Karczma "Ō no Shi"

[Yasuo]

Do Sogen trafiłem zimą roku 387. Zima w Sogen... w ogóle zima, nie była mi obca. Oczywiście urodziłem się w dość mroźnym klimacie i do takiego klimatu przywykłem. Moje myśli trochę się uspokoiły, chociaż ciagle pamiętałem kaigańskie wydarzenia. Sogen, w przeciwieństwie do Kaigan, kojarzyło mi się dość dobrze. To była pierwsza - o ile mnie pamięć nie myli - prowincja do której zawitałem po opuszczeniu rodzinnego domu. To była pierwsza prowincja, w której komuś naprawdę pomogłem. To była prowincja, w której nic złego i przykrego mnie nie spotkało. To była prowincja, której wspomnienia nie musiały uciekać. Oczywiście nie były jakieś wybitnie dobre, niemniej jednak nie były też złe. Były po prostu neutralne...
Koniec jednak z rozpamiętywaniem. Nadeszła pora na obiad. No i z powodu zimy, pewnie i noce będą krótsze, więc trzeba by było znaleźć też nocleg. Wszedłem więc do pierwszej lepszej karczmy. Akurat trafiło na tę... Idealną dla takich włóczęgów jak ja...

[Tsukune]

Wychodząc z ostatniej karczmy zapomniałem o zrobieniu jednej ważnej rzeczy. Mianowicie po prostu zapomniałem coś zjeść. Nie chcąc się tam cofać po prostu swe kroki skierowałem do dosyć dobrze mi znanej karczmy w której dosyć często przebywałem podczas drobnego zlecenia. No ale to nie było aż tak interesujące i ważne by o tym mówić. Gdy dotarłem pod drzwi karczmy o której myślałem spokojnie wszedłem do środka. Szybko omiotłem wzrokiem pomieszczenie i jak zwykle usiadłem w nieco zacienionym miejscu by jak najmniej rzucać się w oczy.
-Poproszę kieliszek wina, jakąś zupę z warzywami i mięsem oraz małą miskę z wodą dla niego powiedziałem na końcu wskazując palcem na swój kapelusz spod którego wyłoniła się głowa mojej pandy by następnie sama panda zeszła sobie po moim ubraniu i usiadła od tak na stole. Futerał przewiesiłem na krześle i teraz nie pozostało mi nic innego jak spokojnie poczekać na zamówiony posiłek i napitek.

[Yasuo]

Oczywiście, że ludzie jedli tutaj posiłki i pili alkohol. Byli jednak jacyś dziwni. WIększość z nich posiadałą przy sobie broń. To zupełnie tak jakby większość najemników w Sogen właśnie się tutaj zbierała. Siedząc sobie spokojnie i obserwując okolicę, udało mi się posłyszeć pewną plotkę, a może legendę? Prawdopodobnie to drugie, bo jeśli to plotka, chociażby w części prawdziwa, to ów karczma była miejscem przeklętym; miejscem, w którym działały inne siły niż chakra; miejscem, które było owładnięte przez potężnych bogów. A przecież takie miejsca nie istnieją, prawda? A przynajmniej nie są aż tak powszechne, żeby jakaś podrzędna karczma nią była... To się kupy nie trzymało i dużo racjonalniej było myśleć, iż jest to zwykła legenda. Legenda, która mówiła, że każdy dowódca czy król, który tutaj wejdzie... zginie. Oczywiście, że kiedyś umrze. Każdy kiedyś umrze. Ja, podobnie jak większość ludzi, w tym miejscu i na tym świecie. No może nielicząc takiego jednego osobnika, którego kiedyś miałem okazję pozjać, a który podobno był nieśmiertelny, ale nie miałem zamiaru o tym osobniku teraz myśleć. Bo niby po co?
Także zamówiłem sobie coś do picia i jedzenia. Sake, jakiś sok pomarańczowy czy jabłkowy, a do tego zwyczajne sushi. Oczywiście obsłużyła mnie jedna z kelnerek, młoda białowłosa. Pokiwała tylko głową, mówiąc coś w stylu "Dobrze, zaraz przyniosę", potwierdzając tym samym, że zrozumiała zapamiętała lub zapisała moje zamówienie (w sumie ten szczegół mi umknął, bo przyglądałem się innym gościom i nie zwracałem na nią większej uwagi). Podobnie jak większość osób w tym miejscu. Oni byli ponad tą zwykłą dziewczynę. Oczywiście nie mówię, że byli lepsi, ale nie mogli się nią zbytnio interesować. Na głowie mieli poważniejsze sprawy. Rozmyślanie o śmierci, rozmyślanie o kolejnym zadaniu, snucie wielkich planów... Ktoś kiedyś powiedział, że "ten kto sięga po miecz musi być gotowy na śmierć". Oni wszyscy byli gotowi, a ten kto jest gotowy z pewnością ma trochę spaczoną mentalność...
Mówiąc szczerze, nie wiedziałem zbytnio co robić. Byłem tutaj wśród innych uzbrojonych typów, dostałem swoje zamówienie, które zacząłem jeść. Sushi popijałem sokiem. Jedząc sushi, wypiłem połowę szklanki (tej z sokiem). Później, po posiłku, wypiłem sake i popiłem to wszystko drugą połową soku. Ciągle uważnie obserwowałem okolicę. W końcu większość osób tutaj była uzbrojona, a to czasem źle wróżyło. No i w takich miejscach z pewnością można zdobyć informacje, a także może nawet jakąś robotę... Chociaż ciągle w głowie siedzieli mi wszyscy piraci... Oni musieli zostać wyeliminowani. Dla odzyskania utraconego honoru i dla dobra społeczeństwa... A może? A może uda mi się znaleźć kogoś kto pomoże mi w tym zleceniu? W końcu samemu może być mi trochę trudno. No i muszę znaleźć kogoś kto potrafi sterować statkiem... Postanowiłem zapytać kelnerki, która zebrała moje zamówienie i przyniosła mi posiłki. Zapytałem ją jak tylko przeszła obok mojego stolika.
- Pani na pewno wie czy mogę tutaj wynająć jakiegoś wojaka i kapitana statku?
Wzruszyła tylko ramionami, ale uśmiechnęła się i powiedziała:
- Zobaczę co da się zrobić. Jak coś ustalę, to Pana poinformuję.
Podziękowałem i nie pozostało mi nic innego jak tylko czekać... I obserwować. I zachowywać czujność...

