Szlak transportowy

[Asaka]

- Chyba dobrze – odpowiedziała dość niemrawo na wesołe (? huh) pytanie Shikiego odnośnie krów, nim ruszyli dalej w stronę Ryuzaku no Taki. Jej krowy, tak? Nie ich, tylko jej. Powstrzymała się jednak od komentarza, bo wiedziała doskonale, że będzie niemiły i tylko popsuje im obojgu humor jeszcze bardziej. Potrafiła taka być. Szukać zaczepki, kłótni, chociaż na to Shikarui był akurat dość odporny. Tyle, że każdemu końćczy się cierpliwość, a Asaka jak raz postanowiła się ugryźć w język.
Przez dłuższy czas szła w milczeniu. Nie chciała rozmawiać o niedawnym spotkaniu, nie chciała rozmawiać o Toshiro. Właściwie to o krówkach też nie chciała już rozmawiać. W ogóle nie chciała się odzywać, więc szła nachmurzona, ze skupieniem na twarzy, trzymając sznurki i krowy blisko siebie. Myślała. O wielu rzeczach. O domu, o niedawnych wydarzeniach, nerwach, smutkach. Złościach. Myślała też o tym, że jeśli teraz nie porozmawia z mężem o sytuacji w Midori, to nie porozmawiają o tym do czasu, aż nie będą znowu w Daishi. Bo mieli zamiar wynająć woźnicę z wozem, a woźnica z wozem równa się dodatkowa para oczu i uszu. A to nie była jego sprawa. Tak jak sprawą Toshiro nie było co będą robić i dokąd się udadzą, a jednak Shikarui uznał, że trzeba go poinformować. Asaka nie miała mu – to znaczy Nishiyamie – nic do powiedzenia. I tak się zamyśliła w tym wszystkim, że jednak nie odezwała się do Shikiego bardziej, niż z krótkim:
- Naprawdę? A co on tutaj robił z maską na twarzy? Nadęty burak – to było ledwie mruknięcie pod nosem, ale czarnowłosy i tak pewnie usłyszał co tam mamrotała niezadowolona.
Zdołała się mniej-więcej rozeznać co jest gdzie w mieście i gdy Shikarui poszedł zostawić swoją wiadomość dla Toshiro, w którą ona nie chciała być absolutnie mieszana, sama skierowała się z krówkami do stajni. Tam z dość groźną (bo zmęczoną emocjami) miną wynajęła wóz z woźnicą dla dwóch krówek i dwóch osób. To był jeden z tych momentów, kiedy Asaka nie była w nastroju do słuchania bajery woźnicy i gdy widział, że nie ugra ceny z nadwyżką, doszli do porozumienia na coś standardowego. Nakupiła jeszcze jedzenia dla muciek i zostało jej poczekać na powrót męża.
Zapakowali się na wóz i w końcu przyszło im opuścić Ryuzaku no Taki. Długo nie byli w domu. Za długo jeśli by ktoś ją zapytał o zdanie.

Dokąd: Daishi
Czas podróży: 1h 15 minut
Środek transportu: kuń z wozem (-50 ryo x2)

[z/t] + Shikarui

[Tohaku]

Podróż do brzegów Ryuzaki no Taki przebiegła sprawnie. Od małego przyzwyczajony do morza, chłodu i wilgoci, Tohaku zniósł długą przeprawę godnie i spokojnie. Dłuższą niż zwykle, a to przez wojnę pomiędzy regionami Midori i Kaigan, do którego brzegów zarówno on, jak i załoga statku, woleli się zanadto nie zbliżać. Podobnie zresztą postąpił już na lądzie. To, że główny szlak transportowy przecinał krainę na wskroś, z dala od zwaśnionych rodów, to tylko mile widziany zbieg okoliczności.
Zbieg okoliczności, który okazał się zbawienny. Kolejne zderzenie z rzeczywistością nieco zmaltretowało hipochondryczny organizm młodzieńca, nieprzyzwyczajony do cieplejszych klimatów. Codzienny ubiór był przekleństwem nawet na szlaku, a co dopiero gdyby musiał przedzierać się przez te gęste, duszne lasy. Na samą myśl o tym coś go kłuło w boku, dlatego czym prędzej odpędził ją od siebie i maszerował równo, co jakiś czas przystając na tę czy ową potrzebę fizjologiczną.
Po kilku dniach jego umysł nawiedziła jedna z pierwszych w jego życiu myśli o pozbyciu się bluzy i narażeniu delikatnej (czyżby?) skóry na wpływ świata zewnętrznego. Powiedział sobie, że jak kolejny dzień będzie równie upalny (dla kogoś, kto mieszkał całe życie na Wyspach, "przyjemne ciepło" jest nie lada gorącem), to będzie zmuszony zaryzykować i pozbyć się choć części ubioru. Na szczęście uratował go kolejny zbieg okoliczności — ulewa. Mocniejszy niż zwykle wiatr w połączeniu z siekającym deszczem skutecznie wyparł znużenie i wsiąkł nowe siły w Tohaku, którego wciąż dzieliły dwa, może trzy dni drogi od celu — osady Ryuzaku no Taki. Osady, która miała być pierwszym krokiem na jego drodze.

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
1/15

[/center]

