Szlak transportowy

[Katakuri]

Katakuri zeskoczyła z pobliskiej skarpy wprost do potoku w którym woda sięgała jej do około kostek. Przeczesała ręką włosy i ruszyła naprzód. Uwielbiała skakać z czego popadnie, bo wiatr który nabierała pod płaszcz sprawiał że wyglądała niczym jakiś anioł czy inny motyl. Głupawka po opuszczeniu gór była czymś dosyć normalnym, bo ile w końcu można siedzieć i machać żelastwem. Niestety nie mogła wybawić się tyle ile powinna bo obowiązki wzywały. Parę dni temu zeszła do okolicznych wsi zasięgnąć informacji o wojnie między Aburame a Nara rozgrywającymi się w sąsiedniej prowincji. I ku swojemu zdziwieniu usłyszała że żołnierze patrolują również obszar Midori będący zupełnie po drugiej stronie od terenów im wrogich. Z racji że chciała dołączyć do wojny po stronie Aburame, wkroczenie do tych drugich i przejście przez cały ich teren było hmmm, co najmniej mało mądre. Nieważne czy złapano by ją jako obcą i oskarżono o zwiad czy w drugą stronę dołączając do robaczego ludu nie rozpoznano by w niej wcześniejszego gościa kierujących cieniami. Tak czy siak musiała co najmniej okrążyć obydwie prowincji i przejść się przez Sogen i część Sakai. I taki zresztą miała zamiar, gdyby nie fakt że coś jej mówiło żeby na razie nie brać udziału w walkach. Obstawiała że wraz z stratami po obydwu stronach pensje najemników zostaną zwiększone, a obydwie strony zmęczone walką będą dużo łatwiejszymi celami. W skrócie większy pieniądz, a mniejsze zagrożenie, a przynajmniej tak się jej wydawało. Dlatego ruszyła po prostu na północ. Jej plan wędrówki obstawiał przemarsz przez Sogen, Antai, Yusetsu, Soso aż dojdzie do gór w Daishi. Były to spokojne ziemie z zupełnie inną kulturą niż ta jej znana. Wyprawa będzie długa, ale może owocna. Chciała zgromadzić kapitał i doświadczeniem żeby przygotować się lepiej do wzięcia udziału w wojnie jako najemnik. Ponadto słyszała plotki i festiwalu na północy, co prawda nawet nie zamierzała wstępować do samurajów, czyli bądź co bądź jej domu, ale jest to zawsze jakieś ożywienie w okolicy. I tak też postanowiwszy maszerowała patrząc pod nogi i grzechocząc wielkim mieczem i łukiem na plecach. Fakt że nie wymieniła wyposażenia przed wyprawą na bardziej podobne shinobim był dosyć celowy. Kobieta samurajka, z wyposażeniem jak samuraj, to dosyć typowa osoba w tamtych regionach i raczej nie będzie wzbudzać za wielu kontrowersji. Marsz zajmował oczywiście wiele dni czy nawet tygodni, ale pora roku sprzyjała. Wiosenne roztopy mogły być w górach niebezpieczne, nie mówiąc już o zimowych zasypanych szlakach, a tak sytuacja była co najmniej odpowiednia. Po drodze starała się nauczyć jak najwięcej o kulturze północy przebywając w pobocznych wioskach, zasięgając języka czy nawet zakupując jakąś literaturę. Jako feministka i wegetarianka z oczywistych względów była zbulwersowana zarówno kuchnią z której słynęli miejscowi w docelowym miejscu jej podróży, oraz ich ogólnego konserwatywnego światopoglądu. Za to rzekomo świetna sake oraz zwyczaj dużych nieoficjalnych cmentarzy na jakiś polanach były ciekawe, więc może nie ma tego złego. Z czasem gdy wkraczała w coraz to wyższe góry poczęła jednak się stresować. I to uczucie towarzyszyło jej aż w dotarciu do końca podróży. Obawiała się poniekąd napadów rozbójników na samotne kobiety na traktach. Nie żeby bała się zginąć, raczej jeśli wierzyć plotką to było tutaj dużo patrolów, więc złapanie jej za pochlastanie wieśniaków byłoby rzeczą ciężką do wyjaśnienia w miejscu gdzie kobieta ma mniej do gadania niż mężczyźni. A ponadto niedaleko był głębokie odnogi, więc nie wiadomo jakie cholerstwo mogłoby próbować ją sobie zjeść późną nocą.

Dokąd:Daishi
Czas podróży: 3h
Środek transportu: nóżki

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=66&t=7977

[Tohaku]

Gdyby strach był człowiekiem, zapewne zostałby krótkodystansowcem. Na przestrzeni kilku chwil potrafił rozpędzić się do zatrważającej prędkości, a gdy tak pędził, wraz z nim pędziła również reszta organizmu. Znacznie przyspieszone tętno, łapczywy oddech, drżenie nienadążających za resztą mięśni. No ale ów krótkodystansowca najbardziej definiowało to, jak nagle się zatrzymywał. Ot, stumetrowy sprint, trzydzieści metrów do wytracenia prędkości i sprawa załatwiona. Znikał tak szybko jak się pojawiał i tak też było w tym przypadku. Jeźdźcy nie okazali się koszmarem na jawie, a zwykłymi łowcami. Łowcami, do których nie miał w pełni zaufania, ale prawie odetchnął z ulgą, gdy spod kapturów nie wychynęły spiczaste zębiska.
Mimo takiego obrotu spraw, Tohaku i tak nie zamierzał opuszczać swojej kryjówki. Tamci — jakby nie patrzeć — byli nieznajomymi, w dodatku uzbrojonymi, a jego niespodziewane wyskoczenie spośród liści mogłoby ich sprowokować do ataku. Co prawda uważał, że z dwójką cywilów poradziłby sobie bez problemu, ale po co doprowadzać do zbędnego rozlewu krwi? Nic złego mu nie zrobili, ba, nawet ułatwili zadanie, a żaden normalny człowiek nie rani drugiego bez powodu. Pod tę filozofię można by było podciągnąć nawet rzeź Hōzukich na mieszkańcach rodzinnej osady młodzieńca, ale w tym wypadku uraz osobisty znany również jako czysta nienawiść zdecydowanie przyćmiewał chłodną kalkulację.
Wyrwany z zamyślenia przez charakterystyczny dźwięk skórowania, który niczym fałszywa nuta wbił się w przyjemną arię deszczu, siedemnastolatek stwierdził, że najwyższy czas ruszać w dalszą drogę. Niebezpieczeństwo zażegnane, strach przed przeszłością pokonany (przeczekany?) — można kontynuować. Co prawda chętnie popatrzyłby, jak łowcy oddzielają skóry zwierząt od ciała, wszak ta umiejętność mogła mu się kiedyś przydać, ale tego dnia wolał już nie kusić losu. Wydarzyło się zdecydowanie zbyt wiele w porównaniu do kilku wcześniejszych dni podróży.
Dlatego też, tak cicho jak tylko potrafił, mimo zagłuszającej większość dźwięków pogody, ruszył z powrotem w stronę osady, tym razem poruszając się w koronach drzew do czasu oddalenia się na kilkaset metrów od skupisk bakterii. Dopiero wtedy zeskoczy na ziemię i podąży dalej już pieszo, w duchu licząc na to, że już nie napotka żadnych niespodziewanych utrudnień na swojej drodze.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
15/15

[/center]

Żyjąc w społeczeństwie każdego dnia możemy spotkać dziesiątki, jak nie setki osób. Wiele razy tyle mijamy każdego dnia pogrążeni codzienności i przyziemnych sprawach, nie zdając sobie często sprawy jak bardzo te zdarzenia są nieprawdopodobne. Czysta statystyka wskazuje na to, że aby człowiek powstał, nie zagłębiając się w szczegóły jak, jest astronomicznie mała. Jakby pomnożyć tą szanse za każdym razem, gdy spotykamy kolejny taki statystycznie niemożliwy twór liczby są zatrważające. Możemy z tego wyciągnąć proste wnioski, że każdy dzień jest cudem i każde doświadczenie unikalne.