Wiedza o Shidze: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 781#p77781

[Tsukune]

Nie wiem ile musiałem czekać na swoje zamówienie. Nie było to jednak zbyt ważne bo za bardzo się nigdzie nie spieszyłem. Miałem sporo czasu aby sobie móc tutaj posiedzieć i nieco bawiąc się ze swoją pandą spokojnie rozglądać się po sali. Nie wiele się tu zmieniło od mojej ostatniej wizyty w tym miejscu. Dalej były tutaj typy które mogły wydawać się jakby były spod ciemnej gwiazdy. No ale czego się dziwić po takim miejscu? Nie przeszkadzało mi to miejsce. Było całkiem przytulne mimo swojej historyjki jaka tu panowała. W końcu dostałem swoje zamówienie, podziękowałem za nie i pierwsze co zrobiłem to chwyciłem kieliszek wina, przyjrzałem się kolorowi, lekko powąchałem jego zawartość, następnie delikatnie zakręciłem jego zawartością i znowu powąchałem by na koniec upić delikatny łyk napoju by następnie zacząć sobie spokojnie jeść. W sumie była tu jedna osoba która się wyróżniała w tym tłumie. nie licząc mnie ale po co więcej interesować sie nieznajomymi? nie ma ku temu zbytniej potrzeby. Ot należy być po prostu nieco czujnym w takich miejscach.

[Yasuo]

Ja także zjadłem swój posiłek, a póki co nie miałem nic innego do roboty. Po prostu więc siedziałem i rozglądałem się po okolicy. Z pewnością skupiłem na sobie wzrok paru osobników. W sumie to każdy z tutaj obecnych skupiał w jakimś stopniu na sobie wzrok. Wiele osób przyglądało się innym, bo w końcu gdzie jest miecz, strzała i nóż, tam może być i krew. A przecież nikt nie chciał niepotrzebnie krwi tracić... Siedziałem sobie spokojnie. Normalnie bym wyszedł już dawno po skończonym posiłku, ale kelnerka obiecała mi informacje, więc czekałem. Poza tym, nigdzie mi się nie spieszyło. Byłem wolnym duchem, robiłem co chciałem, nie miałem zobowiązań... Jedynym moim zobowiązaniem była Oashisu, ale ona gdzieś znikła... W zasadzie to mnie opuściła. Ileż ja bym dał, żeby znowu ją spotkać...
Mariko w tym czasie oczywiście pracowała bardzo sumiennie. Jakoś na chleb trzeba zarabiać, a jej praca była monotonna, męcząca, ale w gruncie rzeczy bardzo prosta. Chodziła po prostu od klienta do klienta i zbierała zamówienia. Potem szła do kuchni, odbierała posiłki i napoje i roznosiła do odpowiednich stolików. Jednak lubiła pomagać także gościom trochę mniej oficjalnie, a już na pewno lubiła pomagać Tsukune, skoro był pewnego rodzaju jej szansą na lepsze życie. Dlatego widząc, że Kuro-san przygląda się jakiemuś obcemu chłopakowi, prawdopodobnie samurajowi, postanowiła podejść do naszego ukochanego wampirka.
- Ten człowiek, któremu się Pan przygląda, hmmm... jest jakiś dziwny. Szuka wojowników i kapitana okrętu. Czyżby był piratem?
Oczywiście ów osobnik mógł być rownie dobrze kupcem, który szuka ochrony i kogoś, kto jego statek doprowadzi bezpiecznie do portu docelowego. Mariko jednak trochę już przebywała w tym środowisku i pewnie nieraz słyszała, że z pozoru nic nieznaczący gość wbijał komuś nóż w plecy...