Rytmiczny szum uderzających kropli deszczu byłby niemal jak kołysanka dla uszu Tohaku. Gdyby to były tylko jego dźwięki. Zobaczył piorun, dopiero potem usłyszał grzmot. Na szkoleniu wspominali, że tylko jak oba zjawiska występują razem to można uznać, że jest się w samym środku burzy. Albo przynajmniej tam, gdzie odbywała się prawdziwa orkiestra, nie tylko werble deszczu. Ten zresztą zdecydowanie przyspieszył na tempie i intensywności melodii, z niemal kołysanki do tempa marszowego.
I nagle wśród tych dźwięków, równy krok butów. Wojskowy sznyt i elegancja. Oto idą ci, do których chętny był się zbliżyć na odległość oddechu, tak aby towarzyszyć w jego odpływie. Nie widział całych twarzy lecz dostrzegł znajome zęby. Wyszczerzone w komicznych uśmiechach szyderczo „patrzyły” na ciebie. Ale przecież, to nie pierwszy raz to widziadło stało przed tobą. Byłeś przecież w drodze do Ryouzaku no Taki, a nie na Hyuo. Było to też cztery lata temu. Jak miejsce i czas się nie zgadzają to przecież treść też nie może. „To tylko sztuczki twojego umysłu” przywołałeś wspomnienia, które jak mantrę wpajali ci podczas twoich szkoleń, byś nie poddawał się swoim tendencjom. Na koniec widzenia poczułeś się mokry, do ostatniej nitki wielowarstwowego stroju, który miał cię przecież chronić i przed tego rodzaju doświadczeniem, ale zawiódł. Błysk! Kolejny piorun uderzył i wizja rozmyła się przed twoimi oczami jak mgła rozwiane przez wiatr. Zza sylwetek rzeźników dostrzegłeś na horyzoncie swój dom.
Piękne ci sprawił pożegnanie przed dalszą drogą. Trzask! Dźwięk grzmotu niósł się po otwartym terenie bardzo szybko. Centrum tego wietrznego chaosu zbliżało się do ciebie, coraz mniejsza odległość pomiędzy wystąpieniami o tym świadczyła. Zresztą sam deszcz z przyjemnego ochłodzenia zmienił się w utrapienie. W tym odcinku szlaku nie było za dużo otwartych zabudowań, które mogłyby posłużyć za schronienie. Przez deszcz jednak przed sobą był zarys okrytej budki. Kapliczka? Za daleko by stwierdzić.

[Tohaku]

Początkowo zadowolony z deszczu i wichury Tohaku po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że pogoda zaczyna wygrywać coraz to żywszą arię. Od oszczędnego adagio, pojedynczych nutek, gdy chmury dopiero zaczęły płakać, przez szybsze moderato, gdy rozhulało się na dobre, aż po zabójcze prestissimo, które miało rozpętać się już za chwilę. Ciągły, równy marsz zmienił swój status z "rozsądna opcja" na "niemożliwe", gdy armageddon został przypieczętowany przez uderzenie pioruna.
I nagle wśród tych dźwięków, równy krok butów. Wojskowy sznyt i elegancja, gdy psychika siedemnastolatka po raz kolejny szła spuścić mu wpierdol. O ile tama utrzymująca wspomnienia w ryzach nie runęła całkowicie, to musiała się w niej pojawić dość spora dziura, gdy wraz z tak namacalnymi widziadłami w jego głowie po raz kolejny odegrały się trauma... bojówka ...tyczne przeżycia. Serce, stęsknione wrażeń, znacznie przyspieszy... koszmar ...szyło swój bieg. Gruczoły potowe nieświadomie wyra... okrucieństwo ...biały nadgodziny, tak że mantra wpajana podczas szko... Hōzuki? ...leń zlała się z wręcz groteskową w stosunku do sytuacji myślą. Czy to jeszcze deszcz, czy już tyl... skurwysyny ...ko zimny pot? Cała gama wspo... pożar, cud ...mnień przewaliła się przez organizm Tohaku, depcząc wszystko na swojej drodze. Niespodzie... infekcja ...wany atak wytrącił zazwyczaj opanowanego bruneta z równowagi na tyle, że zębata wizja jeszcze przez chwilę majaczyła w jego siatkówce, nawet po... okład, OKŁAD ...tym, jak domniemanie zniknęła.
Zniknęła tylko po to, by wydrzeć kolejne wspomnienie z głębin strapionego umysłu. Bojówka. Koszmar. Okrucieństwo. Hōzuki? Skurwysyny! Pożar. Cud. Infekcja. Okład. OKŁAD! Grało w rytm siekającego deszczu, gdy dom, wciąż w pełni wyremontowany (nigdy nie odważył się odwiedzić jego ruin), postanowił po raz enty puścić mu oczko. I dopiero po kilkunastu sekundach od jego zniknięcia, Tohaku wrócił do żywych. Do chłodnego już ciała (przeziębienie? przeziębienie?) dołączył chłodny umysł, gdy starał się zorientować w swojej sytuacji. Budka, las. Dwie pierwsze myśli, z których ta pierwsza wydawała się nieco podejrzana, ale znacznie bardziej kusząca, niż nocowanie w lesie – siedlisku zarazków samych w sobie i zarazków przenoszonych przez zwierzęta. Zdesperowany i przemoczony nie zwlekał zbyt długo z decyzją. Przymknął oczy, uniósł dłoń, zebrał chakrę i już po chwili w wilgotnym powietrzu zmaterializował się lodowy parasol, na którego rączce zacisnął obie dłonie. Choć trochę osłonięty przez deszczem i wciąż delikatnie kąsany odpływającymi (niczym Hōzuki) wspomnieniami, czym prędzej ruszył w stronę budynku majaczącego w oddali.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
3/15

[/center]

Ciemne chmury na niebie przysłoniły resztki słońca. Zapowiadało się bardzo ciemne popołudnie. Poczułeś w koniuszkach znajome mrowienie, kiedy twoja życiowa energia opuszczała twoje ciało. Powoli krople deszczu krystalizowały się i pozwalały formować zgodnie z twoją wolą. Uformowanie kształtu zajęło ci może trzy głębsze oddechy, zanim efekt był zadowalający w twojej ocenie. Efekt końcowy jednak nieco odbiegał od idei. Rączka zimna i śliska, zaś sam parasol był dość ciężki.
Dźwięki kropel uderzające w lodowy konstrukt przypominały ci, że na zewnątrz tej prowizorycznej osłony było dużo gorzej. Ciemno wszędzie, zimno wszędzie… Aż się ciśnie pewne pytanie. Trzymany lodowy parasol specjalnie dłoni też nie ogrzewał i po jakiejś dłuższej chwili dane było odczuć drętwiejące palce.
Szybki marszowy krok, w tempie przypominającym upiorne mary pozostawione za sobą. To nie tak, że coś musiało ci o nich przypominać. Zbliżając się do celu – zadaszenia - zacząłeś dostrzegać coraz wyraźniej kontury swego celu. Szeroka na kilka metrów obudówka kapliczki poświęconej bóstwom.
Gdy już stanąłeś na granicy sacrum i profanum dojrzałeś co znajduje się po drugiej stronie. Światło dawały zapalone, grube świece rzucające blask na wysoką, pionową, kamienną tablice na której wyryte były głęboko słowa Amenominakanushi. Przed nią leżały złożone jej ofiary z ryżu, ryb i zboża. Wszystko to wydawało się być obleczone delikatnym dymem z kadzielnicy. Delikatny zapach mieszanki ziół i olejków eterycznych wniknął do twoich nozdrzy niepowstrzymany przez twoją maskę. I dawały dziwne uspokojenie. Te wszystkie czynniki oraz ten najważniejszy – było tam sucho. Były bardzo zachęcające dla każdego, komu choćby tej ostatniej rzeczy brakowało. Miejsca by się schronić było dość.

