Ushijima Hanako

[Hanako]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Hanako
NAZWISKO: Ushijima
KLAN: brak
PRZYNALEŻNOŚĆ: Brak
WIEK [DATA URODZENIA]: 18 lat [370 rok]
PŁEĆ: Kobieta
WZROST | WAGA: 162cm i 50kg
RANGA: Ronin

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Pod względem wymiarów nie wyróżnia się znacznie spośród osób w jej wieku. Przeciętne 162 cm wzrostu i waga nieprzekraczająca 50 kg nadają jej ciału proporcjonalnych, typowo kobiecych kształtów z wyraźnym wcięciem w talii. Co prawda nie jest filigranową osóbką, ale określenie 'drobna' całkiem trafnie opisuje jej budowę. Pomimo niewielkiego ciała potrafi wykrzesać z niego siłę typową dla samurajów. Z tego też powodu pod jej ubraniami znajdują się wyraźnie zarysowane, aczkolwiek niewielkie, mięśnie co do których ma mieszane uczucia. Z jednej strony są one niezbędne jeśli ma udowodnić światu, że kobiety są równie silne jak mężczyźni, a z drugiej strony są powodem jej kompleksów. Pomimo tego, że jest wojowniczką, nadal stara się nie zatracić swojej kobiecej tożsamości. Czarne włosy Hanako najczęściej związane są w koński ogon, a kilka kosmyków z grzywki opada na twarz. Jej znakiem rozpoznawczym są fiołkowe oczy, które z pewnością zawróciłyby w głowie niejednemu mężczyźnie, gdyby dziewczyna tylko miała takie intencje.
UBIÓR:
Podstawą całego stroju jest czarne, lekko zmodyfikowane haori, które jest trochę krótsze od swych normalnych odpowiedników. Sięga ono Hanako ledwo za biodra i zawsze wkasane jest w kolejną część jej ubioru, czyli hakamę, która również nie należy do typowych. Pomimo parania się drogą miecza, samurajka nie chciała wyglądać dokładnie tak, jak jej męskie odpowiedniki. Właśnie dlatego jej hakama jest o wiele bardziej dziewczęca i przypomina spódniczkę kończącą się paręnaście centymetrów przed kolanami. Elementem dość nietypowym są również szerokie rękawy haori, które przypominają świątynne dzwony. Jeśli zaś chodzi o elementy ozdobne ubioru, to w oczy na pewno rzucają się proste, aczkolwiek odznacząjące się na tle czerni haori-himo oraz obi. Pierwsze są koloru białego, a ostatnie odznacza się barwą ciemnej szarości. Stopy Hanako przyodziane są w tradycyjne, białe tabi, które z kolei ukryte są w surowych, niezdobionych zōri. To jednak nie koniec, bowiem dziewczyna posiada jeszcze serię niewielkich dodatków, które dodają całemu ubiorowi trochę indywidualności, jednocześnie nie przeszkadzając jej w codziennych czynnościach. Jest to niewielka kokardka na prawym udzie oraz dwie na lewym. Wszystkie są w kolorze czerni. Hanako nie mogła sobie także darować czterech, niewielkich, puszystych kuleczek, które przytwierdzone są do sznurka oplatającego ją w pasie. Całość przedstawia się mniej więcej w ten sposób.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Każda osobowość kształtuje się poprzez pryzmat zdarzeń, przeżyć, czasu. Charakter Hanako w dużym stopniu ukształtowało jej dzieciństwo, ponieważ wychowywała się jedynie wśród mężczyzn. W młodości jej głównym celem było stać się silniejszą i godnie reprezentować rodowe nazwisko, a przy tym nie zatracić wartości płynącej z odmiennej do otoczenia płci. Bywa chłodna i małomówna, ale potrafi także wykazać się empatią i wrażliwością, dostosowuje swoje zachowanie do sytuacji i nie stara się usilnie udawać kogoś, kim nie jest. Umie także przyznać się do błędu, a niekiedy jest wobec siebie bardzo krytyczna i wymagająca. Również przyjaźnie zawarte z innymi osobami mają znaczący wpływ na jej osobowość. Pomimo twardego wychowania Hanako potrafi porzucić dawne spory i zaprzyjaźnić się z byłymi przeciwnikami. Z powodu znikomego kontaktu z płcią piękną we wczesnych latach swojego życia, dziewczyna przejęła niektóre typowo męskie cechy i zachowania, ale jednocześnie nigdy nie zrezygnowała z poszukiwania w sobie kobiecego oblicza. Niezależnie od poziomu jej podobieństwa i zafascynowania płcią przeciwną, Hanako nigdy nie brała pod uwagę czegoś takiego, jak rozpoczęcie życia jako mężczyzna. Uważa, że obie płci posiadają swoje indywidualne słabe i mocne strony oraz, że każdej z nich należy się szacunek. Problem pojawia się jednak w momencie, gdy mężczyźni nie chcą tego zaakceptować, a zdarza się to naprawdę ciężko. W swojej pokręconej filozofii chce sprawić, żeby mężczyźni zaczęli ją postrzegać jako równą sobie nawet jeśli przez takie działanie sama zaciera różnice między płciami. Doszła do wniosku, że dopiero gdy mężczyzna dojrzy w kobiecie równego sobie wojownika, zacznie dostrzegać różnice między płciami w pozytywnym świetle i finalnie zacznie szanować płeć piękną. Podejście być może błędne, ale na tym etapie życia Hanako wydaje się słuszne.