[Tsukune]

Podczas posiłku wyciągnąłem z zupy kawałek bambusa i postanowiłem dać go swojej pandzie aby sobie zjadła. Miała wodę do picia i teraz coś do przegryzienia. Powoli kończyłem już swój posiłek gdy podeszła znana mi już kelnerka.
-Patrzę na niego bo wyróżnia się na tle innych. Wątpię aby był piratem. Obstawiam że szuka osób które mu pomogą zemścić się na jakiejś bandzie piratów. Stąd poszukuje kapitana. Zawsze też może być jakimś kupcem który chce ochrony dla swojego statku. A wynajęcie kapitana z własnym statkiem może być tańsze. Jednak nie znam się zbytnio na tym. powiedziałem wzruszając lekko ramionami by następnie uśmiechnąć się nieco wrednie
-Zgaduję że mówisz mi o tym bo chcesz mu jakoś pomóc co? Jak chcesz możesz mu powiedzieć że mogę go wysłuchać. W sumie to może być nawet dobry trening dla mnie w ewentualnej walce zespołowej ostatnie powiedziałem bardziej do siebie. Zamówiłem przy okazji dodatkowo jeszcze jeden kieliszek wina. Następnie spokojnie skończyłem jeść swój posiłek.

[Yasuo]

Mariko tylko się uśmiechnęła. Rzeczywiście osobnik ów mógł być jakimś kupcem, chociaż na takiego - przynajmniej w jej mniemaniu - nie wyglądał. Zbroja, dodatkowo miecz... to nie pasowało do standardowego wyglądu kupca. Dlaczego postanowiła porozmawiać o tym właśnie z Tsukune?
- W żadnym wypadku nie namawiam Pana do pomocy temu człowiekowi - odparła i wzruszyła lekko ramionami. - W zasadzie to postanowiłam to Panu powiedzieć, bo przed chwilą obiecałam temu gościowi, że zdobędę dla niego informacje. No i zauważyłam, że Pan się mu przygląda. Dlatego postanowiłam to wykorzystać.
I taka była właśnie prawda. Zamiast chodzić po ludziach i pytać każdego, warto było zapytać tego klienta, z którym Mariko miała najlepszy kontakt i który także był zainteresowany tym chłopakiem w zbroi. Po prostu w tym wypadku poszła na łatwiznę, ale czy to źle? Często najprostsze i najłatwiejsze rozwiązania są tymi najlepszymi...
- Nie wiem nic o walce zespołowej, ale jeśli mu Pan pomoże, to może i on pomoże Panu? Ciągle szuka Pan najemników do swojego "wielkiego zadania"?
Wysłuchała szybko słów Tsukune, a właściwie jego odpowiedzi na postawione jej pytanie, a potem skinęła głową na znak zrozumienia.
- Wkrótce przyniosę Panu kolejny kieliszek napitku, ale wcześniej poinformuję tamtego człowieka.
Jeśli Kuro-san nie miał żadnych innych obiekcji czy pytań, to Mariko oddaliła się. Dla niepoznaki jeszcze trochę pokręciła się po sali, obsłużyła innych gości. W międzyczasie dostarczyła napitek Tsukune. Gdy znalazła chwilę wolnego, to podeszła do mojego stolika. W sumie trochę mi się zaczynąło już nudzić, bo ileż można siedzieć na dupie, w jednym miejscu i nic nie robić? No, ale czasem warto się ponudzić, jeśli to miało przynieść jakieś efekty. Czasem najprostsze rozwiązania były najlepsze, a nudzenie się właśnie było najprostsze... Najprościej było nic nie robić i się nudzić...
- I jak? Ma Pani coś dla mnie?
Kelnerka ponownie się uśmiechnęła i wskazała mi jakiegoś bardzo dziwnego i trochę przerażającego typa.
- On zgodził się Pana wysłuchać. Tutaj znany jest jako Kuro.
Skinąłem głową na znak zrozumienia.
- Dziękuję za pomoc.
I kelnerka odeszła, kłaniając się lekko. Naprawdę przemiła i pomocna kobieta... Byłem jej wdzięczny.
No i teraz nie pozostało mi nic innego jak tylko udać się do tego całego Kuro. Wyglądał przerażająco. Trochę jak jakiś psychopata, a... albo wampir... niemniej jednak, niezbyt mnie przerażał. Nawet jeśli był niebezpieczny, to powinienem dać sobie z nim radę, a przynajmniej tanio skóry nie sprzedać. A może po prostu tak tylko wyglądał? Oczywiście nie powinienem "oceniać książki po okładce" i w sumie tego nie robiłem. Zachowałem jednak trochę więcej ostrożności, bo jednak nic nie wiadomo. Może byłem lekko uprzedzony? Czy zachowałbym mniejszą ostrożność, jeśli osoba ta wyglądałaby bardziej po ludzku i normalnie? W każdym bądź razie, postanowiłem pójść do niego. Ukłoniłem się, gdy stanąłem obok jego stolika.
- Yasuo - odparłem. Nazwiska nie musiałem mu póki co podawać, jeśli w ogóle kiedyś będę musiał... Ostrożności nigdy za wiele. - Słyszałem, że Pan chciał ze mną rozmawiać.
No może nie tyle, że chciał, ale przecież nie mogłem zbytnio pomniejszyć własną osobę, wywyższając jego. Zwłaszcza, że będziemy gadać o interesach... Nie mogłem przecież udawać, że ten koleś jest jakimś królem, który zgodził się przyjąć mnie na audiencję...
- To co? Mogę się dosiąść?