[Tohaku]

Gwałtowna zmiana pogody mocno ułatwiła zadanie młodemu Dōkō. O ile w normalnych warunkach skrystalizowanie relatywnie skomplikowanego kształtu zajęłoby mu nawet do kilkunastu sekund, to tym razem wilgoć powietrza i szalejący deszcz pomogły zamknąć temat już w kilka chwil. Dopiero gdy zacisnął dłoń na wytworzonym parasolu uświadomił sobie, że z Hyuo nie zabrał rękawic. Delikatny przypływ zdrowej autoagresji (tudzież nawałnica pchnięta wiatrem) oblał jego ręce, a z nowo powstałego stresu delikatnie zaczęło mu się kręcić w głowie. Jak mógł zapomnieć o tak ważnym przedmiocie? Nie dość, że praktyczny, to jeszcze chroniący zdrowie. W końcu dłonie to dosłowna siedziba wszelkich zarazków, które tylko czekały, by zainfekować hipochondryczny umysł. Przez chwilę szedł ponuro, z nieco mocniej bijącym sercem, gdy przez jego głowę przelatywały najczarniejsze wizje chorób, których mógł się nabawić przez swoją głupotę. Nawet zwyczajne przeziębienie od parasola, który już po kilkunastu krokach zaczął mu mrozić palce i zmuszać do zmieniania co jakiś czas dłoni, w której go trzymał.
Na szczęście miarowe uderzanie grubego deszczu o twardą górę tego przedmiotu pozwoliło choć trochę uspokoić skołatane myśli. Swego rodzaju medytacja, gdy maszerując wsłuchiwał się w ten kojący dźwięk sprawiała, że nieco spychał negatywność na dalszy plan. Typowy mieszkaniec Hyuo podziękowałby pewnie w tym momencie Watatsumiemu za zesłanie na niego tego życiodajnego daru, ale Tohaku nie wierzył w bogów odkąd wybudził się ze śpiączki. Co prawda można było się sprzeczać, że powinien im dziękować za to, że przeżył mimo tak ciężkiego stanu, ale zdecydowanie bardziej ich nienawidził za to, jak wiele mu zabrali. Fakt, wciąż starał się respektować tradycje, coby zyskać w oczach starszyzny rodu lub po prostu jako żołnierz, ale szacunek i wiara były w tym wypadku całkowicie odmiennymi konstruktami.
Dlatego wydało mu się to niemalże ironiczne, gdy pośród tych rozmyślań dotarł do celu, przemoczony i zmarznięty, ale już znacznie spokojniejszy niż kilka minut temu. Amenominakanushi. Nigdy nie słyszał tej nazwy, ale niemalże rytualne świece, woń unosząca się w powietrzu i złożone przedmioty w sposób oczywisty sugerowały, że jest świątynia poświęcona jakiemuś — prawdopodobnie pomniejszemu — bóstwu.
Przesadnie ostrożny umysł siedemnastolatka w pierwszym odruchu zasiał ziarno niepewności. Taka kapliczka mogła być rzeczywiście miejscem kultu, ale mogła równie dobrze być zwyczajną pułapką na nieostrożnych podróżnych. Na tym jednak skończyła się niepewność, bo wizja przeczekania armageddonu w nieco cieplejszym, suchym miejscu, była zbyt kusząca. Odstawił parasol przy wejściu (w końcu mógł się jeszcze przydać) i wszedł do środka, zaciągając się delikatnie przyjemnym, ale przy tym nieco inwazyjnym zapachem kadzidła. Z czystego odruchu i szacunku do losu, który najwidoczniej się do niego uśmiechnął, skłonił się delikatnie przed prowizorycznym ołtarzykiem złożonym z kamiennej tabliczki i złożonej przed nią ofiary, i dopiero po tym jął rozglądanie się po pomieszczeniu. Prewencyjnie szukał czegokolwiek, co było jakkolwiek podejrzane i niepasujące do tego miejsca, jednocześnie zastanawiając się nad swoim kolejnym krokiem.
Ostatecznie były dwie opcje. Mógł posłuchać swojego hipochondrycznego umysłu i pozostać w mokrych ubraniach, zwyczajnie przeczekując burzę, i tak właśnie zrobi, jeżeli temperatura w kapliczce okaże się jedynie niewiele wyższa niż na zewnątrz. Jeżeli jednak pomieszczenie będzie wystarczająco ciepłe (a mieszkańcom Morskich Klifów wiele nie potrzeba), to chłodna logika wygra z paranoją i Tohaku rozbierze się do bielizny, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Po pierwsze nie wyziębi się od mokrego, lodowatego ubioru, a po drugie wysuszy go na tyle, na ile się da przed dalszą podróżą. W tym wypadku wizje chorób atakujące jego umysł będą stanowczo odpierane przez wytłumaczenie, że w świętym miejscu zaraza to rzadkość i znacznie bardziej prawdopodobne byłoby przeziębienie się od mokrego odzienia niż rozchorowanie od pozbycia się go.