Zebrane skóry zostały przełożone do juków przy siodłach. Mięsiwo sprawnie obrobione. Wszystkie niejadalne części zostały zakopane, wszystkie potrzebne zapakowane. Obmyte deszczem plamy krwi po uciekających zwierzętach powoli rozmywały się i wsiąkały w glebę. Za kilka dni nie będzie po nich żadnego śladu. A czemu miałby być? Przecież to był dzień, jak każdy inny. Nic niezwykłego się tutaj stało, po prostu silniejszy drapieżnik dorwał słabszego. Tylko tyle i aż tyle.

Przeskakując po drzewach mógłbyś przysiąc, że usłyszałeś modlitwę do Amenominakanushi wypowiadaną ustami znajomego mnicha. Modlitwę dziękczynną. Za deszcz, za spotkanie i w końcu za nowe doświadczenie. Za to ostatnie również mogłeś być wdzięczny.
Koniec

[Tohaku]

Wdzięczność, nie wdzięczność. Choć miał ku niej powody, to chłodna kalkulacja aktualnie grała pierwsze skrzypce w jego umyśle, licząc jak dużo czasu stracił najpierw ukrywając się w kapliczce, a potem neutralizując wilki. Wstępnie zamierzał przed południem przekroczyć bramy osady, ale niespodziewane wydarzenia kazały przypuszczać, że uda mu się to najwcześniej późnym popołudniem. Poirytowany, choć i tak w lepszym humorze niż podczas podróży w poprzednie, "upalne dni", narzucił sobie względnie szybkie tempo. Zdecydowanie potrzebował zmyć z siebie trudy (bakterie) podróży i porządnie wysuszyć ubrania, coby nie ryzykować jakiegoś przeziębienia. Z jakiegoś powodu relatywnie niecodzienne wydarzenia nie skłoniły go do żadnych refleksji. Ot, dzień jak co dzień w życiu shinobi. No, o ile tętno skaczące niczym profesjonalny lekkoatleta można nazwać rutyną.
Tak czy siak po jakimś czasie potwierdził swoje przypuszczenia, gdy około osiemnastej na horyzoncie zamajaczyła barwna osada — cel jego "tułaczki". Jej widok skutecznie uzupełnił siły bruneta, tak że ten już po trzydziestu minutach zawitał przy wejściu, gdzie został poddany rutynowej kontroli, motywowanej szalejącą wojną nie tak całkiem daleko od tego miejsca. Zbyt zmęczony na sprzeczki, Tohaku wylegitymował się, dał się obmacać (mimo, że będzie musiał potem porządnie wyszorować ubranie w tych miejscach), wysłuchał kazań na temat prawa obowiązującego na terenie wioski i wreszcie przekroczył jej progi, niemalże namacalnie czując wszędobylskie zarazki.
Krok pierwszy, sklep. Zdecydowanie potrzebował rękawiczek i do tej pory karcił się za to, że o nich zapomniał. Choć widoczny brud został skutecznie zmyty przez deszcz (który de facto pod koniec wędrówki ustąpił miejsca grzeczniejszym chmurom i delikatnie grzejącemu słońcu), to wiedział, że były one bardzo brudne. Dobrze, że nawet shinobi w jego wieku przysługiwały darmowe mieszkania na okres "treningu i integracji z innymi początkującymi ninja". Będzie mógł stworzyć swoje własne, sterylne królestwo, w którym żadna choroba nie będzie mu straszna. Może nawet warto by było nauczyć się jakichś medycznych jutsu?
To jednak innym razem, obecnie ważniejsze były kolejne kroki. Drugim z nich było skorzystanie z przysługującego mu przydziału i długa, dokładna kąpiel, coby wreszcie odzyskać nieco obecnie zachwiany spokój ducha. Krokiem trzecim było równie dokładne zajęcie się ubraniami, zaś czwartym sen — znane od zawsze lekarstwo. Tak prezentował się plan młodzieńca na resztę dnia. Zmotywowany tym, że już za niedługo znowu poczuje się czysto, ruszył dziarskim krokiem na poszukiwanie sklepu z wyposażeniem, mimo wszystko starając się ograniczyć kontakt z nieznajomymi do minimum.
[z/t -> click!]

[Natsume Yuki]

Natsume, odziany w swój standardowy pancerz i uzbrojenie, ruszył spokojnym tempem w stronę wyjścia z Ryuzaku no Taki. Niestety, miejsce które planował odwiedzić znajdowało się na terenach niedostępnych żadnymi znanymi szlakami morskimi, więc nie mógł wziąć swojego małego stateczku ze sobą - musiał iść piechotą. I może to i dobrze? Przynajmniej będzie miał więcej czasu, żeby zobaczyć chociaż trochę świata. Już dawno nie miał możliwości odbycia prostej podróży, dla samej przyjemności wędrowania. Była to zaskakujaco miła odmiana.
I to uczucie wolności, którego zdążył już zapomnieć po tych latach.
Sprawdził, czy Miecz Kata wisi odpowiednio na jego plecach, tak by móc po nie sięgnąć bez najmniejszego problemu, a przy tym nie przeszkadzało w trakcie wędrówki. Po zregenerowaniu ostrza zdążył zauważyć, że miecz miał naprawdę pokaźne rozmiary, i Yuki będzie potrzebował nie tylko siłę, ale i finezję, by móc go używać w sposób efektywny w trakcie pojedynku. Cóż, kolejne wyzwanie do kolekcji - zobaczymy, jak to wyjdzie dalej.
Dokąd więc zamierzał się udać?
To akurat proste. Zauważył na tablicy, że w krainie samurajów zapowiada się nowy turniej walk. A że od dawna chciał zobaczyć główne ziemie dumnych wojowników...
... na Yinzin!

z/t

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 1h (4MAR 21:37)
Środek transportu: das boot + łódź (100 ryjów)

[Tohaku]

Już w następny dzień po zakończeniu swojej poprzedniej podróży, młody Dōkō raz jeszcze postawił stopę na szlaku, szarpany sprzecznymi emocjami. Owszem, zdawał sobie sprawę, że wybranie się na turniej, nawet jeśli miałby w nim uczestniczyć tylko jako obserwator, było najlepszym krokiem w kierunku celu (swoją drogą wciąż mocno odległego). Mimo to nie mógł pozbyć się z umysłu... no właśnie czego? Żal pasowałby najbardziej, ale nijak miał się do tego co czuł chociażby kilka lat temu. Po prostu nie chciał tak szybko rozstawać się z przyjemnym, czystym mieszkaniem, o. Chwilowa wolność od hipochondrii okazała się być nieco uzależniająca, nawet po jednorazowej dawce, a teraz czekał go kolejny detoks na szlaku, gdzie był narażony na wszelakie czynniki zewnętrzne. Owszem, miał swoją maskę, a nawet zaopatrzył się w rękawice, ale to nie odegnało delikatnego swędzenia ciała, gdy przypomniał sobie, jak spocony, mokry, słowem — brudny — był po poprzedniej podróży.
To nie tak, że Tohaku nie starał się walczyć z takimi negatywnymi myślami. Starał się bardzo i czasem wychodziło mu to zaskakująco dobrze, ale to wciąż nie ten poziom opanowania, który chciałby osiągnąć. Wystarczy przypomnieć sobie wczorajszą sytuację. Sparaliżowany strachem przez chwilę nie był w stanie zrobić nic poza ukrywaniem się. Było to uwłaczające tym bardziej, że w tym konkretnym przypadku strach był skrajnie irracjonalny, podparty jakąś dziwną halucynacją tudzież zwykłym psikusem jego mózgu. Mimo rozdarcia szedł jednak żwawo, zdeterminowany, by dotrzeć do Yinzin na czas. Już i tak nie było odwrotu, prawda?
[z/t -> click!]