[Tsukune]

-Wiem że mnie nie namawiasz ale po prostu to proponujesz i nic więcej. Tak ciągle szukam ludzi. Na razie jeszcze nie dane mi było skontaktować się ze swoim zleceniodawcą ale jak mi się uda z nim porozumieć to poinformuję cię co powiedział. powiedziałem po czym od razu zapłaciłem za zamówiony napitek by później nie musieć o tym myśleć. Trochę potrwało nim przyniosła mi mój zamówiony napitek ale o się dziwić. Takie uroki karczmy. Zrobiłem podobnie jak z pierwszym kieliszkiem, upiłem łyk, powąchałem zawartość, delikatne zamieszanie, kolejne powąchanie i upicie kolejnego niewielkiego łyka wina.
-Na razie możesz mi mówić Kuro powiedziałem przedstawiając się pseudonimem przynajmniej naw stępie. Uśmiechnąłem się nieco wrednie ukazując swoje ostre wampirze kiełki
-Ja tobie nie zabronię tutaj usiąść mówiąc to lekko nogą odsunąłem krzesło znajdujące sie po swojej lewej stronie. -Spokojnie nie gryzę...przynajmniej nie na początku dodałem uśmiechając się jeszcze szerzej przez swoje blizny
-Dobra dosyć tych żarcików. Nie ważne jak to ujmę i tak wyjdzie to jakbym się wywyższał. Nie tyle chciałem z tobą rozmawiać co po prostu usłyszeć po co szukasz ludzi. Po co chce to wiedzieć? W końcu nim podejmę decyzję muszę wiedzieć na co się piszę. Od razu mówię sam nie uważam siebie za silnego. Może jestem wobec siebie krytyczny. Zapewne tak. Jednak sądzę że lepiej traktować każdą osobę jakby była silniejsza od samego siebie. Coś o tym wiem dodałem i lekko poruszyłem lewym barkiem na wspomnienie jak prawie z własnej głupoty straciłem rękę przez zwykłego człowieka. No nic. Teraz nie pozostało mi nic innego jak poczekać aż mój rozmówca usiądzie i powie mi po co szuka ludzi.

[Yasuo]

Nie będziemy się tutaj rozwodzić nad tym co zrobiła Mariko. W końcu kto by się przejmował kimś tak "nijakim"? Mogę jedynie rzec, że dziewczyna skinęła głową na znak zrozumienia i odeszła. Po chwili, przy stoliku Tsukune, ja sam zająłem jej miejsce, jako rozmówca oczywiście. Koleś z którym przyszło mi rozmawiać był naprawdę osobliwą i dość dziwaczną - przynajmniej w moim mniemaniu - osobą. Nie zabrania mi tutaj usiąść? Oczywiście, że nie mógł mi zabronić. W końcu to nie były jego krzesła; nie jego stół. Była to własność karczmy i to prędzej właścicielowi powinienem zadać takie pytanie. Niemniej jednak, przyjęło się, że każdy klient ma prawo siąść przy stoliku, a także, że zajęty przez kogoś stolik jest świętością nad świętościami...
- Czyżby nie znał Pan niepisanych zasad obowiązujących we wszelakich karczmach? - odparłem, siadając. - Nie może mi Pan zabronić usiąść na tym miejscu, ale zabraniają tego te "niepisane zasady". - W tym miejscu zrobiłem charakterystyczny ruch palcami w powietrzu, pokazujący cudzysłów, a następnie kontynuowałem. - Co to by było jakby każdy tak się dosiadał do stolika innych osób bez pytania o zgodę? Porządek świata byłby całkowicie zniszczony. Wybuchłaby wielka wojna...
No tak, bo niby wojny nie wybuchały? No może, ale z pewnością nie taka jak ta, która mogłaby wybuchnąć. Ah... te filozoficzne rozważania... Bądź co bądź, miały jednak w sobie trochę prawdy. Bardzo łatwo wyobrazić sobie taką sytuację, że dwie osoby rozmawiają przy stoliku na temat planów wojennych, jakiegoś zamachu stanu, czy czegoś, co póki co ma zostać tajne... I nagle przysiada się do nich ich wróg, uniemożliwiając dokończenie rozmowy. Ewentualnie nawet podsłuchuje... Karczmy wtedy nie byłyby bezpieczne. Usiąść przy stoliku obcej osoby, to tak jakby położyć się w łóżku, które znajdowało się w karczmie i za którego wynajęcie zapłaciła. To tak jakby wejść do czyjegoś domu bez pytania.
Dobra, dobra, koniec tych bzdur i pora zająć się innymi bzdurami. Z pewością ten mężczyzna był osobą interesującą. Z pewnością też mówił bardzo dużo dziwnych rzeczy. To znaczy, rzeczy te nie były dziwne, dlatego, że były głupie czy coś... te rzeczy były bardzo mądre, ale ich dziwność wynikała z tego, że większość ludzi nawet o nich nie pomyśli, a co dopiero wypowie... Po prostu dziwnym zdawało mi się to, że mój rozmówca od razu założył, że może nie dać rady wykonać zadania, które chciałem mu powierzyć i jeszcze nazywał to "wywyższaniem się". Ja bym to nazwał raczej poniżaniem, ale co ja tam wiem? Może to po prostu bardzo logiczny i obiektywny argument? Teraz przyszła moja kolej na odpowiedź, która z pewnością zszokuje tamtego faceta...
- Chcę dopaść piratów, który grasują na wodach Kaigan. Sprawy osobiste. Tyle.
Zszokowała go? Być może... w końcu sam podejrzewał, że może chodzić o piratów (o czym ja nie wiedziałem oczywiście), ale to było tak nieprawdopodobne, że można było się zdziwić, iż jest to prawda... A może jednak wcale się nie zdziwił? Może jakimś cudem czytał mi w myślach?
- Być może sam dałbym radę ich ubić. Jednak pewnie pomyślałem podobnie jak Pan. Pomyślałem, że nie jestem najsilniejszy i być może jednak przyda mi się pomoc. Poza tym, być może przyda mi się także statek z kapitanem, jako, że sam nie potrafię prowadzić okrętu i w sumie nie posiadam statku w swoim plecaku.
Czy rzeczywiście statek był mi potrzebny? Teraz sobie tak pomyślałem:
"A może by się tak zatrudnić na statku pirackim jako pirat i wbić im nóż w plecy? Albo jako osoba do ochrony statku kupieckiego?"
Może jednak nie potrzebowałem wynajmować okrętu? Może warto by się było zaciągnąć na jakiś? To z pewnością rozwiązałoby problem. Nie zdziwiłbym się, gdyby mój rozmówca zaproponowałby mi to samo rozwiązanie. W końcu było najprostsze. Dlaczego dopiero teraz na nie wpadłem?