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
5/15

[/center]

Wewnątrz kapliczki było subiektywnie ciepło dla młodego członka klanu Yuki. Decyzja o zdjęciu mokrego ubioru okazała się być dużo bardziej rozsądna niż pozostawanie w nich i narażenie się na wyziębienie organizmu, albo co gorsza jakieś zapalenie płuc.
Kiedy w końcu siedział otoczony przez świece i kadzielny dym mógł pozwolić sobie na to, by bardziej przyjrzeć się wnętrzu małej kapliczki. Wszystkie zebrane w tym miejscu przedmioty opowiadały pewną historię. Ryż z wbitymi pałeczkami świadczył o żałobie, jakiś wyznawca tego zapewne pomniejszego bożka musiał złożyć tutaj swą ofiarę w tej intencji. Ryba, była typową ofiarą dziękczynną, typową również dla Hyuo, gdzie tak tamtejsi rybacy „rozliczali” się z bóstwami w ramach pomyślnych połowów. Kilka kłosów pszenicy zaś tyczyło się prośby o owocne zbiory. Zbliżała się jesień i trzeba było przekonać kapryśnych bożków do zakasania rękawów i pomocy w tym trudnym okresie zamykającym się wraz z pierwszymi płatkami śniegu.
Z rzeczy dziwnych natomiast była kadzielnica. Bogato zdobiona, przyczepiona do łańcuszków wyraźnie nie była formą ofiarą. Ktoś ją tutaj musiał zostawić i to w sumie niedawno, skoro jeszcze wydobywał się z niej dym. Rozglądając się po zapalonych świecach, które przecież ktoś musiał rozpalić. Nie zdarza się raczej tak, że na środku traktu, ni stąd ni z owąd było tyle żywego płomienia. Świece również były stosunkowo świeże, niedawno wymieniane.
Błysk i grzmot przerwały twoje rozmyślania nad stanem tego nietypowego miejsca. Jak światło pioruna zniknęło przy wejściu do twego schronienia zarysowała się ciemna sylwetka. Kiedy tylko zbliżył się do źródła światła i ciepła z której sam korzystałeś dostrzegłeś, że nosi szeroki, słomkowy kapelusz i podpiera się kosturem. Mnich ociekał wręcz wodą, ale jego wyraz twarzy był zupełnie inny od twojego. Szeroki uśmiech widniał na jego twarzy.
- Dobry wieczór. – Odezwał się wyjątkowo wysokim głosem jak na mężczyznę, - Wspaniała pogoda, nieprawdaż? – Po tym jakże absurdalnym stwierdzeniu przekroczył granice kapliczki i złożył ręce w modlitewnym geście. Pochylił się nieco przed tablicą Amenominakanushi i wypowiedział kilka słów modlitwy przymykając oczy.
- Pierwszy spośród tych, którzy nadeszli. Dziękuje Ci za nowe doświadczenia, nowe czyny i nowe możliwości. – Otworzył jedno oko spoglądając na ciebie, po czym się wyprostował. – Znajdzie się dla mnie miejsce?

[Tohaku]

Tohaku zdecydowanie nie chciał nabawić się zapalenia płuc. Słyszał zbyt wiele o tej wyniszczającej chorobie, z którą ledwo i nie zawsze skutecznie radzą sobie tylko najlepsze szpitale i medycy na świecie. Na samą myśl jego ciała przeszedł przejmujący dreszcz i sam sobie pogratulował roztropności w pozbyciu się ubioru. To jednak złożyło się na scenę dość groteskową. Ot, świątynia jakiegoś nieznanego mu bóstwa i on, siedzący wśród świec i otumaniającego zapachu, w samej bieliźnie i masce, które zresztą też były przemoczone, ale nie na tyle, by zaryzykował zdjęcie któregoś z nich. O ile już teraz balansował na krawędzi szacunku, o tyle po pozbyciu się ostatnich części garderoby zwyczajnie runąłby w przepaść profanacji.
Ostatecznie zaskakująco przyjemne ciepło, które jeszcze poprzedniego dnia tak wyklinał, zatarło lwią część negatywnych myśli i pozwoliło z czystym umysłem rozejrzeć się po pomieszczeniu. Pomieszczeniu, które pomimo wstępnych wątpliwości, nie odznaczało się prawie niczym podejrzanym. Po głębszych oględzinach nawet ofiarę zweryfikował bez trudu — ot, żałoba, ot, dziękczynienie, ot, prośba. Jedynymi niecodziennymi rzeczami, która przykuły jego uwagę, były kadzielnica i świece. "Na oko" oceniał, że południe wybiło już jakiś czas temu, czyli deszcz hulał dobre kilka godzin, a mimo to zarówno kadzidło, jak i świece, były relatywnie świeże. Oparł przedramiona na podkulonych kolanach, a brodę na przedramionach i miał zamiar pogrążyć się w rozmyślaniach, coby wyjaśnić tę osobliwą sytuację, ale ostry grzmot skutecznie zatamował jego proces myślowy.
Odruchowo obrócił głowę w stronę wejścia i równie odruchowo położył dłoń na leżącej tuż obok kaburze, gdy zamajaczył tam cień. Pozornie obojętny, przenikliwy wzrok momentalnie zmierzył mnicha, gdy tylko ten zbliżył się na tyle blisko, by oświetlały go te jakże tajemnicze świece. Pierwsze wrażenie zrobił na tyle dobre, że Tohaku zdjął dłoń z kabury, ale mimo to nie tracił czujności, szczególnie po tym, gdy absurdalne stwierdzenie nieco wybiło go z rytmu.
— Niech wiatry Hyuo cię prowadzą — odpowiedział tylko na powitanie przytłumionym przez maskę głosem, prawie nieświadomy tego, że przecież znajdował się już poza ojczyzną. Normalnie pewnie już po kilku sekundach zauważyłby swój błąd, ale obecna sytuacja była tak abstrakcyjna, że nawet nie przeszło mu to przez myśl.
Czujnym wzrokiem śledził postępowania duchownego niczym zwierzę zapędzone w ślepy zaułek. Mięśnie były delikatnie napięte, coby móc odpowiedniego zareagować, gdyby tamten okazał się jednak nie mieć pokojowych zamiarów, ale starał się nie dać po sobie poznać, że jest gotowy do ewentualnej konfrontacji. Tak samo ukrywał delikatne, ledwie wyczuwalne zaciekawienie, gdy tamten odmówił swoją modlitwę i tak samo ukrywał delikatne, ledwie wyczuwalne skrępowanie, gdy przypomniał sobie, że siedział tam tylko w mokrych majtkach i masce.
Nie odpowiedział na pytanie, a przynajmniej nie słownie. Może nie był aspołeczny per se, ale nie przepadał za kontaktem z ludźmi, a szczególnie z ludźmi, którym nie ufał. Ziarno niepewności po raz kolejny wykiełkowało w jego umyśle. Równie dobrze mogło się okazać, że to tamten był sprawcą czarnych wizji, które wyklarowały mu się, gdy jeszcze był na zewnątrz. Samo to wspomnienie sprawiło, że mimo panującego w świątynce ciepła na ciele młodzieńca pojawiła się delikatna gęsia skórka. Nauczono go, że nie można wykluczać żadnej możliwości i właśnie to zamierzał praktykować. Dlatego ostatecznie na pytanie mnicha jedynie skinął głową i wraz z całym swoim dobytkiem przesunął się o kilka metrów w bok, by zachować bezpieczny, a przede wszystkim higieniczny dystans. Z jednej strony był ciekawy, czy to właśnie ten osobnik zostawił tu kadzidło i wyraźnie świece świece, ale z drugiej wolał nie rozpoczynać rozmowy bez wyraźnej potrzeby, dlatego raz jeszcze pogrążył się w rozmyślaniach, czujnym okiem wciąż zerkając na tajemniczego jegomościa.