---

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 minut pieszo do Sogen + 15 minut łódką do Yinzin = 45 minut [dotarcie do celu 05.03.20 o godzinie 00:11]
Środek transportu: pieszo, potem łódka [-100 Ryō]

[Yuu]

Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30min
Środek transportu: stoopky

Yuu wracał sobie spokojnie po nieudanej misji. Targały nim różne emocje, bo chociaż zdobył trochę doświadczenia którego tak od tych zadań pożądał to niestety nie udało mu się zdobyć za trudy żadnej zapłaty. No cóż, jeśli nie teraz to innym razem. Na szczęście na "horyzoncie" pojawiła się okazja do odbicia się od dna, zarobienia odrobiny pieniędzy i sprawdzenia się z innymi ninja. Był to turniej którego gospodarzami mieli zostać samuraje, to tam właśnie zmierzał chłopak nieśpiesznie krocząc po szlaku, chociaż jeśli być precyzyjnym to jego pierwszym stopem miało być sogen. Musiał tam zjeść i trochę się wzmocnić oraz wypocząć, a następnie z tego właśnie miasta prowadził szlak morski prosto do Yinzin

[Youmu Nanatsuki]

A jednak Toshiro potrafił przyjąć drobne szyderstwa z dystansem, nie rzucając się jak poparzony, bo śmiała obrazić jakiś jego element. Może Youmu uważała, że każdy powinien liczyć się z jej zdaniem i traktować je jako absolutne, ale była też hipokrytką, bo chciała, aby ktoś potrafił stanowić coś więcej samym sobą, bez potrzeby, aby to ona wyznaczała kim będzie. Dlatego uśmiechnęła się szerzej, gdy sam przyznał, że się trochę zapuścił. Była przyzwyczajona, że rozmawia ze znacznie gorszymi od siebie jednostkami, które jednak lepiej, jakby pozostały po prostu posłuszne wobec jej drobnej, szarej eminencji. Takie, jak ona nazywała, ścierwo nie było zdolne do posiadania wartości bez konkretnych rozkazów, zatem lepiej, jak nie próbowało. Nishiyama prezentował sobą coś więcej, zatem panna Nanatsuki miło przyjęła jego postawę, która chociaż była niepewna, to jednak jakkolwiek rozsądna, nacechowana wartością. Jego wypowiedź na temat zaskakiwania wywołała u niej śmiech. Lekki, melodyjny chichot, który szybko został przerwany, a dziewczyna nabrała pewnej dozy powagi, niezbędnej, aby wypowiedzieć się bez problemu.
- Może i stajesz się elementem masy, ale ta zbroja raczej zdradza, że jesteś nieco bardziej niebezpieczny, niż przeciętny cywil. - odparła, nie odnosząc się do tematu samego dostrzeżenia go w tej plamie. Zdecydowanie był trudniejszy do zobaczenia, niż gdyby nosił wymarzony przez Youmu strój, ale nie do końca o to jej chodziło. - Wziąłeś moje słowa zbyt dosłownie. Nie chodziło mi o wtopienie się w tłum tylko aparycją, a całą swoją osobą. Aparycją... jesteś wysoki i uzbrojony. Gdyby ktoś szukał zagrożenia, to dostrzegłby Cię w moment. Inna sprawa, że jakby ktoś szukał kogoś wyjątkowego, to zostałbyś z pewnością przeoczony. - dodała spokojnie, jakby precyzując swoje słowa, by wszystko zrozumiał odpowiednio. Później wskoczyła na drzewo, oparła łokieć o udo, a głowę o dłoń, będąc tak wychyloną w stronę chłopaka, przyglądając mu się uważnie, powoli poważniejąc. Milczała tak chwilę, jakby zbierała informację z samego jego wyglądu albo zbierała je do kupy w myślach, nawet zmrużyła oczy, jak gdyby chciała zerknąć wewnątrz niego, ale prawdą było, że po prostu analizowała jego słowa głębiej.
- Wiesz, wszystkie Twoje wypowiedzi Tworzą obraz osoby, która nie posiada dostatecznie siły, ale korzysta z wielu trików i zagrań, które mają zbudować przewagę. Łapiesz się wszystkiego, co zwiększa Twoje szanse na zwycięstwo. Zbroja, by ułatwić sobie obronę. Nawet marginalnie. Albo ułatwić inne manewry, chociaż wcale nie jest to nich niezbędna. Po prostu daje Ci jakąś drobną przewagę. Tak samo jak to wtapianie się w tłum, aby atakować z zaskoczenia. - lubiła wypowiadać na głos swoje oceny, gdyż poprzez reakcje była w stanie stwierdzić na ile są trafne. Istotne było to, że nie mówiła tego jako coś pewnego, niezaprzeczalnego, bo miała swój rozsądek, który podpowiadał jej, że jeszcze za mało go zna, aby stwierdzić coś takiego. Mimo to nie powstrzymywała się od opinii na temat Nishiyamy, bo na ten moment tyle mogła wywnioskować. Takie stworzył wrażenie. Zmrużyła oczy jeszcze mocniej. - Jesteś workiem tanich sztuczek. - mruknęła półgłosem o beznamiętnym tonie. Właściwie może brzmiała tak, jakby go obrażała, ale w pewien sposób zyskał w jej oczach. Takie chwytanie się wszystkiego, co zwiększało przewagę było, najzwyczajniej w świecie, korzystaniem z tego, co przejawiało jakąś wartość w starciu. A przecież nic dla Youmu nie było tak istotne, jak wartość.
Ocknęła się szybko, gdy zapytał o duży shuriken, który postanowił przymierzyć do jej wątłej osóbki. Przekrzywiła głowę na bok, jedynie wzruszając ramionami. Co miała mu powiedzieć? Nie jest za duża? Jest za duża? Bez problemu się nią posługiwała i tak skutecznie zwracała uwagę każdego, że była użyteczniejsza jako element dywersji, niż rzeczywista broń. Każdego dziwiło, że ona się posługuje tak sporym żelastwem, ale żyli w czasach, w których kilkuletnie dzieci były szkolone zabijać. Nastolatkowie korzystali z zabójczych technik wysokiej rangi, nosząc przy sobie różny inny ekwipunek, niekiedy znacznie większy, niż ten przerośnięty shuriken. Musiał tworzyć ciekawy kontrast z jej wzrostem i posturą. To ją bawiło oraz napawało pewną satysfakcją, że nie jest zwyczajna, jest wyjątkowa nawet poprzez tak prostą rzecz, jak zakupiony w zwyczajnym sklepie z ekwipunkiem duży shuriken. Toshiro postanowił skorzystać z jej gwiazdki, jako części argumentu dla siebie, że ona też korzysta z kawałka żelastwa, by się bronić lub atakować, jednak nie wiedział, że zaprzeczył temu, co było prawdą. Obusieczny miecz, którym posługiwała się Youmu, jak na razie trafiał tylko Nishiyamę. Wybuchła śmiechem przez tę absurdalną sytuację. Był taki dumny, z tym ironicznym uśmieszkiem na twarzy, jakby tryumfował, bo załatwił ją jej własną bronią. W podwójnej przenośni. Dziewczyna chichotała przez dłuższą chwilę, łapiąc się za brzuch, a na koniec nawet ocierając łezkę spod oka. Tę prawdziwą, nie namalowaną.
- Otóż dla ozdoby i rzucania, mój Ty detektywie. - odparła szyderczo, wciąż rozbawiona, że tak bardzo się pomylił, a był tak przekonany, że trafił w sedno. - Lubię to, jak wygląda i jak się prezentuje na moich plecach. Rzucanie nim jest prostsze, niż się wydaje, wystarczy trochę wprawy i pomysłu. To broń bezużyteczna w rękach beztalencia czy idioty. Nie, kurwa, gorzej. To broń, która sprawi, że zginiesz jak dureń, gdy nie masz w sobie tego czegoś, co jest prawdziwą przewagą w walce. - wyjaśniła wesoło, chociaż nie podała czym jest to "coś" o czym mówiła. Dla niej tym "czymś" była jej własna osoba. Suma tego, kim była. Jej spryt, jej możliwość namagnesowania żelastwa i kontroli go. Jej wizerunek, pozory, rzeczywiste wyćwiczenie ciała. Wszystko.