[Tsukune]

-W takim razie to nie są żadne niepisane zasady karczmy tylko zwyczajna ludzka uprzejmość i nic więcej. Zazwyczaj karczmy są po to aby się do kogoś dosiadać aby nie pić sam. Tak czysto teoretycznie. Jednak z uprzejmości wypada zapytać czy można się dosiąść. Jeżeli ktoś nie będzie mi przeszkadzał to może sobie siedzieć przy mnie. stwierdziłem wzruszając lekko na to ramionami. Dopiłem spokojnie wino słuchając reszty wypowiedzi Yasuo. Sprawy osobiste co? Innymi słowy zapewne zemsta albo niewyrównane rachunki. Tak czy siak pozbycie się paru piratów mogłoby być pomocne...a może w ten sposób zyskam również jakieś przydatne informacje lub kontakty? W końcu piraci mają wiele takich można ująć "wtyk".
-Rozumiem. Nie będę wnikał jakie to sprawy. Może w trakcie mi powiesz. Może nie. Nic mi do tego. Na razie uznam że jest to związane z zemstą lub jakimiś niedokończonym układem i są tobie coś winni. Statki są z tego co mi się wydaje dosyć drogie. Najlepiej byłoby albo znaleźć jakiegoś kupca który potrzebowałby obstawy. Jest też możliwość po prostu zaciągnięcia się na jakiś statek. Jestem pewien że kapitanowie chętnie przygarną ręce do pomocy. Tym bardziej jak powie się że jedyne co chcesz to dostać się w takie to a takie miejsce. Dzięki temu mają darmową pomoc a i tak płynęli w tamtym kierunku więc nic nie stracą. Ewentualnie w najgorszym wypadku można by upozorować że jesteśmy piratami, ukraść statek i wykończyć piratów. Ale ta opcja byłaby zbyt czasochłonna. Piraci raczej nie werbują ludzi od tak więc zaciągnięcie się na ich statek jest mało prawdopodobne...ale wizja wybicia ich od środka jest bardzo przyjemna mówiąc to uśmiechnąłem się wrednie pod nosem a lekkie blizny na policzkach poszerzyły niebezpiecznie mój uśmiech.
-Poza tym nie obraź się, ale nie wyglądasz na kogoś kto nadawałby się na pirata...Pomogę tobie. Chętnie wypróbuję parę swoich pomysłów na jakimś piracie ewentualnie na samym kapitanie. Może uda mi się uzyskać dzięki temu jakieś informacje. To będzie bardzo ciekawy eksperyment...jeżeli mnie wystarczająco zirytują to "zdobywanie informacji" będzie bardzo nieprzyjemne mówiąc to zrobiłem przy dwóch słowach w powietrzu pazurami cudzysłów. Co znaczyło że pewnie owe pozyskiwanie informacji może być brutalne i bolesne.
-Co powiesz aby przed wyruszeniem na tych piratów sprawdzić swoje umiejętności w krótkim pojedynku? Sądząc po uzbrojeniu raczej posługujesz się mieczem. To będzie dobry trening dla mnie jak i dla ciebie. Może nawet uda mi się dzięki tobie przetestować kilka technik jakie siedzą mi w głowie mówiąc to pokazałem swoje wampirze ząbki w uśmiechu i przyłożyłem pazur rękawicy do swojej skroni. Moja panda już trochę znudzona takim siedzeniem postanowiła wspiąć się po moim ubraniu i wpełznąć sobie pod mój kapelusz z którego wystawała tylko lekko jej główka patrząca się na wszystkich wokół to zerkając na Yasuo. Opuściłem spokojnie rękę
-To jak będzie? zadałem to pytanie na sam koniec. Odnosiło się to ogólnie do pomysłu współpracy oraz do tego aby zrobić sobie trening walki. Sam byłem ciekawy jak będzie się walczyło z kimś posługującym się mieczem. Co prawda miałem chyba dwie walki z miecznikami

[Yasuo]