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
7/15

[/center]

Po wykonaniu jeszcze kilku skłonów do tablicy zakończonych klaśnięciem w dłonie złapał swój kostur i oparł o ścianę przybytku. Mały worek, który wcześniej miał przewieszony przez ramię położył na ziemi i poluzował rzemień. Wyciągnął szczelne zawiniątko, które po rozwiązaniu okazało się mieć w środku kilkanaście długich zapałek. Potarł jeden z patyczków i rozpalił kilka świec, które zdążył zdmuchnąć wiatr. Resztę przedmiotów po chwili schował z powrotem w swoim tobołku.
- Ah, wyspiarz. – Mnich pozwolił sobie na stwierdzenie faktu. Uśmiech nie schodził mu z twarzy, kiedy przyjmował twoje zaproszenie. Następnie podwijając nieco swój strój usiadł na nogach w formalnej pozycji i zdawał się pogrążyć w medytacji z przymkniętymi oczami.
- Dobrze, że odsunąłeś te rzeczy od ołtarza. Amenominakanushi wcześniej pewnie nie otrzymał takiego daru i mógłby go przyjąć. – Lekko uśmiechając się kiwnął głową, na twoje ubrania. – Nie przejmuj się, możesz je położyć bliżej świec. – Skinięciem głowy wskazał kilka świeczek przytroczonych do ołtarza.
Lekki uśmieszek wymalował mu się na twarzy kiedy na nowo pogrążył się w modlitwie. Medytacji? A może po prostu zdecydował się uciąć komara?
- Letnie burze takie jak ta. Pozwalają ci bardziej doceniać słoneczne dni. Zwłaszcza, że tak rzadko się zdarzają. Woda z niebios daje również wytchnienie rolnikom. Jaka pogoda zazwyczaj panuje u was na wyspach? – Niezrażony twoim milczeniem kontynuował spokojnym głosem z przymkniętymi oczami w bezbronnej pozycji. Kiedy na chwile jednak odwróciłeś od niego wzrok domyślając się, że takie ciągłe wpatrywanie nie byłoby przejawem grzeczności wasze spojrzenia spotkały się.
- Ukrywasz się przed kimś? – Wskazał swoją twarz. – Bo ta maska nie zasłania zbyt wiele. – W jego głosie ciągle panował dobry nastrój i pomimo, że sam był przemoczony prawie do nitki nie decydował się na rozebranie się. Siedział tak, niewzruszony wobec tego co się miało zdarzyć.

Po dyskusji, albo też monologu w zależności od twojej wylewności minęło kilka godzin. Mokre ubrania nieco przyschły, ale dźwięki błyskawic i piorunów zaczęły oddalać się od traktu. Mnich faktycznie chyba przysnął, bowiem jego głowa przechyliła się na bok i wisiała bezwładnie. Resztki twojego parasola zmieniły się w kałuże i spłynęły razem ze strugami deszczu do wąskiego koryta odprowadzającego nadmierną wilgoć. Nagle mężczyzna się przebudził i otwartymi dłońmi uderzył w swoje policzki.
Do symfonii deszczu doszedł jeszcze jeden dźwięk. Wycie. Z oddali.
- Oho, zbudzili się miłośnicy księżyca. – Powiedział ziewając i przeciągając się nieco.

[Tohaku]