- Nie, nie najgorzej, ale mógłbyś wiele lepiej. - odparła na jego pytanie, najpierw kiwając głową na boki. Nie wyglądał źle, bo największym atrybutem aparycji była twarz, którą miał ładną, przystojną i tego zbroja nie zakrywała. Może jedynie te włosy trochę psuły wrażenie. Drugorzędną sprawą była sylwetka, jednak tego już nie była w stanie ocenić. Zbroja... jak zbroja. Wyglądała masywnie, ale musiała być jakoś dopasowana, więc nie mógł pod nią być jakimś patyczakiem czy grubasem. Zresztą to, w skrajnych przypadkach, dałoby się wykryć po samej buźce - zapadnięte albo pucułowate policzki, to jasny sygnał jaka jest reszta ciała.
Ponownie wzruszyła ramionami na jego wywód odnośnie tego, kiedy dziewczyna uzyska informacje, po które na turniej się wybierała. Uśmiechnął się nawet złośliwie co skłoniło Youmu do odpowiedzenia mu, chociaż początkowo zamierzała przemilczeć tę sprawę, bo nie miała większego znaczenia. Teraz to ona podzieliła się z nim swoim wrednym grymasem, który to widział już nie pierwszy raz i zdecydowanie nie ostatni. Pokłady jadu panny Nanatsuki były bezdenne i jej kąśliwe uwagi oraz złośliwe miny były tak pewne, jak to, że następnego dnia wstanie słońce. Mimo wszystko ta rozmowa przebiegała nadzwyczaj miło. Dawno czarnowłosa nie prowadziła tak długiej konwersacji bez zupełnego mieszania swojego rozmówcy z błotem. Nie miała nawet dla niego obelgi-ksywki, która stałaby się etykietą w zastępstwo imienia. Nie było to niczym złym, bo, chociaż nigdy by się do tego nie przyznała, to brakowało jej rozmowy na pewnym poziomie. Może nie wyrównanym, ale jakimś, który nie urągałby jej inteligencji. Przecież nie mogła codziennie odwiedzać Kirino, by sobie z nią pogadać jak kobieta z kobietą. Zresztą ani jedna, ani druga nie wyglądały na osoby, które lubią pogaduchy o niczym.
- Z Twojego pragmatycznego punktu widzenia, to ostatecznie istotne jest tylko to, że te informacje zdobędę, a Ty je wydasz. Na koniec dnia tylko to się liczy, prawda? - ostatnie zdanie było parafrazą jego słów, podczas której nie mogła poszerzać swojego wrednego uśmieszku. Ponownie skorzystała z obusiecznego miecza, tym razem tego, którym wojował Toshiro. Uwielbiała takie zagrywki, w których wykorzystywała słowa rozmówcy, które miały być argumentem przeciw jej argumentowi, aby ostatecznie potwierdzić własny argument. Sprawiało jej to taką satysfakcję, której nie dawało nawet zabijanie. W końcu ona była sadystką, ale taką, która nie skupia się na fizycznym bólu, a raczej na mentalnym tłamszeniu swej ofiary, depcząc ją tak długo, aż zrówna ją z ziemią, jednocześnie wywyższając siebie na piedestał.
Prychnęła, gdy nazwał Shinsa i Yoshiego głupcami bez przyszłości. Było to trafnym określeniem, pod którym mogłaby się podpisać. Rzeczywiście byli idiotami, jeden większy od drugiego i rzeczywiście nie mieli przed sobą przyszłości, jeżeli pozostaną takimi durniami. Pokiwała głową, patrząc w jego czarne oczy, gdy mówił, że nie ma mowy, aby powiedział coś o sobie w zamian za informacje o przeciwnikach. Rozsądnie, ale nie to miała Youmu na myśli. Nie mogła go winić, że nie zgadł o co jej chodziło, bo była osóbką bardzo nieoczywistą. Nie dlatego, że była jakaś niesamowita, tajemnicza czy cokolwiek innego, a po prostu przez to, że była niecodzienna. Takie jak ona nie spotyka się po prostu na ulicy, nie są Twoimi znajomymi z osady. Była typem osoby, którą ciężko poznać, a jeszcze ciężej spotkać, więc doświadczenie z ludźmi nie działało na nią. Przynajmniej tak się jej wydawało.
- Sama nie wiem czy byłabym usatysfakcjonowana, gdybyś skopał im dupy z pomocą moich informacji. - mruknęła od niechcenia, zastanawiając się jak mogłaby rozegrać sprawę z tymi informacjami, które uzyskała za darmo. Chciała to zrobić w sposób ciekawy, by coś zamieszać, niekoniecznie zyskując. Ona tych informacji nie traciła, więc ich wartość była nieco inaczej oceniania w szkarłatnych oczach Youmu. Mogła się nimi podzielić, on mógł zyskać, ona nie traciła nic, a również miała szansę coś ugrać. Tylko co? - Powiedzmy, że zainwestuję w Ciebie w ciemno. Powiem Ci co wiem, a po turnieju... po turnieju będziesz mi winny przysługę. Co Ty na to? - jako że nie wiedziała co potrafi, to wolała powiedzieć mu o co jej może chodzić jak już Toshiro zaprezentuje swoje umiejętności, a zatem panna Nanatsuki wtedy znajdzie dla nich jakieś istotne dla niej zastosowanie.
Nagle Nishiyama stwierdził, że powinni się zbierać. Może to i prawda? Youmu nie miała zielonego pojęcia ile zostało do turnieju, a niekoniecznie chciała go przegapić, gdy już była tak blisko, miała za sobą taką podróż i pewne plany. Zawrócenie czy nie stawienie się, byłoby po prostu marnotrawieniem sił, czasu i zasobów. A to było niedopuszczalne. Spojrzała jednak przez ramię, w stronę Ryuzaku no Taki, zastanawiając się czy odpuścić sobie wizytę w osadzie, czy nie. Ciężko westchnęła, decydując, że w drodze powrotnej zawita do kupieckiego kraju, by sprawdzić czy jej mistrzyni wróciła, czy nie. Miała mieszane uczucia co do jej osoby - z jednej strony ją podziwiała, a z drugiej... była trochę rozczarowana. Ktoś z jej umiejętnościami mógł osiągnąć zdecydowanie więcej, niż po prostu renomę w świecie mody i ogólnie pojętego krawiectwa. Szycie mogło być pasją, ale też metodą, jednak Ayako wystarczało tworzyć stroje na najwyższym poziomie. I tyle. Była tym usatysfakcjonowana. Brakowało jej większych ambicji czego aktualna Youmu nie mogła znieść, ale ta z przeszłości nie zwracała na to uwagi. Czarnowłosa była świadoma zmian, które nadeszły w jej osobowości na przestrzeni lat, dlatego tak ciężko przychodziło jej odnoszenie się do wspomnień. Cokolwiek było za nią - było gorsze, a cokolwiek przed nią - lepsze. Była to zasada wręcz uniwersalna.
Zręcznie zeskoczyła z drzewa, chwytając za dłoń Toshiro, chociaż oczywiście jej nie potrzebowała. Wiedziała, że jest to jedynie kulturalny gest z jego strony tak, jak ten ukłon przy przedstawianiu się. Nie miała nic przeciwko temu, aby była traktowana jak dama. Mógłby nawet ją nosić na rękach, gdyby tego chciał. Chociaż była śmiertelnie przekonana, że należy jej się najwyższy szacunek, to jednak prawie nikt go nie okazywał. Takie drobne gesty łechtały jej ego, ale też działały na korzyść nieświadomego młodzieńca. Prostymi gestami zyskiwał w jej oczach.
- Niech będzie, że potowarzyszę Ci. Wiedz jednak, że jak zacznie mnie męczyć Twoja obecność, to coś z tym zrobię. - mówiła to, nie spoglądając mu w oczy, a zabierając swojego dużego shurikena, którego założyła na plecy. Dopiero po całej wypowiedzi spojrzała na niego z cwaniackim uśmieszkiem, który miał sugerować, że tym "zrobieniem czegoś" może być cokolwiek co przyszło mu na myśl w tym momencie. Mogła mu zniknąć, mogła go ogłuszyć, mogła go zabić albo po prostu pożegnać. Zatem ruszyli we dwójkę szlakiem, kierując się najpierw do Sogen, by stamtąd wyruszyć statkiem do Yinzin. Podróż dosyć długa, zatem miała szansę się nim zmęczyć przez ten czas.