Ludzka uprzejmość? Tak powiedział? Może miał i rację i może rzeczywiście była to tylko ludzka uprzejmość, ale czy z tą ludzką uprzejmością nie wiązały się jakieś zasady? Przecież nie wystarczyło powiedzieć "jestem człowiekiem uprzejmym", by być człowiekiem uprzejmym. Trzeba było także zachowywać się jak człowiek uprzejmy, trzeba było podążać drogą niepisanych zasad uprzejmości, nieprawdaż?
- Uprzejmość, powiadasz? - zapytałem lekko zaciekawiony, zapominając o swoich manierach. Przecież jeszcze nie przeszliśmy na "Ty". - Może to i prawda. No, ale mniejsza o to...
Nie było potrzeby rozwodzić się na taki nieistotny temat. Zwłaszcza, że był jeden dużo bardziej istotny. Piraci. Mój rozmówca miał na ten temat podobne spojrzenie co ja. Z tym, że on jeszcze chciał pozyskać jakieś informacje. Czyżby polowanie na piratów obchodziło go także dla jakichś jego prywatnych profitów? Nie wydawał się zainteresowany złotem, a ja nie byłem zbyt zainteresowany, żeby mu to złoto podarować, chociaż w głębi duszy wiedziałem, że powinienem mu jakoś pomoc wynagrodzić. No chyba, że dostanie coś w zamian... Wtedy może będziemy kwita i nie poplamię sobie zbytnio honoru, niczego mu nie dając. Ale dla pewności wolałem zapytać.
- Czego chcesz w zamian za swoją pomoc? Nie wydajesz się zainteresowany wynagrodzeniem pieniężnym. Czyżbyś poszukiwał jakieś informacji? Nie mów jakiej. Powiedz tylko "Tak" lub "Nie".
Niezbyt mnie ta informacja interesowała. W sensie, że póki co nie byłem nią zainteresowany. Osoba, z którą rozmawiałem była naprawdę dziwaczna - to pewnie przez jej sposób bycia i ten dziwaczny uśmiech - ale w gruncie rzeczy pewnie była najnormalniejsza w świecie. A mnie jakoś nie ciągnęło, żeby poznać historię, marzenia i inne takie ważne pierdoły każdego żyjącego człowieka. Życia by mi zabrakło, żeby to wszystko zrobić... i żeby się tego wszystkiego dowiedzieć.
Miałem chwilę czasu, żeby przemyśleć jeszcze raz na spokojnie całą sprawę i okazało się, że zarówno ja, jak i mój rozmówca myślimy bardzo podobnie. Czemu tu się dziwić? Skoro te pomysły były tak proste, że byle wieśniak mógłby na nie wpaść. A zazwyczaj najprostsze rzeczy okazywały się tymi najbardziej skutecznymi. Dlatego uśmiechnąłem się tylko. Z pewnością byliśmy w stanie zakończyć to polowanie z pomyślnym skutkiem. Polowanie na piratów... W głowie zrodził mi się jednak jeszcze jeden, dość szalony pomysł, ale postanowiłem zachować go dla siebie. A co, gdyby tak podkraść się do statku pirackiego, włamać się na jego pokład, a potem powybijać załogę i ukraść okręt? A następnie skradziony statek wykorzystać do dalszego polowania? To był pomysł tak szalony, że aż mógł się udać. No, ale o planach powinniśmy pogadać jak już wszystko inne będzie dograne i obgadane i będę miał pewność, że ten Kuro mi pomoże. A tymczasem on wyzwał mnie na pojedynek...
- Jasne, zgadzam się - powiedziałem od razu. - Wybierz czas i miejsce. I tak, walczę mieczem.
Byłem typem osoby, która lubi sprawdzać swoje umiejętności, więc pojedynek był mi na rękę. Dodatkowo mogłem sobie przy okazji trochę potrenować. Mogłem też sprawdzić jego umiejętności, a skoro mieliśmy walczyć ramię w ramię, to warto było, żebym wiedział co koleś potrafi i jak to można wykorzystać i jak nie wchodzić sobie w drogę. Czyli pojedynek był idealnym rozwiązaniem. Tak prawdziwi mężczyźni powinni się poznawać...
- Czyli skoro już wszystko ustalone, to kiedy damy sobie po mordzie na powitanie?
Uśmiechnąłem się leciutko. Taki niewinny żarcik, a przynajmniej pół-żarcik...

[Tsukune]

-A tak przynajmniej mi się wydaje odpowiedziałem szybko na pytanie co do uprzejmości. Po czym na kolejną wypowiedź chłopaka wzruszyłem ramionami zgadzając się jednocześnie ze stwierdzeniem "mniejsza z tym". Wysłuchałem kolejnych słów swego rozmówcy. Były związane z ewentualną nagrodą
-Cóż pieniądze zawsze się przydadzą. Najwyżej obejdę się bez nich. Najwyżej po prostu kiedyś mi pomożesz w czymś, może w treningu, może w jakimś zadaniu i będziemy kwita. Zaś co do informacji to wątpię bym coś zyskał. Bardziej to chcę sprawdzić Własne Metody ich pozyskiwania. Ostatnia próba się zbytnio nie powiodły to by było tyle jeżeli chodziło o dokładniejsze wyjaśnienie moich celów? Pomysłów? To nie było ważne. Mam nadzieję że nieco bardziej rozjaśniłem sytuację dotyczącą "informacji".
-Możemy nawet i w tej chwili. No może nie dokładnie w tej chwili. Dojdziemy na spokojnie na Pole treningowe i tam się zmierzymy. Oczywiście po drodze możemy też zrobić jakieś zakupy. Akurat jak tam dotrzemy to co zjedliśmy i wypiliśmy powinno się już przetrawić. powiedziałem powoli wstając ze swojego miejsca. Za posiłek zapłaciłem wcześniej jak i dodatkową lampkę wina którą wypiłem więc nie martwiłem się o to.
-To co idziemy? zapytałem wskazując dodatkowo lekko ręką na drzwi. Zawiesiłem sobie na plecach futerał, w dłoń wziąłem swoją laskę no i pozostało mi tylko czekać. Jeżeli Yasuo chciał jeszcze gdzieś wstąpić to mówię mu gdzie dokładnie znajduje się to pole treningowe na którym będziemy walczyć. Jeżeli jednak nie zamierza nic kupować to nie pozostaje nic innego jak się udać w tamtym kierunku