Mięśnie młodego shinobi napięły się nieco bardziej, gdy nieznajomy rozwiązywał swój tobołek, ale przesadna ostrożność ostatecznie okazała się niepotrzebna. Tamten tylko wstał, zapalił zgaszone świece i schował resztę zapałek z powrotem do torby. Może rzeczywiście nie było się czego obawiać? Choć podejrzliwość go nie opuszczała, czuł się już nieco spokojniejszy.
Na stwierdzenie faktu i wspomnienie o ofierze nic nie odpowiedział. W pierwszym, złośliwym odruchu chciał wyperswadować mnichowi, że tych ofiar nie zabiera jego bóstwo, a zwierzęta, bandyci lub włóczęgi. Ostatecznie jednak zrezygnował z tego pomysłu, powołując się na swoje dobre wychowanie i wyuczony szacunek, i pokręcił jedynie głową, jednoznacznie odrzucając propozycję przeniesienia ubrań bliżej świec. Różnica w temperaturze nie była na tyle znaczna, by miało mu to jakoś bardzo pomóc, a wolał nie zostać bez odzienia, gdyby tamten jednak nie miał dobrych intencji.
Na dalsze próby zagajenia rozmowy przez duchownego też nie zamierzał z początku odpowiadać, ale kilka sekund po zadanych pytaniu cisza zaczęła się robić w jego odczuciu nieco niezręczna, dlatego odpowiedział z charakterystycznym dla wyspiarzy, mocnym akcentem.
— Podobna do tej, która panuje obecnie na zewnątrz. — Pogrążył się na krótką chwilę we wspomnieniach, filtrując te przyjemniejsze, po czym ciągnął: — Przez większość czasu wyspy pokryte są śniegiem. Do tego częste burze, ulewy, sztormy. Pogoda niezbyt przychylna, ale to dzięki niej mieszkańcy Hyuo są tak zahartowani. — Nieświadomie poniekąd zdradził swoją prawdziwą ojczyznę, ale sama myśl o Kantai, mimo że zamieszkiwana była też przez inne szczepy i cywilów, sprawiała, że w jego sercu tliła się nienawiść. "Jeszcze nie teraz", powtarzał sobie w takich sytuacjach, mając nadzieję, nie, mając pewność, że prędzej czy później dopnie swego i każdy zębaty skurwysyn na jego drodze będzie gryzł śnieg.
O ile na pierwsze pytanie udzielił dość wyczerpującej — jak na siebie — odpowiedzi, o tyle na kolejne nie odpowiedział w ogóle. Ukrywał się przed hipochondrią (wrodzoną ostrożnością, jak zwykł sobie wmawiać), ale tamten pewnie i tak by go nie zrozumiał, tak jak wszyscy inni ciekawscy, pytający o tę maskę.
No i odkąd wypowiedział słowo "zahartowani", nie odezwał się już w ogóle aż do czasu, gdy burza zaczęła się oddalać. Na wpół medytował, na wpół obserwował mnicha swym czujnym spojrzeniem, ale z każdą minutą niepokój odparowywał z jego ciała. Drgnął dopiero, gdy tamten się nagle przebudził i uderzył otwartymi dłońmi w swoje policzki. Bezwiednie uniósł pytająco brew i podniósł się sprawnie, coby rozprostować rozgrzane już przez leczniczą atmosferę kapliczki nogi. Kolejna wypowiedź ciemnowłosego również miała się nie doczekać odpowiedzi, a jedynie skłonić Tohaku do myślenia, gdy ubierał już nie mokre, a wilgotne ubrania. Przypinając kabury do uda stwierdził, że pewnie tamten miał na myśli wilki. Wiele o nich słyszał i choć nigdy żadnego nie spotkał zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie nie byłby zbyt dużym zagrożeniem biorąc pod uwagę jego, bądź co bądź ponadprzeciętne względem losowego cywila, umiejętności.
Po skompletowaniu odzienia, obuwia i ekwipunku ruszył w stronę wyjścia i tuż przed przekroczeniem progu obrócił się przez ramię.
— Niech wiatry Hyuo cię prowadzą — pożegnał się w typowy dla wyspiarzy sposób, tym razem w pełni świadomie. Nieznajomy i tak już wiedział o nim dość sporo.
Po opuszczeniu kapliczki, wciąż pozostając relatywnie czujnym (w końcu nie mógł mieć teraz mnicha na oku), oceni pobieżnie pogodę i jeżeli uzna, że pozwala na dalszą podróż, to właśnie zrobi, kierując się w stronę osady Ryuzaku no Taki. Przy okazji wyciągnie z kabury trochę suchego prowiantu i bukłak z wodą, coby odzyskać siły i raz na zawsze odpędzić widmo zapalenia płuc. Nawet medytacja wyciągnęła z niego trochę energii, pewnie przez ciągłą czujność.
Gdyby jednak pogoda wciąż okazała się zbyt nieprzychylna, Tohaku wróci do kapliczki i bez słowa wyjaśnienia oprze się o jedną z wewnętrznych ścian, cierpliwie czekając, aż będzie mógł ruszyć w dalszą drogę.

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
9/15

[/center]

Mnich nie obruszył się twoją małomównością. Zdawał się być w świetnym humorze bez względu na to czy słońce czy deszcz. W tym konkretnym przykładzie mogłeś zweryfikować tylko połowę powiedzenia, bowiem brakowało ci do tego słoneczka na niebie. Wiedzę na temat pogody na wyspach przyjął z zainteresowaniem i byłbyś pewny, że nawet z nadzieją na dłuższą konwersację.
Gdy z twoich ust padły słowa „hart” i „Hyou” z mocno ironicznym uśmieszkiem popatrzył na twoje mokre ubrania na ziemi, ale zdecydował się nie komentować sprzeczności w twoje wypowiedzi. Wrodzona grzeczność? Pewne było, że bawił się setnie.

Szybki wiatr przewiał burzowe chmury pozostawiając jedynie te produkujące opad atmosferyczny. Dalej było deszczowo, acz nie można było tego teraz nazwać prysznicem. Wraz ze zniknięciem wiatru, ciepły letni deszcz był nawet przyjemny dla twojego „zahartowanego” ciała. Zwłaszcza, że był on cieplejszy niż twoje na wpół przemoknięte ubrania.
Brzegiem drogi do Ryuzaku płynął wartki strumień błota, deszczówki i wszystkiego co nie było przymocowane dość mocno do podłoża. Pozostawiając kapliczkę daleko za plecami mogłeś skupić się na tym co było naprawdę ważne, czyli dalszą podróżą. Kołysanka wygrywana przez krople deszczu zdawała się robić co w jej mocy, aby ukołysać cię do snu, ale mokre krople skutecznie pobudzały. Tak na granicy tych dwóch stanów drugi raz tego samego wieczora muzykę sfer przerwał jakiś fałszywy akord. Cztery uderzenia. I kolejne cztery uderzenia. W zupełnie innym rytmie niż reszta dźwięków. A potem dołączyły do niej kolejne czwórki, ósemki, dwunastki, tworząc zupełnie odmienną, arogancką pieśń.

Trudno było przejść obojętnie wobec takiej kakofonii dźwięków, zwłaszcza gdy przyzwyczaiłeś się do spokojnego teraz rytmu deszczu. Potem je zobaczyłeś. Cienie czworonogów, które jeszcze niedawno witały się z księżycem, albo przynajmniej to co widziałeś kiedyś na rycinach podczas swojego szkolenia. Przerośnięte psy, które atakowały w watahach, zazwyczaj zaganiając zdobycz z wielu różnych stron, tak aby ją wpierw wycieńczyć, a następnie dopaść.
Tak, miałeś racje. Pojedynczy wilk rzadko kiedy był problemem. Przypadki, kiedy samotny wilk atakował coś większego od zajęcy można policzyć na jednej ręce. Ale skuteczność wilków, tak jak i ludzi, nie polegała na pojedynczej jednostce, a instynktownej współpracy, solidnej hierarchii i świetnemu skoordynowaniu.

Stado łowców jednak nie zainteresowała twoja mikra osoba w mocno przemoczonych ciuchach. Musiałeś być pewnie zbyt wodnisty jak dla nich. A może po prostu cię nie zauważyły? Fakt, że w deszczu widoczność była słabsza, ale to nie powinno być problemem dla dzikich zwierząt, które przyzwyczajone są do różnych trudności. W tym pogodowych.
I tak czy to łut szczęścia, czy też wybredność watahy spowodowała, że stosunkowo bliskie spotkanie cywilizacji z naturą tym razem zakończyło się bezkrwawo. Wilki natomiast pobiegły prosto w kierunku z którego przychodziłeś. Prosto do kapliczki.