HISTORIA:
Zawsze spoglądałam do góry, nosiłam głowę wysoko, śledziłam każdy jego ruch. Byłam cieniem, siłą kreującą rzeczywistość, pisałam przyszłość i pamiętałam przeszłość. Czas teraźniejszy nie miał najmniejszego znaczenia, istniałam jedynie po to, by pracować na jego przyszłość. Istniałam, choć tak na prawdę nie potrafiłam tego odczuwać. Egzystowałam, ale moje życie nigdy nie miało początku. Posiadałam imię, chociaż równie dobrze, wszyscy mogli zwracać się do mnie mianem mojego brata. Był starszy, silniejszy, większy, był mężczyzną. Tak w skrócie wyglądało moje dzieciństwo. Napiętnowane wyraźną granicą czasy, w których nauczyłam się doceniać wartość życia, nawet jeżeli nie było mi dane go wtedy zaznać.
Lazurowe wybrzeża... Pomimo upływającego czasu kraj ten zawsze cenił sobie tradycję, chociaż wszystko co wstrząsało światem od stuleci zdążyło już trochę zakrzywić prawdziwe piękno tej ideologii. Desperackie próby ratowania cennych wartości nie miały wiele wspólnego z tym, z czego słynął kiedyś ten mroźny kraj. Trudno było jednak szukać kogoś, kto otwarcie przyznał by się, że za przykrywką odtwarzania tradycji pracuje na swój status społeczny. Tym była także moja rodzina, Ushijima. Piękna nazwa z niesamowitą historią, rzekomo dowodzącą prawdziwości intencji jego odtwórców, srebrna kurtyna sztucznej uczciwości, a dla mnie - kłamstwo, w które kazano mi wierzyć. Gdy przychodziłam na świat w Watarimono, umarła moja matka, zginęła w czasie porodu, więc pamiętam ją jedynie z obrazów. Przez te kilka sekund byłyśmy na świecie dwie, kobiety z rodziny Ushijima, a zanim wydałam z siebie pierwszy dziecięcy krzyk, byłam już sama. Chociaż moja rodzina nigdy otwarcie nie wyrażała swojej niechęci do płci żeńskiej, jedynymi kobietami jakie kiedykolwiek mogły z nią żyć, były dziewczyny, które szybko stawały się matkami. Nierzadko umierały zaraz po porodzenia, z przyczyn mniej, lub bardziej naturalnych. Z jakiegoś powodu niemal zawsze rodziły synów, dużych i silnych fizycznie oraz psychicznie, którzy zawsze zdobywali wysoką pozycję społeczna ciągnąc rodzinę ku górze. Dlaczego pozwolono mi żyć? Razem ze mną przyszedł na świat mój brat bliźniak. Zostałam jego cieniem i tak właśnie mnie wychowano. Hayato i jego cień - Hanako. Dorastałam w przekonaniu swojej gorszej pozycji, tak najwyraźniej chciał bóg, gdziekolwiek, kimkolwiek był, o ile w ogóle.
Byłam silna i mądra. Pomimo tego, że nie byłam nadzieją rodziny na dobrobyt, dopuszczono mnie do treningu Battodo. Ojciec nauczył mnie oraz Hayato skomplikowanej sztuki miecza, za co mogłabym być mu wdzięczna, gdyby nie to, że robił to tylko po to aby mój bliźniak miał się na kim wyżywać. Lata treningów zrobiły jednak swoje i ostatecznie opanowałam władanie bronią w takim stopniu, że gdybym chciała to mogłabym walczyć z Hayato jak równy z równym. Wtedy nie zdawałam sobie jeszcze jednak z tego sprawy, cały czas będąc tłumioną przez nieprzyjazne otoczenie. Może dlatego, szukając ucieczki do wszechogarniającej pogardy, nauczyłam się rozmawiać z ludźmi tak, by z otwartymi ramionami witali mojego brata. To on zdobywał wszystko czego chciał, był wyższy, mądry, silny, inteligentny... jego wady nie istniały, a wszelkie złe cechy, były