Podróż Youmu i Toshiro
Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 45 minut (Ryuzaku no Taki -> Sogen (30 minut), Sogen -> Yinzin (15 minut)
Środek transportu: Piechota, później łódka (100 Ryo od Youmu i Toshiro)

Z/T Youmu + Toshiro

[Mujin]

Zgodnie z jego badaniami z użyciem mapy i ołówka, przemieszczenie się z Ryuzaku do Yinzin nie było możliwe ot tak, jedną łódką. Zresztą w porcie dokładnie podpytał o to i owo niektórych marynarzy, czy się właściwie tak da. Miał pewne wątpliwości związane z tym, że po drodze do Yinzin stoi ogromny bolec ziemi zwany Niezbadanym Obszarem. Geografem nie był, nie był specjalistą od morza, ale w tym wypadku jego przypuszczenia okazały się słuszne. Faktycznie nie było opcji. Dlatego musiał przejść się inną drogą - do Sogen, potem dopiero drogą morską do Yinzin. Nie żeby miał z tym jakikolwiek problem, i tak powinno zostać mu jeszcze nieco czasu do startu. Nie śpieszył się z podróżą, spokojnie człapiąc wręcz po poboczach dróg. Skupiając się przede wszystkim na faunie i florze, mimo że tej pierwszej wiele nie napotkał. Ot jakieś koty, bezpańskie kundle. Wiewiórki, ptaki, robaki. Nic specjalnego, niespecjalnie widział w nich jakikolwiek pożytek poza dostarczaniem mu materiału do badań. Szczególnie świnie, ale tych właściciele tak łatwo nie chcieli oddawać.
Podróż minęła szybko i bez komplikacji. Szczęśliwie, ostatnią rzeczą jaką potrzebował w tym momencie było pakowanie się w kłopoty, szajki bandytów i inne dziwactwa. Chociaż w przypadku jakiś zaraz albo chorób, rannych przy drodze albo generalnie czegokolwiek co mogłoby wymagać jego unikalnych umiejętności medycznych, rzecz jasna ustąpiłby do momentu rozwiązania problemu, ale nic takiego się nie stało. Całe szczęście.
Znalezienie statku w Midori nie było jakkolwiek trudne, dużo ludzi miało zamiar wybrać się do Yinzin. Statków było dużo, albo kapitanowie wywęszyli w tym interes, albo byli najęci przez samuraiów żeby przewozili widzów z jednego miejsca na drugie. Niestety, prawdopodobnie było to pierwsze. Jakby byli najęci, to nie pobieraliby opłaty 100 Ryo.
- Się cenią skurczysyny - mruknął pod nosem, wyciągając z kabury odpowiednią ilość pieniądza i wręczając marynarzowi przy statku. Wszedł na pokład wraz z innymi, upewniając się przed tym robaczkami że nie jest to statek handlarzy niewolników albo pod pokładem nie ma przetrzymywanej armii porwanych dzieci. Dopiero kiedy wszystko zostało spełnione, a Mujin uspokojony, odbili od brzegu. Teraz trzeba było czekać. Tylko i aż czekać.

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 45 minut (z Ryuzaku no Taki do Sogen (30 minut), z Sogen do Yinzin (15 minut)
Środek transportu: Piechota i łódka (-100 Ryo)
z/t

[Toshiro]

- Katetsu Hoshigaki -
Misja rangi D 15/15

Mężczyzna, który miał zając się utylizacją uszczerbków w okręcie na pewno nie będzie miała łatwej przeprawy z Hizashim, który najwidoczniej już wcześniej dopatrzył się tych usterek. Najprawdopodobniej nie miał po prostu czasu użerać się z wcześniej wspomnianym Shiru. Zapewne gdyby znajdował się na pokładzie to już marnie skończyłby jako przykład dla innych. Można było się domyślić, że musiała to być osoba z obsługi w porcie. Być może kapitan miał tam paru swoich ludzi odpowiadających za utrzymanie swego okrętu.
Zejście na dół ujawniło Katetsu jak wygląda życie marynarza. Wszędzie było całkiem wilgotno, walały się różne rzeczy od narzędzi, beczek, płótna również. Oprócz tego była tutaj część pryczy, a oprócz tego kilka stolików i ustawionych obok krzeseł. Ze znalezieniem lin nie było większego problemu, nikt nie zatrzymywał chłopaka, ani nawet nie gapił się na niego w dziwny sposób, ot ktoś spojrzał gdy szedł na dół jak to się działo za każdym razem gdy pojawiał się ktoś nowy. Montaż lin z jego zdolnościami również nie należał do najtrudniejszych, szczególnie ze zdolnościami shinobi Hoshigakiego. Zaraz po tym Takayama nie prosił już o nic więcej i pozwolił odpocząć młodzieńcowi i pozwolić mu delektować się widokiem oddalającego się Kirisame.Po dość długiej, aczkolwiek spokojnej podróży dotarli w końcu do portu w Ryuzaku no taki.
-No dobra, Katetsu. Dzięki za pomoc. Jeśli będziesz chętny to miałbym dla Ciebie jeszcze jedno czy dwa zleconka. Widzę, że z Tobą da się dogadać, w końcu jesteś swój chłop z Cesarstwa. Wróć do mnie na statek za dwa dni, wtedy będę mieć więcej szczegółów, o ile oczywiście będziesz miał ochotę. No! Ja muszę dopilnować teraz, aby te patałachy szybko rozładowały towar.- powiedział, wręczył Katetsu sakiewkę z pieniędzmi, machnął mu na pożegnanie, a następnie poszedł poganiać swoich pracowników.
Misja zakończona powodzeniem. Kapitan statku

[Toshiki Oden]

Szybko wyszedłem z miasta i od razu wszedłem na główny szlak transportowy i skierowałem moje kroki w kierunku drugiego miasta kupieckiego. Shigashi no Kibu. W drodze nie myślałem o niczym konkretnym, zastanawiałem się kiedy ponownie zobaczę brata, myślałem nad tym czy może się już nieco uspokoił i nie będzie mnie próbował znowu zabić, zastanawiałem się nad jakimiś ciekawymi pomysłami na iluzje, tym co życie mi sprezentuje w osadzie kupieckiej, ogólnie i wszystkich możliwych duperelach dzięki którym podróż mogła minąć chociaż trochę szybciej. Czas to jednak jest bardzo ciekawe zjawisko, ciężkie do pełnego pojęcia, pomimo tego że cały czas mamy z nim styczność.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 3h
Środek transportu: Nogi

[Kana Yuki]

Nim jeszcze słońce wychyliło się znad horyzont, zielone oczy wpatrywały się niemrawo w ciemny sufit. Jasnowłosa obudziła się o godzinę za wcześnie, bojąc się że zaśpi. Nie miała problemów ze snem ze względu na stres. Owszem bała się, ale gdy już raz podjęła decyzję nie zamierzała zrezygnować w ostatniej chwili. W myślach już układa sobie plan co dokładniej zrobi, gdy dotrze na miejsce. Wczoraj wypytała się kilku ludzi, którzy potwierdzili, że z Sogen odpływa prom do Yinzin oraz że to najbezpieczniejsza droga. Właściciel przekazał dziewczynie oprócz herbat list, który miała przekazać jego przyjacielowi. Obie te rzeczy leżały od dnia wczorajszego w spakowanym plecaku. Oprócz przesyłki zawierał podstawowe dla podróżnika przedmioty - ubrania na zmianę, wodę i prowiant. Jasnowłosa wstała gwałtownie w łóżka. Postanowiła, że lepiej będzie poczekać na miejscu zbiórki niżeli leżeć bezczynnie w oczekiwaniu. A nóż jeszcze zaśnie. Powoli i ostrożnie wykonywała kolejne czynności, tak że gdy zamykała drzwi od małego pokoiko-mieszkanka, słońce zdążyło wyjrzeć już zza horyzontu. Mimo iż wciąż dominowała ciemność nocy, było na tyle widno by jasnowłosa odnalazła drogę ku bramie wioski. Ostatni raz widziała ją ponad dwa tygodnie temu i doskonale pamiętała uczucia jakie jej przy tym towarzyszyły. Jednak Kana nie zgłębiała się nad tym zagadnieniem. Odgoniła nieprzyjemne myśli i skupiła się nad teraźniejszością. To było teraz najważniejsze. Gdy dotarła w okolice miejsca spotkania, członka klanu Akimichi jeszcze nie było, co nie dziwiło o tak wczesnej porze. Zielonooka ułożyła plecak na ziemi i usiadła obok, podkulając kolana i upierając na nich dłonie i głowę. Czuwała.