[z/t] ewentualnie podwójne

[Yasuo]

Info dla administracji i Tsukune:

  Ukryty tekst

Czyli wychodziło na to, że trafiłem na jakiegoś zwyrola, który chce sprawdzić czy da radę wyciągnąć informacje z biednych piratów za pomocą tortur? A przynajmniej tak zrozumiałem jego słowa. Było to w stu procentach sprzeczne z moją naturą. To było w stu procentach sprzeczne z Kodeksem Bushido. Śmierć powinna być szybka, bez zbędnego bólu. Nasze ręce powinny zostać tak czyste jak się da, a miecz służyć jedynie wyższym celom, a nie hołdować pogańskim, barbarzyńskim rytuałom jakim barbarzyńcy poddawali swoje ofiary. To odróżniało wojowników światłości od dzikusów, którzy znaleźli zardzewiałą katanę w kupie własnego gówna i myślą, że są niepokonani i wszystko im wolno. W żadnym wypadku nie uważałem się za wojownika światłości. Moje sumienie nie było do końca czyste. Niemniej jednak tym bardziej nie uważałem się za dzikusa.
- Zobaczymy więc co szybciej zakończy życie tych nędznych piratów - powiedziałem z lekkim uśmiechem, rzucając trochę wyzwanie Kuro-sanowi. - Mój miecz czy Twoje tortury? Jak sądzisz? Może warto zrobić "wyścig". Albo jakieś "zawody"? Hmm?
W moim głosie była odczuwalna też trochę odraza w stosunku do tych całych tortur... Nie znosiłem tego. Nie znosiłem tego robić, doświadczać, czy nawet o tym rozmawiać. Miałem tylko nadzieję, że nie uraziłem swojego rozmówcy zbytnią zuchwałością i pychą. Mówiłem jednak z głębi głupiego i naiwnego serca. Oczywiście, że samurajskie ideały niezbyt pasowały do świata shinobi, który jest światem dużo bardziej okrutnym, pozbawionym zasad, także tych moralnych... Liczyło się tylko wykonanie zadania. Za wszelką cenę. Nawet za cenę swojej duszy. Co tam dusza, skoro odwieczny wróg naszego klanu jest martwy?
Nie zamierzałem jednak na ten temat długo rozmyślać. Wystarczyło mi to czego byłem całkowicie świadomy i to od dłuższego czasu. Albo stanę się kimś takim jak prawdziwy shinobi. Kimś tak zepsutym... albo skończę z zepsutą głową, odciętą od ciała. Ciekawe co byłoby gorsze? Jednak póki co czekał mnie pojedynek z tym kolesiem. Ciekawe czy jest silny? Ciekawe czy ja jestem silniejszy od niego? Pora się przekonać.
- Tylko zapłacę i idę.
Po tych słowach pobiegłem zapłacić pieniądze za posiłek. Nie byłem taki zapobiegliwy jak mój rozmówca i nie zapłaciłem za jedzenie wcześniej, dlatego teraz musiałem to uregulować, bo nie chciałem, żeby goniąca mnie straż jakoś przeszkodziła w naszym pojedynku. Mogłoby to być trochę nieuczciwe, tak 20 na jednego. Zapłaciłem jednak dość szybko. Dałem nawet więcej, mówiąc coś w stylu:
- Reszty nie trzeba...
Nie zamierzałem, żeby Kuro mi uciekł, bo wtedy niezbyt wiedziałbym gdzie powinienem się udać, by stoczyć pojedynek. Gdy już wszystko było gotowe i udało mi się odnaleźć faceta wśród innych gości (może nawet stał tam gdzie wcześniej), to podszedłem do niego i powiedziałem.
- Jestem gotowy. Prowadź.
Po tych słowach udałem się za Kuro.

[Uchiha Masako]

- W takim razie chodźmy, nie ma co czekać! Idziemy do "Ō no Shi", byłeś tam już? - zachęciła Masako i czym prędzej ruszyła w stronę, w której wiedziała, że ma zapewnione darmowe posiłki. W teorii mogłaby sama też coś upichcić u siebie w domu, ale... mimo wszystko gotowanie nie szło jej nigdy jakoś wybitnie, więc po co męczyć siebie i jej młodego towarzysza? I tak zresztą nie popatrzyła, co dokładnie jest obecnie do jedzenia w domu, więc kto wie czy nie trzeba by wybrać się jeszcze po zakupy. W drodze kontynuowała rozmowę.

