha, rozumiem, że się zdenerwowałaś, jednak nie widziałem żadnego śladu, a temu człowiekowi pomóc nie mogłem. Uznałem za priorytet nasze bezpieczeństwo, myślałem, że to wszystko to zasadzka na nas, że tutaj możecie mieć problem. Nie chciałem ryzykować życiem w straconej sprawie. Tyle z mojej strony. Bardzo miło było mi was poznać. Może się jeszcze zobaczymy!
Powiedział młody Kaminari spokojnym głosem i ruszył w swoją stronę. Kierunek jaki obierze, kto wie...

[Harisham]

Anzou misja D
1/15
Ruszyłeś spokojnie traktem rozkoszując się wiosenną pogodą. Było zaiste wiosennie. Niebo było dosyć mocno zachmurzone, jednak od czasu do czasu pojawiało się na nim słońce, które jednak niewiele wpływało na odczuwalną temperaturę. Bardzo duży wpływ na nią miał za to wiatr, który raźno hulał pomiędzy drzewami. Było po prostu dosyć chłodno. Ewidentnie też niedawno musiało padać, ponieważ na źdźbłach traw zostały jeszcze pojedyncze krople deszczu, droga była mocno zabłocona, a powietrze było mocno wilgotne, co sprawiało, iż odczuwało się okropny wręcz zaduch. Okolica była też dosyć ponura, ponieważ wiele drzew pozostawało po zimie jeszcze bez liści i dookoła dominowały raczej szarość i matowy odcień brązu. Idąc więc traktem w pewnym momencie zauważyłeś, że twoje buty są całe pokryte błotem, które dotarło również gdzieniegdzie na końcówki nogawek.

[Anzou]

Anzou to jednak typ samotnika. W trakcie swojej wędrówki chłopak zachwycał się tym, co go otacza dookoła, przyrodą, piękną, choć surową na swój sposób. Po przygodzie z Nishą i Nou, wspólnych rozmowach o murze, o tym jacy są tam ludzie, czym się w życiu kierują. Młody Kaminari był niemal pewny, że dołączy do tej organizacji. Rozmowa z Nishą sprawiła, że w jego sercu pojawiło się zwątpienie i zawahanie. Po prostu Anzou był chyba jeszcze zbyt słaby oraz niedojrzały, by móc wspierać i dbać o ludzkość. To ogromna odpowiedzialność. Zbyt ogromna. Marsz po błocie sprawił, że zarówno buty jak i część nogawek uległa zabrudzeniu.
*Szlag by to trafił. Nie znoszę gdy coś jest brudne. To brzydko wygląda, pogarsza mi to humor. Muszę się tym zająć, gdy kogoś spotkam na szlaku i zobaczy mnie w takim stanie, to sobie pomyśli, że jestem brudasem, który nie dba o swój wygląd, tak być nie może...*
Pomyślał Anzou starając się przetrzeć swoje buty po to, by móc w spokoju ducha kontynuować swój marsz ku nieznanemu. Marsz, ku przygodzie, która z całą pewnością przed chłopakiem. Wiek Anzou zdecydowanie świadczy o tym, że jeszcze wiele przed nim. O ile całą przygoda nie skończy się przedwcześnie zgonem...

[Harisham]

Anzou misja D
3/15
Po niedawnym deszczu wszędzie dookoła było mnóstwo błota i nigdzie nie było widać kawałka suchej ziemi. Słońce również coraz rzadziej zaczynało pojawiać się i wyglądać zza chmur. Krótka próba chociaż powierzchownego wyczyszczenia butów skończyła się więc sromotna porażką. Nie tylko nie sprawiła ona, że buty stały się czystsze, ale jeszcze niechcący, lekko pobrudziłeś sobie ręce. Ewidentnie było widać, że masz marne szanse, aby doprowadzić swoje ubranie do stanu, który by ci odpowiadał. W dodatku z naprzeciwka nadjeżdżał mężczyzna z kobietą na wozie. Pechowo gdy tylko się z tobą zrównali jedno koło wozu wjechało gwałtownie w głęboką koleinę, rozchlapując błoto dookoła, tylko mocniej cię brudząc. W tym samym momencie wóz zatrzymał się i wyglądało na to, że ugrzązł w błocie.

[Anzou]

*Wspaniale. Niedość, że ubrudziłem buty, spodnie, to jeszcze łapy. Ah, pieprzone Sogen, chyba się jednak nie polubimy.*
Anzou zaklął sobie w myślach i dostrzegł nadjeżdżający wóz. Jakby tego było mało, ktoś w tym stanie będzie go oglądać. Młody Kaminari nieco się zestresował, zawsze chce wypaść jak najlepiej, zrobić dobre wrażenie. Odpowiednia autoprezentacja to klucz do sukcesu. O tym świadczy między innymi schludność. Co gorsze, wóz ochlapał Anzou i sprawił, że wygląda jak świnka taplająca się w błotku. Może świnki są i słodkie, jednak to raczej nic miłego. Kompromitacja w oczach innych. Środek transportu, którym poruszała się kobieta z mężczyzną utknął w błocie. Karma wraca, ha! Anzou spróbował strzepnąć błoto chociaż z ubrania powyżej pasa, tak, aby sprawiać odrobinę lepsze wrażenie.
-Dzień dobry! No to widzę, że ktoś ma problem. Nie wygląda to zbyt ciekawie, ale może jakoś uda mi się wam pomóc. A, proszę pozwolić mi się przedstawić. Jestem Anzou, bardzo mi miło. Mam nadzieję, że mają państwo coś, czym mógłbym wyczyścić swoje ubranie, choć troszkę.
Powiedział szybko i konkretnie Anzou, trzeba przyznać, że w delikatny sposób obwiniał podróżników za to, co mu się przytrafiło, jednak chłopak nie chciał tego okazać. Nie było to złośliwe, ale okazja, do ogarnięcia swojego ubioru nie może przejść mu koło nosa.

[Harisham]

Anzou misja D
5/15
Niestety taka jest specyfika woźniców, że zazwyczaj nie zwracają uwagi na nic, co dzieje się dookoła ich wozu. O ile nic nie wskoczy im pod koła, to może nawet nie istnieć. W związku z tym nie przejmują się pieszymi, którzy idą gdzieś bokiem i swobodnie, nie zważając na nich ochlapują ich przejeżdżając obok. Tym razem karma jednak powróciła do woźnicy. Koło utknęło mu w błocie i nie wyglądało na to, aby miało ruszyć, niezależnie od tego, jak mocno woźnica poganiałby swojego konia. Był tym tak zaabsorbowany, że przez chwilę można było odnieść wrażenie, że zignorował, lub nie usłyszał twoich słów. Po chwili jednak zwrócił się w twoją stronę:
- Na żarty ci się zebrało chłopczyku? Kpiny sobie będziesz urządzał? Jak żeś się ufajdał, to teraz biegnij do mamusi, żeby ci kąpiel zrobiła. Szlachetny Susanoo, dlaczego zsyłasz na mnie tyle nieszczęść i przeszkód, gdy tak mocno się spieszę?!