moim niedopatrzeniem, nie jego winą. Ktoś mógłby zapytać, dlaczego nie chciałam wyrwać się z tej spirali bez światełka w tunelu? Dlatego, iż nie potrafiłam żyć inaczej. Z czasem każdy jego sukces był także moim, a nawet bez możliwości świętowania, mogłam z satysfakcją zamknąć oczy każdego wieczora. Czułam jak wzbierało we mnie poczucie własnej wartości. Najwspanialsze uczucie, jakiego doznałam w tym czasie, a zarazem tak destrukcyjne, jak nic czego miałam okazję wcześniej zasmakować. * * * - Ten mężczyzna to Watari Aaron, jeden z bliskich współpracowników Shoguna. - spoglądałam w szerokie okno, z którego rozciągał się imponujący widok, kątem oka obserwując odbicie ciemnowłosego mężczyzny. Kiwną głową. - Jest zwolennikiem dobrych manier. Zaproponuj mu sake, ale dopiero po podaniu przystawki.
Ponownie dostrzegłam niemal niewidoczny ruch głową. Nie miałam nic więcej do dodania, więc ucichłam utkwiwszy wzrok daleko na horyzoncie. Na tym miałam zaprzestać. A jednak słowa mimowolnie wydostały się z moich ust.
- Nie spoglądaj mu w oczy, nienawidzi tego. Rozumiesz, Hayato?
Rozmówca był w połowie wykonywania kroku, najwyraźniej chciał odejść, jednak jedynie drgną minimalnie i zatrzymał się na dźwięk swojego imienia.
- To potwierdzona wiadomość, czy twoje własne obserwacje?
W pierwszej chwili nie odpowiedziałam. Nie powinnam w ogóle brnąć dalej w tej sytuacji. Otworzyłam usta, chciałam coś powiedzieć, jednak nieznoszący sprzeciwu głos, szorstki i pełen pretensji przerwał, zanim cokolwiek wydobyło się z mojego gardła.
- Nie mów więcej, niż powinnaś.
Po czym odszedł. Od tej chwili jedyne co mi zostało, to obserwować. Z cienia, z oddali. Hayato ani razu nie spojrzał w oczy swojemu rozmówcy, zachowywał się zgodnie ze wszystkim, co mu przekazałam, mówił słowa, które musiał, każda sekunda tego spotkania była zaplanowana przez rodzinę Ushijima. Nic dziwnego, że kilka godzin później to właśnie nasza rodzina, jego rodzina wychodziła ze spotkania zwycięsko. Ciemnobrązowe oczy mężczyzny patrzyły bez cienia strachu przed siebie, znowu to zrobił, pokazał wszystkich na co go stać, był najlepszy, a ja kroczyłam za jego plecami, niby cień, a jednak nieco za nim.
- Gratulacje. - po raz kolejny wypowiedziałam słowa, wbrew zasadom. Nigdy nie można było mi zaczynać rozmowy. W tej chwili byliśmy jednak sami. Z nutą niezadowolenia wyczułam jednak lekką porcję sarkazmu w swoich słowach. On także bez problemu to zauważył.
- Liczysz na to, że też Ci pogratuluję? - odparł opryskliwie, jak gdyby sam pomysł podziękowania mi za wykonaną pracę był czymś absurdalnym.
- Gratulacje, znowu wykonałeś brudną robotę dla klanu.
Tym razem słowa wywołały u niego nieco odmienną reakcję. Parsknął głośno i zacisnął zęby. Możliwe, że ugodziłam w jego ego. Zatrzymał się, a ja metr za nim.
- To ty babrasz się w największym gównie. Ale widzę, że sprawia Ci to prawdziwą radość. Tylko nie mów mi, że poczułaś się ważna... tylko dlatego, że miałaś rację? Żałosne.
Nigdy nie było pomiędzy nami więzi typowej dla rodzeństwa, dlatego żadne słowa nie były w stanie mnie skrzywdzić. Przywykłam do tego, a przynajmniej tak mi się wydawało. Z minuty na minutę czułam jednak, jak coś we mnie rośnie, każda chwila smutku i nienawiści, która zbierała się we mnie, przez te wszystkie lata, wiedziałam, że jeżeli posunie się jeszcze jeden krok dalej, czara goryczy przeleje się.