- Hmm, lebioda... cóż, podłapałam już jakiś czas temu to od jakichś żeglarzy podróżujących podobno czasami za Mur - chociaż ile w tym prawdy, nie mam pojęcia. Samo słowo podobno znaczy tyle, co oferma. Spodobało mi się jakoś, więc zaczęłam go używać. Ale masz rację, nie jest to najczęściej spotykane sformułowanie. - stwierdziła, wzruszając ramionami i poprawiając w czasie drogi słomkowy kapelusz. Fajki tym razem nie zapaliła - może po posiłku, teraz była głodna i spragniona. Na szczęści droga nie trwała długo i już po chwili stanęli na progu piętrowego budynku, gdzie krążyło już sporo osób - przybytek był dość znany zwłaszcza wśród podróżników.


Sporo z nich było uzbrojonych, można było także dostrzec parę indywiduów będących niemal na pewno shinobi. Niewykluczone, że dwójka nieznajomych z pola treningowego właśnie tutaj się zatrzymała na nocleg. Ją jednak interesowała sala biesiadna na dole, nie pokoje na górze. Gdy weszli do środka, wzrok Masako powędrował wpierw do miejsca, gdzie swego czasu zasiadała z Harruchim. Szybko dostrzegła, iż niemal połowa desek została wymieniona na nowe po ich interwencji, pojawiło się także kilka nowych mebli. Podeszła czym prędzej do jednego z nowszych stolików w pobliżu kontuaru, wypatrując wzrokiem właściciela. Na szczęście był na miejscu i rozpoznał ją, podchodząc szybko.

- O, to wy, widzę że posmakowało wam stołowanie się u mnie, Masako-san. - stwierdził z uśmiechem, zerkając także na Asumę. Uniósł delikatnie brew, ale nawet jeśli był zdziwiony obecnością chłopaka, to nie drążył tematu. - Co podać? -

- Ha, ha - to prawda, kucharza macie naprawdę dobrego. Idealnego dla kogoś, kto odbył właśnie wyczerpujący trening fizyczny. Ja poproszę dużą miskę ramenu oraz smażoną wołowinę na ostro. I od razu dzbanek wody do tego. - stwierdziła, śmiejąc się lekko. Keizo skinął głową, po czym spojrzał na Azumę pytającym wzrokiem.

[Azuma]

Pokręcił przecząco głową, gdy padło pytanie czy był już "Ō no Shi". Jeżeli już zdarzało mu się korzystać z usług takich lokali gastronomicznych, to tylko z tych które serwowały szybkie i tanie posiłki. Dopiero od niedawna podjął się profesji ninja i otrzymywał związaną z tym zapłatę.
- Nieeee, ale brzmi bardzo ekskluzywnie! - odparł, konfrontując taką nazwę z innymi zasłyszanymi, które wprost nawiązywały albo do właścicieli, albo do częsci ciała zwierząt z których serwowało się posiłki. Ów wspomniana knajpa, stanowiła dla niego zagadkę do której podchodził z pewnymi oczekiwaniami, posłusznie podążając za kobietą.
Pokiwał głową ze zrozumieniem, gdy Masako wyjawiła mu znaczenie wyrażenia lebioda o którym wcześniej nie słyszał. Pomimo tak bliskiego sąsiedztwa z Wielkim Murem, nigdy go nie widział z bliska, dlatego z ciekawością tego wysłuchiwał.
- Wstyd się przyznać, ale jeszcze nie widziałem Muru, rodzice mieli mnie tam zabrać, ale zawsze było coś innego do zrobienia hmm.. A ty to widziałaś, Masako-san? Podobno jest wieeeelki - zauważył zwracając się do towarzyszki - A może nawet za nim byłaś, hmm? - dodał z wyraźnie malującą się ciekawością i w oczach i na buzi. Widać było, że oczekiwał potwierdzenia i kolejnej niesamowitej historii.
Podróż nie trwała długo - lokal znajdował się w połowie drogi miedzy centrum osady, a jego obrzeżami. Z zewnątrz karczma nie wyglądała wykwitnie - choć trochę tego oczekiwał. Niemniej było schludnie. Choć lokal nie sprawiał wrażenia miejsca do którego przychodzili rodzice z pociechami.
Weszli do środka, Masako pobieżnie się rozejrzała - więc sam uczynił podobnie, zauważając przy tym kilku uzbrojonych mężczyzn. Kobieta wybrała jednak dość szybko miejsce, więc udał się tam za nią. Dość szybko podszedł do nich też kelner. Albo właściciel - właściwie tego nie wiedział.
- Yyyy... Hmmm.... To... to ja to samo.... Tylko bez dzbanka - szybko dodał, kątem oka zerkając na Masako, czy go nie skarci za zamawanie posiłku którego ceny nie znał. W rzeczywistości nawet nie wiedział co w takich lokalach można było zjeść, więc aby się nie wydurnić, wolał się nie wychylać. Mężczyzna kiwnął głową, przyjął zamówienie, a następnie opuścił ich stolik. Skierował się w stronę baru, zapewne chcąc przekazać zamówienie dalej.
- Rzadko mogę zjeść coś ostrego, mama powtarza że to niezdrowe dla brzucha - pomędrkował nieco, sadowiąc się wygodnie pupą na krześle. Już nie mówił o tym, że zazwyczaj po powrocie z ubikacji, brzuch magicznie przestawał boleć.