Edit:
Po około godzinie słońce wychyliło się całkiem znad horyzontu, ogłaszając mieszkańcom Ryuuzaku nowy dzień. Liczba osób mijająca siedzącą na ziemi jasnowłosą rosła z każdą nową minutą. W końcu początek dnia to najlepsza pora do rozpoczęcia podróży. Kana uniosła do góry główkę i dla zabicia czasu przyglądała się różnym podróżnikom. Większość niosła ze sobą sporą ilość tabołów - zapewne kupcy lub ich pracownicy. Bywały też pojedyncze osoby, które z podobnym lub większym plecakiem niż dziewczyny, wyruszały zapewne w podróż w tylko sobie znanych celach. Przygoda? Praca? Ucieczka? Kana mogła tylko gdybać. Minęła kolejna godzina. Zaczęła się niepokoić. Sumita powinien dawno temu już się zjawić. Mimo to wciąż nie było po nim śladu. Może mu coś wypadło? Albo podczas zwiedzania miasta wydarzyło się coś niedobrego? Dziewczyna bardzo chciała wierzyć, że istnieje jakiś powód nieobecności towarzysza, dlatego poczekała jeszcze kolejną godzinę. Ojciec od małego uczył ją by nie ufać ludziom. Jasnowłosa mocno trzymała się tych zasad, ale mimo to poczuła się lekko zawiedziona. Chciała choć raz komuś zaufać. Zerknęła na bramę miasta. Tak bardzo nastawiła się na tą podróż, że nie potrafiła z niej od tak zrezygnować. Dodatkową motywacją była obietnica dana właścicielowi herbaciarni. Westchnęła. Z pewnością jeszcze tego pożałuje, ale skoro już postanowiła coś zmienić w swoim życiu, nie umiała się wycofać. Tak o to Kana postawiła pierwszy krok ku pokonaniu wewnętrznych barier i wyruszyła w pierwszą, samotną podróż.

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 45 min
Środek transportu: pieszo do Sogen i statkiem do Yinzin

[Uzumaki Hibana]

Minęło wiele dni odkąd przybyła do Ryuzaku. Większość tego czasu odpoczywała w małych gospodach na przedmieściach miasta. Nic nie mąciło jej spokoju i taka sielanka mogłaby trwać wiecznie, ale – niestety – zaczynało już brakować jej pieniędzy. Pytała gospodarzy, czy mogłaby gdzieś zarobić, ale nie mieli dla niej żadnego zadania, ani nie znali nikogo, kto by miał. Zwykli ninja zbierają misje od przełożonych. Cóż, taki los wyrzutków.
Czując, że kończą się środki do życia, zrezygnowana, spakowała swoje rzeczy, zabrała konia i wyruszyła w długą drogę, na północ. Ktoś powiedział, że tam znajdzie prace. Czy tak rzeczywiście będzie? Nie wiedziała, ale musiała spróbować.
Niestety, po dotarciu do Sogen, tam również nie mogła znaleźć zajęcia. Wszystkie zadania obstawione przez tamtejszych, i nawet problemów jakoś mało. Udało jej się załapać na ledwie dwa małe zadanka. Nie zarobiła dużo, ale przynajmniej tyle, żeby stać ją było na statek do następnej „ziemi obiecanej”.
Yinzin, stolica samurajów. Przypadkowy kupiec opowiedział jej o trwającym tam turnieju. Skoro zebrały się tam rzesze ludzi z całego świata, czy i ona mogłaby spróbować szczęścia w tym tłumie? W końcu, wiadomo, im więcej ludzi, tym więcej problemów. A ona żyła z cudzych problemów.

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 min
Środek transportu: konno do Sogen i statkiem do Yinzin

z/t -> Arena

[Shikarui]

Misja rangi C
When we all fall asleep, where do we go?