[Tohaku]

Hart nie współgra zbyt dobrze z hipochondrią vel wrodzoną ostrożnością, stąd — świadomie lub nie — Tohaku użył określenia "mieszkańcy Hyuo", by zgeneralizować, zamiast "ja". Mnich jednak nie zdecydował się skomentować tych słów (poza rzecz jasna ironicznym uśmieszkiem) i tym samym nie zainicjował dyskusji, w której młodzieniec miałby okazję sprostować swoje rozumowanie.
Dzięki temu te kilka godzin minęło bezkonfliktowo. Oboje pogrążeni w odprężającej medytacji, oboje chroniący się przed morderczą pogodą. Pogodą, która wreszcie zaczęła się nieco łagodzić. Co prawda wciąż padało, ale nie tak mocno, jak gdy schronił się w kapliczce, no i burza podążyła dalej, zostawiając go w tyle.
Dlatego też po pożegnaniu czym prędzej ruszył w dalszą drogę, bo nikt nie powiedział, że nawałnica nie wróci. Dotarcie do Ryuzaku no Taki było obecnie jego głównym celem, toteż nie mógł zabawić w schronisku zbyt długo, dodatkowo ryzykując dłuższy kontakt z tajemniczym, podejrzanym nieznajomym. Maszerując traktem pozostawał czujny, biorąc poprawkę na wycie, które usłyszał wcześniej. Gdyby tylko jakieś zwierzę, wilk czy jakiekolwiek inne, miało mu zagrozić — wskoczyłby po prostu na któreś z przybocznych drzew i kontynuował podróż ich koronami.
Szczególnie gotów był to zrobić, gdy drapieżniki zaczęły wygrywać swoją kakofonię. Usypiająca kołysanka deszczu została brutalnie zakłócona przez ostrą melodię natury. Na lekko ugiętych nogach, przygotowany, by móc w każdej chwili zerwać się w bok i wskoczyć lub zwyczajnie wbiec na drzewo, w zależności od jego wysokości, Tohaku bacznie i z dziecinnym wręcz zaciekawieniem obserwował przebiegającą watahę. Watahę, która z jakiegoś powodu go zignorowała i w pierwszym odruchu pchnęła do dalszej podróży. Drugi odruch jednak diametralnie wywrócił ten plan do góry nogami, gdy zamaskowany młodzieniec zdał sobie sprawę, w którą stronę skierowały się krwiożercze zwierzęta. Można było mu zarzucić aspołeczność, ale na pewno nie można mu było zarzucić amoralności.
Przeklinając nonszalancję mnicha i brak drzwi w kapliczce, siedemnastolatek był zmuszony do działania. Najpierw musiał zwrócić uwagę watahy na siebie, dlatego, nim ta zdążyła się zbytnio oddalić, złożył dłonie w znak barana, skupił chakrę i już po chwili zwierzęta miały usłyszeć głośny, wysoki pisk, dochodzący jakby ze wszystkich stron. Celem Tohaku było to, żeby zatrzymały się zdezorientowane.
Gdyby to się udało, ciemnowłosy podąży w stronę watahy, trzymając się bezpiecznie linii drzew do momentu, w którym zwierzęta zwrócą na niego uwagę. Wtedy w jednym momencie zerwie pieczęć, skupi chakrę w stopach i wbiegnie lub wskoczy na pobliską gałąź, dostatecznie niską, by wilki nie straciły go z oczu i dostatecznie wysoką, by był poza ich zasięgiem. Nauczono go, że w przypadku konfrontacji z dziką zwierzyną, drzewa były największym atutem każdego shinobi. Tylko nieliczne ssaki potrafiły się po nich wspinać. Jak tylko wilki zaczną ujadać, Tohaku przejdzie do dalszego etapu swojego planu.
Najpierw zawiąże pieczęć tygrysa i — jednocześnie zbierając chakrę — policzy wilki. Jeśli będzie ich pięć lub mniej, każdy z nich zostanie potraktowany dwoma lodowymi jaskółkami, które zmaterializują się w wilgotnym powietrzu i popędzą ze sporą prędkością w ich tętnice i między oczy. Co prawda nie znał dokładnej anatomii tych zwierząt, ale większość ssaków miała dość podobny układ krwionośny i słabe punkty, dlatego miał nadzieję, że to załatwi sprawę. Jeśli nie — cóż, pozostawał bezpieczny wysoko na drzewie i mógł obmyślić plan B, wciąż skupiając na sobie uwagę dzikich zwierząt. Podobnie sprawa wygląda, jeżeli będzie ich więcej niż pięć. Tym razem jednak każdy z nich zostanie potraktowany co najmniej jedną jaskółką, skierowaną w łatwiejszy cel — tętnicę. Kolejne pociski będą się materializować dopóty, dopóki ostatni z wilków nie padnie na ziemię albo dopóki nie będzie ich już w sumie dwadzieścia. Tohaku nie mógł zaryzykować zbyt dużej utraty energii, w skrajnym przypadku będzie musiał poradzić sobie ze zwierzyną w inny sposób.
Co jednak, gdyby pierwsza próba dźwiękowej dywersji się nie udała? Wtedy Dōkō zamierza skorzystać z bardziej prymitywnej metody. Po prostu ruszy sprintem za watahą, wydając najróżniejsze dźwięki i starając się przekrzyczeć pogodę, by zwrócić na siebie ich uwagę. Pozostała część planu wygląda tak samo. Bliskość drzew, wysoka gałąź, rachunek i lodowe pociski.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
11/15

[/center]

Rytmiczne uderzenia łap o ziemie. Pisk wykonany twoją techniką. Deszcz. Trzy dźwięki, trzy różne melodie splatały się w nietypowy koncert. Poziom awangardy jednak był tak wielki, że publiczność odpuściła by sobie już po uwerturze. Dorzucić do tego parę innych dźwięku i wartość estetyczną tego dzieła mogliby docenić tylko najbardziej zagorzali turpiści.