- Może wydaje Ci się, że któregoś dnia mnie dościgniesz?
- Nie... nie, nie mam takiego zamiaru. Ja... - czknęłam przypadkiem, z trudem powstrzymując potok spływających po policzku kropli - zastanawiałam się tylko... czy poradzisz sobie beze mnie?
Tego dnia przegrałam już dużo wcześniej. Chwila słabości stała się dla mnie destrukcyjną siłą, niszczyła mnie od środka, burzyła i wyrywała po kawałku ciała. Czułam jak uginają się pode mną nogi, ale nie zareagowałam. Nie miałam nawet siły, by podnieść dłonie do twarzy, czułam jak strumienie łez rzewnie spływają w dół, po szyi. Każda sekunda tego spotkania była zaplanowana już dawno temu. Od mojej przypadkowej osobistej podpowiedzi, po brutalne morderstwo, którego byłam świadkiem. Tak właśnie wyglądało poświęcenie się dla rodziny mojego brata. Ale to ja, właśnie ja wiedziałam, jak skończy się jego życie, w którym momencie. Kierowałam jego żywotem zgodnie z wolą rodziny. Jak już wspomniałam, nigdy nie było między nami więzi typowej dla rodzeństwa. Był jedynie Hayato i jego cień. Teraz gdy nic nie kryło mnie przed słońcem, nie miałam siły by istnieć samotnie. Rodzina osiągnęła to co chciała, reputacja jednego z shogunów drastycznie ucierpiała, gdy jego najbliższy współpracownik został posądzony o zlecenie brutalnego morderstwa. Dalszy łańcuszek korzyści sprawił, że rodzina Ushijima stała się jednąz bardziej znanych rodzin w całych lazurowych wybrzeżach, ale dla mnie była kłamstwem. Porzucili mnie równie łatwo jak mojego brata, a nawet jeszcze szybciej. Właściwie tego samego dnia zniknęły jakiekolwiek dowody na to, że w ogóle się urodziłam. Zostałam sama na ulicy, bez przeszłości i przyszłości. * * * Udało mi się przetrwać, tylko dlatego, iż do końca zachowałam w sobie resztki człowieczeństwa. Gęste łzy spływające po mych policzkach tamtego dnia, były dowodem na to, że mogłam kontynuować swoją egzystencję. Niewiele pamiętam z tego okresu, ale wszystko co wtedy robiłam, miało ścisły wpływ z moim wcześniejszym wychowaniem. Nie byłam w stanie samodzielnie podejmować decyzji, chwytałam się dorywczych prac, bardzo łatwo wpadałam pod wpływy innych. Może byłam za łatwowierna? Za szybko ufałam ludziom i nie myślałam nad konsekwencjami? Nim się spostrzegłam, trafiłam na ziemie shinobi. W moimświecie nie było już dla mnie przyszłości, ale poza nim? Ciekawość kazała mi spróbować, chociaż do dzisiaj nie wiem ile było w tym mojej czystej intencji, a ile przymusu. Nie byłam tu jednak samotna, mogłam kogoś słuchać, mogłam planować, mogłam niszczyć i kreować. Ten szeroki wachlarz możliwości sprawił, że zapragnęłam czegoś więcej. Nie chciałam być już tylko cieniem. Nie chciałam być "jedynie" kobietą. Po kilku tygodniach przebywania poza krajem samurajów zrozumiałam, że muszę stać się silniejsza nie dla siebie, ale dla innych. Muszę zostać filarem, na który będą spogladały inne kobiety tak bardzo wyczekujące zmian. Zostanę dowodem na to, że płeć piękna może osiągnąć wiele, o ile tylko zrzuci z siebie krępujące ją łańcuchy.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