5 Ach, romantyczne wyobrażenie wilków..! Opowiem ci coś o wilkach, znam się na nich całkiem dobrze. Zacznę od tego, od czego zaczynać powinna się każda dobra dyskusja – od zadania pytania, żeby umysł zaczął błądzić. Czy wiesz, dlaczego natura pobłogosławiła wilki tak dużą wytrzymałością? W wilczej naturze jest przemierzać te lasy, przebiegać pomiędzy drzewami nie dbając o gęstość zarośli, w ich naturze też leżało obieranie tras, w których nie będzie czekać na nie żadne pułapka. Widzisz – gęstowia i skały były domeną pum, a te dwa stworzenia bardzo się nie lubiły. Puma jedna, sama, w swoim królestwie, mogła stawić czoła całej watasze. Wilk nigdy nie polował sam – wygnany zazwyczaj zdychał z głodu. Jest w tobie więcej z pumy niż z wilka. Więcej z pumy niż z drzewa. Więcej z pumy niż z lodu i jeszcze więcej człowieka, niż przeciętny człowiek chciałby to widzieć. Więc teraz rozwiązanie ciekawostki – dlaczego wilki były takie wytrzymałe? Przystosowały się do daru, który otrzymały, albo to dar otrzymały dlatego, żeby świat dostosował się do nich. Ciężko orzec, bo i kto mi powie, czy pierwsza była kura czy jednak jajko? Niby logiczne – musiała być kura, przecież jajko potrzebuje ciepła, żeby się wykluć, małe kurczę nie przetrwałoby w surowej dzikości pierwotnego świata! Nie istotne dla naszych rozważań. Wilki goniły, wilki ścigały. Wilki osłabiały ofiarę i potrafiły biec za nią nawet dwa dni. W końcu wykańczały ofiarę fizycznie. Nie rzucały się, by zabić od razu. Nie rozrywały gardła, jak wściekle atakujące lwy – to tylko śliczne wyobrażenie tych, co lubili mówić, że natura jest łaskawsza od człowieka! Nie była. Była jedynie bardziej subtelna, bo w przeciwieństwie do ludzi – nie zmieniała swoich zasad. Nie, nie musisz wiedzieć. Nie, bo przecież tak! Trzeba wiedzieć, dlaczego to właśnie człowiek człowiekowi był wilkiem. W niektórych słowach kryła się prawda, którą przysłoniły nam wstążki i piękne rysunki w poznawanych książkach. Ninja uczą, że należy zabijać, konfidentów wieszać, a zdrajcom przed powieszeniem odcinać jaja – wszystko to na zawołanie. Potem mówią, że ninja też człowiek – ma swoją rodzinę, płodzą potomstwo, mają swoje uczucia. Tak mówią. Dopóki nie stanęliby naprzeciwko ciebie. Przemili Shichi-fukujin, pobłogosławcie mnie mądrością, gdzie ludzka głupota nadal widzi w wilku człowieka, a gdzie instynkt mówi im, że z tego człowieka został już tylko wygląd, bo Hachiman poskąpił mu błysku kłów w świetle Tsukuyomi i szorstkiej sierści, która chroniłaby przed zimnem!
Łam ściany, Kochany! Niech runą mury o padną zęby krat. Niech zerwą kajdany i połamią wroga bat!
Jestem bardzo ostrożnym Losem.
Ryuzaku no Taki miało naprawdę niezły klimat. Taki dla zdrowotności! - lubili sławić miejscowi znachorzy i znachorzy miejsc, zwani inaczej właścicielami ziemskimi. Poustawiali śliczne domki nad plażami i wynajmowali je wszystkim, którzy byli chętni zakosztować śródziemnomorskiego klimatu. Posłuchać trochę innych drzew niż topole. Sam wiesz, sam przecież znalazłeś tu swój przyczółek. Baobab, nawet najmarniejszy, zawsze lepszy od kasztanowca, którego oglądasz codziennie przez okno (na ten cholernie niezmienny krajobraz!). Tęsknota pozwalała na szczęście wyrwać się z powrotem. To i odrobina szczęścia, że akurat sobie o tobie przypomnieli i ręka Cesarstwa postanowiła pokazać, że pamięta o wszystkich swoich pionkach – i każdego gotowa wezwać, jeśli tylko będzie taka okazja. Zebranie klamotów nie było jakoś nadmiernie kłopotliwe. Przed tobą kilka dni podróży morskiej, ale przynajmniej bezpiecznej. Słyszałeś? Cesarstwo bardzo zuchwale walczyło z piractwem! Ryuzaku no Taki jak i Hyuo nie miewały większych kłopotów z tymi bydlakami gotowi posłać każdą łajbę na dno tylko dla pieniędzy. Dziś te wody były naprawdę bezpieczne.
Port powitał cię chłodnym podmuchem, choć w porównaniu z klimatem Hyuo – orzeźwiającym. Ptaszyska skrzeczały nad gniazdami, masztami i flagami łodzi o kolorowych żaglach, pozwijanych, stacjonujących w porcie. Nic nowego. W sercu każdego człowieka drzemała ponoć taka tęsknota, którą porównać można było tylko do tęsknoty za morzem. Wydaje ci się, że jej nie ma, że zniknęła na zawsze, przygnieciona codziennymi zajęciami, troskami i westchnieniami na zmianę z radościami. Ale ta tęsknota tam jest. Odzywa się w najbardziej niespodziewanym momencie i przypomina (ze zdumieniem), że nie powiedziała jeszcze swojego ostatniego słowa. Męcz się z nią dalej, bo nie odejdzie. Widzisz już za tym bezkresem swój dom, Tohaku? Dostrzegasz tam, na samym końcu, gdzie już nie wiadomo, co jest niebem, a co wodą, zarys wysp..?
Yuki Ayamoto stał w porcie, wyróżniając się w tłumie, przed jednym z okrętów. Pocierał nos, pewnie ciągle go swędział. Alergia – jak nic. Albo ktoś go tak intensywnie wspominał, że nie miał biedak chwili nawet spokoju. Mysie włosy, ciemne oczy, przeciętny wzrost – i ta blizna. Cholera, no pewnie skaleczył się przy goleniu..! Krótka historia o kimś, jak ktoś wyróżnia się pomimo tego, że nie wyróżniało go nic: oto więc szata czyniła człowieka. Aaa, widzisz, na co dzień znajdą się jakieś mądre mądrości! A może to jednak blizna prosto z Kami no Hikage. Oczy mężczyzny odnalazły i ciebie, kiedy odszukałeś statek płynący akurat do Hanamury. Tak, tak, oto i on – wspaniała barka opatrzona Cesarskim symbolem, płatkiem śniegu. Czy raczej – kwiatem kamelii, jak to lubili mówić. Gówno tam, kamelii im się zachciało… Każdy wieśniak przecież widział, że to płatek śniegu, a nie żadna kamelia.
- Yuki Tohaku? – Zapytał ze zdumieniem, kiedy cię zobaczył. Nie było błysku inteligencji w tych oczach, pewnej koniecznej lotności umysłu, powiewu… niewiele tam było. Życie, szczerość, prostota – ale na pewno nie głęboka inteligencja, która sprawiłaby, że chociaż na moment pomyślałbyś o sobie samym gorzej niż o nim. Mężczyzna zreflektował się i zasalutował. W końcu – nadal był na służbie. - Jakbym wiedział to bym… sam nie szedł. – Spoczął, świadom tego, że ma przed sobą kogoś równego rangą, to i nie musi czekać na komendę „spocznij”, jak każdy dobry żołnierz.
- Włazić na pokład, bo ruszamy! – Rozległ się okrzyk ze statku.
Niedługo potem okręt ruszył. Parę dni później, po spokojnym falowaniu morza, które kołysało gości do snu, a marynarzy zmuszało do ciągłej pracy przy linach, żaglach, kole i "refowaniu bukszprytu", mogłeś zejść na ląd już po stronie Cesarstwa.
- To... powodzenia! - Mężczyzna uśmiechnął się do ciebie, ośmielony nawet twoją obecnością, nawet pomimo szlachetnej postawy gbura, jaką sobą prezentowałeś.

[Tohaku]