Deszcz lał, pisk przecinał niebo i rozchodził się równomiernie po przestrzeni i wilki dosłownie oszalały, przynajmniej na chwilę. Było ich 5, w tym trzy dość małe w porównaniu z największą dwójka. Nie w głowie im było jednak zatrzymywanie się. Rozpierzchły się we wszystkie strony, nie wliczając kierunku, z którego przybyły.

Usłyszałeś tent kopyt jak wypuszczałeś swoją ostatnią jaskółkę, która zakończyła swój wirujący lot w futerku małego wilczka. Ten w ramach konwulsji wyciągnął tylko łapkę próbując podjąć dalszą ucieczkę. Wokoło z ciał jego braci powolnie wydobywała się ciemnoczerwona jucha i dołączała do potoku deszczówki obok drogi. Jego trudy zostały nagle przerwane, kiedy grot strzały spenetrował jego czaszkę i przyszpilił do podłoża. Ostał się największy z nich, zapewne samiec, starający się zasłonić drugiego wilczura, który nie miał tyle szczęścia i powoli się wykrwawiał. Usłyszałeś kolejne dwie strzały, ale wilk tym razem dostrzegał skąd nadciągają i zdążył uskoczyć.

Dwóch jeźdźców w szarych płaszczach i zarzuconych na głowę kapturach właśnie szykowało kolejną salwę. Wilczur zjeżył się i ukazał swoje zębiska dając do zrozumienia, że będzie bronił tego terytorium do ostatniej kropli krwi. A dzięki tobie niewiele jej już w nim zostało.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

W innych warunkach, w innej sytuacji Tohaku pewnie, nie, na pewno oszczędziłby zwierzęta. Na co dzień starał się nie zabierać życia bez powodu. Problem tkwił w tym, że tym razem miał powód. Nikt nigdy nie wpoił mu żadnej wartości, która kazałaby przypuszczać, że ot, wilk, może mieć równie wartościowe istnienie co człowiek. Po prostu nie znał tej filozofii, zatem nie zawahał się przed mordem wiedząc, że to ocali znacznie cenniejsze — w jego opinii — życie.
Kakofonia dźwięków skutecznie rozproszyła mięsożerne ssaki, a i reszta planu poszła bez większych problemów. Pierwsza salwa zabiła trzy pierwsze wilki i porządnie raniła czwartego. Już miał ponownie wytworzyć kilka lodowych tworów, coby pozbyć się reszty bestii, gdy nagle głowa jednej z nich — którejś z trzech już konających — została przyszpilona do podłoża pędzącą strzałą.
Charakterystyczny świst i tętent kopyt raz jeszcze przyłożyły gorący pręt do zmysłów Tohaku. Po raz kolejny niepewność zadawała mnóstwo pytań, które potrafił ignorować tylko do pewnego momentu. Tymczasem ważniejsze było zapobiegawcze zniknięcie z pola widzenia i właśnie ta świadomość pozwoliła minimalnie opóźnić paraliżujący strach. Jeśli drzewo, na którym obecnie się znajduje, jest dostatecznie wysokie, wejdzie wyżej, tak cicho jak tylko potrafi, by skryć się w jego koronie. Jeżeli jest za niskie to poszuka innego, do którego mógłby się dostać w miarę bezszelestnie.
Dopiero w ukryciu tama znowu się podziurawiła i przez mózg niczym błyskawica (niczym powódź?) mrugnęły do niego spiczaste zęby, które wcześniej ukazały mu się w deszczu jak koszmar na jawie. Choć nie do końca uzasadniony, strach po raz kolejny sprawił, że serce młodzieńca znacznie przyspieszyło swój bieg. A jeśli to te same mary? A jeśli z jakiegoś powodu wytropili go aż tutaj? Od czasu zakończenia treningu był niemalże pewien, że byłby w stanie stawić czoła każdemu zębatemu skurwielowi, którego tylko spotka na swojej drodze. Teraz jednak okazało się, że wciąż brak mu doświadczenia i samokontroli nad swoimi emocjami. Ciało odmawiało mu posłuszeństwa na samą myśl o konfrontacji z dwójką piekielnych mar, których wyszczerz spodziewał się ujrzeć, gdy tylko jeźdźcy znajdą się w polu widzenia. Dłoń kurczowo zacisnęła się na kunai ukrytym w kaburze — ha, tak jakby broń śmiertelników miała jakiekolwiek znaczenie w starciu z demonami przeszłości.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Gon
Misja Rangi D dla Tohaku
13/15

[/center]

Pochylony łeb. Zjeżona sierść. Ostrzegawcze warknięcie. Obnażone kły. Gotów do skoku? Nie. Poraniona łapa niesprawna. Obciążenie. Szybkie ostre gałęzie lecą. Uskok. Małpy na czworonogach coś krzyczą. Źli? I bardzo dobrze. Wyciągają nowe gałęzie. Obnażone kły. Warknięcie. Gałęzie. Ciemność.

Strzała wbiła się głęboko. Lotka niemal dotykała oka wilka. Jeden z jeźdźców wykonał triumfalny gest. Druga poleciała dalej i przebiła się przez pysk samicy. Jeźdzcy zsiadli z koni zostawiając łuki przytroczone do siodeł. Wyciągnęli ostre sztylety. Powoli i systematycznie podchodziłi do padniętych zwierząt i dobijali je sztyletem.

- No piękna robota, będą z nich śliczne futerka. – Zakapturzony łowca odezwal się do drugiego. Złapał szczenię za ogon i podwiesił. – Niestety te małe są zmarnowane. – Pokręcił głową patrząc na rany w futrze wywołane przez twoje lodowe jaskółki. – Mówiłem ci, abyś nie celowała kiedy nie masz pewności, że dosięgnie pyska, albo podbrzusza. – Pokręcił głową.

Druga zakapturzona postać pokręciła tylko głową i westchnęła.
- Ty mi to mówisz? Popatrz jak tamtą alfę potraktowałeś. – Pokręciła głową. – Amatorszczyzna pierwszej wody.
Podczas przekomarzań przenieśli wilki na brzeg traktu i poustawiali obok siebie. Potem powolutku zaczęli oddzielać skóry od ciała. Nic nie wskazywało, że wykryli twoją obecność.

Łowca 1
Łowca 2

  Ukryty tekst