1. Yinzin zamieszkiwane jest w dużej części przez Samurajów. Mieszkańcy Yinzin i Teiz niebędący samurajami, wiedzą iż ci są niezwykle zasadniczy i honorowi, władają przeróżnymi rodzajami mieczy - w czym są mistrzami, a ponadto są niesamowicie twardzi, zahartowani i będą bronić zaciekle w to, co wierzą
2. Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu
3. Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai
4. Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen
5. Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika

POSTACIE:

1. Miecznik/Kenshi (Natsume) [Globalna 7] - zwycięzca turnieju i nowy Kenshi Pustynnej Areny, kojarzony również za swoje umiejętności jako "zabójca we mgle". Szermierz i umiejętny użytkownik Uwolnienia Lodu. Znany jako potężny Shinobi i przywódca Cesarstwa Morskich Klifów. Nosi błękitny płaszcz, symboliczny dla Kenshich.
2. Pusty/Kūkyo (Murai) [Globalna 6] - Rozpoznawany głównie ze specyficznego wyglądu, ale także zapamiętany z imienia Murai. Kojarzą go głównie Shinobi zainteresowani swoim fachem i wydarzeniami światowymi. Niezwykle silny i niebezpieczny wojownik, zapamiętany za swój nieugięty spokój i brutalne techniki bojowe. Wicemistrz areny. Co jakiś czas słychać o nim jako uczestniku bitew w różnych sektorach świata, ostatnimi czasy jednak jego aktywność w ogromnych wydarzeniach przycichła.
3. Seinaru [Globalna 5]- uczestnik i zwycięzca pierwszego turnieju organizowanego w Cesarstwie. Zapadł widowni w pamięć jako nieprzeciętnie szybki samuraj, który przez cały turniej przeszedł raczej dość łatwo. W dodatku zaprezentował się jako skromny wojownik, odmawiając skorzystania z głównej nagrody turnieju.
4. Shiga [Globalna 6] - uczestnik turnieju, walczący o trzecie miejsce, chociaż z marnym skutkiem. Nie sposób jednak o nim zapomnieć, gdyż jego odwaga nasączona szaleństwem, zostanie na długo zapamiętana i rozsławiona. Niepokorny, przechodzący przez ogień, obsesyjny wyznawca Jashina. Od jakiegoś czasu znany jako szlachetny wojownik rozwiązujący konflikty i problemy na świecie. Znany również jako uczestnik wydarzeń na Kami no Hikage, wojownik na pierwszej linii. Obecnie poszukiwany na terenie Ryuzaku i będący pod rozkazami Uchiha jako ich najemnik.