Bawmy się w stawianie pytań, bawmy, bo bawię się doskonale. Czy ignorancja bywa zbawienna? Nie wiemy nic. Amator i profesjonalistka, tak skrajnie wypowiadający się o wilkach — brutalnych, krwiożerczych bestiach, które nie lubią się z pumami. Amator i profesjonalistka, którym się wydaje, że mogą jakkolwiek zrozumieć otaczający ich świat. Sztuką poznawania jest wyciąganie wniosków i część z nich na pewno jest trafna, ale tak naprawdę gówno wiemy o przyrodzie. Raz po raz wmawiamy sobie zamiłowanie do nauki, raz po raz wmawiamy sobie, że możemy wiedzieć wszystko, o ile wystarczająco się do tego przyłożymy. Pragmatycznie stwierdzamy, że nie, człowiek człowiekowi nie może być wilkiem lub tak, właśnie tym dla niego jest. W tym właśnie wypadku ignorancja jest zbawienna, chroni nas od brutalnej prawdy, że nawet nasze ludzkie, potężne umysły nie są w stanie całkowicie zrozumieć żadnego zwierzęcia. No bo jak wyjaśnić to, że nawet zbity pies lgnie do swojego właściciela, a większość kotów to wredne skurwysyny? Jak wyjaśnić to, że pytanie "co było pierwsze" podjudza filozofów od setek lat i gdy już wydaje się, że doszliśmy do konsensusu, niewinne pisklę dostarcza kolejnych poszlak, które wskazują, że nie, jednak się mylimy. O tak, zdecydowanie lubimy się oszukiwać. Czy Ty, czy ja, czy Tohaku, każdy człowiek żyje w swoim malutkim, ograniczonym świecie, gdzie niezależnie od starań patrzymy na świat subiektywnie. Dla mnie gatunek ludzki nijak przypomina ten wilczy, dla Ciebie wręcz przeciwnie, dla ciemnowłosego coś pomiędzy. Tak to już jest z egoistycznymi istotami przekonanymi o swojej wyższości nad wszystkim, co je otacza. To ja jestem panem i to mnie natura powinna się kłaniać, pamiętasz? Natura będzie taka, jak ja ją opiszę, bo — choć nigdy tego nie przyznam przed sobą ja, człowiek, gatunek doskonały — nie potrafię jej w pełni zrozumieć i desperacko szukam anegdot, metafor, które pomogą ukryć moją ignorancję. Właśnie dlatego jestem tak wspaniały. Zamiast pozostawać niezmiennym jak otaczająca mnie natura, szukam sposobów, by ją opisać, dążę do poznania świata nieświadomy tego, jak płonne są te starania. Łamię ściany, Kochana, ale tylko po to, by za nimi napotkać jeszcze wyższe, a potem jeszcze, jeszcze, aż do nieba. Nie jestem ani trochę ostrożny. Wparowuję z butami w naturę tak jak Tohaku wparowuje z butami w swój las. Ale siedemnastolatek jest krótkowidzem, nie dostrzega ciemnych mas majaczących w oddali i trujących jego ogródek. Jak każdy człowiek jest przekonany o swojej nieomylności i podlewa tę część umysłu, która mu akurat odpowiada. Tę, która cały czas podszeptuje, że tak, spokojnie, jesteś zdrowy, kierowana diabelskimi podszeptami swoich braci.
No i ten cholerny baobab, który przykuwa uwagę swoim ogromem i nie pozwala dostrzec tego, co naprawdę istotne. Ten baobab, który nie pozwala cieszyć się Ryuzaku no Taki, zdrowym klimatem i nowobogackim przepychem. Ten, który oprócz ogromnych liter głoszących ów dumne słowo "MISJA", po drugiej stronie, drobnym druczkiem wyrytą ma "tęsknotę". Bo i tu ciemnowłosy się oszukiwał. Wmawiał sobie, że zaczyna się odnajdywać w Mieście Kupieckim, że to właśnie tam pozbędzie się demonów przeszłości i odbuduje zszarganą głowę. Niestety nie ma tak łatwo, mój przyjacielu. Twoje serce jest na Wyspach, tam, gdzie niech żyje cesarz Natsume i tam, gdzie niech zdycha bojówka i zębate skurwysyny. Tyle szkód wyrządziły ci te miejsca, więc dlaczego tak bardzo do nich ciągniesz? Czy już aż tak zamarzłeś, że każda dodatnia temperatura jest dla ciebie udręką? Tak bardzo chciałbym, żebyś mógł mi odpowiedzieć, Kochany, bo sam jestem wszechwiedzącym narratorem tylko na pokaz. Nie wiem, co krąży w twojej lodowatej główce, nie wiem co szumi w lesie, który tęskni za byciem tundrą.
Orzeźwiająca bryza pachniała jak Hyuo. Miejsce, które zdefiniowało całe życie Tohaku aż do momentu, gdy wyruszył on na kontynent, by zasięgnąć informacji i poczynić pierwsze kroki w kierunku zemsty. Dzieciństwo, które zostało zamazane przez śpiączkę i pozostały po nim tylko niewidoczne plany. Czy dalej tęsknił, czy dalej pamiętał rodziców? Nie wiedział. Za to ja wiem, że została tylko malutka ranka, uwięziona gdzieś na dnie zmęczonej duszy. Trauma bardzo brutalnie wymazała to, o czym mógłby pamiętać, to, co mogłoby pomóc nie żyć w ułudzie i rzeczywiście poradzić sobie z zarazą trującą jego las. A mimo to tęsknota za Wyspą pozostała. Tęsknota za tym nieprzychylnym klimatem, w którym mogli przeżyć tylko najsilniejsi; tam, gdzie nawet nie miał czasu myśleć o swoich lękach, bo zostałby daleko w tyle, a wygnany człowiek zazwyczaj zdychał z głodu.
Tymczasem zwyczajność przebiła się przez różnorodność tuszy krzątającej się po porcie. To właśnie ta nijakość szeregowego wyróżniała się najbardziej pośród krzykliwych żagli, potężnych statków i ekstrawaganckich kupców, przechadzających się tu i ówdzie. Obecność Nikogo Numer Jeden w tym miejscu jakby przypieczętowała to, że rzeczywiście był śmieciem nic nie znaczącym pionkiem w armii Cesarstwa. Kilka dni podróży tylko po to, by wręczyć Nikomu Numer Dwa telegram i już go nie ma, żadnych innych spraw do załatwienia. Tak się przynajmniej wydawało Tohaku, bo jednostki na najniższym szczeblu lubią uważać się za kogoś wyjątkowego, gdy są imiennie wywołane. Równie dobrze mężczyzna mógł mieć znacznie ważniejsze sprawy do załatwienia w mieście kupieckim i tylko przy okazji zawitał do ciemnowłosego Dōkō. Było to zresztą rozwiązaniem dość prawdopodobnym, bo po głębszym zastanowieniu plaga szczurów nie była aż tak palącym problemem — gdyby była, załatwiłby to ktoś na miejscu, nie fatygowaliby się za morze, by ściągnąć jakiegoś śmiecia żołnierza.
No, ale brak lotności w oczach mężczyzny tylko utwierdził siedemnastolatka w swoim cokolwiek narcystycznym przekonaniu. Chwila zawahania przed salutem zadziałała podobnie. On nie popełnił tego błędu. Gdy tylko szeregowy zawiadomił go słowami, że oto również go spostrzegł, młodzieniec wyprężył się jak struna i zasalutował na chwilę, spocząwszy tuż po rozmówcy.
— Bez obaw, nie planowałem wybierać się do Cesarstwa, więc wasza wiadomość nie spełzła na marne — odpowiedział prawie uroczystym, a na pewno wojskowym tonem. To aż zabawne, jak bardzo musztra wpływa na ludzi, nawet tak stosunkowo młodych.
Na zawołanie kapitana wszedł na pokład, rozkoszując się delikatnym chybotaniem, za którym tak tęsknił. W przeciwieństwie do nielicznych, mniej szczęśliwych mieszkańców Wysp, Tohaku nie miał choroby morskiej i cała podróż minęła mu bardzo przyjemnie, a wręcz melancholijnie. Wciąż przekonany o swej wyższości jako tako unikał towarzystwa Nikogo Numer Jeden, dlatego nie dane im było osiągnąć jakiejś bliższej relacji. Ot, parę neutralnych słów zamienionych tu i ówdzie, bez głębszych dywagacji nad czymkolwiek bardziej ambitnym niż pogoda czy okrętowa strawa.
Pierwszy krok od dłuższego na cesarskich ziemiach wydał mu się wręcz uroczysty. Fala wspomnień w przeciwieństwie do fal morskich sprawiła, że ciemnowłosemu zakręciło się w głowie, a "tęsknota" wyryta w baobabie prawie przedostała się na stronę drugiego wielkiego napisu. Zapytany nie wiedziałby pewnie, dlaczego tak kochał swoją ojczyznę. Czy to wrodzony, czy wyuczony patriotyzm? Wszak Cesarstwo powstało dopiero niedawno. Niemniej widać z jaką łatwością miłość zwyciężała nad nienawiścią. Choć nie zgadzał się z członkostwem Hōzukich, szczególnie, że poprzedni Cesarz był z tego samego rodu, co młodzieniec, to jednak był gotów oddać życie za swoją nową ojczyznę.
Szczelnie opatulony ubraniem napawał się kantańskim klimatem, całym sobą chłonąc ten przejmujący chłód i zapach morza. Choć szkolił się na Hyuo, tu również czuł się jak w domu. Czas ponownie odwiedzić Hanamurę. Był tam już kilka razy i zawsze w celach służbowych, więc czas najwyższy dołożyć kolejną cegiełkę. Tym razem jednak był już żołnierzem, który miał wykonać swój obowiązek, a nie tylko się szkolić pod okiem rygorystycznych, zahartowanych mentorów. Teraz sam sobie był nauczycielem i tylko od niego zależało, czy nie zawiedzie Cesarstwa. Z taką myślą skinął głową Ayamoto.
— Dziękuję i niech wiatry Hyuo cię prowadzą — odpowiedział uroczyście i czym prędzej ruszył w drogę, jakoś chcąc uniknąć towarzystwa szeregowego. Teraz chciał być sam ze swoimi myślami, obok skupienia na zadaniu cieszyć się tym, że dano mu pretekst, by wrócić na Wyspy. Pierwszy przystanek — strażnica.
— Dōkō Yuki Tohaku, na służbie. Poszukuję Yuki Hitomiego, żeby się zameldować i zadać kilka pytań dotyczących mojego zadania! — Takie słowa spotkają każdego, dopóki nie uda mu się znaleźć głównodowodzącego operacją, a gdy to się uda, przejdzie do sedna, powitawszy swojego przełożonego i zameldowawszy, że stawił się na wezwanie. Oczywiście będzie stał na baczność dopóty, dopóki nie usłyszy rozkazu, by spocząć.
— Przede wszystkim chciałbym się dowiedzieć czy jest jakaś mapa lub punkt orientacyjny, które pomogą mi jak najszybciej namierzyć odpowiedni budynek. Oprócz tego zastanawia mnie, co wiemy o wspomnianym Tatayushim Otomaru. Czy jest ktoś, komu mógłby przekazać pieczę nad magazynem? Co wiemy o gangu, do którego należał? Czy są jakieś utrudnienia, których mogę się spodziewać podczas pracy? — Mniej więcej takie zagadnienia poruszy, stylistycznie przerabiając je w zależnie od tego, jak potoczy się rozmowa. Cały czas utrzyma kulturalny, profesjonalny ton. Można by się spierać, że po prostu będzie zawracał dupę, ale wszystko, co pomoże jak najlepiej i jak najsprawniej przysłużyć się Cesarstwu będzie dla niego sporą pomocą.

---

Dokąd: Kantai
Czas podróży: 30 minut łódką [dotarcie do celu 17.05.20 o godzinie 14:02]
Środek transportu: łódka [-100 Ryō]