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Nie posiadam
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Battodo - Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 48 (58)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 46
  SZYBKOŚĆ 50
  PERCEPCJA 51
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 205
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 104%
MNOŻNIKI: Szkoła Ryu (20% siły)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Battodo - Chanbara (A)
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON

JUTSU:
Chanbara

• (D) Fūma Ninken
• (D) Yōdō
• (C) Omotegiri
• (C) Mikazukigiri
• (B) Uragiri

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Miecz-tasak na plecach (bonus samurajów), wielki kunai przy lędźwiach, kabura na prawym udzie

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): 5 kunai, 5 shuriken - w kaburze

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Kaching
PH: Kapuf
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Hanako]

Skończyłam <3

[BeeBee-Hachi]

  Ukryty tekst

[Hanako]

Shinsegumi opuszczone.
1) Mur wycięty w pień.
2) Poprawione.
3) Usunięte.
4) Poprawione.
5) Poprawione.
6) Rozdane. Dodałam też 5 kunai i 5 shuriken, bo zobaczyłam, że są na start darmowe.

Co do samej historii, to ona miała być chaotyczna, bo rozpisana została z perspektywy roztrzęsionej dziewczyny. Więź między rodzeństwem faktycznie mogła zostać źle odczytana, więc dodałam dopisek.

Nie, to nie Hanako go zabiła. Hanako sterowała swoim bratem w ten sposób, żeby osiągnął określone cele dzięki swojemu pochodzeniu, a następnie gdy te cele zostały osiągnięte, rodzina pozbyła się Hayato i porzuciła Hanako. Bliźniaki nie były im więcej do niczego potrzebne. Hanako tak naprawdę kochała brata, ale tej części historii nie będę zmieniała. Małe niedopowiedzenia moim zdaniem dodają smaczku. Niech każdy rozumie to na swój sposób. xd

[BeeBee-Hachi]

  Ukryty tekst

[Hanako]

Kwestia tego czy patrzy się na dzieciaki jak na dzieciaki czy na instrumenty dla polepszenia własnego bytu. Hanako nie byłaby nawet wychowywana, gdyby nie to, że była bliźniaczką Hayato. Hayato był kształcony tylko po to, żeby przysłużyć się rodzinie, a nie po to, żeby dzielić się władzą. Takie miałam przynajmniej założenia mojej rodziny ;P

Technikę usunęłam, a o nauce dodałam to:

Pomimo tego, że nie byłam nadzieją rodziny na dobrobyt, dopuszczono mnie do treningu Battodo. Ojciec nauczył mnie oraz Hayato skomplikowanej sztuki miecza, za co mogłabym być mu wdzięczna, gdyby nie to, że robił to tylko po to aby mój bliźniak miał się na kim wyżywać. Lata treningów zrobiły jednak swoje i ostatecznie opanowałam władanie bronią w takim stopniu, że gdybym chciała to mogłabym walczyć z Hayato jak równy z równym.

Nie wiedziałam czy trzeba dużo, a nie chciałam też wrzucać obszernego opisu treningu do historii, która ma być bardziej emocjonalna, aniżeli mechaniczna.

[BeeBee-Hachi]

  Ukryty tekst

[Hanako]

1. Nie uważam tego za jakoś bardzo ważne, ale dodałam. Jest w akapicie o porodzie. Watarimono - miasto samurajów.
2. Zrobione.
3. Zrobione.
4. Dodałam.
5. Też sobie kilka postaci wybrałam.

I spoczko. Jak będą jeszcze jakieś poprawki, to śmiało pisz. <3

[BeeBee-Hachi]

Akcept. Witamy na forum!

  Ukryty tekst